Estranho a Lidia Mariño falar tanto em castrapo, seria mais bonito escutá-la em bom galego, se é da Galiza! :) Mas seria muito pior não escutá-la, claro. Fantástica a relação da castanha.
Acabo de ver o vídeo xa entrando no Nadal, cousa que non lle resta interés xa que o que nos conta Lidia Mariño é intemporal. Non coñecía a Lidia e todo o que dí paréceme fascinante, buscareina nas redes para seguir o seu blogue. Chamoume a atención a coincidencia de que se apelida coma outro antropólogo do que teño lido algúns libros, Xosé Ramón Mariño Ferro, aínda que coido que non teñen relación de parentesco, ou sí? Parabéns para ela e tamén para Orgullo Galego polo voso labor divulgativo. 👋👋👋
Moi interesantes os contidos deste canal. Tamén sería interesante conversar con Lidia, de un lexendario personaxe, que tivo varios nomes, alcumes e títulos, pero máis coñecido como Pedro "Madruga" de Soutomaior, que despóis de "morto", resucitóu co nome de Cristóbal Colón.
En canto ao de deixarlles comida aos defuntos: a miña casa, miña nai sempre deixou luz toda a noite (unha candea) e tamén se lles deixa comida: castañas cocidas, segundo ela porque é a noite do ano na que os defuntos da familia nos veñen visitar. Nós si comemos esas castañas sen problema ningún, tanto na víspera como no día seguinte. Isto na zona de San Adrián e Domaio, O Morrazo.
Si, eses ritos e crenzas son moi comúns en todo o territorio galego e mesmo no norte de Portugal, poden variar pequenas cousas mais o rito é o mesmo. Moi interesante o que apuntas!
Engado que ademais as ánimas están presentes nos cruces de camiños, nas encrucilladas, outro punto de encontro entre o noso mundo e o máis alá, por iso convén atravesar eses cruces polo cantiño e non polo centro. Son lugares que alumear tamén con cabazas e candeas, penso que de aí vén que se cristianizasen logo plantándolles cruceiros e petos de ánimas a eses lugaras de contacto entre mundos. Ensinanzas tamén de miña nai.
Miña avoa Amparo tamen facia o de deixar as castañas na mesa e candeas acesas ,toda o noite de difuntos ,despois quemaba as castañas, Eu sigo facendo o que ela me aprendeu ,con todo o respeto
Si, exacto. Alumeábase con caveiras e laradas porque sinalaban o camiño dos espritus de volta a casa. E deixábase comida na mesa para que os espritus viñeran comer.
Moitísimas gracias ós dous por tanta información! 👏👏 Facedes un traballo enorme para axudarnos a recuperar estas tradicións tan fermosas 💙
Graciñas!! 💚
Grazas!!!
Un gusto escoitar a Lidia. Gratísima descuberta. Beizóns!
Moitas grazas!! 💙
Grazas!
Fantástica Lidia e moi bo programa, saúdos
Grazas!!
Moitas grazas! Alédame que che gustara 😊
Muito interessante, obrigado!
Abraço de Portugal.
Estranho a Lidia Mariño falar tanto em castrapo, seria mais bonito escutá-la em bom galego, se é da Galiza! :) Mas seria muito pior não escutá-la, claro.
Fantástica a relação da castanha.
Que conversa máis interesante!
Graciñas!!
Moitas grazas! 💚
Este vídeo é excelente e penso darlle a matraca a todo o meu entorno con este tema durante meses ou anos
Moitas grazas, alédome que che gustara 😊
Moitas grazas!!
Acabo de ver o vídeo xa entrando no Nadal, cousa que non lle resta interés xa que o que nos conta Lidia Mariño é intemporal. Non coñecía a Lidia e todo o que dí paréceme fascinante, buscareina nas redes para seguir o seu blogue. Chamoume a atención a coincidencia de que se apelida coma outro antropólogo do que teño lido algúns libros, Xosé Ramón Mariño Ferro, aínda que coido que non teñen relación de parentesco, ou sí? Parabéns para ela e tamén para Orgullo Galego polo voso labor divulgativo. 👋👋👋
É un grande descubrimento para moita a xente, unha grande! Temos nesta canle outra conversa con ela sobre a mitoloxía relacionada coa vella. Saúdos!
Xenial. Parabens
Grazas!!
Grazas!
Moito me gusta aprender
Moi interesantes os contidos deste canal.
Tamén sería interesante conversar con Lidia, de un lexendario personaxe, que tivo varios nomes, alcumes e títulos, pero máis coñecido como Pedro "Madruga" de Soutomaior, que despóis de "morto", resucitóu co nome de Cristóbal Colón.
Todo DEPENDE DE TI 👉 orgullogalego.gal/subscricion/
As redes da nosa comunidade:
❤ Facebook 👉 facebook.com/orgullosergalego/
💚 Instagram 👉 instagram.com/orgullo.galego/
💛 Twitter 👉 twitter.com/OrgulloGalegoGz
💙 Web 👉 orgullogalego.gal/
💜 TikTok 👉 www.tiktok.com/@orgullogalego
💙 Twitch 👉www.twitch.tv/orgullogalego
🤎Ivoox 👉 www.ivoox.com/podcast-orgullo-galego_sq_f11637813_1.html
En canto ao de deixarlles comida aos defuntos: a miña casa, miña nai sempre deixou luz toda a noite (unha candea) e tamén se lles deixa comida: castañas cocidas, segundo ela porque é a noite do ano na que os defuntos da familia nos veñen visitar. Nós si comemos esas castañas sen problema ningún, tanto na víspera como no día seguinte. Isto na zona de San Adrián e Domaio, O Morrazo.
Si, eses ritos e crenzas son moi comúns en todo o territorio galego e mesmo no norte de Portugal, poden variar pequenas cousas mais o rito é o mesmo. Moi interesante o que apuntas!
Engado que ademais as ánimas están presentes nos cruces de camiños, nas encrucilladas, outro punto de encontro entre o noso mundo e o máis alá, por iso convén atravesar eses cruces polo cantiño e non polo centro. Son lugares que alumear tamén con cabazas e candeas, penso que de aí vén que se cristianizasen logo plantándolles cruceiros e petos de ánimas a eses lugaras de contacto entre mundos. Ensinanzas tamén de miña nai.
Noite de difuntos ,ou almiñas
Miña avoa Amparo tamen facia o de deixar as castañas na mesa e candeas acesas ,toda o noite de difuntos ,despois quemaba as castañas,
Eu sigo facendo o que ela me aprendeu ,con todo o respeto
Non é só en Portugal. Na Costa da Morte tamén se facía.
Si, probabelmente no territorio galego estivese extendido
Si, exacto. Alumeábase con caveiras e laradas porque sinalaban o camiño dos espritus de volta a casa. E deixábase comida na mesa para que os espritus viñeran comer.