Відео

And, I must add, so fortunate are we to see it through the eyes of our great spiritual friend, Sri (although he'll deny it, as many times as we say it) Michael James!

verse13 எல்லா மெனக்கென் றிருந்தேன் - உடல் என்னுரு வென்றிட வேகற்றி ருந்தேன்; சொல்லாமற் சொல்லி ஏமாற்றி - எல்லாச் சொத்தும் பறித்தென்னைச் சோம்பேறி யாக்கி, ellām enak endR irundhēn - udal en uru endRidavē katRirundhēn; sollāmal solli ēmātRi - ellā sotthum paRit thennai sōmbēRi yākki, ‘all for me’ is how I was - ‘body is my form’ is what I had learnt; saying without saying, tricking me, He seized my property and making me lazy, verse14 தன்னைப்போ லாண்டியாய்ச் செய்தான் - என் தாய்போல வந்து தனிப்படச் செய்தான்! “உன்னைக் கொடு”வென்று கேட்டான் - நான் ஓடி ஒளிந்தாலு மேவிட மாட்டான்! thannai pōl āṇdiyāy seydhān - en thāi pōla vandhu thanippada seydhān! "unnaik kodu" endRu kēttān - nān ōdi oḷindhālumē vida māttān! made me a mendicant like Him - came like my mother and separated me! He asked, “give me your self” - even if I run and hide, He will not leave me. verse15 தன்னையே நம்பிடச் சொல்வான் - யாரும் தானென் றெழுந்தால்தன் சக்தியால் வெல்வான்; என்னை விடாதவ னென்றே - யானும் எல்லோரை யும்விட் டவன்பின்னே சென்றேன். thannaiye nambida solvān - yārum thān endR ezhundhāl than sakthiyāl velvān; ennai vidādhavan endRē - yānum ellōraiyum vitt avan pinne sendRēn He would say ‘trust self alone’; whoever rises as ‘I’, He will conquer by His strength; as He never forsakes me, I left everyone and went behind Him verse16 நானெங்கும் போகச் சகியான் - தானே நானென் றணைந்திடும் ஞானச் சுகியான்; மானமும் போகச் சிரித்தான் - என்னை வாழவைப் பான்போல வந்து வரித்தான் nān eṅgum pōga sagiyān - thānē nān endR aṇaindhidum ñyāna sugiyān; mānamum pōga siritthān - ennai vāzha vaippān pōla vandhu varitthān He would not bear me go anywhere; He, the ñyāna bliss filled, embraced me as ‘He indeed is I’; He laughed at losing my honour, He bound me as if He is going to make me live verse17 “என்னிட மேயிரு” என்பான் - “வே றெதையும் பாராதே,நீ என்னைப்பார்” என்பான்! அன்னிய மில்லாத அன்பால் - இன்( று) அவனினும் அன்புளார் யாருளர் என்பால்? 'ennidamē iru' enbān - 'vēRedhaiyum pārādhē, nī ennai pār' enbān! anniyam illādha anbāl - indRu avaninum anbuḷār yāruḷar enpāl? ‘be with me only’, He would say; ‘see nothing else, you see me’, He would say; with His love that knows ‘no other’, who has more love for me than Him today? verse18 யாரிட மும்விட மாட்டான்! - “உனக்(கு) யார்வேண்டும்? நானல்ல வோ?என்று கேட்டான் வேறிடம் வேண்டுவ தற்றேன் - என்னை வேட்ட ரமணன் சொல் மேன்மையைக் கற்றேன் yāridamum vida māttān! - "unakk yār vēṇdum? nān allavō?" endRu kēttān vēRidam vēṇduva dhatRēn - ennai vētta Ramaṇan sol mēnmaiyai katRēn He would not leave me with anyone; ‘whom do you want? is it not me?’ He asked; I became free of seeking another person/place/situation; I learnt the great sayings of Ramaṇan who loved me verse19 யாருங் கேளாமலே பேசி - சொல்வான் “அனன்னிய மாகவே நீஎன்னை நேசி”; பாருங் ககனமும் ஏசி, - தானே பயனென்றா னேபர தேசிசந் யாசி! yārum kēḷāmalē pēsi - solvān "ananniyam āgavē nī ennai nēsi" ; pārum gaganamum ēsi, - thānē payan endRānē paradhēsi sanyāsi! without anybody’s asking He would speak; He would say, “love me as 'not other' only". Have contempt for the earth and the sky - 'I alone’ is the wealth, said the mendicant ascetic. verse 20 கோவண மொன்றே யுடுத்தான் - என்னைக் கொண்டுவாழ் வெல்லாமுங் கொள்ளை யடித்தான்; ஜீவன மெல்லாங் கெடுத்தான் - “நமோ ஶ்ரீரம ணாய”வே சொல்லிக் கொடுத்தான்! kōvaṇam ondRē udutthān - ennai koṇdu vāzh vellāmum koḷḷai yadithān; jīvanam ellām keduthān - "Namō Sri Ramaṇāya" vē sollik koduthān! He wore only a loin cloth; taking possession of me, He plundered all my prosperity, wiped out all my sustenances, “Namo Sri Ramanaya” alone He taught me [in return]. verse 21 கண்ணும் மனமும் களிக்க - புவிக் காதலும் வாழ்வும் கசந்து புளிக்க, உண்ணமு தாகவி ருந்தான் - வே றொருவ ரெனைப்பற்ற வுள்ளம் பொருந்தான்! kaṇṇum manamum kaḷikka - bhuvi kādhalum vāzhvum kasandhu puḷikka, uṇṇ amudhāga irundhān - vēRoruvar enai patRa uḷḷam porundhān ! with eyes and mind revelling, with attachment for the world and life getting bitter and sour, He was my sweet food; He would not agree to any other close in on me! verse22 எல்லாம் அவனென்ற போதோ - எனக் கேதுங் குறைவில்லை என்றான்;இப் போதோ, சொல்லாம லெங்கோ மறைந்தான்!- என் துக்கத்தைச் சொல்லிக்கொள் வேன்யாரி டந்தான்? ellām avan endRa pōdhō - enakkēdhum kuRai villai endRān ; ippōdhō, sollāmal eṅgō maRaindhān ! - en dhukkathai sollik koḷvēn yāridam dhān? “when you say, ‘everything is You/All is He’, nothing is limiting you”, said He; but now, without saying, He disappeared somewhere! to whom indeed shall I say my woes? verse23 “என்னப்பன் என்னப்பன்” என்றே - அழு தேங்கித் துயரமு மெய்தின னின்றே; பொன்னைப் புவனத்தைக் கொண்டோ - வாழ புத்தி யெனக்கினி போவது முண்டோ? " ennappan ennappan" endRē - azhu dhēṅgi thuyaramum eydhinan indRē; ponnai bhuvanathai koṇdō vāzha buddhi enakkini pōvadhum uṇdō? wailing lamenting pining “alas! Oh my father my father”, I have brought about this agonising plight today; will my mind/ intellect hereafter go clasping gold and world for living? verse24 பித்துப் பிடித்தவ னானேன் அந்தப் பேயாண்டி யென்னைப் பிரிந்ததுந் தானே! செத்து மடிந்தாலு(ம்) நன்றே - அருள் தேசிக னென்முன் தெரிந்திடா வின்றே! pitthu pidithavan ānēn andha pēyāṇdi ennai pirindhadhum dhānē! setthu madindhālum nandRē - aruḷ dhēsikan en mun therindhidā vindRē! I have become mad with delirium after that canonized mendicant has left me ; it is better to perish and die if my benevolent Guru does not appear before me!

