Het is inderdaad uitdagend voor een vrouwelijke kunstenaar die kiest om kinderen te krijgen! Dat weet ik ook uit eigen ervaring. De thema's moederschap en huishouden waar ik nu mee werk maken weinig kans in de kunstwereld. In mijn ervaring wordt er eerder gekozen voor een bekende kunstenaar zoals Anne Imhof, Nan Goldin en Marina Abramovic bij het Stedelijk Amsterdam, die overigens alledrie geen kinderen hebben en ik neem aan dat ze daarom juist de carrière hebben gemaakt die meetelt. Door ook redelijk abstract te blijven in hun kunst, want zoals ik het zie kon hun werk net zo goed door een man zijn gemaakt. Maargoed, kunst van vrouwen hoeft niet feministisch te zijn, maar waar blijft de blik op het vrouwenbestaan? Voor de problemen die we als vrouw tegenkomen juist op het moment dat we kinderen krijgen? Ik zie deze thema afgelopen tijd hier en daar opduiken bij kleine instellingen, maar bij Boijmans Zuid heb ik het meegemaakt dat zo'n thema maar heel krap wordt benaderd. Ik was daar langs geweest voor een bijeenkomst voor kunstenaars die moeder zijn, maar niemand zat te wachten om ons praktisch verder te helpen, en het advies die ik kreeg was om dingen te doen die ik niet met moederschap kan combineren, zoals de Rijksakademie.
Ik vind het ontzettend jammer dat de inclusie beleid leidt tot oppervlakkige praktijken en niemand oprecht geïnteresseerd is in de uitdagingen van vrouwen in de kunst. Wanneer er wel voor een kunstenaar wordt gekozen die moeder is, is het vaak wel iemand met de juiste opleiding en geld, lees die aan hoge kwaliteitseisen kan voldoen, dat wordt gekozen voor exposotie. Wanneer je niet aan de hoge eisen kan voldoen, mis je de boot. De verwachtingen van kunstenaars zijn nu zodanig groot dat je met kleine middelen niet ver komt in deze capitalistische kunstwereld. Dat terwijl het altijd normaal was voor kunstenaars om te werken zonder budget. Ik weet bijvoorbeeld dat een Bauhaus kunstenaar ooit haar van zijn vriendin heeft gebruikt die ze over had van de kapper, en ik vind het geniaal. Maar ik kan met mijn mobiel niet tippen aan een kunstenaar die duizenden euro's investeert in apparatuur, materiaal en presentatie om maar aan de kwaliteitseisen van een museum te voldoen. Dat heb ik niet in mijn familiebudget! Ook het gegeven dat ik Wajong heb werkt bij sommigen de indruk dat ik dan ook afgekeurd ben in de kunst. En het dan maar zo goed is dat ik in Zutphen woon, omdat hier veel gehandicapten werken in de horeca...
Het is inderdaad uitdagend voor een vrouwelijke kunstenaar die kiest om kinderen te krijgen! Dat weet ik ook uit eigen ervaring. De thema's moederschap en huishouden waar ik nu mee werk maken weinig kans in de kunstwereld. In mijn ervaring wordt er eerder gekozen voor een bekende kunstenaar zoals Anne Imhof, Nan Goldin en Marina Abramovic bij het Stedelijk Amsterdam, die overigens alledrie geen kinderen hebben en ik neem aan dat ze daarom juist de carrière hebben gemaakt die meetelt. Door ook redelijk abstract te blijven in hun kunst, want zoals ik het zie kon hun werk net zo goed door een man zijn gemaakt. Maargoed, kunst van vrouwen hoeft niet feministisch te zijn, maar waar blijft de blik op het vrouwenbestaan? Voor de problemen die we als vrouw tegenkomen juist op het moment dat we kinderen krijgen? Ik zie deze thema afgelopen tijd hier en daar opduiken bij kleine instellingen, maar bij Boijmans Zuid heb ik het meegemaakt dat zo'n thema maar heel krap wordt benaderd. Ik was daar langs geweest voor een bijeenkomst voor kunstenaars die moeder zijn, maar niemand zat te wachten om ons praktisch verder te helpen, en het advies die ik kreeg was om dingen te doen die ik niet met moederschap kan combineren, zoals de Rijksakademie.
Ik vind het ontzettend jammer dat de inclusie beleid leidt tot oppervlakkige praktijken en niemand oprecht geïnteresseerd is in de uitdagingen van vrouwen in de kunst. Wanneer er wel voor een kunstenaar wordt gekozen die moeder is, is het vaak wel iemand met de juiste opleiding en geld, lees die aan hoge kwaliteitseisen kan voldoen, dat wordt gekozen voor exposotie. Wanneer je niet aan de hoge eisen kan voldoen, mis je de boot. De verwachtingen van kunstenaars zijn nu zodanig groot dat je met kleine middelen niet ver komt in deze capitalistische kunstwereld. Dat terwijl het altijd normaal was voor kunstenaars om te werken zonder budget. Ik weet bijvoorbeeld dat een Bauhaus kunstenaar ooit haar van zijn vriendin heeft gebruikt die ze over had van de kapper, en ik vind het geniaal. Maar ik kan met mijn mobiel niet tippen aan een kunstenaar die duizenden euro's investeert in apparatuur, materiaal en presentatie om maar aan de kwaliteitseisen van een museum te voldoen. Dat heb ik niet in mijn familiebudget! Ook het gegeven dat ik Wajong heb werkt bij sommigen de indruk dat ik dan ook afgekeurd ben in de kunst. En het dan maar zo goed is dat ik in Zutphen woon, omdat hier veel gehandicapten werken in de horeca...
Mooi initiatief, dan is er ook nog hoop voor mij. Laat ik optimistisch blijven.