Temat jest mi bardzo bliski. Co prawda otyła byłam tylko 10 lat w moim pięćdziesięcioletnim życiu, więc nieporównanie krócej, ale zostało mi w głowie poczucie i nastawienie - nigdy więcej! Samopoczucie miałam straszne! I dlatego dziś mam skrzywienie w drugą stronę - nie utyję, bo było mi wtedy tak strasznie. I też myślałam o chorobach, które by mnie odchudziły. Więc dziś nie dziwię się nikomu, kto bardzo dba o zdrowe żywienie. I nie obżera się w nadmiarze. I wkurzają mnie teksty - zjedz, nic ci nie będzie, jak raz zjesz. Mówią to ludzie, którzy nigdy nie byli grubi. Bo nie rozumieją. I te namowy na imprezach są masakryczne, kruszą moje postanowienia (czasami). Nikt, kto nigdy nie był gruby, nie zrozumie człowieka borykającego się z nadmiarem kilogramów.
Parę dni temu trafiłam na Twój kanał i musze przyznać, że dajesz mi ogromne wsparcie mentalne. Ta historia brzmi jak wycinek z mojego życia. Dodam od siebie, że te myśli brały się stąd, że od zawsze inni mi je wciskali do głowy. Byłam wyśmiewana w szkole i w domu. Każdy kazał mi schudnąć, a nikt nie powiedział jak. Jeszcze miesiac temu ćwiczyłam na silowni do upadłego, jadłam 700 kalorii dziennie podczas tygodnia, a w weekendy napadalam na sklep ze slodyczami i jak w amoku jadłam co popadnie. Miałam już myśli samobojcze i zaczęłam szukac w internecie kogoś, kto dokonał tego, o czym ja marzę. Dziś Cie słucham na spacerze. Jem "normalnie", licząc kalorie w aplikacji, w moim przypadku to 2100 i wierzę, że tym razem się uda. Dziękuję 😘
Jejku jakbym słuchała siebie. Ubieranie sie do szkoly wspominam dokładnie tak samo. Dochodziły do tego kłótnie z mama, która mówiła "Jakbyś nie była taka gruba to byś miala w czym chodzić". Jeszcze przypomniał mi sie bilans w szkole, kiedy przychodził lekarz, spisywał wage, wzrost itp a potem wszystkie dzieciaki biegały i porównywały się kto ile waży....trauma straszna. Dobrze, ze to wszystko powiedziałaś, jestem pewna ze kazdy kto zmagał się z nadwaga jako nastolatek ma podobne doświadczenia. Dziękuje za ten filmik. 🚗
tak.. też mam podobne wspomnienia.. pamiętam, gdy wchodziła pielęgniarka do klasy...to ja tylko modliłam się w duchu, żeby to do dentysty wołali a nie na ważenie :(
Kochana! Również całe życie byłam gruba, całe życie marzyłam o raku i anoreksji żeby tylko schudnąć... masakra... ale tak było! I tez się porównywałam czy czasem nie jestem najgrubsza z towarzystwa... dramat! Od dwóch lat Cię śledzę, słucham namiętnie twoich filmów. Zaczęło się od tego, ze chciałam i zakwalifikowałam się na operacje zmniejszenia żołądka, ale... covid... nie wyszło... zostałam wiec sama, a Ty pokazałaś mi ze się da! I się udało! Mam już za sobą utratę 40kg. Ide dalej, dalej Cię słucham i się z tobą utożsamiam, czerpie inspiracje pomimo ze pozostało mi tylko stabilizować wagę Ew stracić te ostatnie 10kg, ale... po takiej drodze i tylu równych rzeczach jakie mam dziś w głowie, wiem ze to nie najważniejsze, ze przyjdzie przy okazji jak tylko ułożę sobie wszystko dobrze w głowie. Tymczasem wszystkim, którzy pytają mnie, jak mi się udało odsyłam do twojego profilu i apki liczenia kalorii ;) nie kupiłam żadnej diety, ani aplikacji. A mimo to się wszystko udało. Robisz świetną robotę :D mogę śmiało powiedzieć, ze odmieniłas moje życie :p dziekuje
Brawo Paula !! To bardzo osobisty filmik ale jakże potrzebny. Ja co prawda nie miałam takiego problemu bo całe życie byłam szczupła, dopiero jak w 2015 roku rzuciłam palenie i w wyniku obżarstwa zmieniłam się w morświna to zrozumiałam osoby otyłe bo w taką właśnie wtedy się zmieniłam. I strasznym było dla mnie doświadczeniem to że właśnie od najbliższych słyszałam słowa krytyki dotyczące mojej wagi. Nie rozumiałam tego bo owszem, w nic z szafy już się nie mieściłam ale dalej byłam tym samym dobrym człowiekiem !! Tak czy siak udało mi się schudnąć i to głównie dzięki Tobie 😁 Trafiłam na Twój kanał będąc dorosłą kobietą co też miało duże znaczenie ale pamiętam dobrze czasy podstawówki. Nie było wtedy mcD ani chipsów na potęgę więc większość dzieci była szczupła. Ale w mojej klasie była dziewczynka, przemiła i sympatyczna ale gruba okrutnie. Dzieci były okrutne, śmiały się, dokuczały, wyzywały i wytykały palcami. Tylko najbliżsi wiedzieli że ma cukrzycę i tyje głównie dzięki lekom które musi przyjmować. . Często za otyłością kryje się smutna historia, kryją się czyjeś kompleksy, kryją się łzy wypłakane w poduszkę i emocje z którymi ciężko sobie poradzić. Do cholery, nie oceniajmy ludzi po wyglądzie !!!!
O ludzie, dokładnie takie mysli towarzyszyły mi przez większość życia, a to porównywanie się - "czy jestem najgrubsza w towarzystwie?" towarzyszy mi nawet do dziś. Niesamowite jest to, że nie jest się odosobnionym w takich myślach. Byłam przekonanana, że chęć bycia osobą chora na anoreksję, czy właśnie to porównywanie jest czymś co działo się tylko w mojej głowie. Bardzo Ci dziękuję za ten materiał #odk 🛻
Moja otylosc zaczęła się po urodzeniu syna w wieku 19 lat,wczesniej bylam raczej szczupla wazylam 55 kg,chociaz zawsze mialam kompleksy dotyczące mojego ciała. Potem bylo tylko gorzej,chociaz po ciąży to byla waga okolo 80 kg.Teraz mam 48lat,kilkanasicie prob odchudzania za sobą i z wagą ponad 100kg znalazłam Twoj kanał i otworzylas mi oczy,ze mozna inaczej,normalniej❤.Dzis za mna 11 kg mniej i ide po więcej. Najbardziej pamietam ,ze brakowalo mi tego,ze nie mam kondycji,wiele rzeczy mnie omija,bo wstyd gdzies wyjsc ,cos zrobić albo sily nie pozwalają na wszystkie aktywności. Zawsze mnie wkurzalo kupowanie ciuchów, tylko takich w ktore sie zmieszcze a nie ktore mi sie podobają. DZIĘKUJĘ CI ZA TEN FILMIK❤❤bardzo jest potrzebny
Trafilam na Twoj kanal kilka dni temu. Nadrabiam filmy i podcasty. Bardzo Cie podziwiam i mam nadzieję, ze kiedys dojde z moim odchudzaniem i z moja głowa do tego momentu w ktorym Ty jestes teraz
postrzeganie się jako grubej to często też stan świadomości, ja pomimo że nie miałam nadwagi zawsze czułam się grubsza, gorsza i brzydsza. Nawet jak na bilansie mi wchodziło mniej kg niż u koleżanek myślałam "okej, ale ona ma mięśnie, jest lepiej zbudowana, mi wszystko idzie w ten obleśny gruby tyłek i uda. Dziękuję Ci za ten film ❤️ bardzo wartościowy!
Uwielbiam takie szczere Twoje filmy, więcej takich! Ja z otyłych czasów (które pożegnałam bardzo niedawno, kilka miesięcy temu) też pamiętam złe samopoczucie, gdy przy mnie rozmawiano o wadze, a druga taka rzecz, to przejmowanie się, czy się gdzieś zmieszczę. Np. bywało, że siedzenia w autobusie były ciasne, przejścia w pociągu też - zawsze się obsesyjnie martwiłam, czy dam radę się przecisnąć do toalety w tłumie albo czy nie zajmę za dużo miejsca. Nadal przechodzę bokiem przez wiele drzwi, chociaż już tego wcale nie potrzebuję
Doskonale wiem co to znaczy za wszelką cene i ponad wszystko. Wiem, też co to jest zazdrościć komuś raka, żeby być chudym. Przez cały film słysze własne myśli.
Bardzo bliski dla mnie film pod kątem emocjonalnym, psychicznym, fizycznym i refleksyjnym. Dziękowałam Ci już wiele razy za twoją "obecność". Ja wciąż zmagam się z niedostateczną silną nie iskrą a błyskawicą by dźwignąć rękawice jeszcze raz i powalczyć z spadkiem wagi. Nie mnie jednak z głową od jakiegoś czasu jest już znacznie lepiej niż było.
