Arkadaşlar senelik rutin sen ne diyon bitirme serüvenimdeyim ve bu bölümü senelerdir atlamışım ilk kez izleyeceğim unutulmuş pantolonun cebinden çıkan para gibi bir bölüm çok heyecanlıyım yehuhuuuuuu
Ömercan'ın her küçüklük(çocukluk) muhabbetinde çok tatlış kalması ve en masum şeyleri söylemesine hastayım o anlattıkça dünyanın en naif insanı olabileceğini düşünüyorum
Tabii sadece Sen Ne Diyon için bu böyle yoksa bir Cevdet gerçeği var cidden dünyanın en kibar ve en naif insanı prezervatif hikayesinde bile Ferhan Şensoy havası var diyip pisleşmeyerek naifliğini gösterdi
Benim küçükken para biriktirerek aldigim yerde sürünen asker oyuncagi vardi. onla beraber sürünurdum boyle. suda yuzer mi diye denemistim. Allah belamı versin
8 yaşındaydım. Bir çocuk olarak benim için oyuncağın işlevi çok önemli değildi, bazı oyuncakların varlığı bile beni mutlu ediyordu. Oyuncak armağanların olduğu çikolata yumurtalardan birinden bana hiçbir işlevi olmayan, yalnızca gözleri devinen bir patlıcan çıktı. Ama o oyuncak beni acundaki en mutlu kişi yaptı. Uyumadan önce ona dikkatlice bakar ve kutusunu koyardım. Gün boyu da onu cebimde taşır, ara sıra bakardım. Bir gün annemle çarşıya çıkmıştık; bana ayakkabı alacaktık. Bir ayakkabıcıya girdik, ben ayakkabı denemek için oturdum, cebimde ezilmesin diye oyuncağı yanıma koydum (çocukluk işte). Sanırım ben ayakkabı denerken yere düştü, ben de orada unuttum. Ayakkabıyı aldık ve çıktık, daha 3-4 adım atmıştık ki ben "Oyuncağımı unuttum !" dedim. Hemen geri döndük, ben ayakkabı denediğim yere döndüm, orada bir kadın ayakkabı deniyordu, oyuncağımsa yerde ve kırıktı ! Bir olasılık ben ayakkabı denerken kırmıştım ama çocukluk siniriyle, ağlayarak "Aptal kadın !" diye bağırarak kadının suratına tükürdüm. Kadın çığlık attı, annem beni geri çekti "N'apıyo'sun sen !" dedi, kadın da hemen "Terbiye verememişsin çocuğuna !" diye bağırdı. Annem "Ben mi verememişim ?" "Sen kimsin de benim anneliğimi sorguluyorsun !" gibi sözler söyledikten sonra biz oradan ayrılıp eve gittik. Annem bana çok ama çok kızdı. Ancak bunlar umurumda değildi. Umrumda olan tek şey patlıcan oyuncağın artık olmamasıydı... (Sonradan o armağanlı yumurtalarda o oyuncaktan çok aradım ama bulamadım. Yurdun uçmağ olsun patlıcan oyuncak !)
Beni can evimden vurdunuz abiler. Zannediyorum 99 depreminden önceydi ve ben daha ilk okula başlamamıştım. Şuan da nereden geldiğini hatırlayamadığım bir oyuncağım vardı ama bu oyuncak çizgi filmlerde gördüğümüz bir figür veya bir çizgi romana karakteri değildi. Yine de çok kaliteliydi. Eklemleri hareketli , kaslı vücutlu bir abiydi. Adını güçlü adam koymuştum. Başka hangi oyuncakla oynarsam oynayaım diğer elimde de kesinlikle güçlü adamım olur. Üzerin de beyaz bir t-shirt altında da lacivert bir pantolon vardı. Batman'ın çizgi filmini izlerdim ve siyah bir bez parçasını delip güçlü adama takarak onu batman yapardım. Power Rangers izlerdim ve güçlü adamım onlardan birisine dönüşüverirdi. Bir gün sokakta arkadaşlarımla oynuyoruz ve güçlü adam da yanımda. Herkesin elinde bir oyuncak figür vardı ve kimin süper kahramanı daha yukarıya uçuyor diye havaya fırlatıp duruyorduk. Ben arkadaşlarıma nazaran daha kalıplı bir çocuktum ve biraz daha kuvvetliydim sanırım. Güçlü adamı Batman'ın orjinal figürüne sahip olan arkadaşımdan daha yukarı atabiliyordum ve bu benim değil güçlü adamımın başarısıydı. Gerildim gerildim güçlü adamı bi fırlattım abi o gazla biraz yamuk atmışım mahallede ki evlerden birisinin balkonuna düştü. Gittim zile basıyorum kapıyı çalıyorum açan eden yok. Alt komşularına gittim durumu söyledim meğersem onlar yazlıkçıymış. Beynim ambalajından çıktığından beri yanımda olan güçlü adamım gitmişti. Fatma Girik'in boş beşik filmin de ki gibi böğrüme taş basacak raddeye gelmiştim. Aradan seneler geçmişti ve ben liseye giden bir ergen olmuştum. O mahalleden taşınmıştık ama ben ara ara giderdim ve orada ki arkadaşlarımla gazoz çekirdek yapardım. Bir akşam üstü güçlü adamı fırlattığım evin önünde ki bahçe duvarında oturmuş çekirden çitleyip birbirimize pipimiz de çıkan kıllardan bahsederken komşunun küçük kızının elinde GÜÇLÜ ADAMımı gördüm. Şimşek hızıyla yanına gittim ve güçlü adamın ağzı yüzü boya içerisindeydi. Abi benim güçlü adamımı resmen transeksüel bireye çevirmişiti çocuk. Nereden buldun bunu dedim. Çipil çipil gözleriyle bana bakarak komşumuz vermişti dedi.Kendi içim de küçük çaplı bir cinnet geçirdikten sonra yaşımın gerektirdiği şeyi yapıp oyuncağı çocuğa hediye falan etmedim. Dikkatinin dağılmasını bekledim ve güçlü adamı direk cebime indirdim. Şuan 24 yaşımdayım ve güçlü adamla yeğenlerim oynuyor ama çocukları uyardım. Bu güçlü adamın başına ne gelirse aynısı sizin de başınıza gelecek dedim. Olley be.
O muhakkak bir filmden yada çizgifilmden bir karakterdir de sen bilmiyorsundur(evet, son çıkan sen ne diyonu izleyince orjinaline bakma gereksinimi duydum)
Gençler size çok kötü bi haberim var. Yeğenlerimin annesi olacak o yengem Az önce telefonda bana dedi ki: AAAAAAAAA ben onu eski kıyafetlerle beraber suriyeli ailenin çocuğuna verdim dedi. Sanırım cinnet geçiriyorum. Yarın ATV haberi takip edin. En sevdiği oyuncağı suriyeli aileye verilen F.G (24) Yengesini ve büyük ağabeyini yeğenleriyle döverek feci şekilde yaraldı. Yoğun bakımda olan ağabey F.G'nin en ağır cezaya çarptırılmasını diledikten sonra bilincini yitirdi. F.G o oyuncak batman figüründen bile daha güçlüydü diye bağırarak göz altına alınırken GÜÇLÜ ADAMIN verildiği süriyeli aile olaya sesiz kaldı. GÜÇLÜ ADAMIN yeni sahibi olan Y.A ne olursa olsun yeni oyuncağından vaz geçmeyeceğini ve GÜÇLÜ ADAMIN batman figürünü bile dövebildiğini söyledi. Size gelecekten havadislerin bu kadardı.
Benim de bir tanıdığımızın verdiği Tarzan'daki kötü adamın(adını bilmiyorum) figürüne güçlü adam demişliğim var. 41. bölümü izlerken görünce dayanamadım yazdım.
Şu seriyi hatta bireyderleri izledikçe çok moralim bozuluyor, bu hayatı yaşamamışım diyorum. Henüz çok başındayım tabi ama lisede ekiptekilerinki gibi anılarım hiç olmadı eksikliğini hissediyorum.
Ben eskiden hep o misafir evi çocuğuydum. Yani annemgil bana ne istersem alıyordu, almadıkları zamanda da reyonun arkasına koyup sonra alıyordum. Neyse, yine bir gün eve misafirler gelmiş herkes oturmuş yemek yiyor, bende okuldan yeni gelmişim. Odama geçtim, üstümü değiştirip yemek yemek için mutfağa gittim. Annem yemeği koydu klasik bir "Gün" yemeğiydi. Ben yemeğimi yerken misafir çocukların koştuğunu duydum odama gittiklerini düşünmemiş, tam aksine kardeşimin odasına gittiğini ummuştum. Yemeği bitirdim elimi yıkamak için banyoya giderken seslerin benim odamdan geldiğini duydum yinede "En kötü ne olabilir ki?" dedim. Elimi yıkayıp odama gittim, gitmez olaydım uzaktan kumandalı arabamın tekerlekleri kırılmış (araba nerdeyde çocuklar kadar), Actionman oyuncaklarımın kafaları kopup kitaplığımda sıralanmış, Power Rangers oyuncaklarımın çocuk salyası ile karışık zeytinyağlı dolma içine bulanmıştı, Biyonicle (lego power ranger gibi bir şey) oyuncaklarımın paramparça olduğunu görüp, üstüne kallabi boy gemi oyuncağımın en büyük direğini kırıldığını gördüm. Tabiki beynimde şimşek çaktı ve bütün çocuklara öyle bir kızdım ki hepsi odamdan defolup gitti.Annem gelip " Neye bağırdın öyle?" diye sorduğunda odamı gösterip "Sence neye bağırdım?" dedim. Annem "Çocuk onlar çocuk yaparlar tops odanı." dedi ve bende sinirli bir şekilde odamı toplamaya başladım. Odamı toplarken masamın, gardolabımın ve çicek desenli halının altından yırtılmış orjinal Yu Gi Oh kartlarım çıktı. İşin kötüsü o deste anime de ki baş karakterin Yuginin destesiydi (baya önemliydi yani seriyi takip edenler için). Bende bu olaydan sonra kendi evime geçene kadar birdaha koleksiyon yapmıyacağımı söyledim.
İlk çıktığı zamanlarda mahalleler arası turnuvaları yapılıyordu. Her bölüm takip edilir, tekrarları itina ile izlenirdi. Yayın saatinde 5-13 yaş grubu kitle sokaklardan silinir, televizyonun başına geçerdi. Herkesin favori karakteri vardı o zamanlar. Benimkisi de "Rei" idi (kaplan sevgim ve karizmasından ötürü :) Neyse işte biz o zamanlar çevreye göre biraz daha fakirdik. Herkes o zamanlar 20 ₺ olan beybladelerden almıştı bende de 3 ₺'liklerden bir tane vardı. Mahallede yapılan turnuvalara bahane bulup katılmazdım. Doğum günümde hiç unutmam annem 5 ₺ vermişti ve o zamanlar Gültepe'de bir petshop vardi ara sıra hayvanlara bakmak-izlemek için giderdim. Bir gün yine o petshopa gidecekken girişte hırdavat alıp satan bir adam gördüm. Sattıklarına bakınca içlerinde diğer beybladelerden biraz daha büyük ve dördü kadar ağır demir bir beyblade gördüm. Adam 7 tl istedi ben o zamanlar 9-10 yaşında halime pazarlık edip 5 liraya onu almıştım. Pembe idi, bazı yerleri paslı ve pembe boyası kurumuştu elde kalıyordu. Akşam eve gidip onu önce sulu boya ile sonra da pastel boya ile mavi-beyaza boyamıştım sonra da işte o "Rei" nin kaplanının resmini kesip uhuyla ortasına yapıştırmıştım :) bu arada özel bir fırlatma şeysi vardı. Diğer gün sabah erken kalmış bölümümü izlemiş ve sokağa fırlamıştım. Turnuva vardı ve diğer mahalleden gelenler oyun sahasını yani zamazingoların dönüp çarpıştığı zamazingoyu da getirmişlerdi. Tüm mahalle toplanmış bizi izliyordu ne kadar heyecanlı ve olacakları bildiğim için mutluydum anlatamam :) 5-6 kişi aynı anda zamazingolarımızı atmıştık ve 10 saniye içinde benimkine çarpan her şey saha dışına fırlıyordu. O günden sonra ve beyblade olayı sürdüğü sürece artık mahallenin kahramanı ben olmuştum. Beyblade o zamanlar bizim gibiler için sadece çizgi film değildi anlayacağınız. Statü belirleyen bir mucizeydi adeta. Sonra ne mi oldu, taşındık, beyblade kayboldu, saltanatımla beraber..
Bu video paylaşıldığında dolar 3,44 bandında bir kur fiyatına sahipti. CS'nin tavsiyesiyle o gün dolar almış biri şu anda TL bazında parasını yaklaşık 4 katına katlamış olacaktı.
Benim küçüken buzzışıkyılı oyuncağım vardı çok severdim çok sağlam ve çok ayrıntılıydı filmle bire bir aynıydı 2.kattan düşüp sıyrık bile almamıştı Sonra bi gün oyun oynarken oyuncağı yastığa attım ( neden diye sormayın bilmiyorum)ve kalbimle ayni anda 3 parcaya ayrıldı. O an üzülsem yoksa yastığa çarparak kırırdığına mı şaşırsam anlam veremedim. Onu ne kadar bantla bileştirmeye çalışamda tamir edemedim o günden sonra yastiklarin oyuncakların kriptonu olduğunu anladım.
Küçükken altı fırın olan bi sobamız vardı.baya patates atıp kumpir yapardık çok severdim sobayı.oyuncağım soba değildi merak etmeyin.Benim telefon şeklinde saçmasapan plastik bi oyuncağım vardı. Akşam soba sönükken fırın kısmını oyuncaklık olarak kullanırdım. Soba yakılacağı zaman çıkarırdım oyuncakları. Bi gün o telefon kisvesi altındaki iğrenç plastiği orda unutup uyumuşum. Sabah kalkıp o bölmeyi açtığımda plastik tamamen erimiş yapışmıştı.dayak yemedim sadece o leziz kumpirlerden mahrum kaldık ailecek
Çocukken en sevdiğim şey Happy Meal oyuncaklarıydı çünkü Babam mcdonalds müdürüydü ve başka oyuncak almaya hiç niyeti yoktu. O zamanların birinde 101 dalmaçyalı oyuncakları çıkmıştı (Happy Meal'da) ve bende onlardan 202tane falan vardı . Tüm bu koleksiyonu odamdaki kanepenin altına saklayordum . Ordan çıkarıp oynar yerine tekrar koyardım . Ortalıkta duran bir iki oyuncak olurdu onlar da eve bir misafir çocuğu geldiğinde falan ona verip oynatabileceğim tarzda oyuncaklardı hatta al senin olsun diyebileceğim şeylerdi . Bir sabah kalktığımda kanepenin altındaki tüm oyuncaklarım gitmişti Yalnızca o misafir çocuğu kalitesindeki oyuncaklar duruyordu . Bu durumu anneme sorduğumda oğlum eve hırsız girmiş olmalı yoksa nereye gider o oyuncaklar diyerek geçiştirdi . Eve hırsız girmesi benim için büyük bir şeydi ve bunu bu sakinlikle anlatmasına akıl sır erdiremiyordum . Babama koşup - BABA BABA Annem eve hırsız girdi ve oyuncaklarını aldı diyor ne diyor bu kadın ! şeklinde serzenişte bulundum . Babam bana Sen büyüdün artık temalı bir konuşma yaptı Azımsanmayacak kadar zekiydim o yaşlarda hemen bu olanların beni oyuncaklardan koparmak için yapılmış planlı olaylar olduğunu kavradım ancak 20 yaşına gelmeme rağmen daha iyi oyuncaklarım olmadı . Geekyapar takipcisi olarak eklemem gereken son şey : Bir daha asla Happy Meal yiyemedim.
8:47 Ben de hayatımın 6 yıl kadarını "BİM"in yakınında bir oturumda yaşayarak-hem de KAHRAMANMARAŞ Binveler'deki "BİM"- geçirdiğim için bu yorum sayesinde tüm "BİM" kasiyeri anılarım beynimde tekrar canlandı. Aniden sosyal bünyemde zuhur eden derin rahatsızlıkların yanı sıra, muhtemelen kasiyeri tanıyor olabileceğim gerçeği beni derinden etkiledi. O yüzden 3 kere izledim ve de ağladım... Teşekkürler Geekyapar.
Çok iyisiniz bu şekilde devam edin gerçekten sizi izlerken eğlenmekten ayrılamıyorum kanaldan 😊 Bu arada en sevdiğim oyuncaklarım legolarımdı inanılmaz eğlenirdim hayal gücümle oluşturduğum ve legolarla şekle bürünmüş gelen bir dünyam vardı ama her çocuğun en sevdiği gibi oynayıp ortalığı dağıtıp toplamama ve başından kalkmama huyumdan koskoca bir lego setini (dünyamı) annem bir komşu çocuğuna verdiğini söyleyip ortadan kaldırmıştı çokk üzülmüştüm ama bu sefer de tasoya sarmıştım 😂😂
Ben çocukken mağazalarda bebek evleri olurdu. Hatta bazıları benim boyuma bile ulaşırdı. Her oyuncak mağazasına gittiğimizde iç geçirerek onlara bakar, önünden ayrılamazdım. Fiyatları da oldukça pahalıydı, orta halli bir memur olan babam da haliyle alamazdı tabi. Durumları daha iyi olan kuzenlerde, arkadaşlarda gördükçe de kahrolurdum resmen. Yine bir gece teyzemlere gittiğimizde kuzenimin bu evlerden birini almış olduğunu gördüm. Benle aynı boylarda, mutfağı, jakuzisi ve hatta asansörü bile vardı. Kuzenim de (hala kendisinden çok hoşlanmam) oynamama izin vermedi, üstüne bebeklerimin değersiz olduğunu, asla bundan alamayacağımı söyleyip benle alay etti. 6 yaşında bir çocuk olunca da ağır geldi tabi. Akşam evde salya sümük ağladım. Ertesi gün iş çıkışı babam kırtasiyeye gidip bir sürü defter kabı, yapıştırıcı ve bir de karton kutular alıp eve gelmişti. Akşam yemeğine kadar odamda beğendiğim kaplarla kah duvar kağıtları yapıp, kah odaları ayırıp, kah mukavvadan mutfak dolapları yapıp evi tamamladı. İşi bittiğinde hayatımda gördüğüm en güzel bebek evine sahiptim. Yatana kadar bütün akşam oyun oynadım. Kuzenim bile bize geldiğinde koca gözleriyle eve bakıp durdu. Şimdi üniversitedeyim, hala arkamda çınar ağacı misali babam duruyor. Hatırladıkça duygulanırım, iyi ki varsın be babam...
