Witam, mam na imię Barbara i jestem alkoholiczką. 1 pażdziernika tego roku minie 30 lat od chwili kiedy rozpoczął się mój proces trzeźwienia. Celowo nie piszę, że jestem od 30 lat trzeźwa, ponieważ przez wiele jeszcze lat po odstawieniu alkoholu miałam coś, co nazywa się "stinking thinking" lub po prostu "pijane myślenie". Droga do trzeźwości była tak naprawdę drogą do dojrzałości, co może wydawać się dziwne zważywszy, że dotyczy 40 letniej wówczas kobiety. Ewo, kiedy słuchałam Twojej historii to było tak, jakbyś mówiła o mnie. Ojciec uzależniony od alkoholu, potem troje małych dzieci, zmęczenie, i nuda , wiecznie nieobecny mąż, rozpaczliwe szukanie milości i akceptacji.. To, że żyję i jestem trzeźwa, że nie zmarnowałam zycia swojego i swoich bliskich zawdzięczam Wspólnocie AA a później wspaniałym terapeutom. Ewo i Marku,, trzymam za Was kciuki, jesteście wspaniałymi i odważnymi ludźmi, dziękuję za tę rozmowę i życzę wytrwania w trzeźwości. Serdecznie pozdrawiam, Barbara alkoholiczka..
Podoba mi się nowe podejście terapii uzależnień, które radzi żeby ktoś kto nie pije już x lat nie nazywał siebie wciąż alkoholikiem, czy trzeźwym alkoholikiem, bo to jest jakaś chora stygmatyzacja. Ja paliłem prawie pół życia, więcej niż pół nie palę. Nie ciągnie mnie do palenia. Nikt mi nie każe mówić o sobie, że jestem niepalącym palaczem, i dobrze, bo to byłoby chore. Jak ktoś lubi sobie wkręcać po zerwaniu z nałogiem jakieś historie, to jego problem. Nie będę czytał komentarzy, bo nie mam zamiaru z nikim polemizować, ale odpuściłbym sobie taką autonagonkę. Wygrałeś/łaś z nałogiem, good, jedziesz dalej po normalnemu. Jak nie potrafisz nie myśleć w kółko o tym, co ci się przytrafiło, no to cały czas jeszcze tkwisz mentalnie w nałogu. Jak już sobie z tym poradzisz, to odpuść nazywanie siebie alkoholiczką.
piłem do odciny, zamykałem każdą imprezę a mogłem wypić wiadro gorzały ..... potem zaczęło się picie codziennie, piwko a do piwka małpeczka, potem 2 małpeczki ..... potem pół litra a piwo do zapicia. ..... okazja zawsze się znalazła, kasa też zawsze była ..... upadłem na samo dno, podniosłem się przy wsparciu żony, tylko żony, rodzina nie wiedziała kompletnie nic bo potrafiłem "się zachować" i np. nie pić na urodzinach, imieninach czy przy świętach ..... w domu piłem sam ze sobą, trzymam kciuki za każdego kto w porę się ogarnie i otrząśnie
Jestem pod ogromnym wrażeniem tej rozmowy. Odważna, naturalna i do bólu szczera osoba. To, w jaki sposób opowiada Pani o swoim doświadczeniu sprawiło, że czułam się jakbym słuchała przyjaciółki, która naturalnie zwierza mi się po latach milczenia. Tą naturalnością i pięknem narracji złapała mnie Pani za serce. Dziękuję i życzę wszystkiego najlepszego bo zasługujePani na najlepsze.
Mi się wydaje, że to jest właśnie ucieczka od tego, że nie czujesz się sam z siebie zadowolony. Nie ja sobie sam powiem, że jest lepiej, poczuje to i będę w stanie na podstawie reakcji otoczenia, ludzi dla mnie ważnych określić, że jest lepiej. Taka osoba zmusi otoczenie, które nie będzie chciało się z nią konfrontować, doświadczać agresji czynnej lub biernej do tego, aby stwierdzili, że jest lepiej. Ale to jest droga do nikąd. Przykrywa to problem i generuje frustrację.
Tak. Kanał odkryłem stosunkowo niedawno. Rzeczywiście, rzuca się w oczy pewien egocentryzm. Czasem narcyzm. Jednak to dla mnie zrozumiałe. Miałem wiele urazów fizycznych. I za każdym razem zdumiewało mnie, jak bardzo znikają z mojego radaru inni, gdy np. boli mnie złamana kość. Tu jest tak samo. Przekierowanie wszelkich zasobów do ratowania siebie. Nie zostaje wiele dla innych. Dlatego czuję olbrzymie uznanie dla Rafała :) Ja sam nie dałem rady.
Zawsze czekam na nowe rozmowy i z każdej się czegoś uczę. Między innymi tego, że w świecie pełnym propagandy sukcesu można szczerze mówić o tym, że życie nie jest kolorowe i że nie mamy łatwo sami ze sobą. Pani Ewo, dziękuję, że opisała Pani własnymi słowami to, co tak wiele z nas zna z autopsji. I że w prostych słowach ujęła Pani tak skomplikowane i wstydliwe kwestie. Życzę wielu kolejnych lat bez picia 🙂
Panie Marku, Pan nic nie musi. Nie musi Pan zadawać pytań 😉 zaprasza Pan niesamowitych ludzi, którzy opowiadają niesamowite historię. Mi to wystarcza 🙂 Dziękuję.
Takie rozmowy są bardzo potrzebne. Jestem żoną alkoholika i pisze o tym co czuje strona trzeźwa. Stres, strach, wstyd ciągle siedzenie na bombie bo za chwilę może się coś wydarzyc. Pamiętam nieustające, nagle wyjazdy męża po niby sok, cole, chipsy ...a w rzeczywistości kolejna emerytkę czy piwo. Widzisz jak kochana osoba się stacza, jak się oddalacie...Po 5/6 latach próśb o rozmowę i poprawę odeszłam z nastoletnia córka której chciałam dać odrobinę spokoju. Teraz zaczynam nowe etap życia : kredyt na 30 lat na maleńkie mieszkanie ale już tylko moje, bezpieczne, nie wiem czy podam mężowi adres bo nie chce żeby mnie nachodził. Dźwigam się z chodnika, mąż zabrał mi radość życia, kobiecość i nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie zaufać komuś.....alkoholicy szanujcie swoje rodziny póki ktoś jeszcze chce o Was walczyć.
reasumując: musimy nauczyć się odpuszczać sobie ... niezależnie od tego czy jesteśmy uzależnieni czy współuzależnieni, akceptacja siebie, sytuacji, życia, odmienności innych, zachowań innych, braku kontroli nad daną sytuacją to clou wszystkiego! 💚 Cytując klasyka: LET IT BE .... dziękuję Wam za tą rozmowę.
Jaka jest dobra ta rozmowa! I ten moment kiedy rozmawiacie o tej niepewności siebie i jest takie wybicie z rytmu wcześniejszego rozmowy jest świetny. Bardzo prawdziwy.
Wdzięczność za te rozmowę.Nie pije 20 lat,ale po wysłuchaniu Pani widzę jakie mam braki.Wielka szczerość .. coś we mnie się otworzyło.Dla mnie to bardzo ciekawa choroba i wciąż poznaje coś nowego.♥️♥️♥️🍀🍀🍀
Ciekawa rozmowa, odnalazłem tam kawałek siebie;) Ja jestem alkoholikiem, narkomanem i DDD, sporo kwestii poruszanych w rozmowie dotyczy również mnie. Dziękuję Marku za ten kanał, Twoja aktywność w tym temacie jest bardzo potrzebna.👍
Ewo, poruszyłas bardzo ważny wątek -rola, reakcje, odczucia Twojego partnera, męża...mężczyzny, który jest, widzi, kocha i czuje się bezradny....Ewo, Marku - dziękuję.
Ewo, Marku, dużo siły..! Tak, ta chęć ukojenia, to poczucie bycia nikim wraca kiedy jestem trzeźwa, na terapii niby sobie radzę, na terapii czuję się świetnie, a poza terapią kompletnie nie wiem, nie umiem funkcjonować, nie umiem stawiać granice i, na dodatek, nie umiem być sama ze sobą. Ja bym ze sobą nie wytrzymała. I to "nie ma nic", konsekwencje, pijane myślenie: "ktoś mi coś będzie mówił"... Robicie bardzo dobrą robotę. Bardzo serdecznie pozdrawiam!
Bardzo podobna historia do mojej ....wiele emocji odczuć identycznych....lustro ...DZIEKUJE CI BARDZO 🌈🌿😊 CUDOWNA KOBIETO ....wam dziekuje ....POZDRAWIAM
@@Maciej3361 to że bujasz się ze znajomymi w podobnych rejonach nie sprawia że Kraków jest małym miastem w którym wszyscy się znają. Pani palnęła głupotę i tyle
@@arkadiuszbadowski4870 Jaką głupotę palnęła?! Weź, człowieku, sobie daruj takie komentarze. Dla niej jest małe. I dla mnie jest małe. Jak się bujniesz po świecie, to zobaczysz jakie małe. Żałosne oceny i osądy.... Życzę Ci łagodności, dla siebie przede wszystkim.
@@SelfySelf ok myszko agresorko, Łódź jest małym miastem w którym wszyscy się znają... Ustępuje po naporem faktów, argumentów i idę się bujnąć po świecie. iksde
Super ciekawy podcast, dziękuję i gratuluję z całego serca wszyskim gosciom i drogiej redakcji. Mnie osobiscie zaciekawiła też ta ksiazka p.Marka . Dziękuję pięknie i pozdrawiam serdecznie ❤
ten cały syf uzależnienia rodzi się z tego co nas spotyka w najmłodszych latach życia, kiedy mamy 4, 5 lat, dzieci, to jak chorzy dorośli traktują dzieci, potem to już kula śnieżna...
