Błędnie rozumiana miłość, ale i gotowość do zmiany siebie dla drugiej osoby. Pełna szacunku do kultury reinterpretacja nordyckiej mitologii. Fenomenalna reżyseria i droga bohatera, która zaskoczyła na końcu jego samego. Oto jedno z najbardziej dojrzałych fantasy w historii gier: dylogia GOD OF WAR. A tu znajdziesz moje jej streszczenie ► ua-cam.com/video/bxPdzinjUfc/v-deo.html // Oraz pogłebioną dyskusję ► ua-cam.com/video/i1Ill7qY7gw/v-deo.html
Szalenie miło było wrócić myślami do obu gier (aż mnie korci żeby znowu je ograc) i emocji, jakie ta historia we mnie wywołała. Oglądanie porządnych analiz, traktujących poważnie ten odłam kultury może tylko cieszyć, rewelacyjna robota, jak zwykle.
Wielbię, mam za słabego lapka na gry, a ten do gier... mniejsza, i jak ja chciałem się dowiedzieć co się stało, only fabuła, naprawdę dzięki za tamten i ten materiał, przyjemnie spędzony czas
Dobra, dobra. Jak już za te x lat wreszcie będę odkrywać świat gier, to sięgnę po God of War. Bo te Twoje eseje pokazały mi, że to historia, którą bardzo chciałabym poznać i doświadczyć. Wygląda epicko, bohaterowie sprawiają wrażenie, że warto ich poznać. I mimo że przejadła mi się mitologia tak in general, to te pozycje mnie przyciągają.
Od czego by tu zacząć, nie zgodziłbym się że postać Kratosa nie posiada ani krztyny głębi w oryginalnej sadze. Relacja z Deimosem czy odrzucenie możliwości spokojnego życia na Polach Elizejskich z jego zmarłą córką żeby ratować świat przed Persefoną - te rzeczy zarysowywały w pewien sposób charakter tej postaci, jak to mówi Marcin Kończewski "na tym polu można było sobie wyprowadzić jakiejś emocje". Ale rzeczywiście zgodzę się, że Kratos w OG serii jest marną namiastką bohatera (bądź antybohatera) w porównaniu do tego jaki jest w nordyckiej dylogii. Co do punktu o reanimacji serii: warto napomknąć, że to mały cud iż GOW z 2018 roku w ogóle powstał ze względu na to jak tragicznie sprzedał się prequel serii czyli GOW Ascension, z resztą nie ukrywajmy widać to troszeczkę po GOW 2018, że doskwierają tam niedostatki budżetowe, które można zawdzięczać samemu Sony które straciło wiarę w tę markę w tamtym okresie. Co do samej postaci Kratosa: trzeba złożyć na ręce scenarzystów Santa Monica ogromne gratulacje, jeszcze nigdy nie widziałem żeby ktoś tak dogłębnie rozumiał stworzoną przez siebie postać, jeszcze nigdy nie byłem w stanie tak realnie uwierzyć w transformację bohatera. Nie mam tylko na myśli przemiany Kratosa z jego wersji greckiej w wersję nordyckiej ale także jego transformację na przestrzeni Ragnarok. Majstersztyk scenopisarki przejawia się w tym, że tworząc charakteryzację nowej wersji tej postaci Santa Monica nie spekuluję wyłącznie na temat tego w jaki sposób mogłaby się ona rozwinąć na przestrzeni kilkuset lat ale także sięgają w jego przeszłość, w jego spartańską proweniencje . Charakterystyczny i lakoniczny sposób wypowiadania się, nastawienie do świata, filozofia i motywacja - to wszystko tworzy bazę do możliwości kreowania niesamowitych linii dialogowych dla naszego spartanina, które są jednymi z najlepszych w ogóle w grach wideo (w mojej skromnej opinii). Co do tematów przewodnich, które porusza cała seria: to pierwsze co przychodzi mi do głowy, a nie uwzględniłeś tego w eseju to motyw kręgu nienawiści i zemsty, szczególnie dzieci przeciw rodzicom, który w końcu zostaje przerwany przez samą Freję w Ragnarok, kiedy wybacza Kratosowi zabójstwo jej syna. Esej świetny i wiem, że wspominanie takich pierdół o których mówię pewnie dodało by CI niepotrzebnie kilkunastu godzin do tworzenia materiału
Filip twoje eseje to naprawdę top quality content. Jak śledzę wiele polskich kanałów popkulturowych to twoje filmy to inna klasa. Nikt tak pięknie nie opowiada i wgłębia się w opisywany temat. Jak to jest możliwe że masz tylko 30 tysięcy subskrybentów!?
W pierwszych częściach jak przed Kratosem stają wielkie potwory ryczące mu prosto w twarz, a Kratos stoi i bez mrugnięcia patrzy im w oczy. Właśnie za to się lubiło tego antybohatera i to była jego charyzma. Ta brutalność i dążenie do zemsty za wszelką cenę. To zbudowało postać, o której w dwóch ostatnich częściach gry dało się napisać tak dobry scenariusz o jego metamorfozie.
Zgadzam się do połowy. Drugą połową tego fundamentu była jego podatność na manipulację i odporność na refleksję. Zwierzęcość i nieustępliwość, której zwyczajnie się wstydzi po latach. Staje się stoikiem.
@@BezSchematu Zgadzam się z tym uzupełnieniem. Większość sprawiała że się go nie dało lubić. Jest przedstawione że się tego wstydzi. Ale ja akurat też lubiłem tamtego Kratosa.
Ja jeszcze tylko dodam że retrospekcje z Faye są również fantastyczne. Ta kiedy Kratos boi się o atreusa, z powodu przepowiedni Norn, gdy Faye mówi żeby chronił syna i Atreus znika w jego ramionach a w tle leci "Faye's Song" to był moment w którym ryczałem i mówiłem sobie "Kratosie, musisz zrobić wszystko żeby go odzyskać!!!!". A retrospekcja przed finałem gdy Faye mówi, żeby Kratos otworzył swoje serce na świat tak jak otworzył na nią, a znajdzie wiele powodów by w nim żyć i ich pojednanie( prawdopodobnie niedługo przed jej śmiercią) to jest moment w którym poczułem że to jest jej motywacja dla niego przed Ragnarokiem, aby już ostatecznie zaczął postrzegać świat poprzez jego piękno a nie tylko wojnę i zniszczenie. Żeby znalazł w sobie ten pierwiastek dobra. Kocham tą dylogię i tak jak ty Filipie, nigdy nie zapomnę fantastycznych chwil jakie przeżyłem w trakcie ogrywania tego arcydzieła.
Jedna z najpiękniejszych i najbardziej poruszających historii jakie kiedykolwiek poznałem w grach razem z The Last of Us, a teraz wyobraźmy sobie co by było gdyby stworzyli 3 część God of War definitywnie kończąc wątek Kratosa i co by było gdyby właśnie ta kolejna część była jeszcze lepsza i bardziej poruszająca niż te poprzednie... Ma sa kra. Super film, pozdrawiam 💪💪💪
Stary Kratos był antybohaterem tylko w 1 części i chains of olympus. W 3 części Kratos pogrążył się w szaleństwie, zemście oraz absolutnej żądzy krwi. Wyróżniał się tym że do tej pory było niewiele postaci które były dosłownie złe
Zaciekawiłeś mnie. Nie gram w gry (proszę we mnie niczym nie rzucać, ale co mam zrobić, jak nawet najlepszych gier nie chce mi się przechodzić), ale chyba w takim razie muszę obejrzeć przez czyjeś ramię jak gra! :D Podoba mi się to przerabianie na nowo mitów, archetypów i legend, w końcu też ojcowie mają zasłużone miejsce w popkulturze ( i to nie tylko w krótkim - jesteś moim synem, kocham Cię, tylko z rozwiniętą relacją).
Po pierwsze dzięki za kawał dobrze i od serca zrealizowanego materiału zarówno tego jak i streszczenia. Do tej pory myślałem, że jedyna 'dobra' i znana mi reinterpretacja popkulturowa mitologii nordyckiej to seria komiksowa "Thorgal", dlatego i po drugie, dzięki za wartość dodaną w tej kwestii i kolejny tytuł do ogrania :)
Stary! Jak ja lubię Twoje dekompozycje "produktów" nie ważne czy growych, czy filmowych, czy serialowych. Powinieneś dostawać srogie tantiemy od producentów, bo co z tego, że przeszedłem grę, obejrzałem film czy serial. Po Twojej recenzji robię to znowu i mam wrażenie, że konsumuję zupełnie nowy twór.
5:51 to ogólnie jest ważna rada dla wszystkich mających interakcję z "milczkami". To że milczące osoby nie komentują czegoś, nie znaczy że tego nie zauważają, nie rozumieją albo ich to nie dotyka. Nie zakładajmy, że ktoś jest nieczuły jak to zrobił Atreus, albo że jest głupi czy niespostrzegawczy bo nie zareagował na coś słowem, tylko rozmawiajmy, pytajmy takiej osoby w miejsce domysłów i założeń.
Świetny materiał. Dopiero ostatnio miałem okazję pograć w obie nowe części gry. I jako ojca bardzo mnie poruszyły, ale również rozgrywka oraz reżyseria zerwała kapcie. Mistrzostwo.
Nie wiem czy grałeś w poboczne części serii, jak God of War: The Chains of Olympus lub GoW: Ghost of Sparta, ale tam wprost mamy pokazaną przemianę Kratosa z całkiem ludzkiego wojownika w bestię. I nie jest to tylko brutalna fantazja spoconego furiata, ale historia o traumie. Nad wszystkim unosi się greckie fatum, dawna przepowiednia powoduje zniszczenie całego Olympu (analogiczna pomyłka, co w micie o królu Edypie). Kratos nawet w trzeciej części za każdym razem, gdy spotyka innego Boga mówi, że to sprawa między nim a Zeusem i dopiero ich atak powoduje, że kończy z nimi w brutalny sposób. W Chains of Olympus stwierdza, że wiara w bogów to ostatnie, co mu zostało, mimo ich obietnic przez 10 lat cierpi z powodu wizji swojej zbrodni, to nie jest proste "łeee ten i tamten mnie zdradził, z@bić!!!". Nie dziwię się, że nie poczułeś z nim emocjonalnej więzi, ale chyba nie taki był cel tej gry, a zwykły człowiek też nie sądzę, aby był zdolny do takiego poczucia - domyślam się, że nie straciłeś całej rodziny z powodu igraszek bogów, nie zostałeś doprowadzony na skraj przez traumy. W grze jesteśmy świadkami powolnej utraty człowieczeństwa przez Kratosa, nie bagatelizowałbym rego lub spłycał.
Dzięki za ten komentarz. Tak, to prawda, że spin-offy robią lepszą robotę w budowaniu motywacji Kratosa i pogłębieniu psycholożkom postaci niż cz. 2 i 3. Jest tylko jeden problem: to nie jest wgląd w psyche Kratosa (tym bardziej zajmuje się mój esej), a nakreślenie pewnego łuku postaci. Greckie fatum udaje się wyrazić w 4 minuty. Ale jego przemianę w ojca i boga stworzenia a nie zniszczenia? Trudniej. Dlatego czułem, że poświęcanie miejsca na spin offy byłoby wyłącznie obracaniem się wokół tego, co zostało już powiedziane.