verse25 எப்போது முள்ளவ னென்றான் - என்னை யேமாற்றித் தன்னுரு வோடெங்கு சென்றான்? தப்பேதுஞ் செய்துவிட் டேனோ? - அதைத் தானெண்ணி யென்னையுந் தள்ளிவிட் டானோ? eppōdhum uḷḷavan endRān - ennai yēmātRi than uruvōd eṅgu sendRān? thappēdhum seidhu vittēnō ? - adhai thān eṇṇi ennaiyum thaḷḷi vittānō? "I am eternal" said He - deceiving me where did He go with His form? Have I commited any misdeed/ mistake? thinking of that only, has He rejected me? verse26 தொட்டதைத் “தூ”வென்று தள்ளான் - தொட்டுச் சொந்த மளித்தவன், ஏனென்னைக் கொள்ளான்? விட்டக லாததி றத்தான் - அருள் வெண்கதிர் வீசும்பொன் மேனி நிறத்தான்; thottadhai "thū" vendRu thaḷḷān ; thottu sondham aḷitthavan ēn ennai koḷḷān? vittaga lādha thiRatthān - aruḷ veṇ kadhir vīsum pon mēni niRatthān that which is touched, He would not reject as “ugh”; having touched and made me as His own, why will He not take me now? His nature is not to forsake; His golden hued body emits white ray of grace. verse27 நஞ்சமுங் கள்வருங்கூட - பொறுத் தான்;குரு நாதன் எனைப்பிரிந் தோட வஞ்சம் நினைத்தது மேனோ? - மண வாளனில் லாததோர் வாழ்வெனக் கேனோ? nañjamum kaḷvarum kūda poRutthān ; Guru Nādhan enai pirin dhōda vañjam ninaithadhum ēnō? maṇavāḷan illādha dhōr vāzhvenak kēnō? even poison and thief He bore with patience; why did the Guru - Master then think of deceiving me and run away estranged? why a life for me without the Master / bridegroom? verse28 ஆண்டவன் பின்விட லாமோ? அரு ணாசலன் பிள்ளையீ தாற்றிட லாமோ? “ஆண்டியை நம்பிட லாமோ?” - என்றிவ் வவனியர் ஏச அவன்கேட்க லாமோ? āṇdavan pin vidalāmō? Aruṇāchalan piḷḷai īdhātRi dalāmō? "āṇdiyai nambi dalāmō?" - endRiv avaniyar ēsa avan kētkalāmō? can the One who took charge (accepted as a protege) later abandon? can Arunachala’s son do like this? can He be subject to the abuse of the world asking 'should a mendicant be trusted?’ verse29 ஒன்றுமில் லாதானை யெண்ணி - நான் உருகுதல் கண்டுல கேளனம் பண்ணி நன்று நகைத்திட வைத்தான் - உள்ள நாணமும் போகட்டும் மென்றோ நினைத்தான்? ondRum illādhānai eṇṇi nān urugudhal kaṇd ulag ēḷanam paṇṇi nandRu nagait thida vaitthān - uḷḷa nāṇamum pōgattum endRō ninaitthān? He has subjected me to the taunts and merriment of the world that sees me longing and mourning for the one who has nothing; did He at all think, ‘let the existing shyness/modesty too go?’ verse30 இப்படி யாருஞ்செய் வானோ? - தன்னை இச்சித்த வென்னையும் ஏமாற்று வானோ? அப்படிச் செய்திடான்! ஐயே!! - அவன் ஆசை எழுந்துநான் அழிவது மெய்யே!! ippadi yārum seivānō? - thannai icchittha ennaiyum ēmātRu vānō? appadi seydhidān! aiyē !! - avan āsai ezhundhu nān azhivadhu meyyē !! Will someone do like this? will He deceive me who loved Him? No ! He will not do like that! oops! it is true that the surging desire for Him is annihilating my ‘I’ !! verse31 “ நானிதோ! நானிதோ!!’ என்றே - குரு நாத னிருப்ப துணர்ந்தாலு மின்றே மானிட னாகவா ரானோ? - பாத மாமலர் சூட மகிழ்ந்துதா ரானோ? 'nān idhō ! nān idhō !!' endRē Guru nādhan iruppadh uṇarndhālum indRē mānida nāga vārānō? - pādha mā malar sūda magizhndhu thārānō? ‘I am here! I am here!!’ , thus the presence of Guru is experienced! even so, will He not come today in His human form? will He not happily bestow the Grace of worshipping His most sacred Feet? verse32 உள்ள முடைந்தழும் போது - அவன் ஓங்காரக் கிண்கிணி கேட்குமென் காது! மெள்ள வவன்குரல் கேட்கும் - ஆனால் மேனியைக் காணா துளமங்க லாய்க்கும்! uḷḷam udain dhazhum pōdhu - avan ōṅgāra kiṇkiṇi kētkum en kādhu! meḷḷa avan kural kētkum - ānāl mēniyai kāṇādh uḷam aṅga lāykkum! when I cry heart broken, my ears hear His tinkling ‘Om’; slowly softly His voice is audible - but alas! not seeing His form my mind/heart agitates/grieves verse33 ஆவ லடங்கிடு முன்னே - மறைந் தான்எனக் கார்துணை யாவது மின்னே? யாவையும் வல்லவன் றானே - உரு வாகவென் கண்முன்னர் ஏன்வந்தி டானே? āval adaṅgidu munnē maRaindhān enak ār thuṇai yāvadhum innē? yāvaiyum vallavan thānē ? uruvāga en kaṇ munnar ēn vandhi dānē ? by the time my longing / craving abated, He disappeared; who will be my support now? isn’t He all powerful? why would He not appear in front of me in His human form? verse34 எக்குற்ற மும்மன்னிப் பானே! - பின்னர் என்குற்றங் கண்(டு)ஏன் பிரிந்திருப் பானே? திக்கற்ற வென்னைப்பா ரானோ? - குரு தேவ னுருவிற் றிரும்பிவா ரானோ? ek kutRamum mannip pānē ! pinnar en kutram kaṇd ēn pirindh irup pānē? dhikkatRa ennai pārānō ? Guru Dēvan uruvil thirumbi vārānō? He will forgive any fault! why then does He see my fault and stay away? will He not see this destitute/forsaken one? will Guru Lord not come back in [physical] form? verse35 இன்றேனு மென்றேனும் மீண்டும் - ரம ணேச னுருக்கொண்டிங் கேவர வேண்டும்! அன்றேல் அகதி நான் பாராய்! - அரு ணசலா, நின்பிள்ளை, என்முன்னந் தாராய்! indRēnum endrēnum mīṇdum Ramaṇēsan uruk koṇd iṅgē vara vēṅdum! andrēl agadhi nān pārāy! Aruṅāchalā, nin piḷḷai en munnam thārāy! today or anyday Lord Ramaṇā must come here again taking His form! else, I am a destitute - see! Aruṇāchala! Give Your son in front of me (bestow Your son to me)! 🙏🙏🙏

@@savithrivenkataraman8121 🙏🙏🙏

Bhagavan's photo on top of the verse is nice

verse6 மேலுட லோடுயிர் வாழ் பொழுதே அருள் மெய் நிலை கண்டடியேன் பாலுட னீங்கி மிதந்திடு வெண்ணையாய் பாரினில் வாழ்ந்திடவே காலடி வீழ்ந்துனைக் கண்டு துதித்தனன் காரண சற்குருவே! ஆலடி அன்றொரு நால்வரை ஆரருள் ஆழ்த்திய ஆண்டவனே! mēludal ōduyir vāzh pozhudhē aruḷ mey nilai kaṇda diyēn pāluda nīṅgi midhan dhidu veṇṇai yāy pārinil vāzhn dhidavē kāladi vīzhndh unai kaṇdu thudhit thanan kāraṇa saRguruvē! āladi andRoru nālvarai āraruḷ āzhtthiya āṇdavanē! It is only to see (experience) the real state even while living in the physical body and live in the world like the butter that separates from milk and floats on top, this servant of Yours saw You, prostrated at Your Feet and prayed to You! Oh kārāṇa SadGuru! (the reason that You came as Guru in physical form is only to bestow this state!) Oh Lord (Dakshiṇāmūrthi) who in the past under the banyan tree, with the fullness of Your grace, made the four (sanaka, sananda, sanathana, sanatkumara) plunge deep [within] (experience the absolute)! verse7 தன்னை அறிந்தென தகந்தை அழிந்திடத் தந்திரம் செய்தருள்வாய்; என்னில் இதற்கொரு வன்மை யிலேன், இதை எந்தை அறிந்திடுவாய்; உன்னை யலால் உதவிக்கினி யாரிடம் ஓடி இரந்திடுவேன்? அன்னை யலால் குழவிக்கினி ஆதரவார் எனச் சொல்லுவதோ? thannai aRindh enadh agandhai azhindhida thandiram sey dharulvāy; ennil idhaRkoru vanmai ilēn, idhai endhai aRindhiduvāy; unnai yalāl udhavik kini yāridam ōdi irandhiduvēn? annai yalāl kuzhavik kini ādharav ār ena solluvadhō? Please do some trick/stratagem for the annihilation of my ego and to know myself (experience my reality); [because] My Father, You know that there is no strength in me to do this; to whom now will I run begging for help besides You? Who else than the mother can be said as support/refuge for the child? verse8 என்ன நடந்த தின்றென்ன நடப்பினி என்ன நடந்திடுமோ? அன்னவை யாவு மறிந்த மஹேசன் நீ யல்லவோ? ஆதலினால் என்னை அடைந்துன் எழிற் சுவை காட்ட நீ எண்ணி இசைந்திலையேல், உன்னை அடைந்து நான் உண்மை உணர்ந்திட உள்வலி உள்ளவனோ? enna nadandhadh indRenna nadap ini enna nadandhidumō? annavai yāvum aRindha Mahēsan nī allavō? ādhalināl ennai adaindhun ezhil suvai kātta nī eṇṇi isain dhilaiyēl, unnai adaindhu nān uṇmai uṇarndhida uḷvali uḷḷavanō? What happened in the past, what happens in the present and what will happen in the future? Are You not the omniscient Supreme Lord knowing all of that? So, if you do not consider reaching out to me and consent to show me the sweetness of Your beauty, do I have the inner strength to reach You and experience the truth (reality)? verse9 "இன்று வரும் சில நாளில் வரும் திருவின்னருள்!" என்றெளியேன் நின்றழ நீ நெடு நாளதை நீட்ட நினைந்தனையோ? அறியேன்! கன்று வரும் வழியைக் கறவைப் பசு காப்பது கண்டிலையோ? நன்றிது! நானுனக் கின்றிது கூறுதல் நாடில் நகைப்பலவோ? "indRu varum sila nāḷil varum thiru vinnaruḷ" endr eḷiyēn nindRazha nī nedu nāḷ adhai nītta ninain dhanaiyō? aRiyēn! kandRu varum vazhiyai kaRavai pasu kāppadhu kaṇdilaiyō? nandRidhu! nān unak kindRidhu kūRudhal nādil nagaip pallavō? "Your sweet grace will come today, it will come in a few days" thinking thus, while this insignificant lowly one keeps crying, do You think of prolonging it for many more days? I do not know! Have You not seen the milch cow standing guard and waiting for her calf to come and drink her milk? Well !! is it not laughable - that I have to tell You all this now? that I have to seek You? verse10 "தகதக" வென்றொளி வீசும் உன் தண்ணுரு தாரணி வாழ் பொழுதே முகமுக மோடொரு நோக்கில் எனக்கருள் மூட்டிய மெய் முறையால், மிகமிக சீக்கிரமே ஒளி ஞானமும் வீசுமெனத் தெளிந்தேன்; "அகமக" மென்றருள் ஆடல் புரிந்திட அன்பொடெ ழுந்தருளே! "thaga thaga" vendRoḷi vīsum un thaṇṇuru thāraṇi vāzh pozhudhē muga muga mōdoru nōkkil enak aruḷ mūttiya mey muRaiyāl, miga miga sīkkiramē oḷi ñyānamum vīsum enat theḷindhēn; agam agam endRaruḷ ādal purindhida anbod ezhundh aruḷē! While living on this earth in Your lustrous/splendrous refreshing cool physical form itself, as Your Grace was bodily transmitted to me by your benevolent gaze on me, very very soon the light of ñyānā too will radiate on me - [thinking] thus I got confidence / clarity; to luminously dance within me as I,I (I am I), please do come/rise with Love/compassion and bestow Your grace!