Bzdura miałem do 13 roku życia kijowe dzieciństwo matka piła sprowadzała jakiś podejrzanych pijaczków i mam obrzydzenie do alkoholu mam 50 lat i tak mi zostanie już do końca moich dni
Dziękuje za bardzo interesujący sposób patrzenia na codzienność. Spojrzenie z innej perspektywy, dla mnie nie tak oczywistej spowodowało otwarcie nowej perspektywy. Niezwykła rozmowa. Jeszcze raz dziękuje. :)
Jak Ewa opowiadała o swojej młodości to jakbym słyszał siebie. Też jestem z Łodzi, też jestem z tej "lepszej", zamożnej rodziny i też "wpadłem" w złe towarzystwo. Dziś mam już ponad dwa lata abstynencji.
Tak ! To takie dobre , oczyszczające umysł uczucie odpuszczać sobie i nauczenie się wreszcie po latach stawiania innym granic. Zrozumieć, że nie muszę pozwalać im mieć do mnie pretensje o to , że nie spełniam ich wszystkich oczekiwań , że to ja jestem ważna sama dla siebie i ważne jest to , czego ja chcę i potrzebuję , jak ja się z tym czuję , a nie to , co ktoś sobie pomyśli czy wymyśli lub że ma w stosunku do mnie jakieś oczekiwania , a ja mam pokornie wchodzić w te role , godzić się na to bo inaczej będę niewystarczająco doskonała i świat się zawali . Wreszcie zrozumiałam , że tego nie muszę .... to takie uwalniające
pierwszy raz daje 👎 HISTORIA cudna - wręcz moja - identyko . I tak mi się dobrze sluchalo,a tu nagle Pan Marek ze ,,nie o tym mieliśmy rozmawiać,,To zbicie z tropu rozwaliło klimat 😔 Jak kocham panskie wywiady tak ten ani nie odpowiedzial na pytanie z tytułu odcinka a i wprowadzilo zamieszanie 🤐 Szkoda. Czekam na kolejne odcinki .
Moim zdaniem ten cykl pana Marka jest najlepszy, ten jego spokój i umiejętność wysłuchania - niesamowite. Nigdy nie miałam problemów z alkoholem, więc obce mi są tego rodzaju doświadczenia. W dalszej rodzinie były takie osoby, więc coś nieco wiem o tej chorobie. Bardzo lubię oglądać te wywiady. Pozdrawiam😉
Dziękuję bardzo Pani za opowieść o tym co kobieta czuje kiedy jest uzależniona od alkoholu, ja akurat nie mam problemu z uzależnieniem ale osoby wokół mnie mają a słuchając Pani wiele pojęłam, być może dlatego że wiele było o uczuciach i emacjach uzależnionej kobiety, z mojego punktu zrozumieć ją kiedy ktoś nie pije Dziękuję
Uzależnienie to choroba emocji. Wynika z cierpienia..braku miłości..braku poczucia własnej wartości braku wiedzy że to akt samodestrukcji. Ludzie uciekają w uzalerznienie bo histerycznie szukają ukojenia w bólu choć na krótką chwilę. Ale paradoksalnie poprzez alkohol czy narkotyki jeszcze bardziej cierpimy. Pozdrawiam.
Dlatego pewnie w nieżyjącym już ojcu alkoholiku zawsze widziałam przede wszystkim człowieka który cierpi i nie potrafi być szczęśliwy no ale jak ktoś kto był wychowywany przez lodowato emocjonalnie matkę miał się otworzyć na własne emocje?! Czy to byli w ogóle możliwe?
Szczerze mówiąc my doskonale znamy klientów jako właściciele sklepów , zamawiamy towar pod tych klientów i chłodzimy też wiedząc o której kto przyjdzie. I "Ci" klienci biorą wino i piwo , prawie nigdy wódki ( chociaż u nas nie było małpek więc może dlatego Ci klienci nie przychodzili ) za to przychodziły Panie po winko do torebki jadąc do pracy a po pracy juz po normalny rozmiar. Szczerze mówiąc jak o tym myślę to mam wyrzuty sumienia.
Trwalam przy pijacym mezu i jestem alkoholiczka trzezwa od 30 lat Moje trzezwe zycie zaczelam w Stanach i do chwili gdy dowiedzialam sie ze jest to choroba nie bylam pewna czy mam problem Maz wytrzezwial i razem poszlismy ta piekna trzezwa droga
Super wartościowy filmik,a Pani jest bardzo cieplutka i wartosciowa kobietą,bardzo atrakcyjną 👍 wiem co to za nałóg bo sam to przechodziłem.Duzo powodzenia i wytrwałość będzie dobrze 😊
Takie zbijanie z tropu jest bez sensu, bo rozmówczyni dwukrotnie straciła bardzo ciekawy wątek i też nie było naprowadzenia, a szkoda, bo bardzo ciekawe rzeczy. W każdym bądź razie bardzo lubię te rozmowy. Uważam, że są potrzebne i co tydzień na nie czekam. Pozdrawiam.
Moja siostra zmarnowała życie swojej rodzinie, awanturowała się po wódce wyzywała dzieci męża. Była na odwyku i po leczeniu znów pić zaczęła to wszystko trwa ponad 15 lat a dwa tygodnie temu prawie 3 promile i zabrali prawo jazdy, rodzina z domu wyrzuciła...... masakra wypiera wszystko
W tych rozmowach często pojawia się wątek niskiej samooceny. Ja uważam z kolei , że niska czy nawet nieadekwatna samoocena jest lepsza niż napompowana pewność siebie i potrzeba udowadniania sobie i światu, że już się jest na innym wyższym poziomie, już się ma ten problem z głowy. To pułapka skupiania się na sobie...W moim odczuciu wszyscy czy jesteśmy tego świadomi czy nie , jesteśmy powołani do reprezentowania czegoś większego od nas samych(jest to w ogóle jedyna racja ludzkiego bytu wg. mnie tutaj na tej planecie:) i celem nie jest podbudowanie tego małego, niepewnego siebie "ja" tylko właśnie szukanie sposobów na bycie w zgodzie z tym wyższym porządkiem, który sprawia, że w życiu pojawia się spokój i harmonia, poczucie spełnienia i satysfakcji i to małe niepewne siebie "ja" w końcu znajdzie sobie miejsce dzięki temu, oparcie i podbudowę .Ono właśnie dzięki temu , że jest tak "wybrakowane" jak jest ma przez to większą szanse dostrzec swoją zależność od tego wyższego porządku, polegać na nim uznać swoją podrzędną rolę, wyluzować i poczuć ulgę...tak ja to widzę...:)
Jestem obowiązkowo... dobrze powiedziane wódka jest na końcu!!! Ja znowu w terapi dowiedziałam się ciekawej rzeczy ze rodzice zauważali mnie dopiero wtedy gdy coś ,,nabroiłam,, Kurcze ile ja mogłabym powiedzieć w tym temacie...... .. trochę u Ewy to winko piwko te zdrodnienia a może ja mam juz sprany mózg
@@agnieszkaj6246 a tak z ciekawości, zawsze jakieś historie ciekawe są, a oglądasz te materiały to mniemam że coś tam masz jakieś doświadczenia ;) ale , może się mylę ;) nie musisz odpowiadać ;) no i w komentarzu też coś tam wspomniałaś, a te zdrobnienia hehe niby coś w tym jest ale po co się czepiać, " tylko jedno PIWKO " itd hehe wiem o co kaman ;)
ja akurat jestem ddd, po terapii ddd/dda. Ogólnie brawo, ale mam z wywiadu na wywiad co raz bardziej mieszane uczucia. DDA idą generalnie z wizją ratowania rodzicow na terapię, i zawsze się szuka usprawiedliwienia i czeka na przytomność w procesie trzeźwienia. A tu wychodzi, ze w tej chorobie ludzie są jednak egocentryczni, a jak trzeźwieją, to na starcie mega egocentryczni (chociaz bardzo zaimponował mi Pan, który został terapeutą dla młodzieży z uzależnieniami, mam wiele ciepłych uczuć na myśl o tym wywiadzie). Z jednej strony odkrycie, ze rodzice to tylko ludzie jest naturalne w procesie dojrzewania, ale tutaj to jednak jak tego słucham to pogłębia się świadomość, ze trzeba przeżyć żałobe za dzieciństwem i rodzicami. Cięzko się te wywiady ogląda - to jest jednak wielka prawda z terapii DDD/DDA - z cała sympatia dla tych trzeźwiejących panów i pań/; im szybciej się zrozumie, że nie wiadomo, czy się dożyje dnia ich dorosłości (po osiągnięciu trzeźwości oczywiście) i zajmie sie sobą, tym lepiej, lata spedzone na pielęgnowaniu tych ludzi to jednak lepiej inaczej trzeba było wykorzystać. Dodam jeszcze, że po wywiadzie pana Marka z pania Nosowską poszłam za ciosem (bo tak się przejełam jej historią) i obejrzałam wywiad z nią robiony przez kogoś innego. Normalnie mało nie spadłam z krzesła, jak sie okazało w tym wywiadzie, że ona w ogóle ma dzieci (nie sledziłam wcześniej tej postaci, więc naprawdę nie wiedziałam). Inny strzelił, ze teraz spełnia życiowe pasje,a córka jest dorosła i ogólnie zawsze się dobrze uczyla, więc ogólnie spoko. Super ma z nia kontakt, dziecko bardzo udane. Może wlasnie się powinno to pokazywać obowiązkowo na terapii dda? U mnie rzadko bardzo i oszczędnie terapeutki opowiadaly o pracy z AA, bo jednak zawsze omawia się pojedyncze przypadki i nie wplata obcych wątków. Ale pamiętam jakąs taka opowieść pacjentki, że "dzieci spoko, córka ma same 5, więc chyba nie ma problemu". W tedy nie wierzyłam, że to mozliwe, ale już wierzę. Chyba puszczanie tych wywiadów przyspieszyłoby wychodzenie DDA z domu. Pewnie się mysli, ze na trzeźwo to będzie stęskniony rodzic, a tu takie mało dziecko zafiksowane na sobie (100% naturalne u dzieci) w pakiecie startowym. Trzeźwiące są te wywiady - pomimo ogólnego optymizmu, jednocześnie ciężko się paczy. A na koniec to podobał mi sie wywiad z panem Krzysztofem - słuchałam w podstawówce, inaczej sobie Pana wyobrażałam. Mam wrażenie, że trochę złagodnial od tamtego czasu, kiedys chyba było wiecej dyscyplinwania a teraz wiecej takiej serdeczności - bardzo, bardzo miło mi się słuchało. Duzo ukojenia dala mi też rozmowa z Elżbietą Podleśna - daje wiarę w samodzielność i stabilność.
