Nauczyciel z Polski - kiedy Pan Kleks wejdzie za mocno
Вставка
- Опубліковано 27 бер 2021
- Przerywamy nadawanie ze świata polskich fantastów żeby pochylić się na chwilę nad ekscentryczną postacią z zupełnie innej beczki. "Nauczyciel z Polski" to najnowsza książka Jarka Szulskiego, znanego warszawskiego wychowawcy i pedagoga. Z każdego zakątka internetu płyną zachwyty i pochlebne recenzje, tymczasem to, co mam przed oczami, wzbudza we mnie na zmianę strach, śmiech i zażenowanie. Przygotujcie się na internetowe pasty opisane jako osobiste anegdoty; "dowcipy", których nie powstydziliby się youtubowi pranksterzy i kobiece narządy rodne odmieniane przez wszystkie możliwe przypadki. A także, niestety, opisy fizycznej przemocy wobec uczniów stosowanej w ramach wyjątkowych metod wychowawczych Jarka Szulskiego.
Patronite: patronite.pl/kasiababis
Instagram: / kasiababiscomics
Twitter: / kasiababis
Grupa na Facebooku: / chlebtuba - Розваги
Czekaj... to ten nauczyciel naprawdę istnieje :O??
Na kanale Elizy Michalik jest z nim wywiad. Tam mówi w sumie rozsądne rzeczy, chociaż sprawia wrażenie zaburzonego, ale składałem to na karb tremy i introwertyzmu.
Narcyz od rozwoju osobistego w tej chwili :D
Mieciu, kocham Cię i Gałgana! No homo! Odpowiedz mi proszę, wyślij cokolwiek, moje życie będzie complete. Marazm zniknie jak makiem zasiał. (Ale mi wstyd za takie błagania, ale to silniejsze ode mnie!!!)
w 30 minucie ogarnąłem że on tak na serio XD
czekaj... ta szkoła naprawdę istnieje :O?? na wycieczkę szkolną leci się samolotem do Gdańska, po tym jak się przyjechało z Zakopanego. Akurat na to rodzice musieli dać zielone światło i kasę. Bez zgody rodziców wiele bizantyjskich i szalonych pomysłów by nie przeszło. Nie chce przesadnie wybielać człowieka, ale gdzie rodzice?
Nie ma nic gorszego niż zmuszanie ludzi do "fajnych" zabaw kiedy jesteś "sztywniakiem". Serious SA vibe.
Jeden z powodów, dlaczego nie przepadam za weselami 😃
@@MrMattCoy Ja czasami poimprezować i społeczny być lubię aż za bardzo, ale myśl o 'typowo polskim' weselu czyni ze mnie introwertyka.
Typ przywłaszczający sobie Urban Legends po paru piwach w barze to już całkiem irytujący osobnik, ale typ który to później wydaje w formie książki to już jest kompletnie nowy lvl
W liceum miałam taką wychowawczynię, która uważała się za taką super młodzieżowa, prouczniowską. To były bardzo trudne lata. Nie przestrzegała moich granic, bo nie chciałam być przytulana, w ogóle nie rozumiała, że ja nie czuję potrzeby być w bliskiej relacji z nauczycielę. Dotykała ramion, waliła pięścią w biurku. Na siłę próbowała wciągać mnie w jakieś aktywności w których jako introwertyczka nie czułam się dobrze. Potrafiła moją mamę starszyć, że jestem nieśmiała, że mam problemu, że sobie nie poradzę. Są uczniowie, których takie zainteresowanie cieczy i czują się dobrze, ale są tacy jak ja którzy tego nie chcą. Najgorsze byly wycieczki, próbę na siłę integrowanie moja grupkę z innymi, podczas gdy my dobrze czułyśmy się same, granie na poczucie winy, albo cała klasa jedzie albo nie ma wycieczki.
I jeszcze odniosę się do słów, że można przytulać, gdy zapyta się o zgodę. Z tym kategorycznie się nie zgodzę. Uważam że nauczyciel nie powinien w ogóle nawiązywac bliższego kontaktu. Bo samo pytanie, może wzbudzić w uczniu takie uczucie, a co jeśli go odrzucę, czy nie zacznie się Mścic czy poczuje się urażony. To nie przedszkole.
Dokładnie. Ja sama wiem że byłam dzieckiem, które nienawidziło kontaktu fizycznego od obcych osób ale nie sądzę żebym wtedy np pod presją i przy całej klasie była w stanie powiedzieć zapytana o zgodę, 'nie'. Nawet będąc dorosłym możesz w niektórych sytuacjach czuć się głupio odmawiając przytulania komuś bo to jest np. uznawane za normalne. Nauczyciel nie powinien inicjować takich zachowań i jest to niedopuszczalne.
@@Elizabeth76335 tak, właśnie, żaden uczeń nie powinien być w sytuacji, kiedy zostaje naruszona jego prywatność dobre samopoczucie i musi postawiać jakąś granice, bo to znaczy, że ona już została naruszona.
Pytanie o zgode w takiej relacjii to raczej proba zwalenia odpowiedzialnosci na osobe, na ktorej wymuszono zgode. "Ale o co chodzi, przeciez sama sie zgodzila?"
Z przytulaniem to zależy od wieku. Gimnazjalistów i wyżej absolutnie nie! Małe dzieci w klasach 1-3 lub w przedszkolu czasem mogą mieć jeszcze taką potrzebę, ale trzeba być naprawdę na 100% pewnym, że dziecko jest z tym ok (np dziecko jest przylepą). W tym wieku dziecko nie zdaje sobie sprawy z tego, że nie może się tak przytulać do każdego.
Nie zgodzę się też, że nie należy integrować klasy. Nie ma nic bardziej wkurwiającego niż takie kółko wzajemnej adoracji. Jasne, nie wszystkich musisz lubić, ale z każdym musisz umieć współpracować i rozmawiać. I to, czy jesteś ekstrawertykiem, czy introwertykiem nie ma znaczenia. Ja jako ekstrawertyk też miałam w klasie osoby, z którymi nie lubiłam się zadawać (jako dorosły też mam takich ludzi dookoła) i uwierz też wolałabym otaczać się tylko tymi, których lubię. Ale tak się nie da.
Mega cię rozumiem, miałam dosłownie tak samo. Moja wychowawczyni tak się uwzięła na mojego kolegę, starając się na siłę wyprowadzić ze strefy komfortu, zmuszając do nadmiernej, przesadzonej integracji z osobami, których nie lubił i rozmawiając non stop z jego rodzicami na temat jego introwertyzmu, że biedak się załamał i totalnie zamknął w sobie. Do dzisiaj ma problemy z nawiązywaniem relacji.
Jeśli ktoś nie dostrzegał wcześniej konieczności wprowadzenia testów psychologicznych dla nauczycieli, to ten film powinien załatwić sprawę...
Dawno temu były. A nawet były na dykcję, prezencję i czy oddech ci nie śmierdzi. A potem przyszły styropiany. Chcieliście styropianów u władzy, to macie styropiane państwo.
w teorii brzmi to równie sensownie jak np. testy psychologiczne kandydatów do sejmu, ale boję się myśleć jak taki test by wyglądał przy obecnych rządzących, tworzony pod bacznym okiem Czarnka...
Problemem jest niestety wieloletnia negatywna selekcja do tego zawodu. Głównie ze względu na niskie zarobki, ci którzy chcieliby i mogliby nauczać z pasją, robią coś innego. Najgorsze jest, że z roku na rok, zawód jest coraz gorzej opłacany i coraz bardziej zbiurokratyzowany.
problem rozwiązałaby prywatna edukacja w całym kraju a nie chora państwówka
@@winogronobiae5825 Zacznij od rozwiązania problemu siana pod czerepem, które masz.
Jako dziecko, które zmagało się z lękami, nie przetrwałabym takiej wycieczki. Przez długi czas jedynym sposobem na w miarę normalne funkcjonowanie było dla mnie hiperdokładne planowanie i przygotowanie na wszystko, co się będzie ze mną działo. Ten gość albo uważał, że uczniowie będą czerpać siłę na te szaleństwa z jego zaczarowanej obecności, albo naprawdę miał kompletnie w dupie, co czują.
Ciekawe ilu ludziom zniszczył psychikę.
Ja bym zdechł, pan Szulski nie przewidział w ogóle że ktoś może nie być neuronormatywny. Mój autyzm by mnie po prostu zabił zawałem w wieku lat 15.
Miałem tak samo, jeżeli cokolwiek w czasie dnia nie było zaplanowane, to cały dzień był do wyrzucenia. Włosy mi stały na całym ciele jak słuchałem tych opisów. Kontakt fizyczny też dla mnie był dużym wyzwaniem w czasach gimnazjum i raczej nie miałbym siły mu się przeciwstawiać. Ta książka to jest horror.
imagine być znajomą z pracy tego typa i potem przeczytać to
Jako ofiara szkolnej przemocy zawsze miałam problem z tymi "fajnymi" nauczycielami. Najlepiej czułam się na zajęciach u nauczycieli, którzy potrafili zapanować nad klasą. Najgorzej wspominam takiego właśnie wyluzowanego wychowawcę z gimnazjum, co to sypał anegdotkami, zezwalał na wszystko i wprowadzał kumpelską atmosferę. Na jego zajęciach dochodziło do takich scen, że dziś bym po prostu zadzwoniła na policję widząc coś takiego. Chętnie bym przeczytała, jak Jarek Szulski poradziłby sobie z klasą, która naprawdę jest problematyczna. Z jego książki wynika, że miał sporo szczęścia do uczniów.