Çocukken istediğim her oyuncak alınmazdı.Çünkü bir ikizim var ve paylaşmayı sevmezdik, haliyle masraf 2x oluyordu bu yüzden fazla oyuncak almazlardı.Fakat benden 3 yaş küçük olan kuzenim nasıl oluyorsa her istediğini kendi ailesine aldırırdı.Bizde onlara misafirliğe gittiğimizde onun oyuncaklarıyla oynamak için deyim yerindeyse yalakalık yapardık.O zamanlar 5 yaşında olan çocuk bizi pervane ederdi peşinde.Bu da benim sinirimi bozmaya başladı tabi.Bir gün gitmeden önce bir oyuncağı cebe attım.Zamanla kuzenimdeki oyunak sayısı azalırken bizdekiler çoğalmaya başlayınca bir terslik olduğu açığa çıktı.(Tabi annemler biz aramızda değiş tokuş yapıyoruz sanıyorlar)Sonra kuzenimde ceplemeye başladı.Genelde bu işe bende pek takılmazdım.Fakat annemlerin bana 8. yaş günümde aldığı jurasic land seti vardı.Kardeşimde de vardı aynısı ama benim setimden çıkan insan figürü daha yakışıklıydı.Dinozarlala savaşan bir covboy du.Neyse ben bu oyuncağa çok bağlanmıştım o zamanlar.Namusum gibi korurdum.Bir gün kuzenimin buna el uzatma cürretinde bulunduğunu görmüştüm.Adeta fıttırdım.Çocuğun üstüne yatağın üstünden atlamıştım.Pişman değilim.(o oyuncağı hala anı kutumda saklarım) *BONUS HİKAYE* Biz 3 yaşındayken ikiz kardeşim gecenin bir yarısı kalkmış tuvaltin yerini bulamayınca oyuncak kutusuna işemiş.ööflflclsçösööd.Bunu annemler anlatmıştı.
Nesquik'ten çıkan örümcek adam zımbırtısı vardı bileğine takıyordun, bileğini salayınca oradaki kağıt ileri geri hareket ediyordu.Bunu öğrenmeden önce o zımbırtının ağ atıyor zanlediyordum. Bana çıktığında bileğime takıp ağ atamaya çalışmıştım ama başarısız olmuştum hayal kırıklığına uğramıştım o günden beri kapılara ayağımı koyup tırmanmıyorum.
1. Sınıfa gidiyordum.Odamdaydım birden kapı çaldı. Babam gelmişti ve doğum günü hediyemi alacağını söylüyordu. O zamanki küçük aklımla doğum günü hediyesinin sürpriz olması gerekmiyor muydu diye düşünüyordum. O zamanlar çok popüler olan boyumdan büyük bebeklerden aldık. Çok mutlu olmuştum. Yeni almamın hevesiyle sürekli oynuyor, geceleri zor sığmamıza rağmen beraber yatıyorduk. 2 gün sonra doğum günümde ise oscarlık bir oyunculuk sergileyerek çok şaşırmış gibi yapmıştım. Bütün arkadaşlarımda çok kıskanmıştı. Bebeğimle güzel günler geçirirken bir gün evimize birileri geldi. Kim olduklarını tanımıyordum ama sürekli beni hatırlıyor musun diye soruyolardı. Benden 4 yaş büyük bi kızları vardı. Ben bebekken hep bana bakmış falan. Neyse o kızla oyun oynamaya başladık ama bütün oyuncaklarımı çıkarmıyordum. Nedense ona güvenmiyordum. 2 dakikalığına tuvalete gidip döndüğümde ise bir şokla karşılaştım.Yatağımında yatan bebeğim ortalıkta yoktu.VE O KIZ BENİM GÜZEL BEBEĞİMİN ELİNİ HUNHARCA ÇİĞNİYORDU. Evet yanlış duymadınız bildiğin o sert ve kocaman bebeğin elini ısırarak koparmış ve bunu nasıl başardığını bilmiyorum. Tıpkı bir yamyam edasıyla çiğniyordu. Benim onu gördüğümü fark etmedi arkası dönüktü. Tıpkı national geographic izliyordum. Donup kalmıştım gözyaşlarım akıyordu ama hiçbirşey söyleyemiyordum. Aptal kız ikinci elini yemeye geçmişti. En sonunda dayanamadım. Şişkoluğumun verdiği güçle kızın üstüne atladım. "Hadi şimdi beni de yesene" diye ağlıyordum. Beni üstünden kaldırmaya çalıştı ama koala gibi yapışmıştım. Bir yandan tırnaklarımla yüzüne çizikler atıyordum. En sonunda pes etti bende kafasına oturdum. Ağırlığım altında ezilirken "Sen sakın ağlama bebek" diyordum. Kendi çapımla yapacağım idam esnasında annemler gelmişti. Beni hemen üstünden aldılar. O zamanlar anlamını bilmediğim astım hastalığı varmış kızın. Bide ben nefessiz bırakmışım üstüne oturarak. Allahtan bişey olmadı kıza ama olan benim bebeğime olmuştu. Onun sarı saçlarını mavi gözlerini ve bembeyaz tenini çok özleyecektim. Annemler bebeğime çok üzüldüğümü fark edip beni dışarıya çıkarttılar. Yine o oyuncakçıya gittik. Haydi bi tane daha seç dediler. Her yerde sarı saçlı mavi gözlü modelini aradım ama bulamadım.Ellerinde kalmamıştı. Sadece simsiyah tenli ve siyah gözlü olanlardan vardı (zenci nedir bilmemek). Onları hiç beğenmemiştim. Çok çirkinlerdi. Tabi o zamanlar ırkçılık yaptığımı bilmiyorum. Annemler de hazır getirmişken beğenmesem de aldım. Sarı saç- mavi gözlü olanın yanına götürdüm. "Bak sana kardeş getirdim" diye ağladım. Bebekte ağlıyordu.(Bide şizofren çıktık iyi mi).O günden sonra eve misafir geldiğinde en sevdiğim oyuncakları asla çıkarmadım ve yatağıma saklamadım.
melike erbilek video daha youtube ta işleniyordu yani görüntülenmesi yoktu bende açıklamaya baktım "küçüklük,oyuncak anıları" yazıyordu. Bende küçüklük anısı olarak yazdım. Videoyu izleyince oyuncaklar ile olması gerektiğini anladım ama bi daha silmek istemedim yorumumu
Cs'nin kendini övdüğü lego technic'leri gibi, benim de k'nexlerim vardı. (lego techniclerim de vardı ama yapacağım şeylere parçam yetmiyordu, basınç tanklı penumatiklerim yoktu daha) Önce minik minik alınan setleri biriktirip kendi kafama göre pilli otomatik yürüyen böcek, kendisini dolduran uzaktan kumandalı araba taşıma tırı, ivme alıp hafif havalanan uçak-helikopter falan yapıyordum. Bir gün karne hediyesi olarak (tabiki taktir ile alınan) setlerin en büyüğünden alınınca odamı çevreleyen bi roller coastler yapmaya karar verdim. Baya baya diskavırideki çenıldaki mega projeler gibi. Ardından pil motoru, oyuncağı kaldırmayınca "lan ben bunu elektiriğe bağlayayım" dedim, pil motorunun kablolarını çıkartıp pirize takılacak hale getirdim ve fişe taktım. Havai fişekler gibi çıkan kıvılcımlarla beni elektirik çarpmış 2metre ötedeki yatağıma fırlatmış, apartmanın sigortasını attırmıştı. Annem, babam koşup gelip benim aynştayn gibi dikili saçlarımı görünce aha öldü çocuk diye korktular ama ölmemiştim. 2kere daha çarptı elektirik beni aynı şekilde (elektiriğin çalışma biçimini anlamam biraz zaman aldı) ama elektirikle çalışan odamı baştan aşağı gezen knex roller coastlerını da yapmıştım sonunda. Hey gidi günler hey.
Ben küçükken ablam bana iki tane teletabi oyuncağı almıştı.biri kırmızı diğeri sarıydı.kırmızı olanı hatırlamıyorum ama oyuncak tüylü oyuncak ayı gibiydi.göbeğine basınca şarkı çalan türdendi. Sarı olanın göbüşüne basınca seniii ağğğnan benim doğurmuşşş canım hamurunuuu benim için yoğurmuşşş gibi iğrenç bi müzik çalardı.yıllarca insanların anneler tarafından önce yoğrulmuş sonra doğurulmuş hamurlar olduğunu düşündüm.
Abi bana oyuncak araba almışlar küçükken. Oynayayım da onları rahat bırakayım diye. O kadar yaramazmışım yani.Tekerlekleri geriye doğru çekip giden türden bir araba almışlar bana. Ben bunu böcek felan sanmışım ve benim üstüme doğru sürdüklerinde ben kaçıyormuşum. O zamanlar çok yaramaz olan bana karşı da etkili bir silah haline gelmiş bu araba. Yemek yemediğimde, istemedikleri şeyleri yaptığımda bu arabayı bana gösterirlermiş ve ben uslu uslu dururmuşum korkumdan. Bu da böyle bir anımdır. Can Sungur abiye de katılıyorum bu arada. Hangi konuda mı? Her konuda abi her konuda. Ömer abiyi dicklemediğinizde üzülüyoruz bir de. Can abi geçen videodan sonra anladım ki sen anlatamayınca daha güzelsin abi böyle devam et. Hadi eyvallah
6 yaşındaydım kardeşim olucaktı ve bunu istemiyordum,benim istediğim şey hem arabaya hem de robota dönüşebilen transformers oyuncağıydı.Annemgilde kardeşimi sevmem için beni kardeşin gelirken sanada oyuncak getircek diye kandırdı.Doğduğu gün gerçektende transformens oyuncağı geldi.Yaşım 6 olmasına ve bir çok şeye aklım ermesine rağmen 2 yıl boyunca o oyuncağı kardeşim annemin karnından içinden bana aldı sanmıştım.Annemin karnının içinde olan free shop tarzı bir yer hayal etmiştim.
Bi tane power ranger oyuncağım vardı(beyaz ranger) kafası kopmuştu ve kafasının içinde gözlerinden ışık çıkması için yapılan bir lamba vardı. Ben de bunu sanki kaskını çıkarıyormuş gibi yapardım. Jengadan ona güçük bi ev yapar jengadan yatagına yatırır ve kaskını çıkartırdım. Şimdi o oyuncağı gördüğümde ulan bu bi lamba nasıl bunu kafaya benzettim diyorum.
Ben Geekyapar içinde biraz daha yaşı küçük bir takipçinizim. 10-15'inci "Sen ne diyon?"dan beri yorum yapıyorum ama hiçbir zaman seçilmedi. Ama vazgeçmeyeceğim:) Anaokulundan ortaokula kadar Ben10 hayranıydım ve okulda herkesten daha iyi bilirdim. Annemin eczanesinin yanında bir kırtasiye vardı. Hiçbir yerde olmayan sadece internetten gördüğüm oyuncaklar vardı orada ve birazcık daha ucuzdu. 100'den fazla oyuncağım vardı. Neyse, ilk oyuncaklar çıktığında birini anaokuluna götürmüştüm. (o gün de oyuncak günüydü) Birkaç kız benden oyuncağımı istemişti. Ben de havalı havalı verdim oyuncağı. Teşekkür ettiler. Neyse ben 15 dk sonra oyuncağa bakmaya gittiğimde ise şok oldum. Barbie'lerini soyup bir kaba koymuşlar, benim oyuncakla seviştiriyorlar. Hemen aldım oyuncağımı, o artık masum bir oyuncak değildi. Sonrasında farkettim ki, nasıl seviştirmişlerse ağız bölgesini koparmışlar. O günden sonra bir tane daha aynı oyuncaktan aldık, onun da ağızı havuza düşüp suyun çekildiği yere sıkışıp kaldı. Ondan sonra bıraktım zaten peşini:)
Küçükken pokemon hayranıydım. Ne görürsem aldırmaya çalışıyordum ve tam oyuncak sayılır mı bilmiyorum ama büyük bir taso koleksiyonum vardı, Ash bile vardı!!11birbir! Ama ben öyle dışarda ütmesine oynamazdım, ütülürüm diye korktuğumdan tamamen. Ben pokemon oynardım direk, böyle tasoyu yürütürdüm, kapıştırırdım ve bunu tüm gün yapıyordum. Annemle babam çalıştığı için oyuncaklarımın bir çoğu ve haliyle tasolarım dedemlerde kalırdı ki ben de ailemin çalıştığı saatlerde dedemlerdeydim. 8 yaşındayım ve sünnet zamanım geldi, oldum, evde yatıyorum misafirler geliyor-gidiyor, tanıdığım tanımadığım herkes öpüyor, yüzüm "artık ne olur öpmeyin!" diyor ama dinleyen yok. Ben de susuyorum aklım tasolarda. Misafirler de önce dedemlere sonra bize geliyor, aynı apartmanda oturuyoruz, biz üst katta, dedemler giriş katında. Neyse tüm sünnet muhabbeti bitti ve ben dedemlere gittim sonunda. Yana yana oyuncaklarımı arıyorum ama aralarından bazıları eksik! TASOLARIM YOK! Babaanneme soruyorum ve talihsiz cümleler dökülüyor dudaklarından "ziyarete gelen çocuklara oynasınlar diye verdim aldı biri, ben yukarda Tolga'ya veririm bunları, dedi" dedi ve o çocuk bana vermedi tasolarımı, üstüne çöktü ibne! Pardon. Annemlere ağlaya ağlaya anlatıyorum "bulalım çocuğu bak şunun oğlu" diyorum bir de akrabaymış vicdansız, ama tabi ki tasolarım yalan oldu, bana da sus payı olarak pokemon oyunu aldılar, bir tane cd içinde pokemon red-blue-yellow-fire red vs. var, öyle kaldı. Tasolarımı çalan çocuk da geçenlerde evlenmiş, düğününe gitmedim, gitmem de. Hala öfkeliyim. ...Lan keşke gitseydim de bir tane altınını çalsaydım...
Çok iğrenç bi çocukluk geçirdim . Yani en azından çocukken öyle düşünüyodum ama şimdi annemin ne kadar haklı olduğunu anlıyorum biraz biraz. Annem bana hep saçma sapan matematik kitapları alırdı .Diğer kızlar bahçede bebeklerle evcilik oynarken ben köşede çarpım tablosunu mırıldanarak ağlardım . Ama o kadar imrenirdim ki o barbi bebeklere, gece hep düşünürdüm benim de onlardan bi tanem olsa da oynasam diye . Annem " *Sen onlar gibi koyun olma aklını başına topla ders çalış* " derdi . Birgün okulda oyuncak getirme günümüz vardı . Herkes bi oyuncak getirmişti ben de puzzle getirdim . Aynı gün beden eģitimi dersinde nöbetçi oldum . Herkes dışarıdaydı ben de boş sınıftaki tek kişiydim . Gözüm bi kızın çantasına takıldı . En güzel barbi de o kızındı . Hemen çantasındaki bebeği kaptım ve sınıftan çıkıp bebeği oyun alanındaki kaydırağın borusuna soktum . Sonraki ders kız " *Bebeğim* " diye ağlıyordu. Herkes kafasını bana çevirdi çünkü sınıfta tek ben vardım. Ama çantamda hiçbirşey bulamadılar . Herşeyi kusursuz bi biçimde planlamıştım . Çıkışta bebeği alıp eve döndüm . Hiç pişman değildim ama çok mutluydum . Her gün o bebekle oynayıp annem bulmasın diye yatağın altına sakladım. Sanırsam bir ay sonra üç kişilik bir ödev için iki arkadaş evime geldi . Kızlardan biri bebeğini çaldığım o kızdı . Bi saat kadar ders yaptık . Kız lavaboya gitmek için kalktı . Ayağa kalkarken birden elindeki kalem yere düşüverdi . Zavallı kalem yatağın altına, tam da bebeğin yanına girdi . Kız elini yatağın altına soktu ve " *Ay elime bi bebek geldi yatağının altına düşürmüşsün" dedi . Ben daha ona engel olamadan bebeği çekti .Birden bi çığlık koptu .Kız bebeğin ona ait olduğunu biliyordu çünkü bebeğin üzerindeki elbiseyi rahmetli annesi kendi elleriyle dikmişti . Kız bana söverek bi yandan da bebeği alıp çantasına doģru gidiyordu . Bebeği yanında götürecekti . Tekrar sadece matematik kitaplarından oluşan kendi küçük dünyama dönmekten çok korkmuştum . Bi an kızın üstüne atlayıp ona vurmaya başladım. Altımdaki kız ağlarken üçüncü kız gıkını çıkarmadan izliyordu . En son odaya annem girdi . Sonuç olarak ben ceza aldım , kız bebeğini aldı ve evimde yaşananları herkese anlattı . Herkes bana " *Hırsız* " gözüyle bakıyordu . Adım lekelenmişti . Artık bana kimse kokulu silgi bile vermiyordu . En son anneme ağlayarak okul değiştirmek için yalvardım . Sonraki yıl ise tamamen beyaz bir sayfayla başladım hayatıma (onu kirletmek de uzun sürmedi bi ara konu denk gelirse anlatırım). Sonuç olarak bir bebek için arkadaşlarımdan , okulumdan oldum . NOT : Bebeğin elbisesini dikenin kızın rahmetli annesi olduģundan haberim yoktu :(
Abi yenice kamusalmizah canlı yayınından geliyorum dedim bir dahaki sen ne diyonu birlikte çekin diye o bize değil onlara kalmış çağırırlarsa çekeriz dediler hatta bizim üst düzey sohbetlere de çağırabiliriz dediler
Tam oyuncak sayılmaz aslında "Oyun Evi" denebilir. Benim küçükken bir çadırım vardı üstünde prensesler filan vardı. Küçüklük işte , bir gün annem salonda telefon ile konuşurken benim aklıma dahiyane bir fikir gelmişti. Çadırımın yani oyun evimin pencereleri olmalıydı bu mükemmel fikrimi hayata geçirmeliydim. (buraları hatırlamıyorum) Mutfağa gidip bir bıçak almışım muhtemelen ve gelip çadırın yan kısımlarını kesmeye başlamışım hayal meyal aklıma geliyor o anlar sonra annem gelmiş devamın da hiç bir şey gelmiyor(hatırlamıyorum) aklıma.... 5/6 YAŞINDAYMIŞIM?!
