Tak, zrobiłem sobie krzywdę. Na różne sposoby. Do tej pory nie wiem po co, dlaczego, co mi to dało. W sumie nic, chwilowe ukojenie, ale emocje wracają. Już nie pamiętam co wtedy we mnie siedziało, ale jak na teraz, nadal czuje się zagubiony w życiu, waham nad decyzjami, odnośnie mojej osoby i przyszłości. Nie wiem czego chce. Są momenty, że czuje się dobrze z tym co mam teraz, ale często wraca myśl, chęć zmiany, bo co to mam w końcu daje w kość. Mam 27 lat i żyje dzień po dniu i "jakoś to leci". Ale jak Masny mówi, narasta ciśnienie. Możliwe ,że ten komentarz to chwilowe ukojenie wydalenia emocji. Dziękuje za poświęcenie czasu na przeczytanie tego. Pozdrawiam Ciebie Masny i Was widzów. Miłego wieczoru.
Myślę, że jak ci powiem trzymaj się to mało co to zmieni, wiem co czujesz, na dodatek te "trzymanie się" męczy, stwarzanie pozoru, u mnie zostały dość widoczne blizny po okaleczaniu się, męczy mnie szukanie wymówek skąd się wzięły, jedynie kilku przyjaciół o nich wie niestety niektórzy z nich jak popija to paplają a mi się wtedy robi w towarzystwie głupio bo niestety społecznie przyjęte jest to bardzo źle. Od nadmiaru myśli i obowiązków i nieakceptowania niczego w moim życiu nadal mam wielką ochotę to robić, ale powstrzymuje się. Myślę że jeżeli towarzyszą ci temu złe myśli i przerasta cię otaczająca rzeczywistość idź po prostu do specjalisty...bo sport, gry czy książka to zajęcie na chwilę...
Najgorszym problemem w samookaleczeniu jest to, że to rzeczywiście pomaga. Nie zawsze nawet na krótką chwilę - czasem ulga trwa długo, kilka dni, bo problemy psychiczne są przykrywane ukrywaniem/zajmowaniem się swoimi ranami. Często robimy to też nieświadomo, czasem żeby się ukarać. Czasem też z przyzwyczajenia, bo okaleczanie się również uzależnia. Chcemy więcej, mocniej, głębiej. Niech bardziej boli, niech bardziej krwawi. Dokładnie tak samo jak alkohol czy narkotyki, jak wszytsko co po prostu niby "pomaga". "Więc czemu nie robić czegoś, co pomaga?" Bo w rzeczywistości sprawia, że jest tylko gorzej. Manipuluje nami, sprawia, że nie umiemy radzić sobie inaczej i nigdy się tego nie nauczymy, a kiedy myślimy, że mamy kontrolę nad tym co robimy - w rzeczywistości to ma kontrolę nad nami. I jest tak już od pierwszego cięcia, uderzenia, podpalenia etc. :/ Jest to wbrew pozorom ogromny problem. Sama walczę z tym już chyba ponad 3 czy może nawet 4 lata i aktualnie jestem 13 dni clean, uczę się radzić sobie w zdrowy i bezpieczny dla siebie sposób i trzymam za siebie kciuki :>
Miałam problem z samookaleczeniem w wielu formach przez około 8 lat - było przypalanie, cięcie, bicie, gryzienie, wyrywanie włosów, pewnie nawet nie pamiętam wszystkiego. Po tych wszystkich latach, bez większego przekonania, głównie z powodu mojego chłopaka, któremu bardzo na tym zależało, wybrałam się na terapię. Na początku z większymi przerwami, potem z mniejszymi, po drodze jeszcze zmieniałam terapeutów, ale w sumie chodzę na terapię już 1,5 roku i między innymi dzięki temu w tym miesiącu 'obchodziłam' rocznicę dnia, kiedy ostatnio zrobiłam sobie celowo krzywdę. Niedługo będzie też 6 miesięcy odkąd nie piję alkoholu, który bardzo mocno wyzwalał we mnie zachowania autoagresywne. Mimo mojego naprawdę sceptycznego nastawienia i braku jakiejkolwiek nadziei na pomoc w tej kwestii, dzięki terapii zrozumiałam, skąd te moje zachowania wynikają, a co najważniejsze - jak mogę sobie z nimi radzić. Czułam taki większy spokój w kryzysowych momentach, wpędzać się w rozpacz i próbować z niej wyjść samookaleczając się, zaczynałam zastanawiać się nad swoimi emocjami, skąd wynikają, co mi robią, co ja mogę z nimi zrobić. Super że wspomniałeś o notowaniu emocji - mi to osobiście bardzo pomogło przez pierwsze miesiące terapii. Kiedy nawet jeszcze nie potrafiłam nazwać tego, co czuję, pani dała mi kartkę z przykładową listą emocji, którą mogłam dowolnie modyfikować i tak na koniec każdego dnia siadałam z tą kartką i zapisywałam, która emocja towarzyszyła mi w danym dniu. Dzięki temu ćwiczeniu już teraz nie mam za bardzo problemu z nazwaniem tego, co czuję, chociaż w trudnych, skomplikowanych momentach, mam cały czas tę kartkę i trochę ściągam :) Natomiast myślę, ze samo notowanie to połowa drogi do sukcesu - bardzo pomocny jest terapeuta, który zada na temat tych emocji odpowiednie pytania, pozwoli coś z tych notatek wyciągnąć. Mi moja terapeutka pozwoliła zauważyć wzorzec w moich emocjach, które w ciągu dnia potrafiły skakać góra-dół (osobowość borderline here), a ja tego totalnie nie zauważałam, mimo że notowałam codziennie. Dziękuję Ci za ten odcinek i za to, że mówisz o tym problemie głośno, bo, tak jak zauważyłeś, dla wielu osób, w tym dla mnie, jest to wstyd - te rany i blizny - do dzisiaj nie mówię otwarcie np. znajomym z pracy, skąd mam ślady na rękach, nogach. Warto pokazywać, że nie jest się z tym problemem samotnym, że to żaden wstyd i trzeba o tym mówić głośno, żeby osoby, które jeszcze się zmagają z takimi trudnościami, nie bały się poprosić o pomoc.
Przyznaję się. Raz się pociołem w pracy której nienawidziłem i jakby całe zło ze mnie wyleciało,ale 2 raz tego nie zrobiłem. Nie wiem dlaczego to napisałem,ale pamiętajcie,że zawsze jest ktoś kto trzyma za was kciuki i kiedy toniecie to wyciągnie do was dłonie. Trzymajcie się w tych chorych czasach.
Dziękuje Ci za ten Film. Moja dziewczyna boryka się z tym problemem i nie wiem do końca jak jej pomóc. Dzięki temu filmowi jestem w stanie zrozumieć co ona czuje. Myślę że teraz uda mi jej się jakoś pomóc. Dziękuje Rafał
Niespodziewałam sie od ciebie takiego filmu ale bardzo sie z tego ciesze. I jestem pełna podziwu że powiedziałeś o tym otfarcie mimo że to nie jest proste. Myśle że szczegulnie dla faceta. Taki films jest szczegulnie aktualny w tym okresie gdy robi sie coraz cieplej i wiele osób w tym ja ma coroczny dylemat czy będzie na tyle asertywna by założyć krótki rękaw czy znowu będzie sie męczyć w długiej bluzie.
Bardzo dobra zmiana kontentu, po waszych "komediowych" filmikach nie domyślałem się, że jesteś tak ciekawy i otwarty na świat. Ja oglądam regularnie "Masny kanał" i bardzo go polubiłem.
