σέβομαι και υποκλινομαι στην δουλειά και στην μουσική πορεία του κυρίου μυστακιδη αφού είναι ένας από τους λίγους που καταγράφουν και "παίζουν"τη ρεμπέτικη κληρονομιά μας με σεβασμό πολύ μελέτη και αγάπη αλλά νομίζω (και συγχωρέστε με για το σχόλιο) τώρα ήταν ή κατάλληλη στιγμή να δείξει στον κοσμο που προφανώς δεν γνωρίζει την μ μουσική ιδιαιτερότητα της ρεμπέτικης κιθάρας και οχι με τον τρόπο που παιχτηκαν τα παραπάνω τραγουδια
@@Progged όπως λέει, η ρεμπέτικη μουσική δεν έχει πλέον προστάτες, αφου οι δημιουργοί της είναι απόντες. οπότε μένουν πίσω οι μεταγενέστεροι, και στο χλερι τους είναι πώς θα χρησιμοποιησουν την κληρονομιά τους. είτε υα την αναπαράγουν ατόφια, είτε θα προσαρμόσουν σε αυτή σύγχρονα στοιχεία. και αυτό ακριβώς έκανε! το πήρε, το σεβάστηκε και το μετάλλαξε! μα δεν το μετουσίωσε! γι'αυτό και είναι μάγκας μέγιστος!
«Καλησπέρα… Θα μου επιτρέψετε πριν παίξω, να διατυπώσω κάποιες θέσεις και κάποιες ερωτήσεις, ίσως και κάποιες απαντήσεις. Απέναντι στην παράδοση είθισται να στεκόμαστε με σεβασμό. Αυτή είναι μία πολύ συνηθισμένη έκφραση και σχεδόν πάντα ακούγεται μετά τη λέξη «παράδοση». Το ερώτημα είναι γιατί· γιατί οφείλουμε να στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στην παράδοση; Όπου παράδοση στο δικό μου δεκαπεντάλεπτο, εννοώ το αστικό λαϊκό τραγούδι· ρεμπέτικο και λαϊκό. Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται εμένα στο νου, είναι γιατί αυτή η μουσική έχει κάνει ένα μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο και έχει φτάσει στις μέρες μας μέσα από ένα πολύ ψιλό φινίρισμα που έχουν κάνει τα χέρια μουσικών που ασχολήθηκαν με αυτή τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια· και στέκεται μπροστά μας, ουσιαστικά ανυπεράσπιστη. Γιατί οι δημιουργοί, αυτή που φτιάξαν τη μουσική αυτή δεν υπάρχουν πια. Το δεύτερο ερώτημα λοιπόν είναι γιατί χρειάζεται υπεράσπιση. Θέλω λίγο όλοι να σκεφτούμε τη σχέση που έχουμε με το Λαϊκό τραγούδι· σε ό,τι έχει να κάνει με την εκτόνωση φορτισμένων συναισθημάτων, με τα γλέντια μας, με τις χαρές μας, με τις λύπες μας, η λαϊκή μουσική βρίσκεται στις πρώτες θέσεις -ίσως μαζί με το αλκοόλ. Όταν όμως καλούμαστε να σταθούμε απέναντι της και να την κρίνουμε αντικειμενικά σαν ένα έργο τέχνης, στην καλύτερη περίπτωση στεκόμαστε αμήχανα· στη χειρότερη, την απαξιώνουμε τελείως. Το τρίτο ερώτημα είναι πώς προσδιορίζουμε το σεβασμό. Ο σεβασμός είναι η πιστή αναπαραγωγή του παραδοσιακού ήχου και των τεχνικών επιτέλεσης, ή είναι η δημιουργία ενός καινούριου ρούχου για αυτή τη μουσική, ένα γυάλισμα, ένα ξεσκόνισμα και στην ουσία το δόσιμο καινούργιας πνοής για να συνεχίσει το ταξίδι της μέσα στο χρόνο; Εγώ έχω κάνει την επιλογή μου εδώ και πολλά χρόνια και επιχειρώ μία ανατροπή εκ των έσω· ανατροπή όχι μόνο στον τρόπο εκτέλεσης, το μουσικό τρόπο, αλλά και στη γενικότερη αποκωδικοποίηση του υλικού της πρώτης ύλης, έτσι ώστε να αναδειχτεί όσο γίνεται η αντικειμενική, καλλιτεχνική αλλά και τεχνική αξία. Όταν λέω «εκ των έσω», εννοώ ότι το κάνω με την εμμονική χρήση της λαϊκής κιθάρας σε ρόλους και με τρόπους που δεν έχουμε συνηθίσει· και αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως απαξιώνω τον