Fen lisesinde okumaktaydım bundan 7 hafta öncesine kadar... şehir dışında ailemden uzakta , yatılı okuyordum. Şimdiye kadar hep en sıfatına layık görülmüştüm,hep en sıfatıyla nitelendirilmiştim ki artık bunu bur zorunluluk haline getirmiştim kendimce. Mesela en başarılı ben olmalıydım , bir ortama girdiğimde en güzel ben olmalıydım (şu an farkındayım ne kadar bencilce ve saçma bir düşünce olduğunun) vs daha çoğaltılabilir bu.Tam da her şey çok yolundayken bu sıfatları sonuna kadar yaşarken lgs ye girdim ve başta da belirttiğim gibi ailemden uzak yatılı bi okula başka bir şehire gittim çok büyük bi özgüvenle . Derslerim bir anda düşmeye başladı, farklı şeyler dikkatimi çekmeye başladı ve ben zamanla mutsuz bi kız oldum. Mutsuz oldukça da artık aldığım iltifatlar, başarılarım iyice düşmeye yerle bir olmaya başladı. Öfke sorunlarım başladı çok sinirli ve agrasiftim ama kime ve neye olduğumu bilmiyordum. Küçüklüğümden beri hep diğrusunu yapmaya alışmış , en gözde olan ben yanlışlar yapıyordum ve bunu durduramıyordum. İstenmeyen arkadaşlıklar , düşük ders notları , başarısız aşklar , bu hayattaki tutkum olan gitarı bırakmam, anksiyete başlangıcı... büyük umutlarla gittiğim okulumdan bavulumda bir ton hayal kırıklığıyla pandemi döneminde eve döndüm. Ruhsal olarak büyük bi çöküntü yaşadım ve bunu evdekilere, arkadaşlarıma belli etmeden atlatmaya çalıştım çünkü ben güçlüydüm , güçlü olmak zorundaydım ve güçsüz düştüğümü kimse bilemezdi(!) Bir şekilde atlattım o günleri hayata karşı bakış açım değişti inanılmaz mutlu pozitif bi insan olmaya başlamıştım. Beni benden alan mükemmelliyetçiliğimi büyük ölçüde azaltmıştım. Sonra bir anda pandemi bitti ve okullara tekrar döndük. Arkadaşımı trafik kazasında kaybettim. Onda da kendimi suçladım keşke daha fazla vakit geçirebilseydim diye.( Ama sonra sakinleşip düşününce o da senin benim gibi yks sınavına hazırlanıyordu onun da ajandasında yarın çözeceği sorular yazılıydı ve o da yeteri kadar çalışamadığindan yakınıyordu. O hastane koridorunda beklerken hiçbirinin o kadar önemli olmadığını anladım.) O kapkara bir bulut gibi gelen günlar benim için tekrar başladı ve ben o şehirde mutsuz hissettiğimi farkettim. Bu sefer mükemmel olmaya çalışmadan aldım elime valizimi ve açık liseye kaydoldum. Herkesten bol bol tepki alıyorum. Fen lisesini bırakp açık liseye mi geçtin manyak mısın gibi ama hepsine gülümseyip geçiyorum çünkü bu hayat çok kısa ve brn nasıl mutluysam öyle olması için elimden geleni yapacağım. Bazen kulaklarımı kapatması zor olsa da hemen toparlanmaya çalışıyorum ve diyorum ki boşver bu senin hayatın. En iyisi olmak uğruna kendimi istediğime inandırdığîm tıp bölümünü de istemiyorum artık. Herkesten çekinip söylemediğim, gizli gizli araştırdığım mimarlık bölümünü istediğimi şu an kendimden emin bir şekilde söyleyebiliyorum. İnsanlar ona da bir kulp buluyor. Zaten insanların her şeye söyleyecek bir lafı var diyip geçiyorum. Şimdilik böyle gidiyor nereye kadar gidebilirse ama şunu unutma bu yazıyı yalnız olmadığını bilmen için yazdım. Mükemmel olmana gerek yok belki de mutluluk orda saklı♡ 24.05.2022 DURUM GÜNCELLEMESİİİ Bundan çok az bi zaman önce sosyal fobimin olabileceğini farkettim maalesef. İki gün sonra bir psikiyatristle görüşmem var ama bu da geçeceek:) 29.05.2022 Antidepresan ve terapiye başladım ama üzülmedim. Sorunu bilince ve kabul edince çözüleceğine daha çok inanıyor insan. Her şey güzel olacak. 28.01.2033 Tekrar güncelleme yapmaya geldim. Kocaman bi arkadas grubum oldu eylülün basinda. Hepsi de önceden imrenerem baktığım tiplerden. En önemlisi de grupta herkes kendi kişilik özelliğiyle kabul görüyor. Sosyal fobim açısından baya yardımcı oldu bu durum aştım sayılır. Böyle de kabul görebileceğimi öğrettiler bana
@@aurora3562 umarım bir an önce mükemmel olmamanın verdiği özgürlüğe kendini teslim edersin...bol şans ve en önemlisi sen olduğun halinle yeterlisin bunu unutma:)
Sanki içinde bir yerlerde kendimden gözlediğim beni bulmama yardımcı oldu bu cümleler.Her bir cümlede kendine duyduğun güveni,hayata bakış açını okuyana işlemişsin.Çok güzel bir yazı.Güç ve mutluluk senin yanında olsun,seninle olsun
video bitti ve kendim karşıma geçmiş ve konuşuyormuş gibi hissettirdi. hepimizin benzer duyguları hissettiğini görmek biraz canımı yaksa da yalnız olmadığımı bilmek güç veriyor ve bir gün bunun da geçeceğini hepimizin iyi hissedeceğini bir şekilde biliyor olmak umut veriyor. bir gün her birimiz iyileşeceğiz inanıyorum.
Orion u okudum ve bitirdim. Kitabın teşekkür kısmındaki son cümleni hatırlarsın muhtemelen "her zaman gülün minik yıldızlarım" bu cümle beni mücadeleye devam ettirdi şimdi galiba sıra bende. Her zaman,her şeye,her negatif enerjiye ve herkese rağmen her zaman gül minik yıldızım gül ki daha fazla başarabilesin...
@@AlminaTaner her zaman gülün minik yıldızlarım❤🥺bu cümleyi şimdi okudum ve anında ağlamaya başladım belki çok saçma biliyorum ama sanki yıllardır ağlamamışım ve sebepsiz yere ağlıyormuş gibi oldu. Bu cümle gerçekten çok değerli bence 🥺❤seni çok seviyorum Almina sende hep gül bizim minik yıldızımız🌟❤🥺
anlatamıyorum desen bile anlayabiliyorum. Çünkü aynı duyguları bende yaşıyorum hatta bir çok insan bu duyguyu bu zamanlarda çok fazla yaşıyor. Seni seviyoruz ve her zaman yanındayız ne karar verirsen ver her zaman destek çıkacağız ve unutma ne gerçek hayata kapılıp hayallerinden vazgeç nede hayal dünyasına kapılıp gerçek hayattan kop.
yaşadığın hisleri o kadar iyi anlıyorum ki... geleceğe bakınca kocaman bir belirsizlik görmek ve buna rağmen o belirsizlikten kurtulmak için her gün saatlerce ders çalışmak, ders çalışacak motivasyon bulamamak... bazen diyorum ki şu an ingilizce öğreniyor olabilirdim şu an kitap okuyabilirdim ailemle sınav stresi yaşamadan rahatça oturup vakit geçirebilirdim yeni yerlere gidebilirdim ama ben napıyorum ders çalışıyorum ve sanki hayata 1 sene ara vermiş gibiyim, üstelik karantinanın etkilerinden yeni yeni kurtuluyoruz. türkiyede yaşamak o kadar stresli ki insan ne için savaştığını ne için gece gündüz çalıştığını bilemiyor.
ben son günlerde değil epeydir mutsuzum mutsuzluğumun sebebi hayat düzenimin olmaması.. başka hayatlara bakıp özeniyorum yarın ilk adımımı atacağım diyorum bir şekilde manasızca yorulup telefonda takılıyorum telefonun beni mahvettiğini düşünüyorum.. ayrıca bunun düzeleceğine de yeni telefon alabilirsem hayat düzenimin oluşacağını düşünüyorum ailemin her artık kendind gel ,ders çalış , telefonu bırak hayatını karartacak laflarıyla da kalbim çok kırılıyor eskiden kendi kendimi iyilestirebiliyordum ama şuan bu mümkün olmuyor...
Bu o kadar doğruki bir ders çalışma dürtüsü var ama neye çalışacağımı bilmiyorum. Kendimi gaza getirmek için bir hedefim olmasi lazim ama yok. Boşlukta gibi hissediyor insan. Hergün düşünüyorum acaba hangi meslek seçmek benim için en uygunudur. Hayatımı düzene sokmak için bir gelecek plana ihtiyacım var ama gelecek planım o kadar düzensiz ki yapamıyorum:/
o kadar büyük bir boşluktayim ki bir gün çok iyiyim hem psikoloji olarak hem ders konusunda bir gün o kadar kötüyüm ki elime kalem alamıyorum yataktan çıkmiyorum hep ağlıyorum. Nasıl bu durumdan çıkcam onuda bilmiyorum.Bu yaşlarımda gülüp eğlenmem gerekirken geleceğimi düşünüyorum gelecek kaygım fazlasıyla var of öyle işte ya xhdndn
@@hayriyenurgultekin9474 gerçektrn seni anlıyorum. Gençliğimi yaşamıyorsam ergenliğimi çekmemin nedenini ne diye düşünüyorum. Ders calismak için isteksizlik var arti olarak ulkenin sorunlari gelecek kaygisi birde ayriyetten ciddi yeme bozukluğu çekmek gerçekteb çok yorucu insan çıkmak istiyot ama çıkmaya çalışırkende yoruluyor:/
@@yldzlaraclarnyanstr7359 of evet gerçekten yemek yiyemiyorum böyle olunca bünyem zayıflıyor ilaç kullanıyorum sanki o bile fayda etmiyor .kurtulmak istiyorum bu şeyden artık sadece kendime değil arkadaşlarıma aileme de zarar veriyorum.
Şu sıralar kendimizi kendimiz gibi hissedemediğimiz ve kafamızın karışıklık dönemindeyiz sanırım. Dersler, pandemi ve diğer konular maalesef üstümüze geliyor, belki de zaman geçtikçe bunun üstesinden geleceğiz ama gelene kadar kendimize iyi bakmalıyız. Kendinize iyi bakın..
LGS'ye çalışıyorum ve anlattıklarını o kadar çok iyi anladım ki tıpatıp aynı şeyler kime anlatsam düzelicek yaparsın geçicek vs. Gecistirici laflar ediliyo ve bende kafayı yiyorum kimseye anlatamıyorum. Sen benim öz ablam gibisin hatta öylesin sana kocaman sarılmak isterdim :)))♡ Umarım çıkışı buluruz
@@karıncalar8 ne ara 3 ay kaldi anlamadim bile olsun hersey degil bu falan diyolar ama insan tabiki stres yapiyo cunku kim istemez iyi bir puan alip istedigi liseye yerlesmek. Umarim hakkimizda hayirlisi olur
@@denizzz_. aynisi aynisi bende var hocalar artik mattan 10 neti gecin diyo ben daha 5 i zor kaptim ki zorlanmiyorum ben o an ne yapicagimi sasiriyorum. Eve gidince hepsini yapmak ama orda yapamamak cok acitiyo birde yapabilenleri gorunce insan kendini sorguluyo ben niye boyle degilim diye
O kadar haklısın ki yıllarımızı, derslerimize vermemiz isteniyor bizden. Hatta yks, lgs gibi sınavlarda resmen 1 senemiz ztn tamamen gidiyor. Ve o çaresizlik hissi yapmak istediğimiz şeyleri, yapmak isteyip de bir çok nedenden yapamamamızdan kaynaklanıyor. Ve işin kötüsü, o kadar kötü bir eğitim sistemimiz var ki onca çabamıza rağmen mükemmele ulaşmadıkça bütün bu emek ve çabamızın boşa gidecek olması. Mesela lgs de aşırı iyi bir puan almadıkça (en azından kendi şehrim için söylüyorum) mecburen obp puanıyla bir okula gidiyorsunuz. Ya da yks de aşırı iyi bir üni ye gitmedikçe sonunda bir işiniz de olmuyor. Evet bu çaresizliğin bir gün biteceğini bilmek ümit verse de bir yandan da çabalarımızın ,senelerimizin bizden çalınması, hiçe sayılması canımızı yakıyor. Ama biz bu kapkaranlık yerde bir gün ışığı bulup ona doğru gitmeliyiz. Umarım hepimiz bir gün istediği yerde, hayallerinin tam ortasında olur. Ümidinizi kaybetmeyin.Elbet gün, bir gün bize de doğacak. 💙🌌❄️✨
Gerçekten çok haklısın içimdeki çoğu şeyi yazmışsın zaten hayatimizi bu eğitim sisteminin belirlemesi cidden çok kötü bütün psikolojimiz altüst oluyo yarın lgs sınavım var cidden çok çalıştım ve başarılı bi öğrenciyim herkes başarırsın diyo güveniyorum sana diyo ama ben cidden kaygılıyım emeklerimin boşa gitmesinden çok korkuyorum az bi zaman da değil 1 1 bucuk yıldır hazirlaniyorum ve korkuyorum herşeyin boşa gitmesinden okumaktan başka carem olmadığını da biliyorum yani başka insanlar baba parasıyla yaşayabilir zengin olabilir ama benim böyle bi imkanım yok babamdan nefret ediyorum annem çoğu zaman destek oldu bana ben bursluluk sınavına da girdim ilk girişimde kazandım ona da çok çalıştım ve hep annem destek oldu bu yaşıma kadar hep annem destek oldu geleceğim için çok kaygılıyım çok garip hissediyorum ailem,arkadaşlarım,gelecek kaygısı herşey beni çok yoruyo ben normalde çok enerjik bi insandım arkadas grubunda herkesi güldüren en neşeli biriydim ama bu yıl çok değiştim yaşam enerjim kalmadı çok yoruldum yarın lgs ye girecek olmak çok garip bi his ve herkesin benden bişeyler beklediğini biliyorum yapamazsam nolacak die düşünüyorum. Belki biraz boş konustum ama içimi dökmeye ihtiyacim vardi umarım hayalimiz istediğimiz gibi gider zor dönemlerimiz olsa da atlatabiliriz umarım :)
@@zeynepkuzgun6332 Seni çok iyi anlıyorum içini dökmek çok iyi gelecektir yani boş konuşmuş gibi hissetme. Ben de lgs ye girmeden önce aynen senin gibi hissediyordum ve bir kağıda içimi dökmüştüm. Evet şuan her şey çok üstüne geliyor gibi hissediyor olabilirsin ama bir gün her şey düzelicek ve rahat bi nefes alacaksın. Benim de derslerim iyiydi herkes yaparsın diyordu, beklentileri vardı ama sen kimseyi umursama önemli olan senin ne istediğin. Arkadaş konusunda da ben de çok fazla sıkıntı çekmiştim hâlâ sorunlarım var ama bir yerden sonra arkadaş konusunu da çok fazla kafana takmamaya çalış. Yarın için başarılar dilerim umarım her şey istediğin gibi olur 💖✨ Ayrıca yapamazsan da hiçbir şey olmaz kendimden biliyorum düşük bi puan almamıştım ama yine de obp puanıyla bı yere gittim ama şuan burda çok mutluyum hayırlı olan olsun senin için de
sınavın insan üzerindeki yükü gerçekten anlatılmaz yaşanır. başka insanlara bunu söylediğimde bana abarttigimi, bu kadar önemli olmadığını söylüyorlar. biz yarışta en önde olmak için çabalayan atlar olarak büyüdük, lütfen artık birileri bizi anlasın.
Almina ne kadar anlatamadığını düşünsende ben seni gerçekten çok iyi anladım, bende aynı şeyleri yaşıyorum ne yaşadığım hangi duyguları yaşadığımı anlayamıyorum bu dersler zaten çalışmak istiyorum ama çalışamayınca da suçlu hissediyorum. Almina sıkma canını diyemeyeceğim insanlar kötü dönemler geçirir bu kötü dönemler fazla uzun dönemler olabilir yapabileceğim bişey olmasını isterdim veya sana yardım etmeyi isterdim OF GALİBA BENDE KAFAYI YİCEM senden biraz küçüğüm ve çok azimli ve bazı olumsuz şeylerin üstünden gelebilcek bi kızsın, Ne kadar bitkin durumda olduğunu çok çok iyi anlıyorum inşallah hayatında herşey kısa sürede düzelir :)
Düşüncelerimiz,hislerimiz, başarımız o kadar çok kimsenin umrunda değil ki zaten kötü bir zamandan geçerken iyice yok sayılmak , küçük görülmek, önemsenmemek yoruyor ki bizi. Umarım gelecekte istediğimiz, hedeflediğimiz yerlerde oluruz ve bizim çocuklarımız bizim çektiğimiz sıkıntıları çekmez..
Bu videoyu 11. sınıftayken izlemistim o zamanlar sınav stresini bu kadar hissetmiyordum ama bu sene bu video tekrar karşıma çıktı şimdi şuanki videolarını da izleyince kendi kendime moral vermeye çalışıyorum hepsi geçecek diye almina başardı sende başarabilirsin diye. O yüzden video için teşekkür etmek istedim❤
Ne sürekli ders calisiyorum ne de eski hayatimi yasayabiliyorum her anim pismanlikla sıkıntıyla geçiyor arkadaslarimla konusmak istemiyorum mesajlarına bakmiyorum sonra neden yanlızım diye sorguluyorum ama çöküşumu engelleyemiyorum sene başında cok calisicam iyi yerlere gelicem diyen hedefi olan kız nerde hayalleri nerde bilmiyorum
Ne kadar güzel şey olsada insanın hayatında illaki boşlukta hissettiği veya o güzel şeyin veya güzel olacak şeyin yükünü taşımanın yorgunluğunu hissetmek her insanda olur çünki hiçbir zaman insan her zaman mutlu olamaz ama bilki almina abla biz senin hep yanindayiz . Umarım bu endişen,yorgunluğun geçer gider^^
Kalpler ancak Allahı anmakla huzur bulur sen Allaha sığın dostum şu an yaşadığın o boşluk manevi boşluk seni anlıyorum bende sınav süreci böyleyim dua et rabbine yönel rabbin seni dinlicek o hep senin yanında dostum Allah büyük
Kendimi teselli etmek için şarkıyı açtığımda bildirim geldi.. “Yalnız kaldıysan kalkıp pencerenden bir bak güneş açmış mı yağmur düşmüş mü? Dön bak dünyaya..” üzülme Almina abla 💜 herşey gelip geçici geçecek zamanla. Sende bir dön bak dünyaya :) 🌱♡
yks öğrencisiyim, fen lisesinde okuyorum ve gerek çevrem olsun gerek ailem olsun herkesin bana olan güveni çok fazla ve bu o kadar büyük bir baskı oluşturuyor ki. Gitar çalıyorum ve şarkı söylüyorum, benim hayalim bunlardı ama ben 1 senemi dershane ve ev arasında çürütmek zorunda kaldım. Eşit ağırlık ya da dil seçmek isterdim ama okulum ve ailemden dolayı sayısalcı olmak zorundayım, istemediğim bir meslek için kendimi çürütüyorum netlerim yükselmiyor istediğim yerde değilim insanlarla (arkadaşlarım dışındaki) iletişimim sıfır UA-cam ‘a çok az zaman ayırdığımda bile ailemden ve akrabalarımdan tepki görüyorum kanalımda bile istediğimi paylaşamıyorum insanlar her yerden beni gözetliyorlarmış gibi geliyor özgüvensizim topluluk önünde konuşamıyorum ve bu liste çok daha uzar gider yani gerçekten tükendim boşu boşuna senemi çürüttüm ve büyük ihtimalle beklentileri karşılayamayacağım ve bir sene daha mezuna kalmak zorunda olacağım artık gerçekten yoruldum tükendim
Klasik Türk öğrencisi sorunsalı Şunu unutma. Bu günü yarın yaşamayacaksın. Bu hem iyi, hem kötü. İyi yanı kötü günlerin aynısını 2. kez yaşamayacaksın. Kötü yanı. Bu anlar bir daha yeteri gelmeyecek. Tek diueceğim buydu. Kolay gelsin🎇
Ben bir şeyi anlamadım evet belki ailenin düşüncesini değiştiremezsin ama fen lisesinde okuyorsun diye sayısalcı olmak zorunda değilsin ben de fen lisesinde okuyorum evet sayısal dersler görmek zorundayım ama eşit ağırlık öğrencisiyim lütfen kimsenin sana istemediğin bir mesleği yaptırmasına izin verme
@@PelinLyrics Bizde de aynı şekilde o yüzden tarih coğrafya gibi dersleri youtubetaki hocalardan falan bir şekilde halletmeye çalışıyoruz istersen sen de bu şekilde çalışıp sınava eşit ağırlıktan girebilirsin
11.sınıfta covid dolayısıyla özel okula geçtim.Okula başladığım zaman mf dim karantinayı boş geçirdiğim için hafta sonu yapılan o deneme sınavlarına başladığımda 30 net ile başladım herkes benden çok daha iyi durumda olduğu için aile baskısını, insanların beni ne kadar küçümsediğini gördüm. Okulda bunalımdaydım seviye belirleme sınavlarında en kötü sınıftaydım ve bu baskı bu şey olduğu sürece ders de çalışmıyordum çoğu kişiden başarılı olabileceğimi bilmeme rağmen çalışamıyordum gün geldi bende bu zorluktan bu şeyden kaçıp TM ye geçtim TM de rahattım çünkü biliyorsunuz hani TM öğrencilerine başka gözle bakarlar amaaan nasıl olsa TM okuyup işsiz kalcak gözüyle bakarlar o yüzden beni artık kimse sıkmıyordu ben de o rahatlıkla kafam rahat şekilde ders çalışmaya başladım ve 11.sınıf bitmesine zaman kala okuldaki herkesin dalga geçtiği kişi olan ben. TM de yaptığım tyt netleriyle mf leri de geçip okul 1.si oldum 12.sınıfa başladım yine deli gibi ders çalışıyordum tyt netlerim 100 nete ulaşmıştı bilene ama asıl sorun nerde başladı biliyor musunuz? Ben kendime ne okumak istiyorum diye sorduğum zaman başladı evet TM de çok başarılıyım ama gözlerimi kapattığımda ne psikolog ne avukat ne hakim olmak istiyordum ne de başka bir şey asıl gayem isteğim,arzum bilgisayar mühendisliği okumaktı. Ve geldik 2.döneme Mart ayına geldik ve ben artık kendime konduramıyorum evet başarılıyım ama bu bölümde olmak istemiyorum mesela sırf herkesin psikolojik şiddetinden kurtulmak için geçtiğim TM de okumak istemiyorum sınava 3 ay kaldı ve mf ye geçmem de mümkün değil ders de çalışmıyorum netlerim desen ztn düşüşte baya anlıcağınız kendi kendimi bitirdim. Bu yazdıklarımı okuyan kim varsa insanların dediklerini ailenizin dediklerinizi değil kendi iç sesinizi dinleyin yoksa benim gibi saatlerce boş duvara bakarsınız 😔😔
Okullarda belli bölüm değiştirmelere olabiliyor yada yks puanı ile bunları iyi araştırıp tm de ve mf de iyi bi puan yapmanı öneririm ben de zamanında okul öncesinde psikolojiye geçiş yaptım okulum baü, okullardaki bu fırsatları düzgün araştır
Başlığı okuyunca bazı şeylerin senin istemediğin gibi gittiğini anladım ,bu konu hakkında bizim senin yanında olduğumuzu unutmamanı söylemek isterim Almina abla 💛💜🥰
Sen konuştukça gözlerim doldu gerçekten. Dediklerinin aynısı bende de var ve ne yapacağımı bilemez haldeyim. Umarım bu durumda olan herkes bir çaresini bulur ve bu durumdan kurtuluruz. Yoksa ciddi anlamda kafayı yememe az kaldı...son olarak seni gerçekten çok seviyorum Almina. Seni burada gördüğümden beri bir şekilde hep motive oldun bana. Sana ne kadar motive olabiliyoruz bilmiyorum ama umarım olabiliyoruzdur. Umarım bu çöküşten kurtulur ve bir an önce mutlu olursun bebeğim. Çünkü babanemin buna ihtiyacı var :) 💜
@@zukokku215 müslüman olup olmaman umrumuzda değil,başkası hakkında alaycı bir şekilde konulamazsın,ister kuranı bilir ister bilmez bu seni alakadar etmiyor
Seni o kadar çok iyi anlıyorum ki. Ben de sınav döneminde bitik bir haldeydim, kendime hiç güvenmediğim ve dershaneye gittiğimde bile ayaklarımın geri geri gitmesine neden olacak. Bir baskı vardı üzerimde. Biliyordum ki eğer kazanamazsam çevrem ve ailem tarafından dışlanacaktım, babam tarafından inanılmaz bir psikolojik şiddet vardı. Bana durmadan her dershane çıkışı ve her sınav sonucu konuşmasında “Bu sınavı kazanmazsan, ben ölürüm. Senin için çabalıyorum o kadar para veriyorum durumumuz iyi değil geleceğini kendin seçeceksin ben ölürsem dilenirsiniz.” vesaire gibi cümleler kuruyordu ve ben gerçekten özel hocalara rağmen asla matematik dersinden anlamıyordum. Dershanede bir rehberlik hocam vardı kadının bana yardımcı olması gerekirken bana daha çok kötülük yapıyordu, sürekli bana ters düşüyor sınıfa gelince beni azarlıyordu. Notlarım kötü geldiği an babamı arıyor onu çağırıyor onun gözünde azarlanmamı izliyordu, ve bundan aşırı derece zevk alıyordu. Psikologa gittim sınav döneminde ki ailem çok düzgün insanlar değillerdir, hep kavga ederler sınav dönemimde de pek çok kavga ettiler ben artık fiziksel ve mental olarak bitmiştim nereye yetişeceğimi bilmiyordum, en son kavgada sınavdan 1 ay önce kriz geçirdim. Psikolojik bir rahatsızlığım oldu sayelerinde psikolog veya başka insanlar çocuğunuzun sınav döneminde kavga etmeyin ona zaman tanıyın demelerine rağmen bunu yapmadılar. Sınava girdim ve çıktım o an aşırı berbattı çünkü sınav zamanıda dışarıdaki sesler araba sesleri insanların sesleri beni ayrı stres yaptı. Sınavdan geçemedim tabi ki 310 puan aldım ve babamın istediği bölüm olmadığı için mezuna bırakmamı istedi, babam tabi ki bana şaşırtıcı derece kızmadı ve ben o an o kadar nefret ettim ki çünkü sınav dönemimde bu kadar sakin olmayan bir insan şimdi çok sakin bir tavır sergiliyordu, sinir krizleri geçirdim ağladım zırladım ama sonunda ben başardım. Arkadaşımın tavsiyesi ile yurtdışında okumaya karar verdim, kendisi lise diploması ile korede okuyordu bir sınava da tabi tutmuyorlardı ve babam çok sıkı biridir “asla dışarıda okuyamazsın derdi.” Ben 8 aylık bir iş dönemim oldu oradan para biriktirdim başvuruyu yaptım üniversiteye, her gece kabul edilmem için dua ediyordum 3 hafta sonra kabul edildim, ve o an ki mutluluğumu gerçekten anlatamam ama babama ve aileme nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum çünkü onlardan gizli yapmıştım. Kardeşim babamın izin vermeyeceğini söyledi ama ben dinlemedim tabi ki babama bu konuyu açtım, sinirlendi ve bana hakaretler etmeye başladı, ondan habersiz bir yere gidemeyeceğimi eğer gidersem beş parasız bırakacağını söyledi ilişkilerini keseceğini söyledi, annem bu konuda bir şey söylememeyi tercih etti. Bende o gece bavullarımı hazırladım anneme kardeşime veda ettim, babam suratıma bile bakmıyordu. Kapıdan çıkarken sadece “Senden bir bok olmaz, oralarda sürünüp geleceksin tekrardan ben malımı biliyorum dedi.” Kendi kızına bir mal gözüyle bakan, bir babanın evladı olmak beni gerçekten daha da hırslandırdı anladım ki babam benim iyi bir geleceğimin olmasını istemiyordu. Bavullarımı aldım ve evden çıktım taksiye bindim ağlayarak havalimanına gittim. Oturdum yaşadıklarımı sorguladım neden insanların bu kadar başarı için delirdiğini, dershanedeki boş zamanlarımı hiçbir şekilde türkiyede üniversite okunmayacağını ve gerçekten ailende dahil kimsenin senin iyiliğini istemeyeceğini sadece kendini düşüneceğini anladım o gece. Uçağa binerken çok korkmuştum çünkü ailemden ayrı kaldığım bir zaman bile olmadı çok acil şehir dışına gitsem bile onları özler ağlardım. Şu an neredeyim Kyunbok University 2.Sınıf Öğrencisiyim 2 yıldır buradayım ve aşırı rahatım ilk aylarım çok zorlayıcı oldu para kazanmak konusunda aşırı zorlandım ilk 6 ay çalışamadım. Türk parasıyla da yetmiyordu zaten en azından kalacak bir yerim var diye avutuyordum kendimi, şu an zaten başka yabancı bir arkadaşımla eve çıktım kendi paramı kazanabiliyorum markette çalışıyorum, hem okuyup hem çalışmak zor olmuyor benim için, Ben lisedeyken derslerim çok kötüydü herkes bana gülerdi sen mi yurtdışında okuyacaksın diye? ama şu an onlar türkiyede üniversite için çırpınırken ben şu an olmak istediğim yerdeyim. Ne kadar zeki veya tembel olduğunuz değil ne kadar hırslı olduğunuz önemli gerçekten ve yani demek istediğim asla hayallerinizden vazgeçmeyin kendi babanız anneniz bile size gelip “Senden bir bok olmaz.” Dese bile onu dinlemeyin. İmkansız diye bir şey yoktur o imkansızlıkları sizin aşmanız gerekir, kendiniz olun yeter. Hırslı olun azimli olun kendinizi tüketmeyin. Ve sadece demek istediğim türkiyedeki eğitim durumu gerçekten içler acısı kendinizi yeniliklere atın, atmaktan korkmayın, o ateşe kendinizi atmazsanız insanlar sizi atmaktan çekinmez. Hayatta sadece bir kez yanarsınız o yangından ders çıkarın ve hedeflerinizin izinden gidin. Hep mutlu olun hiç üzülmeyin. Size zarar veren insanlardan uzak durun, çünkü o insanlar sizi çekemeyen insanlardan. Videonu izledim ve lütfen sevdiğin yoldan git. Üniversite sınav vesaire için kendini harap etme eğer yazar olmak youtube ile ilgilenmek istiyorsan o yoldan git. Seni seviyorum tanımasam da umarım her şey gönlünce olur. Kocaman sarılıyorum sana kendine çok çok iyi bak videolarını takip ediyor olacağım. Sen çok iyi bir yazarsın kitabını okumadım ama sende ki yazar tutkusunu gördüm bu tutkundan vazgeçme. Biraz uzun oldu kusura bakmayın.
