Co dzieje się w umyśle osoby borderline?
Вставка
- Опубліковано 27 вер 2024
- Co czują osoby z zaburzeniem osobowości typu borderline? Co dzieje się w ich umysłach? Jak patrzą na świat i jak to wpływa na otaczającą je rzeczywistość? Druga część rozmowy z Mileną Karlińską-Nehrebecką, która jest psychologiem, psychoterapeutą, wykładowcą psychoterapii, prezesem Polskiej Federacji Psychoterapii i Polskiego Instytutu Psychoterapii Integratywnej.
Patronite: patronite.pl/t...
Część pierwsza wywiadu: • Od wylewnej miłości do...
Blog: www.totylkoteo...
Najbardziej wnikliwy i profesjonalny materiał o borderline jakiego słuchałam 🙌
Niesamowity ogrom wiedzy. Dużo wątków poruszonych przy okazji o których nikt nie mówi.
Świetny wywiad, usłyszałam tu mnóstwo informacji też prządkujących moją wiedzę o borderline
Ogromnie ciekawa rozmowa, chętnie posłuchałabym więcej tak wnikliwych rozmów na tematy zaburzeń z p. Mileną.
Pan prowadzący dla mnie super!
Głupstwa opowiadasz, ten człowiek nie ma pojęcia o problemie 40:02
Bardzo ciekawe spojrzenie na róznicę terapeutyczną odnośnie niepozwalania na poluźnienie. Od mniej więcej pół roku szukam info o borderline i nigdy na to nie trafiłam. Bardzo trafne moim zdaniem.
To brzmi dokładnie jak opis mojej byłej dziewczyny, wraz z jej patologiczną matką. Nie mam z nią kontaktu, ale mam nadzieję że wyszła lub wyjdzie z tych zaburzeń.
Mnie zabrano matce jako niemolwe bo byla alkoholiczka i mnie zaniedbywala . Potem abylam adoptowana. Mialam cudownych rodziców aczkolwiek straumatyzowanego tate z nieprzepracowana trauma porzucenia bo sie wychowal w bidulu co doprowadzilo do deprywacji emocjonalnej. Tata nie panowal nad swoimi emocjami,uniewaznial moje emocje, bylam swiadkiem jego wybuchow gniewu albo wyzywania sie na przedmiotach, takich impulsywnych zachowan. Mama adopcyjna umarla gdy mialam 24 lata. A z biol nie mam wiezi ale jestesmy podobne wewnetrznie i mam jej rysy twarzy. Ona zachowuje sie jakby miala borderline(okaleczenia, proby samobojcze, dewaluacja wszystkich wokol, klotliwosc, nalogi, problemy z prawem, niestabilne zwiazki, ofiara przemocy w dziecinstwie, "eurosierota", nieodpowiedzialna, nie umie byc matka, egocentryczna, niestabilna emocjonalnie). Dorastalam w poczuci nienawisci do moich biologicznych rodzicow ze mnie opuscili/nie kochali i w tym do siebie bo jestem z ich krwi.
Dziękuję
Wysłuchałem z dużą ciekawością. Zastanawiam się nad nawiązaniami do psychoanalizy, czy warto podpierać się tak starym nurtem? Może powinniśmy już odłożyć go na półkę z napisem "historia".
Niektóre kwestie z psychoanalizy zostały obalone, inne potwierdzone. To też temat na osobny wywiad.
@@teoreticototylkoteoria4823 tylko mechanizmy obronne i nieświadomość nie zostały obalone
Super ciekawy wywiad
14: 21 ..." Prawdziwega lub rzeczywistego" czy to na pewno są aż tak rozbierzne 🤔
Dziękuję za wywiad❤
Dobra, ja to przemyślałem, co może być nie tak z tą internalizacją. Bo to nie o to chodzi. Jeżeli można zinternalizować każdą rzecz, to nie rzecz w tym, że obiekt nie jest zinternalizowany. Pewnie jest, bo się przecież zawsze da zinternalizować. Problem musi być w czymś nieco innym. Jest jeszcze przecież stosunek do obiektu i akceptacja. Jedne rzeczy można lubić, a innych nie. Można też jedne akceptować, a innych nie. I w tym pewnie rzecz.
14:12 zapaznajcie sie co znaczy "apokalipsa" bo pleceniem bzdur problemu nie rozwiąże nikt.
Dalej nie rozumiem tej teorii, bo przecież internalizowanie obiektów jest w gruncie rzeczy proste. Wystarczy książkę jakąś przeczytać albo kilka książek, albo jeszcze film obejrzeć, albo w realu doświadczalnie zobaczyć czym to jest, albo praktyki nawet medytacyjne, jeśli jest to coś bardzo abstrakcyjnego, związanego z czuciem i energią. Mantry różne np. gayatri matra. Jeśli żadna metoda internalizacji nie działa, to nie wiem, to jest dziwne, że się nie da przyswoić wiedzy. Czasami wiedza jest trudna, może wymagać innej wiedzy albo przekraczać zdolności intelektualne człowieka. Wtedy rozumiem.
