Dead Inside ภาวะตายข้างในแบบไม่รู้ตัว
Вставка
- Опубліковано 8 лют 2025
- กด Subscribe 👉🏻 bit.ly/3l0wxah เพื่อเป็นกำลังใจและสนับสนุนคลิปใหม่ๆ
🔔 กดกระดิ่งแจ้งเตือน คลิปใหม่ๆ ส่งตรงถึงคุณให้ได้รับชมก่อนใคร
ติดตาม ครูเงาะ รสสุคนธ์ กองเกตุ ในโซเชียลอื่นๆ ได้ตามนี้เลยครับ
📌Facebook Page : / krungor
📌Instagram : / krungor
📌Line OpenChat : bit.ly/2KiZCOs
🔺 Website : bit.ly/3i8vlQA
🔺 Blockdit : bit.ly/2WfeeDV
📞 ติดต่อโฆษณาหรือสปอนเซอร์ได้ที่
E-mail : innerpower.krungor@gmail.com
หรือ คุณดาว (Line:krungor.manager)⠀
เราคงเป็นแบบที่สอง ..เกิดเหตุการณ์บางอย่าง กับความสัมพันธ์ในครอบครัว .. ทำให้เรารู้สึก เฉยชา กับทุกสิ่งรอบตัว ไม่อยากออกไปไหน ไม่อยากเจอใคร อยากอยู่เงียบๆ คนเดียว คิดจะไปพักผ่อนริมทะเลคนเดียวหรือ ย้ายไปอยู่ถาวร เพราะไม่อยากเจอสภาพแวดล้อมเดิมๆ
Give u big hug
@Sasimi กำลังหาเวลาไปพักผ่อน ริมทะเลค่ะ .. อยากพาตัวเองออกจุดนี้ ไปนั่งคิดอะไร เงียบๆ เพื่อหาทางแก้ปัญหา
@@momotasaussie2870❤️ Thanks for your caring, I hope I can find the best solution.
กอดๆนะคะคุณ บำบัดใจด้วยธรรมชาติดีที่สุดค่ะ🤲🏻❤️
มนุษย์เรา เกิดมาเพื่อ ❤️ทำพระนิพพานให้แจ้ง แสวงบุญ สร้างบารมี ❤️นี่คือ เป้าหมาย สูงสุด ของชีวิต ที่แท้จริง 🍉oo
เป็นแบบที่2ค่ะ เคยให้ความจริงใจกับทุกคน แต่ไม่มีใครเห็น ตอนนี้เลยนิ่งเฉยกับทุกคนไปเลยค่ะ ไม่อยากแสดงความรักกับใครอีก💔💔💔💔💔💔💔💔💔
ตะเองเป็นเหมือนเรา เราก็คิดแบบนี้
+1
เราก้อเปนอ่ะ
เหมือนกันค่ะคือตอนนี้เป็นคนที่ไม่เชื่อในควมรักไปเลย เฉยฉา น้ำตาเหือดแห้ง
@@jintanalennon5834 เราแบบไม่เชื่อใจใครเลย แบบใช้ชีวิตลำพัง ยืนบนขาตัวเองลำพัง ไม่ติดลบ ความสุขอยู่ที่การทำสมาธิ
เป็นทั้ง2แบบ ไม่คาดหวังกับอะไร ไม่สนใจใครและก็ไม่ต้องเข้มแข็งเพื่อใคร ไม่สุขไม่ทุกข์ ว่างเปล่าที่สุด
เห็นคุณค่าในตัวเองนะคะ ทุกชีวิตมีค่าเสมอ
เป็นอย่างนี้เหมือนกัน.ไม่รู้จะอยู่ไปเพื่ออะไร
มนุษย์เรา เกิดมาเพื่อ ❤️ทำพระนิพพานให้แจ้ง แสวงบุญ สร้างบารมี ❤️นี่คือ เป้าหมาย สูงสุด ของชีวิต ที่แท้จริง 🍉i
ท้อมาหลายปีหมดหวังในชีวิต😐
เป็นเหมือนกันไม่มีเป้าหมายเพราะรู้กำลังตัวเองเป้าหมายเพ้อฝันเป็นไปไม่ได้ ผ่านความเจ็บปวดมาเยอะไม่อยากเจ็บปวดอีกแล้วแต่มันก็มีผู้สร้างความเจ็บปวดคือคนประเภทมีเป้าหมายในการเบียดเบียนคนอื่นเพื่อเอาชีวิตรอดอยู่เต็มไปหมด ไปไหนก็เจอ กลัวสังคมก็ใช่แต่ที่กลัวกว่าคือตัวเองจะตั้งเป้าหมายทำลายพวกมันแล้วกลายเป็นประเภทเดียวกันนั่นเสียเองมากกว่า
ความรู้สึกข้างใน มันเหมือนเฉยชากับทุกสิ่งอย่างในชีวิต เหมือนหมดไฟ ไม่รู้ว่าสิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้เพื่ออะไร เพื่อใคร มันรู้สึกไม่มีความสุขในชีวิตอย่างแท้จริง อยากพาตัวเองออกมาจากความรู้สึกแบบนี้ อยากกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
อาการแบบนี้เข้าข่ายเป็นภาวะของโรคซึมเศร้า โรคนี้เป็นแล้วทรมานครับ นอกจากต้องต่อสู้ๆกับจิตใจข้างใน ยังต้องต่อสู้กับสภาพกดดันภายนอกด้วยครับ
ผมเคยเป็นครับคือแบบทรมานมากเคยคิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบมาก แต่ก็สู้ๆๆๆจนตอนนี้ได้เป้าหมายของชีวิตละ พวกที่มันด่าเราอย่าไปแคร์เลยเป็นตัวของตัวเองดีสุดอย่าไปฟังคำด่าของคนอื่น มีความสุขมากตอนนี้ แต่ก็ยังเข้าใจคนที่เป็นโรคนี้นะ สู้ๆคับถ้าคนอื่นไม่รักเราเราก็รักตัวเองมากๆทำตัวเองให้ค่อยๆดีขึ้น
@@zataabcd สู้ๆนะคะ
@@zataabcd เป็นกำลังใจให้นะคะ
แม้จะไม่รู้จักกัน แต่ก็ขอส่งความปรารถนาดีมาให้จากใจจริงค่ะ
ขอให้มีชีวิตที่ดี ได้พบสิ่งดี ๆ คนดี ๆ และมีชีวิตที่มีความสุขนะคะ
มันก็คืออาการของโรคซึมเศร้านั่นแหละคุณ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดถึงเรื่องอะไร คงเป็นทฤษฎีที่คิดขึ้นเองแล้วเอามาพูดไปเรื่อย
@@zataabcd สู้ๆนะครับ ผมเข้าใจดี ตัวผมเองก็สู้เหมือนกัน
...เมื่อก่อนตั้งเเต่เด็กจนมัธยมปลายจะเป็นแบบที่2 แทบจะเข้ากับเพื่อนไม่ได้เลย ไม่มีความมั่นใจในตัวเอง อยากอยู่คนเดียว ที่สำคัญเฉยชา ความรู้สึกตอบสนองช้า ไม่มีเป้าหมายในชีวิตเลย ตอนนั้นเป็นคนโดดเดี่ยวมากไม่มีเพื่อนเลย สาเหตุ เรารุ้ต้นเหตุมาจากครอบครัว พ่อเเม่เลี้ยงแบบไม่ให้ออกความเห็นอะไรเลย จะจัดการทุกอย่างให้ตามความคิดของตัวเองไม่รับฟังเราเลย เเละหนะกสุดยังมีพี่สาวคอยบงการ น้องสาวที่พ่อเเม่รับฟังทุกอย่างไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตาม จุดนี้ทกให้เรากลายเป็นรนไม่มั่นใจในตัวเอง พูดน้อยมากว่าเเทบไม่อยากพูดเลย มีะไรก็เก็บไปร้องไห้คนเดียวไม่ให้ใครได้ยิน เพื่อนที่โรงเรียนหลายคนชอบว่าเราเป็นใบ้เพราะบางวันเเทบไม่พูดออกมาสักคำค่ะ เราเป็นแบบนี้จนม.ปลาย..พอเข้ามหาลัยชีวิตดีขึ้นมากเเทบจะเป็นคนละคนกันเลย เราหาวิธีการเข้าสังคม วิธีรักษาด้วยตัวเองจนกลับมาเป็นคนมีหังใจอีกครั้ง กล้าเเสดงออกมาก เเละมีเพื่อยเยอะ ชีวิตมีความสุขมากค่ะตอนนั้น จนเรียนจบนี่เเหละตกงานชีหอจดหมายเหตุนจะผิดหวังอีกครั้ง เเละเจอเหตุการณ์หยักหลายอย่าง. ...ทำให้เหมือนกลับไปเป็นแบบที่2เหมือนตอนเเรก แต่เราประคองตัวเอง ดึงสติตัวเองมาได้ด้วยการหัดปล่อยวาง เเละมองคนที่ลำบากกว่าเรา ช่วยได้เยอะเลยค่ะ
เรากำลังเป็นแบบที่สอง เจอเหตุการณ์สะเทือนใจติดๆ กันสองเรื่อง คนที่เรารักไปรักคนอื่นแล้ว แล้วก็ทะเลาะกับพ่อรุนแรง ผู้ชายสองคนนี้ทำให้เรารู้สึกว่าเราไม่เป็นที่ต้องการของใคร
แต่แปลกมาก ทั้งที่เราเจอเรื่องเจ็บๆติดกันขนาดนี้ เรากลับไม่มีน้ำตาสักหยด ใจมันคิดว่าไม่มีใครรักก็ไม่เป็นไร งั้นฉันก็จะไม่รักใคร ต่อไปนี้คนที่ฉันรักจะมีแค่ตัวฉันเอง
เป็นอารมณ์แบบนี้เลยค่ะ ไม่มีความสุข ไม่มีเป้าหมายในชีวิต รู้สึกแย่มากจริงๆค่ะ🙁
การที่ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากทำอะไร มันทำให้เราต้องทนทำงานในสิ่งที่เราไม่อยากทำ พอนานวันเข้าก็เครียด กดดันตัวเองว่าเราไม่มีค.สามารถที่จะทำได้ พยายามบอกใจตัวเองว่าเราต้องทำได้ แต่พอตอนเช้าตื่นขึ้นมาค.รู้สึกเบื่อ ไม่อยากทำก็กลับมาอีก มันคงผิดที่เราจริงๆที่ใจไม่มั่นคงพอ ตอนนี้ไปทำงานก็เหมือนไปแต่ตัว ไม่อยากคุยกับใคร ให้มันผ่านไปแต่ละวัน
อารมณ์เดียวกันเลยค่ะ ไปทำงานก้เหมือนไปทำให้ผ่านไป ไม่คุยไม่สุงสิงกับใคร กลับมาก้เบื่อๆ ไม่มีแพนชัทนอารมอยากนึกคิดทำอะไร
เราก็เป็นค่ะ
ผมก็เป็นเเบบนี้ด้วย
ต้องหาสิ่งที่ตัวเองชอบทำ ทำแล้วต้องมีความสุข และอย่ามองข้ามความสุขเล็กๆที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน
เป็นคนแบบนี้เลย หมดอารมณ์ รับรู้ถึงความทุกข์ของคนอื่นได้น้อยมาก
ขอบคุณครูเงาะนะคะ.. นี่เป็นคลิปแรกที่ได้ฟังคุณครูค่ะ
แค่สองสามประโยคที่ครูเงาะพูดมา.. มันก็เข้าถึงในจิตใจกันเลยทีเดียว
ชอบการมองในหลายๆแง่มุม, การให้กำลังใจผู้คน..