@@vecorsventus Çok teşekkür ederim gerçekten, şu mesaj bile ailemin bana vermediği desteği veriyor. Küçüklükten berri hiçbir şekilde tebrik edilmedim bu mesaj o kadar mutlu etti ki, umarım bunu okuyan insanlara da bir nebze olsun hırs aşılayabilmişimdir. Sizin de başarılarınızı diliyorum ve çok teşekkürler güzel kalbiniz adına 🤍🦋
@@goncaaslan04 Hiç vazgeçme bebeğim her zaman isteklerinin yolundan git, yorulduğunu hatırlatıldığında seni yıkmak yılmak isteyen insanları düşün ve onlardan dolayı hırs yap umarım çok güzel bir geleceğin olur istediğin üniversiteyi ve bölümü kazanırsın senin için bol bol dua edeceğim. Başaracaksın ❤️🔥🥺🤍
Gerçekten harika bir başarı seni kalpten tebrik ediyorum. Hayatında başarılar hep seninle olsun. İnşallah hayalleri için çabalayan herkes bir gün hayalini gerçekleştirir ve emekleri karşılıksız kalmaz... Bende bir LGS öğrencisiyim yani 8. sınıfım çabalıyorum uğraşıyorum ama bir yerden illaki düşüyor hepsini birlikte toparlayamıyorum... özellikle de matematik... sınava az kaldı ve çok korkuyorum dediğin gibi iyi bir yer kazanamazsam çevrem kötü olacak, aile, arkadaşlar dışlanacağım belki ve bunları düşündükce moralim bozuluyor. Biliyor musun beni şuan çok iyi anlatan bir yazı yazmışssın. umarım ben ve benim gibi diğer öğrenciler bu dönemi atlatır ve hayallerimize ulaşırız...
@@n.nightcore3544 Ya çok teşekkür ederim güzel yorumlarınız, moral destekleriniz için 🤍 Umarım siz de böyle güzel başarılara imza atarsınız size güveniyorum
Almina kendini hayatının en uç noktasında ve en dipte hissediyor olabilirsin ama hayata bir de şu açıdan bak, en diptesin gidebileceğin tek yer yukarısı şuan ne yapıyor olsan da bu seni yukarı çıkarıcak olan şey, o yüzden hayatındaki bu iniş ve çıkışların üstesinden bir şekilde gelebileceğini biliyorum ve sana çok güveniyorum, seviliyorsun...
Güvendiğim kişilerin arkamdan konuşması, yenilen kazıklar, çekilen dertler, sınavların stresi, dünya hali her biri ayrı bir depresyon sebebi. Sanırım büyüyorum ve büyüyoruz dostlar. Ruh halimiz hemen hemen hepimizin aynı. Bir şekilde bu günler de geçecek ve dönüp baktığımızda yüzümüzde tatlı bir tebessüm oluşacak. Seviyorum seni peri ablamm💖🌸
seni o kadar iyi anlıyorum ki bende bu sene sınava gireceğim ve ben de gerçekten başarılı olmaya takıntılı biriyim birileri beni geçince aşırı moralim bozuluyor ve huzursuz oluyorum gerçekten çok zor bu sene olabildiğince her türlü eğlenceden kısmaya çalıştım ama bazen gerçekten olmuyor çalışıyorum ama o verimi aldığımı hissetmiyorum aldığım puanlar netler bana yeterli gelmiyor fakat en iyisini de yapmak istiyorum bazen o kadar çok yoruluyorum ki sadece kendimi sorguluyorum mutluluğu bu bir sene hissedememek yaşamamakla birebir aynı her zaman kendime diyorum ki daha iyisini yapabilirsin çalışırsan başarırsın ama bu sözler bana o kadar yabancı ki aslında bazen kim olduğumu neleri sevdiğimi neleri yapmak istediğimi bile unutuyorum vazgeçmek isteyen arkadaşlarıma her türlü morali veriyorum ama onlara verdiğim morali kendimde bulamıyorum bu sene rakiplerim var ve benden daha başarılıları da var kendimdeki eksiği sorguluyorum ama bulamıyorum bende çalışıyorum onlarda çalışıyor onlarda insan bende insanım yeni hep eşitiz fakat niye ben kendimi sürekli yetersiz hissediyorum aslında elimden geleni yapıyorum fakat sonradan sanki daha iyisini yapabilirmişim gibi geliyor başkalarının hayatı bazen o kadar güzel gözüküyor ki ama herşeyin gözüktüğü gibi olmadığını da biliyorum şuan sınıfımdaki arkadaşlarıma göre ben çalışkan başarılı bir öğrenciyim ve ben sanki bunu doğuştan elde etmişim gibi davranıyorlar içimde neler yaşadığımı bilmiyorlar onlar için benim hayatım yeterince mükemmel fakat ben niye kendimi hala yetersiz hissediyorum?
Seni tanımıyordum fakat tesadüfen UA-cam'da karşıma çıktın ve videona tıkladım. Şuan mezundayım ve sınava hazırlanıyorum, en çok istediğim şeylerden biri kendi kitabımı yazmak ve iyi bir kariyer elde edebilmek, kendi paramı kazanıp kendi ayaklarımın üzerinde durabilmek... Yani bir nevi hayallerinizin kesiştiği ortak noktalar var. Fakat kendime dönüp baktığımda gecemi gündüzüme katmama rağmen bir çok faktör yüzünden bu hayallerim gittikçe uzaklaşıyor benden. Hayatımda değişen hiç bir şey olmuyor, hatta bazen daha da kötüye gidebiliyor. Bunu izlemek nedense bende ters etki yaptı ve kendimi daha da işe yaramaz ve daha bitkin hissetmeme neden oldu. Hayat zor, herkes için zor. Ve büyüdükçe daha da zor oluyor. Bir noktadan düşündüğünde başkalarının hayallerini de yaşıyorsun, bazen şikayet edebildiğin hayatına ulaşmak için nice emek verenler var ama şans onların yüzüne gülmediği için hep kaybediyorlar. Doğduğumuz evden, doğduğumuz coğrafyadan başlıyor zaten kaderimiz. Önce kişiliğimizi belirliyor ve sonra da bir kırmızı ip gibi takip ediyor bizi. Belki bir yerlerde benim de hayatımı yaşayabilmek için nice şeyler verecek insanlar vardır. Yani demek istediğim bunu unutmamak gerek, bazen şikayet ettiğiniz şeyler başka insanların en büyük hayali olabiliyor. Ben hiç hayatımda, hayatından memnun ve çok mutlu kimse görmedim, içinde bende dahil olmak üzere hepimiz bir şeylerden şikayetciyiz ama yine de bence hangi seviyeye gelirsek gelelim, neler elde edersek elde edelim yine daha fazlasını isteyerek şikayet edeceğiz. Boşluk hissinin insanın doğasına olduğuna inanıyorum artık. Hep elimizde olan güzellikleri düşünüp mutlu olmaya çalışmalıyız, yoksa ülkemizde işleyen bu acımasız çarkın dişleri arasında bir kurban gibi mutsuzca ezilip gideceğiz
alminam…guzelligim seni nasil motive ederim bilmiyorum ama seni gercekten cok cok seviyorum bu yasinda cok guzel seyler basariyorsun ve daha fazlasini basaracaksin.Seninle cok gurur duyuyorum ,yanindayim unutma olur mu?her zaman gul minik yildizim🤍🖇
Seni o kadar iyi anliyorumki... Bende ozellikle bu aralar boyle dusunmeye basladim. Yaltigim seyden memnun degilim ve asla mutlu hissedemiyorum. Sanki icinden gectigim surec hic bitmeyecekmis gibi hissediyorum. Bunu aileme anlatamiyorum, anlamiyorlar.
O ağlamaklı ses tonunda ve o sözlerde resmen kendimi buldum resmen mükemmel bir iç dökül ve anlatım olmuş cidden sanki hep konuşsan sıkılamadan dinlerim gibi.. İnanıyorum başaracağımıza ama ne zaman? Bilmiyorum.
Dibe vurmanın en iyi yani yukarıdan başka gidecek bir yön kalmamasıdır. Bu durumdanda olabilecek en iyi şekilde ve her zaman olduğu gibi bir şeyler öğrenerek çıkacağına eminim. Ayrıca yalnız değilsin. Söylediklerine göre bunu zaten biliyorsun ama yine de belirtmek istedim. Hepimiz şuan benzer şeyler yaşıyor ve hissediyoruz. Başaracaksın, başaracağız... İnanıyorum...
Geçen sene ben 11. Sınıfken bu videoyu izlemiştim ve ağlamıştım. Şuan yks öğrencisiyim ve artık cidden yapamıyorum, olmuyor. Ne yapacağımı, kim olduğumu en önemlisi kim olmak istediğimi bilmiyorum. Ders falan çalışamıyorum. Zaten sene başından beri çok çalışmıyordum. Bir şeyler sürekli beni ders çalışmaktan alükoyuyordu daha doğrusu bir düşünce. Ne olduğunu bilmiyordum iki ay öncesine kadar. Yaklaşık iki ay önce fark ettim ki ben üniversiteye geçmeye korkuyorum. Düpedüz korkuyorum. Normal günlük hayatım da yeni insanlarla tanışabilen, farklı ortamlara girip sohbet edebilen biri değilim. Çok kafamda kurarım, insanlar benim hakkımda ne düşünür diye çok düşünürüm. Kendime güvenim hiç yoktur. Kendi içimde bile kendimi çok gömerim. Böyle bir insan olmam beni çok yoruyor. İşte bu yüzden üniversiteye geçmeye korkuyorum. Yeni insanlarla tanışmam, elimde olan ortamımı, konfor alanimi bırakmam gerekecek. Bu beni ölesiye korkutuyor ve bu yüzden ders çalışamıyorum. Eğer ders çalışmazsam mezuna kalırım ve yeni bir ortama girip yeni insanlarla konuşmam gerekmez diye düşüyorum. Ne kadar bırakmak istesemde bu düşünceyi bırakamıyorum. Çok yoruldum artık Almina gerçekten yapamıyorum. Son bir senedir her şey o kadar üst üste geldi ki hem akademik hem de ailesel olarak. Artık gücüm kalmadı. Durduk yere gözlerim doluyor ağlayacak gibi oluyorum. Ama neden böyle oldugumh hissettiğimi de bilmiyorum. Çok kötü hissediyorum. Mutsuzum galiba. Hiç iyi bir yönde gitmiyorum. Olmuyor artık. Seni ilk lgs sonucunu açıkladığın videoda gördüm. Sonra bir ara takip etmeyi bıraktım ve karantinada yeniden takip etmeye başladım. Bir nevi beraber büyüdük. Olduğun için görünce seninle o kadar gurur duyuyorum ki kelimelerle anlatamam. Seninle gurur duyduğum kadar bir o kadar da imreniyorum sana, örnek alıyorum. Ama kötü bir anlamda imrenme değil bu. Her şeyin iyisi ve güzeli her zaman seninle olsun Almina. Her daim mutlu ol.
Seninle o kadar aynıyız ki bunu yazısal olarak anlatamam. Yılın başından beri düzenli çalışan biri değilim ama çalışmadım da diyemem. Belli bir emeğim var ama sanki daha fazlasını yapmama bir engel var. Zihnim de hep çalışıyorum ama neden? Sorusu dönüp dönüp duruyor. Ne severim? Ben kimim? Hobilerim neler? Hiçbirini bilmiyorum. Hayatım boyunca tek yaptığım şey okula gidip eve gelince telefon oynamak oldu. Böyle bir rutin de neyi sevip neyi sevmediğimi öğrenmek imkansızın yakını. Yapısal olarak utangaç değilim ama ister istemez çekiniyorum. Üniversite bana korkutucu geliyor. Birileri ile odanı paylaşacaksin, senin her şeyini öğrenecekler. Sorunlarım var ve bu sorunları artık sadece ben bilemeyeceğim. Büyük kadınların adamların arasına gireceğim. Otobüse bile binemeyen ben başka yer de yaşayacağım. Korkunç. Evde kalmakta korkunç. Ailemin her gün birbirine yaptığı hakareti dinleyecek ve kafayı yememek için her zamanki gibi telefona sarılacağım. Ne istediğimi bilmiyorum. Her şey çok hızlı ilerliyor.
@@elizapetrova3043 delirecek gibi hissediyorum, durmadan ağlamak istiyorum. Son 7 hafta kaldı ve ben sene başında neredeysem bir miktar ders çalışmama rağmen aynı yerde gibi hissediyorum. Denemelerimde geçen senenin başına göre güzel bir yükselme yok AYT desen kendi kafasında takılıyor. Ne yapacağımı bilmiyorum artık öyle bir çıkmaz sokaktayım ki. Normal bir çıkmaz sokağın sonunda geri dönüş yolu dimi? Yok şuan olduğum çıkmazda bir geri dönüş yolu yok. Kafayı yiyeceğim artık.
En güzel anlarımızı yaşamamız gereken yaşlarda bir sınav yüzünden böyle hissetmemiz adil değil gibi.Türkiyede genç olmak gerçekten zor bir şeyleri başarsan bile sonucunu kestiremediğin için başarmak bile yetmiyor.Evet,kazandım peki iş bulabilicek miyim?İnsanlar bu düşünceyle sevdiği alanlardan seçim yapamıyor bile iş yok diye.Hobi bile edinmedinin lüks olduğu bir dönem maalesef.Bunlar yetmezmiş gibi gelip sana "Senin ne derdin olabilir,yediğin önünde yemediğin arkanda" konuşması yapılması insanı daha da dibe çeken bir durum.
Son zamanlarda belki inanmazsın ama anlattigin her şeyin tıpatıp aynısını yaşıyorum ve bu video bir şekilde aban güven ve rahatlık verdi. Bu videoyu çektiğin ve bu duyguları bizimle paylaştığın için teşekkür ederim(Z). Bu kötü günlerinde geçeceğine inanarak söylüyorum ki *_Her zaman gül minik yıldızım :)_*
Neredeyse youtube'a başladığın ilk günden beri seni takip ediyorum. Seninle öğrenip seninle gülüp seninle düşüp seninle tekrardan ayağa kalktım diyebilirim. Bazen kendimi mutsuz hissettiğimde açıp videolarını tekrar tekrar izliyordum. O kadar iyi geliyordun ki bana... Videoyu gözlerim dola dola bitirdim. Şunu bilmelisin ki hepimiz şu an senin içinde bulunduğun gibi ne hissettiğimizi bilmediğimiz düşünüp buna bir anlam bulmaya çalıştığımız ama bulamadığımız ve bazen sadece kendimizi bir çıkmazın içindeymiş gibi hissettiğimiz zamanlardan geçebiliriz. Bende yaşadım bu videonun altındaki yorumları yazan bütün insanlarda yaşadı. Bunlar gerçekten çok doğal şeylerdir. Evet biliyorum atlatılması çok zordur. İnsanlardan uzaklaşmaya başlarsın eskiden çok severek yaptığın şeyler artık belkide seni mutlu etmiyordur. Yeter artık daha nereye kadar bu durum sürecek diyip sonunda kendini çaresiz hissettiğin garip bir durum içinde bulursun kendini (en azından ben bunları yaşadım). Tam anlayamadım o dolan gözlerine baktığımda ne hissettiğini ama öyle işte... Umarım en kısa zamanda demiycem çünkü kendini zorunda hissetmeni istemiyorum. En doğru zaman geldiğinde umarım yine o sımsıcak gülümsemenle bize tekrardan geri dönersin SENİ ÇOOOOOOOOOOOOOOOK SEVİYORUM -GÜL MİNİK YILDIZIM- ❤❤❤
Daha şu an berbat bir ruh halindeyken senin bu videoyu attığını görünce dedim ki, işte beni anlayacak biri. Her şeyden önemlisi, biz insanız Almina. O kadar sıkışmış hissediyorum ki bende ama her zaman karanlığın içinde aydınlığa ulaşabiliriz. İnancimizi yitirmemek için cabalayacagiz. Bu zorlukların hepsinin sonunda en azından biraz daha iyi olacağız. Yeterli kendine inan, kendini sev. Ve bizim bedenen senin yanında olamasak da ruhen senin yanında olduğumuzu ve elimizden geldiğince de olacağımızı unutma. Seni seviyoruz💖
lgs senemdeyim ve cok berbat hissediyorum bu konuda ki hani netlerim kotu degil ama benim icin asla iyi degil ve hani emeklerim bosa gidecekmis gibi hissediyorum veya yeterli emek sarf etmemis gibi hissediyorum bu cok kotu ve anlatiklarini da cok iyi anliyorum umarim her seyi hallederiz kisa surede,seni seviyorum
31 yaşındayım, 2 üniversite mezunuyum,. İyi bir üniversiteden mezun oldum ve kurumsal bir yerde çalışıyorum. çalıştığım kurum gereği burada yükselebilmek için hala ders çalışıyorum muhtemelen 36 yaşımda da ders çalışmak zorunda kalacağım. Benden en az 10 yaş küçüksün ve bu telaş geçecek demeyi çok isterdim. Ne yazık ki geçmiyor.. Ama zamanla buna nasıl adapte olacağını ya da üstesinden nasıl geleceğini öğreniyorsun. Öğrendikçe güvenin artıyor, güvenin arttıkça başarmaya daha da yaklaşıyorsun. Aynı çıkmaza hayatının her döneminde girebilirsin ama nasıl başa çıkacağını, hayatın sana kattığı tecrübelerle ilerletiyorsun. Her yaşın bir zorluğu var; tek yapman gereken kendine güvenmek. Herkes isteyince mevcut koşullarına göre mutlaka bir çıkar yol bulur. Seni abla olarak görenler var, sen de beni ablan olarak gör ve tavsiyeme kulak ver. İnan bana her şey çok güzel olacak, kendini tanı; fırsatları değerlendir ve başarmak istediğin şeyden ne olursa olsun vaz geçme. Sen pes edersen bir başkası senin için bunu kolaylaştırmayacak sakın unutma :)
seni anlıyorum ve neredeyse hepimizin aynı olduğunu biliyorum. ben 11. sınıf öğrencisiyim. yaklaşık 4 yıldır yani 8. sınıftan beri psikolog ve psikiyatriste gidiyorum. liseye geçene kadar ders notlarım çok yüksekti ve ders çalışırken ağlama krizlerine girmeme rağmen, son gün olsa bile çalışıp istediğim notu alırdım. lise sınavı benim için kendi kurtuluşumun ilk basamağıydı. okulda da pek iyi bir ortama sahip olmamam üzerimdeki stresi arttırıyordu. ders çalışırken birden sinirlenip panik atak geçirmeye başladığım zamanlar hala devam ediyor ve o kadar kötü ki... her neyse, bir şekilde lgs oldu ve bitti. iyi bir liseye de gidiyordum. evet... dum... lisenin ilk yıl, yani 9. sınıfta o kadar yorulmuştum ki ders çalışmaktan, 9. sınıfta 75 ortalama bana yeter sonra çok çalışmaya devam dedim. ama bu karar benim gibi ders konusunda mükemmelliyetçi olan bir ailenin kızına elbette işlemedi. ilk notum edebiyattan 50 almam ile okulda ağladım, zor sakinleştirildim. annem beni böyle devam edersem okuldan almakla ve mahallede sıradan bir liseye göndermekle tehdit edip duruyordu. yapmazdı yüksek ihtimalle ama bunu duymak bile o kadar etkilemişti ki üzerimdeki baskıya dayanamadım ve çökmeye başladım. pandeminin başlamasına gelelim. 2 hafta bir tatil kendimi toparlamam için iyi gelecekti ama biliyoruz ki o kadar sürmedi. uzayan tatil, okul düzenine fazlasıyla takık olan bana iyi gelmemeye başladı. zaten çok da arkadaşım yoktu. 1 kişi vardı ve onunla da pandemi yüzünden haftalarca görüşemedik. yüz yüze birine derdimi anlatamamak, vakit geçirememek beni daha da kötü yaptı. anksiyete başlangıcı yaşadığımı söyledi psikoloğum ve karamsarlığımı yok etmek için terapileri 4 haftadan 2-3 haftaya çekmeye çalıştı. her neyse, o 1 arkadaş dediğim kişi ile çok sorunlar yaşadık. ayda bir onun ya da benim evimde bir araya geliyorduk zaten sadece ve benim annem benim dışarı çıkmam konusunda çok katı... 2 haftadan önce izin almak imkansız diye sormazdım bile. çoğu arkadaşımı da böyle kaybettim zaten. okul yoktu ve vakit geçirmek için onlarla buluşmaktan başka çarem de yoktu. ama buluşamıyordum işte. daha sonra yaz geldi. ama yaza kadar odamdan neredeyse hiç çıkmadan zaman geçirmiş, sanal arkadaşlar edinmiş, hiç yoksa sanaldan mutlu olayım demiştim. sonra sadece sanal kaldı zaten. ailem benim depresyonumu da anksiyetemi de hiçbir zaman ciddiye almadı. yaza kadar pandemiden dolayı dışarı çıkma sorunu yaşadığımız için ailem bir ev kiralayıp tatilimizi öyle yapacağımızı söyledi. temmuz'un ilk haftası ailecek deniz için terlik, krem gibi şeyler almaya gittik. benim alışverişime geldi sıra. kardeşim avm gibi yerlerde sıkıldığında hepimize orayı zehir eden ve ağlamaya bile başlayan birisidir. ben 15, o 11 yaşında o zaman. başladı ağlamaya tabii. annemle babam sinir küpüne dönüştü ve babam bana sarmaya başladı. erkesin içinde bana hızlı olsana, neyi seçemiyprsun diye bağırmaya başladı. gitmiyoru tatile falan, eve gidiyorux dedi. arabay bindik. annemle yol boyu kavga ettiler. bir ara babam ani frenle arabayı durdurdu ve indi. annem de peşinden indi ve yolun ortasında kavgaya devam ettiler. kardeşim elbette yine ağlıyor. neyse bindiler arabaya bana ve kardeşime hakaret etmeye başladılar. küfürler, tehditler, eve gidince ne yapacağım bekleler havada uçuyor. eve geldik, çok fazla öfkeli, kırılmış hissediyordum. biz daha içeri yeni girerken dayımlar aradı, eve davet etti ve bizimkiler kardeşimi alıp gitti. gitmek istemedim. elim ayağım titriyor, bana neden sürekli böyle yaptıklarını ve sevmediklerini, psikolojik şiddetlerine artık katlanmak istemediğimi ağlayarak ve odamdaki her şeye vurarak düşündüm. düşünmek değil, haykırdım... o sıralar sanaldan konuştuğum ve bana ailem gibi psikolojik baskı gösteren ama o zamnalar nedenini anlayamadığım şekilde bırakamayıp bağlandığım kişiye ağlayarak yazdım. beni aradı, onun da ailesinin böyle hatta nasıl daha kötü olduğunu anlattı. ona göre ben fazla drama queenlik yapıyordum. daha da sinirlendim işte ve midem bulanmaya başım dönmeye başladı bir süre sonra. neden mi? içtiğim haplar yüzünden :) onu aramadan önce 13 tane hap içmiştim. yetmeyeceğini düşünerek birkaç tane de ağrı kesici atmıştım ağzıma hatta panikle. 15 yaşındaydım, etrafımdaki her sevgi baskı ve çeşitli şiddet yollarıyla, yargılarla geliyordu bana. bunun doğru olmadığını lisede daha net anlamış ve düzelmesi için birçok şey yapmama rağmen tınlanmamıştım. yorulmuş ve herkesten, özellikle de annemden kurtulmak istiyordum. midemdeki garip hisler bana hem iyi gelmişti hem de ne olacağını bekliyordum. uyumayı ve uykumda ölmeyi istediğime karar verdim. ama yatakta 15 dakika kıvrandım sadece. banyoya koşup kusmaya çalıştım çünkü dayanamıyordum ve önümü bile net göremiyordum. uyuşmaya başladım. kusamadım. işte dedim, ölüyorsun. aileme haber mi verseydim acaba diye dşündüm ama sonra google a ilaç içtiğimi yazdım. çıkan sonuçlara göre midem yıkanmalıydı. ama aileme ben bunu da söyleyemezdim ki. gittim ve bol bol su içtim. karnım daha da şişmişti bu sayede ve ağrım artmıştı. birkaç kez tuvalete çıktım işte ama ağrı ve baş dönmemde azalma yoktu. saat akşam 0a geliyordu ve dayım arayıp kavga etmişsiniz, baban özür dileyecek bize gel dedi. kabul etmedim ve ben bunları yapmadan önce nerede olduğunu ağlayarak sorguladım odamda. sonra uyudum. sabah kalkamama ihitmalim ile. ama kalkmıştım fhwhjsdujfagy 10 gün boyunca her gün kustum ve gözlerim, ellerim, midem şişikti. yemek yemem çok zorluyordu beni. anlamasınlar diye yiyor ve sabah karşı kusuyordum istemsizce. 11.gün psikolog günümdü, bedenim hala çok yorgundu ilaçlar yüzünden. psikolog ailemi istedi özetle. kabul etmedim vde bıraktım. evde kend,mle geçen 7 ayın sonunda her şey daha da kötüleşti. kendime çizikler atmaya, vurmaya başladım ve kendimi ikna ederek bir psikiyatrsite gittim. artık neyi ne kadar anlatmam gerektiğini biliyordum. ama anlattıklarım bile yetmişti. zaten derslerle de aramda olan bağlantı fazlasıyla düşmüştü. 10. sınıfa geçerken dehb hapı kullanmaya başladım. arada fazla alıp kendime işkence ediyprdum, bu zevk veriyordu. neyse, 11in başında kullandığım haplar arttı. anksiyete için de başladım. bundan 2 ay önce de deprsyon için... artık 3 tane hap kullanıyorum. böbreklerim beni arada mahvediyor sanırım. ama alışınca da nadir oluyor. ama başka çarem yok ki. annemi öldüremem. yani bunu yapmamalıyım. alan seçimim konusunda yaşadığım karasızlıkla yüzünden 1 yıldır evde hala her hafta kavga ederiz. 3 kere alan ve onlarca kere meslek değiştirdim. iyi de ben 16 yaşındaydım ve zaten zor bir dönemden geçir size belli etmemeye çalışırken nasıl sağlıklı bir seçim yapabilirdim ki? neyse son karar dildeyim ancak sayısaldan dile geçilmediği için bu dönem açığa geçtim. açık lise... yapmamam gereken, beni çok zorlayacak bir şeydi. biliyordum ama sayısal çalışmak istemiyordum. 1 aydan fazla oldu sanırım işte saymayı da bıraktım. 24 saat evde ve sadece sanal arkadaşım olduğu için kafayı yemek üzereyim. o zamanlara dönmeye başladım. durduramıyorum kendimi. düzeliyordum... düzen yapmıştım ama okul hayatımdan çıkınca yanında birçok şeyi de götürdü. en başta da düzelmeye başlayan psikolojimi. yalnızım, çok yalnız. beni hala anlayan birisi yok. ailem hala beni ciddiye almıyor. basit şeyler, abartı şeyler, kimseyi görmedim bir sınav için senin gibi deliren diyorlar... her neyse, sanaldan da 3 arkadaşım kaldı. gerçektekiler ise ben yazarsam varlar... ben yazarsam :) buluşacak kadar samimi de kimsem yok zaten. evde, yalnız, dersi bırakın en sevdiğim aktivite olan kitaplara bile odaklanamayan, şarkılardan uzaklaşan birisi oldum. düzelmeye hala çalışıyorum. bazen tamamen bırakmak istiyorum her şeyi. sonsuzluğa karışmak, yok olmak. her neyse, neden yazdım bilmiyorum. anlatacak birileri varsa bile anlamayacaklar diye kısa keserdim hep. bu bile kısa ama yazınca neleri atlattığımı, bir şekkide yaptığımı gördüm. ben 1 haftaya. ya da bir aya. 3 aya düzeleceğim. düzelmek ve üniveriste sınavına hazırlanmak zprundayım. 11. sınıf aol öğrencisi olmak da zorundayım. hayatıma sadece kendimi ailemden uzaklaştırana kadar daha da asılmalı ve istediğim tek yaşama gitmeliyim. bunun sadece sınavla olabilecek olması da bir üzüntü zaten. ailem bunu okuyor olsaydı eğer, belki de bir yere gidemem ve kalırım sizinle ama şunu bilin. kalırsam ölürüm. (yazım yanlışlarını düzeltmeye halim yok)
Çok ayrı yerlerdeyiz belki bilmiyorum kendi adıma büyük bir çöküş döneminden geçiyorum benim hikayem çok farklı senden aynı yaştayız ama belkide aynı şeyleri hissediyoruz sanal diye alma bu mesajı yüz yüze görüştüğün biriymiş gibi kendinde al derdim sıradan bir şey söylemek değil ya da moral vermek sadece şunu bil dünyada seni anlayan birisi var uzakta olsa da yüzünün daima gülmesi dileği ile :)
@eth raphael yazdıkların içime o kadar dokundu ki.. Bende kendikilerimi dert sanıyorum gerçekten çok üzüldüm. Şuan nerdesin ne yapıyorsun nasıl birisin umrumda değil. Sana seni anlıyorum demek isterim ama bunu okusan anlayamazsın diyeceğini de biliyorum. Ama gerçekten yanında olabilirim. İstersen yani. Benim de öyle yakın çevrem yok. Sanal arkadaşım bile yok...
