เหลือแค่ร่าง แต่ข้างในตายไปหมดแล้ว ทำอย่างไร? | R U OK EP.245
Вставка
- Опубліковано 3 жов 2024
- เอพิโสดสุดท้ายของ R U OK ซีรีส์ชูใจ เชื่อว่าบางคนที่ตื่นเช้าขึ้นมาแล้วรู้สึกว่าร่างกายกับความรู้สึกข้างในไม่เชื่อมโยงกัน ข้างนอกคือกายหยาบที่ดำเนินไป แต่ข้างในกลับเย็นเยียบ มอดไหม้ หรือปราศจากความรู้สึกใดๆ หรือที่เรียกว่า ‘Dead Inside’ ซึ่งอาจเกิดขึ้นได้เมื่อเราปะทะกับเรื่องที่รุนแรงทางความรู้สึก แม้ทางแก้ไขก็อาจไม่ง่ายและต้องใช้เวลา แต่ตระหนักว่าตัวเองกำลังประสบกับอะไร มองเห็นความงดงามในสายสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนมนุษย์ อาจช่วยให้เราค่อยๆ ผ่านภาวะนี้ไปได้
---------------
THE STANDARD PODCAST: EYE-OPENING FOR YOUR EARS
พอดแคสต์จากสำนักข่าว THE STANDARD
Website: www.thestandar...
Apple Podcasts: apple.co/33WtrvG
SoundCloud: / thestandardpodcast
Spotify: spoti.fi/3kF5oHp
Twitter: / thestandardpod
Facebook: / thestandardth
#Mindset #RUOK #TheStandardPodcast #TheStandardco #TheStandardth
สำหรับผมมันคือการที่ "ไม่อยากอยู่ แต่ก็ตายไม่ได้"
ไม่มีชอยส์ให้เลือกเท่าไหร่ ทุกเช้าที่ลืมตาความคิดแรกที่แล่นมาคือ อีกวัน อีกแล้วหรอ
น้ำตาไหล อยากกลับไปทักทายตัวเองในวันที่ตัวเองมีความสุขอยากกลับไปขอกำลังใจตัวเองในวันที่ตัวเองเข้มแข็งที่สุด อยากกลับไปพูดกลับไปกอดตัวเองแน่นๆอีกครั้งแล้วบอกว่าตอนนี้ฉันเหนื่อยแต่ฉันจะไหวในสักวัน คิดถึงเธอที่สุดในวันที่เธอหัวเราะ คิดถึงตัวเอง !!!
ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่เรายังยิ้มได้ หัวเราะได้ แต่ความรู้สึกข้างในจริงๆแล้วมันกำลังทุกข์ทรมานเสียใจ อยากร้องไห้ แต่กลับไม่มีอะไรเลย ใจหนึ่งเราก็อยากจะอยู่เงียบไม่อยากเจอหน้าใครอยากจะอยู่เงียบๆคนเดียวคือเอาง่ายๆเลยคือไม่อยากจะรับรู้อะไรเลย
ก่อนเป็นซอมบี้ที่ทำงาน เราทะเลาะกับตัวเองในใจ มันมีแต่ข้อโต้แย้ง มันอยู่ไม่ได้ เคยร้องไห้แต่มือก็ยังต้องทำงาน มันไม่อยากเอาซักอย่าง อยากหนีไปให้พ้นๆ
สุดท้ายสิ่งที่ทำให้สงบได้ คือต้องกลายเป็นซอมบี้ อิกนอร์ตัวตนตัวเอง สุดท้ายเหมือนขายวิญญานแลกเงินไป ดิ้นรนเพื่อนใช้ชีวิตแบบนี้ ในประเทศแบบนี้
มันเกิดจากอดทนกับอะไรหลาย ๆ อย่างจนชินชา จนไม่อยากรู้สึกอะไรกับมัน ไม่งั้นมันจะเหนื่อยมาก เช่นอยู่กับที่ทำให้เราอึกอัดนาน ๆ จนเราไม่เป็นตัวเอง หรือต้องทนทำงานที่ไม่ชอบนาน ๆ จนไม่เอาใจไปใส่ หรือเอาไปเล่น คือเหมือนปิดกั้นตัวเองกับทุกอย่างเพื่อไม่ให้รู้สึก จนสุดท้ายกลายเป็นไม่รู้สึกจริง ๆ แต่ไม่ใช่สบายใจ แค่ไม่รู้สึก แต่ลึก ๆ ก็มีความกังวล