รายการที่ทำให้รู้จักครูเงาะ และชื่นชมคุณครูมากขึ้นคือ ซุปเปอร์เทน ค่ะ "ครูเงาะน่ารักมาก"..
ขอบคุณค่ะ 😘 Muahhhhhh....
ขอบคุณที่นำเสนอเรื่องนี้ขึ้นมา ซึ่งขัดกับค่านิยมกระเเสการใช้ชีวิตในปัจจุบันมากๆ ด้วยสื่อออนไลน์ หรือสื่อตลาดต่างๆ พยายามขาย หรือผลัก คอนเทนต์ที่ว่า "เราสามารถใช้ชีวิตโดยไม่มีเป้าหมายก็ได้ ไม่ต้องดิ้นรน มีความสุขเล็กน้อยก็พอ" พอคนเอาเเนวคิดนี้ไปฟูมฟักในหัวเเล้ว มันกลับกลายเป็น dead inside โดยไม่ตั้งใจ เราใช้ชีวิตไปวันๆ เเล้วหวังว่าจะไม่เจอปัญหา ไม่พยายาม หรือท้ายสุดหลับตายสบายๆ ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก ทีนี้สิ่งที่ยากที่สุดหลังจากนั้นคือ " ตายเเล้ว จะฟื้นขึ้นมายังไง ?" หลายคนติดหล่มกับตรงนี้ เเล้วเลือกที่จะอยู่ใน comfort เเบบผิดๆ เเบบนั้นต่อไป จนสุดท้าย มันกระตุ้นให้เกิดโรคจิตเวชง่ายขึ้น จากการเเค่ใช้ mindset เเบบผิดๆ
เคยเป็นแบบข้อสองตั้งแต่ 6 ขวบ ด้วยความที่เฉยๆ อะไรก็เฉยๆ เลยมีเพื่อนเยอะ ดูเป็นคนเก่ง เผชิญปัญหาอย่างสุขุม แต่จริงๆแล้ว ก็แค่ต่อมความรุ้สึกมันพัง
พออายุ 22 ก็ เป็นแบบที่ 3 เพื่อนที่เคยรุ้จักในช่วงชีวิตก่อนๆ เลิกคบไปหมดในช่วงนี้
และตอนนี้ กำลังเป็นแบบที่ 1 เลยครับื
และกำลังตัดสินใจ ที่จะตั้งใจทำให้ตัวเองกลายเป็นแบบที่ 2 เพราะที่ผ่านมาสอนให้รุ้แล้วว่า การเฉยๆไปเลย มันตอบโจทย์ที่สุด สำหรับชีวิตผมตอนนี้
เราเป็น แบบที่ 2 บางทีก็ 1 สลับกันไปแบบนี้ ไม่ยินดียินร้ายกับใคร เพื่อนหรือญาติมีแฟน แต่งงาน มีลูก ก็ไร้ความรู้สึกมานั่งถามตัวเอง เราต้องดีใจใช่มั้ยทำไมมันใจไม่ฟู ดีใจไม่ขึ้น ไม่สนใคร แต่เราไม่ได้ขาดความอบอุ่นนะ พ่อแม่คือดีมาก เพื่อนดีมาก แต่เป้าหมายเราไม่มี เราหมดหวัง ทำงานเงินดีงานสบายนายไม่ดุ แต่นั่นคือสิ่งที่ทำให้เราไม่เอ็นจอย
เราทุกข์เพราะความคิดของเราเอง เราเบื่อ เราเศร้าของเราเอง ซึ่งเมื่อก่อน (3ปีก่อน) ไม่เป็นนะเรามีความสุข ยิ้มง่าย สนุกกับทุกอย่าง นิสัยมันเปลี่ยนไปตรงที่เราไม่อยากรับฟังปัญหาใคร หรือความสุขของใคร ชีวิตเพื่อน คนรู้จักจะดีไม่ดีเราไม่อัพเดทใดๆ โอเคที่จะอยู่คนเดียวเหมือนโดนรบกวนเวลาและความสุขมามากแล้ว ถูกทำให้เสียใจจากคนรู้จักมาเยอะจนรู้สึกว่า ฉันควรพอกับทุกคน มันตายด้าน ขอคุยกับคนน้อยๆและเท่าที่จำเป็น
พออ่านข้อความคุณ เราเป็นเหมือนคุณเลยค่ะ
ทุกครั้งที่ดาวน์คลิปครูเงาะช่วยหนูทุกครั้งค่ะสัญญาเลยถ้ารวยถ้ามีเงินจะซื้อทุกคอร์สเลย ครูเงาะเป็นคนที่มีค่ามากๆค่ะ
ทุกวันนี้เป็นแบบนี้จริงๆ คะ...no passion. เหมือนชีวิตไร้ค่า ไม่มีเป้าหมายในชีวิต จริงๆ ชีวิตมีพร้อมทุกอย่าง บ้าน รถ คอนโด ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก ไม่มีหนี้สิน ไม่มีภาระอะไรเลย มี passive income พอดูแลตัวเองไปได้ตลอดชีพ. .ก็หาเรื่องทำโน่น นี่ ทำโดยไม่หวังผล พอลงมือทำแล้วก็เบื่ออีก ก็อยากทิ้งกลางคันอัก..หมดเงินเก็บไปเป็นหลักล้านเลย..พูดแล้วก็อยากร้องไห้🙄🥺😢
เป็นเหมือนกันเลยค่ะ
แก้ยังไงดีครับ
@pipat ไม่รู้ว่าเป็นทางแก้ที่ดีรึเปล่าไม่รู้..ตอนนี้พึ่งหาเรื่องทำ ลงทุนไป 3-4 แสน พึ่งเริ่มทำได้ 1 เดือนพอดี เริ่มเบื่ออีกแล้ว อารมณ์มันเหมือนไม่มีแรงจูงใจที่จะสู้ต่อ จิตใจเหนื่อยล้าและท้อ บางอารมณ์ก็เหมือนจะสนุกในจุดที่ทำอยู่ เหมือนจะมีความสุขดี..บางอารมณ์ก็รู้สึกเคว้งคว้าง เบื่อและเหงาๆ อารมณ์ของคนวัยใกล้เกษียณที่ไม่ได้ทำงานแล้ว รู้สึกเหมือนตัวคนเดียวบนโลก..
