Kiedyś od czapy zasubowałem Pogłebiarkę. W sumie nie wiem po co. Chciałem chyba medytować. Ostatnio zacząłem od czapy słuchać tych podcastów i powiem, że wywraca to mój obraz Boga - w sensie pozytywnym. Jestem pewien, że przechodzę obecnie jakiś okres oczyszczenia mojej relacji z Bogiem i te podcasty bardzo pomagają ;).
Oj, pięknie. Bardzo mi "siada" ta rozmowa, ten poziom drążenia i schodzenia głębiej. Najbardziej zapadło mi w serce to o znikających schodach... Na pewno będę jeszcze o tym myśleć... Bardzo dziękuję 🧡.
Mi dokładnie ten sam motyw...Ciągle widzę te znikające schody.. I czuję ulgę że ktoś to nazwał i powiedział że to jest ok. Ja tak mam. Już nie umiem inaczej i czułam dotąd zawstydzenie.
Mam wrażenie, że na początku rysujesz relację bardzo jednostronną - słyszę to tak: Bóg jako mało responsywny, surowy, trzymający dyscyplinę przewodnik. W chłodny sposób trenuje survivalowca o zmarzniętych stopach i pustym żołądku, ale przemienionej mentalności. Widziałam kiedyś przez moment takie zajęcia, na których rosyjska trenerka gimnastyki artystycznej zadawała 4-latkom taki ból, że na zajęciach głośno płakały, ale rodzice zapisywali swoje dzieci na zajęcia, bo wierzyli, że za 10 lat będą miały szansę na sportowy sukces (albo i nie). Co jednak z zupełnie innym obrazem Ojca, jaki kreślił uczniom Jezus? Co z Ojcem karmiącym ptaki, dającym dzieciom wszystko, o cokolwiek poproszą, podnoszącym słońce i zsyłającym deszcz równo na dobrych i złych? Co z Ojcem, Któremu zależy, który dba i opiekuje się? Co w końcu z relacją, która z natury rzeczy jest obustronna - jak to możliwe, żeby osoba, z którą jesteśmy w relacji, nigdy w niczym nie dostosowała się do nas? Przecież relacja sama w sobie wymaga obustronnego procesu adaptacji, zżywania się ze sobą, dopasowywania do siebie nawzajem. Jest gdzieś balans w tym, że jednocześnie przyjmujemy drugą osobę taką, jaka jest, a z drugiej strony mimo wszystko wspólna droga nas kształtuje w jedno. Czymś innym, wartym zaznaczenia, jest obecna czasami u ludzi tendencja do manipulowania drugim, do naciskania, wymuszania, szantażowania - wtedy jasne jest, że paradoksalnie dobrem dla tej osoby jest nie ulec i nie dać się zmusić. Dopiero wtedy ma szansę podejść do nas z szacunkiem i pozostawiając nam wolność. Bóg z pewnością wychowuje nas do patrzenia na Niego i na siebie nawzajem z takim szacunkiem do wolności drugiego. Ale z drugiej strony to nie znaczy, że z założenia nigdy nam nie pomoże. Albo że się jednak nie ulituje, jeśli czystym sercem, bez woli manipulacji, prosimy jak dzieci. Ja mam takie doświadczenie, że On lubi się litować, że jest do tego pierwszy. Ale rzeczywiście, jeśli zagalopuję się i próbuję stawiać warunki to On jest asertywny. Dla mnie droga duchowości polega zupełnie nie tylko na przekraczaniu ego. Tego przekraczania czasem próbujemy, czasem nas zatapia, a ostatecznie to, czy nam wyjdzie, okazuje się najmniej ważne. Najważniejsze jest po prostu być z Nim i przestać w końcu skupiać się na sobie, na tym swoim ego, na jego przekraczaniu, na tym "jak mi idzie". Najważniejsza jest prosta przyjaźń. Czy małe dziecko zastanawia się jak przekroczyć własne ego? Jeśli jesteśmy świadomi własnej ciasnoty i ograniczeń, to już dużo. Kiedy jeszcze zrozumiemy, że to nie szkodzi, i przestaniemy się skupiać na walce ze sobą - wtedy możemy zacząć uczyć się bycia jak dzieci, przyjmujące w sobie samych to, co jest. My przez całe życie operujemy zarówno na "ja prawdziwym" jak i "ja fałszywym". Przeskakujemy z jednego stanu do drugiego. I to jest normalne, to jest ok. Może ten pęd do sukcesu w przekraczaniu własnego ego paradoksalnie pochodzi właśnie z ego. Dopóki chcemy mieć serce, w którym zawsze jest pokój i wolność, i dopóki walczymy z tym naszym ego, dopóty wcale go nie porzuciliśmy i nawet nie ma na to szans. Nikt nie ma w sercu zawsze pokoju i wolności - może prawdziwym pokojem jest to uznać i przyjąć. Co z tego, że nie zawsze będzie się czuć to albo tamto? Jak chodzi o kontemplację... Nie jestem przekonana czy ta bierna kontemplacja powinna być celem. Często ją ukazujemy jako wzniosły cel wszystkich wcześniejszych etapów, a tak naprawdę okazuje się, że ostatecznie tylko na nią czekamy (a nie na Boga!), nawet, jeśli sobie tego nie uświadamiamy - bo ona jest zwyczajnie genialnym doświadczeniem, jest bardzo przyjemna. Może być wręcz tak, że bierna kontemplacja przyjdzie na początku takiej drogi modlitwy, a potem, po okresie miesiąca miodowego, miesiącami czy latami nie będzie już nic. Żadnych fajnych doświadczeń. I tak jest moim zdaniem głębiej, mniejsze ryzyko szukania własnej przyjemności w rzekomym porzucaniu aktywności na modlitwie ;) A może (?) wręcz celem nie jest godzinne trwanie w skupieniu na tym, że On tu, teraz jest, tylko przeciwnie - pozwolenie sobie samemu na bycie prawdziwym przed Nim, bycie rozproszonym i niemocnym, ostatecznie składając w Jego ręce pewność, że On i tak dokona tego, czego chce, i że Jego obecności nasza małość w niczym nie ujmuje. Może właśnie szczytem kontemplacji jest zasypiać na modlitwie jak Teresa? Bo można po takiej "udanej" modlitwie uwaznosci być nakarmionym subtelnym uczuciem przekonania o własnej skuteczności w modlitwie kontemplacyjnej 🤪 Myślę, że przedoktoryzowaliśmy duchową drogę. Dzielimy na etapy, na zadania, na sposoby - zamiast po prostu ucieszyć się procesem poprzez drogę wspólnego chodzenia z Przyjacielem i Nauczycielem - peripateo. On raz prowadzi od prawej do lewej, raz odwrotnie, a raz zupełnym zygzakiem, i naprawdę trudno wytyczać uniwersalne szlaki. Zdecydowanie lepiej dać się poprowadzić i nie ekscytować się zbytnio tym, jak daleko się już zaszło - bo może się okazać, że to dopiero pierwsza pętla i wracamy na start. Pycha zawsze przecież kroczy przed upadkiem. Natomiast jestem przekonana, że kontemplacja jest absolutnie dla każdego. Zupełnie się nie zgadzam z tym disclaimerem, że nie jest dla każdego. Być może nie jest na każdy moment życia... Ale i tego nie jestem pewna. Skłaniam się jednak ku temu, że warto ją próbować podjąć zawsze.
Myšlę,że kontemplacja jest dla każdego,bo to Bóg pragnie pierwszy bliskości,zażyłości z duszą,że strony człowieka potrzebna jest wierność,bo On jest wierny i pragnie dla nas najwyższego dobra,dał nam Swojego Ducha aby nas prowadził.
A ja właśnie utknęłam od długiego czasu na takiej pustyni modlitewnej/ duchowej, ogólnie w relacji z Bogiem i mam wrażenie, że im bardziej próbuje się trzymać moich schematów w modlitwie i byciu z Jezusem, tym bardziej mi się to rozjeżdża i wymyka... Doszłam do ściany i doskonale znam to poczucie "rozczarowania Bogiem", choć mam pełną świadomość, że to tylko moje oczekiwania i wyobrażenia względem Niego i Jego działania doznały zawodu, a On tak naprawdę nie zawiódł. Tak czy inaczej wielkie Bóg zapłać za tą rozmowę i podjęty temat 🙏🏻
Jesteście świetni, oboje. Danielu bo pytasz wnikliwie i mądrze, O Groszewski bo masz wiedzę i duchowy wgląd który kapitalnie umiesz opisać. Dziękuję 💙 Swoją drogą czasem zastanawiam się czemu Bóg przyjął tak trudną filozofię działania wobec człowieka? To jest fascynujące, trudne ale i zachwycające.