Takie pytanie za 100 punktów, god of war 2018 i god of war ragnarock jak i dodatek Valhala sa w pelni spolszczone. W pełni po polski z dobrą grą aktorską. Czemu nie uzywasz polskich fragmentów tylko angielskich ?
Świetny materiał i bardzo pięknie to przedstawiłeś. Twój głos jest idealny do takich filmów aby się rozpłynąć i odpocząć, słuchając czegoś fantastycznego
Wyborny deser do obiado-kolacji po ciężko spędzonym dniem w pracy, za co serdecznie dziękuję. Filip jak ty mi zaimponowałeś tą stawką z E3 gdzie widać na początku jakiegoś dzieciaka bawiącego się zabawką, a w cieniu wyławia się brodata postać i rzuca słowa "I'm hungry!" po czym słychać było wrzawe tłumu i nie dowierzanie, że to on powrócił... Oglądałem to na żywo w nocy i niedowierzałem jednocześnie budząc wszystkich domowników w mieszkaniu w ramach ekscytacji. Ogólnie jestem ogromnym fanem tej serii, ba to moja druga ulubiona seria zaraz po Wiedźminie i kupiłem wtedy ps4 dla ukończenia trylogii (niestety w erze ps3 byłem pctowcem) i nie będę ukrywał także z myślą, a raczej nadzieją o kontynuacji, bo nie mogło tak się skończyć jak to było w trylogii, po prostu nie mogło?! Wogle odnowiony God Of War, to także pierwsza moja kolekcjonerka w życiu, gdzie zabawna sprawa grę przeszedłem dopiero po 4 latach od premiery (tyle mi zajęło przekonanie do nowej formuły), bo jak obrażone dziecko zakładające ręce w gest niezadowolenia wyrzucając z siebie, że to nie jest mój God Of War! Po co ten otwarty świat, gdzie miałem już dość gier z otwartymi światami. Wróciłem dzięki o zgrozo The Last Of Us part II i docenieniu tej formuły, na którym de facto pierwowzorze bardzo inspirowało się wówczas Santa Monico Studios podczas produkcji. Pokochałem ten tytuł tak jak za czasów przechodzenia drugiej części przy którym w pamiętny Sylwester przechodziłem z bratem odgradzając się od reszty rodziny w kuchni żeby nam nie przeszkadzali, gdzie w grze jedna z zagadek doprowadziła nas do zgonu, jednakże musieliśmy być czujni żeby nikt nam konsoli nie wyłączył bo niestety na mojej karcie pamięci nie było możliwości zapisu i cały nasz dorobek poszedł w nie pamięć czego bardzo byśmy nie chcieli. Walka z Baldurem to według mnie najlepsze wprowadzenie do gier ever. Pokazanie siły tych dwóch osiłków nie powstydziłby się nawet Dragon Ball. Po przejściu czekałem na Ragnarok, nawet specjalnie dwa tygodnie urlopu wziąłem by móc delektować się tym tytułem i nie zawiodłem się, wręcz to była jedna z tych historii jak TLOU (a uważam, że to najlepiej napisana fabuła wogle w grach) gdzie siedziałem ze szklanymi oczami i łaknąłem kolejnych dialogów i poznawania historii przedstawionych bohaterów, gdzie skończyło się na wbitej pierwszej platynie w życiu z czego jestem dumny, jednakże nie zdobyłem jednego pancerza nad czym ubolewam jak o tym myślę i zazdroszczę, że tobie Filip to się udało, o ile to twój gameplay jest na materiale. Przykre jest to jak ludzie podczas odawania głosu na zeszłoroczne GOTY nie docenili twórców za trud i czas poświęcony podczas niemal doprowadzenia do perfekcji niemal wszystkich elementów gry (oprócz walk z Draugrzycą nienawidziłem tego elementu) opowiadając przy tym naprawdę dojrzałą i emocjonalną historię o miłości ojca i syna, gdzie w Elden Ring musieliśmy zrobić to na własny sposób, o ile ktoś dotrwał, Ja niestety nie. Eh szkoda, że tym razem gameplay wygrał nad historią, bo jestem zwolennikiem dobrego gameplay-u, ale nie tym razem. Ps: Chyba nie ma twardziela który by nie uronił łzy gdy Kratos odkrywa drugą stronę tablicy i jest to najlepsze możliwe zwieńczenie historii Kratosa, takie jakie dostał moim zdaniem Geralt w dodatku "Krew i Wino"
Dzień dobry Filipie, na pewno obejrzę ten materiał, ale muszę nadrobić Ragnarok, nie chcę żeby tyle czasu unikania spoilerów poszło na marne. Mogę jedynie powiedzieć że ograłem jedynkę, piękna historia i nie mogę się doczekać kontynuacji. Pozdrawiam Ciebie i całą ekipę.
Twoje streszczenie GoW i ten esej to nierozlaczny tandem dla kogos takiego jak ja, kto nie gral nigdy w God of War, i to nie dlatego ze nie chce, tylko ze moja platforma gamingowa jest Xbox. Choc coraz bardziej zastanawiam sie nad zmiana - tyle pieknych gier wychodzi tylko na PS a potem ewentualnie na PC... Uwielbiam Twoja prace!
Odnośnie starej trylogii strasznie szkoda że nigdy nie miałeś okazji zagrać w Ascension, Chains of Olympus i Ghost of Sparta. One fabularnie dają bardzo dużo i sprawiają że wydarzenia z 2 i 3 nabierają o wiele większego sensu. SPOILER God of War Chains of Olympus pokazuje Kratosa jako pełnego nadziei upadłego herosa który nie potrafi wybaczyć sobie tego co zrobił zmanipulowany przez Aresa, trafia tam do hadesu gdzie okazuje się ze Persefona chcąca zemścić się na bogach i Hadesie za to że traktują ja jak przedmiot, niszcząc tym całe zaświaty i wszystkie dusze które tam żyją. W tym córkę Kratosa którą spotykamy tam. Jest tam ładna scena kiedy Kratos chce zostać ze swoją córką na zawsze ale okazuje się ze jeśli tak się stanie to jej dusza przestanie istnieć i straci ją po raz kolejny, tym razem na zawsze. Musimy wtedy mashować "O" żeby ją odsunąć od kratosa. Zupełnie tak jak wtedy kiedy brutalnie zarzynamy potwory i bestie. Generalnie opuszcza ją i krzywdzi po raz kolejny byle tylko mogła wciąż istnieć. W Ghost of Sparta jest zmuszony zabić swoją matkę która została przeklęta w taki sposób że jeśli wyzna Kratosowi prawdę o jego pochodzeniu zmieni się w potwora. To właśnie wtedy Kratos dowiaduje się że jest synem Zeusa. Jego matka zmienia się w potwora i jest najtrudniejszym bossem w całej grze. Potem cała fabuła kręci się wokół odnalezienia brata Kratosa. Gdy go odnajdujemy walczymy z Thanatosem który go zabija i w tym miejscu Kratos traci ostatnią osobę na świecie na której mu zalezało. Zakończenie Ghost of Sparta generalnie jest niesamowite. Wszystkie te rzeczy okazują się manipulacjami Zeusa który ze strachu przed tym że Kratos go zniszczy najpierw wysyła Aresa i Atenę aby zabrali i uwięzili jego syna, potem porywa jego matkę i ostatecznie właśnie przez wszystkie manipulacje bogów greckich Kratos traci wszystko. Wtedy mu odbiło i tak doszło do tego co widzimy w 2 i 3. Ascension też fajnie pokazuje Kratosa jako upadłego człowieka który wciąż ma w sobie dużo dobra. Są tam sceny jak trzyma za rękę umierającą wyrocznię żeby tylko sprawić że śmierć będzie dla niej lżejsza albo kiedy przez całą grę nawiązuje przyjaźń z Orkosem i musi go zabić na końcu czego na początku nie chce zrobić bo uważa że zabił już zbyt wiele niewinnych. Kiedy gra się we wszystkie części łącznie z pobocznymi fabuła nabiera o wiele więcej sensu ale fakt jest taki że te gry powstały dopiero po głównych odsłonach i właśnie po to by połatać i nadać więcej głębi Kratosowi. Do tego God of war z 2005, ten oryginalny akurat uważam posiada dość sporo subtelnej głębi. Bardzo często mówi się onim jak o perfekcyjnie poprowadzonej klasycznej greckiej tragedii. Kratos tam również ma dużo głębi, jest człowiekiem który 10 lat męczy się z koszmarami i wizjami zbrodni których dokonał i pragnie jedynie spokoju. Do tego stopnia że zrobi wszystko, nawet zabije boga. W GoW 3 też jest kilka fajnych scen z Pandorą gdzie widzimy jak Kratos zaczyna widzieć w niej swoją własną córkę i tak ją też traktować. To jedyny moment w którym Kratos chodź na chwilę jest w stanie opamiętać się z szału i chęci zemsty. Jeśli kiedyś dorwiesz PS3 albo będziesz chciał bawić się w emulację to bardzo polecam ograć wszystkie częsci chronologicznie. Kiedy gra się w nie w taki sposób to historia bardzo fajnie ukazuje upadek człowieka w szaleństwo i do czego posuwa się w momencie kiedy utracił już wszystko i pragnie jedynie zemsty na tych którzy mu to odebrali od momenty kiedy Ares zmanipulował go w zabicie swojej żony i córki po te momenty kiedy Zeus porwał i uwięził jego matkę którą musiał sam zabić i jego brata który ginie na jego oczach. Totalnie szczerze o wiele bardziej lubię subtelną głębię, właśnie taką jak w oryginalnych GoW niż to co prezentują sobą nowe odsłony ale kto wie, może się jeszcze do nich przekonam bo im więcej zachwytów o nich słyszę coraz bardziej mam ochotę spróbować jeszcze raz.