O zamanlar ilkokuldayım.Benim de çok sevdiğim Action man'in paraşütlü bir oyuncağı vardı . O oyuncağın paraşütünün olması çehovun silahı misali elbet bir gün o paraşütün açılması gerektiğini düşündürtmüştü . Bunun üzerine ben ve kardeşimin aklına son katın camından bunu aşağı bırakmak gelmişti ( bizim site 18 katlıydı yeteri yüksekliğin olacağını düşündük) . Biz son kata kadar çıkıp pencereden aşağı bıraktık.Sanırım dünyada beni daha hiçbir şey bu kadar hayal kırıklığına uğratamazdı .Evet paraşüt açılmadı ve fizik kurallarının gereği 9.81m/s^2 hızla ivmelerek 18. kattan( yaklaşık 54 metre geri hesabı siz yapın) beton zemine çakıldı oyuncak paramparça olmuş benim tüm hayallerim oyuncak ile yere çakılmıştı.Kardeşim ile birbirimizin suratına hayattan ümidini yitirmiş şekilde bakarak parçaları toplayıp eve gittik .(oyuncakta pahalıydı korkumdan annemden saklamak zorunda kalmıştım )
Bundan yıllar yıllar önce anasınıfına giderken, her oyun oynama saatinde sadece benim oynayabildiğim bir at oyuncak vardı. Küçücük plastik bir şeydi herhangi bir japon pazarına gitseniz küçük poşet içerisinde 5-6 tane plastik hayvanın veya o küçük yeşil askerlerin içinden çıkabilecek tarzdaydı. Aslında çok mal bir oyuncaktı ama o zamanlar küçücük çocuğuz ne bilelim oyuncak sevdamızın ödümüzü bokumuza karıştıracağını. O sabah okula yine o oyuncak ile oynayacağım diye gitmiştim ve başka bir çocuğun elinde görünce oyuncağımı, çocuğu iterek ayakkabılığa çarpmasını sağladım ve oyuncağı elinden aldım, akşam oldu eve gideceğiz servise giderken nedense oyuncağı da yanıma alma isteğiyle doldum taştım. Eve gittim ve oyuncağı çantamdan çıkardım biraz oynadıktan sonra yatmak üzere hazırlanırken oyuncağı resmen kullanılmış bir kondom gibi iğrenerek atmak istedim. Aslında yakalanırım korkusunun bunda büyük payı vardı. Evde bir sürü oyuncak olmasına rağmen hani aralarına koysam kimse görmeyecek işte diye düşünebilme şansım olmasına rağmen ben tam bir boklu kokoreç görmüş Can Türkdoğan gibi plastik atı alıp mutfaktaki çöp kutusuna attım. İşin korkunç yanı burada başlıyordu çünkü gerizekalı ben içinde çöp torbası olmayan bir çöp kutusunun içine çöp olarak plastik bir at atmıştım. Annem çöp torbası koymak için kutuyu açar ve benim suç aletini bulur. Odama gelir tam yatacakken "Ömer bu ne?" der. Ulan ne desem inandırabilirim ki, götümden terler aka aka bekledikten sonra öküz gibi direkt okuldan aldım dedim. Annem de babamı çağırdı sırf korkayım diye babama "çabuk polisi ara" demeye başladı. Gerizekalı ben ise bunu ciddiye alıp hayvan gibi ağlamaya başladım ertesi gün geri götüreceğimi söyleyip annemi ikna ettiğimi düşünerek ertesi gün okula gittim ama hiç stealth skillimin olmadığını geçen gece fark ettiğimden mal gibi serviste çantamdan çıkarıp yere gürültülü bir şekilde bıraktım sonra yerden alıp servisçiye bunu burada buldum demiştim. Annemler sorduğunda ise evet yerine bıraktım diyip paçayı kurtarmıştım. Şimdi bunu yazarken düşününce fark ettim ne kadar mal olduğumu gideyimde oyuncak atımla oynayayım :) Not: Bu arada o başta böyle güzel oldu mu kısmını izlerim valla realty show gibi.
Odunlardan silah yapardık, üstüne de kırmızı tahta kalemiyle KELEŞ gibi şeyler yazarak gaza gelirdik. ayrıca ağaç dallarından yay, sapan gibi şeyler de yapardık. İşte o zamanlardan gelmedir bizde kütüklük.
Küçükken balkondayken yakaladığım bir kelebeğim vardı.bende çocuk aklımla kelebek uslu kelebek uçamıyor kanadı kırık herhalde diye sürekli oynar,yüzdürür,beslerdim mutlu etmeye çalışırdım,ona çok iyi bakardım.kanadı kırık zannedip bantlardım uçurmaya çalışırdım her seferinde.yere düşünce daha yüksekten atardım.(hayvanı sürekli leğene su doldurup içine attığım için uçamıyor hayvancağız)Bir gün yesin diye oturma odasında ki masanın üzene ekmek kırıntısı serptim."Dur mikelancelo,ben su getirip geliyorum" dedim.(evet adı mikelanceloydu) ben çay kaşığına su doldururken annem gelip "ayy buraya ekmek kırıntısı dökülmüş" diyip ekmek kırıntılarını kelebeğimle beraber süpürgenin içine çekti.ben odaya geldiğimde çay kaşığını yere düşürdüm ve bir kaç saniyelik şok geçirdim.göz yaşları gözlerime hücum ederken süpürgenin yanına koşup başlığını çıkarttım ve süpürgenin pis ucuna ağzımı dayayıp diğer ucuna doğru ağlaya ağlaya "Mikelancelo ordamasan yaaağğğ anneee ono sen öldördön" diye bağırarak annemin bacağını yumrukluyordum.Süpürgenin şeffaf kısmından onu görebiliyordum.Tüm gün onun için ağlayıp bahçedeki saksıların birine cenaze düzenledim.bittiğindeyse annemleri uyandırıp "mikelancelonun cenaze namazını kılacağız günah" dedim.Derdini sikeyim tarzı bakış atıp uykuya daldıklarında yatağın üstünde tepinip cenaze namazına zorladım.balkonun ışığını açıp boş kibrit kutusundan yaptığım tabut ve el işi kağıdından yaptığım mezar taşıyla kafama başörtüsü bağlayıp gözlük takıp şaka gibi gelecek ama cenaze namazı kıldık.Gecenin 2 buçuğunda 3 kişi balkondaki saksıların birinde ciddi ciddi cenaze namazı kıldık bir kelebek için.Hala nasıl bir çocukluk geçirdiğimi anlamıyorum
evet tamda sizin anlattıgınız Action man figürlerinden birine sahiptim. hemde ses cıkaran goril olandan. Ameliyat oldugum için babam ben mutlu olayım diye o kocaman ve ulaşılmaz actıon man figürünü almıştı. Büyük bi Action man fanıydım her sabah saat 08.00 da kalkar açar seyrederdim.(ki bizim evde kimse o saatlerde uyanmaz kahvaltılar bile 12 de yapılırdı) Neyse aradan aylar geçmişti bir gün çınarcıktan uzaktan akrabalarımız gelmişti. Aralarında benim uzaktan kuzenim yusufta vardı ve oyuncaga bayılmıştı. "bana verebilir misin cok begendim" falan gibisinden cumleler kurmaya başlamıştı. Bende sert dille onu reddediyordum. sonra salona ailelerin yanına gittim. bir kaç dakika sonra o da elinde benim gorille geldi ve "anne ben bunu cok sevdim dedi". ben yandan baelish gibi yan yan bakarken annem "aaa al senin olsun nasılsa cuneyd artık oyuncaklarla oynamıyo" diyiverdi. DAHA 6 YAŞIMDAYDIM ve evet oynuyordum. Tabii annem oyle deyince ben de atlayıp "kötü çocuk" imajına düşmek istemeyip hiçbirşey soyleyememiştim. O GÜNDEN BERİ YUSUFTAN NEFRET EDİYORUM O OYUNCAK HALA ONDA VE Bİ KOLU KIRILMIŞ VE ARTIK SES CIKARMIYOR. Fakat bu benim tek oyuncak travmam degildi. Yine babamla begenip aldıgımız ve sebebini hiç hatırlamasam da aşşırı sevdigim ve deger verdigim bi jimmy neutron figürüm vardı. koca kafalı, garip saçlı o figüre bayılıyordum hem de hiç Jimmy neutron izlemememe ragmen. Hatta ona bi isim bile koymustum adi "hasan" idi. Yine bir gün amcamlar bize gelmişti yanlarında tabii ki yaşıtım olan kuzenim serhatla birlikte. Serhatla iyi vakit gecirir oyuncaklarla eglenirdik (Yusuf gibi degildi). Ama o gün cok kötü bi olay gerçekleşmişti Serhat HASANIN ÜSTÜNE OTURMUŞTU. Ben "HAYIIIIR" derken serhat ne oldugunu anlamamış bi yüz ifadesiyle bana bakıyordu. bi şeye oturdugunu anlamış ve ayaga kalkmıştı. Kalktıgında bir de ne göreyim HASANIN KAFASI GÖVDESİNDEN AYRILMIŞTI. Deliye dönmüştüm kıpkırmızı olmuştum. ne oldugunu anlamayan serhat merakla bana bakarken ona saldırdım ve içerden gelip bizi ayırdılar. Ayırdıkları an tuvalete gidip hüngür hüngür aglamıstım ve ertesi gün hasanı sitenin bahçesine gömmüştüm. O günden sonra da oyuncaklarla aram hiç olmadı
Ben yeni oyuncaklardan yoksun bir şekilde büyüdüm. Yeni oyuncaklar her zaman abime alınırdı ve onun 2 günde kırdığı oyuncakları ben bir ömür kullabilme potansiyeline sahip bir çocuktum. Abim oyuncakları çocuklara özgü barbarlıkla kırmaz, genelde içlerini açar ve "belli yükseltmeler" yapardı. Bu yükseltmeler oyuncakların "belirli özelliklerini" ortadan kaldırır ve onları daha az göz alıcı yapardı. Temel özelleştirmeler genelde oyuncakların ışıklarının yanmaması, oynar parçaların hareket etmemesi gibi yenilikler getirirdi. Ama bu tür durumlar beni pek durdurmazdı. O engeller benim için sadece yeni hikaye parçalarıydı. Savaşta yara almış bir asker ve emekli olmuş bir yarışçının artık çalışmayan arabası gibi. Eğer onlar da olmazsa benim en büyük oyuncak setimi annemin mandalları oluştururdu. O mandallarla yarattığım evren sizin legolarla yaratmış olduğunuz pahalı ve hayal gücünden yoksun şeylere benzemezdi. Orada, olup olabilecek en büyük mech savaşları yaşanırdı. Irkların savaşını konu alan savaşlar yaşanırdı. Pembe ve Kırmızı mandalın ölümsüz aşkını veya Yeşil mandalın intikam dolu hikayesini yazar, yönetir ve oynardım. Demem o ki benim en büyük oyuncağım yanlızlığım ve sonsuz hayal gücümdü.
çok sevdiğim bir helikopterim vardı içinden tank ve askerler çıkıyodu.bir gün onu çalıştırdım ve yere saldım.yatama uzandım biraz müzini dinledim sunra izlemeye kalkarken üzerine basyım artık müzik takılıyo kıpırdamıyo ve askerler resmen sürünüyo
Küçükken oyuncaklarım ben odadan çıkınca canlanıp konuşmaya başlıyorlar sanıyordum. (toy story 'nin etkisiyle tabi). Odamdan çıktıktan sonra sessizce ve hızlıca odama geri girip onları yakalayacağımı düşünürdüm. Oyuncaklarıma "Bana söyleyebilirsiniz" de derdim. Napalım be abi oyuncaklarımız o pahalı konuşan oyuncaklardan değildi ki. ( Bir yorumda hem gerçek bir hikaye hem de arabesk yorum! Beat that!)
şimdi bebem var nefes almaya vaktim yok, Kaç sene önce boş boş oturuken, izlerdim. Şuan çok yorgunum ağlayarak izliyorum gülmeyi özledim, pozitif vs yi özledim. İnsan dinlenmeyi özlüyorum boş oturmayi😭
Ben 6-7 yaşlarında iken izlemek için deli olduğum, hakkında insanlarla konuşunca duvardan duvara zıpladığım (evet cidden böyle bir şey yapıyordum, böcek gibi) bir çizgi film olan Beyblade vardı. Tabi Beyblade oyuncağı almak her çocuğun hayaliydi. Mahallemizde bizden hallice zengin olan çocuklar hemen çizgi filmin gerçekçi oyuncaklarını almıştı (demir-metal alaşımlı olanlardan), biz fakirler ise plastik yan sanayi ürünleriyle takılıyorduk. Turnuvalar düzenliyorduk, birbirleriyle çarpıştırıyorduk, özel sahasını alan kişiler sahada turnuva düzenliyordu ama hep o zengin çocuklardan birisi kazanıyordu. Benim de canıma tak etmişti, yalvarıyordum yakarıyordum ama bizimkiler hiç almaya yanaşmıyordu. Çizgi film dünyada da çok popülerdi ve halam seviceğimi düşünüp bana Hollanda'dan bana kaliteli metal, siyah renkli, attığında havada 2 kere zıplamasına yarayan mekanizmalı, kendi motoru içinde olup neredeyse hiç devrilmeyen Inception benzeri bir Beyblade getirmişti. Yanında sahası ve özel atış ekipmanları, kıyafeti ve kolluğu da vardı. O gün ne kadar mutlu oldum anlatamam. Dışarı çıkıp mahalledeki çocuklara hava atmak istiyordum çünkü kimsede böylesi yoktu, hiç görmemiştim. Çıkamadım çünkü hastaydım, bağırsaklarımda bir sorun olduğunu hayal meyal hatırlıyorum. Çok hareket ettiğimde anında kakamı yapıyordum, üstüm başım rezil oluyordu. Annem de önlem olarak beni yaz sıçağında 3-4 kat tayt giydirerek evde yatırmakta bulmuştu. Ben Beyblade ile oynamak istiyordum ama yerimden kalkarsam azar işitiyordum. O zamanlar yakın olduğum bir arkadaşım evime gelmişti, sohbet muhabbet derken (sürekli kazanan zengin bir çocuk vardı, ona ALP demek istiyorum) "git o zengin Alp'e de Fikret'in seninkinden iyi bir Beyblade'i var, havada karada seni gömer ezik" de demiştim. Arkadaşım gidip söylemiş, geri dönüp bana "Fikret, seni aşağıda bekliyorlar korkmuyorsan gelirmişsin" demişti. Bende çocuk aklımla rezil olmayı kendime yediremediğimden üstümdeki taytları bir adet kalana kadar çıkarıp aşağıya gitmiştim. Tek kalan tayt incecikti, yaz günü bile üşümüştüm. Neyse Alp karşımdaydı, benim üstümde ise çizgi filmde görünen kıyafetlerin benzeri vardı, Beyblade'i mekanizmaya takmış bekliyordum. Alp denilen 'yavşak' kendi sahasını getirmişti. (Saha dediğim şey ise yarım küre gibi, hafif geniş ve ortası boş bir metal) 1-2-3 dedik attık, çarpıştırdık kendimizi nasıl kaptırdık anlatamam. Ben yine çekirge gibi zıplıyordum. Bu bağırsaklarıma yaramadı tabi, iki gündür doğru düzgün tuvalete de gitmemiştim tabi. Kazanmaya yakındım çünkü benim Beyblade daha büyük ve içinde bulunan motorla kendi kendine daha hızlı dönebiliyordu. Alp denilen yavşak daha önce hiç kaybetmediği için kendi Beyblade'i yalpalamaya başlayınca çıldırdı. Benden büyük bir çocuktu, kalıplıydı; bense ufak tefek bir çocuktum. Bana vurmasın diye ben zıplayarak koşuyordum, tabi bu sırada içimde beni delip geçmeyi bekleyen füzelerim de hareketlendi, koşarken altıma kaçırmaya başladım. Taneler büyük ve sertti, incecik taytımı delip ben koşarak zıplarken Alp'in suratına uçmuştu. Çocuk o sinirle depar attı beni yakaladı, temiz bir dayak yedim. Belkide akademik kariyerimin kötü olmasının sebebi kafama aldığım o darbelerdi. + Beyblade'imi de kırmıştı. Annem balkondan beni görüp geldiğinde ise asfaltı bok içinde görmüştü, hem mahalleye rezil olmuştuk hemde ben çok kötü dayak yemiştim. Tek tesellim arkamı dönüp baktığımda Alp'in suratındaki kakamdan kalan artıklardı. Kafası büyüklüğünde yapmıştım neredeyse. BONUS: Binanın önünde bahçe hortumuyla yıkamıştı annem, "senin yaşın kaç başın kaç nasıl sıçtın öyle" diye soğuk suyla yıkayıp dövüyordu. Bina yöneticisi Şevki amca'da o zamanlar yeni aldığı fotoğraf makinasını denemek için çektiği karelerden seçtiklerini 2005'den bu yana her yılbaşı bana doğum günü hediyesi olarak veriyor. Unutmak bir yana her karesini tekrar tekrar hatırlıyorum...
o zamanlar 3. sınıftaydım, en yakın arkadaşımla (ismi gökçe) aynı sitede oturuyoruz akşamüstleri annemler yürüyüşe gidiyorlar biz de o sırada parkta oynuyoruz. gene böyle rutin günlerden bir gün dönerken markete uğradık ve gökçeyle marketin rafında 3 tane mini boyda yan yana duran bebekleri gördük. ikimiz de hemen annelerimize bunu almalıyız diye tutturduk. gökçenin annesi hayır deyince benim annemde hayır dedi. içten içe bunu anlamıştım çok uyuz bir çocuktum ağlayarak her şeyi yaptırmaya çalışıyordum hemen surat asıp ağlamaya başladım ama bu sefer işe yaramamıştı. gökçe de genelde anlayışlı olan kız o da ağlıyordu. neyse eve geldik. annem de yol boyu ağlamama sinirli olduğu için eve geldiğimizde söylenmeye başladı--büyüdün artık oyuncaklarını da başkasına vericem hala bebek istiyosun-- ben iyice ağlıyorum bebeklerimi bırakamam hele ki en sevdiğim barbie bebeğimi asla. evde çekiç buldum ve barbie bebeğimin bacağını parçaladım resmen. diğer oyuncaklarımı da sonra kırıcaktım. (amacım annem oyuncakları bu halde görüp ayıp olmasın diye kimseye vermicekti). diğer gün gene yürüyüşe gidicez ama ben hala tripliyim yürüyüşe giderken gökçenin elinde o bebeklerden var annesi anneme sabah dayanamadım aldım falan diyo. ben içimden salak aptal diyorum kadına neyse fazla uzatmıyım o gün annem de aldı bana o bebekleri ama artık barbiem hayatı boyunca sakattı napıcaktım ben bu salak bebekleri.bunları almak için en değerli bebeğimi sakat bırakmıştım.
Abi bende Toy Stroyden Woody vardı 8-9 yaşlarımda hep ona sarılarak uyurdum bi sabah kalktım kafası götüme girmişti inşallah düşündüğüm şey gerçekleşmemiştir...