No proszę 🙂 Kontemplacja zawsze kojarzyła mi się z klauzurą, a po wysłuchaniu Waszej rozmowy zrozumiałam, że ja - żona, matka 3 dzieci, istota słaba i zawodząca - najprawdopodobniej jestem na drodze modlitwy kontemplacyjnej, na kolejnym jej etapie. Ciekawe to :) Dla mnie kontemplacja=świadomość, że we wszystkim jestem zależna od Boga. Nawet w miłowaniu Go. Ogołocenie+prawda+wewnętrzna pustka pomnożone przez wewnętrzny pokój ;)
Tak na logikę, to trzeba nam przejść przez drogę kontemplacji, żeby nauczyć się jak żyć w niebie. Tam będzie ciągła kontemplacja, niezależnie od tego, kto był jakiego stanu na ziemi .
Daniel, super pytania, spojrzałeś na sprawę z perspektywy ludzi-mnie.Powiem szczerze, mnie ta rozmowa, temat i fakty nieco przestraszyły, choć intuicyjne przewidziałam.Zawsze chcę,głębiej,wyżej,dalej a tu się poprostu boję...
Przez caly proces przeprowadzila mnie Maryja po zawierzeniu sie Jezusowi przez Jej rece.. Przez oczyszczenie, poznanie swojej nędzy.. 1,5 roku bólu i pozniej dar kontemplacji
Jestem pod wrażeniem umiejętności prowadzenia rozmowy przez Daniela. Absolutne mistrzostwo! Wspaniała rozmowa. Zastanawiam się jedynie nad Richardem Rohrem. On nie odpłynął przypadkiem w taki New Age?
Wydarzyło się to, że słuchając tego podcastu, dotarło do mnie, że jestem w tej rzeczywistości, gdzie już dawno tych schodków nie ma, a tylko ja niepotrzebnie stale za nimi się rozglądam! Myslalam, że się zgubiłam, tymczasem po prostu idę dalej. Takie dwa gadające drogowskazy Bóg mi tu z Was zrobił. Nieoczekiwana oaza. Uff, jak się tu chodzi bez tych schodków 😉
Jest też mało znana książka pod tytułem "Chmura niewiedzy" traktująca o takowej modlitwie. Dobrze się Was słuchało. I zgodzę się z tym, że jeżeli się już zacznie taką praktykować to nie ma odwrotu. Bynajmniej nie jest to proste w doświadczeniu. I choć dziwnie to zabrzmi to jest w tych przestrzeniach dużo samotności. Trudno to opisać, ale modląc się tak wyizolowywujemy swój niepowtarzalny wymiar istnienia jako odrębna osoba w relacji do Boga. Bardzo, bardzo intymnie. I jest to tyle piękne co i bolesne z mojego punktu widzenia. Dzięki za tą rozmowę. Dobrze, że jesteście. :)
Hej Tomku “ ja, det gør jeg” brzmiało bardzo dobrze. Pozdrawiamy z 🇩🇰😁Ja obecnie doświadczam zże medytując mam coraz „ dalej” do różańca, który mnie kiedyś umacniał duchowo. Dziękuje Danielu że trzymasz z Tomkiem, bardzo mądry facet!!
Dziękuję! niesamowite są tematy, o których rozmawiacie. Taka perspektywa głębi i wolności od siebie samej, że czuję się jak mały żuczek. to wszystko niezwykle wymagające. głowa paruje 🔥🕊 Dobrze, że są ludzie poprzedzający nas w drodze.
Daniel, sam odpowiedziałeś na swoje pytania :) "Chciałbym mieć serce, które ma nieskończoną wolność" - Bóg ma takie serce - dlatego, może nie tyle chce, co potrafi nam czegoś odmówić dla naszego większego dobra a jednocześnie jeśli jesteśmy z Nim daje łaskę aby tę odmowę udźwignąć. My po ludzku jak patrzymy, że ktoś tak bardzo czegoś pragnie, po prostu chcielibyśmy mu to dać, ale często dajemy wcale nie z wolności tylko dlatego, że właśnie jej nie mamy i nie mamy też takiego wglądu, czy dla kogoś to faktycznie najlepsze, co może dostać. Tak to widzę... Uwielbiam Was słuchać - dajecie materiał do rozmyślania na wiele dni
Zgadzam się, a wszystko dla naszej przemiany, przekroczenia iluzji, które rozumiem jako powstałe ze zranień, także konsekwencji grzechu pierworodnego, fałszywe przekonania o Bogu, o nas, o innych, o sensie życia. Zafiksowanie na czymś, co nie jest dla nas dobre lub nie na ten moment- dlatego całkowita ufność, bo mamy ograniczone poznanie. Podstawowym sensem życia jest dążenie do świętości i zbawienie, a to wymaga rozwoju, we współpracy z łaską, na którą nie trzeba zasłużyć, tylko z pokorą się na nią otworzyć-Bóg do tego celu prowadzi nas wg.swojej doskonałej logiki i doskonałej miłości, przeprowadzając przez cierpienia nieodłączne od rzeczywistości, w której żyjemy, będącej niedoskonałą, trudną, zranioną grzechem, chorobą i śmiercią, tak jak i my jesteśmy poranieni i niedoskonali w swojej kruchości i błędach, ale doskonale kochani przez Boga, który objawia Prawdę o sobie w naszym życiu oraz jest ona objawiona w Słowie oraz przemienia nas, wyprowadzając z naszego egoizmu i związanych z nim lęków o siebie i swoje życie, pychy, skupieniu na cielesności i własnym "ja". Pozwólmy Mu na to- w wolności.Tak to rozumiem i tego doświadczam. Np.wczoraj dowiedziałam się o tym, że Bóg odpowiedział na nasze modlitwy i syt.mojej przyjaciółki, po ludzku bardzo trudna do rozwiązania, ma szansę na pomyślne rozwiązanie. Zmagała się z nią ponad rok i nikt jej nie chciał lub nie mógł pomóc. Bóg po raz kolejny objawił swoją moc, genialny plan, ale prawdopodobnie stało się to w najodpowiedniejszy sposób dla tej osoby uświęcenia. Jest to osoba bardzo wierząca. Dodatkowo zaprosił nas do działania w trosce o nią, dla jej dobra, aktywności w byciu dobrym i zaangażowanym, do ufności. Jestem pełna zachwytu dla działania Boga, który przede wszystkim kocha, ratuje nas- czasami od nas samych- i zbawia, uzdalnia do życia w zjednoczeniu z Nim i czyni cuda, przeprowadzając przez cierpienie, bezradność i śmierć. Chwała Panu.
Wow!Chwała Panu! Przepiekna opowieść o życiu duchowym! Niesamowite, że można to tak precyzyjnie i głęboko przedstawić! To tylko Duch Sw. potrafi! BÓG ZAPŁAĆ WAM za Waszą posługę!
Mam dużo rodziny w Danii o Romku 🙋 jak ja lubię te wasze gadanie 🙏♥️ciągle otwiera mi oczy to co mówicie na coraz to inne aspekty mojego życia...moje iluzje, moje wyobrażenia i oczekiwania...a być w tu i teraz🙏♥️
Panowie, ja to myślę że ta wolność na modlitwie, wolność od własnego ego i serce które żyje Pokojem Bożym jest możliwe pod warunkiem uwierzenia że Bóg ma lepszy pomysł na moje życie, na moje Bycie w życiu, niż ja. Trudna i długa droga do takiej modlitwy kontemplacyjnej. Ale wiem że możliwa. Mam takie doświadczenie.
Uwielbiam was słuchać, bardzo dziękuje wam za ta rozmowę, już myślałam ze tracę wiarę a tu jednak zaproszenie do kontemplacji, nawet proroctwo takie miałam pare miesięcy temu. „ im więcej ciebie tym mniej” - dobre 😂
Dziękuję. Bardzo potrzebny podcast.nasze życie polega na ciągłym rozwoju duchowym. Jest to praca na całe życie ale warto. Kilka lat temu zaufałam do końca Bogu i mam wewnętrzny pokój. Cudownego dnia kochani
Matko, o co tu chodzi. Mnie Pan Bóg nigdy nie rozczarował, zachwycił mnie. On zaspokaja pragnienia mojego nawróconego serca i daje więcej. Oczekiwałam uzdrowienia z nieuleczalnej choroby, zniknęły przy okazji guzy tarczycy. Jego słowo jest prawdziwe: Wielką (!) moc ma wytrwała (!) modlitwa usprawiedliwionego. Proste, jeśli w to wierzę. Nic mi psychologia nie da prócz rozczarowania, jeśli nie wierzę. Bracia, życzę doświadczenia wspaniałości Bożej.