Muszę powiedzieć, że overall uwielbiam emocjonalność, którą wręcz emanujesz opowiadając o popkulturze. Czy czasem mnie irytuje, kiedy tak jak w przypadku serialu TLOU fanowskie emocje powodują, że zbyt daleko idziesz w interpretacji (w mojej opinii) nie zasługujących na nią prostych zabiegów twórców? Zdecydowanie. I co z tego? Czy są momenty kiedy emocji w Twoich filmach jest zbyt dużo i przez to odrobinę mnie męczą? Tak. I jedyne co mogę w związku z tym powiedzieć, to nie zmieniaj się! Przez całe lata brakowało mi wśród obserwowanych przeze mnie kanałów prowadzonych przez osoby z tak rozbudowaną wrażliwością i inteligencją emocjonalną jak Twój oraz Krzysztofa, na które trafiłem zupełnie przypadkiem w zeszłym roku. Nie z wszystkim muszę się zgadzać, nie wszystko musi mi się podobać, ale Twoje filmy nie są z gatunku tych, które lecą w tle do grania meczu w fifę i o których zapominam 10 minut po zakończeniu. Prowokują do refleksji, wzbudzają emocje, pozwalają poszerzyć horyzonty myślowe. Dziękuję Ci za to, naprawdę mi tego brakowało. Co do samej treści merytorycznej, moje odczucia względem God of Wara są w dużej mierze tożsame z Twoimi. Podobało mi się, że wreszcie ktoś powiedział na głos to, co zawsze myślałem - oryginalna trylogia to dobre mechanicznie gry, ale kiepskie historie, a Kratos w nich to postać zupełnie antypatyczna. To, z czym bym polemizował to kwestia zakończenia Ragnaroku - w pierwszej chwili po ograniu byłem zachwycony, z czasem, kiedy emocje nieco opadły, pozostało jednak delikatne rozczarowanie. Nie mam tu na myśli samego rozstania się Kratosa z Atreusem, które miało głęboki sens fabularny i zostało wyreżyserowane mistrzowsko. Chodzi bardziej o cały kilkugodzinny ostatni etap gry, który został sztucznie skrócony względem całości dylogii i zwieńczenie wielu wątków nie wybrzmiało odpowiednio. W tym miejscu najlepiej było widoczne, że historia pierwotnie miała zostać rozpisana na trylogię. Wątki Freyi, Thora, Odyna czy Mymira zasługiwały na nieco więcej ehm miłości, w ich końcowych aktach. Podbudowa została zbudowana przez dziesiątki godzin, a całość została zakończenia jednym cięciem Lewiatana. Mam też nieco inne wrażenie, jeśli chodzi o system walki. Dla mnie, koniec końców, nieco lepiej wypada ten z pierwszej części rebootu serii. Jest jakby bardziej spójny, logiczny i hmm realistyczny, o ile można w tego typu grze o realizmie mówić. W drugiej części zbyt dużo jest, wynikających chociażby z mechaniki parowania tarczą, momentów slow-motion. Za dużo jest też graficznych wizualizacji danych efektów, co w połączeniu z licznymi animacjami i graficzną emanacją żywiołów reprezentowanych przez dany oręż czy przeciwników, powoduje delikatne przekroczenie granicy chaosu - przynajmniej w niektórych momentach. Dalej zgadzam się, że system walki w obu grach to jeden z najlepszych, jakie zaimplementowano w grach i kompletnie nie uważam, żeby np. ten zastosowany w serii Dark Souls bił go na głowę. Nie mniej, nie uważam żeby druga część idealnie rozwijała to, co świetnie zagrało w jedynce.
Kilka razy już słuchałem tego filmu w formie podcastu, i z każdym razem coraz bardziej dostrzegam brak konsoli w moim życiu. Od wielu seriali na platformach streamingowych się po prostu odbijam, więc tym bardziej chciałbym wreszcie znaleźć sobie "swój" świat wśród gier.
Bardzo dobry esej, słuchałem i oglądałem z przyjemnością mimo, że sam nie grałem, a historię znam tylko z Twojego streszczenia (warto zobaczyć!). Ma w sobie ta historia, ten świat, ta gra coś magicznego, coś co przyciąga... To co mnie najbardziej zauroczyło to sposób reinterpretacji nordyckiej mitologii, tak inaczej, a jednak tak wiernie. Ciężko mi sobie wyobrazić by dało się to z robić lepiej, z większą klasą(!) i szacunkiem(!) do źródła. Eh żeby tak wszyscy potrafili i robili... Jeszcze raz najszczersze wyrazy uznania dla Ciebie, Dominiki i Michała!!! PS God of War już czeka na ogranie, a God of War: Ragnarok jak tylko będzie miał swoją PCtową premierę ^^
To jest epickie jaką drogę/metamorfozę przeszedł Kratos patrząc na pierwszą trylogię i kolejne dwie części. Czyżby to był koniec mega serii czy szykuje się zmiana protagonisty w ewentualnych kolejnych częściach? No i kogo tym razem należałoby zaorać, może Słowian? Xd
albo właśnie atreus/kratos trafi do krain słowian gdzie ktoś podobnie jak kratos szaleje a on widząc w nim siebie/swojego ojca bedzie chcial mu pomoc itp
Mitologia słowiańska jest za mało znana i za mało popularna, żeby wywoływała w ludziach takie emocje, które owocują coraz to nowymi reinterpretacjami tych opowieści.
Ciekawe jest to, że GoW rezonował zarówno do mojej części będąca synem (ojca, którego nie miałem) jak i bycia ojcem. W pierwszej części wściekałem się na Kratosa, że jest takim nieporadnym, skrytym bucem. W GoWR na złościłem się na Arteusa, że traktuje ojca z góry i nie docenia jego starań. Przyznaję też, że gdyby nie postaci, zagranie ich i fabuła, nie przeszedłbym tych gier, które dla mnie są zbyt wolne (za mocni wrogowie w stosunku do ich powtarzalności, w lokacjach, do których trzeba wracać lub które wyglądają tak samo). Dużo lepiej się w zeszłym roku bawiłem przy Horizonie, który jest najpiękniejszym otwartym światem jaki widziałem i ma genialną, inteligentną i najbardziej ateistyczną bohaterkę jaką gry widziały 😀 Wyobrażacie sobie zderzenie Alloy i Freji? Świetne bohaterki.
Niestety wykazujesz się bardzo wybiórczym spojrzeniem na tą postać, jedną część tej historii wychwalasz by tą pierwszą mieszać z błotem i wykazując się kompletna ignorancją na temat Kratosa ze starszych gier. kompletnie ignorując to że gdyby nie to co się stało w Grecji to obecny Kratos nie byłby taki jaki jest teraz. To starym grom Kratos zawdzięcza swoją obecną postać. Kratos z God of Wara 3 którego przytaczasz jest finalnym produktem drogi jaką przeszła to postać. Kratos zaczynał jako grecki generał który podjął najgorszą decyzję w swoim życiu, i podjął się służby bogom by odkupić winy i pozbyć się wizji które zadręczają jego umysł. 10 lat służył bogom z nadzieją że ci zdejmą z niego wizję i grzechy, poświęcił nawet swoją szansę na zjednoczenie z córką bo gdyby z nią został bogowie i świat śmiertelnych by się zawalił. Cała historia kończy się gdy Kratos wykonuje ostatnie zadanie Bogów i zabija Aresa, ale Bogowie odmawiają usunięcia mu wizji dając mu nagrodę pocieszenia w postaci tronu Aresa. Frustracja Kratosa rosła z biegiem lat, a kulminacją tego było odkrycie że Zeus przeklnął matkę Kratosa by ta zmieniła się w potwora by nie zdradziła tożsamości jego ojca oraz to że Bogowie uwięzili jego brata w domenie śmierci na dekady męk i tortur. Kratos nie dość że w samoobronie musiał zabić własną matkę to stracił brata po raz drugi gdy ten został zabity przez Tanathosa. Kratos z dwóch ostatnich gier to produkt swoich złych decyzji oraz tego kim uczynili go bogowie, z biegiem gier przez swoje doświadczenia tracił człowieczeństwo czego efektem była jadka w GOW 3. Nawet w tej grze Kratos nadal miał z siebie coś z człowieka ze względu na to jak z biegiem czasu zaczął przejmować się Pandorą i ostatecznie chciał znaleźć inny sposób na pokonanie Zeusa nie poświęcając jej. Cała seria kończy się gdy Kratos uwięziony w swojej głowie mierzy się z grzechami przeszłości i wybacza sobie mord żony i dziecka znów odzyskując nadzieję i zabijając Zeusa a na koniec pozornie zabijając siebie oddając światu nadzieję by ci mogli zacząć żyć bez bogów. Ale oczywiście wszystko wybiórczo spłaszczyłeś by zgnoić jedno i wychwalić drugie, całe to odniesienie do starych gier z twojej strony wygląda tak jakbyś grał te gry gdy jest gameplay a gdy są cutscenki nakreślający historie, i motywacje postaci to idziesz na siku lub do kuchni zrobić herbatę.
Dzięki za ten komentarz. Zgadzam się, jest to wybiórcze spojrzenie, ponieważ ma służyć istocie eseju. Po to jest przestrzeń na komentarze, aby otrzymać tak ciekawą polemikę jak Twoja.
Ja nie wiem - coś ze mną internet zrobił, bo jak tylko Filip powiedział "4" to ja miałem przed sobą obraz pana z wąsem, który mówi coś o betoniarzach xdd A w ogóle to choć nadal mam wrażenie, że Ragnarok trochę niedomaga w porównaniu do Boga Wojny 2018, tak no trzeba przyznać, w tych grach jest bardzo udana historia o ludziach, może dało by się ją usprawnić, może nie spełniła wszystkich moich oczekiwań, ale trzeba przyznać - kawał niezłej roboty! I niezła robota też dla Ciebie Filip, bo nawet ktoś tak uporczywie nieusatysfakcjonowany jak ja może tę historię bardziej docenić dzięki tobie!
Zdecydowanie doceniam jakość wykonania dylogii God of War, chociaż nie postawiłbym jej wyżej od Elden Ringa. Głównie przez posiadanie mniej spójnej budowy świata, który sprawia wrażenie kręcenia się wokół historii głównych bohaterów, co czyni go mniej przekonującym i wiarygodnym. Wygrywa oczywiście na polu rozbudowania protagonisty, czego można oczekiwać w sytuacji, gdy prosta reprezentacja gracza zostaje porównana z twarzą serii. Dochodzi jeszcze fakt, że kładzie ona większy nacisk na główny wątek fabularny, a nie wiele pobocznych ze wspólnymi elementami. Osobiście zacząłem czuć sporo patosu, kiedy wyjawiono "prawdziwą" wizję Ragnaroku, opierającą się na zjednoczeniu wrogów przeciwko tym złym Asgardczykom. Nie widzę tutaj Kratosa jako antybohatera, bo przed wydarzeniami z gier doszło u niego do całkowitej zmiany osobowości, czyniącej go ułomnym bohaterem z pękniętą rodziną. Brakowało mi też rozwinięcia Faye przez rozmowy z nią, kiedy on i Atreus byli w krainie umarłych, gdzie coś takiego miałoby sens.
Ja wczoraj przez półtorej godziny walczyłem z królową Valkirii mimo że znałem jakie będą ataki to trzeba było tak sie skupić na tej walce GOD OF WAR JEST WSPANIAŁE ❤
Kocham GOW-a i niesamowicie bardzo chciałbym żeby twórcy gry poszli o krok dalej przekroczyli swoje limity i stworzyli kolejną część z otwartym światem to moje marzenie ❤️ móc zupełnie dowoli eksplorować świat. Ta gra to istne ARCYDZIEŁO!!!👌
15:40 łojojoojoojj Polski Odyn brzmi jak na moje zdecydowanie lepiej W sumie, Filip, sprawdziłeś sobie przynajmniej w necie jak wypadł polski dubbing? Patrząc na to że na livie z Wiedźmina byłeś zaskoczony tym kto podkłada pod Kratosa w polskiej, zakładam że nie A tak poza tym to świetny esej. A gra była piękna, choć tylko ją oglądałem I powiem, że ma jedną straszną wadę, zbyt dobrze wpycha wspaniałe dialogi w nic nie robienie chciałem skakać po filmie żeby pomijać nieistotne momenty, ale nawet w trakcie jechania saniami po lokacji jest czego słuchać więc im bardziej zniecierpliwiony byłem fabuły, tym więcej cierpiałem na traceniu dobrych historii ;( Był tam moment kiedy się wzruszyłem mimo że nie wiem czy powinienem ten kiedy Kratos przygotowując się do ostatniej bitwy opowiada historię Atreusowi która ewidentnie jest o nim a jest o starcu który zmęczony życiem przywitał śmierć i miałem takie... "czy oni mi go zabiją?"
