u mnie było tak ,że rodzice właśnie mówili ,że inni mnie nie obchodzą , obchodzisz mnie Ty dlatego masz się skupić na sobie ,a nie było to w tym to nie ,że dlaczego nie jesteś taki jak inni , tylko bardziej jesteś sobą i masz być sobą i masz się skupić na tym co Ty robisz ,a nie inni więc moim zdaniem np. to jest zdrowę podejście, ponieważ nie zmuszali mnie bym był taki jak inni tylko chcieli ode mnie tego ,żebym po prostu przeszedł do następnej klasy byli zadowoleni jak dostawałem trójkę, więc nie wszyscy rodzice popełniają błędy :D , gorzej ze społeczeństwem, które i tak wprasowało we mnie porównywanie.
Dlaczego Maciek dziabnął cię nożem? Bo noże są złe!!! Naprawmy świat! Zlikwidujmy wszystkie noże!!! Rozumiecie że to nie oceny są problemem a rodzice którzy tak je interpretują???
Nie mogę znaleźć miejsca żeby się wyżalić, więc chyba zrobię to tutaj. Lekcje Języka Polskiego od podstawówki były moimi ulubionymi, a z czasem literatura i jej analiza stały się razem z muzyką jedynymi pasjami jakie mi pozostały. Ojciec wybił mi z głowy studiowanie filologii Polskiej, więc byłem przygotowany na to, że ten rok będzie moim ostatnim z lekcjami jakie mnie naprawdę interesują. Jedyne czego chciałem, to zakończyć to w dobry sposób, napisać rozszerzony Polski i napisać go dobrze, jednak dzisiaj rano dostałem informację o wyniku i do teraz nie mogę się pozbierać. Moja pasja i wszystkie godziny spędzone na czytaniu, analizowaniu, wkuwaniu życiorysów są warte 3%. Sam nie wiem czemu piszę to tutaj, ale wstyd mi komukolwiek znajomemu powiedzieć o wyniku.
Nie wiem czemu, ale gdziekolwiek bym nie czytał o rozszerzonym polskim z tego roku to wszędzie ludziom poszło beznadziejnie. Dosłownie wszystkim, zwłaszcza osobom, które spodziewały się wysokich wyników. Nie jesteś sam, najważniejsze ile potrafisz przed samym sobą. Co do ojca, przykro mi się to czyta, pamiętaj, że jeśli będziesz pod presją skończenia innych studiów to zawsze możesz pójść na filologię polską za kilka lat, to na prawdę nie ma znaczenia, kiedy ktoś zaczyna studia. No i wysyłam wirtualne przytulasy!!
Powiem ci ja zdawałem maturę w 2014 roku rozszerzony Polski i historia. Na historie uczyłem się do matury ponad pół roku wcześniej chyba 7-8 miesięcy. Na polski nie uczyłem się nic. Wynik był taki ze na polskim rozszerzonym temat wypracowanie mi podszedł ( temat był chyba Polacy zsyłki na Syberie interpretacja wiersza) dostałem 60% z historii setki godzin dodatkowej nauki mi dało 55% także to czasem jest na chybił trafił na tych durnych egzaminach.
Temat idealnybprzed jutrzejszymi wynikami matur. Te wszystkie skale centylowe mówiące nam, że jesteśmy lepsi od x% osób (czyli gorsi od 100-x%). No i oczywiście średnie w kraju, województwie, mieście, szkole
@@KrzysztofMMaj tak - niech zajmą się tym ludzie! Zamiast prowadzić działalność naukową niech wymyślają oryginalne konstruktywne oceny opisowe dla wszystkich 5000 chętnych na informatykę. A jak nie potrafią to wywalić ich z uczelni. No i oczywiście nikt z tych 4500 odrzuconych nie będzie miał pretensji jak im ktoś konstruktywnie opisze w ich ocenie że "moim zdaniem inni kandydaci bardziej nadają się na nasz wydział, bo...". I co z tego "bo..." ??? To czysto subiektywna ocena uzależniona od tego który oceniający oceniał, o której porze, na początku czy na końcu, czy kilku poprzednich ocenianych było znacznie ponad przeciętną lub poniżej poziomu. Po to są testy i oceny żeby ustandaryzować wyniki, pozbyć się wpływu jak największej ilości czynników nieistotnych i zakłócających ocenę. Odrzucanie ocen jest czystą głupotą. Można dyskutować żeby wprowadzić dodatkową rekrutację dla osób czymś się wyróżniających którym być może nie poszedł egzamin lub matura. Ale wtedy będzie to pole dla nepotyzmu. To jest kwestia do dyskusji, a nie do mówienia że oceny to zło.
Człowieku, co Ty bredzisz? W tym momencie ZAMIAST PROWADZIC DZIALALNOSC NAUKOWA, MUSIMY WYPELNIAC TYSIACE DRUCZKOW I LICZYC ALGORYTMY. W miejsce dydaktyki rachujemy i liczymy a wczoraj 4 profesorów wyróżnienia nie mogło przyznać na obronie, CHOC CHCIALO, bo punkciki i algorytmy Nie wkurwiaj mnie. Zniosę pretensjonalną besserwisserię wszędzie, ale nie W MOJEJ DZIALCE I PRACY 4 POKOLEN MOJEJ RODZINY.
@prapradziad no i od tego są odwołania, które NCN uniemożliwia. To jest też patologiczna instytucja. Wyeliminowanie czynnika ludzkiego z edukacji to jest katastrofa niepowetowana. Jak ktoś regularnie źle ocenia, to mogą to stwierdzić koledzy i koleżanki przez peer review. Właśnie dlatego, że oceny wtedy się da analizować. Numerków nie przeanalizujesz. I dlatego są tak bronione, bo mnóstwo nieudaczników w ten sposób jest nie do wykrycia na etatach uczelnianych
@@j7m7f dokładnie tak. Dodatkowe egzaminy już na studia już były i się nie sprawdziły. Na architekturę na przykład dziwnym trafem dostawali się ludzie którzy wcześniej chodzili do wykładowców z tego kierunku na lekcję rysunku. Pojęcia takie jak teczka czy plecak też nie wzięły się znikąd.
Już trochę mantruję, ale zasada "nie przepraszaj świata za to jaki jesteś bo przez to czujesz się jak gówno a sam świat ma to w dupie" sprawdza się niezmiennie.
Jeszcze odnośnie zachowania, i jego oceniania, w podstawówce chodził z nami chłopak imieniem Czarek, który był typowym łobuzem nauczyciele go besztali, dokuczał innym, ale nie w sposób niebezpieczny ( a niestety i takcy chłopcy byli) "tylko" to były słowne wyzwiska. Takie zachowanie trwało, od 1 klasy do połowy semestru 3, pewnego dnia Czarek nie przyszedł do szkoły ( nie bylo to nic nadzwyczajnego on opuszczał lekcje) natomiast na języku polskim nasza wychowawczyni wstała i powiedziała: Czarka dziś nie ma, bo umarła mu mama, a teraz wyciagamy zeszyty i piszemy temat lekcji mniej więcej tak to wyglądało. Byłam w szoku, to była pierwsza osoba którą "znałam,"która umarła w moim otoczeniu. Oczywiście nie było godziny wychowawczej rozmowy jak mamy się zachować do Czarka nic. Jak Czarek wrócił do szkoły, nie był już tym Czarkiem, już nie przeszkadzał na lekcji, jego nie było, był cieniem samego siebie. Czy nauczyciele inaczej się zachowywali? Nie, nadal było czepiali się go, ba nawet kpili z niego, bo wcześniej był łobuzem a teraz mrukiem. Dziś ktoś,by to nagrał i była, by chryja wtedy lata 90 nie wyobrażam sobie co on przeżywał.
- Dlaczego nie uczysz się tak dobrze jak Marcin i nie masz takich ocen jak on? - Dlaczego nie zarabiasz tak dobrze jak matka Marcina i nie zapewniasz mi takich warunków jak ona jemu? Z całą pewnością za takie ODPYSKOWANIE dostałbym w twarz, ale chciałbym się cofnąć w czasie tylko po to żeby móc tak odbić piłeczkę.
Miałam dobre (pozwalające mi się dostać na studia) wyniki matur, a i tak było mi wstyd, kiedy ktoś mnie o nie pytał. Pisałam maturę na przepustce ze szpitala psychiatrycznego. Nikogo to nie interesowało, ważne było tylko porównanie punkcików. Bardzo ważny, dobrze zrobiony film. Strasznie żałuję, że nie mogłam go obejrzeć, kiedy musiałam przez zdrowie psychiczne przerwać studia na trzecim roku. Krzysztof, robisz tak świetną robotę, że bycie Twoim trybutariuszem to najmniejsza rzecz, jaką mogę zrobić, żeby powiedzieć, że ci dziękuję
Mądrze prawisz Krzysztof, cenię Twoje filmy nie tylko z uwagi na merytorykę, ale także niezwykłą inkluzywność treści. Sam od wielu lat staram się żyć według jednego klucza - uciekaj od generalizacji. To narzędzie poznawcze, które pozwala nam ogarnąć świat, żeby chwilę później nas od niego odgrodzić nieistniejącymi barierami. Jung mawiał, że w człowieku są dwie drogi - jedna do miłości, a druga do władzy. Tam, gdzie rządzi miłość, nie ma woli władzy, a tam, gdzie dominuje władza, brakuje miłości. Jedno jest cieniem drugiego. Kategoryzacja świata jest formą władzy, a przynajmniej jej iluzji. Każdy człowiek jej potrzebuje, jednak niewiele osób jest w stanie się tej potrzebie nie poddawać, by móc zobaczyć bardziej nieuchwytny obraz rzeczywistości. Mam nadzieję, że twoje, nomen omen, oceny zjawisk występujących w edukacji i społeczeństwie, staną się kiedyś inspiracją do zbudowania lepszego systemu.
Świetny take z Junga, nie znałem tego. Only a sith deals in absolutes, że odpowiem innym a jakże podobnym w wymowie cytatem. Generalizacje przez swą łatwość są potężnie problematyczne, bo kuszą tym właśnie, że rozstrzygają od razu trudne i złożone kwestie. Ja się sam pilnuje zawsze, by w złości nie pocisnac np po wszystkich profesorach w Polsce - i stąd bon mot profesor korytarzowy. Ale i tak spotkałem już parę osób, które odczytały to jako generalizacje, tak to jest powszechne narzędzie poznawcze
Myślę, że masz w sobie dużo empatii, Krzysztof. To zwraca moją uwagę zwłaszcza wtedy, kiedy mówisz o różnego rodzaju przemocy. Lubię słuchać "Dla każdego coś przykrego", właśnie ze względu na Twoją empatię i wrażliwość, które są dla mnie inspirujące :-). Pozdrawiam serdecznie!
Dziękuję jako nauczyciel, uważam, muszę pracować nad empatią. To swoją drogą duże wytchnienie czytać taki komentarz kilka dni po tym, jak miałem meltdown pod jednym z komentarzy, gdzie jakiś gość mi udowadniał, że lekarz ma mieć wiedzę, nie empatię. Lekarz!!!
@@KrzysztofMMajLekarz ma mieć wiedzę i umiejętności. Gdyby ich nie miał to nie byłby lekarzem. Z empatią w tym zawodzie różnie bywa np eq dla psychiatry jest bardzo ważne, ale dla zabiegowca który ma wykonać operacje schodzi na dalszy plan choć nadal jest ważna.
@@KrzysztofMMaj Przypomina mi się dr House :-). Wydaje mi się, że w szpitalu czy poradni empatią powinna wykazywać się każda osoba, która ma z pacjentem kontakt - czy to osoba pracująca w recepcji, czy to osoba sprzątająca, czy to wreszcie lekarka lub lekarz, ponieważ te osoby mogą mieć wpływ na samopoczucie psychiczne pacjenta, a ono - na jego stan fizyczny. W medycynie katastrof, kiedy pacjentów jest bardzo dużo, a lekarzy zbyt mało, wydaje mi się, lepiej poradziłby sobie lekarz o cechach psychopatycznych.
Fragment o porównywaniu ile stron pracy dyplomowej się już napisało jest mi szczególnie bliski. Cały semestr byłam w tyle z pisaniem swojej pracy, bo na początku tego roku zmarł mój chłopak, zarazem najlepszy przyjaciel. Pisanie spadło na dalszy plan. Ale za każdym razem kiedy pojawiałam się na zajęciach na uczelni, przed, po a nawet czasem w trakcie zajęć inni studenci rozmawiali o tym, na jakim są etapie. Mimo, że powiedziałam koleżankom, że jestem w tyle ze swoją pracą ze względu na sprawy osobiste, nadal co jakiś czas pytały mnie jak mi idzie, za każdym razem odnosząc się do tego, na jakim same są etapie. Nie są mi aż tak bliskie, żebym chciała je wprowadzać w cały kontekst swojej OKROPNIE trudnej sytuacji, więc przemęczyłam się te pół roku. Dziś już mam oddaną pracę, ocenioną, czeka mnie tylko obrona, która jest już tylko formalnością. Wiele czynników wpłynęło na to, że ostatnie pół roku było najtrudniejszym czasem w moim życiu, ale porównywanie się do innych lub porównywanie mnie do siebie przez innych dodało mi jeszcze dużo więcej NIEPOTRZEBNEGO stresu. Temat bardzo ważny, dziękuję za poruszenie go.
Ten moment, w którym Krzysztof mówił o ocenie pracy akademickiej, jest strasznie prawdziwy. Niedawno w Images opublikowano mój pierwszy artykuł i pamiętam, jaki stres mnie zżerał, gdy otrzymałem wstępne recenzje i jak trudno było mi się przez to zabrać do ich czytania. Podziwiam ludzi, którzy nauczyli się to znosić ze spokojem, bo wiem, że nie jest to wcale łatwe.
Mnie pomogło bycie recenzentem innych prac dopiero. Swoją drogą także dla Images parę razy XD ale też czasopism zachodnich. Wtedy człowiek zaczyna rozumieć, jak ciężko taką recenzje (oczywiście pisemną, zero punkcików) napisać i to tak, by faktycznie pomoc drugiej osobie. To pomaga w zobaczeniu szerszej perspektywy
@@KrzysztofMMaj No to jeszcze długa droga przede mną nim ja sobie poradzę, ale wierzę, że kiedyś się to stanie. PS. Ale dziwnie się czuję z tym, że mój tekst opublikowano w tym samym tomie, co twój XD
To ja podzielę się starą historią. Moja była dziewczyna miała matkę, która cały czas porównywała ją do kogoś lepszego. A to w klasie, a to córka koleżanki coś osiągnęła, a to jej siostra. Gdy się zaczęliśmy spotykać sam dowiedziałem się, że porównywała mnie do jej byłego (który był toksyczny i przemocowy, ale o tym już nie wiedziała, albo nie chciała wiedzieć) albo do siostry (też podobnie). Od początku związku byłem wspierający, tłumacząc że to jest toksyczne zachowanie i nie powinna na nie zwracać uwagi. Udało mi się połowicznie, bo dzięki mnie znalazła sobie lepszą pracę, niestety związek się rozpadł, bo toksyczne zachowanie zaczęła przerzucać na naszą relację - inne koleżanki jeżdżą na dalekie i długie wycieczki (głównie aby wrzucić zdjęcia na media społecznościowe), a to siostra kupiła sobie dobry samochód (na kredyt na 20 lat), a to coś jeszcze. Ja etap słuchania się opinii innych mam dawno za sobą, bo zawsze byłem porównywany do kogoś innego, więc już w liceum przywdziałem ramoneskę i miałem gdzieś opinie osób, które mnie nie interesują. Teraz robię swoje i w pracy liczą się z moim zdaniem i opinią, ale NIGDY nie będę kogoś gnębić, krzyczeć i besztać za coś, co ktoś nie potrafił zrobić. Jesteśmy ludźmi, popełniamy błędy, mamy swoje plusy i minusy i dobrze jest, jak znajdziemy osobę, która pomoże nam w rozwoju przez motywację, a nie bicz nad głową.
Podpisuję się tym obiema rękoma. Porównywanie ciągłe do innych jest czymś okropnym. Mimo, że jestem już na studiach, dalej zmagam się z efektami bullyingu. Ciągle po tylu latach mam głęboką nadzieję, że szkoła stała się o wiele przyjemniejszym miejscem niż podczas mojej kadencji. Niestety mam wrażenie czasem, że ludzie nigdy się nie zmienią. Porównywanie do innych jest czymś, czego nawet w wieku 23 lat nie potrafię się oduczyć. Treści jakie tworzysz są bardzo przydatne, bo pomagają otworzyć oczy na aktualne problemy jakie są w polskim szkolnictwie. Dodatkowo pomagają pokazać, że nie jest się wariatem. Z wieloletnim doświadczaniem stresu ze strony szkoły przez całą podstawówkę, gimnazjum i teraz 3 letni licencjat, mam diagnozę depresji od psychiatry, którą zafundowała mi po prostu szkoła. Oby więcej ludzi z otwartym umysłem. Bo inaczej obawiam się, że na jakieś zmiany w mentalności będzie trzeba bardzo dużo czekać. A ze szkół będzie wychodzić coraz więcej ludzi z kwitkami od psychiatry.
Ten film coś we mnie ruszył. Jako twórca muzyki pamiętam że od zawsze się zmagałem z porównywaniem się do innych, ale nie dlatego że ktoś mi powiedział "jak ci wyszło w porównaniu z" tylko po prostu. To jest najgorsze kiedy coś tworzysz i potem posłuchasz/zobaczysz coś od kogoś doświadczonego doznajesz mentalnego bólu. Zanim popadłem w depresję w tym roku chciałem być doradcą dla innych aspirujących do tworzenia muzyki ludzi, rozwinąć może jakąś społeczność, i jak przyszła depresja zniknęło to myślenie. Teraz jak już ze mną jest o wiele lepiej zaczynałem przybierać zachowanie wprost przeciwne, jednak teraz po tym filmie poczułem że znowu chcę pomagać. Dziękuję Krzysztofie, mam nadzieje że będę mógł osobiście podziękować na Skierconie
Twórz dalej, tworzysz rzeczy piękne nieprzypadkowo jeden z Twoich utworów towarzyszy nam już na stałe na Q&A, a ja jestem kapryśny w doborze muzyki. Prędzej czy później zawsze zaś docieramy do ludzi, którzy chcą nas słuchać czy cieszyc się tym, co stworzymy. Jest rzeczą niemożliwą być zawsze na topie a wyjątkowo szkodliwą - dążyć do tego za cenę zdrowia i samopoczucia...
Pytanie jak szkoła pomogła ci w rozwijaniu twojej pasji nie chodzi mi o szkoły muzyczne tylko o szkołe polska czy lekcje muzyki otwarły cię na nowe nurty muzyki (Poł żart poł serio pytanie xd)
Tworzysz piękną muzykę! Dobrze, że przeczytałam ten komentarz i czym prędzej poszukałam. Nie wiem jakim cudem mi to umknęło, ale już nadrabiam i moja playlista wzbogaciła się o kilka utworów
@@PolishSadboy szkoła nie miała nic wspólnego z moim rozwojem muzycznym. Paru nauczycieli wiedziało o tym ale szkoła ogólnia miała to w głębokim poważaniu dopóki na koniec roku skoro mnie uwalali to zrobiłem ripostę tworząc utwór pożegnalny, podobno nauczyciele po tym tak żałowali że warto było xD
temat filmu jest mi teraz tak bardzo bliski przez mój gap year i tegoroczną rekrutację na studia. Nie dostałam się na swoje 3 wymarzone kierunki artystyczne, pomimo długich kilkumiesięcznych przygotowań. Z początku było przykro, że poświęciłam na to tyle czasu i efektów nie było. Potem od razu zaczęłam kwestionować to czy w ogole potrafię tworzyć tak dobre prace artystyczne jak inni i czy mogę w przyszłości zostać artystą. I szczerze, ciężko jest to samemu przepracować. Cieszę się, że mam chociaż wsparcie od rodziny od której w ostatnim czasie usłyszałam dużo podnoszących na duchu słów
Hej Krzysztof! Jako, że wydajesz się mi najbardziej przystępną osobą mogącą mi pomóc zwracam się do Ciebie z prośbą. Jakiś czas temu utkwiła mi w głowie myśl o podejściu niektórych ludzi do osób wykształconych(?) poruszających się w sferze intelektualne, abstrakcyjnej(?) nie wiem nawet jak to dobrze sformułować, ale temat rozbija się o zwroty takie jak "przestań filozofować" "wykształciuchy" "zobaczymy czy na tym gadaniu się czegoś dorobisz" czy z czym się kiedyś spotkałem "może i profesor, ale wody na herbatę pewnie nie potrafi sobie nawet zaparzyć". Pamiętam że w dzieciństwie, kiedy mówiłem na jakiś interesujący mnie temat byłem zbijany właśnie "filozofowaniem". Popytałem kilku osób z otoczenia i niektórzy mieli podobne doświadczenia. Wiem, że to może być po prostu błąd dostępności, dlatego chciałbym zgłębić temat, ale moje studia dotyczą zupełnie innej tematyki, a próby przeszukania literatury spełzły na niczym. Podejrzewam, że wynika to z moich nieprecyzyjnych sformułowań (ewentualnie braku literatury w tym temacie, ale w to po prostu jakoś nie mogę uwierzyć) wobec czego chciałbym zapytać czy myślałeś kiedyś o tym zagadnieniu i czy są na to zjawisko jakieś określenia (o ile zjawisko w ogóle istnieje XD)?