κλασικό τρόπο επιτέλεσης του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Αυτό είναι μία καθαρά αισθητική και δική μου επιλογή· και όπως όλες οι αισθητικές επιλογές, έτσι κι αυτή εμπεριέχεται μέσα σε ένα γενικότερο σύνολο πολιτικών αξιών. Η αισθητική αυτονομία που έχει το είδος και που προσπαθώ να υπογραμμίσω και εγώ με τη δουλειά μου, δίνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για μένα· ένα πολιτικό μήνυμα. Η λαϊκή μουσική δεν είναι ένα μέσο μόνο για διασκέδαση των μαζών· είναι ένα σύνολο αξιών που διατυπώνονται απ’ όλα τα στοιχεία που τη συγκροτούν: τεχνολογία, τεχνογνωσία και τεχνική. Τα τρία αυτά στοιχεία, δεν αρκεί μόνο να τα συναρμολογείς σαν τεχνίτης, οφείλεις να τα μετουσιώνεις σαν καλλιτέχνης. […] Κάποια στιγμή στο πρόγραμμα θα παίξουν οι string demons […] Αυτά τα παιδιά παίζουν τραγούδια χρησιμοποιώντας τσέλο και βιολί. Τα ξέρετε φαντάζομαι αυτά τα όργανα. Τα ξέρει και το κράτος το επίσημο, τα έχει αναγνωρίσει επίσημα, διδάσκονται στα ωδεία, έχουν διαβαθμισμένες σπουδές και τα παιδιά που τα σπουδάζουν παίρνουν πτυχία. Αυτό δεν συμβαίνει με κανένα όργανο της λαϊκής μουσικής· κανένα όργανο -παρόλο που είχε ταχθεί με συμπάθεια στο εκπαιδευτικό μας σύστημα εδώ και 15 χρόνια- δεν είναι ακόμα αναγνωρισμένο από το κράτος. Όλες οι προσπάθειες έχουν συγκρουστεί με το δεδομένο ότι αυτή η μουσική δεν είναι και «τόσο σοβαρή». Οπότε έχω ξεκινήσει μία προσπάθεια εδώ και δύο τρία χρόνια και με το φορέα που διδάσκω, το τμήμα λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής, έτσι ώστε η λαϊκή κιθάρα να αναγνωριστεί ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO. Πολύ σύντομα θα γίνει αυτό και ελπίζω τα πράγματα να προχωρήσουν καλύτερα.» -Δημήτρης Μυστακίδης, ομιλία TEDx
Στο δεύτερο τραγούδι, στο 11:06, το riff θυμίζει "Personal Jesus" από Depeche Mode. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν ο κύριος Μυστακίδης έχει ενσωματώσει κι άλλα κομμάτια της ροκ μουσικής σ' αυτή την ολιγόλεπτη πλην μεστή παρουσίαση. Όποιος έχει κάποια ιδέα παρακαλώ ας απαντήσει
11:11 το Personal Jesus παίζει το ίδιο θέμα! Φοβερός...
ενα χαρτομαντηλο ολοκληρη σκηνη TED δεν υπαρχει
πολύ ωραίες εκτελέσεις και ενορχηστρώσεις, σ'ευχαριστούμε, να είσαι καλά να μας δίνεις τα καλύτερα και σε εμάς.
So beautiful and cool. !❤️❤️
Μυστακιδη έχουμε κάνει το λυκειο Επανομής λαϊκή σκηνή έτσι γιατί σε γουστάρουμε!! Συνέχισε να μας καυλωνεις να εχουμε και εμεις να παίζουμε!!
Εισαι μεγαλος καυτης
κι ελεγα πού έχει χαθεί αυτό το παιδί
Άξιος.
αυτη η Λακωνικοτητα θα την πω , στην εκτελεση και στην ερμηνεια των κομματιων δειχνουν το μεγαλειο της μουσικης .
σέβομαι και υποκλινομαι στην δουλειά και στην μουσική πορεία του κυρίου μυστακιδη αφού είναι ένας από τους λίγους που καταγράφουν και "παίζουν"τη ρεμπέτικη κληρονομιά μας με σεβασμό πολύ μελέτη και αγάπη αλλά νομίζω (και συγχωρέστε με για το σχόλιο) τώρα ήταν ή κατάλληλη στιγμή να δείξει στον κοσμο που προφανώς δεν γνωρίζει την μ μουσική ιδιαιτερότητα της ρεμπέτικης κιθάρας και οχι με τον τρόπο που παιχτηκαν τα παραπάνω τραγουδια
εδειξε την ομοιοτητα μερικων μεταγενεστερων κλασσικων ροκ τραγουδιων..γεγονος που τιμαει τ ειδος..γιαυτο ο τροπος..