#bezschematu Może myślałeś nakręcić Filmik jeszcze o God of War o tym co czeka przyszłość seri God Of War? Co dalej z historią Kratosa i Atresusa ? Może jakaś inna mitologia np hinduska albo słowiańska?
Widziałem ten materiał na kanale już kilka razy i sądziłem że nie muszę oglądać bo grałem w God of war i znan historię.. ale to jak o tym opowiadasz jest istnie niesamowite i przywraca wspomnienia czasów kiedy jawnie ze łzami w oczach można było oglądać cut sceny z tej gry.. tak jak podczas wiedźmina można było płakać podczas sceny cierpienia Umy i tego jak wiedźmini to przeżywają czy śmierci Vesemira... Historia God of war urzeka i ryje się w pamięci na lata. To jak ty o tym mówisz skłania do kolejnych refleksji i przeżycia tej historii jeszcze raz za sprawą twojego głosu.
Co do starych gier, zgadzam się po części z tym co powiedziałeś, jednak uważam, że taki był właśnie zamysł. Szczególnie w 3 części gdzie Kratos nie jest mawet antybohaterem tylko wręcz antagonistą. On jest prawdziwym potworem tej gry i właśnie mamy czuć do niego antypatię czy wręcz odrazę. To przynajmniej dla mnie jest czymś co jest najbardziej interesujące w postaci i drodze Kratosa, która jest naturalnie kontynuowana i rozwijana w nowych grach i nie uważam, żeby była to reanimacja ale po prostu rozwinięcie. I tak bardzo dobry i ciekawy materiał
Wiem, że należę do mniejszości, ale o ile Kratos w pierwszych GoW mi się zabójczo (hehe) podobał, a sama gra była wg mnie miodna i zapewniała nieziemską przyjemność, o tyle GoW z 2018 i ragnarok uważam za abominację. Uważam, że postać Kratosa wraz z wiekiem straciła "jaja" i stała się właśnie "tatuśkiem" z "bombelkiem". Nie zrozumcie mnie źle - seria od 2018 to nie jest zła gra, ale główny bohater TO NIE JEST BÓG WOJNY z oryginalnego GoW. Nie zaakceptuję przemiany bohatera który był duchem zemsty, rozpaczy, goryczy i złości, w zniewieściałego tatuśka który daje okładać się po ryju i nie zabije kogoś, kto chce skrzywdzić jego i jego bliskich. Ktoś wziął starą, dobrą markę i dorobił do niej swoją "głębię". GoW miał swój urok w tym, że był płytki. Był przepełniony gniewem, brutalnością, krwią i okrucieństwem i to była jego mocna strona. Miażdżenie wrogów sprawiało autentyczną przyjemność. GoW 2018 / R to wykastrowany byczek, z przypiłowanymi rogami, z ładną, chociaż niezbyt twórczą historią. Niestety.
Nie odebrałem tego źle. Masz diametralnie odmienną opinię od mojej, ale podoba mi się, jak racjonalnie ją wyłożyłeś - bez umniejszania odmiennym upodobaniom. Oryginalna trylogia to gameplayowa żyleta jeśli kocha się DmC. Ale nowa dylogia pasuje mi bardziej pod każdym względem. A to, że jest „tatuśkiem” kompletnie nie jest tak banalne, jak to brzmi ;)
@@BezSchematu cieszy mnie to że nie odebrałeś mojej opinii źle, bo to tylko, no właśnie - moja opinia. Każdy może mieć swoją i to jest wg. mnie cudowne, a brak jednomyślności sprawia, że ludzkość jest właśnie piękna w swojej brzydocie :) Ogrywałem wszystkie GoW. W nowych brakuje mi właśnie tej totalnej, krwawej łaźni z oryginalnej trylogii. Nie jestem w stanie uwierzyć w przemianę bohatera, tak diametralną. Ktoś kto był w stanie oddać swoją duszę, zamordować własną rodzinę, wypruć flaki własnego ojca - ta sama osoba, tylko jakiś czas później ma płakać, bo "może być bogiem, którego ludzie nie będą się bać"? Ale rozumiem czemu kogoś może to przekonywać :) W końcu ponad 90% graczy wybiera granie "dobrym" w grach i chce np. wyleczenia z bezpłodności Krogan w ME. W mojej opinii należałoby ich eksterminować, a nie leczyć :D
W zakończeniu Ragnaroku najbardziej podoba mi się to, że Kratos nie opisuje tego, co zobaczył na ołtarzu, jako fakt czy koniec podróży, ale jako ścieżkę. Drogę, którą wybierze, bo w nią wierzy, a nie dlatego, że została na niego zesłana. Wie, że to, co zobaczył to możliwość, a nie pewnik, że na swój status będzie musiał zapracować, by później mógł go pielęgnować. Przed nim ciągły rozwój, a nie spoczęcie na laurach.
Niesamowite jak darmowy dodatek wyśmienicie dopełnił to już wspaniałe zakończenie. Nie ma już boga wojny. Został tylko bóg nadziei. Bardzo bym się cieszył Filipie jeśli zrobiłbyś live z ogrywania Valhalli. Bo według mnie warto zagrać w dlc jeśli uwielbia się duologię nordycką, a także i orginalne części
Daję komenatrz, żeby bujnąć materiał. Puściłem go też na pełnym wyciszeniu w tle, gdyż jestem w trakcie Ragnaroku i nie chcę sobie niczego popsuć. Zapewne kawał kapitalnej roboty, do której wrócę jak już się uporam z Odynem. Na razie bujam się z Freją po Vanaheimie i jest pięknie.
nie no, ja sie cieszę że kratos i freja nie skończyli razem, wole ich widzieć w przyszłości jako towarzyszy którzy razem coś budują dbając o swoje krainy, niż kochanków
@@BezSchematu nie w świecie bogów ale w świecie mitologii nordyckiej owszem , nie czepiam sie bo mi to loto ale santa monica tak jak inne studia ugieły się pod naciskiem niektórych środowisk ..
@@dawidoowski3016 przecież Jotunowie to postacie fantastyczne, które pochodzą z fantastycznej krainy Jotunheim więc nie muszą oni być tacy jak mieszkańcy midgardu
7:30 Myśle, że tutaj na początku bardziej wychowanie Kratosa brało górę. Kratos to Spartiata, był wychowywany poprzez Agoge. Chciał też tak wychować syna aby był twardy. Widać to w momencie gdy Atreus trafił jelenia z łuku. Kratos wyciągnął rękę chcąc poklepać w geście uznania po czym ja cofnął. Bo Atreus dostał zadanie i miał je wypełnić tyle, żołnierskie wychowanie.
Bez zbędnego gadania. Zajebisty odcinek szefie! A takie pytanko do wszystkich. Czy Nowa Gra + jest już dostępna albo będzie za niedługo w ragnaroku? Chciałbym jeszcze raz zagrać ale od momentu w którym jestem teraz. Może jeszcze uda mi sie pokonać ostatniego berserkera i walkirie, gratuluje wszystkim którym się udało, ja sie poddałem bo juz mialem dosyć : D
25:07 Co znaczy "zrozumieć swoje położenie?" Wstępnie myślałem że chodzi o pozycjonowanie sie, ale to raczej coś szerszego. 26:32 A tu widzę siebie mówiącym o orkach.
I tak nie uwierzę, bo GoW z 2018 to największe rozczarowanie ever. Fabuły nie oceniam, bo tak rozczarował mnie gameplay, że częściej byłem wyłączony niż włączony podczas tej gry.
@@szymonmovies90 Na żadnym poziomie ciekawsze nie będzie. Zresztą sami recenzenci w recenzjach przyznawali, że w Ragnaroku przełączali się na easy, aby tylko zakończyć tą grę 🤣
Błędnie rozumiana miłość, ale i gotowość do zmiany siebie dla drugiej osoby. Pełna szacunku do kultury reinterpretacja nordyckiej mitologii. Fenomenalna reżyseria i droga bohatera, która zaskoczyła na końcu jego samego. Oto jedno z najbardziej dojrzałych fantasy w historii gier: dylogia GOD OF WAR. A tu znajdziesz moje jej streszczenie ► ua-cam.com/video/bxPdzinjUfc/v-deo.html // Oraz pogłebioną dyskusję ► ua-cam.com/video/i1Ill7qY7gw/v-deo.html
Twój głos jest tak spokojny że można go słuchać i słuchać w nieskończoność
Avsolutnie się zfadzam
Mógłbyś być lektorem i prowadzić programy radiowe lub podcasty (tak, wiem, źe prowadzisz, ale wincyj panie!!!)
Szalenie miło było wrócić myślami do obu gier (aż mnie korci żeby znowu je ograc) i emocji, jakie ta historia we mnie wywołała. Oglądanie porządnych analiz, traktujących poważnie ten odłam kultury może tylko cieszyć, rewelacyjna robota, jak zwykle.
Końcówka God of War Ragnarok gdy Atreus odchodzi, a Kratos płacze z powodu ołtarza zmienionego przez Angrbodę, wzrusza mnie najbardziej....
Wielbię, mam za słabego lapka na gry, a ten do gier... mniejsza, i jak ja chciałem się dowiedzieć co się stało, only fabuła, naprawdę dzięki za tamten i ten materiał, przyjemnie spędzony czas
Dobra, dobra. Jak już za te x lat wreszcie będę odkrywać świat gier, to sięgnę po God of War. Bo te Twoje eseje pokazały mi, że to historia, którą bardzo chciałabym poznać i doświadczyć. Wygląda epicko, bohaterowie sprawiają wrażenie, że warto ich poznać. I mimo że przejadła mi się mitologia tak in general, to te pozycje mnie przyciągają.
Po obejrzeniu eseju zapraszamy do siebie na dogłębną, ponad 2-godzinną recenzję God of War Ragnarök w której gościnnie wziął udział Filip :)
ua-cam.com/video/i1Ill7qY7gw/v-deo.html
Mam pewien zarzut: to jest za krótkie 😅
Tak serio to świetnie ugryziony temat. Poproszę wincyj!
Od czego by tu zacząć, nie zgodziłbym się że postać Kratosa nie posiada ani krztyny głębi w oryginalnej sadze. Relacja z Deimosem czy odrzucenie możliwości spokojnego życia na Polach Elizejskich z jego zmarłą córką żeby ratować świat przed Persefoną - te rzeczy zarysowywały w pewien sposób charakter tej postaci, jak to mówi Marcin Kończewski "na tym polu można było sobie wyprowadzić jakiejś emocje". Ale rzeczywiście zgodzę się, że Kratos w OG serii jest marną namiastką bohatera (bądź antybohatera) w porównaniu do tego jaki jest w nordyckiej dylogii.
Co do punktu o reanimacji serii: warto napomknąć, że to mały cud iż GOW z 2018 roku w ogóle powstał ze względu na to jak tragicznie sprzedał się prequel serii czyli GOW Ascension, z resztą nie ukrywajmy widać to troszeczkę po GOW 2018, że doskwierają tam niedostatki budżetowe, które można zawdzięczać samemu Sony które straciło wiarę w tę markę w tamtym okresie.