มันเหมือนเราเคยแคร์อะไรมาก ๆ พยายามทุ่มทำทุกอย่างให้ดีขึ้นแต่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้เลย มันเลยไม่สามารถเต็มร้อยได้ รู้สึกผิดกับงานนะที่ไม่สามารถทำให้เต็มเงินเดือนได้เหมือนคนอื่น อยากเป็นคนเก่ง ๆ แต่มันไม่ไหว ไม่วามารถกระตือรือร้น หรือมีความรู้สึกวูบวาบ มีไฟ อีกแล้ว
เป็นเหมือนกันเลยค่ะ
❤❤
สำหรับผมมันเกิดจากการผิดหวัง สูญเสีย เจ็บซะจนหนีห่างจากการรับรู้และสร้างตัวตนป้องกันความเสียใจ คือความตายทั้งเป็น ไม่รู้สึก ยินดี ยินร้ายเรื่องอะไร มีชีวิตวนลูปทุกวันเหมือนเพียงแค่รอความตายก็เท่านั้นจริงๆ
เข้าใจเลยค่ะ เปนเหมือนกัน :)
เป็นมา2ปีแล้วและยังเป็นอยู่
รู้สึกแบบว่า ถ้าตายคงดี แต่ไม่ได้อยากตาย
ใช้ชีวิตไปวัน ๆ จนกว่าจะตายโดยไม่ได้มีเป้าหมาย
แต่พอเวลาผ่านไปซักปีสองปี มันก็จางลงแฮะ
เขาเรียก’ตายทั้งเป็น’ ร่างกายทำหน้าที่ในระดับเท่าที่จำเป็น (กิน อยู่ นอน ถ่าย) เพียงเพื่อให้ยังมีลมหายใจ
ถ้าฉันมีแค่ตัวเองหละค่ะ, ไม่มีเพื่อนสนิท
ตั้งแต่สมัยเด็กยันเรียน มักนั่งคนเดียว
นั่งกินข้าวที่โรงอาหารก็นั่งคนเดียว
นั่งฟังเพลง ดูคนอื่นทำกิจกรรมคนเดียว
ชอบไปไหน ทำอะไรคนเดียวมากกว่า
มือถือ..มีเพื่อใช้ฟังเพลง ดูยูทูป
เช็คเมล์ หรือเล่นเกมแก้เบื่อบ้าง
แต่ไม่มีเบอร์ใครเลย.. ไม่มีให้โทร
ถ้าฉันรุ้สึกแย่ เสียใจ ผิดหวัง
ฉันจะขังตัวเองในห้องนอน
กอดตัวเอง กอดแมวค่ะ
พยามบอกตัวเองเสมอว่า
อย่าอ่อนแอนะ อย่าร้องไห้
เรื่องแค่นี้เอง กูรักเมิงนะ
(พุดต่อหน้ากระจกค่ะ)
สำหรับฉัน เชื่่ออย่างนึงว่า
สมมติบนโลกนี้ จะไม่มีใครรักเรา
แต่เราต้องรัก ให้เกียรติตัวเองสิ
ฉันต้องห้ามรุ้สึกแย่ไปกว่านี้
ต้องห้ามให้ตัวเองร้องไห้
ึคนที่แย่กว่าเรายังมีอีก
ดูคนพวกนั้นสิ เราต้องทำได้
เพื่อนสนิทคือคนหน้ากระจก เหมือนกันเลยคะ ตั้งแต่เด็ก
ฟังไปร้องไห้ไป มันตรงทุกอย่างที่เราเป็นตอนนี้เลย เหมือนชีวิตหายใจไปวันๆ การตื่นมาในแต่ละวันรู้สึกเหนื่อยมาก การ work from home กำลังแทรกเวลาส่วนตัว ไม่รู้ว่าความรู้สึกแบบนี้จะหายไปเมื่อไร เห้ออออ
ตอนนี้ pain จนอยาก dead inside
ไม่ต้องรู้สึกอะไรกับสิ่งที่ทำ เพราะเราไม่ได้เลือกที่จะทำ เราตั้งคำถามกับตัวเองตลอดเวลาว่าทำไมนะ แต่ไม่เคยตอบคำถามตัวเองได้เลย เรารู้สึกโดดเดี่ยวมากๆ เรารู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของเราจริงๆ แต่มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ ต้องอยู่ ไปไหนไม่ได้ การจะอยู่รอดที่ดีกับร่างกายและจิตใจตัวเองที่สุดคือไม่ต้องรู้สึกอะไรแล้วเดินเหยียบหนามเเหลมที่ทิ่มแทงเท้าเราต่อไป โดยไม่ต้องก้มลงไปมอง ไปรู้สึกอะไรกับมัน จนกว่าเราจะเสื่อมสลายไปตามเวลาอันสมควร ⌛
เราเคยรู้สึกแบบนี้ตอนสอบเล่มวิจัยค่ะ โดยปกติเราเป็นซึมเศร้าอยู่แล้ว มันเลยยิ่งทำให้การพรีเซ้น ติดขัด ตอบไม่ได้ และพินาศมาก ในแบบที่เราในโหมดคนปกติไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
มันเลยทำให้เรารู้สึกแย่มากๆ ร้องไห้หนักมาก เฟล ผิดหวังในตัวเอง จนจิตหลุด
