ឆ្នេរសមុទ្រកម្សាន្តល្បី៏ៗនៅក្នុងកម្ពុជា

ឆ្នេរសមុទ្រកម្សាន្តល្បី៏ៗនៅក្នុងកម្ពុជា
បើប្រៀបធៀបជាមួយបណ្តាប្រទេសជិតខាង តំបន់ឆ្នេរសមុទ្រកម្ពុជាដែលពោរពេញដោយភាពទាក់ទាញ គឺជាអចលទ្រព្យដែលមិនទាន់មានការអភិវឌ្ឍខ្លាំងក្លានៅឡើយទេ។ ឆ្នេរដែលមានប្រវែង ៤៤០ គីឡូម៉ែត្រនេះ រួមបញ្ជូលទាំងតំបន់ដ៏ធំមួយដែលមិនទាន់មានការធ្វើនគរូបនីយកម្មនៅឡើយ ជាទីសម្រាប់ប្រជាជនក្នុងតំបន់អាចប្រកបរបរចិញ្ចឹមជីវិតដោយអាស្រ័យធនធាននានានៅតាមឆ្នេរសមុទ្រ។ ឆ្នេរសមុទ្រកម្ពុជាលាតសន្ធឹងនៅតាមបណ្តោយនៃឈូងសមុទ្រថៃ ហើយរួមមានខេត្តចំនួន ៤ ដូចជា៖
ខេត្តកោះកុង
ខេត្តព្រះសីហនុ
ខេត្តកំពត
ខេត្តកែប
សិទ្ធិស្តីពីការបង្កើតតំបន់សេដ្ឋកិច្ចផ្តាច់មុខ ដែលអាចលាតសន្ធឹងរហូតដល់ចម្ងាយ ២០០ម៉ៃល៍ពីឆ្នេរ (ប្រហែល ៣៧០.៤ គីឡូម៉ែត្រ) គ្របដណ្តប់លើផ្ទៃនៃឈូងសមុទ្រថៃ ប្រមាណ ៥៥,៦០០ គីឡូម៉ែត្រក្រឡា ត្រូវបានបង្កើតដោយយោងតាមសន្ធិសញ្ញាអង្គការសហប្រជាជាតិស្តីពីច្បាប់ដែនសមុទ្រ1 និងគាំទ្រដោយអធិបតេយ្យភាពរបស់កម្ពុជាលើធនធាននៃតំបន់ឆ្នេររបស់ខ្លួន។
តំបន់សមុទ្រ និងឆ្នេរ រួមបញ្ជូលទាំងដី, ទាំងក្នុងសមុទ្រ និងនៅលើគោក រួមទាំងព្រៃកោងកាង ហើយលើកលែងទន្លេ និងបឹងបួរចេញ។
បញ្ហានានាដែលទាក់ទងនឹងជីវសាស្ត្រ គឺត្រូវបានយកចិត្តទុកដាក់ជាពិសេសសម្រាប់សង្គមស៊ីវិល ហើយវាក៏ជាបញ្ហាមួយដែលត្រូវបានរាជរដ្ឋាភិបាលយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងដែរ។ ការស្រាវជ្រាវថ្មីៗ បានប៉ាន់ប្រមាណថា នៅក្នុងដែនសមុទ្រកម្ពុជា មានវត្តមាន ស្មៅសមុទ្រ ១០ប្រភេទ, ផ្កាថ្មរឹង ៧០ ប្រភេទ, ដើមកោងកាង ៣០ ប្រភេទ និងត្រី ៤៣៥ ប្រភេទ។3 បន្ថែមពីនេះ មានប្រភេទសត្វ និងរុក្ខជាតិដែលគួរឱ្យកត់សម្គាល់មួយចំនួនទៀត ដូចជា សត្វឌូហ្គាំង និងសេះសមុទ្រ។ ការធ្វើស្ថិតិថនិកសត្វនៅក្នុងទឹករបស់កម្ពុជាឆ្នាំ ២០០១ បានរកឃើញមាន ១០ប្រភេទសត្វ (សត្វផ្សោត និងបាឡែន)4។ ការអភិរក្ស និងការការពារប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីទាំងនោះនៅតែជាបញ្ហានៅឡើយ។ ជាឧទាហរណ៍៖ បញ្ហាសុខភាពដែលគេបានសង្កេតនៅលើផ្កាថ្មបានរកឃើញថា មានការលេចឡើងនូវពណ៌សយ៉ាងខ្លាំង(ឡើងស្លេក)។5 ការគំរាមកំហែងមួយចំនួនត្រូវបានគេលើកមកបង្ហាញតាមរយៈគម្រោងអភិរក្សតំបន់ផ្កាថ្មកម្ពុជា ដែលរាប់ទាំងការបំពុលក្នុងដែនសមុទ្រ ការនេសាទហួសហេតុ កករល្បាប់ និងការអភិវឌ្ឍតំបន់ឆ្នេរ។
រីឯប្រព័ន្ធអេកូឡូស៊ីដ៏សំខាន់មួយទៀតនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជានោះគឺ ដើមកោងកាង ដែលវាដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់សម្រាប់ការរស់នៅរបស់ប្រភេទសត្វសមុទ្រនានា។ ព្រៃកោងកាងក៏ជួយការពារឆ្នេរសមុទ្រផងដែរ ដែលវាដើរតួជាតំបន់ទ្រនាប់ប្រឆាំងនឹងការគំរាមកំហែងពីអាកាសធាតុ និងសំណឹក។ ជាទូទៅ ពួកវាប្រឈមនឹងគ្រោះថ្នាក់ប្រហាក់ប្រហែលនឹងតំបន់ឆ្នេរដែរ ជាមួយនឹងការកាប់ទន្ទ្រានកើនឡើង និងការធ្វើកសិដ្ឋានស្រែអំបិល ឬវារីវប្បកម្មគ្រប់ប្រភេទ។