@@savithrivenkataraman8121 Many thanks. 🙏

அருமை. மிக்க நன்றி ....!

*உன் நினைவே தா* 528. உன்னை மறந்து இவ்வுலகை நினைந்திருக்கும் என்னை மறந்தாய் எனில் நீயும், பின்னையோ மீளா அதோகதியே மேவுவேன்; நீ நினைத்தால் ஆளாவேன் உன்னருளால், அருள். 529. ஏது நினைப்பதிலும், எந்தாய், உனது அருட்சீர் பாதம் நினைப்பதுவே பாவனமாம்; மீதி எலாம் வீண் நினைப்பே, ஓயா வினை குவிப்பே ஆகலின், நின் தாள் நினைப்பே மாறாது தா. 530. நின்னையே நோக்கி நிலைத்த மனத்தினான் - என்னை நீ செய்தருள எண்ணாயோ? முன்னை நாள் தொட்டு அருட்சீர் பாதம் தொழுது அடியேன் கேட்டது, இதை விட்டு இன்னொன்றோ? மேவ விதி. 531. உன்னையன்றி இன்னொன்று உணரா உளம் தந்தால் என்னை அறிகின்றது இன்னும் என்னவோ? உன்னையன்றி தன்னை அறிய நான் தான் ஏது? தன் அறிவோன் உன்னை அலால் ஆருண்டு? உரை. *நீ என்னை நினை* 532. உன்னை மறந்து இருளினூடு அலைந்து துன்புழக்கும் என்னையும் ஓர் பொருட்டா ஏன்று கொண்ட அன்னையே, அண்ணாமலை ரமணா! அன்னியம் விட்டு உன்னையே எண்ணி நின்று உய்ய, எனை எண். 533. நனவுக்கனவு இதிலே 'நான் ஆர்' என்று என்னை வினவி, அகம் சேர் விழிப்பால், மன வடிவ மாயை அகன்ற பர வாலறிவாய் மட்டும், எனை நீ இருத்தச், சற்றே நினை. 534. விலகாது அகநாட்டம் மேவும் ஈதொன்றே உலகோர் தொழிலுள் உயர்ந்த நல்வினை என்று, ஆதரமோடு எப்போதும் ஆர எனக்கு அவ்வூக்கம் நீ தரவே, என்னை நினை. 535. கட்டான இச்சை எலாம் கான் எரியில் பஞ்சாக்கி சுட்டாரும் தூய துரியம் அதில், கட்டாயம் வந்து அடியேன் உன்றன் மலரடியில் வாழ்ந்திருக்க, சிந்தை கொண்டே சீ ரமணா செய். 536. ஓய்ந்து ஒழிந்த வாசனையால் உள்ளம் பரவெளியா மீந்திருக்கும் பேரின்ப வீட்டினிலே வாழ்ந்திருக்க, அண்ணாமலையாம் அமைதிப் பெருங்குவையே, எண்ணாய் ரமணா எனை. 537. முனைப்பற முற்று ஓய்ந்த என் மூலமாம் உன்னில் நினைப்பற நான் நிற்க நினைப்பாய்; வினைப் பயனாச் சீரழிக்கும் மூட மல சித்தம் உறை வாசனையை வேரழித்து, வெற்றி விளைத்து! 538. எண்ண அலைவு ஏனோ இருக்கின்றது எந்தாய், உன் கண் எதிர்ப்பட்டு இன்னும் கடையேனுள்? உண்ண எனை இன்னும் திருவுளத்தால் எண்ணிலையோ? உண்முகம் நான் மன்னும் படிக்கே மகிழ்ந்து. 539. மட்டில்லா மந்த மதியேன் அருள் வசத்துள் பட்டில்லாது, ஓடி பகிர்முகமே கெட்டுள்ளேன் என்றாலும், உன்றன் இணையடியே தஞ்சமா நின்று ஏங்கும் என்னை நினை. 540. சுட்டற்று ஒளிரும் சுய உணர்வே ஞானம் என பட்டப்பகல் ஒளியாய் பன்னியும் நீ, கட்டுற்ற தேகோக கண்ணேன் தெரியாது உழல்கின்றேன்; நீ காக்க என்னை நினை. 541. ஆசைத்தீ முற்றும் அணைந்து அருளால் நெஞ்சம் அருணேசத் திருவுருவாம் நின்னடியில் வாசமுற்று, போக்கு வரவற்ற சிவ போகம் உறும்படி, உன் வாக்காலே ஆசிர்வதி.