Mam takie same zdanie miałem podobne doświadczenia
czy chłop właśnie przyznał się do kilkunastu wykroczeń i zrobił to w książce? niesamowity człowiek
pracuje w elitarnym warszawskim liceum, więc zostanie uznany za ekscentryka i sprawa rozejdzie się po kościach.
No właśnie, dlaczego to jeszcze nie jest u prokuratury?
Pewien morderca raz opisał morderstwo którego dokonał jako "fikcja", przez co wpadł.
@@westangayidols Pewnie nikt nie zgłosił.
To jest realna osoba???? Słucha się tego jak marzenia "nijakiego" nauczyciela, który śni o swoich szalonych sposobach na uczniach. A tak poważnie - za połowę z tych zdarzeń powinien zostać zwolniony dyscyplinarnie ze szkoły, a druga połowa powinna włączyć lampkę alarmową uczniom i rodzicom. Jednego czego brakuje w tym tekście to pracy, osiągnięć uczniów. Jest to z jednej strony straszne, a z drugiej jakim cudem ten człowiek dostał uprawnienia pedagogiczne. Inną kwestią jest przemocowość polskiej szkoły, rutyna, utarte schematy, które trwają od XIX wieku. I stąd marzenia o "cool" nauczycielu, ale to nic nie ma wspólnego z pedagogiką, z nauczaniem. Można być Keatingiem, można być nauczycielem za którym uczniowie będą szli, ale naprawdę to nie są sposoby na osiągnięcia tego.
Jak dobrze, że ktoś to napisał. Przecież już za kilka z tych akcji powinien zostać zwolniony ze szkoły.... A moi rodzice gdyby byli świadkami kolejnych kilku opisanych zdarzeń byliby następnego dnia u dyrektora..
Przy takim intensywnym głaskaniu własnego ego przez autora aż dziw, że kartki książki nie są posklejane...
Zapewne 90% w tej książce jest zmyślone. Być może też, ów nauczyciel ma znajomych z "Kasty", więc jest nie do ruszenia.
moja nauczycielka w gimnazjum na godzinie wychowawczej lubiła urządzać grę w "plusy i minusy", gdzie każdy uczeń miał wstać i powiedzieć przy wszystkich, komu z pozostałych uczniów daje plusa, a komu minusa i to uzasadnić. Teraz mam prawie 30 lat, a do dziś wspominam to jako traumę.
Chyba inspirowała się polsatowskim reality show "Bar". Mam nadzieję, że osoba z największą liczą minusów nie musiała odpaść z klasy.
@@mariamaria-mj6rw nie miała takiej mocy, ale była żądna dram. Mnie się to kojarzyło z big brotherem, ale tam był chociaż pokój zwierzeń i nie hejtowało się innych osób tak jawnie
bo byłaś minusem?
U mnie w 4 klasie przez chwile była wychowawczyni która wyjątkowo nie radziła sobie z nasza klasą (i sama ze sobą tez nie za bardzo) i pewnego razu kazała nam usiąść w kółeczku i zrobić rachunek sumienia. Jak dobrze pamietam to chodziło o to żeby powiedzieć co się ostatnio niedobrego komuś zrobiło. Od samego początku wydawało mi się to mocno szemrane wiec jak przyszła kolej na mnie wyraziłam swój sprzeciw poprzez powiedzenie ze „moje sumienie to moja sprawa” na co panią zatkało na chwilę po czym kazała reszcie klasy powiedzieć czy ja im coś zrobiłam xD na szczęście zaraz potem zadzwonił dzwonek, babka nigdy więcej nie powróciła do praktykowania takich dziwnych metod wychowawczych, kilka miesięcy później miała załamanie nerwowe i sama odeszla, a matka jednej z koleżanek mnie pochwaliła i powiedziała ze dobrze zrobilam. Ale do tej pory pamietam w jak niekomfortowej i nieprzyjemnej sytuacji się wtedy wszyscy znaleźliśmy i gdyby tylko to poszło o krok dalej mogłoby się poważnie odbić na czyjejś psychice.
Moja wychowawczyni w gimnazjum pytała nas, jakie dana osoba powinna dostać zachowanie. W mojej klasie było kilka dziewczyn, które dręczyły kilka innych dziewczyn. Jedną z ich metod, żeby dowalić mi było ciągłe namawianie wychowawczyni, żeby za coś dała mi pałę, albo uwagę, więc to było oczywiste, że nie będą obiektywne w ocenie. I w ogóle co to za praktyka, żeby to uczniowie decydowali o takich rzeczach, zwłaszcza w klasie, w której bullying jest widoczny gołym okiem. Myśmy się tam niecierpiały.
A żeby było zabawniej, to najgorsza z tych bab dostała wzorowe, bo wygrała pierdylion olimpiad franciszkańskich XD
Lol, wszystkie te historie są spod znaku "of all the things that didn't happen, this didn't happen the most"
Najbardziej przeraża mnie to, że ten koleś jest uznawany za wielkiego i przełomowego nauczyciela. Jakoś nikt nie mówi o tych uczniach, którzy mają traumę dzięki temu 'genialnemu' wychowawcy.
Czy ktoś zna jakieś opowieści uczniów? Bo z zewnątrz ta sytuacja wygląda dość toksycznie, ale jestem ciekaw jakiś świadectw. EDIT: Kasia o tym wspomina. Nevermind.
Tak. Można sobie zerknąć na oceny książki na Lubimyczytać :(
Tu też: krytykapolityczna.pl/kraj/ewa-narozniak-klopoty-z-nauczycielem-z-polski/
Gdzie się o nim mówi? Dla mnie dotąd (do momentu pisma przedsądowego, o którym widziałam post na FB), był to anonim.
@@PKowalski2009one wyglądają tak jakby Szulski sam je sobie napisał
Nauczyciel z polski Michaelem Scottem szkoły
Jezu tak
idealne porównanie
@@mrv5283 haha dziękuje :)
Dokładnie o tym samym pomyślałem xDDD
same energy
Ten uczuć, gdy myślisz, że Snape z Pottera byłby lepszym nauczycielem.
ja miałam skojarzenia z Lockhartem 😂 jeśli kiedyś pomysleliśmy, że ta postać była zbyt żenująca i przerysowana, to co powiedzieć o tym?
Ciche i nieśmiałe dzieciaki musiały czuć się strasznie niekomfortowo
Ciche i nieśmiałe dzieciaki często się czują niekomfortowo
@@TheWytautas tak,ale to nie powód żeby dokładać im stresu
Jako jego były uczeń i introwertyk, i cichy chłopak, i nieśmiały chłopak, mogę z ręką na sercu powiedzieć, że dzięki niemu było mi jedynie łatwiej. Każda lekcja geografii to był zastrzyk wesołości. Zwykłe czytanie na przerwach przeradzało się w pasjonujące rozmowy i żarty. Pan Szulski pomógł mi się trochę bardziej otworzyć i był jedną z niewielu osób, którym mogłem się zwierzyć. To był też mój własny wybór - sam mu zaufałem i rozwinąłem przyjaźń. Niczego nie żałuję, gimnazjum było mi z nim lżejsze.
@@piotrkulagowski4414 czyli Pan Szulski niczym Piłsudski. Ciężko jednoznacznie określić xD
@@piotrkulagowski4414 Ok,dobrze słyszeć że są osoby którym znajomość z tym nauczycielem wyszła na plus
A odnośnie wycieczek, które odbywają się niezgodnie z terminem, rozumiem, że nikt nie miał poza szkołą żadnych innych zajęć, zobowiązań? Ja np. w gimnazjum chodziłam do szkoły muzycznej, na warsztaty literackie, przez jakiś czas również szachy. Taka sytuacja, gdzie bez przygotowania następuje zmiana planu, byłaby dla mnie mega stresująca.
Gdybym trafiła na takiego nauczyciela w moich latach młodzieńczych, szkoła zmieniłaby się w koszmar. Całe życie miałam chore serce i duży wysiłek i niewyspanie nie wchodziły w grę. W "normalnej" szkole dało się moje życie dostosować, na wycieczkę w góry mogłam nie jechać, a niespodzianki są po dziś dzień dla mnie koszmarem, bo zaskoczenie mnie stresuje, a stres wzmaga arytmię. Takie liceum by mnie mogło zabić, a już na pewno by mnie wyobcowało z grupy. Obłęd. Ten facet to psychopata.
Dokładnie, te "metody" ewidentnie są układane pod uczniów pelnosprawnych, neurotypowych i ekstrawertycznych, ale przecież nawet takie osoby miałyby bardzo ciężko (np z planowaniem życia prywatnego, albo ogarnianiem fochow nauczyciela).
Jako uczennica pełnosprawna, neurotypowa i maksymalnie ekstrawertyczna (a przy okazji przewodnicząca szkoły o takiej samej strukturze i elitarnym charakterze, tylko z innego miasta), nie tylko nie chciałabym brać udziału w takich hucpach, ale jeszcze zamieniłabym życie tego typa w piekło i najwyżej uciekła do innej szkoły po zaangażowaniu kuratorium i innych instytucji. Takie osoby nie powinny mieć kontaktu z młodzieżą, a tym bardziej z pozycji autorytetu.
