ஐயே! யதிசுலபம் - ஆன்மவித்தை ஐயே! யதிசுலபம். aiyē! yatisulabham - āṉmaviddai aiyē! yatisulabham. Ah, extremely easy, ātma-vidyā, ah, extremely easy! நொய்யார் தமக்குமுளங் கையா மலகக்கனி பொய்யா யொழியமிகு மெய்யா யுளதான்மா. (ஐயே) noyyār tamakkumuḷaṅ gaiyā malakakkaṉi poyyā yoṙiyamihu meyyā yuḷadāṉmā. (aiyē) Oneself exists as so very real even for those who are simple-minded that an āmalaka fruit on the palm ends as unreal. (Ah, extremely easy, ...) Verse 1: மெய்யாய் நிரந்தரந்தா னையா திருந்திடவும் பொய்யா முடம்புலக மெய்யா முளைத்தெழும்பொய் மையார் நினைவணுவு முய்யா தொடுக்கிடவே மெய்யா ரிதயவெளி வெய்யோன் சுயமான்மா - விளங்குமே; இரு ளடங்குமே; இட ரொடுங்குமே; இன்பம் பொங்குமே. (ஐயே) meyyāy nirantarandā ṉaiyā dirundiḍavum poyyā muḍambulaha meyyā muḷaitteṙumpoy maiyār niṉaivaṇuvu muyyā doḍukkiḍavē meyyā ridayaveḷi veyyōṉ suyamāṉmā - viḷaṅgumē; iru ḷaḍaṅgumē; iḍa roḍuṅgumē; iṉbam poṅgumē. (aiyē) Though oneself exists incessantly and indubitably as real, the body and world, which are unreal, arise sprouting as real. When unreal darkness-pervaded thought is dissolved without reviving even an iota, in the reality-pervaded heart-space oneself, the sun, will certainly shine by oneself; darkness will cease; suffering will end; happiness will surge forth. (Ah, extremely easy, ...) Verse 2: ஊனா ருடலிதுவே நானா மெனுநினைவே நானா நினைவுகள்சே ரோர்நா ரெனுமதனா னானா ரிடமெதென்றுட் போனா னினைவுகள்போய் நானா னெனக்குகையுட் டானாய்த் திகழுமான்ம - ஞானமே; இதுவே மோனமே; ஏக வானமே; இன்பத் தானமே. (ஐயே) ūṉā ruḍaliduvē nāṉā meṉuniṉaivē nāṉā niṉaivugaḷsē rōrnā reṉumadaṉā ṉāṉā riḍamedeṉḏṟuṭ pōṉā ṉiṉaivugaḷpōy nāṉā ṉeṉakkuhaiyuṭ ṭāṉāyt tihaṙumāṉma - ñāṉamē; iduvē mōṉamē; ēka vāṉamē; iṉbat tāṉamē. (aiyē) Since the thought ‘this, the body composed of flesh, itself is I’ alone is the one thread to which the various thoughts are joined, if one goes within thus: what is the place from which I spread out, thoughts ceasing, in the cave ātma-jñāna alone will shine spontaneously as ‘I am I’. This alone is silence, the one space, the abode of bliss. (Ah, extremely easy, ...) Verse 3: தன்னை யறிதலின்றிப் பின்னை யெதறிகிலென் றன்னை யறிந்திடிற்பின் னென்னை யுளதறிய பின்ன வுயிர்களில பின்ன விளக்கெனுமத் தன்னைத் தனிலுணர மின்னுந் தனுளான்ம - ப்ரகாசமே; அருள் விலாசமே; அக விநாசமே; இன்ப விகாசமே. (ஐயே) taṉṉai yaṟidaliṉḏṟip piṉṉai yedaṟihileṉ ḏṟaṉṉai yaṟindiḍiṟpiṉ ṉeṉṉai yuḷadaṟiya bhiṉṉa vuyirgaḷila bhiṉṉa viḷakkeṉumat taṉṉait taṉiluṇara miṉṉun taṉuḷāṉma - prakāśamē; aruḷ vilāsamē; aha vināśamē; iṉba vikāsamē. (aiyē) Without knowing oneself, if one knows whatever else, what? If one has known oneself, then what exists to know? When one knows in oneself that self, which is the undivided light in separate sentient beings, within oneself the shining of oneself alone will flash forth. The shining forth of grace; the annihilation of ego; the blossoming of happiness. (Ah, extremely easy, ...) Verse 4: கன்மா திகட்டவிழ சென்மா திநட்டமெழ வெம்மார்க் கமதனினு மிம்மார்க் கமிக்கெளிது சொன்மா னததனுவின் கன்மா திசிறிதின்றிச் சும்மா வமர்ந்திருக்க வம்மா வகத்திலான்ம - சோதியே; நிதானு பூதியே; இராது பீதியே; இன்பவம் போதியே. (ஐயே) kaṉmā dikaṭṭaviṙa jeṉmā dinaṭṭameṙa vemmārg gamadaṉiṉu mimmārg gamikkeḷidu soṉmā ṉadadaṉuviṉ kaṉmā disiṟidiṉḏṟic cummā vamarndirukka vammā vahattilāṉma - jyōtiyē; nitāṉu bhūtiyē; irādu bhītiyē; iṉbavam bhōdhiyē. (aiyē) For the bonds