Co do samej postaci Kratosa: trzeba złożyć na ręce scenarzystów Santa Monica ogromne gratulacje, jeszcze nigdy nie widziałem żeby ktoś tak dogłębnie rozumiał stworzoną przez siebie postać, jeszcze nigdy nie byłem w stanie tak realnie uwierzyć w transformację bohatera. Nie mam tylko na myśli przemiany Kratosa z jego wersji greckiej w wersję nordyckiej ale także jego transformację na przestrzeni Ragnarok. Majstersztyk scenopisarki przejawia się w tym, że tworząc charakteryzację nowej wersji tej postaci Santa Monica nie spekuluję wyłącznie na temat tego w jaki sposób mogłaby się ona rozwinąć na przestrzeni kilkuset lat ale także sięgają w jego przeszłość, w jego spartańską proweniencje . Charakterystyczny i lakoniczny sposób wypowiadania się, nastawienie do świata, filozofia i motywacja - to wszystko tworzy bazę do możliwości kreowania niesamowitych linii dialogowych dla naszego spartanina, które są jednymi z najlepszych w ogóle w grach wideo (w mojej skromnej opinii).
Co do tematów przewodnich, które porusza cała seria: to pierwsze co przychodzi mi do głowy, a nie uwzględniłeś tego w eseju to motyw kręgu nienawiści i zemsty, szczególnie dzieci przeciw rodzicom, który w końcu zostaje przerwany przez samą Freję w Ragnarok, kiedy wybacza Kratosowi zabójstwo jej syna.
Esej świetny i wiem, że wspominanie takich pierdół o których mówię pewnie dodało by CI niepotrzebnie kilkunastu godzin do tworzenia materiału
Cała tę polemikę przyjmuje z równą przyjemnością, co uzupełnienia do mojej narracji.
Filip twoje eseje to naprawdę top quality content. Jak śledzę wiele polskich kanałów popkulturowych to twoje filmy to inna klasa. Nikt tak pięknie nie opowiada i wgłębia się w opisywany temat. Jak to jest możliwe że masz tylko 30 tysięcy subskrybentów!?
Dziękuję pięknie.
Kocham cię za ten materiał gra która wycisnęła ze mnie emocje a to nie łatwe ❤to nie jest samograj to jest poezja 😊
W pierwszych częściach jak przed Kratosem stają wielkie potwory ryczące mu prosto w twarz, a Kratos stoi i bez mrugnięcia patrzy im w oczy. Właśnie za to się lubiło tego antybohatera i to była jego charyzma. Ta brutalność i dążenie do zemsty za wszelką cenę. To zbudowało postać, o której w dwóch ostatnich częściach gry dało się napisać tak dobry scenariusz o jego metamorfozie.
Zgadzam się do połowy. Drugą połową tego fundamentu była jego podatność na manipulację i odporność na refleksję. Zwierzęcość i nieustępliwość, której zwyczajnie się wstydzi po latach. Staje się stoikiem.
@@BezSchematu Zgadzam się z tym uzupełnieniem. Większość sprawiała że się go nie dało lubić. Jest przedstawione że się tego wstydzi. Ale ja akurat też lubiłem tamtego Kratosa.
Uzupełniając, jak dosłownie rozwala Hajmdala to Imir zobaczył starego Kratosa, zajebisty smaczek.
Materiał jak zawsze bardzo dobry! Ale brakło mi odnotowania oprawy muzycznej, bo ta zrobiła robote!
Ja jeszcze tylko dodam że retrospekcje z Faye są również fantastyczne. Ta kiedy Kratos boi się o atreusa, z powodu przepowiedni Norn, gdy Faye mówi żeby chronił syna i Atreus znika w jego ramionach a w tle leci "Faye's Song" to był moment w którym ryczałem i mówiłem sobie "Kratosie, musisz zrobić wszystko żeby go odzyskać!!!!". A retrospekcja przed finałem gdy Faye mówi, żeby Kratos otworzył swoje serce na świat tak jak otworzył na nią, a znajdzie wiele powodów by w nim żyć i ich pojednanie( prawdopodobnie niedługo przed jej śmiercią) to jest moment w którym poczułem że to jest jej motywacja dla niego przed Ragnarokiem, aby już ostatecznie zaczął postrzegać świat poprzez jego piękno a nie tylko wojnę i zniszczenie. Żeby znalazł w sobie ten pierwiastek dobra. Kocham tą dylogię i tak jak ty Filipie, nigdy nie zapomnę fantastycznych chwil jakie przeżyłem w trakcie ogrywania tego arcydzieła.
Jedna z najpiękniejszych i najbardziej poruszających historii jakie kiedykolwiek poznałem w grach razem z The Last of Us, a teraz wyobraźmy sobie co by było gdyby stworzyli 3 część God of War definitywnie kończąc wątek Kratosa i co by było gdyby właśnie ta kolejna część była jeszcze lepsza i bardziej poruszająca niż te poprzednie... Ma sa kra. Super film, pozdrawiam 💪💪💪
Piękne dzięki. Czujemy tak samo.
Bardzo dobry felieton o bardzo dobrej dylogii
Stary Kratos był antybohaterem tylko w 1 części i chains of olympus. W 3 części Kratos pogrążył się w szaleństwie, zemście oraz absolutnej żądzy krwi. Wyróżniał się tym że do tej pory było niewiele postaci które były dosłownie złe
Zaciekawiłeś mnie. Nie gram w gry (proszę we mnie niczym nie rzucać, ale co mam zrobić, jak nawet najlepszych gier nie chce mi się przechodzić), ale chyba w takim razie muszę obejrzeć przez czyjeś ramię jak gra! :D Podoba mi się to przerabianie na nowo mitów, archetypów i legend, w końcu też ojcowie mają zasłużone miejsce w popkulturze ( i to nie tylko w krótkim - jesteś moim synem, kocham Cię, tylko z rozwiniętą relacją).
Po pierwsze dzięki za kawał dobrze i od serca zrealizowanego materiału zarówno tego jak i streszczenia. Do tej pory myślałem, że jedyna 'dobra' i znana mi reinterpretacja popkulturowa mitologii nordyckiej to seria komiksowa "Thorgal", dlatego i po drugie, dzięki za wartość dodaną w tej kwestii i kolejny tytuł do ogrania :)
Stary! Jak ja lubię Twoje dekompozycje "produktów" nie ważne czy growych, czy filmowych, czy serialowych. Powinieneś dostawać srogie tantiemy od producentów, bo co z tego, że przeszedłem grę, obejrzałem film czy serial. Po Twojej recenzji robię to znowu i mam wrażenie, że konsumuję zupełnie nowy twór.
Jasna cholera, to jeden z najpiękniejszych komplementów dla moich esejów. Dziękuję.
5:51 to ogólnie jest ważna rada dla wszystkich mających interakcję z "milczkami". To że milczące osoby nie komentują czegoś, nie znaczy że tego nie zauważają, nie rozumieją albo ich to nie dotyka. Nie zakładajmy, że ktoś jest nieczuły jak to zrobił Atreus, albo że jest głupi czy niespostrzegawczy bo nie zareagował na coś słowem, tylko rozmawiajmy, pytajmy takiej osoby w miejsce domysłów i założeń.
Świetny materiał. Dopiero ostatnio miałem okazję pograć w obie nowe części gry. I jako ojca bardzo mnie poruszyły, ale również rozgrywka oraz reżyseria zerwała kapcie. Mistrzostwo.
Nie wiem czy grałeś w poboczne części serii, jak God of War: The Chains of Olympus lub GoW: Ghost of Sparta, ale tam wprost mamy pokazaną przemianę Kratosa z całkiem ludzkiego wojownika w bestię. I nie jest to tylko brutalna fantazja spoconego furiata, ale historia o traumie. Nad wszystkim unosi się greckie fatum, dawna przepowiednia powoduje zniszczenie całego Olympu (analogiczna pomyłka, co w micie o królu Edypie). Kratos nawet w trzeciej części za każdym razem, gdy spotyka innego Boga mówi, że to sprawa między nim a Zeusem i dopiero ich atak powoduje, że kończy z nimi w brutalny sposób. W Chains of Olympus stwierdza, że wiara w bogów to ostatnie, co mu zostało, mimo ich obietnic przez 10 lat cierpi z powodu wizji swojej zbrodni, to nie jest proste "łeee ten i tamten mnie zdradził, z@bić!!!". Nie dziwię się, że nie poczułeś z nim emocjonalnej więzi, ale chyba nie taki był cel tej gry, a zwykły człowiek też nie sądzę, aby był zdolny do takiego poczucia - domyślam się, że nie straciłeś całej rodziny z powodu igraszek bogów, nie zostałeś doprowadzony na skraj przez traumy. W grze jesteśmy świadkami powolnej utraty człowieczeństwa przez Kratosa, nie bagatelizowałbym rego lub spłycał.
Dzięki za ten komentarz. Tak, to prawda, że spin-offy robią lepszą robotę w budowaniu motywacji Kratosa i pogłębieniu psycholożkom postaci niż cz. 2 i 3. Jest tylko jeden problem: to nie jest wgląd w psyche Kratosa (tym bardziej zajmuje się mój esej), a nakreślenie pewnego łuku postaci. Greckie fatum udaje się wyrazić w 4 minuty. Ale jego przemianę w ojca i boga stworzenia a nie zniszczenia? Trudniej. Dlatego czułem, że poświęcanie miejsca na spin offy byłoby wyłącznie obracaniem się wokół tego, co zostało już powiedziane.
Omg, 50 sekunda filmu, a ja płakam 😅
Takie pytanie za 100 punktów, god of war 2018 i god of war ragnarock jak i dodatek Valhala sa w pelni spolszczone. W pełni po polski z dobrą grą aktorską. Czemu nie uzywasz polskich fragmentów tylko angielskich ?
Bardzo miło ogląda się materiały, gdy ktoś realnie żyje tym co opowiada ;) oby tak dalej
Świetny materiał i bardzo pięknie to przedstawiłeś. Twój głos jest idealny do takich filmów aby się rozpłynąć i odpocząć, słuchając czegoś fantastycznego
Wyborny deser do obiado-kolacji po ciężko spędzonym dniem w pracy, za co serdecznie dziękuję. Filip jak ty mi zaimponowałeś tą stawką z E3 gdzie widać na początku jakiegoś dzieciaka bawiącego się zabawką, a w cieniu wyławia się brodata postać i rzuca słowa "I'm hungry!" po czym słychać było wrzawe tłumu i nie dowierzanie, że to on powrócił...
Oglądałem to na żywo w nocy i niedowierzałem jednocześnie budząc wszystkich domowników w mieszkaniu w ramach ekscytacji. Ogólnie jestem ogromnym fanem tej serii, ba to moja druga ulubiona seria zaraz po Wiedźminie i kupiłem wtedy ps4 dla ukończenia trylogii (niestety w erze ps3 byłem pctowcem) i nie będę ukrywał także z myślą, a raczej nadzieją o kontynuacji, bo nie mogło tak się skończyć jak to było w trylogii, po prostu nie mogło?!
