Alu podziwiam Cię, jesteś mega wytrzymała. Ja w wieku 31lat straciłam pierwszą ciążę w 6 tygodniu podobnie jak Ty wiedziałam od samego początku że udało się zajść. Lekarka zaleciła nam wstrzymać się ze staraniem 2 miesiące, więc za miesiąc będziemy próbować. Życzę Ci dużo zdrowia, szczęścia i żeby tym razem wszystko poszło dobrze ♥️♥️♥️
Dziękuję Ci za ten filmik.Ja będąc po kolejnej stracie ( szósta ciąża a mam jedno dziecko z pierwszej), czyli straciłam 5....czuję się zdruzgotana.Nie ma słów, żeby opisać co czuje kobieta po stracie, ktòra tak bardzo pragnęła dziecka..Dlatego takie filmy jak ten działają na mnie terapeutycznie.Wiem ,że nie jestem sama, że ktoś mnie doskonale rozumie, że ten ktoś ma siłę dalej walczyć i nie poddaje się mimo takiego ogromu bólu i niepowodzeń.
Bardzo, bardzo mocno Ciebie przytulam. Mam nadzieję, że w jakiś sposób uleczysię Twój ból. Ja myślę o kolejnych dzieciach, ale no... Boję się... Boje się starania się. Boję się straty. Boję się że może się nie urodzić zdrowe. Dlatego też myślę o adopcji. Ja po prostu chce mieć kolejne dziecko. Nie ważne, czy własne... Jestem z Tobą całym sercem ❤️❤️❤️
Słyszę Twoje pragnienie macierzyństwa i kolejnych dzieci. Takie prawdziwe prosto z serca, duszy i ciała. Jest piękne to pragnienie i jest zapewne Twoim powołaniem od Boga. Czułam tak samo, po pierwszej stracie, druga ciąża też bardzo stresująca ale mam córkę, trzecia ciąża już trochę mniej stresująca i też córka. Tak samo każdy ból brzuch przywracał traumę i ból. Dwie córki i ciągle pragnęłam mocno dziecka tak właśnie jak Ty. To była 4 ciąża i synek. Wszystko to trwało 9 lat! Ale mimo trudnych chwil i zmęczenia jestem szczęśliwa i cieszę się że słyszałam głos w sobie. Modlę się za Ciebie dzisiaj i za tego małego szkraba:) Buziaki!!!! Choć jestem introwetykiem ;))) dopisze jeszcze, że bardzo żałowałam, że po pierwszej stracie czekałam rok na kolejne starania byłam gotowa wcześniej ale uległam presji.
Dziękuję za ten komentarz ❤️ I cieszę się, że doczekałaś się swoich skarbów☺️. U mnie na szczęście rodzina się nie wtrąca. To co chcemy, to robimy, a ona nas wspiera. Ale komentarze na internecie czasami bywają niedorzeczne... 🤦♀️ I gdybym miała takie "wsparcie" ze strony bliskich, to podejrzewam, że też by było mi się trudniej starać zaraz po stracie.
Poronienie jest straszne, cała moja 2 ciąża była trudna , 6 tydzień ciąża nie rozwija się do usunięcia, serce bije szpital tabletki do obserwacji, do 15 tygodnia krwawienie , szpital co chwilę, łożysko przodujące, moja córeczka ma już roczek, ale jak wspomnę to wszystko to mi słabo się robi. Bo nie było wsparcia od lekarzy, żadnych już dzieci, nabawiłam się depresji , leków o dziecko, zajęło mi to rok żeby wrócić do równowagi
Poronilam na początku 4 miesiąca, po miesiącach starania udało się zajść w ciążę i nie opuszczają mnie złe przeczucia.. Staram się myśleć pozytywnie, jednak doświadczenie jakim jest poronienie po kilku miesiącach sprawia, że bezpiecznie poczuję się w 36 tygodniu
Bardzo mi przykro i całkowicie Ciebie rozumiem. Ja myślałam, że nigdy nie poczuje się "bezpiecznie". Jednak w końcu nadszedł ten moment i mam nadzieję, że u Ciebie też nastanie ❤️
Cieszę się, że jakoś mogłam pomóc w tej trudnej sytulacji ❤️ Mam ogromną nadzieję, że już wszystko się ułoży. Będę miała Ciebie w swoich myślach i modlitwach ❤️
Stres może Ci teraz bardzo zaszkodzić i maleństwu! Boisz się o utrzymanie, a przez negatywne emocje, bardzo podniesiony hormon stresu, w każdej chwili organizm może stwierdzić, że w takich stresujących warunkach nie jest czas na ciążę a czas na utrzymanie dobrego stanu Twego organizmu i Twoje przetrwanie. Wiem, że to jest ciężkie, ale musisz się zmusić wręcz do spokoju. Jeśli nie cieszysz się rosnącym w Tobie dzieciątkiem, to ono już teraz czuje Twoje emocje i jest to krzywdzące dla niego :( dlatego musisz się uspokoić. Dla waszego wspólnego dobra!