สามารถพูดได้เลยว่าเหลือแต่ร่างกายที่ยังอยู่จริงๆ จิตใจ กายละเอียดเราหายไปหมด ห่อเหี่ยว ถึงขั้นไม่มีความรู้สึกอยากทำอะไร อยากนั่งอยู่เฉยๆ เหมอ ไม่สนใจอะไร และไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งนั้น
แม้แต่อาหารที่เราเคยบอกแม่ว่าอร่อย ซึ่งในวันนั้นเรากินได้แค่1คำ แต่กลับรู้สึกว่าไม่อร่อย ไม่อยากกิน เหนื่อยที่จะเคี้ยว และรสชาติของวันนั้นยังติดมา และไม่สามารถกลับไปกินเมนูเดิมนั้นได้อีกจนถึงปัจจุบัน
จนเป็นตามคลิปเลยค่ะ ต่อให้อยู่ในงานศพ ทุกคนร้องไห้ โศกเศร้า หดหู่ แต่ในใจเรากลับนิ่งเฉย แถมยังแสดงความยินดีกับเค้าด้วย คิดด้วยซ้ำว่า โชคดีจัง ที่ "คนที่เสีย" ไม่ต้องอยู่ในโลกแบบนี้อีกแล้ว
ฟังแล้วน้ำตาตกเฉย
มันอาจจะนึกถึงตัวเองด้วยล่ะมั้ง5555 เหมือนลึกๆ เราคิดว่าตัวเองล้มเหลวกับการรักษาความสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ที่ไม่ใช่พ่อ แม่ น้องชาย ใครเข้ามา ไม่เราลืมเขา เขาก็จะลืมเรา แล้วจะมีสักวันที่เขาจะหมดรักเราไปเอง ชีวิตมันมีอะไรเยอะ จะมาสนเราทำไม ทั้งๆ ที่ในบ้านมีความรักมากมาย แต่พอก้าวออกไปกลับเหมือนโดดเดี่ยว แต่ความรักในรั้วบ้านก็ไม่ทำให้เราโตอย่างคนอื่นสักที
เหมือนจะเข้าใจความรู้สึกที่เหมือนลอยเรืออยู่กลางผืนน้ำนิ่งๆ ไม่เห็นฝั่งอยู่คนเดียวมากขึ้นแล้ว
ขอบคุณ
ฟังแล้วรู้สึกตอนนี้บางครั้งอยากปลดปล่อย ที่ประเทศไทย มี class พวก dance psychological therapy บางครั้งชอบบอกกับตัวเองว่า “เหนื่อยจังเลย” ทุกวันเลย แต่ออกจากที่อยู่ไม่ได้เนื่องจาก มีภาระต้องอยู่มันต่อ จริงๆ ผมจะดีขึ้นตอนเห็นหน้าลูกนะครับ แต่ลูกผมอยู่ไกล มัน heal ได้ครับ แต่ก็ยังคิดถึง พอคิดถึง+ เพลียใจจากงาน ก็แย่ลงอีก แต่เมื่อได้ไปหาลูกแบบหยุดยาว 3-4 วัน ผมหายครับ มีความสุขกับครอบครัว แต่พอกลับมาทำงานก็เหมือนเดิมครับ
รู้สึกว่าอยู่ก็ได้ ตายก็ดี สิ่งที่เคยรักเคยชอบเคยทำให้มีความสุขวันนี้ไม่รู้สึกอะไรแล้ว เกลียดโลกเกลียดตัวเอง ไร้เป้าหมายไร้ความรู้สึก เหมือนเราอยู่คนเดียวตลอดเวลา
เราคือเพื่อนกัน
เหมือนกันเลยเบื่อมากเหนื่อยมากกับทุกวันนี้
ไม่นึกว่าจะมีคนอื่น เป็นเหมือนกัน ..ไม่ได้อยากตาย แต่ก็ไม่ได้อยากอยู่ ขนาดนั้น รู้สึกเฉยชา กับทุกสิ่งในชีวิต ไม่รู้ว่า จะอยู่ไปเพื่ออะไร
เป็นเหมือนกันค่ะ แก้ไขยังไงได้บ้างคะ
@@khansunsama รองไปหาหมอหรือพบนักจิตรวิทยายังคะ
รู้สึกเหนื่อย หมดใจ ว่างเปล่า อยากหายไป
😢 ..ความรู้สึกภายในจิตใจตายลงไป แต่ต้องถ่อสังขาลไปทำงานแต่ละวัน บางคืนถึงบ้านถามตัวเองเราตายไปยัง เหมือนซอมบี้อะใช่เลย แวะไปงานสมาคมโรงเรียนศิษย์เก่าจนครูถามตกใจมากว่า เราไม่สดใสเช่นเคยเป็นอะไรไปไม่สบายหนักป่วยเป็นโรคร้ายอะไรไหม จริงๆร่างกายเราไม่ได้ป่วยแต่ภายในเหมือนคนตาย ตกใจมากกับคำพูดของครูที่เคยสอนเรา ..