Çok sevdiğim Toys”R”Us tan alınma bir batman oyuncağım vardı, çağının çok ötesinde gözleri ışıklı, elindeki tabancasından disk atan, pelerini plastik değil gerçek kumaştan yapılmış çok acayip bir şeydi. Öyle bir oyuncak düşünün ki oyuncak sepetinde değil babamın yurt dışından getirdiği johnny walker ların yanında vitrinde duruyordu, bir nevi kendine ait bir bat cave'i vardı. Oyuncak sadece benim değil babamında sevgilisiydi, sehpa üzerine sigara paketi, burun damlası çakmak vs. dizip batman'in elindeki disk atan silahıyla(silah deyip duruyorum Batclaw) vurup; "Heeyyt be nişancıya bak be!" gibi sesler çıkarıyor ben vuramayınca da beni "thıss, pıss" diye aşağılıyordu. O dönem ki okulumda hafta da bir gün oyuncak günü yapılıyordu fakat benim bu oyuncağı okula götürmem kesinlikle yasaktı. Hep başka oyuncaklar götürüp diğer arkadaşlarıma evde ki Batman'imin yapabildiklerini ve şahaneliğini anlatıyordum. Bir gün nasıl olduğunu hatırladığım bir sebepten oyuncağı okula götürmeme izin verildi. İçim içime sığmıyordu öğle tatili olsa da batman'imi sergilemeye başlasam diye yerimde duramıyordum. Nitekim öğle tatili oldu bahçeye çıkıldı ben batman'imle millete disk sıkıyorum vurulup yere düşen onu tekrar vurmam için diskini kapıp yanıma geliyor, ben bir daha vuruyorum resmen rüyadayım. Neyse öğle tatili bitti oyuncaklar çantalara konuldu filan çıkıldı servise binilip eve geçildi derken batman'imi vitrine koyacağım, fakat silahı yok o an ki kadar yıkıldığımı hatırlamıyorum. Kesin kıskanç ibnenin biri çaldı diye düşünüyorum ama işçilik o kadar temiz yapılmıştı ki kimseye bir şey soramıyorum. O günden sonra batman'im sepete konulmaya başladı. Bende "bak bizi dinlemedin başına ne geldi" cümle kalıbıyla ailemin boyunduruğu altına girdim. Şimdi 30 uma merdiven dayadım halen o batman'imi unutamam. Son olarak; “…Bütün aşklar küllenir, bütün babalar ölür, bütün hikâyeler biter. Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç, bütün çocuklar büyür.”
Çok sevdiğim bir oyuncağım yoktu ama çok sevdiğim mavi bir battaniyem vardı. Ona sarılıp yatardım. Hep üstü çok serindi neyse ben bu battaniye ile artık 2. veya 3. yılımdaydım artık biraz eskimişti ama ona olan sevgim azalmamıştı ve bir gün o dehşet olay yaşandı. Ben odama girip battaniyemi aradım ama bulamadım daha sonra anneme nerde diye sormaya gittiğimde donakalmıştım. Annem o benim biricik battaniyemi eskidiği için yırtmış ve toz bezi haline getirmiştı.Söylenecek söz yoktu. Üzerinden yıllar geçmesine rağmen battaniyenin başına gelenleri hatırladıkça hüzünlenirim
6 yaşında falanım anasınfına gidiyorum. Sınıfta çok kalabalık. Yani şöyle kalabalık 4 tane anasınıfı var üçü 15 bizimki 25 kişilik falan. sınıfın çoğu da kız. 8 erkek falanız sınıfta. Her cuma da okula oyuncak getirme günleri olurdu. Bir arkadaşımında bir batman oyuncağı var CS görse golluma döner. Bende hayvan gibi seviyodum onun oyuncağını. Oyuncak Türkiye'de yok. Hemde hiçbir yerde. Aramadığım yer kalmadı ama bulamadım. Oyuncakta şöyle, bir batman düşünün earth-one batman i makesi çıkıyo(pelerinle birleşik) eldivenleri ayakkabıları zırhı çıkıyo ve öyle muhteşem hareketler yapabiliyo ki muhteşem bir şey. Ayrıca hayvan gibi eşyasıda var yanında. Ben bunu Türkiye'de bulamıyınca çok üzüldüm. En sonunda aklıma bir çakallık geldi. İlk başta 1-2 kişiyle oyuncak değiş tokuş etme sistemi kurudum. Sonra bunu yavaşça büyüttüm. O kadar hızlı büyüdü ki erkekler kızların barbielerini kızlar arabaarı falan alıyo. 1 ay sürdü bu sonunda o çocuğada teklif ettim. Kabul etti ve O batmani elime aldım goynuma bastım. O an kimse benden daha mutlu olamazdı. Sistemde şöyleydi bu arada cuma herkes getiriyo değiştiriliyo haftasonu onda kalıyo pazartesi teslim ediliyo. 3 gün boyunca hunharca oynamıştım uyuyo taklidi yapıp yatağımın altıdan bile oynamıştım. Hatta pazartesi hasta taklidi yapıp okula gitmemeyi bile denemiştim(annem yine de götürmüştü). Yinede o 3 gün bütün yılın özlemine yetmişti. Daha sonra o oyuncağı amazonda bile bulamadım oyuncak sanki note 7 gibi geri toplanmış bütün izleri yok edilmişti:(
Konuyla çok alakasız olacak ama artık bu videoyla birlikte uzun zamandır düşündüğüm bazı şeyleri sorma vaktinin geldiğini anladım. Sizin videolarınızı uzun zamandır çok da düzenli olmayan bir şekilde izliyorum. İlk videonuzdan beri her videoda beni kendinize daha da çok hayran etmeyi, hem fiziksel hem de mental tatminkarlıklar için de bırakmayı başariyorsunuz. İşinize ne kadar hakim olduğunuz ve bunu eşsiz muhabbet skillerinizle ne kadar iyi aktardığıniz tartışılmadan bile taktir edilecek düzeyde iyi. Hem günümüz çağında en büyük ihtiyaçlardan biri olan, daha doğrusu bu ihtiyaçları karşılamada bir araç haline getirilmiş olan, parayı kazanmak için sahip olduğunuz mesleğin yanında hem de sevdiğiniz belki de sadece hobi olarak bırakmayıp yan bir meslek haline getirdiğiniz bu işinizi kıskanacak kadar kaliteli buluyor ve çok ani olduğunu bilsem de soruyorum: Beslenme düzeniniz nedir abi?
Barbie seviştiriyordum... Aslına bakarsan petrolden verilen hediye erkek barbie ile kız barbieleri öpüşürüyordum ve dolaba koyuyordum. Dolabı tekrar açınca içine bacağını kırdığım barbieyi koyup "HEYÖÖ ÇOUKLARI OLDU" diyordum. Sonra gelişip aldatma olayları falan kurgulamıştım şixjwoxiwbwsns kızın hiç masum değil anne ;D
Küçükken robotlara karşı saplantım vardı. Doğum günümü bol dedikodulu altın gününe çeviren orta yaşlı teyzeler bile bu huyumu bilirdi ve hediye paketlerinden beni şaşırtacak şeyler çıkmazdı, sadece robot! Bu öyle bir sapıklık haline gelmişti ki, oyuncak ayı ile uyuyormuş gibi kıçıma gözüme bir şey batacak korkusu olmadan her gece bir robotla birlikte uyurdum. 2003 yılıydı, 6 yaşında falanım. Evimin içi resmen Westworld gibi olmuştu, her çeşit robot vardı ama benim aklım sadece bir tanesinde kalmıştı. Ana okuluna gittiğim zamanlar, Arçelik reklamlarında Şafak Sezerle birlikte ilk defa maskot olarak Çelik robotun çıktığı günler yani. (Arçelikten paralar yattı) O reklam o sıralar rüyama girmişti, artık birlikte uyuduğum robot köpeğim beni yeterince mutlu edemez olmuştu. Haftalar süren bir ısrar sonucunda anneme yalvar yakar daha yeni tanıtılmış bu maskotun oyuncağını almasını istemiştim. Birkaç hafta sonra istediğim şey gerçekleşti. Arçelik mağazalarında bu robot satılmaya başlandı ve tam istediğim gibiydi. Hareket algıladığı zaman konuşuyordu ve saçma sapan hareketler yapıyordu. Her yere onunla gidiyordum. Hatta anaokulunda o robotla çekilmiş toplu sınıf fotoğrafım bile var. Her gece Çelik robotla birlikte uyuduğumu söylememe gerek yoktur bence. Robotun kafasının arkasında küçük bir açma kapama düğmesi vardı. Eğer onu kapatmazsanız her gördüğü harekette çılgın hareketler yapmaya devam ediyordu. Ben de unutkanlıkla o düğmeyi açık unuttum ve ışıkları kapatıp robota sarılarak uyumaya başladım. 20 dakika falan sonra, uykumun derinliklerinde çelik robotun bir özelliğini daha keşfedecektim. Robot eğer 20 dakika kadar hareket algılamazsa kendini uyku moduna alıyordu. Gözlerini kapatıyor ve seninle birlikte uyuyordu. Dışarıdan çok masum gibi görünen bu özellik robotun çıkarttığı sesle birlikte hiç de masum görünmüyordu. Uykuya yeni yeni daldığım zamanda sarıldığım robottan kulağımın içine "Iııııhhhhhhhmmm" diye bir ses geldi. Uyku sersemliği ile ne olduğunu kavrayamadan çığlıklar içinde kalkıp robotu cama fırlattım. Cam kırılmıştı ve annemler benim odama gelmişti. Ben yatağın köşesinde cenin şekline bürünmüş elimle camı gösterip "GERİ GETİRMEYİN ONU. ÇELİK CAMI KIRDI O KÖTÜ BİR ROBOT," diye bağırıyordum. Tabi babam beni dinlemedi gidip robotu getirdi ve benim görmeyeceğim bir yere sakladı. Kafası ezilmişti. Beter olsun. O günden sonra bir daha hiç bir robotla uyumadım. Rick and Morty'deki Sex robotu bölümünü de izlerken kendi kendime geceyi hatırladım. Irz düşmanı robot hala yatağımın altında durur. Gerçek çelik de başka bir dişi robotla dünya evine girmiş sanırım internette çıkan reklamlarda gördüm. Buradan mutlulular diliyorum.
12-13 yaşlarımdayım dayımlardayız benden daha küçük iki kuzenim var neyse bunlar oyuncaklarıyla oynarken bir anda büyük olan diğerinin oyuncağını kırdı bende adeta Cercei Lannister gibi ortaya çıkıp o senin oyuncağını kırdı hemen oyuncaklarını ondan almalısın dedim.Tabi sonra çocuk da gaza geldi tartışmaya başladılar.Neyse bunlar oyuncakları paylaştılar en son birinde anlaşamadılar bende hemen en çok parayı veren alsın falan dedim,baktım sonra bunlar birbirlerine kendi oyuncaklarını satıyor bende daha da kızıştırdım ve kavga çıkardım bu sefer oyuncaklrı çalıp camdan atmaya falan başladılar en son gürültülere annesi falan geldi ben kıs kıs gülüyorum , işteköşede o günden sonra insanları kontrol edebildiğimi öğrendim muahahahaha (can bey hala pandayı bekliyoruz)
Mavi Gözlü Beyaz Ejder ve Kırmızı Gözlü Siyah Ejder'in stat farkları, maga be. Bu arada buradan sesleniyorum o kartları getiren gerzek firmaya, insan Türkçe çeviri koyar çocuk aklımızla uyduruyorduk hem kuralları, hem özellikleri.
Hacdan getirilen yürüyen uçaklar vardı hey gidi. Pavyon gibi ışık saçardı. 5 saniye izleyip yine mandallarla ve misketle futbol menajerlik oynar onları dövüştürürdüm
İlkokuldaydım. Benim değil ama arkadaşımın oyuncağıydı. Olay şöyle yaşandı. 1 Ocak yıl başı günü. Okuldayız daha önceden öğretmen öğrenciler arasından kura çekmişti. Neden olduğunu pek anlayamadığım saçma zaman kırılmalarından biri oldu sanırım. Yine aynı zalım isim, aynı zalım kız. Zalım diyorum çünkü yahu ben başka insanlara hatta aklımdaki o güzel kıza (o zamanlar güzeldi, şimdi hiç tipim değil) hediye almak istiyordum ama olmadı. Öğretmen beni çağırdı. Sınıfta bir sessizlik vardı. Aslında sessiz olmaya çalışan sessizlik. Herkes kendi arasında konuşuyor kime kim çıktığını tartışıyordu. Bazı arkadaşlarım "ben söylemem sır" derken bazıları şapur şupur söylediler tek seferde. Ben ismi öğrenince öğretmenime "tamam" dedim. Ancak nereye tamam. Adı yanlış öğrenmişim. Kız çıkmış kura da ama ben erkek ismi sanmışım. O gün gelmişti. 1 0cak! Herkes kendine kura ile seçilen hediyeyi birbirlerine veriyorlardı. Bende adını yanlış anladığım kişiye verdim. Bana dedi ki "ama benim eşim o sen değilsin" yıkıldım. Böğrüme bir yumruk yercesine bir acı yaşanıyordu. Öğretmen yanımıza gelip olayı anlamaya ve çözüm bulmaya çalışıyordu. Bana asıl isminin bir kız olduğunu sen erkek sandığını falan anlattı. Tabii bir utanç, yerin dibinden yeryüzüne el sallıyorum. Olsun dedi öğretmenim. Verdik hediyeyi. Açtı. Tüm eklemleri hareket eden benim hiç olmayacak batman oyuncağını gördü. Çocuk o kadar şanslı ki bir günde iki hediye alıyor. Ben o kadar şansızım ki bir günde iki insanı karıştırıyorum. Bir de oyuncak ok gibi bir şey atıyordu. Öğretmen "o göze gelir" vs. dedi." Pff kimse dinlemiyor be ya öğretmenim" diyesim geldi içimden ama öğretmen ne de olsa bu tür şeyler söylemek bize yakışmaz ne de olsa. O oyuncak çok güzeldi. Ok atabildiğini bile yeni keşfetmiştim. Benim olmasını istedim ama kendi ellerimle adını yanlış anladığım kuradaki bir arkadaşıma verdim. Hiç bir zaman tüm eklemleri hareket eden oyuncağım olmadı. Basit dandik oyuncaklarla oynadım. Onu çok istemiştim ve oyuncağı da çok sevmiştim ama olmadı. Daha sonra onlar oyuncakla oynarken ben robotlar yapıyordum. Yaptığım ürünler sergilere çıkıyordu. Onlar fiyu fiyu diye birbirini vururken ben kendi pc oyunlarımı yapıyordum. Şimdi yıl oldu 2017 ben teknolojinin içinde yeni teknolojiler geliştiriyor bildiklerimi insanlarla paylaşmaya çalışıyorum. YAŞASIN, PAYLAŞIM RUHLU İNSANLAR!
Ben herkesten farklı olarak bir çocukluk fetişim vardı. Oyuncak arabalarımın üstüne çıkıp kırmak. Çok saçma ama, evet bütün arabalarımın üstüne çıkıp, kırar o çatır çutur kırılma sesleriyle kendimi rahat hissederdim.(4-5 yaş arası bunu çok yaptım.) Bir gün babamın halası ve ailesi Avustralya'dan akrabaları ziyaret ederken bize de uğramışlar. Ben her zamanki gibi misafirleri duymamazlıktan gelerek vurdumduymaz bir şekilde bilgisayarda oynuyorum. Sonra içeriden bir ses geldi ''ARDA KOŞ BAK KİMLER GELMİŞ'' isteksiz bir şekilde gittim el öpme tanışma vs. Koltuğa oturup biraz muhabbet geçtikten sonra bana bir hediye verdiler. Ama ne hediye.(Muhtemelen dünyaların parası falan.) O kadar büyük bir uzaktan kumandalı arabayı hayatımda görmemiştim. Sanki bir uzay gemisiydi, fakat tekerleklisi. O kadar sevinmiştim ki teşekkür ettikten sonra oyuncağı alıp odama koştum. Hemen açıp bir iki oynadım falan. Sonra nedeninin bilmediğim bir amaçla arabanın üstüne çıktım. Ama nasıl kırıyorum sanki araba sülaleme sövmüş. Kıramadığım ya da sert gelen yerleri de topuğum ile zıplayarak kırıyordum. Adeta orgasmın doruk noktalarını yaşıyor, rahatlıyordum. Arabadan inip, arabaya baktığımda gördüğüm tek şey bir hurdaydı. Bundan mutluluk duyup oyuncağı alarak salonun ortasına geçtim. Oyuncağı yere koyup, ''anne bak naptım :D(piç gülüşü)'' dedim. Annemin gözlerindeki siniri iliklerimde hissettim. Ama iş işten geçmişti. Annem ''iyi bok yedin'' deyince üzüntüyle(niye üzüldüğümü bilmiyorum malım sonuçta) arabayı alıp odama geçtim. Fakat o anı değiştirme yeteneğim olsa sadece akrabaların yüzüne bakmayı isterdim. Muhtemelen en kötü şekilde ölmemi isteyip beddua etmişlerdir.
7-8 yaşlarındayım halam Yalova'da üniversite okuyordu her dönüşte de bana bir şeyler getirirdi. Bu sefer hacıyatmaz getirmişti kaplanlıydı galiba. Ben çok sevinmiştim ilk defa hacıyatmaz görmeme rağmen. Halam ne olduğunu falan anlatıyor işte sonra ben bununla oynamaya başladım, ilk gün dövdüm, tekmeledim, üstüne atladım nafile bir türlü yerde kalmıyordu. 2. gün yine aynı şeyler ama nedense o gün daha bir zekiydim. Mutfağa gittim ve bir çatal aldım ve hacıyatmazı ölümüne çatallamaya başladım 20 kez falan çatalladım, sonunda yerdeydi amacıma ulaşmıştım mutluydum ama bir daha onu dövemeyeceğimi anlamam çok uzun sürmemişti. O akşam çok ağlamıştım, O günden sonra hacıyatmaz katili olarak hayatıma devam ettim. Videoya çıkarsa diye not: 40. videodaki hacıyatmaz katili beni bul seni hacıyatmaz katilleri derneğine davet ediyorum.
Arkadaşlar senelik rutin sen ne diyon bitirme serüvenimdeyim ve bu bölümü senelerdir atlamışım ilk kez izleyeceğim unutulmuş pantolonun cebinden çıkan para gibi bir bölüm çok heyecanlıyım yehuhuuuuuu
aynısını yaşıyorum şu an :) gel bir daha izle
Anlatılan : hacı yatmaz
Yorum : MAVİ GÖZLÜ BEYAZ EJDER!!!!!!
Ulan senin yüzünden her taraf şalgam oldu bidaha doğanay almıyacam
Cevdet bu konsept için ne kadar elit olduğunu daha ilk saniyelerden belli etti.
Mr. Kayyum Aynen geyiğe ayak uyduramadı yine de sevdiğim bir abimdir varlığıyla şenlendik
Bence herkes bağırıyor aç aç ile gayet iyi uyum sağladı.6.40
En azından jahoyla Yiğitcandan daha çok ayak uydurdu sdafgmvdhhf
.