Miałem taką samą rozkminę na zakończenie tego roku szkolnego. Mieliśmy nagrody (niektóre pieniężne) za np. Najpilniejszy uczeń roku, Najbardziej zaangażowany uczeń roku itp. Pierwsze o czym pomyślałem to, to jak durne są te kategorie bo jak niby nauczyciel ma wiedzieć że taka Małgosia co ma same 5 bo przyswaja wszystko szybko na lekcji albo po prostu jest bardzo ładna i nauczyciel ją lubi jest bardziej pilna od takiej Asi która codziennie poświęca 3-4 godziny aby się uczyć bo po prostu ciężko jej to przychodzi a mimo to stara się cały czas mieć te 5. W kategorii najbardziej zaangażowany uczeń jest jeszcze lepiej bo dostał ją przyjaciel brata, co najlepsze otwarcie powiedział nam później że on faktycznie angażował się cały rok w szkole ale robił to z swoim przyjacielem który wielokronie odwalał większą robotę i częściej brał udział w tego rodzaju pomocach szkolnych. Końcowo piję do tego że nauczyciele nie mają wręcz prawa znać danej sytuacji ucznia oraz tego jak realnie ktoś się stara. Mogę jedynie coś zakładać właśnie poprzez porównywanie "liczbek" jednej osoby do innych. PS: była nawet osoba która miała średnią 6.0 dosłownie jak to zostało ogłoszone to cała sala oniemiała że coś takiego jest w ogóle możliwe
Zawsze mnie wkurwiało, jak ktoś w sekundę już wypowiadał się na temat, o którym nie ma pojęcia, a nigdy nawet nie zadał sobie pytania "dlaczego?" Dlaczego ktoś ma nadwagę? Dlaczego ubiera się biednie? Dlaczego nie potrafi przebiec truchtem dwunastu minut bez zatrzymywania się? Dlaczego ktoś cofa się przed dotykiem? Tylko lecą opinie i rakotwórcze komentarze.
Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak faktycznie szkodliwe może być pytanie "A ty co dostałeś z egzaminu?". Bardzo ważny materiał, dziękuję za uświadomienie mi kilku kwestii :)
Czekałam na ten film bo doszło do tego, że nie byłam w stanie nic robić bo od razu miałam w głowie, że nie zrobię tego „tak dobrze” Dopiero teraz powoli wracam do robienia rzeczy małymi kroczkami. Dlatego w szkole najważniejsze dla mnie jest kiedy uczeń próbuje: jak wyjdzie to super, jak nie to trudno następnym razem będzie lepiej ❤
Jestem w trakcie pisania magisterki i jest tragedia. Porównuję się do tych co mają dzieci, pracę 10h dziennie i robili studia razem ze mną. Nie mam dzieci, mam lżejszą pracę, mam więcej czasu w ciągu dnia. Dlaczego nie napisałam tego przed nimi? No i oczywiście zaorany już mózg działa na wysokich obrotach, żeby jak najbardziej mi ubliżyć, a czas na pisanie leci jak woda przez palce. Musi być idealnie za pierwszym razem. Nie mogę robić poprawek, poprawki oznaczają to że nie napisałam dobrze za pierwszym razem. Skoro nie jest dobrze, to oznacza, że jest źle. Nie umiem pisać i jestem do dupy człowiekiem. Nienawidzę swojego perfekcjonizmu.
@aleksandramaras3386 ok, powiem Ci jak perfekcjonista perfekcjonistce. Gdybym teraz wziął swój obroniony z wyróżnieniem doktorat na warsztat, miałbym kilkaset, o ile nie kilka tysięcy poprawek w całości. Nie ma dobrych tekstów. Nigdy. Cóż dopiero idealnych. Praca nad każdym tekstem jest iteracyjna i ZAWSZE może być on lepszy. Dobry promotor to powinien pokazywać... Ja zwykle pokazuje studentom negatywne recenzje swoich własnych tekstów, żeby zobaczyli, że to naturalne i normalne. No i są ludzie umiejący pracować wielowątkowo I tacy koncentrujący się na jednym zadaniu. Nie ma podstawy do porównywania tak różnych typów osobowości
@@anotheralex98 jak pisałam swoją miałam podobnie. Ale z drugiej strony: piszesz coś takiego pierwszy raz, masz prawo się mylić. Promotor powinien być od tego by pokazać błędy i nakierować na dobrą drogę. Pisarz też zanim wyda powieść robi bazylion draftów i poprawek. Pracuj w swoim tempie, nawet jakbyś miała bronić się później. Jeśli chcesz, żeby wyszło dobre daj temu czas i sobie czas. Teraz może iść ci wolniej ale następnym razem pójdzie sprawnie bo będziesz wiedziała co robić ❤️
Dziekuje Ci za ten film. Cale zycie czuje się wyobcowana. Nigdzie do końca nie czuje się swobodnie własnie przez to ze czuje sie gorsza od innych. Zaczynam z tym walczyć ale przede mną długa droga.
Przechodziłem przez to. Kluczem do zwycięstwa jest naprawdę przede wszystkim uświadomienie sobie problemu i oddalenie od siebie poczucia winy. Trzymam za Ciebie intensywnie kciuki!
Jesteś jedyną osobą na yt, którą regularnie wspieram finansowo. Nie dlatego, że jakoś szczególnie dotyczą mnie poruszane przez Ciebie treści (szkoły są już dawno za mną), a dlatego, że mogą realnie pomoc wielu, wielu ludziom. Podziwiam Twoje umiejętności retoryczne (spróbuj znaleźć kogoś na yt, kto nie tnie filmów jak wycinanki), wiedzę, empatię, poczucie humoru i nieowijanie własnego zdania w bawełnę. Dobra, koniec słodzenia. Idę szlachtować demony w Diablo. Jamnik! Ps. W szkołach powinno się zastąpić lekcje pseudowychowania do pseudożycia w pseudospołeczeństwie puszczaniem randomowych filmów Krzysztofa.
Dziękuję Ci serdecznie nie tylko zatem za wsparcie, ale przede wszystkim za tym motywowane wsparcie nie są to łatwe tematy i każda dozą motywacji się liczy. Dobrego szlachtowania demonów!!!
Przekaz tego filmu rozłożył mnie na łopatki. Metafora Panoptykonu jest trafiona, aż boli. Nie zliczę, ile razy sam byłem wypytywany przez innych o oceny po każdej sesji na studiach czy jakimkolwiek innym zaliczeniu i ile razy sam pytałem innych, bo wydawało się to takie oczywiste. W sumie, zawsze coś mi w tym nie pasowało, ale wychodziłem z założenia, że póki studiuję, muszę to po prostu zaakceptować, bo walka z ocenami liczbowymi z poziomu studenta jest przedsięwzięciem o skuteczności podobnej do szarży Don Kichota na wiatraki. To było błędne założenie i więcej nie zamierzam bawić się w dopytywanie o piąteczki, czwóreczki i trójeczki, czy inne osiągi ani mówienie o swoich, bo nikomu to nie służy, a wpycha tylko w rubryczki. Godząc się na to sami wchodzimy nie tylko w rolę oprawcy, ale też ofiary - kto wymachuje biczem z całej siły, siebie też smaga po plecach
Dziękuję za Twoje słowa Krzysztof. W 3 klasie podstawówki usłyszałam od wychowawczyni, że "Ichigo jest jak odkurzaczyk i wszystko zje", po zabawie karnawałowej. Było to dla mnie traumatycznie, jadłam mniej przez kolejne 3 lata... A i tak przytyłam 😅 Cieszę się, w kontekście siebie te 11 lat temu, jak i młodszych dzieci, które przyjdą na świat, że co raz więcej ludzi jest WRAŻLIWYCH na takie nacechowane negatywnie słownictwo. Dziękuję za Twoją działalność w sieci i na uczelni ❤
Słowa robią tu potworną krzywdę... Wiem, sam dobiegłem kiedyś setki. Pamiętam spojrzenia za każdym razem, jak zbliżyłem się do jakiejś przekąski słodkiej lub słonej. Słowa też pamiętam. I wiem, że ciągną one nie w górę a w dół. Obrzydliwe. Z utrata wagi pomógł mi w efekcie dietetyk i trener personalny.
Kiedyś usłyszałem następujący cytat: "Gdyby potrzebna mi była twoja opinia, byłbym o nią zapytał" EDIT: Przypomniał mi się jeszcze drugi cytat mojej nauczycielki od matmy "Jabłek z gruszkami nie liczymy" szkoda, że ona i reszta nauczycieli nie patrzy w ten sposób na PUNKCIKI i ocenki bo "on miał lepsze" albo "on miał gorsze"
Dzięki za wspomnienie o pisaniu pracy dyplomowej i porównywaniu ilości napisanych stron przez studentów. Sam mam teraz z tym problem. Piszę prace magisterską, ale różne problemy osobiste sprawiają, że skupienie się na pisaniu jest dla mnie bardzo trudne. Twoje słowa mnie uspokoiły.
Hej Krzysztof, już od jakiegoś czasu oglądam twoje filmy i muszę przyznać, że na początku podchodziłem do nich jak pies do jeża, z czasem jednak przekonałem się jak wiele można z nich wyciągnąć. Choć poruszany przez ciebie temat, porównywania się do innych, sam już kiedyś ogarnąłem w swojej głowie, to ten film , jako pierwszy w moim życiu zmusił mnie do skomentowania czegoś w mediach społecznościowych. Jako dumny uczeń liceum, nierzadko spotykam się z sytuacjami porównywania się. Bardzo bawi mnie moment, w którym ktoś pyta się mnie o ocenę. Ja odpowiadam bez skrupułów, po czym zadaje mu proste pytanie, czy może mi coś opowiedzieć o temacie, z którego nas sprawdzano, przede wszystkim, czy wie czego nie umiał. Niesamowicie zabawne. Na szczęście praca nad moją odpornością na stres zaczęła się bardzo wcześnie i wydaje mi się że dobrze ją wypracowałem. Bycie sportowcem, granie na instrumencie, to są sytuacje, w których ogarniasz że liczysz się tylko ty i to co zaraz zrobisz. Sama ciekawość świata i pewność siebie nadrabiają we mnie lenistwo, potęgowane dodatkowo, przez zrozumienie jak zepsuty jest system i nierzadkie myśli po co w ogóle mam się starać. Na szczęście trafiłem na naprawdę wspaniałych nauczycieli, zwłaszcza w trakcie wczesnego wychowania, ale przede wszystkim poza szkołą. Wraz z odkryciem wyjątkowości każdego człowieka, zrozumiałem, że do każdego trzeba podchodzić jak do skrzyni skarbów, do której droga jest kręta, a kluczem jest szczera ciekawość i chęć poznania, po prostu otwartość, mapą zaś zrozumienie, empatia. Od tamtego czasu jest mi łatwiej funkcjonować. Niestety ludzie od kiedy są ludźmi wytworzyli w sobie mechanizm plotek, obgadywania, który sprowadza się do podziału my, oni. Warto przekonywać, że w każdej skrzyni skarbów jest coś cennego. Wspaniała robota!
Ten film spowodował ze zaczęły mi łzy z oczu płynąć. Tyle lat porównywania sprowadziło moją osobę na dno. Niska samoocena ,lęki społeczne i wiele mechanizmów które skutecznie blokują mi normalne funkcjonowanie. Jestem w grupie ze znajomymi którzy "chcą mnie wspierać" i wszystko wskazuje ze mogę im ufać.. ale pojawiają sie te myśli.. myśli w których sama siebie oceniam,krytykuje za wszystko.. "Co jeśli oni tak naprawdę mają ciebie gdzieś i twoje starania są na marne?" itp ,, Chce siebie zmienić ale porównywanie mnie do innych (przez rodziców,nauczycieli a potem wyścig szczurów po "najlepszą ocene" ) wywołało dużo szkody i trudno jest mi wyłączyćte negatywne myśli. Dziękuje za film, życzę miłego dnia
Oh, Twój komentarz przypomniał mi moje trudniejsze czasy. Trzymaj się Warto poszukać wsparcia i profesjonalnego i u dobrych ludzi. Uwierz, że da się z tego wyjść. Ja przez wiele lat miałam podobnie. Powolutku, krok po kroku uda się.
@@redyaga190 Parę miesięcy temu zaczęłam uczęszczać na terapie na której powoli próbuje rozpoznać i przeciwdziałać "utrudnieniom" które sie nagromadził w głowie. Nie zamierzam się poddać bo jak bym to zrobiła to bym.. nie miała nic. Więc dziękuję za miłe słowa , jeszcze się nie poddałam :)
Świetne nagranie, mega. Powinni je puszczać dzieciakom w szkołach. Moje najlepsze z dzieciństwa, gdy moim argumentem było to, że np. większość dostała trójki "nie porównuj się do gorszych"...
Mam ogromny problem z porównywaniem się do innych. W moim domu od zarania dziejów wpajano mi, głównie przez mamę, że aby zostać Kimś, muszę być taki jak inni. Bardzo to wpłynęło na moją samoocenę. Ciężkim aspektem jest także to, że mam zaburzenia lękowe i tym bardziej jest to potęgowane. Bardzo bałem się robić cokolwiek "po swojemu". Trudno mi było napisać sms'a do fryzjera, trychologa lub kogokolwiek bez spytania mamy, co mam dokładnie napisać, aby to zabrzmiało dobrze, poprawnie. Bałem się także formułować własne opinie przed innymi i byłem bardzo mało asertywny. Zawsze dopasowywałem się do innych, bo jeżeli tego nie zrobię, to możliwie ta osoba się obrazi. Nie spodoba jej się to. A w końcu najważniejsze jest to, co o nas inni myślą. No przynajmniej wg mojej mamy. Teraz muszę z tym wszystkim "walczyć". I literally feel like I brought a knife to a gunfight and I'm fucking 20
Ja przez niemal całe dzieciństwo, byłem porównywany do mojego dwa lata starszego kuzyna. To nawet nie było porównywanie, ale zawsze on być naj, a ja byłem ten be. Jak mnie to denerwowało, to aż ciężko wyrazić. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja i on byliśmy całkowicie inni, pod niemal wszystkimi względami, ale mieliśmy wspaniały kontakt. Traktowaliśmy się jak bracia i najbliżsi kumple. Niestety przez te ciągłe przytyki ze strony moich rodziców, w tej chwili ja go niemal nienawidzę. Jest to coś, co mnie boli, ale nie umiem w sobie tego zwalczyć, żeby wrócić do czegoś co między nami było. No i ciekawe jest to, że koniec końców to ja poprowadziłem swoje życie lepiej i to mimo dużo trudniejszych warunków, ale nigdy nie usłyszałem pochwały za to.
Dziękuję bardzo za ten filmik. Coś we mnie ruszył, kiedyś bardzo lubiłam to uczucie bycia lepszą, bo dostałam piątkę. Cholernie trudno się pozbyć takiego myślenia.
Ciężko. Sam z tym walczę. O co ciężko nawet tu, gdzie w statystykach YT uprzejmie mnie informuje, gdzie ten film się plasuje w rankingu najlepiej klikalnych XD
Uwielbiam słuchać twoich filmików. Stosunek w jaki podchodzisz do tych wszystkich trudnych tematów jest niesamowity. Zawsze mówisz w bardzo przystępny sposób z zachowaniem szacunku dla treści jak i odbiorcy. Kiedy tego słucham mam wrażenie jakbym po prostu siedziała i słuchała wypowiedzi dobrego znajomego. Dziękuję za kolejny świetny materiał.
Bardzo Ci dziękuję Krzysztofie, że mówisz o tym co ważne i zrzucasz ludziom łuski z oczu. Ja sama mam duże problemy ze stresem, blokuję się, mam duże zaburzenia odżywiania, ogarnia mnie niemoc. I najbardziej boli mnie to, że jedyne co słyszę od moich bliskich to "weź się w garść" albo "ogarnij się".. jakbym nie wiedziała, że mam to zrobić😅 Szkoda, że takie gadanie to nie jest realna pomoc Pociesza mnie, że są ludzie jak Ty, którzy rozumieją, że to tak nie działa i mają w sobie tyle empatii, że mogą rzeczywiście pomóc. Serdecznie pozdrawiam!🤍
Wzięcie się w garść to pfe!nomenalny sposób na kiepska i krotkofalową pomoc, która nic nie da w dalszej perspektywie. To jak łatanie dziur w konstrukcji dachu w nadziei, że jak ich nie będzie widać, to dach nie spadnie na głowę - i bez świadomości, że mogą one być ostrzeżeniem. Dużo sił!!!
Opis studentów na licencjacie w punkt! Stresowałam się tym porównywaniem, bo ja przez osobiste powody zostawiłam pisanie pracy na wakacje (tak wgl miałam 13 przedmiotów do zaliczenia, z czego 2 literatury...) Pomogło mi znalezienie osób, które były w podobnej sytuacji co ja. Czyli, innymi słowy, dostrzeglam, że świat nie jest czarnobiały, a składa się z odcieni szarości. Powodzenia dla wszystkich, którzy niedługo się bronią :) trzymam za Was kciuki!
Materiał, który niemal spadł mi z nieba, kiedy to poszukiwałem filmów na ten temat. Wysoka wartość merytoryczna treści, a sam film dający do myślenia. Dziękuję panie Krzysztofie!
Odkąd przeprowadziłem się na studia do Austrii, gdzie podejście do studenta jest dużo bardziej turkusowe niż w naszej Cebulandii, zauważyłem jak bardzo mam wpojoną tę paranoję która tutaj Drogi Krzysztofie rozkładasz. Z początku myślałem że koledzy po prostu są nieśmiali i nie wiedzą co zrobić z takim dziwnym Polakiem na niemieckojęzycznym kierunku - potem okazało się że każdy ma swoje sprawy i nie interesuje ich po prostu co robią inni. A ja tymczasem, czując się na zajęciach i w towarzystwie ciągle jak uczeń pod tablicą który chce się wykazać i za wszelką cenę nie skompromitować, wyrobiłem sobie unikową mowę ciała i pewnie wiele uprzedzeń. A jak ktoś ucieka od interakcji, to wysyła sygnał "idź ode mnie, boję się ciebie". Ale ten rok będzie inny. Także jeśli jakiś wniosek z tego wyciągnąłem to taki: im bardziej próbujecie ukryć się przed reflektorem, tym dziwniej w nim wyglądacie. Embrace the spotlight!
W Małym Księciu autorstwa Antoine de Saint-Exupery jest fajny cytat o tych numerkach i słowach oraz spojrzenie na świat przed tą "rubrykową" przemocą oraz po tych wszystkich numerkach: "Jeżeli mówicie dorosłym: „Widziałem piękny dom z czerwonej cegły, z geranium w oknach i gołębiami na dachu” - nie potrafią sobie wyobrazić tego domu. Trzeba im powiedzieć: „Widziałem dom za sto tysięcy złotych”. Wtedy krzykną: „Jaki to piękny dom!”"