Chodzi o to, że relacje z Bogiem ma różne etapy. To jak w związku - najpierw jest zachwyt zakochania, później to opada i bywa trudniej. Jak to w relacji nie zawsze jest łatwo i przyjemnie. Twój etap neofity jest super, ale z czasem mogą przyjść trudności i warto być i na to gotowym.
Choć obejrzę wszystkie podcasty w najbliższym czasie, to uważam, że już tu powinienem wyrazić swoje zdanie. Trochę upłynęło zanim w buncie (wobec Was, nie Boga) zrozumiałem Wasz punkt widzenia. Kiedy to się stało zaczęliście też sensowniej się wypowiadać, a nie manipulować pojęciami, jakby wiara była czymś fajnym. Przede wszystkim nie jest tak, że człowiek nie może niczego. Możemy bardzo niewiele i do tego bardzo niewiele, czasem w trudach, jesteśmy powołani. Bóg uzupełnia całą resztę. Po drugie zacząłem rozumieć Wasz punkt widzenia, a jak zacząłem, to zrozumiałem, że z mojego punktu widzenia jest mi bliżej do pewnych oczywistości, do których Wam daleko...i Viceversa. Przede wszystkim moja sprawczość kończy się na trudach zbudowania miłości z Bogiem i to jest trudne, bo Bóg najczęściej nie odpowiada od razu, a potem jest to przyjemne - ta relacja. No i wreszcie są oporni, których inni nie zależnie kim są, nie są w stanie tchnąć łaska. Ja stwierdziłem więc, że będę się wieloletnio modlił o inicjację w Duchu Świętym i to się dwukrotnie stało (wiedziałem od Boga, że musi się to stać dwukrotnie i ile ma trwać). Jest to więc możliwe i jest w tym sprawczość, ale i zobowiązanie. Z resztą, zwłaszcza z ostatnimi kilkunastoma minutami kompletnie się zgadzam.
Mam tak z różańcem... Mam wrażenie, że zdradzę Maryję jak przestanę modlić sie rozancem.... Odkryta ostatnio przeze mnie skrutacja Pisma Świętego bardzo mnie karmi, rozszerza serce. I zamiast jedną formę modlitwy zastąpić inną, to ciągnę obydwie i jestem coraz bardziej sfrustrowana... Nie radzę sobie z tym....
Nie zgadzam się drodzy Panowie tylko z jednym: nie piszcie proszę, że modlitwa kontemplacyjna nie jest dla każdego. Każdy chrześcijanin jest do niej wezwany na swojej drodze rozwoju. Może nie być dla kogoś w danej chwili, na danym etapie, nie należy jej forsować na siłę. Ale ostatecznie jest dla każdego :-)
To jest tylko Pana błędna intuicja ,że tak jest . Drogę rozwoju miesza Pan ze sposobem modlitwy i łączy jedno z drugim . Polecam słuchać uważniej tych podcastów ... pozdrawiam
Bycie na modlitwie w Przy- Jaźni z Bogiem, w Jego Jaźni, Byciu sercem przy sercu- to nie jest już dla mnie odkrywcze ale zawsze mocno pociągające. Ja mam takiego człowieka który mnie tego uczy. Mam. I chętnie polecę do kolejnego wywiadu🤔
Świetna rozmowa ☺️ Bardzo mnie uspokajająca 🤔 Te znikające schodki w dół są tak prawdziwe i opornie w górę. Czyli to pokazuje że ciągle chcemy czegoś więcej? Czy jest gdzieś koniec? Dziękuje Wam bardzo ❤️
Słuchając tej dyskusji czuję się jak na fotelu dentystycznym - otwieracie zęba i drażnicie nerw. Są teraz 2 wyjścia - albo ucieknie się z fotela z chorym zębem albo przez to przejdzie i wygra pokój. Dotknęliście tematu, który chodzi za mną jak cień. To trzeba przemyśleć i mieć odpowiedź. Dla rozwoju w wierze. Ps. Przeżywam i przeżuwam teraz książkę benedyktyna o.Nawara i niebenedyktyna D.Hybla 'Medytacja - Droga Miłującej Obecności' - po prostu być w obecności Niestworzonego, zostawić cały majdan oczekiwań, wspomnień, frustracji. Do bardzo zbieżnych wniosków dochodzicie. Mamy w chrześcijaństwie nie skrzynie ale całe tiry skarbów w postaci literatury Ojców Pustyni, tradycji medytacji chrześcijańskiej = modlitwy serca. Mamy współczesnych - Ośrodek Medytacji w Lubińcu, nauki Lawrence'a Freeman'a. Tyle skarbów a mało korzystamy.
Dzisiaj rozmawiałem z człowiekiem , którego syn popełnił samobójstwo. Facet od tamtego momentu śmierci syna - od kilkudziesięciu lat żyje bez wiary, „Bóg mnie zostawił , nie pomógł , a ja Mu służyłem tyle lat” … Silny biznesmen , wpływowy , dużo od siebie wymaga , nawet bardzo dużo , ma raka. Bóg dał mi takie słowo dla niego : Tomasz apostoł powiedział, że nie uwierzy w zmartwychwstanie do czasu aż nie dotknie ran Jezusa. Jezus przyszedł , i do Pana też przyjdzie i pokaże Panu swoje rany ,wytłumaczy Panu gdzie wtedy był - facet zaczął płakać ale jego zdanie było chyba w tym momencie silniejsze od pragnienia poznania Prawdy. Powiedziałem , że czasem boję się Prawdy o sobie samym i zastanawiam się czy mam prawo się w takim wypadku modlić ? Czy to ma sens? … Modlę się jednak o siłę do przyjęcia Prawdy. … Koniec historii. Oby pragnienie Prawdy i realizowania Woli Boga były w nas zawsze silniejsze aniżeli my sami, abyśmy ochoczo zapierali się samych siebie !:)
Skoda że Bóg znając nas,nasze ograniczenia ,to jak funkcjonujemy stawia na naszej drodze kogoś nieodpowiedniego i my wtedy wlzimy na podstawie naszych ograniczeń w nieodpowiednia relacje . A potem wszyscy mówią byłaś wolna .kurcze nie ....
Też czasem myślę w tych kategoriach, ale z drugiej strony czy w ten sposób nie próbujemy na Boga przerzucić odpowiedzialności za nasze wybory? Często wraca do mnie przypowieść o Synu Martnotrawnym - możnaby też zapytać dlaczego ojciec nie protestował skoro prawdopodobnie wiedział jak to się skończy. Myślę, że dlatego, że dał synowi wolność wyboru i dochodzenia do własnych wniosków własną drogą. Ostatecznie tylko przekraczanie siebie w różnych przeciwnościach nas rozwija.
Weszłam dawno temu w nieodpowiednią relację, bo tak wtedy myślałam i konsekwencje są do dziś. Choć popełniłam błąd wierzę, że Pan Bóg mi towarzyszy cały czas (być może płacząc nade mną). Teraz więc nie jęczę że mi źle, ale proszę Go o siły i wytrwałość. Przez to wszystko zmieniłam się i wiele się nauczyłam. W pewnym sensie jestem Mu wdzięczna za bolesne doświadczenia.
Bóg zawsze odpowiada na modlitwę. Zazwyczaj na swój własny dla nas najlepszy sposób. Jezus niejednokrotnie mówił niech Ci sie stanie zgodnie z twoją wiarą. Trzeba się zachowywać jak schizofrenik zawsze szukaj co Bog zrobił dla ciebie nawet tam gdzie wydaje się że nic nie zrobił . A jak już 100 razy się przekonasz że Ci pomógł, będziesz miał pewność jego pomocy każdy kolejny raz....