Witaj:) Zrozumie tylko ten, kto to przeżył.. Gdy miałam 15 lat i ważyłam 75 kg, to moja tusza bardzo komplikowała mi życie w towarzystwie. I może byłoby wszystko inaczej, ale najbardziej wyśmiewali się ze mnie moi rodzice, co spowodowało u mnie ogromny spadek własnej wartości. Schudłam, ale niskie poczucie wartości zostało. Potem wiele lat walczyłam z poczuciem niskiej wartości, dziś jest o niebo lepiej.. Twój film i to wyznanie oceniam jako bardzo wartościowy, jesteś bardzo szczerą osobą.. Serdecznie pozdrawiam:)
Bardzo potrzebny i poruszający film, aż mi się łza zakręcie w oku. Mówisz o nastoletnim życiu... Ja no cóż doświadczam tego nadal a właściwie od ok 2 lat. Po 2 porodzie zaczął się problem z radzeniem sobie ze stresem i emocjami, popadlam w zajadanie, chodzę do psychologa i psychodietetyka, osiągnęłam wagę 105 kg ( przed ciazami 70kg). Jadąc do psychologa przebieram się kilka razy bo to bo tamto.... jak widzisz to nie tylko myślenie nastolatek...dziś mam 33 lata. Rzadko wychodzę do ludzi bo wiesz ja myślę że oni myślą....omiatam wzrokiem ludzi i czuje zimny pot jak ktoś mówi o wadze, wymiarach itd. Głupio mi jeść w towarzystwie bo myślę że patrzą tylko na to ile zjem. Taka gruba a tyle je... jest mi to wszystko taka bliskie. Dziękuję Ci że mówisz o takich rzeczach. Ściskam i pozdrawiam.
Miałam tak samo, odkąd pamiętam zawsze byłam duża (chociaż co ciekawe na zdjęciach to się nie pokrywa z moimi wspomnieniami, bo byłam szczupłym dzieckiem). Pamiętam taki czas z liceum kiedy aż wstyd się przyznać, ale cieszyłam się, że byłam najszczuplejszą z naszej, jak ja nazywałam nas w glowie trzech grubych koleżanek i w jakiś taki sposób sobie z tym radziłam. Niestety za każdym razem jak w towarzystwie nie byłam z nimi a z innymi znajomymi, którzy byli szczupli to już cały czas o tym myślałam, że przy nich wyglądam tak a nie inaczej a przy tych "grubych" jednak tak bardzo nie odbiegałam a wręcz byłam tą szczupłą o czym zawsze marzyłam... Także moja nastoletnia głową też do najmaxrzejrzych nie należała i jak teraz sobie pomyślę jakie piekło sobie urządziłam w swojej własnej głowie to aż mam ochotę to swoje nastoletnie ja przytulić i powiedzieć, że można inaczej.
Ja całe życie byłam większa, ale też wyższa od rówieśników, również chłopaków. Dało się to we znaki na wfie w szkole. Pamiętam, że broniąc np kosza podczas meczu koszykówki musiałam uważać, żeby nikogo nie stratować i żeby nikt nie miał do mnie o to pretensji. Najgrubsza w towarzystwie - check! Choroba - check! Teraz już mieszczę się w popularne marki ubrań, ale będąc nastolatką nawet nie miałam po co wchodzić do Croppa albo Housa. A wchodząc do sklepu z jeansami prosiłam od razu o największy rozmiar. Cieszę się, że tworzysz taką atmosferę w sieci, gdzie można dowiedzieć się, że to nie tylko Ty tak miałaś. Dziękuję, że powstał taki film :D
Jakbyś zajrzała w głowy wielu osób otyłych, uzależnionych od jedzenia, czy czegokolwiek, znalazłabyś tam wiele niemądrych rzeczy. Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce. A pod tym co tu mówiłaś mogę się też podpisać. Dziękuję za ten podcast. ❤️
🚘Super , że o tym powiedziałaś , przechodziłam i przechodzę w pewnym stopniu przez to samo , mimo ze jestem w połowie już swojej drogi do osiągnięcia w miarę zdrowej wagi , już 14 kilo jest za mną , a mimo to nadal w głowie mam wrażenie jakbym była tą dziewczyną sprzed tych 14 kilo . W sumie to już trochę się poddałam w swojej głowie , i wychodzę z domu z przekonaniem ze nie będę jedną z tych chudszych w jakimkolwiek towarzystwie .Najchętniej wyrzuciłabym to z głowy ,ale trzeba przyznać ze jednak zrodziło się z to z rekacji rówieśników w tamtym czasie na temat mojej wagi , wytykanie tego wielokrotnie samo zbudowało w mojej głowie taka jakby „porównywarkę „ co jest ze mną nie tak , dlaczego nie wyglądam tak jak inni . Mam wrażenie , że w czasach gimnazjum za osoby ładne uważało się tylko te chude , a jak ktoś był grubszy -w przypadku dziewczyn skutkowało to całkowitym brakiem zainteresowania ze strony chłopców . Co prowadziło do silnej potrzeby znalezienie akceptacji gdziekolwiek , być zaakceptowanym przez kogokolwiek a to przyczyniło sie w moim przypadku do popełnienia wielu błędów . Te emocje są nadal we mnie żywe ..
Słuchałam Cię oczywiście do końca. Dziękuję za tą historię i cieszę się, że jestes dziś szczęśliwą, piękną, świadomą kobietą, która wyciągnęła wiele wniosków z tamtych lat. Z pewnością jesteś dziś motywacja dla wielu innych i Twój przykład i wiedza , gdybyś tego wszystkiego nie przeżyła nie byłyby aż tak motywujące jak są. Dajesz swoje świadectwo i to jest autentyczne, prawdziwe i inspirujące. Pozdrawiam Cię i Twoich bliskich. Słucham Ciebie i oglądam już drugi rok i czuję jakbyś była moja dobra znajomą, taka o 20lat młodszą 😉🚙
Ja mam podobnie. Przykre dla mnie bylo, gdy szczuple osoby w towarzystwie rozpaczały, że nie zjedzą cukierka, bo niby przytyły, a ja widziałam, że ważę z 30kg więcej i przed chwilą tego cukierka zjadłam... Albo, gdy zrobilam wszystko, by pieknie wygladać idąc na wesele, ale nie uslyszalam niczego miłego od bliskiej osoby. Za to widziałam, że patrzy z podziwem na inne, szczupłe dziewczyny będące na tym weselu. Niby się sobie podobałam, ale gdy to dostrzegłam i kiedy zobaczyłam siebie na zdjęciach, to mi przeszło...
Jak słuchałam części o tym ze poznajesz kogoś I odrazu wkładasz mu swoje myśli w.glowe, ze oni wiedzą ze jestes otyła i ze byl dla Ciebiemproblem jak byl poruszany temat wagi podczas rozmowy, to nie ukrywam ale trochę się uśmiechnęłam, bo mialam dokladnie te same myśli w głowie. Jak byś i mnie mowila. Teraz juz tak nie mysle, bo jestem dorosla ale za to mam myśli, że np. Jak ide do sklepu kupic: loda, batona, bułkę lub inna rzecz ktora nie jest fit to osoba która sprzedaje myśli sobie "a ta taka gruba i jeszcze jej mało. Albo jak będzie dalej tak żarła to się w drzwi następnym razem nie zmiesci" itd. To jest natręctwo takich myśli. I człowiek sam siebie pałujejak to.określiłas. nawet teraz jak jest dorosły. Cały czas w.tym samym temacie tylko nieco.inne myśli
Totalnie się utożsamiam! Ja może nie miałam dużej nadwagi, ale zawsze byłam nieco „większa” i tez większość życia marzyłam o byciu szczupłą... były momenty, że miałam nadzieję, że kiedyś będę miała tasiemca i wtedy schudnę 😅😅🤦🏻♀️🤦🏻♀️ myślałam o tym bezwiednie na lekcjach biologii: „jaki pasożyt najlepiej by mnie odchudził i jednoczenie nie wyrządził dużych szkód”. Nie sądziłam, ze inne osoby też mogły mieć takie myśli 🤭
Paulina dziękuję za ten filmik. Miałam dokładnie tak samo, powiem więcej - nadal mam. Jestem w Twoim wieku i ciągle te porównania mi się włączają. Najgorsze jest to, że niestety poszerzyły się i teraz nie porównuję tylko wagi ale też inne aspekty życia. Moja trauma jest tym większa, że moje siostry, mama, babcia i najlepsza przyjaciółka były osobami bardzo szczupłymi i często podczas spotkań rodzinnych padały porównania ich wyglądu do mojego. Nienawidziłam wychodzić nigdzie grupowo bo zawsze ale to zawsze byłam najniższa i największa, co nie było niezauważone i spotykało się z komentarzem.Dużą krzywdę zrobili mi też lekarze, mówiąc przy każdej wizycie jak bardo nie przystaję do siatek centylowych - myślę, że wiesz o czym mówię... Nikt, kto nie był otyły nie zrozumie tego stanu i nie dowie się jak często na zewnątrz wydajemy się uśmiechnięci a w środku przeżywamy dramat i wypełnia nas smutek. Pozdrawiam i trzymam kciuki za każdą osobę, która zmaga się z nadwagą i otyłością
Polecam zerwać kontakt, sam tak zrobiłem z "przyjaciółmi" bratem i ojcem. O wiele lepiej się czuję psychicznie, oraz udało mi się zrzucić wagę z dietą, gdzie wcześniej się nie udawało bo rezygnowałem przez głupi gadanie innych. Nic nie robisz źle, coś chcesz zmienić źle. Teraz nie zwracam uwagi już na takich ludzi.