Dzięki wielkie za ten film! Dużo ludzi nie rozumie powagi sytuacji jaka się wiąże z cięciem się. Ja ostatni epizod z samookaleczaniem miałam rok temu (a mam obecnie 21 lat, więc to nie jest problem jedynie gimnazjalny, jakby się mogło wydawać). Cała ta straszna historia zaczęła się po dosyć trudnym wydarzeniu, jeszcze w podstawówce (molestowanie). Nie miałam pojęcia wtedy, co zrobić z tym całym napięciem i nienawiścią do samej siebie. Większość moich koleżanek miała wtedy takie epizody i nie było to szczególnie pochwalane, ale na pewno było pociągające. Pierwsze rany były bardzo płytkie i nie dawały nic konkretnego... Dawały natomiast uwagę i troskę, której wtedy potrzebowałam. Lata mijały i wiele życiowych problemów sprawiało, że co jakiś czas do tego wracałam. Między innymi rozwód rodziców, trudne gimnazjum, czy kłótnie z rodzicami. I tutaj chciałabym ostrzec bo z niewinnego wołania o pomoc, samookaleczenie stało się chorobą - uzależnieniem. I wielu ludzi, którzy mnie znają, nie uwierzyliby, że takie coś mi się przydarzyło. W pewnym momencie nie chodziło o ból, o krew, o uwagę - chodziło o rytuał. To było coś to przenosiło mnie w zupełnie inny stan świadomości. Podnosiło poziom adrenaliny, powodowało że odcinałam się od świata (w taki bardzo zły sposób). Takie epizody nachodziły mnie co kilka miesięcy. Po prostu czułam narastający ciężar i musiałam mu dać upust w jedyny znany mi sposób. Kiedy juz bylam zdecydowana na zrobienie sobie krzywdy, miałam plan, sprzęt itp już nie można mnie było zatrzymać. Stawałam się agresywna, kłóciłam ze wszystkimi i odsuwała od siebie ludzi po to, żeby nikt mi w tym nie przeszkodził. I to tak trwało... Rok... Dwa.. Trzy... I w końcu, kiedy po raz pierwszy w liceum uznałam, że to się nie może powtórzyć, zdałam sobie sprawę z tego, że nie potrafię nad tym zapanować. Dosłownie nie umiałam tego rzucić. Specjaliści trochę pomogli, ale chyba sama musiałam nabrać przekonania, że umiem postawić się sama sobie i pogodzić się z tym, że to kiedyś był problem, nad którym trzeba było pracować. W lutym minął pierwszy (udany) rok od ostatniego samookaleczania i kiedy "obchodziłam" tą rocznicę, to płakałam ze szczęścia. Rok to dużo czasu naprawdę. Znalazłam pasję, która trzyma mnie w najgorszych momentach, odcielam się częściowo od osób, które powodowały tak silne wybuchy emocji i znalazłam ludzi, którzy są dla mnie bardzo dużym wsparciem. Ale przede wszystkim nauczyłam się rozumieć siebie. Teraz mimo, że ten problem zanikł, to żyje trochę w strachu, że gdy przyjdą ciężkie momenty w moim życiu, to to wróci. Ale wiem co wtedy zrobię - > kierunek psycholog i jazda z tym! Nie dajcie się takim rzeczom. Wszystkich którzy musieli przejść przez coś takiego ściskam mocno i trzymam kciuki za dobre zdrowie ♥
Molestowanie to jakiś koszmar i płakać mi się chce jak myśle ile osób spotkało. Tez boje się ze wrócę do złego nawyku gdy będę miała gorszy okres. Jesteś silniejsza niż myślisz
Ważny dla mnie film, wiele lat zmagałam się z samookaleczaniem, ostatnio myśli o tym zaczęły wracać, myślę że spróbuję, którąś z twoich rad wcielić w życie. Po prostu dziękuję za ten film ❤️
Ciekawy i potrzebny materiał. W trakcie oglądania nasunęła mi się jedna myśl - z perspektywy osoby zdrowej (lub takiej, która borykała się z podobnymi problemami, ale w przeszłości), wymienione w filmie sposoby radzenia sobie z emocjami mają jak najbardziej sens. Mimo wszystko odnoszę wrażenie, że z perspektywy osoby będącej w kryzysie te proste zalecenia typu "zjedz czekoladę, idź na spacer" mogą zostać odebrane jako brak zrozumienia powagi stanu, w którym znajduje się dana osoba. W końcu ciężko myśleć racjonalnie o spacerze czy sporcie gdy komuś wali się świat. Rozmawiając z naszymi bliskimi, którzy mierzą się z trudnymi emocjami dobrze byłoby podkreślać w narracji, że tak proste czynności, jak te wymienione wcale nie świadczą o bagatelizowaniu powagi ich problemów. Jest to oczywiście indywidualna kwestia, jedni poczują się zignorowani, gdy usłyszą "przewietrz się, oczyść umysł, weź prysznic"; drudzy wezmą sobie to do serca, a jeszcze inni mogą zareagować złością. Nie od dziś krążą memy typu "-Mamo/tato/doktorze, mam depresję. -Idź na spacer" (hiperbolizacja dla zobrazowania myśli). Nie jest to żaden pstryczek w stronę autora, po prostu wydaje mi się, że warto to podkreślać. Dobrze, że coraz więcej mówi się o zdrowiu psychicznym i kładzie się coraz większy nacisk na poszerzanie świadomości społecznej 😊
Ja rocznik 87, będąc w 3 klasie liceum miałam poharatane ręce. Kolega zapytał czy się przypalam papierosem. Nauczyciele tylko mówili, żeby sobie życia nie zmarnować, a oni nawet nie zapytali skąd pochodzą moje blizny. Nic im nie mówiłam(poza kolegą bo tylko on zapytał) i dochodzę do wniosku, że ludzie tak łatwo oceniają innych nie wiedząc nic o nich! A moje blizny na rękach pochodziły nie od przypalania papierochami tylko od rozdzielania bijących się kotów, które podczas rozdzielania mnie pogryzły a po kocie długo się goi i puchnie ręka. Miało to miejsce 2 razy. Do dziś mam blizny.
Od 12stego roku zycia mam problem z samookaleczaniem, teraz mam 27 lat i po dluzszej przerwie jakis czas temu znowu sie pocielam. Nawet nie potrafie o tym powiedziec psychiatrze. Nie chce byc postrzegana jako slaba. Dobrze slyszec, ze sa osoby, ktore rozumieja ten problem ❤
tak od siebie, mi się zdarzyło ciąć, żeby tylko coś poczuć… nie za karę, nie z frustracji, złości, pod wypływem emocji. Tylko jak ogarniała mnie tak pochłaniająca wszystko pustka i nicoś, odrealnienie, depersonalizacja, że po prostu nie dało się tego wytrzymać, byłam po prostu spragniona, zdesperowana poczuć COŚ, cokolwiek, ale żeby poczuć. Na to sposobu jeszcze nie znalazłam.
Ja byłam zawsze uśmiechnięta dziewczyna, tą która miała dobre oceny ze wszystkiego, starała się mieć dobre relacje ze wszystkimi rówieśnikami jak i nauczycielkami. Ale w głębi rozpadałam się z dnia na dzień. Myśli samobójcze towarzyszyły mi już w podstawówce, praktycznie nie pamiętam czasów gdy cieszyłam się życiem, gdy budziłam się z chęcią życia i brakiem myśli samobójczych. Na początku 3 gimnazjum zaczęłam się ciąć, ale nie robiłam tego "stopniowo" np. nożem czy cyrklem, od razu sięgnęłam po żyletkę. Nikt kto widział blizny nic z tym nie robił, myśląc pewnie, że to kolejny gimbus który tnie się dla agencji. No tylko tak nie było. Do psychoterapeuty trafiłam dopiero w 1 liceum. I tak naprawdę poszłam tam zupełnie z innej przyczyny. Moi rodzice zapisali mnie tam po tym jak nie umiałam się odnaleźć w nowej szkole. Byli w wielkim szoku jak dowiedzieli się że mam myśli samobójcze. I tak już od 3 lat jestem pod opieką psychologa i psychiatry, mam depresje, zaburzenia lękowe i jeszcze parę innych, mam leki i choć nie znalazłam jeszcze tych, które by działały, nadal walczę choć teraz jest coraz ciężej. Możliwe, że będę musiała pójść do szpitala, możliwe, że zdecyduje się na elektrowstrząsy. Na razie psychoterapia i matura. Samookaleczenia nie porzuciłam do dzisiaj, jest to uzależnienie, którego ciężko się pozbyć. Pamiętajmy, że autoagresja to nie tylko cięcie się, ale też bicie się, podduszanie i wiele innym. Nie wstydźmy się pomocy. I nie oceniamy innych. Każdy może chorować, każdy może przeżywać coś innaczej. Bądźmy dla siebie wyrozumiali, nie bójmy się prosić o pomoc, i reagujmy by pomóc innym. Miłego dnia💜
10:48 polecam też zimny prysznic, poza tym, że jest zdrowy to jest to fajny sposób na przekraczanie swojej własnej strefy komfortu, bo przekraczamy te granicę tak jakby w głowie. W praktyce jest to tylko zimna woda i 5 min prysznic nie zaszkodzi jeśli nie jesteś już przeziębiony czy coś
@@wojtex9570 Pawel napisał o tym w swoim komentarzu, głównie chodzi o to, że podczas zimnego prysznicu wychodzisz ze swojej strefy komfortu. Dobrze wytłumaczył to Wim Hof, który znany jest też jako "Iceman" i jako jeden z guru w świecie medytacji. Po stracie swojej żony, która popełniła samobójstwo czuł straszną niesprawiedliwość, smutek i frustrację, branie zimnych prysznicy było dla niego jedynym momentem kiedy o tym nie myślał, bo podczas zimnego prysznicu Twoj umysł i organizm jest skupiony tylko i wyłącznie na przetrwaniu. Łącząc to jeszcze z medytacją, bardzo dobrze jest głęboko oddychać przy takich zimnych prysznicach, to właśnie pomaga je przetrwać
Stworzyłeś bardzo potrzebny film. Mam wrażenie, że mnóstwo ludzi myśli, że samookaleczanie się jest o wiele rzadszym problemem niż jest w rzeczywistości. Co do porad- z własnego doświadczenia powiem, że baardzo pomocne okazały się uwaga: kostki lodu. Gdy miałam (lub dalej czasami mam) pojawiające się ,,te myśli" z tyłu głowy, sięgam po kostkę lodu i przykładam ją do miejsca, które zamierzałam zranić. W ten sposób rozładowuje emocje w podobny sposób, lecz bez bolesnych i długotrwałych śladów. Jeszcze raz dzięki wielkie za poruszenie tego tematu! :)
Chciał*m ci naprawdę bardzo podziękować, gdyż wydałeś ten film w doskonałym dla mnie czasie. Zmagam się z depresją i dodatkowo moja sytuacja rodzinna stała się tak ekstremalna, że naprawdę chciał*m sięgnąć po nóż, żyletkę czy cokolwiek innego, lecz słuchanie jak przez to przeszedłeś i jak sobie poradziłeś naprawdę podniosło mnie na duchu. Skorzystam na pewno z twoich rad, z pomocy psychiatrycznej oczywiście już korzystam. Jeszcze raz dziękuję, rób dalej to co robisz bo pomagasz naprawdę wielu ludziom.