Cześć Alicja. Mam takie niedelikatne pytanie, czy nie czujesz żalu do pierwszego lekarza, że nie wychwycił za niskiego progesteronu, który był przyczyną poronień? Lekarz zbagatelizował problem i przez to kilkukrotnie musiałaś cierpieć..
Ponad 1,5 roku starań. Pierwsza, wymarzona, cudowny chłopczyk, zakończona w 5 miesiącu. Ból, uczucie pustki. Moment w którym zobaczyłam krew w domu i wyjazd do szpitala to coś co będzie mnie prześladować do końca życia. Chciałbym przyspieszyć czas i móc starać się dalej. Wiem że każdy dzień będzie pełen obaw o stratę. Dziewczyny trzymajcie się. Musimy walczyć o nasze szczęście.
Dobrze wiem co czujesz ciaza po stracie to katorga, ciagla niepewność o wszystko, ale mam nadzieje ze i u Ciebie bedzie wszystko juz ok, moja Zosia ma juz roczek za 3 tygodnie 🥰
Poronienie jest stratą, ale nie można się poddawać. Nie zaszkodzi wspomagać się pomiarami lh w celu wyznaczania płodności. Mi pomaga monitor Afrodyta Smart, a zapisy cyklu pokazuję ginekologowi na wizytach
Bardzo mi przykro, że musiałaś przez to przechodzić ❤️ U mnie chęć posiadania dużej rodziny jest większa niż strach. Tylko nie wiem, czy mąż się zgodzi. W końcu do tanga trzeba dwojga 😆
Hej jestem w 17tyg. Czuję to co ty moje pierwsze dziecko poroniłam w 18 tyg, dzień po moich urodzinach 3 dni przed wigilią. Obecnie jestem cały czas pesymistką i też nie umiem się cieszyć dzieckiem w brzuchu bo myślę cały czas o stracie. Lekarz mi nie pomaga uważa że wszystko dobrze i wizyty mam co miesiąc więc też żyje z wizyty na wizytę. Starałam się z partnerem prawie rok o następne dziecko, ja jednak po poronieniu i po pierwszej fali covida całkowicie wyparlam strate i nie myślałam że będę próbować ponownie za rok. Uważam że szybkie zdecydowanie się na następne to było dla ciebie dodatkową krzywdą. Zamiast cieszyc się chwilami z Leosiem i żyjąc tym że te chwile są krótkie, żylas myślą by zajść w kolejna ciążę. Uważam że w ten sposób się jeszcze bardziej biedaczko nakrecalaś. Ja po poronieniu byłam sama w obcym kraju, wybuchł wtedy covid i na prawdę było ciężko ale jak najszybciej wróciłam do pracy by odciągnąć od siebie złe myśli i wyszło mi to na dobre. Obecnie czekam do tego 18 tyg czy moje dziecko przeżyje, nie mam imienia, nie wiem czy to dziewdcyzna czy chłopiec ale boje się nawet o tym myśleć by się nie rozczarować jak to dziecko stracę. Mam nadzieję, że to myślenie wkrótce przejdzie i też czekam na ruchy dziecka , wtedy też myślę że będę spokojniejsza i zacznę cieszyć się ciąża. Buziaki dla ciebie 3maj się ciepło
Bardzo mi przykro, że musiałaś przez to przychodzić. Mam ogromną nadzieję, że wszystko się ułoży. Każdy podejmuje taką decyzję, która uważa za dobrą dla siebie i jego rodziny. Niektórzy potrzebują czasu by przetrawić takie rzeczy, a niektórzy muszą od razu "wrócić na konia". Nie potrafiłabym czekać roku tak jak Ty. Miałabym tylko poczucie marnowania czasu i pogłębiałabym się w żałobie. Nie żałuję więc podjętych decyzji. Obecnie jestem w 32 tygodniu ciąży i odkąd dowiedziałam się, jaką płeć, to zaczęłam akceptować to, że jestem w ciąży i się nią cieszyć. Jak weszłam w 3 trymestr, to już w ogóle przestałam się martwić i tylko marzę o dniu kiedy poznam swoją córkę. Nie oddałabym tego co teraz mam za rządne skarby. Mam nadzieję, że i u Ciebie przyjdzie taki przełomowy moment i będziesz czuła same szczęście ❤️
