Why Kirati's Came To Kathmandu & How They Migrated | Bhogiraj Chamling | Sushant Pradhan Podcast
Вставка
- Опубліковано 25 сер 2024
- Bhogiraj Chamling is a PhD Fellow in Anthropology at Tribhuvan University and an expert in Mundhum, Raithane Culture, Kirat History, and Archaeology. He provides a fascinating exploration of Kathmandu's history, the rich heritage of the Kirati community, and the profound relationship between the Kiratis and Kathmandu.
Recommend us Guests for the Podcast: docs.google.co...
For Business Enquiries: podcast@sushantpradhan.com
PODCAST LINKS :
Spotify: open.spotify.c...
Apple Podcast: podcasts.apple...
Google Podcast: podcasts.googl...
Instagram: / sushantpradhanpodcast
SPONSOR :
The Physique Workshop: thephysiquework...
Conversations spark ideas and ideas lead to actions that drive the growth of society. I believe long and unfiltered deep conversation is a lost art in this nearly perfectly presented world. And this is my attempt to have real conversations with real minds and present them to you. The goal is to learn from the greatest minds and take you on the journey.
Do subscribe if you feel this would add value to your life.
MY SOCIAL MEDIA LINKS :
My Website: sushantpradhan.com
Instagram: / sushant_pradhan_
Twitter : / sushant_tpw
Facebook: / sushantpradhantpw
Tiktok : / sushant_pradhan_
DISCLAIMER: The views, information, or opinions expressed in the UA-cam Channel and Podcast are solely the views of the individuals involved and by no means represent absolute facts. Opinions expressed by the host and guests can change at any time.
!! Reproduction of this video or content is strictly prohibited. If done, it may lead to legal action !!
TEAM MEMBERS:
- HOST: Sushant Pradhan
- PRODUCER: Pratik Thapa
लिम्बूहरूको यात्रा १३ औं शताब्दीमा शुरू भयो, जब उनीहरू मङ्गोल विस्तारहरूको कारण सिचुआनबाट भागे। सुरक्षा खोज्दै, उनीहरूले उत्तर तिब्बततिर बसाइँ सरे। तर, तिब्बतमा उनीहरूको बसाइँ पनि चुनौतिपूर्ण थियो, किनकि तिब्बती जातिहरू बीचको आन्तरिक संघर्षहरूले उनीहरूको स्थिति असुरक्षित बनायो। उत्तर तिब्बतबाट नेपाल: शरणको खोजी १६ औं शताब्दीमा, तिब्बती आन्तरिक संघर्षहरू बढ्दै जाँदा, लिम्बूहरू फेरि बसाइँ सरे, यस पटक दक्षिण क्षेत्रतिर, अन्ततः पूर्वी नेपालमा आइपुगे। यहाँ, तिनीहरूलाई सेन राजाहरू र लेप्चा जातिले शरण दिए, जसले उनीहरूलाई आफ्ना क्षेत्रमा बस्न अनुमति दिए। लिम्बूहरू यी समुदायहरूमा समाहित भए, नयाँ सांस्कृतिक अभ्यासहरूलाई अपनाउँदै आफ्नो विशेष पहिचानलाई कायम राखे। ब्रिटिशसँगको सहकार्य १९ औं शताब्दीले लिम्बूहरूका लागि एउटा निर्णायक बिन्दु चिन्हित गर्यो, जसले उनीहरूको स्थिति सुधार गर्नका लागि ब्रिटिश उपनिवेशवादी सेनासँग मिलेर काम गर्नको अवसर देख्यो। ब्रिटिशहरूले दक्षिण एसियामा आफ्नो प्रभाव विस्तार गर्दै थिए र गोरखा र सिक्किमी राज्यजस्ता स्थानीय शक्तिहरूलाई कमजोर पार्न खोज्दै थिए। पुरस्कार र उन्नत स्थिति प्राप्त गर्ने सम्भावनाले प्रेरित, लिम्बूहरूले ब्रिटिशसँग सहकार्य गर्ने निर्णय गरे। अङ्ग्लो-नेपाली युद्ध (१८१४-१८१६) को समयमा, लिम्बूहरूले ब्रिटिशलाई महत्त्वपूर्ण गुप्तचर जानकारी र समर्थन प्रदान गरे, उनीहरूको स्थानीय भूभागको ज्ञानको लाभ उठाउँदै। गोरखाहरूको विरुद्ध पहिलो धोखा कार्यले विदेशी शक्तिहरूसँग व्यक्तिगत लाभका लागि सहकार्य गर्ने तिनीहरूको इच्छा प्रदर्शन गर्यो। सिक्किममा, लिम्बूहरूले यस्तै भूमिका खेले। डार्जिलिङ क्षेत्र सुरक्षित गर्नका लागि ब्रिटिशलाई सहयोग पुर्याएर र पछि १८६१ मा सिक्किमलाई ब्रिटिश संरक्षित क्षेत्र बनाउन मद्दत पुर्याएर, लिम्बूहरूले सिक्किमी राज्यको सार्वभौमिकतालाई कमजोर बनाउन मद्दत गरे। तिनीहरूको रणनीतिक सहकार्यले ब्रिटिश विस्तारलाई सजिलो बनायो, जसले स्थानीय शक्तिहरूलाई महत्त्वपूर्ण रूपमा कमजोर बनायो। मूल आदिवासीहरूको इतिहास मेटाउने प्रयास ब्रिटिशको समर्थनसँगै, लिम्बूहरूले ऐतिहासिक कथाहरूलाई आफ्नो फाइदाको लागि हेरफेर गर्न सके। उनीहरूले आफूहरूलाई बसोबास गरेका क्षेत्रहरूका मूल आदिवासीको रूपमा स्थापित गर्न थाले, विपरीत प्रमाणहरूको बावजुद। यो कथा खस, लेप्चा, र भुटिया समुदायहरूलाई कमजोर पार्नको लागि बनाइएको थियो, जो यी क्षेत्रहरूको वास्तविक आदिवासी थिए। खस मानिसहरू, जसको नेपालमा लामो समयदेखि स्थापित उपस्थिति थियो, आफ्नो ऐतिहासिक योगदानहरू लिम्बूहरूको बढ्दो प्रभावले ओझेलमा पारे। यस्तै, सिक्किमका लेप्चाहरू र भुटियाहरू, जसको धनी सांस्कृतिक र ऐतिहासिक विरासत थियो, आफ्नो इतिहासलाई लिम्बूहरू र तिनीहरूको ब्रिटिश सहयोगीहरूले पुनर्लेखन वा मेटाइएको पाए।
@@nishantupreti anta kina limbu ko language yakha,ani Anya rai haru sanga mikkxa
कसरी शरणार्थी राय, लिम्बूहरू नेपालमा आदिवासी मान्यताको दोषपूर्ण परिभाषाका कारण आदिवासी मान्यता पाउँछन्
नेपालको जातीय र सांस्कृतिक बुनाई विविधताले भरिएको छ, जहाँ धेरै आदिवासी समूहहरूका धागाहरू मिसिएका छन्। तथापि, यी समूहहरूलाई आदिवासी मान्यता दिने मापदण्डहरू विवादको विषय बनेका छन्। राय र लिम्बू समुदायहरूले आदिवासी मान्यता पाएका छन्, जबकि खस जनताले पाएका छैनन्, जसले यी मापदण्डहरूमा रहेको जटिलता र सम्भावित अन्यायलाई उजागर गर्छ। यस निबन्धले नेपालमा आदिवासी मान्यताको दोषपूर्ण परिभाषाले कसरी यस भिन्नता ल्याएको छ भन्ने कुरा छानबिन गर्छ।
नेपालमा आदिवासी मान्यताका मापदण्डहरू
नेपाल आदिवासी जनजाति महासंघ (NEFIN) र सरकारले कुनै समूहलाई आदिवासी मान्न निम्न मापदण्डहरू निर्धारण गरेका छन्:
१. ऐतिहासिक निरन्तरता: समूहले १८औं शताब्दीमा देशको एकीकरण अघि नेपालमा ऐतिहासिक उपस्थिति राख्नुपर्छ।
२. विशिष्ट भाषा: समूहको आफ्नै विशिष्ट भाषा हुनु पर्छ।
३. विशिष्ट संस्कृति र परम्परा: समूहको अनौठो सांस्कृतिक अभ्यास, परम्परा, र रीतिरिवाजहरू हुनु पर्छ।
४. आत्म-पहिचान: समूहले आफूलाई एक विशिष्ट समुदायको रूपमा आत्म-पहिचान गर्नुपर्छ।
५. भौगोलिक पृथकता: समूहले केही हदसम्म भौगोलिक पृथकता वा विशिष्ट भौगोलिक सम्बन्ध राख्नुपर्छ।
६. आर्थिक अवस्था: समूहले परम्परागत रूपमा मुख्यधारा अर्थतन्त्रको भिन्न अर्थतन्त्रमा संलग्न रहनुपर्छ।
७. सामाजिक संगठन: समूहको विशिष्ट सामाजिक संरचनाहरू र संस्थाहरू हुनु पर्छ।
यी मापदण्डहरूले नेपालका आदिवासी जनसंख्याको विविधतालाई संरक्षण र पहिचान गर्ने लक्ष्य राख्छन्, तर यी मापदण्डहरूमा केही त्रुटिहरू छन्, जसले विभिन्न समूहहरूको पहिचानमा विसंगति निम्त्याएको छ।
राय र लिम्बूहरूको केस
राय र लिम्बू समुदायहरूलाई नेपालमा आदिवासी समूहहरूको रूपमा मान्यता प्राप्त छ। उनीहरूले विशिष्ट भाषा, संस्कृति, र सामाजिक संरचनाहरू, साथै नेपालको एकीकरण अघि पूर्वी नेपालमा ऐतिहासिक उपस्थिति मार्फत स्थापित मापदण्डहरू पूरा गर्छन्। उनीहरूको भौगोलिक पृथकता र अनौठो आर्थिक अभ्यासले उनीहरूको आदिवासी स्थितिलाई थप सुदृढ बनाउँछ। तथापि, यी समूहहरूको ऐतिहासिक र आप्रवासी जटिलताहरूलाई मापदण्डहरूले पूर्ण रूपमा विचार नगरेको तर्क पनि छ। कतिपयले राय र लिम्बू समुदायहरू, अन्यहरूका साथमा, विभिन्न समयमा तिब्बत र भूटान जस्ता क्षेत्रहरूबाट आप्रवासी भएको सुझाव दिन्छन्, जसले "ऐतिहासिक निरन्तरता" को व्याख्यामा प्रश्न उठाउँछ।
खस जनताको बहिष्कार
खस जनतालाई, नेपालको लामो समयको उपस्थिति र महत्वपूर्ण योगदानहरू बाबजुद पनि, आदिवासीको रूपमा मान्यता प्राप्त छैन। खसहरू २६०० वर्षभन्दा बढी समयदेखि नेपालमा रहेका छन्, राष्ट्रमा सांस्कृतिक, सामाजिक, र आर्थिक योगदानहरू पुर्याएका छन्। विभिन्न क्षेत्रहरूमा फैलिएका र अन्य समुदायहरूसँग मिल्दाजुल्दा उनीहरूको विशिष्टता मापदण्डहरू अनुसार कमजोर देखिन्छ। निम्न बुँदाहरूले कसरी मापदण्डहरूले खसलाई बेफाइदा पुर्याउँछन् भनेर स्पष्ट पार्छन्:
१. ऐतिहासिक निरन्तरता: खसहरू नेपालको गहिरो इतिहास भएको बाबजुद, मापदण्डको अस्पष्टताले उनीहरूको दावीलाई कमजोर बनाउँछ।
२. विशिष्ट भाषा र संस्कृति: खस भाषा (खस कुरा वा नेपाली) र सांस्कृतिक अभ्यासहरू नेपालको मुख्यधारा पहिचानमा समाहित भएका छन्, जसले उनीहरूको विशिष्टताको तर्कलाई कठिन बनाउँछ।
३. आत्म-पहिचान र सामाजिक संरचनाहरू: खस जनताको व्यापक एकीकरणले उनीहरूलाई अन्य समूहहरूको जस्तो विशिष्ट समुदायको रूपमा आत्म-पहिचान गर्न गाह्रो बनाउँछ।
४. भौगोलिक पृथकता र आर्थिक अभ्यासहरू: खसहरूको ऐतिहासिक चलायमानता र आर्थिक एकीकरणले उनीहरूको आदिवासी स्थिति मापदण्डहरू अन्तर्गत कमजोर बनाउँछ।
आदिवासी श्रेणीकरण मापदण्डमा त्रुटिहरू
नेपालमा आदिवासी मान्यताका मापदण्डहरूमा केही त्रुटिहरू छन्:
१. अस्पष्टता: "ऐतिहासिक निरन्तरता" र "विशिष्टता" जस्ता शब्दहरूको स्पष्टताको अभावले व्यक्तिपरक व्याख्याहरू जन्माउँछ।
२. एकीकरणको सजाय: खस जस्ता समूहहरू, जसले ऐतिहासिक रूपमा मुख्यधारमा एकीकरण गरेका छन्, एकीकरणका लागि अन्यायपूर्ण रूपमा दण्डित गरिन्छन्।
३. पृथकताका लागि पक्षपाती: भौगोलिक पृथकता र आर्थिक विशिष्टतामा जोड दिनाले हालसालै पृथक समूहहरूलाई प्राथमिकता दिइन्छ।
ऐतिहासिक ज्ञानको भण्डार भोगिरीज चाम्लिंग ज्यु आफै बौद्धिक ब्यक्ति हुनु हुन्छ। उहॅाको ज्ञान लाई नेपाल सरकारले पहिचान गरेर सम्मान गर्दै दस्ताबेज बनाउनु पर्छ।
The Fabricated Kirat Myth: Lack of Evidence for Limbu-Kirat Connection
Recent archaeological discoveries have shed new light on the ancient history of Nepal, providing tangible evidence of the presence and influence of various ethnic groups in the region. However, these findings directly contradict the mythical narrative of a unified "Kirat" kingdom or lineage that has been promoted by certain Limbu and Rai groups.
