PODAJ DYSKOGRAFIĘ! | PARADISE LOST | NOISECAST 07
Вставка
- Опубліковано 26 лип 2024
- W drugim odcinku naszego cyklu o nieszablonowych dyskografiach przyglądamy się barwnej historii brytyjskich mistrzów wolnych riffów - Paradise Lost.
00:00:00 - Wstęp
00:01:13 - Lost Paradise
00:08:53 - Gothic
00:17:06 - Shades of God
00:23:36 - Icon
00:29:40 - Draconian Times
00:36:45 - One Second
00:44:44 - Host
00:52:11 - Believe in Nothing, Symbol of Life
01:01:12 - Paradise Lost, In Requiem, Faith Divides Us - Death Unites Us, Tragic Idol
01:11:36 - The Plague Within, Medusa
01:17:46 - Obsidian
Jeśli podobają Ci się podobne treści, pamiętaj, że wcześniejszy dostęp do kolejnych odcinków uzyskasz wspierając nas na Patronite. Dziękujemy!
patronite.pl/NoiseMagazine
#noisemagazine #PARADISELOST #NOISECAST
=============================================================
Noise na Patronite:
patronite.pl/NoiseMagazine
Nasz sklep:
noisemagazine.8merch.com
Noise Magazine na FB:
/ noisemagazinepl
Noise na IG:
/ noisemag1
=============================================================
Muzyka w tle:
Karl Casey @ White Bat Audio ( • 2.5 Hour John Carpente... )
Zgadza się. O Neurosis chcemy!
Bardzo fajna i ciekawa rozmowa , proszę o więcej tego typu podcastów z omawianiem całych dyskografii zespołów , pozdrawiam 🤘
Miło posłuchać ludzi z tak ogromną wiedzą, świetna robota. Wiem że to nie jest koncert życzeń ale fajnie by było jakbyście wzięli na warsztat dyskografię My Dying Bride.
Konkretna rozmowa w świetnym składzie. W ogóle nie odczuło się czasu jej trwania. "Shades of God" z należytą rehabilitacją, a okres po eksperymentach tam, gdzie jego miejsce. I zgadzam się, że metal gotycki na "Gothic" to nawet nie jest on ;-) Więcej takich pogadanek, ale z tego, co widzę, to tak właśnie będzie. Pozdrowienia dla całej trójki, która stworzyła ten podcast.
Niesamowite jak bardzo można się nie zgadzać ;) ale w tym cały urok żeby w tak bogatej dyskografii znaleźć cos dla siebie. Ja czekam na każdy album PL.
PS dobrze się was slucha 👍
Pani Małgorzata Gołębiewska z niestety już nieistniejącej strefy klimatycznej? Przeczytałem wszystkie pani recenzje w tamtym miejscu, kapitalne były, dzięki nim poznałem cała masę interesujących zespołów, z których wielu do dziś słucham. A najlepsze że jak się pani wypowiada to tak jakby w języku tych recenzji - z taką niezwykłością i wrażliwością o muzyce, które pomagają w dostrzec kolejne jej warstwy. W ogóle świetna dyskusja, i fajny pomysł na temat odcinka, żeby omawiać dyskografię zespołów . Zespół z taką dyskografią jak Paradise Lost to idealny zespół pod taką formułę. Pozdrawiam!
No proszę, jak miło. Również pozdrawiam ;-)
Bardzo fajnie się słuchało. Ciekawe podejście do tak różnorodnej dyskografii. Od lat słucham i uwielbiam Paradise Lost, to najważniejszy zespół w moim życiu. Można lubić i cenić ich różne płyty i okresy kariery, ale nie da się zaprzeczyć że są niezwykle ważnym zespołem na metalowej scenie 👍
Świetny podcast! Wysłuchałem z przyjemnością. Mając 48 lat miałem możliwość śledzenia ich kariery chronologicznie, od debiutu. Nie ze wszystkim się zgadzam, ale szanuję inne opinie😊
wychowałem się na Gothic..... uwielbiam :)
Osobiście wychowałem się na Shades Of God i Draconian Times. Po latach coraz mniej do mnie przemawia Shades Of God, a Icon wręcz nie trawię. Nadal uwielbiam czasy smoków ale uważam że Opus Magnum i najwybitniejszą płytą w ich dorobku i padam na kolana jest zdecydowanie Gothic, Ale doszedłem do tego dopiero po 30 latach słuchania metalu.
