Remisja czy depresja
Вставка
- Опубліковано 21 лис 2023
- Po raz pierwszy zastanawiam się nad tym, jak odróżnić remisję od depresji - jak interpretować objawy, jak oceniać swój stan prawidłowo. Jakie mam przemyślenia i wnioski? Posłuchajcie!
________________________________________
Szukasz informacji lub pomocy? Masz pytanie?
Zajrzyj tutaj:
www.dwubiegunova.pl
Teraz znajdziesz mnie też do mnie na Instagramie i Tik Toku: @Dwubiegunova
Jeśli chcesz mnie wesprzeć, zapraszam Was na Patronite'a: patronite.pl/dwubiegunova
Możesz też zaprosić mnie na wirtualną kawkę:
suppi.pl/dwubiegunova
buycoffee.to/dwubiegunova
Będę bardzo wdzięczna.
![Nerw błędny - klucz do wyleczenia depresji, lęku i traum? [Podcast #20]](http://i.ytimg.com/vi/NFSbSDRj6Qc/mqdefault.jpg)
Dziękuję Małgosiu ważny temat
Jestem teraz w dokładnie takim stanie jaki opisałaś i dokładnie z tą samą myślą, co w tytule filmu, weszłam po rozwiązanie zagadki :) Nie wiem, w czym tkwię bo wiem czym jest głęboka depresja i czuję się wtedy zupełnie inaczej. Ale wydaje mi się, że jednak to lekka depresja, bo ten brak zainteresowania czymkolwiek i ogólna niechęć do robienia czegokolwiek przeważa szalę w kierunku depresji.
Witam serdecznie,ja z kolei mam coś takiego, że wszystko wydaje mi się trudne do wykonania i nawet jeśli za coś się wezmę to ledwie to robię i również odczuwam pustkę.Nie dziwię się że jesteś zagubiona, pozdrawiam
Jaka jesteś piękna.😘
Niesamowite to jest, że zazwyczaj się czuję jak Ty i to w tym samym czasie 🤣 Przeszłam we wrześniu na lamotrygine i od miesiąca nie mam myśli samobójczych, niby jest ok, ale nie jest 😂 Dalej nie czuje sensu życia, dalej płacze, dalej jestem zmęczona i wszystko mnie boli, ale w porównaniu do tych najgorszych dołów to to jest taki pikuś, nic. Z drugiej strony brak sensu życia, pustka, męczliwość, anhedonia, myślenie "nie chce żyć, ale nie chce się zabić" to w sumie depresja 😂 Odkąd zaczęłam zauważać epizody, czyli jakieś 6 lat temu, nie miałam remisji. Może to jest remisja, a może nie. Może normalni ludzie sie tak też czasem czują, w może nie 😂 Nie znam/ nie pamiętam tego stanu pośredniego. Chyba myślałam, że w remisji będę miała takie odczucia jak w manii, tzn, że życie nagle nabierze sensu, kolorów, będę się cieszyć z nadchodzących świąt jak większość ludzi, wszystko będzie super, będę miała na wszystko ochotę, przestanę być aspołecznym warzywem, zacznę radośnie planować przyszłość i po prostu żyć. Może to remisja ze stanem obniżonego nastroju, któremu sprzyja paskudna pogoda, a ja jestem mocno sezonowa. Dobrze by było jakby ktoś normalny się wypowiedział, czy się czasem tak czuje, bo ja jestem totalnie absolutnie pogubiona 😂 Trochę zaczynam myśleć, że już wolę te moje najgorsze stany, byle się potem odbić w manie, żeby było zajebiście, żebym była na chwile szczęśliwa tak o, bez powodu, niż cały czas tak nijako. Niby ok, ale nie ok, niby nie ma dramatu, ale i tak do dupy i bezsensownie, niby sie uśmiechnę i zaśmieję, ale nic mnie w sumie nie cieszy. Jak tak wygląda normalne życie to go nie chcę 😂
Ja nie mam raczej manii ale w ciągu dnia wiele razy albo nie mam siły albo tzw pustka na chwilę przypływ energii ewentualnie jak ludzie się kręcą koło mnie to się do czegoś motywuję to innym razem też mnie irytują z błachego powodu
W moim doświadczeniu depresja depresji nierówna... wcześniej miałaś ciężki epizod, teraz może jest "tylko" umiarkowany. To jednak spora różnica. Ja w ciężkim epizodzie nie jestem w stanie nic robić, nie jestem w stanie pracować itp, ale w umiarkowanym już zdarza mi się wracać do pracy bo jednak energii jest więcej, lęk mniejszy...
Możliwe, że ta granica jest po prostu płynna, a najbliższy czas zweryfikuje. Nie wiem 🤔
Moim zdaniem jak dane zaburzenie/choroba trwa długo to też nasilenie objawów jest mniejsze ewentualnie jesteśmy już tak przyzwyczajeni do tych stanów, że nie robią na nas takiego wrażenia jak wcześniej. Poza tym depresja może przejść w dystymię i wtedy dalej mamy depresję tylko tzw. wysokofunkcjonującą. Kiedyś usłyszałem od lekarza, że już nigdy nie wrócą do mnie tak silne objawy jak na początku. Miał rację, chociaż ja już od kilku lat nie leczę się, funkcjonuję, ale sposób funkcjonowania i pewne problemy wskazują, że nie jest tak do końca dobrze. Pamiętam pierwsze objawy lękowe jak robiły tak duże wrażenie. Teraz oczywiście nie jest to przyjemne jeśli się zdarzy, ale my to już znamy i po części mamy też wiedzę jak to przejść. Na początku była walka z tymi objawami, które wydawały się być wręcz śmiertelne. To była walka o przetrwanie. Teraz już się nie uruchamia ten mechanizm.
Jest w tym sporo racji.
Pregabalina poprawiła w pewnym stopniu nastrój. Stąd Twoje wątpliwości, czy wogole miałaś depresję 😉
Wiem i stąd ta rozkmina.
Ja sie zastanawiam czy przeboccowanie moze bolec fizycznie, czy to wogule mozliwe. To najbardziej mnie dokucza. Odbiera sily
O jakim przebodźcowaniu mówimy?
Dzieci, telefony nadajace non stop bajki, lub inne bzdety. Haos
Niestety może boleć. Ja w chadzie mam tak, że po intensywnych wrażeniach, bodźcach w trakcie dnia, padam i muszę się wyłączyć zmysłowo. Odcinam słuch, wzrok i czucie. Bo boli mnie każdy dźwięk, światło i dotyk. Przy tym spada mi ciepłota ciała. To taki atak, gdzie dochodzi jeszcze płacz, histeria. Po ataku wracam do siebie, jakby nigdy nic. Pozdrawiam serdecznie 😉
Dzieki pozdrawiam
Dziś u mnie ciężko nie chce mi sie żyć. :((
Trzymaj się tam jakoś! Nie poddawaj się! To minie...
Dieta keto i morsowanie długie ratuje.
Ja mam uczucie pustki i brak motywacji od nowego przeciwpsychotycznego leku. Plus niesamowite zaburzenia pamięci. Pół roku było stabilnie ale chyba trzeba znów wsiąść na psychotyczny rollercoster emocjonalny.
Może odstawić ten lek? Pogadaj z lekarzem.
@@DwubieguNova Niestety po największym okresie stabilności od 8 lat tak będę musiał zrobić tylko jest minus że kończą mi się leki do testowania. Zostaje lit ale boje się skutków ubocznych ;/.
Może warto spróbować.