Excavations of Licchavi period temples dedicated to Shiva and Ram, as well as remnants of Khas Malla and Katyuri era architecture, clearly demonstrate the historical significance of Hindu and Indo-Aryan cultures in Nepal. Numerous inscriptions in archaic forms of Nepali language have been uncovered at these sites, attesting to the widespread use of Indo-Aryan languages long before the Limbus and Rais arrived in the region.
In contrast, there is a complete lack of archaeological or epigraphic evidence linking the Limbus and Rais to any ancient "Kirat" civilization or kingdom. No Limbu or Rai inscriptions, temples, or other structures dating back more than a few centuries have been discovered. This stands in stark contrast to the abundant material proof of the Khas, Newar, and other Nepali ethnic groups' deep roots in the region.
The Limbu and Rai claims of being the indigenous "Kirat" people are further undermined by historical records and linguistic analysis. Scholars have traced the migration of Limbu and Rai communities from Tibet and China to eastern Nepal and Sikkim only in the 13th-16th centuries CE, centuries after the Khas, Newar, and other groups had already established themselves in the region.
In short, while the Khas, Newar, and other Nepali ethnicities have a well-documented history stretching back over a millennium, the Limbus and Rais are relative newcomers to the area. Their mythical "Kirat" narrative, promoted with the patronage of the British colonial authorities in Darjeeling, is not supported by any concrete archaeological, epigraphic, or historical evidence. It appears to be a fabrication designed to elevate the status of these groups at the expense of Nepal's true indigenous peoples.
As more archaeological discoveries are made and historical research continues, the true diversity and complexity of Nepal's past is being uncovered. The Limbu and Rai "Kirat" myth is being systematically dismantled by the weight of empirical evidence. It is time to acknowledge the rich, multilayered history of Nepal's ethnic groups, rather than promoting the revisionist agenda of certain opportunistic communities.
The most widely accepted theory regarding the Limbu migration places their ancestral roots in the Sichuan Province of China. Linguistic studies reveal connections between Limbu and Kirati languages, which belong to the Sino-Tibetan language family with roots in western China [Researches Into the History and Civilization of the Kirātas]. This linguistic link suggests a shared ancestry between the Limbu and other Kirati groups who migrated southward.
The impetus for this southward movement is believed to be the rise of Genghis Khan and the Mongol expansion in the 13th century. The relentless military campaigns of the Mongol Empire displaced numerous populations, and the Limbus were likely caught in this wave. Fleeing eastward, they sought refuge in the formidable Tibetan Plateau, a harsh yet strategically defensible region.
However, their respite in Tibet proved temporary. The Limbus faced cultural and political pressure from the dominant Tibetan population. The exact nature of this pressure remains unclear, but competition for resources and potential conflicts with the established Tibetan social hierarchy likely played a role. This compelled the Limbus to continue their eastward migration, eventually crossing the formidable Himalayan range and settling in the eastern hills of Nepal.
The exact timeline of the Limbu migration from Tibet to Nepal is not definitively established. Estimates suggest it may have occurred sometime between the 14th and 17th centuries. Oral traditions of the Limbu people speak of their journey through challenging terrain, and their eventual establishment in their current homeland.
Songtsen gampo the king of yarlung Dynasty (Tibet)during 650 ad have created his kingdom the today nepal was also part of it. That's the reason sino-tibetan people of nepal used to have there own territory ruled by themself for e.g, magrath,tamuwan,tamsaling,khambuwan,limbuwan(thibong hang yakthung laje) during songtsen gampo ruling time to stop the Aryan invasion the morang state was formed.
The mundhum of limbu may trace various places of china,Tibet but we can't consider it as a migration. The mundhum traces such places because our ancestors have reached there may be because of trade back then the most famous business route used to be silkroad & tea horse road our ancestors used to go there from here through Tibet and the person whoever said that limbu may have migrated in between 14 to 17 century use some common sense if they were migrated how fast did they make there own country thibong yakthung laje,how did bhutia,lepcha, yakthung formed one country during 16 century,how did they won 17 war against gorkha the migration term is totally fake do some research don't believe everything that is available in social media
@@mingsulimbu7641 उपलब्ध तथ्याङ्कले लिम्बू र राई समुदायहरू प्राचीन किराताहरू होइनन् तर मङ्गोल विजयको समयमा चीनबाट बसाइँ सरेका र पछि नेपाल र सिक्किममा शरण लिएका शरणार्थीहरू हुन् भन्ने देखाउँछ।
लिम्बस र राइसको पुरातनता विरुद्धको प्राथमिक तर्कहरू मध्ये एउटा लिखित अभिलेख र पुरातात्विक स्थलहरूको अभाव हो जुन उनीहरूले यस क्षेत्रमा बसोबास गरेको विश्वास गरिएको समय अवधिको हो। यसको विपरित, त्यहाँ धेरै किल्लाहरू, दरबारहरू र शिलालेखहरू छन् जसले पूर्वी नेपाल र सिक्किममा सेन ठाकुरिस र भुटियाहरू (चोग्यालहरू) को उपस्थितिलाई प्रमाणित गर्दछ, जुन 600 वर्ष भन्दा पुरानो हो।
यसबाहेक, लिम्बस र राइसको सांस्कृतिक र भाषिक अभ्यासहरू किरात मानिसहरूसँग भन्दा मङ्गोलियन मानिसहरूसँग बढी नजिक छन्। उदाहरणका लागि, लिम्बसमा मङ्गोलियन डिएनएको महत्त्वपूर्ण मात्रा हुन्छ, जसले तिनीहरूलाई दक्षिण एसियाका अन्य मङ्गोलोइड समूहहरूबाट फरक पार्छ। यो आनुवंशिक सम्बन्ध एक बलियो सङ्केत हो कि तिनीहरू यस क्षेत्रका आदिवासी होइनन् तर मङ्गोल विजयको समयमा चीनबाट बसाइँ सरेका थिए।
17 औँ शताब्दीमा चीनबाट उत्तरी तिब्बत र त्यसपछि नेपालमा लिम्बस र रइसको बसाइँसराइ ऐतिहासिक अभिलेखहरूमा राम्रोसँग दस्तावेज गरिएको छ। उनीहरूले नेपालका सेन राजाहरू र सिक्किमका चोग्यालहरूमा शरण लिए, जसले उनीहरूलाई उनीहरूको सैन्य सेवा र सांस्कृतिक अभ्यासहरूको बदलामा सुरक्षा र भूमि प्रदान गरे।
सारांशमा, उपलब्ध प्रमाणहरूले सुझाव दिन्छ कि लिम्बस र रायहरू प्राचीन किराताहरू होइनन् तर शरणार्थीहरू हुन् जसले मङ्गोल विजयको समयमा चीनबाट बसाइँ सरे र पछि नेपाल र सिक्किममा शरण लिए। तिनीहरूको सांस्कृतिक र भाषिक अभ्यासहरू, साथै तिनीहरूको आनुवंशिक बनावट, किरात मानिसहरूसँग भन्दा मङ्गोलियन मानिसहरूसँग बढी नजिकबाट जोडिएको छ। तसर्थ, यी समुदायहरू वरपरको ऐतिहासिक कथाको पुनर्मूल्यांकन गर्न र तिनीहरूको वास्तविक उत्पत्ति र आप्रवासनलाई चिन्न आवश्यक छ।
@@mingsulimbu7641 No. At that time nepal was under khas kingdom. From kashmir to sikkim people spoke khas language.
@@pratikking2272 which century u talking about bro is this a joke visit eastern hill they don't even know nepali language khash kingdom was in west not from Kashmir to Sikkim.
During nepal unification from 1771to 1774 about 17 war was fought and our ancestors score 17 that was from morang side there used to be lepcha commander named satray jitay. Limbuwan came under nepal due to treaty and don't believe everything available on social media u can even see the treaty in Google the treaty name is noon Pani Sandhi (salt water treaty) and don't get confused that from Kashmir to Sikkim there used to be khash kingdom. we know khash kingdom exist but not in all over nepal it lies in west nepal there used to be kingdom like tamuwan,magrath,tamsaling,khambuwan,limbuwan territory was from Arun to tista but during peak it was Arun from West brahmaputra from East yarlung from North and Bengal ko khadi from south. Don't talk irrelevant do some research before telling something don't ever trip thinking nepal used to be khash kingdom
@@mingsulimbu7641 If you had kingdom where is your durbar, shreepech, inscriptions in your language, ancient architectures? You don't have any. We have kakre bihar, malla kingdom palace, manakamana temple, makwanpur gadi, Palpa durbar, Udaypur gadi, Bijaypur durbar, Gorkha durbar, narayanhiti durbar, singha durbar, bagh durbar, dharhara, badrinath, kedarnath, bindabasini mandir, chand durbar, dailekh durbar, surketh inscriptions, nuwakot durbar. Dullu durbar. Tell me what did your ancestors make if they actually had a kingdom
We want dr.keshav man sakya❤ with next episode with chamling sir we wanna seen again
ua-cam.com/video/AAqX4zL1iVo/v-deo.htmlsi=w3y3H0Ntspz5b4tt
शरणार्थी राई लिम्बूहरू: सिचुवान शरणार्थीदेखि बेलायती सहयोगमा स्वदेशी पहिचानको कपोलकल्पना
राई र लिम्बूहरू, जसले अहिले पूर्वी नेपाल र सिक्किममा प्रमुख स्थान ओगटेका छन्, वास्तवमा सिचुवान प्रान्तबाट भागेर आएका शरणार्थी हुन्। उनीहरूको यात्रा १३ औं शताब्दीमा सुरु भयो, जब मंगोलहरूको आक्रमणले उनीहरूलाई आफ्नो मातृभूमि छोडेर उत्तर तिब्बततर्फ लाग्न बाध्य बनायो। तर, इतिहासलाई फेर्न र आफ्नो फाइदाका लागि पुनर्लेखन गर्न खोज्दा, उनीहरूले आफूलाई प्राचीन किरातको रूपमा प्रस्तुत गरे र यो मिथकलाई स्थापित गर्न बेलायती संरक्षणको उपयोग गरे।
सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्मको यात्रा
१३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण राई र लिम्बूहरू आफ्नो मूल स्थान सिचुवानबाट पलायन गर्न बाध्य भए। मंगोलहरूको आतंकबाट बच्न उनीहरू उत्तर तिब्बत पुगे। उत्तर तिब्बतमा केही समय बिताएपछि, तिब्बती समूहहरूसँगको संघर्षका कारण उनीहरूले फेरि बसाइँ सर्नुपर्ने अवस्था आयो। अन्ततः, १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू पूर्वतर्फ लाग्दै नेपाल र सिक्किममा बसोबास गर्न पुगे।
किरात पहिचानको कपोलकल्पना
राई र लिम्बूहरू वास्तविक किरात वंशसँग प्रत्यक्ष सम्बन्ध राख्दैनथे, जुन उनीहरूभन्दा शताब्दी पहिले अस्तित्वमा थियो। किरात शासकहरू फरक जातीय समूह थिए, जसका आफ्नै विशिष्ट भाषा, परम्परा, र राजनीतिक संरचना थिए। तर, इतिहासको अभावमा, लिम्बू र राईहरूले आफ्ना फाइदाका लागि किरात पहिचानको कपोलकल्पना गरे।
बेलायती सहयोगको भूमिका
दार्जिलिङमा बेलायती उपनिवेशवादी प्रशासनको समर्थन र स्रोतहरूको मद्दतमा, लिम्बू र राईहरूले मिथकीय "किरात" वंशावलीको निर्माण गरे र यसलाई ऐतिहासिक तथ्यको रूपमा प्रचार गरे। राणा शासनअन्तर्गत साक्षरता प्रतिबन्धित नेपाली जनताको अभिलेख नभएको अवस्थामा, उनीहरूले यस पुनर्लेखित कथालाई प्रचलित गर्न सक्षम भए।
बेलायती उपनिवेशवादीहरूले स्थानीय जातीय समूहहरूलाई विभाजित गर्न र आफ्नो सत्ता मजबुत बनाउन चाहन्थे। यसै क्रममा, लिम्बू र राईहरूले बेलायती सहयोगबाट फाइदा उठाउँदै, आफूलाई किरातको रूपमा स्थापित गरे। यस कदमले उनीहरूलाई बेलायती प्रशासनबाट विशेषाधिकार प्राप्त गर्न सहयोग पुर्यायो।
नेपाल र सिक्किममा स्थिति
नेपाल र सिक्किममा लिम्बू र राईहरूको स्वदेशी स्थिति विवादास्पद छ। उनीहरूको वास्तविक उत्पत्तिको प्रमाणको अभाव र किरात पहिचानको कपोलकल्पनाले, उनीहरूको स्वदेशी स्थिति पुनः मूल्यांकन गर्नु आवश्यक छ। आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई लिम्बूहरूको उत्पत्तिमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछ, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। तसर्थ, उनीहरूको स्वदेशी स्थिति र इतिहासलाई पुनः मूल्यांकन गरेर, सत्य तथ्यहरूलाई उजागर गर्नु आवश्यक छ।
यलाखोमभित्र साकेला सिली नाँचिनु पर्ने केहि महत्वपूर्ण ठाउँहरु:
1. 800 किरातीहरु गाडिएको च्यासल, पाटन 2. बटुक हाङ्गको दरबार, किर्तिपुर 3. शंखमुल 4. हनुमान ढोका 5. शिवपुरी जंगल
Purbi nepal ma chahinkun durbar cha timiharuko? jabarjasti kathmandu sanga connection jodna khojne. Baafre baaf. kasto dhurta ra ghatiya ho.