şuanda senin yaşadıklarının hepsini bende yaşıyorum lgs yılındayım ve bende senin gibi notlarıma takıntılıyım senin sevdiğin iş benimse kitaplardı ailem ders çalışmıyorum diye kitaplarımı aldı o günden sonra hiç bişey normal olmadı zaten. çok mutsuz olduğum zamanlar oldu intihar düşündüğüm bile oldu sınav stresi yüzünden gittikçe düşen notlarım ve çevrem yüzünden bir sürü ayımı boşa götürdüm ve psikolojik açıdanda iyi değildim her geçen gün yaptığım denemelerin puanı azalıyordu eskiden 400 den düşük puanım yoktu şimdi ise en son ki denemem 290 deneme sınavını yaparken bile annem ne diyecek lütfen kızmasın diye düşünmeyi hak etmedim kimse etmedi ailemin baskısı arkadaş çevrem yanımdaki insanlar hocaların olumsuz yorumları yüzünden her gece ağlayarak başımı yastığa koydum. herkese olan tavrım değişti. yeni tanıştığım eski tanıştıklarım hepsi bir anda üzerime geldi sen soğuk bir insansın çok değişiksin dediler. buda beraberinde anksiyete getirdi. kendi kendine iyileş dedi ailem. okulda çalışkan olan insanlarla rakiptim bazen onları geçerdim. şimdi ise 290... ve benimle dalga geçiyorlar noldu sana diyip duruyorlar. bana ne olmadıki şimdi bile aklıma lgs ders kitapları okul dershane geldikçe fena oluyorum öyle bunaldım ki almina video çekmiş içini dökmek için bende madem buraya dökeyim içimi günlük yazsam buluyorlar zaten :) tabi daha yazmadıklarım...
seni o kadar iyi anlıyorum ki şu an seninle aynı duyguları paylaşıyorum. bende senin gibi başarı odaklı bi insanım başarılı olmak beni çok iyi hissettiriyor fakat bu bir ay içerisinde ne yaptığımı ne konuştuğumu anlayamaz oldum kafayı yemek üzereyim. sınavlarım yaklaşık bir ay sonra başlıyo ama ben asla derslerime eskisi gibi odaklanıp çalışamıyorum ve en çok bu beni rahatsız ediyor. çözümünün farkındayım ama çözümü uygularsam bir şeyler kaybedicem ama asla kaybetmek istemiyorum. çıkmaza girimş durumdayım. umarım çözümünü bulup eski haline eski neşene dönersin alminam biz seni böyle üzgün görmek istemiyoruz sen çok güçlü bi insansın bunu sakın unutma :)
Seni çok seviyoruz her zaman yanındayız lütfen bunu unutma ve böyle devam et sen video paylaşsan da paylaşmasan da yanındayız lütfen kendini yorma ve zorlama
Şu an 9.sınıfım geçen sene lgseye hazırlanırken ders videosu izlemek için youtube girdiğimde izlemiştim şimdi yine izliyorum o zaman da sanki benim yerime karşımda sen konuşuyormuş gibiydin şimdi de öylesin. Geçen sene çok zorlu bir seneydi psikolojik olarak, fiziksel olarak her şekilde bende geçen sene tam olarak böyleydim bilmiyorum belki o zaman da bir yorum yapmışımdır ama bu duygular hala devam ediyor geçen sene bir fen lisesi kazanmak için gecemi gündüzüme verdim çalıştım herkes lisen iyi geçer senin için çok daha iyi bir hayat olacak diyerek avutmuştu gerek ailem gerek öğretmenlerim. Noldu liseye geçtim bir anda dersler bastırdı çok fazla ders çalışmam gerekti ve o zaman daha iyi anlıyordum ki gerçekten attık biz. Bizi bir yarışa tabi tutuyorlardı ve bu sınav uğruna herkes birbirine kötü davranıyordu daha ilk seneden bizi yks moduna girdirdiler resmen. Kendi hobilerimden uzak kaldım aile bastırmaya başladı, meslek seçme konusu hepsi bastırmaya başladı ve şimdi bu videoyu açtım tekrar izliyorum kendimden asla utanmadım utanmıyorum en iyisi olmaya çalışmak çok yoruyor. Şu an böyleysem yks senesinde ne yapacagımı gerçekten merak ediyorum iyiki varsın Almina seni çok seviyorum
Bu seneye LGS'ye giricem ben de. Her gün aynı. Gece geç saatlere kadar ders çalışıyorum, vücudum inanılmaz reaksiyon gösteriyor sürekli bedenim artık dur diyor ama hırsım ve sonunda ulaşacağım gayelerim buna engel oluyor. Sürekli bir baskı var üzerimde, bu gayet normal herkes başarılı olmamı istiyor ama bunu kaldırmak o kadar zor ki. Başarılı olduğum zamanlarda herkes beni takdir ederken her inişin bir çıkışı olduğu gibi çıkış dönemlerimde kimse olsun geçer veya çok takma daha önünde uzun yol var demiyor, diyemiyor belki de. Şuan bunu yazarken bile başım ağrıyor, 6 saat okul üstüne 2 saat kurs ve evde 4-5 saate yakın çalışıyorum. Yani neredeyse bir günün yarısı tamamen akademik kariyerim hakkında oluyor. Bu beni üzmüyor ama gerçekten çok yoruldum. Ve aslında benim gibi birçok insanın olduğunu görünce de sevindim, bu ülkenin böyle insanlara ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Gerçi, biz bu emeğe karşı bu kadar kendimizi yıpratmayı seviyor muyuz, inanın bilmiyorum.
Lgs önemsiz. Çalışma boşuna çünkü kuzenim özel dersler aldı 6 dan beri calisiyodu ve 200 puan aldi. kötü liseye gitsen bile Üniversite de başarabilirsin. Yanı çalışıp abartmaya gerek yok Lgs abartılacak bir konu degil
@@sude-ld2ht açıkçası lgsyi önemsiyorum, kuzeninin o kadar özel ders almasına rağmen yapamamasını açıkçası hırsa bağlıyorum. Herkesi görüyorum 700 soru çözen mi dersin, 10 saatte çalışan mı. Belki o olamadı ama bende olur, kim bilir.
@@softierose7321 olsa nolcak? Turkiyede yaşıyorsan hiç bir şey olmaz gercekten herkesin yapıp kazanmasını bende çok isterim ama Yapanların eline bir şey geçmedi
@@sude-ld2ht belki sen çalışmıyosundur ama çalışan insanların da şevkini kırma, direkt bu ülkeden olmaz zaten diye sisteme isyan etmektense denemek ve çabalamak istiyor
almina seni cok iyi anlıyorum bir kac sene once sınıf- okul birincisiyken şuan telefon bagimlisi dersleri umurunda olmayan birine donustum. aile baskısı okul baskisi ne yapacagimi bilmiyorum hic bir sey yapmiyorum. yemek yiyip yatip, ağlıyorum. okula gidiyorum. ama bos bir yer gibi geliyor. hic bir sey anlamıyorum deneme sinavlarinda puanlarim 120-150-200 kadar dusuk notlar bu cok sinirimi bozuyor. psikologa ihtiyacim var bunun farkinda olmak daha da aci cektiriyor. aileme bunu soyledigimde. sen cok iyisin. hem kim psikologa ihtiyac duyar? gibi sozlerde bulunuyorlar. 1 ay oncesine kadar kitap yazmaya başlamıştım. senin sayende, bu cok mutluluk veriyordu. ama daha sonra her seyde oldugu gibi bir anda buraktim- sogudum aslinda suan bir seyler yazmaya, bir seyler yapmaya veya bunlara çalışmaya ihtiyacim var ama olmuyor. simdi bu yorumu yazdim. ama hic bir sey degismeyecek gidip yatagima yatip ağlayacağım. ama her seyden ote neredeyse hayatimi düzeltecek olan her seyi senden gordum. ilham aldım. ve son olarak ne olursa olsun biz buradayiz seni cok seviyoruz-seviyorum. iyi ki varsin. nasil donemlerden gecersen gec sonu mutlu bitecek. Her masal gibi. hayatij bir masaldan da ote. Hayatin SEN..
herkesin bir sıkıntısı, bir derdi var ve herkes bunları bir şekilde aşmaya çalışıyor. Bende sanki derdimi başkası hiç umursamayacak, gülecek ve sen buna mı dert diyorsun diyeceklermiş gibi hissediyorum ama anlatmaya bile o kadar çok ihtiyacım var ki. Bende bir '' at yarışındayım'' ve o yarışı hep en önde götürmek veya en önde götürmek için çabalamak bile bana çok zor geliyor. 1 yıl boyunca ölesiye bununla uğraştım ama artık dayanamıyorum ve içimden bir ses diyor ki '' Ece, bunu yapma.'' evet diyorum ben buna devam edersem ve bu at yarışı için çabalamaya devam edersem zarar görücem ama bende bu at yarışındaki en öndeki at olma duygusuna hastayım. En önde benim atım olucak ve her zaman en hızlı benim atım olacak. Bu şu ana, bu zamanlara gelene kadar o kadar zor gelmiyordu, duygularını kapatıp tamamen beyninle bunları yapmak zor değildi ama artık zor geliyor, artık iyi hissettiğim şeyler yapmak istiyorum ve artık o at yarışını umursamak istemiyorum. Ben belki umursamıyorum ama etrafımdaki insanlar umursuyorlar. Beni kırıyorlar ve anlamaya çalışmıyorlar. Onlar benim en önde gitmemi benden çok istiyorlar ama bu yolda yaptığım fedakarlıkları ve çektiğim acıları kimse umursamıyor. Toynaklarıma batan dikenleri kimse görmüyor, onlar sadece koştuğumu görüyorlar. Ben bu at yarışı için çalışmayı bıraktığım zaman ister istemez bir düşüş oluyor ama bu düşüşü ben değil asıl çevremdeki insanlar kaldıramıyorlar ve baskı kuruyorlar, hadi koşmaya devam et ve hiçbir şey olmuyormuş gibi çabala. Canın yanmıyormuş gibi çabala çünkü sen hep en önde olmak zorundasın. Sen düşemezsin, senin duyguların olamaz, senin sıkıntıların olamaz çünkü sen bir atsın. Yaklaşık 9 ay önce 2 yıldır süren çok yakın bir arkadaşlığım bir anda bitti, hiç ummadığım bir anda bitti yani incelip incelip kopmadı anladınız mı, kapkalın bir halat bir anda koptu ve ben bunu kaldıramıyorum. 9-10 aydır bunu aşamıyorum ve buda aslında beni bitiren şeylerden biri. Beni sevdiğim şeylerden bir at yarışı uğruna mahrum bırakıyorlar ve ben bunu kaldıramıyorum. Bir hafta sonu oturup hiçbir şey yapmadan kitap okumak, sevdiğim ve iyi hissettiğim bir şeyi yapmak suç çünkü ben o at yarışı için çabalamıyorum. Sadece bu çok ağır geliyor, başka insanların benim düşüşüme bu kadar takılması ve düşüncesizce yargılamaları bana çok ağır geliyor. İyi hissetmiyorum ve bunu anlatamamak beni yiyor ve asla doymuyor. Kendimi anlatabilecek başka bir yolum yok çünkü çok yalnızım, ben bu at yarışı uğruna çok yalnızım. Ben kaldıramayacağım kadar yalnızım ve bu da beni yiyor ve doymuyor. Ne zaman biriyle buluşmak istesem veya arkadaş olup güvenmek istesem o diğer insanlar gelip diyorlar ki, at yarışından çekilemezsin, sen mutlu olamazsın, sen insan değilsin ve bu olmayacak. BEN ÇOK YALNIZIM, MUTSUZUM, DERTLİYİM VE O AT YARIŞI BOK GİBİ. O EN ÖNDE OLMAM LAZIM DUYGUSU BOK GİBİ VE BENİ YİYOR, O DA ASLA DOYMUYOR. KİMSE BENİ ANLAMIYOR ÇÜNKÜ ANLAMAK İSTEMİYORLAR. herkes aynı dertlerden yanıyor, biliyorum. Çoğu kişi böyle bok gibi onu da biliyorum ama başkaldırın. İstemediğiniz, değiştirmek istediğiniz şeylere baş kaldırın. Bu bir anda olmak zorunda değil _ama diğerlerinden farklı olmak, her zaman daha iyidir._ Bu at yarışında olmak zorundayım ama artık içimde öyle bir birikti ki patlayacağım yer burası olsun istedim. Bu yazı sahte gülücükler atıp içi kan ağlayan herkese gelsin, bütün at yarışı tayfasına ve at yarışı uğruna içindeki çocuğu öldürenlere : ) (diğer insanlar ailem ve bazı diğer insanlar)
Ya bende keşke sizin gibi olsam diyorum.Hiç kafaya takmadım ben ve çok zararı oluyor.Yaşaması kötü olabilir ama türkiye sisteminde iyi olmak için tam olarak at gibi kosmaniz gerekiyor.Yoruluyosunuz ama sistem koşullarında başarılı olabiliyosunuz.Bense hiç umursamadım yani ilk defa hayatımda 5.sınıfta deneme diye bişey öğrendim 23 isilik sinifta 16. Olmustum hepte oralarda oldum sonra.Bukadar dusuk seviyede olmak cok uzerdi evet ama nasıl düzelticeğimi bilmezdim.Basarili olsam ne guzel olur diye dunusurdum ama nasıl yapıcağımı bipmezdim.Bu sistemde at gibi yarışmak gerekiyor evet kötü ama yaparsan başarıyosun yani çok kötü sıkıntınızda olsa iyi bi durum yarismaniz.
@@muhammeteminpehlivan7759 Yani senin kafaya takmamanin nedeni belki de bir hedefin olmamasi olabilir. Evet belki bardaga dolu tarafindan yada senin dusuncenden bakarsak yarismak iyi bir durum yani bu sistemde bu egitim sisteminde o yarisa girebilmek suan dusundugumde evet iyi bir durum. Ama egitim sistemimiz ve ulkemiz bize bu igrenc at yarisini da iyi bir durum olarak gostermemeliydi.
@@eceozdemir4886 aslinda hedefimde var ve yüksek ama ben cok rahatım malesef.Nasıl bende at gibi çalışıp herkesi geçmeyi kafama takabilirim varmı tavsiyen (hedefle olmuyor cok denedim motivasyinda işlemiyor)
@@muhammeteminpehlivan7759 yani aslında hayatımda ilk defa biri bana nasıl bu yarışa girebilirim diye soruyor :) Aslında benim bu yarışa girme maceram garip çünkü ben 7. sınıfa kadar ders çalışırdım ama 1. olmazdım yani ortalama bir öğrenciydim ve sınavdan aldığım 90 veya denemeden aldığım 390-400 puan bana yeterdi. Sonra 7. sınıfta hayatıma ''hırs'' adında bir kavram girdi ve ben akıl sağlığımı bozacak kadar bu duyguyu tattım ve bu yarış bitene kadar da tatmaya devam edeceğimi biliyorum. O hırs duygusu hayatıma girdiği andan itibaren 100 almadığım her sınav için günlerce kendimi suçlayıp 480-490 almadığım her deneme içim kendime ceza vermeye başladım. Sana tavsiyem şu : - Bence başarılı olmak için at yarışına girmene gerek yok. -Derslerini önemsemek için ise ciddiye alman lazım. -Herkesi geçmeyi kafaya takmak için ise '' Herkesi geçmeyi kafana takma, 1. olmayı kafana tak '' bunların arasında ne fark var ki diyebilirsin ama çok fark var. Herkesi geçmeyi kafana takarsan diğer insanları, onların yaptıklarını ve onların hayatlarını da kafaya takarsın ve bu boktan bir şey, bunu da yaptığım için biliyorum. 1. olmayı kafana tak ve sadece kendini önemse, diğer insanları takma ve birazda bencil ol, zarar gelmez (bencilliğin dozunu ayarla çünkü bu da insana zarar verir.) - ben sana gelip burada pomodoro yap falan demeyeceğim çünkü inan bu aptal taktikler kimsede işe yaramıyor.
Vitamin eksikligimden dolayi asiri halsizim,sadece uyuyorum diyebilirim.Bu yuzden ders calisamiyorum yani okullar acikken.Mesela okullar kapandi ve yasitlarim guzel kiyafetler giyip geziyor. Ben ise evdeyim, halsizim, hicbirsey yapmak istemiyorum ya da istesem bile yapamiyorum. Ve ben biliyorum ki okullar acildiginda da boyle olacak. Derslerim normalden dusuk olacak calisamadigim icin..Calisamayinca ailemle aram kotu olacak. Bunun icin uzgunum.Almina bunu anlatiyorum cunku uzun suredir seni izliyorum.Seni kendime yakin hissettigimden anlatiyorum. Cidden mutlu ol,asla uzulme. Seni seviyoruz ve hep yanindayiz ❤️❤️
Seni çok seviyorum minik yıldızım şuanda çoğumuzun bulunduğu çıkmaz gibi hissettiğimiz düşüncelerdeyiz ama umud mutlaka Bi yerlerde bizi bekliyor ümidimiz baki olsun inanıyorum ve inanmaluyız bu hayatta kendinden başka kimsen yok kendini sevmeli insan bazen nefret edicek duruma geliyoruz ama kendimizden başka kimsemiz yok ve alminam çukura düştüğüm bu yolda beni kaldırdığın için çok teşekkür ederim minnettarım minnettarız 🥺❤️🌼❤️
kendimi kendime karsı bile ifade edemezken senin suanki sınav donemimde basından sonuna kadar yasadıgım duyguyu eksiksiz ifade etmen cok duygulandırdı ve iyi geldi tesekkurler almina
Ben daha 7. sınıf olmama rağmen yaklaşık 2 yıldır seni izliyorum Almina Abla. Daha bu kadar büyümemiş olsam da gelecek seneki sınav kaygısı ve herkeste olan sorunlar bende de var. Her ne kadar seni sen gibi anlayamasam da bir noktaya kadar gerçekten anlayabiliyorum. Evet, çok zor bir hayatım var, evet mutsuzum, hayal kırıklığındayım, umutsuzum ama herşey gibi bunlarda geçecek. Hayatımızın belli dönemleri oluyor ki hayal bile edemeyeceğimiz kadar umutsuz, artık tükenmiş oluyoruz. Ama ben başaracağım herşeye rağmen ,sevdiğim şeylerden uzaklaşmak zorunda kalsam bile, başaracağım bu tükenmişlikten kurtulacağım. Şu anda bunları yazarken bile ellerim titriyor. Gerçekten hayallerimizin peşinden gitmeliyiz. Burada sana ihtiyacı olan ve sana güvenen bir sürü insan var. Biz sana güveniyoruz...