Też to zrobiłam. Przez pieprzoną chwilę niemocy. Do dziś mam blizny na ramieniu. Żałuję i czuję wstyd, ale nie zamierzam ich usuwać. Zakryję, ale zawsze będzie mi to przypominać, żeby znajdować inny sposób rozładowania emocji. Tak mnie znów ruszył ten temat, że pisałam ten komentarz z 10 min...
Sama należę do osób które się samookaleczały, i wyszłam z tego. Twój film jest bardzo pomocny i nawet taki oczyszczający. Tym filmem przywróciłeś mi wspomnienia i emocje które mi towarzyszyły w tamtym okresie. Co było dla mnie trudne, ale potrzebne. Cieszę się że zrobiłeś tak wartościowy film.
Pierwszy raz się pocięłam gdy miałam 12 lat, było to spowodowane tym ze w podstawówce byłam nękana. Pózniej było co raz gorzej. Potrafiłam się samookaleczać, bo dostałam gorszą ocenę np. 2 bądź 3. Potrafiłam się ciąć nawet podczas lekcji. Większość ciała mam pokryte bliznami i boję się jak mój/a partner/ka na to zareaguje. To trwało 5 lat. Po tych 5 latach postanowiłam w końcu z tego wyjść i jestem już czysta od tego 223 dni!! I z perspektywy czasu jestem w stanie powiedzieć, że żaden nałóg tak nie wciąga jak samookaleczanie, ponieważ człowiek się przyzwyczaja do przelewania bólu psychicznego na ból psychiczny. Pamiętajcie, że zawsze możecie się zwrócić z problemem do przyjaciela czy rodziny
Myślę że najprościej wytłumaczyć to osobom które się nie cięły i tego nie rozmieją w ten sposób, że samookaleczanie (cierpienie fizyczne) odwraca choć na chwilę uwagę od cierpienia psychicznego, co jest niesamowitą ulgą.
Cieszę się, że poruszasz takie tematy i mam nadzieję, że będzie to trafiać do coraz większej ilości młodych ludzi. Moją formą samookaleczenia się była właśnie anoreksja, dopiero po jakiś 5-6 latach znalazłam przyczynę - było to molestowanie. Wciąż zastanawiam się czy była to forma „nieświadomego” wołania o pomoc, którego problemu nie byłam w stanie nazwać wprost. Obecnie cały czas łapie się na tym, że kiedy w moim życiu pojawiają się poważniejsze problemy, o których ciężko mi mówić słowami wołam o pomoc tracąc wagę. Twój kanał wnosi wiele dobrego i rzetelnych informacji wśród tego całego internetowego chaosu.
Kiedyś dużo o tym myślałam, nie rozumiałam czemu ludzie się tną, bo większość osób z którymi rozmawiałam, gdy zauważyłam ślady czułam ze robili to dla atencji. W moim przypadku ból fizyczny pomagał poradzić sobie z bólem psychicznym. 3 klasa liceum, niedługo matura, duża presja, coś się w głowie złamało, ale zamiast po coś ostrego sięgnęłam po gumki recepturki i strzelałem nimi po nadgarstku. Nie chciałam się ciąć bo wiedziałam ze blizny zostaną, a mój stan minie. Gdy, zdradził mnie chłopak, byłam na wsi, tak szpargały mną emocje ze mialam ochotę ciagle w cos uderzać, ale tez poczuć ból, który jest „lepszy” nwm „przyjemniejszy” od złamanego serca. Biłam pięściami płoty, ściany historycznych wiejskich domów( nie mówcie nikomu xD) pomogło to wyrzucić z siebie energię która się w środku kotłowała. Często sobie mówię ze mój organizm wie najlepiej czego potrzebuje dlatego dziękuje za film, utwierdził mnie w przekonaniu ze jest to naturalna czasami reakcja, ale tez jeśli ktoś to czyta tooo, ze szkoda czasami zostawiać pamiątki na ciele po ciężkich sytuacjach … jestem optymistka wiec u know xD sport( jakiś boks, bieganie), rozmowa, medytacja, nawet te gumki itd. Wiem ze to ciezki temat, ale czuje, że za mało się o tym mówi jeszcze w szkołach, jak radzić sobie z taka ilością emocji bez wysadzania sobie trwałej krzywdy …
Ja nigdy nie wiedziałam po co to zrobiłam. Raz czułam się źle po okłamaniu trenera i zmyciu się do domu - zrobiłam to Raz po prostu chciałam więcej - zrobiłam to I nie żałuję. Ale teraz jako starsza osoba widzę swoją głupotę.
Oglądam ten odcinek dopiero teraz, bo wcześniej nie miałam odwagi... Chciałam po prostu powiedzieć dziękuję... Dziękuję za ten film, bo mimo, że każda kolejna osoba mówiąca o tym, że się cięła oznacza kolejną ludzką tragedię, to pokazuje mi również, że nie jestem z tym sama... Że ktoś jeszcze cierpiał na tyle, żeby zrobić sobie krzywdę i że ktoś jeszcze musi się zmagać z konsekwencjami w postaci blizn... A to wszystko sprawia, że człowiek nie czuje się taki samotny... Także jeszcze raz dziękuję
Dobrze, że poruszyłeś ten temat. Łatwo kogoś oceniać, gdy kompletnie się go nie rozumie. Ten film to taka cegiełka do świadomości społeczeństwa, może ktoś to obejrzy i będzie chociaż o 1% bardziej empatyczny. Dzięki.
Jednak to napiszę, najwyżej mnie wszyscy zjedzą: dawanie rad osobie uzależnionej od samookaleczania, żeby sobie poszła na spacer, albo poćwiczyła to tak jakbyś powiedział osobie z depresją, żeby poszła pobiegać, bo endorfin sobie naprodukuje. Jest mi naprawdę przykro, że mamy podobne doświadczenia, ale nie można w taki sposób mówić o zdrowiu psychicznym. Już naprawdę wystarczy, że nasz problem jest wyszydzany przez wiele osób i ośmieszany. Samookaleczanie może prowadzić do samobójstwa, bo ktoś nie jest w stanie sobie poradzić z własnymi emocjami robiąc rzeczy, które wymieniłeś w swoim filmie - zrobiłeś research, więc zakładam że też trafiłeś na tę informację: samookaleczanie jest w trakcie badań klinicznych i powoli zaczyna się myśleć o tym, aby to sklasyfikować jako rodzaj zaburzenia. Osoby w takim stanie potrzebują terapii, a czasami nawet leków, aby normalnie funkcjonować. Samookaleczanie jest często jednym z objawów innych zaburzeń lub chorób psychicznych. Piszę to, bo jestem rozczarowana - z filmu wynika, że samookaleczanie jest wyborem, podczas gdy dla części osób tym wyborem po prostu nie jest. To jest kompulsja, z którą naprawdę trudno jest się rozstać i tym zajmują sie specjaliści. Nie pomoże pójście na spacer, bo dla takiej osoby to będzie tylko zmiana otoczenia i tak czy siak może zrobić sobie krzywdę. I na koniec - bardzo chciałabym wierzyć, że za tym filmem stoją tylko dobre intencje, tylko że tak poważnych tematów nie omawia się w 15 minut.
Dokładnie! Fajnie, jakby ktoś wstawił filmik w stylu Twojego komentarza, zawarłaś w nim prawdziwy obraz tego problemu i tak powinno się każdego o tym uświadamiać
Wow, miło mi się zrobiło gdy Masny wymieniał sposoby radzenia sobie z samookaleczaniem jak trening, notatnik, spacer i mogę przyznać, że sam, bez oglądania jakiś filmików z poradami, stosuje te zabiegi w swoim życiu. Też filmik ogólnie bardzo nieoczekiwany ale w sumie potrzebny, dzięki za to! A szczególnie, że oglądam cię od paru lat i niesamowicie intrygujące tematy poruszasz i uwielbiam cię słuchać
To prawda, ja znalazłem dobrego psychoterapeuty za 6. razem. Teraz jesteśmy dobrze zgrani i wiele się od niego nauczyłem o sobie, swoich schematach i zachowaniach
Bardzo dziękuje ci bardzo za ten film, pomógł mi zrozumieć czasy mojego "hej czuje się źle ale nie powiem ci o tym bo na pewno tego nie zrozumiesz" Pomijając fakt że sama do końca nie rozumiałam na co jestem wściekła. Bardzo się cieszę że poruszył Pan taki ważny temat.