Herna aaija jatha
Aruko lekh chorex😁😁😁
राय र लिम्बूहरूको ऐतिहासिक उत्पत्ति: इतिहासले देखाउँछ कि राय र लिम्बू समुदायहरू मूलत: सिचुवान क्षेत्रबाट आएका शरणार्थी हुन्। ७ औं शताब्दीमा यी समूहहरू मंगोलियाबाट सिचुवान क्षेत्रमा पुगे। १३ औं शताब्दीमा, मंगोल आक्रमणहरूबाट बच्न यी समूहहरू उत्तर तिब्बततिर भागे। १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर, तिब्बतमा भएको जातीय उथलपुथलका कारण, यी समूहहरू नेपाल र सिक्किमतिर शरणार्थीका रूपमा प्रवेश गरे। यसरी, यी समूहहरूको नेपालमा प्रवेश आदिवासी मान्यताका मापदण्डहरू अन्तर्गत ऐतिहासिक निरन्तरतामा अट्दैन।दोषपूर्ण आदिवासी मान्यता मापदण्डहरूनेपालमा आदिवासी मान्यता प्राप्त गर्नका लागि नेपाल आदिवासी जनजाति महासंघ (NEFIN) र सरकारले अपनाएका मापदण्डहरूमा केही दोषहरू छन्। यी मापदण्डहरूले राय र लिम्बू समुदायहरूलाई कसरी अन्यायपूर्ण रूपमा आदिवासी मान्यता दिलाएका छन् भन्ने कुरालाई निम्न बुँदाहरूले स्पष्ट पार्छन्:१. ऐतिहासिक निरन्तरताराय र लिम्बू समुदायहरूको नेपालमा ऐतिहासिक उपस्थिति सिचुवानबाट शरणार्थीका रूपमा आएका कारण मात्र भएकोले, उनीहरूको ऐतिहासिक निरन्तरता दावी कमजोर छ। तथापि, मापदण्डहरूको अस्पष्टताले गर्दा, यी समूहहरूलाई पनि आदिवासी मान्यता प्राप्त गर्न अनुमति दिएको छ।२. विशिष्ट भाषाराय र लिम्बूहरूको आफ्नै भाषा छ, जुन विशिष्ट भाषाको मापदण्ड पूरा गर्छ। तर यो भाषा सिचुवानको सांस्कृतिक प्रभाव भएको हुन सक्छ, जसले गर्दा यो आदिवासी भाषा मान्न उपयुक्त छैन।३. विशिष्ट संस्कृति र परम्पराराय र लिम्बूहरूले सिचुवानबाट ल्याएका सांस्कृतिक अभ्यासहरू र परम्पराहरूलाई सुरक्षित राखेका छन्। तर, यी परम्पराहरू नेपालका आदिवासी परम्पराहरू हुन् भन्ने कुरा पुष्टि हुँदैन।४. आत्म-पहिचानकुनै पनि समूहले आफूलाई विशिष्ट रूपमा आत्म-पहिचान गर्न सक्छ, तर यो अत्यन्त व्यक्तिपरक मापदण्ड हो। राय र लिम्बूहरूले आफूलाई किरातीको रूपमा आत्म-पहिचान गरेका छन्, तर उनीहरूको वास्तविक उत्पत्ति सिचुवानमा रहेकोले यो आत्म-पहिचानको दावी कमजोर छ।५. भौगोलिक पृथकताराय र लिम्बूहरूले केही हदसम्म भौगोलिक पृथकतामा रहेर बसोबास गरेका छन्। तथापि, यो पृथकता नेपालमा आएको शरणार्थी स्थितिको परिणाम हो, न कि आदिवासी मापदण्ड अनुसार।
किराँती र नेवार बिचमा कुनै connection छैन। चाहे साँस्कृतिक ,धार्मिक,आर्थिक राजनीतिक कुन हिसाबले हेर्ने हो ?
यहाँ जबर्जस्ति साइनो जोडन खोजेको देखियो त्यो पनि मौखिक।
प्रमाणको आधारमा कुरो गर्नुपर्यो।
Why there is no any information regarding Thulung language in youtube? If anyone knows or have any information please feel free to recommend me.😊
Where is that Grave of Kirat in Chyasal? I would like to visit.
उपलब्ध तथ्याङ्कले लिम्बू र राई समुदायहरू प्राचीन किराताहरू होइनन् तर मङ्गोल विजयको समयमा चीनबाट बसाइँ सरेका र पछि नेपाल र सिक्किममा शरण लिएका शरणार्थीहरू हुन् भन्ने देखाउँछ।
लिम्बस र राइसको पुरातनता विरुद्धको प्राथमिक तर्कहरू मध्ये एउटा लिखित अभिलेख र पुरातात्विक स्थलहरूको अभाव हो जुन उनीहरूले यस क्षेत्रमा बसोबास गरेको विश्वास गरिएको समय अवधिको हो। यसको विपरित, त्यहाँ धेरै किल्लाहरू, दरबारहरू र शिलालेखहरू छन् जसले पूर्वी नेपाल र सिक्किममा सेन ठाकुरिस र भुटियाहरू (चोग्यालहरू) को उपस्थितिलाई प्रमाणित गर्दछ, जुन 600 वर्ष भन्दा पुरानो हो।
यसबाहेक, लिम्बस र राइसको सांस्कृतिक र भाषिक अभ्यासहरू किरात मानिसहरूसँग भन्दा मङ्गोलियन मानिसहरूसँग बढी नजिक छन्। उदाहरणका लागि, लिम्बसमा मङ्गोलियन डिएनएको महत्त्वपूर्ण मात्रा हुन्छ, जसले तिनीहरूलाई दक्षिण एसियाका अन्य मङ्गोलोइड समूहहरूबाट फरक पार्छ। यो आनुवंशिक सम्बन्ध एक बलियो सङ्केत हो कि तिनीहरू यस क्षेत्रका आदिवासी होइनन् तर मङ्गोल विजयको समयमा चीनबाट बसाइँ सरेका थिए।
17 औँ शताब्दीमा चीनबाट उत्तरी तिब्बत र त्यसपछि नेपालमा लिम्बस र रइसको बसाइँसराइ ऐतिहासिक अभिलेखहरूमा राम्रोसँग दस्तावेज गरिएको छ। उनीहरूले नेपालका सेन राजाहरू र सिक्किमका चोग्यालहरूमा शरण लिए, जसले उनीहरूलाई उनीहरूको सैन्य सेवा र सांस्कृतिक अभ्यासहरूको बदलामा सुरक्षा र भूमि प्रदान गरे।
सारांशमा, उपलब्ध प्रमाणहरूले सुझाव दिन्छ कि लिम्बस र रायहरू प्राचीन किराताहरू होइनन् तर शरणार्थीहरू हुन् जसले मङ्गोल विजयको समयमा चीनबाट बसाइँ सरे र पछि नेपाल र सिक्किममा शरण लिए। तिनीहरूको सांस्कृतिक र भाषिक अभ्यासहरू, साथै तिनीहरूको आनुवंशिक बनावट, किरात मानिसहरूसँग भन्दा मङ्गोलियन मानिसहरूसँग बढी नजिकबाट जोडिएको छ। तसर्थ, यी समुदायहरू वरपरको ऐतिहासिक कथाको पुनर्मूल्यांकन गर्न र तिनीहरूको वास्तविक उत्पत्ति र आप्रवासनलाई चिन्न आवश्यक छ।
The kirati Limbus has always been rice cultivators..They perform Ya-lang(Dhan Nach) during paddy cultivation..The dhan nach is primitive with very simple steps accompanied by Ha-ha sounds (like schooing off the birds)..Many tribes also perform dance like bihu etc etc during paddy cultivation but have more sophisticated steps.
शरणार्थी राई लिम्बूहरू: सिचुवान शरणार्थीदेखि बेलायती सहयोगमा स्वदेशी पहिचानको कपोलकल्पना
राई र लिम्बूहरू, जसले अहिले पूर्वी नेपाल र सिक्किममा प्रमुख स्थान ओगटेका छन्, वास्तवमा सिचुवान प्रान्तबाट भागेर आएका शरणार्थी हुन्। उनीहरूको यात्रा १३ औं शताब्दीमा सुरु भयो, जब मंगोलहरूको आक्रमणले उनीहरूलाई आफ्नो मातृभूमि छोडेर उत्तर तिब्बततर्फ लाग्न बाध्य बनायो। तर, इतिहासलाई फेर्न र आफ्नो फाइदाका लागि पुनर्लेखन गर्न खोज्दा, उनीहरूले आफूलाई प्राचीन किरातको रूपमा प्रस्तुत गरे र यो मिथकलाई स्थापित गर्न बेलायती संरक्षणको उपयोग गरे।
सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्मको यात्रा
१३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण राई र लिम्बूहरू आफ्नो मूल स्थान सिचुवानबाट पलायन गर्न बाध्य भए। मंगोलहरूको आतंकबाट बच्न उनीहरू उत्तर तिब्बत पुगे। उत्तर तिब्बतमा केही समय बिताएपछि, तिब्बती समूहहरूसँगको संघर्षका कारण उनीहरूले फेरि बसाइँ सर्नुपर्ने अवस्था आयो। अन्ततः, १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू पूर्वतर्फ लाग्दै नेपाल र सिक्किममा बसोबास गर्न पुगे।
किरात पहिचानको कपोलकल्पना
राई र लिम्बूहरू वास्तविक किरात वंशसँग प्रत्यक्ष सम्बन्ध राख्दैनथे, जुन उनीहरूभन्दा शताब्दी पहिले अस्तित्वमा थियो। किरात शासकहरू फरक जातीय समूह थिए, जसका आफ्नै विशिष्ट भाषा, परम्परा, र राजनीतिक संरचना थिए। तर, इतिहासको अभावमा, लिम्बू र राईहरूले आफ्ना फाइदाका लागि किरात पहिचानको कपोलकल्पना गरे।
बेलायती सहयोगको भूमिका
दार्जिलिङमा बेलायती उपनिवेशवादी प्रशासनको समर्थन र स्रोतहरूको मद्दतमा, लिम्बू र राईहरूले मिथकीय "किरात" वंशावलीको निर्माण गरे र यसलाई ऐतिहासिक तथ्यको रूपमा प्रचार गरे। राणा शासनअन्तर्गत साक्षरता प्रतिबन्धित नेपाली जनताको अभिलेख नभएको अवस्थामा, उनीहरूले यस पुनर्लेखित कथालाई प्रचलित गर्न सक्षम भए।
बेलायती उपनिवेशवादीहरूले स्थानीय जातीय समूहहरूलाई विभाजित गर्न र आफ्नो सत्ता मजबुत बनाउन चाहन्थे। यसै क्रममा, लिम्बू र राईहरूले बेलायती सहयोगबाट फाइदा उठाउँदै, आफूलाई किरातको रूपमा स्थापित गरे। यस कदमले उनीहरूलाई बेलायती प्रशासनबाट विशेषाधिकार प्राप्त गर्न सहयोग पुर्यायो।
नेपाल र सिक्किममा स्थिति
नेपाल र सिक्किममा लिम्बू र राईहरूको स्वदेशी स्थिति विवादास्पद छ। उनीहरूको वास्तविक उत्पत्तिको प्रमाणको अभाव र किरात पहिचानको कपोलकल्पनाले, उनीहरूको स्वदेशी स्थिति पुनः मूल्यांकन गर्नु आवश्यक छ। आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई लिम्बूहरूको उत्पत्तिमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछ, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। तसर्थ, उनीहरूको स्वदेशी स्थिति र इतिहासलाई पुनः मूल्यांकन गरेर, सत्य तथ्यहरूलाई उजागर गर्नु आवश्यक छ।
given fact not sided one but kirat was now jyapu,dangol ,maharjan, man singh,shakya etc there is some connection with rai limbu tamang, gurung ,chepang,tharu,kusunda ,magar lepcha etc.later hindus captured all place in nepal
The Fabricated Kirat Myth: Lack of Evidence for Limbu-Kirat Connection
Recent archaeological discoveries have shed new light on the ancient history of Nepal, providing tangible evidence of the presence and influence of various ethnic groups in the region. However, these findings directly contradict the mythical narrative of a unified "Kirat" kingdom or lineage that has been promoted by certain Limbu and Rai groups.