Anna, ja też mam bardzo silne wspomnienie stresu i presji z zerówki i pierwszych klas szkoły podstawowej kiedy pielegniarka, higienistka, lekarz przy każdej okazji mi te centyle wypominali. Dziś mnie to wkurza strasznie, bo co ja dziecko lat 6 miałam z tym zrobić? byłam grubiutka, ale przecież z jakiegos powodu, to nie ja byłam za to odpowiedzialna ale we mnie wzbudzono poczucie winy i wstyd. Uczyłam się nie najgorzej, to kontrole lekarskie stresowały mnie w pierwszych latach szkoły najbardziej, bolał mnie brzuch, pociłam się, jąkałam i nie rozumiałam, czego oni ode mnie chcą, nie rozumiałam co to te centyle, ale wzdragam sie do dzis na sam dźwięk. Na otyłość mi to nie pomogło, schudłam dopiero w liceum i na studiach, potem otyłość wróciła, jednak zaufania do lekarzy nie mam do teraz, wizyty mnie strasznie stresują (przy czym bardzo wierzę w naukę i medycynę opartą na nauce). 🚗
To jest bardzo przykre 🙄😢dziewczyno spróbuj wziąść się w garść znień swoje życie i pokaż tym wszystkim .... że się kur... mylili na pewno dasz radę :-) 🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🙂🙂🙂🙂💪💪💪💪💪
Bardzo poruszający film... Mam ochotę przytulić Cię z całych sił i powiedzieć, że nie byłaś sama... Kiedy Ty byłaś tą nastolatką, ja byłam już o 12 lat starszą od Ciebie kobietą a nadal obsesyjnym myśleniem o tym, jak jestem "otyła" (choć nigdy w życiu nie cierpiałam na otyłość, co najwyżej na nadwagę i to dopiero teraz, nawet nie wtedy) krzywdziłam się do bólu. Marzyłam o chorobie, w wyniku której schudnę a potem cudownie wyzdrowieję, zostając chuda na zawsze, w swojej głowie zrobiłam z siebie monstrualnego potwora, którego nikt nie będzie chciał a każdy się będzie raczej mnie wstydził. Będąc nastolatką na dyskotekach stawałam, tańczyłam zawsze obok grubszej koleżanki, by w zestawieniu z Nią wyglądać szczuplej 🤦♀️🤦♀️🤦♀️ Dziś wiem, skąd wzięło się u mnie takie postrzeganie siebie, wiem, jak bardzo można dziecku zrobić krzywdę nieustannym porównywaniem go do innych dzieci... Sama, będąc okrąglutkim dzieckiem nieustannie byłam porównywana do szczupłej siostry, na podwórku miałam wredną koleżankę, która, kiedy tylko kiedyś się zwierzyłam ze swoich myśli o sobie, natychmiast to wykorzystała, zaczęła się ze mnie naśmiewać, obrażać, że jestem "gruba i nigdy nie znajdę sobie męża, bo nikt mnie nie będzie chciał..." itd. Choć dziś wydaje mi się śmieszne, jak bardzo wierzyłam w te głupie słowa, wiem, że te właśnie głupie słowa mogą stać się traumą dla takiego dziecka na wiele lat. Zwłaszcza, jeżeli usłyszy je dziecko bardzo wrażliwe, nadwrażliwe. A jeśli jeszcze do tego nałożą się inne traumy, jakieś ciężkie przeżycia, pielęgnowane przez innych i siebie poczucie bycia gorszym od dziewczynki obok... to tu chyba naprawdę potrzebna byłaby terapia albo opieka kogoś mądrzejszego, starszego, doświadczonego, kto pomoże wyjść z takiego błędnego, krzywdzącego myślenia o sobie... albo coś, na co ja postawiłam wreszcie kilka lat temu... Mianowicie zbudowanie ogromnej ale ZDROWEJ miłości do siebie. Nawet nie wiesz Paulina, jak bardzo mnie uderzyło pewne zdarzenie... Robiąc porządki przy przemeblowaniu, znalazłam stare fotografie, a wśród nich zdjęcie siebie ‐ takiej okrąglutkiej dziewczynki z przedszkola... Mam na nim 5, może 6 lat... Kiedy zobaczyłam tę mąłą na zdjęciu natychmiast poczułam ogromne wzruszenie i miłość do tego dziecka... Zamarzyłam, żeby ją przytulić z całych sił i przeprosić za to, co jej przez te wszystkie następne lata zrobiłam... Wybuchnęłam tak ogromnym płaczem, jak nigdy dotąd. Ale to był mega oczyszczający płacz... Zozumiałam wtedy, że ja, robiąc sobie taką krzywdę przez lata, siebie nie kochałam. Wtedy postanowiłam, że od tej pory nauczę się siebie kochać na nowo, że sama sobą się zaopiekuję, tak jak nigdy nikt się mną nie zaopiekował, kiedy najbardziej tego potrzebowałam. I wiesz co? Idzie mi dzisiaj całkiem nieźle a Twoja historia, filmy, podcasty, kurs u Ciebie - wszystko to bardzo, bardzo mi pomaga. I za to z całego serca Ci dziękuję. Czuję mentalnie ogromną więź z Tobą, bo przez swoją prawdziwość i szczerą otwartość stajesz się kimś bliskim. Dziękuję Ci. Myślę, że nawet nie wiesz, jak bardzo pomagasz, takim osobom jak ja. ❤❤❤
@@Anna-nj8sw różnie, to zależy od tego, czego akurat potrzebuję. Przede wszystkim staram się unikać ciągłego porównywania z innymi. Wiem, że to nie jest łatwe ale da się. Np. kiedy czuję, że już nachodzi mnie taka myśl, która każe mi się porównać do kogoś np. wyglądem czy nawet czymkolwiek innym - natychmiast pytam siebie w myślach, za co kocham swoje życie? Co mam takiego, czego nigdy w życiu, za nic bym nie oddała, nie zamieniła się z nikim (np. zdrowe, mądre dzieci, kochający, czuły mąż, świetna praca, którą lubię). Pytam siebie, co w sobie lubię - empatię, tę (wyśmiewaną zresztą kiedyś przez rodzinę, a dziś uwielbianą przez męża) mega wrażliwość, otwartość na drugiego człowieka, to, że można na mnie polegać itp. Rozumiesz, żeby nie popaść w skrajne myślenie (np. w tym porównywaniu się), jak to ze mną jest tragicznie itd. Troszczę się też o siebie w taki sposób, że jeśli mi na czymś zależy, to sobie tego nie odmawiam, nie zabraniam (np. dobra książka, kosmetyk) i przede wszystkim JUŻ NIE WPĘDZAM SIĘ W POCZUCIE WINY, za to, że sobie zrobiłam prezent. Wręcz przekonuję sama siebie, że zasługuję na to (choć czasem trudno mi w to jeszcze uwierzyć). W soboty mam taki swój rytuał. Jako, że uwielbiam dbać o siebie, skórę, ciało, zabiegi w SPA ‐ a kiedyś (dwoje dzieci temu 😉) bardzo często jeździliśmy z mężem w różne takie miejsca, gdzie fundował mi takie atrakcje ‐ wyznaczyłam sobie soboty na taki mój dzień relaksu i SPA. Napełniam wtedy wannę wodą z pachnącymi olejkami i pianą, zapalam świece zapachowe, włączam muzykę relaksacyjną i robię sobie "domowe spa". Maseczka, peeling ciałka, depilacja, ulubiony mus albo balsam do ciała, maska na włosy... jest booooooosko! Czasem jeszcze sama zrobię sobie paznokietki, a co! Wszystko zajmuje mi od 1,5 do 2 godzin (nie licząc paznokci, bo to jeszcze trochę mi schodzi 😉). Priorytety się z czasem w życiu zmieniają, wiadomo, przy domowych obowiązkach i dzieciakach często nie ma już ani tyle czasu/siły/możliwości/kasy, by co 2 tygodnie bujać się po salonach SPA (teraz zresztą, w dobie pandemii to w ogóle odpada). Ale stawiam się teraz na pierwszym miejscu. Wiem, to może zakrawać na egoizm czy narcyzm ale ja wiem, że tak nie jest. Po wielu latach gnębienia siebie psychicznie, robienia sobie krzywdy, tak, jak nazwała to Paulina - takiego "pałowania się", bo jestem gruba, bo nic nie warta itp., wreszcie nauczyłam się inaczej. I wiesz co, dziś noszę rozmiar 44/46 i nigdy dotąd nie było mi tak dobrze ze sobą. Owszem, staram się zrzucić kilka kg, jem zdrowo, biegam (tylko 3km) i ćwiczę co drugi dzień ale dlatego, że lubię - już nie dlatego, że MUSZĘ i czuję presję. Kiedyś się biczowałam, jak nie przebiegłam przynajmniej 5 km... Teraz biegnę 3, z czego kilka metrów idę spokojnym marszem, bo tyle dają radę moje kolana i stawy. Już się nie biczuję, nie obwiniam, nie wyzywam w myślach. Nauczyłam się odpuszczać i cudownie mi z tym. Wreszcie czuję się ważna sama dla siebie. Dbam o swoją psychikę, już nie przejmuję się rzeczami, na które nie mam wpływu, dużo czytam, spaceruję, chodzę z synkami pograć w piłkę nożną, bo wreszcie przestałam czekać z życiem do czasu, "aż schudnę". Żyję tym, co teraz z tą różnicą, że TERAZ WRESZCIE BEZ WYRZUTÓW staram się sobie to życie uczynić przyjemnym. I w tym też pomaga mi takie normalne, zdrowe podejście Pauli do odchudzania. Dużo się od tej dziewczyny można nauczyć, naprawdę. Polecam. ❤❤❤