ตรงมากเลยค่ะ รู้สึกตลอดเวลาว่าชีวิตนี้เหนื่อยจัง
การงานดี การเงินดี ชีวิตดูรวมๆ ก็ stable อาจจะไม่หรูหรา แต่ก็สามารถซื้อของได้โดยที่ไม่ต้องคิดมาก
เป้าหมายในชีวิตคือการุณฆาต
ปัญหาคือ ตัวเองไม่คิดว่ามันคือปัญหา จึงไม่พยายามบำบัดใดๆ
ตอนนี้กำลังมีความรู้สึกแบบนี้ค่ะ รู้สึกเหนื่อย รู้สึกว่างานที่เราทำอยู่ มันได้พรากเวลาและความสุขไปจากเรา ด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบที่มากขึ้น รู้สีกว่ามีแต่ร่างและลมหายใจ แต่ไม่มีความรู้สึกค่ะ บางครั้งชีวิตคนเรามันก็ไม่ได้มีทางให้เลือกมากนักนะคะ..
เห็นด้วยครับ
ไม่รู้สึกทุกข์ สุข ไม่ดีใจ ไม่อยากคุยกับใคร ไม่มีเป้าหมายเหมือนใช้ชีวิตไปวันๆ มันเหนื่อยมากเลยครับ🙁
ใช่เลยค่ะ เป็นเหมือนกัน เคยบาดเจ็บด้านจิตใจจากการทำงานหลังจากนั้นคือ Emotional น้อยมากกับงานแค่คิดถึงหน้าที่ที่ต้องทำ แต่ก่อนหน้าจะเกิดเหตุการณ์นี้คือร่าเริงและมีพลังมากๆ ในการทำงาน passion เต็มเปี่ยม อยากหาวิธีแก้มากๆ
พอได้ฟังแล้ว มองตัวเองได้เห็นภาพมาก เพราะเกิดอาการแบบนี้มาประมาณ ปีกว่า ๆ จนทุกวันนี้ นอนเยอะมาก ๆ แทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะนอนได้เก่งแบบนี้เลย และไม่มีความยินดีรู้สึกอยากจะทำอะไรเลยครับ
ตามที่คุณฝ้ายพูด ชีวิตทุกคนมีเงื่อนไข แล้วเราต้องทนกับเงื่อนไขของชีวิตนั้นๆ ทนๆๆจนชา ชามากๆจนไม่รู้สึกอะไร อยู่ก็อยู่ไป แต่ถ้าตายก็คงไม่มีอะไรต่างจากสิ่งที่เป็นอยู่ เพราะบางที่เราไม่กล้าที่จะเลือกทางใหม่หรือบางคนอาจจะไม่มีทางเลือกอื่น เพราะไม่แน่ใจว่าทางใหม่จะดีกว่าเดิมไหม ผมเลยเลือกที่จะทน
หัวข้อน่าสนใจค่ะ เราว่ามีหลายคนเป็นแต่ไม่รู้ว่าคืออะไรเพราะไม่ถูกนับเป็นโรค จะหาหมอก็ไม่ใช่จะแก้ไขก็มึนงง จากที่เรามีอาการแบบนี้มาระยะนึง จึงเริ่มหาข้อมูลพบว่าเป็นภาวะ Languishing ค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแม้ยังหายไม่สนิท วันที่เรารู้ว่าเราเป็นอะไร เรากลับรู้สึกดีขึ้นเพราะความคลุมเครือมันหายไป พอรู้สาเหตุก็แปลว่ามีวิธีแก้ไข ตอนนี้ก็กำลังหาค่อยๆออกจากหลุมนี้อยู่ค่ะ
ติดตาม R U OK มาตลอด ชอบวิธีที่คุณปอนด์ คุณดุจดาวและทีมงามสื่อสารกับเรา คำพูดหลายๆคำปลอบโยนเรา เป็นกำลังใจให้นำเสนอสิ่งดีๆต่อไปนะคะ :)
สงสัยมาสามปีว่าเกิดอะไรกับตัวเอง อยากออกจากภาวะนี้มาตลอด เพิ่งเข้าใจวันนี้เองค่ะ ตอนนี้คงค่อยๆให้มันผ่านไป ขอบคุณค่ะที่คุยเรื่องนี้ให้ฟัง
ฟังแล้วอยากร้องไห้เลยค่ะ ทรมานแบบนี้มานานมาก ไม่เคยเข้าใจตัวเองเลย จนกระทั่งมาฟังคลิปนี้ ขอบคุณมากนะคะ
สิ่งที่คุณดุจดาว พูดคือโดนจุดมาก ชีวิตผ่านจุดที่แย่ๆมาได้เพราะ ฟัง r u ok หลายๆเทปจิงๆค่ะ ขอบคุณที่สร้างpodcastดีๆ เพื่อบำบัญสุขภาพจิตให้ผู้ฟังค่ะ ❤️
ฟังแล้ว อยู่น้ำตาไหล ขอบคุณค่ะ ที่จะกลับมาทบทวนตัวเอง
เมื่อก่อนเคยอยากได้นุ้นอยากได้นี่ เด๋วนี้ไม่ได้อยากได้อะไรเลย จนตอนนี้พัฒนาเป็นไม่อยากรู้สึกอะไรแล้ว ไม่อยากรู้สึกดีใจ เสียใจ ร้องไห้ หัวเราะ อยู่ก็ได้ ตายก็ดี ผมเหมือนมีแค่ร่างกายจริงๆ ตอนนี้
เป็นแบบนั้นครับ
ขนาดฟังแล้ว เพิ่งเข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไร ตรงมาก
เมื่อเดือนที่ผ่านมา หลานตัวเอง ที่เลี้ยงมาแต่เด็ก รถคว่ำเข้าฉุกเฉิน
รับสายแล้วบอกเพื่อน เพื่อนตกใจ แต่เรากลับ... ไม่รู้สึกอะไรเลย
และฟังคลิปนี้ รู้ว่าเป็นอะไร แบบก็
กลับตกใจนิดๆ ที่... ไม่รู้สึกอะไรเลย
ผมรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่เป็นอยู่ทุกวันนี้มากๆเลยครับเบื่อตัวเองเบื่อทุกๆสิ่งทุกๆอย่างรอบๆตัว รู้สึกว่าหมดไฟ เพราะผิดหวังในชีวิตมาหลายอย่างมากมาย จนบางครั้งอยากจบชีวิตนี้ไปซะแล้วไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ๆ ที่ใหนก้อได้ที่มันไม่มีความรู้สึกแบบที่เป็นอยู่อย่างเช่นทุกๆวันนี้ และอีกหลายๆอย่างอธิบายไม่ถูก
เราชา ไม่ได้รุนแรง แต่มันสะสมเรื่อยๆ จนคิดว่ามันใกล้จะ dead inside เราไม่ได้เจ็บปวดแบบจะตายอะไร แต่มันนิ่งไปหมด แบบไม่ได้ต้องการอะไรสำหรับตัวเองแล้ว
เป็นภาวะที่ผมเป็นๆหายๆ
คลิปนี้อธิบายเหตุแห่งภาวะได้ตรงสำหรับผมนะ
ตอนนี้มีภาวะแบบนี้เลย เหมือนเห็นตัวเอง อธิบายไปก็ไม่มีใครเข้าถึงอาการของเรา
เราสามารถหายได้ไหมครับ หรือต้องติดตัวไปจนตาย แฟนผมจะเริ่มจะห่างจากผมเพราะผมเป็นแบบนี้แหละ ผมกลายเป็นคนไม่ค่อยพูด โทรหากันพูดแต่เรื่องเดิมๆ วนๆอยู่อย่างนี้มาตลอด
กลไกป้องกันตัวเองคือเอาใจออกไป เพราะถ้าไม่ทำให้ใจหายไปจะกลายเป็นตัวที่หายไปแทน
ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเอง dead inside ขั้นสุดมากค่ะ ไม่อยากทำอะไรเลย ไม่มีความรู้สึกอะไรเลยกับสิ่งต่างรอบตัว เฉยชาไปหมด ไม่อยากทำอะไรเลย
เป็นแบบนี้เหมือนกัน แต่ไม่เศร้าเพราะเข้าใจมากกว่า ว่าเราเกิดมาเพื่ออาไร ตอนนี้ก็ทำอะไรที่มีประโยชน์กับ ชีวิตที่ได้เกิดมา อยู่แบบมีความหวัง โชคดีที่ว่างแผนเกษียนแต่แรก และทำงานหนักเพื่ออนาคต เมื่อถึงเวลา ก็ต้องหยุดวิถีเดิมเพื่อใช้ชีวิตท่องเที่ยว ทั่วไทยแบบพร้อมไปเกิดใหม่ ไม่กลัวความตาย
ทุกสิ่งทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิต มันจะเป็นประโยชน์ หรือ เป็นโทษอยู่ที่เรามอง การพยายามที่จะหาหนทางที่จะสุขอย่างเดียว ก็เหมือนกับ การหาทางให้น้ำตกไหลย้อนขึ้นไป เป็นเรื่องที่ไม่มีอยู่จริง เสียเวลาหาเปล่าๆ
ซึมเศร้า วิญญาณผมตายไปแล้วครับ แม้จะกินยามาได้ไม่กี่เดือน แต่ไม่อยากทำอะไรเลย แต่ทุกวันนี้ทำเพื่อแม่ ดิ้นรน ทำไป อดทนมั้ย อดทนกับตัวเองนะ เราป่วย เราแย่ เราเกลียดอาการป่วยจิตของเรามาก มันทรมานโคตรนะ ไม่ได้อยากเป็น แต่เป็นไปแล้ว มันทุกข์ ไม่โอเคเลยยย ถ้าไม่ได้มีจุดยึดเหนี่ยวคือแม่เรา เราคงยกมือไหว้ขอต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ช่วยเอาชีวิตผมไปที
ให้กำลังใจตัวเองก่อน อยุ่กับตัวเอง ขอให้จิตใจเข้มแข็งนะคะ
ประสบการณ์ของผมเอง ตอนผมอายุ 15 "มีเพื่อน > โดนเพื่อนทิ้งแบบไม่ทราบสาเหตุ > ซึมเศร้า > เย็นชา" พอเพื่อนกลับมาหา มันรู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ ผมก็เลยต้องปล่อยมันไว้แบบนั้น และใช้ชีวิตแบบคนเย็นชา โดยที่ผมนั้นไม่รู้สึกว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น ทั้งๆ ที่เขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น ผมกับเพื่อนมาเจอกัน ในวันที่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ก็ใช้ชีวิตไปเรื่อยเปื่อย จนผมตอนนี้ผมอายุ 18 ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม วงจรเดิมๆ "มีเพื่อน > โดนเพื่อนทิ้งแบบไม่ทราบสาเหตุ > ซึมเศร้า > เย็นชา" ทั้งที่ผมก็อยู่ดีๆ ของผมแท้ๆ ไม่ได้ทำอะไรผิด
มันว่างเปล่าอ่ะ ไม่มีอะไรมาเติมเต็ม ต่อให้มีอะไรมาชดเชย มันก็ยังว่างเปล่าอยู่ดี แก้วที่สมบูรณ์ที่เติมน้ำไปเท่าไหร่ก็ยังคงเป็นแก้วที่ว่างเปล่า
บางทีเราสร้างอารมณ์นี้หรือภาวะนี้ขึ้นมา
เพื่อแค่ ปกป้องความรู้สึกตัวเอง .