@@zos5409 chucpa, חוצפה
Koleś w ogóle nie bierze pod uwagę, że jego uczniowie to.. ludzie? Na przykład? I mają własne problemy, bariery. Najbardziej mnie przerażają te historie o wbijaniu uczniom do domu. Imagine, że nie pojechałeś na wycieczkę, chillujesz sobie w domu, a nagle wbija ci nauczyciel I ludzie z klasy. Ty akurat walisz konia, stary siedzi w gaciach, matka śpi, a psu leci piana z pyska, no świetny koncept
Znaczy akurat wydaje mi się że w takich wypadkach by tego nie robil
Nie daje mi spokoju kwestia rodziców, zwłaszcza w kontekście wycieczek niespodzianek. Również, tak zwany "wjazd na chatę z ekipą" jest dla mnie nie do pomyślenia.
O tym samym ciągle myślałam! Wpadaliśmy po wycieczce, nawet w środku nocy... Jaki normalny dorosły człowiek wpuszcza do domu bandę ludzi? I po co? Albo Ci rodzice są też trochę nim oczarowani, albo się bali ze jak nie pozwolą na takie głupoty to będzie się mścił na ich dziecku potem...
Kurna, moja matka nigdy by na to nie poszła. No i by powiedziała mi o tej wycieczce-"niespodziance"
Też się nad tym zastanawiam. Coś musi być na rzeczy, bo jak uwierzyć że rodzice dzieciaków z elitarnej placówki to same kołki.
Może prestiż tej placówki powodował, że rodzice nie chcieli się sprzeciwiać, albo po prostu nie chcieli żeby ich dzieci zostały klasowymi "lamusami". Chyba nie jest to wynik braku zaangażowania rodziców w życie ich dzieci, bo te cytaty wskazują że rodzice w tym zwyczajnie uczestniczyli. Nawet jest mowa o libacji alkoholowej nauczyciela z rodzicami.
Jakaś megakumulacja raisedbynarcissists/educatedbynarcissists, czy co? Masakra.
Wjazd na chate z ekipa to mi mogli zrobic moi najblizsi przyjaciele lol
Jest szansa, że rodziców też omamiał. Ci którzy się postawili - jest szansa że tych dzieciaków nie nachodzili po wycieczce. Ci którzy byli podatni - przychodził do dzieciaków a rodziców coraz bardziej wkręcał w tą grę. W pewnym momencie, dorosły człowiek też ma problem aby się wycofać bo musiał by przyznać się przed sobą że został zmanipulowany. A to bardzo trudne.
Gimnazjaliści przytulający się do nauczycieli? Dziwnie się aż poczułam, jak sobie pomyślałam, że moi ulubieni nauczyciele z gimnazjum mieliby mnie przytulać.
Jestem pewien, że na przytulaniu się nie skończyło, ale gość ma trochę więcej oleju w głowie, niż gwiazdor TVPiS piszący o swoich przygodach z dwunastoletnią Tajką, i powstrzymał swoje grafomańskie zapędy tam, gdzie zaczyna się art. 200 kk.
@@IcekPanNaPolin A więc ktoś powinien się tym zainteresować, bo już to co typ napisał jest obrzydliwe, ktoś powinien go prześwietlić.
@@szarykruk4753 Taaa... W tym k(s)raju "każdy ma pokusy", "dzieci lgną, szukają miłości, i drugiego człowieka wciągają, gubią", a gwiazdor TVPiS w autobiografii wydanej A.D. MeToo rozpisuje się o przygodzie z dwunastoletnią Tajką (DWUNASTOLETNIĄ TAJKĄ), to czego oczekujesz? Dobrze, że nie poszedł na księdza, bo tam miałby hulaj dusza, piekła nie ma.
u mnie w podstawówce nauczycielka chemii przytulała niektórych uczniów w 8 klasie. Dziwnym trafem tylko chłopców. Żaden nie był specjalnie zachwycony bo była starą babą. Ale to były lata 90, więc człowiek nic z tym nie robił.
Brakowało mi historii, gdzie do klasy wchodzi Quebo oraz Taco i są zazdrośni, bo Szulski już do nich nie wydzwania po nocach.
❤️
LOOOL :D Cudowne!
te dialogi to chyba inna forma "y/n" z wattpada
W tej historii szczególnie uderzyła mnie bierność rodziców. A właściwie nawet gorzej - ich współpraca z przekraczającym ogólnie przyjęte normy nauczycielem. Bo niezależnie od tego, jak bardzo porąbane były niektóre pomysły pana Szulskiego, to zadaniem rodziców jest zapewnienie dzieciom bezpieczeństwa i postawienie tamy pomysłom, które mogłyby je skrzywdzić. A jednak pozwalali na to, żeby np. nauczyciel wraz z całą klasą wparował o 6 nad ranem do sypialni dziecka, albo żeby mimo lęku przed lataniem, dziecko wsadzono bez uprzedzenia do samolotu. Żeby dziecko okłamywano, manipulowano nim, żeby dorosły facet wydzwaniał do młodych dziewcząt wieczorami, w dodatku nie zawsze na trzeźwo. Gdzie byli rodzice? Dlaczego nie powiedzieli "dość"? Dlaczego czynnie pomagali w organizacji ekstrawaganckich przedsięwzięć nauczyciela? Nikt nie dostrzegł, jak dziwne i potencjalnie szkodliwe były niektóre z nich? Bali się presji otoczenia? Nie chcieli wyjść na zaściankowych, mało postępowych? Niegodnych, by ich dzieci uczyły się w szkole uchodzącej za elitarną? Czy zadziałały (zachowując wszelkie proporcje) analogiczne mechanizmy wyparcia, które nie pozwalały niektórym niewykształconym rodzicom z małych miejscowości uchronić dzieci przed przemocą ze strony ustosunkowanych w miejscowych społecznościach kapłanów?
Nie wiadomo, czy wszystkie opisane sytuacje zdarzyły się w rzeczywistości, czy tylko zaistniały w fantazji autora.
p
To jest siła manipulacji ...
Byłem introwertycznym i bardzo mało asertywnym gimnazjalistą z niskim poczuciem własnej wartości, więc właściwie wszystkie przytoczone tutaj anegdoty i sytuacje szkolne brzmią dla mnie jak jakiś koszmar. Szacunek za to, że przebrnęłaś przez tą książkę i jeszcze nagrałaś o tym taki dobry materiał.
Te historie przypinają mi chrzest na obozie harcerskim, tylko on trwał jedna noc a nie trzy lata
O tym samym pomyślałam.
Przykro mi, że cię to spotkało. "Chrzty obozowe", "chrzty kolonijne" i inne tego typu cudowne zabawy powinny już dawno odejść do lamusa i nie wiem, co mają w głowie opiekunowie przyzwalający na takie hece czy wręcz biorący w nich udział.
Z pozycji instruktura ZHP przepraszam.
@@Ithil7 wiem, że nieco późno odpisuję, ale jako osoba, która przeżyła 2 chrzty, muszę zabrać głos. Osobiście uważam, że są to świetne wspomnienia i za nic bym ich nie oddała. To są właśnie rzeczy, które się wspomina po obozach xD
Przynajmniej z mojej pozycji, aczkolwiek wiem, że nie wszystkim osobom to pasowało - w zależności od organizatora, wydaje mi się, że były przyzwolenia na nie branie udziału, jeśli nie było się w stanie
@@anonimka4270
Jak dwa chrzty, toż to oszustwo! >:
Boli mnie to że reklama tej książki znalazła się w gazecie "Psychologia nastolatka", i była reklamowana jako zabawna historia pomagająca w dojrzewaniu, haha
Sromobus
Ta anegdotka o wymiotującym facecie jest z "Księgi śmiechu i zapomnienia" Milana Kundery. >.>
Przynajmniej jest oczytany ✌️
A tak w ogóle to chyba też odwołanie do "Mdłości" Sartre'a. Zagrywka w stylu 'paczcie kurde jaki ze mnie erudyta, nomanie sam nie wierze'.
27:03 imagine spać w bieliźnie, albo w podwiniętych ubraniach i pierwsze co wiesz jak się budzisz to to że nauczyciel się na ciebie gapi...trauma do końca szkoły check ✔️
Mi już w gimnazjum zdarzało się spać bez niczego, nie wyobrażam sobie takiej traumy, jakby mi nauczyciel z klasą wbił w takim momencie
mój nauczyciel z liceum nas straszył, że jak ktoś często nie pojawia się na jego lekcji lub coś jest "z nim nie tak" to zdarzyło mu się wbić do niego na chatę bez zapowiedzi z odwiedzinami. ale w to nie wątpię bo typ był psychopatą i dalej uczy, wszyscy boją się mu postawić, bo to jest ten cool nauczyciel 😎
Ta ale musiał ktoś go wpuścić.
jo cie prosza, ja od 2giej liceum spałem na golasa z powodu problemów z przeciążeniem sensorycznym, nigdy bym więcej do szkoły nie poszedł
Dosłownie, imagine jak rodzice i dyrekcja by się zesrali gdyby na miejscu tego chłopaka była jakaś dziewczyna :")
Bardzo rzadko piszę jakiekolwiek komentarze, tym bardziej na UA-cam, ale dokładnie w 47 minucie zapauzowałem żeby zrobić przerwę. Z minuty na minutę robi się coraz mniej śmiesznie i coraz bardziej przerażająco. Aż obawiam się co będzie dalej... i uwaga pisze to nauczyciel z 10 letnim stażem. Wszystko co do tej pory usłyszałem to jedno wielkie WTF. Nie wyobrażam sobie takich zachowań i akcji ze strony nauczyciela. W zasadzie mam wrażenie, że niemalże każda opisywana (cytowana) rzecz była robiona dokładnie tak jak nie powinno się jej robić w danej sytuacji.