@@Exkajernajbardziej znane tłumaczenie małego księcia to przeklad Jana Szwykowskiego z 1958. Zakładam, że z tego tłumaczenia pochodzi cytat. Spróbujmy zastanowić się jaką siłę nabywczą miało wówczas 100000 zl. Na początku lat 50 w Polsce miała miejsce reforma waluty i denominacja. Ustalono sztywny kurs złotówki na 0,222168 grama czystego złota, był on równy jednej czwartej dolara. Czyli 100000 zł w latach 50 miało wartość 25000$ ówczesnych dolarów. Dollar w latacht 50 miał siłę nabywczą jak dzisiejsze 12,62$. Więc 100000 zł z lat 50 mialoby wartość 315500$ współczesnych. Dzisiejszy kurs dolara to 4,06zl tak więc 100000 zł z lat 50 mialoby wartość 1280900zł współczesnych😁 wciąż nie jest to aż tak imponująca suma Jest jednak drugie powiazanie ówczesnej zlotowki- cena złota. Za 100000zl z lat 50 można było kupić 22218,6 grama zlota. Taka ilość złota jest dziś warta 5610000 zł. A za tę kwotę można kupić naprawdę piękny dom. Pozdrawiam
W pierwszym sezonie Teda Lasso (przewspaniały seria) jest strasznie mocna scena z pojedynkiem na darty. Gdzie tytułowy bohater rzuca cytatem "don't be judgemental be curious" I to się tyczy przejmowania się właśnie ludźmi którzy nie są wgl ciekawi ciebie tylko cię oceniają
Ogólnie to ten film pomógł mi uświadomić jak ograniczone myślenie stosowałem. Oczywiście do świętego bardzo mi daleko, jednak postaram się spojrzeć na całą sytuację dwa razy zanim zacznę kogoś oceniać.
Ostatni semestr na studiach za pasem, więc mogę się podzielić moją refleksją... Chęć ogarnięcia wszystkiego na bieżąco + zrzucanie odpowiedzialności za niemal wszystkie projekty w tym semestrze na moje barki sprawiły, że moje zdrowie się posypało. Osoby, z którymi "współpracowałam" stwierdziły bowiem, że jak one tego nie zrobią, to ja i tak to zrobię (bo wykorzystują moją nerwicę i chęć bycia gotowym na wszystko i zawsze)😑A tu jeszcze promotor na początku czerwca: mamy obronę za 3 tygodnie, bo potem dopiero we wrześniu/październiku... Mamy się streścić, żeby prace można było zatwierdzić do początku lipca... Była gadka wśród studentów - "kiedy się bronisz?", "ile masz napisane?" itd. Ja chciałam się skupić na zaliczeniu semestru, a tu wszyscy "zaraz jest obrona", "czemu jeszcze tego nie załatwiłaś?", "nie dostaniesz się na magisterkę jak nie bronisz się w lipcu". Nie dało się tego słuchać. O ile nie mam problemu z przebywaniem z ludźmi, te rozmowy strasznie mnie irytowały i zmieniałam temat. Zastanawiałam się, czy coś ze mną jest nie tak, skoro nie potrafię być tak zorganizowana. Natłok rzeczy, które musieliśmy zrobić (ostatni egzamin sesji 27.06), praktyki, praca itd. sprawiły, że goniłam z wywieszonym ozorem, aż w końcu się zatrzymałam i zastanowilam: "Co ja właściwie robię?". Wieczne poirytowanie, problemy ze snem, koncentracja leży, praca w powijakach, a "broniący się" w panice bo organizacja leży. Moje wyniki krwi ostatnio były co najmniej alarmujące... Odpuściłam i bronię się w II terminie. Wolę mieć czas na to, wcześniej wszystko ogarnąć i być zadowolona z mojej pracy. Uporządkować sobie rzeczy w głowie. A przede wszystkim chcę sobie dać szansę, żeby dożyć tej obrony. To chyba drugi raz w życiu kiedy powiedziałam sobie "Nie dam rady" (tak w pełni świadomie) i nie czułam się źle z tego powodu
damm....this hit so hard.. Ale dla mnie każdy filmik jest jak ten dobry przyjaciel który idealnie opisze i podsumuje to co w nas siedzi a nie umiemy ująć w słowa. DZIĘKUJE ❤❤
Dziękuję Krzysztof za wczorajszego blessa. Ten materiał przydał mi się w wyluzowaniu przed wynikami maturalnymi dzisiaj. TLDR: Zdałem Maturę, a to najważniejsze.
Dziękuję za poruszenie tematu fat shamingu. Nie spotkałam się do tej pory z większą niechęcią i nienawiścią wobec żadnej innej grupy ludzi i takim przyzwoleniem społecznym na te zachowania i teksty
@@KrzysztofMMaj ale nawet jeśli ktoś nie ma problemów zdrowotnych, po prostu źle się odżywia, co z tego? Co do tego komukolwiek innemu, żeby pozwalać sobie na jakiekolwiek zjadliwe komentarze? Wobec ludzi palących papierosy i pijących alkohol nie ma takiej nienawiści. Nie istnieje żadna troska o zdrowie drugiej osoby - tylko poczucie wyższości i kompleksy osoby komentującej.
@@gansandPJo przepraszam. Ja gardzę nie tylko grubaskami. Palaczami, ćpunami I alkoholikami również! A nawet nie chcę myśleć o tych co olewają BHP albo debilach na drodze 😊😊😊
Zawaliłam ostatnio egzamin i mam poprawę we wrześniu. Czułam się jak gówno bo Asia, Kasia i Bartek zdali, a ja nie. Więc się porównuje bo jak to tak. Oni zdali, a ja mam poprawkę. Dzięki, Krzysztof. Już mi lepiej.
Chwała niech będzie bóstwom; czekałem na ten odcinek jak na żaden inny! A tak na serio; Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że pojawi się film na Twoim kanale dotyczący porównyania się z innymi. Mam z tym bardzo duży problem, mocno wpływa na moje życue, a Twoje filmy na temat innych patologii związanych z rywalizacją bardzo mi pomogły.
Jako dosłownie niedawno zdiagnozowany dorosły z ADHD mógłbym dodać kolejny poziom do całego aspektu braku pełnej informacji na temat rzeczywistości osoby, którą tak skorzy jesteśmy ocenić. To jedynie jeden z przykładów:„Zdolny, ale leniwy”…meanwhile ja w paraliżu analitycznym przez wiekszość swojego życia, robiący wszystko na ostatnią chwilę, żeby zdążyć, zaliczyć. „Ucz się systematycznie”, „zacznij wcześniej się uczyć”. Szeroko pojmowana neuronormatywność jako kryterium normalności idealnie wpasowuje się moim zdaniem w tematykę materiału. Bardzo dobrze jest również usłyszeć i przyswoić tę wiedzę, bo nawet pomimo terapii niekiedy takie aspekty umykają. Dziękuję za to :)
Jest w dyplomacji taka zasada - nie jet naruszeniem protokołu przypadkowe wylanie sosu na obrus. Naruszeniem protokołu jest zwrócenie uwagi komuś, kto to właśnie zrobił.
Ciężko się odzwyczaić od porównywania, a zwłaszcza jeśli jest to tak mocno wpajane. Próbuję się rozwijać w tym co kocham, szukam informacji i sie kształcę. Przeglądam insta i zdobywam wiedzę, a jednocześnie się dobijam, Bo ktoś jest lepszy ode mnie. Bo ktoś w mniejszym czasie osiągnął coś do czego dążę, a ja stoję w miejscu zmęczona i zrezygnowana. Praca, obowiązki, rodzice, społeczeństwo... wszyscy patrzą i wymagają nie wiadomo czego, a ja mając wielkie ambicje nie potrafię postawić kroku, bo depresja niszczy mnie od środka w takim stopniu, że chcę ze sobą skończyć i jednocześnie uwolnić się od wszystkiego... tak niszczy się ludzkie marzenia, przez ciągły bieg, tylko, gdy spojrzę na siebie od boku to biegnę szybko ale w miejscu... trzeba naprawdę włożyć dużo pracy by ostatecznie się wyleczyć z tego wszystkiego...
Może pomoże Ci to: Zawsze jest ktoś lepszy. Nigdy nie jest się najlepszym. Najlepsze będzie tylko AI. Oraz inteligentne maszyny, jak je stworzymy. Rola ludzi przesunie się wtedy w obszar slow workingu i slow artu. Dokładnie to z restauracjami zrobiły franczyzy fastfoodowe. Jak odnajdziesz spokój wcześniej, paradoksalnie też wcześniej wygrasz w innym wyścigu - tym, który się jeszcze nie zaczął
Kto puścił bąka łapa w górę... A tak poważnie to próbuję cały czas wyjaśnić tą kwestię moim współpracownikom ale chyba nie chcą albo nie mogą tego zrozumieć...
Słuchając tego od razu przypomina mi sie jak całe życie mnie porównywano. Bo ktoś ma lepsze oceny, bo jest grzeczniejszy, szczuplejszy (problemy z nadwagą), uśmiechnięty itp... dzisiaj jako dorosły grubo po 30-tym roku życia, boję się ludzi, boję się ich spojrzeń bo mam wrażenie, że mnie oceniają, Wyjście z domu do pracy lub do miejsca gdzie jest więcej osób niż dwie sprawia mi wewnętrzny ból. Ale jak komuś o tym powie to machną ręką z słowami że przesadzam, że inni mają gorzej. Nie jestem inni, jestem człowiekiem zmarnowanym przez system oceniania.
Dużo siły ci życzę i oby kiedyś się polepszyło Mam podobnie, ale staram się z tym walczyć. Z tego co jakiś czas temu odkryłam dobrze jest iść z podniesioną głową, jakbyś to ty na wszystkich patrzył. Wedy zazwyczaj to inni odwracają wzrok Albo brutalniejsze stwierdzenie, lecz w pozytywnym sensie: Nikogo nie obchodzisz - bo inni mają swoje sprawy, i jak tylko cię miną już wyparujesz z ich głowy. Czasem bardziej skupiają się na sobie, jak wypadną, że niekoniecznie zwrócą na ciebie uwagę. A nawet jeśli, to dlaczego masz się przejmować zdaniem tych na których ci nie zależ, których w ogóle nie znasz? Gdy zastosowałam się do tej zasady jest znacznie łatwiej. Opinia bliskiej osoby: o ky Opinia jakiegoś randoma z autobusu: Człowieku, kim ty w ogóle jesteś? 😆
15:02 tzw. Syn Koleżanki Twojej Starej™ Najpotężniejszym przeciwnikiem w okresie twojego dojrzewania był syn koleżanki twojej matki. Co byś ku*wa nie zrobił - on robił to już 45 lat wcześniej. Posprzątałeś dom? Umyłeś łazienkę? Syn koleżanki twojej matki robi tak codziennie, przed szkołą, chwile po tym jak wydoi krowę o 5 rano. Przez tego sku*wiela straciłeś łącznie co najmniej 4 dni swojego życia wysłuchując zalety jego istnienia w innym domu. Ten człowiek to pie*dolony robot, który potrafi umyć całą klatkę schodową nogami jednocześnie gotując obiad dla całej rodziny. Wychodzisz na imprezę? Chcesz wrócić później? Syn koleżanki twojej matki kładzie się spać przed 21 by móc o 4:30 zrobić śniadanie i herbatę swojej matce, wziąć prysznic, wysprzątać salon i w spokoju iść na 44 godziny do pracy w wieku 16 lat. Praca? Ten je*any ironman pracuje od 8 roku życia. Kiedy ty w wieku 13 lat zastanawiałeś się, czy 2 złote starczy ci na Laysy i gumę syn koleżanki twojej matki jechał już 8 rok na zbiory z ojcem do Rotterdamu, by zarobić na książki na przyszły rok. Masz 18 lat? Syn koleżanki twojej matki miał w twoim wieku już 23. W dodatku prawo jazdy zrobił za własne oszczędności odłożone ze zbiorów z Rotterdamu. Samochód? Kupił najtańszego Forda, który pozwoli mu przemieszczać się z punktu A do punktu B. Resztę pieniędzy wrzucił do skarbonki, za którą w przyszłości opłaci sobie 5 lat czynszu za mieszkanie na studiach. Syn koleżanki twojej matki to największy wróg twojej młodości.
Krzysztofie, oglądam praktycznie od początku Dla Każdego Cos Przykrego i z całością tego odcinka się tak bardzo zgadzam. Nawet pisząc ten komentarz. Dosłownie pisząc te wyrazy. Podsumowałeś moje 18 lat walki z rodzicami, ze szkolnictwem (tak naprawdę jednym i drugim jednocześnie, rodzic-nauczyciel), z samym sobą i wszystkim co tworzę (tj. muzyka i mody do pewnej gry o sześcianach) Jedyne co jakoś mi pomaga to dekonstruowanie każdej metody porównania (odtwarzanie architektury staropolskiej w sześciennej formie albo zamienianie gitary w organy działa? Działa.) ale wciąż dla niektórych jest tylko Jeden Poprawny sposób i ktoś inny robi coś DOBRZE a to co ty robisz to "nie muzyka tylko elektronika". Najleprzy twój odcinek w mojej opinii kiedykolwiek. Naprawdę zrobiłeś mi nim dzień (mimo ze oglądam go tydzień po premierze...)
O Tak to irytuje nie miłosiernie gdy Mamusia ci mówi " Michał pani Zosi dostał świadectwo z czerwonym paskiem a ty??" Tymczasem Mamusia gdy mówisz że wszystkie dzieci w klasie też dostały jedynkę tak jak ty. "A co mnie obchodzą inni, ty nie jesteś inni?!"
Nie będę, z całą pewnością, jedynym, który stwierdzi, że przykładów takiego "mobilizowania" z czapy mógłbym przywołać tysiące,... Od "bo XYZ ma 5, a ty tylko 3" do "znowu jesteśmy na szarym końcu, inne zespoły mają już X%!!!" słyszanego przynajmniej raz dziennie. Osobiście uważam, że gorsze od samego faktu istnienia takich praktyk menedżerskich jest fakt, iż stosujące je osoby są święcie przekonane o bezwzględnej słuszności swych działań. Co więcej, jest to popierane w ramach hierarchii przez "wyższe szarże". Dziękuję Ci Krzysztofie za tą wyspę normalności w tym świecie :) Jak to powiadają "mądrego to aż miło posłuchać".
Niestety sporo managerów wciąz idzie po linii najmniejszego oporu i właśnie wybiera takie prostackie metody zarządzania; swoją drogą dlatego też tak panicznie niektórzy reagowali na trend wybierania pracy zdalnej nad konkretnymi taskami w izolacji od konkurującego ze sobą zespołu. A jak wygląda to na uczelniach, gdzie kwitnie rozdawnictwo punkcików za artykuły w miejsce wynagrodzeń, których czasopisma i wydawnictwa po prostu nie wypłacają, to już nawet nie będę mówić, bo to na osobny film...
Ten materiał powinien być puszczany na lekcjach wychowawczych i później omawiany. Patologie w szkołach, między uczniami to coś co jest na porządku dziennym. Fajnie by było uczulić ludzi na to jak bardzo krzywdzą innych i ile zła mogą wyrządzić.
W kwestii wyglądu... trudno jest nie porównywać się do innych, gdy jest ten ideał kobiety i faceta, do którego większość chciałaby aspirować. Nie inaczej jest u mnie. Aspirowanie do tego ideału (w obecnych czasach) w moim przypadku doprowadziło do lęku społecznego, lęku przed tłumem.
Porównywanie jest funkcją silnie zaimplementowaną w ludzkim umyśle. Można by dywagować, czemu ewolucja nam dała coś takiego. Natomiast to, co nas gubi, to jak porównywanie silnie potrafi się przykleić do poczucia własnej wartości (możliwe, że kiedyś ten mechanizm dawał naszym przodkom przetrwanie, natomiast obecne, w warunkach, kiedy nasze życie nie jest bezpośrednio zagrożone, może się stawać nieprzystosowany ). Rozdzielanie tego to często zadanie na całe życie, bo pewne elementy mogą się nigdy nie odkleić. Myślę, że wartościowym ćwiczeniem myślowym jest po pierwsze zauważanie, że porównujemy (albo siebie albo innych), a potem zastanowienie się, co nam daje to porównanie oraz eksplorować, jakie dane realnie posiadamy. Jakie realne (dla nas w aktualnej sytuacji) działania możemy podjąć na bazie danego porównania. Może wytłumaczę na swoim przykładzie. Ponieważ jest to dla mnie kwestią zdrowia, od jakiegoś czasu projektuję sobie sposób na zrzucenie wagi, żeby dojść do zdrowszych parametrów, może uda się cofnąć insulinooporność i generalnie dodać sobie lat życia. Mam to szczęście, że traktowanie siebie jako projekt naukowy przychodzi mi z łatwością. No i w takim kontekście dokonywanie porównań jest istotnym elementem. Ale to są bardzo konkretne porównania. Po pierwsze nie porównuję się do nikogo, bo już się dawno dowiedziałam, że kwestia metabolizmu to jest tak wybitnie indywidualna sprawa, że mało realne jest, że w całości da się przełożyć podejście jednej osoby dla innej osoby. Ale warto szukać podobieństw i od osób doświadczających podobnych rzeczy czerpać inspirację na konkretne rozwiązania warte wypróbowania na sobie. Więc tutaj mamy pierwsze zastosowanie przydatnego porównania: zauważam podobieństwa -> jest spora szansa, że mogę z tego wyciągnąć informacje, które mogą mi się przydać. Kolejnym elementem potrzebnego porównania jest śledzenie wyników naszych działań. Jeśli naszym celem jest poprawa naszych parametrów zdrowotnych, to pojawia się potrzeba ich regularnego kontrolowania, bo w przeciwnym wypadku tak naprawdę nie wiemy, co nam dają nasze działania, szczególnie jest to ważne, jeśli dokonujemy zmian, bo zmiany zawsze budzą opór mózgu - mózg nie lubi się zbędnie męczyć. Porównujemy więc wyniki do siebie, żeby obserwować ich zmienność. Natomiast tutaj jest ten istotny element. Jeśli chcemy schudnąć i nasza waga nie idzie w dół, to nie jest dowód na to, że my jesteśmy beznadziejni, ale na to, że brakuje nam jeszcze jakichś informacji potrzebnych do wyprodukowania działań generujących zdrowy spadek wagi. Ja na przykład ważę się codziennie, co ogólnie nie jest polecane, ponieważ w pierwszym zetknięciu, naturalne fluktuacje wagi mogą być demotywujące. Ja to jednak robię świadomie, ponieważ jak wspomniałam wcześniej, umiem traktować siebie, jak własny projekt naukowy i się po prostu jaram obserwowaniem i analizowaniem każdej zmiany. W dużym stopniu udało mi się cyferkę na wadze oddzielić od poczucia własnej wartości. Natomiast nikomu bym nie polecała po prostu skopiowania tego podejścia i raczej bym mimo wszystko polecała każdemu zacząć od ważenia/mierzenia swoich parametrów w dłuższych, chociaż regularnych odcinkach czasowych (tydzień bodajże najczęściej widziałam jako minimum), ponieważ przy celu utraty wagi ważniejszy jest trend. TL;DR: Porównywanie tak, ale w bardzo konkretnych, quasi zamkniętych systemach, w których mamy (lub możemy zdobyć) wystarczająco danych nadających porównaniu sens (analogia do naukowca porównującego wyniki badań). Żadne porównanie nie jest dowodem naszej wartości jako człowieka!!! P.S. Człowiek ogólnie nie ma większego problemu z tym, że nie jest tam, gdzie chciałby być. Największy problem jest wtedy, kiedy nie wie, jak tam dojść. Wówczas pojawia się bezsilność i spirala całej gamy nieprzyjemnych doznań. P.S2. Mam nadzieję, że mój strumień świadomości jest w miarę możliwy do konsumpcji. Powinnam go pewnie jeszcze raz przeczytać, ale już głodna się zrobiłam, bo zapomniałam o śniadaniu :P
Bardzo mocny odcinek. Idealne uzupełnienie tego o ocenianiu tylko z drugiej strony, my jako oceniający. Miałam tak, że ten kanał był pierwszym, gdzie dzieliłam się bardziej jakąś swoją opinią. I było to stresujące... Może nadal trochę jest. Cóż wracając, dotknął mnie szczególnie fragment o porównywaniu ocen przez dzieci. Niekoniecznie ten o idealnym Piotrusiu. Chociaż ze swojej strony mogę dodać, że byłam dla jednej dziewczyny w podstawówce tą idealną Kasią. Jej mama stawiała mnie jako wzór. Dopiero wtedy zrozumiałam, dlaczego ta osoba mnie nie lubi. Bardzo dziwne uczucie. Było mi głupio, po prostu jako dziecko robi się swoje i aż tak nie patrzy się na innych (ja nie patrzyłam). Dotknęło mnie licytowanie na oceny przez same dzieci. Zwykle się nad tym nie zastanawiamy po prostu system taki zawsze był. Ale im jestem starsza tym głośniej mówiłam jak oceny (jako numerki, procenciki czy PUNKCIKI) są absurdalne. Tak naprawdę wydaję mi się, że w pewnym stopniu wypaczyliśmy słowo ocena. Kojarzy się z numerem, a nie wyjaśnieniem naszego postępu. Jutro są wyniki m****. Czy się boję? Oczywiście, że tak. Jednak staram się zmienić swoje myślenie, że liczy się rozwój, nie procenciki. Tylko niestety od tej punktacji zależą progi na studia... Rozpisałam się. Zrobiło mi się przykro, że kolejne dzieci nadal są w tym systemie. Chociaż wiem jakich błędów unikać. Dziękuję serdecznie za ten film 💟
U mnie porównanie jakie stosowali rodzice były bardziej sneaky. Rzadko było typowe "a Kasia to robi coś lepiej niż ty". Ja trafiałam na sytuacje, że mówiono mi, że jestem grzeczniejsza od tejże Kasi, a tak Kasia to wręcz pozwoliła sobie na to, że nie robi wszystko co rodzice jej każą. Wiadomo straszna zbrodnia Kasi, wcale nie zwyczajny rozwój dziecka. I wcale nie mam od tego problemów, typu brak asertywności, albo osądzanie tych innych, którzy są podobno gorsi ode mnie. wcaaale
Dzięki Krzysztofie za ten materiał! Będąc najmłodszą siostrą dwóch wybitnych i utalentowanych braci czasem ciężko nie czuć się czarną owcą w rodzinie. Jakiś czas temu zaczęłam nad tym pracować i jest coraz lepiej 💪🏼
Dziękuje ci, byłem osobą która napędzała wał śmiania się i wykluczania społecznego kolegów i koleżanek z klasy, którzy byli wyjątkowi ponieważ wyróżniały się. Dało mi to wiele do myślenia
Świetny materiał, myślę, że potrzebny wielu osobom, bo zjawisko faktycznie jest powszechne Natomiast trochę brakowało mi patrzenia przez pryzmat tej drugiej strony (co pamiętam, że było czasem obecne w Twoich filmach), czyli tej, której pozornie ten system, w tym wypadku porównywanie się, "pomagają", w czym czują się dobrze, przynajmniej na etapie szkolnym. Jestem jedną z "zawsze-piątkowych" uczennic (mam też trochę takich znajomych i przyjaciół) i bardzo widzę, jakie braki posiadam życiowo, chociażby z powodu faktu, że przez bardzo długi czas nie przeżyłam żadnej "porażki". Wszystko szło gładko, przynajmniej jeśli chodzi o oceny i przedmioty czyli to co interesuje dorosłych, których ocena dla dzieci jest jednak jakimś wyznacznikiem (co z tego, że byłam tym "kujonem outsiderem" i miałam o wiele mniej doświadczeń typowo relacyjnych i ważnych życiowo). A teraz, żyje 3 dekady i nadal widzę jak bardzo blokuję mnie choćby brak umiejętności swobodnego wystawiania się na ocenę, bo zawsze była dobra, więc za bardzo boję się tej złej, wybieram tylko bezpieczny grunt, a co za tym idzie, właściwie nie rozwijam się. Brak jasnego hobby, drogi życiowej, bo w sumie we wszystkim byłam dobra, co się pozornie liczy, i już nie pamiętam co w sumie lubię robić. Wszystko co może być nieidealne wsadzam do szuflady i nie pokazuję światu, totalny perfekcjonizm. Teraz, jako rodzic, czeka mnie dodatkowa rola wybijania własnemu dziecku porównywania się i nauka akceptacji różnych nieprzystających w nim zachowań, co też jest bardzo trudne, jak wszędzie znajomi chwalą się co to ich dzieci nie umieją. Widzę, choćby po komentarzach, że najbardziej potrzebują Twoich słów osoby, które już teraz doświadczają złych myśli o sobie i mają smutne doświadczenia. Sama zawsze wśród takich moich uczniów czuję przede wszystkim target do głoszenia, bo 'ci dobrzy' sobie na razie jakoś radzą. Ale paradoksalnie 'ci dobrzy' mogą mieć bardziej zamknięte oczy i nabierać się na ten system i te wszystkie wytłoczki o wiele bardziej, dłużej, wiele wiele lat, bo nic przykrego ich z tego nie wybije. Z chęcią widziałabym częściej jak właśnie tym pozornie wygodnie umoszczonych rozwalasz te domki z kart choćby jako parę dodatkowych minut pod koniec filmu. Dzięki za to co robisz!