❤ความรักในสิ่งรอบตัวน่าจะช่วยได้ หรือออกไปทำกิจกรรมช่วยคนอื่นให้เขาดีขึ้น หัวใจเราจะฟูตามเขานะ จะรู้สึกดีขึ้นได้
จริงทุกประโยคอธิบายได้ตรงมาก
ใช่เลย...
ข้างในไม่รุ้สึกกับอะไรมานานมากแล้วนอกจากความทุกข์ที่สะสมมาหลายปี
ความสุขเป็นนยังไง
เคยอธิบายสภาวะนี้ว่า "มีชีวิตแต่ไร้ชีวา"
เหมือนสิ่งไม่ดีตายไป และสิ่งดีๆก็หายไปด้วย แต่ตอนนี้ยังบังคับ ให้คิดดีๆเลือกสิ่งดีๆโดยแยกแยะกับสิ่งไม่ดี มรรคแปดเป็นการฝึกที่ดี
แต่สำหรับผม มันไม่มีอะไรข้างในเลยน่ะสิ มันว่างเปล่า ไม่มีสีสัน ไม่เห็นขอบเขต ไม่รู้สึกถึงตัวตนของตัวเอง ผมพยายามมองหาแล้ว พยายามคิดใคร่ครวนแล้ว แต่มันไม่เห็นอะไรเลย พยายามมาสามปีแล้ว และคิดว่ามันนานมากแล้วคงต้องพอสักที น่าจะต้องกลับสู่ความว่างเปล่าจริงๆแล้วล่ะ 😊
มันเป็นสิ่งที่คนรอบข้างไม่เข้าใจ แต่เราก็ไม่ขอให้มาเข้าใจ เกลียดสังคม ชอบเก็บตัว จมอยู่กับความผิดหวังในหัวใจไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ฝันร้ายในหัวใจก็ยังไม่เคยหาย ถ้าตายได้ก็ดี เป็นความรู้สึกที่แย่แบบอธิบายไม่ได้จริงๆ แต่ก็พยายามยิ้มต่อหน้าคนอื่นแม้จะแย่มากแค่ไหน ทรมานสุดๆ
ไม่ใช่เลย
มันคือข้างในที่โดนกระชากวิญญาณ.....โดนที่ยังหายใจ/กินข้าวได้/ทำภารกิจต่างๆในชีวิตประจำวันได้.....แต่ไร้ความรู้สึก
รู้อย่างงั้นจริงๆเลยคะเหมือนข้างในมันตายไปเเล้ว รู้สึกตรงกับใจมากเลย_
ฟัง r u ok มาตั้งนาน ตัวจริงพี่ดาวดูดีกว่าที่คิดอีก
ลึกซึ้ง คิดนั่ง จนนิ่ง ในแต่ละเรื่อง ที่คนนี้ คนนั้น ได้คิดเสดอย่างไร
จัดการได้ดี รึไม่...
รู้ทาง เลือก ช้อยที่ดี รึไม่...
รู้ขั้นตอนที่ทำได้ รึไม่...
โดยมีผู้สนับสนุนจริง รึไม่...
เรื่องนั้น จาเสดได้ดี กว่าเสียสิ่งที่ไม่ควรเสีย รึไม่...