Excavations of Licchavi period temples dedicated to Shiva and Ram, as well as remnants of Khas Malla and Katyuri era architecture, clearly demonstrate the historical significance of Hindu and Indo-Aryan cultures in Nepal. Numerous inscriptions in archaic forms of Nepali language have been uncovered at these sites, attesting to the widespread use of Indo-Aryan languages long before the Limbus and Rais arrived in the region.
In contrast, there is a complete lack of archaeological or epigraphic evidence linking the Limbus and Rais to any ancient "Kirat" civilization or kingdom. No Limbu or Rai inscriptions, temples, or other structures dating back more than a few centuries have been discovered. This stands in stark contrast to the abundant material proof of the Khas, Newar, and other Nepali ethnic groups' deep roots in the region.
The Limbu and Rai claims of being the indigenous "Kirat" people are further undermined by historical records and linguistic analysis. Scholars have traced the migration of Limbu and Rai communities from Tibet and China to eastern Nepal and Sikkim only in the 13th-16th centuries CE, centuries after the Khas, Newar, and other groups had already established themselves in the region.
In short, while the Khas, Newar, and other Nepali ethnicities have a well-documented history stretching back over a millennium, the Limbus and Rais are relative newcomers to the area. Their mythical "Kirat" narrative, promoted with the patronage of the British colonial authorities in Darjeeling, is not supported by any concrete archaeological, epigraphic, or historical evidence. It appears to be a fabrication designed to elevate the status of these groups at the expense of Nepal's true indigenous peoples.
As more archaeological discoveries are made and historical research continues, the true diversity and complexity of Nepal's past is being uncovered. The Limbu and Rai "Kirat" myth is being systematically dismantled by the weight of empirical evidence. It is time to acknowledge the rich, multilayered history of Nepal's ethnic groups, rather than promoting the revisionist agenda of certain opportunistic communities.
शरणार्थी लिम्बू: सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्म: उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्मका :लिम्बूहरूको यात्रा सिचुवान प्रान्तबाट सुरु हुन्छ, जहाँ उनीहरू मूल रूपमा बसोबास गर्थे। १३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण उनीहरू आफ्नो मातृभूमि छोडेर भाग्न बाध्य भए। मंगोलहरूले सिचुवानमा ठूलो आतंक मच्चाए, जसका कारण लिम्बूहरू उत्तर तिब्बततर्फ लागे। उत्तर तिब्बतमा उनीहरूले केही समय बिताए र त्यहाँका सांस्कृतिक र भौगोलिक परिवेशसँग घुलमिल भए। उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्म उत्तर तिब्बतमा बसोबास गर्न पनि कठिन भइरहेको अवस्थामा, लिम्बूहरू फेरि बसाइँ सर्न बाध्य भए। १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू दक्षिणतर्फ लागे र नेपाल तथा सिक्किममा आएर बसोबास गर्न थाले। नेपालको पूर्वी भाग र सिक्किमको विभिन्न स्थानमा उनीहरूले नयाँ जीवन सुरु गरे। नेपालमा, लिम्बूहरूलाई सेन राजाहरू र लेप्चा आदिवासीहरूले शरण दिए। सेन राजाहरूले उनीहरूलाई सुरक्षा प्रदान गरे र उनीहरूको बसोबासका लागि भूमि उपलब्ध गराए। यस्तै, सिक्किममा पनि चोग्यालहरूले उनीहरूलाई स्वागत गरे र उनीहरूलाई बसोबासका लागि सहुलियत प्रदान गरे।आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई र लिम्बूहरूको उत्पत्तिको ठोस प्रमाण प्रदान गर्दछ। यी अध्ययनहरूले यी समुदायहरूमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछन्, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। उनीहरूको सांस्कृतिक अभ्यास, भाषा, र परम्पराहरू पनि उत्तरी चीन र मंगोलियामा पाइनेहरूको जस्तो देखिन्छ, पूर्वी नेपालका स्वदेशी संस्कृतिहरूको भन्दा।किरात सम्बन्धको निर्माण जबकि किरात राजवंश अस्तित्वमा थियो, राई र लिम्बूहरूलाई यस प्राचीन वंशसँग जोड्ने कुनै ठोस पुरातात्विक वा ऐतिहासिक प्रमाण छैन। बरु, उनीहरूले यस क्षेत्रमा स्वदेशीको रूपमा दावा गर्न किरातसँग सम्बन्ध निर्माण गरे। प्रमुख लिम्बू इतिहासकार इमान सिंह चेम्जोङले किरात विरासतको विचारलाई बढावा दिने क्रममा यस निर्माणमा महत्वपूर्ण भूमिका खेले, जसमा राई र लिम्बूहरू समावेश थिए। यद्यपि, यो कथा लेप्चा, भुटिया, नेवार, र खस आर्य जनताको इतिहासलाई प्रायः ओझेलमा पारिदिन्थ्यो। चेम्जोङका लेखन र किरात पहिचानको राजनीतिक संगठित अभियानले अन्य जातीय इतिहासहरूको ओझेलमा योगदान पुर्यायो। ऐतिहासिक पाठ्यक्रमहरू र शैक्षिक पाठ्यक्रमहरूले किरात कथालाई जोड दिन थाले, लेप्चा र भुटियाको सिक्किममा, र नेपालमा नेवार र खस आर्यको स्थापित इतिहासहरूको खर्चमा। चेम्जोङको कामले सुदृढ पारेको किरात पहिचानको जोडले क्षेत्रीय इतिहासको पुनर्लेखन गर्यो, जसले यी अन्य समूहहरूको योगदान र विरासतलाई न्यूनतम बनायो। राई र लिम्बूहरूद्वारा किरात प्रभुत्वको लागि पुरातात्विक प्रमाणको अभाव राई र लिम्बूहरूको दावी गरिएको किरात पहिचानको एक महत्वपूर्ण आलोचना भनेको पूर्वी नेपालमा उनीहरूको दीर्घकालीन प्रभुत्वलाई समर्थन गर्ने पुरातात्विक प्रमाणहरूको अभाव हो। सेन ठाकुरी र खस मल्ल राज्यका किल्ला, दरबार, र शिलालेख जस्ता ठोस अवशेषहरूको विपरीत, राई र लिम्बूहरूमा जोडिएको किरात सभ्यतासँग सम्बन्धित पुरातात्विक स्थलहरू छैनन्। यो प्रमाणको अभावले उनीहरूको प्राचीन र स्वदेशी सम्बन्धको दावीको ऐतिहासिक सटीकतामा प्रश्न उठाउँछ।
कसरी शरणार्थी राय, लिम्बूहरू नेपालमा आदिवासी मान्यताको दोषपूर्ण परिभाषाका कारण आदिवासी मान्यता पाउँछन्
नेपालको जातीय र सांस्कृतिक बुनाई विविधताले भरिएको छ, जहाँ धेरै आदिवासी समूहहरूका धागाहरू मिसिएका छन्। तथापि, यी समूहहरूलाई आदिवासी मान्यता दिने मापदण्डहरू विवादको विषय बनेका छन्। राय र लिम्बू समुदायहरूले आदिवासी मान्यता पाएका छन्, जबकि खस जनताले पाएका छैनन्, जसले यी मापदण्डहरूमा रहेको जटिलता र सम्भावित अन्यायलाई उजागर गर्छ। यस निबन्धले नेपालमा आदिवासी मान्यताको दोषपूर्ण परिभाषाले कसरी यस भिन्नता ल्याएको छ भन्ने कुरा छानबिन गर्छ।
नेपालमा आदिवासी मान्यताका मापदण्डहरू
नेपाल आदिवासी जनजाति महासंघ (NEFIN) र सरकारले कुनै समूहलाई आदिवासी मान्न निम्न मापदण्डहरू निर्धारण गरेका छन्:
१. ऐतिहासिक निरन्तरता: समूहले १८औं शताब्दीमा देशको एकीकरण अघि नेपालमा ऐतिहासिक उपस्थिति राख्नुपर्छ।
२. विशिष्ट भाषा: समूहको आफ्नै विशिष्ट भाषा हुनु पर्छ।
३. विशिष्ट संस्कृति र परम्परा: समूहको अनौठो सांस्कृतिक अभ्यास, परम्परा, र रीतिरिवाजहरू हुनु पर्छ।
४. आत्म-पहिचान: समूहले आफूलाई एक विशिष्ट समुदायको रूपमा आत्म-पहिचान गर्नुपर्छ।
५. भौगोलिक पृथकता: समूहले केही हदसम्म भौगोलिक पृथकता वा विशिष्ट भौगोलिक सम्बन्ध राख्नुपर्छ।
६. आर्थिक अवस्था: समूहले परम्परागत रूपमा मुख्यधारा अर्थतन्त्रको भिन्न अर्थतन्त्रमा संलग्न रहनुपर्छ।
७. सामाजिक संगठन: समूहको विशिष्ट सामाजिक संरचनाहरू र संस्थाहरू हुनु पर्छ।
यी मापदण्डहरूले नेपालका आदिवासी जनसंख्याको विविधतालाई संरक्षण र पहिचान गर्ने लक्ष्य राख्छन्, तर यी मापदण्डहरूमा केही त्रुटिहरू छन्, जसले विभिन्न समूहहरूको पहिचानमा विसंगति निम्त्याएको छ।
राय र लिम्बूहरूको केस
राय र लिम्बू समुदायहरूलाई नेपालमा आदिवासी समूहहरूको रूपमा मान्यता प्राप्त छ। उनीहरूले विशिष्ट भाषा, संस्कृति, र सामाजिक संरचनाहरू, साथै नेपालको एकीकरण अघि पूर्वी नेपालमा ऐतिहासिक उपस्थिति मार्फत स्थापित मापदण्डहरू पूरा गर्छन्। उनीहरूको भौगोलिक पृथकता र अनौठो आर्थिक अभ्यासले उनीहरूको आदिवासी स्थितिलाई थप सुदृढ बनाउँछ। तथापि, यी समूहहरूको ऐतिहासिक र आप्रवासी जटिलताहरूलाई मापदण्डहरूले पूर्ण रूपमा विचार नगरेको तर्क पनि छ। कतिपयले राय र लिम्बू समुदायहरू, अन्यहरूका साथमा, विभिन्न समयमा तिब्बत र भूटान जस्ता क्षेत्रहरूबाट आप्रवासी भएको सुझाव दिन्छन्, जसले "ऐतिहासिक निरन्तरता" को व्याख्यामा प्रश्न उठाउँछ।
खस जनताको बहिष्कार
खस जनतालाई, नेपालको लामो समयको उपस्थिति र महत्वपूर्ण योगदानहरू बाबजुद पनि, आदिवासीको रूपमा मान्यता प्राप्त छैन। खसहरू २६०० वर्षभन्दा बढी समयदेखि नेपालमा रहेका छन्, राष्ट्रमा सांस्कृतिक, सामाजिक, र आर्थिक योगदानहरू पुर्याएका छन्। विभिन्न क्षेत्रहरूमा फैलिएका र अन्य समुदायहरूसँग मिल्दाजुल्दा उनीहरूको विशिष्टता मापदण्डहरू अनुसार कमजोर देखिन्छ। निम्न बुँदाहरूले कसरी मापदण्डहरूले खसलाई बेफाइदा पुर्याउँछन् भनेर स्पष्ट पार्छन्:
१. ऐतिहासिक निरन्तरता: खसहरू नेपालको गहिरो इतिहास भएको बाबजुद, मापदण्डको अस्पष्टताले उनीहरूको दावीलाई कमजोर बनाउँछ।
२. विशिष्ट भाषा र संस्कृति: खस भाषा (खस कुरा वा नेपाली) र सांस्कृतिक अभ्यासहरू नेपालको मुख्यधारा पहिचानमा समाहित भएका छन्, जसले उनीहरूको विशिष्टताको तर्कलाई कठिन बनाउँछ।
३. आत्म-पहिचान र सामाजिक संरचनाहरू: खस जनताको व्यापक एकीकरणले उनीहरूलाई अन्य समूहहरूको जस्तो विशिष्ट समुदायको रूपमा आत्म-पहिचान गर्न गाह्रो बनाउँछ।
४. भौगोलिक पृथकता र आर्थिक अभ्यासहरू: खसहरूको ऐतिहासिक चलायमानता र आर्थिक एकीकरणले उनीहरूको आदिवासी स्थिति मापदण्डहरू अन्तर्गत कमजोर बनाउँछ।
आदिवासी श्रेणीकरण मापदण्डमा त्रुटिहरू
नेपालमा आदिवासी मान्यताका मापदण्डहरूमा केही त्रुटिहरू छन्:
१. अस्पष्टता: "ऐतिहासिक निरन्तरता" र "विशिष्टता" जस्ता शब्दहरूको स्पष्टताको अभावले व्यक्तिपरक व्याख्याहरू जन्माउँछ।
२. एकीकरणको सजाय: खस जस्ता समूहहरू, जसले ऐतिहासिक रूपमा मुख्यधारमा एकीकरण गरेका छन्, एकीकरणका लागि अन्यायपूर्ण रूपमा दण्डित गरिन्छन्।
३. पृथकताका लागि पक्षपाती: भौगोलिक पृथकता र आर्थिक विशिष्टतामा जोड दिनाले हालसालै पृथक समूहहरूलाई प्राथमिकता दिइन्छ।
Thank you 🙏
Thank you everyone
Great Historical knowledge sir.
