2000 lat upłynęło, a tu ś.j. jedyni kierowani własnym duchem posiadają własną biblię - korporacja wykonała dokładnie to czego potrzebowała! Dziękuję Panie Marku i pozdrawiam.👍
Witam Panie Marku. Bardzo ciekawy materiał. Jak zwykle przekład ŚJ jest beznadziejnie opracowany. Pytanie powstaje: Czy ja ixinski kupuję coś a płacę kasą mojego syna? Proszę Państwa to jest strasznie słabe i widać wyraźnie co to jest za ,,Bibliia ". I o co w niej chodzi. Doktrynalnie napisany bezimienne pseudo dzieło. Pozdrawiam serdecznie czekam na kolejne materiały
Dziękuję za świetny odcinek. Jedna uwaga. NWT (wydanie do studium) w przypisie do tego wersetu wyjaśnia dlaczego dodali "Syna". Powołują się jak zawsze w takich przypadkach na grecką gramatykę :)
Oczywiste bzdury w tych pseudo wyjaśnieniach. cytuję to wyjaśnienie: (...) krwią Jego własnego Syna: Z gramatycznego punktu widzenia to greckie sformułowanie można przetłumaczyć na „krwią Jego własnego” lub „Jego własną krwią”. Należy więc brać pod uwagę kontekst. W języku greckim wyrażenie ho ídios („własny; swój”) może występować samodzielnie, bez określającego je rzeczownika lub zaimka. Przy tłumaczeniu na inne języki dla lepszego wydobycia sensu trzeba nieraz użyć dodatkowych określeń. Przykłady tego można znaleźć w Jn 1:11 („własnego ludu”), w Jn 13:1 („swoich uczniów”) i w Dz 24:23 („jego ludziom”). W pozabiblijnych greckich manuskryptach wyrażenie ho ídios („własny; swój”) jest używane jako czułe określenie bliskich krewnych. Ktoś, kto czytał omawiany werset (Dz 20:28) po grecku, od razu rozumiał z kontekstu, że po ho ídios domyślnie występuje rzeczownik w liczbie pojedynczej i że odnosi się on do jednorodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, którego krew została przelana. Biorąc to wszystko pod uwagę, wielu biblistów i tłumaczy doszło do wniosku, że uzasadnione jest tu użycie słowa „syn”, i całe wyrażenie oddają: „krwią Jego własnego Syna” (zob. Biblię Warszawsko-Praską i Komentarz żydowski do Nowego Testamentu). (...) i odpowiedź: 1. "można przetłumaczyć na: krwią Jego własnego” W tekście greckim jest διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου (dosł.) przez własną krew/dzięki własnej krwi/za pośrednictwem własnej krwi tekst nie jest właściwym tłumaczeniem słów greckich, ponieważ w tekście greckim brakuje zaimka osobowego 3 os. sing. w genetivie 2. lub „Jego własną krwią”: To tłumaczenie też nie jest właściwe, ponieważ wciąż brakuje wspomnianego zaimka, a przymiotnik ιδιος należy przetłumaczyć jako ‘własny’; wyraża on przynależność do kogoś jako własność tej osoby, więc dodanie „Jego” jest zbędne i niewłaściwe. 3. "Należy więc brać pod uwagę kontekst. W języku greckim wyrażenie ho ídios („własny; swój”) może występować samodzielnie, bez określającego je rzeczownika lub zaimka. Przy tłumaczeniu na inne języki dla lepszego wydobycia sensu trzeba nieraz użyć dodatkowych określeń" A to jest ciekawe stwierdzenie, trzeba użyć dodatkowych określeń, czyli wypaczyć tekst grecki, który jest oczywisty i jasny, w ten sposób pozwala się na tłumaczenia wygodne dla tłumaczącego; tekst grecki powinien być tłumaczony wiernie i dokładnie, dopiero później można go interpretować, ale tłumaczenie ma być jak najwierniejsze oryginałowi. 4. Przykłady tego można znaleźć w: - Jn 1:11 („własnego ludu”, nie οἱ ἴδιοι nie oznacza własny lud, jest to nadinterpretacja dosł. „właśni” w domyśle ludzie czyli ludzie jego, a nie własny lud), - w Jn 13:1 („swoich uczniów” tekst grecki nie mówi o uczniach ale znów o własnych, czyli ludziach należących do Niego) - i w Dz 24:23 („jego ludziom” tekst grecki mówi o własnych Jego tu mamy do czynienia z tautologią, ponieważ wystarczył by sam przymiotnik bez Jego). 5. "W pozabiblijnych greckich manuskryptach wyrażenie ho ídios („własny; swój”) jest używane jako czułe określenie bliskich krewnych. Ktoś, kto czytał omawiany werset (Dz 20:28) po grecku, od razu rozumiał z kontekstu, że po ho ídios domyślnie występuje rzeczownik w liczbie pojedynczej i że odnosi się on do jednorodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, którego krew została przelana" Tekst grecki nie mówi o Synu czy Jezusie jest to jedynie domysł i interpretacja nie bazująca na tekście greckim. 6. "Biorąc to wszystko pod uwagę, wielu biblistów i tłumaczy doszło do wniosku, że uzasadnione jest tu użycie słowa „syn”, i całe wyrażenie oddają: „krwią Jego własnego Syna” Błędne tłumaczenie nie bazujące na tekście oryginalnym.