Dziś mi przyszła jeszcze jedna myśl podczas modlitwy "Ojcze nasz": Bóg przyszedł na świat przez człowieka. Czyli to jest droga... Królestwo musi przyjść najpierw do mnie, żeby mogło przyjść na zewnątrz. Nic z zewnątrz nie może uczynić mnie ani grzesznym ani świętym. Może to jakaś podpowiedź dlaczego Bóg chce zmieniać nasze wnętrze a nie naszą rzeczywistość...Dobrego dnia!
Potrzebna rozmowa... Tak odważnie mi się myśli, że tak dużo tu z psychologi...a Bóg to jest I 'robi co chce '...czyli generalnie tezy psychologiczne wkładamy w ramy religii... a co z tym, że Bóg to nasz tato...a czy rodzic nie chce odpowiedzieć na potrzeby (nie koniecznie wynikające z ego)....
Ok, ale też nie zawsze odpowiada zgodnie z naszymi oczekiwaniami. I co wtedy? Może się w nas pojawić bunt i pozostanie przy Bogu w takiej sytuacji to czasem przekraczanie siebie, swojego pomysłu na siebie i oddawanie go Bogu. Można tu użyć terminu psychologicznego, nie trzeba, efekt w zasadzie ten sam.
@@Izabela_Wojtal zgadzam się...tylko chyba mam strasznie potrzebe, żeby zobaczyć że Bóg to coś więcej niż teorie psychologiczne... a to nienaruszanie "wolnej woli" przez Boga...to tak wygodnie tłumaczy "brak interwencji"...nie chce o tym myśleć bo pewnie straciłabym wiare...ciężko jest, ale nadal trwam 😌
Dziękuję za propozycje lektur dla osób, które nie mają z kim o tym rozmawiać. Dopiero dziś trafiłam na ten podkast. Mam pytanie: a co jak już wszystko przeczytam, a nawet zastosuję. Czy tylko czekać biernie na owoce? Pozdrawiam
Super pytania 🙂🖐️ miałbym jeszcze jedno/ ewentualnie przeoczyłem: jak pogodzić konieczność przekraczania siebie/zmiany ze stwierdzeniem że Bóg kocha nas takimi jakimi jesteśmy?
Bo przekraczając siebie stajemy się coraz bardziej do Niego podobni. A Bóg kocha nas na każdym etapie rozwoju. Tak ja to widzę. Ciekawe pytanie . Pozdro
Trudno ufać i czekać cierpliwie chorując bardzo ciężko od lat, nie widząc nadziei. Jak przemieniać się duchowo będąc w depresji? Bezradność totalna a Bóg wszechmogący nie chce pomóc. Skąd wziąć siłę na ową przemianę?
A co z Mszą Świętą? Co jeśli idę i czuję pustynię? Staram się przeżywać świadomie, w łasce uświęcającej, w skupieniu, ale mam dokładnie takie doświadczenie jak opisujecie (i tak we wszystkich sposobach modlitwy jakich się tykam)
A jak się ta dyskusja ma do tego co powiedział Jezus : Proście a będzie Wam dane, szukajcie a znajdziecie, kołaczcie a otworzą Wam. I to że Jezus często w Ewangelii pochylał się nad tymi którzy prosili. Np o uzdrowienie dziecka. Nie powiedział tym ludziom - szukajcie pokoju serca, tylko uzdrowił.
No tak, ale też nie stanął i nie powiedział "wszyscy którzy tu przyszliście, jesteście uzdrowieni, idziecie do domu". Tak sobie pomyślałam, że ci ludzie byli uzdrawiania poprzez relacje z Jezusem. Nie oznacza to jednak, że zawsze dostaniemy od Boga to, o co prosimy, bo myślę właśnie że bardziej chodzi o relacje niż o dar.
cd już życia bez niej! "Modlitwa przywraca w nas rysy Boga" Jan Klimak. Polecam książkę - antologię pism duchowych różnych autorów duchowości prawosławnej "Filokalia. Teksty o modlitwie serca"
Czy to ze chcialabym uzdrowienia mojego dziecka to jest złe pragnienie? Nie jest to oczekiwanie, ale jednak frustracja z tego powodu ze moje dziecko nigdy nie bedzie normalnie zyło jest wielka..
Matka Teresa z Kalkuty była w moralnych ciemnościach,na pytanie o modlitwę,odpowiadała jeśli jest godzina Adoracji dziennie to z twoim życiem duchowym jest wszystko w porządku.
![Pogłębiarka #PODCAST [#1] Duchowość - Roman Groszewski SJ](http://i.ytimg.com/vi/hkVrAQ7MPus/mqdefault.jpg)
![Pogłębiarka #PODCAST [#1] Duchowość - Roman Groszewski SJ](/img/tr.png)
![Pogłębiarka #PODCAST [#2] Wyrzucony z Kościoła cz.1 - Jacek Weigl](http://i.ytimg.com/vi/FSMnecvhrfs/mqdefault.jpg)
![Pogłębiarka #PODCAST [#35] Spowiedź - przebaczenie czy pojednanie? - O. Darek Piórkowski SJ](http://i.ytimg.com/vi/97WyR6ivLf4/mqdefault.jpg)
![Pogłębiarka #PODCAST [#6] Gender i konserwatyzm - Psychoterapia czy wiara? - prof. Bogdan de Barbaro](/img/n.gif)
Kiedyś od czapy zasubowałem Pogłebiarkę. W sumie nie wiem po co. Chciałem chyba medytować. Ostatnio zacząłem od czapy słuchać tych podcastów i powiem, że wywraca to mój obraz Boga - w sensie pozytywnym. Jestem pewien, że przechodzę obecnie jakiś okres oczyszczenia mojej relacji z Bogiem i te podcasty bardzo pomagają ;).
Oj, pięknie. Bardzo mi "siada" ta rozmowa, ten poziom drążenia i schodzenia głębiej. Najbardziej zapadło mi w serce to o znikających schodach... Na pewno będę jeszcze o tym myśleć... Bardzo dziękuję 🧡.
Mi dokładnie ten sam motyw...Ciągle widzę te znikające schody.. I czuję ulgę że ktoś to nazwał i powiedział że to jest ok. Ja tak mam. Już nie umiem inaczej i czułam dotąd zawstydzenie.
Wydaję mi się, że Roman Groszewski SJ byłby bardzo dobrym psychologiem :) Pozdrawiam
Też tak mi się wydaje 👍
Dziękuję."Ty jesteś-ja jestem,bezinteresowne bycie razem.Nie musi się coś dziać".Te słowa bardzo uwalniające dla mnie.
Zazdroszcze radosci, a to najlepsza rekomendacja proponowanej drogi. Dziekuje
Daniel Dziękuję za możliwość słuchania o.Romka Groszewskiego. Bogu niech będą dzięki.
Dziękuję za bardzo głęboką i poruszającą rozmowę! Zdecydowanie o. Romek musi się jeszcze pojawić! ❤️
Mam wrażenie, że na początku rysujesz relację bardzo jednostronną - słyszę to tak: Bóg jako mało responsywny, surowy, trzymający dyscyplinę przewodnik. W chłodny sposób trenuje survivalowca o zmarzniętych stopach i pustym żołądku, ale przemienionej mentalności. Widziałam kiedyś przez moment takie zajęcia, na których rosyjska trenerka gimnastyki artystycznej zadawała 4-latkom taki ból, że na zajęciach głośno płakały, ale rodzice zapisywali swoje dzieci na zajęcia, bo wierzyli, że za 10 lat będą miały szansę na sportowy sukces (albo i nie).
Co jednak z zupełnie innym obrazem Ojca, jaki kreślił uczniom Jezus? Co z Ojcem karmiącym ptaki, dającym dzieciom wszystko, o cokolwiek poproszą, podnoszącym słońce i zsyłającym deszcz równo na dobrych i złych? Co z Ojcem, Któremu zależy, który dba i opiekuje się?
Co w końcu z relacją, która z natury rzeczy jest obustronna - jak to możliwe, żeby osoba, z którą jesteśmy w relacji, nigdy w niczym nie dostosowała się do nas? Przecież relacja sama w sobie wymaga obustronnego procesu adaptacji, zżywania się ze sobą, dopasowywania do siebie nawzajem. Jest gdzieś balans w tym, że jednocześnie przyjmujemy drugą osobę taką, jaka jest, a z drugiej strony mimo wszystko wspólna droga nas kształtuje w jedno.