Maybe the kirants king who ruled longest years in valley for almost 2500 years, nowhere in the world history such regime has been found Mighty Kirant Rule must be Resarched, have to be studied properly. Kirant people may many left and many can stay with Lichhivi and Mallas also isn’t it?.
Anyway We have to save our Nation culture,traditions, Holy Books,customs Religion & many things which gives Our Forefathers identity. Until and unless We have Capacity to Boycott European, Abrahamic Faith Study , we are in path of destruction done by Abrahamic people religions,
if will Teach, transfer Our Everything to new generations make them to learn, Fight, Raise Awareness and Protect against Abrahamic Invaders and Intruders we can be able to protect Forefathers Traditions which have Survived for more than 5000 years, other wise we have to lost because of Systematic Organized Attacks destruction done by Abrahamic Invaders, Intruders sponsored by America, Europe, Bangladesh Pakistan and Arabia.
ᤕᤗ ᤂᤥᤶ॥ यल खोम्। (Yala valley / Kathmandu valley) in our languages.
Yala is known to be 𑐫𑐮 in Newa Bhe; Linguistically our languages are Sino-Tibetan too.
This is as much similarities I know.
Euta archaeological proof vetidaina, khali mukh le matra nepal purai raj gareko matrai vnchan ba
Bhagwan xa vanera koilay proof magya xa ...dumbass
शरणार्थी लिम्बू: सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्म: उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्मका :लिम्बूहरूको यात्रा सिचुवान प्रान्तबाट सुरु हुन्छ, जहाँ उनीहरू मूल रूपमा बसोबास गर्थे। १३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण उनीहरू आफ्नो मातृभूमि छोडेर भाग्न बाध्य भए। मंगोलहरूले सिचुवानमा ठूलो आतंक मच्चाए, जसका कारण लिम्बूहरू उत्तर तिब्बततर्फ लागे। उत्तर तिब्बतमा उनीहरूले केही समय बिताए र त्यहाँका सांस्कृतिक र भौगोलिक परिवेशसँग घुलमिल भए। उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्म उत्तर तिब्बतमा बसोबास गर्न पनि कठिन भइरहेको अवस्थामा, लिम्बूहरू फेरि बसाइँ सर्न बाध्य भए। १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू दक्षिणतर्फ लागे र नेपाल तथा सिक्किममा आएर बसोबास गर्न थाले। नेपालको पूर्वी भाग र सिक्किमको विभिन्न स्थानमा उनीहरूले नयाँ जीवन सुरु गरे। नेपालमा, लिम्बूहरूलाई सेन राजाहरू र लेप्चा आदिवासीहरूले शरण दिए। सेन राजाहरूले उनीहरूलाई सुरक्षा प्रदान गरे र उनीहरूको बसोबासका लागि भूमि उपलब्ध गराए। यस्तै, सिक्किममा पनि चोग्यालहरूले उनीहरूलाई स्वागत गरे र उनीहरूलाई बसोबासका लागि सहुलियत प्रदान गरे।आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई र लिम्बूहरूको उत्पत्तिको ठोस प्रमाण प्रदान गर्दछ। यी अध्ययनहरूले यी समुदायहरूमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछन्, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। उनीहरूको सांस्कृतिक अभ्यास, भाषा, र परम्पराहरू पनि उत्तरी चीन र मंगोलियामा पाइनेहरूको जस्तो देखिन्छ, पूर्वी नेपालका स्वदेशी संस्कृतिहरूको भन्दा।किरात सम्बन्धको निर्माण जबकि किरात राजवंश अस्तित्वमा थियो, राई र लिम्बूहरूलाई यस प्राचीन वंशसँग जोड्ने कुनै ठोस पुरातात्विक वा ऐतिहासिक प्रमाण छैन। बरु, उनीहरूले यस क्षेत्रमा स्वदेशीको रूपमा दावा गर्न किरातसँग सम्बन्ध निर्माण गरे। प्रमुख लिम्बू इतिहासकार इमान सिंह चेम्जोङले किरात विरासतको विचारलाई बढावा दिने क्रममा यस निर्माणमा महत्वपूर्ण भूमिका खेले, जसमा राई र लिम्बूहरू समावेश थिए। यद्यपि, यो कथा लेप्चा, भुटिया, नेवार, र खस आर्य जनताको इतिहासलाई प्रायः ओझेलमा पारिदिन्थ्यो। चेम्जोङका लेखन र किरात पहिचानको राजनीतिक संगठित अभियानले अन्य जातीय इतिहासहरूको ओझेलमा योगदान पुर्यायो। ऐतिहासिक पाठ्यक्रमहरू र शैक्षिक पाठ्यक्रमहरूले किरात कथालाई जोड दिन थाले, लेप्चा र भुटियाको सिक्किममा, र नेपालमा नेवार र खस आर्यको स्थापित इतिहासहरूको खर्चमा। चेम्जोङको कामले सुदृढ पारेको किरात पहिचानको जोडले क्षेत्रीय इतिहासको पुनर्लेखन गर्यो, जसले यी अन्य समूहहरूको योगदान र विरासतलाई न्यूनतम बनायो। राई र लिम्बूहरूद्वारा किरात प्रभुत्वको लागि पुरातात्विक प्रमाणको अभाव राई र लिम्बूहरूको दावी गरिएको किरात पहिचानको एक महत्वपूर्ण आलोचना भनेको पूर्वी नेपालमा उनीहरूको दीर्घकालीन प्रभुत्वलाई समर्थन गर्ने पुरातात्विक प्रमाणहरूको अभाव हो। सेन ठाकुरी र खस मल्ल राज्यका किल्ला, दरबार, र शिलालेख जस्ता ठोस अवशेषहरूको विपरीत, राई र लिम्बूहरूमा जोडिएको किरात सभ्यतासँग सम्बन्धित पुरातात्विक स्थलहरू छैनन्। यो प्रमाणको अभावले उनीहरूको प्राचीन र स्वदेशी सम्बन्धको दावीको ऐतिहासिक सटीकतामा प्रश्न उठाउँछ।
किरात पहिचान बनावटी र झूठो भएको ५ कारणहरूकिरात पहिचानलाई कतिपयले प्राचीन र मौलिक मान्यता माने पनि, यसको ऐतिहासिक प्रमाणहरू र तथ्यहरूको अभावले यो पहिचान बनावटी र झूठो भएको प्रष्ट गर्छ। यहाँ पाँच प्रमुख कारणहरू छन् जसले किरात पहिचानको अवास्तविकता देखाउँछन्।१. प्राचीन ग्रन्थहरूमा राई र लिम्बूहरूको उल्लेख नभएको: कुनै पनि प्राचीन हिन्दू, बौद्ध वा अन्य ऐतिहासिक ग्रन्थहरूमा राई र लिम्बूहरूको उल्लेख पाइँदैन। यी जातिहरूलाई किरातको रूपमा चिनाउने कुनै ऐतिहासिक प्रमाण छैन। यसले देखाउँछ कि किरात पहिचान बनावटी रूपमा पछि निर्माण गरिएको हो।२. सेन राज्यकालमा भिलहरूलाई किरात भनिन्थ्यो: नेपालका सेन राज्यका समयमा, भिल समुदायलाई किरात भनेर चिनिन्थ्यो। सेन राजाहरूले भिलहरूलाई पूर्वी नेपालको वास्तविक किरातका रूपमा मानेका थिए। राई र लिम्बूहरूको किरात पहिचानको दाबीमा कुनै प्रमाण नभएकोले, यो तथ्यले किरात पहिचानको झूठो भएको देखाउँछ।३. किरात धर्मको कुनै प्राचीन उल्लेख नभएको: किरात धर्मको कुनै पुरानो उल्लेख पाइँदैन। यो धर्मको अवधारणा इमान सिंह चेम्जोङद्वारा २०औं शताब्दीमा पुनःनिर्माण गरिएको थियो। उनले याक्थुङ मुण्डुमलाई किरात मुण्डुम भनेर पुनःब्रान्ड गरे र यसलाई किरात धर्मको रूपमा प्रचार गर्न थाले। यसले देखाउँछ कि किरात धर्मको अवधारणा पनि बनावटी हो।४. मंगोल आक्रमणपछि भिलहरूको दक्षिणतिर बसाई सरेको: मंगोल साम्राज्यको आक्रमणको अगाडि, भिलहरू उत्तरपूर्वी भारतमा बसोबास गर्थे। मंगोल आक्रमणको क्रममा भिलहरूमा ठूलो जनसंहार भयो र तिनीहरूलाई दक्षिणतिर असम र बंगालतिर सर्न बाध्य पारियो। यसले देखाउँछ कि किरात पहिचानको वास्तविकता भिलहरूमा थियो, न कि राई र लिम्बूहरूमा।५. राई र लिम्बूहरूको मंगोलियन डीएनए: राई र लिम्बूहरूको डीएनएमा मंगोलियन जीनहरूको उच्च मात्रा पाइन्छ। यो जीन चंगेज खानको १२ औं शताब्दीको आक्रमणको परिणामस्वरूप आएको हो। यसले देखाउँछ कि राई र लिम्बूहरू मंगोल साम्राज्यको अन्त्यपछि मात्र नेपालमा प्रवेश गरेका थिए। उनीहरूको किरात पहिचानको दाबी वास्तविक ऐतिहासिक आधारमा छैन।यसरी, किरात पहिचान पुरातन वा मौलिक नभएर एक बनावटी र झूठो अवधारणा हो। यसको निर्माण पछिल्लो समयमा भएका ऐतिहासिक घटनाक्रमहरूको परिणाम हो, जसको आधार वास्तविकतामा नभएर मिथ्यामा छ।
How to say Thank you in Thulung, Kulung or in any Rai language?
Aalasyo in thulung
@@prachyorai3429 Thank you so much.
ᤏᤥᤃᤣᤴ॥ (नोगेन् / Nö:gén) Limbu / Yakthum.
ᤏᤥᤏᤡᤱᤘᤠ॥ (नोनिङ्वा / Nö:niŋ:wâ) Yakkha.
Olonuwo 🙏🏻
1st
भाइ तिमिले नभुलाउ ल
"chyaa-saa" is correct pronunciation
The Limbu and Rai communities in Nepal and Sikkim have long been associated with the ancient Kirat people. However, despite the widespread belief in their antiquity, there is a dearth of archaeological evidence to support this claim. In fact, the available data suggests that these communities are not ancient Kiratas but rather refugees who migrated from China during the Mongol conquests and later sought refuge in Nepal and Sikkim.
One of the primary arguments against the antiquity of Limbus and Rais is the lack of written records and archaeological sites that date back to the time period when they are believed to have inhabited the region. In contrast, there are numerous forts, palaces, and inscriptions that attest to the presence of the Sen Thakuris and Bhutias (Chogyals) in Eastern Nepal and Sikkim, dating back over 600 years.
Furthermore, the cultural and linguistic practices of Limbus and Rais are more closely aligned with those of the Mongolian people than with the Kirat people. For instance, the Limbus have a significant amount of Mongolian DNA, which distinguishes them from other Mongoloid groups in South Asia. This genetic connection is a strong indication that they are not indigenous to the region but rather migrated from China during the Mongol conquests.