Benim de en kendim gibi hissetmediğim dönem. Herkes yapmacık gelmeye başladı, sanki beni dışlıyorlar gibi hissediyordum ama aslında herkesten kendini uzaklaştıran kendimmişim bunu farkettim. Sanki üstüme yılların ağırlığı çöktü. Senelerdir alttan aldığım hatalar, içime attığım sıkıntılar, bütün hakaretler, başarısızlıklar vs... Her şey bir anda gün yüzüne çıkmış ve bütün yükü üstüme binmiş gibi sanki. Yorulduğumu düşünüyorum bazen ama onu bile haketmediğime inanıyorum. Yorulmak için çok gencim, fazla şanslıyım, fazla dertsizim. Kendimi anlayamıyorum, ya kendimi ben bile anlayamıyorsam kim anlayabilir ki? İnsanları beni anlayamadıkları için asla suçlayamıyorum artık. Beni ben bile anlayamıyorum. Kimseye güvenememe sebebimi bulmaya çalışıyordum çok uzun süredir çünkü bütün güvenimi yıkacak veya dengemi altüst edecek belli bi' olay yaşamadım. Ve sonuç olarak bir sebebi olmadığını keşfettim. Kimseye güvenemiyorum çünkü kendime her zamanki gibi en kötü ihtimale hazırlıyorum. Kendimi anlayamadığım bir dönem de olsa eğer bir kişiden bile herhangi bir darbe alırsam yıkılacağımın farkındayım ki bazen bu bile tutunmam için nir sebep oluyor, kendim hakkında doğru yaptığım bir şeyleri bulabilmek yeni benliğimi kazanabileceğim veya eskiyi bulabileceğim hakkında bana umut veriyor. Ufacık umutlara bile tutunarak ayakta kalıyorum. İyileşiyorum, iyileşeceğim. Zor zamanlardan geçiyorum ama işin sonunda belki yıllar sonra da olsa mıtlu olabileceğimi hissediyorum, umuyorum... Umut her zaman var ve hayalleriniz olmadan yaşama amacı bulamazsınız. Hayallerinizi kaybetmeyin, kaybetmeyelim. Çünkü bugünün umutları yarının geleceği olacak ben inanıyorum.
gercekten ilk defa karsima ciktin ama bu 10 dk sure zarfinda sana yakinlik hissi dogdu bende ve inan bana bu kotu gunler gececek ve sen gelecekte bu gunlere bakip guleceksin umudunu yitirme yanindayim yanindayiz
Almina şuan bir çok öğrenci yaşadıklarının benzerini yaşıyor.Ben de kendime vakit ayırınca hiç ders çalışmıyormuş gibi hissediyorum,ders çalışınca da yapabileceğim bir sürü eğlenceli şey varken yaşıtlarım eğlenirken ben niye bir odada ders çalışmak zorundayım diyorum.Bazen eve çok büyük hedeflerle geliyorum şunu yapacağım bunu yapacağım diyorum ve hiç bir şey yapmadan akşam oluyor gerçekten çok sinirim bozuluyor.Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım çalışınca karşılığını alabilecekmiyim yıllarımı ders çalışarak geçirip bir de istediğim yere gelemezsem geşke en güzel zamanlarda gezseydim şu gün şunu yapsaydım şuraya gitseydim diyecekmiyim bu kadar çalışmama deyecekmi gerçekten bilmiyorum.Bazen çalışıp en güzel anları kaçırdığım için bazen de çalışmayıp başarısız olduğum için çok pişman oluyorum hayatım keşkelerle dolu.Umarım bütün öğrenciler biraz olsun bu stresten kurtulur sen de üzme kendini.🖤
Tiktok’a attığın videolarda çok mutsuz gözüküyordun, anlamıştım. Türkiyede genç olmak kesinlikle kolay değil ve eminim ki şu an kimse tamamen mutlu değil. Bugünler de geçecek, birlikte atlatacağız.
Hani bir arkadaş vardır ya, sen mutsuzken saçma hareketler yapıp güldüren. Almina'nın karşısında o kişi olasım geldi, yüzünde ki tebessümü görebilmek için her şekle girmeye razıyım💖
Yoruldugun an devam etmek zorunda degilsin, sadece dur ve dinlenmeye calis zor olsa da ve kaldigin yerden hem hayallerine hem hedeflerine devam et yaninda koskocaman bi ailen var Almina. Seni seviyoruz, gercekten
Ara sıra kendimle konuşuyorum ve konuştuğum şeyler hep bu tarz şeyler. Geçen gün yani salı günü, senin bu videoyu çektiğin gün, karanlıkta aldım altıma sandalyemi aynanın karşısına geçip kendimle konuştum içimden. Ağladım, her şey için. Bir şeyleri yapmak zorunda bırakıldığımız için, hayallerimizden vazgeçmek zorunda bırakıldığımız için. Ve o gün akşam kendime söz verdim. O vazgeçtiğim hayalleri geri alıyorum diye. Çünkü ne olursa olsun bu dünyadaki en değerli insan benim ve bunu bilmem gerekiyor. Kendimi sevmem gerekiyor. Ülkenin, dünyanın durumu kötüye gitse de devam etmek zorundayız. En azından bu düzeni değiştirmek için devam etmek zorundayız. Bizden sonraki nesiller de hayallerinden vazgeçmek zorunda kalmasın diye.. Seni 8. sınıfta lgsden sonra tanımıştım ilk kez ve o zamandan beri takip ediyorum. Aynı yaştayız ve genelde fikirlerimiz aynı gibi (gördüğüm kadarıyla) ve birinin beni anlaması, benim gibi hissetmesi acı olsa da kendimi iyi hissettirdi. En azından yalnız olmadığımı bilmek güzel. Dediğin gibi bu durumu, bu hali en yakınlarıma bile anlatamıyorum. Genelde anlamıyorlar ama anlasalar da anlatabileceğimi sanmıyorum. Anksiyete, dersler, ülkenin durumu, korona, güzellik algısı, insanlar, maddi ve manevi sorunlar.. Hepsi üst üste geliyor. Kendimi motive edecek enerji de bulamıyorum ama ayağa kalkmak zorunda olduğumu biliyorum. Ben hep bilim aşığı olduğum için kendime rol model aldığım bazı bilim adamlarına bakıp kendimi motive ediyorum. Büyük işler başarmış insanların hiçbiri kolayca o başarıları elde etmedi, bu geliyor aklıma ve biraz da olsa güç alıyorum bundan. En son olarak da Atatürk geliyor aklıma.. O da sadece bir çocuktu. Yetim bir çocuk. Ama bir ülke kurdu, bir vatanı kurtardı. Ve bizlerin, bu ülkedeki her gencin ve her çocuğun bir Atatürk olma potansiyeli var. Ülkemiz ve büyüklerimiz tarafından bu görülmese de biz bunu bilelim, bu yeter. Umarım hepimizin bu sıkıntısı çabuk geçer. Geçer demiyorum, çabuk geçer diyorum çünkü er geç geçeceğini zaten biliyorum. Umarım bizi bekleyen o daha iyi geleceğe çabucak ulaşırız. Seni, sizi seviyorum. Bunu okuyan veya okumayan herkesi seviyorum. Siz de kendinizi sevin çünkü en çok buna ihtiyacımız var 💌
Geçen sene 8. Sınıftım ve hislerini çok iyi anlıyorum. Tam bir sene hatta dahada öncesinden herşeyini kısıtlayarak bir sınava çalışıyorsun tüm zevklerini sevdiğin şeyleri bırakıyorsun. Sonucun ne geleceği bile belli değil ve gençliğini,en güzel yıllarını kaybediyorsun. Az zaman kaldı birazcık daha dişini sıksan 4 ay su gibi geçecek sen psikolojini iyi tutmaya odaklan ve elinden geleni yap. Unutma hiçbirşey senden değerli değil Almina 🖤💙
o kadar haklısın ki, 1 yılı kimse az göremez kimse bana 1 yıl robot gibi yaşayacaksın, yarış atı olacaksın diyemez, ben hayatımın her anını doya doya yaşamak istiyorum ben daha 17 yaşındayım, ben daha 17 yaşındayım ve kimsenin o bir yılımı benden çalmaya hakkı yok, bir daha 17 yaşında olmayacağım, 17 yaşımın her anını doya doya yaşamak, gezerek, arkadaşlarımla eğlenerek, içerek, yiyerek, aşık olup severek geçirmek istiyorum, kimse benden bu özgürlüklerimi çalamaz, ben de insanım, biz de insanız, robot değiliz, her şeyden çok sıkıldım, kendime zarar verdiğim bile oldu bu yüzden, derdimizi anlatamıyoruz kimseye, içimize atıyoruz tüm bu stres ve sorumluluğun sonucu çok kötü olacak, ölmeyi bile düşünmedim değil, ölsem hiçbir şey değişmeyecekmiş gibi hissediyorum bazen, gerçekten böyle düşünmek beni korkutuyor, bu bir an önce değişmeli çünkü bu iş artık sadece bir sınav olmaktan çıktı, yakın gelecekte çoğu gencin katili olacak, olmasa bile mental olarak büyük yaralar açacak ve evet bu kadar büyük konuşuyorum, buradan da bu düzene sessiz kalıp kendini yarış atı olarak kabullenen yaşıtlarıma sesleniyorum: evet bir rakip elediniz, tebrikler…
günlerden 28 Ocak Cumartesi sınava çok az kaldı ve şuan videoda bulunduğun durumda bulunduğum için bu videoyu ve daha bi çok videonu 2 ya da 3. kez izleyişim seninle motive olduğumu bilmeni istiyorum ve şuan bulunduğun konumu gördükçe kendimi iyi hissediyorum bazı şeyleri tam bırakmak üzere iken bırakmamam gerektiğini hatırlıyorum teşekkür ederim Almina:)
Şuan bende Almina gibi hissediyorum. Canım o kadar yanıyor ki... Gerçekten bazı hisler anlatılmıyor. Eğer daha lise sonda değilseniz bunun kıymetini bilin ve gülümseyin, bir nefes alın. Çünkü 9. sınıfımdaki o kızı çok özledim. Hiçbir sorumluluğum yoktu. Şimdi hayatım boyunca yapacağım bir mesleğe karar vermek zorundayım. Ayrıca iyi bir puanla, iyi bir üniversite kazanmamm- gerekiyor. Ve işin gülünç tarafı hiç çalışmak istemiyorum. Şuan tam bir depresyon halindeyim. Çünkü benim hayallerim bu değildi. Ben çok güzel bir lise hayatı geçirmek istiyordum fakat her şey olağanca kötü.
Bazı duygular vardır böyle açıklayamazsın ya hani. Çok derinden hissedersin. Kelimelere dökemezsin. Öyle şeyler hissediyorum. Açıklayamıyorum kendimi ama içim parçalanıyor. Boğuluyorum resmen ölüyorum gibi...
yaşadıklarını yaşıyor olduğum için empati yapmama gerek kalmadan içimden bir ses konuşuyormuş gibi izledim. sırf başka şeyler odağımı bozmasın, derslerime dikkatim tam olsun diye çok fazla şeyden vazgeçmek zorunda kaldım. en kotu hissettiğim zamanda bile vaktim boşa gidecekmiş gibi hissedip arkadaşlarımı arayıp konuşmuyorum. bu en basit şeylerden biri. artık bu psikolojiden çıkmak istiyorum. bu süreçte heba olan yıllarımın, en güzel 17 yaşımın ben sınava hazırlanırken dolmak üzere olduğunu, henüz bu yaşın tadını çıkamadığımı ve bunun bir daha asla geri gelmeyeceğini fark ettiğimden beri berbat hissettiriyor her şey. biliyorum bu süreçte tüm öğrenciler başta sınav hazırlığında olanlar bu psikolojide. hepimizin elinden çalınan gençliği yıkık bir nesil serdi ortaya. seni anlıyorum Almina. yalnız değilsin, senin yanında senin gibi milyonlarca öğrenci var. umarım bir gün kötü olarak baktığımız her şey lehimize olur..
O kadar haklısın ki bu videon keşfette gördüm ve yakın hissettim ayrıca da seni çok seviyorum her zaman yanındayım ben bu duygulardan dolayı artık bişey yapmak istiyorum ama istediğim şeyi yapmaya ya da yapmak istemeye gücüm kalmadı ya da yetmiyor bilmiyorum hepimiz aynı duyguları paylaşıyoruz ama yanındayım alminaa🥺💜
Aahhh Alminam üzülme bu aralar bende üzgünüm aile ile aram okul ile aram her şey kötü oluyor eğer bir derdin varsa anlat biz seni dinleriz kendini her zaman iyi his et seni seviyoruz
ne hissettiğini çok iyi anlıyorum. Kaç gündür kendimi boşlukta gibi hissediyorum ve nedenini bilmiyorum. Ne olursa olsun ne karar alırsan al ne yaparsan yap yanında olacağımızı bilmemi istiyorum. Sen bütün bunların üstesinden gelebilecek kadar güçlü bir kızsın biz sana inanıyoruz. Seni çok seviyorum 💗
Şu sıralar bende kendimi çok kötü hissediyorum, her zaman geçecek diyorlar, evet elbette bir gün geçecek bu his farkındayım ama şuan yaşadıgım her bi saniye bile canımı yakıyorsa veya canımı sıkıyorsa bu sözlerin benim için bi önemi kalmıyor .Belkide beynimde hep mutsuz oldugum kazıdıgım için her bi şeyin olumsuz ve kötü olacagını düşünüyorum umarım bi gün bu mutsuzlugumdan kurtulurum ve buraya gelip ne kadar mutlu oldugumu yazarım.
Birilerinin de farklı konulardan da olsa benim gibi hissettiğini bilmek garip hissettirdi. Anlattıkların. Beni anlatıyor gibiydin seni dinlerken. Kendimden bir çok şey buldum. Özellikle hayatımızda ilk kez bu kadar çaresiz hissediyor oluşumuz, her şeyin üst üste geliyor oluşu, istemediğimiz bir haldeyken çıkmazda hissedip hiçbir şey yapamamamız ve o boşluk hissi. Çocukluğumdan beri annem ve babamın mutlu geçinebildikleri söylenemez. Hep kavgalar hatırlıyorum. Biraz mutlu olduğumuz bir anda çıkan bir kavga ve o günün anın zehir oluşu. Kavganın bir kaç saatliğine bile eksik olmadığı bir evde ortamda bunun adı her neyse. Çok ilerlediği oldu. Gördüğüm şeyler. Gözümün önünde kırılan bardaklar, tabaklar; yere çarpılan telefonlar, kutular. Her seferinde kulaklarımı kapatışım ve daha kötüsü olmaması için korkarak dua ettiğim günler. Bunlar bir yana çocukluğumda hayatıma giren çok sevdiğim uzaylım. Ay ışığım. Bu yaşadığım şeylerde anlatamadım başlarda. Kimseye anlatmazdım. Aile içi konu diye hep içime atardım. İçime ata ata büyüdüm. Ama yine de her kavgadan sonra gizli gizli tabletimi alıp ona yazardım. Aramızda kilometreler yokmuşçasına. Üzüntümü alırdı ona yazmak. Şimdi ise kendi ellerimle onu kaybettim. İnsan sevdiği üzülmesin diye her şeyi yapar değil mi? Onu en çok ben üzdüm. Çok bekledi, denedi, uğraştı düzelmem için. Her şeye rağmen sevgili olmuştuk. Her şeye rağmen, bana rağmen sevdi beni. Hatalarımla. Ama o kadar çığ gibi büyüdü ki hatalarım. Artık dayanamadı. Ayrıldık. O yine de sözünü tuttu. Ölene kadar buradayım korkma gitmeyeceğim demişti. Gitmedi de. Bana seçenek sundu. Bitmesi ve arkadaş kalmamız. Sonuç olarak arkadaşız. Fazlası sonsuza dek olmayacağını söyledi. Ben hala aşığım ona. Kader. Belki bir gün tekrar ister beni. Bencillik olduğunu biliyorum. Düzelmek için çabalıyorum. Ne kadar günden güne bir şeyler daha kötüye gitse de. Nerede olduğumu kim olduğumu dahi bilemesem de. Deniyorum. Kendimden nefret ettiğim bir konuma geldim. İçinde olduğum hiçbir şeyin iyi olmayacağının farkında olduğum bir dönem. Ben olmasam herkesin çok daha mutlu yaşayacağı gerçeği, artık varolduğum için bile kendimi suçlandığım bir süreç. Derslerimin kötü gitmemesi gerektiği zorunluluğu. Kendimi sevmeyişimden dolayı topluluk içinde yaptığım her bir haraketten, sözümden, mimiğimden utanıp rezil olduğumu düşünmem. Fazla uzun oldu. Ama içimi dökmeyeli çok uzun oldu sanırım. Yaşadığım her şeyi ona anlatırdım. Bakalım. Ne olur bilmiyorum. Ama umarım bu günler geçer. Umarım kendim dahil bir şeyler düzelir hayatımda. Fazla uzun oldu. Okuyan varsa teşekkür ederim
Kendime bile anlatamadığım duygularımı o kadar güzel anlatmışsın ki... İçindekileri anlayamadığım için senden dinlemek Çok iyi geldi. Tamamen aynı durumdayım...🥺
Merhaba ben de senin gibi YKS'ye gireceğim bu sene. Ben de eskiden bu yarışta önde olmak için çalışan ve başaran biriydim ama lise sınavından sonra bunların hiçbirini sanki hayallerime ulaşmak için yapmıyormuşum gibi hissetmeye başladım. Özellikle bu yılın da vermiş olduğu bir ağırlıkla batıyormuş gibi hissediyorum. Öğrenmek istiyorum ve öğrenmeyi çok seviyorum ama bize körü körüne anlatılan yüzeysel konuları bir yarış uğruna öğrenmek ve bir yıl boyunca bu baskıyla yaşamak artık çok zor geliyor. Çevremdekilere mutsuz olduğumu söylüyorum ama nasıl ifade edeceğimi bilmediğimden nedenini söyleyemiyorum. Belki ben bile tamamen bilmiyorumdur. Bunu senin söylediklerinden sonra 'Evet , işte hissettiklerim bunlar, bunlara çok yakın hissediyorum.' demenin verdiği rahatlıkla tam olarak birine değil de bir günlüğe yazar gibi yazıyorum. Söyleyebileceğim pek yararlı bir şey yok yani... Umarım her şey yakında çok daha güzel olur.
Üniversite sınavına hazırlandığım sene benim en mutsuz senemdi ve aynı senin hissettiğin gibi anlayamadığım bir mutsuzluk içindeydim; ders çalışıyorken ,çalışmıyorken, uyuyorken ,uyanıkken, film izlerken, kitap okurken, video izlerken, hep mutsuzdum ,arkadaşlarımla geçirdiğim güzel günlerde ,sevgilimle oturduğum sakin zamanlarda bile sadece mutsuzdum. ÇOK MUTSUZDUM. O lanet sınav geçince geçiyor ama unutamıyorsunuz o anlatılamaz mutsuzluğu. Sabretmekten başka çaremiz yok gerçekten.
Belki dediğime şuan kızacaksın ama emin ol 1 yıl belkide daha erken bu videoyu izlerken sadece güleceksin o yüzden bu kısa sürede güçlü kalman yeterli olacak seviliyorsun. Kendine iyi bakk
Tabi ki sen güçlü ol dememizi bekliyorsun ama güçlü olma her zaman güçlü olmak zorunda değilsin üzül. Üzül çünkü sonra yine aynı şeyleri yaşayacaksın içinde kalmaması ve bize anlatman bizi çok değerli hissettiriyor. Video paylaşma seni sınavdan sonra bekliyoruz KARDEŞİM 😇😘
0:06 seni bu kadar ne yapacağını bilemezken görmek darmadağın halimi iyice dağıtıyor seni çok seviyorum seninle büyüdüm ve sen de bizimle büyüyorsun ve umarım büyümeye devam edersin papatyam🌼
Allah'a bol dua edip anın içinizin ferahladigini hissedeceksiniz. Allah hepimize sabır versin. Bütün gençlik mi umutsuz olur ya Allah yardımcımız olsun 😟😰
Bi sekilde bi cikis yolu bulucaksin , bulursun yani senin cok eski takipcinim ve o zmndan beri yasadiklarini nasil atlattiysan bunu da atlaticaksin . Ben karantina da her ders calismak istemedigimde senin videolarina sigindim , kitap yazmak isteyip ilham bulamadigimda seni izledim , uzuldugumde kimseye anlatamadigimda senin yaptigin gibi kameraya anlattim, sayende okuma aliskanligi kazandim ve baska arkadaslarima da kazandirdim , harry potter izledim vs vs . Seni o kdr iyi anliyorumki benm de lgs senem ve o kdr cok bunaldim ki . Senin yasadiklarinin hissetiklerinin aynisini yasiyorum . Ve senin kadar kendini iyi ifade edenini gormedim . Seni o kdr seviyorumki kelimelere sigdiramam . Sayende o kdr guzel sey yasadim ki. Kitabin basildiginda yasadigin o duygulari fln ben de hissettim . Aramizda 4 yas oldugu icin sen lise 2 iken ben orta 2 idim mesela yani ve o zmndan beri seni izliyorum . Ne kdr cok yazabilmeyi istedigini gordum . Ve sanki ablamla beraber buyumusum gibi seninle beraber buyudum . O kitabin basildigin da hissettigin duygulari boyle insan gururla kizina bakar ya ayni oyle izlemistim . Umarim gorursun ve usenmeyip okursun . Seni cook seviyorum💗💗
Seni senelerdir takip ediyorum. Hatta ben ortaokuldayken senin lise günlüklerini izleyip lisenin hayalini kurduğum günü hatırlıyorum . Şimdi lise 2 ye gidiyorum ve seni ilk takip ettiğimden bu zamana kadar seni ilk defa böyle gördüm. Senin sesin titredikçe benim gözlerim doluyor , boğazım düğümleniyor... sadece ekran başında seni dinleyince sana yeterli yardımı verememiş gibi hissediyorum, sana sarılıp her şey geçicek sen güçlü bir kızsın bunu da atlatırsın sen neler yaptın bunu da yaparsın bir şekilde diyememek o kadar çok acıtıyor ki . Buraya senin hakkında yazmak istediğim o kadar çok şey var ki ... belki bu yazımı hiç görmiyeceksin alttaki yorumların içerisinde kaybolup gidicek belki de ama seni çok seviyorum o kadar çok seviyorum ki seni kimseyle paylaşmıyacak kadar seni küçük bir kutunun içerisine koyup cebimde saklamak istiyorum ki kimse sana zarar vermesin dışardaki kötü şeyleri bırak yaşamanı görmeni bile istemiyorum . çok uzattım yine seni seviyorum Alminam
Eğitim sistemimizi özetlemişsin resmen geleceğimizi belirleyen 2 saatlik bi sınav yüzünden sevdiğimiz hoşlandığımız zevk aldığımız hobilerimizden uzak kalmak zorundayız seni çok iyi anlıyorum:(
Fen lisesinde okumaktaydım bundan 7 hafta öncesine kadar... şehir dışında ailemden uzakta , yatılı okuyordum. Şimdiye kadar hep en sıfatına layık görülmüştüm,hep en sıfatıyla nitelendirilmiştim ki artık bunu bur zorunluluk haline getirmiştim kendimce. Mesela en başarılı ben olmalıydım , bir ortama girdiğimde en güzel ben olmalıydım (şu an farkındayım ne kadar bencilce ve saçma bir düşünce olduğunun) vs daha çoğaltılabilir bu.Tam da her şey çok yolundayken bu sıfatları sonuna kadar yaşarken lgs ye girdim ve başta da belirttiğim gibi ailemden uzak yatılı bi okula başka bir şehire gittim çok büyük bi özgüvenle . Derslerim bir anda düşmeye başladı, farklı şeyler dikkatimi çekmeye başladı ve ben zamanla mutsuz bi kız oldum. Mutsuz oldukça da artık aldığım iltifatlar, başarılarım iyice düşmeye yerle bir olmaya başladı. Öfke sorunlarım başladı çok sinirli ve agrasiftim ama kime ve neye olduğumu bilmiyordum. Küçüklüğümden beri hep diğrusunu yapmaya alışmış , en gözde olan ben yanlışlar yapıyordum ve bunu durduramıyordum. İstenmeyen arkadaşlıklar , düşük ders notları , başarısız aşklar , bu hayattaki tutkum olan gitarı bırakmam, anksiyete başlangıcı... büyük umutlarla gittiğim okulumdan bavulumda bir ton hayal kırıklığıyla pandemi döneminde eve döndüm. Ruhsal olarak büyük bi çöküntü yaşadım ve bunu evdekilere, arkadaşlarıma belli etmeden atlatmaya çalıştım çünkü ben güçlüydüm , güçlü olmak zorundaydım ve güçsüz düştüğümü kimse bilemezdi(!) Bir şekilde atlattım o günleri hayata karşı bakış açım değişti inanılmaz mutlu pozitif bi insan olmaya başlamıştım. Beni benden alan mükemmelliyetçiliğimi büyük ölçüde azaltmıştım. Sonra bir anda pandemi bitti ve okullara tekrar döndük. Arkadaşımı trafik kazasında kaybettim. Onda da kendimi suçladım keşke daha fazla vakit geçirebilseydim diye.( Ama sonra sakinleşip düşününce o da senin benim gibi yks sınavına hazırlanıyordu onun da ajandasında yarın çözeceği sorular yazılıydı ve o da yeteri kadar çalışamadığindan yakınıyordu. O hastane koridorunda beklerken hiçbirinin o kadar önemli olmadığını anladım.) O kapkara bir bulut gibi gelen günlar benim için tekrar başladı ve ben o şehirde mutsuz hissettiğimi farkettim. Bu sefer mükemmel olmaya çalışmadan aldım elime valizimi ve açık liseye kaydoldum. Herkesten bol bol tepki alıyorum. Fen lisesini bırakp açık liseye mi geçtin manyak mısın gibi ama hepsine gülümseyip geçiyorum çünkü bu hayat çok kısa ve brn nasıl mutluysam öyle olması için elimden geleni yapacağım. Bazen kulaklarımı kapatması zor olsa da hemen toparlanmaya çalışıyorum ve diyorum ki boşver bu senin hayatın. En iyisi olmak uğruna kendimi istediğime inandırdığîm tıp bölümünü de istemiyorum artık. Herkesten çekinip söylemediğim, gizli gizli araştırdığım mimarlık bölümünü istediğimi şu an kendimden emin bir şekilde söyleyebiliyorum. İnsanlar ona da bir kulp buluyor. Zaten insanların her şeye söyleyecek bir lafı var diyip geçiyorum. Şimdilik böyle gidiyor nereye kadar gidebilirse ama şunu unutma bu yazıyı yalnız olmadığını bilmen için yazdım. Mükemmel olmana gerek yok belki de mutluluk orda saklı♡
24.05.2022 DURUM GÜNCELLEMESİİİ
Bundan çok az bi zaman önce sosyal fobimin olabileceğini farkettim maalesef. İki gün sonra bir psikiyatristle görüşmem var ama bu da geçeceek:)
29.05.2022
Antidepresan ve terapiye başladım ama üzülmedim. Sorunu bilince ve kabul edince çözüleceğine daha çok inanıyor insan. Her şey güzel olacak.
