Ένας πόνος την φορά είναι αρκετός για να ολοκληρώνεις κάθε ατέλεια (τέλεια) γράφοντας τη ψυχεδέλεια κατάλαβα πως θα 'ναι αφηρημένη η συνέχεια (ανέχεια) Μάτια φτιαγμένα από μέταλλα για να ανιχνεύουν το ψέμα που λες, για να σκεφτώ, ασ' τον εγκέφαλο να επεξεργάζεται τις εντολές (εντολές). Το μυαλό μου αντιλαμβάνεται, γυρίζει σαν γρανάζι,ένα γρανάζι που γρασάρετε/αι, αν γυρίσεις στον διακόπτη θα σβηστούν οι ακατάλληλες σκηνές και όλα όσα με τρομάζουνε τα σκέφτομαι πολύ και δεν χρειάζεται. Την μάχη της καρδιάς με το μυαλό όλοι δοκιμάσαν κι ο,τι χάσανε θα είναι στις παράπλευρες απώλειες, εκείνες οι στεντόρειες φωνές που λέγαν πρόσεχε με πλήγωσε βαθύτατα αλλά μου 'πε πως δεν το 'θελε και τώρα δεν μιλάμε, μονάχα κοιταζόμαστε μα δεν χαμογελάμε Βουτάμε σε θάλασσα βότκας να βρούμε θησαυρό που στο τέλος δεν ακουμπάμε κι έτσι μένουμε συνέχεια με την αμφιβολία, για να δεις αν γράφω αλήθεια πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι γράφω και για να μην μένεις με την απορία άμα νιώσω νεύρα τότε θα γράψω τα ραπς με βια , άμα νιώσω ωραία τότε θα γράψω μια εμπειρία, μετά με λίγη φαντασία φτιάχνω την πολυχρωμία που θα έδιωχνε την μαυρίλα αλλά δεν κατάφερα τίποτα, τα μαύρα συναισθήματά μου γίνανε ρουτίνα, όπως τότε που την άραζα στην πολυκατοικία, ήταν μέχρι να γίνει το μπαμ και να πέσω στην παγίδα να την νιώσω με την μια, να πονέσω με ευκολία, πόσοι πόνοι σου χρειάζονται για να αρχίσεις να σκέφτεσαι να φτιάξεις πανοπλία; να χαράζεις πάνω βιώματα κι όλα τα ονόματα που ψάχνανε το νόημα να κρύψουν σε ψευδώνυ-μα.. Δε φτάνει μια μάσκα για τόσα πρόσωπα.. Δεν φτάνει για όλους αυτό το κάλυμμα Απλά, ασ' τα σημάδια στο σώμα σου ανάγλυφα. Σκέπασε με λευκά σεντόνια όλο σου το ανάστημα, σαν να ντυνόσουν φάντασμα. Η θλίψη είναι ένα πράγμα σε μαύρο κουτί που άνοιξα κι ύστερα ξάπλωσα, ο θάνατος κι ο έρωτας πάνε μαζί και σε βρίσκουν ανάσκελα. Σπάσ' του μυαλού σου τα κάγκελα, βγάλ' το κεφάλι σου έξω απ'τα παράθυρα και δες την γκιλοτί-να πέφτει κάθετα! Ήξερα κάποιον που ήξερε κάποιον που ήξερε κάποιον που ήξερε τον κανένα. Μακάρι να ήταν ενωμένοι όλοι οι mc's της γης, ακόμα κι ας είχαν κομμένα χέρια (χέρια) κράτα γερά. Ένας πόνος την φορά είναι αρκετός για να ολοκληρώνεις κάθε ατέλεια (τέλεια) γράφοντας τη ψυχεδέλεια κατάλαβα πως θα 'ναι αφηρημένη η συνέχεια (ανέχεια) Μάτια φτιαγμένα από μέταλλα για να ανιχνεύουν το ψέμα που λες, για να αισθανθεί, χαράζω στο γυάλινο σώμα της κάμποσους στίχους ουλές (ουλές).