6 lat pracowałam w szkole państwowej, teraz wyłącznie szkoły językowe. I to, co słyszę, przeraża mnie.
Witamy w postępowym świecie.
Oglądając ten film czułam ogromne obrzydzenie... Koleś powinien zostać rozliczony z tego, jak traktował swoich uczniów. Nauczyciel jak z psychodelicznego horroru.
Kiedy przytoczyłaś historyjkę z internetu, która znalazła się w książce byłam przekonana, że to wszystko to fikcja. Kiedy Ewa powiedziała, że rzeczywiście były takie inby jak wycieczki niespodzianki to już nie wiedziałam co myśleć. Nie wyobrażam sobie, żeby moja mama zgodziła się na takie coś.
Dokładnie, ciekawe czy jacyś rodzice próbowali wnosić skargi. Gdyby mój wychowawca w gimnazjum dzwonił do mnie o 23 to nie wyobrażam sobie, żeby moi rodzice nie poszli z skargą do szkoły.
Troche inne czasy. Jeszcze twoich dziadkow nauczyciele lali z aprobata rodzicow.
@@IcekPanNaPolin kobieta z którą Kasia prowadziła wywiad mówiła chyba, że ona była w szkole 15 lat temu, czyli ok 2006. Ja też byłam wtedy w szkole i takie rzeczy nie były wtedy normalne.
@@IcekPanNaPolin i czego to dowodzi, że 50 czy 60 lat temu nauczyciele bili uczniów po rękach jak byli niegrzeczni? To o czym mówimy działo się w przeciągu ostatnich 15 lat
Akceptacja rodziców i dyrekcji szokuje mnie o wiele bardziej niż same wyczyny tego gościa. Jak również zachwyt nim dziś, podczas gdy powinien się raczej mocno obawiać mówić o tym, co robił.
Cóż za piękne romantyzowanie przekraczania granic innych osób przez osobę mającą widoczny problem z radzeniem sobie z własnymi emocjami.
Tacy natchnieni nauczyciele byli najgorsi w mojej edukacji, a najlepiej wspominam najbardziej "sztywne" nauczycielki, który trzymały dystans z uczniami i potrafiły przekazać jasno swoją wiedzę. Już z moimi natchnionymi nauczycielami czułam się niekomfortowo, odmawiając zajęć integracyjnych i wycieczek - chyba na takiej byłam raz, a następnie bardzo stanowczo odmawiałam wszystkich kolejnych (przy ogromnych naciskach ze strony zarówno nauczycieli, wychowawców jak u uczniów. to się nazywa kurła silna wola, nawet na studniówkę nie poszłam, takiego wała). Nie wyobrażam sobie sytuacji, gdzie podczas tych "wspaniałych aktywności" towarzyszyłaby mi jeszcze taka niepewność - bo jestem pewna, że taki geniusz miałby jeszcze marzenie zaciągnąć mnie podstępem na taką wycieczkę (już nie mówiąc o takiej abstrakcji jak odwiedziny w domu, gdzie ja nigdy nikogo z równieśników nie zaprosiłam do siebie z własnej nieprzymuszonej woli).
Słuchanie tego było nieustającym koszmarem i nie rozumiem, jak można jako dorosły człowiek tak się zachowywać (ZAZDROŚĆ wobec uczniów, że z kimś innym się dogadują??) i jeszcze udawać, że się wychowuje dzieci. I uczy czego, zaborczości, braku granic i respektowania indywidualizmu jednostki?
Również wolałam tych "sztywnych" nauczycieli, którzy każdego traktowali tak samo potrafiąc przekazać wiedzę bez lansowania się przed nastolatkami (studniówkę też ominęłam...)
Ja miałam podobną nauczycielkę z polskiego. Młoda, po studiach, chciała być cool i dotrzeć do niepokornych i repetujacych. Problem w tym, że nie pomogły zajęcia z interpretacji rapu, szczere rozmowy o literaturze, wspólne jaranie fajek. Nie nadążała że sprawdzaniem prac domowych "Sorry Ewa, twoja praca domowa została gdzieś na parapecie" (tekst do uczennicy). Uczniowie, do których chciała dotrzeć, ignorowali jej prośby o zachowanie ciszy, aż kiedyś rzuciła soczystą "kurwą" w trakcie lekcji. Nie piszę tego że złośliwości, bo lubiłam te nauczycielkę, ale na jej zajęciach panował coraz większy chaos.
Typ brzmi jak ten creepy szef z "The Office"... A przy anegdocie o bójce nauczycieli "Przygody Mikołajka" wydają się być wiarygodnym i realistycznym przedstawieniem szkolnego życia. Strasznie, że ani rodzice, ani szeroko pojęty "system" nie byli w stanie ochronić dzieci przed patologią w wykonaniu tego fajnobelfra.
"Typ brzmi jak ten creepy szef z "The Office"... "
Yezu, oczywiście! Doskonała analogia. Toż to Michael Scott pedagogów
@@JanMichalSzulew Michael Scott przynajmniej dorasta na przestrzeni serii i mimo swoich wad, daje się lubić, bo wiesz, na czym mu zależy ;) Jeżeli już przypomina Michaela Scotta, to tego z pierwszej serii, który był kopią Davida Brenta z oryginalnego, brytyjskiego The Office.
O bójce to oczywiste nawiązanie do "Monachomachii".
To jest Michael Scott z pierwszego sezounu
Tak pół żartem, pół serio, ale gdzie byli rodzice?
Też się dziwię, że nikt nie dał mu w mordę przez cały ten czas. Chyba, że dał.
czyi? jego czy jego uczniów?
Taaaaak!!! Przez cały czas się nad tym zastanawiam!!! Facet stosował wszelkie dostępne metody manipulacji i ŻODYN rodzic tego nie zauważył? Szok.
Pamiętajcie, że psychopaci potrafią być bardzo urokliwi i charyzmatyczni ;)
Ta książka to mentalny auto-onanizm ego tego autora. Podziwiam, że ją przeczytałaś.
onanizm, bez auto ;)
ew. autofelatio :)
Publiczny onaizm aż do momentu aż ktoś zacznie klaskać
Maga komentarz:)
boze to wszystko brzmi jak jakas sekta, najgorsze jest to ze jego ksiazki w internetowych ksiegarniach maja bardzo dobre opinie i inni nauczyciele chwalą i podziwiają jego podejście, to przerażające
Kiedy przeczytasz Pana kleksa i wpadnisz na pomysł stworzenia sekty z własnych wychowanków
Najbardziej w tej całej sytuacji zadziwia mnie bierność rodziców tych uczniów. No bo o ile niespodziankowa wycieczka jakoś by może przeszła (rodzic mógłby myśleć to będzie fajna niespodzianka i nietuzinkowe doświadczenie) no to już odwiedziny całą klasą u uczniów w nocy albo wcześnie rano nie mieszczą mi się w głowie. Moi rodzice na pewno by nie wpuścili takiej czeredy do domu i złożyli skargę do dyrektora albo może nawet na policję o nachodzenie, a później poważnie zastanowili by się nad zmianą klasy/szkoły. Widziałam w innych komentarzach, że ludzie tłumaczyli to tym, że "takie to były czasy" ale ja jestem w zbliżonym wieku do gościa Kasi, chodziłam w tamtych latach do szkoły i nadal takie zachowania są dla mnie zupełnie abstrakcyjne.
Nie potrafię tego słuchać. Nie wiem Kasia skąd bierzesz siłę, aby to czytać, a potem to jeszcze komentować. Powodzenia!
Dobrze, że chociaż drzewa nie zostały na to poświęcone!
Niech czyta, jak może dojdzie do książek o tym dlaczego komunizm nie działa, dlaczego księżniczkowanie źle się kończy albo dlaczego marksizm to coś złego to skończy swoje pierdolenie.
@@Mr4hitch Ahahahahhahahahahahha
Jezu 100% racji
@@Mr4hitch ale to ty dzwonisz
Sam jestem nauczycielem który stara się być "cool". Siadam na swoim stoliku, żartuję i plotkuję z dzieciakami (które ja z kolei nazywam bombelkami), rzucam markery do nich (do, nie w) albo te zużyte do śmietnika przez całą salę. Staram się też tworzyć z nich grupę oraz dawać możliwość do podejmowania decyzji, chociażby w głosowaniu czy podjęciu rękawicy z projektami.
Uważam też, że nauczyciele powinni być różni - nieśmiali, odważni, wyszczekani, zabawni, starzy, młodzi, wysportowani, mili, surowi i każdy inny przykład. Chociażby po to żeby dzieci, które też są różne, mogły znaleźć wśród nich kogoś na kim będą mogły się wzorować i z kim będą czuły się komfortowo.
Dlatego tak bardzo niepokoją mnie w tym wszystkim opisy "zazdrości". Bo próba stworzenia jednego frontu we wszystkim prowadzi zawsze do wykluczenia części osób. Taka narkotyczna, "jedyna" opcja dla dzieci wydaje mi się znacznie bardziej szkodliwa w ich rozwoju niż chociażby "niespodzianki" bo paradoksalnie oducza je wyrabiania sobie własnego podejścia do problemów.