Alicjo czytam twój post i ryczę. Tyle w tym moich doświadczeń i początek drogi do kochania samej siebie. Boże, mam 41 lat i dopiero teraz zaczynam siebie kochać,zaczynam walczyć o swoje dobro. Zawsze to byli wszyscy ważniejsi rodzina, mąż, dzieci, a ja na samym końcu. Tak mi się zawsze wydawało, że trzeba i z pewnością wyniosłam to z domu. A myślenie nastolatki o sobie zostaje i choć zaakceptowałam swoje ciało roz 40/42 to porównywanie i wyobrażenia co inni o nas myślą nie przemija. Teraz czasem lepsza czasem gorsza dieta, ale od odkryłam magię treningów i jestem zakochana w nich bo widzę jak poprawia mi się kondycja. Ćwiczę bo sprawia mi to przyjemność i nie mam nacisku na chudnięcie, bo mam na to całe życie😂🤣. Dziękuję Ci za ten post i Tulę z całych sił🤗😘
@@magdalenacraft1487 jak bardzo Cię rozumiem z tym stawianiem wszystkich przed sobą, a siebie na szarym końcu... Przytulam Cię mocno, z całych sił ❤ i ogromnie się cieszę, że zmieniasz podejście, że zaczynasz kochać, doceniać siebie. Czasem potrzebujemy pół życia na to, by zacząć być ważną dla siebie samej. Zawsze jednak lepiej późno niż wcale. 😘
Ja starsza od Ciebie o 18 lat przeszłam to wszystko i dalej w tym tkwię. Jedyna różnica w myślach to brak w nich choroby. Ale ona sama przyszła. Zachorowalam na raka i owszem zeszczuplalam to złe słowem bardziej wynędznialam około 15 kg. Na szczęście to było 12 lat temu. W momencie wyzdrowienia wróciło nawet 20😁😭 ale ja nie martwiłam się z tego powodu. Chciałam napisać, że mózg otyłej od dziecka osoby funkcyjne inaczej. A pragnienie bycia szczupłą nie mija nigdy😭
#sdk 🚗Nie znalazłam czerwonego. To jest straszne, ale mam takie same myśli w głowie. Ty już masz to za sobą, a ja jestem dorosła kobieta i cały czas mecze się z tymi wstretnymi myślami. Bardzo się nienawidzę za to jaka jestem i też nie chodzi o buzię tylko o ciało. Jak ja Cię rozumie!!! Łącznie z tymi chorobami, tylko że ja jestem już dorosła i jeszcze tak mam. 😢
🚛🚒🚑Tyle w tym wszystkim mnie samej. Marzenia o chorobie, przebieranie się do szkoły kilka razy by potem znowu założyć porozciągany sweter. Moja Mama choć sama była otyła a ja tylko z nadwagą zawsze mi mówiła, że i tak się nic nie da ukryć. Uszczypliwości sąsiadki itp. A I tak mi się przypomniało, że tak od ok 8 klasy miałam ogromne OPORY, żeby skoczyć przez kozła czy przez skrzynię na w-f. Kończyło się to oczywiście 1, groźbami nauczyciela czy nauczycielki i moim ryczeniem w szkolnej toalecie. Ja po prostu nie mógłam tego zrobić. Już widziałam ten obraz lądującej z przewracającym się POD MOIM CIĘŻAREM kozłem. A co najgorsze to myślenie o sobie w nas zostaje, to porównywanie się i wyobrażanie co inni sobie o nas pomyślą (i teraz tu nie chodzi mi o ciało, które akceptuję róż 40/42)ale o inne aspekty. Mam nadzieję, że napisałam sensownie, bo piszę i ryczę. 🤷♀️Tak mnie poruszył Twój film i komentarz Alicji. Dziękuję Paula🤗😘
To nie tylko ty tak mialas , ja rowiez. Nawet teraz, maz mi na to zwrocil wczoraj uwage, bo mialam badane hormony ostatnio i czekam na wyniki, i liczylam ze nie beda dobre, wtedy wiem dlaczego co i jak. Az on mi wczoraj uswiadomil"Sluchaj to rozwiaze to da ci odpowiedz ale , to w sumie nie jest dobrze jak jestes chora". I wtedy to do mnie dotarlo, ze tak bardzo chce odpowiedzi, ze nawet choroba(niepotrzebna mi) zaspokoi mnie.. straszne 🛻sdk
Ja też liczyłam na to że dostanę anoreksję, chciałam schudnąć i nawet mnie nie obchodziło co się stanie jeśli to zajdzie za daleko, ja liczyłam że dostanę chociaż bulimi i wiadomo próbowałam w jaki sposób. Ja też do tej pory często porównuję się do ludzi w towarzystwie i poprostu mam zupełnie tak samo i nienawidziłam kiedy byłam największa. Niecierpię kiedy ktoś porównuje się wagami bo strasznie się z tym czuję, nwm jak ja bym mogła się tego pozbyć
Napiszę tylko: nic co ludzkie nie jest mi obce. Dobrze, że odważasz się głośno mówić o swoim nastoletnim widzeniu świata i siebie w nim, bo masz rację, takich katujących się osób jest znacznie więcej. Może któraś z nich obejrzy ten filmik. Może coś w głowie kliknie. Trzymaj się!
O Boże! Jakie my jesteśmy.,..itd...zajebiste! Ja mam 43 i czasami tak myślałam tylko u mnie bulimia bo mam napady objadania 😉rak i jego "zbawcze"... jakie to jest chore. Zawsze te wyrzuty. Ciekawe ile nas takich chodzi po świecie.Otyła jestem od 10 lat około i to jest koszmar.to jest pewnego rodzaju kalectwo i otyli są gorzej traktowani przez społeczeństwo.
🚒 też tak miałam w szkole, najgorsze było pytanie- i co ile ważysz? W myślach miałam tylko jedną odpowiedź- pewnie mniej niż Ty. Mam jeszcze wspomnienie ze szkoły średniej- chłopcy mówili mi budyń ,bo dupcie zawsze miałam okrągłą i wypukłą, ale trzęsła się jak budyń ..... średnio się wtedy czułam
Kochana. Może taki temat odchudzanie vs. Tabletki antykoncepcyjne. Jak to jest? Może nie Ty a Twoje widzki, które używają antykoncepcji. Czy w trakcie brania tabletek można przytyć, jeśli się tylko podjada? One same w sobie nie mogą wywołać dodatkowych kg. Pozdrawiam
🚛Ojej jestem na tym samym etapie z ciuchami....😣 Dlatego wolę siedzieć w domu, bo nie czuje się komfortowo... A powinnam się ruszyć😬 i cieszyć się życiem... Od 9 lat nie miałam spodni na sobie, bo wszystkie mnie cisnął 🤦🏼♀️ noszę tylko leginsy (lubię je, ale to też mnie dobija, że nic nie ma dla mnie) I teraz pytanie... Co zrobić jeśli czuję się "najgrubsza" w towarzystwie: zaakceptować ten fakt?🤷🏼♀️ Wiadomo, że nie schudne z dnia na dzień 😏 🚗🚛🚙
Oj, ja mam prawie 30 lat. Ważę 56 kg, przy moim wzroście jestem szczupła. A nadal mam tak, że gorzej się czuję, jeśli inne kobiety w moim otoczeniu uznam za szczuplejsze i drobniejsze. Może obok mnie stać kobieta z pięknymi włosami, rysami twarzy, ubiorem. Nie jestem w ogóle zazdrosna, nie obchodzi mnie to. Ale jak siedzę w metrze i obok mnie siądzie kobieta z idealnie chudziusieńkimi nogami, to obsesyjnie porównuję swoje i jej nogi. A potem idę pracować do korpo na poważnym stanowisku i nikt nawet nie wie, ze jestem pierdzielnięta na punkcie wagi. Waga to dla mnie wszystko. Szczupłość to moja najwyższa wartość. I wiem, że tak już zostanie prawdopodobnie do końca mojego życia ze względu na to, ze kiedyś byłam otyła i musiałam wiele znieść z tego powodu.
Temat jest mi bardzo bliski. Co prawda otyła byłam tylko 10 lat w moim pięćdziesięcioletnim życiu, więc nieporównanie krócej, ale zostało mi w głowie poczucie i nastawienie - nigdy więcej! Samopoczucie miałam straszne! I dlatego dziś mam skrzywienie w drugą stronę - nie utyję, bo było mi wtedy tak strasznie. I też myślałam o chorobach, które by mnie odchudziły. Więc dziś nie dziwię się nikomu, kto bardzo dba o zdrowe żywienie. I nie obżera się w nadmiarze. I wkurzają mnie teksty - zjedz, nic ci nie będzie, jak raz zjesz. Mówią to ludzie, którzy nigdy nie byli grubi. Bo nie rozumieją. I te namowy na imprezach są masakryczne, kruszą moje postanowienia (czasami). Nikt, kto nigdy nie był gruby, nie zrozumie człowieka borykającego się z nadmiarem kilogramów.