Ömercan'ın her küçüklük(çocukluk) muhabbetinde çok tatlış kalması ve en masum şeyleri söylemesine hastayım o anlattıkça dünyanın en naif insanı olabileceğini düşünüyorum
Tabii sadece Sen Ne Diyon için bu böyle yoksa bir Cevdet gerçeği var cidden dünyanın en kibar ve en naif insanı prezervatif hikayesinde bile Ferhan Şensoy havası var diyip pisleşmeyerek naifliğini gösterdi
CT yokken bölümler daha uzun oluyor
Artık bölümler çekilmiyor
@@mustafaesen8071 ama çok kalbim kırıldı bu gerçekle tekrar yüzleşince
@@aycarmcvc kaçıncıyı dönüyorsun
@@fratulutas8249 bu 3. Oluyor
@@aycarmcvc benim de üç
Benim küçükken para biriktirerek aldigim yerde sürünen asker oyuncagi vardi. onla beraber sürünurdum boyle. suda yuzer mi diye denemistim. Allah belamı versin
8 yaşındaydım. Bir çocuk olarak benim için oyuncağın işlevi çok önemli değildi, bazı oyuncakların varlığı bile beni mutlu ediyordu. Oyuncak armağanların olduğu çikolata yumurtalardan birinden bana hiçbir işlevi olmayan, yalnızca gözleri devinen bir patlıcan çıktı. Ama o oyuncak beni acundaki en mutlu kişi yaptı. Uyumadan önce ona dikkatlice bakar ve kutusunu koyardım. Gün boyu da onu cebimde taşır, ara sıra bakardım. Bir gün annemle çarşıya çıkmıştık; bana ayakkabı alacaktık. Bir ayakkabıcıya girdik, ben ayakkabı denemek için oturdum, cebimde ezilmesin diye oyuncağı yanıma koydum (çocukluk işte). Sanırım ben ayakkabı denerken yere düştü, ben de orada unuttum. Ayakkabıyı aldık ve çıktık, daha 3-4 adım atmıştık ki ben "Oyuncağımı unuttum !" dedim. Hemen geri döndük, ben ayakkabı denediğim yere döndüm, orada bir kadın ayakkabı deniyordu, oyuncağımsa yerde ve kırıktı ! Bir olasılık ben ayakkabı denerken kırmıştım ama çocukluk siniriyle, ağlayarak "Aptal kadın !" diye bağırarak kadının suratına tükürdüm. Kadın çığlık attı, annem beni geri çekti "N'apıyo'sun sen !" dedi, kadın da hemen "Terbiye verememişsin çocuğuna !" diye bağırdı. Annem "Ben mi verememişim ?" "Sen kimsin de benim anneliğimi sorguluyorsun !" gibi sözler söyledikten sonra biz oradan ayrılıp eve gittik. Annem bana çok ama çok kızdı. Ancak bunlar umurumda değildi. Umrumda olan tek şey patlıcan oyuncağın artık olmamasıydı... (Sonradan o armağanlı yumurtalarda o oyuncaktan çok aradım ama bulamadım. Yurdun uçmağ olsun patlıcan oyuncak !)
Herkesin şişman olması kadar içten bir duruma kayıtsız kalamıyorum, kendini ait hissetmenin nirvanasındayım 💙
Beni can evimden vurdunuz abiler. Zannediyorum 99 depreminden önceydi ve ben daha ilk okula başlamamıştım. Şuan da nereden geldiğini hatırlayamadığım bir oyuncağım vardı ama bu oyuncak çizgi filmlerde gördüğümüz bir figür veya bir çizgi romana karakteri değildi. Yine de çok kaliteliydi. Eklemleri hareketli , kaslı vücutlu bir abiydi. Adını güçlü adam koymuştum. Başka hangi oyuncakla oynarsam oynayaım diğer elimde de kesinlikle güçlü adamım olur. Üzerin de beyaz bir t-shirt altında da lacivert bir pantolon vardı. Batman'ın çizgi filmini izlerdim ve siyah bir bez parçasını delip güçlü adama takarak onu batman yapardım. Power Rangers izlerdim ve güçlü adamım onlardan birisine dönüşüverirdi. Bir gün sokakta arkadaşlarımla oynuyoruz ve güçlü adam da yanımda. Herkesin elinde bir oyuncak figür vardı ve kimin süper kahramanı daha yukarıya uçuyor diye havaya fırlatıp duruyorduk. Ben arkadaşlarıma nazaran daha kalıplı bir çocuktum ve biraz daha kuvvetliydim sanırım. Güçlü adamı Batman'ın orjinal figürüne sahip olan arkadaşımdan daha yukarı atabiliyordum ve bu benim değil güçlü adamımın başarısıydı. Gerildim gerildim güçlü adamı bi fırlattım abi o gazla biraz yamuk atmışım mahallede ki evlerden birisinin balkonuna düştü. Gittim zile basıyorum kapıyı çalıyorum açan eden yok. Alt komşularına gittim durumu söyledim meğersem onlar yazlıkçıymış. Beynim ambalajından çıktığından beri yanımda olan güçlü adamım gitmişti. Fatma Girik'in boş beşik filmin de ki gibi böğrüme taş basacak raddeye gelmiştim. Aradan seneler geçmişti ve ben liseye giden bir ergen olmuştum. O mahalleden taşınmıştık ama ben ara ara giderdim ve orada ki arkadaşlarımla gazoz çekirdek yapardım. Bir akşam üstü güçlü adamı fırlattığım evin önünde ki bahçe duvarında oturmuş çekirden çitleyip birbirimize pipimiz de çıkan kıllardan bahsederken komşunun küçük kızının elinde GÜÇLÜ ADAMımı gördüm. Şimşek hızıyla yanına gittim ve güçlü adamın ağzı yüzü boya içerisindeydi. Abi benim güçlü adamımı resmen transeksüel bireye çevirmişiti çocuk. Nereden buldun bunu dedim. Çipil çipil gözleriyle bana bakarak komşumuz vermişti dedi.Kendi içim de küçük çaplı bir cinnet geçirdikten sonra yaşımın gerektirdiği şeyi yapıp oyuncağı çocuğa hediye falan etmedim. Dikkatinin dağılmasını bekledim ve güçlü adamı direk cebime indirdim. Şuan 24 yaşımdayım ve güçlü adamla yeğenlerim oynuyor ama çocukları uyardım. Bu güçlü adamın başına ne gelirse aynısı sizin de başınıza gelecek dedim. Olley be.
O muhakkak bir filmden yada çizgifilmden bir karakterdir de sen bilmiyorsundur(evet, son çıkan sen ne diyonu izleyince orjinaline bakma gereksinimi duydum)
Güçlü adaaağğğğmmmmm
Hocam bi fotoğraf atar mısın çok merak ettim
Gençler size çok kötü bi haberim var. Yeğenlerimin annesi olacak o yengem Az önce telefonda bana dedi ki: AAAAAAAAA ben onu eski kıyafetlerle beraber suriyeli ailenin çocuğuna verdim dedi. Sanırım cinnet geçiriyorum. Yarın ATV haberi takip edin. En sevdiği oyuncağı suriyeli aileye verilen F.G (24) Yengesini ve büyük ağabeyini yeğenleriyle döverek feci şekilde yaraldı. Yoğun bakımda olan ağabey F.G'nin en ağır cezaya çarptırılmasını diledikten sonra bilincini yitirdi. F.G o oyuncak batman figüründen bile daha güçlüydü diye bağırarak göz altına alınırken GÜÇLÜ ADAMIN verildiği süriyeli aile olaya sesiz kaldı. GÜÇLÜ ADAMIN yeni sahibi olan Y.A ne olursa olsun yeni oyuncağından vaz geçmeyeceğini ve GÜÇLÜ ADAMIN batman figürünü bile dövebildiğini söyledi. Size gelecekten havadislerin bu kadardı.
Benim de bir tanıdığımızın verdiği Tarzan'daki kötü adamın(adını bilmiyorum) figürüne güçlü adam demişliğim var. 41. bölümü izlerken görünce dayanamadım yazdım.
Şu seriyi hatta bireyderleri izledikçe çok moralim bozuluyor, bu hayatı yaşamamışım diyorum. Henüz çok başındayım tabi ama lisede ekiptekilerinki gibi anılarım hiç olmadı eksikliğini hissediyorum.
Merhaba, ben Üç Gözlü Kuzgun,
Size bir maruzatım var.
Sen ne diyon #40 is coming
oooo atanamamış filthy frankten birileri var aramızda
Boşu boşuna iki kitleyi tetikliyorsunuz Gereksizce laf dalaşına girmenin lüzumu yok
Öncelikle selamunaleyküm arkadaşlar ben dj üç gözlü kuzgun. Night king denilen gevşeğe dis atmıştım hırrimi
Ben eskiden hep o misafir evi çocuğuydum. Yani annemgil bana ne istersem alıyordu, almadıkları zamanda da reyonun arkasına koyup sonra alıyordum. Neyse, yine bir gün eve misafirler gelmiş herkes oturmuş yemek yiyor, bende okuldan yeni gelmişim. Odama geçtim, üstümü değiştirip yemek yemek için mutfağa gittim. Annem yemeği koydu klasik bir "Gün" yemeğiydi. Ben yemeğimi yerken misafir çocukların koştuğunu duydum odama gittiklerini düşünmemiş, tam aksine kardeşimin odasına gittiğini ummuştum. Yemeği bitirdim elimi yıkamak için banyoya giderken seslerin benim odamdan geldiğini duydum yinede "En kötü ne olabilir ki?" dedim. Elimi yıkayıp odama gittim, gitmez olaydım uzaktan kumandalı arabamın tekerlekleri kırılmış (araba nerdeyde çocuklar kadar), Actionman oyuncaklarımın kafaları kopup kitaplığımda sıralanmış, Power Rangers oyuncaklarımın çocuk salyası ile karışık zeytinyağlı dolma içine bulanmıştı, Biyonicle (lego power ranger gibi bir şey) oyuncaklarımın paramparça olduğunu görüp, üstüne kallabi boy gemi oyuncağımın en büyük direğini kırıldığını gördüm. Tabiki beynimde şimşek çaktı ve bütün çocuklara öyle bir kızdım ki hepsi odamdan defolup gitti.Annem gelip " Neye bağırdın öyle?" diye sorduğunda odamı gösterip "Sence neye bağırdım?" dedim. Annem "Çocuk onlar çocuk yaparlar tops odanı." dedi ve bende sinirli bir şekilde odamı toplamaya başladım. Odamı toplarken masamın, gardolabımın ve çicek desenli halının altından yırtılmış orjinal Yu Gi Oh kartlarım çıktı. İşin kötüsü o deste anime de ki baş karakterin Yuginin destesiydi (baya önemliydi yani seriyi takip edenler için). Bende bu olaydan sonra kendi evime geçene kadar birdaha koleksiyon yapmıyacağımı söyledim.
Hikayenin sonunda o misafir çocuklarının kafasını kesip öldürmeni bekledim çok düşük kalmış
Giriş bölümünde Ömercan'ın yüz ifadesi neden bu kadar efsane
Allah bile uyanmamışa 5 dakka kahkaha attım,geri sarıp sarıp izledim ASDAKLSDASŞLDK
34:49 tekrar izliyorum yıkıldım :ASDSADSASD
Oha la kendimi geleceğe gitmiş gibi hissediom hem video yok ama yorum yapılıyo
Biz mi deliriyoruz yoksa youtube mu anormal?
Geek Candır Sonunda kanalı bozduk sanırım
Begüm Dilbaz sanırım haklısın kardeş dicem de ben bunu daha önce de başka bi sen ne diyon videosunda yaşamıştım
İlk çıktığı zamanlarda mahalleler arası turnuvaları yapılıyordu. Her bölüm takip edilir, tekrarları itina ile izlenirdi. Yayın saatinde 5-13 yaş grubu kitle sokaklardan silinir, televizyonun başına geçerdi. Herkesin favori karakteri vardı o zamanlar. Benimkisi de "Rei" idi (kaplan sevgim ve karizmasından ötürü :) Neyse işte biz o zamanlar çevreye göre biraz daha fakirdik. Herkes o zamanlar 20 ₺ olan beybladelerden almıştı bende de 3 ₺'liklerden bir tane vardı. Mahallede yapılan turnuvalara bahane bulup katılmazdım. Doğum günümde hiç unutmam annem 5 ₺ vermişti ve o zamanlar Gültepe'de bir petshop vardi ara sıra hayvanlara bakmak-izlemek için giderdim. Bir gün yine o petshopa gidecekken girişte hırdavat alıp satan bir adam gördüm. Sattıklarına bakınca içlerinde diğer beybladelerden biraz daha büyük ve dördü kadar ağır demir bir beyblade gördüm. Adam 7 tl istedi ben o zamanlar 9-10 yaşında halime pazarlık edip 5 liraya onu almıştım. Pembe idi, bazı yerleri paslı ve pembe boyası kurumuştu elde kalıyordu. Akşam eve gidip onu önce sulu boya ile sonra da pastel boya ile mavi-beyaza boyamıştım sonra da işte o "Rei" nin kaplanının resmini kesip uhuyla ortasına yapıştırmıştım :) bu arada özel bir fırlatma şeysi vardı. Diğer gün sabah erken kalmış bölümümü izlemiş ve sokağa fırlamıştım. Turnuva vardı ve diğer mahalleden gelenler oyun sahasını yani zamazingoların dönüp çarpıştığı zamazingoyu da getirmişlerdi. Tüm mahalle toplanmış bizi izliyordu ne kadar heyecanlı ve olacakları bildiğim için mutluydum anlatamam :) 5-6 kişi aynı anda zamazingolarımızı atmıştık ve 10 saniye içinde benimkine çarpan her şey saha dışına fırlıyordu. O günden sonra ve beyblade olayı sürdüğü sürece artık mahallenin kahramanı ben olmuştum. Beyblade o zamanlar bizim gibiler için sadece çizgi film değildi anlayacağınız. Statü belirleyen bir mucizeydi adeta.
Sonra ne mi oldu, taşındık, beyblade kayboldu, saltanatımla beraber..
anasayfada sen ne diyon gördüm bir bakayım dedim ve ne göreyim yeni video gelmiş
Is It Possible to Learn This Power
Bu video paylaşıldığında dolar 3,44 bandında bir kur fiyatına sahipti. CS'nin tavsiyesiyle o gün dolar almış biri şu anda TL bazında parasını yaklaşık 4 katına katlamış olacaktı.
ba dum tıss
Ba dum tıss
Benim küçüken buzzışıkyılı oyuncağım vardı çok severdim çok sağlam ve çok ayrıntılıydı filmle bire bir aynıydı 2.kattan düşüp sıyrık bile almamıştı Sonra bi gün oyun oynarken oyuncağı yastığa attım ( neden diye sormayın bilmiyorum)ve kalbimle ayni anda 3 parcaya ayrıldı. O an üzülsem yoksa yastığa çarparak kırırdığına mı şaşırsam anlam veremedim. Onu ne kadar bantla bileştirmeye çalışamda tamir edemedim o günden sonra yastiklarin oyuncakların kriptonu olduğunu anladım.
Buzzy 2.kattan düşerse uçabilir,
Ama yastık onun kaldıramayacağı türden bir tehlike.
batman her zamanki gibi haklısin ama toys story 1 de hain woddy onu camdan atığında da uçamamıştı
ondan bendede vardı
Şaka gibi ben bu yorumu ezbere biliyorum...
12:50 Cevdet'in "nyihihihih" hareketi çok güzeldi
Küçükken altı fırın olan bi sobamız vardı.baya patates atıp kumpir yapardık çok severdim sobayı.oyuncağım soba değildi merak etmeyin.Benim telefon şeklinde saçmasapan plastik bi oyuncağım vardı. Akşam soba sönükken fırın kısmını oyuncaklık olarak kullanırdım. Soba yakılacağı zaman çıkarırdım oyuncakları. Bi gün o telefon kisvesi altındaki iğrenç plastiği orda unutup uyumuşum. Sabah kalkıp o bölmeyi açtığımda plastik tamamen erimiş yapışmıştı.dayak yemedim sadece o leziz kumpirlerden mahrum kaldık ailecek
Bizim oyuncağımız olmadı ama çok oyuncak olduk be abi...
1:49 =(
2:35 Evet
3:30 Mazlumların kahramanı
4:00 Kilot
4:10 Vayy bee
6:49 Kızlar bana hasta geyiği
7:17 Hapis
8:02 CS nin korkuları
8:27 Hep
9:37 Dayağa bakış açısı
11:15 Ömercan bilmiş 11:22
11:34 CS ortalığı karıştırıyor
13:09 Cepdeki harçlık
13:47 Tersten oku
14:03 CS nin CT taklidi
15:40 Çocuk parkları
18:47 Eşşınman
23:27 Mühendis CS
27:41 Bıkı
27:45 Marizlemek
28:05 Cevdet in küçük maceraları
28:19 Cevdet in motivasyonu
29:00 Yu Gi Oh çuları karşınıza aldınız
30:41 Kandırıldık dolandırıldık
32:55 Hırsız jargonu
34:02 Cevdet in kıyağı
34:12 Ahh beee
36:33 Tövbee Hacıyatmaz hacı hacı
40:07 Dometes yerkenki asillik
40:16 Amca
40:26 Şok olan kasiyer
42:25 Sakız sanılan
Beyler eğer edite takıldıysanız ben açıklıyım. Editleyen(büyük ihtimal cs) editlerlerken greenscreen in büyüsüne kapılıp yanlış editlemiş
Çocukken en sevdiğim şey Happy Meal oyuncaklarıydı çünkü Babam mcdonalds müdürüydü ve başka oyuncak almaya hiç niyeti yoktu. O zamanların birinde 101 dalmaçyalı oyuncakları çıkmıştı (Happy Meal'da) ve bende onlardan 202tane falan vardı . Tüm bu koleksiyonu odamdaki kanepenin altına saklayordum . Ordan çıkarıp oynar yerine tekrar koyardım . Ortalıkta duran bir iki oyuncak olurdu onlar da eve bir misafir çocuğu geldiğinde falan ona verip oynatabileceğim tarzda oyuncaklardı hatta al senin olsun diyebileceğim şeylerdi . Bir sabah kalktığımda kanepenin altındaki tüm oyuncaklarım gitmişti Yalnızca o misafir çocuğu kalitesindeki oyuncaklar duruyordu . Bu durumu anneme sorduğumda oğlum eve hırsız girmiş olmalı yoksa nereye gider o oyuncaklar diyerek geçiştirdi . Eve hırsız girmesi benim için büyük bir şeydi ve bunu bu sakinlikle anlatmasına akıl sır erdiremiyordum . Babama koşup - BABA BABA Annem eve hırsız girdi ve oyuncaklarını aldı diyor ne diyor bu kadın ! şeklinde serzenişte bulundum . Babam bana Sen büyüdün artık temalı bir konuşma yaptı Azımsanmayacak kadar zekiydim o yaşlarda hemen bu olanların beni oyuncaklardan koparmak için yapılmış planlı olaylar olduğunu kavradım ancak 20 yaşına gelmeme rağmen daha iyi oyuncaklarım olmadı . Geekyapar takipcisi olarak eklemem gereken son şey : Bir daha asla Happy Meal yiyemedim.
