Niech mi Doktor powie, mam zdiagnozowane zaburzenia adaptacyjne i zaburzenia osobowości mieszane i inne, wpisali mi to przy pierwszym pobycie w szpitalu, a byłem już 3 razy w szpitalach. Ja nie do końca się z tym zgadzam, mam wrażenie, że źle albo nie do końca dobrze zostałem zdiagnozowany. Depresji mi nie zdiagnozowali, bo "nie wyglądałem na osobę z typową depresją" gdzie już od lat zmagam się z potężnym smutkiem, brakiem sił, bardzo negatywnymi i złymi myślami, samobójczymi także, zamiary samobójcze, był już sznur przygotowany, do tego miewałem ataki paniki, występuje u mnie jakaś nadpobudliwość ruchowa i bujanie się, często przez całe dnie, noce jak nie mogę spać. Przez to na niczym się nie mogę skupić, bo bujanie się jest dla mnie jak jakiś narkotyk, sprawia mi przyjemność i muszę to robić. Nie mogę się skupić, problemy z pamięcią, w ogóle nie wychodzę z domu, nawet z jednego miejsca. Przeszedłem piekło, raz prawie straciłem życie. Jak wychodzę z domu mam potężny stres, a jak jestem miedzy ludźmi ten stres tak rośnie, że zaczynam tracić pamięć ze stresu. Ja nie nadaję się do niczego. Czy to możliwe, że źle mnie zdiagnozowali?
Ja bym bardzo chciał coś usłyszeć o ,,opętaniach" z punktu widzenia psychiatrii :) Słyszałem kiedyś taką wyssaną z ch... historię, że jacyś chłopcy po graniu w Diablo zostali opętani albo przez czytanie Harrego Pottera. Chciałbym również podzielić się wrażeniem, że ludzie boją się chodzić do psychiatry np. z lękami, nerwicami i chodzą z tym do neurologa. Czy taki neurolog nie powinien jednak skierować do psychiatry jeśli pacjent ma takie schorzenia? :)
Niech mi Doktor powie, mam zdiagnozowane zaburzenia adaptacyjne i zaburzenia osobowości mieszane i inne, wpisali mi to przy pierwszym pobycie w szpitalu, a byłem już 3 razy w szpitalach. Ja nie do końca się z tym zgadzam, mam wrażenie, że źle albo nie do końca dobrze zostałem zdiagnozowany. Depresji mi nie zdiagnozowali, bo "nie wyglądałem na osobę z typową depresją" gdzie już od lat zmagam się z potężnym smutkiem, brakiem sił, bardzo negatywnymi i złymi myślami, samobójczymi także, zamiary samobójcze, był już sznur przygotowany, do tego miewałem ataki paniki, występuje u mnie jakaś nadpobudliwość ruchowa i bujanie się, często przez całe dnie, noce jak nie mogę spać. Przez to na niczym się nie mogę skupić, bo bujanie się jest dla mnie jak jakiś narkotyk, sprawia mi przyjemność i muszę to robić. Nie mogę się skupić, problemy z pamięcią, w ogóle nie wychodzę z domu, nawet z jednego miejsca. Przeszedłem piekło, raz prawie straciłem życie. Jak wychodzę z domu mam potężny stres, a jak jestem miedzy ludźmi ten stres tak rośnie, że zaczynam tracić pamięć ze stresu. Ja nie nadaję się do niczego. Czy to możliwe, że źle mnie zdiagnozowali?
Próbowałeś psychoterapii?
Fajne książki ; p
Ja bym bardzo chciał coś usłyszeć o ,,opętaniach" z punktu widzenia psychiatrii :) Słyszałem kiedyś taką wyssaną z ch... historię, że jacyś chłopcy po graniu w Diablo zostali opętani albo przez czytanie Harrego Pottera. Chciałbym również podzielić się wrażeniem, że ludzie boją się chodzić do psychiatry np. z lękami, nerwicami i chodzą z tym do neurologa. Czy taki neurolog nie powinien jednak skierować do psychiatry jeśli pacjent ma takie schorzenia? :)
Neurolodzy raczej szybciej niż później odsyłają do psychiatry ;) a opętania owszem, temat bardzo ciekawy i to na wielu płaszczyznach. Pozdrawiam :)
Dla lekarzy rodzinnych "zaburzenia adaptacyjne" to synonim "zaburzeń psychicznych", czyli wszystko.