Parę dni temu trafiłam na Twój kanał i musze przyznać, że dajesz mi ogromne wsparcie mentalne. Ta historia brzmi jak wycinek z mojego życia. Dodam od siebie, że te myśli brały się stąd, że od zawsze inni mi je wciskali do głowy. Byłam wyśmiewana w szkole i w domu. Każdy kazał mi schudnąć, a nikt nie powiedział jak. Jeszcze miesiac temu ćwiczyłam na silowni do upadłego, jadłam 700 kalorii dziennie podczas tygodnia, a w weekendy napadalam na sklep ze slodyczami i jak w amoku jadłam co popadnie. Miałam już myśli samobojcze i zaczęłam szukac w internecie kogoś, kto dokonał tego, o czym ja marzę. Dziś Cie słucham na spacerze. Jem "normalnie", licząc kalorie w aplikacji, w moim przypadku to 2100 i wierzę, że tym razem się uda. Dziękuję 😘
Jejku jakbym słuchała siebie. Ubieranie sie do szkoly wspominam dokładnie tak samo. Dochodziły do tego kłótnie z mama, która mówiła "Jakbyś nie była taka gruba to byś miala w czym chodzić". Jeszcze przypomniał mi sie bilans w szkole, kiedy przychodził lekarz, spisywał wage, wzrost itp a potem wszystkie dzieciaki biegały i porównywały się kto ile waży....trauma straszna. Dobrze, ze to wszystko powiedziałaś, jestem pewna ze kazdy kto zmagał się z nadwaga jako nastolatek ma podobne doświadczenia. Dziękuje za ten filmik. 🚗
tak.. też mam podobne wspomnienia.. pamiętam, gdy wchodziła pielęgniarka do klasy...to ja tylko modliłam się w duchu, żeby to do dentysty wołali a nie na ważenie :(
Kochana! Również całe życie byłam gruba, całe życie marzyłam o raku i anoreksji żeby tylko schudnąć... masakra... ale tak było! I tez się porównywałam czy czasem nie jestem najgrubsza z towarzystwa... dramat! Od dwóch lat Cię śledzę, słucham namiętnie twoich filmów. Zaczęło się od tego, ze chciałam i zakwalifikowałam się na operacje zmniejszenia żołądka, ale... covid... nie wyszło... zostałam wiec sama, a Ty pokazałaś mi ze się da! I się udało! Mam już za sobą utratę 40kg. Ide dalej, dalej Cię słucham i się z tobą utożsamiam, czerpie inspiracje pomimo ze pozostało mi tylko stabilizować wagę Ew stracić te ostatnie 10kg, ale... po takiej drodze i tylu równych rzeczach jakie mam dziś w głowie, wiem ze to nie najważniejsze, ze przyjdzie przy okazji jak tylko ułożę sobie wszystko dobrze w głowie. Tymczasem wszystkim, którzy pytają mnie, jak mi się udało odsyłam do twojego profilu i apki liczenia kalorii ;) nie kupiłam żadnej diety, ani aplikacji. A mimo to się wszystko udało. Robisz świetną robotę :D mogę śmiało powiedzieć, ze odmieniłas moje życie :p dziekuje
Gratulacje.To duzy sukces.
Brawo Paula !! To bardzo osobisty filmik ale jakże potrzebny. Ja co prawda nie miałam takiego problemu bo całe życie byłam szczupła, dopiero jak w 2015 roku rzuciłam palenie i w wyniku obżarstwa zmieniłam się w morświna to zrozumiałam osoby otyłe bo w taką właśnie wtedy się zmieniłam. I strasznym było dla mnie doświadczeniem to że właśnie od najbliższych słyszałam słowa krytyki dotyczące mojej wagi. Nie rozumiałam tego bo owszem, w nic z szafy już się nie mieściłam ale dalej byłam tym samym dobrym człowiekiem !!
Tak czy siak udało mi się schudnąć i to głównie dzięki Tobie 😁 Trafiłam na Twój kanał będąc dorosłą kobietą co też miało duże znaczenie ale pamiętam dobrze czasy podstawówki. Nie było wtedy mcD ani chipsów na potęgę więc większość dzieci była szczupła. Ale w mojej klasie była dziewczynka, przemiła i sympatyczna ale gruba okrutnie. Dzieci były okrutne, śmiały się, dokuczały, wyzywały i wytykały palcami. Tylko najbliżsi wiedzieli że ma cukrzycę i tyje głównie dzięki lekom które musi przyjmować. .
Często za otyłością kryje się smutna historia, kryją się czyjeś kompleksy, kryją się łzy wypłakane w poduszkę i emocje z którymi ciężko sobie poradzić. Do cholery, nie oceniajmy ludzi po wyglądzie !!!!
Super, że nagrałaś ten film wiele osób ma takie myśli.🙏
O ludzie, dokładnie takie mysli towarzyszyły mi przez większość życia, a to porównywanie się - "czy jestem najgrubsza w towarzystwie?" towarzyszy mi nawet do dziś. Niesamowite jest to, że nie jest się odosobnionym w takich myślach. Byłam przekonanana, że chęć bycia osobą chora na anoreksję, czy właśnie to porównywanie jest czymś co działo się tylko w mojej głowie.
Bardzo Ci dziękuję za ten materiał
#odk 🛻
Jak ja dobrze znam te historie toczone w głowie! Opowiedziałaśbhistorię o mnie! Dziekuje bardzo za odwagę ze to opowiedziałas !🚗
Wow, nigdy rak o ludziach nie myślałam będąc nastolatka. Zawsze w klasie jest mix :), Dziekuje, ze się podzieliłam tymi przykrymi wspomnieniami❤❤❤
Moja otylosc zaczęła się po urodzeniu syna w wieku 19 lat,wczesniej bylam raczej szczupla wazylam 55 kg,chociaz zawsze mialam kompleksy dotyczące mojego ciała. Potem bylo tylko gorzej,chociaz po ciąży to byla waga okolo 80 kg.Teraz mam 48lat,kilkanasicie prob odchudzania za sobą i z wagą ponad 100kg znalazłam Twoj kanał i otworzylas mi oczy,ze mozna inaczej,normalniej❤.Dzis za mna 11 kg mniej i ide po więcej. Najbardziej pamietam ,ze brakowalo mi tego,ze nie mam kondycji,wiele rzeczy mnie omija,bo wstyd gdzies wyjsc ,cos zrobić albo sily nie pozwalają na wszystkie aktywności. Zawsze mnie wkurzalo kupowanie ciuchów, tylko takich w ktore sie zmieszcze a nie ktore mi sie podobają. DZIĘKUJĘ CI ZA TEN FILMIK❤❤bardzo jest potrzebny
Trafilam na Twoj kanal kilka dni temu. Nadrabiam filmy i podcasty. Bardzo Cie podziwiam i mam nadzieję, ze kiedys dojde z moim odchudzaniem i z moja głowa do tego momentu w ktorym Ty jestes teraz
postrzeganie się jako grubej to często też stan świadomości, ja pomimo że nie miałam nadwagi zawsze czułam się grubsza, gorsza i brzydsza. Nawet jak na bilansie mi wchodziło mniej kg niż u koleżanek myślałam "okej, ale ona ma mięśnie, jest lepiej zbudowana, mi wszystko idzie w ten obleśny gruby tyłek i uda. Dziękuję Ci za ten film ❤️ bardzo wartościowy!
🚛 ale z tym walczę i jest coraz lepiej! -7kg. Dziękuję za kolejna dawkę motywacji❤
A kto był mądry w okresie nastoletnim! Bardzo potrzebny film, dziekujemy!
Uwielbiam takie szczere Twoje filmy, więcej takich! Ja z otyłych czasów (które pożegnałam bardzo niedawno, kilka miesięcy temu) też pamiętam złe samopoczucie, gdy przy mnie rozmawiano o wadze, a druga taka rzecz, to przejmowanie się, czy się gdzieś zmieszczę. Np. bywało, że siedzenia w autobusie były ciasne, przejścia w pociągu też - zawsze się obsesyjnie martwiłam, czy dam radę się przecisnąć do toalety w tłumie albo czy nie zajmę za dużo miejsca. Nadal przechodzę bokiem przez wiele drzwi, chociaż już tego wcale nie potrzebuję
Doskonale wiem co to znaczy za wszelką cene i ponad wszystko. Wiem, też co to jest zazdrościć komuś raka, żeby być chudym. Przez cały film słysze własne myśli.
To jest jeden z tych filmów, które będę chciała włączyć córkom, kiedy już dorosną. 🚗
Bardzo bliski dla mnie film pod kątem emocjonalnym, psychicznym, fizycznym i refleksyjnym. Dziękowałam Ci już wiele razy za twoją "obecność". Ja wciąż zmagam się z niedostateczną silną nie iskrą a błyskawicą by dźwignąć rękawice jeszcze raz i powalczyć z spadkiem wagi. Nie mnie jednak z głową od jakiegoś czasu jest już znacznie lepiej niż było.
Witaj:) Zrozumie tylko ten, kto to przeżył.. Gdy miałam 15 lat i ważyłam 75 kg, to moja tusza bardzo komplikowała mi życie w towarzystwie. I może byłoby wszystko inaczej, ale najbardziej wyśmiewali się ze mnie moi rodzice, co spowodowało u mnie ogromny spadek własnej wartości. Schudłam, ale niskie poczucie wartości zostało. Potem wiele lat walczyłam z poczuciem niskiej wartości, dziś jest o niebo lepiej.. Twój film i to wyznanie oceniam jako bardzo wartościowy, jesteś bardzo szczerą osobą.. Serdecznie pozdrawiam:)
Bardzo potrzebny i poruszający film, aż mi się łza zakręcie w oku. Mówisz o nastoletnim życiu... Ja no cóż doświadczam tego nadal a właściwie od ok 2 lat. Po 2 porodzie zaczął się problem z radzeniem sobie ze stresem i emocjami, popadlam w zajadanie, chodzę do psychologa i psychodietetyka, osiągnęłam wagę 105 kg ( przed ciazami 70kg). Jadąc do psychologa przebieram się kilka razy bo to bo tamto.... jak widzisz to nie tylko myślenie nastolatek...dziś mam 33 lata. Rzadko wychodzę do ludzi bo wiesz ja myślę że oni myślą....omiatam wzrokiem ludzi i czuje zimny pot jak ktoś mówi o wadze, wymiarach itd. Głupio mi jeść w towarzystwie bo myślę że patrzą tylko na to ile zjem. Taka gruba a tyle je... jest mi to wszystko taka bliskie. Dziękuję Ci że mówisz o takich rzeczach. Ściskam i pozdrawiam.