Nosowska nie ma córki, ma dorosłego już syna Mikołaja z poprzedniego związku. Coś tam próbuje działać muzycznie, przystojny chłopak i podobno próbował swoich sił jako model. Znam dda, którzy są wspaniałymi ludźmi, odnoszą sukcesy chyba właśnie dlatego, że rodzice się nad nimi nie rozczulali, często nie wiedzieli nawet do której klasy dziecko chodzi.
@@Blanka1100 też spotkałam się z taką teorią. Przynajmniej dzieci bohaterowie, zresztą w ogole to ludzie sukcesu. poza tymi, co wyląduja w roli kozła ofiarnego, bo to raczej źle się kończy. No i mega ilość aktorow. Jak się przeżyje, to trauma rozwija oczywiście, jest zysk z tego.
Dla mnie niestety to pierwsza rozmowa w tym cyklu, która nie wydaje mi się do końca "wiarygodna". Tu nie chodzi o to, że bohaterka z premedytacją mówi nieprawdę, ale raczej chodzi o przekaz głównych idei i interpretację.
@@muchachaviaja Nie chodzi o fakty jako takie, ale o brak pewnej spójności, w moim odczuciu - podkreślam, z jednej strony pomiędzy tym, o czym bohaterka opowiada, a z drugiej strony pomiędzy tym, a emocjami, o których mówi. Zaznaczę też, że program ma niecałą godzinę i pewnie trudno przedstawić pełny obraz tego, co chcielibyśmy przekazać, a stres też pewnie robi swoje. Nie zmienia to jednak tego, że w tym przypadku miałam takie a nie inne odczucia. Przykładowo, Pani Ewa mówi, że z jednej strony czuła się wykluczona, nikt nie zwracał na nią uwagi a z drugiej strony wszyscy ją lubili i była w centrum wydarzeń. Z jednej strony nie dostawała wsparcia, a z drugiej o tym wsparciu opowiada. Również w tle mocno je widać (interwencja dalszej rodziny, kiedy jest źle czy kochający mąż, który, jak wynika z opowieści cały czas jest obecny i służy mniejszym lub większym wsparciem. Pani Ewa mówi bardzo lekko o finansach, ale z opowieści wynika, że nigdy nie musiała się o mnie martwić - najpierw byt na bardzo dobrym poziomie zabezpieczali rodzice, a potem w jakiejś części mąż, który pojawił się w życiu Pani Ewy stosunkowo wcześnie, praktycznie od razu jak weszła w dorosłość. Prowadziła również bogate życie towarzyskie - wyjazdy, wakacje, spotkania. Alkohol jest tu głównie przedstawiany w postaci wypicia piwa w trakcie wakacji lub kiedy się ma wolne albo wina przy wieczornym filmie. Owszem, Pani Ewa mówi, że piła za dużo, ale z drugiej strony opowiada o swoim aktywnym wieloaspektowym życiu, co chyba trochę się wyklucza. No i jeszcze kwestia dzieci. Czy osoba, która jest uzależniona i totalnie nie radzi sobie z emocjami, odstawi alkohol na tak długi czas sama z siebie (mowa o czasie dwa razy po półtora roku czyli prawie tyle, ile Pani Ewa teraz deklaruje, że jest trzeźwa)? Myślę, że to bardzo dużo jak na taką sytuację. A jeśli ktoś tak potrafi (potrafi podjąć decyzję o dziecku z jej konsekwencjami), to czy to rzeczywiście jest uzależnienie, czy też po prostu ktoś miał taki etap w życiu, że pił więcej alkoholu (z różnych względów),a potem po prostu przeszedł do innego etapu. Na przykład studenci pewnie też piją o wiele za często i za dużo, ale potem większość zostawia to za sobą bez większych konsekwencji. W poprzednich filmach z tego cyklu widać było w bohaterach bardzo duże i ciężkie zmagania z problemami, widać było wewnętrzną walkę i ogromny trud jaki bohaterowie w nią włożyli. Nie brakowało też często dużej dozy dramatyzmu. Owszem, radości zwycięstwa, ogromnej mądrości życiowej też, ale poprzedzonej właśnie tą trudną ścieżką, o której pisałam. W opowieściach Pana Marka też to bardzo dobrze widać. Natomiast historię Pani Ewy odbieram z mojego punktu widzenia jako prawie sielankową (tak, wiem upraszczam, ale chodzi mi o ogólny wydźwięk), a dużą część problemów, które opisuje (zwłaszcza tych, które przeżywała jako młoda osoba, nastolatka) jako zupełnie typowe problemy, z którymi zmaga się każdy nastolatek czy też młoda osoba. Przy czym widać, że brak/ograniczenie więzi emocjonalnej z rodzicami w dzieciństwie wygenerował trudną do zapełnienia pustkę w późniejszym życiu, jednak Pani Ewa miała ogromne szczęście spotkać już od najwcześniejszych lat młodości dobrych i wspierających ludzi na swojej drodze, którzy dali jej oparcie oraz dalsze osoby w postaci znajomych i przyjaciół, którzy zawsze ją bardzo lubili jak sama mówi. Może warto aby Pani Ewa na obecnym etapie bardzo to doceniła oglądając się wstecz.
@galaktyka Luizy, nie wiem jakie masz doświadczenia i wiedzę w kwestii uzależnień, ale ja nie widzę żadnych sprzeczności. Każda historia jest inna podobnie jak styl opowiadania. Zgodzę się z tym, co zostało powiedziane na początku, kobiety piją inaczej (myślę, że dużo w tym uwarunkowań kulturowych), a w związku z tym i opowieść są inne. Z mojej perspektywy, kobiety i trzeźwej alkoholiczki, uczęszczającej na meetingi AA, opowieści o pici wielu heteroseksualnych mężczyzn pełne są właśnie brawury, przerośniętego ego. Kiedyś pewien koleś na meetingu określił to "miałem styl życia gwiazdy rocka, nie będąc gwiazdą rocka", a w dalszej części spotkania odezwała się dziewczyna i powiedziała "moje picie tak nie wyglądało, po prostu ostatnia wychodziłam z baru". I tyle, myślę, że to dobrze obrazuje różnice.
Też zauważyłam, że za dużo opowiadania o tematach, które nie dotyczą sedna. Być może to kwestia stresu lub po prostu bohaterka chciała przekazać za dużo i pewne rzeczy jej umknęły ;) Zgodzę się z tym, że u kobiety często alkoholizm zaczyna się, gdy „pojawia się nuda”. To bardzo zgubne i prowadzi do uzależnia. Znam alkoholika, który zanim został zdiagnozowany pił 2 razy w roku. Wszyscy z boku twierdzili, że nie ma problemu alkoholowego, bo przecież „to tylko dwa razy w roku”. Jednak mało kto znał kulisy tego picia. Były przerażające...
Ja wiem ,że alkoholizm jest określane mianem choroby ale jak często słyszałam od alkoholika ,że jest chory dlatego pije...Słowo choroba często używana jako wymówka i chęć wzbudzenia litości.Dla mnie to nie niszczenie siebie pijąc ale ludzi będących na co dzień z pijącym.
Oglądając końcówkę wywiadu miałam wrażenie że próbują państwo opisać koncept samowspilczucia które składa się z umiejętności zauważania stanu w którym się jest, współczucia dla siebie ale także akceptacji że świata jakim jest bo życie niczego nie jest nam winne. Głęboko polecam wykłady Krysten Neff której praca nad samowspilczuciem jest bardzo popularna jako część terapii w Kanadzie gdzie pracuje jako terapeuta. Oglądając pana wywiady wydaje się ona przewodnią myślą dla wielu gości ale nie jest kultywowana jako technika łatwa i niezwykle skuteczna także jako forma autoterapii.