Jeszcze inną sprawą jest kontakt fizyczny. Wiem, że może to akurat moje "wypaczenie" ale ja zwyczajnie nie wyobrażam sobie przytulić dziecka, nawet jak płacze i potrzebuje wsparcia bez spytania go o to czy tego rodzaju pomocy potrzebuje (ja sam zawsze w takich momentach wolę być sam niż się przytulać, nawet do najbliższych, nie mówiąc o bądź co bądź obcych osobach).
No i alkohol. Wydaje mi się, że nauczyciel o ile nie powinien udawać, że nie pije (bo to tylko podsyca w dzieciach chęć zrobienia czegoś czego dziad od matmy nie robi) o tyle nie powinien raczej się chwalić tym faktem czy pokazywać się po nim uczniom. Bo takie podejście, w mojej ocenie, sprawia tylko, że alkohol z używki zostaje znormalizowany.
Na koniec jedno zdanie w kontrze. Nie uważam, żeby grupa musiała się dostosowywać do najsłabszej jednostki. W moim odczuciu poziom grupy powinien być wypośrodkowany, nie zaniżany. Wymagania i mierzenie się z nimi też są częścią wychowania.
Teraz już wiemy, jak czuł się Arnold w Magicznym Autobusie.
XDDDD
❤️
Typowy narcyzm, love bombing a potem odstawienie i foch.
Pomijając wszystko, jaką oznaka samouwielbienia wśród nauczycieli jest przymus nazywania sie przez uczniów per ,,profesor” kiedy jesteś maks magistrem XDDDD
tbh to na przykład u nas w liceum był po prostu taki zwyczaj, tak się przyjęło - bardziej jako rola niż jako tytuł. i w sumie odpowiadało mi to bardziej niż "proszę pani/pana" :"D
Generalnie nigdy nie lubiłem honoryfikatów, ale profesorze/profesorsko jest o tyle lepsze, że nie ma kontekstu zależności władzy jak per pani/pan.
@@pawebernaciak1581 z tego co widziałem większość i tak mówi "panie profesorze/pani profesor" więc nie dość, że honoryfik, to pan/pani jest zachowane również.
To jest akurat kalka z języka francuskiego - a w Polsce w XIX wieku wiele, zwłaszcza prywatnych szkół, było wzorowanych na francuskich szkołach - gdzie "professeur" znaczył tyle co "nauczyciel". Jak wpiszesz w jakiś internetowy translator "nauczyciel języka francuskiego" to maszynka zapewne wypluje "professeur de français".
@@PeterVonDanczk hah nie muszę, wystarczy że wyjdę z mieszkanie by usłyszeć La Belle Province 😅 tabarnak!
Zachowanie tego nauczyciela to jedno, ale jestem podwrażeniem i niemiej przerażona zachowaniem rodziców. Że oni w ogóle zgadzali się na to wszystko
Może dlatego, że manipulacja i przemocowe relacje w hierarchii w Polsce to codzienność i takie podejście w szkole pasowało do ich "normalności"? Tak totalnie i laicko gdybam sobie.
@@cybermbebe twoja odpowiedź tylko wzmaga we mnie niepokój związany z tym konstruktem rodzinnym, który nie zważając na uczucia i psychikę dziecka, pod żadnym pozorem nie chce odbiegać od "normy" :c
Im bardziej szkoła ma "Elitarny" status, na tym więcej nauczyciele sobie pozwalają.
Dodatkowo takie poczucie że nauczyciel jest wykształcony i ,,wie co robi"
@@lordbaysel3135 No nie wiem, chodzilam do lodzkiego Kopernika, i nauczyciele nie pozwalali sobie na zadne dziwne akcje. Jedynym przykladem "pozwalania sobie" na cos nietypowego byl moj nauczyciel matematyki, ktory sobie kompletnie odpuszczal tlumaczenie materialu w zrozumialy sposob i oczekiwal, ze sie klasa sama nauczy z podrecznika (spoiler alert: wszyscy i tak dawali rade). To by bylo absolutnie chore w przecietnym liceum i w ogole by nie przeszlo, ale w mat-fizie pelnym ambitnych uczniow to byla tylko okazja, zeby sie wiecej nauczyc.
Moja częstotliwość chodzenia w gimnazjum nie była najlepsza, ale gdybym miała takiego nauczyciela, to bym przeszła na edukację indywidualną i byle nie z nim.
Czy Pan jest niedoszłym ratownikiem? Bardzo lubi być nazywany SORem. XD
XD
Hahahahahahah
Oglądając materiał (książki nie czytałem) mam myśl że facet wzorował się na mandze/anime Great Teacher Onizuka. Koment napisałem po półtorej godziny filmu i co mnie dziwi ani razu nie było powiedziane czy był dobrym nauczycielem geografii. Ani razu nie było powiedziane czy umiał przekazać wiedzę. Jedyne co się pojawia to jego dziwna wizja "kumpelostwa" z uczniami
Szczerze współczuję nauczyciela i przykrych przeżyć. Myślę, że niejedna bardziej wycofana osoba spędziła noce na płakaniu ze stresu na tych wszystkich wycieczkach, a poza tym jak takie coś wpływa na zaufanie do nauczyciela, kiedy nigdy nie robi tego, co obiecuje?
To jest zupełnie przerażające, szczególnie fragmenty o nagłym przemieszczaniu się w nieznane miejsca, wybudzaniu w środku nocy, braku informacji o tym co się będzie działo. To odbiera jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa. Rozumiem, że elitarna szkoła, rodzicom zależało by dzieci ją skończyły, ale gdyby wychowawca odwalał takie numery, to zakładam że moi rodzice i rodzice większości moich znajomych bywaliby u dyrektora średnio raz w tygodniu jak nie częściej. Pomijając fakt, że gdyby zwalał się nagle na łeb w środku nocy, to pocałowałby klamkę.
Jako wychowanka akademii pana Kleksa w wersji light, siedzę teraz z masą emocji.
Z jednej strony czuję taką znajomość części zachowań, przytoczonych w książce, jakby to było o mojej szkole a z drugiej jestem pełna ulgi, że wycieczki-niespodzianki czy nieproszone przytulaski mnie ominęły.
W mojej szkole była masa świetnego podejścia do ucznia. Indywidualizm, nie stawianie największej wagi na oceny, wpajanie obywatelskich postaw czy uczenie, że błędy można naprawić.
Szczególnie podobało mi się to okazywanie ludzkiej twarzy przez nauczycieli. Jakieś niegroźne anegdoty („byłam w sobotę na koncercie Podsiadło z panią x” czy „bardzo lubię grać w grę y wieczorami, ale nie jestem w to dobra”), dodawanie się z uczniami do znajomych na FB, przyznawanie się do błędów na forum klasy. Organizowanie maratonów filmowych z herbatą i ciastem dla tych, co nie jechali na wycieczki. To wszystko sprawia, że naprawdę tych ludzi ciepło wspominam.
Ale były też złe rzeczy. Zmuszanie do dodatkowych aktywności - szczególnie szkoła umiłowała sobie jedną dziedzinę i otoczyła ją swego rodzaju kultem. Zajęcia z niej były „nieobowiązkowe”, czyli trzeba, a jak nie chcesz to będą wzbudzać w tobie poczucie winy dzień w dzień. Bo jak to, nie chcecie? To wszystko dla Was, a wy nie doceniacie! Tu chodzi o wspólnotę i integrację, a Wam nic nie pasuje.
Nauczyciele obgadywali się wzajemnie przed klasą; obgadywali również jednych uczniów przed innymi. Byli również nieszczerzy i chyba próbowali udawać ludzi, którymi nie są.
Wspomniałam też o tym, że fajnie organizowali czas dla osób, nie na wycieczkach. Ale jak to mówią - wszystko, co fajne szybko się kończy i to się skończyło. A zaczęło się uporczywe namawianie. I namawianie rodziców na zebraniach, aby nas przymuszali.
Oglądaliśmy również „Stowarzyszenie...”, a nauczycielka, która nam to puszczała, była wręcz zachwycona tym konceptem. Kazała nam wspólnie powtarzać „oh capitan, my capitan” po bohaterach, czasem nawet kilka razy pod rząd. Do dzisiaj nie wiem, co o tym myśleć.
Różne „eksperymenty” też były u nas na porządku dziennym. Raz np na zajęciach ogłoszono, że dyrekcja będzie zabierać wszystkie telefony. Bo tak i już. Bo może. Byliśmy przerażeni, ale też rozgoryczeni, że przecież tak nie można. Nasza klasa przygotowała pismo sprzeciwiające się z powołaniem się na różne ustawy i chcieliśmy je przedstawić dyrekcji od razu na przerwie. Ale przed dzwonkiem nauczycielka się roześmiała i powiedziała, że to tylko taki „śmieszny” eksperyment. I że nam gratuluje, bo wyszło super i że możemy być z siebie dumni. Tylko jakoś nie czuliśmy tej dumy.
Mam straszny dysonans, gdy myślę o swojej szkole. Cały czas mam gdzieś w głowie, że przesadzam i że było fajnie. Ale jednocześnie nie daje mi to wszystko spokoju. Wyznania Ewy sprawiają, że się boję o to ile jest jeszcze takich nauczycieli i szkół - „fajnych” i „nowoczesnych”, które zostawiają dzieci z traumą.
Musiałem sobie robić przerwy na spacery po domu. Żeby rozchodzić ból krindżu.