Sporym problemem jest to że czesto boimy sie komuś o tym powiedzieć tym bardziej rodzicom czy psychologowi szkolnemu ale naprawde wiem po sobie że warto i ZAWSZE może być lepiej chociaż podświadomie wydaje sie nam że już nigdy nie bedzie lepiej i to już bedzie trwać zawsze. Pierwszym krokiem jest zrozumienie że coś sie dzieje mi pomogła w tym Hania Es dzieki której jestem tu gdzie jestem i zawdzięczam jej wiele tak samo jak przyjaciołom Taka prośba do wszystkich , nawet jesli myslisz ze jest okej zastanów sie jak naprawdę sie czujesz teraz przez ostatni tydzień rok i czym to jest spowodowane łatwo powiedzieć i niby to taki banał ale komuś naprawdę może to pomóc w zrozumieniu swoich emocji moim znajomym ciężko jest zrozumieć jak świadomie można sprawiać sobie ból, aczkolwiek dla mnie to była codzienność i rutyna, zawsze pozornie było mi po tym lepiej, lubiłem samo to że mam jakąś rane i brakuje mi tego. nie pomogło to że byłem zabawką paru dziewczyn co mój stan psychiczny zniszczyło jeszcze bardziej. w 2021 stwierdzili u mnie depresje która trwa od 2019 i nie miało to konkretnego powodu dlaczego ją mam. tyle dobrze że od tygodnia nie chce sie zabić i staram sie to ciągnąć coraz dłużej, przez kontrole przyjaciół i psychiatrę już nie mogę się ciąć ale myślałem dlaczego w ogóle to robie nie robiłem tego by sie ukarać a dlatego że czuje potrzebę uwagi, wielką potrzebę posiadania ran i widoku mojej krwi, i ulgi którą czułem po to nawet nie ułamek mojej historii aczkolwiek wiem jak wiele osób to spotyka, ilu osobą starałem sie pomóc w nie w tej ,,modnej depresji" a w tej gdzie faktycznie od śmierci dzieliło nas pare kroków od auta, przechylenie sie za okno czy tabletka wiecej
A co jesli np. chec ciecia wynika z duzej ilosci kortyzolu (hormonu stresu) we krwi i po prostu podswiadomie czujemy potrzebę upuszczenia krwi? Tak mi się nasuneło. Nie mialam nigdy takich incydentów ale ludzie opowiadali mi o swoich napadach ciecia się niewiadomo skad i mowili, ze nagle im przechodzilo. Moze cos w tym jest. Kiedys stosowano metode upuszczania krwi na rozne dolegliwosci. Moja niesmiala hipoteza jest to, ze moze jemy za duzo krwistego napakowanego stresem miesa i ten hormon magicznie nie znika u nas tylko dalej jest.. ale to tylko takie filozoficzne rozkminy. Who knows..
Brakuje mi jednej ważnej informacji. Wyraźnego zaznaczenia iż od samookaleczenia można się uzależnić, tak jak od alkoholu, czy narkotyków. I z okaleczania się raz na kilka tygodni robi się to już codziennie, lub kilka razy dziennie i naprawdę trudno jest przestać. Bodźcem może być wszytko, smutek, złość, a nawet radość i ekscytacja. I nawet gdy jesteś osobą, która z tego "wyszła", to nadal gdzieś ten sposób zagłuszania emocji jest w tobie. I gdy jest sytuacja kryzysowa to bardzo naturalnie i prosto jest wrócić. Mimo, że już jesteś osobą dorosłą, a to wydawało ci się być tylko "wybrykiem" nastolatki.
Więcej dowiaduje się o psychologi od osób z youtuba czy to wypowiada sie psycholog , psychiatra , czy zwykła osoba niż po szpitalu psychiatrycznym i wielu psychiatrach i psychologach oni lubią mówić ,, bo takie miałaś życie ,, czy ,, zastanów sie sama czemu tak jest ,, Robisz kawał dobrej roboty czekam na więcej odcinków i super że się nie wstydzisz swoich doświadczeń wielu ludzi jeszcze długo będzie wolało udawać że są idealni bez wad a innym palcem wytykać by między innymi odwrócić od siebie uwagę .
Niestety duzo ludzi nie potrafi radzić sobie ze swoimi emocjami, i sie np. Samookaleczają. Najgorzej jest jeśli te nieprzepracowane emocję sie kumulują, i wtedy to jest najniebezpieczniej dla tej osoby, gdyż może rozważać nawet samobójstwo
Ja okaleczyłam się tylko raz w życiu, w podstawówce. Zrobiłam to tylko i wyłącznie dlatego, bo chciałam zwrócić na siebie uwagę rówieśników. Nie wstydzę się tego przyznać, byłam małym, niedojrzałym dzieckiem, teraz jestem już innym człowiekiem i nie muszę obwiniać się za decyzje z tamtego okresu.
W ciągu pierwszych 7 minut opisałeś pół mojego nastoletniego życia. I mimo smutku związanego z tymi wspomnieniami słuchając ciebie jakoś tak... Zrobiło mi się lepiej. Dziękuję ❤️
generalnie zdziwila mnie ilosc rzczy do ktorej sie utozsamilam w tym filmie: rozwod rodzicow kiedy dokladnie milalam 11 lat pozniej anoreksjia gleboka i samookaleczanie...
Film bardzo potrzebny, zwłaszcza, że dzieci bardzo często zostają same ze swoimi emocjami, bo boją się reakcji dorosłych. Ja gimnazjum robiłom wszystko by zasnąć i mój wychowawca dowiedział się o tym. Po rozmowie z nim zostały mi fo ie przed terapią i szpitalem psychiatrycznym a także stany lękowe. Radzę sobie z nimi za pomocą poezji, choć czasem to nie pomaga, wtedy skubię krosty aż do krwi przez co mam kilka blizn
Cudowny materiał na temat, który większość osób niestety unika. Ja sama borykałam się z tego typu rzeczami i staram się cieszyć życiem, czerpać z niego 100%. Mam wsparcie z każdej strony: od przyjaciół po współpracowników. Dodatkowo chodzę na terapię, biorę leki Pamiętajcie! Nie jesteście sami! ❤️
wiem że spóźniony komentarz i w ogóle ale, chciałbym się tym podzielić. od 4 lat gram na kontrabasie i (wiecie albo nie wiecie jak to jest) tam generalnie trzeba dużo ruszać i klikać palcami i czasami jak mi nie wychodzi albo się pomylę to gryzę się w te palce. robię to zwykle kiedy mam zły dzień to tak robię ale, teraz już wiem że kiedy w trakcie grania zaczynam się gryść w palce to sobie odpuszczam i to polecam. kiedy zdarzy wam się że wstaliście lewą nogą to sobie odpuście bo, naprawdę wasze zdrowie psychiczne (a zwłaszcza teraz) jest najważniejsze i nie musi być wystawiane na próbę więc, jak czujecie że macie zły dzień to np. nie idźcie do szkoły. ja wiem że to nie jest proste ale, napewno prostsze niż cały dzień w złym humorze. pozdrawiam i życzę szczęścia! ❤❤❤
Dziękuję ci za ten film nawet nie wiesz jak go potrzebowalem. Bardzo bliska mi osoba właśnie praktykuje ten sposób radzania sobie ze stresem nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć dzięki tobie teraz wiem co czuje i dlaczego to robi a przedewszystkim wiem jak jej pomoc ♥️
Tak, zrobiłem sobie krzywdę. Na różne sposoby.
Do tej pory nie wiem po co, dlaczego, co mi to dało. W sumie nic, chwilowe ukojenie, ale emocje wracają. Już nie pamiętam co wtedy we mnie siedziało, ale jak na teraz, nadal czuje się zagubiony w życiu, waham nad decyzjami, odnośnie mojej osoby i przyszłości. Nie wiem czego chce. Są momenty, że czuje się dobrze z tym co mam teraz, ale często wraca myśl, chęć zmiany, bo co to mam w końcu daje w kość. Mam 27 lat i żyje dzień po dniu i "jakoś to leci". Ale jak Masny mówi, narasta ciśnienie.
Możliwe ,że ten komentarz to chwilowe ukojenie wydalenia emocji. Dziękuje za poświęcenie czasu na przeczytanie tego.
Pozdrawiam Ciebie Masny i Was widzów.
Miłego wieczoru.
pozdro, trzymaj sie
trzymaj się byniu
Jestem z tobą! Pisz w razie potrzeby, czasem łatwo się gada z obcym. Pozdro!
trzymaj sie mordko, znam ten ból lat 21, film Masnego też mi bardzo bliski
Myślę, że jak ci powiem trzymaj się to mało co to zmieni, wiem co czujesz, na dodatek te "trzymanie się" męczy, stwarzanie pozoru, u mnie zostały dość widoczne blizny po okaleczaniu się, męczy mnie szukanie wymówek skąd się wzięły, jedynie kilku przyjaciół o nich wie niestety niektórzy z nich jak popija to paplają a mi się wtedy robi w towarzystwie głupio bo niestety społecznie przyjęte jest to bardzo źle. Od nadmiaru myśli i obowiązków i nieakceptowania niczego w moim życiu nadal mam wielką ochotę to robić, ale powstrzymuje się. Myślę że jeżeli towarzyszą ci temu złe myśli i przerasta cię otaczająca rzeczywistość idź po prostu do specjalisty...bo sport, gry czy książka to zajęcie na chwilę...
Najgorszym problemem w samookaleczeniu jest to, że to rzeczywiście pomaga. Nie zawsze nawet na krótką chwilę - czasem ulga trwa długo, kilka dni, bo problemy psychiczne są przykrywane ukrywaniem/zajmowaniem się swoimi ranami. Często robimy to też nieświadomo, czasem żeby się ukarać. Czasem też z przyzwyczajenia, bo okaleczanie się również uzależnia. Chcemy więcej, mocniej, głębiej. Niech bardziej boli, niech bardziej krwawi. Dokładnie tak samo jak alkohol czy narkotyki, jak wszytsko co po prostu niby "pomaga". "Więc czemu nie robić czegoś, co pomaga?"