Στιχοι: Ενας πονος την φορα ειναι αρκετος για να ολοκληρωνεις καθε ατελεια, τελεια γραφοντας τη ψυχεδελεια καταλαβα πως θα 'ναι αφηρημενη η συνεχεια, νεχεια ματια φτιαγμενα απο μεταλλα για να ανιχνευουν το ψεμα που λες για να σκεφτω ασ'τον εγκεφαλο να επεξεργαζεται τις εντολες το μυαλο μου αντιλαμβανεται γυριζει σαν γραναζι ενα γραναζι που γρασαρει οταν γυρισει στον διακοπτη θα σβηστουν οι ακαταλληλες σκηνες και ολα οσα με τρομαζουνε τα σκεφτομαι πολυ και δεν χρειαζεται την μαχη της καρδιας με το μυαλο ολοι δοκιμασαμε κι οτι χασαμε θα ειναι στις παραπλευρες απωλειες εκεινες τις τεντοριες φωνες που λεγαν προσεχε με πληγωσε βαθυτατα αλλα μου 'πε πως δεν το θελε και τωρα δεν μιλαμε μονο κοιταζομαστε μα δεν χαμογελαμε βουταμε στην θαλασσα (?) να βρουμε τους ανθρωπους στο τελος δεν ακουμπαμε κι ετσι μενουμε συνεχεια με την αμφιβολια για να δεις αν γραφω αληθεια πρεπει πρωτα να καταλαβεις τι γραφω και για να μην μενεις με την απορια αμα νιωσω νευρα τοτε θα γραψω τα ραπ με βια αμα νιωσω ωραια τοτε θα γραψω μια εμπειρια μετα με λιγη φαντασια φτιαχνω την πολυχρωμια που θα διωχνα την μαυριλα αλλα δεν καταφερα τιποτα τα μαυρα συναισθηματα μου γινανε ρουτινα οπως τοτε που την αραζα στην πολυκατοικια ηταν μεχρι να γινει το μπαμ και να πεσω στην παγιδα να την νιωσω με την μια, να πονεσω με ευκολια ποσοι πονοι σου χρειαζονται για να αρχισεις να σκεφτεσαι να φτιαξεις πανοπλια; να χαραζεις πανωβιωματα κι ολα τα ονοματα που ψαχνανε το νοημα να κρυψουν σε ψευδωνυμα δε φτανει μια μασκα για τοσα προσωπα, δεν φτανει για ολους αυτο το καλυμμα πλας τα σημαδια στο σωμα σου αναγλυφα, σκεπασε με λευκα σεντονια ολο σου το αναστημα σαν να ντυνοσουν φαντασμα, η θλιψη ειναι ενα πραγμα σε μαυρο κουτι που ανοιξα κι υστερα ξαπλωσα θανατος και ερωτας πανε μαζι και σε βρισκουν ανασκελα σπας του μυαλου σου τα καγκελα, βγαλτο κεφαλι σου εξω απ'τα παραθυρα, και δες την γκιλοτινα πεφτει καθετα ηξερα καποιον που ηξερε καποιον που ηξερε καποιον που ηξερε τον κανενα μακαρι να ηταν ενωμενοι ολοι οι mc's ης γης, ακομη κι ας ειχαν κομμενα χερια κρατα γερα ενας πονος τη φορα ειναι αρκετος για να ολοκληρωνεις καθε ατελεια, τελεια γραφοντας την ψυχεδελεια καταλαβα πως θα ναι αφηρημενη η συνεχεια, νεχεια ματια φτιαγμενα απο μεταλλα για να ανιχνευουν το ψεμα που λες για να αισθανθει, χαραζω στο γυαλινο σωμα της καμποσες στιχους ουλες.
Ένας πόνος την φορά είναι αρκετός για να ολοκληρώνεις κάθε ατέλεια (τέλεια)
γράφοντας τη ψυχεδέλεια κατάλαβα πως θα 'ναι αφηρημένη η συνέχεια (ανέχεια)
Μάτια φτιαγμένα από μέταλλα για να ανιχνεύουν το ψέμα που λες,
για να σκεφτώ, ασ' τον εγκέφαλο να επεξεργάζεται τις εντολές (εντολές).
Το μυαλό μου αντιλαμβάνεται, γυρίζει σαν γρανάζι,ένα γρανάζι που γρασάρετε/αι,
αν γυρίσεις στον διακόπτη θα σβηστούν οι ακατάλληλες σκηνές
και όλα όσα με τρομάζουνε
τα σκέφτομαι πολύ και δεν χρειάζεται.