*நீ நினைத்தால் ஆகும்* 542. சற்றே திருவுள்ளம் சம்மதிப்பாய் என்னில் என்றன் பற்றெல்லாம் ஓடிப் பறந்திடுமே, முற்றும் அகமுகமே ஆக மனம் ஆழ்ந்து இதயம் மூழ்கி சுக வடிவில் சொக்கும் சுகித்து. 543. கோடானு கோடி அண்ட கோளங்கள் உன்னருளால் கோடாது இயங்கி வந்து கொண்டிருக்க, கேடான அற்பனேன் புத்தி அருளுக்கு அடங்காதோ? நிற்பிப்பாய் உன் வசம் என் நெஞ்சு. 544. ஸர்வ சக்தியான என்றன் தாயும் எதிராடாள், நிருவிகற்ப முற்று ஒடுங்கி நிற்பாள், அருண சைல தந்தையே, நீ விரும்பில், சக்தி ஒன்றும் இல்லா என் சிந்தையோ நிற்காது? செப்பு. 545. அருள் சித்தம் என் மேல் அடைவாயேல், மோக வெருட்சி படுகுழியின் மீள்வேன்; குரு பொன் தாள் ஒன்றே செய வல்லது; அல்லால் உலகெதிலும் இன்றே உதவி எனக்கு. 546. எண்ணத்தில், சொல்லில் எழுத்தில் அடங்காத வண்ணத்தில் என் கண் முன் வந்தோனே! திண்ணத்தோடு என்னை இனி பிறவா இன்ப நிலை சேர்க்க நீ உன்னின் உடனே உறும். 547. நீ மட்டும் என்னை ஓர் நெல்லின் முனை அளவு சேமத்து இருத்த திருவுளத்தில் காமுற்றால், அக்கணமே முத்தி, அனாதி மல வாசனையும் முக்கருமமும் போய் முடிந்து! 548. அருள் தந்திரம் உன்பால் ஆயிரம் கோடி இருக்கின்றது என்னை உய்விக்க - இருள் பிலத்துள் எத்தனை தான் ஆழ்ந்த எளியேன் நான் ஆயினும், என் பந்த மனமெல்லாம் பறித்து. 549. சுட்டப் படாத சொரூப சுகானுபவம் பட்டப் பகலாப் பளிச்சிட நீ இட்டமுற்றால், செய் தவம் ஒன்றில்லாச் சிறியேன் எனக்கும் அஃதோர் எய்த அரிதாமோ? இயம்பு. 550. ஆரம்பம் காணா அனாதி மனமாயை, பேரும் படி அருளும் பெம்மான் நீ; தீரம் சிறிதுமிலா என்மேல் சிறிது இரக்கமேனும் உறுதியேல், உய்வு எனக்கும் உண்டு. 551. எழுதவொணாத இயற்சீர் பகவன் முழுமுதல் நீ வந்து முனைந்தால், அழுதழுது மாயும் அடியேன் மனத்துயரம் தீர்ந்து அடியோடு ஓயும்; அருள்வாய் உடன். 552. சற்பார்வை கொண்டு இச்சகப் பார்வை நீங்கி, உனோடு எப்போதும் நீங்காது இணைந்திருக்க கற்காத பேதை ஆனேன்; உன் பெருங்கருணை உண்டேல் என் வாதை அறும், ஞானம் வரும்.

*ஆண்ட நிற்கழகோ* 553. பொறுப்பேற்றுக் கொண்ட குரு போத ரமணா! நீ வெறுப்பேற்று எனை இனி கை விட்டால், பிறப்பேற்று மீளாப் பழி துன்பம் மேவுவனே; ஈதழகோ ஆளா எனை ஆண்டவற்கு? 554. 'ஆண்ட உனக்கு ஈதழகோ’ என்று அன்பர் உனை வேண்டுவதை கேட்க மிக விருப்பம் பூண்டனையோ? என் சொல்வேன்? இன்னும் இன்னும் ஏங்கி புலம்புவது, ஓர் நன்சொல்லோ? நின் புகழை நாட்டு! 555. உன்னின் அயலாய் உடல் இருப்பாய் 'யான்' என்று ஒன்று இன்னும் எழ விடுவது ஏற்குமோ? முன்னை பிரமன் அரியான பெரும் எழுச்சியும் தோற்று உரன் அற, ஓங்குற்ற உனக்கு. 556. சற்றும் மயல் படரா சச்சிதானந்தமா முற்றும் ஒளிர்ந்திடும் உன் முன்னிலையைப் பெற்றிருந்தும், முக்குணத்தாகும் முனைப்பு எழ நீ விட்டிருத்தல் தக்கதுவோ? ஈதோ தயை? 557. அருட் பெருமை சிந்தியாது, அந்தோ! என் நெஞ்ச மருள் குடில வாழ்வை நிசமாகப் பொருட்படுத்தி, எத்தனையோ ஓயாமல் எண்ண அலை பாழ்பட, நீ வைத்தனையே! வண்மை இதோ? மாற்று. 558. விலகி அயலில் வெறிந்து விரிந்தே அலையும் என் வாழ்வுக்கு அபயம் இலதேயோ? அன்றும் இன்றும் என்றும் அடியேனை கண்காணிக்கின்ற விதம் ஈதோ? கிளர். 559. உன்னில் அற என்னை ஒடுக்கி விடலால் உனக்கும் என்ன குறை நேர்ந்து விடும் எந்தையே? இன்னும் இவ்வாறே ஏங்கி அழுது உடல் மூப்பெய்தி இறப்பது தான், தாங்கும் உனக்கு அழகோ? சாற்று. 560. என்ன செய்தாயோ இறைவா, நான் காணாமல் உன்னை ஒளித்து வைத்து என் உள்ளத்துள், பன்னெடு நாள் சேர்த்த மல வாதனையே, தீ நடனம் ஆட விட்டாய், ஈர்த்த உனக்கு ஆமோ இது? 561. பழ வாதனை பற்பலவாய் அகத்துள் எழ, யாவையும் மாற வெற்றி உழையாமல், உண்ண-உறங்க உலகாயதக் கருமம் பண்ணவோ என்னை வைப்பாய்? 562. அற்றார்க்கு அருள்வாய் அபயம் என்று உன்னடிக்கே உற்றார்க்கு உறு பிறவி ஓட்டுவாய்; நல் தாயின் மிக்க ரமண விழிக் கருணைக்கு உட்பட்டும், துக்கமுறும் என் கண் துடை. 563. பற்றுக்கோடு உன் பதத்தை பற்றாமல், என் மதியை எற்றுக்கோ நம்பி இருப்பேன் நான்? வெற்றுக்கோ இப்பிறப்பை ஈந்தாய்? இறை ரமணனாகி வந்து உன் கை பொறுப்பில் கொண்டாய், கழறு. 564. வாழ்வென்றால் இந்த மனம், இதய வாரிதியின் மூழ்கி உரு அழிய மோனத்தில் ஆழ்வதன்றோ? ஏனோ புலன் வாய் இழுபட வைத்தாய்? இதற்குத் தானோ நீ ஓர் உடல் தந்தாய்? 565. கேட்டு வருந்தி உன்பால் கெஞ்சி அழுமாறு விட மாட்டாய் என்றெண்ணி மகிழ்ந்துள்ளேன்; மீட்டும், குறையும்-முறையும் கொடுப்பையேல், ஆண்ட இறை நிற்கு, அழகோ இது? 566. உன்னை மறந்தலையும் உள்ளத்தானாக்கவோ என்னை வரவழைத்தாய் எந்தையே, என்ன! இதை யார்க்கு உரைத்து ஏங்கி அழுவேன், என்னை அருட்கண் பார்க்க விரும்பிலையோ? பார். 567. பிறக்கும் உடல் முன்னும், பிணமான பின்னும், உறக்கத்தும் இல்லா ஒருவன், புறப்பட்டு 'நான் உடல்' என்றாடும் பொய் நாடகத்தை என் வாழ்வாய் ஏன் உணர விட்டாய் எனை? 568. மல உடல் நானாக அபிமானித்து உழலும் அலகையா யான் அழியலாமோ? உலக குருநாத! நின் பிள்ளைக்குற்ற நிலை மாற்றித் தருமாறு, இலையோ தயை? 569. 'பன்றியினும் கேடாப் பகரலாம்' என்ற நின் சொற்கு இன்று சான்றா நான் இருக்கின்றேன்; நன்று இது! நின் ஞானக் கொடைப் புகழ்க்கு ஞாயமோ நான் உடலா ஈனப் புலையேன் இருப்பு? 570. முற்ற முழு வஸ்து உனில் மூழ்கி, முனைப்பு அடங்க கற்று அறியேனா, நாள் கழிக்கவோ பெற்றெனை நீ தன் தாளில் இட்டு இன்று தாலாட்டி ஊட்டி வளர்க்கின்றாய்? ரமணா கிளர்! 571. நீ-நான் அறப் புல்லி நிட்டானுபூதி பெறலா- -னால் அலது, ஓர் லாபம் என்னே? தானாக நீயே எனக்கு உன் நினைப்பு ஈந்து, அழைத்து, மறந்- -தாயேல், நான் செய்வது எது தான்?