Marku, *zupełnie* nie widać, że masz problemy z zadawaniem pytań - Twoje pytania i sposób prowadzenia rozmów są rewelacyjne. Syndrom oszusta wjechał na pełnej. ;-)
Ma pani szczęście, że mąż jest mądrym odpowiedzialnym człowiekiem zdającym sobie sprawę, że jest współodpowiedzialny za pani nałóg. Bo jest nieobecny w pani codzienności. Bo nie zadbał o panią, na tyle żeby zaproponować- zapłacę za opiekunkę a ty kochanie wyjdź z tego domu od dzieci i idź na fitness 3-4 razy w tygodniu.....on czuł, że zostawił panią z trudami codzienności - osamotnioną. Ja wiem- zarabiał na Was, na piękne życie, na nowy dom ale .....nie każda kobieta temu podoła. Gratuluję wam obojgu i życzę aby mąż pani wytrwał w związku. Często zdarza się, że gdy kobieta opanuje swoje życie i na nowo przewartościuje i jest silna to po prostu ten mężczyzna - odchodzi.
Chyba uzależniłem się od tego kanału ;) Co rzuca się w uszy podczas rozmów ze zdrowiejącymi alkoholikami. O ile wśród mężczyzn przyczyną najczęściej jest dom i środowisko. Dostępność i wzorce, ale raczej w sensie zachęty. Natomiast wśród kobiet (w tym DDA/DDD) są to najczęściej rany na poczuciu własnej wartości zadawane przez bliskich (osobliwie często przez matki), brak miłości. Czyli bardziej motyw ucieczki przed bólem i strachem. Drugi motyw przewodni: perfekcjonizm.
Oglądam z ciekawosci i oto wychodzi na to, ze wiekszosc moich znajomych i ja rowniez wszyscy jestesmy uzaleznieni od alkoholu;D Lubie smak piwa, nawet bezalkoholowego, pije często ale sie nigdy nie upijam, jest dla mnie jak część dnia, w dzien pije wode, herbate i kawe, wieczorem jakies piwko czy winko. Taka rutyna, nie musze ale lubie zmienic sobie smak, nigdy nie pije bo mam problemy albo musze sobie poprawic humor, pije bo po prostu lubie. Czy tylko sobie tłumacze czy juz powinnam zaczac szukac pomocy? ;p
Już samo zdrabnianie nazw alkoholi jest zastanawiające, często robią to osoby, które nie chcą widzieć problemu, no bo przecież to tylko piwKO, winKO, wóDECZKA...
Piję od 15 roku życia. Teraz mam 45. Dwa lata temu zachorowałem na raka. Wycięto mi jezyk, schudłem 23 kg. Po pijaku wywróciłem się i złamałem kość szyjki udowej. Mam śruby w biodrze. Pomimo opieki psychiatry, bo mam zdiagnozowaną depresję, ciągle Piję, nawet więcej. Byłem na terapii i odwykach. Nie radzę sobie.
Moze ktos napisze jak wyglada terapia lub spotkania AA w trakcie pandemii? Przeciez oczywistym jest, ze alkoholizm nie ma urlopu, wolnego weekendu czy pauzy z powodu pandemii, a stacje benzynowe czy nocniki 24/h non stop otwarte.
@@marcinszocinski9756 akurat jestem zupełnie innego zdania, grunt to chcieć się leczyć, jeśli się chce, to nie ma znaczenia, czy jest to online, czy face to face, a jak się nie chce każdy pretekst będzie dobry żeby tego nie robić.
Hmm... A ja odnoszę wrażenie, ze tutaj uzależnienie od wódy to jakaś nobilitacja jest . Bo piękne panie. I wykształcone i elokwentne i bogate... Zero problemu z psychologiem.. A tanie to nie jest. Fajny świat. Taki amerykański... Az się chce uzależnić!!!
Spróbuj przestać to się okaże. Mi zapaliła się lampka jak postanowiłam zadbać o siebie, biegać ,schudnąć ale nie mogłam zrezygnować z przynajmniej jednego piwa wieczorem żeby się odprężyć i ,dobrze, spać. Alkohol był jak dobry przyjaciel -pocieszył, ukoił, uspokoił chociaż na chwilę
@@agagasienica2702 nie piłam najdłużej 2 mc. Teraz pije o wiele mniej. Dwa razy w tyg albo 3 max. Na zasadzie 1 kieliszek wina lub 1 piwo. Jak nie mam stresu to w ogóle nie myślę o alkoholu.
Bez przesady. Nie da się przewidzieć czy akurat to wybije kogoś z rytmu. Pan Marek jest po to aby te wypowiedzi gdzieś poprowadzić, nadać jakąś formę i kierunek. Pozdrawiam
Miałam taką pijaczke sąsiadkę, też tak dzieci zaniedbywała . Któregoś dnia w domu wybuchł pożar.Debilka gasiła prąd wodą.Dobrze , że sąsiedzi zareagowali na czas . Mąż nie wytrzymał ,rozwiedli się a dzieci zostały z nim Ona nadal chleje i traci jedną pracę po drugiej,mieszka kątem u rodziców. Nie ma dla niej nadziei. Strasznie się stoczyła. Tak samo wyobrażam sobie panią z tego wywiadu,dno po prostu dno. Dużo trzeba siły żeby z tego wyleźć. Najbardziej szkoda dzieci.
Mój mąż...na dzień dzisiejszy akceptuje mój nałóg. Choć przed laty to On wciągnął mie w tę chorobę. On również jest alkocholikiem okresowo nie pijącym. Nie pomaga mi z tego wyjść..poniewarz wie że się nie da! Co z tego że nie pije 6miesicy a potem wraca do tego. Nie widzę sensu.
Witam, mam na imię Barbara i jestem alkoholiczką. 1 pażdziernika tego roku minie 30 lat od chwili kiedy rozpoczął się mój proces trzeźwienia. Celowo nie piszę, że jestem od 30 lat trzeźwa, ponieważ przez wiele jeszcze lat po odstawieniu alkoholu miałam coś, co nazywa się "stinking thinking" lub po prostu "pijane myślenie". Droga do trzeźwości była tak naprawdę drogą do dojrzałości, co może wydawać się dziwne zważywszy, że dotyczy 40 letniej wówczas kobiety. Ewo, kiedy słuchałam Twojej historii to było tak, jakbyś mówiła o mnie. Ojciec uzależniony od alkoholu, potem troje małych dzieci, zmęczenie, i nuda , wiecznie nieobecny mąż, rozpaczliwe szukanie milości i akceptacji.. To, że żyję i jestem trzeźwa, że nie zmarnowałam zycia swojego i swoich bliskich zawdzięczam Wspólnocie AA a później wspaniałym terapeutom. Ewo i Marku,, trzymam za Was kciuki, jesteście wspaniałymi i odważnymi ludźmi, dziękuję za tę rozmowę i życzę wytrwania w trzeźwości. Serdecznie pozdrawiam, Barbara alkoholiczka..
Gratuluję!!! Jesteś WIELKA!!!
Basiu, chylę czoła.
A
Brawo Basiu 💓❤️
Podoba mi się nowe podejście terapii uzależnień, które radzi żeby ktoś kto nie pije już x lat nie nazywał siebie wciąż alkoholikiem, czy trzeźwym alkoholikiem, bo to jest jakaś chora stygmatyzacja. Ja paliłem prawie pół życia, więcej niż pół nie palę. Nie ciągnie mnie do palenia. Nikt mi nie każe mówić o sobie, że jestem niepalącym palaczem, i dobrze, bo to byłoby chore. Jak ktoś lubi sobie wkręcać po zerwaniu z nałogiem jakieś historie, to jego problem. Nie będę czytał komentarzy, bo nie mam zamiaru z nikim polemizować, ale odpuściłbym sobie taką autonagonkę. Wygrałeś/łaś z nałogiem, good, jedziesz dalej po normalnemu. Jak nie potrafisz nie myśleć w kółko o tym, co ci się przytrafiło, no to cały czas jeszcze tkwisz mentalnie w nałogu. Jak już sobie z tym poradzisz, to odpuść nazywanie siebie alkoholiczką.
piłem do odciny, zamykałem każdą imprezę a mogłem wypić wiadro gorzały ..... potem zaczęło się picie codziennie, piwko a do piwka małpeczka, potem 2 małpeczki ..... potem pół litra a piwo do zapicia. ..... okazja zawsze się znalazła, kasa też zawsze była ..... upadłem na samo dno, podniosłem się przy wsparciu żony, tylko żony, rodzina nie wiedziała kompletnie nic bo potrafiłem "się zachować" i np. nie pić na urodzinach, imieninach czy przy świętach ..... w domu piłem sam ze sobą, trzymam kciuki za każdego kto w porę się ogarnie i otrząśnie
Ja się nigdy nie otrząsnę, ale też trzymam kciuki za tych którzy się otrząsną. Wszyscy się z tego nie wyleczymy - nie oszukujmy się.
@@funtomas668 ale warto próbować. życie na trzeźwości jest tego warte
@@kamyczka Próbowałem i nie chcę wracać do trzeźwości, ale trzymam kciuki za innych.
@@funtomas668 Nie masz prawa tak pisać, bo dajesz komuś możliwość (a może sobie?) porażki
Uściskaj żonę ❤️
Jestem pod ogromnym wrażeniem tej rozmowy. Odważna, naturalna i do bólu szczera osoba. To, w jaki sposób opowiada Pani o swoim doświadczeniu sprawiło, że czułam się jakbym słuchała przyjaciółki, która naturalnie zwierza mi się po latach milczenia. Tą naturalnością i pięknem narracji złapała mnie Pani za serce. Dziękuję i życzę wszystkiego najlepszego bo zasługujePani na najlepsze.
👌💝
Samo życie...Wielkie podziękowanie dla Pani za podzielenie się swoją historią.
Pojawił się tu ciekawy wątek samozachwytu nad sobą w trakcie trzeźwienia i że inni nie widzą tego jacy jesteśmy wspaniali. Wątek warty rozkminy.