Czymś innym, wartym zaznaczenia, jest obecna czasami u ludzi tendencja do manipulowania drugim, do naciskania, wymuszania, szantażowania - wtedy jasne jest, że paradoksalnie dobrem dla tej osoby jest nie ulec i nie dać się zmusić. Dopiero wtedy ma szansę podejść do nas z szacunkiem i pozostawiając nam wolność. Bóg z pewnością wychowuje nas do patrzenia na Niego i na siebie nawzajem z takim szacunkiem do wolności drugiego.
Ale z drugiej strony to nie znaczy, że z założenia nigdy nam nie pomoże. Albo że się jednak nie ulituje, jeśli czystym sercem, bez woli manipulacji, prosimy jak dzieci. Ja mam takie doświadczenie, że On lubi się litować, że jest do tego pierwszy. Ale rzeczywiście, jeśli zagalopuję się i próbuję stawiać warunki to On jest asertywny.
Dla mnie droga duchowości polega zupełnie nie tylko na przekraczaniu ego. Tego przekraczania czasem próbujemy, czasem nas zatapia, a ostatecznie to, czy nam wyjdzie, okazuje się najmniej ważne. Najważniejsze jest po prostu być z Nim i przestać w końcu skupiać się na sobie, na tym swoim ego, na jego przekraczaniu, na tym "jak mi idzie". Najważniejsza jest prosta przyjaźń. Czy małe dziecko zastanawia się jak przekroczyć własne ego? Jeśli jesteśmy świadomi własnej ciasnoty i ograniczeń, to już dużo. Kiedy jeszcze zrozumiemy, że to nie szkodzi, i przestaniemy się skupiać na walce ze sobą - wtedy możemy zacząć uczyć się bycia jak dzieci, przyjmujące w sobie samych to, co jest. My przez całe życie operujemy zarówno na "ja prawdziwym" jak i "ja fałszywym". Przeskakujemy z jednego stanu do drugiego. I to jest normalne, to jest ok.
Może ten pęd do sukcesu w przekraczaniu własnego ego paradoksalnie pochodzi właśnie z ego.
Dopóki chcemy mieć serce, w którym zawsze jest pokój i wolność, i dopóki walczymy z tym naszym ego, dopóty wcale go nie porzuciliśmy i nawet nie ma na to szans. Nikt nie ma w sercu zawsze pokoju i wolności - może prawdziwym pokojem jest to uznać i przyjąć. Co z tego, że nie zawsze będzie się czuć to albo tamto?
Jak chodzi o kontemplację... Nie jestem przekonana czy ta bierna kontemplacja powinna być celem. Często ją ukazujemy jako wzniosły cel wszystkich wcześniejszych etapów, a tak naprawdę okazuje się, że ostatecznie tylko na nią czekamy (a nie na Boga!), nawet, jeśli sobie tego nie uświadamiamy - bo ona jest zwyczajnie genialnym doświadczeniem, jest bardzo przyjemna. Może być wręcz tak, że bierna kontemplacja przyjdzie na początku takiej drogi modlitwy, a potem, po okresie miesiąca miodowego, miesiącami czy latami nie będzie już nic. Żadnych fajnych doświadczeń. I tak jest moim zdaniem głębiej, mniejsze ryzyko szukania własnej przyjemności w rzekomym porzucaniu aktywności na modlitwie ;)
A może (?) wręcz celem nie jest godzinne trwanie w skupieniu na tym, że On tu, teraz jest, tylko przeciwnie - pozwolenie sobie samemu na bycie prawdziwym przed Nim, bycie rozproszonym i niemocnym, ostatecznie składając w Jego ręce pewność, że On i tak dokona tego, czego chce, i że Jego obecności nasza małość w niczym nie ujmuje. Może właśnie szczytem kontemplacji jest zasypiać na modlitwie jak Teresa?
Bo można po takiej "udanej" modlitwie uwaznosci być nakarmionym subtelnym uczuciem przekonania o własnej skuteczności w modlitwie kontemplacyjnej 🤪
Myślę, że przedoktoryzowaliśmy duchową drogę. Dzielimy na etapy, na zadania, na sposoby - zamiast po prostu ucieszyć się procesem poprzez drogę wspólnego chodzenia z Przyjacielem i Nauczycielem - peripateo. On raz prowadzi od prawej do lewej, raz odwrotnie, a raz zupełnym zygzakiem, i naprawdę trudno wytyczać uniwersalne szlaki. Zdecydowanie lepiej dać się poprowadzić i nie ekscytować się zbytnio tym, jak daleko się już zaszło - bo może się okazać, że to dopiero pierwsza pętla i wracamy na start. Pycha zawsze przecież kroczy przed upadkiem.
Natomiast jestem przekonana, że kontemplacja jest absolutnie dla każdego. Zupełnie się nie zgadzam z tym disclaimerem, że nie jest dla każdego. Być może nie jest na każdy moment życia... Ale i tego nie jestem pewna. Skłaniam się jednak ku temu, że warto ją próbować podjąć zawsze.
Myšlę,że kontemplacja jest dla każdego,bo to Bóg pragnie pierwszy bliskości,zażyłości z duszą,że strony człowieka potrzebna jest wierność,bo On jest wierny i pragnie dla nas najwyższego dobra,dał nam Swojego Ducha aby nas prowadził.
Czysta mądrość... :)
A ja właśnie utknęłam od długiego czasu na takiej pustyni modlitewnej/ duchowej, ogólnie w relacji z Bogiem i mam wrażenie, że im bardziej próbuje się trzymać moich schematów w modlitwie i byciu z Jezusem, tym bardziej mi się to rozjeżdża i wymyka... Doszłam do ściany i doskonale znam to poczucie "rozczarowania Bogiem", choć mam pełną świadomość, że to tylko moje oczekiwania i wyobrażenia względem Niego i Jego działania doznały zawodu, a On tak naprawdę nie zawiódł. Tak czy inaczej wielkie Bóg zapłać za tą rozmowę i podjęty temat 🙏🏻
Bóg,wszystko co najlepszego mnie w życiu spotkało, dał mi,gdy o to w ogóle nie prosiłam. A tego,o co go bardzo prosiłam,nigdy nie otrzymałam.
Jesteście świetni, oboje. Danielu bo pytasz wnikliwie i mądrze, O Groszewski bo masz wiedzę i duchowy wgląd który kapitalnie umiesz opisać. Dziękuję 💙 Swoją drogą czasem zastanawiam się czemu Bóg przyjął tak trudną filozofię działania wobec człowieka? To jest fascynujące, trudne ale i zachwycające.
No proszę 🙂 Kontemplacja zawsze kojarzyła mi się z klauzurą, a po wysłuchaniu Waszej rozmowy zrozumiałam, że ja - żona, matka 3 dzieci, istota słaba i zawodząca - najprawdopodobniej jestem na drodze modlitwy kontemplacyjnej, na kolejnym jej etapie. Ciekawe to :) Dla mnie kontemplacja=świadomość, że we wszystkim jestem zależna od Boga. Nawet w miłowaniu Go. Ogołocenie+prawda+wewnętrzna pustka pomnożone przez wewnętrzny pokój ;)
Tak na logikę, to trzeba nam przejść przez drogę kontemplacji, żeby nauczyć się jak żyć w niebie. Tam będzie ciągła kontemplacja, niezależnie od tego, kto był jakiego stanu na ziemi .
Kontynuujcie, kontynuujcie. 🙂. To ważne bardzo. Pozdrawiam ciepło 🌿
Daniel, super pytania, spojrzałeś na sprawę z perspektywy ludzi-mnie.Powiem szczerze, mnie ta rozmowa, temat i fakty nieco przestraszyły, choć intuicyjne przewidziałam.Zawsze chcę,głębiej,wyżej,dalej a tu się poprostu boję...
Dziękuję za rozmowę. O. Romanowi życzę szybkiego powrotu do zdrowia. 👍
Przez caly proces przeprowadzila mnie Maryja po zawierzeniu sie Jezusowi przez Jej rece.. Przez oczyszczenie, poznanie swojej nędzy.. 1,5 roku bólu i pozniej dar kontemplacji
Ale musiałabym z kims o tyn poroznawiac ale nie mam z kim
Jestem pod wrażeniem umiejętności prowadzenia rozmowy przez Daniela. Absolutne mistrzostwo! Wspaniała rozmowa.
Zastanawiam się jedynie nad Richardem Rohrem. On nie odpłynął przypadkiem w taki New Age?