@@Defucto1980 identiko myślę,shades jest smętne,a icon romantyczny:)
@@Defucto1980Gothic bez wątpienia jest najlepszą płytą. Lost Paeadise zbyt ciężka, Shades zbyt heavy i nudna, Icon zbyt przebojowa. gdyby w Gothic była ciut lepsza produkcja, to byłaby 10/10. a tak 9,5.
Gothic to najciekawszy album
Świetnie się tego słucha, podobnie w przypadku Furii i Darkthrone. Czekam na Burzum i Type O
Po przedostatnim numerze, gdzie był wywiad z Gackówną, czekam już tylko na wywiad z Markiem Sierockim. W ogóle widzę, że chyba przeprosili się z ludźmi wychowanymi-na-trójce, bo kiedyś z tego straszną bekę mieli, a teraz już jakby delikatniej. Fajne jest też to, że ciągle poszukują muzyki niebezpiecznej (jak to w danych - LEPSZYCH - czasach bywało), ale wspominają też choćby o cancelowaniu Marylin Mansona. Ot, takie współczesne rozpierdolenie jaźni 😀Ale ogólnie, najlepsze pismo muzyczne już od wielu lat na rynku.
no wiem, że Scott straszny chvj, ale bardzo chętnie posłuchałbym dyskusji o Neurosis
+1, poproszę o Neurosis
Byłoby cudownie
+1 też bym chciał o Neurosis! Dla mnie fragment dyskografii od Enemy Of The Sun do The Eye of Every Storm jest jak podróż przez piekło do katharsis. Każda płyta jest innym elementem tej podróży. Enemy Of The Sun brzmi jak plemienny rytuał obdzierania człowieka ze skóry, wściekła i agresywna. Through Silver With Blood jest definitywnie najmroczniejszym albumem tego zespołu- to jest mrok, którego kapele black metalowe nigdy nie będą w stanie osiągnąć choćby się dwoiły i troiły. Times Of Grace jest kulminacją tego całego koszmaru (momenty spokojne tylko to podkreślają) i jest definitywnie najcięższą muzycznie ich płytą.
A Sun That Never Sets jest pełna żalu, rozdzierającego bólu. A jednak jest w niej w kilku momentach jednak trochę światła. Jest to dla mnie ich najcięższa płyta nie muzycznie (czyli nie przez przesterowane mocne brzmienie) a najcięższa pod względem zawartych emocji.
The Eye Of Every Storm jest z kolei piękna niczym mroźna lodowata zima w trakcie której przestanie jednego dnia sypać śnieg i wychodzi słońce w pełnej krasie. Jest w muzyce z tej płyty zawarta jakaś taka mądrość po przebytej drodze. Tego piękna jest na tej płycie tyle, że po całym tym piekle z poprzednich płyt czuję się szczęśliwy i pełny. Totalne katharsis.
Tak ja to widzę pod kątem emocjonalnym. Ciekawi mnie jak Wy byście o tym zespole porozmawiali.
ej no, Paradise Lost nie ma słabych płyt. Osobiście cenię "In Requiem" i chętnie bym wybronił tej płyty podczas rozmowy z Wami. Pozdrawiam.
