Z takich niedawno przeczytanych książek najbardziej poruszyła mnie powieść Albeny Grabowskiej "Najważniejsze to przeżyć " - historie mieszkańców Warszawy, których życie legło w gruzach w czasie II wojny światowej. Zrujnowana stolica, tragedie rodzinne, próby odbudowywania życia na nowo, bo przecież najważniejsze, że się ocalało. Ale czy aby na pewno wystarczyło przeżyć? Skłaniająca do refleksji, angażująca, o sile rodziny, miłości, przyjaźni i nadziei. Te obrazy powojennej Warszawy wywołały we mnie lawinę emocji zwłaszcza że tutaj studiowałam i pracuję w stolicy od 20 lat. Długo po lekturze miałam w pamięci te obrazy, zmuszały mnie do zastanowienia się nad tym co mam i za co powinnam być wdzięczna. Ponadto te trudne bolesne losy powojenne zostały przedstawione bez zbędnego patosu, lekką w formie narracją nawet fragmentami ze sporą dawką humoru. Bardzo ciekawe również ujęcie tematu z różnych perspektyw kilku głównych bohaterów. Bardzo dobra książka z zaskakującym zakończeniem.
Książka pt.Biały ptak , autorki Cudowny chłopak R.J.Palacio poruszyła mnie bardzo.Jest to pierwsza powieść graficzna,którą przeczytałam. Przepiękna w formie, treści,przesłaniu.Przeczytana w jeden wieczór.Historia Sary, która ponad rok ukrywała się w stodole przed nazistami i niepełnosprawnego chłopca, który jej pomagał. Piękna historia o rodzącej się przyjazni , naznaczona bólem. Skłania do refleksji,docenianiu życia w czasach pokoju.Bardzo jestem ciekawe książki Strefa interesów.Na film również się wybieram.Bardzo pozdrawiam i dziękuję za recenzję.
Bardzo poruszyl mnie "Dziennik" Anny Frank. Jej przeżycia, dojrzewanie, pierwsza miłość - wszystko skurczone do mieszkania, w ktorym ukrywala sie Ann i jej rodzina. Uderzała mnie jej duza spostrzegawczość i poczucie... normalności, jakby okrutny świat II Wojny Światowej nie istniał na zewnątrz. Doskonała pozycja. Pozdrawiam i dziękuję za recenzję :)
Kilka lat temu przeczytałam poruszającą książkę " Dziewczynka w czerwonym płaszczyku" Romy Ligockiej. Ukazuje ona wojnę oczami kilkuletniego dziecka oraz skutki jakie powodują traumy - uzależnienia, depresje. Autorka opisała swoją historię, jako mała dziewczynka została umieszczona w obozie koncentracyjnym. Pani Roma jest kuzynką Romana Polańskiego o czym pisze w książce. Bardzo poruszyla mnie ta pozycja, wywołała wiele emocji, smutku, żalu, a także skłoniła do refleksji. Miałam tez okazję spotkać pisarkę na Plenerze czytelniczym w Gdyni, gdzie udzieliła wywiadu, w ktorym opowiadała o swoich książkach, życiu, wyjeździe za granicę. Według mnie twórczość P. Romy jest mało znana w naszym kraju. Warto przeczytać tą pozycję, do czego bardzo zachęcam.
Witam, kilka lat temu przeczytałam książkę Jerzego Fąfary pod tytułem "18 znaczy życie". Jej bohaterem jest Józef Szajna, wówczas młody 18 letni Józek, prosto z ławy szkolnej wywieziony jednym z pierwszych transportów do obozu Auschwitz Birkenau. Przetrwał, przeżył, a potem opowiadał o tym makabrycznym doświadczeniu poprzez swoją twórczość, którą trudno zrozumieć bez odniesienia do tego właśnie doświadczenia z okresu młodości. Przeczytałam książkę o życiu w obozie, o byciu tam, o radzeniu sobie, o udręce i o umieraniu. Do dzisaj, gdy wracam do niej myślami, gdy wraca do mnie myśl, że mój syn właśnie kończy 18 lat i miałby doświadczyć tego niewyobrażalnego, boli mnie wszystko, każdy nerw, każda komórka mojego ciała krzyczy NIE.