Dzięki za feedback; myślę, że to w ogóle by wymagało osobnego filmu. Tzn takiego adresowanego do, powiedzmy, prymusów i uświadamiającego, że jedyną rzecz, o którą realnie walczą tak ciężko, to wysoki rachunek u lekarza specjalisty, do którego będą czekać przez 5 miesięcy mimo że prywatnego.
Krzysztofie, mnie właśnie taka ocena i ukaranie bez uzasadnienia tej kary, a było nią zniesienie ze stanowiska wychowawcy przez dyrektora przed wysłuchaniem mojego stanowiska, doprowadziła do ostrej reakcji stresowej, przez którą do końca roku szkolnego nie byłam w stanie pojawić się w szkole. Pomógł na szczęście psychiatra. Taka nasza szkolna patologia od strony nauczycielskiej.
To już któryś raz, jak opisujesz toksyczna atmosferę w swojej pracy. Jest to bardzo niepokojące, zwłaszcza wziąwszy pod uwagę Twoje zaangażowanie na froncie zmian
@@KrzysztofMMaj Niestety nie wytrzymałam i złożyłam wypowiedzenie. Mam nadzieję, że będzie lepiej. Cieszę się, że mogę odprężyć się przy Twoich streamach :) No i motywujesz mnie do propagowania zmian w edukacji. Jamniki z Tobą!
Do porównania z innymi dziećmi/ludźmi. Jestem dorosłą kobietą, a nadal jestem porównywana przez mamę do córki koleżanki X. Szczególnie teraz, gdy przygotowuję się do ślubu. Zawsze to bolało, a teraz szczególnie. A książkę na pewno przeczytam, bo myślę, że może być dla mnie pożyteczna
Na YT jest ponad godzinny fragment audiobooka, możesz sprawdzić, czy tego właśnie szukasz. Takie słowa od rodzica bolą wiele razy bardziej Pamiętaj, że to Twój dzień. Wszystkiego dobrego!
Trzecia w nocy - mój Prime Time 😄 Zacnie prawisz. Jestem mamą dwunastolatka, to jak oceniane są dzieci i jakie cyrki się dzieją wokół ocen w głowach rodziców i nauczycieli to jest niekończąca się komedia.
do tego każdy tateł i mażda madka najmądrzejsi jakby mieli co najmniej dr hab. przed nazwiskiem, a może i profesora belwederskiego. A rzeczywistość skrzeczy - mało który ma doktorat z czegokolwiek a jojczą, że za dużo tego, za dużo śmego (z rzeczy przyszłościowych), a na religijną indoktrynację to dzieci radośnie posyłają. Żal dzieciaków, nie ich wina, że rodzice miast mózgu mają muł i wodorosty.
"Gdzie był Krzyszdor kiedy zdawałem maturę? Gdzie był Krzyszdor kiedy się przejmowałem jej wynikami? Gdzie był Krzyszdor kiedy wybierałem studia? Gdzie..." No niestety, ale nie tworzyłeś na YT ponad 12 lat temu. Zabrzmię boomersko ale w sumie już mogę: za moich czasów takich porad na polskim YT nie było, więc droga młodzieży korzystajcie z nich i planujcie swoją przyszłość. Po swojemu oczywiście ;)
Wielu szlachetnych poległo na tym polu bitwy, to prawda. Jednak w końcu Krzysztof przybył z odsieczą, dzięki czemu nasi synowie i córki skuteczniej będą mogli odpierać ataki Zła.
Hejka, dzięki tobie wpadłam na pomysł jak motywować dzieciaki w szkole językowej (uczę angielskiego), ale tak, żeby nie porównywały się właśnie do innych, tylko do siebie samych. Dzięki wielkie za iskrę, od której się to zaczęło
Jeżeli chodzi o motyw stania w snopie światła, to czy już od maleńkości nasi rodzice (a przynajmniej moi) w nim nas nie wstawiają? Na początku zaczyna się żeby być grzecznym bo Mikołaj patrzy i wszystko WIE. Później wmawiane jest, że Pan Bóg patrzy, wszystko WIE i wszystkie czyny osądza. A później słynne: jak tak można?! a co ludzie powiedzą?! Zasadniczo przez pół życia (niektórzy pewnie przez całe) jest doczepiony do pleców jakiś "KTOŚ" kto ciągle wszystko widzi i ocenia nasze zachowanie. Ciężko jest pozbyć się tego pasażera z pleców i poczucia, że jest się ciągle obserwowanym. Chyba, że tylko ja miałam tak zwichrowane dzieciństwo 😆 Ogólnie bardzo potrzebny materiał, Krzysztof robisz naprawdę świetną robotę. Może niektórzy sobie trochę odpuszczą a może inni uświadomią sobie w jakiej pułapce się znajdują ale tylko we własnej głowie.
Tak właśnie jest. Dlatego nieprzypadkowo rodzice się pojawili w tym odcinku. Psychologowie obarczają wychowanie od wczesnych lat spora winą za taki mindset
szanuje żę przy tak dużym i powszechnym problemie potrafisz wskazać źródło jego powstawania , i oglądając twoje filmy lub live widać że kierujesz się zasadami o których mówisz
Aaaach rodzice i ich pojawiające się zwykle po wywiadówkach porównania do innych dzieciaków. "A Iza miała ze sprawdzianu z polskiego 5 a ty nie- dlaczego?" "A Tomek miał z chemii 6 za olimpiadę a ty nie- dlaczego?" "A Kinga miała z historii 5 bo się nauczyła wszystkich dat a ty nie- dlaczego??" "A Dawid występował w szkolnym przedstawieniu a ty nie- dlaczego???" Dlaczego, dlaczego, dlaczego. Kiedyś naprawdę się tym przejmowałem, autentycznie w pewnym momencie do punktu gdzie potrafiłem się popłakać kiedy słyszałem takie pytania i to nadęte "no- czekam na odpowiedź". A potem trauma, że następnym razem muszę być lepszy. Teraz? Z perspektywy czasu widzę, jakie to wszystko było nic niewarte i na pokaz. Śmieszne, gówno warte cyferki, z których nic potem nie ma. Skończysz szkołę z 5 z geografii? Skończysz szkołę z 6 z historii? No i co? Coś to zmieni? Sprawi, że będziesz lepszym człowiekiem? Albo że lepiej będziesz wykonywał swoją pracę? Może jeszcze ten słynny tekst, że pracodawca przy zatrudnieniu będzie chciał sprawdzić twoje świadectwo z podstawówki xD Całe to pucowanie się, żeby twój dzieciak miał 6 z góry na dół jest przejawem mocno niezdrowych kompleksów rodzica, żeby ten się mógł pochwalić przed psiapsiółami na osiedlu jakie to ma "lepsze dziecko" i obserwować, jak zżera je zazdrość. Albo sobie swoim dzieckiem leczy własne kompleksy, kiedy mu się czegoś nie udało osiągnąć, co już jest w ogóle chore. Ja już sobie wyhodowałem na takie argumenty tak twardą dupę, że teraz najpewniej bym się 2 razy zastanawiał i odpowiedział wprost- "no to se jeszcze poczekasz na odpowiedź, a najlepiej weź sobie przygarnij tą Izę, Tomka, Kingę, czy kogo tam jeszcze skoro tak bardzo ich wolisz, a mnie oddaj do domu dziecka, wszystko mi jedno, tylko oszczędź mi tej tyrady". Szkoda tylko, że jako mały dzieciak nie ma się prawa tego wiedzieć, więc się goni jak w jakimś pijanym widzie za czyimiś oczekiwaniami licząc jak merdający ogonem jamnik na pogłaskanie po główce.
Powiem tak - przez tak długi czas przejmowałam się tym „reflektorem” skierowanym na mnie, że w pewnym momencie stwierdziłam fuck it i skoro już ludzie na mnie patrzą, to niech widzą, że ta atencja sprawia mi radość. Skoro lubią oceniać, to niech oceniają to, jak wyśmienicie bawię się w tym świetle. A tak poważnie - od pewnego czasu stosuję w swoim życiu metodę „miej wyjebane a będzie Ci dane” i o ile jestem zdrowsza… 😊
A tak serio - od lat mam zapisane na dysku wycinek z filmiku V-Sauce który powiedział lakonicznie w tym temacie: "You're not the first thing on everyones else minds. They worry about themselves. What you think about them. AND more importantly -> what THEY think about THEMSELVES. You are not the center of their world." I od tamtej pory trzymam się tego. To co powiedział to jest prawda. Widać to w codziennych sytuacjach. Doświadczam tego na własnej skórze, i pozwala mi to być sobą w pełni i jednocześnie wspierać lub konfrontować się z innymi bardziej swobodnie. To wyzwalające. Podnosi to pewność siebie.
Dokładnie - Nikogo nie obchodzisz Ale na prawdę im wcześniej się to sobie uświadomi (oczywiście pozytywny sens tego stwierdzenia) tym jest znacznie łatwiej.
Piękne wspomnienia, jak za karę za "za słabe oceny" rodzice na ostatni rok gimnazjum wywieźli mnie na drugi koniec Polski, gdzie mieszkałam z ojcem alkoholikiem(wys.funk.) w jednym pokoju, bo reszta była wynajmowana przez innych typów po 40. Piękne wspomnienia, jak w tej klasie uczniowie i niektórzy nauczyciele śmiali się ze mnie, że "przyjechałam na prowincję ze stolycy". Piękne wspomnienia, jak przychodziłam do szkoły po to, żeby w łazience siedzieć przez kilka godzin robiąc lub myśląc o robieniu rzeczy sobie. Albo moje pierwsze próby samobójcze, też Piękne wspomnienia. I to przez to, że nie byłam wystarczająco dobra. W ocenach. Nie, że nie zdawałam nawet. Po prostu 3 to za nisko.
Jak podczas zakończenia roku szkolnego 2 godziny trwały wyczytywanie ŚrEdNiCh, porównywanie wszystkich i motywowanie na zasadzie jak oni mogą to ty też, myślałam, że wyjdę i trzasnę drzwiami.
Za dzieciaka, jakoś z początku podstawówki, mama porównywała mnie do innych, "a bo to Ania pomaga tak i tak, a ty nie", to odpowiedziałam, że może mnie na Anię wymienić. Niestety system, rywalizacja, wymaganie dobrych ocen, wykluczenie w szkole, skończyło się tym, że, delikatnie mówiąc, nie mam o sobie najlepszego zdania (+przeciągnięte studia, wypalenie zawodowe i utrata pracy, bezrobocie). Na szczęście parę lat temu udało mi się ogarnąć fakt, że ludzie raczej nie zwracają na mnie uwagi, właściwie większość zajmuje się własną dupą. A nawet jeśli rzucę się w oczy losowej osobie, to co z tego? Trzymajcie się ludziska, co macie ten problem, ale też nie :D
Według mnie jak najbardziej warto brać pod uwagę zdanie na nasz temat ludzi bliskich, którzy nas dobrze znają oraz życzą nam dobrze np rodzice rodzeństwo partner przyjaciele
Ależ mogą nam życzyć dobrze, ale dawać rady do których oni by się dostosowali w naszej sytuacji, bo czasami zakładają, że my chcemy w danej sytuacji dokładnie to co oni. To nie jest złe, po prostu trzeba na to uważać
Pierwsze minuty filmu, więc jeszcze może wyskoczę później z komentarzem, ale lubię pisać na gorąco, póki myśl nie ucieka. Wspomniałeś, że w konkursach, egzaminach i takich rozmowach kwalifikacyjnych nie szukamy oceny samego siebie. Chciałam się nie zgodzić, już nawet biegłam pisać komentarz, ale się zatrzymałam i zastanowiłam. Okazało się, że jak nad tym się zastanowić to w tych wszystkich sytuacjach to nie my chcemy siebie ocenić, a ktoś nas. Egzamin - jesteśmy w większości do niego zmuszeni i podchodziny do tego jak do swego rodzaju blokady, którą trzeba obejść by pójść z czymś dalej. Rozmowa kwalifikacyjna - chcemy dostać pracę Konkurs - chcemy wygrać jakąś nagrode, zażyć dawki rywalizacji W żadnej z tej sytuacji nie szukamy swojej oceny! No joke, jak to sobie uświadomiłam to aż usiadłam, bo całe życie myślałam, że we wszystkich tych sytuacjach chcę się sama sprawdzić. Strasznie ciekawe jak lata wmawiania danego światopogładu mogą człowiekowi namieszać w głowie
-Dlaczego dostałeś gorszą ocenę od Maćka?
-Ale mamo, inni też dostali.
-Inni mnie nie obchodzą.
Yup. Ten problem.
"Ty nie jesteś inni!" 😢
u mnie było tak ,że rodzice właśnie mówili ,że inni mnie nie obchodzą , obchodzisz mnie Ty dlatego masz się skupić na sobie ,a nie było to w tym to nie ,że dlaczego nie jesteś taki jak inni , tylko bardziej jesteś sobą i masz być sobą i masz się skupić na tym co Ty robisz ,a nie inni więc moim zdaniem np. to jest zdrowę podejście, ponieważ nie zmuszali mnie bym był taki jak inni tylko chcieli ode mnie tego ,żebym po prostu przeszedł do następnej klasy byli zadowoleni jak dostawałem trójkę, więc nie wszyscy rodzice popełniają błędy :D , gorzej ze społeczeństwem, które i tak wprasowało we mnie porównywanie.
Dlaczego Maciek dziabnął cię nożem? Bo noże są złe!!! Naprawmy świat! Zlikwidujmy wszystkie noże!!! Rozumiecie że to nie oceny są problemem a rodzice którzy tak je interpretują???
Klasyka gatunku niestety
"Wstaniesz wcześniej będziesz miał więcej dnia dla siebie" dnia nigdy nie masz "dla siebie" a o 3 w nocy nikt nie zawraca ci gitary
Lecz to ty ustalasz swój czas nie ktoś kto ci go ustala❤ 5:02
Kto rano wstaje, ten cały dzień ziewa
O 3 w nocy ktoś może zabrać ci gitarę
Nie no, o 3 w nocy jak masz kiepski czas na jakichś rankedach, arenkach czy coś to twój team będzie Cię trzymał dopóki "nie odbijemy się"
Potwierdzam
Nie mogę znaleźć miejsca żeby się wyżalić, więc chyba zrobię to tutaj. Lekcje Języka Polskiego od podstawówki były moimi ulubionymi, a z czasem literatura i jej analiza stały się razem z muzyką jedynymi pasjami jakie mi pozostały. Ojciec wybił mi z głowy studiowanie filologii Polskiej, więc byłem przygotowany na to, że ten rok będzie moim ostatnim z lekcjami jakie mnie naprawdę interesują. Jedyne czego chciałem, to zakończyć to w dobry sposób, napisać rozszerzony Polski i napisać go dobrze, jednak dzisiaj rano dostałem informację o wyniku i do teraz nie mogę się pozbierać. Moja pasja i wszystkie godziny spędzone na czytaniu, analizowaniu, wkuwaniu życiorysów są warte 3%. Sam nie wiem czemu piszę to tutaj, ale wstyd mi komukolwiek znajomemu powiedzieć o wyniku.
Nie wiem czemu, ale gdziekolwiek bym nie czytał o rozszerzonym polskim z tego roku to wszędzie ludziom poszło beznadziejnie. Dosłownie wszystkim, zwłaszcza osobom, które spodziewały się wysokich wyników. Nie jesteś sam, najważniejsze ile potrafisz przed samym sobą. Co do ojca, przykro mi się to czyta, pamiętaj, że jeśli będziesz pod presją skończenia innych studiów to zawsze możesz pójść na filologię polską za kilka lat, to na prawdę nie ma znaczenia, kiedy ktoś zaczyna studia. No i wysyłam wirtualne przytulasy!!
Powiem ci ja zdawałem maturę w 2014 roku rozszerzony Polski i historia. Na historie uczyłem się do matury ponad pół roku wcześniej chyba 7-8 miesięcy. Na polski nie uczyłem się nic. Wynik był taki ze na polskim rozszerzonym temat wypracowanie mi podszedł ( temat był chyba Polacy zsyłki na Syberie interpretacja wiersza) dostałem 60% z historii setki godzin dodatkowej nauki mi dało 55% także to czasem jest na chybił trafił na tych durnych egzaminach.
Temat idealnybprzed jutrzejszymi wynikami matur. Te wszystkie skale centylowe mówiące nam, że jesteśmy lepsi od x% osób (czyli gorsi od 100-x%). No i oczywiście średnie w kraju, województwie, mieście, szkole
No więc właśnie... a potem szaleństwo z algorytmami przyjmującymi na studia. Bo nie, nie przyjmują już na nie ludzie.