The migration of Limbus and Rais from China to Northern Tibet and then to Nepal during the 17th century is well-documented in historical records. They sought refuge in the Sen kings of Nepal and the Chogyals of Sikkim, who provided them with protection and land in exchange for their military services and cultural practices.
In summary, the available evidence suggests that Limbus and Rais are not ancient Kiratas but rather refugees who migrated from China during the Mongol conquests and later sought refuge in Nepal and Sikkim. Their cultural and linguistic practices, as well as their genetic makeup, are more closely aligned with those of the Mongolian people than with the Kirat people. Therefore, it is essential to reevaluate the historical narrative surrounding these communities and recognize their true origins and migrations.
@@SandeshKushwaha-tl2fd you need to go beyond the ruling/king era.. need to come all the way from africa..
@@SandeshKushwaha-tl2fd then, who are kiratis? Like which community can still be regarded as kirati?
@@alberteinstein3032 a small section of newar community
@@SandeshKushwaha-tl2fdyour are deliberately trying to make Rai, Limbu people migrants after mongol invasion of China. You are absolutely wrong. Rai, Limbu, Magar, gurung, Tamang have predominantly east asian DNA, not mongolian genes. Even the majority of newar people have varying amount of east asian genes ( newars with more mongoloid physical features have more east asian genes)
Rai Limbu have nothing to do with mongol invasion of China!
1
किरात पहिचान बनावटी र झूठो भएको ५ कारणहरूकिरात पहिचानलाई कतिपयले प्राचीन र मौलिक मान्यता माने पनि, यसको ऐतिहासिक प्रमाणहरू र तथ्यहरूको अभावले यो पहिचान बनावटी र झूठो भएको प्रष्ट गर्छ। यहाँ पाँच प्रमुख कारणहरू छन् जसले किरात पहिचानको अवास्तविकता देखाउँछन्।१. प्राचीन ग्रन्थहरूमा राई र लिम्बूहरूको उल्लेख नभएको: कुनै पनि प्राचीन हिन्दू, बौद्ध वा अन्य ऐतिहासिक ग्रन्थहरूमा राई र लिम्बूहरूको उल्लेख पाइँदैन। यी जातिहरूलाई किरातको रूपमा चिनाउने कुनै ऐतिहासिक प्रमाण छैन। यसले देखाउँछ कि किरात पहिचान बनावटी रूपमा पछि निर्माण गरिएको हो।२. सेन राज्यकालमा भिलहरूलाई किरात भनिन्थ्यो: नेपालका सेन राज्यका समयमा, भिल समुदायलाई किरात भनेर चिनिन्थ्यो। सेन राजाहरूले भिलहरूलाई पूर्वी नेपालको वास्तविक किरातका रूपमा मानेका थिए। राई र लिम्बूहरूको किरात पहिचानको दाबीमा कुनै प्रमाण नभएकोले, यो तथ्यले किरात पहिचानको झूठो भएको देखाउँछ।३. किरात धर्मको कुनै प्राचीन उल्लेख नभएको: किरात धर्मको कुनै पुरानो उल्लेख पाइँदैन। यो धर्मको अवधारणा इमान सिंह चेम्जोङद्वारा २०औं शताब्दीमा पुनःनिर्माण गरिएको थियो। उनले याक्थुङ मुण्डुमलाई किरात मुण्डुम भनेर पुनःब्रान्ड गरे र यसलाई किरात धर्मको रूपमा प्रचार गर्न थाले। यसले देखाउँछ कि किरात धर्मको अवधारणा पनि बनावटी हो।४. मंगोल आक्रमणपछि भिलहरूको दक्षिणतिर बसाई सरेको: मंगोल साम्राज्यको आक्रमणको अगाडि, भिलहरू उत्तरपूर्वी भारतमा बसोबास गर्थे। मंगोल आक्रमणको क्रममा भिलहरूमा ठूलो जनसंहार भयो र तिनीहरूलाई दक्षिणतिर असम र बंगालतिर सर्न बाध्य पारियो। यसले देखाउँछ कि किरात पहिचानको वास्तविकता भिलहरूमा थियो, न कि राई र लिम्बूहरूमा।५. राई र लिम्बूहरूको मंगोलियन डीएनए: राई र लिम्बूहरूको डीएनएमा मंगोलियन जीनहरूको उच्च मात्रा पाइन्छ। यो जीन चंगेज खानको १२ औं शताब्दीको आक्रमणको परिणामस्वरूप आएको हो। यसले देखाउँछ कि राई र लिम्बूहरू मंगोल साम्राज्यको अन्त्यपछि मात्र नेपालमा प्रवेश गरेका थिए। उनीहरूको किरात पहिचानको दाबी वास्तविक ऐतिहासिक आधारमा छैन।यसरी, किरात पहिचान पुरातन वा मौलिक नभएर एक बनावटी र झूठो अवधारणा हो। यसको निर्माण पछिल्लो समयमा भएका ऐतिहासिक घटनाक्रमहरूको परिणाम हो, जसको आधार वास्तविकतामा नभएर मिथ्यामा छ।
are pradhan vai, kirati vaneko rai, limbu matra hoinana aileko. gopalrajvansawali reliable chaina a. who wrote it? no name. b. was it developed under malla kings? no. so who was kirat? i'm not conclusive about it but not what gopalrajvanwali says like todays eastern nepal etc. most possibly from burma to afganistan of higher altitudes today whom we call bhotya, magar, gurung, tamang, thakali, rai, limbu all belonging to tibeto-burman language family.
second question who was those kirat kings? this we have conclusive evidences. no need to be confused. first source 1. kra challa (western malla thakuri clan), gold plated inscription of dullu which states "So long as the possessor of the place where the lotus loves to exist of the auspicious Krachalla deva wanders on the earth, so long may the lotus-aboded of the chief of the Kirantis. "
so its clear, todays thakuri were the past kirati kings also. now question can come, valuable question what was their royal title during kirati dynasty which is also knwos as kir/kira dynasty as i found. i hvaen't found solid references like inscription etc but we do have reliable references. a. newar buddhist priests; it was aringal and baarula. the same aringal and baarula latter became malla and simha thakuri. kindly confirm it from reliable soruce; newar buddhist preists. cas its priests who knows royalty related stuff not some shit book worms. b. the western malla thakuri have left sinja and changed their surname, can't disclose that but they also have those two heridatory tiles with them; aringal and baarula.
history is sensitive topic, property and heritage of nation so be little cautious to spread false things. book worms don't have that intelltect to reach accurate truths due to their some subconcious personal emotion linked with topic or lack of intellectual intigrity or lack of investigation skills, capability.
the royal clan of nepal i.e original thakuri holds two ancient royal titles aringal and baarula. same clan accepted vidic practice and started varma/licchavi dynasty latter founded by jaya varma => amsu varma => gunakamadeva. and same clan founded malla dynasty of nepal valley => ari malla. the royal clan of bhot i.e tibet is also same who latter entered sinja and founded khas empire.
शरणार्थी लिम्बू: सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्म: उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्मका :लिम्बूहरूको यात्रा सिचुवान प्रान्तबाट सुरु हुन्छ, जहाँ उनीहरू मूल रूपमा बसोबास गर्थे। १३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण उनीहरू आफ्नो मातृभूमि छोडेर भाग्न बाध्य भए। मंगोलहरूले सिचुवानमा ठूलो आतंक मच्चाए, जसका कारण लिम्बूहरू उत्तर तिब्बततर्फ लागे। उत्तर तिब्बतमा उनीहरूले केही समय बिताए र त्यहाँका सांस्कृतिक र भौगोलिक परिवेशसँग घुलमिल भए। उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्म उत्तर तिब्बतमा बसोबास गर्न पनि कठिन भइरहेको अवस्थामा, लिम्बूहरू फेरि बसाइँ सर्न बाध्य भए। १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू दक्षिणतर्फ लागे र नेपाल तथा सिक्किममा आएर बसोबास गर्न थाले। नेपालको पूर्वी भाग र सिक्किमको विभिन्न स्थानमा उनीहरूले नयाँ जीवन सुरु गरे। नेपालमा, लिम्बूहरूलाई सेन राजाहरू र लेप्चा आदिवासीहरूले शरण दिए। सेन राजाहरूले उनीहरूलाई सुरक्षा प्रदान गरे र उनीहरूको बसोबासका लागि भूमि उपलब्ध गराए। यस्तै, सिक्किममा पनि चोग्यालहरूले उनीहरूलाई स्वागत गरे र उनीहरूलाई बसोबासका लागि सहुलियत प्रदान गरे।आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई र लिम्बूहरूको उत्पत्तिको ठोस प्रमाण प्रदान गर्दछ। यी अध्ययनहरूले यी समुदायहरूमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछन्, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। उनीहरूको सांस्कृतिक अभ्यास, भाषा, र परम्पराहरू पनि उत्तरी चीन र मंगोलियामा पाइनेहरूको जस्तो देखिन्छ, पूर्वी नेपालका स्वदेशी संस्कृतिहरूको भन्दा।किरात सम्बन्धको निर्माण जबकि किरात राजवंश अस्तित्वमा थियो, राई र लिम्बूहरूलाई यस प्राचीन वंशसँग जोड्ने कुनै ठोस पुरातात्विक वा ऐतिहासिक प्रमाण छैन। बरु, उनीहरूले यस क्षेत्रमा स्वदेशीको रूपमा दावा गर्न किरातसँग सम्बन्ध निर्माण गरे। प्रमुख लिम्बू इतिहासकार इमान सिंह चेम्जोङले किरात विरासतको विचारलाई बढावा दिने क्रममा यस निर्माणमा महत्वपूर्ण भूमिका खेले, जसमा राई र लिम्बूहरू समावेश थिए। यद्यपि, यो कथा लेप्चा, भुटिया, नेवार, र खस आर्य जनताको इतिहासलाई प्रायः ओझेलमा पारिदिन्थ्यो। चेम्जोङका लेखन र किरात पहिचानको राजनीतिक संगठित अभियानले अन्य जातीय इतिहासहरूको ओझेलमा योगदान पुर्यायो। ऐतिहासिक पाठ्यक्रमहरू र शैक्षिक पाठ्यक्रमहरूले किरात कथालाई जोड दिन थाले, लेप्चा र भुटियाको सिक्किममा, र नेपालमा नेवार र खस आर्यको स्थापित इतिहासहरूको खर्चमा। चेम्जोङको कामले सुदृढ पारेको किरात पहिचानको जोडले क्षेत्रीय इतिहासको पुनर्लेखन गर्यो, जसले यी अन्य समूहहरूको योगदान र विरासतलाई न्यूनतम बनायो। राई र लिम्बूहरूद्वारा किरात प्रभुत्वको लागि पुरातात्विक प्रमाणको अभाव राई र लिम्बूहरूको दावी गरिएको किरात पहिचानको एक महत्वपूर्ण आलोचना भनेको पूर्वी नेपालमा उनीहरूको दीर्घकालीन प्रभुत्वलाई समर्थन गर्ने पुरातात्विक प्रमाणहरूको अभाव हो। सेन ठाकुरी र खस मल्ल राज्यका किल्ला, दरबार, र शिलालेख जस्ता ठोस अवशेषहरूको विपरीत, राई र लिम्बूहरूमा जोडिएको किरात सभ्यतासँग सम्बन्धित पुरातात्विक स्थलहरू छैनन्। यो प्रमाणको अभावले उनीहरूको प्राचीन र स्वदेशी सम्बन्धको दावीको ऐतिहासिक सटीकतामा प्रश्न उठाउँछ।
शरणार्थी लिम्बू: सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्म: उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्मका :लिम्बूहरूको यात्रा सिचुवान प्रान्तबाट सुरु हुन्छ, जहाँ उनीहरू मूल रूपमा बसोबास गर्थे। १३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण उनीहरू आफ्नो मातृभूमि छोडेर भाग्न बाध्य भए। मंगोलहरूले सिचुवानमा ठूलो आतंक मच्चाए, जसका कारण लिम्बूहरू उत्तर तिब्बततर्फ लागे। उत्तर तिब्बतमा उनीहरूले केही समय बिताए र त्यहाँका सांस्कृतिक र भौगोलिक परिवेशसँग घुलमिल भए। उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्म उत्तर तिब्बतमा बसोबास गर्न पनि कठिन भइरहेको अवस्थामा, लिम्बूहरू फेरि बसाइँ सर्न बाध्य भए। १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू दक्षिणतर्फ लागे र नेपाल तथा सिक्किममा आएर बसोबास गर्न थाले। नेपालको पूर्वी भाग र सिक्किमको विभिन्न स्थानमा उनीहरूले नयाँ जीवन सुरु गरे। नेपालमा, लिम्बूहरूलाई सेन राजाहरू र लेप्चा आदिवासीहरूले शरण दिए। सेन राजाहरूले उनीहरूलाई सुरक्षा प्रदान गरे र उनीहरूको बसोबासका लागि भूमि उपलब्ध गराए। यस्तै, सिक्किममा पनि चोग्यालहरूले उनीहरूलाई स्वागत गरे र उनीहरूलाई बसोबासका लागि सहुलियत प्रदान गरे।आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई र लिम्बूहरूको उत्पत्तिको ठोस प्रमाण प्रदान गर्दछ। यी अध्ययनहरूले यी समुदायहरूमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछन्, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। उनीहरूको सांस्कृतिक अभ्यास, भाषा, र परम्पराहरू पनि उत्तरी चीन र मंगोलियामा पाइनेहरूको जस्तो देखिन्छ, पूर्वी नेपालका स्वदेशी संस्कृतिहरूको भन्दा।किरात सम्बन्धको निर्माण जबकि किरात राजवंश अस्तित्वमा थियो, राई र लिम्बूहरूलाई यस प्राचीन वंशसँग जोड्ने कुनै ठोस पुरातात्विक वा ऐतिहासिक प्रमाण छैन। बरु, उनीहरूले यस क्षेत्रमा स्वदेशीको रूपमा दावा गर्न किरातसँग सम्बन्ध निर्माण गरे। प्रमुख लिम्बू इतिहासकार इमान सिंह चेम्जोङले किरात विरासतको विचारलाई बढावा दिने क्रममा यस निर्माणमा महत्वपूर्ण भूमिका खेले, जसमा राई र लिम्बूहरू समावेश थिए। यद्यपि, यो कथा लेप्चा, भुटिया, नेवार, र खस आर्य जनताको इतिहासलाई प्रायः ओझेलमा पारिदिन्थ्यो। चेम्जोङका लेखन र किरात पहिचानको राजनीतिक संगठित अभियानले अन्य जातीय इतिहासहरूको ओझेलमा योगदान पुर्यायो। ऐतिहासिक पाठ्यक्रमहरू र शैक्षिक पाठ्यक्रमहरूले किरात कथालाई जोड दिन थाले, लेप्चा र भुटियाको सिक्किममा, र नेपालमा नेवार र खस आर्यको स्थापित इतिहासहरूको खर्चमा। चेम्जोङको कामले सुदृढ पारेको किरात पहिचानको जोडले क्षेत्रीय इतिहासको पुनर्लेखन गर्यो, जसले यी अन्य समूहहरूको योगदान र विरासतलाई न्यूनतम बनायो। राई र लिम्बूहरूद्वारा किरात प्रभुत्वको लागि पुरातात्विक प्रमाणको अभाव राई र लिम्बूहरूको दावी गरिएको किरात पहिचानको एक महत्वपूर्ण आलोचना भनेको पूर्वी नेपालमा उनीहरूको दीर्घकालीन प्रभुत्वलाई समर्थन गर्ने पुरातात्विक प्रमाणहरूको अभाव हो। सेन ठाकुरी र खस मल्ल राज्यका किल्ला, दरबार, र शिलालेख जस्ता ठोस अवशेषहरूको विपरीत, राई र लिम्बूहरूमा जोडिएको किरात सभ्यतासँग सम्बन्धित पुरातात्विक स्थलहरू छैनन्। यो प्रमाणको अभावले उनीहरूको प्राचीन र स्वदेशी सम्बन्धको दावीको ऐतिहासिक सटीकतामा प्रश्न उठाउँछ।