Kilka uwag na szybko. Wczesny death doomowy Paradise Lost to absolutna klasyka i obok Winter pionierzy podgatunku. Oczywiście to PL był wcześniej niż Autopsy, kiedy Autopsy w 1989 wydawali obskurny death metal na Severed Survival (świetna płyta ale gdzie tam doom) Paradise wydał kultowe demo Frozen Illusion - kawałki z debiutu ale zagrane lepiej i z lepszym brzmieniem. Polecam Bardzo wpływowy materiał. Oczywiście Gothic z metalem gotyckim nie ma nic wspólnego to Death Doom w tradycji awangardy Celtic Frost. Zresztą Martin z CF oddał jej piękny hołd mówiąc że chciałby by Celtic Frost w tym kierunku się rozwinął. W 1991 to była rewolucja. Shades of God fajnie że rehabilitowany, dla mnie to ich najlepsza płyta, jedna z moich płyt życia. Ja byłem Icon rozczarowany bo odebrałem go jako pierwszy komercyjny materiał PL. Po latach doceniam ale nadal nie należy do moich ulubionych. Bez sensu w dyskusji wziął udział kolega który przyznał że nie lubi i nie słucha Paradise Lost. Zamiast niego przydałby się jakiś maniak Doom i Death Doom metalu który więcej by rzucił światła na epokową rolę PL w rozwoju tej niszy i docenił piękny hołd własnej przeszłości w postaci Medusa. Sorry ale zarzuty że ta płyta jest mało przebojowa są idiotyczne. Płyta z założenia oddająca hołd starym Winter, Cathedral i samym sobie z czasu dem i debiutu jaka miała być? Taneczna? Ale fajnie było posłuchać pozostałej dwójki a szczególnie Margaret, którą serdecznie pozdrawiam. PS. The Plague Within i Obsidian to płyty doskonałe dowożące wspaniałą syntezę metalowej twórczości Paradise Lost i inkorporujące nowe wpływy. Odpowiednik M-16 Sodom czy Candlemass s/t
Robicie niesamowicie dobrą robotę👍👍👍👍tylko słuchać.pozdrawiam
Moją ulubioną płytą jest i na razie pozostanie Shades of God (druga płyta PL z którą miałem kontakt po Ghotic - też moja topka). zdarłem taśmę słuchając ją prawie non stop z małymi przerwami na właśnie Ghotic. Icon także mój top 3 z ulubionym z tej płyty Widow - zarąbiste do auta w trasę. Niestety po one second i host przestałem słuchać PL, może ze względu na moją wielką awersję do DM, a z bardziej ghotyckiego rocka wolałem wtedy the 69 eyes. dopiero niedawno wróciłem do PL i okazało się, że nadal kocham Shades of God, Ghotic i Icon. Faith Divide us może i krok wstecz, ale mi się ten powrót podoba, a najnowszy Obsidian to dla mnie to niewiele odbiegający od mojej topowej trójki, i bardzo kochany album.
Niesamowita rzecz, po Shades of God nie zgadzam się z żadną opinią jaka tu padła. Daleko mi do ortodoksyjnego fana najcięższego grania -- przepadam za fińskim, "popującym" metalem gotyckim i lubię dobry singielek -- ale po 20 latach mielenia dyskografii PL ciągle nie jestem w stanie zanucić żadnej piosenki z Host poza So Much Is Lost, więc zdanie, że jest to płyta pełna hitów absolutnie wbiło mnie w ziemię.
Podobnie postawienie Tragic Idol w jednym rzędzie z In Requiem i Paradise Lost (które bardzo lubię, ale okej, rozumiem, czemu można nie przepadać) i machnięcie na niego ręką -- po trochę "wymuszenie ciężkiej" Faith Divides Us, Tragic Idol postrzegam jako moment, w którym na nowo kliknęło i chłopakom udało się wyważyć stary ciężar z melodiami z 97-07; dla mnie jedna z najlepszych płyt zespołu i wiem, że nie jest to tylko moje "zdanie odrębne". Wybrzmiały tu dla mnie swego rodzaju "Theories From Another World" ;)
W ogóle postrzegam dyskografię PL jako swego rodzaju pasmo tryptyków -- jedną opowieść stylistyczną stanowi dla mnie tercet Idol - Plague - Medusa, jedną Shades - Icon - Draconian, a inną z kolei tryptyk produkcji Rhysa Fulbera, mozolnie przywracającego zespołowi godność (Symbol - self-titled - Requiem). Zbiło mnie z tropu, że produkcje w ramach tych trójek można postrzegać tak różnie.