Jezus mówi: "Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobą; nie trwóż się, bom Ja twoim Bogiem. Umacniam cię, jeszcze i wspomagam, podtrzymuję cię moją prawicą sprawiedliwą." :)
Kochana doskonale Cię rozumiem, niestety ciąża po poronieniu jest trudna i więcej w niej strachu niż radości. Po prostu trzeba to przetrwać, by spełnić swoje marzenie.Trzymaj się 😉
Jest introwertyk i ekstrawertyk. Introwertyk ładuje swoje "baterie" przebywając sam lub/i z najbliższym, małym gronem przyjaciół/rodziny. Ekstrawerty ładuje swoje "baterie" wśród ludzi i lubi zawierać nowe znajomości. Tak najprościej ujmując :)
Właśnie przechodzę swój dramat. Wiem o czym mówisz. Też zaszłam w lutym 14 lutego. 27.04 był zabieg. I o tych tekstach osób trzecich to jest prawda co mówisz. Ja osobiście nie chce już słuchać pocieszeń że będzie następne...
@@AlicjaRaczko też cudem udało mi się zajść w ciążę. Mam już jedno dziecko ale pragnę z mężem drugie. I nie wychodzi. I takie gadanie że będzie następne kobiecie z cienkim endometrium to bezsensowne gadanie.
@@niepoprawnaswiatuska6763 no napewno nie pocieszające gadanie... Mi często mówili, że skoro mam jedno dziecko, to po co mi drugie 🤦♀️ Przytulam mocno ❤️
Mogę podzielić się z tobą moją historią 2 dzieci mialam rok po roku po 4 latach zaszłam w ciążę pozamaciczną mnogą przeszłam przez leczenie po 7 latach zaszłam w 4 taką wyczekaną ale niestety po 9 tyg krwawienie i strata popadłam we flustrację ze teraz albo nigdy kazali mi czekać 3 mc ale ja po mc juz byłam w ciązy i tu 12 tydz i krwawienie taka złość mnue wzieła że niestraciłam jej Jagienka ma teraz 2.5 roku i teraz za 2mc rodzę 4 dziecko ale ono juz wogóle nie planowane więc nic od nas nie zależy poprostu strata ciązy wiem ze jest wpisana w nasze doswiadczenie zyciowe pozdrawiam
Bardzo mi przykro, że przez to wszystko musiałaś przejść i całym sercem jestem z Tobą ❤️ Prawda jest taka, że jak kobieta chce mieć dziecko, to rozsądek i cierpliwość raczej temu nie towarzyszą. Ja jednak nie żałuję tych wszystkich starań i bycia upartą, bo dzięki temu już wiem czemu były te poronienia i mogłam wyeliminować kolejne. Jakbym porostu usiadła i czekała, to bym nigdy się nie doczekała... Gdzie podejrzewam, że ten niski progesteron jest dziedziczny, bo moja babcia na 9 ciąż urodziła tylko 2 zdrowych dzieci :(
Doradzam Ci Alicjo, zeby ostatkiem sil pozbyc sie strachu, leku, myslec pozytywnie, wizualizowac narodzone i oczekiwane dziecko, dlatego ze, lęk i strach dziecko dziedziczy w komorkach, otrzymuje te reakcje na cale soje zycie.