Nie, nie odpłynął
Bardzo potrzebny i pożyteczny podcast ❤🙏
Wydarzyło się to, że słuchając tego podcastu, dotarło do mnie, że jestem w tej rzeczywistości, gdzie już dawno tych schodków nie ma, a tylko ja niepotrzebnie stale za nimi się rozglądam! Myslalam, że się zgubiłam, tymczasem po prostu idę dalej. Takie dwa gadające drogowskazy Bóg mi tu z Was zrobił. Nieoczekiwana oaza. Uff, jak się tu chodzi bez tych schodków 😉
Jak Daniel wymyśli temat i Romek coś powie, to pozamiatane! Czapki z głów! Poproszę więcej🙏
Niesamowita rozmowa trzeba słuchać z uwagą ja przy tym notuję
Dziękuję Ci Boże, że objawiłes swoje prawdy prostaczkom! Tak panowie rozkminiacie wiarę, że współczuję tym, którzy szukają drogi do Boga 😢
Jest też mało znana książka pod tytułem "Chmura niewiedzy" traktująca o takowej modlitwie. Dobrze się Was słuchało. I zgodzę się z tym, że jeżeli się już zacznie taką praktykować to nie ma odwrotu. Bynajmniej nie jest to proste w doświadczeniu. I choć dziwnie to zabrzmi to jest w tych przestrzeniach dużo samotności. Trudno to opisać, ale modląc się tak wyizolowywujemy swój niepowtarzalny wymiar istnienia jako odrębna osoba w relacji do Boga. Bardzo, bardzo intymnie. I jest to tyle piękne co i bolesne z mojego punktu widzenia. Dzięki za tą rozmowę. Dobrze, że jesteście. :)
Dla mnie taki rodzaj modlitwy to jakby całkowita samotność wśród ludzi, ale już nigdy nie czuję się sama..
Dziękuję💖 Książkę kupuję💖
Hej Tomku “ ja, det gør jeg” brzmiało bardzo dobrze. Pozdrawiamy z 🇩🇰😁Ja obecnie doświadczam zże medytując mam coraz „ dalej” do różańca, który mnie kiedyś umacniał duchowo. Dziękuje Danielu że trzymasz z Tomkiem, bardzo mądry facet!!
Dziękuję! niesamowite są tematy, o których rozmawiacie. Taka perspektywa głębi i wolności od siebie samej, że czuję się jak mały żuczek. to wszystko niezwykle wymagające. głowa paruje 🔥🕊 Dobrze, że są ludzie poprzedzający nas w drodze.
Wow ile polecanych książek 😍 Super. Dziękuję. Chcemy więcej o. Romka 😁
Pozdrawiam serdecznie że Sztokholmu i dziękuję że robicie ten program.
mądre, ważne, dziękuję Wam :)
Daniel, sam odpowiedziałeś na swoje pytania :) "Chciałbym mieć serce, które ma nieskończoną wolność" - Bóg ma takie serce - dlatego, może nie tyle chce, co potrafi nam czegoś odmówić dla naszego większego dobra a jednocześnie jeśli jesteśmy z Nim daje łaskę aby tę odmowę udźwignąć. My po ludzku jak patrzymy, że ktoś tak bardzo czegoś pragnie, po prostu chcielibyśmy mu to dać, ale często dajemy wcale nie z wolności tylko dlatego, że właśnie jej nie mamy i nie mamy też takiego wglądu, czy dla kogoś to faktycznie najlepsze, co może dostać. Tak to widzę... Uwielbiam Was słuchać - dajecie materiał do rozmyślania na wiele dni
Zgadzam się, a wszystko dla naszej przemiany, przekroczenia iluzji, które rozumiem jako powstałe ze zranień, także konsekwencji grzechu pierworodnego, fałszywe przekonania o Bogu, o nas, o innych, o sensie życia. Zafiksowanie na czymś, co nie jest dla nas dobre lub nie na ten moment- dlatego całkowita ufność, bo mamy ograniczone poznanie. Podstawowym sensem życia jest dążenie do świętości i zbawienie, a to wymaga rozwoju, we współpracy z łaską, na którą nie trzeba zasłużyć, tylko z pokorą się na nią otworzyć-Bóg do tego celu prowadzi nas wg.swojej doskonałej logiki i doskonałej miłości, przeprowadzając przez cierpienia nieodłączne od rzeczywistości, w której żyjemy, będącej niedoskonałą, trudną, zranioną grzechem, chorobą i śmiercią, tak jak i my jesteśmy poranieni i niedoskonali w swojej kruchości i błędach, ale doskonale kochani przez Boga, który objawia Prawdę o sobie w naszym życiu oraz jest ona objawiona w Słowie oraz przemienia nas, wyprowadzając z naszego egoizmu i związanych z nim lęków o siebie i swoje życie, pychy, skupieniu na cielesności i własnym "ja". Pozwólmy Mu na to- w wolności.Tak to rozumiem i tego doświadczam. Np.wczoraj dowiedziałam się o tym, że Bóg odpowiedział na nasze modlitwy i syt.mojej przyjaciółki, po ludzku bardzo trudna do rozwiązania, ma szansę na pomyślne rozwiązanie. Zmagała się z nią ponad rok i nikt jej nie chciał lub nie mógł pomóc. Bóg po raz kolejny objawił swoją moc, genialny plan, ale prawdopodobnie stało się to w najodpowiedniejszy sposób dla tej osoby uświęcenia. Jest to osoba bardzo wierząca. Dodatkowo zaprosił nas do działania w trosce o nią, dla jej dobra, aktywności w byciu dobrym i zaangażowanym, do ufności. Jestem pełna zachwytu dla działania Boga, który przede wszystkim kocha, ratuje nas- czasami od nas samych- i zbawia, uzdalnia do życia w zjednoczeniu z Nim i czyni cuda, przeprowadzając przez cierpienie, bezradność i śmierć. Chwała Panu.
Wow!Chwała Panu! Przepiekna opowieść o życiu duchowym! Niesamowite, że można to tak precyzyjnie i głęboko przedstawić! To tylko Duch Sw. potrafi! BÓG ZAPŁAĆ WAM za Waszą posługę!
Mam dużo rodziny w Danii o Romku 🙋 jak ja lubię te wasze gadanie 🙏♥️ciągle otwiera mi oczy to co mówicie na coraz to inne aspekty mojego życia...moje iluzje, moje wyobrażenia i oczekiwania...a być w tu i teraz🙏♥️
Ciekawe to było 😅
Modlitwę głębi lubię za odpoczynek w niej za to że nic nie muszę.
Świetna rozmowa, jeden z najlepszych podcastów na Pogłębiarce. Dziękuję ❤️
Znakomite ,jestem pod wrażeniem improwizacji Romka :) poruszona jestem :)
Dzięki. Nawet nie pomyślałam że ktoś może mówić o tym co przeżywam.
Panowie, ja to myślę że ta wolność na modlitwie, wolność od własnego ego i serce które żyje Pokojem Bożym jest możliwe pod warunkiem uwierzenia że Bóg ma lepszy pomysł na moje życie, na moje Bycie w życiu, niż ja.
Trudna i długa droga do takiej modlitwy kontemplacyjnej. Ale wiem że możliwa. Mam takie doświadczenie.
Pozdrowienia dla o. Romka i Daniela z DA Dąb. Świetna rozmowa ;)
Ciekawe co mówiliście, aż ponotowałem sobie niektóre myśli. Dzięki 😉
Zamiast słuchać tego bełkotu klechy, to posłuchaj czegoś mądrego.
ua-cam.com/video/sY2Cm6kSUwA/v-deo.html
Dziękuję .
Wielbię Twoje Imię Boże Ukochany zawsze i wciąż dziękując za wszystkie łaski amen
Szczęść Boże witam serdecznie u mnie natomiast jest tak że karmi mnie adoracją
Uwielbiam was słuchać, bardzo dziękuje wam za ta rozmowę, już myślałam ze tracę wiarę a tu jednak zaproszenie do kontemplacji, nawet proroctwo takie miałam pare miesięcy temu.
„ im więcej ciebie tym mniej” - dobre 😂
Dziękuję. Bardzo potrzebny podcast.nasze życie polega na ciągłym rozwoju duchowym. Jest to praca na całe życie ale warto. Kilka lat temu zaufałam do końca Bogu i mam wewnętrzny pokój. Cudownego dnia kochani
Daniel, jak na razie wsxystie podkasty, bomba!!!! Poglebiarka wyrasta mi na podcast numer 1 o tematyce religijnej 👏👏👏
Och! ileż odpowiedzi dla mnie...