Warto się sobą zachwycać i być z siebie dumnym, ale dla siebie nie dla innych to bardzo pomaga
Mi się wydaje, że to jest właśnie ucieczka od tego, że nie czujesz się sam z siebie zadowolony. Nie ja sobie sam powiem, że jest lepiej, poczuje to i będę w stanie na podstawie reakcji otoczenia, ludzi dla mnie ważnych określić, że jest lepiej. Taka osoba zmusi otoczenie, które nie będzie chciało się z nią konfrontować, doświadczać agresji czynnej lub biernej do tego, aby stwierdzili, że jest lepiej. Ale to jest droga do nikąd. Przykrywa to problem i generuje frustrację.
Poruszyłeś bardzo ciekawa kwestie. Wydaje mi się, że zauważyłeś to damo co ja :/
@@adgam6999 ⁿo
Tak. Kanał odkryłem stosunkowo niedawno. Rzeczywiście, rzuca się w oczy pewien egocentryzm. Czasem narcyzm. Jednak to dla mnie zrozumiałe. Miałem wiele urazów fizycznych. I za każdym razem zdumiewało mnie, jak bardzo znikają z mojego radaru inni, gdy np. boli mnie złamana kość. Tu jest tak samo. Przekierowanie wszelkich zasobów do ratowania siebie. Nie zostaje wiele dla innych. Dlatego czuję olbrzymie uznanie dla Rafała :) Ja sam nie dałem rady.
Boze! Moja historia, W calosci... dzieki Bogu , ze to sie skonczylo ❤️ pozdrawiam Panstwa bardzo i zycze Wszystkiego dobrego 😘😘😘
Każdy kolejny odcinek stanowi dla mnie miniterapię. Dzięki za piękną pracę wkładaną w całą serię.
Dla mnie również to miniterapia🙂
Dla wszystkich, którzy mają problem gorąco polecam kanał, bez zniewolenia. Super chłopak, który pomaga zacząć trzeźwieć.
Zawsze czekam na nowe rozmowy i z każdej się czegoś uczę. Między innymi tego, że w świecie pełnym propagandy sukcesu można szczerze mówić o tym, że życie nie jest kolorowe i że nie mamy łatwo sami ze sobą. Pani Ewo, dziękuję, że opisała Pani własnymi słowami to, co tak wiele z nas zna z autopsji. I że w prostych słowach ujęła Pani tak skomplikowane i wstydliwe kwestie. Życzę wielu kolejnych lat bez picia 🙂
Szacun wielki za to co robisz Marku. Nie przestawaj! 👏💪👌
Jak cudownie się słucha tak mądrej i naturalnej kobiety 💓❤️. Prowadzący jak zwykle klasa!!! Dziękuję za ten materiał 💓❤️
👌⚘️💞
Panie Marku, Pan nic nie musi. Nie musi Pan zadawać pytań 😉 zaprasza Pan niesamowitych ludzi, którzy opowiadają niesamowite historię. Mi to wystarcza 🙂 Dziękuję.
👌👌👌
Takie rozmowy są bardzo potrzebne. Jestem żoną alkoholika i pisze o tym co czuje strona trzeźwa. Stres, strach, wstyd ciągle siedzenie na bombie bo za chwilę może się coś wydarzyc. Pamiętam nieustające, nagle wyjazdy męża po niby sok, cole, chipsy ...a w rzeczywistości kolejna emerytkę czy piwo. Widzisz jak kochana osoba się stacza, jak się oddalacie...Po 5/6 latach próśb o rozmowę i poprawę odeszłam z nastoletnia córka której chciałam dać odrobinę spokoju. Teraz zaczynam nowe etap życia : kredyt na 30 lat na maleńkie mieszkanie ale już tylko moje, bezpieczne, nie wiem czy podam mężowi adres bo nie chce żeby mnie nachodził. Dźwigam się z chodnika, mąż zabrał mi radość życia, kobiecość i nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie zaufać komuś.....alkoholicy szanujcie swoje rodziny póki ktoś jeszcze chce o Was walczyć.
reasumując: musimy nauczyć się odpuszczać sobie ... niezależnie od tego czy jesteśmy uzależnieni czy współuzależnieni, akceptacja siebie, sytuacji, życia, odmienności innych, zachowań innych, braku kontroli nad daną sytuacją to clou wszystkiego! 💚 Cytując klasyka: LET IT BE .... dziękuję Wam za tą rozmowę.
Tak, tak „akceptacja” to kluczowe słowo. Bardzo pomaga, szczególnie uzależnionym.
Jaka jest dobra ta rozmowa! I ten moment kiedy rozmawiacie o tej niepewności siebie i jest takie wybicie z rytmu wcześniejszego rozmowy jest świetny. Bardzo prawdziwy.
Wdzięczność za te rozmowę.Nie pije 20 lat,ale po wysłuchaniu Pani widzę jakie mam braki.Wielka szczerość ..
coś we mnie się otworzyło.Dla mnie to bardzo ciekawa choroba i wciąż poznaje coś nowego.♥️♥️♥️🍀🍀🍀
To są mega wartościowe wywiady.
Ciekawa rozmowa, odnalazłem tam kawałek siebie;) Ja jestem alkoholikiem, narkomanem i DDD, sporo kwestii poruszanych w rozmowie dotyczy również mnie. Dziękuję Marku za ten kanał, Twoja aktywność w tym temacie jest bardzo potrzebna.👍
Warte ogladniecia, dziekuje za szczere poruszenie tematu. Pozdrowienia z Anglli , wszyscy mamy podobne problemy. Dzieki Blazej.
Ewo, poruszyłas bardzo ważny wątek -rola, reakcje, odczucia Twojego partnera, męża...mężczyzny, który jest, widzi, kocha i czuje się bezradny....Ewo, Marku - dziękuję.
Ja caly czas sie dziwie, gdy mowie komus "nie". Jestem za kazdym razem pozytywnie zaskoczona🙂
Historia o MNIE, DZIĘKUJĘ.
Zamiast picia- obrzeranie i wymiotowanie, diety, sport, a teraz picie- tylko drinków i aż.
Dziękuję
❤
Świetna rozmowa❤Niestety albo stety ❤️zobaczyłam w tej „dawnej”Pani siebie.Czas otworzyć oczy i zacząć żyć na trzeźwo …
Ewo, Marku, dużo siły..! Tak, ta chęć ukojenia, to poczucie bycia nikim wraca kiedy jestem trzeźwa, na terapii niby sobie radzę, na terapii czuję się świetnie, a poza terapią kompletnie nie wiem, nie umiem funkcjonować, nie umiem stawiać granice i, na dodatek, nie umiem być sama ze sobą. Ja bym ze sobą nie wytrzymała. I to "nie ma nic", konsekwencje, pijane myślenie: "ktoś mi coś będzie mówił"... Robicie bardzo dobrą robotę. Bardzo serdecznie pozdrawiam!
Bardzo podobna historia do mojej ....wiele emocji odczuć identycznych....lustro ...DZIEKUJE CI BARDZO 🌈🌿😊 CUDOWNA KOBIETO ....wam dziekuje ....POZDRAWIAM
Wielki ukłon dla Pani za szczerosc .Dziekuje za filmik mi pomaga 😉
Łódź to strasznie małe miasto... a mimo to trzecie w Polsce pod względem liczby mieszkańców.
Kraków jest drugi, a jak tam mieszkałem to zazwyczaj wyjście do centrum wiązało się ze spotkaniem kogoś znajomego 🙂
Mój kolega Paweł Płuska mówił, że "uć" to najkrótsze miasto w Polsce. Znasz krótsze?
@@Maciej3361 to że bujasz się ze znajomymi w podobnych rejonach nie sprawia że Kraków jest małym miastem w którym wszyscy się znają. Pani palnęła głupotę i tyle
@@arkadiuszbadowski4870
Jaką głupotę palnęła?!
Weź, człowieku, sobie daruj takie komentarze.
Dla niej jest małe. I dla mnie jest małe.
Jak się bujniesz po świecie, to zobaczysz jakie małe.
Żałosne oceny i osądy....
Życzę Ci łagodności, dla siebie przede wszystkim.
@@SelfySelf ok myszko agresorko, Łódź jest małym miastem w którym wszyscy się znają... Ustępuje po naporem faktów, argumentów i idę się bujnąć po świecie. iksde
Super ciekawy podcast, dziękuję i gratuluję z całego serca wszyskim gosciom i drogiej redakcji. Mnie osobiscie zaciekawiła też ta ksiazka p.Marka .
Dziękuję pięknie i pozdrawiam serdecznie ❤
Jak super słuchało się Ewy. Życzę wytrwałości!
👌💐
Super rozmowa. Dzięki za takie świetne treści Sekielscy! Brawo dla pani Ewy ❣
Słucham do snu aby nie pić
ten cały syf uzależnienia rodzi się z tego co nas spotyka w najmłodszych latach życia, kiedy mamy 4, 5 lat, dzieci, to jak chorzy dorośli traktują dzieci, potem to już kula śnieżna...
Bzdura miałem do 13 roku życia kijowe dzieciństwo matka piła sprowadzała jakiś podejrzanych pijaczków i mam obrzydzenie do alkoholu mam 50 lat i tak mi zostanie już do końca moich dni
sa wyjątki
Dziękuje za bardzo interesujący sposób patrzenia na codzienność. Spojrzenie z innej perspektywy, dla mnie nie tak oczywistej spowodowało otwarcie nowej perspektywy. Niezwykła rozmowa. Jeszcze raz dziękuje. :)
Świetny wywiad. Bardzo miło się Was słuchało
spostrzeżenie: każdy alkoholik użala się nad sobą, zwłaszcza kiedy opowiada o swoich przeżyciach
Mialam te same doswiadczenia,dzieki
Jak Ewa opowiadała o swojej młodości to jakbym słyszał siebie. Też jestem z Łodzi, też jestem z tej "lepszej", zamożnej rodziny i też "wpadłem" w złe towarzystwo. Dziś mam już ponad dwa lata abstynencji.