เพื่อให้ใครเข้ามาจัดการแบบเสียประโยชน์ในมุมมองที่รู้ ที่มองเหน แบบเช่นไร เช่นเคย เช่นเดวกันซ้ำ ๆ🐽
เป็นช่วงเวลาที่เลวร้าย อยากให้ผ่านช่วงนี้ไปไวๆ ทั้งตัวเอง และทุกคน
ครั้งหนึ่งเคยคิดว่าอาการแบบนี้คือความเข้มแข็งเพราะในชีวิตคนเรามักจะเกิดการสูญเสียเมือสูญเสียเยอะมากๆจึงเกิดภูมิ/แต่คลิปนี้ทำให้รู้ว่าไม่ใช่ภูมิแต่เป็นการสูญเสียจิตความตั้งมั่น
ตอนนี้ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย เราไม่ได้อยากเป็นแบบนี้เลยแต่มันไม่มีจริงๆอะ อยากดีใจบ้าง มันไม่เคยออกมาจากความรู้สึกจริงๆเราต้องเสแสร้งเพื่อให้คนอื่นเห็นว่าเราดีใจแต่เราเฉยๆ ขนาดโดนมีดบาดยังไร้ความรู้สึก เหมือนว่าเราไม่เคยรักใครเลยแม้แต่ตัวเอง แค่อยากหายไปตลอดกาลแค่นั้นไม่ได้ต้องการอะไร
ขอบคุณค่ะ รู้สึกดีมากเลยยย
เดียวดาย อาดูร สิ้นสูญแล้วทุก ๆ สิ่ง
นั่นคือความรู้สึกที่เคยเป็น ไม่มีแรงจะลุกจากที่นอน ไม่หิว อยากแอบอยู่ในมุมมืด ไม่มีกำลังใจจะทำอะไร ไม่อยากพบหน้าผู้คน ตอนนั้นตัดใจจากคนรักเพราะเขาคบซ้อน เลิกเอง เจ็บเอง โดดเดี่ยวเคว้งคว้างมาก ผิดหวังในตัวเขา เสียใจเสียดายที่ทุ่มเท แต่แล้ววันหนึ่งก็คิดได้ว่าเราต้องออกมาจากจุดนั้นด้ายการเอาชนะตัวเอง เอาชนะเขาด้วยการทำให้ได้ดีกว่าเขา ให้เขาเสียใจเสียดายที่ทิ้งเรา แล้วก็ทุ่มเทเพื่อความตั้งใจนี้ ตอนนี้ทำได้แล้ว จิตใจเข้มแข็ง เข้าใจโลก เข้าใจตัวเองและคนรอบข้างมากขึ้น
บางอย่างทำให้เราตายไปทีละนิดเเต่เรากลับไม่ทันได้เข้าใจมันอย่างจริงใจเเละมองข้ามตัวเองในเวลาที่ยิ้มต่อคนอื่นๆ
เคยคิดว่าเรานี้เก่งขึ้น ปล่อยวางได้ทุกอย่าง มีอุเบกขาเป็นอารมณ์ // ที่จริงไม่ใช่ จับได้ เพราะเราไม่ได้เข้าใจโลกนี้เลย, แต่เป็นแค่การปิดกั้นตัวเอง เราก็แค่หนีความจริงอยู่
ถ้ามีอาการแบบนี้เป็นระยะยาว มีอันตรายอะไรมั้ยคะ
กำลังรู้สึกเลยค่ะ🥺
ขำตรงช่วง HR แต่ฟังไปฟังมาแล้วร้องไห้
สามีเคยเล่าเรื่องเศร้าๆให้ฟัง แต่เรารับรู้และรู้สึกแต่ไม่สามารถแสดงความเสียใจออกมาได้
สามีจึงขอกว่า why you are heartless? Never feel sorry about it??
😅😅 แต่เราคือทำใจไว้ก่อนที่เรื่องเกิดขึ้น จึงสามารถแสดงความเสียใจออกมาได้คะ🥲
ขอบคุณนะ
ขอบคุณมากครับ ❤️❤️❤️❤️
เป็นอะไรที่แบบ เสียใจ แต่ก็ไม่มีเวลามาอาลัยอาวรณ์ ทำต่อได้แต่แต่มันไม่ได้ดีเหมือนเดิม ต้องใช้เวลาแหละ
ตอนนี้ผมไม่รู้สึกกับอะไรเลยครับ แสดงออกว่าปกติดี แต่จริงๆมันไม่มีความรู้สึกต่ออะไรเลย
ลองใช้เห็ดเมาดูครับ สำหรับคนที่เป็นซึมเศร้าหรือไร้จุดหมายในการมีชีวิต เห็ดมันจะมอบคุณค่าแก่การมีชีวิตให้คุณ
น่าสน
เพิ่งเห็นชัดตาว่า หญิงที่ชื่อดุจดาว วัฒนปกรณ์ซึ่งได้ยินแต่เสียงมานานเป็นคนสวย คงมีแฟนหรือแต่งงานแล้วแหงๆ สวยขนาดนี้