Την μάχη της καρδιάς με το μυαλό όλοι δοκιμάσαν
κι ο,τι χάσανε θα είναι στις παράπλευρες απώλειες,
εκείνες οι στεντόρειες φωνές που λέγαν πρόσεχε
με πλήγωσε βαθύτατα αλλά μου 'πε πως δεν το 'θελε
και τώρα δεν μιλάμε, μονάχα κοιταζόμαστε μα δεν χαμογελάμε
Βουτάμε σε θάλασσα βότκας να βρούμε θησαυρό που στο τέλος δεν ακουμπάμε
κι έτσι μένουμε συνέχεια με την αμφιβολία, για να δεις αν γράφω αλήθεια
πρέπει πρώτα να καταλάβεις τι γράφω και για να μην μένεις με την απορία
άμα νιώσω νεύρα τότε θα γράψω τα ραπς με βια ,
άμα νιώσω ωραία τότε θα γράψω μια εμπειρία,
μετά με λίγη φαντασία φτιάχνω την πολυχρωμία
που θα έδιωχνε την μαυρίλα αλλά δεν κατάφερα τίποτα,
τα μαύρα συναισθήματά μου γίνανε ρουτίνα,
όπως τότε που την άραζα στην πολυκατοικία,
ήταν μέχρι να γίνει το μπαμ και να πέσω στην παγίδα
να την νιώσω με την μια, να πονέσω με ευκολία,
πόσοι πόνοι σου χρειάζονται για να αρχίσεις να σκέφτεσαι να φτιάξεις πανοπλία;
να χαράζεις πάνω βιώματα κι όλα τα ονόματα που ψάχνανε το νόημα να κρύψουν σε ψευδώνυ-μα..
Δε φτάνει μια μάσκα για τόσα πρόσωπα..
Δεν φτάνει για όλους αυτό το κάλυμμα
Απλά, ασ' τα σημάδια στο σώμα σου ανάγλυφα.
Σκέπασε με λευκά σεντόνια όλο σου το ανάστημα, σαν να ντυνόσουν φάντασμα.
Η θλίψη είναι ένα πράγμα σε μαύρο κουτί που άνοιξα κι ύστερα ξάπλωσα,
ο θάνατος κι ο έρωτας πάνε μαζί και σε βρίσκουν ανάσκελα.
Σπάσ' του μυαλού σου τα κάγκελα,
βγάλ' το κεφάλι σου έξω απ'τα παράθυρα και δες την γκιλοτί-να πέφτει κάθετα!
Ήξερα κάποιον που ήξερε κάποιον που ήξερε κάποιον που ήξερε τον κανένα.
Μακάρι να ήταν ενωμένοι όλοι οι mc's της γης, ακόμα κι ας είχαν κομμένα χέρια (χέρια)
κράτα γερά.
Ένας πόνος την φορά είναι αρκετός για να ολοκληρώνεις κάθε ατέλεια (τέλεια)
γράφοντας τη ψυχεδέλεια κατάλαβα πως θα 'ναι αφηρημένη η συνέχεια (ανέχεια)
Μάτια φτιαγμένα από μέταλλα για να ανιχνεύουν το ψέμα που λες,
για να αισθανθεί, χαράζω στο γυάλινο σώμα της κάμποσους στίχους ουλές (ουλές).
Μπορεί να βγει σποτιφαι;
@@Elena-fn7jo Nαι, θα ανέβει όλος ο δίσκος + κάποια παλιά και καινούρια κομμάτια στο spotify το συντομότερο δυνατόν!
Με πλήγωσε βαθύτατα αλλά μου πε πως δεν το 'θελε, και τώρα δεν μιλάμε, μονάχα κοιταζόμαστε, μα δεν χαμογελάμε...
"θάνατος και έρωτας πάνε μαζί"
Ενας πόνος την φορά ειναι αρκετός για να ολοκληρώνεις καθε ατέλεια.