Kochana ja może nie na temat ale w tych krótkich włosach wyglądałaś super. Może powrót na wiosnę do krótkich? A teraz na temat 🙂 Podziwiam że tak ryzykujesz zdrowiem i może i życiem żeby mieć więcej dzieci. Zawsze chciałam miec więcej dzieci ale mam już 38 lat córka prawie 7 i powiem szczerze nie mam jak na razie chęci na nocne wstawanie 🙂 zrobiłam się wygodna a może to wynika z faktu że córka była dzieckiem co w nocy wstawało co 1,5 godziny, miała masakryczne kołki itp ale chyba najbardziej decydujące w tym wszystkim jest to że długo odwlekałam decyzję z zajściem w ciążę bo bałam się porodu nie naturalnego ale cesarki ponieważ mam astme, alergie, kilka razy miałam wstrząs anafilaktyczny po zastrzykach i bałam się ze cos się stanie i osieroce niemowlaczka. Dzięki Bogu urodzilam, miałam cesarkę, nic się nie stało, ale teraz mając małe dziecko boję się podwójnie cesarki bo jak jednak tym razem nie będzie rąk kolorowo i córcia zostalaby bez mamy odpukać. Zanim zaszlam z córcia w ciążę a udało się po miesiącu bardzo pragnęłam dziecka tylko ten strach że dostanę po zastrzyku wstrząsu i mnie nie uratują nie daj Boże był silniejszy do czasu, w końcu chęć posiadania dziecka było silniejsze. Jak to mówią odważnym nie jest ten kto nie czuje strachu tylko strach swój pokonuje. Na twoim miejscu dałabym sobie spokój na jakiś czas i dzidziuś pojawi się w najmniej odpowiednim momencie 🙂nie ma tak co na siłę męczyć siebie psychicznie i fizycznie. Masz już jednego maluszka, skup się na nim. Pozdrawiam
Ja w ciążę nie mogłam zajść przez niski progesteron, nie z powodu choroby czy anomalii anatomicznych. Ciążę, z pomocą leków, mogę spokojnie donosić i bez problemu urodzić. Plus dla mnie bardziej obciążające psychicznie by było nie staranie się, niż danie sobie "na luz". Szczególnie, że nie mogę się starać o adopcję, bo mamy za małe mieszkanie 😔 Nie żałuję poronień. Te dzieci były/są bardzo kochane przeze mnie i poznam je w niebie. Jest mi po prostu przykro, bo za nimi bardzo tęsknię. Nie żałuję też, że się starałam z mężem pomimo wszystko, bo aktualnie jestem w 11 tyg ciąży i jak na razie wszystko jest okej ❤️ Czy będziemy mieć więcej dzieci? Nie wiem, ale bardzo bym chciała. Nawet nie swoje. Ale to tym bardziej nie od nas zależy. Każda historia jest inna i każdą trzeba rozpatrywać indywidualnej. Każdy człowiek jest inny i w danej sytulacji by postanowił inaczej.
@@AlicjaRaczko to jest straszne se nie możemy adoptować bo nie mamy domu 200metrowego. Tyle dzieci byłoby szczęśliwych mając mame i tatę i mając malutki pokoik. Kochana nie czuj się urażona moim komentarzem bo nie miałam na celu cie urazić tylko po prostu znam osoby które jak przestały się starać zaszły w ciążę i stąd moja rada. Mam jeszcze jedno pytanie mam nadzieję że cię nie urazi ale to tylko czysto babska ciekawość. Skoro możesz donosić ciąże z pomocą leków to skąd tyle poronień u ciebie?
Alu podziwiam Cię, jesteś mega wytrzymała. Ja w wieku 31lat straciłam pierwszą ciążę w 6 tygodniu podobnie jak Ty wiedziałam od samego początku że udało się zajść. Lekarka zaleciła nam wstrzymać się ze staraniem 2 miesiące, więc za miesiąc będziemy próbować. Życzę Ci dużo zdrowia, szczęścia i żeby tym razem wszystko poszło dobrze ♥️♥️♥️
Dziękuję i jestem całym sercem z Wami ❤️❤️❤️
Dziękuję Ci za ten filmik.Ja będąc po kolejnej stracie ( szósta ciąża a mam jedno dziecko z pierwszej), czyli straciłam 5....czuję się zdruzgotana.Nie ma słów, żeby opisać co czuje kobieta po stracie, ktòra tak bardzo pragnęła dziecka..Dlatego takie filmy jak ten działają na mnie terapeutycznie.Wiem ,że nie jestem sama, że ktoś mnie doskonale rozumie, że ten ktoś ma siłę dalej walczyć i nie poddaje się mimo takiego ogromu bólu i niepowodzeń.
Bardzo, bardzo mocno Ciebie przytulam. Mam nadzieję, że w jakiś sposób uleczysię Twój ból. Ja myślę o kolejnych dzieciach, ale no... Boję się... Boje się starania się. Boję się straty. Boję się że może się nie urodzić zdrowe. Dlatego też myślę o adopcji. Ja po prostu chce mieć kolejne dziecko. Nie ważne, czy własne...