@@Progged όπως λέει, η ρεμπέτικη μουσική δεν έχει πλέον προστάτες, αφου οι δημιουργοί της είναι απόντες. οπότε μένουν πίσω οι μεταγενέστεροι, και στο χλερι τους είναι πώς θα χρησιμοποιησουν την κληρονομιά τους. είτε υα την αναπαράγουν ατόφια, είτε θα προσαρμόσουν σε αυτή σύγχρονα στοιχεία. και αυτό ακριβώς έκανε! το πήρε, το σεβάστηκε και το μετάλλαξε! μα δεν το μετουσίωσε! γι'αυτό και είναι μάγκας μέγιστος!
Σπιτσλεςς...που λεν...και οι Αγγλοσάξονες.....απλά.........τέλειο!
Σπιτσλεςς.... χωρις σπιτς...! :-)
5:48, led zeppelin cover.
4:36 Loco Motivo
?
μπράβο
Γίνεται να προσθέσετε υπότιτλους στο βίντεο; 🙏🏼 Αυτή η ομιλία θα μπορούσε να φανεί χρήσιμη σε πολύ κόσμο.
«Καλησπέρα… Θα μου επιτρέψετε πριν παίξω, να διατυπώσω κάποιες θέσεις και κάποιες ερωτήσεις, ίσως και κάποιες απαντήσεις. Απέναντι στην παράδοση είθισται να στεκόμαστε με σεβασμό. Αυτή είναι μία πολύ συνηθισμένη έκφραση και σχεδόν πάντα ακούγεται μετά τη λέξη «παράδοση». Το ερώτημα είναι γιατί· γιατί οφείλουμε να στεκόμαστε με σεβασμό απέναντι στην παράδοση; Όπου παράδοση στο δικό μου δεκαπεντάλεπτο, εννοώ το αστικό λαϊκό τραγούδι· ρεμπέτικο και λαϊκό. Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται εμένα στο νου, είναι γιατί αυτή η μουσική έχει κάνει ένα μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο και έχει φτάσει στις μέρες μας μέσα από ένα πολύ ψιλό φινίρισμα που έχουν κάνει τα χέρια μουσικών που ασχολήθηκαν με αυτή τη μουσική όλα αυτά τα χρόνια· και στέκεται μπροστά μας, ουσιαστικά ανυπεράσπιστη. Γιατί οι δημιουργοί, αυτή που φτιάξαν τη μουσική αυτή δεν υπάρχουν πια. Το δεύτερο ερώτημα λοιπόν είναι γιατί χρειάζεται υπεράσπιση. Θέλω λίγο όλοι να σκεφτούμε τη σχέση που έχουμε με το Λαϊκό τραγούδι· σε ό,τι έχει να κάνει με την εκτόνωση φορτισμένων συναισθημάτων, με τα γλέντια μας, με τις χαρές μας, με τις λύπες μας, η λαϊκή μουσική βρίσκεται στις πρώτες θέσεις -ίσως μαζί με το αλκοόλ. Όταν όμως καλούμαστε να σταθούμε απέναντι της και να την κρίνουμε αντικειμενικά σαν ένα έργο τέχνης, στην καλύτερη περίπτωση στεκόμαστε αμήχανα· στη χειρότερη, την απαξιώνουμε τελείως. Το τρίτο ερώτημα είναι πώς προσδιορίζουμε το σεβασμό. Ο σεβασμός είναι η πιστή αναπαραγωγή του παραδοσιακού ήχου και των τεχνικών επιτέλεσης, ή είναι η δημιουργία ενός καινούριου ρούχου για αυτή τη μουσική, ένα γυάλισμα, ένα ξεσκόνισμα και στην ουσία το δόσιμο καινούργιας πνοής για να συνεχίσει το ταξίδι της μέσα στο χρόνο; Εγώ έχω κάνει την επιλογή μου εδώ και πολλά χρόνια και επιχειρώ μία ανατροπή εκ των έσω· ανατροπή όχι μόνο στον τρόπο εκτέλεσης, το μουσικό τρόπο, αλλά και στη γενικότερη αποκωδικοποίηση του υλικού της πρώτης ύλης, έτσι ώστε να αναδειχτεί όσο γίνεται η αντικειμενική, καλλιτεχνική αλλά και τεχνική αξία. Όταν λέω «εκ των έσω», εννοώ ότι το κάνω με την εμμονική χρήση της λαϊκής κιθάρας σε ρόλους και με τρόπους που δεν έχουμε συνηθίσει· και αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση πως απαξιώνω τον κλασικό τρόπο επιτέλεσης του ρεμπέτικου και του λαϊκού τραγουδιού. Αυτό είναι μία καθαρά αισθητική και δική μου επιλογή· και όπως όλες οι αισθητικές επιλογές, έτσι κι αυτή εμπεριέχεται μέσα σε ένα γενικότερο σύνολο πολιτικών αξιών. Η αισθητική αυτονομία που έχει το είδος και που προσπαθώ να υπογραμμίσω και εγώ με τη δουλειά μου, δίνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για μένα· ένα πολιτικό μήνυμα. Η λαϊκή μουσική δεν είναι ένα μέσο μόνο για διασκέδαση των μαζών· είναι ένα σύνολο αξιών που διατυπώνονται απ’ όλα τα στοιχεία που τη συγκροτούν: τεχνολογία, τεχνογνωσία και τεχνική. Τα τρία αυτά στοιχεία, δεν αρκεί μόνο να τα συναρμολογείς σαν τεχνίτης, οφείλεις να τα μετουσιώνεις σαν καλλιτέχνης.