beginning with action to be untied, to rise from the devastation beginning with birth, more than whatever path, this path is what is exceedingly easy. When one just is, resting without the least action of mind, speech or body, ah, in the heart the light of oneself alone. The eternal experience. Fear does not exist. The ocean of bliss alone. (Ah, extremely easy, ...) Verse 5: விண்ணா தியவிளக்குங் கண்ணா தியபொறிக்குங் கண்ணா மனக்கணுக்குங் கண்ணாய் மனவிணுக்கும் விண்ணா யொருபொருள்வே றெண்ணா திருந்தபடி யுண்ணா டுளத்தொளிரு மண்ணா மலையெனான்மா - காணுமே; அருளும் வேணுமே; அன்பு பூணுமே; இன்பு தோணுமே. (ஐயே) viṇṇā diyaviḷakkuṅ kaṇṇā diyapoṟikkuṅ kaṇṇā maṉakkaṇukkuṅ kaṇṇāy maṉaviṇukkum viṇṇā yoruporuḷvē ṟeṇṇā dirundapaḍi yuṇṇā ḍuḷattoḷiru maṇṇā malaiyeṉāṉmā - kāṇumē; aruḷum vēṇumē; aṉbu pūṇumē; iṉbu tōṇumē. (aiyē) In the heart that investigates within, as it is without thinking of anything other, oneself, which is called Annamalai, the one substance, which shines as the eye even to the mind-eye, which is the eye to all the sense organs beginning with eyes, which illumine what begins with space, and as the space even to the mind-space, will certainly be seen. Grace also is certainly necessary. Be adorned with love. Happiness will certainly appear. (Ah, extremely easy, ...)
ஐயே! யதிசுலபம் - ஆன்மவித்தை
ஐயே! யதிசுலபம்.
aiyē! yatisulabham - āṉmaviddai
aiyē! yatisulabham.
Ah, extremely easy, ātma-vidyā, ah, extremely easy!
நொய்யார் தமக்குமுளங் கையா மலகக்கனி
பொய்யா யொழியமிகு மெய்யா யுளதான்மா. (ஐயே)
noyyār tamakkumuḷaṅ gaiyā malakakkaṉi
poyyā yoṙiyamihu meyyā yuḷadāṉmā. (aiyē)
Oneself exists as so very real even for those who are simple-minded that an āmalaka fruit on the palm ends as unreal. (Ah, extremely easy, ...)
Verse 1:
மெய்யாய் நிரந்தரந்தா னையா திருந்திடவும்
பொய்யா முடம்புலக மெய்யா முளைத்தெழும்பொய்
மையார் நினைவணுவு முய்யா தொடுக்கிடவே
மெய்யா ரிதயவெளி வெய்யோன் சுயமான்மா -
விளங்குமே; இரு ளடங்குமே; இட ரொடுங்குமே;
இன்பம் பொங்குமே. (ஐயே)
meyyāy nirantarandā ṉaiyā dirundiḍavum
poyyā muḍambulaha meyyā muḷaitteṙumpoy
maiyār niṉaivaṇuvu muyyā doḍukkiḍavē
meyyā ridayaveḷi veyyōṉ suyamāṉmā -
viḷaṅgumē; iru ḷaḍaṅgumē; iḍa roḍuṅgumē;
iṉbam poṅgumē. (aiyē)
Though oneself exists incessantly and indubitably as real, the body and world, which are unreal, arise sprouting as real. When unreal darkness-pervaded thought is dissolved without reviving even an iota, in the reality-pervaded heart-space oneself, the sun, will certainly shine by oneself; darkness will cease; suffering will end; happiness will surge forth. (Ah, extremely easy, ...)
Verse 2:
ஊனா ருடலிதுவே நானா மெனுநினைவே
நானா நினைவுகள்சே ரோர்நா ரெனுமதனா
னானா ரிடமெதென்றுட் போனா னினைவுகள்போய்
நானா னெனக்குகையுட் டானாய்த் திகழுமான்ம -
ஞானமே; இதுவே மோனமே; ஏக வானமே;
இன்பத் தானமே. (ஐயே)
ūṉā ruḍaliduvē nāṉā meṉuniṉaivē
nāṉā niṉaivugaḷsē rōrnā reṉumadaṉā
ṉāṉā riḍamedeṉḏṟuṭ pōṉā ṉiṉaivugaḷpōy
nāṉā ṉeṉakkuhaiyuṭ ṭāṉāyt tihaṙumāṉma -
ñāṉamē; iduvē mōṉamē; ēka vāṉamē;
iṉbat tāṉamē. (aiyē)
Since the thought ‘this, the body composed of flesh, itself is I’ alone is the one thread to which the various thoughts are joined, if one goes within thus: what is the place from which I spread out, thoughts ceasing, in the cave ātma-jñāna alone will shine spontaneously as ‘I am I’. This alone is silence, the one space, the abode of bliss. (Ah, extremely easy, ...)