Bo w rzeczywistości sprawia, że jest tylko gorzej. Manipuluje nami, sprawia, że nie umiemy radzić sobie inaczej i nigdy się tego nie nauczymy, a kiedy myślimy, że mamy kontrolę nad tym co robimy - w rzeczywistości to ma kontrolę nad nami. I jest tak już od pierwszego cięcia, uderzenia, podpalenia etc. :/
Jest to wbrew pozorom ogromny problem. Sama walczę z tym już chyba ponad 3 czy może nawet 4 lata i aktualnie jestem 13 dni clean, uczę się radzić sobie w zdrowy i bezpieczny dla siebie sposób i trzymam za siebie kciuki :>
Bardzo ciekawy film, samookaleczenia są poważnym problemem to bardzo dobrze ze poruszyłeś ten temat
Miałam problem z samookaleczeniem w wielu formach przez około 8 lat - było przypalanie, cięcie, bicie, gryzienie, wyrywanie włosów, pewnie nawet nie pamiętam wszystkiego. Po tych wszystkich latach, bez większego przekonania, głównie z powodu mojego chłopaka, któremu bardzo na tym zależało, wybrałam się na terapię. Na początku z większymi przerwami, potem z mniejszymi, po drodze jeszcze zmieniałam terapeutów, ale w sumie chodzę na terapię już 1,5 roku i między innymi dzięki temu w tym miesiącu 'obchodziłam' rocznicę dnia, kiedy ostatnio zrobiłam sobie celowo krzywdę. Niedługo będzie też 6 miesięcy odkąd nie piję alkoholu, który bardzo mocno wyzwalał we mnie zachowania autoagresywne. Mimo mojego naprawdę sceptycznego nastawienia i braku jakiejkolwiek nadziei na pomoc w tej kwestii, dzięki terapii zrozumiałam, skąd te moje zachowania wynikają, a co najważniejsze - jak mogę sobie z nimi radzić. Czułam taki większy spokój w kryzysowych momentach, wpędzać się w rozpacz i próbować z niej wyjść samookaleczając się, zaczynałam zastanawiać się nad swoimi emocjami, skąd wynikają, co mi robią, co ja mogę z nimi zrobić. Super że wspomniałeś o notowaniu emocji - mi to osobiście bardzo pomogło przez pierwsze miesiące terapii. Kiedy nawet jeszcze nie potrafiłam nazwać tego, co czuję, pani dała mi kartkę z przykładową listą emocji, którą mogłam dowolnie modyfikować i tak na koniec każdego dnia siadałam z tą kartką i zapisywałam, która emocja towarzyszyła mi w danym dniu. Dzięki temu ćwiczeniu już teraz nie mam za bardzo problemu z nazwaniem tego, co czuję, chociaż w trudnych, skomplikowanych momentach, mam cały czas tę kartkę i trochę ściągam :) Natomiast myślę, ze samo notowanie to połowa drogi do sukcesu - bardzo pomocny jest terapeuta, który zada na temat tych emocji odpowiednie pytania, pozwoli coś z tych notatek wyciągnąć. Mi moja terapeutka pozwoliła zauważyć wzorzec w moich emocjach, które w ciągu dnia potrafiły skakać góra-dół (osobowość borderline here), a ja tego totalnie nie zauważałam, mimo że notowałam codziennie. Dziękuję Ci za ten odcinek i za to, że mówisz o tym problemie głośno, bo, tak jak zauważyłeś, dla wielu osób, w tym dla mnie, jest to wstyd - te rany i blizny - do dzisiaj nie mówię otwarcie np. znajomym z pracy, skąd mam ślady na rękach, nogach. Warto pokazywać, że nie jest się z tym problemem samotnym, że to żaden wstyd i trzeba o tym mówić głośno, żeby osoby, które jeszcze się zmagają z takimi trudnościami, nie bały się poprosić o pomoc.
Przyznaję się. Raz się pociołem w pracy której nienawidziłem i jakby całe zło ze mnie wyleciało,ale 2 raz tego nie zrobiłem. Nie wiem dlaczego to napisałem,ale pamiętajcie,że zawsze jest ktoś kto trzyma za was kciuki i kiedy toniecie to wyciągnie do was dłonie. Trzymajcie się w tych chorych czasach.
Dziękuje Ci za ten Film. Moja dziewczyna boryka się z tym problemem i nie wiem do końca jak jej pomóc. Dzięki temu filmowi jestem w stanie zrozumieć co ona czuje. Myślę że teraz uda mi jej się jakoś pomóc. Dziękuje Rafał
Wracam do tego filmiku co chwilę...lubię go oglądać....... Pomaga mi
Oficjalnie, możemy czuc sie komfortowo i przedewszystkim bezpiecznie na tym kanale, dziekujemy Ci
twoje filmy nieważne na jaki temat są mega ciekawe. Umiesz dobrze opowiadać i robić to co robisz. dzięki :3
Niespodziewałam sie od ciebie takiego filmu ale bardzo sie z tego ciesze. I jestem pełna podziwu że powiedziałeś o tym otfarcie mimo że to nie jest proste. Myśle że szczegulnie dla faceta. Taki films jest szczegulnie aktualny w tym okresie gdy robi sie coraz cieplej i wiele osób w tym ja ma coroczny dylemat czy będzie na tyle asertywna by założyć krótki rękaw czy znowu będzie sie męczyć w długiej bluzie.
Bardzo dobra zmiana kontentu, po waszych "komediowych" filmikach nie domyślałem się, że jesteś tak ciekawy i otwarty na świat. Ja oglądam regularnie "Masny kanał" i bardzo go polubiłem.
Dzięki wielkie za ten film! Dużo ludzi nie rozumie powagi sytuacji jaka się wiąże z cięciem się. Ja ostatni epizod z samookaleczaniem miałam rok temu (a mam obecnie 21 lat, więc to nie jest problem jedynie gimnazjalny, jakby się mogło wydawać). Cała ta straszna historia zaczęła się po dosyć trudnym wydarzeniu, jeszcze w podstawówce (molestowanie). Nie miałam pojęcia wtedy, co zrobić z tym całym napięciem i nienawiścią do samej siebie. Większość moich koleżanek miała wtedy takie epizody i nie było to szczególnie pochwalane, ale na pewno było pociągające. Pierwsze rany były bardzo płytkie i nie dawały nic konkretnego... Dawały natomiast uwagę i troskę, której wtedy potrzebowałam. Lata mijały i wiele życiowych problemów sprawiało, że co jakiś czas do tego wracałam. Między innymi rozwód rodziców, trudne gimnazjum, czy kłótnie z rodzicami. I tutaj chciałabym ostrzec bo z niewinnego wołania o pomoc, samookaleczenie stało się chorobą - uzależnieniem. I wielu ludzi, którzy mnie znają, nie uwierzyliby, że takie coś mi się przydarzyło. W pewnym momencie nie chodziło o ból, o krew, o uwagę - chodziło o rytuał. To było coś to przenosiło mnie w zupełnie inny stan świadomości. Podnosiło poziom adrenaliny, powodowało że odcinałam się od świata (w taki bardzo zły sposób). Takie epizody nachodziły mnie co kilka miesięcy. Po prostu czułam narastający ciężar i musiałam mu dać upust w jedyny znany mi sposób. Kiedy juz bylam zdecydowana na zrobienie sobie krzywdy, miałam plan, sprzęt itp już nie można mnie było zatrzymać. Stawałam się agresywna, kłóciłam ze wszystkimi i odsuwała od siebie ludzi po to, żeby nikt mi w tym nie przeszkodził. I to tak trwało... Rok... Dwa.. Trzy... I w końcu, kiedy po raz pierwszy w liceum uznałam, że to się nie może powtórzyć, zdałam sobie sprawę z tego, że nie potrafię nad tym zapanować. Dosłownie nie umiałam tego rzucić. Specjaliści trochę pomogli, ale chyba sama musiałam nabrać przekonania, że umiem postawić się sama sobie i pogodzić się z tym, że to kiedyś był problem, nad którym trzeba było pracować. W lutym minął pierwszy (udany) rok od ostatniego samookaleczania i kiedy "obchodziłam" tą rocznicę, to płakałam ze szczęścia. Rok to dużo czasu naprawdę. Znalazłam pasję, która trzyma mnie w najgorszych momentach, odcielam się częściowo od osób, które powodowały tak silne wybuchy emocji i znalazłam ludzi, którzy są dla mnie bardzo dużym wsparciem. Ale przede wszystkim nauczyłam się rozumieć siebie. Teraz mimo, że ten problem zanikł, to żyje trochę w strachu, że gdy przyjdą ciężkie momenty w moim życiu, to to wróci. Ale wiem co wtedy zrobię - > kierunek psycholog i jazda z tym! Nie dajcie się takim rzeczom. Wszystkich którzy musieli przejść przez coś takiego ściskam mocno i trzymam kciuki za dobre zdrowie ♥
Molestowanie to jakiś koszmar i płakać mi się chce jak myśle ile osób spotkało. Tez boje się ze wrócę do złego nawyku gdy będę miała gorszy okres.
Jesteś silniejsza niż myślisz
Ważny dla mnie film, wiele lat zmagałam się z samookaleczaniem, ostatnio myśli o tym zaczęły wracać, myślę że spróbuję, którąś z twoich rad wcielić w życie. Po prostu dziękuję za ten film ❤️
Mi w depresji najbardziej pomógł sport więc myślę, że zdecydowanie powinnaś tego spróbować i tak samo spaceru, o którym była mowa w filmie.