@@Preaw1081 ถ้าเริ่มเสียหายจากการลงทุนติดต่อกัน อย่าใส่เงินเพิ่มเข้าไปนะครับ จำกัดความเสี่ยหายไว้เท่านั้น ล่าสุดมีคนหมดเงินเก็บทั้งชีวิตไปกับ คริปโต stablecoin แล้วครับ ชีวิตที่ถึงจะน่าเบื่อแค่ไหน อย่าได้เผลอหลุดไปอยุ่ในกลุ่มที่พูดถึงนะครับ ความรู้สึกมันคนละขั้วกับที่คุณกำลังเผชิญเลย
หุ้นและกองทุนลงทุนมานานร่วม 10 กว่าปีแล้ว ระยะหลังไม่ได้ถือเพิ่มคะ
อธิบายความรู้สึกอาการนี้ได้ถูกต้องทุกอย่างเลยค่ะ รูปแบบความคิดมายแมพถูกต้องทุกอย่างเลยค่ะ เรามีอาการนี้จนเป็นโรคซึมเศร้า เราเข้าใจอาการทุกอย่างของเราตามที่ครูพูดเลยค่ะ และความเป็นไปในชีวิตก็เป็นตามที่ครูพูด ระบบความคิดเราเป็นแบบนั้นจริงค่ะ แต่เราเรียกไม่ถูกไม่รู้จะอธิบายกับหมอยังไง ไปหาหมอรอบหน้าจะเอาคลิปนี้ให้คุณหมอฟังนะคะ ขอบคุณมากๆเลย🙏
สู้ๆนะทุกคน ทุกชีวิตมีค่า ตรงไหนมันแย่ คิดใหม่แล้วพยายามออกมา เคยเป็นแบบทั้ง2แบบครับ แต่ตอนนี้คิดใหม่ เปลี่ยนตัวเอง ตอนนี้มีความสุขทั้งในครอบครัว และคนรอบข้าง
ชอบคำพูดที่ว่า “อนุญาตให้ตัวเองรู้สึกได้”
การหมดไฟ มันไม่ใช่เรื่องการเข้าใจหรือไม่เข้าใจชีวิต หรือการหาเป้าหมายชีวิตไม่เจอครับ แต่มันเป็นสัญญาณของการทำงานที่ผิดปกติของสมอง ถ้าเรียนเรื่องสมองกับโรคทางสมองจะเข้าใจ การทำงานของสมองมันอาจจะคลี่คลายได้เอง หรือมันอาจจะแย่ลงไปเรื่อย ๆ ขึ้นอยู่กับ epigenetics, neurogenesis ของแต่ละคนที่จะไปเจอสิ่งที่ช่วยกระตุ้นหรือสิ่งที่กระทบให้แย่ลงต่าง ๆ กันไป ซึ่งการแพทย์หรือศาสนานั้นพึ่งไม่ได้ในเรื่องนี้ พยายามเข้าใจสมอง บำรุงสมอง ทำให้การอักเสบในสมองจากผลกระทบของสิ่งแวดล้อมให้มันลดน้อยลงให้มากที่สุด บางทียิ่งเครียดก็ยิ่งกินของที่เพิ่มการอักเสบของสมองเข้าไปอีก neurogenesis นี่คือหัวใจเลย กดดูว่าอะไรบ้างที่ช่วยให้มันเกิดขึ้นเยอะ ๆ เมื่อสมองกลับมาทำงานปกติ ความคิดฟุ้งซ่าน ความคิดผิดแปลก และความคิดอื่น ๆ ที่ไม่พึงประสงค์ มันจะค่อย ๆ หายไปเอง
เราถึงกับไปเสริชอ่าน เลยค่ะ
อยากรู้วิธีลดการอักเสบ
เปนทั้ง2แบบ
ชีวิตจริงยิ่งกว่าละครหลังข่าว ปิดทองหลังพระ
ไม่พอ ยังเจอเพื่อนใก้ลตัวเลี้ยงไม่เชื่อง ยิ่งกว่าอสรพิษ..ผิดที่ตัวเราเอง
(โง่+ขี้สงสาร)
กำลังเป็นเลยค่ะ.. อาจเพราะเข้าวัย40.. ตอนนี้ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างนิ่งสนิทเลย 😢😢ไม่อยากรู้สึกอะไรอีกเลย 🐕🐕🐕🐕มีแต่หมาทั้ง4ตัวที่ทำให้มีชีวิตอยู่ได้.
หนูมีทั้ง2แบบเลยค่ะครูเงาะ
จนตอนนี้สงสัยในตัวเองมาก ว่าคือพยายามพาตัวเองออกจากจุดนี้อยู่รึป่าว หรือทำให้มันแย่ลงไปอีก จนบางครั้งแม้ว่ามีคำถามที่จะถามกับพ่อแม่ แต่ตัวเราเองรู้คำตอบที่เค้าจะตอบอยู่เสมอ(เป็นคำตอบที่เหมือนโดนตอกย้ำจากแผลในอดีต ทั้งที่ตัวเราเองพยายามก้าวออกมาจากมันกว่าจะได้) จนตอนนี้คือ เรื่องอนาคตไม่มีอยู่ในสมอง เป้าไม่มี ความคิดของทุกวันคือเงินเพื่อพ่อแม่สบาย🙏🙏🤔
เคยเป็นทั้ง 2 แบบค่ะ โดยเฉพาะแบบที่ 2 เป็นมานานมากเหมือนกัน แต่ตอนนี้หลุดมาแล้วค่ะ สุดท้ายการรักตัวเองเป็นทางออกสำห่บเราจริงๆ เพราะก่อนหน้านี้เราไม่รักตัวเอง เราต้องการรักจากคนอื่นทั้งนั้น แต่สุกท้ายไม่มีใคีรักเราได้ดีเท่าเราเองหรอก พอกลับมารักตัวเอง ใส่ใจตัวเอง มีเป้าหมายการใช้ชีวิต ทุกอย่างมันดีมากจริงๆ
ไม่เป็นตอนงานหนัก แต่เป็นตอนล้ม!!! ล้มแล้วจิตมันนิ่ง นิ่งจนคิดอะไรไม่ออก
เป็นคนหาความสุขให้ตัวเองนะ แต่ไม่คาดหวังอะไรจากใคร เพราะผิดหวังมาเยอะ รักตัวเอง ตอนนี้ กับแม่อาจจะมีบ้าง ไม่ถึงกับคาดหวังอะไร
พึ่งมาดูเป็นคลิปแรกครับ มีประโยชน์มากเลยครับ ผมเป็นทั้ง2แบบ เหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ ไม่มีเป้าหมาย เคยมีเหตุการหนึ่งในสมัยเรียนที่ทำให้ทุกวันนี้ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเองเลยครับ เป็นคนที่ไม่ค่อยเข้าสังคม เพราะสังคมมันกีดกันออกมา เหมือนเราเป็นตัวประหลาด แต่นานๆไป ก็ชินและช้า ตามที่ครูเงาะบอกเลยครับ บางทีก็อยากหาที่ระบายบาง แต่กลับมองไปทางไหนก็มืดไปหมด มันหนักขึ้นเรื่อยๆ
แต่ผมพยายามหาความสุขของชีวิตอยู่ครับ ตอนนี้ความสุขที่ดีที่สุดก็คงเป็นการนอน นอนไม่ทำอะไร(ขี้เกียจ) 5555 สู้ๆครับ คนที่เป็นทั้ง2แบบ ทุกอย่างมีทางออกของมันขอแค่เราคิดหาทางออกมันไม่มีอะไรยากเสมอไปหรอกครับ พยายามกับชีวิตเพราะมันมีแค่ครั้งเดียว สู้ๆครับ ผมเป็นกำลังใจให้อยู่😸