To brzmi, jakby autor tej książki był przywódcą jakiejś sekty. Wiele jego zachowań z resztą świetnie się wpisuje w model BITE opracowany przez Stevena Hassana a służący do oceny, czy jakaś grupa ma cechy sekty.
Który normalny nauczyciel idzie do domu uczennicy robić jej z rodzicami niespodziankę? Abstrahując od tego, że brzmi to jak historia wyssana z palca (dodając to masło orzechowe i psa), ale nosz kurna!? Czy ten człowiek nie ma własnego życia? nauczyciele też mają rodziny i nie chce im się jeszcze siedzieć po lekcjach z uczniami, to nie są znajomi. Dorosły facet, który się kumpluje z nastolatkami to bardzo smutna rzecz. Niedojrzały człowiek... Gdyby jakiś uczeń miał prawdziwy problem, to poszedłby pewnie do osoby dorosłej, która ogarnia życie, poprosić o pomoc, a nie do Szulskiego...
Jezus
Historia z psem i uczennicą to legenda miejska, która pojawia się tu i ówdzie od czasu do czasu. Zamiast masła orzechowego może być również nutella, albo coś w tym stylu. Jest nawet taka książka, "Znikająca nerka - mały leksykon współczesnych legend miejskich", jeśli dobrze pamiętam, można tam znaleźć fragment poświęcony właśnie tej "anegdotce" - więc gość zmyśla równo.
@@verticillatum8976 trzeba nie mieć wstydu, żeby w swojej książce przytoczyć to jako prawdziwą historię i liczyć na to, że nikt się nie skapnie 😂😂
@@julka90bolec Dla mnie to jest takie puszczanie oka "coś tam napisałem, ale jakby co, to o tym psie też".
Kasia, dziękuję Ci ❤️ Po raz pierwszy od dawna, poczułam się zrozumiana... Parę lat terapii nie przyniosło takiego efektu jak ten film, choć oczywiście nie miałam aż tak mocnych przeżyć jak Twoja rozmówczyni.
Mój były nauczyciel, zapytany przez jednego z uczniów czy będzie się widział z jedną z nauczycielek (w kontekście ustalenia daty sprawdzianu) odpowiedział ,,Tak. Ale dopiero w nocy." 😒
W pierwszej liceum, bandzie dzieciaków jaką wtedy byliśmy, nauczyciel żartujący ,,hehe seksik" wydawał się cool i śmieszny 😒 Ale teraz, w kontekście moich późniejszych przeżyć z tym nauczycielem widzę, że to bardzo było poważne ostrzeżenie... Do dziś pamiętam poniżenie jakie czułam gdy ten sam nauczyciel zażartował przy całej klasie ze mnie, gdzie sensem żartu było to że nie podgląda mnie przez kamerkę w telefonie bo... nie jestem na tyle atrakcyjna (?) Przynajmniej tak to odebrałam wtedy 😑 Do dziś pamiętam śmiech całej klasy, własne poniżenie i mój sztuczny, udawany śmiech żeby jakoś wybrnąć z sytuacji...
Chyba nie muszę wspominać że ten nauczyciel był lubiany przez wszystkich, że bardzo nam (i mi także) zależało by być przez niego lubianym... Że miałam potworne wyrzuty sumienia gdy ten że nauczyciel już do końca nauki miał na mnie focha i traktował ozięble, zauważalnie inaczej niż resztę klasy żebym na pewno to odczuła.
nie minęło 20 minut, a przestałam ogarniać. jak pasty starsze od internetu przeplatane z własnymi wymysłami na poziomie humorystycznym wujka Zenka mają się do bycia wychowawcą szkolnym? co w tym pedagogicznego? nie wspominając o tej irytującej manierze pisarskiej XD
To dużo Ciebie ominęło, bo dalej to ociera się o art. 200 kk.
@@IcekPanNaPolin nie do końca rozumiem Twoją wypowiedź. zakładam, że przeczytał*ś ,,przestałam oglądać, zamiast ,,przestałam ogarniać" ^^
@@olak2354 Tak...
Ja pierdole, mam stany lękowe i zwykła szkoła to było dla mnie prawie za dużo, jakbym miała takiego nauczyciela to chyba by mnie tu dziś nie było 😖
To jak on opisuje to "uwielbienie" uczniów do siebie jest tach obciachowe że nawet słuchając tego mam ochotę zapaść się pod ziemię xD a już w ogóle ten kompletny egocentryzm gdzie niby uczniowie przycodzą się spytać czemu już ich nie przytula a on myślał że się o niego martwili xDDD to połączenie niskiego poczucia własnej wartości plus egocentryzmu jest nie do zniesienia
+1000000 punktów za miałczenie cenzorujące przekleństwa, pierwsze parę razy myślałam, że to Krowa albo Stefan xD
Yup, miauczenie wymiata
Co trzeba przyznać, w tej książce nie można mówić o "rozdzieleniu poglądów autora od treści".
Zawsze może zaczerpnąć z autorytetu TVPiS, który w swojej autobiografii rozpisywał się o tym jak chciał kupić od alfonsa dwunastoletnią Tajke (!!!), i powiedzieć, że to było zmyślone.
W pierwszej gimnazjum uczył mnie ksiądz, który prawie zawsze zasypiał lub mocno się spóźniał na lekcje bo grał całymi nocami w LOLa przez co wiecznie mieliśmy jakieś problemy i nie, nie uwielbialiśmy go.
Miałam bardzo podobnego nauczyciela. Takie chwasty powinny trafiać do więzienia. Nieważne, jakie są intencje, takie rzeczy są po prostu złe i zostawiają ślad na psychice, którego w dorosłym życiu bardzo trudno jest się pozbyć.
Jakie rzeczy masz konkretnie na myśli?
@@siaj92 nastawianie klasy przeciwko jednej osobie. Załatwianie problemów klasy i pojedynczych osób na forum klasy np. na godzinie wychowawczej. Zakładanie, że klasa jest już wystarczająco dojrzała, aby załatwić jakiś problem bez obecności nauczyciela w sali (ten cudowny pomysł zakończył się u mnie linczem). Wmawianie klasie, że są najlepsi w całej szkole i "jeden za wszystkich, wszyscy za jednego".
Ten człowiek ma chyba "po prostu" toksyczną osobowość narcystyczną. Nie powinien być dopuszczony do dzieci. Ohyda, nie jestem w stanie tego słuchać na raz, bez przerw. Podziwiam Twoje samozaparcie.
Narcyz nie przyznałby się do słabości, ja bym powiedziała, że był neurotykiem.
Narcyz przyznałby się do słabości jeżeli mógłby to wyrazić w taki sposób żeby zyskać jeszcze więcej atencji i uwielbienia. Neurotyk to moim zdaniem zbyt ogólne stwierdzenie
Aż się zastanawiam w którym momencie "Nauczyciel z Polski" wyciągnie Tiarę Przydziałów? Harry Potter wychodzi przy tym jak dokument XD
Marzyliście o życiu w świecie Harry'ego Pottera? No to macie tu Lockharta.
E: Pani Ewa jest super, jej opinia wniosła dużo do tematu. Propsy.
Jakub Wędrowycz polskich nauczycieli
Szulski ma prawdopodobnie zaburzenia narcystyczne. To, co usłyszał od terapeuty nie było tym, co terapeuta mu powiedział. To była reakcja obronna jego systemu wsparcia
Gdybym miała takiego nauczyciela, to nie wyszłabym ze swoich zaburzeń lękowych
Miałam taką wychowawczynię w gimnazjum katolickim. Doszło do takich sytuacji, że np. zabrała mnie na rozmowę o tym do jakich chłopców mam zagadać aby mieć kolegów, a nie tylko koleżanki. Raz wygoniła wszystkich chłopaków z mojej klasy i przy wszystkich koleżankach powiedziała że ( uwaga) ktoś z klasy równoległej chciał mnie zaprosić na bal gimnazjalny! Poza sprawami damsko-meskimi na godzinach wychowawczych chodziła po dziewczynach i sprawdzała czy mamy pomalowane rzęsy. Jeżeli się miało to wyśmiewała chęć noszenia makijażu. To było w gimnazjum, kiedy wszystkie dziewczyny czuły presję aby być ładną, lubianą osobą.
Wszystko działo się pod przykrywką takiego "rozrywkowego, żartobliwego" podejścia, bliskiej relacji z nauczycielem. Musieliśmy chodzić na dodatkowe imprezy po lekcjach, brać udział w jakiś dniach anioła itd. Ja byłam jedna z osób podchodzących najbardziej sceptycznie do tej wychowawczyni. Przez to często słyszałam różne komentarze pod swoim adresem ( a nie byłam szczególnie atrakcyjna i lubianą osoba- trzymałam się razem z parą innych cichych dziewczyn, bałam się większych grup oraz czułam się skrępowana bo większość żartów mnie nie bawiła )
Raz wychowawczyni wymyśliła zabawę podczas której mieliśmy określić najważniejsza cechę charakteru danej osoby. Co dała mi ? Że jestem cyniczna.
Ostatnio widziałam filmik, na którym moja była wychowawczyni opisuje swoją miłość do nauki oraz niesamowitą więź jaką nawiązuje z uczniami. To było bardzo podobne do tej książki.