Super rozmowa, świetna i wartościowa.
Zgadzam się muzyka bardzo pomaga.Ostresować się mi pomaga bardzo hihi
Dziękuję i czekam na następny filmik :)
Tak ! To takie dobre , oczyszczające umysł uczucie odpuszczać sobie i nauczenie się wreszcie po latach stawiania innym granic. Zrozumieć, że nie muszę pozwalać im mieć do mnie pretensje o to , że nie spełniam ich wszystkich oczekiwań , że to ja jestem ważna sama dla siebie i ważne jest to , czego ja chcę i potrzebuję , jak ja się z tym czuję , a nie to , co ktoś sobie pomyśli czy wymyśli lub że ma w stosunku do mnie jakieś oczekiwania , a ja mam pokornie wchodzić w te role , godzić się na to bo inaczej będę niewystarczająco doskonała i świat się zawali . Wreszcie zrozumiałam , że tego nie muszę .... to takie uwalniające
Jestem szczęściarzem nie piję alkoholu i juz nie poalę, nałóg rzecz straszna....👍✊za wszystkich którzy walczą.!
Konia tez nie walisz?
pierwszy raz daje 👎 HISTORIA cudna - wręcz moja - identyko . I tak mi się dobrze sluchalo,a tu nagle Pan Marek ze ,,nie o tym mieliśmy rozmawiać,,To zbicie z tropu rozwaliło klimat 😔 Jak kocham panskie wywiady tak ten ani nie odpowiedzial na pytanie z tytułu odcinka a i wprowadzilo zamieszanie 🤐 Szkoda. Czekam na kolejne odcinki .
Kto jeszcze na te rozmowy cieszy się jak głupi?:D
Moim zdaniem ten cykl pana Marka jest najlepszy, ten jego spokój i umiejętność wysłuchania - niesamowite. Nigdy nie miałam problemów z alkoholem, więc obce mi są tego rodzaju doświadczenia. W dalszej rodzinie były takie osoby, więc coś nieco wiem o tej chorobie. Bardzo lubię oglądać te wywiady. Pozdrawiam😉
@@BELLA.-
Ja właśnie też.
Uwielbiam😍🥰
Dużo dobrego!
Ja😊
Mam tak Samo,Marek jest najlepszy! Najbardziej czekam na rozmowy przeprowadzone wlasnie przez Niego.Pozdrawiam serdecznie
@@SelfySelf wzajemnie kochana☘️🥰
Ewo, dziękuję za rozmowę, mi też ta godzina szybko minęła :)
Świetne wywiady, dobrą robotę Pan robi.
Dziękuję bardzo Pani za opowieść o tym co kobieta czuje kiedy jest uzależniona od alkoholu, ja akurat nie mam problemu z uzależnieniem ale osoby wokół mnie mają a słuchając Pani wiele pojęłam, być może dlatego że wiele było o uczuciach i emacjach uzależnionej kobiety, z mojego punktu zrozumieć ją kiedy ktoś nie pije
Dziękuję
ŚWIETNA ROZMOWA, I PANI EWA..SZCUNEK
P11 t30
@@magorzatajurczyk1811 Ft31 zero, zero, raz,raz, dwa...
Apropo sprzedawczyni ja bylam w trakcie rozwodu 100tysiecy problemow żadnego dnia wolnego I musialam byc zawsze usmiechniéta
świetna rozmowa 👏👏👏
Piękna rozmowa która dała mi pewność mojej choroby.
I to jest odkrywcze! Akceptacja! Dzięki....
Uzależnienie to choroba emocji. Wynika z cierpienia..braku miłości..braku poczucia własnej wartości braku wiedzy że to akt samodestrukcji. Ludzie uciekają w uzalerznienie bo histerycznie szukają ukojenia w bólu choć na krótką chwilę. Ale paradoksalnie poprzez alkohol czy narkotyki jeszcze bardziej cierpimy. Pozdrawiam.
Dlatego pewnie w nieżyjącym już ojcu alkoholiku zawsze widziałam przede wszystkim człowieka który cierpi i nie potrafi być szczęśliwy no ale jak ktoś kto był wychowywany przez lodowato emocjonalnie matkę miał się otworzyć na własne emocje?! Czy to byli w ogóle możliwe?
Pięknie ta kobieta opowiada. DZIĘKUJĘ ZA TE ŚWIADECTWO
Szczerze mówiąc my doskonale znamy klientów jako właściciele sklepów , zamawiamy towar pod tych klientów i chłodzimy też wiedząc o której kto przyjdzie. I "Ci" klienci biorą wino i piwo , prawie nigdy wódki ( chociaż u nas nie było małpek więc może dlatego Ci klienci nie przychodzili ) za to przychodziły Panie po winko do torebki jadąc do pracy a po pracy juz po normalny rozmiar. Szczerze mówiąc jak o tym myślę to mam wyrzuty sumienia.
Trwalam przy pijacym mezu i jestem alkoholiczka trzezwa od 30 lat Moje trzezwe zycie zaczelam w Stanach i do chwili gdy dowiedzialam sie ze jest to choroba nie bylam pewna czy mam problem Maz wytrzezwial i razem poszlismy ta piekna trzezwa droga
Super wartościowy filmik,a Pani jest bardzo cieplutka i wartosciowa kobietą,bardzo atrakcyjną 👍 wiem co to za nałóg bo sam to przechodziłem.Duzo powodzenia i wytrwałość będzie dobrze 😊
Na taką rozmowę czekałam mega
dziękuję i pozdrawiam.
Takie zbijanie z tropu jest bez sensu, bo rozmówczyni dwukrotnie straciła bardzo ciekawy wątek i też nie było naprowadzenia, a szkoda, bo bardzo ciekawe rzeczy. W każdym bądź razie bardzo lubię te rozmowy. Uważam, że są potrzebne i co tydzień na nie czekam. Pozdrawiam.
Mam podobna historie, tylko bez dzieci i nadal jestem w nałogu… i tak minęła połowa życia :(
Moja siostra zmarnowała życie swojej rodzinie, awanturowała się po wódce wyzywała dzieci męża. Była na odwyku i po leczeniu znów pić zaczęła to wszystko trwa ponad 15 lat a dwa tygodnie temu prawie 3 promile i zabrali prawo jazdy, rodzina z domu wyrzuciła...... masakra wypiera wszystko
Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Mamy🌹
W tych rozmowach często pojawia się wątek niskiej samooceny. Ja uważam z kolei , że niska czy nawet nieadekwatna samoocena jest lepsza niż napompowana pewność siebie i potrzeba udowadniania sobie i światu, że już się jest na innym wyższym poziomie, już się ma ten problem z głowy. To pułapka skupiania się na sobie...W moim odczuciu wszyscy czy jesteśmy tego świadomi czy nie , jesteśmy powołani do reprezentowania czegoś większego od nas samych(jest to w ogóle jedyna racja ludzkiego bytu wg. mnie tutaj na tej planecie:) i celem nie jest podbudowanie tego małego, niepewnego siebie "ja" tylko właśnie szukanie sposobów na bycie w zgodzie z tym wyższym porządkiem, który sprawia, że w życiu pojawia się spokój i harmonia, poczucie spełnienia i satysfakcji i to małe niepewne siebie "ja" w końcu znajdzie sobie miejsce dzięki temu, oparcie i podbudowę .Ono właśnie dzięki temu , że jest tak "wybrakowane" jak jest ma przez to większą szanse dostrzec swoją zależność od tego wyższego porządku, polegać na nim uznać swoją podrzędną rolę, wyluzować i poczuć ulgę...tak ja to widzę...:)
Bardzo fajny komentarz, mam identyczne przemyslenia, pozdrawiam 😃
Ja jem czekolade...i nie potrafie przestac - jestem uzalezniona!
Ale to nie szkodzi nikomu oprócz Ciebie 🤝
Identyczna droga, szczęśliwie również wspaniały Mąż. Te wywiady powinny być obowiązkowe w trakcie terapii ......
Jestem obowiązkowo... dobrze powiedziane wódka jest na końcu!!! Ja znowu w terapi dowiedziałam się ciekawej rzeczy ze rodzice zauważali mnie dopiero wtedy gdy coś ,,nabroiłam,, Kurcze ile ja mogłabym powiedzieć w tym temacie...... .. trochę u Ewy to winko piwko te zdrodnienia a może ja mam juz sprany mózg
jesteś alko?
@@dziennikarzsledczy a dlaczego pytasz??