0:07 ผมเป็นแบบนี้เลยครับ ประเภทที่ 1 ผมเกิดมาในครอบครัว ที่เห็นความรุนแรงตั้งแต่เด็ก เห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน สุดท้ายก็แตกแยก ตอนนี้ผมมีลูก และผมเป็นพ่อเลี้ยงเดี่ยว มันเป็นแบบที่ครูเงาะพูดทุกอย่าง ผมถามตัวเองอยู่เสมอว่า สรุปเป้าหมายของชีวิตของผมคืออะไร ผมเริ่มมีอาการหนักตั้งแต่ตอนที่ผมเลิกยา และตอนนี้ผมเลิกยานานแล้ว แต่ผมไม่มีความรู้สึกอะไรเลย ไม่มีความรู้สึกดีใจ หรือเสียใจ ผมรู้สึกชา ผมรู้สึกโดดเดี่ยว ผมรู้สึกว่าตัวเองดิ่งอยู่ตลอดเวลา จมปลักอยู่แต่ความผิดพลาดหลายๆอย่างในอดีต และอีกหลายๆอย่างมัน เป็นร้อยล้านคำพูด มันติดอยู่ในใจผม ที่ผมไม่สามารถระบาย หรือพูดให้ใครฟังได้ 🥺
ผมรู้สึกเหมือนผมอยู่คนเดียวในโลกใบนี้ ผมคิดว่าคงไม่มีใครเป็นเหมือนผม และหลายคนอาจไม่เข้าใจผม ผมน้ำตาซึม เมื่อเห็นคลิปนี้ที่ครูเงาะพูดมาแบบนี้ ผมแทบจะร้องไห้ เมื่อเห็นว่า ครูเงาะนี้แหละ หน้าจะเข้าใจกับสิ่งที่ผมเป็นมากที่สุดแล้ว ผมไม่คิดเลย ว่าจะมีใคร ที่เข้าใจ ในสิ่งที่ผมเป็น ผมรู้สึกอยากคุยกับครูเงาะมากครับ ผมขอโทษที่ผมเม้นยาวไปนะครับ มันมีหลายๆอย่างที่ติดอยู่ในใจผมอีกมากมาย ที่ผมไม่สามารถอธิบายให้ใครฟังได้
ผมขอโทษที่ผมมาเม้นระบายนะครับ มันอึดอัดจริงๆครับ แค่ผมได้ระบายออกมาแค่นี้ ผมก็รู้สึกโล่งไปหน่อยหนึ่งแล้วครับ 🙏🥺
เคยเป็นแบบที่สองค่ะ เรามองคนอื่นว่าทำไมเขาต้องดีใจกับเรื่องแค่นี้ ทำไมคนนี้ต้องร้องไห้ด้วย ไม่เคยดีใจกับเรื่องในแต่ละวันได้เลยค่ะ รู้สึกว่ามันไม่สำคัญเท่าปัญหาชีวิตในต้อนนั้น พอมองย้อนกับไปก็รู้ตัวเองค่ะว่าตอนนั้นสิ่งเดียวที่จะทำให้ดีใจได้คือทำให้ปัญหาตรงนั้นหายไปก่อน รอแค่อยางเดียว จนเวลาผ่านไป วันๆนึงยิ้มน้อยมาก คิดในหัวทุกวันตอนเจอเพื่อนขำกัน เราก็งงว่ามันขำตรงไหน จนโต ออกมาจากสังคมที่บ้าน ได้เจอคนใหม่ๆ เจอคนที่เขาคิดบวกได้กับทุกอย่าง ปล่อยวางเป็น พอคิดย้อนไปในวัยเด็กรู้สึกเสียเวลาชีวิตมากค่ะ ที่เราเป็นคนแบบนั้นมาหลายปี ทำให้เพิ่อนในช่วงนั้นๆหายไปจากหน้าโซลเชียล จนวันที่ได้ไปเจอกัน มันกับสลับกันค่ะ ว่าเรายิ้มได้กับทุกเรื่องแล้ว แต่เพื่อนๆก็เจอปัญหาตามวัย เราเลยกลายเป็นคนทที่ชวนเพื่อนๆคุยแทน โกรธตัวเองที่เลือกเกิดไม่ได้ จนทำให้ตัวเราจริงๆกลายเป็นอย่างอื่นไป แต่ก็ยังดีที่พอโตมาได้เจอแฟนที่ดี เพื่อนที่ดี ถึงแม้เขาจะห้ามไม่ให้คบ แต่เขาไม่รู้เลยว่าเพราะพวกเขาทำให้เราตอนนั้นเครียดขนาดไหน และคนที่ช่วยเราเรื่องการคิดบวกก็คือคนนอก
พอมาดูคลิปนี้น้ำตาซึมเลยค่ะ คิดถึงเวลาสนุกๆในวัยเด็ก ที่เราไม่เคยลองทำอะไรตั้งเยอะ เหมือนดูแล้วสะกิดแผลเก่าตัวเองแต่ดีที่มันกลายเป็นแผลเป็นไปแล้ว5555555555
พยายามหาคำตอบมาตลอด ว่าความรู้สึก ดีใจก้เฉย เสียใจก้เฉย มันเกิดจากอะไร สุดท้ายก้ได้คำตอบแล้วว่า ' มันตายจากข้างใน'นี่เอง รักครูเงาะมากนะคะ ติดตามตลอดทุกช่องทางเลยค่ะ❤❤
เคยเป็นทั้งสอง แต่อันแรกนั้นแค่บางครั้ง ครอบครัวที่เหมือนไม่มีความทรงจำดีๆหรือน่านึกถึง รู้สึกว่าพ่อแม่ทำงานเพราะเงินแล้วนำมาเลี้ยงเรา เราก็รู้ตั้งแต่ตอนเด็กๆโตมาจนตอนนี้ คือเหมือนจะทำอะไรก็เบื่อแต่เวลาเจอเรื่องที่จะทำจริงๆจะตื่นเต้นมาก รู้สึกว่าไม่ความเป็นครอบครัวเหมือนแค่คนรู้จักแล้วต้องเคารพ สักวันก็อยากเคลียร์ให้จบๆ ขอแค่ให้พร้อมทุกอย่างทั้งอาชีพที่อยากทำกับเงิน ถ้ามันมาแล้ว ก็อยากเปิดใจคุยให้จบๆไปเลย
ขอบคุณครูเงาะ รู้แล้วว่าตัวเองเป็นอะไร ดีใจมากที่เจอคลิปนี้
ถูกต้องทุกอย่างเลย ยิ่งฟังครูเงาะพูดมันก็ยิ่งทัชใจผมทุกคำ ผมเป็นแบบนั้นจริง ๆ ใจผมมันรู้ว่าสิ่งที่ควรทำคืออะไร แต่ร่างกายและอารมณ์มันไม่ตอบสนอง ผมคิดว่าตัวเองก็แค่ไม่เอาไหน เพราะเคยพยายามมาหลายครั้ง คาดหวังมาหลายครั้ง ถึงให้กำลังใจตัวเองว่าเป็นคนเก่งนะ หลายครั้งก็ได้รับคำชมจากคนอื่นเวลาที่เราพยายามอย่างเต็มที่ แต่ผลสุดท้ายก็กลับมาลงอีหรอบเดิม พอผิดหวังอีกก็ยิ่งปวดในใจจนไม่อยากพยายามทำอะไรต่อไปแล้ว
เป็นแบบที่2เลยค่ะ แต่ร้องไห้ได้ แต่มักจะร้องกับตัวเองคนเดียวค่ะ ไม่คาดหวังกับอะไร ใช้ชีวิตไปวันๆ
หนูตายทั้งเป็นมาหลายปีแล้วค่ะ ทุกวันนี้ก็ระลึกถึงแต่ความตาย มีชีวิตอยู่เพื่อรอความตาย เป็นแบบที่ 2 ค่ะ หมดหวังกับความรักของแฟน และพ่อแม่ก็ไม่เข้าใจชีวิตเรา ไม่พยาบามที่จะเข้าใจว่าปัญหาในชีวิตของเราคืออะไร แล้วควรจะช่วยเราอย่างไร สุดท้ายตอนนี้เราก็เก็บกด เพราะปัญหาของเราไม่สามารถเล่าให้ใครฟังดาย เราเสียใจ ทุกข์ใจและเคยคิดสั้น แต่ต้องหยุดเพราะเราไม่อยากมีกรรมที่ฆ่าตัวตาย
คิดถูกแล้วครับที่ไม่ทำอย่างนั้น... มีหลายครั้งที่ความจริงมันเจ็บปวด...ผ่านมันไปให้ได้ครับ...เรียนรู้จากความเจ็บปวด....เรียนรู้ที่จะให้อภัย..ตัวเอง...ด้วยใจอันสงบเย็น...ทำความเข้าใจ...ทุกอย่างตามความเป็นจริงของมัน...ไม่ร้ายเกินไป..ไม่ดีเกินไป...แล้วเราจะเข้าใจว่าทุกสิ่งทุกอย่างมันก้อเป็นของมันอย่างนี้แหล่ะ...ขอให้โชคดีครับ...ความเข้มแข็งไม่มีใครจะหยิบยื่นให้เราได้...