Napewno dużo osób o niej słyszało ,a i nawet czytało "Chłopiec w pasiastej piżamie" Przepiękna opowieść o historii przyjaźni dwójki chłopców. Tak wiele ich dzieli i tak wiele ich różni. Skrajnie dwa światy. Niemcy i Żydzi. Ale jakie to ma znaczenie? Dla chłopców żadne. Bo prawdziwa przyjaźń nie patrzy się na pochodzenie, rasę, majętność. Oni po prostu potrzebują siebie nawzajem. Potrafią siebie zrozumieć, porozmawiać lub spędzić czas w ciszy. Razem.Pomimo swoich 9 lat.
W filmie nie ma tego dysonansu bohater jest ciągle zamyślony, gdyż nie wie, jak ma zagazować tylu ludzi przy tak wysokich sufitach i przez to ja nie widzę mordowania ludzi, a patrzę na te sufity, w filmie dom jest zbyt techniczny i powinien być jakiś obraz na obóz i więźniów, gdyż same kominy i piece to zbyt mało do przerażenia, a jeśli chodzi o książkę to zdecydowanie Maus
U Mausa jest też poruszonych więcej wątków i dylematów filozoficznych. Film omawia tylko jeden aspekt. Ja też wolę książkę, ale film ma też coś w sobie. Pozdrawiam
Z takich niedawno przeczytanych książek najbardziej poruszyła mnie powieść Albeny Grabowskiej "Najważniejsze to przeżyć " - historie mieszkańców Warszawy, których życie legło w gruzach w czasie II wojny światowej. Zrujnowana stolica, tragedie rodzinne, próby odbudowywania życia na nowo, bo przecież najważniejsze, że się ocalało. Ale czy aby na pewno wystarczyło przeżyć? Skłaniająca do refleksji, angażująca, o sile rodziny, miłości, przyjaźni i nadziei. Te obrazy powojennej Warszawy wywołały we mnie lawinę emocji zwłaszcza że tutaj studiowałam i pracuję w stolicy od 20 lat. Długo po lekturze miałam w pamięci te obrazy, zmuszały mnie do zastanowienia się nad tym co mam i za co powinnam być wdzięczna. Ponadto te trudne bolesne losy powojenne zostały przedstawione bez zbędnego patosu, lekką w formie narracją nawet fragmentami ze sporą dawką humoru. Bardzo ciekawe również ujęcie tematu z różnych perspektyw kilku głównych bohaterów. Bardzo dobra książka z zaskakującym zakończeniem.
o tak. To bardzo mocna powieść. Do dzisiaj na samą myśl mną wstrząsa.
Też czytałam, podobała mi się. Jednak zakończenie nie było dobre.
Książka pt.Biały ptak , autorki Cudowny chłopak R.J.Palacio poruszyła mnie bardzo.Jest to pierwsza powieść graficzna,którą przeczytałam. Przepiękna w formie, treści,przesłaniu.Przeczytana w jeden wieczór.Historia Sary, która ponad rok ukrywała się w stodole przed nazistami i niepełnosprawnego chłopca, który jej pomagał. Piękna historia o rodzącej się przyjazni , naznaczona bólem. Skłania do refleksji,docenianiu życia w czasach pokoju.Bardzo jestem ciekawe książki Strefa interesów.Na film również się wybieram.Bardzo pozdrawiam i dziękuję za recenzję.
Zapowiada się ciekawie. Przyznam że nie czytałam. Pozdrawiam
Bardzo poruszyl mnie "Dziennik" Anny Frank. Jej przeżycia, dojrzewanie, pierwsza miłość - wszystko skurczone do mieszkania, w ktorym ukrywala sie Ann i jej rodzina. Uderzała mnie jej duza spostrzegawczość i poczucie... normalności, jakby okrutny świat II Wojny Światowej nie istniał na zewnątrz.