Panie drogi a Biblia Warszawski Praska Romaniuk chyba katolik? Jak Pan nie zerknął?😂 ,, WARSZ.PRASKA Pamiętajcie o sobie i o całej trzodzie, nad którą Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, odkupionym krwią [Jego] własnego [Syna]. pozdrawiam 👀
He He, a co to za argument? Po pierwsze: Romaniuk w miejscach gdzie ma tzw. wtręty czyli wpisy, które nie wynikają z tłumaczenia i nie pochodzą z tekstu źródłowego podaje nawias kwadratowy [tekst]. Ten nawias oznacza jego OSOBISTY wpis nie jest on efektem bezpośredniego tłumaczenia, a jest interpretacją tłumacza. Po drugie: Nawet jeśli przyjąć narrację, że ktoś przetłumaczył dodając "Syna" to jest to tylko przekład. Nie jest to (Idąc za prof. J.D. BeduHnem) żaden dowód w dyskusji. Nie ma "Syna" w źródłach greckich i tyle!
Albo inaczej: Jeśli na przykład, krytyk Biblii Tysiąclecia Ks. Dąbrowski, w swoim przekładzie NT wpisał w 1J. 5.7: "I Trójca wydaje świadectwo na ziemi: duch, woda i krew, a Trójca ta jednym jest." [Przekład Eugeniusza Dąbrowskiego (z Wulgaty), 1J 5.7] To mam mu wierzyć? To tylko interpretacja tłumacza...
@@marekklimas1622 Problem w tym że wiele przekładów dodaje słowo "Syna" i jest to zwyczajnie uzasadnione kontekstem i niejednoznaczności słowa ἴδιος (ídios). Jest wiele innych wersetów, w których tłumacz musi dookreślić na podstawie kontekstu do czego odnosi się ta "swojość" - przykładowo Dz 21:6, gdzie tekst grecki podaje "wrócili do swoich" (eis ta idia), wszystkie tłumaczenia dodają zgodnie słowo "domów", które w oryginale nie występuje, a dodać je jednak należy. Przykładów jest znacznie znacznie więcej. Biblia ŚJ w wielu miejscach jest zła, ale akurat oddanie Dz 20:28 jest akceptowalne i dość powszechne. Odcinek bardzo powierzchowny i niepotrzebnie stronniczy, można było się zająć bardziej kontrowersyjnymi fragmentami NWT.