Jestem z Tobą całym sercem ❤️❤️❤️
Słyszę Twoje pragnienie macierzyństwa i kolejnych dzieci. Takie prawdziwe prosto z serca, duszy i ciała. Jest piękne to pragnienie i jest zapewne Twoim powołaniem od Boga. Czułam tak samo, po pierwszej stracie, druga ciąża też bardzo stresująca ale mam córkę, trzecia ciąża już trochę mniej stresująca i też córka. Tak samo każdy ból brzuch przywracał traumę i ból. Dwie córki i ciągle pragnęłam mocno dziecka tak właśnie jak Ty. To była 4 ciąża i synek. Wszystko to trwało 9 lat! Ale mimo trudnych chwil i zmęczenia jestem szczęśliwa i cieszę się że słyszałam głos w sobie. Modlę się za Ciebie dzisiaj i za tego małego szkraba:) Buziaki!!!! Choć jestem introwetykiem ;))) dopisze jeszcze, że bardzo żałowałam, że po pierwszej stracie czekałam rok na kolejne starania byłam gotowa wcześniej ale uległam presji.
Dziękuję za ten komentarz ❤️ I cieszę się, że doczekałaś się swoich skarbów☺️. U mnie na szczęście rodzina się nie wtrąca. To co chcemy, to robimy, a ona nas wspiera. Ale komentarze na internecie czasami bywają niedorzeczne... 🤦♀️ I gdybym miała takie "wsparcie" ze strony bliskich, to podejrzewam, że też by było mi się trudniej starać zaraz po stracie.
Poronienie jest straszne, cała moja 2 ciąża była trudna , 6 tydzień ciąża nie rozwija się do usunięcia, serce bije szpital tabletki do obserwacji, do 15 tygodnia krwawienie , szpital co chwilę, łożysko przodujące, moja córeczka ma już roczek, ale jak wspomnę to wszystko to mi słabo się robi. Bo nie było wsparcia od lekarzy, żadnych już dzieci, nabawiłam się depresji , leków o dziecko, zajęło mi to rok żeby wrócić do równowagi
Dużo zdrówka kochana! Trzymam kciuki za Ciebie, jesteś dzielna i silna,dużo siły i cierpliwości! 😘♥️😘
❤️❤️❤️
Piękny, wzruszajacy film…
A jaki progesteron miałaś? A jaki powinien być w 1 trymestrze?
Trzymaj się kochana , jak dla mnie i tak jesteś wielka i waleczna 💖😊 . Teraz już może być tylko dobrze 😘
❤️❤️❤️
Poronilam na początku 4 miesiąca, po miesiącach starania udało się zajść w ciążę i nie opuszczają mnie złe przeczucia.. Staram się myśleć pozytywnie, jednak doświadczenie jakim jest poronienie po kilku miesiącach sprawia, że bezpiecznie poczuję się w 36 tygodniu
Bardzo mi przykro i całkowicie Ciebie rozumiem. Ja myślałam, że nigdy nie poczuje się "bezpiecznie". Jednak w końcu nadszedł ten moment i mam nadzieję, że u Ciebie też nastanie ❤️
Życzę Ci wszystkiego co najlepsze❤️
❤️❤️❤️
Urodziłam martwą córeczkę w 6 miesiącu.
Bardzo dobrze mówisz i pomagasz innym przejsc przez to.
Bardzo mi przykro, że musiałaś przez to przejść. Przytulam Ciebie bardzo mocno ❤️
@@AlicjaRaczko Dziękuję, no niestety musiałam przejść przez to, ale mam nadzieje, ze teraz już będzie lepiej.
A takie filmiki jak Twoje dają nadzieje
Cieszę się, że jakoś mogłam pomóc w tej trudnej sytulacji ❤️ Mam ogromną nadzieję, że już wszystko się ułoży. Będę miała Ciebie w swoich myślach i modlitwach ❤️
@@AlicjaRaczko Dziękuję bardzo 😊🥰
Stres może Ci teraz bardzo zaszkodzić i maleństwu! Boisz się o utrzymanie, a przez negatywne emocje, bardzo podniesiony hormon stresu, w każdej chwili organizm może stwierdzić, że w takich stresujących warunkach nie jest czas na ciążę a czas na utrzymanie dobrego stanu Twego organizmu i Twoje przetrwanie. Wiem, że to jest ciężkie, ale musisz się zmusić wręcz do spokoju. Jeśli nie cieszysz się rosnącym w Tobie dzieciątkiem, to ono już teraz czuje Twoje emocje i jest to krzywdzące dla niego :( dlatego musisz się uspokoić. Dla waszego wspólnego dobra!