*நீயல்லால் யார் வல்லார்?* 572. நின்று உணர்ந்து உள்ளே நிலைத்த அறிவுருவாய், என்றும் இருக்க எனக்கு அருள்வாய்; கொன்று மனப் பொல்லா எழுச்சி புறப்படாவாறு, குரு அல்லால் செய வல்லார் ஆர்? 573. அருளைத் தடுக்கும் அகங்காரி நான் இங்கு ஒரு முறையும் மீண்டும் உதியாது ஒருவிட, நின் பேரருளே அல்லால், பிறிதோர் வலிமை உளார் ஆர் ஒருவர் உண்டோ? அருள். 574. அருள் ஒன்றால் அன்றி அடியேன் மனத்தை இருளினின்று எடுக்க வழியில்லை; குரு வடிவம் கொண்டு என்னை ஆண்டோய்! கொடாயேல் அருள் ஆர் தான் உண்டு? என்ன ஈவார்? உரை. 575. பார்த்து, தடுத்து பகிர்முகம் ஆகாது என்னை, ஈர்த்து கொடு போய் இதயத்துள் சேர்த்துக் கரைக்கும் பேராற்றல், கருணைக் கழல் தாமரைக்கு அன்றி யார்க்கு உண்டு மற்று? 576. குற்றம் பொறுப்பார் குணம் திருத்தார் ஓர்சிலர்; என் குற்றம் தண்டித்து குணம் ஈவார் மற்றசிலர்; குற்றம் பொருத்தும் குணமாய் பணித்து அருள்வான் உற்றவன் நீ ஒன்றே தான் உண்டு. 577. எல்லாம் பொறுக்கும் இறை ரமண பேரருட்கே அல்லால் எவர்க்கும் அரிதரிதே - பொல்லாப் புரையோடி போய் அழிந்தேன் புத்தியையும் மாற்றி, கரை ஏற்றும் அன்புக் கனிவு. 578. யாரும் இரங்கும் அவல நிலை உற்றேனை, சேரும் படி நின் திருவடிக்கே கூரருளே, வேறார்க்கும் சற்றும் இயலாது, என் பாவமெலாம் நீறாக்கி, காக்க நினை. 579. சமானமிலா ரமண சற்குருவே, யானும் சமானமிலேன் கீழ்மை தரத்தில்! புமான் அன்றி யாராலும் ஆகாது, அடிக்கசடேன் புன்மை எலாம் வேறோடறுத்து அருள, வேறு. 580. நுட்ப புத்தி கொண்டும், அதை நூதனமாய் கெட்டுழலும் பற்பலவாம் போக்கில் பயன்படுத்தும் அற்பன் எனை, யாவர் உய்விக்க வல்லார், அண்ணாமலை ரமண தேவன் நீ அல்லால் சிறந்து? 581. தன்னில் அமிழ்ந்திருக்கும் சத்தி எனக்களிக்க உன்னின் எவரொருவர் உண்டுகொல்? அன்னியம் அற்று ஆன்மமயமாகி அகந்தை அடியோடு அழிந்த மேன்மையே, என்றன் விருப்பு. 582. காலமெலாம் வீணாய் கழிவதன்றி, நின் அருளின் கோலமுண்ணும் வாழ்வு கை கூடிலதே; ஆலம் உண்ண கூசாத நீயும், என் குற்றம் கண்டு அஞ்சுவையேல், ஈசா! யார் செய்வார் எனக்கு?

*நீயே வல்லோன்* 583. வல்ல உனக்கன்றி மனு செய்து கொண்டு, அயலில் தொல்லை மனம் செத்துத் தொலையுமோ? அல்லை, ஒளி தான் அகற்ற வேண்டும் அன்றி தந்திர-மாந்த்ரீகம் முயல்வு என் அதற்குக் கொள்வது இனி? 584. காட்டினால் காண்கின்றேன், கண் புதைத்தால் தூங்குகின்றேன், பாட்டினால் பாடுவித்தால் பாடுகின்றேன்; ஆட்டினால் ஆடாதார் ஆருண்டு, அருளால் அகத்தணைத்தால் கூடார் ஆருண்டு? நீ கூறு. 585. நான் இயலேன்; நீயே நடத்தி, எனை யாதோர் ஆனி இலாது, உன் அடிக்கே ஐக்கியம் செய்; ஏன் இயலாது? இச்செயல் உன் வான்கருணைக்கு ஏற்பதன்றோ? என்னை இனி அச்சமற்ற வாழ்வில் அமர்த்து. 586. இயலாமை ஏதொன்றும் இல்லான் என்று உன்றன் செயலாண்மை நன்கறிவேன் தேவா; மயலால் நான் எத்துணை தான் பின்பட்டு இருந்தாலும், நின் அருட்கை வைத்திடின், மெய் வாழ்வுற்றேன்; வா! 587. இலகு சுதந்தரன் நீ எற்கருள எண்ணில் விலகும் அன்றி எத்தடையும் மேவா; உலகங்கள் ஏழுக்கும் இல்லை எதிர்க்க வலி, என்னுடைய ஊழுக்கும் இல்லை உரன். 588. சுதந்தரம் நீ தந்தாய் சொரூபம் விரும்ப; சுதந்தரமா நீ அருளும் சூழ்வாய்; எதிர்ந்து எவர்தான் எவ்வினை தான் நின்னையோ என்னையோ தான் தடுக்கும்? இவ்விடமே செய் அருள் இன்றே! 589. பாசப் பசுத்துவத்தேன், பக்குவமே அற்ற புலை நீச பழி மனத்தேன் என்னினும், நீ ஈசனிலும் மிக்க குருவன்றோ? விதி மீறியும் கருணை வைக்க இயன்றோன் அன்றோ? வை. 590. இந்த புலை உடலை யான் என்று எழுந்த மதி, எந்த பரம் பொருளை யாசித்தே சொந்த சொரூப சுகநிலையுற்று ஓயுமோ, அந்த குருபரன் நீ அன்றோ? கொடு. 591. காலஹரனாம் கருணாநிதி ரமணன் மூலமே முற்றும் முடியும் அன்றி, தூல சட மயன் என்னாலோ, சமர்த்தர் பிறராலோ கெட அரிது, என் சென்ம வினைக் கேடு. 592. பிராரப்தம் உண்டு ஒழித்தால், பின்னும் ஓர் தேகம் வரா நித்த வாழ்வு வருமோ? கரா ஒத்த வாசனையும், சஞ்சித-ஆகாமியமும் மாய்ப்பதில், நீ ஈசனையும் விஞ்சி எனக்கு ஈ. 593. நல்லோர் பெரியோர் நவிலும் பரபக்தி இல்லாத வஞ்ச விடம்பனேன்; சொல்லால் துதித்து உனது பாதத் துணை பெறச் செய்வாயேல், விதித் தடையும் மாறி விடும். 594. கல்லினும் மிக்க கடிய மனத்தேனை, புல்லினும் அற்ப பொருளேனை, அல்லினும் மிக்க இருண்டமதி வீணனையும் உய்விக்க தக்க குரு சீரமணன் தான். 595. எல்லாம் வல்லாயதனாலே, ஏழுலகமும் தம் பொல்லா வினைப் பயனைப் போக்க, உனை 'வல்லாய்! எம் மாட்டு இரங்கு' என்றே வழிபடுவர்; என் துயரும் கேட்டு இரங்காயோ கிளர்ந்து? 596. எல்லாம் விழுங்கும் இறை உன்னருள் வெள்ளத்து, என் பொல்லாங்கு எங்கோ முழுகிப் போகாதோ? வல்லான் ரமண குரு வடிவில் நான் காண வந்த சமய சஞ்சீவி அன்றோ? தாங்கு! 597. அருள் வலியால் ஆட்டி அமைக்க, என் நெஞ்சத்து இருள் வலி என்னே ஓர் எதிர்ப்போ? மருள் வலிய ஈனர் தம் நெஞ்சும், இறை ரமணா, நின்னருளால், ஞானமுறும் நாள், இந்த நாள். 598. தக்க வலியோன் அடியைச் சார்ந்தால், பிறப்பறுதல் மிக்க எளிது என்பார் உரைக்கு வேறின்றி, இக்கலியில் தட்சிணாமூர்த்தி அவதார ரமணனே! நின் பக்கமே சேர்ந்த எனைப் பார். 599. பாரம் தரிக்கும் பலமுடையாய்! உன் புகலாய் சேர் அன்பர், எத்தனை தான் தீ வினை மேற்கூரினும், உன் தண்ணோக்கால் தாபம் தணிந்து, பகிர் முகம் நீத்து, உள் நோக்குறாரோ உணர்ந்து? 600. ஐம்புலனால் பெற்ற அறிவாம் அறியாமைத் தும்பினால் கட்டுண்டு, சோர்வடைந்து, வெம்பும் அடியேன் தளையை அவிழ்த்து விடுவிக்க முடியாதானோ நீ? மொழி. 601. நான் ஒருவன் இல்லா நலம் பெறுமாறு உன்னருளால் ஏன் ஒருகால் செய்ய இயலாதா? ஊன் உருவ பொய்யிருளை ஓட்ட அருள் போத ரவியாய் உதித்த- -வையன் அருள் வல்லமைக்கு? 602. சூழ்ந்து அடர்ந்த தொல் இருளானாலும், சுடர் ஒன்று போந்ததுமே தான், பறந்து போகாதோ? ஆழ்ந்து தடித்த அறியாமை இருள் சார்ந்தேன் ஆனாலும், நொடிப் பொழுதில் ஞானமுற நோக்கு. 603. இன்னதென்றே உன்ன இயலா ஓர் காரணத்தால், 'என்னது-நான்' என்றோர் எழுச்சி எழுந்து என்ன தடை செய்தாலும், நில்லாத இத்தீமை அழிக்க, அருள் கை தானே வல்லது? எனைக் கா! 604. ஆசை-அச்சம் அற்ற அருள் வாழ்வு அடைய நான் - நீ செயத் தான் வேண்டும்; நெறி நில்லா வேசி மனப் பித்தன் எனால் ஆகாப் பெருங் காரியம் இதனை, அத்தனே! நீ செய்தருள்.