@@Flyalone147 ขอบคุณค่ะ
@@meijikoreathailand ครับผม.. เปนกำลังใจนะครับ
เป็นคะ เป็นมาสองแบบเลยคะ
ตอนนี้ไม่สมหวังผิดหวังตลอด
สะสมทุกสิ่ง แต่ก็เริ่มไหม่ทุกวัน
มีเป้าหมายในชีวิตแต่ความหวัง มีน้อยคะ
ตอนนี้พยามอดทนและมีความหวังต่อไป
แบบสองคิดว่าคนส่วนใหญ่อาจจะเป็นหลายคนอยู่รวมถึงหนูด้วยเช่นกันหนูอายุ16นะ แต่หนูไม่เคยรู้สึกว่าความสุขมันคืออะไรกันแน่จนหมกหมุ่นสุดๆ หนูไม่ชอบตนเองในตอนนี้เลยเพราะหนูรู้ว่าหนูนั้นแย่มากแค่ไหนหนูทั้งก้าวร้าวเห็นแก่ตัวแล้วก็โมโหร้ายทั้งที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เพราะการที่เราแบกรับอะไรมากมาย พี่สาวแฝดของหนูที่ตัวติดกันเขาก็กลายเป็นโรคทางจิตใจทั้งที่เราตัวติดกันตลอดถึงหนูจะไมาเป็ยอะไรแต่มีพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปมาก หนูทั้งขาดความรักจากคนรอบตัว หนูไม่อยากร้องไห้เพราะหนุไม่ชอบแล้วหนูเองก็เหนื่อยมากว่าสรุปแล้วเราจะมีความสุขได้มั้ยอยากช่วยพ่อแม่ต่ทำอะไรไม่ได้สักอย่างหนูอยากเรียนกับครูเงาะแต่ตอนนี้ยังไม่มีเงินซัพพอร์ตพอ หนูรู้ต้องทำยังไงแต่ก็ไม่กลเาพอที่จะทำสักอย่างหนูไม่อยากลืมตาขึ้นมาเพราะรู้ว่าทุกอย่างก็คงเหมือนเดิมกังวลตลอดต่ออนาคตนู้นนี่เราตะทำได้มั้ยทำได้รึเปล่า ทั้งๆที่ยังเด็กอยู่แท้ๆแต่ทำไมต้องคิดอะไรเยอะแยะด้วย อยากเป็นเด็กที่ไม่ต้องคิดอะไรจังไม่ต้องกังวลเกิดมาอย่างมีความสุขครอบครัวพร้อมหน้ามีพ่อแม่ที่ซัพพอร์ตอย่างดีโดยไม่ต้องเจ็บปวดบางทีก็ร้องไห้ออกมาพอเห็นครอบครัวคนอื่นเขาอบอุ่นจังทำไมเราไม่เป็นแบบนี้บ้างแต่หนูเข้าใจถ้าพ่อแม่ไม่รักกันแล้วทนอยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น หนูอยากรีบโตรีบช่วยตาหาเงินแต่ตอนนี้ไฟหนูมอดมากนอนอยู่นิ่งๆมองเพดาน พอนักจิตถามว่าหนูรักพี่มั้ยหนูก็ตอบไม่ได้เพราะหนูคิดด้วยว่าชีวิตนี้ยังไงตายไปก็มีแค่เราตัวคนเดียวอย่าผูกหมัดกับใครดีกว่าจนสุดท้ายก็ไม่ได้รักใครเลยแล้วก็ก้าวร้าวแบบที่ครูเงาะบอกจนตอนนี้ คสพ.หนูกับพี่แย่มากเริ่มเกลียดตนเองขึ้นทุกวันเพระรู้สึกไม่ใช่ตัวเราตัวเราคนเก่าเป็นคนที่ดีกว่านี้และมีความสุขมากกว่านี้นี่น่าแล้วทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ได้นะ
ถ้าเทอขาดความรักก็ลองหาแฟนดูดิ เผื่อมีแฟนแล้วจะได้มีอะไรทำ ได้เที่ยว พูดคุยเรื่องชีวิต คืออย่างน้อยกะได้มีอะไรทำ ผมก็อยากมีนะแต่จีบไม่เก่ง วันๆก็เลยอยู่แต่ในห้องเล่นเกมดูอนิเมะ เที่ยวบ้างแค่บางครั้ง
ขอบคุณค่ะ ครูค่ะ เป็นทั้งหมดที่ครูพูดมา จนตัดสินใจลาออก แต่ไม่เคยบอกใคร เป็นครั้งแรกที่บอก เราจะเริ่มต้นใหม่ยังไง เมื่อชีวิตต้องมาเริ่มจาก0
เราเองสามีคับไปพบจิตแพทย์ เพราะเราคิดถึงแต่ความตาย เราไม่อยากอยู่ในโลกใบนี้แล้ว มันรู้สึกว่า พอแล้ว เหตุการณ์หลายอย่างในชีวิตที่ผ่านมามันทำให้เราไม่รู้สึกรัก เกลียด หรือต้องการอะไรในชีวิตอีกแล้ว ใช่ เราไม่หวังอะไรเพราะเราว่างเปล่า ทุกอย่างมันหยุด เราขอไม่เกิดอีกแล้ว เราไม่มีศาสนาใดๆ เราไม่ทุกข์ ไม่สุข ไม่อยากใด้อยากมี เราปล่อยทุกอย่าง แม้แต่ มรดกหลายล้านเรายกให้พี่สาวทั้งหมด เราบริจากร่างกาย อะไรที่ยังใช้ใด้ เอาไปปลูกถ่ายให้ผู้ป่วยที่ต้องการใด้เลย โชคดีอย่างเดียวในชีวิตคือ สามีดีมาก เขาดีจนเราเกรงใจไม่กล้าตาย เขาคือคนที่รั้งเราเอาไว้ ลูกที่ไม่สมบูรณ์คือคนที่เราต้องดูแล ถ้าไม่มีเราเขาจะอยู่อย่างไร นั่นคือหน้าที่ที่เราทิ้งไม่ใด้ เราจึงยังจากโลกนี้ไปไม่ใด้
2 คะ ดีใจเสยใจความรู้สึกเดียวกัน สุขทุกข์เฉยๆจริงๆ
เป้าหมายที่ไปต่อได้คือแมว
ผมเป็นทั้ง2แบบครับ รู้สึกว่างเปล่า รู้สึกตายด้าน กับทุกสิ่งๆครับ เฉยๆกับทุกอย่าง ชาไปหมด ผมผ่าตัดใหญ่มา แล้วเป็นโรคผิวหนัง เป็นขนคุด ผิวหนังเป็นตุ่มหนังไก่ เป็นที่แขน ที่หน้าท้อง แล้วมันขึ้นเป็นเม็ดๆเหมือนสิวตามแขน จนเกือบถึงข้อมือ แต่ไม่ใช่สิว ไม่มีวิธีรักษา มีแต่ทาครีมเพื่อบรรเทา ท้อมากครับ
ตอนนี้ เป็นทั้ง2แบบค่ะครู หนูไม่รู้จริงๆค่ะ ว่าชีวิตมันควรจะไปต่อดีมั้ย ไม่มีทั้งเป้าหมาย ไม่มีทั้งความสุข แต่ละวันมีนก็งั้นๆ เหมือนเดิมทุกวัน ไม่มีอะไรพิเศษ แค่อยากจะหลับไปเฉยๆ แล้วหายไปเลยก็ดี ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก
สวัสดีครับครูเงาะ ผมตายจากข้างใน ตายมานานหลายสิบปีเลย ขอบคุณครูเงาะมากๆครับ ครูเงาะก็สวยมากๆด้วยครับ
มีพี่สาวเป็นโรคซึมเศร้า แกบอกว่ามีความรู้สึกแบบพระพุทธเจ้า อารมณ์ว่าอยากทิ้งทุกอย่างไปเพื่อแสงหาความสงบสุขทางใจ มันตีความได้2แง่คือ เข้าหาธรรม(บวชี) หรือที่ร้ายแรงกว่านั่นคือ"อยากตายนั่นเอง!!!" ขอให้เป็นอย่างแรกละกัน...
ครูเงาะพูดหัวข้อนี้ถูกต้องและโดนใจมากค่ะ ขอบคุณที่มาเจอคลิปนี้ค่ะ
เป็นมาทั้งหมดที่ครูเงาะพูด มีบางคำทีครูพูดนั่นคือจุดเริ่มต้นว่า เกิดมาทำมัยเกิดมาเพื่ออะไร คนคืออะไร..นั่นแหละครับทุกวันนี้ บวชมาเข้าพรรษาที่10แล้ว ไม่มีความคิดที่จะสึกเลย .......
เป็นแบบที่ 2 ค่ะ มันเจ็บ มันกลัว มันผิดหวัง จนต้องกอดตัวเอง รักษาตัวเองจนเข้มแข็ง จนชินและชา จนใจตายด้านหมดความรู้สึก ไม่อยากทำอะไร ไม่อยากหวัง ไม่อยากพบไม่อยากเจอ ไม่อยากเห็นหน้า ไม่คิดถึง ไม่มีความทรงจำดีๆให้คิดถึง (ครอบครัว) อยากเจอครูเงาะค่ะ อยากบำบัดจิตใจตัวเอง อยากแก้ปมในใจ อยากมีความรู้สึกยินดียินร้ายกับคนรอบข้างบ้าง ดูละครอาจมีน้ำตานะ แต่ฟังเพลงค่าน้ำนมแล้วรู้สึกเฉยๆ รู้สึกว่าปลอม มันไม่จริงสำหรับเรา
จริงค่ะครูเงาะ ตอนเข้าคลาส inside out ยังรู้สึกมีความหวัง พอปีนี้มันรู้สึกว่าผิดหวังบ่อย ไม่มีความสุข ถูกหลอก เหมือนเป็นตัวตลก และไม่รู้จะอยู่ไปทำไม อยู่เพื่ออะไร
เราเป็นแบบที่ 1 ค่ะ รู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ แม่รักและให้อิสระเต็มที่ อยากไปเที่ยวกับเพื่อนก็ได้ แต่เราไม่ไปเพราะไม่ชอบออกจากบ้าน ให้ทำสิ่งที่ชอบ ชอบอะไรแม่ก็ให้ทำแต่เราดันไม่มีสิ่งที่ชอบเลย.. ให้เลือกอาชีพได้เต็มที่แม่สนับสนุนทุกอย่างที่อยากจะเป็น แต่เราดันไม่มีอาชีพในฝัน รู้สึกผิดกับครอบครัวมากๆ เขาพร้อมสนับสนุนเราทุกด้าน แต่เราดันไม่อยากทำอะไรเลย..