Ciekawy i potrzebny materiał. W trakcie oglądania nasunęła mi się jedna myśl - z perspektywy osoby zdrowej (lub takiej, która borykała się z podobnymi problemami, ale w przeszłości), wymienione w filmie sposoby radzenia sobie z emocjami mają jak najbardziej sens. Mimo wszystko odnoszę wrażenie, że z perspektywy osoby będącej w kryzysie te proste zalecenia typu "zjedz czekoladę, idź na spacer" mogą zostać odebrane jako brak zrozumienia powagi stanu, w którym znajduje się dana osoba. W końcu ciężko myśleć racjonalnie o spacerze czy sporcie gdy komuś wali się świat. Rozmawiając z naszymi bliskimi, którzy mierzą się z trudnymi emocjami dobrze byłoby podkreślać w narracji, że tak proste czynności, jak te wymienione wcale nie świadczą o bagatelizowaniu powagi ich problemów. Jest to oczywiście indywidualna kwestia, jedni poczują się zignorowani, gdy usłyszą "przewietrz się, oczyść umysł, weź prysznic"; drudzy wezmą sobie to do serca, a jeszcze inni mogą zareagować złością. Nie od dziś krążą memy typu "-Mamo/tato/doktorze, mam depresję. -Idź na spacer" (hiperbolizacja dla zobrazowania myśli). Nie jest to żaden pstryczek w stronę autora, po prostu wydaje mi się, że warto to podkreślać. Dobrze, że coraz więcej mówi się o zdrowiu psychicznym i kładzie się coraz większy nacisk na poszerzanie świadomości społecznej 😊
Dziękuję za tą uwagę o zaburzeniach odżywiania. Warto uświadamiać osoby, które nie miały z tym styczności
Ja rocznik 87, będąc w 3 klasie liceum miałam poharatane ręce. Kolega zapytał czy się przypalam papierosem. Nauczyciele tylko mówili, żeby sobie życia nie zmarnować, a oni nawet nie zapytali skąd pochodzą moje blizny. Nic im nie mówiłam(poza kolegą bo tylko on zapytał) i dochodzę do wniosku, że ludzie tak łatwo oceniają innych nie wiedząc nic o nich! A moje blizny na rękach pochodziły nie od przypalania papierochami tylko od rozdzielania bijących się kotów, które podczas rozdzielania mnie pogryzły a po kocie długo się goi i puchnie ręka. Miało to miejsce 2 razy. Do dziś mam blizny.
To jest ten moment w którym myślisz: on, ale jak to? I tak, to zawsze jest takie zaskoczenie
Od 12stego roku zycia mam problem z samookaleczaniem, teraz mam 27 lat i po dluzszej przerwie jakis czas temu znowu sie pocielam. Nawet nie potrafie o tym powiedziec psychiatrze. Nie chce byc postrzegana jako slaba. Dobrze slyszec, ze sa osoby, ktore rozumieja ten problem ❤
To jest taki odcinek który się udostępnia.
Dziękuje Masny ❤️
tak od siebie, mi się zdarzyło ciąć, żeby tylko coś poczuć… nie za karę, nie z frustracji, złości, pod wypływem emocji. Tylko jak ogarniała mnie tak pochłaniająca wszystko pustka i nicoś, odrealnienie, depersonalizacja, że po prostu nie dało się tego wytrzymać, byłam po prostu spragniona, zdesperowana poczuć COŚ, cokolwiek, ale żeby poczuć. Na to sposobu jeszcze nie znalazłam.
ja tez
Jestem pod wrażeniem. Cięłam się przez kilka ładnych lat, już dawno temu rzuciłam, ale mimo to film pokazał mi perspektywy o których nie myślałam.
Ja byłam zawsze uśmiechnięta dziewczyna, tą która miała dobre oceny ze wszystkiego, starała się mieć dobre relacje ze wszystkimi rówieśnikami jak i nauczycielkami. Ale w głębi rozpadałam się z dnia na dzień. Myśli samobójcze towarzyszyły mi już w podstawówce, praktycznie nie pamiętam czasów gdy cieszyłam się życiem, gdy budziłam się z chęcią życia i brakiem myśli samobójczych. Na początku 3 gimnazjum zaczęłam się ciąć, ale nie robiłam tego "stopniowo" np. nożem czy cyrklem, od razu sięgnęłam po żyletkę. Nikt kto widział blizny nic z tym nie robił, myśląc pewnie, że to kolejny gimbus który tnie się dla agencji. No tylko tak nie było. Do psychoterapeuty trafiłam dopiero w 1 liceum. I tak naprawdę poszłam tam zupełnie z innej przyczyny. Moi rodzice zapisali mnie tam po tym jak nie umiałam się odnaleźć w nowej szkole. Byli w wielkim szoku jak dowiedzieli się że mam myśli samobójcze. I tak już od 3 lat jestem pod opieką psychologa i psychiatry, mam depresje, zaburzenia lękowe i jeszcze parę innych, mam leki i choć nie znalazłam jeszcze tych, które by działały, nadal walczę choć teraz jest coraz ciężej. Możliwe, że będę musiała pójść do szpitala, możliwe, że zdecyduje się na elektrowstrząsy. Na razie psychoterapia i matura. Samookaleczenia nie porzuciłam do dzisiaj, jest to uzależnienie, którego ciężko się pozbyć. Pamiętajmy, że autoagresja to nie tylko cięcie się, ale też bicie się, podduszanie i wiele innym. Nie wstydźmy się pomocy. I nie oceniamy innych. Każdy może chorować, każdy może przeżywać coś innaczej. Bądźmy dla siebie wyrozumiali, nie bójmy się prosić o pomoc, i reagujmy by pomóc innym. Miłego dnia💜
10:48 polecam też zimny prysznic, poza tym, że jest zdrowy to jest to fajny sposób na przekraczanie swojej własnej strefy komfortu, bo przekraczamy te granicę tak jakby w głowie. W praktyce jest to tylko zimna woda i 5 min prysznic nie zaszkodzi jeśli nie jesteś już przeziębiony czy coś
Ale po co
@@wojtex9570 Pawel napisał o tym w swoim komentarzu, głównie chodzi o to, że podczas zimnego prysznicu wychodzisz ze swojej strefy komfortu. Dobrze wytłumaczył to Wim Hof, który znany jest też jako "Iceman" i jako jeden z guru w świecie medytacji. Po stracie swojej żony, która popełniła samobójstwo czuł straszną niesprawiedliwość, smutek i frustrację, branie zimnych prysznicy było dla niego jedynym momentem kiedy o tym nie myślał, bo podczas zimnego prysznicu Twoj umysł i organizm jest skupiony tylko i wyłącznie na przetrwaniu. Łącząc to jeszcze z medytacją, bardzo dobrze jest głęboko oddychać przy takich zimnych prysznicach, to właśnie pomaga je przetrwać
@@kanawaaluchack5363
No ale po co mam tak robic
Czy to jest dla tych zdepresialych
@@wojtex9570 Nie chcesz to nie rób, To pomaga i są na to badania
@@koksu3241
Na co pomaga
Rafał, napisz książkę, na dowolny temat, każdą chętnie przeczytam
Stworzyłeś bardzo potrzebny film. Mam wrażenie, że mnóstwo ludzi myśli, że samookaleczanie się jest o wiele rzadszym problemem niż jest w rzeczywistości. Co do porad- z własnego doświadczenia powiem, że baardzo pomocne okazały się uwaga: kostki lodu. Gdy miałam (lub dalej czasami mam) pojawiające się ,,te myśli" z tyłu głowy, sięgam po kostkę lodu i przykładam ją do miejsca, które zamierzałam zranić. W ten sposób rozładowuje emocje w podobny sposób, lecz bez bolesnych i długotrwałych śladów.
Jeszcze raz dzięki wielkie za poruszenie tego tematu! :)
Chciał*m ci naprawdę bardzo podziękować, gdyż wydałeś ten film w doskonałym dla mnie czasie. Zmagam się z depresją i dodatkowo moja sytuacja rodzinna stała się tak ekstremalna, że naprawdę chciał*m sięgnąć po nóż, żyletkę czy cokolwiek innego, lecz słuchanie jak przez to przeszedłeś i jak sobie poradziłeś naprawdę podniosło mnie na duchu. Skorzystam na pewno z twoich rad, z pomocy psychiatrycznej oczywiście już korzystam. Jeszcze raz dziękuję, rób dalej to co robisz bo pomagasz naprawdę wielu ludziom.
Ooo nigdy nie widziałem cenzurowania swojej płci, ciekawe to pozdrawiam
Nigdy w życiu się nie ciąłem, ale bardzo potrzebowałem tego filmu, dziękuje.
Też to zrobiłam. Przez pieprzoną chwilę niemocy. Do dziś mam blizny na ramieniu. Żałuję i czuję wstyd, ale nie zamierzam ich usuwać. Zakryję, ale zawsze będzie mi to przypominać, żeby znajdować inny sposób rozładowania emocji.
Tak mnie znów ruszył ten temat, że pisałam ten komentarz z 10 min...
Hej chcesz pogadać ?
Jestem chora na OCD i depresję. Myślałam o ranieniu się w ten sposób. Dziękuję za ten film, oby był wsparciem dla ludzi w trudnym czasie. ❤️
Sama należę do osób które się samookaleczały, i wyszłam z tego. Twój film jest bardzo pomocny i nawet taki oczyszczający. Tym filmem przywróciłeś mi wspomnienia i emocje które mi towarzyszyły w tamtym okresie. Co było dla mnie trudne, ale potrzebne. Cieszę się że zrobiłeś tak wartościowy film.