Wogle odnowiony God Of War, to także pierwsza moja kolekcjonerka w życiu, gdzie zabawna sprawa grę przeszedłem dopiero po 4 latach od premiery (tyle mi zajęło przekonanie do nowej formuły), bo jak obrażone dziecko zakładające ręce w gest niezadowolenia wyrzucając z siebie, że to nie jest mój God Of War! Po co ten otwarty świat, gdzie miałem już dość gier z otwartymi światami. Wróciłem dzięki o zgrozo The Last Of Us part II i docenieniu tej formuły, na którym de facto pierwowzorze bardzo inspirowało się wówczas Santa Monico Studios podczas produkcji. Pokochałem ten tytuł tak jak za czasów przechodzenia drugiej części przy którym w pamiętny Sylwester przechodziłem z bratem odgradzając się od reszty rodziny w kuchni żeby nam nie przeszkadzali, gdzie w grze jedna z zagadek doprowadziła nas do zgonu, jednakże musieliśmy być czujni żeby nikt nam konsoli nie wyłączył bo niestety na mojej karcie pamięci nie było możliwości zapisu i cały nasz dorobek poszedł w nie pamięć czego bardzo byśmy nie chcieli.
Walka z Baldurem to według mnie najlepsze wprowadzenie do gier ever. Pokazanie siły tych dwóch osiłków nie powstydziłby się nawet Dragon Ball. Po przejściu czekałem na Ragnarok, nawet specjalnie dwa tygodnie urlopu wziąłem by móc delektować się tym tytułem i nie zawiodłem się, wręcz to była jedna z tych historii jak TLOU (a uważam, że to najlepiej napisana fabuła wogle w grach) gdzie siedziałem ze szklanymi oczami i łaknąłem kolejnych dialogów i poznawania historii przedstawionych bohaterów, gdzie skończyło się na wbitej pierwszej platynie w życiu z czego jestem dumny, jednakże nie zdobyłem jednego pancerza nad czym ubolewam jak o tym myślę i zazdroszczę, że tobie Filip to się udało, o ile to twój gameplay jest na materiale.
Przykre jest to jak ludzie podczas odawania głosu na zeszłoroczne GOTY nie docenili twórców za trud i czas poświęcony podczas niemal doprowadzenia do perfekcji niemal wszystkich elementów gry (oprócz walk z Draugrzycą nienawidziłem tego elementu) opowiadając przy tym naprawdę dojrzałą i emocjonalną historię o miłości ojca i syna, gdzie w Elden Ring musieliśmy zrobić to na własny sposób, o ile ktoś dotrwał, Ja niestety nie. Eh szkoda, że tym razem gameplay wygrał nad historią, bo jestem zwolennikiem dobrego gameplay-u, ale nie tym razem.
Ps: Chyba nie ma twardziela
który by nie uronił łzy gdy Kratos odkrywa drugą stronę tablicy i jest to najlepsze możliwe zwieńczenie historii Kratosa, takie jakie dostał moim zdaniem Geralt w dodatku "Krew i Wino"
Dzień dobry Filipie, na pewno obejrzę ten materiał, ale muszę nadrobić Ragnarok, nie chcę żeby tyle czasu unikania spoilerów poszło na marne. Mogę jedynie powiedzieć że ograłem jedynkę, piękna historia i nie mogę się doczekać kontynuacji. Pozdrawiam Ciebie i całą ekipę.
Odwaliłeś tony świetnej roboty coś niesamowitego
Świetny materiał. Mało gram i mało mam ochotę grać, ale bardzo lubię poznawać ciekawe tytuły twoimi oczami. BTW, kiedy Neverhood? :)
We wtorek :)
@@BezSchematu Ten wtorek na świętego Nigdy? :
Twoje streszczenie GoW i ten esej to nierozlaczny tandem dla kogos takiego jak ja, kto nie gral nigdy w God of War, i to nie dlatego ze nie chce, tylko ze moja platforma gamingowa jest Xbox. Choc coraz bardziej zastanawiam sie nad zmiana - tyle pieknych gier wychodzi tylko na PS a potem ewentualnie na PC... Uwielbiam Twoja prace!
Przez tą grę za każdym razem jak chcę zakupić coś smacznego to słyszę w głowie "be better" i ze smutkiem wychodzę z alejki z chipsami
👆👆👆👆😓
Odnośnie starej trylogii strasznie szkoda że nigdy nie miałeś okazji zagrać w Ascension, Chains of Olympus i Ghost of Sparta. One fabularnie dają bardzo dużo i sprawiają że wydarzenia z 2 i 3 nabierają o wiele większego sensu. SPOILER God of War Chains of Olympus pokazuje Kratosa jako pełnego nadziei upadłego herosa który nie potrafi wybaczyć sobie tego co zrobił zmanipulowany przez Aresa, trafia tam do hadesu gdzie okazuje się ze Persefona chcąca zemścić się na bogach i Hadesie za to że traktują ja jak przedmiot, niszcząc tym całe zaświaty i wszystkie dusze które tam żyją. W tym córkę Kratosa którą spotykamy tam. Jest tam ładna scena kiedy Kratos chce zostać ze swoją córką na zawsze ale okazuje się ze jeśli tak się stanie to jej dusza przestanie istnieć i straci ją po raz kolejny, tym razem na zawsze. Musimy wtedy mashować "O" żeby ją odsunąć od kratosa. Zupełnie tak jak wtedy kiedy brutalnie zarzynamy potwory i bestie. Generalnie opuszcza ją i krzywdzi po raz kolejny byle tylko mogła wciąż istnieć. W Ghost of Sparta jest zmuszony zabić swoją matkę która została przeklęta w taki sposób że jeśli wyzna Kratosowi prawdę o jego pochodzeniu zmieni się w potwora. To właśnie wtedy Kratos dowiaduje się że jest synem Zeusa. Jego matka zmienia się w potwora i jest najtrudniejszym bossem w całej grze. Potem cała fabuła kręci się wokół odnalezienia brata Kratosa. Gdy go odnajdujemy walczymy z Thanatosem który go zabija i w tym miejscu Kratos traci ostatnią osobę na świecie na której mu zalezało. Zakończenie Ghost of Sparta generalnie jest niesamowite. Wszystkie te rzeczy okazują się manipulacjami Zeusa który ze strachu przed tym że Kratos go zniszczy najpierw wysyła Aresa i Atenę aby zabrali i uwięzili jego syna, potem porywa jego matkę i ostatecznie właśnie przez wszystkie manipulacje bogów greckich Kratos traci wszystko. Wtedy mu odbiło i tak doszło do tego co widzimy w 2 i 3. Ascension też fajnie pokazuje Kratosa jako upadłego człowieka który wciąż ma w sobie dużo dobra. Są tam sceny jak trzyma za rękę umierającą wyrocznię żeby tylko sprawić że śmierć będzie dla niej lżejsza albo kiedy przez całą grę nawiązuje przyjaźń z Orkosem i musi go zabić na końcu czego na początku nie chce zrobić bo uważa że zabił już zbyt wiele niewinnych. Kiedy gra się we wszystkie części łącznie z pobocznymi fabuła nabiera o wiele więcej sensu ale fakt jest taki że te gry powstały dopiero po głównych odsłonach i właśnie po to by połatać i nadać więcej głębi Kratosowi. Do tego God of war z 2005, ten oryginalny akurat uważam posiada dość sporo subtelnej głębi. Bardzo często mówi się onim jak o perfekcyjnie poprowadzonej klasycznej greckiej tragedii. Kratos tam również ma dużo głębi, jest człowiekiem który 10 lat męczy się z koszmarami i wizjami zbrodni których dokonał i pragnie jedynie spokoju. Do tego stopnia że zrobi wszystko, nawet zabije boga. W GoW 3 też jest kilka fajnych scen z Pandorą gdzie widzimy jak Kratos zaczyna widzieć w niej swoją własną córkę i tak ją też traktować. To jedyny moment w którym Kratos chodź na chwilę jest w stanie opamiętać się z szału i chęci zemsty. Jeśli kiedyś dorwiesz PS3 albo będziesz chciał bawić się w emulację to bardzo polecam ograć wszystkie częsci chronologicznie. Kiedy gra się w nie w taki sposób to historia bardzo fajnie ukazuje upadek człowieka w szaleństwo i do czego posuwa się w momencie kiedy utracił już wszystko i pragnie jedynie zemsty na tych którzy mu to odebrali od momenty kiedy Ares zmanipulował go w zabicie swojej żony i córki po te momenty kiedy Zeus porwał i uwięził jego matkę którą musiał sam zabić i jego brata który ginie na jego oczach. Totalnie szczerze o wiele bardziej lubię subtelną głębię, właśnie taką jak w oryginalnych GoW niż to co prezentują sobą nowe odsłony ale kto wie, może się jeszcze do nich przekonam bo im więcej zachwytów o nich słyszę coraz bardziej mam ochotę spróbować jeszcze raz.
Muszę powiedzieć, że overall uwielbiam emocjonalność, którą wręcz emanujesz opowiadając o popkulturze. Czy czasem mnie irytuje, kiedy tak jak w przypadku serialu TLOU fanowskie emocje powodują, że zbyt daleko idziesz w interpretacji (w mojej opinii) nie zasługujących na nią prostych zabiegów twórców? Zdecydowanie. I co z tego? Czy są momenty kiedy emocji w Twoich filmach jest zbyt dużo i przez to odrobinę mnie męczą? Tak. I jedyne co mogę w związku z tym powiedzieć, to nie zmieniaj się! Przez całe lata brakowało mi wśród obserwowanych przeze mnie kanałów prowadzonych przez osoby z tak rozbudowaną wrażliwością i inteligencją emocjonalną jak Twój oraz Krzysztofa, na które trafiłem zupełnie przypadkiem w zeszłym roku. Nie z wszystkim muszę się zgadzać, nie wszystko musi mi się podobać, ale Twoje filmy nie są z gatunku tych, które lecą w tle do grania meczu w fifę i o których zapominam 10 minut po zakończeniu. Prowokują do refleksji, wzbudzają emocje, pozwalają poszerzyć horyzonty myślowe. Dziękuję Ci za to, naprawdę mi tego brakowało.
Co do samej treści merytorycznej, moje odczucia względem God of Wara są w dużej mierze tożsame z Twoimi. Podobało mi się, że wreszcie ktoś powiedział na głos to, co zawsze myślałem - oryginalna trylogia to dobre mechanicznie gry, ale kiepskie historie, a Kratos w nich to postać zupełnie antypatyczna.
To, z czym bym polemizował to kwestia zakończenia Ragnaroku - w pierwszej chwili po ograniu byłem zachwycony, z czasem, kiedy emocje nieco opadły, pozostało jednak delikatne rozczarowanie. Nie mam tu na myśli samego rozstania się Kratosa z Atreusem, które miało głęboki sens fabularny i zostało wyreżyserowane mistrzowsko. Chodzi bardziej o cały kilkugodzinny ostatni etap gry, który został sztucznie skrócony względem całości dylogii i zwieńczenie wielu wątków nie wybrzmiało odpowiednio. W tym miejscu najlepiej było widoczne, że historia pierwotnie miała zostać rozpisana na trylogię. Wątki Freyi, Thora, Odyna czy Mymira zasługiwały na nieco więcej ehm miłości, w ich końcowych aktach. Podbudowa została zbudowana przez dziesiątki godzin, a całość została zakończenia jednym cięciem Lewiatana.