@@jotjot07 Witam . Biblia Warszawska wyd 1975 roku. Dz 20:28 nie ma ani ,,Syna" ani ,, jego" . Biblia Warszawsko- Praska wyd 1997 jest dodane przez autora w nawiasie kwadratowym. Nie ma to nic wspólnego z tekstem Greckim. Poza tym , idąc dalej nie trzeba dodawać czegoś,czego nie ma w Tekscie Greckim. Przecież wiadomo doskonale o kogo tutaj chodzi ,w tym wersecie. Logicznie myśląc zrobiono w przekładzie ŚJ z Boga Ojca kogo? . Jak można płacić czyjąś krwią?. Jednym zdaniem gdy nie pasuję że Pan Jezus jest Bogiem do wieżeń ŚJ to , doktrynalnie wkładamy tam słowa które pasują i tyle. Nie ma innego powodu ...... . W tym ich cudownym pseudo dziele jest tyle bzdur i przekrętów, zarówno w Starym Przymierzu jak i w Nowym , są takie numery, że tylko człowiek kompletnie ślepy by tego nie zauważył. P.S : Warszawsko-Praska przynajmniej ma nawiasy keadratowe i to w jakimś stopniu jest ok. Zaś u ŚJ jawne oszczerstwo .Pozdrawiam
@@lorenzo8937 Dz 20,28: προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου. Tekst ten należy przetłumaczyć: „Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym/pośród którego was Duch Święty umieścił/ustalił/ustanowił biskupami, abyście byli pasterzami/paśli // tak że jesteście pasterzami/pasiecie Kościół Boga/Boży, który ocalił/zachował dla siebie/zdobył/zyskał/nabył dla siebie przez/dzięki/przy pomocy/za pośrednictwem krwi swojej/własnej”. Jak widać w tłumaczeniu świadków Jehowy zmieniona jest przede wszystkim struktura zdania greckiego. W oryginale mamy bowiem jedno zdanie główne: προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ i dwa zdania podrzędne: ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ (odnoszące się do stada) oraz ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου, które odnosi się do Kościoła Boga/Bożego. W tłumaczeniu zaś świadków Jehowy mamy dwa zdania główne i jedno podrzędne. Należy również zauważyć, że ich tłumaczenie „żebyście paśli zbór Boga, kupiony przez Niego krwią Jego własnego Syna” nie zgadza się z tekstem greckim. Po pierwsze w tłumaczeniu tym brakuje, zaimka względnego „który” (ἣν). Po wtóre forma czasownikowa περιεποιήσατο jest w stronie medialnej, a nie biernej („kupiony”). Ponadto czasownik περιποιέω nie przyjmuje znaczenia „kupować”. W tekście greckim nie ma również słów „przez niego” (domniemane ὑπὸ αὐτοῦ) oraz zwrotu „krwią Jego własnego Syna” (tekst grecki mówi wyraźnie, że krew własna była pośrednikiem ocalenia Kościoła, a nie narzędziem tego nabycia jak sugeruje tłumaczenie innowierców). W tekście greckim nie ma słowa „Syn”, jest to więc nieuzasadniony dodatek. W ten sposób należy również ocenić to słowo w tłumaczeniu bpa Romaniuka. Jest to nadmierny dodatek do tłumaczenia. Może on być spowodowany błędem, choć dodanie słowa, którego nie ma w tekście, jest zawsze nadużyciem. Błąd dotyczy substantywizowanego przymiotnika τοῦ ἰδίου. Z morfologicznego punktu widzenia może to być genetivus rodzaju męskiego lub nijakiego liczby pojedynczej. W kontekście Dz 20,24 należy uznać, że jest on w rodzaju nijakim i łączy się atrybutywnie z rzeczownikiem τοῦ αἵματος, który również jest w rodzaju nijakim. Uznanie, że τοῦ ἰδίου jest w rodzaju męskim, co z kolei mogłoby sugerować człowieka rodzaju męskiego, czyli Syna, jest mało prawdopodobne i raczej nieuzasadnione z punktu widzenia składniowego. Jeśli w ten sposób autor chciałby sugerować odniesienie do Syna, to byłoby ono bardzo słabo czytelne i zaburzałoby składnię zdania. Ponadto, jeśli chciałby wyrazić, że chodzi o Syna, to dlaczego tego nie napisał wprost, tylko pozostawiałby jako bardzo słabą sugestię w tekście. Podsumowując τοῦ ἰδίου jest rodzaju nijakiego i donosi się do krwi a nie do Syna (w tym wypadku musiałoby słowo to być w rodzaju męskim). Zdanie: ‘Wyrażenie τοῦ ἰδίου - „własnego” - spotyka się w egzegezie jako synonim: τοῦ ἀγαπητοῦ υἱοῦ - „ukochanego syna” wręcz „krewnego” (Dz 24:13). Można argumentować, że natchnionemu autorowi chodziło o odniesienie do Syna, tj. Jezusa’ Jest nieuzasadnione i nieprawdziwe. W Dz 24,13 nie ma nawet takich słów, a w całym NT nie ma tekstu, który sugerowałby nawet, że τοῦ ἰδίου oznacza τοῦ ἀγαπητοῦ υἱοῦ. Stwierdzenie to jest nadużyciem i kłamstwem.