Pierwszy raz się pocięłam gdy miałam 12 lat, było to spowodowane tym ze w podstawówce byłam nękana. Pózniej było co raz gorzej. Potrafiłam się samookaleczać, bo dostałam gorszą ocenę np. 2 bądź 3. Potrafiłam się ciąć nawet podczas lekcji. Większość ciała mam pokryte bliznami i boję się jak mój/a partner/ka na to zareaguje. To trwało 5 lat. Po tych 5 latach postanowiłam w końcu z tego wyjść i jestem już czysta od tego 223 dni!! I z perspektywy czasu jestem w stanie powiedzieć, że żaden nałóg tak nie wciąga jak samookaleczanie, ponieważ człowiek się przyzwyczaja do przelewania bólu psychicznego na ból psychiczny. Pamiętajcie, że zawsze możecie się zwrócić z problemem do przyjaciela czy rodziny
Brawo za odwagę. Ten kanał naprawdę wnosi wiedzę.
Dzięki Ci wielkie za ten odcinek. Jesteś mega wartościowy.💋
Dobrze, że poruszyłeś ten temat, a w jakiś sposób to wyznanie wymagało odwagi.
Myślę że najprościej wytłumaczyć to osobom które się nie cięły i tego nie rozmieją w ten sposób, że samookaleczanie (cierpienie fizyczne) odwraca choć na chwilę uwagę od cierpienia psychicznego, co jest niesamowitą ulgą.
Doskonały odcinek, oby trafił do jak największej liczby osób 👏🏻 ❤️😊
Szanuje cię za tego typu filmy :)
Myślę że jestes idealną osobą do poruszania tak poważnych tematów
Cieszę się, że poruszasz takie tematy i mam nadzieję, że będzie to trafiać do coraz większej ilości młodych ludzi. Moją formą samookaleczenia się była właśnie anoreksja, dopiero po jakiś 5-6 latach znalazłam przyczynę - było to molestowanie. Wciąż zastanawiam się czy była to forma „nieświadomego” wołania o pomoc, którego problemu nie byłam w stanie nazwać wprost. Obecnie cały czas łapie się na tym, że kiedy w moim życiu pojawiają się poważniejsze problemy, o których ciężko mi mówić słowami wołam o pomoc tracąc wagę.
Twój kanał wnosi wiele dobrego i rzetelnych informacji wśród tego całego internetowego chaosu.
Kiedyś dużo o tym myślałam, nie rozumiałam czemu ludzie się tną, bo większość osób z którymi rozmawiałam, gdy zauważyłam ślady czułam ze robili to dla atencji.
W moim przypadku ból fizyczny pomagał poradzić sobie z bólem psychicznym. 3 klasa liceum, niedługo matura, duża presja, coś się w głowie złamało, ale zamiast po coś ostrego sięgnęłam po gumki recepturki i strzelałem nimi po nadgarstku. Nie chciałam się ciąć bo wiedziałam ze blizny zostaną, a mój stan minie. Gdy, zdradził mnie chłopak, byłam na wsi, tak szpargały mną emocje ze mialam ochotę ciagle w cos uderzać, ale tez poczuć ból, który jest „lepszy” nwm „przyjemniejszy” od złamanego serca. Biłam pięściami płoty, ściany historycznych wiejskich domów( nie mówcie nikomu xD) pomogło to wyrzucić z siebie energię która się w środku kotłowała.
Często sobie mówię ze mój organizm wie najlepiej czego potrzebuje dlatego dziękuje za film, utwierdził mnie w przekonaniu ze jest to naturalna czasami reakcja, ale tez jeśli ktoś to czyta tooo, ze szkoda czasami zostawiać pamiątki na ciele po ciężkich sytuacjach … jestem optymistka wiec u know xD sport( jakiś boks, bieganie), rozmowa, medytacja, nawet te gumki itd.
Wiem ze to ciezki temat, ale czuje, że za mało się o tym mówi jeszcze w szkołach, jak radzić sobie z taka ilością emocji bez wysadzania sobie trwałej krzywdy …
Ja nigdy nie wiedziałam po co to zrobiłam.
Raz czułam się źle po okłamaniu trenera i zmyciu się do domu - zrobiłam to
Raz po prostu chciałam więcej - zrobiłam to
I nie żałuję. Ale teraz jako starsza osoba widzę swoją głupotę.
Oglądam ten odcinek dopiero teraz, bo wcześniej nie miałam odwagi... Chciałam po prostu powiedzieć dziękuję... Dziękuję za ten film, bo mimo, że każda kolejna osoba mówiąca o tym, że się cięła oznacza kolejną ludzką tragedię, to pokazuje mi również, że nie jestem z tym sama... Że ktoś jeszcze cierpiał na tyle, żeby zrobić sobie krzywdę i że ktoś jeszcze musi się zmagać z konsekwencjami w postaci blizn... A to wszystko sprawia, że człowiek nie czuje się taki samotny... Także jeszcze raz dziękuję
Dzięki Masny za szczerość
Dobrze, że poruszyłeś ten temat. Łatwo kogoś oceniać, gdy kompletnie się go nie rozumie. Ten film to taka cegiełka do świadomości społeczeństwa, może ktoś to obejrzy i będzie chociaż o 1% bardziej empatyczny. Dzięki.
Jednak to napiszę, najwyżej mnie wszyscy zjedzą: dawanie rad osobie uzależnionej od samookaleczania, żeby sobie poszła na spacer, albo poćwiczyła to tak jakbyś powiedział osobie z depresją, żeby poszła pobiegać, bo endorfin sobie naprodukuje.
Jest mi naprawdę przykro, że mamy podobne doświadczenia, ale nie można w taki sposób mówić o zdrowiu psychicznym. Już naprawdę wystarczy, że nasz problem jest wyszydzany przez wiele osób i ośmieszany. Samookaleczanie może prowadzić do samobójstwa, bo ktoś nie jest w stanie sobie poradzić z własnymi emocjami robiąc rzeczy, które wymieniłeś w swoim filmie - zrobiłeś research, więc zakładam że też trafiłeś na tę informację: samookaleczanie jest w trakcie badań klinicznych i powoli zaczyna się myśleć o tym, aby to sklasyfikować jako rodzaj zaburzenia. Osoby w takim stanie potrzebują terapii, a czasami nawet leków, aby normalnie funkcjonować. Samookaleczanie jest często jednym z objawów innych zaburzeń lub chorób psychicznych.
Piszę to, bo jestem rozczarowana - z filmu wynika, że samookaleczanie jest wyborem, podczas gdy dla części osób tym wyborem po prostu nie jest. To jest kompulsja, z którą naprawdę trudno jest się rozstać i tym zajmują sie specjaliści. Nie pomoże pójście na spacer, bo dla takiej osoby to będzie tylko zmiana otoczenia i tak czy siak może zrobić sobie krzywdę.
I na koniec - bardzo chciałabym wierzyć, że za tym filmem stoją tylko dobre intencje, tylko że tak poważnych tematów nie omawia się w 15 minut.
Dokładnie! Fajnie, jakby ktoś wstawił filmik w stylu Twojego komentarza, zawarłaś w nim prawdziwy obraz tego problemu i tak powinno się każdego o tym uświadamiać
Komentarz do przypięcia.
Świetny odcinek. Wiele mi uświadomił, bardzo dziękuje, że go nagrałeś.
żałuję ze zaczełam, ciglę to ukrywam, ale pomaga mi to. teraz chce się tego pozbyć
Wow, miło mi się zrobiło gdy Masny wymieniał sposoby radzenia sobie z samookaleczaniem jak trening, notatnik, spacer i mogę przyznać, że sam, bez oglądania jakiś filmików z poradami, stosuje te zabiegi w swoim życiu. Też filmik ogólnie bardzo nieoczekiwany ale w sumie potrzebny, dzięki za to!
A szczególnie, że oglądam cię od paru lat i niesamowicie intrygujące tematy poruszasz i uwielbiam cię słuchać
super, gratuluję Ci że tak dobrze udało Ci się siebie poznać i jest w stanie tak otwarcie o tym mówić!
Kiedy czujesz ból fizyczny to ból Twojej duszy schodzi na dalszy plan. I tak ucieczka od tego co Cię trapi jest możliwa.
Bardzo dziękuje Ci za ten film. Świetny kanał!
Świetny materiał. Czuję się dzięki niemu lepiej. Dziękii
To prawda, ja znalazłem dobrego psychoterapeuty za 6. razem. Teraz jesteśmy dobrze zgrani i wiele się od niego nauczyłem o sobie, swoich schematach i zachowaniach
Dobrze wytłumaczone. Fajny formacik
Dzięki za Twoje świadectwo i wyjaśnienia problemu. Skojarzyło mi się z filmem " Ostre przedmioty", polecam.
Dziękuję za chęć pomocy.
Jesteś spoko.
Ten film dał mi do myślenia nad kilkoma sprawami. Dziękuje Masny
Siema życzę miłego wieczoru
Niezwykle ważny temat w tym czasie, bardzo dobrze wszystko wytłumaczone, cieszę się że powstał ten film
Świetny, osobisty film. Trzymaj się mocno i twórz dalej :)
Bardzo dziękuje ci bardzo za ten film, pomógł mi zrozumieć czasy mojego "hej czuje się źle ale nie powiem ci o tym bo na pewno tego nie zrozumiesz" Pomijając fakt że sama do końca nie rozumiałam na co jestem wściekła. Bardzo się cieszę że poruszył Pan taki ważny temat.
To nie jest absurdalne , ja się bałam zrobić sobie krzywdę . Zajadałam i zajadam stres.