Bardzo współczuję, jestem świeżo po poronieniu w 8 tygodniu, ciąża obumarła. Przeryczałam kilka dni.
Cześć Alicja. Mam takie niedelikatne pytanie, czy nie czujesz żalu do pierwszego lekarza, że nie wychwycił za niskiego progesteronu, który był przyczyną poronień? Lekarz zbagatelizował problem i przez to kilkukrotnie musiałaś cierpieć..
Trochę mam. Nie będę ukrywać, ale nie jestem zła na niego. Dzięki niemu mamy Leona, więc i tak bardzo dużo mu zawdzięczam.
Powodzenia , trzymaj się , będę się za was modlić :)
Dziękuję ❤️
Ponad 1,5 roku starań. Pierwsza, wymarzona, cudowny chłopczyk, zakończona w 5 miesiącu. Ból, uczucie pustki. Moment w którym zobaczyłam krew w domu i wyjazd do szpitala to coś co będzie mnie prześladować do końca życia. Chciałbym przyspieszyć czas i móc starać się dalej. Wiem że każdy dzień będzie pełen obaw o stratę. Dziewczyny trzymajcie się. Musimy walczyć o nasze szczęście.
❤️❤️❤️
Dobrze wiem co czujesz ciaza po stracie to katorga, ciagla niepewność o wszystko, ale mam nadzieje ze i u Ciebie bedzie wszystko juz ok, moja Zosia ma juz roczek za 3 tygodnie 🥰
Też mam taką nadzieję ❤️
Poronienie jest stratą, ale nie można się poddawać. Nie zaszkodzi wspomagać się pomiarami lh w celu wyznaczania płodności. Mi pomaga monitor Afrodyta Smart, a zapisy cyklu pokazuję ginekologowi na wizytach
Kochana siły
Bardzo mi przykro, że musiałaś przez to przechodzić ❤️ U mnie chęć posiadania dużej rodziny jest większa niż strach. Tylko nie wiem, czy mąż się zgodzi. W końcu do tanga trzeba dwojga 😆
Ala masz rację poprostu być nie słowa tylko obecność rozproszenie uwagi.
Alu Jesteś bardzo dzielna, trzymam kciuki żeby tym razem było wszystko dobrze. Pozdrawiam
❤️
Hej jestem w 17tyg. Czuję to co ty moje pierwsze dziecko poroniłam w 18 tyg, dzień po moich urodzinach 3 dni przed wigilią. Obecnie jestem cały czas pesymistką i też nie umiem się cieszyć dzieckiem w brzuchu bo myślę cały czas o stracie. Lekarz mi nie pomaga uważa że wszystko dobrze i wizyty mam co miesiąc więc też żyje z wizyty na wizytę. Starałam się z partnerem prawie rok o następne dziecko, ja jednak po poronieniu i po pierwszej fali covida całkowicie wyparlam strate i nie myślałam że będę próbować ponownie za rok. Uważam że szybkie zdecydowanie się na następne to było dla ciebie dodatkową krzywdą. Zamiast cieszyc się chwilami z Leosiem i żyjąc tym że te chwile są krótkie, żylas myślą by zajść w kolejna ciążę. Uważam że w ten sposób się jeszcze bardziej biedaczko nakrecalaś. Ja po poronieniu byłam sama w obcym kraju, wybuchł wtedy covid i na prawdę było ciężko ale jak najszybciej wróciłam do pracy by odciągnąć od siebie złe myśli i wyszło mi to na dobre. Obecnie czekam do tego 18 tyg czy moje dziecko przeżyje, nie mam imienia, nie wiem czy to dziewdcyzna czy chłopiec ale boje się nawet o tym myśleć by się nie rozczarować jak to dziecko stracę. Mam nadzieję, że to myślenie wkrótce przejdzie i też czekam na ruchy dziecka , wtedy też myślę że będę spokojniejsza i zacznę cieszyć się ciąża. Buziaki dla ciebie 3maj się ciepło
Bardzo mi przykro, że musiałaś przez to przychodzić. Mam ogromną nadzieję, że wszystko się ułoży.