28.01.2033
Tekrar güncelleme yapmaya geldim. Kocaman bi arkadas grubum oldu eylülün basinda. Hepsi de önceden imrenerem baktığım tiplerden. En önemlisi de grupta herkes kendi kişilik özelliğiyle kabul görüyor. Sosyal fobim açısından baya yardımcı oldu bu durum aştım sayılır. Böyle de kabul görebileceğimi öğrettiler bana
bu yazıyı çok içtenlikle okudum ve gerçekten çok haklı bir yazıydı, gerçeklerin bu kadar farkında olmak harika birşey.
@@defne-cc5pc farketmek zaman alsa da gerçekten harika bir şey💫💞
O kadar güzel yazmışsın ki aynı sorunlara sahip olan biri olarak bu yazdığın yazı bana gerçekten çok çok iyi geldi. Çok teşekkür ederim 💜
@@aurora3562 umarım bir an önce mükemmel olmamanın verdiği özgürlüğe kendini teslim edersin...bol şans ve en önemlisi sen olduğun halinle yeterlisin bunu unutma:)
Sanki içinde bir yerlerde kendimden gözlediğim beni bulmama yardımcı oldu bu cümleler.Her bir cümlede kendine duyduğun güveni,hayata bakış açını okuyana işlemişsin.Çok güzel bir yazı.Güç ve mutluluk senin yanında olsun,seninle olsun
her zaman senin yanındayız ve her kararında yanındayız bu zor günlerin hemen bitmesini diliyorum her zaman başaracağına inanıyorum
video bitti ve kendim karşıma geçmiş ve konuşuyormuş gibi hissettirdi. hepimizin benzer duyguları hissettiğini görmek biraz canımı yaksa da yalnız olmadığımı bilmek güç veriyor ve bir gün bunun da geçeceğini hepimizin iyi hissedeceğini bir şekilde biliyor olmak umut veriyor. bir gün her birimiz iyileşeceğiz inanıyorum.
Birimiz hepimiz hepimiz birimiz için
ayn kendimle konusuyomusum gibi hissetim bi andan canimi yakti bi andan mutlu etti guc verdi
Birlikteyiz, bu insana güç veriyor :)
@@cherriessandwine ❤️🩹
Ben de mutsuzum kimse anlamıyor beni kilo veremiyorum 139 kgyim
Orion u okudum ve bitirdim. Kitabın teşekkür kısmındaki son cümleni hatırlarsın muhtemelen "her zaman gülün minik yıldızlarım" bu cümle beni mücadeleye devam ettirdi şimdi galiba sıra bende. Her zaman,her şeye,her negatif enerjiye ve herkese rağmen her zaman gül minik yıldızım gül ki daha fazla başarabilesin...
bu yorum kalbime çok dokundu🥺
@@AlminaTaner her zaman gülün minik yıldızlarım❤🥺bu cümleyi şimdi okudum ve anında ağlamaya başladım belki çok saçma biliyorum ama sanki yıllardır ağlamamışım ve sebepsiz yere ağlıyormuş gibi oldu. Bu cümle gerçekten çok değerli bence 🥺❤seni çok seviyorum Almina sende hep gül bizim minik yıldızımız🌟❤🥺
Ablaaa gel maç özeti izleyelim bekliyorum 👽
@@AlminaTaner o varmıydı sende
@@semail5659 malmısın ya
anlatamıyorum desen bile anlayabiliyorum. Çünkü aynı duyguları bende yaşıyorum hatta bir çok insan bu duyguyu bu zamanlarda çok fazla yaşıyor. Seni seviyoruz ve her zaman yanındayız ne karar verirsen ver her zaman destek çıkacağız ve unutma ne gerçek hayata kapılıp hayallerinden vazgeç nede hayal dünyasına kapılıp gerçek hayattan kop.
yaşadığın hisleri o kadar iyi anlıyorum ki... geleceğe bakınca kocaman bir belirsizlik görmek ve buna rağmen o belirsizlikten kurtulmak için her gün saatlerce ders çalışmak, ders çalışacak motivasyon bulamamak... bazen diyorum ki şu an ingilizce öğreniyor olabilirdim şu an kitap okuyabilirdim ailemle sınav stresi yaşamadan rahatça oturup vakit geçirebilirdim yeni yerlere gidebilirdim ama ben napıyorum ders çalışıyorum ve sanki hayata 1 sene ara vermiş gibiyim, üstelik karantinanın etkilerinden yeni yeni kurtuluyoruz. türkiyede yaşamak o kadar stresli ki insan ne için savaştığını ne için gece gündüz çalıştığını bilemiyor.
ben son günlerde değil epeydir mutsuzum mutsuzluğumun sebebi hayat düzenimin olmaması.. başka hayatlara bakıp özeniyorum yarın ilk adımımı atacağım diyorum bir şekilde manasızca yorulup telefonda takılıyorum telefonun beni mahvettiğini düşünüyorum.. ayrıca bunun düzeleceğine de yeni telefon alabilirsem hayat düzenimin oluşacağını düşünüyorum ailemin her artık kendind gel ,ders çalış , telefonu bırak hayatını karartacak laflarıyla da kalbim çok kırılıyor eskiden kendi kendimi iyilestirebiliyordum ama şuan bu mümkün olmuyor...
Harfi harfine ben
Bu o kadar doğruki bir ders çalışma dürtüsü var ama neye çalışacağımı bilmiyorum. Kendimi gaza getirmek için bir hedefim olmasi lazim ama yok. Boşlukta gibi hissediyor insan. Hergün düşünüyorum acaba hangi meslek seçmek benim için en uygunudur. Hayatımı düzene sokmak için bir gelecek plana ihtiyacım var ama gelecek planım o kadar düzensiz ki yapamıyorum:/
o kadar büyük bir boşluktayim ki bir gün çok iyiyim hem psikoloji olarak hem ders konusunda bir gün o kadar kötüyüm ki elime kalem alamıyorum yataktan çıkmiyorum hep ağlıyorum. Nasıl bu durumdan çıkcam onuda bilmiyorum.Bu yaşlarımda gülüp eğlenmem gerekirken geleceğimi düşünüyorum gelecek kaygım fazlasıyla var of öyle işte ya xhdndn
@@hayriyenurgultekin9474 gerçektrn seni anlıyorum. Gençliğimi yaşamıyorsam ergenliğimi çekmemin nedenini ne diye düşünüyorum. Ders calismak için isteksizlik var arti olarak ulkenin sorunlari gelecek kaygisi birde ayriyetten ciddi yeme bozukluğu çekmek gerçekteb çok yorucu insan çıkmak istiyot ama çıkmaya çalışırkende yoruluyor:/
@@yldzlaraclarnyanstr7359 of evet gerçekten yemek yiyemiyorum böyle olunca bünyem zayıflıyor ilaç kullanıyorum sanki o bile fayda etmiyor .kurtulmak istiyorum bu şeyden artık sadece kendime değil arkadaşlarıma aileme de zarar veriyorum.
Şu sıralar kendimizi kendimiz gibi hissedemediğimiz ve kafamızın karışıklık dönemindeyiz sanırım. Dersler, pandemi ve diğer konular maalesef üstümüze geliyor, belki de zaman geçtikçe bunun üstesinden geleceğiz ama gelene kadar kendimize iyi bakmalıyız. Kendinize iyi bakın..
Umarim ustesinden gelebiliriz :/
Ü
Ben üstesinden gelemedim... 2 gün önce hastaneden ciktim;(
LGS'ye çalışıyorum ve anlattıklarını o kadar çok iyi anladım ki tıpatıp aynı şeyler kime anlatsam düzelicek yaparsın geçicek vs. Gecistirici laflar ediliyo ve bende kafayı yiyorum kimseye anlatamıyorum. Sen benim öz ablam gibisin hatta öylesin sana kocaman sarılmak isterdim :)))♡ Umarım çıkışı buluruz
Bende Lgsye çalışıyorum bazen deneme netlerim yüzünden filan çok moralim bozluyo kendimi çıkmazda hissediyorum napicam bilmiyorum:(
@@karıncalar8 ne ara 3 ay kaldi anlamadim bile olsun hersey degil bu falan diyolar ama insan tabiki stres yapiyo cunku kim istemez iyi bir puan alip istedigi liseye yerlesmek. Umarim hakkimizda hayirlisi olur
@@denizzz_. aynisi aynisi bende var hocalar artik mattan 10 neti gecin diyo ben daha 5 i zor kaptim ki zorlanmiyorum ben o an ne yapicagimi sasiriyorum. Eve gidince hepsini yapmak ama orda yapamamak cok acitiyo birde yapabilenleri gorunce insan kendini sorguluyo ben niye boyle degilim diye
Ama cidden lisede anlıyorsun o kadar da önemli olmadığını boşuna çalışmışım fln bile diyosun hatta
Bende calisiyorum ve hic iyi gitmiyo :(
O kadar haklısın ki yıllarımızı, derslerimize vermemiz isteniyor bizden. Hatta yks, lgs gibi sınavlarda resmen 1 senemiz ztn tamamen gidiyor. Ve o çaresizlik hissi yapmak istediğimiz şeyleri, yapmak isteyip de bir çok nedenden yapamamamızdan kaynaklanıyor. Ve işin kötüsü, o kadar kötü bir eğitim sistemimiz var ki onca çabamıza rağmen mükemmele ulaşmadıkça bütün bu emek ve çabamızın boşa gidecek olması. Mesela lgs de aşırı iyi bir puan almadıkça (en azından kendi şehrim için söylüyorum) mecburen obp puanıyla bir okula gidiyorsunuz. Ya da yks de aşırı iyi bir üni ye gitmedikçe sonunda bir işiniz de olmuyor. Evet bu çaresizliğin bir gün biteceğini bilmek ümit verse de bir yandan da çabalarımızın ,senelerimizin bizden çalınması, hiçe sayılması canımızı yakıyor. Ama biz bu kapkaranlık yerde bir gün ışığı bulup ona doğru gitmeliyiz. Umarım hepimiz bir gün istediği yerde, hayallerinin tam ortasında olur. Ümidinizi kaybetmeyin.Elbet gün, bir gün bize de doğacak. 💙🌌❄️✨
Gerçekten çok haklısın içimdeki çoğu şeyi yazmışsın zaten hayatimizi bu eğitim sisteminin belirlemesi cidden çok kötü bütün psikolojimiz altüst oluyo yarın lgs sınavım var cidden çok çalıştım ve başarılı bi öğrenciyim herkes başarırsın diyo güveniyorum sana diyo ama ben cidden kaygılıyım emeklerimin boşa gitmesinden çok korkuyorum az bi zaman da değil 1 1 bucuk yıldır hazirlaniyorum ve korkuyorum herşeyin boşa gitmesinden okumaktan başka carem olmadığını da biliyorum yani başka insanlar baba parasıyla yaşayabilir zengin olabilir ama benim böyle bi imkanım yok babamdan nefret ediyorum annem çoğu zaman destek oldu bana ben bursluluk sınavına da girdim ilk girişimde kazandım ona da çok çalıştım ve hep annem destek oldu bu yaşıma kadar hep annem destek oldu geleceğim için çok kaygılıyım çok garip hissediyorum ailem,arkadaşlarım,gelecek kaygısı herşey beni çok yoruyo ben normalde çok enerjik bi insandım arkadas grubunda herkesi güldüren en neşeli biriydim ama bu yıl çok değiştim yaşam enerjim kalmadı çok yoruldum yarın lgs ye girecek olmak çok garip bi his ve herkesin benden bişeyler beklediğini biliyorum yapamazsam nolacak die düşünüyorum. Belki biraz boş konustum ama içimi dökmeye ihtiyacim vardi umarım hayalimiz istediğimiz gibi gider zor dönemlerimiz olsa da atlatabiliriz umarım :)
@@zeynepkuzgun6332 Seni çok iyi anlıyorum içini dökmek çok iyi gelecektir yani boş konuşmuş gibi hissetme. Ben de lgs ye girmeden önce aynen senin gibi hissediyordum ve bir kağıda içimi dökmüştüm. Evet şuan her şey çok üstüne geliyor gibi hissediyor olabilirsin ama bir gün her şey düzelicek ve rahat bi nefes alacaksın. Benim de derslerim iyiydi herkes yaparsın diyordu, beklentileri vardı ama sen kimseyi umursama önemli olan senin ne istediğin. Arkadaş konusunda da ben de çok fazla sıkıntı çekmiştim hâlâ sorunlarım var ama bir yerden sonra arkadaş konusunu da çok fazla kafana takmamaya çalış. Yarın için başarılar dilerim umarım her şey istediğin gibi olur 💖✨ Ayrıca yapamazsan da hiçbir şey olmaz kendimden biliyorum düşük bi puan almamıştım ama yine de obp puanıyla bı yere gittim ama şuan burda çok mutluyum hayırlı olan olsun senin için de
@@haticeakan6111 teşekkür ederim destek olduğun icin
@@zeynepkuzgun6332 Rica ederim ne demek 💖💙
Ayrıca yine herhangi bi konuda içini dökmek istersen yazabilirsin
sınavın insan üzerindeki yükü gerçekten anlatılmaz yaşanır. başka insanlara bunu söylediğimde bana abarttigimi, bu kadar önemli olmadığını söylüyorlar. biz yarışta en önde olmak için çabalayan atlar olarak büyüdük, lütfen artık birileri bizi anlasın.
Almina ne kadar anlatamadığını düşünsende ben seni gerçekten çok iyi anladım, bende aynı şeyleri yaşıyorum ne yaşadığım hangi duyguları yaşadığımı anlayamıyorum bu dersler zaten çalışmak istiyorum ama çalışamayınca da suçlu hissediyorum. Almina sıkma canını diyemeyeceğim insanlar kötü dönemler geçirir bu kötü dönemler fazla uzun dönemler olabilir yapabileceğim bişey olmasını isterdim veya sana yardım etmeyi isterdim OF GALİBA BENDE KAFAYI YİCEM senden biraz küçüğüm ve çok azimli ve bazı olumsuz şeylerin üstünden gelebilcek bi kızsın, Ne kadar bitkin durumda olduğunu çok çok iyi anlıyorum inşallah hayatında herşey kısa sürede düzelir :)
Aynı şeyleri yaşıyoruz ama sadece benimki dışlanmak 3lü kız grubunda ve onları hayatımdan çıkardım
@@semiha6135 benimde 3 lü kız ark grubum var ve bazen bende kendimi dışlanmış hissediyorum :/
Onları hayatından çıkarmalısın bence beni köleleri gibi davranıyorlardı
Düşüncelerimiz,hislerimiz, başarımız o kadar çok kimsenin umrunda değil ki zaten kötü bir zamandan geçerken iyice yok sayılmak , küçük görülmek, önemsenmemek yoruyor ki bizi. Umarım gelecekte istediğimiz, hedeflediğimiz yerlerde oluruz ve bizim çocuklarımız bizim çektiğimiz sıkıntıları çekmez..
Dediklerinde kendimi buldum, her kelimesine katılıyorum. Umarım bizler de bir gün iyileşeceğiz.
@@misstaylor1594 umarım..
Hissettiklerini, bazı şeyleri anlatamamanı çok iyi anlıyorum Alminam. Bu videoya ihtiyacım varmış sanki. İyi ki varsın...
Bu videoyu 11. sınıftayken izlemistim o zamanlar sınav stresini bu kadar hissetmiyordum ama bu sene bu video tekrar karşıma çıktı şimdi şuanki videolarını da izleyince kendi kendime moral vermeye çalışıyorum hepsi geçecek diye almina başardı sende başarabilirsin diye. O yüzden video için teşekkür etmek istedim❤
6 aydir depresyondayim umarim bidaha bu yorumu gordugumee mutlu olurum.ne diyim artik ne yapacagimi bilmiyorum
Mutlumusun?
Sonunda yaşam belirtisi verdiğiniz için teşekkürler BABANNEM’in bu videoya çok ihtiyacı vardı Almina hanım
Babaannen ne alaka
@@Hacettepeolsun oldlar anlardı..
@@noneofyourbusiness4998 ben anladimmm☝️☝️☝️
@@Hacettepeolsun biz anladık eski fanlar bilir..
@@cikolata6055 :D
Ne sürekli ders calisiyorum ne de eski hayatimi yasayabiliyorum her anim pismanlikla sıkıntıyla geçiyor arkadaslarimla konusmak istemiyorum mesajlarına bakmiyorum sonra neden yanlızım diye sorguluyorum ama çöküşumu engelleyemiyorum sene başında cok calisicam iyi yerlere gelicem diyen hedefi olan kız nerde hayalleri nerde bilmiyorum
Bende aynı durumdayım sanki beni özetlemissin
Ne kadar güzel şey olsada insanın hayatında illaki boşlukta hissettiği veya o güzel şeyin veya güzel olacak şeyin yükünü taşımanın yorgunluğunu hissetmek her insanda olur çünki hiçbir zaman insan her zaman mutlu olamaz ama bilki almina abla biz senin hep yanindayiz . Umarım bu endişen,yorgunluğun geçer gider^^
Kalpler ancak Allahı anmakla huzur bulur sen Allaha sığın dostum şu an yaşadığın o boşluk manevi boşluk seni anlıyorum bende sınav süreci böyleyim dua et rabbine yönel rabbin seni dinlicek o hep senin yanında dostum Allah büyük
Kendimi teselli etmek için şarkıyı açtığımda bildirim geldi.. “Yalnız kaldıysan kalkıp pencerenden bir bak güneş açmış mı yağmur düşmüş mü? Dön bak dünyaya..” üzülme Almina abla 💜 herşey gelip geçici geçecek zamanla. Sende bir dön bak dünyaya :) 🌱♡
yks öğrencisiyim, fen lisesinde okuyorum ve gerek çevrem olsun gerek ailem olsun herkesin bana olan güveni çok fazla ve bu o kadar büyük bir baskı oluşturuyor ki. Gitar çalıyorum ve şarkı söylüyorum, benim hayalim bunlardı ama ben 1 senemi dershane ve ev arasında çürütmek zorunda kaldım. Eşit ağırlık ya da dil seçmek isterdim ama okulum ve ailemden dolayı sayısalcı olmak zorundayım, istemediğim bir meslek için kendimi çürütüyorum netlerim yükselmiyor istediğim yerde değilim insanlarla (arkadaşlarım dışındaki) iletişimim sıfır UA-cam ‘a çok az zaman ayırdığımda bile ailemden ve akrabalarımdan tepki görüyorum kanalımda bile istediğimi paylaşamıyorum insanlar her yerden beni gözetliyorlarmış gibi geliyor özgüvensizim topluluk önünde konuşamıyorum ve bu liste çok daha uzar gider yani gerçekten tükendim boşu boşuna senemi çürüttüm ve büyük ihtimalle beklentileri karşılayamayacağım ve bir sene daha mezuna kalmak zorunda olacağım artık gerçekten yoruldum tükendim
Klasik Türk öğrencisi sorunsalı
Şunu unutma. Bu günü yarın yaşamayacaksın. Bu hem iyi, hem kötü. İyi yanı kötü günlerin aynısını 2. kez yaşamayacaksın. Kötü yanı. Bu anlar bir daha yeteri gelmeyecek. Tek diueceğim buydu. Kolay gelsin🎇
Ben bir şeyi anlamadım evet belki ailenin düşüncesini değiştiremezsin ama fen lisesinde okuyorsun diye sayısalcı olmak zorunda değilsin ben de fen lisesinde okuyorum evet sayısal dersler görmek zorundayım ama eşit ağırlık öğrencisiyim lütfen kimsenin sana istemediğin bir mesleği yaptırmasına izin verme
Her şey değil ama yazdığın çoğu şey beni anlatıyor ağlayacağım şimdi
@@blackswan8605 zorundayım, çünkü okulumuzda sayısaldan başka alan yok. Sınıf açılmadı seçemiyoruz yani
@@PelinLyrics Bizde de aynı şekilde o yüzden tarih coğrafya gibi dersleri youtubetaki hocalardan falan bir şekilde halletmeye çalışıyoruz istersen sen de bu şekilde çalışıp sınava eşit ağırlıktan girebilirsin
babaannnem başlığa üzüldü🥺♥️ umarım her şey gönlünce olur ve emeklerinin karşılığını alırsın
bu babaanne muhabbetini bi tane insan evladi aciklayabilir mi artik
en son ki video arasında 1ay var ondan
@@seda3355 Almina bı videosunda bı şey almıştı ve demişti ki "BABANNEMİN BUNA İHTİYACİ VARDİ". Demişti
Ondan diyoruz
@@seda3355 Bi videoda bir eşyaya babaannemin ihtiyacı var demişti sonra da takipçilerine de bunu demelerini istemişti
11.sınıfta covid dolayısıyla özel okula geçtim.Okula başladığım zaman mf dim karantinayı boş geçirdiğim için hafta sonu yapılan o deneme sınavlarına başladığımda 30 net ile başladım herkes benden çok daha iyi durumda olduğu için aile baskısını, insanların beni ne kadar küçümsediğini gördüm. Okulda bunalımdaydım seviye belirleme sınavlarında en kötü sınıftaydım ve bu baskı bu şey olduğu sürece ders de çalışmıyordum çoğu kişiden başarılı olabileceğimi bilmeme rağmen çalışamıyordum gün geldi bende bu zorluktan bu şeyden kaçıp TM ye geçtim TM de rahattım çünkü biliyorsunuz hani TM öğrencilerine başka gözle bakarlar amaaan nasıl olsa TM okuyup işsiz kalcak gözüyle bakarlar o yüzden beni artık kimse sıkmıyordu ben de o rahatlıkla kafam rahat şekilde ders çalışmaya başladım ve 11.sınıf bitmesine zaman kala okuldaki herkesin dalga geçtiği kişi olan ben. TM de yaptığım tyt netleriyle mf leri de geçip okul 1.si oldum 12.sınıfa başladım yine deli gibi ders çalışıyordum tyt netlerim 100 nete ulaşmıştı bilene ama asıl sorun nerde başladı biliyor musunuz? Ben kendime ne okumak istiyorum diye sorduğum zaman başladı evet TM de çok başarılıyım ama gözlerimi kapattığımda ne psikolog ne avukat ne hakim olmak istiyordum ne de başka bir şey asıl gayem isteğim,arzum bilgisayar mühendisliği okumaktı. Ve geldik 2.döneme Mart ayına geldik ve ben artık kendime konduramıyorum evet başarılıyım ama bu bölümde olmak istemiyorum mesela sırf herkesin psikolojik şiddetinden kurtulmak için geçtiğim TM de okumak istemiyorum sınava 3 ay kaldı ve mf ye geçmem de mümkün değil ders de çalışmıyorum netlerim desen ztn düşüşte baya anlıcağınız kendi kendimi bitirdim. Bu yazdıklarımı okuyan kim varsa insanların dediklerini ailenizin dediklerinizi değil kendi iç sesinizi dinleyin yoksa benim gibi saatlerce boş duvara bakarsınız 😔😔
Olsunn hallaa geç değil 1 yil kaybin olsun ama hayalerinden vazgeçme bu daha kötü ve yillarca bunun pişmanloğini yaşayabilirsin
Okullarda belli bölüm değiştirmelere olabiliyor yada yks puanı ile bunları iyi araştırıp tm de ve mf de iyi bi puan yapmanı öneririm ben de zamanında okul öncesinde psikolojiye geçiş yaptım okulum baü, okullardaki bu fırsatları düzgün araştır
Koçu kazanırsan orda istediğin bölümü seçebiliyorsun hangi alandan girsen de
@@hayallerdenvazgecilmezkiii5770 genede farklı koşullar oluyor iyi bakmak lazım
Sabancı’yı araştırmanı öneririm, TM’den girip istediğin mühendisliğe geçiş yapabilirsin diye biliyorum.😔
Başlığı okuyunca bazı şeylerin senin istemediğin gibi gittiğini anladım ,bu konu hakkında bizim senin yanında olduğumuzu unutmamanı söylemek isterim Almina abla 💛💜🥰
Sen konuştukça gözlerim doldu gerçekten. Dediklerinin aynısı bende de var ve ne yapacağımı bilemez haldeyim. Umarım bu durumda olan herkes bir çaresini bulur ve bu durumdan kurtuluruz. Yoksa ciddi anlamda kafayı yememe az kaldı...son olarak seni gerçekten çok seviyorum Almina. Seni burada gördüğümden beri bir şekilde hep motive oldun bana. Sana ne kadar motive olabiliyoruz bilmiyorum ama umarım olabiliyoruzdur. Umarım bu çöküşten kurtulur ve bir an önce mutlu olursun bebeğim. Çünkü babanemin buna ihtiyacı var :) 💜
Ben de böyle dönemdeydim ve Allaha sığındım o kadar iyi geldi ki ruhumu rahatlattı mesela kuran okumak çok çok iyi geldi. 🙃
Kendi fikrim🤗
@@zukokku215 bilmeden insanları yargılaman komik
@@zukokku215 Bunu söylerken doğru düzgün hiçbir nedene dayanmadan boş laf yapmış olmanın acınasılığı
@@zukokku215 SANANE??
@@zukokku215 İnsanları bilip bilmeden yargılaman çok iyi bir müslüman olduğunu gösteriyor. Böyle devam.