Doskonała pozycja.
Pozdrawiam i dziękuję za recenzję :)
Czytałam dawno temu i chyba muszę zrobić reteling. Książka pełna emocji.
Kilka lat temu przeczytałam poruszającą książkę " Dziewczynka w czerwonym płaszczyku" Romy Ligockiej. Ukazuje ona wojnę oczami kilkuletniego dziecka oraz skutki jakie powodują traumy - uzależnienia, depresje. Autorka opisała swoją historię, jako mała dziewczynka została umieszczona w obozie koncentracyjnym. Pani Roma jest kuzynką Romana Polańskiego o czym pisze w książce. Bardzo poruszyla mnie ta pozycja, wywołała wiele emocji, smutku, żalu, a także skłoniła do refleksji. Miałam tez okazję spotkać pisarkę na Plenerze czytelniczym w Gdyni, gdzie udzieliła wywiadu, w ktorym opowiadała o swoich książkach, życiu, wyjeździe za granicę. Według mnie twórczość P. Romy jest mało znana w naszym kraju. Warto przeczytać tą pozycję, do czego bardzo zachęcam.
Zachęciłaś mnie
👍
Witam, kilka lat temu przeczytałam książkę Jerzego Fąfary pod tytułem "18 znaczy życie". Jej bohaterem jest Józef Szajna, wówczas młody 18 letni Józek, prosto z ławy szkolnej wywieziony jednym z pierwszych transportów do obozu Auschwitz Birkenau. Przetrwał, przeżył, a potem opowiadał o tym makabrycznym doświadczeniu poprzez swoją twórczość, którą trudno zrozumieć bez odniesienia do tego właśnie doświadczenia z okresu młodości. Przeczytałam książkę o życiu w obozie, o byciu tam, o radzeniu sobie, o udręce i o umieraniu. Do dzisaj, gdy wracam do niej myślami, gdy wraca do mnie myśl, że mój syn właśnie kończy 18 lat i miałby doświadczyć tego niewyobrażalnego, boli mnie wszystko, każdy nerw, każda komórka mojego ciała krzyczy NIE.
O tak. Mam tak samo i mam nadzieję, że już tak wielkie zło się powtórzy, choć ludzie nieustannie wywołują wojny :(
@@lookforbookssflupy ci lecą
Napewno dużo osób o niej słyszało ,a i nawet czytało "Chłopiec w pasiastej piżamie"
Przepiękna opowieść o historii przyjaźni dwójki chłopców. Tak wiele ich dzieli i tak wiele ich różni. Skrajnie dwa światy. Niemcy i Żydzi. Ale jakie to ma znaczenie? Dla chłopców żadne. Bo prawdziwa przyjaźń nie patrzy się na pochodzenie, rasę, majętność. Oni po prostu potrzebują siebie nawzajem. Potrafią siebie zrozumieć, porozmawiać lub spędzić czas w ciszy. Razem.Pomimo swoich 9 lat.
👍
"PIĘĆ LAT KACETU" - uderza w nas z siłą swej wagi (ponad 600 stron)! Dla mnie kanon literatury obozowej, najlepsza książka w tym temacie.
Nie czytałam. Muszę przeczytać
Też nie czytałam. Teraz jest do kupienia w Biedronce w dobrej cenie. Pozdrawiam
@@patrycjadomitrz6993 dzięki za info :)
W filmie nie ma tego dysonansu bohater jest ciągle zamyślony, gdyż nie wie, jak ma zagazować tylu ludzi przy tak wysokich sufitach i przez to ja nie widzę mordowania ludzi, a patrzę na te sufity, w filmie dom jest zbyt techniczny i powinien być jakiś obraz na obóz i więźniów, gdyż same kominy i piece to zbyt mało do przerażenia, a jeśli chodzi o książkę to zdecydowanie Maus
U Mausa jest też poruszonych więcej wątków i dylematów filozoficznych. Film omawia tylko jeden aspekt. Ja też wolę książkę, ale film ma też coś w sobie. Pozdrawiam