2000 lat upłynęło, a tu ś.j. jedyni kierowani własnym duchem posiadają własną biblię - korporacja wykonała dokładnie to czego potrzebowała! Dziękuję Panie Marku i pozdrawiam.👍
Witam Panie Marku. Bardzo ciekawy materiał. Jak zwykle przekład ŚJ jest beznadziejnie opracowany. Pytanie powstaje: Czy ja ixinski kupuję coś a płacę kasą mojego syna? Proszę Państwa to jest strasznie słabe i widać wyraźnie co to jest za ,,Bibliia ". I o co w niej chodzi. Doktrynalnie napisany bezimienne pseudo dzieło. Pozdrawiam serdecznie czekam na kolejne materiały
Witam Panie Marku.
Dziękuję za świetny odcinek. Jedna uwaga. NWT (wydanie do studium) w przypisie do tego wersetu wyjaśnia dlaczego dodali "Syna". Powołują się jak zawsze w takich przypadkach na grecką gramatykę :)
Oczywiste bzdury w tych pseudo wyjaśnieniach.
cytuję to wyjaśnienie:
(...) krwią Jego własnego Syna: Z gramatycznego punktu widzenia to greckie sformułowanie można przetłumaczyć na „krwią Jego własnego” lub „Jego własną krwią”. Należy więc brać pod uwagę kontekst. W języku greckim wyrażenie ho ídios („własny; swój”) może występować samodzielnie, bez określającego je rzeczownika lub zaimka. Przy tłumaczeniu na inne języki dla lepszego wydobycia sensu trzeba nieraz użyć dodatkowych określeń. Przykłady tego można znaleźć w Jn 1:11 („własnego ludu”), w Jn 13:1 („swoich uczniów”) i w Dz 24:23 („jego ludziom”). W pozabiblijnych greckich manuskryptach wyrażenie ho ídios („własny; swój”) jest używane jako czułe określenie bliskich krewnych. Ktoś, kto czytał omawiany werset (Dz 20:28) po grecku, od razu rozumiał z kontekstu, że po ho ídios domyślnie występuje rzeczownik w liczbie pojedynczej i że odnosi się on do jednorodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, którego krew została przelana. Biorąc to wszystko pod uwagę, wielu biblistów i tłumaczy doszło do wniosku, że uzasadnione jest tu użycie słowa „syn”, i całe wyrażenie oddają: „krwią Jego własnego Syna” (zob. Biblię Warszawsko-Praską i Komentarz żydowski do Nowego Testamentu). (...)
i odpowiedź:
1. "można przetłumaczyć na: krwią Jego własnego”
W tekście greckim jest διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου (dosł.) przez własną krew/dzięki własnej krwi/za pośrednictwem własnej krwi tekst nie jest właściwym tłumaczeniem słów greckich, ponieważ w tekście greckim brakuje zaimka osobowego 3 os. sing. w genetivie
2. lub „Jego własną krwią”:
To tłumaczenie też nie jest właściwe, ponieważ wciąż brakuje wspomnianego zaimka, a przymiotnik ιδιος należy przetłumaczyć jako ‘własny’; wyraża on przynależność do kogoś jako własność tej osoby, więc dodanie „Jego” jest zbędne i niewłaściwe.
3. "Należy więc brać pod uwagę kontekst. W języku greckim wyrażenie ho ídios („własny; swój”) może występować samodzielnie, bez określającego je rzeczownika lub zaimka. Przy tłumaczeniu na inne języki dla lepszego wydobycia sensu trzeba nieraz użyć dodatkowych określeń"
A to jest ciekawe stwierdzenie, trzeba użyć dodatkowych określeń, czyli wypaczyć tekst grecki, który jest oczywisty i jasny, w ten sposób pozwala się na tłumaczenia wygodne dla tłumaczącego; tekst grecki powinien być tłumaczony wiernie i dokładnie, dopiero później można go interpretować, ale tłumaczenie ma być jak najwierniejsze oryginałowi.
4. Przykłady tego można znaleźć w:
- Jn 1:11 („własnego ludu”, nie οἱ ἴδιοι nie oznacza własny lud, jest to nadinterpretacja dosł. „właśni” w domyśle ludzie czyli ludzie jego, a nie własny lud),
- w Jn 13:1 („swoich uczniów” tekst grecki nie mówi o uczniach ale znów o własnych, czyli ludziach należących do Niego)
- i w Dz 24:23 („jego ludziom” tekst grecki mówi o własnych Jego tu mamy do czynienia z tautologią, ponieważ wystarczył by sam przymiotnik bez Jego).