จะว่าไปมันแยกย้ายเหมือนกันนะคะ อาการมันคล้ายๆคนเป็นโรคซึมเศร้า และก็อาการเหมือนคนเป็น PTSD
ความอ่อนโยนหายไป เลิกแคร์ความรู้สึกคน เลิกคิดแทนคน ไม่สนโลกใบนี้ มองหาเหตุผลของการมีชีวิตต่อไปเรื่อยๆ
เราเป็นแบบ ต้นไม้ต้นนึงที่โดนน้ำร้อนรดให้ ทุกวัน ๆๆ ก็ยืนเหี่ยวแห้งแม่งไม่ตายแต่ก็ ไม่โต😢..หืมม
มันเป็นคำที่ฝรั่งเค้าก็พูดกันมาตั้งนานแล้วนะคะ อารมณ์แบบอาการตายด้านอ่ะค่ะ
เราทำใจรับไว้
ขอบคุณค่ะ
เคยผ่านจุดนั้นมาแล้วครับ
ไท่เคยคิดมาก่อนว่าอาการที่ตัวเองเป็นอยู่มันมีชื่อเรียก และมีคนอื่นก็เป็นเหมือนกัน
เลิกใช้โทรศัพท์คับ หายแน่นอน
เราอยู่คนเดียวแม่มีแฟนไหม่ทำหมันแล้วแม่เขามีลูกไม่ได้เอาลูกเราไปเลี้ยงแม่ไม่เหงาแต่เราเหงาเราจะอยู่เพื่อ.ใครเหงาเศร้า
เจอหน้าแล้ววววววว
แต่ก่อนมีไฟ มีพลัง ตอนนี้เหมือนไร้ความรู้สึก
ทำลายจากภายใจ zeedzad
เหมือนกับ passive death wish อยู่ก็ได้ตายก็ดี
😢😢😢😢
Dead inside ~●■● ภาวะที่เกิดขึ้นได้เมื่อเราผ่านประสบการณ์ เมื่อได้บาดแผล...อยากใช้ชีวิตแต่ใช้ไม่ได้จนนิ่งและตายแต่ร่างกายและใจยังหายใจ
ภาวะzombie ●●●
6:45-10:07
10:45-14:00
ภาษาไทยน่าจะเรียกว่า ตรมใจ เจ็บอยู่ภายในเรื่อยไป
ผมรู้สึกว่าผมเป็นมาสักพักแล้วครับ ไม่ยินดียินร้ายอะไร ไม่รู้ว่ามันเริ่มตอนไหน ผมเริ่มรู้สึกว่าจริงแล้วผมไม่ได้รู้สึกจริงใจกับอารมณ์ใดๆของใคร ดีใจกับใครแบบปลอมๆ ขำปลอมๆ สนิทแบบปลอมๆ เหมือนแค่ทำให้มันผ่านช่วงเวลานัันๆไป แต่ผมไม่เคยคิดร้ายกับตัวเองนะครับ หรือผมเป็นอย่างอื่นกันนะ 55
ผมเสียทุกอย่าง ผมก็ทำไมไม่รู้ศึกอะไรเลย ทำไม
แง้ คุณฝ้ายไม่ใส่แว่น อะเหื้อออออ
เจอกับตัวเองเลยครับไอเรื่องวิ่งเนี่ยวิ่งโง่ๆแก้ปัญหาชีวิตจริงๆครับกว่าจะออกไปวิ่งโง่ๆได้นี้คือ dead inside จนเหนื่อยจนเบื่อตัวเองอะครับ เหมือนสมองมันเบื่อเวลาที่วิญญานเรามันตายจน Give a fuck แล้วตบหน้าวิญญาณเราแล้วบอกว่าเฮ้ยมึงอะเราต้องรีบเตรียมร่างกายไปสอบเตรียมทหารนะมึงมาวิ่งดิ๊แล้วก็ตีกับตัวเองจนใส่รองเท้าวิ่งถ่อสังขารมาวิ่งดึงข้อวิดพื้นออกกำลังกายจนแทบสลบอะครับกลับบ้านมาหลับเป็นตาย 55555555
เห้อ เอาให้สุดแม่ง
ตอไม้
ที่เป็นอยู่เพราะสังคมครอบครัว ไม่เคยได้ความรักตั้งแต่วัยเด็ก
หาคำอธิบายเพื่อพยุงชีวิตให้ตัวเองมาตลอดหลายปี.ขอบคุณนะคะที่ค้นคว้ามาตอบให้กระจ่างใจ"แม้จะต้องตั้งตรงไว้เหมือนต้นไม้ที่ถูกฟ้าผ่าจนรากชาแบบนี้ไปตลอดชีวิต.แม้คำตอบที่เหมือนเข้าใจอยู่ไกลๆก็ยังรู้สึกอบอุ่นในใจแว็ป!ว่ามีคำตอบให้ใจได้แล้วขอบคุณมากๆคะ🙏
มันรู้สึกเหนื่อยไม่อยากเอาร่างกายจิตใจออกไปปะทะกับอะไร
อยากฟังเรื่องไม่สบายใจเมื่อโดนคนอื่นสอดรู้สอดเห็นหน่อยครับ
อยากกลับไปเด็กเหมือนเดิมไม่ต้องคิดไร