Jakbym słyszała swoje myśli, dziękuje ci za ten podcast :)
Miałam tak samo, odkąd pamiętam zawsze byłam duża (chociaż co ciekawe na zdjęciach to się nie pokrywa z moimi wspomnieniami, bo byłam szczupłym dzieckiem). Pamiętam taki czas z liceum kiedy aż wstyd się przyznać, ale cieszyłam się, że byłam najszczuplejszą z naszej, jak ja nazywałam nas w glowie trzech grubych koleżanek i w jakiś taki sposób sobie z tym radziłam. Niestety za każdym razem jak w towarzystwie nie byłam z nimi a z innymi znajomymi, którzy byli szczupli to już cały czas o tym myślałam, że przy nich wyglądam tak a nie inaczej a przy tych "grubych" jednak tak bardzo nie odbiegałam a wręcz byłam tą szczupłą o czym zawsze marzyłam... Także moja nastoletnia głową też do najmaxrzejrzych nie należała i jak teraz sobie pomyślę jakie piekło sobie urządziłam w swojej własnej głowie to aż mam ochotę to swoje nastoletnie ja przytulić i powiedzieć, że można inaczej.
Ja całe życie byłam większa, ale też wyższa od rówieśników, również chłopaków. Dało się to we znaki na wfie w szkole. Pamiętam, że broniąc np kosza podczas meczu koszykówki musiałam uważać, żeby nikogo nie stratować i żeby nikt nie miał do mnie o to pretensji.
Najgrubsza w towarzystwie - check!
Choroba - check!
Teraz już mieszczę się w popularne marki ubrań, ale będąc nastolatką nawet nie miałam po co wchodzić do Croppa albo Housa. A wchodząc do sklepu z jeansami prosiłam od razu o największy rozmiar.
Cieszę się, że tworzysz taką atmosferę w sieci, gdzie można dowiedzieć się, że to nie tylko Ty tak miałaś. Dziękuję, że powstał taki film
:D
Jakbyś zajrzała w głowy wielu osób otyłych, uzależnionych od jedzenia, czy czegokolwiek, znalazłabyś tam wiele niemądrych rzeczy. Człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce. A pod tym co tu mówiłaś mogę się też podpisać. Dziękuję za ten podcast. ❤️
🚘Super , że o tym powiedziałaś , przechodziłam i przechodzę w pewnym stopniu przez to samo , mimo ze jestem w połowie już swojej drogi do osiągnięcia w miarę zdrowej wagi , już 14 kilo jest za mną , a mimo to nadal w głowie mam wrażenie jakbym była tą dziewczyną sprzed tych 14 kilo . W sumie to już trochę się poddałam w swojej głowie , i wychodzę z domu z przekonaniem ze nie będę jedną z tych chudszych w jakimkolwiek towarzystwie .Najchętniej wyrzuciłabym to z głowy ,ale trzeba przyznać ze jednak zrodziło się z to z rekacji rówieśników w tamtym czasie na temat mojej wagi , wytykanie tego wielokrotnie samo zbudowało w mojej głowie taka jakby „porównywarkę „ co jest ze mną nie tak , dlaczego nie wyglądam tak jak inni . Mam wrażenie , że w czasach gimnazjum za osoby ładne uważało się tylko te chude , a jak ktoś był grubszy -w przypadku dziewczyn skutkowało to całkowitym brakiem zainteresowania ze strony chłopców . Co prowadziło do silnej potrzeby znalezienie akceptacji gdziekolwiek , być zaakceptowanym przez kogokolwiek a to przyczyniło sie w moim przypadku do popełnienia wielu błędów . Te emocje są nadal we mnie żywe ..
Ta najtrudniejsza walka to walka z samym sobą jeżeli pokonasz siebie to już nic ani nikt nie stanie Ci na drodze
Słuchałam Cię oczywiście do końca. Dziękuję za tą historię i cieszę się, że jestes dziś szczęśliwą, piękną, świadomą kobietą, która wyciągnęła wiele wniosków z tamtych lat. Z pewnością jesteś dziś motywacja dla wielu innych i Twój przykład i wiedza , gdybyś tego wszystkiego nie przeżyła nie byłyby aż tak motywujące jak są. Dajesz swoje świadectwo i to jest autentyczne, prawdziwe i inspirujące. Pozdrawiam Cię i Twoich bliskich. Słucham Ciebie i oglądam już drugi rok i czuję jakbyś była moja dobra znajomą, taka o 20lat młodszą 😉🚙
🚛 Ten kanał to dużo więcej niż kanał o odchudzaniu to przynajmniej pięć poziomów wyżej. ,,Petarda,,
Dziękuję.
Piękny odcinek, myślę ,że bardzo pomocny, wzruszajacy.
Każdy kto ma taki problem ,wie o czym mówisz.🚗
Ja mam podobnie. Przykre dla mnie bylo, gdy szczuple osoby w towarzystwie rozpaczały, że nie zjedzą cukierka, bo niby przytyły, a ja widziałam, że ważę z 30kg więcej i przed chwilą tego cukierka zjadłam... Albo, gdy zrobilam wszystko, by pieknie wygladać idąc na wesele, ale nie uslyszalam niczego miłego od bliskiej osoby. Za to widziałam, że patrzy z podziwem na inne, szczupłe dziewczyny będące na tym weselu. Niby się sobie podobałam, ale gdy to dostrzegłam i kiedy zobaczyłam siebie na zdjęciach, to mi przeszło...
Jak słuchałam części o tym ze poznajesz kogoś I odrazu wkładasz mu swoje myśli w.glowe, ze oni wiedzą ze jestes otyła i ze byl dla Ciebiemproblem jak byl poruszany temat wagi podczas rozmowy, to nie ukrywam ale trochę się uśmiechnęłam, bo mialam dokladnie te same myśli w głowie. Jak byś i mnie mowila. Teraz juz tak nie mysle, bo jestem dorosla ale za to mam myśli, że np. Jak ide do sklepu kupic: loda, batona, bułkę lub inna rzecz ktora nie jest fit to osoba która sprzedaje myśli sobie "a ta taka gruba i jeszcze jej mało. Albo jak będzie dalej tak żarła to się w drzwi następnym razem nie zmiesci" itd. To jest natręctwo takich myśli. I człowiek sam siebie pałujejak to.określiłas. nawet teraz jak jest dorosły. Cały czas w.tym samym temacie tylko nieco.inne myśli
Jak dobrze to rozumiem... Dzięki Paulinka za ten film
Totalnie się utożsamiam! Ja może nie miałam dużej nadwagi, ale zawsze byłam nieco „większa” i tez większość życia marzyłam o byciu szczupłą... były momenty, że miałam nadzieję, że kiedyś będę miała tasiemca i wtedy schudnę 😅😅🤦🏻♀️🤦🏻♀️ myślałam o tym bezwiednie na lekcjach biologii: „jaki pasożyt najlepiej by mnie odchudził i jednoczenie nie wyrządził dużych szkód”. Nie sądziłam, ze inne osoby też mogły mieć takie myśli 🤭
Paulina dziękuję za ten filmik. Miałam dokładnie tak samo, powiem więcej - nadal mam. Jestem w Twoim wieku i ciągle te porównania mi się włączają. Najgorsze jest to, że niestety poszerzyły się i teraz nie porównuję tylko wagi ale też inne aspekty życia.
Moja trauma jest tym większa, że moje siostry, mama, babcia i najlepsza przyjaciółka były osobami bardzo szczupłymi i często podczas spotkań rodzinnych padały porównania ich wyglądu do mojego. Nienawidziłam wychodzić nigdzie grupowo bo zawsze ale to zawsze byłam najniższa i największa, co nie było niezauważone i spotykało się z komentarzem.Dużą krzywdę zrobili mi też lekarze, mówiąc przy każdej wizycie jak bardo nie przystaję do siatek centylowych - myślę, że wiesz o czym mówię...
Nikt, kto nie był otyły nie zrozumie tego stanu i nie dowie się jak często na zewnątrz wydajemy się uśmiechnięci a w środku przeżywamy dramat i wypełnia nas smutek. Pozdrawiam i trzymam kciuki za każdą osobę, która zmaga się z nadwagą i otyłością
Przytulam Cię z całych sił. 💙
Polecam zerwać kontakt, sam tak zrobiłem z "przyjaciółmi" bratem i ojcem. O wiele lepiej się czuję psychicznie, oraz udało mi się zrzucić wagę z dietą, gdzie wcześniej się nie udawało bo rezygnowałem przez głupi gadanie innych.
Nic nie robisz źle, coś chcesz zmienić źle. Teraz nie zwracam uwagi już na takich ludzi.
Anna, ja też mam bardzo silne wspomnienie stresu i presji z zerówki i pierwszych klas szkoły podstawowej kiedy pielegniarka, higienistka, lekarz przy każdej okazji mi te centyle wypominali. Dziś mnie to wkurza strasznie, bo co ja dziecko lat 6 miałam z tym zrobić? byłam grubiutka, ale przecież z jakiegos powodu, to nie ja byłam za to odpowiedzialna ale we mnie wzbudzono poczucie winy i wstyd. Uczyłam się nie najgorzej, to kontrole lekarskie stresowały mnie w pierwszych latach szkoły najbardziej, bolał mnie brzuch, pociłam się, jąkałam i nie rozumiałam, czego oni ode mnie chcą, nie rozumiałam co to te centyle, ale wzdragam sie do dzis na sam dźwięk. Na otyłość mi to nie pomogło, schudłam dopiero w liceum i na studiach, potem otyłość wróciła, jednak zaufania do lekarzy nie mam do teraz, wizyty mnie strasznie stresują (przy czym bardzo wierzę w naukę i medycynę opartą na nauce). 🚗
To jest bardzo przykre 🙄😢dziewczyno spróbuj wziąść się w garść znień swoje życie i pokaż tym wszystkim .... że się kur... mylili na pewno dasz radę :-) 🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🤗🙂🙂🙂🙂💪💪💪💪💪
Bardzo poruszający film... Mam ochotę przytulić Cię z całych sił i powiedzieć, że nie byłaś sama...