Paila dekhi nai purai Nepal Kirat ko nai thiyo. Kina vanda yadi Kathmandu matra Kirat ko thiyo vana kasari lichivi le kirat lai haraya pachi purba ko thauma kasari kirati haru le feri sashan garna saka. K tyo thauma ma aruko sashan thiyana. Ani tyaha ka sashan garna lai feri Kirati le haraya? Ani feri Kathmandu lai afno niryantan launa sakin cha vanara ladai gara? 🤔
Kathmandu ma sasan gareko tah proof vetidaina purai nepal ma raj garyo re, pahilo kura terai india ko ho manag mustang Tibet ko, ani arko kura kirat le 2500 barsha sasan gareko vaye aile sable kirat vasa bolthyo hola
The Kirat Movement by Iman Singh Chemjong: A Baseless and Spiteful Endeavor
The Kirat movement, initiated by Iman Singh Chemjong, has long been celebrated as a unifying force among the ethnic groups of Eastern Nepal. However, a closer examination of historical and archaeological evidence reveals that this movement was based on a fabrication, with no substantial historical basis to support its claims. Instead, it was a spiteful and divisive campaign aimed at the Bhutia community. This essay argues that the Kirat movement was founded on falsehoods and had no legitimate grounding in the history of the region.
The Fabrication of the Kirat Identity
The term "Kirat" was strategically adopted by Iman Singh Chemjong to create a sense of unity among the Limbus, Rais, and Yakkhas. However, this identity lacks historical authenticity. Before Chemjong's intervention, these groups did not collectively identify as Kirats. The word "Kirat" itself was first used in this context by Rana Bahadur Shah and not by the indigenous communities themselves. Prithvi Narayan Shah referred to the Limbus as descendants of Yehang, not as Kirats. This indicates that the Kirat identity was an artificial construct, imposed for political purposes rather than a reflection of a genuine historical lineage.
Lack of Archaeological Evidence
The historical narrative promoted by the Kirat movement claims that the Limbus and Rais are ancient inhabitants of Eastern Nepal, integral to the region's history. However, there is a glaring lack of archaeological evidence to support this claim. Unlike the well-documented presence of the Sen Thakuri dynasty and the Bhutia Chogyals, which is evidenced by numerous forts, palaces, and inscriptions such as those at Makawanpur Gadi, Udayapur Forts, and Bijaypur Durbar, there are no corresponding sites that can be attributed to Limbu or Rai rule.
No inscriptions, palaces, or forts bear witness to a long-term Limbu presence or governance in Eastern Nepal. This absence of material evidence starkly contrasts with the rich archaeological heritage left by other ruling dynasties in the region, highlighting the lack of historical basis for the Kirat movement's claims.
Genetic and Historical Discrepancies
Genetic studies have shown that the Limbus and Rais possess a high proportion of Mongolian DNA, distinguishing them from other Tibeto-Burman ethnic groups in South Asia. This genetic evidence suggests that these communities migrated from the Sichuan province in China to northern Tibet during the Mongol conquests and later settled in Eastern Nepal in the 17th century. This migration narrative contradicts the Kirat movement's assertion of an ancient and indigenous lineage in Eastern Nepal. Instead, it positions the Limbus and Rais as relatively recent arrivals who sought refuge in the region under the patronage of local rulers, rather than as ancient inhabitants with a long-standing historical presence.
A Spiteful Movement Against the Bhutia Community
The Kirat movement was not merely an attempt to rewrite history; it was also a targeted campaign against the Bhutia community. Chemjong's efforts to foster a unified Kirat identity were driven by a desire to incite resistance and revolt against the Bhutia-dominated Kingdom of Sikkim. This movement was rooted in ethnic animosity and aimed at undermining the Bhutia community's historical and political significance in the region.
The rebranding of the Yakthung Mundhum to Kirat Mundhum was a deliberate attempt to erase the Bhutia community's contributions and presence. By promoting a false narrative of historical dominance, the Kirat movement sought to marginalize the Bhutias and assert an unsubstantiated claim to the region's heritage.
The Kirat movement, as orchestrated by Iman Singh Chemjong, was based on a lie and lacked any legitimate historical foundation. It was a spiteful and hateful campaign against the Bhutia community, aimed at rewriting history for political purposes. The lack of archaeological evidence supporting the claims of ancient Limbu rule, coupled with genetic and historical discrepancies, underscores the falsehoods at the heart of the Kirat movement. It is crucial to critically reevaluate this narrative and recognize the true historical context of Eastern Nepal and its diverse ethnic landscape. By doing so, we can ensure a more accurate and inclusive understanding of the region's history, free from the distortions and biases perpetuated by the Kirat movement.
China tibet bata ako ho kirat !!
The Fabrication of the Kirat Identity
Creation of a Mythical Narrative
With British support, the Limbus and Rais began to craft a narrative that positioned them as the descendants of the ancient Kiratas. This narrative was bolstered by unverified oral histories and strategically promoted to align with their claims. The lack of written records among the Nepali populace, who were restricted from literacy under Rana rule, made it easier for these groups to propagate their version of history.
The Role of Iman Singh Chemjong
A key figure in this historical revisionism was Iman Singh Chemjong, a Limbu scholar who played a pivotal role in the Kirat movement. Chemjong’s writings and teachings sought to connect the Limbus and Rais with the ancient Kirat rulers, despite the absence of concrete archaeological or documentary evidence. This movement aimed to erase the legitimate historical claims of other indigenous communities, such as the Lepchas, Bhutias, and Khas Aryans.
Marginalization of Other Indigenous Cultures
Erasure of Historical Contributions
The revised Kirat narrative systematically downplayed or erased the contributions of other indigenous cultures. Historical sites and inscriptions linked to the Sen Thakuris, Bhutias, and Khas Aryans were neglected and forgotten. For instance, forts and palaces like Makawanpur Gadi, Udayapur Forts, and Bijaypur Durbar, which testified to the historical dominance of the Sen Thakuris, were overshadowed by the newly fabricated Kirat-centric history.
Displacement of the Indo-Aryan Danuwars
The Indo-Aryan Danuwars, who originally bore the Rai surname, were marginalized and displaced by the Chamling and Bantawa communities. These groups, supported by British policies, forced the Danuwars to change their surnames to fit the new ethnic title, stripping them of their identity and reinforcing the dominance of the Chamling and Bantawa within the fabricated Kirat framework.
Genetic Evidence and Migration Patterns
Genetic studies have revealed a strong Mongolian ancestry among the Limbus and Rais, distinct from other Mongoloid groups in South Asia. This genetic evidence suggests that they were likely refugees who migrated from China’s Sichuan province to Tibet during the Mongol conquests, before eventually seeking shelter with the Sen kings of Nepal and the Chogyals of Sikkim in the 17th century. This migration pattern further undermines their claims to be the original Kirat rulers of the region.
The Role of Archaeological Discoveries
Recent archaeological discoveries have begun to challenge the dominant narrative propagated by the Limbus and Rais. Sites like Kakre Bihar, Khas Malla Durbar, and Chand Durbar have unearthed evidence that speaks to a more diverse and multifaceted history of the region. These findings necessitate a reevaluation of the historical narrative, demanding an inclusive account that respects the contributions of all its diverse cultures.
किरात पहिचान बनावटी र झूठो भएको ५ कारणहरूकिरात पहिचानलाई कतिपयले प्राचीन र मौलिक मान्यता माने पनि, यसको ऐतिहासिक प्रमाणहरू र तथ्यहरूको अभावले यो पहिचान बनावटी र झूठो भएको प्रष्ट गर्छ। यहाँ पाँच प्रमुख कारणहरू छन् जसले किरात पहिचानको अवास्तविकता देखाउँछन्।१. प्राचीन ग्रन्थहरूमा राई र लिम्बूहरूको उल्लेख नभएको: कुनै पनि प्राचीन हिन्दू, बौद्ध वा अन्य ऐतिहासिक ग्रन्थहरूमा राई र लिम्बूहरूको उल्लेख पाइँदैन। यी जातिहरूलाई किरातको रूपमा चिनाउने कुनै ऐतिहासिक प्रमाण छैन। यसले देखाउँछ कि किरात पहिचान बनावटी रूपमा पछि निर्माण गरिएको हो।२. सेन राज्यकालमा भिलहरूलाई किरात भनिन्थ्यो: नेपालका सेन राज्यका समयमा, भिल समुदायलाई किरात भनेर चिनिन्थ्यो। सेन राजाहरूले भिलहरूलाई पूर्वी नेपालको वास्तविक किरातका रूपमा मानेका थिए। राई र लिम्बूहरूको किरात पहिचानको दाबीमा कुनै प्रमाण नभएकोले, यो तथ्यले किरात पहिचानको झूठो भएको देखाउँछ।३. किरात धर्मको कुनै प्राचीन उल्लेख नभएको: किरात धर्मको कुनै पुरानो उल्लेख पाइँदैन। यो धर्मको अवधारणा इमान सिंह चेम्जोङद्वारा २०औं शताब्दीमा पुनःनिर्माण गरिएको थियो। उनले याक्थुङ मुण्डुमलाई किरात मुण्डुम भनेर पुनःब्रान्ड गरे र यसलाई किरात धर्मको रूपमा प्रचार गर्न थाले। यसले देखाउँछ कि किरात धर्मको अवधारणा पनि बनावटी हो।४. मंगोल आक्रमणपछि भिलहरूको दक्षिणतिर बसाई सरेको: मंगोल साम्राज्यको आक्रमणको अगाडि, भिलहरू उत्तरपूर्वी भारतमा बसोबास गर्थे। मंगोल आक्रमणको क्रममा भिलहरूमा ठूलो जनसंहार भयो र तिनीहरूलाई दक्षिणतिर असम र बंगालतिर सर्न बाध्य पारियो। यसले देखाउँछ कि किरात पहिचानको वास्तविकता भिलहरूमा थियो, न कि राई र लिम्बूहरूमा।५. राई र लिम्बूहरूको मंगोलियन डीएनए: राई र लिम्बूहरूको डीएनएमा मंगोलियन जीनहरूको उच्च मात्रा पाइन्छ। यो जीन चंगेज खानको १२ औं शताब्दीको आक्रमणको परिणामस्वरूप आएको हो। यसले देखाउँछ कि राई र लिम्बूहरू मंगोल साम्राज्यको अन्त्यपछि मात्र नेपालमा प्रवेश गरेका थिए। उनीहरूको किरात पहिचानको दाबी वास्तविक ऐतिहासिक आधारमा छैन।यसरी, किरात पहिचान पुरातन वा मौलिक नभएर एक बनावटी र झूठो अवधारणा हो। यसको निर्माण पछिल्लो समयमा भएका ऐतिहासिक घटनाक्रमहरूको परिणाम हो, जसको आधार वास्तविकतामा नभएर मिथ्यामा छ।
Dubai fake story ho bro😂
Lot of information are missing such as kirat has a sirijanga lipi which is used in kirat community; not a perfect definition of kirat history.. lots of diluted and biased information..