@@KrzysztofMMaj tak - niech zajmą się tym ludzie! Zamiast prowadzić działalność naukową niech wymyślają oryginalne konstruktywne oceny opisowe dla wszystkich 5000 chętnych na informatykę. A jak nie potrafią to wywalić ich z uczelni. No i oczywiście nikt z tych 4500 odrzuconych nie będzie miał pretensji jak im ktoś konstruktywnie opisze w ich ocenie że "moim zdaniem inni kandydaci bardziej nadają się na nasz wydział, bo...". I co z tego "bo..." ??? To czysto subiektywna ocena uzależniona od tego który oceniający oceniał, o której porze, na początku czy na końcu, czy kilku poprzednich ocenianych było znacznie ponad przeciętną lub poniżej poziomu. Po to są testy i oceny żeby ustandaryzować wyniki, pozbyć się wpływu jak największej ilości czynników nieistotnych i zakłócających ocenę. Odrzucanie ocen jest czystą głupotą. Można dyskutować żeby wprowadzić dodatkową rekrutację dla osób czymś się wyróżniających którym być może nie poszedł egzamin lub matura. Ale wtedy będzie to pole dla nepotyzmu. To jest kwestia do dyskusji, a nie do mówienia że oceny to zło.
Człowieku, co Ty bredzisz? W tym momencie ZAMIAST PROWADZIC DZIALALNOSC NAUKOWA, MUSIMY WYPELNIAC TYSIACE DRUCZKOW I LICZYC ALGORYTMY. W miejsce dydaktyki rachujemy i liczymy a wczoraj 4 profesorów wyróżnienia nie mogło przyznać na obronie, CHOC CHCIALO, bo punkciki i algorytmy
Nie wkurwiaj mnie. Zniosę pretensjonalną besserwisserię wszędzie, ale nie W MOJEJ DZIALCE I PRACY 4 POKOLEN MOJEJ RODZINY.
@prapradziad no i od tego są odwołania, które NCN uniemożliwia. To jest też patologiczna instytucja.
Wyeliminowanie czynnika ludzkiego z edukacji to jest katastrofa niepowetowana. Jak ktoś regularnie źle ocenia, to mogą to stwierdzić koledzy i koleżanki przez peer review. Właśnie dlatego, że oceny wtedy się da analizować. Numerków nie przeanalizujesz. I dlatego są tak bronione, bo mnóstwo nieudaczników w ten sposób jest nie do wykrycia na etatach uczelnianych
@@j7m7f dokładnie tak. Dodatkowe egzaminy już na studia już były i się nie sprawdziły. Na architekturę na przykład dziwnym trafem dostawali się ludzie którzy wcześniej chodzili do wykładowców z tego kierunku na lekcję rysunku. Pojęcia takie jak teczka czy plecak też nie wzięły się znikąd.
Już trochę mantruję, ale zasada "nie przepraszaj świata za to jaki jesteś bo przez to czujesz się jak gówno a sam świat ma to w dupie" sprawdza się niezmiennie.
Najwyraźniej jednak mantrować trzeba. W ważnych tematach. Sam to robię.
Oj strasznie pesymistyczne nastawienie do życia. Wydaje mi się że to tylko chwilowe u ciebie❤ 17:28
Jeszcze odnośnie zachowania, i jego oceniania, w podstawówce chodził z nami chłopak imieniem Czarek, który był typowym łobuzem nauczyciele go besztali, dokuczał innym, ale nie w sposób niebezpieczny ( a niestety i takcy chłopcy byli) "tylko" to były słowne wyzwiska. Takie zachowanie trwało, od 1 klasy do połowy semestru 3, pewnego dnia Czarek nie przyszedł do szkoły ( nie bylo to nic nadzwyczajnego on opuszczał lekcje) natomiast na języku polskim nasza wychowawczyni wstała i powiedziała: Czarka dziś nie ma, bo umarła mu mama, a teraz wyciagamy zeszyty i piszemy temat lekcji mniej więcej tak to wyglądało. Byłam w szoku, to była pierwsza osoba którą "znałam,"która umarła w moim otoczeniu. Oczywiście nie było godziny wychowawczej rozmowy jak mamy się zachować do Czarka nic. Jak Czarek wrócił do szkoły, nie był już tym Czarkiem, już nie przeszkadzał na lekcji, jego nie było, był cieniem samego siebie. Czy nauczyciele inaczej się zachowywali? Nie, nadal było czepiali się go, ba nawet kpili z niego, bo wcześniej był łobuzem a teraz mrukiem. Dziś ktoś,by to nagrał i była, by chryja wtedy lata 90 nie wyobrażam sobie co on przeżywał.
- Dlaczego nie uczysz się tak dobrze jak Marcin i nie masz takich ocen jak on?
- Dlaczego nie zarabiasz tak dobrze jak matka Marcina i nie zapewniasz mi takich warunków jak ona jemu?
Z całą pewnością za takie ODPYSKOWANIE dostałbym w twarz, ale chciałbym się cofnąć w czasie tylko po to żeby móc tak odbić piłeczkę.
Perfect timing, jutro ogłoszenie wyników matur. Trzymajmy się.
No więc właśnie...
I jak matura?
@@Bartek_537 dzięki że pytasz, raczej na tyle dobrze, że mam wstęp na każdą uczelnie w kraju
@@roflex9186 ważne że zdane, Gratulacje w takim razie
Miałam dobre (pozwalające mi się dostać na studia) wyniki matur, a i tak było mi wstyd, kiedy ktoś mnie o nie pytał. Pisałam maturę na przepustce ze szpitala psychiatrycznego. Nikogo to nie interesowało, ważne było tylko porównanie punkcików.
Bardzo ważny, dobrze zrobiony film. Strasznie żałuję, że nie mogłam go obejrzeć, kiedy musiałam przez zdrowie psychiczne przerwać studia na trzecim roku. Krzysztof, robisz tak świetną robotę, że bycie Twoim trybutariuszem to najmniejsza rzecz, jaką mogę zrobić, żeby powiedzieć, że ci dziękuję
dziękuję...! Powinnaś być niesamowicie dumna, że udało Ci się mimo nadwątlonego zdrowia wszystko tak ogarnąć. To niesamowite osiągnięcie.
Mądrze prawisz Krzysztof, cenię Twoje filmy nie tylko z uwagi na merytorykę, ale także niezwykłą inkluzywność treści. Sam od wielu lat staram się żyć według jednego klucza - uciekaj od generalizacji. To narzędzie poznawcze, które pozwala nam ogarnąć świat, żeby chwilę później nas od niego odgrodzić nieistniejącymi barierami. Jung mawiał, że w człowieku są dwie drogi - jedna do miłości, a druga do władzy. Tam, gdzie rządzi miłość, nie ma woli władzy, a tam, gdzie dominuje władza, brakuje miłości. Jedno jest cieniem drugiego. Kategoryzacja świata jest formą władzy, a przynajmniej jej iluzji. Każdy człowiek jej potrzebuje, jednak niewiele osób jest w stanie się tej potrzebie nie poddawać, by móc zobaczyć bardziej nieuchwytny obraz rzeczywistości. Mam nadzieję, że twoje, nomen omen, oceny zjawisk występujących w edukacji i społeczeństwie, staną się kiedyś inspiracją do zbudowania lepszego systemu.
Świetny take z Junga, nie znałem tego. Only a sith deals in absolutes, że odpowiem innym a jakże podobnym w wymowie cytatem. Generalizacje przez swą łatwość są potężnie problematyczne, bo kuszą tym właśnie, że rozstrzygają od razu trudne i złożone kwestie. Ja się sam pilnuje zawsze, by w złości nie pocisnac np po wszystkich profesorach w Polsce - i stąd bon mot profesor korytarzowy. Ale i tak spotkałem już parę osób, które odczytały to jako generalizacje, tak to jest powszechne narzędzie poznawcze
😊😊😊
Myślę, że masz w sobie dużo empatii, Krzysztof. To zwraca moją uwagę zwłaszcza wtedy, kiedy mówisz o różnego rodzaju przemocy. Lubię słuchać "Dla każdego coś przykrego", właśnie ze względu na Twoją empatię i wrażliwość, które są dla mnie inspirujące :-). Pozdrawiam serdecznie!
Dziękuję jako nauczyciel, uważam, muszę pracować nad empatią. To swoją drogą duże wytchnienie czytać taki komentarz kilka dni po tym, jak miałem meltdown pod jednym z komentarzy, gdzie jakiś gość mi udowadniał, że lekarz ma mieć wiedzę, nie empatię. Lekarz!!!
@@KrzysztofMMajLekarz ma mieć wiedzę i umiejętności. Gdyby ich nie miał to nie byłby lekarzem. Z empatią w tym zawodzie różnie bywa np eq dla psychiatry jest bardzo ważne, ale dla zabiegowca który ma wykonać operacje schodzi na dalszy plan choć nadal jest ważna.
@@KrzysztofMMaj Przypomina mi się dr House :-). Wydaje mi się, że w szpitalu czy poradni empatią powinna wykazywać się każda osoba, która ma z pacjentem kontakt - czy to osoba pracująca w recepcji, czy to osoba sprzątająca, czy to wreszcie lekarka lub lekarz, ponieważ te osoby mogą mieć wpływ na samopoczucie psychiczne pacjenta, a ono - na jego stan fizyczny. W medycynie katastrof, kiedy pacjentów jest bardzo dużo, a lekarzy zbyt mało, wydaje mi się, lepiej poradziłby sobie lekarz o cechach psychopatycznych.
Tu jest pozytywnie 💜
Fragment o porównywaniu ile stron pracy dyplomowej się już napisało jest mi szczególnie bliski. Cały semestr byłam w tyle z pisaniem swojej pracy, bo na początku tego roku zmarł mój chłopak, zarazem najlepszy przyjaciel. Pisanie spadło na dalszy plan. Ale za każdym razem kiedy pojawiałam się na zajęciach na uczelni, przed, po a nawet czasem w trakcie zajęć inni studenci rozmawiali o tym, na jakim są etapie. Mimo, że powiedziałam koleżankom, że jestem w tyle ze swoją pracą ze względu na sprawy osobiste, nadal co jakiś czas pytały mnie jak mi idzie, za każdym razem odnosząc się do tego, na jakim same są etapie. Nie są mi aż tak bliskie, żebym chciała je wprowadzać w cały kontekst swojej OKROPNIE trudnej sytuacji, więc przemęczyłam się te pół roku. Dziś już mam oddaną pracę, ocenioną, czeka mnie tylko obrona, która jest już tylko formalnością.
Wiele czynników wpłynęło na to, że ostatnie pół roku było najtrudniejszym czasem w moim życiu, ale porównywanie się do innych lub porównywanie mnie do siebie przez innych dodało mi jeszcze dużo więcej NIEPOTRZEBNEGO stresu.
Temat bardzo ważny, dziękuję za poruszenie go.
Bardzo Ci współczuję. Trzymaj się tam
Ten moment, w którym Krzysztof mówił o ocenie pracy akademickiej, jest strasznie prawdziwy. Niedawno w Images opublikowano mój pierwszy artykuł i pamiętam, jaki stres mnie zżerał, gdy otrzymałem wstępne recenzje i jak trudno było mi się przez to zabrać do ich czytania. Podziwiam ludzi, którzy nauczyli się to znosić ze spokojem, bo wiem, że nie jest to wcale łatwe.
W takich przypadkach najpierw pokazujesz pracę znajomemu profesorkowi
Chcę znać sposób, jak się tego nauczyć...
Mnie pomogło bycie recenzentem innych prac dopiero. Swoją drogą także dla Images parę razy XD ale też czasopism zachodnich. Wtedy człowiek zaczyna rozumieć, jak ciężko taką recenzje (oczywiście pisemną, zero punkcików) napisać i to tak, by faktycznie pomoc drugiej osobie. To pomaga w zobaczeniu szerszej perspektywy
@@KrzysztofMMaj No to jeszcze długa droga przede mną nim ja sobie poradzę, ale wierzę, że kiedyś się to stanie.
PS. Ale dziwnie się czuję z tym, że mój tekst opublikowano w tym samym tomie, co twój XD
@mikolajolownia a ja się bardzo cieszę i gratuluję!!! Nawet nie wiedziałem, że to w tym, bo nie zdążyłem całego przejrzeć jeszcze
Film, który mi sie bardzo przyda
Jak i wielu, tym bardziej w dzisiejszym zdigitalizowanym, „instagramowym” świecie.
To ja podzielę się starą historią. Moja była dziewczyna miała matkę, która cały czas porównywała ją do kogoś lepszego. A to w klasie, a to córka koleżanki coś osiągnęła, a to jej siostra. Gdy się zaczęliśmy spotykać sam dowiedziałem się, że porównywała mnie do jej byłego (który był toksyczny i przemocowy, ale o tym już nie wiedziała, albo nie chciała wiedzieć) albo do siostry (też podobnie). Od początku związku byłem wspierający, tłumacząc że to jest toksyczne zachowanie i nie powinna na nie zwracać uwagi. Udało mi się połowicznie, bo dzięki mnie znalazła sobie lepszą pracę, niestety związek się rozpadł, bo toksyczne zachowanie zaczęła przerzucać na naszą relację - inne koleżanki jeżdżą na dalekie i długie wycieczki (głównie aby wrzucić zdjęcia na media społecznościowe), a to siostra kupiła sobie dobry samochód (na kredyt na 20 lat), a to coś jeszcze. Ja etap słuchania się opinii innych mam dawno za sobą, bo zawsze byłem porównywany do kogoś innego, więc już w liceum przywdziałem ramoneskę i miałem gdzieś opinie osób, które mnie nie interesują. Teraz robię swoje i w pracy liczą się z moim zdaniem i opinią, ale NIGDY nie będę kogoś gnębić, krzyczeć i besztać za coś, co ktoś nie potrafił zrobić. Jesteśmy ludźmi, popełniamy błędy, mamy swoje plusy i minusy i dobrze jest, jak znajdziemy osobę, która pomoże nam w rozwoju przez motywację, a nie bicz nad głową.
❤️🌻🌍🎼🗝️
Przepiękne slowa
Podpisuję się tym obiema rękoma. Porównywanie ciągłe do innych jest czymś okropnym. Mimo, że jestem już na studiach, dalej zmagam się z efektami bullyingu. Ciągle po tylu latach mam głęboką nadzieję, że szkoła stała się o wiele przyjemniejszym miejscem niż podczas mojej kadencji. Niestety mam wrażenie czasem, że ludzie nigdy się nie zmienią. Porównywanie do innych jest czymś, czego nawet w wieku 23 lat nie potrafię się oduczyć. Treści jakie tworzysz są bardzo przydatne, bo pomagają otworzyć oczy na aktualne problemy jakie są w polskim szkolnictwie. Dodatkowo pomagają pokazać, że nie jest się wariatem. Z wieloletnim doświadczaniem stresu ze strony szkoły przez całą podstawówkę, gimnazjum i teraz 3 letni licencjat, mam diagnozę depresji od psychiatry, którą zafundowała mi po prostu szkoła. Oby więcej ludzi z otwartym umysłem. Bo inaczej obawiam się, że na jakieś zmiany w mentalności będzie trzeba bardzo dużo czekać. A ze szkół będzie wychodzić coraz więcej ludzi z kwitkami od psychiatry.
Ten film coś we mnie ruszył. Jako twórca muzyki pamiętam że od zawsze się zmagałem z porównywaniem się do innych, ale nie dlatego że ktoś mi powiedział "jak ci wyszło w porównaniu z" tylko po prostu. To jest najgorsze kiedy coś tworzysz i potem posłuchasz/zobaczysz coś od kogoś doświadczonego doznajesz mentalnego bólu. Zanim popadłem w depresję w tym roku chciałem być doradcą dla innych aspirujących do tworzenia muzyki ludzi, rozwinąć może jakąś społeczność, i jak przyszła depresja zniknęło to myślenie. Teraz jak już ze mną jest o wiele lepiej zaczynałem przybierać zachowanie wprost przeciwne, jednak teraz po tym filmie poczułem że znowu chcę pomagać. Dziękuję Krzysztofie, mam nadzieje że będę mógł osobiście podziękować na Skierconie
Twórz dalej, tworzysz rzeczy piękne nieprzypadkowo jeden z Twoich utworów towarzyszy nam już na stałe na Q&A, a ja jestem kapryśny w doborze muzyki. Prędzej czy później zawsze zaś docieramy do ludzi, którzy chcą nas słuchać czy cieszyc się tym, co stworzymy. Jest rzeczą niemożliwą być zawsze na topie a wyjątkowo szkodliwą - dążyć do tego za cenę zdrowia i samopoczucia...
Trzymaj się
Pytanie jak szkoła pomogła ci w rozwijaniu twojej pasji nie chodzi mi o szkoły muzyczne tylko o szkołe polska czy lekcje muzyki otwarły cię na nowe nurty muzyki
(Poł żart poł serio pytanie xd)
Tworzysz piękną muzykę! Dobrze, że przeczytałam ten komentarz i czym prędzej poszukałam. Nie wiem jakim cudem mi to umknęło, ale już nadrabiam i moja playlista wzbogaciła się o kilka utworów
@@PolishSadboy szkoła nie miała nic wspólnego z moim rozwojem muzycznym. Paru nauczycieli wiedziało o tym ale szkoła ogólnia miała to w głębokim poważaniu dopóki na koniec roku skoro mnie uwalali to zrobiłem ripostę tworząc utwór pożegnalny, podobno nauczyciele po tym tak żałowali że warto było xD
temat filmu jest mi teraz tak bardzo bliski przez mój gap year i tegoroczną rekrutację na studia. Nie dostałam się na swoje 3 wymarzone kierunki artystyczne, pomimo długich kilkumiesięcznych przygotowań. Z początku było przykro, że poświęciłam na to tyle czasu i efektów nie było. Potem od razu zaczęłam kwestionować to czy w ogole potrafię tworzyć tak dobre prace artystyczne jak inni i czy mogę w przyszłości zostać artystą. I szczerze, ciężko jest to samemu przepracować. Cieszę się, że mam chociaż wsparcie od rodziny od której w ostatnim czasie usłyszałam dużo podnoszących na duchu słów
Hej Krzysztof! Jako, że wydajesz się mi najbardziej przystępną osobą mogącą mi pomóc zwracam się do Ciebie z prośbą. Jakiś czas temu utkwiła mi w głowie myśl o podejściu niektórych ludzi do osób wykształconych(?) poruszających się w sferze intelektualne, abstrakcyjnej(?) nie wiem nawet jak to dobrze sformułować, ale temat rozbija się o zwroty takie jak "przestań filozofować" "wykształciuchy" "zobaczymy czy na tym gadaniu się czegoś dorobisz" czy z czym się kiedyś spotkałem "może i profesor, ale wody na herbatę pewnie nie potrafi sobie nawet zaparzyć". Pamiętam że w dzieciństwie, kiedy mówiłem na jakiś interesujący mnie temat byłem zbijany właśnie "filozofowaniem". Popytałem kilku osób z otoczenia i niektórzy mieli podobne doświadczenia. Wiem, że to może być po prostu błąd dostępności, dlatego chciałbym zgłębić temat, ale moje studia dotyczą zupełnie innej tematyki, a próby przeszukania literatury spełzły na niczym. Podejrzewam, że wynika to z moich nieprecyzyjnych sformułowań (ewentualnie braku literatury w tym temacie, ale w to po prostu jakoś nie mogę uwierzyć) wobec czego chciałbym zapytać czy myślałeś kiedyś o tym zagadnieniu i czy są na to zjawisko jakieś określenia (o ile zjawisko w ogóle istnieje XD)?
Miałem taką samą rozkminę na zakończenie tego roku szkolnego. Mieliśmy nagrody (niektóre pieniężne) za np. Najpilniejszy uczeń roku, Najbardziej zaangażowany uczeń roku itp. Pierwsze o czym pomyślałem to, to jak durne są te kategorie bo jak niby nauczyciel ma wiedzieć że taka Małgosia co ma same 5 bo przyswaja wszystko szybko na lekcji albo po prostu jest bardzo ładna i nauczyciel ją lubi jest bardziej pilna od takiej Asi która codziennie poświęca 3-4 godziny aby się uczyć bo po prostu ciężko jej to przychodzi a mimo to stara się cały czas mieć te 5. W kategorii najbardziej zaangażowany uczeń jest jeszcze lepiej bo dostał ją przyjaciel brata, co najlepsze otwarcie powiedział nam później że on faktycznie angażował się cały rok w szkole ale robił to z swoim przyjacielem który wielokronie odwalał większą robotę i częściej brał udział w tego rodzaju pomocach szkolnych. Końcowo piję do tego że nauczyciele nie mają wręcz prawa znać danej sytuacji ucznia oraz tego jak realnie ktoś się stara. Mogę jedynie coś zakładać właśnie poprzez porównywanie "liczbek" jednej osoby do innych. PS: była nawet osoba która miała średnią 6.0 dosłownie jak to zostało ogłoszone to cała sala oniemiała że coś takiego jest w ogóle możliwe
Zawsze mnie wkurwiało, jak ktoś w sekundę już wypowiadał się na temat, o którym nie ma pojęcia, a nigdy nawet nie zadał sobie pytania "dlaczego?"