W sumie nie tylko ona tak się zachowywała, większość tej szkoły korzystała wg mnie z toksycznego przekonania o tym, jakie katolickie gimnazjum powinno być. Np jedna nauczycielka chodziła do mojej wychowawczyni za każdym razem, jak nie powiedziałam jej dzień dobry na korytarzu. Szkoła była duża, bo połączona podstawówka, gimnazjum, liceum. Cała masa ludzi. Ale zawsze mnie wypatrzyła. Ksiądz z którym mieliśmy zajęcia dwa razy w tygodniu otwarcie śmiał się z jednej z dziewczyn która dużo się uczyła oraz nie była wygadana. Nie potrafiła nigdy odpowiedzieć mu tak, aby nie mógł jej potem wyśmiać. Główne wytłumaczenie przez ten długi okres szkolny to "przecież to tylko żart" i "wina powinna spaść na osobę obrażoną, bo zakłada złe intencje i to opresja". Ile dzieci w wieku gimnazjalnym miało czas aby zorientować że to może być nie w porządku?
Miałam trudna sytuację w domu więc nie miałam do kogo się poskarżyć. Trzy lata stresu i czucia się gorszym.
Przykre, mam nadzieję, że się trzymasz 😐
Dla ludzi, którzy nie wierzą że tego typu ludzie naprawdę istnieją - tak, istnieją. I wydaje mi się, że jest ich więcej niż wam się wydaje. Nie chce stawiać „diagnozy społecznej”, bo zwyczajnie nie ma do tego kompetencji ale jak dla mnie są to ludzie niedowartościowani, szukający uwielbienia i poklepania ich po ich wielkim ego. Wchodzą w bliski kontakt z młodymi ludźmi, bo to nimi idzie najłatwiej manipulować. Młody człowiek mający tak duża potrzebę akceptacji naturalnie lgnie do ludzi który go wysłuchają, delikatnie poprowadzą za rękę i wskażą „sens życia”
Skąd to wiem? Bo to kurwa przeżyłam, a skutki tej „relacji” musiałam leczyć na psychoterapii. Moim „duchowym opiekunem” nie był nauczyciel, lecz ksiądz przekonany o swojej bezkresnej zajebistości. Rozmawiał z nami na KAŻDY temat, deptał nasze życie prywatne, przeprowadzał jakieś krzywe rozmowy na kształt psychoterapii wypytując o nasz kontakty z rodzicami, własne problemy itp. nie maja do tego żadnego wykształcenia oraz wiedzy na ten temat. Łączył ludzi w pary (XD), dawał porady sercowe, manipulował nami i oferował rozmowy roztaczając przy tym taką aurę jakoby te rozmowy miały być najlepszym co nas w życiu może spotkać. Brzmi strasznie, prawda? Ano brzmi, ale w tamtym momencie KAŻDY łącznie ze mną dał się w to wciągnąć po uszy. Pisaliśmy z nim na fb, zwierzaliśmy się, czuliśmy jakbyśmy wreszcie było rozumiani. Moja historia zakończyła się tak, że ów ksiądz dowiedziawszy się że mam ojca alkoholika zalecił mojemu wtedy obecnemu chłopakowi, aby czym prędzej ze mną zerwał „bo mam popsute wzorce moralne i znajomość ze mną nic dobrego mu nie przyniesie”. Jak to zniosłam? Kurwa ciężko. Widząc toksyczność całej sprawy wyniosłam się z tamtą w trybie natychmiastowym i postanowiłam zerwać kontakt z każdym. Byłam postrzegana jako ktoś dziwny, z poroblemami i ogólnie bez kija nie podchodź. Zerwałam kontakt z każdym i starałam się poukładać sobie w wsyzysko w głowie, żyjąc w przeświadczeniu ze to ze mną jest coś nie tak (miałam 14 lat :))
Teraz już wiem ze to nie ze mną było coś nie tak tylko z człowiekim który chciał być w centrum uwagi i skrzywdził tym niemalże każdego. Z tego co wiem nikt już ze znajomych mi wtedy osób nie ma z nim kontaktu a sam ksiądz wkroczył na jakieś problemy kościelno-prawne (o ile to nie plota)
Wnioski: Uważnie obserwujmy komu pozwalamy pracować z dziećmi i młodzieżą bo jest to materiał niezwykle chłonny na wszelkiego rodzaju manipulacje
„Wypasanie kociąt” ❤️
Super was się słucha, wyczerpałyście temat tak, że ciężko cokolwiek skomentować. Koszmar, dość dobrze pamietam swoje gimnazjum, miałam szczęście mieć naprawdę super wychowawczynię - totalne przeciwieństwo pana „autora” omawianej publikacji. Ale jak wyobrażam sobie, że mogła (lub jakikolwiek inny nauczyciel) by się tak zachowywać to bierze mnie straszny cringe, szczególnie w kwestii dotyku. Pamietam, że w gimnazjum (a był to rok mniej więcej 2004) mieliśmy jedna taka sytuacje, że ksiądz (!) opieprzajac koleżankę złapał jak za ramiona od tyłu i ścisnął. Straszna była awantura o to potem. I tak się zastanawiam - jak te dzieciaki-wychowankowie Szulskiego, musiały być zmanipulowane, skoro taki dotyk przechodził 🤔 No i kurczę, gdzie byli rodzice? Gdzie byli inni nauczyciele? Moja mama (No dobra, ona akurat wówczas pracowała w szkole, wiec mogla mieć inne zdanie na ten temat niż pozostali rodzice, ale kaman...) w życiu by nie pozwoliła na takie wycieczkowe akcje, No nie kupiłaby tego.
Ciągle miałam wrażenie, że to opis jakiegoś mega słabego cringy sitcomu, i jak tylko przypominałam sobie, że to wydarzyło się naprawdę to dostaję ciarek. Przerażające. Na bycie nauczycielem powinny być jakieś testy, serio.
To co jest opisywane w tej książce brzmi dla mnie tak onirycznie że nie dokońca dochodzi do mnie że to się wydarzyło
Moim zdaniem wygląda to na jakieś poważne zaburzenie osobowości. Może narcyzm. Szczególnie widać to przez gigantyczny egocentryzm autora- WSZYSTKO musi kręcić się wokół niego, do tego musi udowodnić każdemu, jaki to nie jest zajebisty (mimo tego, że w istocie wie, jakie wady ma). Jeśli ktoś lubi jazdę bez trzymanki w szkole to spoko, ale jak ktoś jest spokojniejszy... Współczuję.
Jako studentka psychologii, muszę się zgodzić. Przedstawione zachowania wyglądają na osobowość narcystyczną. Niestety, takie osoby najczęściej nie poddają się terapii, bo po prostu nie widzą problemu w sobie, tylko w otoczeniu. Dziwi mnie jednak, że rodzice pozwalali na takie zachowania względem dzieci. Jeśli ten pan nadal uczy, to z całego serca współczuję uczniom. Takie osoby się nie zmieniają. Diagnoza psychologiczna, też w większości przypadków nie jest przez takie osoby brana pod uwagę, więc nie można z pewnością stwierdzić, co dokładnie jest przyczyną jego zachowania, jednak możemy się domyślać po przeczytaniu jego książki, że osobowość narcystyczna jest wielce prawdopodobna.
A teraz wyobraźmy sobie że jakaś rodzina nie ma kasy na wycieczkę-niespodziankę ze zwiedzaniem Krakowa i Gdańska. Wtedy wpada do domu wychowawca i klasa. Niemożliwe żeby w Batorym były same dzieci bogatych korposzczurów i reszty elity stolicy..
Też zastanawiam się co z tymi, którzy zwyczajnie nie mieli kasy na wycieczke, która zawierała chociażby bilety lotnicze...
No same pewnie nie, ale kumplowałem się z ludźmi z Batorego i jest to mega bananowa szkoła
w batorym zazwyczaj nie ma ludzi z klasy niższej niż średnia/wyższa średnia bo składki są tam bardzo wysokie
Przebitki z Midsommar mnie zabiły :) A tak serio, to czy po wydaniu tej książki prokuratura już się panem autorem zainteresowała...creepy AF
jestem na 95% pewna że historie z rzucaniem ogórkiem między nauczycielami gdzieś tam w pokoju nauczycielskim słyszałam co najmniej 3 razy na każdym z etapów mojej edukacji ;')
Niby ten komentarz ma już dwa miesiące, ale twoje profilowe... **chef's kiss**
@@sorcellerie thank you 🥺
ta książka to fantasy jakiej nie powstydziłby się sam Mistrz Pilipiuk.
Czytasz Pilipiuka, sam jesteś sobie winien. Ale z tego co rozumiem, to gość pracuje w publicznej szkole, i tu już jest większy problem.
@@lordbaysel3135 Mogło być gorzej. Mógł zostać księdzem. Z parasolem czarnej mafii na "przytulaniu się" pewnie by nie poprzestał.
Szok i niedowierzanie. Zanim weszła Twoja rozmówczyni cały czas miałam nadzieję, że to jakieś gigantyczne mitomaństwo... Widziałam w internecie dużo dziwnych i strasznych rzeczy, ale to jest dla mnie w pierwszej trójce najbardziej szokujących i zniesmaczająych rzeczy EVER. Brrrr. Szacun za wielką kulturę wypowiedzi.