*குருபாத தூளி வேண்டல்* 13. எந்நினைவும் போய், 'நான் இருக்கின்றேன்' என்ற இயல் தன்னுணர்வாய் மட்டும் தனித்திருக்கும் முன்னை நிலை மீட்டுத் தரும் ரமண வீரன் அடித்துகளே வேட்டுப் பெறல் என் விருப்பு 14. நின்று ஒருகால் பின்பொரு கால் நீங்காது, இயல்பாக என்றும் ஒரு படித்தாம் இன்பறிவு மன்ற வளர் உன் பாதத்தூளி ஒன்று, உள்ளத்து எனக்களித்தால் என்போல் சுகியர் இலர். *நிரந்தர சாந்நித்தியம் வேண்டல்* 15. என்னழிவே உண்மையாம் இன்னிருப்பாத் தேறி, நான், என்னழிவுக்கு ஈடிலா இட்டம் உற்றே, உன்னருளால், என்னழிவாம் என் இருப்பு உற்று, என் இருப்பால் யான் அழிந்து, உன் சன்னிதி வாழ்வாம் உணர்வைத் தா 16. எங்கும் உன் சந்நிதியாய், எல்லாமும் உன் உருவாய்த் தங்கும் ஓர் உண்மை தடையின்றிப் பொங்கும் உணர்வளித்தாய் ஆகில், அருள் உண்மை அறிவின்ப உணர்வளித்தாய் ஆவாய் உகந்து 17. என்னுள் இருந்து, என்றன் எண்ணமெலாம் பார்ப்போன் என்று, உன்னை மறவாது உணர்ந்து , நான் எந்நாளும் நிற்பேனேயாகில், நெருங்குமோ என் வாழ்வில் தப்பான மாயை தடை? 18. காராக்கிருக அகங்காரப் படுகுழியில் பேராது அழுந்தி அழும் பேதையேன், ஆரா அமுதே, நின் பேரருளால் ஆன்ம வீடுற்று, உன் சமுகம் அகலாத வரம் தா. *அடியார் இணக்கம் வேண்டல்* 19. அற்பரிடை வாழ்வு அழியாது நின்னடிமைப் பொற்பரிடை வாழப் பொருந்தாயோ? தற்பரமாம் சோணாசல ரமணத் தோன்றலே! என் நிலைமை காணாயோ நீ கருணைக் கண்? 20. கவலையகன்று - கனவகன்று - மோக அவலம் அகன்று - உன்னடியில் தவம் முயன்று சித்தியுற்ற நல்லோர் திருவடித் தூள், என் கண்ணில் ஒத்தி நான் உய்ய உதவு. 21. முன்பென்றும் காணாத, முற்ற முதிர்ந்த பர அன்பின் சுவையால், அகத்தழுந்தி, என்பு நெக, உன்னில் கரைந்த உனதடியர் தம் உணர்வில் என்னைக் கரைத்து, அங்கிருத்து. *இன்சொல் வேண்டல்* 22. செயல் சொல் என் சிந்தை திருவருளால் ஆட்டிப், பயனிலவற்றின் பாற்படாது, உன் வயமாய், இத்- -தேக வாழ்நாள் முழுதும் செய்தருள வேண்டுகின்றேன்; மாகுருவே! நின் அடியேன் மாட்டு. 23. எச்சீவர் உள்ளமும் இம்சை அடையாத நற் சொல் சீர்மை வாக்கில் சுரந்தருள்வாய்; சற்சீடன் ஆக்கி, அடியேற்கு அடையாளமாய் - அமைதி வாக்கிலுறத் தாராய் வரம். 24. நல்லோர் உளம் நோக, நா-மனதில் என் செயலாய்ச் செல்லா அகர்த்தத்வம் சேர்ப்போனே! பொல்லாத வீண் பொருளை ஈயா விதமாய் உரையாடும் மாண்பு தருவாய் நின் மகற்கு 25. எண்ணிச் சொல்ல ஒன்று - அஃது இன்னோர் பொருள் தந்து, புண்ணில் வேலாய்ப் பொசுக்கப், புண்ணியரை உள் நெகுமாறு எச்சூழ்நிலையும் இனி என்பால் நேராவாறு, அச்சமற்ற சொல்லே அளி 26. நீ நடத்தும் சொல்-மன-மெய் நேர்மைக் கீழ் வாழும் எனக்கு ஏனவற்றால் ஓர் பாவம் எய்துமா? ஆனவற்றால் ஈனம் அன்றி மற்றோர்க்கு இதம் உண்டாகாதேல், வாய் மோனம் உற்றேனும் வாழ மூட்டு

*சுபகுணம் வேண்டல்* 27. ஏழைக் குடிலுக்கு இராசன் எழுந்தருள் முன், பேழைப் பொருள் அனுப்பி பின் போமாறு, ஏழை எனைத் தெய்வ சம்பத்தால் திருத்தி உனக்கேற்பச் செய்வதும் உன் செய்கையன்றோ? செய். 28. ஆழ்ந்த பேரன்பும், அமைதி உளமும், பணிவும் தாழ்ந்து வினயம் சேர் தமிழ் சொல்லும் - சூழ்ந்தவர் பால் கொண்டு நடந்து, என் குரு உன் பெருமைக்கோர் மிண்டற நான் வாழ விதி! 29. அருளின் அடையாளமா வந்தமையும் பொருளின்மை முற்றும் பொறுத்தே, ஒரு சிறிதும் அன்னியர்கள் அஃதை அறியவிடாது, அன்பு முகம் என் இயல்பாய் ஆக்காயோ இனி? 30. தெய்வீகச் சின்னமாத் தேறும் வறுமையிடை மெய் வீறு கண்ணில் விகசிக்கச் செய்வாய்; திருவருளாம் சேமிப்பில் சிந்தை ரமித்து இன்பம் பெருகி வளர்வதன்றோ பேறு? 31. தன் கண்ணால் காணும் சகல உயிரிடத்தும் தன்னின் மேலாதனோர் சற்குணம் கண்டு, அன்னோர் அனைவர்க்கும் தான் தாழ்ந்தோனாய் அடங்கும் மேன்மை எனை விட்டுப் போகாது இருத்து 32. உன்னருளால் என்பால் உயரன்பு பூண்ட சிலர் நன்னயம் செய் போது, அது, என் நாயக! நின் தன்னருளே அன்றி, அவைகட்கு அடியேனிடம் தகுதி ஒன்றும் இலையன்றோ? உரை 33. மன்னிப்பதோடும் மறந்து விடும் வல்லமையும் என்னிடத்தில் ஈவாய் இகலாரை; உன்னிடத்தில் ஒன்றி, நான் இன்றி, அவ்வொப்புயர்வில்லா நிலையில் நின்றிட, நீ என்னை நிறுத்து. 34. அருட் பாதுகாப்பு உன் அருட் துணையால், யான் இங்கு இருக்கின்றேன்; ஈதை மறந்தே, ஒரு கணமும் 'என் சீர்மை, என் தவம்' என்றெண்ணி அகங்கரிக்கா பொன்னான தாழ்மை பொருத்து. *வேண்டாமை வேண்டல்* 35. 'வேண்டாக் கொடிய விடங்களைப் பெறவே வேண்டும் மதி எனக்கு வேண்டாம்' என்று, ஆண்டாய்க்கு, அடியேன் முறையிட்டு அழுதழுது கேட்ட படியே அருள்க பரிந்து 36. இடமும்- உணவு - உடையும் -இன்னும் எலாம் ஈயும் கடவுள் உனைப் பெற்றேன் கடையேன்; உடல் வாழ்வில் வேண்டும் குணமாம் மிடிமை எனை நீங்க வேண்டும் விதம், நீ விதி 37. இல்லாமை எண்ணி - இரப்பார் பால் யான் இரந்து செல்லாதவாறு, உன் அருட் செல்வனாய், பல்லாற்றும் வந்து இரப்பார்க்கு, உன்னருளின் வாய்க்காலாய் வாழ்ந்திருக்கும் செந் திறத்தால் என்னைத் திகழ்த்து *புகழிகழில் உதாசீனம் வேண்டல்* 38. தாழ்வு-ஏற்றம் என்று உலகோர் சாற்றும் இகழ்-புகழ் ஓர் வாழ்வு ஏட்டின் இரு பக்க வாசகங்கள்; ஊழ் ஏட்டில் ஒன்று இன்றி ஒன்று இன்று; ஊழ் ஒன்றுமிலா நின்னடிக்கே ஒன்ற, ரமணேச! அருள் ஊட்டு 39. போற்றியவர் கோடி; அருள் போத ரமணேச! நினைத் தூற்றிடவும் கூட சிலர் தோன்றியகால், மாற்றமுள ஈது இரண்டால் பேரா, இயல்பாய் இருந்த அருள் போது இரண்டே, என்றன் புகல் 40. இன்மை உலகை எனக்கயலா ஓரிருப்பாய் புன்மை மனம் கண்டு, புகழ்-இகழாச் சொல் மொழியில் இன்ப-துன்பம் எய்தாது, இயல்பாய் உற, ரமண! நின் பாதமே யான் கொள் நிழல் 41. பாராட்டு-இழிவு இரண்டால் பாதிக்கப்பட்ட மனப் போராட்டம் ஓய்ந்து, உனது போத-அருள் நீராட்டப் பட்டு, சலனப் படாத சகச நிலைக்கு இட்டுச் சென்று என்னை இருத்து