Dlaczego ktoś ma nadwagę? Dlaczego ubiera się biednie? Dlaczego nie potrafi przebiec truchtem dwunastu minut bez zatrzymywania się? Dlaczego ktoś cofa się przed dotykiem?
Tylko lecą opinie i rakotwórcze komentarze.
Nigdy nie zastanawiałam się nad tym, jak faktycznie szkodliwe może być pytanie "A ty co dostałeś z egzaminu?". Bardzo ważny materiał, dziękuję za uświadomienie mi kilku kwestii :)
Według mn same pytanie nie jest szkodliwe a bardziej potencjalnie intencją za nim stojąca.
Czekałam na ten film bo doszło do tego, że nie byłam w stanie nic robić bo od razu miałam w głowie, że nie zrobię tego „tak dobrze”
Dopiero teraz powoli wracam do robienia rzeczy małymi kroczkami. Dlatego w szkole najważniejsze dla mnie jest kiedy uczeń próbuje: jak wyjdzie to super, jak nie to trudno następnym razem będzie lepiej ❤
Jestem w trakcie pisania magisterki i jest tragedia. Porównuję się do tych co mają dzieci, pracę 10h dziennie i robili studia razem ze mną. Nie mam dzieci, mam lżejszą pracę, mam więcej czasu w ciągu dnia. Dlaczego nie napisałam tego przed nimi? No i oczywiście zaorany już mózg działa na wysokich obrotach, żeby jak najbardziej mi ubliżyć, a czas na pisanie leci jak woda przez palce.
Musi być idealnie za pierwszym razem. Nie mogę robić poprawek, poprawki oznaczają to że nie napisałam dobrze za pierwszym razem. Skoro nie jest dobrze, to oznacza, że jest źle. Nie umiem pisać i jestem do dupy człowiekiem.
Nienawidzę swojego perfekcjonizmu.
@aleksandramaras3386 ok, powiem Ci jak perfekcjonista perfekcjonistce.
Gdybym teraz wziął swój obroniony z wyróżnieniem doktorat na warsztat, miałbym kilkaset, o ile nie kilka tysięcy poprawek w całości. Nie ma dobrych tekstów. Nigdy. Cóż dopiero idealnych. Praca nad każdym tekstem jest iteracyjna i ZAWSZE może być on lepszy. Dobry promotor to powinien pokazywać... Ja zwykle pokazuje studentom negatywne recenzje swoich własnych tekstów, żeby zobaczyli, że to naturalne i normalne.
No i są ludzie umiejący pracować wielowątkowo I tacy koncentrujący się na jednym zadaniu. Nie ma podstawy do porównywania tak różnych typów osobowości
@@anotheralex98 jak pisałam swoją miałam podobnie. Ale z drugiej strony: piszesz coś takiego pierwszy raz, masz prawo się mylić. Promotor powinien być od tego by pokazać błędy i nakierować na dobrą drogę.
Pisarz też zanim wyda powieść robi bazylion draftów i poprawek.
Pracuj w swoim tempie, nawet jakbyś miała bronić się później. Jeśli chcesz, żeby wyszło dobre daj temu czas i sobie czas. Teraz może iść ci wolniej ale następnym razem pójdzie sprawnie bo będziesz wiedziała co robić ❤️
Dziekuje Ci za ten film. Cale zycie czuje się wyobcowana. Nigdzie do końca nie czuje się swobodnie własnie przez to ze czuje sie gorsza od innych. Zaczynam z tym walczyć ale przede mną długa droga.
Przechodziłem przez to. Kluczem do zwycięstwa jest naprawdę przede wszystkim uświadomienie sobie problemu i oddalenie od siebie poczucia winy. Trzymam za Ciebie intensywnie kciuki!
Jesteś jedyną osobą na yt, którą regularnie wspieram finansowo. Nie dlatego, że jakoś szczególnie dotyczą mnie poruszane przez Ciebie treści (szkoły są już dawno za mną), a dlatego, że mogą realnie pomoc wielu, wielu ludziom. Podziwiam Twoje umiejętności retoryczne (spróbuj znaleźć kogoś na yt, kto nie tnie filmów jak wycinanki), wiedzę, empatię, poczucie humoru i nieowijanie własnego zdania w bawełnę.
Dobra, koniec słodzenia. Idę szlachtować demony w Diablo. Jamnik!
Ps. W szkołach powinno się zastąpić lekcje pseudowychowania do pseudożycia w pseudospołeczeństwie puszczaniem randomowych filmów Krzysztofa.
Dziękuję Ci serdecznie nie tylko zatem za wsparcie, ale przede wszystkim za tym motywowane wsparcie nie są to łatwe tematy i każda dozą motywacji się liczy.
Dobrego szlachtowania demonów!!!
Przekaz tego filmu rozłożył mnie na łopatki. Metafora Panoptykonu jest trafiona, aż boli. Nie zliczę, ile razy sam byłem wypytywany przez innych o oceny po każdej sesji na studiach czy jakimkolwiek innym zaliczeniu i ile razy sam pytałem innych, bo wydawało się to takie oczywiste. W sumie, zawsze coś mi w tym nie pasowało, ale wychodziłem z założenia, że póki studiuję, muszę to po prostu zaakceptować, bo walka z ocenami liczbowymi z poziomu studenta jest przedsięwzięciem o skuteczności podobnej do szarży Don Kichota na wiatraki. To było błędne założenie i więcej nie zamierzam bawić się w dopytywanie o piąteczki, czwóreczki i trójeczki, czy inne osiągi ani mówienie o swoich, bo nikomu to nie służy, a wpycha tylko w rubryczki. Godząc się na to sami wchodzimy nie tylko w rolę oprawcy, ale też ofiary - kto wymachuje biczem z całej siły, siebie też smaga po plecach
Dziękuję za Twoje słowa Krzysztof. W 3 klasie podstawówki usłyszałam od wychowawczyni, że "Ichigo jest jak odkurzaczyk i wszystko zje", po zabawie karnawałowej. Było to dla mnie traumatycznie, jadłam mniej przez kolejne 3 lata... A i tak przytyłam 😅
Cieszę się, w kontekście siebie te 11 lat temu, jak i młodszych dzieci, które przyjdą na świat, że co raz więcej ludzi jest WRAŻLIWYCH na takie nacechowane negatywnie słownictwo.
Dziękuję za Twoją działalność w sieci i na uczelni ❤
Słowa robią tu potworną krzywdę... Wiem, sam dobiegłem kiedyś setki. Pamiętam spojrzenia za każdym razem, jak zbliżyłem się do jakiejś przekąski słodkiej lub słonej. Słowa też pamiętam. I wiem, że ciągną one nie w górę a w dół.
Obrzydliwe. Z utrata wagi pomógł mi w efekcie dietetyk i trener personalny.
Kiedyś usłyszałem następujący cytat: "Gdyby potrzebna mi była twoja opinia, byłbym o nią zapytał"
EDIT: Przypomniał mi się jeszcze drugi cytat mojej nauczycielki od matmy "Jabłek z gruszkami nie liczymy" szkoda, że ona i reszta nauczycieli nie patrzy w ten sposób na PUNKCIKI i ocenki bo "on miał lepsze" albo "on miał gorsze"
Dzięki za wspomnienie o pisaniu pracy dyplomowej i porównywaniu ilości napisanych stron przez studentów. Sam mam teraz z tym problem. Piszę prace magisterską, ale różne problemy osobiste sprawiają, że skupienie się na pisaniu jest dla mnie bardzo trudne. Twoje słowa mnie uspokoiły.
Hej Krzysztof,
już od jakiegoś czasu oglądam twoje filmy i muszę przyznać, że na początku podchodziłem do nich jak pies do jeża, z czasem jednak przekonałem się jak wiele można z nich wyciągnąć. Choć poruszany przez ciebie temat, porównywania się do innych, sam już kiedyś ogarnąłem w swojej głowie, to ten film , jako pierwszy w moim życiu zmusił mnie do skomentowania czegoś w mediach społecznościowych. Jako dumny uczeń liceum, nierzadko spotykam się z sytuacjami porównywania się. Bardzo bawi mnie moment, w którym ktoś pyta się mnie o ocenę. Ja odpowiadam bez skrupułów, po czym zadaje mu proste pytanie, czy może mi coś opowiedzieć o temacie, z którego nas sprawdzano, przede wszystkim, czy wie czego nie umiał. Niesamowicie zabawne.
Na szczęście praca nad moją odpornością na stres zaczęła się bardzo wcześnie i wydaje mi się że dobrze ją wypracowałem. Bycie sportowcem, granie na instrumencie, to są sytuacje, w których ogarniasz że liczysz się tylko ty i to co zaraz zrobisz. Sama ciekawość świata i pewność siebie nadrabiają we mnie lenistwo, potęgowane dodatkowo, przez zrozumienie jak zepsuty jest system i nierzadkie myśli po co w ogóle mam się starać. Na szczęście trafiłem na naprawdę wspaniałych nauczycieli, zwłaszcza w trakcie wczesnego wychowania, ale przede wszystkim poza szkołą.
Wraz z odkryciem wyjątkowości każdego człowieka, zrozumiałem, że do każdego trzeba podchodzić jak do skrzyni skarbów, do której droga jest kręta, a kluczem jest szczera ciekawość i chęć poznania, po prostu otwartość, mapą zaś zrozumienie, empatia. Od tamtego czasu jest mi łatwiej funkcjonować.
Niestety ludzie od kiedy są ludźmi wytworzyli w sobie mechanizm plotek, obgadywania, który sprowadza się do podziału my, oni. Warto przekonywać, że w każdej skrzyni skarbów jest coś cennego.
Wspaniała robota!
Piękne porównanie do tej skrzyni skarbów. Poruszające. Warto aspirować do tego, by tak traktować każdego człowieka
Kurła Krzysztof gdzie ludzie tacy jak Ty byli 25 lat temu. Na pewno udałoby mi się uniknąć wielu błędów
Jeśli Cię to pocieszy, ja też chciałbym uniknąć dokładnie tych błędów, o których dzisiaj tyle mówię
Błędy popełniamy🌻❤️🎼i je naprawiamy🗝️🌻❤️🎼to takie ludzkie❤️🌻i to kochamy
Ten film spowodował ze zaczęły mi łzy z oczu płynąć. Tyle lat porównywania sprowadziło moją osobę na dno. Niska samoocena ,lęki społeczne i wiele mechanizmów które skutecznie blokują mi normalne funkcjonowanie. Jestem w grupie ze znajomymi którzy "chcą mnie wspierać" i wszystko wskazuje ze mogę im ufać.. ale pojawiają sie te myśli.. myśli w których sama siebie oceniam,krytykuje za wszystko.. "Co jeśli oni tak naprawdę mają ciebie gdzieś i twoje starania są na marne?" itp ,,
Chce siebie zmienić ale porównywanie mnie do innych (przez rodziców,nauczycieli a potem wyścig szczurów po "najlepszą ocene" ) wywołało dużo szkody i trudno jest mi wyłączyćte negatywne myśli.
Dziękuje za film, życzę miłego dnia
Oh, Twój komentarz przypomniał mi moje trudniejsze czasy. Trzymaj się Warto poszukać wsparcia i profesjonalnego i u dobrych ludzi. Uwierz, że da się z tego wyjść. Ja przez wiele lat miałam podobnie. Powolutku, krok po kroku uda się.
@@redyaga190 Parę miesięcy temu zaczęłam uczęszczać na terapie na której powoli próbuje rozpoznać i przeciwdziałać "utrudnieniom" które sie nagromadził w głowie. Nie zamierzam się poddać bo jak bym to zrobiła to bym.. nie miała nic. Więc dziękuję za miłe słowa , jeszcze się nie poddałam :)
@@nanamisonohara864 To wspaniale 🙂 Trzymam kciuki
Świetne nagranie, mega. Powinni je puszczać dzieciakom w szkołach. Moje najlepsze z dzieciństwa, gdy moim argumentem było to, że np. większość dostała trójki "nie porównuj się do gorszych"...
Mam ogromny problem z porównywaniem się do innych. W moim domu od zarania dziejów wpajano mi, głównie przez mamę, że aby zostać Kimś, muszę być taki jak inni. Bardzo to wpłynęło na moją samoocenę. Ciężkim aspektem jest także to, że mam zaburzenia lękowe i tym bardziej jest to potęgowane. Bardzo bałem się robić cokolwiek "po swojemu". Trudno mi było napisać sms'a do fryzjera, trychologa lub kogokolwiek bez spytania mamy, co mam dokładnie napisać, aby to zabrzmiało dobrze, poprawnie. Bałem się także formułować własne opinie przed innymi i byłem bardzo mało asertywny. Zawsze dopasowywałem się do innych, bo jeżeli tego nie zrobię, to możliwie ta osoba się obrazi. Nie spodoba jej się to. A w końcu najważniejsze jest to, co o nas inni myślą. No przynajmniej wg mojej mamy. Teraz muszę z tym wszystkim "walczyć". I literally feel like I brought a knife to a gunfight and I'm fucking 20
Ja przez niemal całe dzieciństwo, byłem porównywany do mojego dwa lata starszego kuzyna. To nawet nie było porównywanie, ale zawsze on być naj, a ja byłem ten be. Jak mnie to denerwowało, to aż ciężko wyrazić. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ja i on byliśmy całkowicie inni, pod niemal wszystkimi względami, ale mieliśmy wspaniały kontakt. Traktowaliśmy się jak bracia i najbliżsi kumple. Niestety przez te ciągłe przytyki ze strony moich rodziców, w tej chwili ja go niemal nienawidzę. Jest to coś, co mnie boli, ale nie umiem w sobie tego zwalczyć, żeby wrócić do czegoś co między nami było. No i ciekawe jest to, że koniec końców to ja poprowadziłem swoje życie lepiej i to mimo dużo trudniejszych warunków, ale nigdy nie usłyszałem pochwały za to.
Dziękuję bardzo za ten filmik. Coś we mnie ruszył, kiedyś bardzo lubiłam to uczucie bycia lepszą, bo dostałam piątkę. Cholernie trudno się pozbyć takiego myślenia.
Ciężko. Sam z tym walczę. O co ciężko nawet tu, gdzie w statystykach YT uprzejmie mnie informuje, gdzie ten film się plasuje w rankingu najlepiej klikalnych XD
Uwielbiam słuchać twoich filmików. Stosunek w jaki podchodzisz do tych wszystkich trudnych tematów jest niesamowity. Zawsze mówisz w bardzo przystępny sposób z zachowaniem szacunku dla treści jak i odbiorcy. Kiedy tego słucham mam wrażenie jakbym po prostu siedziała i słuchała wypowiedzi dobrego znajomego. Dziękuję za kolejny świetny materiał.
Dziękuję... jako człowiek, który niesamowicie ceni feedback i sam go praktykuje w (d)ocenianiu studentów, naprawdę wyjątkowo odbieram takie słowa.
Bardzo Ci dziękuję Krzysztofie, że mówisz o tym co ważne i zrzucasz ludziom łuski z oczu.
Ja sama mam duże problemy ze stresem, blokuję się, mam duże zaburzenia odżywiania, ogarnia mnie niemoc. I najbardziej boli mnie to, że jedyne co słyszę od moich bliskich to "weź się w garść" albo "ogarnij się".. jakbym nie wiedziała, że mam to zrobić😅
Szkoda, że takie gadanie to nie jest realna pomoc
Pociesza mnie, że są ludzie jak Ty, którzy rozumieją, że to tak nie działa i mają w sobie tyle empatii, że mogą rzeczywiście pomóc.
Serdecznie pozdrawiam!🤍
Wzięcie się w garść to pfe!nomenalny sposób na kiepska i krotkofalową pomoc, która nic nie da w dalszej perspektywie. To jak łatanie dziur w konstrukcji dachu w nadziei, że jak ich nie będzie widać, to dach nie spadnie na głowę - i bez świadomości, że mogą one być ostrzeżeniem. Dużo sił!!!
@@KrzysztofMMaj dziekuje🩵
Opis studentów na licencjacie w punkt! Stresowałam się tym porównywaniem, bo ja przez osobiste powody zostawiłam pisanie pracy na wakacje (tak wgl miałam 13 przedmiotów do zaliczenia, z czego 2 literatury...)
Pomogło mi znalezienie osób, które były w podobnej sytuacji co ja. Czyli, innymi słowy, dostrzeglam, że świat nie jest czarnobiały, a składa się z odcieni szarości.
Powodzenia dla wszystkich, którzy niedługo się bronią :) trzymam za Was kciuki!
Niestety wiem. Nawet na moich seminariach się to zdarza, choć ludzie mają narzędzia do obrony przed tym. Mimo to jest ciężko
Materiał, który niemal spadł mi z nieba, kiedy to poszukiwałem filmów na ten temat. Wysoka wartość merytoryczna treści, a sam film dający do myślenia. Dziękuję panie Krzysztofie!
Cieszę się, że może się przydać! Dużo sił w walce z tym smokiem! Na pomoc wysyłam jamniczego wiedźmina
Odkąd przeprowadziłem się na studia do Austrii, gdzie podejście do studenta jest dużo bardziej turkusowe niż w naszej Cebulandii, zauważyłem jak bardzo mam wpojoną tę paranoję która tutaj Drogi Krzysztofie rozkładasz.
Z początku myślałem że koledzy po prostu są nieśmiali i nie wiedzą co zrobić z takim dziwnym Polakiem na niemieckojęzycznym kierunku - potem okazało się że każdy ma swoje sprawy i nie interesuje ich po prostu co robią inni. A ja tymczasem, czując się na zajęciach i w towarzystwie ciągle jak uczeń pod tablicą który chce się wykazać i za wszelką cenę nie skompromitować, wyrobiłem sobie unikową mowę ciała i pewnie wiele uprzedzeń. A jak ktoś ucieka od interakcji, to wysyła sygnał "idź ode mnie, boję się ciebie". Ale ten rok będzie inny.
Także jeśli jakiś wniosek z tego wyciągnąłem to taki: im bardziej próbujecie ukryć się przed reflektorem, tym dziwniej w nim wyglądacie. Embrace the spotlight!
W Małym Księciu autorstwa Antoine de Saint-Exupery jest fajny cytat o tych numerkach i słowach oraz spojrzenie na świat przed tą "rubrykową" przemocą oraz po tych wszystkich numerkach: "Jeżeli mówicie dorosłym: „Widziałem piękny dom z czerwonej cegły, z geranium w oknach i gołębiami na dachu” - nie potrafią sobie wyobrazić tego domu. Trzeba im powiedzieć: „Widziałem dom za sto tysięcy złotych”. Wtedy krzykną: „Jaki to piękny dom!”"
znajdź mi w dzisiejszych czasach dom za 100k
@@Exkajernajbardziej znane tłumaczenie małego księcia to przeklad Jana Szwykowskiego z 1958. Zakładam, że z tego tłumaczenia pochodzi cytat.
Spróbujmy zastanowić się jaką siłę nabywczą miało wówczas 100000 zl.
Na początku lat 50 w Polsce miała miejsce reforma waluty i denominacja. Ustalono sztywny kurs złotówki na 0,222168 grama czystego złota, był on równy jednej czwartej dolara. Czyli 100000 zł w latach 50 miało wartość 25000$ ówczesnych dolarów.
Dollar w latacht 50 miał siłę nabywczą jak dzisiejsze 12,62$. Więc 100000 zł z lat 50 mialoby wartość 315500$ współczesnych. Dzisiejszy kurs dolara to 4,06zl tak więc 100000 zł z lat 50 mialoby wartość 1280900zł współczesnych😁 wciąż nie jest to aż tak imponująca suma
Jest jednak drugie powiazanie ówczesnej zlotowki- cena złota. Za 100000zl z lat 50 można było kupić 22218,6 grama zlota.
Taka ilość złota jest dziś warta 5610000 zł. A za tę kwotę można kupić naprawdę piękny dom.