Każdy podejmuje taką decyzję, która uważa za dobrą dla siebie i jego rodziny. Niektórzy potrzebują czasu by przetrawić takie rzeczy, a niektórzy muszą od razu "wrócić na konia". Nie potrafiłabym czekać roku tak jak Ty. Miałabym tylko poczucie marnowania czasu i pogłębiałabym się w żałobie. Nie żałuję więc podjętych decyzji. Obecnie jestem w 32 tygodniu ciąży i odkąd dowiedziałam się, jaką płeć, to zaczęłam akceptować to, że jestem w ciąży i się nią cieszyć. Jak weszłam w 3 trymestr, to już w ogóle przestałam się martwić i tylko marzę o dniu kiedy poznam swoją córkę. Nie oddałabym tego co teraz mam za rządne skarby. Mam nadzieję, że i u Ciebie przyjdzie taki przełomowy moment i będziesz czuła same szczęście ❤️
Jezus mówi: "Nie lękaj się, bo Ja jestem z tobą;
nie trwóż się, bom Ja twoim Bogiem.
Umacniam cię, jeszcze i wspomagam,
podtrzymuję cię moją prawicą sprawiedliwą." :)
Dziękuję ❤️❤️❤️
Kochana doskonale Cię rozumiem, niestety ciąża po poronieniu jest trudna i więcej w niej strachu niż radości. Po prostu trzeba to przetrwać, by spełnić swoje marzenie.Trzymaj się 😉
❤️❤️❤️
Co to znaczy interwetyk ? Przepraszam jeśli źle to napisalam
Jest introwertyk i ekstrawertyk. Introwertyk ładuje swoje "baterie" przebywając sam lub/i z najbliższym, małym gronem przyjaciół/rodziny. Ekstrawerty ładuje swoje "baterie" wśród ludzi i lubi zawierać nowe znajomości. Tak najprościej ujmując :)
Właśnie przechodzę swój dramat. Wiem o czym mówisz. Też zaszłam w lutym 14 lutego. 27.04 był zabieg. I o tych tekstach osób trzecich to jest prawda co mówisz. Ja osobiście nie chce już słuchać pocieszeń że będzie następne...
Bardzo mi przykro ❤️ Jestem z Tobą całym serduszkiem
@@AlicjaRaczko też cudem udało mi się zajść w ciążę. Mam już jedno dziecko ale pragnę z mężem drugie. I nie wychodzi. I takie gadanie że będzie następne kobiecie z cienkim endometrium to bezsensowne gadanie.
@@niepoprawnaswiatuska6763 no napewno nie pocieszające gadanie... Mi często mówili, że skoro mam jedno dziecko, to po co mi drugie 🤦♀️ Przytulam mocno ❤️
❣️❣️❣️❣️
❤️
Współczuję strat ciąż. Też miałam trzy ciąże obumarłe i mimo, że mam pięcioro zdrowych dzieci, to strata jednak boli psychicznie 😓
Przytulam bardzo mocno ❤️❤️ i dziękuję za wsparcie ❤️
@@AlicjaRaczko ❤️❤️❤️
Pozdrawiam serdecznie
❤❤❤💔💔
Mogę podzielić się z tobą moją historią 2 dzieci mialam rok po roku po 4 latach zaszłam w ciążę pozamaciczną mnogą przeszłam przez leczenie po 7 latach zaszłam w 4 taką wyczekaną ale niestety po 9 tyg krwawienie i strata popadłam we flustrację ze teraz albo nigdy kazali mi czekać 3 mc ale ja po mc juz byłam w ciązy i tu 12 tydz i krwawienie taka złość mnue wzieła że niestraciłam jej Jagienka ma teraz 2.5 roku i teraz za 2mc rodzę 4 dziecko ale ono juz wogóle nie planowane więc nic od nas nie zależy poprostu strata ciązy wiem ze jest wpisana w nasze doswiadczenie zyciowe pozdrawiam
Bardzo mi przykro, że przez to wszystko musiałaś przejść i całym sercem jestem z Tobą ❤️ Prawda jest taka, że jak kobieta chce mieć dziecko, to rozsądek i cierpliwość raczej temu nie towarzyszą. Ja jednak nie żałuję tych wszystkich starań i bycia upartą, bo dzięki temu już wiem czemu były te poronienia i mogłam wyeliminować kolejne. Jakbym porostu usiadła i czekała, to bym nigdy się nie doczekała... Gdzie podejrzewam, że ten niski progesteron jest dziedziczny, bo moja babcia na 9 ciąż urodziła tylko 2 zdrowych dzieci :(
przepraszam :( :'( ten film otworzył mi oczy
Ciąża rok po roku jest bardzo ciężka.