Kiedy Ty byłaś tą nastolatką, ja byłam już o 12 lat starszą od Ciebie kobietą a nadal obsesyjnym myśleniem o tym, jak jestem "otyła" (choć nigdy w życiu nie cierpiałam na otyłość, co najwyżej na nadwagę i to dopiero teraz, nawet nie wtedy) krzywdziłam się do bólu. Marzyłam o chorobie, w wyniku której schudnę a potem cudownie wyzdrowieję, zostając chuda na zawsze, w swojej głowie zrobiłam z siebie monstrualnego potwora, którego nikt nie będzie chciał a każdy się będzie raczej mnie wstydził. Będąc nastolatką na dyskotekach stawałam, tańczyłam zawsze obok grubszej koleżanki, by w zestawieniu z Nią wyglądać szczuplej 🤦♀️🤦♀️🤦♀️
Dziś wiem, skąd wzięło się u mnie takie postrzeganie siebie, wiem, jak bardzo można dziecku zrobić krzywdę nieustannym porównywaniem go do innych dzieci... Sama, będąc okrąglutkim dzieckiem nieustannie byłam porównywana do szczupłej siostry, na podwórku miałam wredną koleżankę, która, kiedy tylko kiedyś się zwierzyłam ze swoich myśli o sobie, natychmiast to wykorzystała, zaczęła się ze mnie naśmiewać, obrażać, że jestem "gruba i nigdy nie znajdę sobie męża, bo nikt mnie nie będzie chciał..." itd. Choć dziś wydaje mi się śmieszne, jak bardzo wierzyłam w te głupie słowa, wiem, że te właśnie głupie słowa mogą stać się traumą dla takiego dziecka na wiele lat.
Zwłaszcza, jeżeli usłyszy je dziecko bardzo wrażliwe, nadwrażliwe. A jeśli jeszcze do tego nałożą się inne traumy, jakieś ciężkie przeżycia, pielęgnowane przez innych i siebie poczucie bycia gorszym od dziewczynki obok... to tu chyba naprawdę potrzebna byłaby terapia albo opieka kogoś mądrzejszego, starszego, doświadczonego, kto pomoże wyjść z takiego błędnego, krzywdzącego myślenia o sobie... albo coś, na co ja postawiłam wreszcie kilka lat temu...
Mianowicie zbudowanie ogromnej ale ZDROWEJ miłości do siebie. Nawet nie wiesz Paulina, jak bardzo mnie uderzyło pewne zdarzenie... Robiąc porządki przy przemeblowaniu, znalazłam stare fotografie, a wśród nich zdjęcie siebie ‐ takiej okrąglutkiej dziewczynki z przedszkola... Mam na nim 5, może 6 lat... Kiedy zobaczyłam tę mąłą na zdjęciu natychmiast poczułam ogromne wzruszenie i miłość do tego dziecka... Zamarzyłam, żeby ją przytulić z całych sił i przeprosić za to, co jej przez te wszystkie następne lata zrobiłam...
Wybuchnęłam tak ogromnym płaczem, jak nigdy dotąd. Ale to był mega oczyszczający płacz... Zozumiałam wtedy, że ja, robiąc sobie taką krzywdę przez lata, siebie nie kochałam.
Wtedy postanowiłam, że od tej pory nauczę się siebie kochać na nowo, że sama sobą się zaopiekuję, tak jak nigdy nikt się mną nie zaopiekował, kiedy najbardziej tego potrzebowałam.
I wiesz co? Idzie mi dzisiaj całkiem nieźle a Twoja historia, filmy, podcasty, kurs u Ciebie - wszystko to bardzo, bardzo mi pomaga.
I za to z całego serca Ci dziękuję. Czuję mentalnie ogromną więź z Tobą, bo przez swoją prawdziwość i szczerą otwartość stajesz się kimś bliskim. Dziękuję Ci. Myślę, że nawet nie wiesz, jak bardzo pomagasz, takim osobom jak ja. ❤❤❤
Alicja w jaki sposób troszczysz się o siebie?
@@Anna-nj8sw różnie, to zależy od tego, czego akurat potrzebuję.
Przede wszystkim staram się unikać ciągłego porównywania z innymi. Wiem, że to nie jest łatwe ale da się. Np. kiedy czuję, że już nachodzi mnie taka myśl, która każe mi się porównać do kogoś np. wyglądem czy nawet czymkolwiek innym - natychmiast pytam siebie w myślach, za co kocham swoje życie? Co mam takiego, czego nigdy w życiu, za nic bym nie oddała, nie zamieniła się z nikim (np. zdrowe, mądre dzieci, kochający, czuły mąż, świetna praca, którą lubię). Pytam siebie, co w sobie lubię - empatię, tę (wyśmiewaną zresztą kiedyś przez rodzinę, a dziś uwielbianą przez męża) mega wrażliwość, otwartość na drugiego człowieka, to, że można na mnie polegać itp.
Rozumiesz, żeby nie popaść w skrajne myślenie (np. w tym porównywaniu się), jak to ze mną jest tragicznie itd.
Troszczę się też o siebie w taki sposób, że jeśli mi na czymś zależy, to sobie tego nie odmawiam, nie zabraniam (np. dobra książka, kosmetyk) i przede wszystkim JUŻ NIE WPĘDZAM SIĘ W POCZUCIE WINY, za to, że sobie zrobiłam prezent. Wręcz przekonuję sama siebie, że zasługuję na to (choć czasem trudno mi w to jeszcze uwierzyć).
W soboty mam taki swój rytuał. Jako, że uwielbiam dbać o siebie, skórę, ciało, zabiegi w SPA ‐ a kiedyś (dwoje dzieci temu 😉) bardzo często jeździliśmy z mężem w różne takie miejsca, gdzie fundował mi takie atrakcje ‐ wyznaczyłam sobie soboty na taki mój dzień relaksu i SPA.
Napełniam wtedy wannę wodą z pachnącymi olejkami i pianą, zapalam świece zapachowe, włączam muzykę relaksacyjną i robię sobie "domowe spa". Maseczka, peeling ciałka, depilacja, ulubiony mus albo balsam do ciała, maska na włosy... jest booooooosko! Czasem jeszcze sama zrobię sobie paznokietki, a co! Wszystko zajmuje mi od 1,5 do 2 godzin (nie licząc paznokci, bo to jeszcze trochę mi schodzi 😉).
Priorytety się z czasem w życiu zmieniają, wiadomo, przy domowych obowiązkach i dzieciakach często nie ma już ani tyle czasu/siły/możliwości/kasy, by co 2 tygodnie bujać się po salonach SPA (teraz zresztą, w dobie pandemii to w ogóle odpada).
Ale stawiam się teraz na pierwszym miejscu. Wiem, to może zakrawać na egoizm czy narcyzm ale ja wiem, że tak nie jest. Po wielu latach gnębienia siebie psychicznie, robienia sobie krzywdy, tak, jak nazwała to Paulina - takiego "pałowania się", bo jestem gruba, bo nic nie warta itp., wreszcie nauczyłam się inaczej.
I wiesz co, dziś noszę rozmiar 44/46 i nigdy dotąd nie było mi tak dobrze ze sobą. Owszem, staram się zrzucić kilka kg, jem zdrowo, biegam (tylko 3km) i ćwiczę co drugi dzień ale dlatego, że lubię - już nie dlatego, że MUSZĘ i czuję presję. Kiedyś się biczowałam, jak nie przebiegłam przynajmniej 5 km... Teraz biegnę 3, z czego kilka metrów idę spokojnym marszem, bo tyle dają radę moje kolana i stawy. Już się nie biczuję, nie obwiniam, nie wyzywam w myślach. Nauczyłam się odpuszczać i cudownie mi z tym.
Wreszcie czuję się ważna sama dla siebie.
Dbam o swoją psychikę, już nie przejmuję się rzeczami, na które nie mam wpływu, dużo czytam, spaceruję, chodzę z synkami pograć w piłkę nożną, bo wreszcie przestałam czekać z życiem do czasu, "aż schudnę". Żyję tym, co teraz z tą różnicą, że TERAZ WRESZCIE BEZ WYRZUTÓW staram się sobie to życie uczynić przyjemnym. I w tym też pomaga mi takie normalne, zdrowe podejście Pauli do odchudzania. Dużo się od tej dziewczyny można nauczyć, naprawdę. Polecam. ❤❤❤
Alicjo czytam twój post i ryczę. Tyle w tym moich doświadczeń i początek drogi do kochania samej siebie. Boże, mam 41 lat i dopiero teraz zaczynam siebie kochać,zaczynam walczyć o swoje dobro. Zawsze to byli wszyscy ważniejsi rodzina, mąż, dzieci, a ja na samym końcu. Tak mi się zawsze wydawało, że trzeba i z pewnością wyniosłam to z domu.
A myślenie nastolatki o sobie zostaje i choć zaakceptowałam swoje ciało roz 40/42 to porównywanie i wyobrażenia co inni o nas myślą nie przemija.