καί κάθε τελειότητα
Στιχοι:
Ενας πονος την φορα ειναι αρκετος για να ολοκληρωνεις καθε ατελεια, τελεια
γραφοντας τη ψυχεδελεια καταλαβα πως θα 'ναι αφηρημενη η συνεχεια, νεχεια
ματια φτιαγμενα απο μεταλλα για να ανιχνευουν το ψεμα που λες
για να σκεφτω ασ'τον εγκεφαλο να επεξεργαζεται τις εντολες
το μυαλο μου αντιλαμβανεται γυριζει σαν γραναζι ενα γραναζι που γρασαρει
οταν γυρισει στον διακοπτη θα σβηστουν οι ακαταλληλες σκηνες
και ολα οσα με τρομαζουνε τα σκεφτομαι πολυ και δεν χρειαζεται
την μαχη της καρδιας με το μυαλο ολοι δοκιμασαμε
κι οτι χασαμε θα ειναι στις παραπλευρες απωλειες
εκεινες τις τεντοριες φωνες που λεγαν προσεχε με πληγωσε βαθυτατα αλλα μου 'πε πως δεν το θελε
και τωρα δεν μιλαμε μονο κοιταζομαστε μα δεν χαμογελαμε
βουταμε στην θαλασσα (?) να βρουμε τους ανθρωπους στο τελος δεν ακουμπαμε
κι ετσι μενουμε συνεχεια με την αμφιβολια για να δεις αν γραφω αληθεια
πρεπει πρωτα να καταλαβεις τι γραφω και για να μην μενεις με την απορια
αμα νιωσω νευρα τοτε θα γραψω τα ραπ με βια
αμα νιωσω ωραια τοτε θα γραψω μια εμπειρια
μετα με λιγη φαντασια φτιαχνω την πολυχρωμια
που θα διωχνα την μαυριλα αλλα δεν καταφερα τιποτα
τα μαυρα συναισθηματα μου γινανε ρουτινα
οπως τοτε που την αραζα στην πολυκατοικια
ηταν μεχρι να γινει το μπαμ και να πεσω στην παγιδα να την νιωσω με την μια, να πονεσω με ευκολια
ποσοι πονοι σου χρειαζονται για να αρχισεις να σκεφτεσαι να φτιαξεις πανοπλια;
να χαραζεις πανωβιωματα κι ολα τα ονοματα που ψαχνανε το νοημα να κρυψουν σε ψευδωνυμα
δε φτανει μια μασκα για τοσα προσωπα, δεν φτανει για ολους αυτο το καλυμμα
πλας τα σημαδια στο σωμα σου αναγλυφα, σκεπασε με λευκα σεντονια ολο σου το αναστημα
σαν να ντυνοσουν φαντασμα, η θλιψη ειναι ενα πραγμα σε μαυρο κουτι που ανοιξα κι υστερα ξαπλωσα
θανατος και ερωτας πανε μαζι και σε βρισκουν ανασκελα
σπας του μυαλου σου τα καγκελα,
βγαλτο κεφαλι σου εξω απ'τα παραθυρα, και δες την γκιλοτινα πεφτει καθετα
ηξερα καποιον που ηξερε καποιον που ηξερε καποιον που ηξερε τον κανενα
μακαρι να ηταν ενωμενοι ολοι οι mc's ης γης, ακομη κι ας ειχαν κομμενα χερια
κρατα γερα ενας πονος τη φορα ειναι αρκετος για να ολοκληρωνεις καθε ατελεια, τελεια
γραφοντας την ψυχεδελεια καταλαβα πως θα ναι αφηρημενη η συνεχεια, νεχεια
ματια φτιαγμενα απο μεταλλα για να ανιχνευουν το ψεμα που λες
για να αισθανθει, χαραζω στο γυαλινο σωμα της καμποσες στιχους ουλες.
ana pthras *τεντόριες φωνές
nomizw einai anexeia kai oxi nexeia
βουταμε σε θαλασσα βοτκας να βρουμε θησαυρο
*Ήξερα κάποιονα που ήξερε κάποιονα που ήξερε κάποιον που ήξερε τον κανένα!*
*δε φτάνει μια μάσκα για τόσα πρόσωπα..*
Αδερφέ ....12:35....και δεν με περνει ο ύπνος δεν περνάω καλά κουράγιο...
Και τώρα δεν μιλάμε, μονάχα κοιταζόμαστε.
Μπράβο φίλε. Πολύ καλή η δουλειά ,να σαι καλά !!!!!!!! Και ψυχική ηρεμία σε όλους μας
Γράφοντας την ψυχεδέλεια κατάλαβα πως θα είναι αφηρημένη η συνέχεια...
Ειναι πανεμορφο :(
Κανε ενα λαιβ ρε Πετρο