@@zukokku215 müslüman olup olmaman umrumuzda değil,başkası hakkında alaycı bir şekilde konulamazsın,ister kuranı bilir ister bilmez bu seni alakadar etmiyor
Seni o kadar çok iyi anlıyorum ki. Ben de sınav döneminde bitik bir haldeydim, kendime hiç güvenmediğim ve dershaneye gittiğimde bile ayaklarımın geri geri gitmesine neden olacak. Bir baskı vardı üzerimde. Biliyordum ki eğer kazanamazsam çevrem ve ailem tarafından dışlanacaktım, babam tarafından inanılmaz bir psikolojik şiddet vardı. Bana durmadan her dershane çıkışı ve her sınav sonucu konuşmasında “Bu sınavı kazanmazsan, ben ölürüm. Senin için çabalıyorum o kadar para veriyorum durumumuz iyi değil geleceğini kendin seçeceksin ben ölürsem dilenirsiniz.” vesaire gibi cümleler kuruyordu ve ben gerçekten özel hocalara rağmen asla matematik dersinden anlamıyordum. Dershanede bir rehberlik hocam vardı kadının bana yardımcı olması gerekirken bana daha çok kötülük yapıyordu, sürekli bana ters düşüyor sınıfa gelince beni azarlıyordu. Notlarım kötü geldiği an babamı arıyor onu çağırıyor onun gözünde azarlanmamı izliyordu, ve bundan aşırı derece zevk alıyordu. Psikologa gittim sınav döneminde ki ailem çok düzgün insanlar değillerdir, hep kavga ederler sınav dönemimde de pek çok kavga ettiler ben artık fiziksel ve mental olarak bitmiştim nereye yetişeceğimi bilmiyordum, en son kavgada sınavdan 1 ay önce kriz geçirdim. Psikolojik bir rahatsızlığım oldu sayelerinde psikolog veya başka insanlar çocuğunuzun sınav döneminde kavga etmeyin ona zaman tanıyın demelerine rağmen bunu yapmadılar. Sınava girdim ve çıktım o an aşırı berbattı çünkü sınav zamanıda dışarıdaki sesler araba sesleri insanların sesleri beni ayrı stres yaptı. Sınavdan geçemedim tabi ki 310 puan aldım ve babamın istediği bölüm olmadığı için mezuna bırakmamı istedi, babam tabi ki bana şaşırtıcı derece kızmadı ve ben o an o kadar nefret ettim ki çünkü sınav dönemimde bu kadar sakin olmayan bir insan şimdi çok sakin bir tavır sergiliyordu, sinir krizleri geçirdim ağladım zırladım ama sonunda ben başardım. Arkadaşımın tavsiyesi ile yurtdışında okumaya karar verdim, kendisi lise diploması ile korede okuyordu bir sınava da tabi tutmuyorlardı ve babam çok sıkı biridir “asla dışarıda okuyamazsın derdi.” Ben 8 aylık bir iş dönemim oldu oradan para biriktirdim başvuruyu yaptım üniversiteye, her gece kabul edilmem için dua ediyordum 3 hafta sonra kabul edildim, ve o an ki mutluluğumu gerçekten anlatamam ama babama ve aileme nasıl söyleyeceğimi bilmiyordum çünkü onlardan gizli yapmıştım. Kardeşim babamın izin vermeyeceğini söyledi ama ben dinlemedim tabi ki babama bu konuyu açtım, sinirlendi ve bana hakaretler etmeye başladı, ondan habersiz bir yere gidemeyeceğimi eğer gidersem beş parasız bırakacağını söyledi ilişkilerini keseceğini söyledi, annem bu konuda bir şey söylememeyi tercih etti. Bende o gece bavullarımı hazırladım anneme kardeşime veda ettim, babam suratıma bile bakmıyordu. Kapıdan çıkarken sadece “Senden bir bok olmaz, oralarda sürünüp geleceksin tekrardan ben malımı biliyorum dedi.” Kendi kızına bir mal gözüyle bakan, bir babanın evladı olmak beni gerçekten daha da hırslandırdı anladım ki babam benim iyi bir geleceğimin olmasını istemiyordu. Bavullarımı aldım ve evden çıktım taksiye bindim ağlayarak havalimanına gittim. Oturdum yaşadıklarımı sorguladım neden insanların bu kadar başarı için delirdiğini, dershanedeki boş zamanlarımı hiçbir şekilde türkiyede üniversite okunmayacağını ve gerçekten ailende dahil kimsenin senin iyiliğini istemeyeceğini sadece kendini düşüneceğini anladım o gece. Uçağa binerken çok korkmuştum çünkü ailemden ayrı kaldığım bir zaman bile olmadı çok acil şehir dışına gitsem bile onları özler ağlardım. Şu an neredeyim Kyunbok University 2.Sınıf Öğrencisiyim 2 yıldır buradayım ve aşırı rahatım ilk aylarım çok zorlayıcı oldu para kazanmak konusunda aşırı zorlandım ilk 6 ay çalışamadım. Türk parasıyla da yetmiyordu zaten en azından kalacak bir yerim var diye avutuyordum kendimi, şu an zaten başka yabancı bir arkadaşımla eve çıktım kendi paramı kazanabiliyorum markette çalışıyorum, hem okuyup hem çalışmak zor olmuyor benim için, Ben lisedeyken derslerim çok kötüydü herkes bana gülerdi sen mi yurtdışında okuyacaksın diye? ama şu an onlar türkiyede üniversite için çırpınırken ben şu an olmak istediğim yerdeyim. Ne kadar zeki veya tembel olduğunuz değil ne kadar hırslı olduğunuz önemli gerçekten ve yani demek istediğim asla hayallerinizden vazgeçmeyin kendi babanız anneniz bile size gelip “Senden bir bok olmaz.” Dese bile onu dinlemeyin. İmkansız diye bir şey yoktur o imkansızlıkları sizin aşmanız gerekir, kendiniz olun yeter. Hırslı olun azimli olun kendinizi tüketmeyin. Ve sadece demek istediğim türkiyedeki eğitim durumu gerçekten içler acısı kendinizi yeniliklere atın, atmaktan korkmayın, o ateşe kendinizi atmazsanız insanlar sizi atmaktan çekinmez. Hayatta sadece bir kez yanarsınız o yangından ders çıkarın ve hedeflerinizin izinden gidin. Hep mutlu olun hiç üzülmeyin. Size zarar veren insanlardan uzak durun, çünkü o insanlar sizi çekemeyen insanlardan. Videonu izledim ve lütfen sevdiğin yoldan git. Üniversite sınav vesaire için kendini harap etme eğer yazar olmak youtube ile ilgilenmek istiyorsan o yoldan git. Seni seviyorum tanımasam da umarım her şey gönlünce olur. Kocaman sarılıyorum sana kendine çok çok iyi bak videolarını takip ediyor olacağım. Sen çok iyi bir yazarsın kitabını okumadım ama sende ki yazar tutkusunu gördüm bu tutkundan vazgeçme. Biraz uzun oldu kusura bakmayın.
Sizin adınıza çok mutlu oldum. Tebrik ediyor ve başarılarınızın devamını diliyorum!❤
@@vecorsventus Çok teşekkür ederim gerçekten, şu mesaj bile ailemin bana vermediği desteği veriyor. Küçüklükten berri hiçbir şekilde tebrik edilmedim bu mesaj o kadar mutlu etti ki, umarım bunu okuyan insanlara da bir nebze olsun hırs aşılayabilmişimdir. Sizin de başarılarınızı diliyorum ve çok teşekkürler güzel kalbiniz adına 🤍🦋
@@goncaaslan04 Hiç vazgeçme bebeğim her zaman isteklerinin yolundan git, yorulduğunu hatırlatıldığında seni yıkmak yılmak isteyen insanları düşün ve onlardan dolayı hırs yap umarım çok güzel bir geleceğin olur istediğin üniversiteyi ve bölümü kazanırsın senin için bol bol dua edeceğim. Başaracaksın ❤️🔥🥺🤍
Gerçekten harika bir başarı seni kalpten tebrik ediyorum. Hayatında başarılar hep seninle olsun. İnşallah hayalleri için çabalayan herkes bir gün hayalini gerçekleştirir ve emekleri karşılıksız kalmaz... Bende bir LGS öğrencisiyim yani 8. sınıfım
çabalıyorum uğraşıyorum ama bir yerden illaki düşüyor hepsini birlikte toparlayamıyorum... özellikle de matematik... sınava az kaldı ve çok korkuyorum dediğin gibi iyi bir yer kazanamazsam çevrem kötü olacak, aile, arkadaşlar dışlanacağım belki ve bunları düşündükce moralim bozuluyor. Biliyor musun beni şuan çok iyi anlatan bir yazı yazmışssın. umarım ben ve benim gibi diğer öğrenciler bu dönemi atlatır ve hayallerimize ulaşırız...
@@n.nightcore3544 Ya çok teşekkür ederim güzel yorumlarınız, moral destekleriniz için 🤍 Umarım siz de böyle güzel başarılara imza atarsınız size güveniyorum
Almina kendini hayatının en uç noktasında ve en dipte hissediyor olabilirsin ama hayata bir de şu açıdan bak, en diptesin gidebileceğin tek yer yukarısı şuan ne yapıyor olsan da bu seni yukarı çıkarıcak olan şey, o yüzden hayatındaki bu iniş ve çıkışların üstesinden bir şekilde gelebileceğini biliyorum ve sana çok güveniyorum, seviliyorsun...
Güvendiğim kişilerin arkamdan konuşması, yenilen kazıklar, çekilen dertler, sınavların stresi, dünya hali her biri ayrı bir depresyon sebebi. Sanırım büyüyorum ve büyüyoruz dostlar. Ruh halimiz hemen hemen hepimizin aynı. Bir şekilde bu günler de geçecek ve dönüp baktığımızda yüzümüzde tatlı bir tebessüm oluşacak. Seviyorum seni peri ablamm💖🌸
Şuan o kadar çok beni anlattın ki Almina 😢
Seni çok iyi anlıyorum..
seni o kadar iyi anlıyorum ki bende bu sene sınava gireceğim ve ben de gerçekten başarılı olmaya takıntılı biriyim birileri beni geçince aşırı moralim bozuluyor ve huzursuz oluyorum gerçekten çok zor bu sene olabildiğince her türlü eğlenceden kısmaya çalıştım ama bazen gerçekten olmuyor çalışıyorum ama o verimi aldığımı hissetmiyorum aldığım puanlar netler bana yeterli gelmiyor fakat en iyisini de yapmak istiyorum bazen o kadar çok yoruluyorum ki sadece kendimi sorguluyorum mutluluğu bu bir sene hissedememek yaşamamakla birebir aynı her zaman kendime diyorum ki daha iyisini yapabilirsin çalışırsan başarırsın ama bu sözler bana o kadar yabancı ki aslında bazen kim olduğumu neleri sevdiğimi neleri yapmak istediğimi bile unutuyorum vazgeçmek isteyen arkadaşlarıma her türlü morali veriyorum ama onlara verdiğim morali kendimde bulamıyorum bu sene rakiplerim var ve benden daha başarılıları da var kendimdeki eksiği sorguluyorum ama bulamıyorum bende çalışıyorum onlarda çalışıyor onlarda insan bende insanım yeni hep eşitiz fakat niye ben kendimi sürekli yetersiz hissediyorum aslında elimden geleni yapıyorum fakat sonradan sanki daha iyisini yapabilirmişim gibi geliyor başkalarının hayatı bazen o kadar güzel gözüküyor ki ama herşeyin gözüktüğü gibi olmadığını da biliyorum şuan sınıfımdaki arkadaşlarıma göre ben çalışkan başarılı bir öğrenciyim ve ben sanki bunu doğuştan elde etmişim gibi davranıyorlar içimde neler yaşadığımı bilmiyorlar onlar için benim hayatım yeterince mükemmel fakat ben niye kendimi hala yetersiz hissediyorum?
Seni tanımıyordum fakat tesadüfen UA-cam'da karşıma çıktın ve videona tıkladım. Şuan mezundayım ve sınava hazırlanıyorum, en çok istediğim şeylerden biri kendi kitabımı yazmak ve iyi bir kariyer elde edebilmek, kendi paramı kazanıp kendi ayaklarımın üzerinde durabilmek... Yani bir nevi hayallerinizin kesiştiği ortak noktalar var. Fakat kendime dönüp baktığımda gecemi gündüzüme katmama rağmen bir çok faktör yüzünden bu hayallerim gittikçe uzaklaşıyor benden. Hayatımda değişen hiç bir şey olmuyor, hatta bazen daha da kötüye gidebiliyor.
Bunu izlemek nedense bende ters etki yaptı ve kendimi daha da işe yaramaz ve daha bitkin hissetmeme neden oldu.
Hayat zor, herkes için zor. Ve büyüdükçe daha da zor oluyor. Bir noktadan düşündüğünde başkalarının hayallerini de yaşıyorsun, bazen şikayet edebildiğin hayatına ulaşmak için nice emek verenler var ama şans onların yüzüne gülmediği için hep kaybediyorlar. Doğduğumuz evden, doğduğumuz coğrafyadan başlıyor zaten kaderimiz. Önce kişiliğimizi belirliyor ve sonra da bir kırmızı ip gibi takip ediyor bizi. Belki bir yerlerde benim de hayatımı yaşayabilmek için nice şeyler verecek insanlar vardır. Yani demek istediğim bunu unutmamak gerek, bazen şikayet ettiğiniz şeyler başka insanların en büyük hayali olabiliyor. Ben hiç hayatımda, hayatından memnun ve çok mutlu kimse görmedim, içinde bende dahil olmak üzere hepimiz bir şeylerden şikayetciyiz ama yine de bence hangi seviyeye gelirsek gelelim, neler elde edersek elde edelim yine daha fazlasını isteyerek şikayet edeceğiz. Boşluk hissinin insanın doğasına olduğuna inanıyorum artık. Hep elimizde olan güzellikleri düşünüp mutlu olmaya çalışmalıyız, yoksa ülkemizde işleyen bu acımasız çarkın dişleri arasında bir kurban gibi mutsuzca ezilip gideceğiz
Herkes mental bir cokuste ve kimse mutlu degil bı an mutlu olup sonra aglamaya başlıyorum asiri kotu duygular ya
alminam…guzelligim
seni nasil motive ederim bilmiyorum ama seni gercekten cok cok seviyorum bu yasinda cok guzel seyler basariyorsun ve daha fazlasini basaracaksin.Seninle cok gurur duyuyorum ,yanindayim unutma olur mu?her zaman gul minik yildizim🤍🖇
Ah almina...23 şubat. Hayatımın en dipte noktasındayım. 2 sene önce bu videoyu attığın günü hatırlıyorum. Şu an düpedüz mutsuzum 🥲
Yaratıcını öğrenip onu razı etmek için yaşamadıkça bu yalnızlık ve yarım kalmışlık hissin geçmeyecek.
Seni o kadar iyi anliyorumki... Bende ozellikle bu aralar boyle dusunmeye basladim. Yaltigim seyden memnun degilim ve asla mutlu hissedemiyorum. Sanki icinden gectigim surec hic bitmeyecekmis gibi hissediyorum. Bunu aileme anlatamiyorum, anlamiyorlar.
Her şey güzel olacak inşallah 🖤🥺
O ağlamaklı ses tonunda ve o sözlerde resmen kendimi buldum resmen mükemmel bir iç dökül ve anlatım olmuş cidden sanki hep konuşsan sıkılamadan dinlerim gibi.. İnanıyorum başaracağımıza ama ne zaman? Bilmiyorum.
Dibe vurmanın en iyi yani yukarıdan başka gidecek bir yön kalmamasıdır. Bu durumdanda olabilecek en iyi şekilde ve her zaman olduğu gibi bir şeyler öğrenerek çıkacağına eminim. Ayrıca yalnız değilsin. Söylediklerine göre bunu zaten biliyorsun ama yine de belirtmek istedim. Hepimiz şuan benzer şeyler yaşıyor ve hissediyoruz. Başaracaksın, başaracağız... İnanıyorum...
Geçen sene ben 11. Sınıfken bu videoyu izlemiştim ve ağlamıştım. Şuan yks öğrencisiyim ve artık cidden yapamıyorum, olmuyor. Ne yapacağımı, kim olduğumu en önemlisi kim olmak istediğimi bilmiyorum. Ders falan çalışamıyorum. Zaten sene başından beri çok çalışmıyordum. Bir şeyler sürekli beni ders çalışmaktan alükoyuyordu daha doğrusu bir düşünce. Ne olduğunu bilmiyordum iki ay öncesine kadar. Yaklaşık iki ay önce fark ettim ki ben üniversiteye geçmeye korkuyorum. Düpedüz korkuyorum. Normal günlük hayatım da yeni insanlarla tanışabilen, farklı ortamlara girip sohbet edebilen biri değilim. Çok kafamda kurarım, insanlar benim hakkımda ne düşünür diye çok düşünürüm. Kendime güvenim hiç yoktur. Kendi içimde bile kendimi çok gömerim. Böyle bir insan olmam beni çok yoruyor. İşte bu yüzden üniversiteye geçmeye korkuyorum. Yeni insanlarla tanışmam, elimde olan ortamımı, konfor alanimi bırakmam gerekecek. Bu beni ölesiye korkutuyor ve bu yüzden ders çalışamıyorum. Eğer ders çalışmazsam mezuna kalırım ve yeni bir ortama girip yeni insanlarla konuşmam gerekmez diye düşüyorum. Ne kadar bırakmak istesemde bu düşünceyi bırakamıyorum. Çok yoruldum artık Almina gerçekten yapamıyorum. Son bir senedir her şey o kadar üst üste geldi ki hem akademik hem de ailesel olarak. Artık gücüm kalmadı. Durduk yere gözlerim doluyor ağlayacak gibi oluyorum. Ama neden böyle oldugumh hissettiğimi de bilmiyorum. Çok kötü hissediyorum. Mutsuzum galiba. Hiç iyi bir yönde gitmiyorum. Olmuyor artık. Seni ilk lgs sonucunu açıkladığın videoda gördüm. Sonra bir ara takip etmeyi bıraktım ve karantinada yeniden takip etmeye başladım. Bir nevi beraber büyüdük. Olduğun için görünce seninle o kadar gurur duyuyorum ki kelimelerle anlatamam. Seninle gurur duyduğum kadar bir o kadar da imreniyorum sana, örnek alıyorum. Ama kötü bir anlamda imrenme değil bu. Her şeyin iyisi ve güzeli her zaman seninle olsun Almina. Her daim mutlu ol.
Seninle o kadar aynıyız ki bunu yazısal olarak anlatamam. Yılın başından beri düzenli çalışan biri değilim ama çalışmadım da diyemem. Belli bir emeğim var ama sanki daha fazlasını yapmama bir engel var. Zihnim de hep çalışıyorum ama neden? Sorusu dönüp dönüp duruyor. Ne severim? Ben kimim? Hobilerim neler? Hiçbirini bilmiyorum. Hayatım boyunca tek yaptığım şey okula gidip eve gelince telefon oynamak oldu. Böyle bir rutin de neyi sevip neyi sevmediğimi öğrenmek imkansızın yakını. Yapısal olarak utangaç değilim ama ister istemez çekiniyorum. Üniversite bana korkutucu geliyor. Birileri ile odanı paylaşacaksin, senin her şeyini öğrenecekler. Sorunlarım var ve bu sorunları artık sadece ben bilemeyeceğim. Büyük kadınların adamların arasına gireceğim. Otobüse bile binemeyen ben başka yer de yaşayacağım. Korkunç. Evde kalmakta korkunç. Ailemin her gün birbirine yaptığı hakareti dinleyecek ve kafayı yememek için her zamanki gibi telefona sarılacağım. Ne istediğimi bilmiyorum. Her şey çok hızlı ilerliyor.
@@elizapetrova3043 delirecek gibi hissediyorum, durmadan ağlamak istiyorum. Son 7 hafta kaldı ve ben sene başında neredeysem bir miktar ders çalışmama rağmen aynı yerde gibi hissediyorum. Denemelerimde geçen senenin başına göre güzel bir yükselme yok AYT desen kendi kafasında takılıyor. Ne yapacağımı bilmiyorum artık öyle bir çıkmaz sokaktayım ki. Normal bir çıkmaz sokağın sonunda geri dönüş yolu dimi? Yok şuan olduğum çıkmazda bir geri dönüş yolu yok. Kafayı yiyeceğim artık.
Girdin mi sınava?
@@Yks2024-np girdim
@@darlene-xp8nj sonuç nasıl
Babaannemin de konuşup, içini döküp, rahatlamaya ihtiyacı var...
En güzel anlarımızı yaşamamız gereken yaşlarda bir sınav yüzünden böyle hissetmemiz adil değil gibi.Türkiyede genç olmak gerçekten zor bir şeyleri başarsan bile sonucunu kestiremediğin için başarmak bile yetmiyor.Evet,kazandım peki iş bulabilicek miyim?İnsanlar bu düşünceyle sevdiği alanlardan seçim yapamıyor bile iş yok diye.Hobi bile edinmedinin lüks olduğu bir dönem maalesef.Bunlar yetmezmiş gibi gelip sana "Senin ne derdin olabilir,yediğin önünde yemediğin arkanda" konuşması yapılması insanı daha da dibe çeken bir durum.
Son zamanlarda belki inanmazsın ama anlattigin her şeyin tıpatıp aynısını yaşıyorum ve bu video bir şekilde aban güven ve rahatlık verdi. Bu videoyu çektiğin ve bu duyguları bizimle paylaştığın için teşekkür ederim(Z). Bu kötü günlerinde geçeceğine inanarak söylüyorum ki *_Her zaman gül minik yıldızım :)_*
Neredeyse youtube'a başladığın ilk günden beri seni takip ediyorum. Seninle öğrenip seninle gülüp seninle düşüp seninle tekrardan ayağa kalktım diyebilirim. Bazen kendimi mutsuz hissettiğimde açıp videolarını tekrar tekrar izliyordum. O kadar iyi geliyordun ki bana...
Videoyu gözlerim dola dola bitirdim. Şunu bilmelisin ki hepimiz şu an senin içinde bulunduğun gibi ne hissettiğimizi bilmediğimiz düşünüp buna bir anlam bulmaya çalıştığımız ama bulamadığımız ve bazen sadece kendimizi bir çıkmazın içindeymiş gibi hissettiğimiz zamanlardan geçebiliriz. Bende yaşadım bu videonun altındaki yorumları yazan bütün insanlarda yaşadı. Bunlar gerçekten çok doğal şeylerdir. Evet biliyorum atlatılması çok zordur. İnsanlardan uzaklaşmaya başlarsın eskiden çok severek yaptığın şeyler artık belkide seni mutlu etmiyordur. Yeter artık daha nereye kadar bu durum sürecek diyip sonunda kendini çaresiz hissettiğin garip bir durum içinde bulursun kendini (en azından ben bunları yaşadım). Tam anlayamadım o dolan gözlerine baktığımda ne hissettiğini ama öyle işte...