Świetnie wytłumaczone, bardzo ciekawy odcinek .
Mam do autora pytanie trochę niezwiązane z tematem. Co sądzisz o nagonce na Twoją osobę związaną z Twoimi artykułami na temat transseksualizmu i jego terapii? Sam jestem w trakcie studiowania kierunku medycznego, ale na temat płci niczego się w ciągu tych kilku lat nie dowiedziałem. Chciałbym sobie wyrobić na ten temat zdanie, ale trochę ciężko mi się za to zabrać i nie wiem od czego zacząć. W tej chwili sytuacja wygląda tak, że wchodzę na Twój artykuł i wszystko wydaje się w porządku - podane źródła itp. Potem wchodzę na FB i widzę dziesiątki komentarzy zarzucających Ci transfobię, niepoparte zresztą żadnym argumentem, ewentualnie zarzucanie Ci, że nie masz stopnia naukowego. I w tym momencie pojawia się dysonans - środowiska lewicowe zawsze wydawały mi się dość wiarygodne w kwestii podejścia do badań naukowych, zwłaszcza w porównaniu do przeciwnej strony ideologicznej, pomimo że osobiście daleko mi do bycia lewicowcem, jestem raczej w centrum. Ja czegoś nie dostrzegam? Czy te środowiska stały się już tak zaślepione ideologicznie, że już nie można im zaufać?
Tak jak piszesz- stały się zaślepione ideologicznie i absolutnie nie można im ufać w temacie transseksualizmu.
@@lenaw.9541 Zastanawia mnie więc jak ta sprawa wygląda z punktu widzenia psychologii. Jak to się stało, że środowisko które dotąd uchodziło za dość racjonalne w kwestiach takich jak szczepienia czy zmiany klimatyczne zaczęło głosić tak antynaukowe rzeczy jak negowanie istnienia 2 płci? Może ja o czymś nie wiem, jestem gotów na zmianę zdania jeśli zobaczę rzetelne dowody, ale negowanie czegoś tak podstawowego jest chyba poziomem abstrakcji jeszcze wyżej niż twierdzenia płaskoziemców.
W kwestii wyrabiania sobie zdania na tematy naukowe lub około naukowe to polecam nie słuchać osób ze skłonnością do politykowania. Nie ma znaczenia czy to prawica, lewica czy centrum, choć większe prawdopodobieństwo ideologizacji problemu będzie u osób o twardych przekonaniach politycznych. Niestety nie każdy jest predysponowany do bycia naukowcem i tytułu naukowe nie wiele tu pomogą, jeśli temat schodzi w obszar polityki czy etyki
@@velRic Właśnie ciężko znaleźć kogoś w tym temacie, kto by nie politykował :(
Wspaniały odcinek
Nie wiem nadal jak postawic diagnoze ..bo nic sie nie wyklucza, a raczej naklada.
Mi terapeutka w teacie SCID zdiagnozowala borderline i zależna. Tez pokazal. Oprócz tego mam stara psychiatryczna diagnoze droga wywiadu. A co z BPD+ADHD
3 pierwsze minuty stracone bezpowrotnie
5 minut...😭
Ludzie, którzy wymyślili nazwę obiekt na matkę, to chyba jakieś grzyby brali, bo to kompletnie bezsensowe jest, nazywanie konkretnej osoby abstrakcyjnym pojęciem. Jak już iść w tak abstrakcyjny język, to czemu nie przedmiot albo rzecz? I czemu tylko matki są obiektami, kiedy jest to sprzeczne ze źródłosłowem? Dowolna rzecz może być przecież. A jak już jesteśmy przy internalizacji, to przecież każdą rzecz można zinternalizować i ona jest reprezentowana w umyśle jako pojęcie, wyobrażenie, emocja z tym związana itd. Bez sensu są takie ogólne pojęcia, bo wszystko do nich pasuje.
Człowieku zacznij bo za dużo gadasz o glupstwach
Gdzie znajdę badania na temat tego, ze ludzie z tym zaburzeniem żyją 20 lat krócej?
Witam. Tylko w statystykach samobójstw znajdziesz to odzwierciedlenie( niestety) Pozdrawiam..
Ta babka chyba sama ma coś z głową w kółko jedno i to samo gada i przekłada na inne pytania. Słaby materiał
dlaczego? Ciekawie rzuca światło na poczatki życia osoby z takim zaburzeniem. Mnie matka odpychała. Niby w dobrej wierze, wypychala do swiata, no ale daj spokoj, co to za matka co nie przytula dziecka.
choc borderline jako caloczasowe utozsamianie sie z matką jest słabe. Border raczej nie zawłaszcza.