Teraz czasem lepsza czasem gorsza dieta, ale od odkryłam magię treningów i jestem zakochana w nich bo widzę jak poprawia mi się kondycja. Ćwiczę bo sprawia mi to przyjemność i nie mam nacisku na chudnięcie, bo mam na to całe życie😂🤣.
Dziękuję Ci za ten post i Tulę z całych sił🤗😘
@@magdalenacraft1487 jak bardzo Cię rozumiem z tym stawianiem wszystkich przed sobą, a siebie na szarym końcu...
Przytulam Cię mocno, z całych sił ❤ i ogromnie się cieszę, że zmieniasz podejście, że zaczynasz kochać, doceniać siebie. Czasem potrzebujemy pół życia na to, by zacząć być ważną dla siebie samej. Zawsze jednak lepiej późno niż wcale. 😘
Ja starsza od Ciebie o 18 lat przeszłam to wszystko i dalej w tym tkwię. Jedyna różnica w myślach to brak w nich choroby. Ale ona sama przyszła. Zachorowalam na raka i owszem zeszczuplalam to złe słowem bardziej wynędznialam około 15 kg. Na szczęście to było 12 lat temu. W momencie wyzdrowienia wróciło nawet 20😁😭 ale ja nie martwiłam się z tego powodu. Chciałam napisać, że mózg otyłej od dziecka osoby funkcyjne inaczej. A pragnienie bycia szczupłą nie mija nigdy😭
❤️❤️❤️
#sdk 🚗Nie znalazłam czerwonego. To jest straszne, ale mam takie same myśli w głowie. Ty już masz to za sobą, a ja jestem dorosła kobieta i cały czas mecze się z tymi wstretnymi myślami. Bardzo się nienawidzę za to jaka jestem i też nie chodzi o buzię tylko o ciało. Jak ja Cię rozumie!!! Łącznie z tymi chorobami, tylko że ja jestem już dorosła i jeszcze tak mam. 😢
🚛🚒🚑Tyle w tym wszystkim mnie samej.
Marzenia o chorobie, przebieranie się do szkoły kilka razy by potem znowu założyć porozciągany sweter.
Moja Mama choć sama była otyła a ja tylko z nadwagą zawsze mi mówiła, że i tak się nic nie da ukryć.
Uszczypliwości sąsiadki itp. A
I tak mi się przypomniało, że tak od ok 8 klasy miałam ogromne OPORY, żeby skoczyć przez kozła czy przez skrzynię na w-f. Kończyło się to oczywiście 1, groźbami nauczyciela czy nauczycielki i moim ryczeniem w szkolnej toalecie. Ja po prostu nie mógłam tego zrobić. Już widziałam ten obraz lądującej z przewracającym się POD MOIM CIĘŻAREM kozłem.
A co najgorsze to myślenie o sobie w nas zostaje, to porównywanie się i wyobrażanie co inni sobie o nas pomyślą (i teraz tu nie chodzi mi o ciało, które akceptuję róż 40/42)ale o inne aspekty.
Mam nadzieję, że napisałam sensownie, bo piszę i ryczę. 🤷♀️Tak mnie poruszył Twój film i komentarz Alicji.
Dziękuję Paula🤗😘
Miałam bardzo podobnie. Rozumiem Cię bardzo dobrze
To nie tylko ty tak mialas , ja rowiez. Nawet teraz, maz mi na to zwrocil wczoraj uwage, bo mialam badane hormony ostatnio i czekam na wyniki, i liczylam ze nie beda dobre, wtedy wiem dlaczego co i jak. Az on mi wczoraj uswiadomil"Sluchaj to rozwiaze to da ci odpowiedz ale , to w sumie nie jest dobrze jak jestes chora". I wtedy to do mnie dotarlo, ze tak bardzo chce odpowiedzi, ze nawet choroba(niepotrzebna mi) zaspokoi mnie.. straszne 🛻sdk
Dziękuje ❤️
Masakra jaki swietny odcinek! Wow! Paulina! ❤️ dziekuje Ci za to! 🚘
😘
Czerwony samochodzik :) dzięki
DIekuje, kocham Cię!
Dlaczego dużo osób daje obrazek autko? 😄🤭🚙 Przypadek???
W punkt! 🚛
Ja też liczyłam na to że dostanę anoreksję, chciałam schudnąć i nawet mnie nie obchodziło co się stanie jeśli to zajdzie za daleko, ja liczyłam że dostanę chociaż bulimi i wiadomo próbowałam w jaki sposób. Ja też do tej pory często porównuję się do ludzi w towarzystwie i poprostu mam zupełnie tak samo i nienawidziłam kiedy byłam największa. Niecierpię kiedy ktoś porównuje się wagami bo strasznie się z tym czuję, nwm jak ja bym mogła się tego pozbyć
Kocham
Napiszę tylko: nic co ludzkie nie jest mi obce. Dobrze, że odważasz się głośno mówić o swoim nastoletnim widzeniu świata i siebie w nim, bo masz rację, takich katujących się osób jest znacznie więcej. Może któraś z nich obejrzy ten filmik. Może coś w głowie kliknie. Trzymaj się!
🚘🚗 #odk bardzo emocjonalny film 💗💗💗
A szkoda że było Tobie głupio. Nie powinno być. Co tu dorosłość tłumaczy.ja mam wrażenie że kiedyś byłam mądrzejsza. Bardzo dobry film. Dziękuję 👍
👏👏
O Boże! Jakie my jesteśmy.,..itd...zajebiste! Ja mam 43 i czasami tak myślałam tylko u mnie bulimia bo mam napady objadania 😉rak i jego "zbawcze"... jakie to jest chore. Zawsze te wyrzuty. Ciekawe ile nas takich chodzi po świecie.Otyła jestem od 10 lat około i to jest koszmar.to jest pewnego rodzaju kalectwo i otyli są gorzej traktowani przez społeczeństwo.
🚒 też tak miałam w szkole, najgorsze było pytanie- i co ile ważysz? W myślach miałam tylko jedną odpowiedź- pewnie mniej niż Ty.
Mam jeszcze wspomnienie ze szkoły średniej- chłopcy mówili mi budyń ,bo dupcie zawsze miałam okrągłą i wypukłą, ale trzęsła się jak budyń ..... średnio się wtedy czułam
🚛 Jakbym słyszała swoje myśli kiedyś i czasem jeszcze teraz 🤯
Kochana. Może taki temat odchudzanie vs. Tabletki antykoncepcyjne. Jak to jest?
Może nie Ty a Twoje widzki, które używają antykoncepcji.
Czy w trakcie brania tabletek można przytyć, jeśli się tylko podjada? One same w sobie nie mogą wywołać dodatkowych kg. Pozdrawiam
Doszło do mnie, że mam tak teraz, tak jak Ty mialas wtedy. Tylko problem w tym, ze nigdy nie byłam otyła, ani nawet nie miałam nadwagi 🙄
#oglądamdokońca 🚙🚘
Te myślę, to cała ja. Co najgorsze, one dalej są 😔
🚛
🚛Ojej jestem na tym samym etapie z ciuchami....😣
Dlatego wolę siedzieć w domu, bo nie czuje się komfortowo... A powinnam się ruszyć😬 i cieszyć się życiem...
Od 9 lat nie miałam spodni na sobie, bo wszystkie mnie cisnął 🤦🏼♀️ noszę tylko leginsy (lubię je, ale to też mnie dobija, że nic nie ma dla mnie)
I teraz pytanie... Co zrobić jeśli czuję się "najgrubsza" w towarzystwie: zaakceptować ten fakt?🤷🏼♀️ Wiadomo, że nie schudne z dnia na dzień 😏
🚗🚛🚙
W kazdym aspekcie mialam/mam identycznie..
Oj, ja mam prawie 30 lat. Ważę 56 kg, przy moim wzroście jestem szczupła. A nadal mam tak, że gorzej się czuję, jeśli inne kobiety w moim otoczeniu uznam za szczuplejsze i drobniejsze. Może obok mnie stać kobieta z pięknymi włosami, rysami twarzy, ubiorem. Nie jestem w ogóle zazdrosna, nie obchodzi mnie to. Ale jak siedzę w metrze i obok mnie siądzie kobieta z idealnie chudziusieńkimi nogami, to obsesyjnie porównuję swoje i jej nogi. A potem idę pracować do korpo na poważnym stanowisku i nikt nawet nie wie, ze jestem pierdzielnięta na punkcie wagi. Waga to dla mnie wszystko. Szczupłość to moja najwyższa wartość. I wiem, że tak już zostanie prawdopodobnie do końca mojego życia ze względu na to, ze kiedyś byłam otyła i musiałam wiele znieść z tego powodu.
(czerwony samochodzik):)
Mam dokładnie tak samo
🚛 😊
#odk🚛
🚛🤗
🚒
#odk 🚗
#sdk 🚘😘
#sdk🚗
🚛
🚛❤️
🚗🚗🚗
🚛🚛🚛
🏎️🚛
🚘
🚛🏎️🚒
🚗🚗
🏎️
#odk🚘
🚗 #sdk
🚘🚘🚘
🚗🧡
🚛🚒🚛🚒
🚛🚛🚛🚛🚛🚛
🚗
🚗❤
🚗🚘🚒
🚗🚘
🚗🚗🚗🚗🚗🚗
🚗sdk👍😊
Jak bardzo to nie jest mi obce🚘🚗🚘
#Sdk 🚗
🔑🚗🚘🚘🚘
Sdk#🚒
🛻 ❤
🚛🚛🚛
🚘
🚛
🚗
🚗❤