Nepal ko history ma kirat bhaneko Kathmandu ko jyapu samaj ho .maharaja, Dangol ,man singh etc.rai limbu hawa ko kirat ho
Wow intelligent nepali historian. 😂😂😂😂 yaso dai lai psychiatrist ma land parxa
The Fabrication of the Kirat Identity
Creation of a Mythical Narrative
With British support, the Limbus and Rais began to craft a narrative that positioned them as the descendants of the ancient Kiratas. This narrative was bolstered by unverified oral histories and strategically promoted to align with their claims. The lack of written records among the Nepali populace, who were restricted from literacy under Rana rule, made it easier for these groups to propagate their version of history.
The Role of Iman Singh Chemjong
A key figure in this historical revisionism was Iman Singh Chemjong, a Limbu scholar who played a pivotal role in the Kirat movement. Chemjong’s writings and teachings sought to connect the Limbus and Rais with the ancient Kirat rulers, despite the absence of concrete archaeological or documentary evidence. This movement aimed to erase the legitimate historical claims of other indigenous communities, such as the Lepchas, Bhutias, and Khas Aryans.
Marginalization of Other Indigenous Cultures
Erasure of Historical Contributions
The revised Kirat narrative systematically downplayed or erased the contributions of other indigenous cultures. Historical sites and inscriptions linked to the Sen Thakuris, Bhutias, and Khas Aryans were neglected and forgotten. For instance, forts and palaces like Makawanpur Gadi, Udayapur Forts, and Bijaypur Durbar, which testified to the historical dominance of the Sen Thakuris, were overshadowed by the newly fabricated Kirat-centric history.
Displacement of the Indo-Aryan Danuwars
The Indo-Aryan Danuwars, who originally bore the Rai surname, were marginalized and displaced by the Chamling and Bantawa communities. These groups, supported by British policies, forced the Danuwars to change their surnames to fit the new ethnic title, stripping them of their identity and reinforcing the dominance of the Chamling and Bantawa within the fabricated Kirat framework.
Genetic Evidence and Migration Patterns
Genetic studies have revealed a strong Mongolian ancestry among the Limbus and Rais, distinct from other Mongoloid groups in South Asia. This genetic evidence suggests that they were likely refugees who migrated from China’s Sichuan province to Tibet during the Mongol conquests, before eventually seeking shelter with the Sen kings of Nepal and the Chogyals of Sikkim in the 17th century. This migration pattern further undermines their claims to be the original Kirat rulers of the region.
The Role of Archaeological Discoveries
Recent archaeological discoveries have begun to challenge the dominant narrative propagated by the Limbus and Rais. Sites like Kakre Bihar, Khas Malla Durbar, and Chand Durbar have unearthed evidence that speaks to a more diverse and multifaceted history of the region. These findings necessitate a reevaluation of the historical narrative, demanding an inclusive account that respects the contributions of all its diverse cultures.
शरणार्थी लिम्बू: सिचुवानदेखि उत्तर तिब्बतसम्म: उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्मका :लिम्बूहरूको यात्रा सिचुवान प्रान्तबाट सुरु हुन्छ, जहाँ उनीहरू मूल रूपमा बसोबास गर्थे। १३ औं शताब्दीमा मंगोलहरूको आक्रमणका कारण उनीहरू आफ्नो मातृभूमि छोडेर भाग्न बाध्य भए। मंगोलहरूले सिचुवानमा ठूलो आतंक मच्चाए, जसका कारण लिम्बूहरू उत्तर तिब्बततर्फ लागे। उत्तर तिब्बतमा उनीहरूले केही समय बिताए र त्यहाँका सांस्कृतिक र भौगोलिक परिवेशसँग घुलमिल भए। उत्तर तिब्बतदेखि नेपाल र सिक्किमसम्म उत्तर तिब्बतमा बसोबास गर्न पनि कठिन भइरहेको अवस्थामा, लिम्बूहरू फेरि बसाइँ सर्न बाध्य भए। १६ औं शताब्दीको अन्त्यतिर उनीहरू दक्षिणतर्फ लागे र नेपाल तथा सिक्किममा आएर बसोबास गर्न थाले। नेपालको पूर्वी भाग र सिक्किमको विभिन्न स्थानमा उनीहरूले नयाँ जीवन सुरु गरे। नेपालमा, लिम्बूहरूलाई सेन राजाहरू र लेप्चा आदिवासीहरूले शरण दिए। सेन राजाहरूले उनीहरूलाई सुरक्षा प्रदान गरे र उनीहरूको बसोबासका लागि भूमि उपलब्ध गराए। यस्तै, सिक्किममा पनि चोग्यालहरूले उनीहरूलाई स्वागत गरे र उनीहरूलाई बसोबासका लागि सहुलियत प्रदान गरे।आनुवंशिक अध्ययनहरूले राई र लिम्बूहरूको उत्पत्तिको ठोस प्रमाण प्रदान गर्दछ। यी अध्ययनहरूले यी समुदायहरूमा मंगोलियन र उत्तरी चिनियाँ डीएनएको महत्वपूर्ण अनुपात देखाउँछन्, जसले तिनीहरूलाई भारतीय उपमहाद्वीपका अन्य तिब्बती-बर्मन समूहहरूबाट अलग गर्दछ। उनीहरूको सांस्कृतिक अभ्यास, भाषा, र परम्पराहरू पनि उत्तरी चीन र मंगोलियामा पाइनेहरूको जस्तो देखिन्छ, पूर्वी नेपालका स्वदेशी संस्कृतिहरूको भन्दा।किरात सम्बन्धको निर्माण जबकि किरात राजवंश अस्तित्वमा थियो, राई र लिम्बूहरूलाई यस प्राचीन वंशसँग जोड्ने कुनै ठोस पुरातात्विक वा ऐतिहासिक प्रमाण छैन। बरु, उनीहरूले यस क्षेत्रमा स्वदेशीको रूपमा दावा गर्न किरातसँग सम्बन्ध निर्माण गरे। प्रमुख लिम्बू इतिहासकार इमान सिंह चेम्जोङले किरात विरासतको विचारलाई बढावा दिने क्रममा यस निर्माणमा महत्वपूर्ण भूमिका खेले, जसमा राई र लिम्बूहरू समावेश थिए। यद्यपि, यो कथा लेप्चा, भुटिया, नेवार, र खस आर्य जनताको इतिहासलाई प्रायः ओझेलमा पारिदिन्थ्यो। चेम्जोङका लेखन र किरात पहिचानको राजनीतिक संगठित अभियानले अन्य जातीय इतिहासहरूको ओझेलमा योगदान पुर्यायो। ऐतिहासिक पाठ्यक्रमहरू र शैक्षिक पाठ्यक्रमहरूले किरात कथालाई जोड दिन थाले, लेप्चा र भुटियाको सिक्किममा, र नेपालमा नेवार र खस आर्यको स्थापित इतिहासहरूको खर्चमा। चेम्जोङको कामले सुदृढ पारेको किरात पहिचानको जोडले क्षेत्रीय इतिहासको पुनर्लेखन गर्यो, जसले यी अन्य समूहहरूको योगदान र विरासतलाई न्यूनतम बनायो। राई र लिम्बूहरूद्वारा किरात प्रभुत्वको लागि पुरातात्विक प्रमाणको अभाव राई र लिम्बूहरूको दावी गरिएको किरात पहिचानको एक महत्वपूर्ण आलोचना भनेको पूर्वी नेपालमा उनीहरूको दीर्घकालीन प्रभुत्वलाई समर्थन गर्ने पुरातात्विक प्रमाणहरूको अभाव हो। सेन ठाकुरी र खस मल्ल राज्यका किल्ला, दरबार, र शिलालेख जस्ता ठोस अवशेषहरूको विपरीत, राई र लिम्बूहरूमा जोडिएको किरात सभ्यतासँग सम्बन्धित पुरातात्विक स्थलहरू छैनन्। यो प्रमाणको अभावले उनीहरूको प्राचीन र स्वदेशी सम्बन्धको दावीको ऐतिहासिक सटीकतामा प्रश्न उठाउँछ।
Kathmandu ko dangol ra Bengal ra Assam ko Bhil jati kirat ho. Rai, Limbu Sichuwan bata tibet, sikkim hudai nepal paseka saranarthi hun
@@wiz1love194 कसरी किरात विचारधारा एक उपचारात्मक मिथक हो जसले शरणार्थी राई लिम्बूहरूको हीनताबोधलाई मद्दत गर्छकिरात विचारधारा, जुन राई र लिम्बू समुदायहरूलाई एकसाथ बाँध्ने पहिचानको रूपमा प्रस्तुत गरिन्छ, वास्तवमा एक उपचारात्मक मिथक हो जसले यी समुदायहरूका सदस्यहरूमा रहेको हीनताबोधलाई सम्बोधन गर्न मद्दत गर्छ। यस विचारधाराले उनीहरूको वास्तविक ऐतिहासिक र सांस्कृतिक जरा भन्दा परको एक काल्पनिक विगत निर्माण गरेर उनीहरूको आत्म-सम्मानलाई बढाउने प्रयास गरेको छ।शरणार्थीको रूपमा नेपाल प्रवेश गरेका राई र लिम्बूहरूलाई एक समय विदेशीताको भान परेको थियो। उनीहरूको सांस्कृतिक र ऐतिहासिक जरा नेपालमा गहिरो नभएकोले, उनीहरूलाई आफ्नो पहिचान खोज्न कठिनाइ भयो। यसै कठिनाइको समाधानको रूपमा, किरात विचारधाराले एउटा नयाँ कथा निर्माण गर्यो-उनीहरूलाई प्राचीन किरातहरूका सन्तानको रूपमा चित्रित गरेर, जसले गर्दा उनीहरूको आत्म-सम्मान बढाउन मद्दत गर्यो।तर, यो विचारधारा तथ्यात्मक रूपमा गलत र सैद्धान्तिक रूपमा त्रुटिपूर्ण छ। किरात विचारधाराले राई र लिम्बूहरूलाई नेपालका मौलिक बासिन्दा भनेर प्रचार गर्ने प्रयास गरे पनि, ऐतिहासिक प्रमाणहरूले यस दाबीलाई समर्थन गर्दैन। वास्तविक किरात पहिचान ऐतिहासिक रूपमा भिल समुदायसँग सम्बन्धित थियो, तर यो तथ्यलाई नकार्दै, राई र लिम्बूहरूले किरात पहिचानलाई आफ्नो रूपमा अपनाए।यो मिथकको अर्को ठूलो समस्या भनेको यसले शरणार्थी राई र लिम्बूहरूलाई गलत विश्वासमा राख्नु हो। किरात विचारधाराले उनीहरूलाई एक शक्तिशाली र पुरातन वंशका रूपमा प्रस्तुत गर्दा, यसले उनीहरूलाई वास्तविक ऐतिहासिक ज्ञान र परिप्रेक्ष्यबाट टाढा राख्छ। साथै, यसले उनीहरूको सांस्कृतिक र ऐतिहासिक जरा खोज्ने वास्तविक प्रयासहरूलाई बाधा पुर्याउँछ।किरात विचारधाराले राई र लिम्बूहरूमा रहेको हीनताबोधलाई क्षणिक रूपमा सम्बोधन गरे पनि, यसले उनीहरूलाई वास्तविकता बुझ्न र स्वीकार गर्नबाट बञ्चित गरिरहेको छ। यो विचारधाराले उनीहरूको आत्म-सम्मानलाई अल्पकालिक रूपमा बढाउन सक्ला, तर दीर्घकालमा यसले उनीहरूलाई ऐतिहासिक सत्यबाट टाढा राख्छ र उनीहरूको सांस्कृतिक विकासलाई अवरोध पुर्याउँछ।