@@agnieszkaj6246 a tak z ciekawości, zawsze jakieś historie ciekawe są, a oglądasz te materiały to mniemam że coś tam masz jakieś doświadczenia ;) ale , może się mylę ;) nie musisz odpowiadać ;) no i w komentarzu też coś tam wspomniałaś, a te zdrobnienia hehe niby coś w tym jest ale po co się czepiać, " tylko jedno PIWKO " itd hehe wiem o co kaman ;)
ja akurat jestem ddd, po terapii ddd/dda. Ogólnie brawo, ale mam z wywiadu na wywiad co raz bardziej mieszane uczucia. DDA idą generalnie z wizją ratowania rodzicow na terapię, i zawsze się szuka usprawiedliwienia i czeka na przytomność w procesie trzeźwienia. A tu wychodzi, ze w tej chorobie ludzie są jednak egocentryczni, a jak trzeźwieją, to na starcie mega egocentryczni (chociaz bardzo zaimponował mi Pan, który został terapeutą dla młodzieży z uzależnieniami, mam wiele ciepłych uczuć na myśl o tym wywiadzie). Z jednej strony odkrycie, ze rodzice to tylko ludzie jest naturalne w procesie dojrzewania, ale tutaj to jednak jak tego słucham to pogłębia się świadomość, ze trzeba przeżyć żałobe za dzieciństwem i rodzicami. Cięzko się te wywiady ogląda - to jest jednak wielka prawda z terapii DDD/DDA - z cała sympatia dla tych trzeźwiejących panów i pań/; im szybciej się zrozumie, że nie wiadomo, czy się dożyje dnia ich dorosłości (po osiągnięciu trzeźwości oczywiście) i zajmie sie sobą, tym lepiej, lata spedzone na pielęgnowaniu tych ludzi to jednak lepiej inaczej trzeba było wykorzystać. Dodam jeszcze, że po wywiadzie pana Marka z pania Nosowską poszłam za ciosem (bo tak się przejełam jej historią) i obejrzałam wywiad z nią robiony przez kogoś innego. Normalnie mało nie spadłam z krzesła, jak sie okazało w tym wywiadzie, że ona w ogóle ma dzieci (nie sledziłam wcześniej tej postaci, więc naprawdę nie wiedziałam). Inny strzelił, ze teraz spełnia życiowe pasje,a córka jest dorosła i ogólnie zawsze się dobrze uczyla, więc ogólnie spoko. Super ma z nia kontakt, dziecko bardzo udane. Może wlasnie się powinno to pokazywać obowiązkowo na terapii dda? U mnie rzadko bardzo i oszczędnie terapeutki opowiadaly o pracy z AA, bo jednak zawsze omawia się pojedyncze przypadki i nie wplata obcych wątków. Ale pamiętam jakąs taka opowieść pacjentki, że "dzieci spoko, córka ma same 5, więc chyba nie ma problemu". W tedy nie wierzyłam, że to mozliwe, ale już wierzę. Chyba puszczanie tych wywiadów przyspieszyłoby wychodzenie DDA z domu. Pewnie się mysli, ze na trzeźwo to będzie stęskniony rodzic, a tu takie mało dziecko zafiksowane na sobie (100% naturalne u dzieci) w pakiecie startowym. Trzeźwiące są te wywiady - pomimo ogólnego optymizmu, jednocześnie ciężko się paczy. A na koniec to podobał mi sie wywiad z panem Krzysztofem - słuchałam w podstawówce, inaczej sobie Pana wyobrażałam. Mam wrażenie, że trochę złagodnial od tamtego czasu, kiedys chyba było wiecej dyscyplinwania a teraz wiecej takiej serdeczności - bardzo, bardzo miło mi się słuchało. Duzo ukojenia dala mi też rozmowa z Elżbietą Podleśna - daje wiarę w samodzielność i stabilność.
Nosowska nie ma córki, ma dorosłego już syna Mikołaja z poprzedniego związku. Coś tam próbuje działać muzycznie, przystojny chłopak i podobno próbował swoich sił jako model. Znam dda, którzy są wspaniałymi ludźmi, odnoszą sukcesy chyba właśnie dlatego, że rodzice się nad nimi nie rozczulali, często nie wiedzieli nawet do której klasy dziecko chodzi.
Sorry, żle zrozumiałam, że napisałaś, że Nosowska ma córkę.
@@Blanka1100 też spotkałam się z taką teorią. Przynajmniej dzieci bohaterowie, zresztą w ogole to ludzie sukcesu. poza tymi, co wyląduja w roli kozła ofiarnego, bo to raczej źle się kończy. No i mega ilość aktorow. Jak się przeżyje, to trauma rozwija oczywiście, jest zysk z tego.
Jest szansa na rozmowę z osobami uzależnionymi od tabletek?
Ważny i trudny temat.
Bardzo podobna historia do mojej
Dziekuje wam za ta rozmowe, Marek rozpierdoliles mnie tym co powiedziales o sobie. Mega Ci dziekuje ❤️
Pani Ewo, ma Pani piękny głos! Powinna spróbować Pani swoich sił w radiu :)
Jak ładnie na początku siedzicie sobie tak symetrycznie😁
Dla mnie niestety to pierwsza rozmowa w tym cyklu, która nie wydaje mi się do końca "wiarygodna". Tu nie chodzi o to, że bohaterka z premedytacją mówi nieprawdę, ale raczej chodzi o przekaz głównych idei i interpretację.
Która część nie jest prawdą?
@@muchachaviaja Nie chodzi o fakty jako takie, ale o brak pewnej spójności, w moim odczuciu - podkreślam, z jednej strony pomiędzy tym, o czym bohaterka opowiada, a z drugiej strony pomiędzy tym, a emocjami, o których mówi. Zaznaczę też, że program ma niecałą godzinę i pewnie trudno przedstawić pełny obraz tego, co chcielibyśmy przekazać, a stres też pewnie robi swoje. Nie zmienia to jednak tego, że w tym przypadku miałam takie a nie inne odczucia. Przykładowo, Pani Ewa mówi, że z jednej strony czuła się wykluczona, nikt nie zwracał na nią uwagi a z drugiej strony wszyscy ją lubili i była w centrum wydarzeń. Z jednej strony nie dostawała wsparcia, a z drugiej o tym wsparciu opowiada. Również w tle mocno je widać (interwencja dalszej rodziny, kiedy jest źle czy kochający mąż, który, jak wynika z opowieści cały czas jest obecny i służy mniejszym lub większym wsparciem. Pani Ewa mówi bardzo lekko o finansach, ale z opowieści wynika, że nigdy nie musiała się o mnie martwić - najpierw byt na bardzo dobrym poziomie zabezpieczali rodzice, a potem w jakiejś części mąż, który pojawił się w życiu Pani Ewy stosunkowo wcześnie, praktycznie od razu jak weszła w dorosłość. Prowadziła również bogate życie towarzyskie - wyjazdy, wakacje, spotkania. Alkohol jest tu głównie przedstawiany w postaci wypicia piwa w trakcie wakacji lub kiedy się ma wolne albo wina przy wieczornym filmie. Owszem, Pani Ewa mówi, że piła za dużo, ale z drugiej strony opowiada o swoim aktywnym wieloaspektowym życiu, co chyba trochę się wyklucza. No i jeszcze kwestia dzieci. Czy osoba, która jest uzależniona i totalnie nie radzi sobie z emocjami, odstawi alkohol na tak długi czas sama z siebie (mowa o czasie dwa razy po półtora roku czyli prawie tyle, ile Pani Ewa teraz deklaruje, że jest trzeźwa)? Myślę, że to bardzo dużo jak na taką sytuację. A jeśli ktoś tak potrafi (potrafi podjąć decyzję o dziecku z jej konsekwencjami), to czy to rzeczywiście jest uzależnienie, czy też po prostu ktoś miał taki etap w życiu, że pił więcej alkoholu (z różnych względów),a potem po prostu przeszedł do innego etapu. Na przykład studenci pewnie też piją o wiele za często i za dużo, ale potem większość zostawia to za sobą bez większych konsekwencji. W poprzednich filmach z tego cyklu widać było w bohaterach bardzo duże i ciężkie zmagania z problemami, widać było wewnętrzną walkę i ogromny trud jaki bohaterowie w nią włożyli. Nie brakowało też często dużej dozy dramatyzmu. Owszem, radości zwycięstwa, ogromnej mądrości życiowej też, ale poprzedzonej właśnie tą trudną ścieżką, o której pisałam. W opowieściach Pana Marka też to bardzo dobrze widać. Natomiast historię Pani Ewy odbieram z mojego punktu widzenia jako prawie sielankową (tak, wiem upraszczam, ale chodzi mi o ogólny wydźwięk), a dużą część problemów, które opisuje (zwłaszcza tych, które przeżywała jako młoda osoba, nastolatka) jako zupełnie typowe problemy, z którymi zmaga się każdy nastolatek czy też młoda osoba. Przy czym widać, że brak/ograniczenie więzi emocjonalnej z rodzicami w dzieciństwie wygenerował trudną do zapełnienia pustkę w późniejszym życiu, jednak Pani Ewa miała ogromne szczęście spotkać już od najwcześniejszych lat młodości dobrych i wspierających ludzi na swojej drodze, którzy dali jej oparcie oraz dalsze osoby w postaci znajomych i przyjaciół, którzy zawsze ją bardzo lubili jak sama mówi. Może warto aby Pani Ewa na obecnym etapie bardzo to doceniła oglądając się wstecz.
@galaktyka Luizy, nie wiem jakie masz doświadczenia i wiedzę w kwestii uzależnień, ale ja nie widzę żadnych sprzeczności. Każda historia jest inna podobnie jak styl opowiadania. Zgodzę się z tym, co zostało powiedziane na początku, kobiety piją inaczej (myślę, że dużo w tym uwarunkowań kulturowych), a w związku z tym i opowieść są inne. Z mojej perspektywy, kobiety i trzeźwej alkoholiczki, uczęszczającej na meetingi AA, opowieści o pici wielu heteroseksualnych mężczyzn pełne są właśnie brawury, przerośniętego ego. Kiedyś pewien koleś na meetingu określił to "miałem styl życia gwiazdy rocka, nie będąc gwiazdą rocka", a w dalszej części spotkania odezwała się dziewczyna i powiedziała "moje picie tak nie wyglądało, po prostu ostatnia wychodziłam z baru". I tyle, myślę, że to dobrze obrazuje różnice.