Umarım en kısa zamanda demiycem çünkü kendini zorunda hissetmeni istemiyorum. En doğru zaman geldiğinde umarım yine o sımsıcak gülümsemenle bize tekrardan geri dönersin
SENİ ÇOOOOOOOOOOOOOOOK SEVİYORUM -GÜL MİNİK YILDIZIM-
❤❤❤
Daha şu an berbat bir ruh halindeyken senin bu videoyu attığını görünce dedim ki, işte beni anlayacak biri. Her şeyden önemlisi, biz insanız Almina. O kadar sıkışmış hissediyorum ki bende ama her zaman karanlığın içinde aydınlığa ulaşabiliriz. İnancimizi yitirmemek için cabalayacagiz. Bu zorlukların hepsinin sonunda en azından biraz daha iyi olacağız. Yeterli kendine inan, kendini sev. Ve bizim bedenen senin yanında olamasak da ruhen senin yanında olduğumuzu ve elimizden geldiğince de olacağımızı unutma. Seni seviyoruz💖
Sınav için ağlıyorsanız malsınız
lgs senemdeyim ve cok berbat hissediyorum bu konuda ki hani netlerim kotu degil ama benim icin asla iyi degil ve hani emeklerim bosa gidecekmis gibi hissediyorum veya yeterli emek sarf etmemis gibi hissediyorum bu cok kotu ve anlatiklarini da cok iyi anliyorum umarim her seyi hallederiz kisa surede,seni seviyorum
"gül minik yıldızım" 💖⭐
31 yaşındayım, 2 üniversite mezunuyum,. İyi bir üniversiteden mezun oldum ve kurumsal bir yerde çalışıyorum. çalıştığım kurum gereği burada yükselebilmek için hala ders çalışıyorum muhtemelen 36 yaşımda da ders çalışmak zorunda kalacağım. Benden en az 10 yaş küçüksün ve bu telaş geçecek demeyi çok isterdim. Ne yazık ki geçmiyor.. Ama zamanla buna nasıl adapte olacağını ya da üstesinden nasıl geleceğini öğreniyorsun. Öğrendikçe güvenin artıyor, güvenin arttıkça başarmaya daha da yaklaşıyorsun. Aynı çıkmaza hayatının her döneminde girebilirsin ama nasıl başa çıkacağını, hayatın sana kattığı tecrübelerle ilerletiyorsun. Her yaşın bir zorluğu var; tek yapman gereken kendine güvenmek. Herkes isteyince mevcut koşullarına göre mutlaka bir çıkar yol bulur. Seni abla olarak görenler var, sen de beni ablan olarak gör ve tavsiyeme kulak ver. İnan bana her şey çok güzel olacak, kendini tanı; fırsatları değerlendir ve başarmak istediğin şeyden ne olursa olsun vaz geçme. Sen pes edersen bir başkası senin için bunu kolaylaştırmayacak sakın unutma :)
Seni cok seviyorum alminoşş kitabini 3 kez okudum ve her seferdede bayiliyorummm
seni anlıyorum ve neredeyse hepimizin aynı olduğunu biliyorum. ben 11. sınıf öğrencisiyim. yaklaşık 4 yıldır yani 8. sınıftan beri psikolog ve psikiyatriste gidiyorum. liseye geçene kadar ders notlarım çok yüksekti ve ders çalışırken ağlama krizlerine girmeme rağmen, son gün olsa bile çalışıp istediğim notu alırdım. lise sınavı benim için kendi kurtuluşumun ilk basamağıydı. okulda da pek iyi bir ortama sahip olmamam üzerimdeki stresi arttırıyordu. ders çalışırken birden sinirlenip panik atak geçirmeye başladığım zamanlar hala devam ediyor ve o kadar kötü ki... her neyse, bir şekilde lgs oldu ve bitti. iyi bir liseye de gidiyordum. evet... dum... lisenin ilk yıl, yani 9. sınıfta o kadar yorulmuştum ki ders çalışmaktan, 9. sınıfta 75 ortalama bana yeter sonra çok çalışmaya devam dedim. ama bu karar benim gibi ders konusunda mükemmelliyetçi olan bir ailenin kızına elbette işlemedi. ilk notum edebiyattan 50 almam ile okulda ağladım, zor sakinleştirildim. annem beni böyle devam edersem okuldan almakla ve mahallede sıradan bir liseye göndermekle tehdit edip duruyordu. yapmazdı yüksek ihtimalle ama bunu duymak bile o kadar etkilemişti ki üzerimdeki baskıya dayanamadım ve çökmeye başladım. pandeminin başlamasına gelelim. 2 hafta bir tatil kendimi toparlamam için iyi gelecekti ama biliyoruz ki o kadar sürmedi. uzayan tatil, okul düzenine fazlasıyla takık olan bana iyi gelmemeye başladı. zaten çok da arkadaşım yoktu. 1 kişi vardı ve onunla da pandemi yüzünden haftalarca görüşemedik. yüz yüze birine derdimi anlatamamak, vakit geçirememek beni daha da kötü yaptı. anksiyete başlangıcı yaşadığımı söyledi psikoloğum ve karamsarlığımı yok etmek için terapileri 4 haftadan 2-3 haftaya çekmeye çalıştı. her neyse, o 1 arkadaş dediğim kişi ile çok sorunlar yaşadık. ayda bir onun ya da benim evimde bir araya geliyorduk zaten sadece ve benim annem benim dışarı çıkmam konusunda çok katı... 2 haftadan önce izin almak imkansız diye sormazdım bile. çoğu arkadaşımı da böyle kaybettim zaten. okul yoktu ve vakit geçirmek için onlarla buluşmaktan başka çarem de yoktu. ama buluşamıyordum işte. daha sonra yaz geldi. ama yaza kadar odamdan neredeyse hiç çıkmadan zaman geçirmiş, sanal arkadaşlar edinmiş, hiç yoksa sanaldan mutlu olayım demiştim. sonra sadece sanal kaldı zaten. ailem benim depresyonumu da anksiyetemi de hiçbir zaman ciddiye almadı. yaza kadar pandemiden dolayı dışarı çıkma sorunu yaşadığımız için ailem bir ev kiralayıp tatilimizi öyle yapacağımızı söyledi. temmuz'un ilk haftası ailecek deniz için terlik, krem gibi şeyler almaya gittik. benim alışverişime geldi sıra. kardeşim avm gibi yerlerde sıkıldığında hepimize orayı zehir eden ve ağlamaya bile başlayan birisidir. ben 15, o 11 yaşında o zaman. başladı ağlamaya tabii. annemle babam sinir küpüne dönüştü ve babam bana sarmaya başladı. erkesin içinde bana hızlı olsana, neyi seçemiyprsun diye bağırmaya başladı. gitmiyoru tatile falan, eve gidiyorux dedi. arabay bindik. annemle yol boyu kavga ettiler. bir ara babam ani frenle arabayı durdurdu ve indi. annem de peşinden indi ve yolun ortasında kavgaya devam ettiler. kardeşim elbette yine ağlıyor. neyse bindiler arabaya bana ve kardeşime hakaret etmeye başladılar. küfürler, tehditler, eve gidince ne yapacağım bekleler havada uçuyor. eve geldik, çok fazla öfkeli, kırılmış hissediyordum. biz daha içeri yeni girerken dayımlar aradı, eve davet etti ve bizimkiler kardeşimi alıp gitti. gitmek istemedim. elim ayağım titriyor, bana neden sürekli böyle yaptıklarını ve sevmediklerini, psikolojik şiddetlerine artık katlanmak istemediğimi ağlayarak ve odamdaki her şeye vurarak düşündüm. düşünmek değil, haykırdım... o sıralar sanaldan konuştuğum ve bana ailem gibi psikolojik baskı gösteren ama o zamnalar nedenini anlayamadığım şekilde bırakamayıp bağlandığım kişiye ağlayarak yazdım. beni aradı, onun da ailesinin böyle hatta nasıl daha kötü olduğunu anlattı. ona göre ben fazla drama queenlik yapıyordum. daha da sinirlendim işte ve midem bulanmaya başım dönmeye başladı bir süre sonra. neden mi? içtiğim haplar yüzünden :) onu aramadan önce 13 tane hap içmiştim. yetmeyeceğini düşünerek birkaç tane de ağrı kesici atmıştım ağzıma hatta panikle. 15 yaşındaydım, etrafımdaki her sevgi baskı ve çeşitli şiddet yollarıyla, yargılarla geliyordu bana. bunun doğru olmadığını lisede daha net anlamış ve düzelmesi için birçok şey yapmama rağmen tınlanmamıştım. yorulmuş ve herkesten, özellikle de annemden kurtulmak istiyordum. midemdeki garip hisler bana hem iyi gelmişti hem de ne olacağını bekliyordum. uyumayı ve uykumda ölmeyi istediğime karar verdim. ama yatakta 15 dakika kıvrandım sadece. banyoya koşup kusmaya çalıştım çünkü dayanamıyordum ve önümü bile net göremiyordum. uyuşmaya başladım. kusamadım. işte dedim, ölüyorsun. aileme haber mi verseydim acaba diye dşündüm ama sonra google a ilaç içtiğimi yazdım. çıkan sonuçlara göre midem yıkanmalıydı. ama aileme ben bunu da söyleyemezdim ki. gittim ve bol bol su içtim. karnım daha da şişmişti bu sayede ve ağrım artmıştı. birkaç kez tuvalete çıktım işte ama ağrı ve baş dönmemde azalma yoktu. saat akşam 0a geliyordu ve dayım arayıp kavga etmişsiniz, baban özür dileyecek bize gel dedi. kabul etmedim ve ben bunları yapmadan önce nerede olduğunu ağlayarak sorguladım odamda. sonra uyudum. sabah kalkamama ihitmalim ile. ama kalkmıştım fhwhjsdujfagy 10 gün boyunca her gün kustum ve gözlerim, ellerim, midem şişikti. yemek yemem çok zorluyordu beni. anlamasınlar diye yiyor ve sabah karşı kusuyordum istemsizce. 11.gün psikolog günümdü, bedenim hala çok yorgundu ilaçlar yüzünden. psikolog ailemi istedi özetle. kabul etmedim vde bıraktım. evde kend,mle geçen 7 ayın sonunda her şey daha da kötüleşti. kendime çizikler atmaya, vurmaya başladım ve kendimi ikna ederek bir psikiyatrsite gittim. artık neyi ne kadar anlatmam gerektiğini biliyordum. ama anlattıklarım bile yetmişti. zaten derslerle de aramda olan bağlantı fazlasıyla düşmüştü. 10. sınıfa geçerken dehb hapı kullanmaya başladım. arada fazla alıp kendime işkence ediyprdum, bu zevk veriyordu. neyse, 11in başında kullandığım haplar arttı. anksiyete için de başladım. bundan 2 ay önce de deprsyon için... artık 3 tane hap kullanıyorum. böbreklerim beni arada mahvediyor sanırım. ama alışınca da nadir oluyor. ama başka çarem yok ki. annemi öldüremem. yani bunu yapmamalıyım. alan seçimim konusunda yaşadığım karasızlıkla yüzünden 1 yıldır evde hala her hafta kavga ederiz. 3 kere alan ve onlarca kere meslek değiştirdim. iyi de ben 16 yaşındaydım ve zaten zor bir dönemden geçir size belli etmemeye çalışırken nasıl sağlıklı bir seçim yapabilirdim ki? neyse son karar dildeyim ancak sayısaldan dile geçilmediği için bu dönem açığa geçtim. açık lise... yapmamam gereken, beni çok zorlayacak bir şeydi. biliyordum ama sayısal çalışmak istemiyordum. 1 aydan fazla oldu sanırım işte saymayı da bıraktım. 24 saat evde ve sadece sanal arkadaşım olduğu için kafayı yemek üzereyim. o zamanlara dönmeye başladım. durduramıyorum kendimi. düzeliyordum... düzen yapmıştım ama okul hayatımdan çıkınca yanında birçok şeyi de götürdü. en başta da düzelmeye başlayan psikolojimi. yalnızım, çok yalnız. beni hala anlayan birisi yok. ailem hala beni ciddiye almıyor. basit şeyler, abartı şeyler, kimseyi görmedim bir sınav için senin gibi deliren diyorlar... her neyse, sanaldan da 3 arkadaşım kaldı. gerçektekiler ise ben yazarsam varlar... ben yazarsam :) buluşacak kadar samimi de kimsem yok zaten. evde, yalnız, dersi bırakın en sevdiğim aktivite olan kitaplara bile odaklanamayan, şarkılardan uzaklaşan birisi oldum. düzelmeye hala çalışıyorum. bazen tamamen bırakmak istiyorum her şeyi. sonsuzluğa karışmak, yok olmak. her neyse, neden yazdım bilmiyorum. anlatacak birileri varsa bile anlamayacaklar diye kısa keserdim hep. bu bile kısa ama yazınca neleri atlattığımı, bir şekkide yaptığımı gördüm. ben 1 haftaya. ya da bir aya. 3 aya düzeleceğim. düzelmek ve üniveriste sınavına hazırlanmak zprundayım. 11. sınıf aol öğrencisi olmak da zorundayım. hayatıma sadece kendimi ailemden uzaklaştırana kadar daha da asılmalı ve istediğim tek yaşama gitmeliyim. bunun sadece sınavla olabilecek olması da bir üzüntü zaten. ailem bunu okuyor olsaydı eğer, belki de bir yere gidemem ve kalırım sizinle ama şunu bilin. kalırsam ölürüm. (yazım yanlışlarını düzeltmeye halim yok)
Çok ayrı yerlerdeyiz belki bilmiyorum kendi adıma büyük bir çöküş döneminden geçiyorum benim hikayem çok farklı senden aynı yaştayız ama belkide aynı şeyleri hissediyoruz sanal diye alma bu mesajı yüz yüze görüştüğün biriymiş gibi kendinde al derdim sıradan bir şey söylemek değil ya da moral vermek sadece şunu bil dünyada seni anlayan birisi var uzakta olsa da yüzünün daima gülmesi dileği ile :)
@@nurfour4 instan varsa seni sanal ortamima alirim
@eth raphael yazdıkların içime o kadar dokundu ki.. Bende kendikilerimi dert sanıyorum gerçekten çok üzüldüm. Şuan nerdesin ne yapıyorsun nasıl birisin umrumda değil. Sana seni anlıyorum demek isterim ama bunu okusan anlayamazsın diyeceğini de biliyorum. Ama gerçekten yanında olabilirim. İstersen yani. Benim de öyle yakın çevrem yok. Sanal arkadaşım bile yok...
suraya herkes instasini yazsin ortam kuralim
@@bengisu9077 yikildimayaktadegilimm
şuanda senin yaşadıklarının hepsini bende yaşıyorum lgs yılındayım ve bende senin gibi notlarıma takıntılıyım senin sevdiğin iş benimse kitaplardı ailem ders çalışmıyorum diye kitaplarımı aldı o günden sonra hiç bişey normal olmadı zaten. çok mutsuz olduğum zamanlar oldu intihar düşündüğüm bile oldu sınav stresi yüzünden gittikçe düşen notlarım ve çevrem yüzünden bir sürü ayımı boşa götürdüm ve psikolojik açıdanda iyi değildim her geçen gün yaptığım denemelerin puanı azalıyordu eskiden 400 den düşük puanım yoktu şimdi ise en son ki denemem 290 deneme sınavını yaparken bile annem ne diyecek lütfen kızmasın diye düşünmeyi hak etmedim kimse etmedi ailemin baskısı arkadaş çevrem yanımdaki insanlar hocaların olumsuz yorumları yüzünden her gece ağlayarak başımı yastığa koydum. herkese olan tavrım değişti. yeni tanıştığım eski tanıştıklarım hepsi bir anda üzerime geldi sen soğuk bir insansın çok değişiksin dediler. buda beraberinde anksiyete getirdi. kendi kendine iyileş dedi ailem. okulda çalışkan olan insanlarla rakiptim bazen onları geçerdim. şimdi ise 290... ve benimle dalga geçiyorlar noldu sana diyip duruyorlar. bana ne olmadıki şimdi bile aklıma lgs ders kitapları okul dershane geldikçe fena oluyorum öyle bunaldım ki almina video çekmiş içini dökmek için bende madem buraya dökeyim içimi günlük yazsam buluyorlar zaten :) tabi daha yazmadıklarım...
Lgseye girdin nasıl geçti?
seni o kadar iyi anlıyorum ki şu an seninle aynı duyguları paylaşıyorum. bende senin gibi başarı odaklı bi insanım başarılı olmak beni çok iyi hissettiriyor fakat bu bir ay içerisinde ne yaptığımı ne konuştuğumu anlayamaz oldum kafayı yemek üzereyim. sınavlarım yaklaşık bir ay sonra başlıyo ama ben asla derslerime eskisi gibi odaklanıp çalışamıyorum ve en çok bu beni rahatsız ediyor. çözümünün farkındayım ama çözümü uygularsam bir şeyler kaybedicem ama asla kaybetmek istemiyorum. çıkmaza girimş durumdayım. umarım çözümünü bulup eski haline eski neşene dönersin alminam biz seni böyle üzgün görmek istemiyoruz sen çok güçlü bi insansın bunu sakın unutma :)
Seni çok seviyoruz her zaman yanındayız lütfen bunu unutma ve böyle devam et sen video paylaşsan da paylaşmasan da yanındayız lütfen kendini yorma ve zorlama
Şu an 9.sınıfım geçen sene lgseye hazırlanırken ders videosu izlemek için youtube girdiğimde izlemiştim şimdi yine izliyorum o zaman da sanki benim yerime karşımda sen konuşuyormuş gibiydin şimdi de öylesin. Geçen sene çok zorlu bir seneydi psikolojik olarak, fiziksel olarak her şekilde bende geçen sene tam olarak böyleydim bilmiyorum belki o zaman da bir yorum yapmışımdır ama bu duygular hala devam ediyor geçen sene bir fen lisesi kazanmak için gecemi gündüzüme verdim çalıştım herkes lisen iyi geçer senin için çok daha iyi bir hayat olacak diyerek avutmuştu gerek ailem gerek öğretmenlerim. Noldu liseye geçtim bir anda dersler bastırdı çok fazla ders çalışmam gerekti ve o zaman daha iyi anlıyordum ki gerçekten attık biz. Bizi bir yarışa tabi tutuyorlardı ve bu sınav uğruna herkes birbirine kötü davranıyordu daha ilk seneden bizi yks moduna girdirdiler resmen. Kendi hobilerimden uzak kaldım aile bastırmaya başladı, meslek seçme konusu hepsi bastırmaya başladı ve şimdi bu videoyu açtım tekrar izliyorum kendimden asla utanmadım utanmıyorum en iyisi olmaya çalışmak çok yoruyor. Şu an böyleysem yks senesinde ne yapacagımı gerçekten merak ediyorum iyiki varsın Almina seni çok seviyorum
Bu seneye LGS'ye giricem ben de. Her gün aynı. Gece geç saatlere kadar ders çalışıyorum, vücudum inanılmaz reaksiyon gösteriyor sürekli bedenim artık dur diyor ama hırsım ve sonunda ulaşacağım gayelerim buna engel oluyor. Sürekli bir baskı var üzerimde, bu gayet normal herkes başarılı olmamı istiyor ama bunu kaldırmak o kadar zor ki. Başarılı olduğum zamanlarda herkes beni takdir ederken her inişin bir çıkışı olduğu gibi çıkış dönemlerimde kimse olsun geçer veya çok takma daha önünde uzun yol var demiyor, diyemiyor belki de. Şuan bunu yazarken bile başım ağrıyor, 6 saat okul üstüne 2 saat kurs ve evde 4-5 saate yakın çalışıyorum. Yani neredeyse bir günün yarısı tamamen akademik kariyerim hakkında oluyor. Bu beni üzmüyor ama gerçekten çok yoruldum. Ve aslında benim gibi birçok insanın olduğunu görünce de sevindim, bu ülkenin böyle insanlara ihtiyacı olduğunu düşünüyorum. Gerçi, biz bu emeğe karşı bu kadar kendimizi yıpratmayı seviyor muyuz, inanın bilmiyorum.
Lgs önemsiz. Çalışma boşuna çünkü kuzenim özel dersler aldı 6 dan beri calisiyodu ve 200 puan aldi. kötü liseye gitsen bile Üniversite de başarabilirsin. Yanı çalışıp abartmaya gerek yok Lgs abartılacak bir konu degil
@@sude-ld2ht açıkçası lgsyi önemsiyorum, kuzeninin o kadar özel ders almasına rağmen yapamamasını açıkçası hırsa bağlıyorum. Herkesi görüyorum 700 soru çözen mi dersin, 10 saatte çalışan mı. Belki o olamadı ama bende olur, kim bilir.
@@softierose7321 olsa nolcak? Turkiyede yaşıyorsan hiç bir şey olmaz gercekten herkesin yapıp kazanmasını bende çok isterim ama Yapanların eline bir şey geçmedi
@@sude-ld2ht belki sen çalışmıyosundur ama çalışan insanların da şevkini kırma, direkt bu ülkeden olmaz zaten diye sisteme isyan etmektense denemek ve çabalamak istiyor
@@nxairy kimsenin sevkini kırmıyorum Gerçekleri söylüyorum ki sonradan pes pembe hayaller yok olunca hayal kırıklığına uğramadan Anlasınlar.
almina seni cok iyi anlıyorum bir kac sene once sınıf- okul birincisiyken şuan telefon bagimlisi dersleri umurunda olmayan birine donustum. aile baskısı okul baskisi ne yapacagimi bilmiyorum hic bir sey yapmiyorum. yemek yiyip yatip, ağlıyorum. okula gidiyorum. ama bos bir yer gibi geliyor. hic bir sey anlamıyorum deneme sinavlarinda puanlarim 120-150-200 kadar dusuk notlar bu cok sinirimi bozuyor. psikologa ihtiyacim var bunun farkinda olmak daha da aci cektiriyor. aileme bunu soyledigimde. sen cok iyisin. hem kim psikologa ihtiyac duyar? gibi sozlerde bulunuyorlar. 1 ay oncesine kadar kitap yazmaya başlamıştım. senin sayende, bu cok mutluluk veriyordu. ama daha sonra her seyde oldugu gibi bir anda buraktim- sogudum aslinda suan bir seyler yazmaya, bir seyler yapmaya veya bunlara çalışmaya ihtiyacim var ama olmuyor. simdi bu yorumu yazdim. ama hic bir sey degismeyecek gidip yatagima yatip ağlayacağım. ama her seyden ote neredeyse hayatimi düzeltecek olan her seyi senden gordum. ilham aldım. ve son olarak ne olursa olsun biz buradayiz seni cok seviyoruz-seviyorum. iyi ki varsin. nasil donemlerden gecersen gec sonu mutlu bitecek. Her masal gibi. hayatij bir masaldan da ote. Hayatin SEN..
herkesin bir sıkıntısı, bir derdi var ve herkes bunları bir şekilde aşmaya çalışıyor. Bende sanki derdimi başkası hiç umursamayacak, gülecek ve sen buna mı dert diyorsun diyeceklermiş gibi hissediyorum ama anlatmaya bile o kadar çok ihtiyacım var ki. Bende bir '' at yarışındayım'' ve o yarışı hep en önde götürmek veya en önde götürmek için çabalamak bile bana çok zor geliyor. 1 yıl boyunca ölesiye bununla uğraştım ama artık dayanamıyorum ve içimden bir ses diyor ki '' Ece, bunu yapma.'' evet diyorum ben buna devam edersem ve bu at yarışı için çabalamaya devam edersem zarar görücem ama bende bu at yarışındaki en öndeki at olma duygusuna hastayım. En önde benim atım olucak ve her zaman en hızlı benim atım olacak. Bu şu ana, bu zamanlara gelene kadar o kadar zor gelmiyordu, duygularını kapatıp tamamen beyninle bunları yapmak zor değildi ama artık zor geliyor, artık iyi hissettiğim şeyler yapmak istiyorum ve artık o at yarışını umursamak istemiyorum. Ben belki umursamıyorum ama etrafımdaki insanlar umursuyorlar. Beni kırıyorlar ve anlamaya çalışmıyorlar. Onlar benim en önde gitmemi benden çok istiyorlar ama bu yolda yaptığım fedakarlıkları ve çektiğim acıları kimse umursamıyor. Toynaklarıma batan dikenleri kimse görmüyor, onlar sadece koştuğumu görüyorlar. Ben bu at yarışı için çalışmayı bıraktığım zaman ister istemez bir düşüş oluyor ama bu düşüşü ben değil asıl çevremdeki insanlar kaldıramıyorlar ve baskı kuruyorlar, hadi koşmaya devam et ve hiçbir şey olmuyormuş gibi çabala. Canın yanmıyormuş gibi çabala çünkü sen hep en önde olmak zorundasın. Sen düşemezsin, senin duyguların olamaz, senin sıkıntıların olamaz çünkü sen bir atsın. Yaklaşık 9 ay önce 2 yıldır süren çok yakın bir arkadaşlığım bir anda bitti, hiç ummadığım bir anda bitti yani incelip incelip kopmadı anladınız mı, kapkalın bir halat bir anda koptu ve ben bunu kaldıramıyorum. 9-10 aydır bunu aşamıyorum ve buda aslında beni bitiren şeylerden biri. Beni sevdiğim şeylerden bir at yarışı uğruna mahrum bırakıyorlar ve ben bunu kaldıramıyorum. Bir hafta sonu oturup hiçbir şey yapmadan kitap okumak, sevdiğim ve iyi hissettiğim bir şeyi yapmak suç çünkü ben o at yarışı için çabalamıyorum. Sadece bu çok ağır geliyor, başka insanların benim düşüşüme bu kadar takılması ve düşüncesizce yargılamaları bana çok ağır geliyor. İyi hissetmiyorum ve bunu anlatamamak beni yiyor ve asla doymuyor. Kendimi anlatabilecek başka bir yolum yok çünkü çok yalnızım, ben bu at yarışı uğruna çok yalnızım. Ben kaldıramayacağım kadar yalnızım ve bu da beni yiyor ve doymuyor. Ne zaman biriyle buluşmak istesem veya arkadaş olup güvenmek istesem o diğer insanlar gelip diyorlar ki, at yarışından çekilemezsin, sen mutlu olamazsın, sen insan değilsin ve bu olmayacak. BEN ÇOK YALNIZIM, MUTSUZUM, DERTLİYİM VE O AT YARIŞI BOK GİBİ. O EN ÖNDE OLMAM LAZIM DUYGUSU BOK GİBİ VE BENİ YİYOR, O DA ASLA DOYMUYOR. KİMSE BENİ ANLAMIYOR ÇÜNKÜ ANLAMAK İSTEMİYORLAR. herkes aynı dertlerden yanıyor, biliyorum. Çoğu kişi böyle bok gibi onu da biliyorum ama başkaldırın. İstemediğiniz, değiştirmek istediğiniz şeylere baş kaldırın. Bu bir anda olmak zorunda değil _ama diğerlerinden farklı olmak, her zaman daha iyidir._ Bu at yarışında olmak zorundayım ama artık içimde öyle bir birikti ki patlayacağım yer burası olsun istedim. Bu yazı sahte gülücükler atıp içi kan ağlayan herkese gelsin, bütün at yarışı tayfasına ve at yarışı uğruna içindeki çocuğu öldürenlere : )
(diğer insanlar ailem ve bazı diğer insanlar)
çoğumuz böyleyiz sanirim :)
Ya bende keşke sizin gibi olsam diyorum.Hiç kafaya takmadım ben ve çok zararı oluyor.Yaşaması kötü olabilir ama türkiye sisteminde iyi olmak için tam olarak at gibi kosmaniz gerekiyor.Yoruluyosunuz ama sistem koşullarında başarılı olabiliyosunuz.Bense hiç umursamadım yani ilk defa hayatımda 5.sınıfta deneme diye bişey öğrendim 23 isilik sinifta 16. Olmustum hepte oralarda oldum sonra.Bukadar dusuk seviyede olmak cok uzerdi evet ama nasıl düzelticeğimi bilmezdim.Basarili olsam ne guzel olur diye dunusurdum ama nasıl yapıcağımı bipmezdim.Bu sistemde at gibi yarışmak gerekiyor evet kötü ama yaparsan başarıyosun yani çok kötü sıkıntınızda olsa iyi bi durum yarismaniz.
@@muhammeteminpehlivan7759 Yani senin kafaya takmamanin nedeni belki de bir hedefin olmamasi olabilir. Evet belki bardaga dolu tarafindan yada senin dusuncenden bakarsak yarismak iyi bir durum yani bu sistemde bu egitim sisteminde o yarisa girebilmek suan dusundugumde evet iyi bir durum. Ama egitim sistemimiz ve ulkemiz bize bu igrenc at yarisini da iyi bir durum olarak gostermemeliydi.
@@eceozdemir4886 aslinda hedefimde var ve yüksek ama ben cok rahatım malesef.Nasıl bende at gibi çalışıp herkesi geçmeyi kafama takabilirim varmı tavsiyen (hedefle olmuyor cok denedim motivasyinda işlemiyor)
@@muhammeteminpehlivan7759 yani aslında hayatımda ilk defa biri bana nasıl bu yarışa girebilirim diye soruyor :) Aslında benim bu yarışa girme maceram garip çünkü ben 7. sınıfa kadar ders çalışırdım ama 1. olmazdım yani ortalama bir öğrenciydim ve sınavdan aldığım 90 veya denemeden aldığım 390-400 puan bana yeterdi. Sonra 7. sınıfta hayatıma ''hırs'' adında bir kavram girdi ve ben akıl sağlığımı bozacak kadar bu duyguyu tattım ve bu yarış bitene kadar da tatmaya devam edeceğimi biliyorum. O hırs duygusu hayatıma girdiği andan itibaren 100 almadığım her sınav için günlerce kendimi suçlayıp 480-490 almadığım her deneme içim kendime ceza vermeye başladım. Sana tavsiyem şu :
- Bence başarılı olmak için at yarışına girmene gerek yok.
-Derslerini önemsemek için ise ciddiye alman lazım.
-Herkesi geçmeyi kafaya takmak için ise '' Herkesi geçmeyi kafana takma, 1. olmayı kafana tak '' bunların arasında ne fark var ki diyebilirsin ama çok fark var. Herkesi geçmeyi kafana takarsan diğer insanları, onların yaptıklarını ve onların hayatlarını da kafaya takarsın ve bu boktan bir şey, bunu da yaptığım için biliyorum. 1. olmayı kafana tak ve sadece kendini önemse, diğer insanları takma ve birazda bencil ol, zarar gelmez (bencilliğin dozunu ayarla çünkü bu da insana zarar verir.)
- ben sana gelip burada pomodoro yap falan demeyeceğim çünkü inan bu aptal taktikler kimsede işe yaramıyor.
Vitamin eksikligimden dolayi asiri halsizim,sadece uyuyorum diyebilirim.Bu yuzden ders calisamiyorum yani okullar acikken.Mesela okullar kapandi ve yasitlarim guzel kiyafetler giyip geziyor. Ben ise evdeyim, halsizim, hicbirsey yapmak istemiyorum ya da istesem bile yapamiyorum. Ve ben biliyorum ki okullar acildiginda da boyle olacak. Derslerim normalden dusuk olacak calisamadigim icin..Calisamayinca ailemle aram kotu olacak. Bunun icin uzgunum.Almina bunu anlatiyorum cunku uzun suredir seni izliyorum.Seni kendime yakin hissettigimden anlatiyorum. Cidden mutlu ol,asla uzulme. Seni seviyoruz ve hep yanindayiz ❤️❤️
Beni anlatmışsın 🥺 beraber çalışabiliriz istersen sanaldan iyi oluyor ...