5. "W pozabiblijnych greckich manuskryptach wyrażenie ho ídios („własny; swój”) jest używane jako czułe określenie bliskich krewnych. Ktoś, kto czytał omawiany werset (Dz 20:28) po grecku, od razu rozumiał z kontekstu, że po ho ídios domyślnie występuje rzeczownik w liczbie pojedynczej i że odnosi się on do jednorodzonego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, którego krew została przelana"
Tekst grecki nie mówi o Synu czy Jezusie jest to jedynie domysł i interpretacja nie bazująca na tekście greckim.
6. "Biorąc to wszystko pod uwagę, wielu biblistów i tłumaczy doszło do wniosku, że uzasadnione jest tu użycie słowa „syn”, i całe wyrażenie oddają: „krwią Jego własnego Syna”
Błędne tłumaczenie nie bazujące na tekście oryginalnym.
Swietny podcast, temat i odpowiedni komentarz, do tego "dzieła" PNS 😆. Pozdrawiam.
Panie drogi a Biblia Warszawski Praska Romaniuk chyba katolik?
Jak Pan nie zerknął?😂
,, WARSZ.PRASKA Pamiętajcie o sobie i o całej trzodzie, nad którą Duch Święty ustanowił was biskupami, abyście kierowali Kościołem Boga, odkupionym krwią [Jego] własnego [Syna].
pozdrawiam 👀
He He, a co to za argument?
Po pierwsze: Romaniuk w miejscach gdzie ma tzw. wtręty czyli wpisy, które nie wynikają z tłumaczenia i nie pochodzą z tekstu źródłowego podaje nawias kwadratowy [tekst]. Ten nawias oznacza jego OSOBISTY wpis nie jest on efektem bezpośredniego tłumaczenia, a jest interpretacją tłumacza.
Po drugie: Nawet jeśli przyjąć narrację, że ktoś przetłumaczył dodając "Syna" to jest to tylko przekład. Nie jest to (Idąc za prof. J.D. BeduHnem) żaden dowód w dyskusji. Nie ma "Syna" w źródłach greckich i tyle!
Albo inaczej: Jeśli na przykład, krytyk Biblii Tysiąclecia Ks. Dąbrowski, w swoim przekładzie NT wpisał w 1J. 5.7:
"I Trójca wydaje świadectwo na ziemi: duch, woda i krew, a Trójca ta jednym jest." [Przekład Eugeniusza Dąbrowskiego (z Wulgaty), 1J 5.7]
To mam mu wierzyć?
To tylko interpretacja tłumacza...
@@marekklimas1622 Problem w tym że wiele przekładów dodaje słowo "Syna" i jest to zwyczajnie uzasadnione kontekstem i niejednoznaczności słowa ἴδιος (ídios). Jest wiele innych wersetów, w których tłumacz musi dookreślić na podstawie kontekstu do czego odnosi się ta "swojość" - przykładowo Dz 21:6, gdzie tekst grecki podaje "wrócili do swoich" (eis ta idia), wszystkie tłumaczenia dodają zgodnie słowo "domów", które w oryginale nie występuje, a dodać je jednak należy. Przykładów jest znacznie znacznie więcej. Biblia ŚJ w wielu miejscach jest zła, ale akurat oddanie Dz 20:28 jest akceptowalne i dość powszechne. Odcinek bardzo powierzchowny i niepotrzebnie stronniczy, można było się zająć bardziej kontrowersyjnymi fragmentami NWT.
@@jotjot07 Witam . Biblia Warszawska wyd 1975 roku. Dz 20:28 nie ma ani ,,Syna" ani ,, jego" . Biblia Warszawsko- Praska wyd 1997 jest dodane przez autora w nawiasie kwadratowym. Nie ma to nic wspólnego z tekstem Greckim. Poza tym , idąc dalej nie trzeba dodawać czegoś,czego nie ma w Tekscie Greckim. Przecież wiadomo doskonale o kogo tutaj chodzi ,w tym wersecie. Logicznie myśląc zrobiono w przekładzie ŚJ z Boga Ojca kogo? . Jak można płacić czyjąś krwią?. Jednym zdaniem gdy nie pasuję że Pan Jezus jest Bogiem do wieżeń ŚJ to , doktrynalnie wkładamy tam słowa które pasują i tyle. Nie ma innego powodu ...... .
W tym ich cudownym pseudo dziele jest tyle bzdur i przekrętów, zarówno w Starym Przymierzu jak i w Nowym , są takie numery, że tylko człowiek kompletnie ślepy by tego nie zauważył.