Też zauważyłam, że za dużo opowiadania o tematach, które nie dotyczą sedna. Być może to kwestia stresu lub po prostu bohaterka chciała przekazać za dużo i pewne rzeczy jej umknęły ;) Zgodzę się z tym, że u kobiety często alkoholizm zaczyna się, gdy „pojawia się nuda”. To bardzo zgubne i prowadzi do uzależnia. Znam alkoholika, który zanim został zdiagnozowany pił 2 razy w roku. Wszyscy z boku twierdzili, że nie ma problemu alkoholowego, bo przecież „to tylko dwa razy w roku”. Jednak mało kto znał kulisy tego picia. Były przerażające...
Ja wiem ,że alkoholizm jest określane mianem choroby ale jak często słyszałam od alkoholika ,że jest chory dlatego pije...Słowo choroba często używana jako wymówka i chęć wzbudzenia litości.Dla mnie to nie niszczenie siebie pijąc ale ludzi będących na co dzień z pijącym.
Fajna babeczka z Pani 😊 Życzę wszystkiego dobrego!😊
ciekawa rozmowa
Oglądając końcówkę wywiadu miałam wrażenie że próbują państwo opisać koncept samowspilczucia które składa się z umiejętności zauważania stanu w którym się jest, współczucia dla siebie ale także akceptacji że świata jakim jest bo życie niczego nie jest nam winne. Głęboko polecam wykłady Krysten Neff której praca nad samowspilczuciem jest bardzo popularna jako część terapii w Kanadzie gdzie pracuje jako terapeuta. Oglądając pana wywiady wydaje się ona przewodnią myślą dla wielu gości ale nie jest kultywowana jako technika łatwa i niezwykle skuteczna także jako forma autoterapii.
Marku, *zupełnie* nie widać, że masz problemy z zadawaniem pytań - Twoje pytania i sposób prowadzenia rozmów są rewelacyjne. Syndrom oszusta wjechał na pełnej. ;-)
Tez panie Marku tak mam boje sie nowych rzeczy, je sobie nie poradze
Oczywiscie trudno zrozumieć tą drugą osobę ciężko pomòc
Ma pani szczęście, że mąż jest mądrym odpowiedzialnym człowiekiem zdającym sobie sprawę, że jest współodpowiedzialny za pani nałóg. Bo jest nieobecny w pani codzienności. Bo nie zadbał o panią, na tyle żeby zaproponować- zapłacę za opiekunkę a ty kochanie wyjdź z tego domu od dzieci i idź na fitness 3-4 razy w tygodniu.....on czuł, że zostawił panią z trudami codzienności - osamotnioną. Ja wiem- zarabiał na Was, na piękne życie, na nowy dom ale .....nie każda kobieta temu podoła. Gratuluję wam obojgu i życzę aby mąż pani wytrwał w związku. Często zdarza się, że gdy kobieta opanuje swoje życie i na nowo przewartościuje i jest silna to po prostu ten mężczyzna - odchodzi.
Chyba uzależniłem się od tego kanału ;)
Co rzuca się w uszy podczas rozmów ze zdrowiejącymi alkoholikami. O ile wśród mężczyzn przyczyną najczęściej jest dom i środowisko. Dostępność i wzorce, ale raczej w sensie zachęty. Natomiast wśród kobiet (w tym DDA/DDD) są to najczęściej rany na poczuciu własnej wartości zadawane przez bliskich (osobliwie często przez matki), brak miłości. Czyli bardziej motyw ucieczki przed bólem i strachem. Drugi motyw przewodni: perfekcjonizm.
Małżeństwo trwa dopóki nie przybędzie czwarty jeździec apokalipsy !
W tym przypadku pewnych sytuacji nie było dlatego jesteście razem.
Oglądam z ciekawosci i oto wychodzi na to, ze wiekszosc moich znajomych i ja rowniez wszyscy jestesmy uzaleznieni od alkoholu;D Lubie smak piwa, nawet bezalkoholowego, pije często ale sie nigdy nie upijam, jest dla mnie jak część dnia, w dzien pije wode, herbate i kawe, wieczorem jakies piwko czy winko. Taka rutyna, nie musze ale lubie zmienic sobie smak, nigdy nie pije bo mam problemy albo musze sobie poprawic humor, pije bo po prostu lubie. Czy tylko sobie tłumacze czy juz powinnam zaczac szukac pomocy? ;p
Idź i porozmawiaj z terapeutą.najlepsze co może Cie spotkać
Z czasem pewnie będziesz miał
Spróbuj spędzić kilka dni nie pijąc ...wtedy się zorientujesz czy jest problem czy nie
Już samo zdrabnianie nazw alkoholi jest zastanawiające, często robią to osoby, które nie chcą widzieć problemu, no bo przecież to tylko piwKO, winKO, wóDECZKA...
Piję od 15 roku życia. Teraz mam 45. Dwa lata temu zachorowałem na raka. Wycięto mi jezyk, schudłem 23 kg. Po pijaku wywróciłem się i złamałem kość szyjki udowej. Mam śruby w biodrze. Pomimo opieki psychiatry, bo mam zdiagnozowaną depresję, ciągle Piję, nawet więcej. Byłem na terapii i odwykach. Nie radzę sobie.
Spróbuj jeszcze raz,może terapia grupowa,uwierz w Siebie ,trzymaj się ❤
Rozumiem. Próbuj, dasz radę! Fajne jest trzeźwe życie...
Moze ktos napisze jak wyglada terapia lub spotkania AA w trakcie pandemii? Przeciez oczywistym jest, ze alkoholizm nie ma urlopu, wolnego weekendu czy pauzy z powodu pandemii, a stacje benzynowe czy nocniki 24/h non stop otwarte.
Spotkania grupowe jak i terapia indywidualna odbywają się online
@@Pandana1000 No to do dvpy. Przynoszą taki efekt jak lekcje online.
@@marcinszocinski9756 otóż to👎
@@marcinszocinski9756 akurat jestem zupełnie innego zdania, grunt to chcieć się leczyć, jeśli się chce, to nie ma znaczenia, czy jest to online, czy face to face, a jak się nie chce każdy pretekst będzie dobry żeby tego nie robić.
@@Pandana1000
To nie jest dobra informacja.
Ciekawe, jak dziś wygląda życie Ewy?
Najlepsza koncowka ever :D
Panie Marku tak się nie kończy:) Ja też byłam zaskoczona że to już.
mogłabym słuchać tej cudnej kobiety jeszcze ze 3 godziny!
@@SelfySelf Ma ta pani siłę przykuwania😉tzw: charyzmę 👏
Ja nie piję codziennie. Wolę mocniejsze trunki. Ale jak przychodzi weekend to musi być pod ręką jakiś drink.
Słowo- klucz: "musi"...
Hmm... A ja odnoszę wrażenie, ze tutaj uzależnienie od wódy to jakaś nobilitacja jest . Bo piękne panie.
I wykształcone i elokwentne i bogate... Zero problemu z psychologiem..
A tanie to nie jest. Fajny świat. Taki amerykański... Az się chce uzależnić!!!
Pije tak jak Pani. Czy to już uzależnienie?
Spróbuj przestać to się okaże. Mi zapaliła się lampka jak postanowiłam zadbać o siebie, biegać ,schudnąć ale nie mogłam zrezygnować z przynajmniej jednego piwa wieczorem żeby się odprężyć i ,dobrze, spać. Alkohol był jak dobry przyjaciel -pocieszył, ukoił, uspokoił chociaż na chwilę
@@agagasienica2702 nie piłam najdłużej 2 mc. Teraz pije o wiele mniej. Dwa razy w tyg albo 3 max. Na zasadzie 1 kieliszek wina lub 1 piwo. Jak nie mam stresu to w ogóle nie myślę o alkoholu.
😊
Fajna z Pani babka, Pani Ewo. Gratuluję dojścia do swojego "ja" i powodzenia w życiu!
Niepotrzebnie Pan przerywał rozmówcy. Od tego momentu rozmowa przestała się „ kleić”. Polecam przemyśleć.
Bez przesady. Nie da się przewidzieć czy akurat to wybije kogoś z rytmu. Pan Marek jest po to aby te wypowiedzi gdzieś poprowadzić, nadać jakąś formę i kierunek. Pozdrawiam
Po latach nie picia,wracałem do picia...😢
Miałam taką pijaczke sąsiadkę, też tak dzieci zaniedbywała . Któregoś dnia w domu wybuchł pożar.Debilka gasiła prąd wodą.Dobrze , że sąsiedzi zareagowali na czas . Mąż nie wytrzymał ,rozwiedli się a dzieci zostały z nim
Ona nadal chleje i traci jedną pracę po drugiej,mieszka kątem u rodziców.
Nie ma dla niej nadziei.
Strasznie się stoczyła.
Tak samo wyobrażam sobie panią z tego wywiadu,dno po prostu dno.
Dużo trzeba siły żeby z tego wyleźć.
Najbardziej szkoda dzieci.
Wg mnie Pani Ewa nie była jeszcze na tym etapie
Mój mąż...na dzień dzisiejszy akceptuje mój nałóg. Choć przed laty to On wciągnął mie w tę chorobę. On również jest alkocholikiem okresowo nie pijącym. Nie pomaga mi z tego wyjść..poniewarz wie że się nie da! Co z tego że nie pije 6miesicy a potem wraca do tego. Nie widzę sensu.
Nie wierzę aby jakakolwiek terapia mie uzdrowiła.