Deniz Yenen bizde para verip alalım :D
8:47 Ben de hayatımın 6 yıl kadarını "BİM"in yakınında bir oturumda yaşayarak-hem de KAHRAMANMARAŞ Binveler'deki "BİM"- geçirdiğim için bu yorum sayesinde tüm "BİM" kasiyeri anılarım beynimde tekrar canlandı. Aniden sosyal bünyemde zuhur eden derin rahatsızlıkların yanı sıra, muhtemelen kasiyeri tanıyor olabileceğim gerçeği beni derinden etkiledi. O yüzden 3 kere izledim ve de ağladım... Teşekkürler Geekyapar.
Sen Ne Diyon nerde
BURADA !
Çok iyisiniz bu şekilde devam edin gerçekten sizi izlerken eğlenmekten ayrılamıyorum kanaldan 😊 Bu arada en sevdiğim oyuncaklarım legolarımdı inanılmaz eğlenirdim hayal gücümle oluşturduğum ve legolarla şekle bürünmüş gelen bir dünyam vardı ama her çocuğun en sevdiği gibi oynayıp ortalığı dağıtıp toplamama ve başından kalkmama huyumdan koskoca bir lego setini (dünyamı) annem bir komşu çocuğuna verdiğini söyleyip ortadan kaldırmıştı çokk üzülmüştüm ama bu sefer de tasoya sarmıştım 😂😂
Bu sefer haklıyız sen ne diyon nerde la
Ben çocukken mağazalarda bebek evleri olurdu. Hatta bazıları benim boyuma bile ulaşırdı. Her oyuncak mağazasına gittiğimizde iç geçirerek onlara bakar, önünden ayrılamazdım. Fiyatları da oldukça pahalıydı, orta halli bir memur olan babam da haliyle alamazdı tabi. Durumları daha iyi olan kuzenlerde, arkadaşlarda gördükçe de kahrolurdum resmen. Yine bir gece teyzemlere gittiğimizde kuzenimin bu evlerden birini almış olduğunu gördüm. Benle aynı boylarda, mutfağı, jakuzisi ve hatta asansörü bile vardı. Kuzenim de (hala kendisinden çok hoşlanmam) oynamama izin vermedi, üstüne bebeklerimin değersiz olduğunu, asla bundan alamayacağımı söyleyip benle alay etti. 6 yaşında bir çocuk olunca da ağır geldi tabi. Akşam evde salya sümük ağladım. Ertesi gün iş çıkışı babam kırtasiyeye gidip bir sürü defter kabı, yapıştırıcı ve bir de karton kutular alıp eve gelmişti. Akşam yemeğine kadar odamda beğendiğim kaplarla kah duvar kağıtları yapıp, kah odaları ayırıp, kah mukavvadan mutfak dolapları yapıp evi tamamladı. İşi bittiğinde hayatımda gördüğüm en güzel bebek evine sahiptim. Yatana kadar bütün akşam oyun oynadım. Kuzenim bile bize geldiğinde koca gözleriyle eve bakıp durdu. Şimdi üniversitedeyim, hala arkamda çınar ağacı misali babam duruyor. Hatırladıkça duygulanırım, iyi ki varsın be babam...
Geekgözlüğü burda mı? En ıslak rüyası gerçekleşti.
Çocukken istediğim her oyuncak alınmazdı.Çünkü bir ikizim var ve paylaşmayı sevmezdik, haliyle masraf 2x oluyordu bu yüzden fazla oyuncak almazlardı.Fakat benden 3 yaş küçük olan kuzenim nasıl oluyorsa her istediğini kendi ailesine aldırırdı.Bizde onlara misafirliğe gittiğimizde onun oyuncaklarıyla oynamak için deyim yerindeyse yalakalık yapardık.O zamanlar 5 yaşında olan çocuk bizi pervane ederdi peşinde.Bu da benim sinirimi bozmaya başladı tabi.Bir gün gitmeden önce bir oyuncağı cebe attım.Zamanla kuzenimdeki oyunak sayısı azalırken bizdekiler çoğalmaya başlayınca bir terslik olduğu açığa çıktı.(Tabi annemler biz aramızda değiş tokuş yapıyoruz sanıyorlar)Sonra kuzenimde ceplemeye başladı.Genelde bu işe bende pek takılmazdım.Fakat annemlerin bana 8. yaş günümde aldığı jurasic land seti vardı.Kardeşimde de vardı aynısı ama benim setimden çıkan insan figürü daha yakışıklıydı.Dinozarlala savaşan bir covboy du.Neyse ben bu oyuncağa çok bağlanmıştım o zamanlar.Namusum gibi korurdum.Bir gün kuzenimin buna el uzatma cürretinde bulunduğunu görmüştüm.Adeta fıttırdım.Çocuğun üstüne yatağın üstünden atlamıştım.Pişman değilim.(o oyuncağı hala anı kutumda saklarım)
*BONUS HİKAYE*
Biz 3 yaşındayken ikiz kardeşim gecenin bir yarısı kalkmış tuvaltin yerini bulamayınca oyuncak kutusuna işemiş.ööflflclsçösööd.Bunu annemler anlatmıştı.
Maraş binevlerdeki bim de yıkıldı. 8:48
Nesquik'ten çıkan örümcek adam zımbırtısı vardı bileğine takıyordun, bileğini salayınca oradaki kağıt ileri geri hareket ediyordu.Bunu öğrenmeden önce o zımbırtının ağ atıyor zanlediyordum. Bana çıktığında bileğime takıp ağ atamaya çalışmıştım ama başarısız olmuştum hayal kırıklığına uğramıştım o günden beri kapılara ayağımı koyup tırmanmıyorum.
1. Sınıfa gidiyordum.Odamdaydım birden kapı çaldı. Babam gelmişti ve doğum günü hediyemi alacağını söylüyordu. O zamanki küçük aklımla doğum günü hediyesinin sürpriz olması gerekmiyor muydu diye düşünüyordum. O zamanlar çok popüler olan boyumdan büyük bebeklerden aldık. Çok mutlu olmuştum. Yeni almamın hevesiyle sürekli oynuyor, geceleri zor sığmamıza rağmen beraber yatıyorduk. 2 gün sonra doğum günümde ise oscarlık bir oyunculuk sergileyerek çok şaşırmış gibi yapmıştım. Bütün arkadaşlarımda çok kıskanmıştı. Bebeğimle güzel günler geçirirken bir gün evimize birileri geldi. Kim olduklarını tanımıyordum ama sürekli beni hatırlıyor musun diye soruyolardı. Benden 4 yaş büyük bi kızları vardı. Ben bebekken hep bana bakmış falan. Neyse o kızla oyun oynamaya başladık ama bütün oyuncaklarımı çıkarmıyordum. Nedense ona güvenmiyordum. 2 dakikalığına tuvalete gidip döndüğümde ise bir şokla karşılaştım.Yatağımında yatan bebeğim ortalıkta yoktu.VE O KIZ BENİM GÜZEL BEBEĞİMİN ELİNİ HUNHARCA ÇİĞNİYORDU. Evet yanlış duymadınız bildiğin o sert ve kocaman bebeğin elini ısırarak koparmış ve bunu nasıl başardığını bilmiyorum. Tıpkı bir yamyam edasıyla çiğniyordu. Benim onu gördüğümü fark etmedi arkası dönüktü. Tıpkı national geographic izliyordum. Donup kalmıştım gözyaşlarım akıyordu ama hiçbirşey söyleyemiyordum. Aptal kız ikinci elini yemeye geçmişti. En sonunda dayanamadım. Şişkoluğumun verdiği güçle kızın üstüne atladım. "Hadi şimdi beni de yesene" diye ağlıyordum. Beni üstünden kaldırmaya çalıştı ama koala gibi yapışmıştım. Bir yandan tırnaklarımla yüzüne çizikler atıyordum. En sonunda pes etti bende kafasına oturdum. Ağırlığım altında ezilirken "Sen sakın ağlama bebek" diyordum. Kendi çapımla yapacağım idam esnasında annemler gelmişti. Beni hemen üstünden aldılar. O zamanlar anlamını bilmediğim astım hastalığı varmış kızın. Bide ben nefessiz bırakmışım üstüne oturarak. Allahtan bişey olmadı kıza ama olan benim bebeğime olmuştu. Onun sarı saçlarını mavi gözlerini ve bembeyaz tenini çok özleyecektim. Annemler bebeğime çok üzüldüğümü fark edip beni dışarıya çıkarttılar. Yine o oyuncakçıya gittik. Haydi bi tane daha seç dediler. Her yerde sarı saçlı mavi gözlü modelini aradım ama bulamadım.Ellerinde kalmamıştı. Sadece simsiyah tenli ve siyah gözlü olanlardan vardı (zenci nedir bilmemek). Onları hiç beğenmemiştim. Çok çirkinlerdi. Tabi o zamanlar ırkçılık yaptığımı bilmiyorum. Annemler de hazır getirmişken beğenmesem de aldım. Sarı saç- mavi gözlü olanın yanına götürdüm. "Bak sana kardeş getirdim" diye ağladım. Bebekte ağlıyordu.(Bide şizofren çıktık iyi mi).O günden sonra eve misafir geldiğinde en sevdiğim oyuncakları asla çıkarmadım ve yatağıma saklamadım.
Olmuyor işte , moffat gibi yazıyorsun.
Batman Martha Moffat gibi yazıyor
marlara x e bunun oyuncaklarla olayı ne ya da bu haftanın sorusuyla
melike erbilek video daha youtube ta işleniyordu yani görüntülenmesi yoktu bende açıklamaya baktım "küçüklük,oyuncak anıları" yazıyordu. Bende küçüklük anısı olarak yazdım. Videoyu izleyince oyuncaklar ile olması gerektiğini anladım ama bi daha silmek istemedim yorumumu
marlara x ha tamamdır geçmiş olsun karşim
Cs'nin kendini övdüğü lego technic'leri gibi, benim de k'nexlerim vardı. (lego techniclerim de vardı ama yapacağım şeylere parçam yetmiyordu, basınç tanklı penumatiklerim yoktu daha) Önce minik minik alınan setleri biriktirip kendi kafama göre pilli otomatik yürüyen böcek, kendisini dolduran uzaktan kumandalı araba taşıma tırı, ivme alıp hafif havalanan uçak-helikopter falan yapıyordum. Bir gün karne hediyesi olarak (tabiki taktir ile alınan) setlerin en büyüğünden alınınca odamı çevreleyen bi roller coastler yapmaya karar verdim. Baya baya diskavırideki çenıldaki mega projeler gibi. Ardından pil motoru, oyuncağı kaldırmayınca "lan ben bunu elektiriğe bağlayayım" dedim, pil motorunun kablolarını çıkartıp pirize takılacak hale getirdim ve fişe taktım. Havai fişekler gibi çıkan kıvılcımlarla beni elektirik çarpmış 2metre ötedeki yatağıma fırlatmış, apartmanın sigortasını attırmıştı. Annem, babam koşup gelip benim aynştayn gibi dikili saçlarımı görünce aha öldü çocuk diye korktular ama ölmemiştim. 2kere daha çarptı elektirik beni aynı şekilde (elektiriğin çalışma biçimini anlamam biraz zaman aldı) ama elektirikle çalışan odamı baştan aşağı gezen knex roller coastlerını da yapmıştım sonunda. Hey gidi günler hey.
şimdi ne iş yapıyorsun
Ben küçükken ablam bana iki tane teletabi oyuncağı almıştı.biri kırmızı diğeri sarıydı.kırmızı olanı hatırlamıyorum ama oyuncak tüylü oyuncak ayı gibiydi.göbeğine basınca şarkı çalan türdendi. Sarı olanın göbüşüne basınca seniii ağğğnan benim doğurmuşşş canım hamurunuuu benim için yoğurmuşşş gibi iğrenç bi müzik çalardı.yıllarca insanların anneler tarafından önce yoğrulmuş sonra doğurulmuş hamurlar olduğunu düşündüm.
Cool story
furkan yardımcı eğer kinaye değilse thx bro
Dogancanbey olum su yorumlara bakarken videodan daha çok gülüyorum.
Nyasa aynen demi ben de yaa
Bütün geekyapar ekibi mi balayına gitti neden video gelmiyor
Abi bana oyuncak araba almışlar küçükken. Oynayayım da onları rahat bırakayım diye. O kadar yaramazmışım yani.Tekerlekleri geriye doğru çekip giden türden bir araba almışlar bana. Ben bunu böcek felan sanmışım ve benim üstüme doğru sürdüklerinde ben kaçıyormuşum. O zamanlar çok yaramaz olan bana karşı da etkili bir silah haline gelmiş bu araba. Yemek yemediğimde, istemedikleri şeyleri yaptığımda bu arabayı bana gösterirlermiş ve ben uslu uslu dururmuşum korkumdan. Bu da böyle bir anımdır. Can Sungur abiye de katılıyorum bu arada. Hangi konuda mı? Her konuda abi her konuda. Ömer abiyi dicklemediğinizde üzülüyoruz bir de. Can abi geçen videodan sonra anladım ki sen anlatamayınca daha güzelsin abi böyle devam et. Hadi eyvallah
6 yaşındaydım kardeşim olucaktı ve bunu istemiyordum,benim istediğim şey hem arabaya hem de robota dönüşebilen transformers oyuncağıydı.Annemgilde kardeşimi sevmem için beni kardeşin gelirken sanada oyuncak getircek diye kandırdı.Doğduğu gün gerçektende transformens oyuncağı geldi.Yaşım 6 olmasına ve bir çok şeye aklım ermesine rağmen 2 yıl boyunca o oyuncağı kardeşim annemin karnından içinden bana aldı sanmıştım.Annemin karnının içinde olan free shop tarzı bir yer hayal etmiştim.
Bi tane power ranger oyuncağım vardı(beyaz ranger) kafası kopmuştu ve kafasının içinde gözlerinden ışık çıkması için yapılan bir lamba vardı. Ben de bunu sanki kaskını çıkarıyormuş gibi yapardım. Jengadan ona güçük bi ev yapar jengadan yatagına yatırır ve kaskını çıkartırdım. Şimdi o oyuncağı gördüğümde ulan bu bi lamba nasıl bunu kafaya benzettim diyorum.
Ben Geekyapar içinde biraz daha yaşı küçük bir takipçinizim. 10-15'inci "Sen ne diyon?"dan beri yorum yapıyorum ama hiçbir zaman seçilmedi. Ama vazgeçmeyeceğim:) Anaokulundan ortaokula kadar Ben10 hayranıydım ve okulda herkesten daha iyi bilirdim. Annemin eczanesinin yanında bir kırtasiye vardı. Hiçbir yerde olmayan sadece internetten gördüğüm oyuncaklar vardı orada ve birazcık daha ucuzdu. 100'den fazla oyuncağım vardı. Neyse, ilk oyuncaklar çıktığında birini anaokuluna götürmüştüm. (o gün de oyuncak günüydü) Birkaç kız benden oyuncağımı istemişti. Ben de havalı havalı verdim oyuncağı. Teşekkür ettiler. Neyse ben 15 dk sonra oyuncağa bakmaya gittiğimde ise şok oldum. Barbie'lerini soyup bir kaba koymuşlar, benim oyuncakla seviştiriyorlar. Hemen aldım oyuncağımı, o artık masum bir oyuncak değildi. Sonrasında farkettim ki, nasıl seviştirmişlerse ağız bölgesini koparmışlar. O günden sonra bir tane daha aynı oyuncaktan aldık, onun da ağızı havuza düşüp suyun çekildiği yere sıkışıp kaldı. Ondan sonra bıraktım zaten peşini:)
37:16. yalnış yoruuuuuuuum :D
ömercan yapmıştı editi deme :D
Küçükken pokemon hayranıydım. Ne görürsem aldırmaya çalışıyordum ve tam oyuncak sayılır mı bilmiyorum ama büyük bir taso koleksiyonum vardı, Ash bile vardı!!11birbir! Ama ben öyle dışarda ütmesine oynamazdım, ütülürüm diye korktuğumdan tamamen. Ben pokemon oynardım direk, böyle tasoyu yürütürdüm, kapıştırırdım ve bunu tüm gün yapıyordum. Annemle babam çalıştığı için oyuncaklarımın bir çoğu ve haliyle tasolarım dedemlerde kalırdı ki ben de ailemin çalıştığı saatlerde dedemlerdeydim. 8 yaşındayım ve sünnet zamanım geldi, oldum, evde yatıyorum misafirler geliyor-gidiyor, tanıdığım tanımadığım herkes öpüyor, yüzüm "artık ne olur öpmeyin!" diyor ama dinleyen yok. Ben de susuyorum aklım tasolarda. Misafirler de önce dedemlere sonra bize geliyor, aynı apartmanda oturuyoruz, biz üst katta, dedemler giriş katında. Neyse tüm sünnet muhabbeti bitti ve ben dedemlere gittim sonunda. Yana yana oyuncaklarımı arıyorum ama aralarından bazıları eksik! TASOLARIM YOK! Babaanneme soruyorum ve talihsiz cümleler dökülüyor dudaklarından "ziyarete gelen çocuklara oynasınlar diye verdim aldı biri, ben yukarda Tolga'ya veririm bunları, dedi" dedi ve o çocuk bana vermedi tasolarımı, üstüne çöktü ibne! Pardon. Annemlere ağlaya ağlaya anlatıyorum "bulalım çocuğu bak şunun oğlu" diyorum bir de akrabaymış vicdansız, ama tabi ki tasolarım yalan oldu, bana da sus payı olarak pokemon oyunu aldılar, bir tane cd içinde pokemon red-blue-yellow-fire red vs. var, öyle kaldı. Tasolarımı çalan çocuk da geçenlerde evlenmiş, düğününe gitmedim, gitmem de. Hala öfkeliyim.
...Lan keşke gitseydim de bir tane altınını çalsaydım...