Mam też nieco inne wrażenie, jeśli chodzi o system walki. Dla mnie, koniec końców, nieco lepiej wypada ten z pierwszej części rebootu serii. Jest jakby bardziej spójny, logiczny i hmm realistyczny, o ile można w tego typu grze o realizmie mówić. W drugiej części zbyt dużo jest, wynikających chociażby z mechaniki parowania tarczą, momentów slow-motion. Za dużo jest też graficznych wizualizacji danych efektów, co w połączeniu z licznymi animacjami i graficzną emanacją żywiołów reprezentowanych przez dany oręż czy przeciwników, powoduje delikatne przekroczenie granicy chaosu - przynajmniej w niektórych momentach. Dalej zgadzam się, że system walki w obu grach to jeden z najlepszych, jakie zaimplementowano w grach i kompletnie nie uważam, żeby np. ten zastosowany w serii Dark Souls bił go na głowę. Nie mniej, nie uważam żeby druga część idealnie rozwijała to, co świetnie zagrało w jedynce.
Kilka razy już słuchałem tego filmu w formie podcastu, i z każdym razem coraz bardziej dostrzegam brak konsoli w moim życiu. Od wielu seriali na platformach streamingowych się po prostu odbijam, więc tym bardziej chciałbym wreszcie znaleźć sobie "swój" świat wśród gier.
Bardzo dobry esej, słuchałem i oglądałem z przyjemnością mimo, że sam nie grałem, a historię znam tylko z Twojego streszczenia (warto zobaczyć!). Ma w sobie ta historia, ten świat, ta gra coś magicznego, coś co przyciąga... To co mnie najbardziej zauroczyło to sposób reinterpretacji nordyckiej mitologii, tak inaczej, a jednak tak wiernie. Ciężko mi sobie wyobrazić by dało się to z robić lepiej, z większą klasą(!) i szacunkiem(!) do źródła. Eh żeby tak wszyscy potrafili i robili...
Jeszcze raz najszczersze wyrazy uznania dla Ciebie, Dominiki i Michała!!!
PS God of War już czeka na ogranie, a God of War: Ragnarok jak tylko będzie miał swoją PCtową premierę ^^
To jest epickie jaką drogę/metamorfozę przeszedł Kratos patrząc na pierwszą trylogię i kolejne dwie części.
Czyżby to był koniec mega serii czy szykuje się zmiana protagonisty w ewentualnych kolejnych częściach?
No i kogo tym razem należałoby zaorać, może Słowian? Xd
I o tym właśnie będzie ten esej. O tym jak reanimowano tę postać.
Powinna być mitologia chrześcijańską
Nie, Kratosie! Zostaw mojego Swaroga w spokoju xdd
albo właśnie atreus/kratos trafi do krain słowian gdzie ktoś podobnie jak kratos szaleje a on widząc w nim siebie/swojego ojca bedzie chcial mu pomoc itp
Mitologia słowiańska jest za mało znana i za mało popularna, żeby wywoływała w ludziach takie emocje, które owocują coraz to nowymi reinterpretacjami tych opowieści.
Bardzo dziękuję za ten esej 👏🏻
Ciekawe jest to, że GoW rezonował zarówno do mojej części będąca synem (ojca, którego nie miałem) jak i bycia ojcem. W pierwszej części wściekałem się na Kratosa, że jest takim nieporadnym, skrytym bucem. W GoWR na złościłem się na Arteusa, że traktuje ojca z góry i nie docenia jego starań.
Przyznaję też, że gdyby nie postaci, zagranie ich i fabuła, nie przeszedłbym tych gier, które dla mnie są zbyt wolne (za mocni wrogowie w stosunku do ich powtarzalności, w lokacjach, do których trzeba wracać lub które wyglądają tak samo). Dużo lepiej się w zeszłym roku bawiłem przy Horizonie, który jest najpiękniejszym otwartym światem jaki widziałem i ma genialną, inteligentną i najbardziej ateistyczną bohaterkę jaką gry widziały 😀
Wyobrażacie sobie zderzenie Alloy i Freji? Świetne bohaterki.
Niestety wykazujesz się bardzo wybiórczym spojrzeniem na tą postać, jedną część tej historii wychwalasz by tą pierwszą mieszać z błotem i wykazując się kompletna ignorancją na temat Kratosa ze starszych gier. kompletnie ignorując to że gdyby nie to co się stało w Grecji to obecny Kratos nie byłby taki jaki jest teraz. To starym grom Kratos zawdzięcza swoją obecną postać.
Kratos z God of Wara 3 którego przytaczasz jest finalnym produktem drogi jaką przeszła to postać. Kratos zaczynał jako grecki generał który podjął najgorszą decyzję w swoim życiu, i podjął się służby bogom by odkupić winy i pozbyć się wizji które zadręczają jego umysł.
10 lat służył bogom z nadzieją że ci zdejmą z niego wizję i grzechy, poświęcił nawet swoją szansę na zjednoczenie z córką bo gdyby z nią został bogowie i świat śmiertelnych by się zawalił. Cała historia kończy się gdy Kratos wykonuje ostatnie zadanie Bogów i zabija Aresa, ale Bogowie odmawiają usunięcia mu wizji dając mu nagrodę pocieszenia w postaci tronu Aresa.
Frustracja Kratosa rosła z biegiem lat, a kulminacją tego było odkrycie że Zeus przeklnął matkę Kratosa by ta zmieniła się w potwora by nie zdradziła tożsamości jego ojca oraz to że Bogowie uwięzili jego brata w domenie śmierci na dekady męk i tortur. Kratos nie dość że w samoobronie musiał zabić własną matkę to stracił brata po raz drugi gdy ten został zabity przez Tanathosa.
Kratos z dwóch ostatnich gier to produkt swoich złych decyzji oraz tego kim uczynili go bogowie, z biegiem gier przez swoje doświadczenia tracił człowieczeństwo czego efektem była jadka w GOW 3. Nawet w tej grze Kratos nadal miał z siebie coś z człowieka ze względu na to jak z biegiem czasu zaczął przejmować się Pandorą i ostatecznie chciał znaleźć inny sposób na pokonanie Zeusa nie poświęcając jej. Cała seria kończy się gdy Kratos uwięziony w swojej głowie mierzy się z grzechami przeszłości i wybacza sobie mord żony i dziecka znów odzyskując nadzieję i zabijając Zeusa a na koniec pozornie zabijając siebie oddając światu nadzieję by ci mogli zacząć żyć bez bogów.
Ale oczywiście wszystko wybiórczo spłaszczyłeś by zgnoić jedno i wychwalić drugie, całe to odniesienie do starych gier z twojej strony wygląda tak jakbyś grał te gry gdy jest gameplay a gdy są cutscenki nakreślający historie, i motywacje postaci to idziesz na siku lub do kuchni zrobić herbatę.
Dzięki za ten komentarz. Zgadzam się, jest to wybiórcze spojrzenie, ponieważ ma służyć istocie eseju. Po to jest przestrzeń na komentarze, aby otrzymać tak ciekawą polemikę jak Twoja.
Szanuje jak przykladasz sie do pracy.🎉
Dziękuję.
Genialny materiał Filip no nie ma co ukrywać nowy God Of War to arcydzieło ale twoja recenzja to zloto :). Dziękuję ci. Musimy być ...lepsi !
Szacunek za piękny i wartościowy materiał. Szóste RE dla Bez Schematu - REwelacja 👏
Szkoda tylko tych postaci czarnoskórych. Bardzo wybijało to z imersji.
Ja nie wiem - coś ze mną internet zrobił, bo jak tylko Filip powiedział "4" to ja miałem przed sobą obraz pana z wąsem, który mówi coś o betoniarzach xdd
A w ogóle to choć nadal mam wrażenie, że Ragnarok trochę niedomaga w porównaniu do Boga Wojny 2018, tak no trzeba przyznać, w tych grach jest bardzo udana historia o ludziach, może dało by się ją usprawnić, może nie spełniła wszystkich moich oczekiwań, ale trzeba przyznać - kawał niezłej roboty! I niezła robota też dla Ciebie Filip, bo nawet ktoś tak uporczywie nieusatysfakcjonowany jak ja może tę historię bardziej docenić dzięki tobie!
A ja zawsze doceniam Twoją krytykę
Reanimacja? Raczej kontynuacja oddająca sprawiedliwość tej postaci.
Zdecydowanie doceniam jakość wykonania dylogii God of War, chociaż nie postawiłbym jej wyżej od Elden Ringa. Głównie przez posiadanie mniej spójnej budowy świata, który sprawia wrażenie kręcenia się wokół historii głównych bohaterów, co czyni go mniej przekonującym i wiarygodnym. Wygrywa oczywiście na polu rozbudowania protagonisty, czego można oczekiwać w sytuacji, gdy prosta reprezentacja gracza zostaje porównana z twarzą serii. Dochodzi jeszcze fakt, że kładzie ona większy nacisk na główny wątek fabularny, a nie wiele pobocznych ze wspólnymi elementami. Osobiście zacząłem czuć sporo patosu, kiedy wyjawiono "prawdziwą" wizję Ragnaroku, opierającą się na zjednoczeniu wrogów przeciwko tym złym Asgardczykom. Nie widzę tutaj Kratosa jako antybohatera, bo przed wydarzeniami z gier doszło u niego do całkowitej zmiany osobowości, czyniącej go ułomnym bohaterem z pękniętą rodziną. Brakowało mi też rozwinięcia Faye przez rozmowy z nią, kiedy on i Atreus byli w krainie umarłych, gdzie coś takiego miałoby sens.
Ja wczoraj przez półtorej godziny walczyłem z królową Valkirii mimo że znałem jakie będą ataki to trzeba było tak sie skupić na tej walce
GOD OF WAR JEST WSPANIAŁE ❤
Oczywiście, że były prymitywne. Dopiero nowe GoW zrobiły z niego... "Człowieka".
Kocham GOW-a i niesamowicie bardzo chciałbym żeby twórcy gry poszli o krok dalej przekroczyli swoje limity i stworzyli kolejną część z otwartym światem to moje marzenie ❤️ móc zupełnie dowoli eksplorować świat.
Ta gra to istne ARCYDZIEŁO!!!👌
W sumie to GOD OF WAR umi zaskoczyć od Kratosa bezlitosnego Boga do lepszego Boga który ma syna podzielonego na Boga/jötuna/śmiertelnika
15:40 łojojoojoojj
Polski Odyn brzmi jak na moje zdecydowanie lepiej
W sumie, Filip, sprawdziłeś sobie przynajmniej w necie jak wypadł polski dubbing?
Patrząc na to że na livie z Wiedźmina byłeś zaskoczony tym kto podkłada pod Kratosa w polskiej, zakładam że nie
A tak poza tym to świetny esej.
A gra była piękna, choć tylko ją oglądałem
I powiem, że ma jedną straszną wadę, zbyt dobrze wpycha wspaniałe dialogi w nic nie robienie
chciałem skakać po filmie żeby pomijać nieistotne momenty, ale nawet w trakcie jechania saniami po lokacji jest czego słuchać
więc im bardziej zniecierpliwiony byłem fabuły, tym więcej cierpiałem na traceniu dobrych historii ;(
Był tam moment kiedy się wzruszyłem mimo że nie wiem czy powinienem
ten kiedy Kratos przygotowując się do ostatniej bitwy opowiada historię Atreusowi
która ewidentnie jest o nim a jest o starcu który zmęczony życiem przywitał śmierć i miałem takie... "czy oni mi go zabiją?"