@@HannahHannahHannahmnie zabrano matce gdy mialam 3 msc ale potem mialam mame kochana. Ale zmarla a ja mimo 30 lat czuje sie zagubiona I ciaza mnie przeraza
Ten wywiad jest tak niesamowicie stygmatyzujący, że nawet nie wiem jak to skomentować. Wtręty prowadzącego są nieraz wręcz obrzydliwe. Osoba zaburzona jak małpka w cyrku, ciekawy przypadek do pogawędki i rozebrania na czynniki pierwsze przez ludzi, którym wydaje się,że wiedzą jak to jest być zaburzonym.
Nie zgodzę się. Mam diagnozę bpd od przeszło 20 lat. Jestem po kilku terapiach. Samoedukuje się żeby sobie pomóc. Pani która jest Gościem prowadzącego dostarczyła mi bardzo dużo fachowej wiedzy i zdrowego, współczucia wynikającego z profesjonalizmu. Świetna rozmowa.
Bardzo ciekawy podcast o borderline, brakuje mi też informacji jak wyjsc po relacji z osobą z bpd. Ja po związku z mężczyzna z bpd mialam ciężka depresje, traume.. zostawił mnie z dnia na dzień, a po tym rollercoasterze jaki mi dostarczał bylam rozdrażniona i rozchwiana już emocjonalnie totalnie. Taki zwiazek jest totalnie niestabilny, osoba z bpd wiecznie się kloci o absurdy, zrzuca wine na nas, doprawia nam diagnozy, nie widzi często żadnego problemu w sobie, innym opowiada o nas źle, raz kocha, raz nienawidzi, często jest egoistą, a na koniec nas jeszcze porzuca w nienawiści od tak innym mówiąc, że to my mamy problemy ze sobą.... Brakuje mi jak się podnieść po takim czymś, osobiście chodziłam na terapię, czytałam o bpd, traumach, oglądam filmiki, webinary ale marzę żeby kiedyś też "zadbac" w social o takie osoby jak ja. 😔 Dziękuję za podcast bo też dal mi do myślenia, że wszystkie okropne słowa jakie mi mówił to był "wyrzut zlosci" niż prawda o mnie... Ale powiem jedno relacja z tą osobą oraz wszystko co mi zrobil na koniec było najgorszym moim doświadczeniem w zyciu....
Obserwowałem bardzo podobne historie dotyczące relacji z osobami z BPD i HPD. Może to temat na kolejny odcinek podkastu? Dziękuję za komentarz.
@@teoreticototylkoteoria4823 byłabym bardzo wdzięczna, co prawda jestem prawie rok po rozstaniu, wielu książkach terapii ale jak najbardziej chętnie obejrzę i może sobie jeszcze jakoś pomogę... poza tym naprawdę wiele jest takich osób jak ja, ponieważ się zgadałam na jednej grupie, ja sama już mialam mysli rezygnacyjne... będziemy na pewno wdzięczni ❤
Odezwij się do mnie na priv, prowadzę czat dla osób po takich związkach
@@user-zg3km1li7b Trudnym do zrozumienia językiem mówią psychologowie, obawiam się, że nie byliby w stanie mi pomóc. Ja miałam trochę zranień z dzieciństwa, ale do psychologa nie poszłam, jednak udało mi się je przepracować z pomocą Bożą a u Braci Mniejszych Kapucynów w Zakroczymiu na dniach skupienia otrzymałam pełne zrozumienie moich problemów. Oni prowadzą Ośrodek Apostolstwa Trzeźwości. Problem alkoholu nigdy nie dotyczył mojej rodziny, ale terapia uzależnień, to zdecydowanie szerszy temat. Odkryłam, że jestem 3D - Dorosłe Dziecko z rodziny Dysfunkcyjnej (rozbitej). Mechanizmy uzależnień są zawsze te same. Kiedy je poznasz - drzwi osobistego więzienia same się otwierają. Oczywiście to jest proces, ale szukałam rozwiązania sama wiele lat a tamte 3 dni w zasadzie rozwiązały wszystko. Dałam sobie prawo do postawienia swoich rodziców w stan oskarżenia, przeprowadziłam proces, żeby w końcu im wybaczyć, bo wiedziałam co, że mam prawo i że ich kocham.
Chciałam jednak opowiedzieć o zdarzeniach z ostatnich dni.