คนที่เป็นแบบนี้มักจะใฝ่สงบ
ไม่อยากได้ อยากดี ไม่ชอบแก่งแย่งชิงดีชิงเด่น แข่งกับใคร เหมือนไม่มีเป้าหมายทางโลก แต่อาจมีชีวิตเพื่อสิ่งที่เหนือกว่านั้น คือ ใจลึกๆปรารถนาธรรมะ
อาจเป็นความปรารถนาแต่อดีตชาติ
ขอให้เกิดมาในครอบครัวที่ดีฐานะพร้อม ไม่เดือดร้อน ดิ้นรนทำกิน จะได้มีโอกาสปฏิบัติธรรม แสวงหาความพ้นทุกข์
ลองเริ่มต้นทำบุญง่ายๆก่อนครับ
ไม่จำเป็นต้องทีละเยอะๆ แต่ทำบ่อยๆสม่ำเสมอ เช่น ทำบุญเกี่ยวกับแสงสว่าง ค่าไฟฟ้า เทียน หลอดไฟ ฯลฯ อธิษฐานให้พบแสงสว่างทั้งทางโลกและทางธรรม
ตอนนี้เป็นทั้ง 2 แบบครับ แต่แบบแรกจะชัดเจนสุดคือ ไม่ได้อยากตื่นมา อยากนอนแล้วหลับไปเลย หรือใช้ชีวิตไปวัน ๆ ให้ผ่านไป ไม่มีเป้าหมายอะไรเลย
ไม่รู้สึกสุขหรือทุกข์อะไร ...และตัวเองเคยเจอเหตุการณ์ที่ทำให้ตัวเองไม่อยากแสดงความรักกับคนอื่นเลย
สวัสดีคะได้เข้ามาชมก็รู้สึกดี ณ ตอนนี้ก็เป็นอยู่คะ แบบที่ 2 ปัจจุบันตายด้านช้า กับสามีต่างชาติ แต่ที่อยู่จุดนี้คือ รักลูกมากอยากเลี้ยงเค้าให้เค้าเป็นดีในสังคมและสามารถยื่นได้ด้วยตัวเอง คิดว่ามันต้องมีสักวันที่มีทางออก คะ ขอบคุณสำหรับคลิปดีๆๆ นะคะ 🙏🏻🥹
เราเป็นแบบที่2 มั้งค่ะ พอครูเงาะพูดถึงข้อง 2 แล้ว น้ำตาจะไหลเลย เรามีอาการบอเดอร์ไลน์ ร่วมด้วยนะ มันถูกสร้างขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งความรู้สึกที่ตายลงไปทุกวัน แล้ว อารมณ์ที่ควบคุมไม่ได้ เราไม่ใช้พวกที่จะฆ่าตัวตาย แต่ถ้ามีโอกาสตายก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมีชีวิตอยู่
เป็นแบบที่ 1 เลย มีสภาวะ burn out มากๆ ที่ทำอยู่ก็รายได้ดี แต่… ทำไมไม่อยากตื่นมาทำงาน เมื่อถึงเวลาจะทำงานจะมีภาวะเครียด กดดัน ใจสั่น ไม่อยากทำเลย หรือเพราะมันยิ่งสูงยิ่งหนาวนะ อยากทำงานเหมือนสมัยตอนยังเป็น junior ที่มีไฟ มีความอยากทำงานตลอดเวลา ทำงานลากไปถึงดึกก็ไม่หวั่น
ขอบคุณมากครับ
ผมนี่เป็น ไม่พูดคุยกับใครไม่เอาใคร แล้วก็ไม่มีใครเอา ...ไม่มีเพื่อนไม่มีสังคมไม่มีใครคบ...ไม่มีใครให้พูดคุย ..อยู่แต่กับตัวเอง❤
ผมก็ไม่รู้ว่า เขาจะโยนงานแผนกอื่นมาให้ทำนานแค่ไหนแต่ผมก็ต้องทำ เพื่อให้พวกเขามีความสุขบนความทุกข์ของผมเอง ซึ่ง รู้ทั้งรู้ ผมก็ยังทำ แต่ขูดไปขูดมาก็เพลินและสนุกดีจนความทุกข์มันหายไป อิสโอเค เช่นกันครับ โง่ได้เหมือนกัน มีเป้าหมาย แต่ถ้าเขาไม่สอนก็ไม่สามาถรทำสำเร็จได้หรอกครับ ทำงานเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร อิสโอเคร
1.อยู่ไปทำไม 2.ไม่คาดหวังไม่ผิดหวัง แค่อยากเอาแต่ใจบ้างทำไมมันยากขนาดนี้.......จนผมได้คิดคำนี้ขึ้นมาคือ อยู่เพื่อตัวเองสิ ทำเพื่อตัวเอง ลองใส่ความโลภความอยากให้เต็มที่ จะอยู่เพื่อคนอื่นทำไมทั้งที่ยังไม่เคยอยู่เพื่อตัวเองแท้ๆ เหมือนเป็นคำพูดมักง่าย แต่มันทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างจริงๆ
ใช่ค่ะ หนูตายจากข้างใน... ไม่รักใคร และใช้ชีวิตตามที่วางแผนไว้ เพื่อตัวเอง เเค่นั้น
เพราะข้างในเราไร้รัก...เราจึงรู้สึกว่างเปล่า ใจกลวงโบ๋...เราต้องฝึกรักตัวเอง และผู้อิ่น....ให้เป็น
รักให้ได้...ให้ให้เป็น...ไม่ก้าวล่วงใคร ❤
เป็นแบบที่2ครับ รักคนๆหนึ่งมากๆ เขาทำร้ายเราซ้ำแล้วซ้ำอีกย้ำๆ จนเราเฉยไปกับมัน จนกลายเป็นคนเฉยกับทุกสถานการณ์
ชอบครูเงาะมากค่ะ ได้ประโยชน์ทุกคลิปเลย แล้วเจอคลิปนี้คือมันใช่ คิดว่าตอนนี้ตัวเองน่าจะเป็น เป้าหมายในชีวิตมันมีแต่เหมือนไฟมันมอดค่ะ
คงเป็นแบบที่2 สามีเพิ่งเสียเค้าเป็นแสงสว่างสำหรับเรา เราต้องกลับมาอยู่กับบ้าน บ้านที่เราต้องการเดินจากมากตลอดเพราะน้องทะเลาะกันมากเราคิดว่าน้องป่วย ความก้าวร้างมากมายเราเครียดอยู่แต่บนห้องนอนถึงเวลาไปทำงานไม่อยากเจอใคร ไม่มีมุมมองอะไร จนมีแฟนเรายิ้มเรามีที่พักพิง วันนี้เค้าจากไปแล้วความสว่างหายไปไม่อยากทำอะไรอยากตายในบางครั้ง กลับมาเจอสภาวะแวดล้อมเดิมคนเดิมๆสิ่งเดิมๆ อยากอยู่นิ่งๆไม่อยากคิดอะไรอีก
เข้าใจความหมายที่ครูเงาะสื่อเลยค่ะ ว่าความรู้สึกชาๆ มันรู้สึกยังไง ทั้งที่เราไม่เคยรู้สึกแบบนี้แต่อาจไม่ได้หนักมาก มันแค่รู้สึกชาๆ ชินๆ แค่ไม่มีเป้าหมายในชีวิต ไม่รู้ว่าชีวิตจะอยู่แบบไหนต่อไป ก็คงปล่อยให้มันเปื่อยๆ ไป เพราะเรารู้สึกว่าพยายามไปก็ไม่เห็นผลลัพธ์ อาจเกิดจากพยายามแล้วมันไม่สำเร็จมาเป็นเวลานานเป็นปี พอไม่สำเร็จสักทีเลยเลือกที่จะงั้นอยู่ไปแบบนี้แหละ ไม่ได้รู้สึกว่ายอมแพ้ ถ้าให้พยายามอีกก็ทำได้ แต่แค่ไม่รู้ว่าต้องทำมันไปทำไม ทุกวันนี้รู้สึกว่า ถ้าชีวิตมันจะเป็นแบบนี้ก็ให้มันยำเราให้สุด จะทำอะไรก็ทำ ถ้าทำถึงขั้นให้เราไม่มีกินก็เอาให้สุดไปเลย
Dead inside ดูดีๆสิ่งแวดล้อมก็เป็นปัจจัย อยู่พอควรเพราะเห็นเพื่อนด้วยกันโดยรุ่นพี่ มาสั่งงาน คาดหวังกับงาน โยนงานให้ทำและตบท้ายพี่เคยลำบากมาก่อน น้องๆต้องเรียนรู้ ไม่ใช่เอาแต่สบาย ต้องคิดให้มากๆ !!!สุดท้ายเพื่อนป่วยคิดฆ่าตัวตาย เพราะปรับตัวให้เข้ากับหลากหลายพันธุกรรมไม่ได้ อย่างนี้องค์การต้องรับให้มีช่วงโมงผ่อนคลาย หรือมีหนทางปรึกษาจิตแพทย์บ้างเพราะคนป่วยจิตเวชมักจะมองตัวเองไม่ออก เศร้าเนอะ
กำลังเป็นเลยครับแบบ1 ขอบคุณครับครูเงาะ
พูดได้ ร้องไห้ได้ แสดงความรู้สึกของตัวเองออกมา อันนี้จริงที่สุด เพราะทุกวันวันนี้รู้สึกอะไรแต่ไม่พูดออกไปจนทำให้สามีคิดขอยุติความสัมพันธ์ อันตรายมากนะ ขอบคุณครูเงาะที่ให้ความรู้ค่ะ