*விவேக வைராக்கியம் வேண்டல்* 42. என்னில் இருப்பதையே இன்பம் என ஓராது, என் முன்னில் இருப்பன பால் முந்துகின்றேன்; அன்னியங்கள் தான் அன்றி இல்லாத சத்தியம் கண்டு ஓய்வுறுமாறு ஏன் எற்கு அறிவு ஈந்திலை? 43. ஒன்றும் இலாதான உடல் வாழ்வை என் வாழ்வா நன்று நினைத்து, அதற்கே நாள் முழுதும் சென்று சென்று ஏங்கும் மனத்தெழும் எண்ணப் படு குழியி- -நீங்குமாறே, அருள் செய் நீ 44. உண்மை இன்னதென்றே உணராது, உலகம் எனும் கண் மயக்க காட்சிக்கு அடிமையாய், திண்மை இழந்து ஓடும் பகிர் முகத்தோடு ஒன்றி, உரு மறந்த கேடும் கெட, நீ கிளர் 45. உண்மைப் பெருமை, உயர் சுகம் எக்காலும் மிக அண்மைப் பொருள் உன் அடி மலர்; இத்திண்மை அறிவைப் பெறும் நெஞ்சு, அலையுமோ வீணில்? பெற இவ்வறிவு, அருளே பெய் 46. ஓய்ந்து விடும் இந்த உலக கனவு ஒரு நாள்; மாய்ந்து விடும் தேகம் மறைந்து விடும்; ஆய்ந்தறியும் ஆன்மா பரோட்ச அறிவே அனந்த சத்தென்று, ஏன் மேவாதுள்ளேன் இனும்? 47. உள்ளமாய் உள்ள உணர்வே மெய்யின்பம் என்றும், கள்ளப் புலனிம்பம் கானல் என்றும், தெள்ளத் தெளிந்த விவேகத்தால் திருவருளுக்கு ஊணா விளிந்து, உள்ளமாக விளங்கு. 48. நச்சி இதயமே நாடி அடங்கலின்றி எச்செயவும் வீண் என்று, இனி உரமாய் நிச்சயித்த தீரமிகு புத்தி திருவருளால் தந்து விட்டால், ஓரணுவும் வேண்டேன் மற்றொன்று. 49. உடலின்பம் தேடாமல், உண்மை அறிவின்பக் கடலின் பின் நெஞ்சம் கரையக் கடவதுண்டோ? ஏதும் இயலாதவனாய், எந்தாய், உனைத் தஞ்சம் சார்தலுற்ற சேயேன் தனக்கு 50. ரமண குருபதமே ரட்சை என்று, எல்லா சமயமும் உன்றன் நினைவே சார்ந்தே, இமையும் வெளி முகத்தில் ஏதும் விரும்பா விராகத் தெளிவில் உயிர் வாழ எனை செய் 51. தூய மெய்யன்புச் சுடராய் அகத்தெழும் என் தாயகமாம் சற்குரு பாதாரவிந்தம் தோயாது, அனிய ஆரோப அசத்தியத்தை நாடல் இனியேனும் ஓய, இயக்கு 52. உன் பதத்தின் இன்றன்றி, ஒன்றிலிருந்தேனும் உயிர் இன்பம் பெறுவதே இல்லை என்ற பொன் பொறித்த மெய்யுரையைக் கேட்டும், விருப்பம் இதயத்தில் உறாப் பொய் மன வன்மை கெட, நீ புல் 53. 'காணப் படுவதெல்லாம், கற்பனை சித்திரமாத் தோணும் மனோ ஜாலத் தோற்றம்' என்றே, காணும் அறிவின் தெளிவால் அசத்தியத்தில் ஆசை அறவே ஒழிய அருள். 54. கண்ட பனம் பழத்தைக் காமுற்றோன் கற்கண்டை உண்ட பின்னர் அஃதை ஒதுக்குதல் போல், மண்டு புலன் கூட்டும் இன்பம் உள்ளம் குமட்டுமாறு, உன்னருளால் வீட்டின்பம் உண்ண விதி 55. திருச்சியமாம் எண்ணம் முதல் தேகம் உலகெல்லாம், ருசி உள்ளதென்ற கருத்தொன்றே, விரி சலனம் எய்துகின்ற காரணம்; இவ்வீனக் கருத்தை அறக் கொய்த அருள்வாய், நின் பொறுப்பில் கொண்டு

56. கந்தை நாரான ஒற்றைக் கௌபீனமும் கிழிய, கந்தை நூல் முள்ளூசிக் கட்டிணைத்தே, எந்தை நீ, வாழ்ந்தெமக்குக் காட்டிய மா வைராக்கியத்தின் முன் தாழ்ந்தேன்; அவ்வைராக்கியம் தா 57. 'கேட்டால் அலாது கிடைக்கரிது மோட்சம்' என்று நாட்டார் புகல் மொழியும் நாணமுற, மீட்டு ஆன்ம வீடு உதவும் உன்பால், இவ்வீண் வாழ்வின் தேவைகளை நாடுவதன்றோ நன் நகைப்பு? 58. உன் அருளில் நம்பிக்கை ஊன்றி உறைக்காத என் எளிய நெஞ்சு, பலவீனத்தால், 'இன்னதொன்று தேவை உளது என்றன் சிறு வாழ்வுக்கு' உன்னும் அதை ஈவதும்- ஈயாததும் உன் ஏற்பு. 59. இஃதொன்று தேவை மற்றஃதொன்று தேவை என்று எஃதொன்றினும் சிறிதும் எண்ணமுறாது, எஃதொன்று என் வாழ்நாளில் தானாக வந்தடைவது, அஃது உவக்கும் மாண் ஆர் விராகம் வழங்கு. 60. புத்தியை நீ எற்குப் பொருத்தியது புன்புலத்தின் பித்தினை மேன்மேலும் நான் பேணவோ? இத்தகைய வீண் வேலை நீக்கி, விவேகமோடு உன் பதத்தைப் பேண் வேலை தாராய் பிடித்து 61. 'ஐம்புல இன்ப அனுபவிப்பு' என்பது 'அகத்- -தின்பம் அலாது இல்லை' என உணர்ந்தும், ஐம்புலனுக்கு ஆகாரம் தேடாது, அகத்து ஓய்வைத் தேடி, உள்ளே போகாதோ புந்தி-புலம்? 62. உண்டி-உறை-உள்ளுடை தேடல், உயிர் உடலில் அண்டி இருந்து ஆன்ம ஞான அனுபவம் கொண்டிடவே அன்றி, உடல் வளர்க்க அன்று பிறந்த பயன், என்றறிந்து உய்ய இரங்கு 63. ஊழிற் கணித்ததன் மேல் ஓர் அணுவும் இன்பதுன்பம் வாழ்வில் முயன்று பெற ஆகாது என்று, ஆழப் பதிந்த விவேகத்தால், பகிர் முகப்பாய் இன்றி, எதிர்ந்தவை ஏற்று இன்புறச் செய் எற்கு. 64. 'எழுதாப் படிக்கு ஓர் இடையூறு உறாது' என்று எழுதரம் நீ கூறியிருந்தும், முழுதும் சரணான நெஞ்சால் நான் சாந்தியில் தோயாது முரணாதல் என்னோ முறை? 65. 'அருள் உத்தரவின்றி யாரும் அணுவேனும் வெருவி எனக்கு இன்னா விளைக்கும் உரன் இலர்', என்று உன்னி அடியேன் உவர்ப்புறா மெய்யறிவை, இன்னே அருள்க இனிது. 66. 'பெயப்படும் தீமைக்கு என் பிராரப்தம் அன்றி அயற்படுவோர் ஆள் அலர்' என்று ஆய்ந்து, வயப்படும் நெஞ்சத்தால் உள் அடங்கல் அன்றி, நிலை குலையும் வஞ்சத்து உறாமல் அருள்வாய் 67. தொல்லை முற்றும் செய்யும் சுபாவத்தார் தம்மிடத்தும் எல்லையற்ற நற்பொறுமை எய்தி நடந்து, அல்லலற்று வாழும் வலிமை வழங்கி அருள், நின் அடிக்கே தாழும் தமியேன் தனக்கு 68. பகுத்தறிவு ஈதென்றும் தொகுத்தறிவு ஈதென்றும் இகத்தறிவில் ஏமாப்புறாமல், அகத்தறிவாய் மிஞ்சும் பரமார்த்த வெற்றறிவாம் இன்பம், உனைக் கெஞ்சும் நான் எய்தக் கிளர்.