P.S : Warszawsko-Praska przynajmniej ma nawiasy keadratowe i to w jakimś stopniu jest ok. Zaś u ŚJ jawne oszczerstwo .Pozdrawiam
@@lorenzo8937 Dz 20,28: προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ, ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου.
Tekst ten należy przetłumaczyć: „Uważajcie na samych siebie i na całe stado, w którym/pośród którego was Duch Święty umieścił/ustalił/ustanowił biskupami, abyście byli pasterzami/paśli // tak że jesteście pasterzami/pasiecie Kościół Boga/Boży, który ocalił/zachował dla siebie/zdobył/zyskał/nabył dla siebie przez/dzięki/przy pomocy/za pośrednictwem krwi swojej/własnej”.
Jak widać w tłumaczeniu świadków Jehowy zmieniona jest przede wszystkim struktura zdania greckiego. W oryginale mamy bowiem jedno zdanie główne: προσέχετε ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ i dwa zdania podrzędne: ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ θεοῦ (odnoszące się do stada) oraz ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ αἵματος τοῦ ἰδίου, które odnosi się do Kościoła Boga/Bożego.
W tłumaczeniu zaś świadków Jehowy mamy dwa zdania główne i jedno podrzędne. Należy również zauważyć, że ich tłumaczenie „żebyście paśli zbór Boga, kupiony przez Niego krwią Jego własnego Syna” nie zgadza się z tekstem greckim.
Po pierwsze w tłumaczeniu tym brakuje, zaimka względnego „który” (ἣν).
Po wtóre forma czasownikowa περιεποιήσατο jest w stronie medialnej, a nie biernej („kupiony”).
Ponadto czasownik περιποιέω nie przyjmuje znaczenia „kupować”.
W tekście greckim nie ma również słów „przez niego” (domniemane ὑπὸ αὐτοῦ) oraz zwrotu „krwią Jego własnego Syna” (tekst grecki mówi wyraźnie, że krew własna była pośrednikiem ocalenia Kościoła, a nie narzędziem tego nabycia jak sugeruje tłumaczenie innowierców).
W tekście greckim nie ma słowa „Syn”, jest to więc nieuzasadniony dodatek.
W ten sposób należy również ocenić to słowo w tłumaczeniu bpa Romaniuka. Jest to nadmierny dodatek do tłumaczenia. Może on być spowodowany błędem, choć dodanie słowa, którego nie ma w tekście, jest zawsze nadużyciem. Błąd dotyczy substantywizowanego przymiotnika τοῦ ἰδίου. Z morfologicznego punktu widzenia może to być genetivus rodzaju męskiego lub nijakiego liczby pojedynczej. W kontekście Dz 20,24 należy uznać, że jest on w rodzaju nijakim i łączy się atrybutywnie z rzeczownikiem τοῦ αἵματος, który również jest w rodzaju nijakim. Uznanie, że τοῦ ἰδίου jest w rodzaju męskim, co z kolei mogłoby sugerować człowieka rodzaju męskiego, czyli Syna, jest mało prawdopodobne i raczej nieuzasadnione z punktu widzenia składniowego. Jeśli w ten sposób autor chciałby sugerować odniesienie do Syna, to byłoby ono bardzo słabo czytelne i zaburzałoby składnię zdania. Ponadto, jeśli chciałby wyrazić, że chodzi o Syna, to dlaczego tego nie napisał wprost, tylko pozostawiałby jako bardzo słabą sugestię w tekście.
Podsumowując τοῦ ἰδίου jest rodzaju nijakiego i donosi się do krwi a nie do Syna (w tym wypadku musiałoby słowo to być w rodzaju męskim).
Zdanie: ‘Wyrażenie τοῦ ἰδίου - „własnego” - spotyka się w egzegezie jako synonim: τοῦ ἀγαπητοῦ υἱοῦ - „ukochanego syna” wręcz „krewnego” (Dz 24:13). Można argumentować, że natchnionemu autorowi chodziło o odniesienie do Syna, tj. Jezusa’ Jest nieuzasadnione i nieprawdziwe. W Dz 24,13 nie ma nawet takich słów, a w całym NT nie ma tekstu, który sugerowałby nawet, że τοῦ ἰδίου oznacza τοῦ ἀγαπητοῦ υἱοῦ. Stwierdzenie to jest nadużyciem i kłamstwem.