เคยเป็นตอนอายุ 30+ ทนจนอายุ 45 ในระหว่างนั้นก็เป็นๆหายๆ พยายามสร้างความสนุกในการทำงาน แต่ไม่รอด พอออกจากงาน เปลี่ยนอาชีพ ความรู้สึกนี้หายไป ถึงจะเหนื่อยมากแต่ชีวิตมีความหมายขึ้นเยอะ
ผู้ปกครองที่ไม่มีจิตวิทยาที่ดีในการเลี้ยงลูก ก็จะส่งผลต่อเด็กให้เป็นอย่างนั้น
ผมเคยเป็นครับ ตอนเด็กลำบากมาก ภาวะความเครียดรุมเร้า ความฝันอยากเป็นสัตวแพทย์__ทหาร ก็เป็นไม่ได้ จนกระทั่งช่วงปีที่ผ่านมา เริ่มไม่อยากทำงาน เจ็บปวดปวดเหนื่อยปวดตัว ไม่อยากคุยกับใคร จนมาหาสาเหตุเอง ก็พบ ว่า เป็นโรคหมดไฟ กว่าจะผ่านมานาน แทบแย่เหมือนกันครับ
เพราะความคิดจิตใจคนมันซับซ้อน ตอนนี้ทำได้แค่ ถ้ายังมีลมหายใจ ก็ต้องโฟกัสที่ลมหายใจ และทำเท่าที่ทำได้ในแต่ละวัน พยายามไม่ให้เดือนร้อนคนอื่น พยายามมีสติให้ดูแลชีวิตตัวเองให้ได้ก่อน แม้มันจะยากมากแค่ไหน กลัวตัวเองแค่ไหน ทำแล้วล้มเหลวก็ต้องเริ่มใหม่ อย่างน้อยวันที่ไม่เริ่มใหม่ก็ยังจำได้ว่าได้พยายามแล้ว
คิดว่าเป็นเหมือนกันแต่ครึ่งๆ เป็นคนที่ไม่อยากจะดีใจหรือเสียใจกับอะไรมากไป เพราะสิ่งที่เคยคาดหวังมันไม่ได้เป็นอย่างหวังเลยต้องอยู่กับสิ่งที่ไม่ชอบมาตลอด พยายามหนีแต่ทุกครั้งที่หนีก็ต้องมาเจอสถานการณ์เดิมๆแต่แค่เปลี่ยนรูปแบบไป มันเลยทำให้เราเรียนรู้ได้ว่าเราไม่ควรคาดหวังหรือฝันอะไรเพราะไม่อยากเสียใจ ใช้วิธีช่างมัน และยอมรับ เหมือนจะตายในความรู้สึกแต่ไม่ใช่ทั้งหมด เรายังยิ้มหัวเราะพอใจกับสิ่งที่มีและร้องไห้เสียใจเวลาผิดหวังบ้างแต่มันแค่ชั่วขณะเพราะเราดึงตัวเองขึ้นเร็วจากความคิดที่เราไม่คาดหวังและยอมรับสิ่งที่มันเกิดขึ้น ทำใจได้ เป้าหมายในชีวิตมีแต่ไม่ได้คาดหวังกับมันร้อยเปอร์เซ็นปล่อยมันไป เราคาดหวังแค่ความสงบสุขในชีวิต แต่มันจะสงบได้แค่ไหนช่างมันเพราะเราไม่สามารถควบคุมทุกอย่างได้
เป็นทั้ง2แบบค่ะ พ่อแม่ไม่รัก แถมยังเกลียด รังแก ซ้อม เลยรักตัวเองมากที่สุด ถ้าชอบอะไรจะซื้อตุนเยาะๆเพราะกลัวขาด ชอบเสื้อแบบไหนซื้อทุกสี แค่คิดว่าเติมในสิ่งที่ขาด ที่ชอบให้เต็ม ให้ล้นๆเข้าไว้
มาฟังครูเงาะแล้วก็ทำให้รู้ตัวเอง เป็นคนไม่ค่อยยอมให้ตัวเองร้องไห้ ยิ่งต่อหน้าคนอื่นยิ่งไม่เลย อยากเข้มแข็งเพื่อครอบครัว ไม่อยากอ่อนแอให้ใครเห็น ชอบที่จะแสดงให้คนรอบตัวเห็นว่าเราเป็นคนร่าเริงนะ ไม่รู้ว่าเป็นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันค่ะ ตอนนี้เลยมันเฉยๆไปหมดเลย ไม่ดีใจ ไม่เสียใจ
ปัจจุบันเป็นแบบที่ 1 ครับ เมื่อก่อนเคยเป็นแบบที่ 2 ปัญหาครอบครัวนี่แหละครับ ตอนนี้เป็นแต่แบบ 1 ขาดเป้าหมาย ผมตื่นมาเพื่อดูว่าวันนี้มีอะไรให้ทำ แต่ไม่ได้คิดถึงอนาคตมากนัก บางทีคิดได้แต่ก็รู้สึกไม่มีไฟทำ ปัจจุบันอยู่ป.ตรีปี 3 ค่อนข้างลำบากใจ ปลุกไฟตัวเองไม่ตื่น
ปล. Dead inside ผมเป็นช่วงม.4 จนถึงปี2 ผมมีแฟน เลยเริ่มเปิดใจ ใส่ใจสนใจคนอื่น เริ่มคุยกับครอบครัว(พ่อ)มากขึ้น ผมแทบไม่ได้คุยกับพ่อเลยตั้งแต่ม.4ถึงปี2 บอกได้ว่าคุยกันไม่เกิน 200 คำ แต่พอผมเริ่มเปิดใจคุย มันไม่ยากเลยเพราะเขาก็เป็นพ่อเราปัญหาครอบครัวผมก็จบไป แต่! มันก็ส่งผลกระทบกับผมถึงตอนนี้คือกลายเป็นคนกลัวคนอื่นเกลียด ไม่กล้าแสดงออก และเข้าสังคมไม่เก่งไปเลย ทั้งที่ก่อนเกิดเหตุผมเป็นคนร่าเริงเพื่อนฝูงเยอะ
จำไม่ได้แล้วยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข ร้องไห้อย่างเสียใจครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่
ชอบอะไรยังตอบตัวเองไม่ได้เลย
ตอนนี้ผมไม่มีไฟในการทำอะไรเลย ปกติเล่นกีต้าร์ เล่นเกมส์ ทำโน่นนี่ในสิ่งที่สนใจแบบสุดๆ ต้องเอาให้ได้ต้องเอาให้รู้ เดี๋ยวนี้ เปิดยูทูป netflix disney facebook คือเล่นผ่านๆดูอะไรได้ไม่นาน เหมือนเปิดทีวีแล้วกดรีโมทไปเรื่อยๆ นั่นดื่มกับเพื่อนก็จะเฉยๆ สนุกแค่เปลือก กลับบ้านมาก็หงอยดื่มต่อคิดอะไรไปเรื่อยจนให้มันหลับไปเอง
คนเราทุกวันนี้อยู่เพื่ออะไร หมดอารมณ์สุขก็ไม่รู้สึกทุกข์ก็ไม่รู้สึกที่คุณว่า ไม่น่าจะใช่หมดอารมณ์ น่าจะคาดหวังความรักความสุข แต่พยากรณ์ไว้ว่าจะไม่ได้รับ จึงทุกข์ไว้รอก่อนเลย เรื่องซึมเศร้านั้นรักษาโดยพระพุทธศาสนาดีที่สุด แต่หากเข้าไม่ถึงก็คงต้องรักษาโดยจิตวิทยา และใช้ยา
ครูเงาะคือ ครูในดวงใจในการพูดเพื่อให้ผมออกจากอารมณ์ โดดเดี่ยวเดียวดาย รู้ขึ้นว่าสิ่งที่เรารู้สึกอธิบายเป็นคำพูดยังไง
น่าจะเป็นแบบที่2ค่ะ เป็นตั้งแต่เด็กเลย ต่อให้สอบได้ท็อป แข่งขันได้รางวัลอะไรมาก็ไม่รู้สึกอะไร แม้กระทั่งวินาทีเฉียดตาย ยังตกใจไม่เป็นเลย ด้านชาสุดๆ
ขออนุญาติเล่าครับ เคยเป็นแบบที่ 1 ผมทำงาน it สาย dep ได้เงินเยอะพอสมควร แรกๆก้อสนุก บางเดือนงานหนักได้เกือบแสน แต่พอทำไปๆ มันเฉยๆ เฉยทุกอย่าง มาทำงาน เงินออก มีโปรเจค คือเฉยมาก ลูกพี่เขาเห็นถึงความเปลี่ยนแปลง เขาเลยพาไปกินเหล้า ผมเป็นคนไม่กินเหล้า เขาเลยพาไปตีหรี่ สุดท้ายผมหายจากอาการตายจากข้างใน ตอนนี้เป็นอาการติดหลีแทน😑
ฟังแล้วดีมากๆเลยค่ะครูเงาะ ขอบคุณมากค่ะครู
เป็นการสอนที่ดีมากเลยค่ะ มุ่งเน้นในการแก้ปัญหาอย่างจริงจัง ไม่เหมือนเข็มพิษชีวิตกะธรรมกายจานบินเอาแต่สะกดจิต
ขอโทษนะ..เคยไปวัดพระธรรมกายแล้วหรือ?? ไปกี่ครั้ง?? คุณอาจจะเข้าใจอะไรผิดก็ได้นะ....หรือไปพบคน.ไม่ดี?? การกล่าวตามสื่อ..บางทีเราจะเสียใจจากการกระทำของเราเองได้.....ขอโทษแค่ไม่ต้องการให้เข้าใจผิด...วัดวาอาราม....