Obejrzałam dla Ciebie wszystkie reklamy. Dzięki za tak szczery i potrzebny materiał
Nadal to robie i nie umiem z tego wyjsc bo nikt mi nie pomaga kazdy mysli ze nic mnie nir obchodzi maskuje agresje a potem wybucham
Już kolejny czas wracam do tego filmu, nie mam pojęcia czemu. Czuje ukojenie słuchając tego wszystkiego
Dzięki za ten film 🖤
Sporym problemem jest to że czesto boimy sie komuś o tym powiedzieć tym bardziej rodzicom czy psychologowi szkolnemu ale naprawde wiem po sobie że warto i ZAWSZE może być lepiej chociaż podświadomie wydaje sie nam że już nigdy nie bedzie lepiej
i to już bedzie trwać zawsze. Pierwszym krokiem jest zrozumienie że coś sie dzieje
mi pomogła w tym Hania Es dzieki której jestem tu gdzie jestem i zawdzięczam jej wiele tak samo jak przyjaciołom
Taka prośba do wszystkich , nawet jesli myslisz ze jest okej
zastanów sie jak naprawdę sie czujesz
teraz przez ostatni tydzień rok
i czym to jest spowodowane łatwo powiedzieć i niby to taki banał ale komuś naprawdę może to pomóc w zrozumieniu swoich emocji
moim znajomym ciężko jest zrozumieć jak świadomie można sprawiać sobie ból, aczkolwiek dla mnie to była codzienność i rutyna, zawsze pozornie było mi po tym lepiej, lubiłem samo to że mam jakąś rane i brakuje mi tego. nie pomogło to że byłem zabawką paru dziewczyn co mój stan psychiczny zniszczyło jeszcze bardziej. w 2021 stwierdzili u mnie depresje która trwa od 2019 i nie miało to konkretnego powodu dlaczego ją mam. tyle dobrze że od tygodnia nie chce sie zabić i staram sie to ciągnąć coraz dłużej, przez kontrole przyjaciół i psychiatrę już nie mogę się ciąć ale myślałem dlaczego w ogóle to robie
nie robiłem tego by sie ukarać a dlatego że czuje potrzebę uwagi, wielką potrzebę posiadania ran i widoku mojej krwi, i ulgi którą czułem po
to nawet nie ułamek mojej historii aczkolwiek wiem jak wiele osób to spotyka, ilu osobą starałem sie pomóc w nie w tej ,,modnej depresji" a w tej gdzie faktycznie od śmierci dzieliło nas pare kroków od auta, przechylenie sie za okno czy tabletka wiecej
Dzięki za ten odcinek. Poczułam się zrozumiana.
Spoko, że się podzieliłeś z nami tą historią 🚀
Trening ekstremalny jest cudownym ujściem, polecam
A cudownie potem 'poafirmować'
Dziękuje, że jesteś i o tym mówisz!
odwazny film i naprawde wazny jestem pod wrazeniem
A co jesli np. chec ciecia wynika z duzej ilosci kortyzolu (hormonu stresu) we krwi i po prostu podswiadomie czujemy potrzebę upuszczenia krwi?
Tak mi się nasuneło.
Nie mialam nigdy takich incydentów ale ludzie opowiadali mi o swoich napadach ciecia się niewiadomo skad i mowili, ze nagle im przechodzilo.
Moze cos w tym jest.
Kiedys stosowano metode upuszczania krwi na rozne dolegliwosci.
Moja niesmiala hipoteza jest to, ze moze jemy za duzo krwistego napakowanego stresem miesa i ten hormon magicznie nie znika u nas tylko dalej jest.. ale to tylko takie filozoficzne rozkminy. Who knows..
Brakuje mi jednej ważnej informacji. Wyraźnego zaznaczenia iż od samookaleczenia można się uzależnić, tak jak od alkoholu, czy narkotyków. I z okaleczania się raz na kilka tygodni robi się to już codziennie, lub kilka razy dziennie i naprawdę trudno jest przestać. Bodźcem może być wszytko, smutek, złość, a nawet radość i ekscytacja. I nawet gdy jesteś osobą, która z tego "wyszła", to nadal gdzieś ten sposób zagłuszania emocji jest w tobie. I gdy jest sytuacja kryzysowa to bardzo naturalnie i prosto jest wrócić. Mimo, że już jesteś osobą dorosłą, a to wydawało ci się być tylko "wybrykiem" nastolatki.
Więcej dowiaduje się o psychologi od osób z youtuba czy to wypowiada sie psycholog , psychiatra , czy zwykła osoba niż po szpitalu psychiatrycznym i wielu psychiatrach i psychologach oni lubią mówić ,, bo takie miałaś życie ,, czy ,, zastanów sie sama czemu tak jest ,, Robisz kawał dobrej roboty czekam na więcej odcinków i super że się nie wstydzisz swoich doświadczeń wielu ludzi jeszcze długo będzie wolało udawać że są idealni bez wad a innym palcem wytykać by między innymi odwrócić od siebie uwagę .
Bardzo wartościowy materiał
Niestety duzo ludzi nie potrafi radzić sobie ze swoimi emocjami, i sie np. Samookaleczają. Najgorzej jest jeśli te nieprzepracowane emocję sie kumulują, i wtedy to jest najniebezpieczniej dla tej osoby, gdyż może rozważać nawet samobójstwo
bardzo dziekuje ci za ten film
Ja okaleczyłam się tylko raz w życiu, w podstawówce. Zrobiłam to tylko i wyłącznie dlatego, bo chciałam zwrócić na siebie uwagę rówieśników. Nie wstydzę się tego przyznać, byłam małym, niedojrzałym dzieckiem, teraz jestem już innym człowiekiem i nie muszę obwiniać się za decyzje z tamtego okresu.
Masny naprawdę bardzo ci dziękuje za ten filmik myśle że bardzo pomoże wielu osobą w tym mnie. uwielbiam twój kanał ❤️
W ciągu pierwszych 7 minut opisałeś pół mojego nastoletniego życia. I mimo smutku związanego z tymi wspomnieniami słuchając ciebie jakoś tak... Zrobiło mi się lepiej. Dziękuję ❤️
generalnie zdziwila mnie ilosc rzczy do ktorej sie utozsamilam w tym filmie: rozwod rodzicow kiedy dokladnie milalam 11 lat pozniej anoreksjia gleboka i samookaleczanie...
Ja potrzebuję tylko, żeby ktoś mnie przytulił...
Potrzebujesz siebie sama przytulić
swoje marzenia, ciekawość i pasje. Szukaj tam pocieszenia
takiego mówienia o autoagresji potrzebuje świat, dziekuje 😩❤
Film bardzo potrzebny, zwłaszcza, że dzieci bardzo często zostają same ze swoimi emocjami, bo boją się reakcji dorosłych. Ja gimnazjum robiłom wszystko by zasnąć i mój wychowawca dowiedział się o tym. Po rozmowie z nim zostały mi fo ie przed terapią i szpitalem psychiatrycznym a także stany lękowe. Radzę sobie z nimi za pomocą poezji, choć czasem to nie pomaga, wtedy skubię krosty aż do krwi przez co mam kilka blizn
Cudowny materiał na temat, który większość osób niestety unika. Ja sama borykałam się z tego typu rzeczami i staram się cieszyć życiem, czerpać z niego 100%. Mam wsparcie z każdej strony: od przyjaciół po współpracowników. Dodatkowo chodzę na terapię, biorę leki Pamiętajcie! Nie jesteście sami! ❤️
anoreksja to nie jedyny odlamek zaburzen odzywiania, osoby z binge eating tez moga sie ciac
1:00 Tak, ale teraz próbuję dawać sobie radę i jest lepiej niż wcześniej.
Filmik zasługuje na lajka💖👍
Wielki kciuk w górę za ten odcinek:)
Dawno nie czułem się tak zrozumiany
genialny materiał Rafał
wiem że spóźniony komentarz i w ogóle ale, chciałbym się tym podzielić. od 4 lat gram na kontrabasie i (wiecie albo nie wiecie jak to jest) tam generalnie trzeba dużo ruszać i klikać palcami i czasami jak mi nie wychodzi albo się pomylę to gryzę się w te palce. robię to zwykle kiedy mam zły dzień to tak robię ale, teraz już wiem że kiedy w trakcie grania zaczynam się gryść w palce to sobie odpuszczam i to polecam. kiedy zdarzy wam się że wstaliście lewą nogą to sobie odpuście bo, naprawdę wasze zdrowie psychiczne (a zwłaszcza teraz) jest najważniejsze i nie musi być wystawiane na próbę więc, jak czujecie że macie zły dzień to np. nie idźcie do szkoły. ja wiem że to nie jest proste ale, napewno prostsze niż cały dzień w złym humorze.
pozdrawiam i życzę szczęścia! ❤❤❤
Dobrze prawisz towarzyszu
Dziękuję za ten odcinek...
ważny film
Bardzo ładne oświetlenie
Dużo się dowiedziałem wielkie dzięki serio
Dziękuję ci za ten film nawet nie wiesz jak go potrzebowalem. Bardzo bliska mi osoba właśnie praktykuje ten sposób radzania sobie ze stresem nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć dzięki tobie teraz wiem co czuje i dlaczego to robi a przedewszystkim wiem jak jej pomoc ♥️
Świetnie, że poruszyłeś ten temat
Kurde no mądre te twoje filmy serio rób je dalej bardzo lubię ^^ :3
Właśnie to zrobiłem i oglądam twój film…