[…] Κάποια στιγμή στο πρόγραμμα θα παίξουν οι string demons […] Αυτά τα παιδιά παίζουν τραγούδια χρησιμοποιώντας τσέλο και βιολί. Τα ξέρετε φαντάζομαι αυτά τα όργανα. Τα ξέρει και το κράτος το επίσημο, τα έχει αναγνωρίσει επίσημα, διδάσκονται στα ωδεία, έχουν διαβαθμισμένες σπουδές και τα παιδιά που τα σπουδάζουν παίρνουν πτυχία. Αυτό δεν συμβαίνει με κανένα όργανο της λαϊκής μουσικής· κανένα όργανο -παρόλο που είχε ταχθεί με συμπάθεια στο εκπαιδευτικό μας σύστημα εδώ και 15 χρόνια- δεν είναι ακόμα αναγνωρισμένο από το κράτος. Όλες οι προσπάθειες έχουν συγκρουστεί με το δεδομένο ότι αυτή η μουσική δεν είναι και «τόσο σοβαρή». Οπότε έχω ξεκινήσει μία προσπάθεια εδώ και δύο τρία χρόνια και με το φορέα που διδάσκω, το τμήμα λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής, έτσι ώστε η λαϊκή κιθάρα να αναγνωριστεί ως άυλη πολιτιστική κληρονομιά της UNESCO. Πολύ σύντομα θα γίνει αυτό και ελπίζω τα πράγματα να προχωρήσουν καλύτερα.»
-Δημήτρης Μυστακίδης, ομιλία TEDx
Foveros!
Χμμ, στην περιγραφή δεν αναφέρει τίποτα για το "Stairway to Heaven"
Στο δεύτερο τραγούδι, στο 11:06, το riff θυμίζει "Personal Jesus" από Depeche Mode. Θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε αν ο κύριος Μυστακίδης έχει ενσωματώσει κι άλλα κομμάτια της ροκ μουσικής σ' αυτή την ολιγόλεπτη πλην μεστή παρουσίαση. Όποιος έχει κάποια ιδέα παρακαλώ ας απαντήσει
personal jesus = johny cash kai nai auto einai.
Των Depeche είναι, ο Cash το διασκεύασε.
στο 5:49, όντως πεντακάθαρο Stairway to heaven
Που κολλάει το stairway to heaven? Άκυρο...
Πες τα μιτσο, πες τα...!
Προφανώς και έπαιξε zeppelin διότι οι τελευταίοι έχουν ενσωματώσει πολλά ανατολίτικα στοιχεία στην μουσική τους πχ Kashmir.
Ξέρει κανείς τι κιθάρα είναι αυτή;;
Lowden F35 , Spruce και Indian rosewood τα ξυλα της.Ιρλανδος κατασκευαστης,χειροποιητη. Εκπληκτικες κιθαρες ,πολυ διαφορετικης φιλοσοφιας απ΄τον αμερικανικο ακουστικο ηχο, πχ Martin,Taylor κτλ..
Και πανάκριβες...
τα σπαει η κιθαρα.....καλα και ο παιχτης εννοειτε..
Ο παίχτης κάνει την κιθάρα..και δεν ειναι παίχτης είναι μουσικός ο συγκεκριμενος..
+Μάρκος Αυρήλιος γιατι ο μουσικος δεν ειναι παικτης;;και τοτε γιατι οι παλαιοι μουσικοι λεγονταν οργανοπαικτες;;
Όχι οι παλιοί ειδικά ήταν μουσικοί ..οργανοπαίχτες είναι οι πιο πολλοί νέοι..βιρτουόζοι ..δεξιοτέχνες κτλ..
Lowden F35 ειναι η κιθαρα, Spruce και Indian rosewood τα ξυλα της.Ιρλανδος κατασκευαστης,χειροποιητη.Εκπληκτικες ακουστικες κιθαρες