To brzmi jak zbiór opowieści z jakiegoś innego uniwersum
Mam wrażenie, że to książka o młodych latach Andrzeja Pilipiuka i jego crazy pszygodach. A tak swoją drogą, to miałam podobnego nauczyciela. Raz w liceum, raz na studiach. Największe traumy. Ja się tych ludzi po prostu bałam. W liceum była dziewczyna, które przez komentarze i żarciki swojego PSORA nie przychodziła do szkoły przez ponad miesiąc. Musieliśmy patrzyć jak (on) podczas lekcji wiesza się po szafkach i stoi na parapecie, wskakuje na biurko, słuchać jak opowiada nam o swojej kapeli jazzowej. Natomiast na studiach ja zostałam ulubienicą takiego hehe PSORA (jak crazy młodzieżowo, serio pęknę), który mówił do mnie w rodzaju męskim (bo taką miał fantazję), obejmował mnie i dawał buziaczki w policzek, nawet zaprosił mnie na otwarcie galerii sztuki w innym mieście nie informując mnie, czy to większą wycieczka, czy ja mam z nim tam sama jechać, czy o co chodzi. I nie, serio, nieśmiali introwertycy, którzy całe życie obrywali wszelkimi możliwymi metodami za swój sprzeciw i słowo "nie" nie zawsze są w stanie ten sprzeciw wyrazić. Zwłaszcza, że tacy chimeryczni panowie o nadmuchanym ego lubią, jak sam o sobie pisze autor książki, jebnąć focha czasem. I czasem idą za tym inne represje.
Treść tej książki i ten człowiek mnie po prostu przerażają.
czy ten czlowiek od kapeli jazzowej to we Wroclawiu i organizowal wystawy pt. kompleks sympleksu? bo mam wspomnienia z kims takim...
@@agatapilip3319 Nie, to z Bielska-Białej akurat
@@WhispersLady ha moje rodzinne miasto, dobrze ze mnie ominelo :)
@@agatapilip3319 O łał, no to było blisko :) Liceum im. KEN, nie pozdrawiam
@@WhispersLady hah chodzilam do czworki! ale w 1997-2001 wiec dawno temu - moze dlatego nie kojarze czlowieka.
a czy oprócz wycieczek i przytulania odbywała się w tej szkole, no nie wiem, jakaś edukacja?
Czy wiemy w ogóle jakiego przedmiotu ten Pan uczyć powinien?
Tak, sprawdziany na granicy z Ukrainą w obecności uzbrojonych funkcjonariuszy
Zgroza, ja bym kompletnie z takim wychowawcą nie wytrzymała, szczególnie że jako gimnazjalistka miałam kompletny chaos w domu.
Brawo 👏👏👏 bardzo wnikliwy materiał, świetna robota.
Słuchanie tego było dla mnie trudne. Jako nastolatka byłam w harcerstwie i nasz "druh komendant" zachowywał się i stosował te same metody, co Szulski. Wtedy byłam kompletnie nastoletnio zachwycona i zakochana w tym druhu. Po odejściu z harcerstwa przez lata powoli odkrywałam, że to, co się w tej drużynie działo i, że jego zachowania to była przemoc, a moje poczucie zagubienia, strachu czy dyskomfortu w różnych momentach, były jak najbardziej na miejscu.
Jestem nauczycielką w liceum, odniosę się do wielu komentarzy introwertyków, które tu przeczytałam. Cała nasza kultura jest zdominowana przez narrację ekstrawertyków. Zauważyłam, że kiedy trwało zdalne nauczanie, w mediach dziennikarze opisywali, jak bardzo biedne dzieci i młodzież cierpią, bo nie mogą chodzić do szkoły, tylko uczą się online. A pod tymi artykułami często pojawiały się wpisy uczniów, którzy byli bardzo zadowoleni z nauki online - w spokoju i ciszy, bez przebodźcowania obecnością setek osób w szkole, bez wstawania o 6 rano, żeby dotrzeć na 8 (a czasem na 7!) do szkoły. Introwertyków w społeczeństwie podobno jest 40%, ale wielu z nich odnosi wrażenie, że "tylko ja tam mam, jestem jakiś dziwny/dziwna", bo introwertycy nie zagarniają narracji i przestrzeni tak jak to robią ekstrawertycy. Po 6 miesiącach zdalnej nauki 2 lata temu zrobiłam w klasie ankietę. Spośród 30 uczniów, ponad połowa powiedziała, że jak minie koronawirus, chcieliby na stałe uczyć się hybrydowo - tydzień z domu, tydzień ze szkoły. Tylko stacjonarną naukę chciały mieć 3 osoby - wszyscy ekstrawertycy.
mam nadzieję że ten facet nie jest już nauczycielem
przez cały film miałam ciary, bo jestem pewna, że gdybym była jego uczennicą to dużo szybciej chciałabym zniknąć z tego łez padołu
Anegdota o terapeucie, który mówi, "pan naprawdę jest gorszy" też jest nieautorska, słyszałam to jako dowcip ze 30 lat temu. A Kasia dała się złapać 🙃
Facet po prostu wygrzebuje strasznie stare suchary
Pan toksyczny narcyz. Bardzo interesująca rozmowa!
Już sam ten „Sor” jest głęboko pretensjonalny... 😭 Mam ciarki.
chyba żaden uczeń nie zwraca się tak do nauczyciela, chyba, że w rozmowie z innym dzieciakiem... srsly, slangu nie używa się jak spacji
@@diana6echo Właśnie ja się zastanawiam, w jaki sposób te dzieci wiedziały, że tak się mają zwracać - sam je informował? 😂
@@diana6echo w moim LO wszyscy się tak zwracali do wszystkich nauczycieli - Sorze, Sorko :) taki był zwyczaj, a liceum może nie topka krajowa ale na poziomie.
@@wolter1stary1kanalto jedyna możliwość, obawiam się
@@diana6echo Matura 2015 w powiatowych zakątkach Lubelszczyzny, od gimnazjum aż do końca szkoły średniej do wszystkich nauczycieli się zwracaliśmy w ten sposób
Jest mi niedobrze, poziom grafomaństwa i arogancji jest niemożebny. Przykro mi, Kasiu, że musiałaś to czytać.
Szczerze? To jako osoba uwielbiająca wszelki kontakt fizyczny czuła bym się strasznie niezręcznie i dziwnie przytulana przez nauczyciela. A co dopiero trzymana za rękę...
Dla mnie już bardzo niezręczne było przytulanie przez nauczyciela przy życzeniach urodzinowych, a co dopiero jakby to miało być tak normalnie, tak o. Innych aspektów wolę nie komentować inaczej niż - to jest naprawdę okropne i ten człowiek po tej książce powinien zostać zwolniony dyscyplinarnie
Nigdy nie obejrzałbym tego filmu gdyby pan "nauczyciel" nie wysłał pisma przedsądowego. 😅
Pan Jarek robi teraz kouczowskie szkolenia dla nastolatków po 3900 od osoby za 5 dni - zakładam, że ta książka to w założeniu autora taka rozbudowana broszura reklamowa.
wracam tu na mocy efektu streisand
brzmi jak ten nauczyciel który ma w dupie twój stres i się go boisz i każdy ma taką love-hate relację z nim bo jest zabawny ale też nieprzyjemny
oh wait wygląda na to że dokładnie taki jest
Większość przytoczonych tutaj anegdot brzmi jak koszmar dla mnie jako osoby uwielbiającej dokładne zaplanowanie wszystkiego. No i jak napad na moją prywatność i poczucie bezpieczeństwa we własnym domu
Ten element robienia ekskluzywnej "szkoły w szkole" z danej 'wybranej' klasy przypomina mi książki w estetyce Dark Academia (Stowarzyszenie Umarłych Poetów też się do niego zalicza) typu "Tajemna Historia" Donny Tart i "If We Were Villains" Rio, a kto czytał, ten wie, że to się nie skończyło dobrze 0_0
Taki nawiedzony nauczyciel może brzmieć fajnie w fikcji, ale w realu mam ochotę krzyczeć
Ad 1:21:42 - mam spojrzenie na taką sytuację z perspektywy osoby, która wybrała wykluczenie. W liceum byliśmy na trzydniowej wycieczce w Tatrach. Rano po pierwszym dniu jeden z opiekunów odprowadził mnie ze schroniska do dworca - bo nie dawałam rady i nie chciałam iść dalej. Oczywiście byłam jedyną taką osobą z całej klasy. Przez lata nawet nie pomyślałam o tym, że to klasa mogłaby się dostosować do mnie. Oczywiście była to też inna sytuacja, bo wycieczka była "normalna", zaplanowana i tak dalej, ale rozmowa Kasi i Ewy i ich stanowisko wobec "tych najsłabszych" pomogły mi poczuć się trochę lepiej.
Dostosowywanie grupy do najsłabszych to jest w ogóle elementarz wędrowania, szczególnie w górach.
tak, to jest jakiś koszmar naszego świata, że dla wielu to "słabi" mają się poprawić, wyrównać, zawsze i wszędzie starać się do utraty tchu. bo jak nie, to prawdziwe życie (szkoła to jak wiadomo symulacja) ich zje. a w prawdziwym życiu nikt nigdy nie powinien zabierać "słabego" przedszkolaka na trudny szlak, "słabej" babci wysyłać na pełne słońce na plaży, "tchórza" na niezapowiedziany lot w kosmos... po prostu dojrzali ludzie opiekują się innymi, i to powinno być normalne.
Dosłownie dziś dyskutowałam o tym dziele. Dziękuję za ten odcineczek. Cudna rozrywka... Jak zejść poniżej perełek fantastyki - poradnik dla opornych