Wspaniały kanał. Oby więcej takich podcastów. Pozdrawiam
Fajne są dyskusje kiedy zespół ma różnorodna dyskografie. Może potem Metallica, Megadeth, Neurosis, Type O Negative wraz z Carnivore?
Poproszę odcinek o Candlemass.
Dawać dyskografię ULCERATE i Paysage d'Hiver
Zajebisty podcast, jestem fanem PL od 30 lat, może o dyskografii Sepultury podcast?
Świetna rozmowa.
Bardzo ważny dla mnie zespół, niestety bardzo mnie zawiódł występami na żywo.
Mam również problem nie metalowymi albumami. Powinni nagrać je pod inną nazwą 🙂
Zajebisty podcast. Brakowało mi już powoli dobrego słuchadła do samochodu albo pracy, a tu takie znalezisko! Nie przestawajcie czasami bo tematów jest jeszcze niezliczona ilość. Jedyna prośba - da radę wrzucać też wersję audio na Podcasty Google?
29:00 właśnie miałem o tym pisać, nie sądziłem że ktoś jeszcze o tym pamieta 😉👍
Mam nawet pamiątkowe nagranie z tą reklamą ;-)
@@magorzatagoebiewska8208 widziałem to chyba na Eurosporcie, coś z samochodem chyba było ale jak mówisz Clarion to pewnie jakis sprzęt audio do auta
@@tomek3135 tak, też pamiętam ją z Eurosportu. I auto, owszem było, ale ostatecznie chodziło o radio, które w nim się znajdowało ;-) Jaskiniowiec pod wpływem muzyki i pioruna zaczyna nabierać współczesnych rysów, a konstrukcja z kamieni staje się samochodem z radyjkiem :-) btw: Logo Clarion potem pojawiało się na plakatch, promujących koncerty PL, jako patronat/sponsor. A muzycy radia dostali na pamiątkę ;-)
Po waszych pochwałach włączyłem sobie Host i niestety nie dałem rady. Nie każdy musi lubieć to samo. Nie mam za to problemu z Gothic i szybciej wrócę do niej niż cokolwiek po Draconian Times. Pozdrawiaam.
Chyba czas na My Dying Bride i Anathema?
Czyli czekamy na przyszłoroczny HOST
Fajny, obszerny podcast, choć chwilami kontrowersyjny ;)
Na wstępie zaznaczę, że należę do fanów ubóstwiających Shades of God i niepodzielających wielkiej miłości do Gothic, choć uważam, że to płyta bardzo Ok. Rozumiem, że można pokochać Host, choć też nie podzielam tej miłości, ale też lubię jej czasem posłuchać.
Jednak kompletnie nie rozumiem zachwytów nad BIN. Ta płyta powstała w ogromnych bólach przy kompletnym braku weny, co przyznają sami muzycy, część numerów była stworzona na siłę na żądanie wytwórni. I wg mnie to słychać. Dla mnie to pierwsza płyta, na której w ogóle nie czuję charakterystycznego nastroju PL. Sam Macintosh uznał ją w 2017 za najsłabszą płytę zespołu (a za najlepszą Shades! :) ) W ogóle jego ranking plyt PL jest bardzo ciekawy, np Lost Paradise wyżej od Gothic, polecam. Wracając do BIN, to wersja z jedną pszczołą na okładce to nie tyle remaster jakości brzmienia, ile całkiem nowy remix, ponieważ z tego starego muzycy od samego początku nie byli zadowoleni. Czy pomogło sam nie wiem. Raczej wybór między dżumą, a cholerą ;)
Mam też problem z oceną prowadzących 4 płyt po SOL. Ok, Paradise jest taka sobie, choć metalowa dusza przestaje krwawić, In Requiem już zapowiada dobre zmiany, ale FDUDUU to moim zdaniem wielki powrót, jedyną wadą tej płyty jest niestety słabsza forma Nicka, ale cudowne melodie Grega wszystko wynagradzają, dla mnie to odważny powrót w fajnym stylu. Zerknijcie jak ocenił ją sam Macintosh w jego rankingu :))
Ostatnie wnioski w podcaście, mianowicie, PL już nie nagra wielkiej płyty, co najwyżej poprawną, są bardzo smutne, ale chyba też je podzielam. To raczej biologia, po 50tce rzadko kiedy artyści robią rewolucje. Choć mam nadzieję, że chłopaki jeszcze nas zaskoczą. Skoro Rolling Stones potrafią po 80tce nagrać coś całkiem sensownego (przynajmniej wg fanów) to przed nami może jeszcze kilkanaście fajnych płyt Paradisów. Tego wszystkim życzę!