Doradzam Ci Alicjo, zeby ostatkiem sil pozbyc sie strachu, leku, myslec pozytywnie, wizualizowac narodzone i oczekiwane dziecko, dlatego ze, lęk i strach dziecko dziedziczy w komorkach, otrzymuje te reakcje na cale soje zycie.
Takie słowa nie pomagają.
Organizm dawał znać że nie jest gotowy..
Kochana ja może nie na temat ale w tych krótkich włosach wyglądałaś super. Może powrót na wiosnę do krótkich? A teraz na temat 🙂 Podziwiam że tak ryzykujesz zdrowiem i może i życiem żeby mieć więcej dzieci. Zawsze chciałam miec więcej dzieci ale mam już 38 lat córka prawie 7 i powiem szczerze nie mam jak na razie chęci na nocne wstawanie 🙂 zrobiłam się wygodna a może to wynika z faktu że córka była dzieckiem co w nocy wstawało co 1,5 godziny, miała masakryczne kołki itp ale chyba najbardziej decydujące w tym wszystkim jest to że długo odwlekałam decyzję z zajściem w ciążę bo bałam się porodu nie naturalnego ale cesarki ponieważ mam astme, alergie, kilka razy miałam wstrząs anafilaktyczny po zastrzykach i bałam się ze cos się stanie i osieroce niemowlaczka. Dzięki Bogu urodzilam, miałam cesarkę, nic się nie stało, ale teraz mając małe dziecko boję się podwójnie cesarki bo jak jednak tym razem nie będzie rąk kolorowo i córcia zostalaby bez mamy odpukać. Zanim zaszlam z córcia w ciążę a udało się po miesiącu bardzo pragnęłam dziecka tylko ten strach że dostanę po zastrzyku wstrząsu i mnie nie uratują nie daj Boże był silniejszy do czasu, w końcu chęć posiadania dziecka było silniejsze. Jak to mówią odważnym nie jest ten kto nie czuje strachu tylko strach swój pokonuje. Na twoim miejscu dałabym sobie spokój na jakiś czas i dzidziuś pojawi się w najmniej odpowiednim momencie 🙂nie ma tak co na siłę męczyć siebie psychicznie i fizycznie. Masz już jednego maluszka, skup się na nim. Pozdrawiam
Mam wrażenie, że skupiłaś się na pisaniu komentarza, a nie na słuchaniu tego, co Alicja mówi 🤔
@@joannat4279 słuchałam bardzo uważnie, mój komentarz to moje doświadczenia i opinia.
@@Ami_Lizak Alicja obecnie jest w ciąży 💕
Ja w ciążę nie mogłam zajść przez niski progesteron, nie z powodu choroby czy anomalii anatomicznych. Ciążę, z pomocą leków, mogę spokojnie donosić i bez problemu urodzić. Plus dla mnie bardziej obciążające psychicznie by było nie staranie się, niż danie sobie "na luz". Szczególnie, że nie mogę się starać o adopcję, bo mamy za małe mieszkanie 😔 Nie żałuję poronień. Te dzieci były/są bardzo kochane przeze mnie i poznam je w niebie. Jest mi po prostu przykro, bo za nimi bardzo tęsknię. Nie żałuję też, że się starałam z mężem pomimo wszystko, bo aktualnie jestem w 11 tyg ciąży i jak na razie wszystko jest okej ❤️ Czy będziemy mieć więcej dzieci? Nie wiem, ale bardzo bym chciała. Nawet nie swoje. Ale to tym bardziej nie od nas zależy.
Każda historia jest inna i każdą trzeba rozpatrywać indywidualnej. Każdy człowiek jest inny i w danej sytulacji by postanowił inaczej.
@@AlicjaRaczko to jest straszne se nie możemy adoptować bo nie mamy domu 200metrowego. Tyle dzieci byłoby szczęśliwych mając mame i tatę i mając malutki pokoik. Kochana nie czuj się urażona moim komentarzem bo nie miałam na celu cie urazić tylko po prostu znam osoby które jak przestały się starać zaszły w ciążę i stąd moja rada. Mam jeszcze jedno pytanie mam nadzieję że cię nie urazi ale to tylko czysto babska ciekawość. Skoro możesz donosić ciąże z pomocą leków to skąd tyle poronień u ciebie?