Çok iğrenç bi çocukluk geçirdim . Yani en azından çocukken öyle düşünüyodum ama şimdi annemin ne kadar haklı olduğunu anlıyorum biraz biraz. Annem bana hep saçma sapan matematik kitapları alırdı .Diğer kızlar bahçede bebeklerle evcilik oynarken ben köşede çarpım tablosunu mırıldanarak ağlardım . Ama o kadar imrenirdim ki o barbi bebeklere, gece hep düşünürdüm benim de onlardan bi tanem olsa da oynasam diye . Annem " *Sen onlar gibi koyun olma aklını başına topla ders çalış* " derdi . Birgün okulda oyuncak getirme günümüz vardı . Herkes bi oyuncak getirmişti ben de puzzle getirdim . Aynı gün beden eģitimi dersinde nöbetçi oldum . Herkes dışarıdaydı ben de boş sınıftaki tek kişiydim . Gözüm bi kızın çantasına takıldı . En güzel barbi de o kızındı . Hemen çantasındaki bebeği kaptım ve sınıftan çıkıp bebeği oyun alanındaki kaydırağın borusuna soktum . Sonraki ders kız " *Bebeğim* " diye ağlıyordu. Herkes kafasını bana çevirdi çünkü sınıfta tek ben vardım. Ama çantamda hiçbirşey bulamadılar . Herşeyi kusursuz bi biçimde planlamıştım . Çıkışta bebeği alıp eve döndüm . Hiç pişman değildim ama çok mutluydum . Her gün o bebekle oynayıp annem bulmasın diye yatağın altına sakladım. Sanırsam bir ay sonra üç kişilik bir ödev için iki arkadaş evime geldi . Kızlardan biri bebeğini çaldığım o kızdı . Bi saat kadar ders yaptık . Kız lavaboya gitmek için kalktı . Ayağa kalkarken birden elindeki kalem yere düşüverdi . Zavallı kalem yatağın altına, tam da bebeğin yanına girdi . Kız elini yatağın altına soktu ve " *Ay elime bi bebek geldi yatağının altına düşürmüşsün" dedi . Ben daha ona engel olamadan bebeği çekti .Birden bi çığlık koptu .Kız bebeğin ona ait olduğunu biliyordu çünkü bebeğin üzerindeki elbiseyi rahmetli annesi kendi elleriyle dikmişti . Kız bana söverek bi yandan da bebeği alıp çantasına doģru gidiyordu . Bebeği yanında götürecekti . Tekrar sadece matematik kitaplarından oluşan kendi küçük dünyama dönmekten çok korkmuştum . Bi an kızın üstüne atlayıp ona vurmaya başladım. Altımdaki kız ağlarken üçüncü kız gıkını çıkarmadan izliyordu . En son odaya annem girdi . Sonuç olarak ben ceza aldım , kız bebeğini aldı ve evimde yaşananları herkese anlattı . Herkes bana " *Hırsız* " gözüyle bakıyordu . Adım lekelenmişti . Artık bana kimse kokulu silgi bile vermiyordu . En son anneme ağlayarak okul değiştirmek için yalvardım . Sonraki yıl ise tamamen beyaz bir sayfayla başladım hayatıma (onu kirletmek de uzun sürmedi bi ara konu denk gelirse anlatırım). Sonuç olarak bir bebek için arkadaşlarımdan , okulumdan oldum . NOT : Bebeğin elbisesini dikenin kızın rahmetli annesi olduģundan haberim yoktu :(
Bu iyiymiş
ya kendimi uyuşturucu bağımlısı gibi hissediyorum. Video gecikince huzursuzlanıyorum
Abi yenice kamusalmizah canlı yayınından geliyorum dedim bir dahaki sen ne diyonu birlikte çekin diye o bize değil onlara kalmış çağırırlarsa çekeriz dediler hatta bizim üst düzey sohbetlere de çağırabiliriz dediler
CT'li 30 dk video CT'siz 45 dk'lık videoya uçan tekme atar.CT adamdır.
Heyt be Geekyapar !
İki hafta koskoca iki haftada bir Sen Ne Diyon ! Bize bir haftada iki Sen Ne Diyon Borçlusun . Salı Perşembe uygundur .
Tam oyuncak sayılmaz aslında "Oyun Evi" denebilir. Benim küçükken bir çadırım vardı üstünde prensesler filan vardı. Küçüklük işte , bir gün annem salonda telefon ile konuşurken benim aklıma dahiyane bir fikir gelmişti. Çadırımın yani oyun evimin pencereleri olmalıydı bu mükemmel fikrimi hayata geçirmeliydim. (buraları hatırlamıyorum) Mutfağa gidip bir bıçak almışım muhtemelen ve gelip çadırın yan kısımlarını kesmeye başlamışım hayal meyal aklıma geliyor o anlar sonra annem gelmiş devamın da hiç bir şey gelmiyor(hatırlamıyorum) aklıma.... 5/6 YAŞINDAYMIŞIM?!
😂 +1
😊
Cevdet'in anlattığı sesinin kız sesi sanılması olayı bana da çok oluyodu.
Benim saç uzundu hep kız sanarlarfı
saçım uzun olduğu için çok başıma geldi,hatta bir keresinde çocuğun biri beni kız sanıp yavşadı ama ismimi duyunca yıkıldı ve yoluna devam etti
Toy story oyuncaklarım vardı benim o filmin oyuncağı olduğunu bilmeden geçirdiğim yıllarda 😂😂
Videoda 1 kuruş 5 25 kuruş lafı geçiyor ulan şuan 50 liranın değeri yok. Cidden kafayı yicem. 5 yılda neler oldu böyle amk
O zamanlar ilkokuldayım.Benim de çok sevdiğim Action man'in paraşütlü bir oyuncağı vardı . O oyuncağın paraşütünün olması çehovun silahı misali elbet bir gün o paraşütün açılması gerektiğini düşündürtmüştü . Bunun üzerine ben ve kardeşimin aklına son katın camından bunu aşağı bırakmak gelmişti ( bizim site 18 katlıydı yeteri yüksekliğin olacağını düşündük) . Biz son kata kadar çıkıp pencereden aşağı bıraktık.Sanırım dünyada beni daha hiçbir şey bu kadar hayal kırıklığına uğratamazdı .Evet paraşüt açılmadı ve fizik kurallarının gereği 9.81m/s^2 hızla ivmelerek 18. kattan( yaklaşık 54 metre geri hesabı siz yapın) beton zemine çakıldı oyuncak paramparça olmuş benim tüm hayallerim oyuncak ile yere çakılmıştı.Kardeşim ile birbirimizin suratına hayattan ümidini yitirmiş şekilde bakarak parçaları toplayıp eve gittik .(oyuncakta pahalıydı korkumdan annemden saklamak zorunda kalmıştım )
Bundan yıllar yıllar önce anasınıfına giderken, her oyun oynama saatinde sadece benim oynayabildiğim bir at oyuncak vardı. Küçücük plastik bir şeydi herhangi bir japon pazarına gitseniz küçük poşet içerisinde 5-6 tane plastik hayvanın veya o küçük yeşil askerlerin içinden çıkabilecek tarzdaydı. Aslında çok mal bir oyuncaktı ama o zamanlar küçücük çocuğuz ne bilelim oyuncak sevdamızın ödümüzü bokumuza karıştıracağını. O sabah okula yine o oyuncak ile oynayacağım diye gitmiştim ve başka bir çocuğun elinde görünce oyuncağımı, çocuğu iterek ayakkabılığa çarpmasını sağladım ve oyuncağı elinden aldım, akşam oldu eve gideceğiz servise giderken nedense oyuncağı da yanıma alma isteğiyle doldum taştım. Eve gittim ve oyuncağı çantamdan çıkardım biraz oynadıktan sonra yatmak üzere hazırlanırken oyuncağı resmen kullanılmış bir kondom gibi iğrenerek atmak istedim. Aslında yakalanırım korkusunun bunda büyük payı vardı. Evde bir sürü oyuncak olmasına rağmen hani aralarına koysam kimse görmeyecek işte diye düşünebilme şansım olmasına rağmen ben tam bir boklu kokoreç görmüş Can Türkdoğan gibi plastik atı alıp mutfaktaki çöp kutusuna attım. İşin korkunç yanı burada başlıyordu çünkü gerizekalı ben içinde çöp torbası olmayan bir çöp kutusunun içine çöp olarak plastik bir at atmıştım. Annem çöp torbası koymak için kutuyu açar ve benim suç aletini bulur. Odama gelir tam yatacakken "Ömer bu ne?" der. Ulan ne desem inandırabilirim ki, götümden terler aka aka bekledikten sonra öküz gibi direkt okuldan aldım dedim. Annem de babamı çağırdı sırf korkayım diye babama "çabuk polisi ara" demeye başladı. Gerizekalı ben ise bunu ciddiye alıp hayvan gibi ağlamaya başladım ertesi gün geri götüreceğimi söyleyip annemi ikna ettiğimi düşünerek ertesi gün okula gittim ama hiç stealth skillimin olmadığını geçen gece fark ettiğimden mal gibi serviste çantamdan çıkarıp yere gürültülü bir şekilde bıraktım sonra yerden alıp servisçiye bunu burada buldum demiştim. Annemler sorduğunda ise evet yerine bıraktım diyip paçayı kurtarmıştım. Şimdi bunu yazarken düşününce fark ettim ne kadar mal olduğumu gideyimde oyuncak atımla oynayayım :) Not: Bu arada o başta böyle güzel oldu mu kısmını izlerim valla realty show gibi.
Ömer Bişiren Ağlattın dostum, ağlattın...
Odunlardan silah yapardık, üstüne de kırmızı tahta kalemiyle KELEŞ gibi şeyler yazarak gaza gelirdik. ayrıca ağaç dallarından yay, sapan gibi şeyler de yapardık. İşte o zamanlardan gelmedir bizde kütüklük.
Küçükken balkondayken yakaladığım bir kelebeğim vardı.bende çocuk aklımla kelebek uslu kelebek uçamıyor kanadı kırık herhalde diye sürekli oynar,yüzdürür,beslerdim mutlu etmeye çalışırdım,ona çok iyi bakardım.kanadı kırık zannedip bantlardım uçurmaya çalışırdım her seferinde.yere düşünce daha yüksekten atardım.(hayvanı sürekli leğene su doldurup içine attığım için uçamıyor hayvancağız)Bir gün yesin diye oturma odasında ki masanın üzene ekmek kırıntısı serptim."Dur mikelancelo,ben su getirip geliyorum" dedim.(evet adı mikelanceloydu) ben çay kaşığına su doldururken annem gelip "ayy buraya ekmek kırıntısı dökülmüş" diyip ekmek kırıntılarını kelebeğimle beraber süpürgenin içine çekti.ben odaya geldiğimde çay kaşığını yere düşürdüm ve bir kaç saniyelik şok geçirdim.göz yaşları gözlerime hücum ederken süpürgenin yanına koşup başlığını çıkarttım ve süpürgenin pis ucuna ağzımı dayayıp diğer ucuna doğru ağlaya ağlaya "Mikelancelo ordamasan yaaağğğ anneee ono sen öldördön" diye bağırarak annemin bacağını yumrukluyordum.Süpürgenin şeffaf kısmından onu görebiliyordum.Tüm gün onun için ağlayıp bahçedeki saksıların birine cenaze düzenledim.bittiğindeyse annemleri uyandırıp "mikelancelonun cenaze namazını kılacağız günah" dedim.Derdini sikeyim tarzı bakış atıp uykuya daldıklarında yatağın üstünde tepinip cenaze namazına zorladım.balkonun ışığını açıp boş kibrit kutusundan yaptığım tabut ve el işi kağıdından yaptığım mezar taşıyla kafama başörtüsü bağlayıp gözlük takıp şaka gibi gelecek ama cenaze namazı kıldık.Gecenin 2 buçuğunda 3 kişi balkondaki saksıların birinde ciddi ciddi cenaze namazı kıldık bir kelebek için.Hala nasıl bir çocukluk geçirdiğimi anlamıyorum
evet tamda sizin anlattıgınız Action man figürlerinden birine sahiptim. hemde ses cıkaran goril olandan. Ameliyat oldugum için babam ben mutlu olayım diye o kocaman ve ulaşılmaz actıon man figürünü almıştı. Büyük bi Action man fanıydım her sabah saat 08.00 da kalkar açar seyrederdim.(ki bizim evde kimse o saatlerde uyanmaz kahvaltılar bile 12 de yapılırdı) Neyse aradan aylar geçmişti bir gün çınarcıktan uzaktan akrabalarımız gelmişti. Aralarında benim uzaktan kuzenim yusufta vardı ve oyuncaga bayılmıştı. "bana verebilir misin cok begendim" falan gibisinden cumleler kurmaya başlamıştı. Bende sert dille onu reddediyordum. sonra salona ailelerin yanına gittim. bir kaç dakika sonra o da elinde benim gorille geldi ve "anne ben bunu cok sevdim dedi". ben yandan baelish gibi yan yan bakarken annem "aaa al senin olsun nasılsa cuneyd artık oyuncaklarla oynamıyo" diyiverdi. DAHA 6 YAŞIMDAYDIM ve evet oynuyordum. Tabii annem oyle deyince ben de atlayıp "kötü çocuk" imajına düşmek istemeyip hiçbirşey soyleyememiştim. O GÜNDEN BERİ YUSUFTAN NEFRET EDİYORUM O OYUNCAK HALA ONDA VE Bİ KOLU KIRILMIŞ VE ARTIK SES CIKARMIYOR.
Fakat bu benim tek oyuncak travmam degildi. Yine babamla begenip aldıgımız ve sebebini hiç hatırlamasam da aşşırı sevdigim ve deger verdigim bi jimmy neutron figürüm vardı. koca kafalı, garip saçlı o figüre bayılıyordum hem de hiç Jimmy neutron izlemememe ragmen. Hatta ona bi isim bile koymustum adi "hasan" idi. Yine bir gün amcamlar bize gelmişti yanlarında tabii ki yaşıtım olan kuzenim serhatla birlikte. Serhatla iyi vakit gecirir oyuncaklarla eglenirdik (Yusuf gibi degildi). Ama o gün cok kötü bi olay gerçekleşmişti Serhat HASANIN ÜSTÜNE OTURMUŞTU. Ben "HAYIIIIR" derken serhat ne oldugunu anlamamış bi yüz ifadesiyle bana bakıyordu. bi şeye oturdugunu anlamış ve ayaga kalkmıştı. Kalktıgında bir de ne göreyim HASANIN KAFASI GÖVDESİNDEN AYRILMIŞTI. Deliye dönmüştüm kıpkırmızı olmuştum. ne oldugunu anlamayan serhat merakla bana bakarken ona saldırdım ve içerden gelip bizi ayırdılar. Ayırdıkları an tuvalete gidip hüngür hüngür aglamıstım ve ertesi gün hasanı sitenin bahçesine gömmüştüm. O günden sonra da oyuncaklarla aram hiç olmadı
Sen ne diyon neredeeeee!
yorumlar sürekli değişiyor ya efsane olmuş abi ya ahahshdjhaa
Millet video an itibariyle yüklenmiştir
Ben yeni oyuncaklardan yoksun bir şekilde büyüdüm. Yeni oyuncaklar her zaman abime alınırdı ve onun 2 günde kırdığı oyuncakları ben bir ömür kullabilme potansiyeline sahip bir çocuktum. Abim oyuncakları çocuklara özgü barbarlıkla kırmaz, genelde içlerini açar ve "belli yükseltmeler" yapardı. Bu yükseltmeler oyuncakların "belirli özelliklerini" ortadan kaldırır ve onları daha az göz alıcı yapardı. Temel özelleştirmeler genelde oyuncakların ışıklarının yanmaması, oynar parçaların hareket etmemesi gibi yenilikler getirirdi. Ama bu tür durumlar beni pek durdurmazdı. O engeller benim için sadece yeni hikaye parçalarıydı. Savaşta yara almış bir asker ve emekli olmuş bir yarışçının artık çalışmayan arabası gibi.
Eğer onlar da olmazsa benim en büyük oyuncak setimi annemin mandalları oluştururdu. O mandallarla yarattığım evren sizin legolarla yaratmış olduğunuz pahalı ve hayal gücünden yoksun şeylere benzemezdi. Orada, olup olabilecek en büyük mech savaşları yaşanırdı. Irkların savaşını konu alan savaşlar yaşanırdı. Pembe ve Kırmızı mandalın ölümsüz aşkını veya Yeşil mandalın intikam dolu hikayesini yazar, yönetir ve oynardım. Demem o ki benim en büyük oyuncağım yanlızlığım ve sonsuz hayal gücümdü.
Maraş Binevlerdeki BIM'e giden çocuk acil bul beni.
AXL ROSE aynen yav o kısım okunurken bir an ne oluyor burada sen ne diyon'dan haberi olan var mı dedim
BEN ORADA YAŞADIM AQ BENİM MAHALLE ÇILDIRICAM ASIN BAYRAĞI AQ DKDNDKDKSK
Zişan T. sende mi Maraştasın. Vay anasını Maraşta Geekyapar takip eden mi varmış lan.
AXL ROSE evet :D
Oha lan cidden şaşırdım.
çok sevdiğim bir helikopterim vardı içinden tank ve askerler çıkıyodu.bir gün onu çalıştırdım ve yere saldım.yatama uzandım biraz müzini dinledim sunra izlemeye kalkarken üzerine basyım artık müzik takılıyo kıpırdamıyo ve askerler resmen sürünüyo
Küçükken oyuncaklarım ben odadan çıkınca canlanıp konuşmaya başlıyorlar sanıyordum. (toy story 'nin etkisiyle tabi). Odamdan çıktıktan sonra sessizce ve hızlıca odama geri girip onları yakalayacağımı düşünürdüm. Oyuncaklarıma "Bana söyleyebilirsiniz" de derdim. Napalım be abi oyuncaklarımız o pahalı konuşan oyuncaklardan değildi ki. ( Bir yorumda hem gerçek bir hikaye hem de arabesk yorum! Beat that!)
Demekki sonunda hacı yatmış... dediği zaman su içiyodum boğazıma kaçtı ssıdkskfkdkgkdkgkdkgkdk
ÇARŞAMBA OLDU SEN NE DİYON NEREDE ?
şimdi bebem var nefes almaya vaktim yok, Kaç sene önce boş boş oturuken, izlerdim. Şuan çok yorgunum ağlayarak izliyorum gülmeyi özledim, pozitif vs yi özledim. İnsan dinlenmeyi özlüyorum boş oturmayi😭
Yhaaaa 😍 geek anne, en iyisi. Çok takma kafaya. Çocuk büyüsün bir az açar birlikte izlersiniz
@@azad9306 tüm çabamız onun için 🐱
1 sonraki sen ne diyon madem gelmiyor ve ct moskovada ozaman bir sonraki sen ne diyon 2 saat falan olsun
Ben 6-7 yaşlarında iken izlemek için deli olduğum, hakkında insanlarla konuşunca duvardan duvara zıpladığım (evet cidden böyle bir şey yapıyordum, böcek gibi) bir çizgi film olan Beyblade vardı. Tabi Beyblade oyuncağı almak her çocuğun hayaliydi. Mahallemizde bizden hallice zengin olan çocuklar hemen çizgi filmin gerçekçi oyuncaklarını almıştı (demir-metal alaşımlı olanlardan), biz fakirler ise plastik yan sanayi ürünleriyle takılıyorduk. Turnuvalar düzenliyorduk, birbirleriyle çarpıştırıyorduk, özel sahasını alan kişiler sahada turnuva düzenliyordu ama hep o zengin çocuklardan birisi kazanıyordu. Benim de canıma tak etmişti, yalvarıyordum yakarıyordum ama bizimkiler hiç almaya yanaşmıyordu.