ใช่ค่ะ ครูเงาะพูดถูกต้อง จะมีสักกี่คนที่ฟังแล้วเข้าใจ และเอาไปปฏิบัติตาม ช่วยกันค่ะ
แม่เสียชีวิตเหมือนกันค่ะ แล้วก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆแบบงงๆ จนวันนึงนึกขึ้นมาว่าใช้ชีวิตไปทำไมในเมื่อแม่ก็คงไม่เห็นแล้ว หลังจากนั้นก็เบลอไปเลย คิดแค่ว่าแล้วจะตื่นมาอีกทำไม
เหมือนเรากำลังพยายามทำเป้าหมาย แล้วพอวันนึงเป้าหมายเราสำเร็จแล้ว แล้วยังไงต่อ แล้วเป้าหมายต่อไปคือไร แล้วเมื่อไรถึงจะพอ มีปัญหาแบบนี้
เป็นทั้ง 2 อย่างเลยค่ะ เคว้งไม่มีเป้าหมาย หมดไฟ ไม่มีความสุขที่จะไปทำอะไรเลย พยายามหาแรงบันดาลใจแต่ก็ไม่มีค่ะ แบบ 2 ก็เจ็บมาเยอะมากค่ะ เจ็บจนด้านชา
ผมไฟมอด มา 5 ปีแล้วครับ T_T ผมกำลังลุกอีกครัง ตอนเด็กๆ มีแม่ แต่รู้สึกเหมือนอยากอยู่นอกบ้าน "ไม่คิยทิ้งให้แม่อดนะ" ยังอยู่ด้วยกัน ทำไปทำไม ทุ่มเทเพื่ออะไร สับสน วุ่นวาย โดนเอาเปรียบเพราะ ความอ่อนโยนในใจ ติดกัญชา ปัจจุบัน กำลังออกห่างจากสังคมอย่างมาก ต้องกลับ ต้องลุกขึ้นทำอะไรสักอย่างเพื่อชีวิตที่ดี ยังมีคนแบบนี้อีกหรอ ไม่ดูไม่รู้นะเนี่ย.
กำลังเป็นเลยคะครูเงาะ..ไม่อยากตื่น อยากออกไปจากสิ่งเดิมๆ เบื่อมากๆเลยค่ะ
รู้สึกมีไฟขึ้นมาเลย เพราะ ตั้งแต่ขึ้นม.ปลายมา ก็โดนบังคับเรียนนู่นเรียนนี่ ทั้งที่จริงๆแล้วมีสิ่งที่อยากเรียนอยู่ตลอด มีความฝันที่อยากจะทำให้ได้ แต่ก็โดนตัดทางก่อนที่จะเริ่ม หลังจากดูคลิปนี้แล้ว ก็ได้รู้ ว่าจะพยายามต่อไป เพราะในสิ่งที่เราอยากเป็น มันไม่ได้มาแค่การเรียนสิ่งๆนั้นอย่างเดียว แต่คือความพยายาม อยากท้อ และ ก้าวต่อไป ในสิ่งๆที่อยากทำมากที่สุด
ใช่เลยค่ะ ตอนนี้คือเป็นตามนี้เลย หมดไฟกับชีวิต รู้สึกใช้ชีวิตไปวันๆแบบไม่มีเป้าหมาย แถมยังเป็นคนร้องไห้ยากไม่ว่าจะเจอเหตุการณ์อะไรก็บอกตัวเองให้เข้มแข็งจนกลายเป็นคนขี้วีน ก้าวร้าวไปเลย
ผมเป็นแบบเเรกและแบบที่สอง มันเหนื่อยไปหมดชาไปหมดไม่รู้สึกอะไร ไม่อยากเริ่มต้นกับใคร เพราะหากมันผิดหวัง เราก็เจ็บอีกเลือกที่อยู่กับคนเดียวเเล้วมันก็เฉยชา
คนเป็นกันเยอะเลยนะ ง่ายๆนะ ฝึกตื่นรู้ให้ถูกทางนะ จะต้องมีสุขเป็นผลเป็นกุศลแห่งการตื่นรู้....ที่เป็นกันอยู่คือตื่นเหมือนจะรู้ มีทุกข์เป็นผลเป็นอกุศล ที่มันเริ่มต้นมาจากความเบื่อในบางเรื่องที่แก้ไม่ได้ มันมาจากความคิดไม่ดีในเชิงลบ ให้รู้สึกถึงมัน การที่เราเห็นมันทุกครั้ง คือการตื่นรู้ ที่เป็นสุขเป็นกุศล ฝึกใหม่ให้ถูกทางจนชำนาญ จะพลิกมาอยู่อีกด้านคือ ความสุข ความเป็นกุศล
เป็นแบบที่ 2 คะ ครู บางวันตื่นขึ้นมาแล้วก็ถามตัวเองว่าเรามาทำอะไรที่นี่ บางครั้งก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
ผมกำลังเป็นเลย ตั้งคำถาม หาคำตอบครุ่นคิด วกวน เหมือนอะไรรั้งติดเอาไว้ ตอนนี้ไม่รู้ ว่าจะต้องทำยังไงดี เริ่มรู้สึกเย็นชาไปหมดเลยครับ
เพิ่งเข้ามาดูครูเงาะ และเพิ่งรู้ว่า ตัวเองตายตั้งแต่ปี 2540 หลังจากสามีเสียชีวิต จนทุกวันนี้ สุข ทุกข์ เศร้า ไม่ยินดียินร้ายกับความรู้สึกนี้เลยค่ะ
ยิ่งสภาวะสังคม เศรษฐกิจในช่วงนี้ด้วย ภาวะแบบนี้เกิดขึ้นได้เยอะและง่ายมาก
เห็นด้วย
ความรู้สึกเฉยๆ มันดีนะครับ มันคืออุเบกขา สามารถวางอารมณ์ได้ ไม่ใช่ตายจากข้างใน
ความหมายที่ครูบอก มันน่าจะหมายถึง ความรู้สึกเย็นชาจากความกดดัน เพราะไม่รู้จะแสดงอารมณ์อย่างไร
แบบนี้มันจะทำอะไรไม่ค่อยได้ มันถูกกดดันไม่ให้แสดงอารมณ์ เป็นความหลง บางทีก็โกรธ บางทีก็เศร้า ร่างกายตึงเครียด
ไม่เหมาะสมแก่การงาน
แต่การวางเฉย ไม่ทุกข์ ไม่สุข แบบผ่อนคลาย มันก็มี และจะเป็นผลดีแก่ร่างกาย และจิตใจด้วย
นั่นคือสามารถทำได้ แค่เราวางเฉย ปล่อยอารมณ์ลง ไม่ยึดมันไว้ วางมันลง คลายมันออก แล้วมันจะเป็นสุขอย่างปราณีตกว่า
แบบความสุขที่ถูกกระตุ้น ความสบายจากการคลายเรียกว่า วิราคะ มันสามารถบำบัด อาการบีบรัดต่างๆได้ดี
เราทุกข์เพราะเรารัดมันเอาไว้ เราลองคลายมันออก แล้วจะรู้สึกเบาสบาย
ดูจากลมหายใจก็ได้ เมื่อเราสูดหายใจยาวๆ แล้วกลั้นมันไว้ ไม่ปล่อยมันออกมา
เราจะรู้สึกทุกข์เป็นอย่างมาก เมื่อเราค่อยๆคลายลมหายใจออกมา มันจะรู้สึกเป็นสุขอย่างมาก
ยิ่งเรากลั้นหายใจนานเท่าไหร่ เวลาเราคลายออก มันก็จะสุขมากเท่านั้น
ฝึกผ่อนคลายกายด้วยตนเอง ปล่อยวางทุกข์ที่แบก ให้มองที่วิธีแก้ และวางความรู้สึกลง
แต่ไม่ใช่การข่มไม่ให้เกิด เพียงแต่ให้มองเห็นอารมณ์ แล้ววางมันลง มันจะเกิดขึ้นบ้างก็ไม่เป็นไร
ไม่จำเป็นต้องไปแสดงมาก ความสำคัญคือ ให้รู้เท่าทันอารมณ์ โกรธก็ให้รู้ว่าโกรธก็ไม่ต้องห้ามโกรธ
แต่ก็ไม่ต้องไปคิดเรื่องเพิ่มให้ความโกรธมันเพิ่ม แล้วมันก็จะหายไปเองที่มันไม่หายเพราะเราไปมองที่เชื้อของความโกรธ
ไม่ได้มองลักษณะของความโกรธ มันก็จะสุมๆไปเรื่อยๆ แต่ถ้าเราไม่เติมเชื้อมันก็จะหายไปเอง
รอให้ตัวเองมีสติดี ค่อยคิดวิธีแก้ไขต่อไป
ผมเคยจมอยู่หลายปีเหมือนกัน หากคุณคลายออกได้ มันจะค่อยๆกลับมาได้ พร้อมกับมุมมองของโลก ที่ลึกซึ้งกว่าเดิม
สวัสดีค่ะ คุณครูเงาะคนสวย พูดได้ดีค่ะ
ถ้าไม่มีลูกอยู่เราคงจะตายจากข้างในไปแล้ว ที่ทำอยู่ก็เพื่อลูก สู้ๆทุกคนที่กำลังท้อ
ฟังเพลินๆ Dead Inside.......
ใช่เลยครับครู ถูกทุกข้อเลย
"มันว่างเปล่า"