@@deliball0_ nasil olacakki o?
@@cinlikiwi4822 instegramın varsa adını ver ordan konuşalım bi
@@deliball0_ inst yeni silmek zorunda kaldim.hersey bi yerine otursun veririm
@@cinlikiwi4822 tamam sen bilirsin:)
Almina asla pes etme gerkcekten cok samimisin seni izledikce kendi arkadsim misin gibi izliyorum bu hayataki her durum gelip gecici
Seni çok seviyorum minik yıldızım şuanda çoğumuzun bulunduğu çıkmaz gibi hissettiğimiz düşüncelerdeyiz ama umud mutlaka Bi yerlerde bizi bekliyor ümidimiz baki olsun inanıyorum ve inanmaluyız bu hayatta kendinden başka kimsen yok kendini sevmeli insan bazen nefret edicek duruma geliyoruz ama kendimizden başka kimsemiz yok ve alminam çukura düştüğüm bu yolda beni kaldırdığın için çok teşekkür ederim minnettarım minnettarız 🥺❤️🌼❤️
kendimi kendime karsı bile ifade edemezken senin suanki sınav donemimde basından sonuna kadar yasadıgım duyguyu eksiksiz ifade etmen cok duygulandırdı ve iyi geldi tesekkurler almina
Ben daha 7. sınıf olmama rağmen yaklaşık 2 yıldır seni izliyorum Almina Abla. Daha bu kadar büyümemiş olsam da gelecek seneki sınav kaygısı ve herkeste olan sorunlar bende de var. Her ne kadar seni sen gibi anlayamasam da bir noktaya kadar gerçekten anlayabiliyorum. Evet, çok zor bir hayatım var, evet mutsuzum, hayal kırıklığındayım, umutsuzum ama herşey gibi bunlarda geçecek. Hayatımızın belli dönemleri oluyor ki hayal bile edemeyeceğimiz kadar umutsuz, artık tükenmiş oluyoruz. Ama ben başaracağım herşeye rağmen ,sevdiğim şeylerden uzaklaşmak zorunda kalsam bile, başaracağım bu tükenmişlikten kurtulacağım. Şu anda bunları yazarken bile ellerim titriyor. Gerçekten hayallerimizin peşinden gitmeliyiz. Burada sana ihtiyacı olan ve sana güvenen bir sürü insan var. Biz sana güveniyoruz...
Benim de en kendim gibi hissetmediğim dönem. Herkes yapmacık gelmeye başladı, sanki beni dışlıyorlar gibi hissediyordum ama aslında herkesten kendini uzaklaştıran kendimmişim bunu farkettim.
Sanki üstüme yılların ağırlığı çöktü. Senelerdir alttan aldığım hatalar, içime attığım sıkıntılar, bütün hakaretler, başarısızlıklar vs... Her şey bir anda gün yüzüne çıkmış ve bütün yükü üstüme binmiş gibi sanki.
Yorulduğumu düşünüyorum bazen ama onu bile haketmediğime inanıyorum. Yorulmak için çok gencim, fazla şanslıyım, fazla dertsizim.
Kendimi anlayamıyorum, ya kendimi ben bile anlayamıyorsam kim anlayabilir ki?
İnsanları beni anlayamadıkları için asla suçlayamıyorum artık. Beni ben bile anlayamıyorum.
Kimseye güvenememe sebebimi bulmaya çalışıyordum çok uzun süredir çünkü bütün güvenimi yıkacak veya dengemi altüst edecek belli bi' olay yaşamadım. Ve sonuç olarak bir sebebi olmadığını keşfettim.
Kimseye güvenemiyorum çünkü kendime her zamanki gibi en kötü ihtimale hazırlıyorum. Kendimi anlayamadığım bir dönem de olsa eğer bir kişiden bile herhangi bir darbe alırsam yıkılacağımın farkındayım ki bazen bu bile tutunmam için nir sebep oluyor, kendim hakkında doğru yaptığım bir şeyleri bulabilmek yeni benliğimi kazanabileceğim veya eskiyi bulabileceğim hakkında bana umut veriyor.
Ufacık umutlara bile tutunarak ayakta kalıyorum. İyileşiyorum, iyileşeceğim.
Zor zamanlardan geçiyorum ama işin sonunda belki yıllar sonra da olsa mıtlu olabileceğimi hissediyorum, umuyorum...
Umut her zaman var ve hayalleriniz olmadan yaşama amacı bulamazsınız. Hayallerinizi kaybetmeyin, kaybetmeyelim. Çünkü bugünün umutları yarının geleceği olacak ben inanıyorum.
gercekten ilk defa karsima ciktin ama bu 10 dk sure zarfinda sana yakinlik hissi dogdu bende ve inan bana bu kotu gunler gececek ve sen gelecekte bu gunlere bakip guleceksin umudunu yitirme yanindayim yanindayiz
Mutsuz günleri en yakın zamanda aşacaksın papatya kızım💜💜bizler her zaman yanındayız, seni çokk seviyoruz 🐥🐥
Almina şuan bir çok öğrenci yaşadıklarının benzerini yaşıyor.Ben de kendime vakit ayırınca hiç ders çalışmıyormuş gibi hissediyorum,ders çalışınca da yapabileceğim bir sürü eğlenceli şey varken yaşıtlarım eğlenirken ben niye bir odada ders çalışmak zorundayım diyorum.Bazen eve çok büyük hedeflerle geliyorum şunu yapacağım bunu yapacağım diyorum ve hiç bir şey yapmadan akşam oluyor gerçekten çok sinirim bozuluyor.Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım çalışınca karşılığını alabilecekmiyim yıllarımı ders çalışarak geçirip bir de istediğim yere gelemezsem geşke en güzel zamanlarda gezseydim şu gün şunu yapsaydım şuraya gitseydim diyecekmiyim bu kadar çalışmama deyecekmi gerçekten bilmiyorum.Bazen çalışıp en güzel anları kaçırdığım için bazen de çalışmayıp başarısız olduğum için çok pişman oluyorum hayatım keşkelerle dolu.Umarım bütün öğrenciler biraz olsun bu stresten kurtulur sen de üzme kendini.🖤
Tiktok’a attığın videolarda çok mutsuz gözüküyordun, anlamıştım. Türkiyede genç olmak kesinlikle kolay değil ve eminim ki şu an kimse tamamen mutlu değil. Bugünler de geçecek, birlikte atlatacağız.
Hani bir arkadaş vardır ya, sen mutsuzken saçma hareketler yapıp güldüren. Almina'nın karşısında o kişi olasım geldi, yüzünde ki tebessümü görebilmek için her şekle girmeye razıyım💖
Yoruldugun an devam etmek zorunda degilsin, sadece dur ve dinlenmeye calis zor olsa da ve kaldigin yerden hem hayallerine hem hedeflerine devam et yaninda koskocaman bi ailen var Almina. Seni seviyoruz, gercekten
Ara sıra kendimle konuşuyorum ve konuştuğum şeyler hep bu tarz şeyler. Geçen gün yani salı günü, senin bu videoyu çektiğin gün, karanlıkta aldım altıma sandalyemi aynanın karşısına geçip kendimle konuştum içimden. Ağladım, her şey için. Bir şeyleri yapmak zorunda bırakıldığımız için, hayallerimizden vazgeçmek zorunda bırakıldığımız için. Ve o gün akşam kendime söz verdim. O vazgeçtiğim hayalleri geri alıyorum diye. Çünkü ne olursa olsun bu dünyadaki en değerli insan benim ve bunu bilmem gerekiyor. Kendimi sevmem gerekiyor. Ülkenin, dünyanın durumu kötüye gitse de devam etmek zorundayız. En azından bu düzeni değiştirmek için devam etmek zorundayız. Bizden sonraki nesiller de hayallerinden vazgeçmek zorunda kalmasın diye..
Seni 8. sınıfta lgsden sonra tanımıştım ilk kez ve o zamandan beri takip ediyorum. Aynı yaştayız ve genelde fikirlerimiz aynı gibi (gördüğüm kadarıyla) ve birinin beni anlaması, benim gibi hissetmesi acı olsa da kendimi iyi hissettirdi. En azından yalnız olmadığımı bilmek güzel. Dediğin gibi bu durumu, bu hali en yakınlarıma bile anlatamıyorum. Genelde anlamıyorlar ama anlasalar da anlatabileceğimi sanmıyorum. Anksiyete, dersler, ülkenin durumu, korona, güzellik algısı, insanlar, maddi ve manevi sorunlar.. Hepsi üst üste geliyor. Kendimi motive edecek enerji de bulamıyorum ama ayağa kalkmak zorunda olduğumu biliyorum. Ben hep bilim aşığı olduğum için kendime rol model aldığım bazı bilim adamlarına bakıp kendimi motive ediyorum. Büyük işler başarmış insanların hiçbiri kolayca o başarıları elde etmedi, bu geliyor aklıma ve biraz da olsa güç alıyorum bundan. En son olarak da Atatürk geliyor aklıma.. O da sadece bir çocuktu. Yetim bir çocuk. Ama bir ülke kurdu, bir vatanı kurtardı. Ve bizlerin, bu ülkedeki her gencin ve her çocuğun bir Atatürk olma potansiyeli var. Ülkemiz ve büyüklerimiz tarafından bu görülmese de biz bunu bilelim, bu yeter. Umarım hepimizin bu sıkıntısı çabuk geçer. Geçer demiyorum, çabuk geçer diyorum çünkü er geç geçeceğini zaten biliyorum. Umarım bizi bekleyen o daha iyi geleceğe çabucak ulaşırız. Seni, sizi seviyorum. Bunu okuyan veya okumayan herkesi seviyorum. Siz de kendinizi sevin çünkü en çok buna ihtiyacımız var 💌
Geçen sene 8. Sınıftım ve hislerini çok iyi anlıyorum. Tam bir sene hatta dahada öncesinden herşeyini kısıtlayarak bir sınava çalışıyorsun tüm zevklerini sevdiğin şeyleri bırakıyorsun. Sonucun ne geleceği bile belli değil ve gençliğini,en güzel yıllarını kaybediyorsun. Az zaman kaldı birazcık daha dişini sıksan 4 ay su gibi geçecek sen psikolojini iyi tutmaya odaklan ve elinden geleni yap. Unutma hiçbirşey senden değerli değil Almina 🖤💙
Merak etme hepimiz aynı duyguları yaşıyoruz
o kadar haklısın ki, 1 yılı kimse az göremez kimse bana 1 yıl robot gibi yaşayacaksın, yarış atı olacaksın diyemez, ben hayatımın her anını doya doya yaşamak istiyorum ben daha 17 yaşındayım, ben daha 17 yaşındayım ve kimsenin o bir yılımı benden çalmaya hakkı yok, bir daha 17 yaşında olmayacağım, 17 yaşımın her anını doya doya yaşamak, gezerek, arkadaşlarımla eğlenerek, içerek, yiyerek, aşık olup severek geçirmek istiyorum, kimse benden bu özgürlüklerimi çalamaz, ben de insanım, biz de insanız, robot değiliz, her şeyden çok sıkıldım, kendime zarar verdiğim bile oldu bu yüzden, derdimizi anlatamıyoruz kimseye, içimize atıyoruz tüm bu stres ve sorumluluğun sonucu çok kötü olacak, ölmeyi bile düşünmedim değil, ölsem hiçbir şey değişmeyecekmiş gibi hissediyorum bazen, gerçekten böyle düşünmek beni korkutuyor, bu bir an önce değişmeli çünkü bu iş artık sadece bir sınav olmaktan çıktı, yakın gelecekte çoğu gencin katili olacak, olmasa bile mental olarak büyük yaralar açacak ve evet bu kadar büyük konuşuyorum, buradan da bu düzene sessiz kalıp kendini yarış atı olarak kabullenen yaşıtlarıma sesleniyorum: evet bir rakip elediniz, tebrikler…
günlerden 28 Ocak Cumartesi sınava çok az kaldı ve şuan videoda bulunduğun durumda bulunduğum için bu videoyu ve daha bi çok videonu 2 ya da 3. kez izleyişim seninle motive olduğumu bilmeni istiyorum ve şuan bulunduğun konumu gördükçe kendimi iyi hissediyorum bazı şeyleri tam bırakmak üzere iken bırakmamam gerektiğini hatırlıyorum teşekkür ederim Almina:)
Şuan bende Almina gibi hissediyorum. Canım o kadar yanıyor ki... Gerçekten bazı hisler anlatılmıyor. Eğer daha lise sonda değilseniz bunun kıymetini bilin ve gülümseyin, bir nefes alın. Çünkü 9. sınıfımdaki o kızı çok özledim. Hiçbir sorumluluğum yoktu. Şimdi hayatım boyunca yapacağım bir mesleğe karar vermek zorundayım. Ayrıca iyi bir puanla, iyi bir üniversite kazanmamm- gerekiyor. Ve işin gülünç tarafı hiç çalışmak istemiyorum. Şuan tam bir depresyon halindeyim. Çünkü benim hayallerim bu değildi. Ben çok güzel bir lise hayatı geçirmek istiyordum fakat her şey olağanca kötü.
Yaaa kıyamam sana ınsallah çok mutlu olursun bundan sonraa💖
Bazı duygular vardır böyle açıklayamazsın ya hani. Çok derinden hissedersin. Kelimelere dökemezsin. Öyle şeyler hissediyorum. Açıklayamıyorum kendimi ama içim parçalanıyor. Boğuluyorum resmen ölüyorum gibi...
yaşadıklarını yaşıyor olduğum için empati yapmama gerek kalmadan içimden bir ses konuşuyormuş gibi izledim. sırf başka şeyler odağımı bozmasın, derslerime dikkatim tam olsun diye çok fazla şeyden vazgeçmek zorunda kaldım. en kotu hissettiğim zamanda bile vaktim boşa gidecekmiş gibi hissedip arkadaşlarımı arayıp konuşmuyorum. bu en basit şeylerden biri. artık bu psikolojiden çıkmak istiyorum. bu süreçte heba olan yıllarımın, en güzel 17 yaşımın ben sınava hazırlanırken dolmak üzere olduğunu, henüz bu yaşın tadını çıkamadığımı ve bunun bir daha asla geri gelmeyeceğini fark ettiğimden beri berbat hissettiriyor her şey. biliyorum bu süreçte tüm öğrenciler başta sınav hazırlığında olanlar bu psikolojide. hepimizin elinden çalınan gençliği yıkık bir nesil serdi ortaya. seni anlıyorum Almina. yalnız değilsin, senin yanında senin gibi milyonlarca öğrenci var. umarım bir gün kötü olarak baktığımız her şey lehimize olur..
O kadar haklısın ki bu videon keşfette gördüm ve yakın hissettim ayrıca da seni çok seviyorum her zaman yanındayım ben bu duygulardan dolayı artık bişey yapmak istiyorum ama istediğim şeyi yapmaya ya da yapmak istemeye gücüm kalmadı ya da yetmiyor bilmiyorum hepimiz aynı duyguları paylaşıyoruz ama yanındayım alminaa🥺💜
Aahhh Alminam üzülme bu aralar bende üzgünüm aile ile aram okul ile aram her şey kötü oluyor eğer bir derdin varsa anlat biz seni dinleriz kendini her zaman iyi his et seni seviyoruz
ne hissettiğini çok iyi anlıyorum. Kaç gündür kendimi boşlukta gibi hissediyorum ve nedenini bilmiyorum. Ne olursa olsun ne karar alırsan al ne yaparsan yap yanında olacağımızı bilmemi istiyorum. Sen bütün bunların üstesinden gelebilecek kadar güçlü bir kızsın biz sana inanıyoruz. Seni çok seviyorum 💗
Mutsuz günler gelip geçicidir almina 💜
Şu sıralar bende kendimi çok kötü hissediyorum, her zaman geçecek diyorlar, evet elbette bir gün geçecek bu his farkındayım ama şuan yaşadıgım her bi saniye bile canımı yakıyorsa veya canımı sıkıyorsa bu sözlerin benim için bi önemi kalmıyor .Belkide beynimde hep mutsuz oldugum kazıdıgım için her bi şeyin olumsuz ve kötü olacagını düşünüyorum umarım bi gün bu mutsuzlugumdan kurtulurum ve buraya gelip ne kadar mutlu oldugumu yazarım.
Her şey iyi olcak üzme kendini seni seviyoruz:)
Söz
Ege sözü❤️🌼💓
Birilerinin de farklı konulardan da olsa benim gibi hissettiğini bilmek garip hissettirdi. Anlattıkların. Beni anlatıyor gibiydin seni dinlerken. Kendimden bir çok şey buldum. Özellikle hayatımızda ilk kez bu kadar çaresiz hissediyor oluşumuz, her şeyin üst üste geliyor oluşu, istemediğimiz bir haldeyken çıkmazda hissedip hiçbir şey yapamamamız ve o boşluk hissi. Çocukluğumdan beri annem ve babamın mutlu geçinebildikleri söylenemez. Hep kavgalar hatırlıyorum. Biraz mutlu olduğumuz bir anda çıkan bir kavga ve o günün anın zehir oluşu. Kavganın bir kaç saatliğine bile eksik olmadığı bir evde ortamda bunun adı her neyse. Çok ilerlediği oldu. Gördüğüm şeyler. Gözümün önünde kırılan bardaklar, tabaklar; yere çarpılan telefonlar, kutular. Her seferinde kulaklarımı kapatışım ve daha kötüsü olmaması için korkarak dua ettiğim günler. Bunlar bir yana çocukluğumda hayatıma giren çok sevdiğim uzaylım. Ay ışığım. Bu yaşadığım şeylerde anlatamadım başlarda. Kimseye anlatmazdım. Aile içi konu diye hep içime atardım. İçime ata ata büyüdüm. Ama yine de her kavgadan sonra gizli gizli tabletimi alıp ona yazardım. Aramızda kilometreler yokmuşçasına. Üzüntümü alırdı ona yazmak. Şimdi ise kendi ellerimle onu kaybettim. İnsan sevdiği üzülmesin diye her şeyi yapar değil mi? Onu en çok ben üzdüm. Çok bekledi, denedi, uğraştı düzelmem için. Her şeye rağmen sevgili olmuştuk. Her şeye rağmen, bana rağmen sevdi beni. Hatalarımla. Ama o kadar çığ gibi büyüdü ki hatalarım. Artık dayanamadı. Ayrıldık. O yine de sözünü tuttu. Ölene kadar buradayım korkma gitmeyeceğim demişti. Gitmedi de. Bana seçenek sundu. Bitmesi ve arkadaş kalmamız. Sonuç olarak arkadaşız. Fazlası sonsuza dek olmayacağını söyledi. Ben hala aşığım ona. Kader. Belki bir gün tekrar ister beni. Bencillik olduğunu biliyorum. Düzelmek için çabalıyorum. Ne kadar günden güne bir şeyler daha kötüye gitse de. Nerede olduğumu kim olduğumu dahi bilemesem de. Deniyorum. Kendimden nefret ettiğim bir konuma geldim. İçinde olduğum hiçbir şeyin iyi olmayacağının farkında olduğum bir dönem. Ben olmasam herkesin çok daha mutlu yaşayacağı gerçeği, artık varolduğum için bile kendimi suçlandığım bir süreç. Derslerimin kötü gitmemesi gerektiği zorunluluğu. Kendimi sevmeyişimden dolayı topluluk içinde yaptığım her bir haraketten, sözümden, mimiğimden utanıp rezil olduğumu düşünmem. Fazla uzun oldu. Ama içimi dökmeyeli çok uzun oldu sanırım. Yaşadığım her şeyi ona anlatırdım. Bakalım. Ne olur bilmiyorum. Ama umarım bu günler geçer. Umarım kendim dahil bir şeyler düzelir hayatımda. Fazla uzun oldu. Okuyan varsa teşekkür ederim
videoyu izlerken ağladığıma inanamıyorum...
Kendime bile anlatamadığım duygularımı o kadar güzel anlatmışsın ki...
İçindekileri anlayamadığım için senden dinlemek Çok iyi geldi. Tamamen aynı durumdayım...🥺
Merhaba ben de senin gibi YKS'ye gireceğim bu sene. Ben de eskiden bu yarışta önde olmak için çalışan ve başaran biriydim ama lise sınavından sonra bunların hiçbirini sanki hayallerime ulaşmak için yapmıyormuşum gibi hissetmeye başladım. Özellikle bu yılın da vermiş olduğu bir ağırlıkla batıyormuş gibi hissediyorum. Öğrenmek istiyorum ve öğrenmeyi çok seviyorum ama bize körü körüne anlatılan yüzeysel konuları bir yarış uğruna öğrenmek ve bir yıl boyunca bu baskıyla yaşamak artık çok zor geliyor. Çevremdekilere mutsuz olduğumu söylüyorum ama nasıl ifade edeceğimi bilmediğimden nedenini söyleyemiyorum. Belki ben bile tamamen bilmiyorumdur. Bunu senin söylediklerinden sonra 'Evet , işte hissettiklerim bunlar, bunlara çok yakın hissediyorum.' demenin verdiği rahatlıkla tam olarak birine değil de bir günlüğe yazar gibi yazıyorum. Söyleyebileceğim pek yararlı bir şey yok yani... Umarım her şey yakında çok daha güzel olur.
Umarım 🥺
Sonuç nedir?
Üniversite sınavına hazırlandığım sene benim en mutsuz senemdi ve aynı senin hissettiğin gibi anlayamadığım bir mutsuzluk içindeydim; ders çalışıyorken ,çalışmıyorken, uyuyorken ,uyanıkken, film izlerken, kitap okurken, video izlerken, hep mutsuzdum ,arkadaşlarımla geçirdiğim güzel günlerde ,sevgilimle oturduğum sakin zamanlarda bile sadece mutsuzdum. ÇOK MUTSUZDUM. O lanet sınav geçince geçiyor ama unutamıyorsunuz o anlatılamaz mutsuzluğu. Sabretmekten başka çaremiz yok gerçekten.
Belki dediğime şuan kızacaksın ama emin ol 1 yıl belkide daha erken bu videoyu izlerken sadece güleceksin o yüzden bu kısa sürede güçlü kalman yeterli olacak seviliyorsun. Kendine iyi bakk
Tabi ki sen güçlü ol dememizi bekliyorsun ama güçlü olma her zaman güçlü olmak zorunda değilsin üzül. Üzül çünkü sonra yine aynı şeyleri yaşayacaksın içinde kalmaması ve bize anlatman bizi çok değerli hissettiriyor. Video paylaşma seni sınavdan sonra bekliyoruz KARDEŞİM 😇😘
Kendini üzme askim sen çok güçlüsün buda geçecek seni seviyorum takma kafana
0:06 seni bu kadar ne yapacağını bilemezken görmek darmadağın halimi iyice dağıtıyor seni çok seviyorum seninle büyüdüm ve sen de bizimle büyüyorsun ve umarım büyümeye devam edersin papatyam🌼
Allah'a bol dua edip anın içinizin ferahladigini hissedeceksiniz. Allah hepimize sabır versin. Bütün gençlik mi umutsuz olur ya Allah yardımcımız olsun 😟😰
Sadece çok haklısın.... Ama yine de kendini kaybetme biz hep senin yanındayız ve inişlerinde bir çıkışı olduğunu unutma... Seni anlayan biri
Almina seni o kadar iyi anlıyorum ki (bak cidden samimiyetle ve içtenlikle söylüyorum bunu🥺🥺)bende çaresiz ve bitmiş hissediyorum bir dönemdir...
Bi sekilde bi cikis yolu bulucaksin , bulursun yani senin cok eski takipcinim ve o zmndan beri yasadiklarini nasil atlattiysan bunu da atlaticaksin . Ben karantina da her ders calismak istemedigimde senin videolarina sigindim , kitap yazmak isteyip ilham bulamadigimda seni izledim , uzuldugumde kimseye anlatamadigimda senin yaptigin gibi kameraya anlattim, sayende okuma aliskanligi kazandim ve baska arkadaslarima da kazandirdim , harry potter izledim vs vs . Seni o kdr iyi anliyorumki benm de lgs senem ve o kdr cok bunaldim ki . Senin yasadiklarinin hissetiklerinin aynisini yasiyorum . Ve senin kadar kendini iyi ifade edenini gormedim . Seni o kdr seviyorumki kelimelere sigdiramam . Sayende o kdr guzel sey yasadim ki. Kitabin basildiginda yasadigin o duygulari fln ben de hissettim . Aramizda 4 yas oldugu icin sen lise 2 iken ben orta 2 idim mesela yani ve o zmndan beri seni izliyorum . Ne kdr cok yazabilmeyi istedigini gordum . Ve sanki ablamla beraber buyumusum gibi seninle beraber buyudum . O kitabin basildigin da hissettigin duygulari boyle insan gururla kizina bakar ya ayni oyle izlemistim . Umarim gorursun ve usenmeyip okursun . Seni cook seviyorum💗💗
Seni senelerdir takip ediyorum. Hatta ben ortaokuldayken senin lise günlüklerini izleyip lisenin hayalini kurduğum günü hatırlıyorum . Şimdi lise 2 ye gidiyorum ve seni ilk takip ettiğimden bu zamana kadar seni ilk defa böyle gördüm. Senin sesin titredikçe benim gözlerim doluyor , boğazım düğümleniyor... sadece ekran başında seni dinleyince sana yeterli yardımı verememiş gibi hissediyorum, sana sarılıp her şey geçicek sen güçlü bir kızsın bunu da atlatırsın sen neler yaptın bunu da yaparsın bir şekilde diyememek o kadar çok acıtıyor ki . Buraya senin hakkında yazmak istediğim o kadar çok şey var ki ... belki bu yazımı hiç görmiyeceksin alttaki yorumların içerisinde kaybolup gidicek belki de ama seni çok seviyorum o kadar çok seviyorum ki seni kimseyle paylaşmıyacak kadar seni küçük bir kutunun içerisine koyup cebimde saklamak istiyorum ki kimse sana zarar vermesin dışardaki kötü şeyleri bırak yaşamanı görmeni bile istemiyorum . çok uzattım yine seni seviyorum Alminam
Eğitim sistemimizi özetlemişsin resmen geleceğimizi belirleyen 2 saatlik bi sınav yüzünden sevdiğimiz hoşlandığımız zevk aldığımız hobilerimizden uzak kalmak zorundayız seni çok iyi anlıyorum:(