Verse 3:
தன்னை யறிதலின்றிப் பின்னை யெதறிகிலென்
றன்னை யறிந்திடிற்பின் னென்னை யுளதறிய
பின்ன வுயிர்களில பின்ன விளக்கெனுமத்
தன்னைத் தனிலுணர மின்னுந் தனுளான்ம -
ப்ரகாசமே; அருள் விலாசமே; அக விநாசமே;
இன்ப விகாசமே. (ஐயே)
taṉṉai yaṟidaliṉḏṟip piṉṉai yedaṟihileṉ
ḏṟaṉṉai yaṟindiḍiṟpiṉ ṉeṉṉai yuḷadaṟiya
bhiṉṉa vuyirgaḷila bhiṉṉa viḷakkeṉumat
taṉṉait taṉiluṇara miṉṉun taṉuḷāṉma -
prakāśamē; aruḷ vilāsamē; aha vināśamē;
iṉba vikāsamē. (aiyē)
Without knowing oneself, if one knows whatever else, what? If one has known oneself, then what exists to know? When one knows in oneself that self, which is the undivided light in separate sentient beings, within oneself the shining of oneself alone will flash forth. The shining forth of grace; the annihilation of ego; the blossoming of happiness. (Ah, extremely easy, ...)
Verse 4:
கன்மா திகட்டவிழ சென்மா திநட்டமெழ
வெம்மார்க் கமதனினு மிம்மார்க் கமிக்கெளிது
சொன்மா னததனுவின் கன்மா திசிறிதின்றிச்
சும்மா வமர்ந்திருக்க வம்மா வகத்திலான்ம -
சோதியே; நிதானு பூதியே; இராது பீதியே;
இன்பவம் போதியே. (ஐயே)
kaṉmā dikaṭṭaviṙa jeṉmā dinaṭṭameṙa
vemmārg gamadaṉiṉu mimmārg gamikkeḷidu
soṉmā ṉadadaṉuviṉ kaṉmā disiṟidiṉḏṟic
cummā vamarndirukka vammā vahattilāṉma -
jyōtiyē; nitāṉu bhūtiyē; irādu bhītiyē;
iṉbavam bhōdhiyē. (aiyē)
For the bonds beginning with action to be untied, to rise from the devastation beginning with birth, more than whatever path, this path is what is exceedingly easy. When one just is, resting without the least action of mind, speech or body, ah, in the heart the light of oneself alone. The eternal experience. Fear does not exist. The ocean of bliss alone. (Ah, extremely easy, ...)
Verse 5:
விண்ணா தியவிளக்குங் கண்ணா தியபொறிக்குங்
கண்ணா மனக்கணுக்குங் கண்ணாய் மனவிணுக்கும்
விண்ணா யொருபொருள்வே றெண்ணா திருந்தபடி
யுண்ணா டுளத்தொளிரு மண்ணா மலையெனான்மா -
காணுமே; அருளும் வேணுமே; அன்பு பூணுமே;
இன்பு தோணுமே. (ஐயே)
viṇṇā diyaviḷakkuṅ kaṇṇā diyapoṟikkuṅ
kaṇṇā maṉakkaṇukkuṅ kaṇṇāy maṉaviṇukkum
viṇṇā yoruporuḷvē ṟeṇṇā dirundapaḍi
yuṇṇā ḍuḷattoḷiru maṇṇā malaiyeṉāṉmā -
kāṇumē; aruḷum vēṇumē; aṉbu pūṇumē;
iṉbu tōṇumē. (aiyē)
In the heart that investigates within, as it is without thinking of anything other, oneself, which is called Annamalai, the one substance, which shines as the eye even to the mind-eye, which is the eye to all the sense organs beginning with eyes, which illumine what begins with space, and as the space even to the mind-space, will certainly be seen. Grace also is certainly necessary. Be adorned with love. Happiness will certainly appear. (Ah, extremely easy, ...)
Thanks a lot for putting this
குருவே சரணம் ❤❤❤❤❤
திருவடி சரணம்.
Thank you Swami Ji
Jai Gurudev 😀
🙇🏻
💖💖💖💖💖
🎉🎉
guruvae kannethiril thoriyathai unarthen...om namo nithyanatha saranam
❤🎉vere lvl
Guruvey saranam ❤❤❤❤
Guruvey saranam❤❤❤ 2:41 2:42
Thanks a lot for adding this song with Swamiji's own voice. Also for pinning the meaning.😍😍😇🙏
You have very auspicious name
🎊🎉🥳🎂
🙏🙏🙏💖💞💝💞❤🩹💞
🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏❤️🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷🪷
Guruvey saranam❤❤❤
❤❤❤❤❤❤❤❤
🔱🦢