Dziękuję bardzo 💕
Każda religia wmawia😮 poczucie winy.
Ego wszystko w życiu rozwala.
Bóg jest bardzo leniwy.
Bóg z Wami.
Bóg zapłać po tysiąckroć!!! Dla mnie to tak bardzo ważna rozmowa, czekałam na nią. Niech Was obu Bóg błogosławi.
Dziekuje ❤️
Dziękuję 👍
Matko, o co tu chodzi. Mnie Pan Bóg nigdy nie rozczarował, zachwycił mnie. On zaspokaja pragnienia mojego nawróconego serca i daje więcej. Oczekiwałam uzdrowienia z nieuleczalnej choroby, zniknęły przy okazji guzy tarczycy. Jego słowo jest prawdziwe: Wielką (!) moc ma wytrwała (!) modlitwa usprawiedliwionego. Proste, jeśli w to wierzę. Nic mi psychologia nie da prócz rozczarowania, jeśli nie wierzę.
Bracia, życzę doświadczenia wspaniałości Bożej.
Chodzi o to, że relacje z Bogiem ma różne etapy. To jak w związku - najpierw jest zachwyt zakochania, później to opada i bywa trudniej. Jak to w relacji nie zawsze jest łatwo i przyjemnie. Twój etap neofity jest super, ale z czasem mogą przyjść trudności i warto być i na to gotowym.
@@Izabela_Wojtal dokładnie. Jest etap zachwytu, potem bardzo trudny i bolesny czas oczyszczenia który może trwać nawet całe życie...
Polecam książkę o modlitwie p.t W obliczu Boga. Henri Caffarel.❤
piękna rozmowa - bardzo bym prosiła o odcinek o liturgii eucharystii i tak jak o. Roman opowiedział o teocentryczności liturgii.
Choć obejrzę wszystkie podcasty w najbliższym czasie, to uważam, że już tu powinienem wyrazić swoje zdanie.
Trochę upłynęło zanim w buncie (wobec Was, nie Boga) zrozumiałem Wasz punkt widzenia. Kiedy to się stało zaczęliście też sensowniej się wypowiadać, a nie manipulować pojęciami, jakby wiara była czymś fajnym.
Przede wszystkim nie jest tak, że człowiek nie może niczego. Możemy bardzo niewiele i do tego bardzo niewiele, czasem w trudach, jesteśmy powołani. Bóg uzupełnia całą resztę. Po drugie zacząłem rozumieć Wasz punkt widzenia, a jak zacząłem, to zrozumiałem, że z mojego punktu widzenia jest mi bliżej do pewnych oczywistości, do których Wam daleko...i Viceversa. Przede wszystkim moja sprawczość kończy się na trudach zbudowania miłości z Bogiem i to jest trudne, bo Bóg najczęściej nie odpowiada od razu, a potem jest to przyjemne - ta relacja. No i wreszcie są oporni, których inni nie zależnie kim są, nie są w stanie tchnąć łaska. Ja stwierdziłem więc, że będę się wieloletnio modlił o inicjację w Duchu Świętym i to się dwukrotnie stało (wiedziałem od Boga, że musi się to stać dwukrotnie i ile ma trwać). Jest to więc możliwe i jest w tym sprawczość, ale i zobowiązanie. Z resztą, zwłaszcza z ostatnimi kilkunastoma minutami kompletnie się zgadzam.
Chłopaki cudowna rozmowa. Niezwykle inspirujaca. Z utesknieniem czekam na kolejna.❤
Mam tak z różańcem... Mam wrażenie, że zdradzę Maryję jak przestanę modlić sie rozancem....
Odkryta ostatnio przeze mnie skrutacja Pisma Świętego bardzo mnie karmi, rozszerza serce. I zamiast jedną formę modlitwy zastąpić inną, to ciągnę obydwie i jestem coraz bardziej sfrustrowana...
Nie radzę sobie z tym....
Nie zgadzam się drodzy Panowie tylko z jednym: nie piszcie proszę, że modlitwa kontemplacyjna nie jest dla każdego. Każdy chrześcijanin jest do niej wezwany na swojej drodze rozwoju. Może nie być dla kogoś w danej chwili, na danym etapie, nie należy jej forsować na siłę. Ale ostatecznie jest dla każdego :-)
Wlasnie
To jest tylko Pana błędna intuicja ,że tak jest . Drogę rozwoju miesza Pan ze sposobem modlitwy i łączy jedno z drugim . Polecam słuchać uważniej tych podcastów ... pozdrawiam
Bycie na modlitwie w Przy- Jaźni z Bogiem, w Jego Jaźni, Byciu sercem przy sercu- to nie jest już dla mnie odkrywcze ale zawsze mocno pociągające. Ja mam takiego człowieka który mnie tego uczy. Mam. I chętnie polecę do kolejnego wywiadu🤔
Kto to? Dawaj! 😁
@@Izabela_Wojtal do wywiadu. Niech skorzystają i inni😁
❤
Świetna rozmowa ☺️
Bardzo mnie uspokajająca 🤔
Te znikające schodki w dół są tak prawdziwe i opornie w górę.
Czyli to pokazuje że ciągle chcemy czegoś więcej?
Czy jest gdzieś koniec?
Dziękuje Wam bardzo ❤️
Koniec jest w Bogu, który zarówno jest nieustannie początkiem - tak myślę
Słuchając tej dyskusji czuję się jak na fotelu dentystycznym - otwieracie zęba i drażnicie nerw. Są teraz 2 wyjścia - albo ucieknie się z fotela z chorym zębem albo przez to przejdzie i wygra pokój. Dotknęliście tematu, który chodzi za mną jak cień. To trzeba przemyśleć i mieć odpowiedź. Dla rozwoju w wierze.
Ps. Przeżywam i przeżuwam teraz książkę benedyktyna o.Nawara i niebenedyktyna D.Hybla 'Medytacja - Droga Miłującej Obecności' - po prostu być w obecności Niestworzonego, zostawić cały majdan oczekiwań, wspomnień, frustracji. Do bardzo zbieżnych wniosków dochodzicie. Mamy w chrześcijaństwie nie skrzynie ale całe tiry skarbów w postaci literatury Ojców Pustyni, tradycji medytacji chrześcijańskiej = modlitwy serca. Mamy współczesnych - Ośrodek Medytacji w Lubińcu, nauki Lawrence'a Freeman'a. Tyle skarbów a mało korzystamy.
Dobre...dobre i pożyteczne.... dzięki
Z Panem Bogiem ❤️
Dzięki wielkie 🙇
Dzisiaj rozmawiałem z człowiekiem , którego syn popełnił samobójstwo. Facet od tamtego momentu śmierci syna - od kilkudziesięciu lat żyje bez wiary, „Bóg mnie zostawił , nie pomógł , a ja Mu służyłem tyle lat” … Silny biznesmen , wpływowy , dużo od siebie wymaga , nawet bardzo dużo , ma raka. Bóg dał mi takie słowo dla niego : Tomasz apostoł powiedział, że nie uwierzy w zmartwychwstanie do czasu aż nie dotknie ran Jezusa. Jezus przyszedł , i do Pana też przyjdzie i pokaże Panu swoje rany ,wytłumaczy Panu gdzie wtedy był - facet zaczął płakać ale jego zdanie było chyba w tym momencie silniejsze od pragnienia poznania Prawdy. Powiedziałem , że czasem boję się Prawdy o sobie samym i zastanawiam się czy mam prawo się w takim wypadku modlić ? Czy to ma sens? … Modlę się jednak o siłę do przyjęcia Prawdy.
…
Koniec historii.
Oby pragnienie Prawdy i realizowania Woli Boga były w nas zawsze silniejsze aniżeli my sami, abyśmy ochoczo zapierali się samych siebie !:)
Skoda że Bóg znając nas,nasze ograniczenia ,to jak funkcjonujemy stawia na naszej drodze kogoś nieodpowiedniego i my wtedy wlzimy na podstawie naszych ograniczeń w nieodpowiednia relacje .
A potem wszyscy mówią byłaś wolna .kurcze nie ....
Też czasem myślę w tych kategoriach, ale z drugiej strony czy w ten sposób nie próbujemy na Boga przerzucić odpowiedzialności za nasze wybory? Często wraca do mnie przypowieść o Synu Martnotrawnym - możnaby też zapytać dlaczego ojciec nie protestował skoro prawdopodobnie wiedział jak to się skończy. Myślę, że dlatego, że dał synowi wolność wyboru i dochodzenia do własnych wniosków własną drogą. Ostatecznie tylko przekraczanie siebie w różnych przeciwnościach nas rozwija.