#bezschematu
Może myślałeś nakręcić Filmik jeszcze o God of War o tym co czeka przyszłość seri God Of War? Co dalej z historią Kratosa i Atresusa ? Może jakaś inna mitologia np hinduska albo słowiańska?
Nigdy żadna gra nie zawiodła mnie tak jak God of War, skończyłem tylko dla świetnej fabuły
Ja mam obie te części ale już nie gram bo przeszłem to z 9 razy
Jeżu kolczasty, jaki to był dobry esej! Zagram w to kiedyś, serio.
tu brakuje jeszcze dopełnienia z dlc do ragnarok i było by cacy po całości
No widać serducho w tym materiale 😁 perfekcja 👌
Piękne po prostu piękne👋
😊👍
Widziałem ten materiał na kanale już kilka razy i sądziłem że nie muszę oglądać bo grałem w God of war i znan historię.. ale to jak o tym opowiadasz jest istnie niesamowite i przywraca wspomnienia czasów kiedy jawnie ze łzami w oczach można było oglądać cut sceny z tej gry.. tak jak podczas wiedźmina można było płakać podczas sceny cierpienia Umy i tego jak wiedźmini to przeżywają czy śmierci Vesemira... Historia God of war urzeka i ryje się w pamięci na lata. To jak ty o tym mówisz skłania do kolejnych refleksji i przeżycia tej historii jeszcze raz za sprawą twojego głosu.
Dziękuję
Jak dla mnie lepszymi częściami były stare części. Ten wątek z synem nie pasuje do tej postaci.
Pasuje perfekcyjnie. Wreszcie pozwala jej na nowo być czlowiekiem
Co do starych gier, zgadzam się po części z tym co powiedziałeś, jednak uważam, że taki był właśnie zamysł. Szczególnie w 3 części gdzie Kratos nie jest mawet antybohaterem tylko wręcz antagonistą. On jest prawdziwym potworem tej gry i właśnie mamy czuć do niego antypatię czy wręcz odrazę. To przynajmniej dla mnie jest czymś co jest najbardziej interesujące w postaci i drodze Kratosa, która jest naturalnie kontynuowana i rozwijana w nowych grach i nie uważam, żeby była to reanimacja ale po prostu rozwinięcie. I tak bardzo dobry i ciekawy materiał
O chłopie... wracam do GoW.
I też mam the last of wast part 2
Fifi, skąd te zmiany miniatur, jak można zapytać? :)
Wiesz, cały czas się uczymy, robimy je coraz lepiej. I taka zmiana pomaga czasem na nowo „podbić” materiał. A z niektórych jestem szczególnie dumny ;)
@@BezSchematu i słusznie, bo to rewelacyjne materiały ! :)) pozdrawiam, wszystkiego dobrego 😊
mam takie same zdanie co ty
Kurcacek, jak ty piknie analizujesz / opowiadasz. Szacun. Prawie namówiłeś mię na gre w toto. Prawie :)
Dziękuję. Warto.
Wiem, że należę do mniejszości, ale o ile Kratos w pierwszych GoW mi się zabójczo (hehe) podobał, a sama gra była wg mnie miodna i zapewniała nieziemską przyjemność, o tyle GoW z 2018 i ragnarok uważam za abominację.
Uważam, że postać Kratosa wraz z wiekiem straciła "jaja" i stała się właśnie "tatuśkiem" z "bombelkiem".
Nie zrozumcie mnie źle - seria od 2018 to nie jest zła gra, ale główny bohater TO NIE JEST BÓG WOJNY z oryginalnego GoW. Nie zaakceptuję przemiany bohatera który był duchem zemsty, rozpaczy, goryczy i złości, w zniewieściałego tatuśka który daje okładać się po ryju i nie zabije kogoś, kto chce skrzywdzić jego i jego bliskich.
Ktoś wziął starą, dobrą markę i dorobił do niej swoją "głębię". GoW miał swój urok w tym, że był płytki. Był przepełniony gniewem, brutalnością, krwią i okrucieństwem i to była jego mocna strona. Miażdżenie wrogów sprawiało autentyczną przyjemność.
GoW 2018 / R to wykastrowany byczek, z przypiłowanymi rogami, z ładną, chociaż niezbyt twórczą historią.
Niestety.
Nie odebrałem tego źle. Masz diametralnie odmienną opinię od mojej, ale podoba mi się, jak racjonalnie ją wyłożyłeś - bez umniejszania odmiennym upodobaniom. Oryginalna trylogia to gameplayowa żyleta jeśli kocha się DmC. Ale nowa dylogia pasuje mi bardziej pod każdym względem. A to, że jest „tatuśkiem” kompletnie nie jest tak banalne, jak to brzmi ;)
@@BezSchematu cieszy mnie to że nie odebrałeś mojej opinii źle, bo to tylko, no właśnie - moja opinia.
Każdy może mieć swoją i to jest wg. mnie cudowne, a brak jednomyślności sprawia, że ludzkość jest właśnie piękna w swojej brzydocie :)
Ogrywałem wszystkie GoW. W nowych brakuje mi właśnie tej totalnej, krwawej łaźni z oryginalnej trylogii. Nie jestem w stanie uwierzyć w przemianę bohatera, tak diametralną. Ktoś kto był w stanie oddać swoją duszę, zamordować własną rodzinę, wypruć flaki własnego ojca - ta sama osoba, tylko jakiś czas później ma płakać, bo "może być bogiem, którego ludzie nie będą się bać"?
Ale rozumiem czemu kogoś może to przekonywać :)
W końcu ponad 90% graczy wybiera granie "dobrym" w grach i chce np. wyleczenia z bezpłodności Krogan w ME.
W mojej opinii należałoby ich eksterminować, a nie leczyć :D
W zakończeniu Ragnaroku najbardziej podoba mi się to, że Kratos nie opisuje tego, co zobaczył na ołtarzu, jako fakt czy koniec podróży, ale jako ścieżkę. Drogę, którą wybierze, bo w nią wierzy, a nie dlatego, że została na niego zesłana. Wie, że to, co zobaczył to możliwość, a nie pewnik, że na swój status będzie musiał zapracować, by później mógł go pielęgnować. Przed nim ciągły rozwój, a nie spoczęcie na laurach.
Niesamowite jak darmowy dodatek wyśmienicie dopełnił to już wspaniałe zakończenie. Nie ma już boga wojny. Został tylko bóg nadziei. Bardzo bym się cieszył Filipie jeśli zrobiłbyś live z ogrywania Valhalli. Bo według mnie warto zagrać w dlc jeśli uwielbia się duologię nordycką, a także i orginalne części
Obiecuję, że to rozważę
@@BezSchematu ❤️
Freya i Kratos❤
Daję komenatrz, żeby bujnąć materiał. Puściłem go też na pełnym wyciszeniu w tle, gdyż jestem w trakcie Ragnaroku i nie chcę sobie niczego popsuć. Zapewne kawał kapitalnej roboty, do której wrócę jak już się uporam z Odynem. Na razie bujam się z Freją po Vanaheimie i jest pięknie.
A w god of war assccension, chains of olympus i ghost of sparta, grałeś?
Grałem, świetne gry. Jak zresztą reszta. A z mojego punktu widzenia marginalne względem istoty tej opowieści o Kratosie.
@@BezSchematu Czyli grałeś?
Ja wierzę w Boga.
Dzięki, kolejny świetny (mało powiedziane) esej. GoW był na liście do ogarnia, ale skoczył właśnie prawie na samą górę.
to chyba wersja konsolowa, bo jak na razie na steamie pojawiła sie wersja z 2018. bo ragnarok nie znalazłem na pc.
nie no, ja sie cieszę że kratos i freja nie skończyli razem, wole ich widzieć w przyszłości jako towarzyszy którzy razem coś budują dbając o swoje krainy, niż kochanków
Czyżbym skłonił cię pytaniem na streamie na wiedźminie do zmiany tytułu?
Czy może ktoś inny zaraz po mnie zadał to pytanie?
czy właśnie jeszcze raz zakochałem się w B/S? Być może.
Angbroda była mulatką ? chyba nie więc nie do końca zgadzam się z tym co mówisz o szacunku do materiału źródłowego ..
Rzeczywiście, w świecie bogów kolor skóry był kluczowy, całą reszta mogła być umowna…
@@BezSchematu nie w świecie bogów ale w świecie mitologii nordyckiej owszem , nie czepiam sie bo mi to loto ale santa monica tak jak inne studia ugieły się pod naciskiem niektórych środowisk ..
@@dawidoowski3016 przecież Jotunowie to postacie fantastyczne, które pochodzą z fantastycznej krainy Jotunheim więc nie muszą oni być tacy jak mieszkańcy midgardu
Jak ogram w końcu Ragnarok to na pewno tu wrócę a teraz komentarz dla zasięgów
Wyborny materiał psze Pana :)
7:30 Myśle, że tutaj na początku bardziej wychowanie Kratosa brało górę. Kratos to Spartiata, był wychowywany poprzez Agoge. Chciał też tak wychować syna aby był twardy. Widać to w momencie gdy Atreus trafił jelenia z łuku. Kratos wyciągnął rękę chcąc poklepać w geście uznania po czym ja cofnął. Bo Atreus dostał zadanie i miał je wypełnić tyle, żołnierskie wychowanie.
Zgadzam się. Dyscyplina spartańska, ale również lęk. Wprost mówi o tym w Ragnarok jego ukochana Faye.
Bez zbędnego gadania. Zajebisty odcinek szefie! A takie pytanko do wszystkich. Czy Nowa Gra + jest już dostępna albo będzie za niedługo w ragnaroku? Chciałbym jeszcze raz zagrać ale od momentu w którym jestem teraz. Może jeszcze uda mi sie pokonać ostatniego berserkera i walkirie, gratuluje wszystkim którym się udało, ja sie poddałem bo juz mialem dosyć : D
Mały edit: wlasnie skończone na 100%. Ten materiał mnie zmotywował zeby to zrobic
Tak ;)
1:41 re re re re re Resident Evil!
Co to za muzyka w tle?
Reab's lament od Bear'a Mccreary
Wspaniały materiał, dziękuję.
Włożyłeś moje myśli i wdzięczność, w swoje słowa i ten material, którym w należyty sposób oddajesz miłość i szacunek tym grom ✨🫶🏻
17:00 Z jakiego to filmu ? Pozdro :)
Chyba The Witcher: Blood Origin
25:07 Co znaczy "zrozumieć swoje położenie?"
Wstępnie myślałem że chodzi o pozycjonowanie sie, ale to raczej coś szerszego.
26:32 A tu widzę siebie mówiącym o orkach.
I tak nie uwierzę, bo GoW z 2018 to największe rozczarowanie ever.
Fabuły nie oceniam, bo tak rozczarował mnie gameplay, że częściej byłem wyłączony niż włączony podczas tej gry.
Ok.
Ok.
Ok.
To może nie graj na easy ;)
@@szymonmovies90 Na żadnym poziomie ciekawsze nie będzie. Zresztą sami recenzenci w recenzjach przyznawali, że w Ragnaroku przełączali się na easy, aby tylko zakończyć tą grę 🤣
Kolejny świetny esej, gratulacje Filip i ekipo oby się jednak poniósł w internety!
Krótka piłka jestes zajebisty i nie daj sobie wmówić że jest inaczej twoje eseje są świetne