*விசாரத்துதவ வேண்டல்* 69. இருந்தபடி நான் இராமல், எழுந்தே வருந்தும் வகை கண்டு கொண்டேன்; மருந்து இதற்கு, உன் வாய் மலர்ந்த ‘நான் யார்?' என் வாசகமே யான் உட் கொண்டு ஓய்வுற, நீயே அருளால் ஊட்டு. 70. இந்த தேகத்தை 'நான்' என்றபிமானிக்கும் முன் எந்தப் பொருள் நான்? இறந்த பின் சொந்தமாய் எவ்வாறு எதாய் இருப்பேன்? ஏது நான்? இக்குழப்பம் ஒவ்வாது; உடனே உணர்த்து 71. நாற்றப் புலைச்சுமையை ‘நான்’ என்று எவ்வாறு தான் ஏற்றுக் கொள்ள சம்மதித்தேனோ? ஏற்ற பின்னர், தீர்ந்து இவ்வபிமான சேர்க்கை அற, நான் யாரென்று ஓர்ந்திடவேனும் வந்துதவு! 72. இவ்வுடலைக் காண் போது, 'இதுவோ நான்?' என்ற ஐயம் ஒவ்வொருகால் மட்டும் உதித்தென்ன செய்வது? அதைத் தீர விசாரித்து, திரமாய் அனுபவித்து, உள் ஓர, பரபக்தி எனக்கு ஊட்டு 73. சொல் தவறா சீடர் சொரூப விசாரம் உற்றுக் கற்றடையும் கல்விக் கடலில் ஓர் சிற்றணுவை, யானும் உறமாறு, அக விசாரத் தித்திப்புத் தேன் ருசி காட்டி அருள் செய் 74. அருளால் அல்லாமல், அகந்தை அழிக்கும் தெருள் எங்ஙன் ஏழையேன் சேர்வேன்? 'பொருள் ஏது?' என ஆய்வா, உள் அந்தர்முக ஆவலா, வல்லமையா பாய்வாய், அருளால் பரிந்து. 75. விருப்பு-வெறுப்பின் விளைவு சுக-துக்கம் இருப்பனவாய்-இன்மையாய் புந்திக்கு உருப்படல் மேல்; 'நான் உண்டா?' என்று புத்தி நாட அருள்வாயேல், பின் ஏன் உண்டு துன்பு-இன்பு எனக்கு? 76. வெருளுறவே சிந்தை வெளி முகமாகாமல் ஒரு முகமாய் உள்ளே உசாவி, திருவருளால் உள்ள பொருள் உன்னிடத்தில் ஒன்றாகி, பேரின்ப வெள்ள வடிவாக, விதி! 77. விளங்கும் உனையே விடாப்பிடியாய் 'நான்'என்று உளங்கொண்டு பற்றி அமிழ்ந்து உள்ளே, வளம் கொண்ட மோனமுற வைத்தருள்வாய்; முன் அயன் மால் முன் அருண ஞான மலையான ரமணா! 78. ஓன்றும் அறியாது, மேல் ஓன்றும் இயலாது, உனை வந்து இன்று சரணடைந்த என்னை, யார் என்று விசாரிக்க நீ விதித்தால், வீறு எனக்கேது? என் மேல் நிஜ ஆதிக்கம் உள்ளோய், நிகழ்த்து! *ஊழை வெல்ல வேண்டல்* 79. இருள் பிராரப்தத்து இரு வினையாகாது, உன் அருள் பிரசாதத்தால் அமையும் தெருள் பொலிவாய், ஏழையேன் தேக இக வாழ்வு இருத்துக; நீ ஊழை ஏன் கொள்வது? ஒதுக்கு! 80. ஊழ் வினையின் துன்பம் அகன்றுய்ய, அருணகிரி சூழ் வலம் வந்து உன்னைத் துதிப்போர், அப்பாழ் வினையின் ஓர் அடையாளமேனும் உண்ணாது அழிக்கும் உன் பேரருள், என் மீதும் பெருக்கு 81. உனைப் பிடி கொள்ள உரன் இலான் என்றே எனைப் பிடி; ஏன் விடுவை எந்தாய்? வினைப்படி ஆக விடாதே; அருள் ரமணா! உன் பொருட்டுச் சாக வரம் ஒன்றேனும் தா 82. என் விருப்பத்தாலே எழுந்த கன்மம் ஊழாயிற்று; என் விருப்பமோ உனை இன்று எய்துவதே; முன் விருப்பம் பாழ்பட்டு அழிக! பரம்பொருள் உன் ஆசை மிக்கு வாழ்வு உற்று அமர்க மனம் 83. புன் இரும்பும் வேதி கையைப் புக்கில் பொலிவுடைய பொன் எனவே ஆதல் புதுமையோ? என்னுடைய ஊழ் உன்னருளால் உரு மாறி, உன் பாத வாழ்வு என்றமைய அருள். 84. உயிர்க்கொலை செய்வோன் உடைவாள் ஆனாலும் வயித்தியன் கை வந்த பின்னர் வன்நோய் பெயர்த்த உதவும்; துன்பு ஊழும் உன் அருட்கை தொட்டு விட்டால், ஞானப் பேரின்ப ஊழா மாறும் எனக்கு. 85. நீ உத்தரவு அளித்தாலன்றி நெடுவினை தாமே உற்று ஓர் பலனும் ஈயா; நீர் பாய்தற்கு வல்லான் வகுத்ததே வாய்க்கால் அன்றோ? எல்லாம் வல்லாய், வகுப்பாய் வழி! 86. எப்போதும் நம்பியிருக்கும் பெருந்துணை, என் அப்பா, நின் பாத அருள் மலரே! தப்பா குரு அருளாம் வேங்கைக் குறிப்பில் அகப்பட்டும், உரு அழியாதோ அடியேன் ஊழ்? 87. தான் அன்றி ஒன்றும் தலை தூக்க ஒட்டாத கோன் அன்றோ நீ? என் குரு ரமணா! ஏன் என்று எதிர் உரைப்போர் ஆர் உண்டிங்கு? ஈச சத்தியால் என் விதியை அருட் கீழ் அடக்கி, மீறு! 88. எந்த பிராரப்தமேனும் பலன் தருதல் எந்தை உன் கையுள் இருப்பதால், சொந்தமுடன் என்னை அடிமையாய் ஏற்ற உனதருள் முன் என்ன வினை என் செய்திடும்?

*jaya Aruṇāchala Sri Ramaṇā* victory to Sri Aruṇāchala Ramaṇā *jaya Gurudhēva namō Ramaṇā* Victory to the Lord preceptor, prostrations to Ramaṇā *dhīna baktha paripalaka hridh priya* saviour of distressed/poor/mendicant devotee; beloved of [my] heart (dhīna: distressed/poor/mendicant paripalaka: saviour hridh priya: heart's beloved) *Sri Aruṇāchala nāma japa priya* who is fond of chanting the Aruṇāchala nāmā (name) *nyāna sukhārṇava namō shivākara* who is an ocean of bliss [arising out] of realisation [of self]; prostrations to the bestower of auspiciousness/happiness (sukhārṇava: ocean of bliss shivākara: confers auspiciousness/happiness) *mōna subhanu prakasha harōhara* mōna subhanu prakasha : whose light of silence shines brilliantly "harō harā" is a shortened form of 'hara harō harā' a popular callout amongst devotees in Tamil Nadu to Lord Siva, the orign of which is from the times of Saint Thiruñyāna Sambandhar. when Saint Thiruñyāna Sambandhar, one of the 4 foremost Saivaite saints was travelling on a palanquin, he heard the bearers chanting meaningless phrases to ease their stress. He taught them to use the catch phrase 'Hara Harō Harā' instead, as a call out to Lord Siva to remove their sufferings. 🙏🙏🙏