Dzięki za opinię! Fajno, że się podobało.
Dzięki za fajny materiał. Dobrze się słucha opinii innych ale....męczyło mnie to straszenie, że tak hurtem zjechaliscie te cztery płyty wydane po Symbol i na dojebkę uznaliście In Requiem jako najgorszą w historii. Męczyło mnie to skąd taki rozjazd między Waszymi opiniam, a moją i moich znajomych i w końcu rozkminiłem. Jeśli wy uznajecie Host i Believe za szczytowe osiągnięcua Brytoli to trudno żebyście uznali te cztery skrytykowane albumy za warte uwagi. Lubię Host i Believe ale daleki jestem od peanów na cześć rzeczonych albumów i mam wrażenie, że większość fanów również. Tak to czasami bywa, że opinie dziennikarzy/ krytyków rozjeżdżają się ze zdaniem szarego fana. Ale może to tylko moja subiektywna opinia. Dla mnie muzyka ma mieć to coś co powoduje , że wrzucam CD do odtwarzacza. I tak właśnie mam z KAŻDĄ płytą PL. Pozdrawiam serdecznie 🤘
To ja ułatwię rozmikę :-) W latach 90. PL był muzycznym synonimem odwagi (miał też oczywiście fajne piosenki). Każda kolejna płyta inna od poprzedniej. Bez obaw o konsekwencje, pod prąd (poza "Draconian Times). Tak ich zapamiętałam i tym mnie kupili. Czyli nie tyle forma (metalowe brzmienie), co treść (nieprzewidywalność). Dlatego "Host" jest dla mnie bardziej esencjonalnym materiałem niż "In Requiem" (wracamy do metalu, bo nie odnieśliśmy oczekiwanego sukcesu w niemetalowej branży). Sam powrót do metalu - nawet wykalkuloway - mógł być dobrym posunięciem, gdyby panowie nagrali dobre utwory. Ale właśnie one za fajne nie były (wystarczy konfrontacja z "SOG" i "Icon"; tu jest ich opus magnum, a nie na "BiN" ;-). A że mogło być inaczej... udowodnili to sami PL na "The Plague within" :-)
BTW: zdaję sobie sprawę, że okres eksperymentalny wciąż wzbudza sporo emocji i nie wszyscy chcą do niego wracać. To prawda :-) Ale jest też druga strona medalu. Sama znam niemało fanów PL, którzy nie przepadają za płytami, skrytykowanymi w podcaście :-) Powiem więcej: podczas nagrywania tej pogadanki byłam zaskoczona, że zdanie chłopaków tak mocno pokrywa się z moim, bo nie rozmawialiśmy wcześniej o tym, co powiemy ;-) Taki urok zespołów z różnorodną dyskografią. Fajnie, że potrafisz znaleźć coś dla siebie na płytach, na których ja nie umiem. Również pozdrawiam :-)
@@magorzatagoebiewska8208 Pięknie się różnimy i to też pokazuje jakim ZESPOŁEM jest PL. Do usłyszenia gdzieś 🤘
Najlepsza Gothic, a przez Was wychwalana Host ... lepiej przemilczeć ;) No chyba że nie o metalu mówicie ?
Akurat Tragic Idol jest spoko.