Pozdrawiam
I właśnie dlatego gram namiętnie w the sims 3- nie ma tam rankingów 😅
W pierwszym sezonie Teda Lasso (przewspaniały seria) jest strasznie mocna scena z pojedynkiem na darty. Gdzie tytułowy bohater rzuca cytatem "don't be judgemental be curious" I to się tyczy przejmowania się właśnie ludźmi którzy nie są wgl ciekawi ciebie tylko cię oceniają
Przepiękny cytat.
Ogólnie to ten film pomógł mi uświadomić jak ograniczone myślenie stosowałem. Oczywiście do świętego bardzo mi daleko, jednak postaram się spojrzeć na całą sytuację dwa razy zanim zacznę kogoś oceniać.
Ostatni semestr na studiach za pasem, więc mogę się podzielić moją refleksją...
Chęć ogarnięcia wszystkiego na bieżąco + zrzucanie odpowiedzialności za niemal wszystkie projekty w tym semestrze na moje barki sprawiły, że moje zdrowie się posypało. Osoby, z którymi "współpracowałam" stwierdziły bowiem, że jak one tego nie zrobią, to ja i tak to zrobię (bo wykorzystują moją nerwicę i chęć bycia gotowym na wszystko i zawsze)😑A tu jeszcze promotor na początku czerwca: mamy obronę za 3 tygodnie, bo potem dopiero we wrześniu/październiku... Mamy się streścić, żeby prace można było zatwierdzić do początku lipca... Była gadka wśród studentów - "kiedy się bronisz?", "ile masz napisane?" itd. Ja chciałam się skupić na zaliczeniu semestru, a tu wszyscy "zaraz jest obrona", "czemu jeszcze tego nie załatwiłaś?", "nie dostaniesz się na magisterkę jak nie bronisz się w lipcu". Nie dało się tego słuchać. O ile nie mam problemu z przebywaniem z ludźmi, te rozmowy strasznie mnie irytowały i zmieniałam temat. Zastanawiałam się, czy coś ze mną jest nie tak, skoro nie potrafię być tak zorganizowana.
Natłok rzeczy, które musieliśmy zrobić (ostatni egzamin sesji 27.06), praktyki, praca itd. sprawiły, że goniłam z wywieszonym ozorem, aż w końcu się zatrzymałam i zastanowilam: "Co ja właściwie robię?". Wieczne poirytowanie, problemy ze snem, koncentracja leży, praca w powijakach, a "broniący się" w panice bo organizacja leży. Moje wyniki krwi ostatnio były co najmniej alarmujące...
Odpuściłam i bronię się w II terminie. Wolę mieć czas na to, wcześniej wszystko ogarnąć i być zadowolona z mojej pracy. Uporządkować sobie rzeczy w głowie. A przede wszystkim chcę sobie dać szansę, żeby dożyć tej obrony.
To chyba drugi raz w życiu kiedy powiedziałam sobie "Nie dam rady" (tak w pełni świadomie) i nie czułam się źle z tego powodu
W sumie to nie jest odpuszczenie, tylko priorytezowanie spraw. Cudownie, że się z tym dobrze czujesz. Dużo zdrówka
Cieszę się za każdym razem, kiedy czytam, że ktoś się odważył i nie popełnił tych samych błędów co ja. Twoje zdrowie Ci podziękuje. Powodzenia!
damm....this hit so hard.. Ale dla mnie każdy filmik jest jak ten dobry przyjaciel który idealnie opisze i podsumuje to co w nas siedzi a nie umiemy ująć w słowa. DZIĘKUJE ❤❤
Dziękuję Krzysztof za wczorajszego blessa. Ten materiał przydał mi się w wyluzowaniu przed wynikami maturalnymi dzisiaj.
TLDR: Zdałem Maturę, a to najważniejsze.
Gratulacje ogromne!!! Masz to za sobą a to najważniejsze
Dziękuję za poruszenie tematu fat shamingu. Nie spotkałam się do tej pory z większą niechęcią i nienawiścią wobec żadnej innej grupy ludzi i takim przyzwoleniem społecznym na te zachowania i teksty
Niestety. A łączy się to bezpośrednio z problemem toksycznego porównywania bez ZADNEJ wiedzy na temat zdrowia drugiego człowieka
@@KrzysztofMMaj ale nawet jeśli ktoś nie ma problemów zdrowotnych, po prostu źle się odżywia, co z tego? Co do tego komukolwiek innemu, żeby pozwalać sobie na jakiekolwiek zjadliwe komentarze? Wobec ludzi palących papierosy i pijących alkohol nie ma takiej nienawiści. Nie istnieje żadna troska o zdrowie drugiej osoby - tylko poczucie wyższości i kompleksy osoby komentującej.
@@gansandPJo przepraszam. Ja gardzę nie tylko grubaskami. Palaczami, ćpunami I alkoholikami również!
A nawet nie chcę myśleć o tych co olewają BHP albo debilach na drodze 😊😊😊
@@wiciuwiciu2783 ok, dzięki za info.
Zawaliłam ostatnio egzamin i mam poprawę we wrześniu. Czułam się jak gówno bo Asia, Kasia i Bartek zdali, a ja nie. Więc się porównuje bo jak to tak. Oni zdali, a ja mam poprawkę. Dzięki, Krzysztof. Już mi lepiej.
Chwała niech będzie bóstwom; czekałem na ten odcinek jak na żaden inny!
A tak na serio;
Nawet nie wiesz jak bardzo się cieszę, że pojawi się film na Twoim kanale dotyczący porównyania się z innymi.
Mam z tym bardzo duży problem, mocno wpływa na moje życue, a Twoje filmy na temat innych patologii związanych z rywalizacją bardzo mi pomogły.
Mam nadzieję, że się przyda!
Trzymaj się
jak to działa że ten komentarz jest z wczoraj a film wyszedł dzisiaj ._.
@@Michasx Bo filmy przed premierą też można komentować
@@Paperflame883 oh nie pomyślałem że ten film był przedpremierowy XD
Jako dosłownie niedawno zdiagnozowany dorosły z ADHD mógłbym dodać kolejny poziom do całego aspektu braku pełnej informacji na temat rzeczywistości osoby, którą tak skorzy jesteśmy ocenić. To jedynie jeden z przykładów:„Zdolny, ale leniwy”…meanwhile ja w paraliżu analitycznym przez wiekszość swojego życia, robiący wszystko na ostatnią chwilę, żeby zdążyć, zaliczyć. „Ucz się systematycznie”, „zacznij wcześniej się uczyć”. Szeroko pojmowana neuronormatywność jako kryterium normalności idealnie wpasowuje się moim zdaniem w tematykę materiału. Bardzo dobrze jest również usłyszeć i przyswoić tę wiedzę, bo nawet pomimo terapii niekiedy takie aspekty umykają. Dziękuję za to :)
Jest w dyplomacji taka zasada - nie jet naruszeniem protokołu przypadkowe wylanie sosu na obrus. Naruszeniem protokołu jest zwrócenie uwagi komuś, kto to właśnie zrobił.
Piękna analogia!
Ciężko się odzwyczaić od porównywania, a zwłaszcza jeśli jest to tak mocno wpajane. Próbuję się rozwijać w tym co kocham, szukam informacji i sie kształcę. Przeglądam insta i zdobywam wiedzę, a jednocześnie się dobijam, Bo ktoś jest lepszy ode mnie. Bo ktoś w mniejszym czasie osiągnął coś do czego dążę, a ja stoję w miejscu zmęczona i zrezygnowana. Praca, obowiązki, rodzice, społeczeństwo... wszyscy patrzą i wymagają nie wiadomo czego, a ja mając wielkie ambicje nie potrafię postawić kroku, bo depresja niszczy mnie od środka w takim stopniu, że chcę ze sobą skończyć i jednocześnie uwolnić się od wszystkiego... tak niszczy się ludzkie marzenia, przez ciągły bieg, tylko, gdy spojrzę na siebie od boku to biegnę szybko ale w miejscu... trzeba naprawdę włożyć dużo pracy by ostatecznie się wyleczyć z tego wszystkiego...
Może pomoże Ci to:
Zawsze jest ktoś lepszy. Nigdy nie jest się najlepszym. Najlepsze będzie tylko AI. Oraz inteligentne maszyny, jak je stworzymy. Rola ludzi przesunie się wtedy w obszar slow workingu i slow artu. Dokładnie to z restauracjami zrobiły franczyzy fastfoodowe. Jak odnajdziesz spokój wcześniej, paradoksalnie też wcześniej wygrasz w innym wyścigu - tym, który się jeszcze nie zaczął
@@KrzysztofMMaj Podobne słowa słyszę od chłopaka, który stara się mi pomóc i wesprzeć
Cóż.....poprostu dziękuję
Kto puścił bąka łapa w górę...
A tak poważnie to próbuję cały czas wyjaśnić tą kwestię moim współpracownikom ale chyba nie chcą albo nie mogą tego zrozumieć...
Słuchając tego od razu przypomina mi sie jak całe życie mnie porównywano. Bo ktoś ma lepsze oceny, bo jest grzeczniejszy, szczuplejszy (problemy z nadwagą), uśmiechnięty itp... dzisiaj jako dorosły grubo po 30-tym roku życia, boję się ludzi, boję się ich spojrzeń bo mam wrażenie, że mnie oceniają, Wyjście z domu do pracy lub do miejsca gdzie jest więcej osób niż dwie sprawia mi wewnętrzny ból. Ale jak komuś o tym powie to machną ręką z słowami że przesadzam, że inni mają gorzej. Nie jestem inni, jestem człowiekiem zmarnowanym przez system oceniania.
Dużo siły ci życzę i oby kiedyś się polepszyło
Mam podobnie, ale staram się z tym walczyć. Z tego co jakiś czas temu odkryłam dobrze jest iść z podniesioną głową, jakbyś to ty na wszystkich patrzył. Wedy zazwyczaj to inni odwracają wzrok
Albo brutalniejsze stwierdzenie, lecz w pozytywnym sensie: Nikogo nie obchodzisz - bo inni mają swoje sprawy, i jak tylko cię miną już wyparujesz z ich głowy. Czasem bardziej skupiają się na sobie, jak wypadną, że niekoniecznie zwrócą na ciebie uwagę.
A nawet jeśli, to dlaczego masz się przejmować zdaniem tych na których ci nie zależ, których w ogóle nie znasz?
Gdy zastosowałam się do tej zasady jest znacznie łatwiej.
Opinia bliskiej osoby: o ky
Opinia jakiegoś randoma z autobusu: Człowieku, kim ty w ogóle jesteś? 😆
15:02 tzw. Syn Koleżanki Twojej Starej™
Najpotężniejszym przeciwnikiem w okresie twojego dojrzewania był syn koleżanki twojej matki.
Co byś ku*wa nie zrobił - on robił to już 45 lat wcześniej.
Posprzątałeś dom? Umyłeś łazienkę? Syn koleżanki twojej matki robi tak codziennie, przed szkołą, chwile po tym jak wydoi krowę o 5 rano.
Przez tego sku*wiela straciłeś łącznie co najmniej 4 dni swojego życia wysłuchując zalety jego istnienia w innym domu. Ten człowiek to pie*dolony robot, który potrafi umyć całą klatkę schodową nogami jednocześnie gotując obiad dla całej rodziny.
Wychodzisz na imprezę? Chcesz wrócić później? Syn koleżanki twojej matki kładzie się spać przed 21 by móc o 4:30 zrobić śniadanie i herbatę swojej matce, wziąć prysznic, wysprzątać salon i w spokoju iść na 44 godziny do pracy w wieku 16 lat.
Praca? Ten je*any ironman pracuje od 8 roku życia. Kiedy ty w wieku 13 lat zastanawiałeś się, czy 2 złote starczy ci na Laysy i gumę syn koleżanki twojej matki jechał już 8 rok na zbiory z ojcem do Rotterdamu, by zarobić na książki na przyszły rok.
Masz 18 lat? Syn koleżanki twojej matki miał w twoim wieku już 23. W dodatku prawo jazdy zrobił za własne oszczędności odłożone ze zbiorów z Rotterdamu. Samochód? Kupił najtańszego Forda, który pozwoli mu przemieszczać się z punktu A do punktu B. Resztę pieniędzy wrzucił do skarbonki, za którą w przyszłości opłaci sobie 5 lat czynszu za mieszkanie na studiach.
Syn koleżanki twojej matki to największy wróg twojej młodości.
Dosłownie największy wróg ludzkości
@@PolishSadboy nieistniejący w 90% przypadków.
Porównywanie daje możliwości tworzenia strachu. No co za przypadek, łatwiej rządzi się zastraszonymi.
Prawda?
@@KrzysztofMMajwell, this is how tworzenie wrogów works
Dzięki za dobrą robotę. Dziękuje w imieniu tych którzy tego tematu nie rozumieją a dzięki Tobie być może się rozwiną.
Krzysztofie, oglądam praktycznie od początku Dla Każdego Cos Przykrego i z całością tego odcinka się tak bardzo zgadzam. Nawet pisząc ten komentarz. Dosłownie pisząc te wyrazy. Podsumowałeś moje 18 lat walki z rodzicami, ze szkolnictwem (tak naprawdę jednym i drugim jednocześnie, rodzic-nauczyciel), z samym sobą i wszystkim co tworzę (tj. muzyka i mody do pewnej gry o sześcianach)
Jedyne co jakoś mi pomaga to dekonstruowanie każdej metody porównania (odtwarzanie architektury staropolskiej w sześciennej formie albo zamienianie gitary w organy działa? Działa.) ale wciąż dla niektórych jest tylko Jeden Poprawny sposób i ktoś inny robi coś DOBRZE a to co ty robisz to "nie muzyka tylko elektronika". Najleprzy twój odcinek w mojej opinii kiedykolwiek. Naprawdę zrobiłeś mi nim dzień (mimo ze oglądam go tydzień po premierze...)
Ciesze się ogromnie, że mogłem jakoś zdalnie wesprzeć! dziękuję!
O Tak to irytuje nie miłosiernie gdy Mamusia ci mówi
" Michał pani Zosi dostał świadectwo z czerwonym paskiem a ty??"
Tymczasem Mamusia gdy mówisz że wszystkie dzieci w klasie też dostały jedynkę tak jak ty.
"A co mnie obchodzą inni, ty nie jesteś inni?!"
Tak XD ten absurd pięknie pokazuje, PO CO porównujemy
Nie będę, z całą pewnością, jedynym, który stwierdzi, że przykładów takiego "mobilizowania" z czapy mógłbym przywołać tysiące,... Od "bo XYZ ma 5, a ty tylko 3" do "znowu jesteśmy na szarym końcu, inne zespoły mają już X%!!!" słyszanego przynajmniej raz dziennie. Osobiście uważam, że gorsze od samego faktu istnienia takich praktyk menedżerskich jest fakt, iż stosujące je osoby są święcie przekonane o bezwzględnej słuszności swych działań. Co więcej, jest to popierane w ramach hierarchii przez "wyższe szarże". Dziękuję Ci Krzysztofie za tą wyspę normalności w tym świecie :) Jak to powiadają "mądrego to aż miło posłuchać".
Niestety sporo managerów wciąz idzie po linii najmniejszego oporu i właśnie wybiera takie prostackie metody zarządzania; swoją drogą dlatego też tak panicznie niektórzy reagowali na trend wybierania pracy zdalnej nad konkretnymi taskami w izolacji od konkurującego ze sobą zespołu. A jak wygląda to na uczelniach, gdzie kwitnie rozdawnictwo punkcików za artykuły w miejsce wynagrodzeń, których czasopisma i wydawnictwa po prostu nie wypłacają, to już nawet nie będę mówić, bo to na osobny film...
Ten materiał powinien być puszczany na lekcjach wychowawczych i później omawiany. Patologie w szkołach, między uczniami to coś co jest na porządku dziennym. Fajnie by było uczulić ludzi na to jak bardzo krzywdzą innych i ile zła mogą wyrządzić.
O tym to będzie trzeba osobny materiał zrobić. O bullyingu i dręczeniu.
@@KrzysztofMMaj Takich materiałów nigdy dość. Niech jamnik będzie z wami.
W kwestii wyglądu... trudno jest nie porównywać się do innych, gdy jest ten ideał kobiety i faceta, do którego większość chciałaby aspirować. Nie inaczej jest u mnie. Aspirowanie do tego ideału (w obecnych czasach) w moim przypadku doprowadziło do lęku społecznego, lęku przed tłumem.
Dodałeś film w momencie, w którym oblałam 3 egzaminy w mojej drugiej sesji na studiach. Czuję się żałośnie, bo tyle osób zdało. Dzięki za pocieszenie.
Są kolejne terminy. To normalne przy studiowaniu. Skup się na regeneracji i odpoczynku przed poprawka. Wysyłam moc dobrej energii!!
Segment o paradoksie snopu światła to to, czego potrzebowałem
Porównywanie jest funkcją silnie zaimplementowaną w ludzkim umyśle. Można by dywagować, czemu ewolucja nam dała coś takiego. Natomiast to, co nas gubi, to jak porównywanie silnie potrafi się przykleić do poczucia własnej wartości (możliwe, że kiedyś ten mechanizm dawał naszym przodkom przetrwanie, natomiast obecne, w warunkach, kiedy nasze życie nie jest bezpośrednio zagrożone, może się stawać nieprzystosowany ). Rozdzielanie tego to często zadanie na całe życie, bo pewne elementy mogą się nigdy nie odkleić. Myślę, że wartościowym ćwiczeniem myślowym jest po pierwsze zauważanie, że porównujemy (albo siebie albo innych), a potem zastanowienie się, co nam daje to porównanie oraz eksplorować, jakie dane realnie posiadamy. Jakie realne (dla nas w aktualnej sytuacji) działania możemy podjąć na bazie danego porównania.
Może wytłumaczę na swoim przykładzie. Ponieważ jest to dla mnie kwestią zdrowia, od jakiegoś czasu projektuję sobie sposób na zrzucenie wagi, żeby dojść do zdrowszych parametrów, może uda się cofnąć insulinooporność i generalnie dodać sobie lat życia. Mam to szczęście, że traktowanie siebie jako projekt naukowy przychodzi mi z łatwością. No i w takim kontekście dokonywanie porównań jest istotnym elementem. Ale to są bardzo konkretne porównania. Po pierwsze nie porównuję się do nikogo, bo już się dawno dowiedziałam, że kwestia metabolizmu to jest tak wybitnie indywidualna sprawa, że mało realne jest, że w całości da się przełożyć podejście jednej osoby dla innej osoby. Ale warto szukać podobieństw i od osób doświadczających podobnych rzeczy czerpać inspirację na konkretne rozwiązania warte wypróbowania na sobie. Więc tutaj mamy pierwsze zastosowanie przydatnego porównania: zauważam podobieństwa -> jest spora szansa, że mogę z tego wyciągnąć informacje, które mogą mi się przydać. Kolejnym elementem potrzebnego porównania jest śledzenie wyników naszych działań. Jeśli naszym celem jest poprawa naszych parametrów zdrowotnych, to pojawia się potrzeba ich regularnego kontrolowania, bo w przeciwnym wypadku tak naprawdę nie wiemy, co nam dają nasze działania, szczególnie jest to ważne, jeśli dokonujemy zmian, bo zmiany zawsze budzą opór mózgu - mózg nie lubi się zbędnie męczyć. Porównujemy więc wyniki do siebie, żeby obserwować ich zmienność. Natomiast tutaj jest ten istotny element. Jeśli chcemy schudnąć i nasza waga nie idzie w dół, to nie jest dowód na to, że my jesteśmy beznadziejni, ale na to, że brakuje nam jeszcze jakichś informacji potrzebnych do wyprodukowania działań generujących zdrowy spadek wagi. Ja na przykład ważę się codziennie, co ogólnie nie jest polecane, ponieważ w pierwszym zetknięciu, naturalne fluktuacje wagi mogą być demotywujące. Ja to jednak robię świadomie, ponieważ jak wspomniałam wcześniej, umiem traktować siebie, jak własny projekt naukowy i się po prostu jaram obserwowaniem i analizowaniem każdej zmiany. W dużym stopniu udało mi się cyferkę na wadze oddzielić od poczucia własnej wartości. Natomiast nikomu bym nie polecała po prostu skopiowania tego podejścia i raczej bym mimo wszystko polecała każdemu zacząć od ważenia/mierzenia swoich parametrów w dłuższych, chociaż regularnych odcinkach czasowych (tydzień bodajże najczęściej widziałam jako minimum), ponieważ przy celu utraty wagi ważniejszy jest trend.
TL;DR: Porównywanie tak, ale w bardzo konkretnych, quasi zamkniętych systemach, w których mamy (lub możemy zdobyć) wystarczająco danych nadających porównaniu sens (analogia do naukowca porównującego wyniki badań). Żadne porównanie nie jest dowodem naszej wartości jako człowieka!!!