Weszłam dawno temu w nieodpowiednią relację, bo tak wtedy myślałam i konsekwencje są do dziś. Choć popełniłam błąd wierzę, że Pan Bóg mi towarzyszy cały czas (być może płacząc nade mną). Teraz więc nie jęczę że mi źle, ale proszę Go o siły i wytrwałość. Przez to wszystko zmieniłam się i wiele się nauczyłam. W pewnym sensie jestem Mu wdzięczna za bolesne doświadczenia.
@@annaania3390 rozumiem Cię dobrze, bo u mnie było podobnie. Pozdrawiam 😊
@@annaania3390 Pięknie, podziwiam.
Bardzo dziękuję 💕💕💕💕💕💕💕 pozdrawiam serdecznie 👋
A już się bałam, że jestem nienormalna🙈🙉🙊❤
Petarda
nie no panie pozamiatane.
Bóg zawsze odpowiada na modlitwę. Zazwyczaj na swój własny dla nas najlepszy sposób. Jezus niejednokrotnie mówił niech Ci sie stanie zgodnie z twoją wiarą. Trzeba się zachowywać jak schizofrenik zawsze szukaj co Bog zrobił dla ciebie nawet tam gdzie wydaje się że nic nie zrobił . A jak już 100 razy się przekonasz że Ci pomógł, będziesz miał pewność jego pomocy każdy kolejny raz....
Modlę się Modlitwą Jezusową/modlitwą głębi już od ponad 5 lat🙏i nie wyobrażam.sobie
cudna rozmowa
W moim odczuci ale i trochę dswiadczeniu Bóg czasami rzadko interweniuje cudownie,choć niekoniecznie dokładnie tak jakbyśmy chcieli
Piękne choć trudne 👋
Dziś mi przyszła jeszcze jedna myśl podczas modlitwy "Ojcze nasz": Bóg przyszedł na świat przez człowieka. Czyli to jest droga... Królestwo musi przyjść najpierw do mnie, żeby mogło przyjść na zewnątrz. Nic z zewnątrz nie może uczynić mnie ani grzesznym ani świętym. Może to jakaś podpowiedź dlaczego Bóg chce zmieniać nasze wnętrze a nie naszą rzeczywistość...Dobrego dnia!
Zgadzam się z tym.
Noc jest mi światłem Wilfrid Stinissen
Wincyyyj!
Potrzebna rozmowa...
Tak odważnie mi się myśli, że tak dużo tu z psychologi...a Bóg to jest I 'robi co chce '...czyli generalnie tezy psychologiczne wkładamy w ramy religii... a co z tym, że Bóg to nasz tato...a czy rodzic nie chce odpowiedzieć na potrzeby (nie koniecznie wynikające z ego)....
Ok, ale też nie zawsze odpowiada zgodnie z naszymi oczekiwaniami. I co wtedy? Może się w nas pojawić bunt i pozostanie przy Bogu w takiej sytuacji to czasem przekraczanie siebie, swojego pomysłu na siebie i oddawanie go Bogu. Można tu użyć terminu psychologicznego, nie trzeba, efekt w zasadzie ten sam.
@@Izabela_Wojtal zgadzam się...tylko chyba mam strasznie potrzebe, żeby zobaczyć że Bóg to coś więcej niż teorie psychologiczne... a to nienaruszanie "wolnej woli" przez Boga...to tak wygodnie tłumaczy "brak interwencji"...nie chce o tym myśleć bo pewnie straciłabym wiare...ciężko jest, ale nadal trwam 😌
🕊🕊🕊🐑
🕊🙏❤🙏🕊
Dziękuję za propozycje lektur dla osób, które nie mają z kim o tym rozmawiać. Dopiero dziś trafiłam na ten podkast. Mam pytanie: a co jak już wszystko przeczytam, a nawet zastosuję. Czy tylko czekać biernie na owoce? Pozdrawiam
Dziękuję za to ciekawe nagranie.
Co byście polecili osobie, która utraciła wiarę i nie potrafi wrócić na jej ścieżkę, mimo że tego pragnie?
🤔🙏😇
Slucham tej konferencji poraz kolejny I wnioski jakie wyciagnelam dla siebie to to ze ja nie Bogiem sie rozczarawaowalam a Kosciolem Katolickim.
Super pytania 🙂🖐️ miałbym jeszcze jedno/ ewentualnie przeoczyłem: jak pogodzić konieczność przekraczania siebie/zmiany ze stwierdzeniem że Bóg kocha nas takimi jakimi jesteśmy?
Bo przekraczając siebie stajemy się coraz bardziej do Niego podobni. A Bóg kocha nas na każdym etapie rozwoju. Tak ja to widzę. Ciekawe pytanie . Pozdro
Trudno ufać i czekać cierpliwie chorując bardzo ciężko od lat, nie widząc nadziei. Jak przemieniać się duchowo będąc w depresji? Bezradność totalna a Bóg wszechmogący nie chce pomóc. Skąd wziąć siłę na ową przemianę?
32:00 o.Pio mimo głebokiej modlitwy nadal modlił się na różańcu więc moźze nie jest cieżko wrócić ? :)
A co z Mszą Świętą? Co jeśli idę i czuję pustynię? Staram się przeżywać świadomie, w łasce uświęcającej, w skupieniu, ale mam dokładnie takie doświadczenie jak opisujecie (i tak we wszystkich sposobach modlitwy jakich się tykam)
Prosimy o wymienienie tu wszystkich tytułów wspomnianych książek szczególnie polecanych dla początkujących na tej drodze kontemplacji.
A jak się ta dyskusja ma do tego co powiedział Jezus : Proście a będzie Wam dane, szukajcie a znajdziecie, kołaczcie a otworzą Wam. I to że Jezus często w Ewangelii pochylał się nad tymi którzy prosili. Np o uzdrowienie dziecka. Nie powiedział tym ludziom - szukajcie pokoju serca, tylko uzdrowił.
Gosiu ujęłaś w słowa to co jest w mojej głowie. Obyśmy otrzymały odpowiedź.
Pozdrawiam!!!
To dotyczy neofitów.
No tak, ale też nie stanął i nie powiedział "wszyscy którzy tu przyszliście, jesteście uzdrowieni, idziecie do domu". Tak sobie pomyślałam, że ci ludzie byli uzdrawiania poprzez relacje z Jezusem. Nie oznacza to jednak, że zawsze dostaniemy od Boga to, o co prosimy, bo myślę właśnie że bardziej chodzi o relacje niż o dar.
cd już życia bez niej! "Modlitwa przywraca w nas rysy Boga" Jan Klimak. Polecam książkę - antologię pism duchowych różnych autorów duchowości prawosławnej "Filokalia. Teksty o modlitwie serca"
jeny strzał w 10 normlanie wymitacie z Romanem dobre combo.
Czy to ze chcialabym uzdrowienia mojego dziecka to jest złe pragnienie? Nie jest to oczekiwanie, ale jednak frustracja z tego powodu ze moje dziecko nigdy nie bedzie normalnie zyło jest wielka..
Matka Teresa z Kalkuty była w moralnych ciemnościach,na pytanie o modlitwę,odpowiadała jeśli jest godzina Adoracji dziennie to z twoim życiem duchowym jest wszystko w porządku.
W ciemnościach wielkich a nie moralnych,źle wydrukowało.
wejscie w modlitwe kontemplacyjną czy jak ją tam nazwać nie musi być naszą decyzją a raczej decyzją i zaproszeniem do niej nas przez Boga
Otwierające oczy spostrzeżenie
@@annarosoniec4881 takie mam doświadczenie
fajny odcinek, następnym razem zapytaj Groszka jak On wszedł na drogę kontemplacji :)
Szczęść Boże🙏🏻🕊️💚 Mam pytanie-czym różni się w takim razie kontemplacja aktywna od medytacji?
PZU sponsoruje? Super
to nie jest odjechane :)
Zapraszamy do przesłuchania wszystkich odcinków Pogłębiarka PODCAST - ua-cam.com/play/PL-v8HoEcQT7v1H9OAbEKwxKUH8CMnUM05.html
to poboznosc czyli Pietas otwiera nas na dzialnie łaski