Zobaczyłam post na FB o tym, żeby sobie nie pozwalać wmówić, że jest się zerem. - Zabrałam głos. Skrytykowałam ten tekst, bo z niego nic nie wynika, bowiem ktoś zgnębiony wie, kto go wdeptuje w ziemię i wie, że nie powinien na to pozwalać, ale nie wie jak to zrobić zazwyczaj czuje się bezsilny. Dopisałam też swoją refleksję, że - moim zdaniem - uzależnienia zawsze są wzajemne, tzn. że nie da się uzależnić osoby, która sama tego nie robi. Po napisaniu tych słów zastanawiałam się, czy rzeczywiście mam rację, bo to nie jest wcale łatwo zauważalne, jednak autor poczuł się zaatakowany moimi uwagami i przejechał się po mojej osobie wielkim walcem. Nie powiem, ciśnienie mi skoczyło, ale on pisał o sobie - jaka to ja nie jestem - przecież zupełnie mnie nie zna. Odpisałam mu, że właśnie powiedział mi, że jestem zerem, ale że nie może mnie dotknąć, bo ja w te gierki nie gram. Napisałam mu tylko, że jest hipokrytą, bo kolportuje rzekomo pozytywne komunały a sam traktuje ludzi z pogardą. Napisałam mu, że mnie to nie dotyka, bo ja jestem wolna. Ja nie krytykowałam jego osoby, tylko jego post, on poczuł dyskomfort i zaatakował źródło dyskomfortu. - Czy nie na tym polega borderline? To pierwotna reakcja dzikiego zwierzęcia. Zaproponowałam mu, żeby spróbował kochać tego, kto sprawia mu ból. - To właśnie na tym, polega miłość do człowieka, że otwieramy się na niego i pozwalamy się zranić.
- Tak, jak Jezus Chrystus.
Tak więc doszłam do uniwersalnej prawdy Ewangelii, którą niekoniecznie zawsze wiedziałam jak stosować w życiu, ale przez tę mało przyjemną dyskusję przećwiczyłam proces odporu na atak. - To miłość. Zakończyliśmy dyskusję bez urazy mimo, że miałam do tego niezaprzeczalne powody. Pouczyłam go a nikt tego nie lubi, jednak nauka musiała być coś warta, bo przyjął to chyba z pokorą - co znaczy, że udało mi się pouczyć go nie poniżając go zbytnio - wiadomo, faceci nie znoszą mądrych bab.
Potem opowiedziałam o tym koleżance i przyszła mi refleksja jeszcze bardziej uniwersalna - że tak właśnie rozprzestrzenia się grzech, że jeśli doznajemy urazu to mamy pragnienie oddać/przekazać w dwójnasób, albo i razy 4. Jak wirus, dostaję go od jednej osoby a zarażam kilka.
„21 Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!” - Rz - 12
Osoba z zaburzeniami osobowości jest jak człowiek przed Dekalogiem. Trzeba mu było wyraźnie określić: oko za oko, ząb za ząb. Są nacje, gdzie i dziś za oko obcina się głowę, więc Stare Prawo wprowadza sprawiedliwość, ale Nowe Przymierze wprowadza miłosierdzie i ono jest naszym zbawieniem i naszym celem. My musimy być miłosierni, żeby miłosierdzia dostąpić.
Reasumując moje przemyślenia - wydaje mi się, że każdy zna sposób, jak sobie radzić z tym, kiedy ktoś nas rani tylko dlatego, że sam nie potrafi przyjąć najmniejszego dyskomfortu i składa się z samych zranień. - Trzeba takich kochać, ale miłość, to nie tylko głaski i przytulanki. Miłość realizuje się w prawdzie, która zazwyczaj boli, więc musi być podana z pokorą.
Ja uczę się tego od wielu lat i pewnie jeszcze trochę mi to zajmie, ale wiem, że idę właściwą drogą.
Nie są to „sposoby” radzenia sobie, ale uniwersalna Zasada, która pasuje do każdego, niezależnie od dysfunkcji a wszyscy jakieś mamy.
Pozdrawiam
@@izabojar2981 wiesz co pod koniec związku próbowałam dotrzeć na różne sposoby, na moje "miłosierdzie" tak naprawdę to wykorzystywał... ranił mnie tylko bardziej śmiejąc mi się w twarz i oszukując za plecami... zaś na moją złość wobec niego " oko za oko" zab za zab wielkie zranienie z jego strony, wyzywanie mnie itd... mam wrażenie, że są osoby na których nic nie działa... przynajmniej to widziałam przez ostatnie pół roku z ex... jak wybaczalam to się odwracało przeciwko mnie, jak robilam to samo to bylam ta zła, a ona jakby zbierał argumenty, że z nim jest wszystko okej, a to ja jestem fatalna... chyba po prostu z niektórymi się nie da...
Sitko przed mikrofonem koniecznie 👍
Pan ma borderline ?
Dziekuje bardzo świetny podcast