P.S. Człowiek ogólnie nie ma większego problemu z tym, że nie jest tam, gdzie chciałby być. Największy problem jest wtedy, kiedy nie wie, jak tam dojść. Wówczas pojawia się bezsilność i spirala całej gamy nieprzyjemnych doznań.
P.S2. Mam nadzieję, że mój strumień świadomości jest w miarę możliwy do konsumpcji. Powinnam go pewnie jeszcze raz przeczytać, ale już głodna się zrobiłam, bo zapomniałam o śniadaniu :P
czasami trzeba być jak kot, mieć wyjebane.A jedyną rzeczą która jest dla nas istotna to kolejny karton
Tak należy żyć! i oglądac kanał o kocie i jamnikach Bengal Mimi
Bardzo mocny odcinek. Idealne uzupełnienie tego o ocenianiu tylko z drugiej strony, my jako oceniający. Miałam tak, że ten kanał był pierwszym, gdzie dzieliłam się bardziej jakąś swoją opinią. I było to stresujące... Może nadal trochę jest. Cóż wracając, dotknął mnie szczególnie fragment o porównywaniu ocen przez dzieci. Niekoniecznie ten o idealnym Piotrusiu. Chociaż ze swojej strony mogę dodać, że byłam dla jednej dziewczyny w podstawówce tą idealną Kasią. Jej mama stawiała mnie jako wzór. Dopiero wtedy zrozumiałam, dlaczego ta osoba mnie nie lubi. Bardzo dziwne uczucie. Było mi głupio, po prostu jako dziecko robi się swoje i aż tak nie patrzy się na innych (ja nie patrzyłam). Dotknęło mnie licytowanie na oceny przez same dzieci. Zwykle się nad tym nie zastanawiamy po prostu system taki zawsze był. Ale im jestem starsza tym głośniej mówiłam jak oceny (jako numerki, procenciki czy PUNKCIKI) są absurdalne. Tak naprawdę wydaję mi się, że w pewnym stopniu wypaczyliśmy słowo ocena. Kojarzy się z numerem, a nie wyjaśnieniem naszego postępu. Jutro są wyniki m****. Czy się boję? Oczywiście, że tak. Jednak staram się zmienić swoje myślenie, że liczy się rozwój, nie procenciki. Tylko niestety od tej punktacji zależą progi na studia... Rozpisałam się. Zrobiło mi się przykro, że kolejne dzieci nadal są w tym systemie. Chociaż wiem jakich błędów unikać. Dziękuję serdecznie za ten film 💟
U mnie porównanie jakie stosowali rodzice były bardziej sneaky. Rzadko było typowe "a Kasia to robi coś lepiej niż ty". Ja trafiałam na sytuacje, że mówiono mi, że jestem grzeczniejsza od tejże Kasi, a tak Kasia to wręcz pozwoliła sobie na to, że nie robi wszystko co rodzice jej każą. Wiadomo straszna zbrodnia Kasi, wcale nie zwyczajny rozwój dziecka. I wcale nie mam od tego problemów, typu brak asertywności, albo osądzanie tych innych, którzy są podobno gorsi ode mnie. wcaaale
Jestesmy kreacja otaczjacego nas otoczenia
Dziękuję Krzysztof, ten film to miód na moje uszy i byl potrzebny mojej psychice. Niech będzie podpalony
Dziękuję! Mądra i dobra opowieść o nas i naszym świecie.
Dzięki Krzysztofie za ten materiał! Będąc najmłodszą siostrą dwóch wybitnych i utalentowanych braci czasem ciężko nie czuć się czarną owcą w rodzinie. Jakiś czas temu zaczęłam nad tym pracować i jest coraz lepiej 💪🏼
Dziękuje ci,
byłem osobą która napędzała wał śmiania się i wykluczania społecznego kolegów i koleżanek z klasy, którzy byli wyjątkowi ponieważ wyróżniały się.
Dało mi to wiele do myślenia
Świetny materiał, myślę, że potrzebny wielu osobom, bo zjawisko faktycznie jest powszechne
Natomiast trochę brakowało mi patrzenia przez pryzmat tej drugiej strony (co pamiętam, że było czasem obecne w Twoich filmach), czyli tej, której pozornie ten system, w tym wypadku porównywanie się, "pomagają", w czym czują się dobrze, przynajmniej na etapie szkolnym.
Jestem jedną z "zawsze-piątkowych" uczennic (mam też trochę takich znajomych i przyjaciół) i bardzo widzę, jakie braki posiadam życiowo, chociażby z powodu faktu, że przez bardzo długi czas nie przeżyłam żadnej "porażki". Wszystko szło gładko, przynajmniej jeśli chodzi o oceny i przedmioty czyli to co interesuje dorosłych, których ocena dla dzieci jest jednak jakimś wyznacznikiem (co z tego, że byłam tym "kujonem outsiderem" i miałam o wiele mniej doświadczeń typowo relacyjnych i ważnych życiowo).
A teraz, żyje 3 dekady i nadal widzę jak bardzo blokuję mnie choćby brak umiejętności swobodnego wystawiania się na ocenę, bo zawsze była dobra, więc za bardzo boję się tej złej, wybieram tylko bezpieczny grunt, a co za tym idzie, właściwie nie rozwijam się. Brak jasnego hobby, drogi życiowej, bo w sumie we wszystkim byłam dobra, co się pozornie liczy, i już nie pamiętam co w sumie lubię robić.
Wszystko co może być nieidealne wsadzam do szuflady i nie pokazuję światu, totalny perfekcjonizm.
Teraz, jako rodzic, czeka mnie dodatkowa rola wybijania własnemu dziecku porównywania się i nauka akceptacji różnych nieprzystających w nim zachowań, co też jest bardzo trudne, jak wszędzie znajomi chwalą się co to ich dzieci nie umieją.
Widzę, choćby po komentarzach, że najbardziej potrzebują Twoich słów osoby, które już teraz doświadczają złych myśli o sobie i mają smutne doświadczenia. Sama zawsze wśród takich moich uczniów czuję przede wszystkim target do głoszenia, bo 'ci dobrzy' sobie na razie jakoś radzą. Ale paradoksalnie 'ci dobrzy' mogą mieć bardziej zamknięte oczy i nabierać się na ten system i te wszystkie wytłoczki o wiele bardziej, dłużej, wiele wiele lat, bo nic przykrego ich z tego nie wybije.
Z chęcią widziałabym częściej jak właśnie tym pozornie wygodnie umoszczonych rozwalasz te domki z kart choćby jako parę dodatkowych minut pod koniec filmu.
Dzięki za to co robisz!
Dzięki za feedback; myślę, że to w ogóle by wymagało osobnego filmu. Tzn takiego adresowanego do, powiedzmy, prymusów i uświadamiającego, że jedyną rzecz, o którą realnie walczą tak ciężko, to wysoki rachunek u lekarza specjalisty, do którego będą czekać przez 5 miesięcy mimo że prywatnego.
@@KrzysztofMMaj takiego filmu z chęcią posłucham 😁❤️
Po prostu dziękuje ❤
Wrzuciłeś ten film dosłownie dzień po tym, jak ten temat pojawił się u mnie na terapii. Dziękuję
Krzysztofie, mnie właśnie taka ocena i ukaranie bez uzasadnienia tej kary, a było nią zniesienie ze stanowiska wychowawcy przez dyrektora przed wysłuchaniem mojego stanowiska, doprowadziła do ostrej reakcji stresowej, przez którą do końca roku szkolnego nie byłam w stanie pojawić się w szkole. Pomógł na szczęście psychiatra. Taka nasza szkolna patologia od strony nauczycielskiej.
To już któryś raz, jak opisujesz toksyczna atmosferę w swojej pracy. Jest to bardzo niepokojące, zwłaszcza wziąwszy pod uwagę Twoje zaangażowanie na froncie zmian
@@KrzysztofMMaj Niestety nie wytrzymałam i złożyłam wypowiedzenie. Mam nadzieję, że będzie lepiej. Cieszę się, że mogę odprężyć się przy Twoich streamach :) No i motywujesz mnie do propagowania zmian w edukacji. Jamniki z Tobą!
Słusznie zrobiłaś. To nie było dobre miejsce...
Do porównania z innymi dziećmi/ludźmi. Jestem dorosłą kobietą, a nadal jestem porównywana przez mamę do córki koleżanki X. Szczególnie teraz, gdy przygotowuję się do ślubu. Zawsze to bolało, a teraz szczególnie. A książkę na pewno przeczytam, bo myślę, że może być dla mnie pożyteczna
Trzymaj się
Na YT jest ponad godzinny fragment audiobooka, możesz sprawdzić, czy tego właśnie szukasz. Takie słowa od rodzica bolą wiele razy bardziej Pamiętaj, że to Twój dzień. Wszystkiego dobrego!
Trzecia w nocy - mój Prime Time 😄 Zacnie prawisz. Jestem mamą dwunastolatka, to jak oceniane są dzieci i jakie cyrki się dzieją wokół ocen w głowach rodziców i nauczycieli to jest niekończąca się komedia.
do tego każdy tateł i mażda madka najmądrzejsi jakby mieli co najmniej dr hab. przed nazwiskiem, a może i profesora belwederskiego. A rzeczywistość skrzeczy - mało który ma doktorat z czegokolwiek a jojczą, że za dużo tego, za dużo śmego (z rzeczy przyszłościowych), a na religijną indoktrynację to dzieci radośnie posyłają. Żal dzieciaków, nie ich wina, że rodzice miast mózgu mają muł i wodorosty.
"Gdzie był Krzyszdor kiedy zdawałem maturę? Gdzie był Krzyszdor kiedy się przejmowałem jej wynikami? Gdzie był Krzyszdor kiedy wybierałem studia? Gdzie..." No niestety, ale nie tworzyłeś na YT ponad 12 lat temu. Zabrzmię boomersko ale w sumie już mogę: za moich czasów takich porad na polskim YT nie było, więc droga młodzieży korzystajcie z nich i planujcie swoją przyszłość. Po swojemu oczywiście ;)
Zadaję sobie te pytania po każdym filmie
Wielu szlachetnych poległo na tym polu bitwy, to prawda. Jednak w końcu Krzysztof przybył z odsieczą, dzięki czemu nasi synowie i córki skuteczniej będą mogli odpierać ataki Zła.
Hejka, dzięki tobie wpadłam na pomysł jak motywować dzieciaki w szkole językowej (uczę angielskiego), ale tak, żeby nie porównywały się właśnie do innych, tylko do siebie samych. Dzięki wielkie za iskrę, od której się to zaczęło
Ojej, ale się cieszę...!!! dziękuję, że walczysz o lepsze!
Jeżeli chodzi o motyw stania w snopie światła, to czy już od maleńkości nasi rodzice (a przynajmniej moi) w nim nas nie wstawiają? Na początku zaczyna się żeby być grzecznym bo Mikołaj patrzy i wszystko WIE. Później wmawiane jest, że Pan Bóg patrzy, wszystko WIE i wszystkie czyny osądza. A później słynne: jak tak można?! a co ludzie powiedzą?! Zasadniczo przez pół życia (niektórzy pewnie przez całe) jest doczepiony do pleców jakiś "KTOŚ" kto ciągle wszystko widzi i ocenia nasze zachowanie. Ciężko jest pozbyć się tego pasażera z pleców i poczucia, że jest się ciągle obserwowanym. Chyba, że tylko ja miałam tak zwichrowane dzieciństwo 😆 Ogólnie bardzo potrzebny materiał, Krzysztof robisz naprawdę świetną robotę. Może niektórzy sobie trochę odpuszczą a może inni uświadomią sobie w jakiej pułapce się znajdują ale tylko we własnej głowie.
Tak właśnie jest. Dlatego nieprzypadkowo rodzice się pojawili w tym odcinku. Psychologowie obarczają wychowanie od wczesnych lat spora winą za taki mindset
szanuje żę przy tak dużym i powszechnym problemie potrafisz wskazać źródło jego powstawania ,
i oglądając twoje filmy lub live widać że kierujesz się zasadami o których mówisz
Aaaach rodzice i ich pojawiające się zwykle po wywiadówkach porównania do innych dzieciaków.
"A Iza miała ze sprawdzianu z polskiego 5 a ty nie- dlaczego?"
"A Tomek miał z chemii 6 za olimpiadę a ty nie- dlaczego?"
"A Kinga miała z historii 5 bo się nauczyła wszystkich dat a ty nie- dlaczego??"
"A Dawid występował w szkolnym przedstawieniu a ty nie- dlaczego???"
Dlaczego, dlaczego, dlaczego. Kiedyś naprawdę się tym przejmowałem, autentycznie w pewnym momencie do punktu gdzie potrafiłem się popłakać kiedy słyszałem takie pytania i to nadęte "no- czekam na odpowiedź". A potem trauma, że następnym razem muszę być lepszy.
Teraz? Z perspektywy czasu widzę, jakie to wszystko było nic niewarte i na pokaz. Śmieszne, gówno warte cyferki, z których nic potem nie ma. Skończysz szkołę z 5 z geografii? Skończysz szkołę z 6 z historii? No i co? Coś to zmieni? Sprawi, że będziesz lepszym człowiekiem? Albo że lepiej będziesz wykonywał swoją pracę? Może jeszcze ten słynny tekst, że pracodawca przy zatrudnieniu będzie chciał sprawdzić twoje świadectwo z podstawówki xD Całe to pucowanie się, żeby twój dzieciak miał 6 z góry na dół jest przejawem mocno niezdrowych kompleksów rodzica, żeby ten się mógł pochwalić przed psiapsiółami na osiedlu jakie to ma "lepsze dziecko" i obserwować, jak zżera je zazdrość. Albo sobie swoim dzieckiem leczy własne kompleksy, kiedy mu się czegoś nie udało osiągnąć, co już jest w ogóle chore. Ja już sobie wyhodowałem na takie argumenty tak twardą dupę, że teraz najpewniej bym się 2 razy zastanawiał i odpowiedział wprost- "no to se jeszcze poczekasz na odpowiedź, a najlepiej weź sobie przygarnij tą Izę, Tomka, Kingę, czy kogo tam jeszcze skoro tak bardzo ich wolisz, a mnie oddaj do domu dziecka, wszystko mi jedno, tylko oszczędź mi tej tyrady". Szkoda tylko, że jako mały dzieciak nie ma się prawa tego wiedzieć, więc się goni jak w jakimś pijanym widzie za czyimiś oczekiwaniami licząc jak merdający ogonem jamnik na pogłaskanie po główce.
Pytanie zwrotne do rodzica. A czemu nie jestes dyrektorem, szefem, premierem? A czemu nie zara bias tak dobrze jak Tata Zbyszka?
@@joannakowalska9247 "Nie pyskuj gówniarzu" 😆
Powiem tak - przez tak długi czas przejmowałam się tym „reflektorem” skierowanym na mnie, że w pewnym momencie stwierdziłam fuck it i skoro już ludzie na mnie patrzą, to niech widzą, że ta atencja sprawia mi radość. Skoro lubią oceniać, to niech oceniają to, jak wyśmienicie bawię się w tym świetle.
A tak poważnie - od pewnego czasu stosuję w swoim życiu metodę „miej wyjebane a będzie Ci dane” i o ile jestem zdrowsza… 😊
Lubię Pana oglądać/słuchać.
Porusza Pan ciekawe "problemy"/zagadnienia i ma wciągajace konkluzje na otaczający nas świat 👍
❤❤❤ Miód na moje serce po ostatnim roku szkolnym i 30 latach w edukacji.
A tak serio - od lat mam zapisane na dysku wycinek z filmiku V-Sauce który powiedział lakonicznie w tym temacie:
"You're not the first thing on everyones else minds.
They worry about themselves.
What you think about them. AND more importantly -> what THEY think about THEMSELVES.
You are not the center of their world."
I od tamtej pory trzymam się tego. To co powiedział to jest prawda. Widać to w codziennych sytuacjach. Doświadczam tego na własnej skórze, i pozwala mi to być sobą w pełni i jednocześnie wspierać lub konfrontować się z innymi bardziej swobodnie.
To wyzwalające. Podnosi to pewność siebie.
Dokładnie - Nikogo nie obchodzisz
Ale na prawdę im wcześniej się to sobie uświadomi (oczywiście pozytywny sens tego stwierdzenia) tym jest znacznie łatwiej.
Potrzebowałem tego filmu. Dzięki.
Piękne wspomnienia, jak za karę za "za słabe oceny" rodzice na ostatni rok gimnazjum wywieźli mnie na drugi koniec Polski, gdzie mieszkałam z ojcem alkoholikiem(wys.funk.) w jednym pokoju, bo reszta była wynajmowana przez innych typów po 40.
Piękne wspomnienia, jak w tej klasie uczniowie i niektórzy nauczyciele śmiali się ze mnie, że "przyjechałam na prowincję ze stolycy". Piękne wspomnienia, jak przychodziłam do szkoły po to, żeby w łazience siedzieć przez kilka godzin robiąc lub myśląc o robieniu rzeczy sobie. Albo moje pierwsze próby samobójcze, też Piękne wspomnienia.
I to przez to, że nie byłam wystarczająco dobra. W ocenach. Nie, że nie zdawałam nawet. Po prostu 3 to za nisko.
najgorsze w Twojej krzywdzie jest to, że nie tylko było to okrucieństwo, ale kompletnie niepotrzebne i antypedagogiczne okrucieństwo
Dziękuję Ci Krzysztofie za ten film. Po prostu dziękuję. Motyw ze zgaszonym światłem daje do myślenia. Trzymajcie się wszyscy ❤
Potrzebowałem to usłyszeć. Bardzo dobry materiał! :)
Jak podczas zakończenia roku szkolnego 2 godziny trwały wyczytywanie ŚrEdNiCh, porównywanie wszystkich i motywowanie na zasadzie jak oni mogą to ty też, myślałam, że wyjdę i trzasnę drzwiami.
Marnowanie czasu i paskudny spektakl. Nie dziwię CI się, też bym chciał wyjść
Za dzieciaka, jakoś z początku podstawówki, mama porównywała mnie do innych, "a bo to Ania pomaga tak i tak, a ty nie", to odpowiedziałam, że może mnie na Anię wymienić. Niestety system, rywalizacja, wymaganie dobrych ocen, wykluczenie w szkole, skończyło się tym, że, delikatnie mówiąc, nie mam o sobie najlepszego zdania (+przeciągnięte studia, wypalenie zawodowe i utrata pracy, bezrobocie). Na szczęście parę lat temu udało mi się ogarnąć fakt, że ludzie raczej nie zwracają na mnie uwagi, właściwie większość zajmuje się własną dupą. A nawet jeśli rzucę się w oczy losowej osobie, to co z tego?
Trzymajcie się ludziska, co macie ten problem, ale też nie :D
Według mnie jak najbardziej warto brać pod uwagę zdanie na nasz temat ludzi bliskich, którzy nas dobrze znają oraz życzą nam dobrze np rodzice rodzeństwo partner przyjaciele
Absolutnie tak. Choć nie jest to reguła, bo zaufanie w związku i w rodzinie też trzeba zbudować
Ależ mogą nam życzyć dobrze, ale dawać rady do których oni by się dostosowali w naszej sytuacji, bo czasami zakładają, że my chcemy w danej sytuacji dokładnie to co oni. To nie jest złe, po prostu trzeba na to uważać
Pierwsze minuty filmu, więc jeszcze może wyskoczę później z komentarzem, ale lubię pisać na gorąco, póki myśl nie ucieka.
Wspomniałeś, że w konkursach, egzaminach i takich rozmowach kwalifikacyjnych nie szukamy oceny samego siebie. Chciałam się nie zgodzić, już nawet biegłam pisać komentarz, ale się zatrzymałam i zastanowiłam. Okazało się, że jak nad tym się zastanowić to w tych wszystkich sytuacjach to nie my chcemy siebie ocenić, a ktoś nas.
Egzamin - jesteśmy w większości do niego zmuszeni i podchodziny do tego jak do swego rodzaju blokady, którą trzeba obejść by pójść z czymś dalej.
Rozmowa kwalifikacyjna - chcemy dostać pracę
Konkurs - chcemy wygrać jakąś nagrode, zażyć dawki rywalizacji
W żadnej z tej sytuacji nie szukamy swojej oceny! No joke, jak to sobie uświadomiłam to aż usiadłam, bo całe życie myślałam, że we wszystkich tych sytuacjach chcę się sama sprawdzić. Strasznie ciekawe jak lata wmawiania danego światopogładu mogą człowiekowi namieszać w głowie
Super wartosciowy film