Çizgi film dünyada da çok popülerdi ve halam seviceğimi düşünüp bana Hollanda'dan bana kaliteli metal, siyah renkli, attığında havada 2 kere zıplamasına yarayan mekanizmalı, kendi motoru içinde olup neredeyse hiç devrilmeyen Inception benzeri bir Beyblade getirmişti. Yanında sahası ve özel atış ekipmanları, kıyafeti ve kolluğu da vardı. O gün ne kadar mutlu oldum anlatamam. Dışarı çıkıp mahalledeki çocuklara hava atmak istiyordum çünkü kimsede böylesi yoktu, hiç görmemiştim. Çıkamadım çünkü hastaydım, bağırsaklarımda bir sorun olduğunu hayal meyal hatırlıyorum. Çok hareket ettiğimde anında kakamı yapıyordum, üstüm başım rezil oluyordu. Annem de önlem olarak beni yaz sıçağında 3-4 kat tayt giydirerek evde yatırmakta bulmuştu. Ben Beyblade ile oynamak istiyordum ama yerimden kalkarsam azar işitiyordum.
O zamanlar yakın olduğum bir arkadaşım evime gelmişti, sohbet muhabbet derken (sürekli kazanan zengin bir çocuk vardı, ona ALP demek istiyorum) "git o zengin Alp'e de Fikret'in seninkinden iyi bir Beyblade'i var, havada karada seni gömer ezik" de demiştim. Arkadaşım gidip söylemiş, geri dönüp bana "Fikret, seni aşağıda bekliyorlar korkmuyorsan gelirmişsin" demişti. Bende çocuk aklımla rezil olmayı kendime yediremediğimden üstümdeki taytları bir adet kalana kadar çıkarıp aşağıya gitmiştim. Tek kalan tayt incecikti, yaz günü bile üşümüştüm.
Neyse Alp karşımdaydı, benim üstümde ise çizgi filmde görünen kıyafetlerin benzeri vardı, Beyblade'i mekanizmaya takmış bekliyordum. Alp denilen 'yavşak' kendi sahasını getirmişti. (Saha dediğim şey ise yarım küre gibi, hafif geniş ve ortası boş bir metal) 1-2-3 dedik attık, çarpıştırdık kendimizi nasıl kaptırdık anlatamam. Ben yine çekirge gibi zıplıyordum. Bu bağırsaklarıma yaramadı tabi, iki gündür doğru düzgün tuvalete de gitmemiştim tabi. Kazanmaya yakındım çünkü benim Beyblade daha büyük ve içinde bulunan motorla kendi kendine daha hızlı dönebiliyordu. Alp denilen yavşak daha önce hiç kaybetmediği için kendi Beyblade'i yalpalamaya başlayınca çıldırdı. Benden büyük bir çocuktu, kalıplıydı; bense ufak tefek bir çocuktum. Bana vurmasın diye ben zıplayarak koşuyordum, tabi bu sırada içimde beni delip geçmeyi bekleyen füzelerim de hareketlendi, koşarken altıma kaçırmaya başladım. Taneler büyük ve sertti, incecik taytımı delip ben koşarak zıplarken Alp'in suratına uçmuştu. Çocuk o sinirle depar attı beni yakaladı, temiz bir dayak yedim. Belkide akademik kariyerimin kötü olmasının sebebi kafama aldığım o darbelerdi. + Beyblade'imi de kırmıştı.
Annem balkondan beni görüp geldiğinde ise asfaltı bok içinde görmüştü, hem mahalleye rezil olmuştuk hemde ben çok kötü dayak yemiştim. Tek tesellim arkamı dönüp baktığımda Alp'in suratındaki kakamdan kalan artıklardı. Kafası büyüklüğünde yapmıştım neredeyse.
BONUS: Binanın önünde bahçe hortumuyla yıkamıştı annem, "senin yaşın kaç başın kaç nasıl sıçtın öyle" diye soğuk suyla yıkayıp dövüyordu. Bina yöneticisi Şevki amca'da o zamanlar yeni aldığı fotoğraf makinasını denemek için çektiği karelerden seçtiklerini 2005'den bu yana her yılbaşı bana doğum günü hediyesi olarak veriyor. Unutmak bir yana her karesini tekrar tekrar hatırlıyorum...
o zamanlar 3. sınıftaydım, en yakın arkadaşımla (ismi gökçe) aynı sitede oturuyoruz akşamüstleri annemler yürüyüşe gidiyorlar biz de o sırada parkta oynuyoruz. gene böyle rutin günlerden bir gün dönerken markete uğradık ve gökçeyle marketin rafında 3 tane mini boyda yan yana duran bebekleri gördük. ikimiz de hemen annelerimize bunu almalıyız diye tutturduk. gökçenin annesi hayır deyince benim annemde hayır dedi. içten içe bunu anlamıştım çok uyuz bir çocuktum ağlayarak her şeyi yaptırmaya çalışıyordum hemen surat asıp ağlamaya başladım ama bu sefer işe yaramamıştı. gökçe de genelde anlayışlı olan kız o da ağlıyordu. neyse eve geldik. annem de yol boyu ağlamama sinirli olduğu için eve geldiğimizde söylenmeye başladı--büyüdün artık oyuncaklarını da başkasına vericem hala bebek istiyosun-- ben iyice ağlıyorum bebeklerimi bırakamam hele ki en sevdiğim barbie bebeğimi asla. evde çekiç buldum ve barbie bebeğimin bacağını parçaladım resmen. diğer oyuncaklarımı da sonra kırıcaktım. (amacım annem oyuncakları bu halde görüp ayıp olmasın diye kimseye vermicekti). diğer gün gene yürüyüşe gidicez ama ben hala tripliyim yürüyüşe giderken gökçenin elinde o bebeklerden var annesi anneme sabah dayanamadım aldım falan diyo. ben içimden salak aptal diyorum kadına neyse fazla uzatmıyım o gün annem de aldı bana o bebekleri ama artık barbiem hayatı boyunca sakattı napıcaktım ben bu salak bebekleri.bunları almak için en değerli bebeğimi sakat bırakmıştım.
Ya abi yazık hhsjsjz
mine er Gökçe'nin annesi ne iğrenç bi insanmış yaa ıyy öyle tiksindim ki kadından
Ya aminim ben kendim söküyodum kolu bacağı tek Gövdeyle oynuyodum herkesin fantazüğü farklı
Şimdiye kadarki açık ara en iyi SND girişi olmuş. CEVDET BAŞKANIN ATEŞLEMESİ
Ayrıca Yaparlar YKS'den paralar yatmış anladığım kadarıyla. Kürek sponsorluğu bu kanalın kitlesine pek hizmet etmez ama neyse artııık
ABİ CT NEDEN YOK? KÜSTÜNÜZ MÜ? CT ÖMERCANI BIÇAKLAYIP, CS CT Yİ CAMDAN MI ATTI?
Bizim anılarımız olmadı ama bizi elinde oyuncak edenlerin anıları çoktur be abi
Abi bende Toy Stroyden Woody vardı 8-9 yaşlarımda hep ona sarılarak uyurdum bi sabah kalktım kafası götüme girmişti inşallah düşündüğüm şey gerçekleşmemiştir...
Oyuncakla ilgili bir anım yok ama oyuncak reklamlarının sonundaki "cofipetyozi"nin ne olduğunu hep merak etmişimdir.
Sen Ne Diyon nerde
YANITLA
Çok sevdiğim Toys”R”Us tan alınma bir batman oyuncağım vardı, çağının çok ötesinde gözleri ışıklı, elindeki tabancasından disk atan, pelerini plastik değil gerçek kumaştan yapılmış çok acayip bir şeydi. Öyle bir oyuncak düşünün ki oyuncak sepetinde değil babamın yurt dışından getirdiği johnny walker ların yanında vitrinde duruyordu, bir nevi kendine ait bir bat cave'i vardı.
Oyuncak sadece benim değil babamında sevgilisiydi, sehpa üzerine sigara paketi, burun damlası çakmak vs. dizip batman'in elindeki disk atan silahıyla(silah deyip duruyorum Batclaw) vurup; "Heeyyt be nişancıya bak be!" gibi sesler çıkarıyor ben vuramayınca da beni "thıss, pıss" diye aşağılıyordu.
O dönem ki okulumda hafta da bir gün oyuncak günü yapılıyordu fakat benim bu oyuncağı okula götürmem kesinlikle yasaktı. Hep başka oyuncaklar götürüp diğer arkadaşlarıma evde ki Batman'imin yapabildiklerini ve şahaneliğini anlatıyordum.
Bir gün nasıl olduğunu hatırladığım bir sebepten oyuncağı okula götürmeme izin verildi. İçim içime sığmıyordu öğle tatili olsa da batman'imi sergilemeye başlasam diye yerimde duramıyordum. Nitekim öğle tatili oldu bahçeye çıkıldı ben batman'imle millete disk sıkıyorum vurulup yere düşen onu tekrar vurmam için diskini kapıp yanıma geliyor, ben bir daha vuruyorum resmen rüyadayım.
Neyse öğle tatili bitti oyuncaklar çantalara konuldu filan çıkıldı servise binilip eve geçildi derken batman'imi vitrine koyacağım, fakat silahı yok o an ki kadar yıkıldığımı hatırlamıyorum. Kesin kıskanç ibnenin biri çaldı diye düşünüyorum ama işçilik o kadar temiz yapılmıştı ki kimseye bir şey soramıyorum.
O günden sonra batman'im sepete konulmaya başladı. Bende "bak bizi dinlemedin başına ne geldi" cümle kalıbıyla ailemin boyunduruğu altına girdim. Şimdi 30 uma merdiven dayadım halen o batman'imi unutamam.
Son olarak;
“…Bütün aşklar küllenir, bütün babalar ölür, bütün hikâyeler biter. Birinin yıkıntıların nöbetini tutması gerekir; işte o yüzden, biri hariç, bütün çocuklar büyür.”
2:00 Cs ÖmerCanın ayanı kaydırma çalışmalarımız devam ediyor dedi ama tam tersi olmuş
Açık ara izlediğim en iyi sen ne diyon bölümüydü, tebrikler.
bir umut sen ne diyon nerddeeeeeeeeeeeeee?
Çok sevdiğim bir oyuncağım yoktu ama çok sevdiğim mavi bir battaniyem vardı. Ona sarılıp yatardım. Hep üstü çok serindi neyse ben bu battaniye ile artık 2. veya 3. yılımdaydım artık biraz eskimişti ama ona olan sevgim azalmamıştı ve bir gün o dehşet olay yaşandı. Ben odama girip battaniyemi aradım ama bulamadım daha sonra anneme nerde diye sormaya gittiğimde donakalmıştım. Annem o benim biricik battaniyemi eskidiği için yırtmış ve toz bezi haline getirmiştı.Söylenecek söz yoktu. Üzerinden yıllar geçmesine rağmen battaniyenin başına gelenleri hatırladıkça hüzünlenirim
6 yaşında falanım anasınfına gidiyorum. Sınıfta çok kalabalık. Yani şöyle kalabalık 4 tane anasınıfı var üçü 15 bizimki 25 kişilik falan. sınıfın çoğu da kız. 8 erkek falanız sınıfta. Her cuma da okula oyuncak getirme günleri olurdu. Bir arkadaşımında bir batman oyuncağı var CS görse golluma döner. Bende hayvan gibi seviyodum onun oyuncağını. Oyuncak Türkiye'de yok. Hemde hiçbir yerde. Aramadığım yer kalmadı ama bulamadım. Oyuncakta şöyle, bir batman düşünün earth-one batman i makesi çıkıyo(pelerinle birleşik) eldivenleri ayakkabıları zırhı çıkıyo ve öyle muhteşem hareketler yapabiliyo ki muhteşem bir şey. Ayrıca hayvan gibi eşyasıda var yanında. Ben bunu Türkiye'de bulamıyınca çok üzüldüm. En sonunda aklıma bir çakallık geldi. İlk başta 1-2 kişiyle oyuncak değiş tokuş etme sistemi kurudum. Sonra bunu yavaşça büyüttüm. O kadar hızlı büyüdü ki erkekler kızların barbielerini kızlar arabaarı falan alıyo. 1 ay sürdü bu sonunda o çocuğada teklif ettim. Kabul etti ve O batmani elime aldım goynuma bastım. O an kimse benden daha mutlu olamazdı. Sistemde şöyleydi bu arada cuma herkes getiriyo değiştiriliyo haftasonu onda kalıyo pazartesi teslim ediliyo. 3 gün boyunca hunharca oynamıştım uyuyo taklidi yapıp yatağımın altıdan bile oynamıştım. Hatta pazartesi hasta taklidi yapıp okula gitmemeyi bile denemiştim(annem yine de götürmüştü). Yinede o 3 gün bütün yılın özlemine yetmişti.
Daha sonra o oyuncağı amazonda bile bulamadım oyuncak sanki note 7 gibi geri toplanmış bütün izleri yok edilmişti:(
Konuyla çok alakasız olacak ama artık bu videoyla birlikte uzun zamandır düşündüğüm bazı şeyleri sorma vaktinin geldiğini anladım. Sizin videolarınızı uzun zamandır çok da düzenli olmayan bir şekilde izliyorum. İlk videonuzdan beri her videoda beni kendinize daha da çok hayran etmeyi, hem fiziksel hem de mental tatminkarlıklar için de bırakmayı başariyorsunuz. İşinize ne kadar hakim olduğunuz ve bunu eşsiz muhabbet skillerinizle ne kadar iyi aktardığıniz tartışılmadan bile taktir edilecek düzeyde iyi. Hem günümüz çağında en büyük ihtiyaçlardan biri olan, daha doğrusu bu ihtiyaçları karşılamada bir araç haline getirilmiş olan, parayı kazanmak için sahip olduğunuz mesleğin yanında hem de sevdiğiniz belki de sadece hobi olarak bırakmayıp yan bir meslek haline getirdiğiniz bu işinizi kıskanacak kadar kaliteli buluyor ve çok ani olduğunu bilsem de soruyorum: Beslenme düzeniniz nedir abi?
Sen Ne Diyon nerde??
Zayıflayanı programdan gönderiyorsunuz galiba
Barbie seviştiriyordum... Aslına bakarsan petrolden verilen hediye erkek barbie ile kız barbieleri öpüşürüyordum ve dolaba koyuyordum. Dolabı tekrar açınca içine bacağını kırdığım barbieyi koyup "HEYÖÖ ÇOUKLARI OLDU" diyordum. Sonra gelişip aldatma olayları falan kurgulamıştım şixjwoxiwbwsns
kızın hiç masum değil anne ;D
Küçükken robotlara karşı saplantım vardı. Doğum günümü bol dedikodulu altın gününe çeviren orta yaşlı teyzeler bile bu huyumu bilirdi ve hediye paketlerinden beni şaşırtacak şeyler çıkmazdı, sadece robot! Bu öyle bir sapıklık haline gelmişti ki, oyuncak ayı ile uyuyormuş gibi kıçıma gözüme bir şey batacak korkusu olmadan her gece bir robotla birlikte uyurdum.
2003 yılıydı, 6 yaşında falanım. Evimin içi resmen Westworld gibi olmuştu, her çeşit robot vardı ama benim aklım sadece bir tanesinde kalmıştı. Ana okuluna gittiğim zamanlar, Arçelik reklamlarında Şafak Sezerle birlikte ilk defa maskot olarak Çelik robotun çıktığı günler yani. (Arçelikten paralar yattı) O reklam o sıralar rüyama girmişti, artık birlikte uyuduğum robot köpeğim beni yeterince mutlu edemez olmuştu. Haftalar süren bir ısrar sonucunda anneme yalvar yakar daha yeni tanıtılmış bu maskotun oyuncağını almasını istemiştim. Birkaç hafta sonra istediğim şey gerçekleşti. Arçelik mağazalarında bu robot satılmaya başlandı ve tam istediğim gibiydi. Hareket algıladığı zaman konuşuyordu ve saçma sapan hareketler yapıyordu. Her yere onunla gidiyordum. Hatta anaokulunda o robotla çekilmiş toplu sınıf fotoğrafım bile var.
Her gece Çelik robotla birlikte uyuduğumu söylememe gerek yoktur bence. Robotun kafasının arkasında küçük bir açma kapama düğmesi vardı. Eğer onu kapatmazsanız her gördüğü harekette çılgın hareketler yapmaya devam ediyordu. Ben de unutkanlıkla o düğmeyi açık unuttum ve ışıkları kapatıp robota sarılarak uyumaya başladım. 20 dakika falan sonra, uykumun derinliklerinde çelik robotun bir özelliğini daha keşfedecektim. Robot eğer 20 dakika kadar hareket algılamazsa kendini uyku moduna alıyordu. Gözlerini kapatıyor ve seninle birlikte uyuyordu. Dışarıdan çok masum gibi görünen bu özellik robotun çıkarttığı sesle birlikte hiç de masum görünmüyordu. Uykuya yeni yeni daldığım zamanda sarıldığım robottan kulağımın içine "Iııııhhhhhhhmmm" diye bir ses geldi. Uyku sersemliği ile ne olduğunu kavrayamadan çığlıklar içinde kalkıp robotu cama fırlattım. Cam kırılmıştı ve annemler benim odama gelmişti. Ben yatağın köşesinde cenin şekline bürünmüş elimle camı gösterip "GERİ GETİRMEYİN ONU. ÇELİK CAMI KIRDI O KÖTÜ BİR ROBOT," diye bağırıyordum. Tabi babam beni dinlemedi gidip robotu getirdi ve benim görmeyeceğim bir yere sakladı. Kafası ezilmişti. Beter olsun. O günden sonra bir daha hiç bir robotla uyumadım. Rick and Morty'deki Sex robotu bölümünü de izlerken kendi kendime geceyi hatırladım. Irz düşmanı robot hala yatağımın altında durur. Gerçek çelik de başka bir dişi robotla dünya evine girmiş sanırım internette çıkan reklamlarda gördüm. Buradan mutlulular diliyorum.
SEN NE DİYON NERDEEE??? CT olsaydı montajı yetiştirmek için uykusuz kalır, sabaha yetiştirirdi. CT dön artık, Sensiz sen ne diyonların tadı yok!!!
50. Bölümde slime yiyip aynı zamanda 1000 liralık hamburger yapıp içinede gülmeme chelgene sosu koymaliyız
12-13 yaşlarımdayım dayımlardayız benden daha küçük iki kuzenim var neyse bunlar oyuncaklarıyla oynarken bir anda büyük olan diğerinin oyuncağını kırdı bende adeta Cercei Lannister gibi ortaya çıkıp o senin oyuncağını kırdı hemen oyuncaklarını ondan almalısın dedim.Tabi sonra çocuk da gaza geldi tartışmaya başladılar.Neyse bunlar oyuncakları paylaştılar en son birinde anlaşamadılar bende hemen en çok parayı veren alsın falan dedim,baktım sonra bunlar birbirlerine kendi oyuncaklarını satıyor bende daha da kızıştırdım ve kavga çıkardım bu sefer oyuncaklrı çalıp camdan atmaya falan başladılar en son gürültülere annesi falan geldi ben kıs kıs gülüyorum , işteköşede o günden sonra insanları kontrol edebildiğimi öğrendim muahahahaha (can bey hala pandayı bekliyoruz)
Mavi Gözlü Beyaz Ejder ve Kırmızı Gözlü Siyah Ejder'in stat farkları, maga be.
Bu arada buradan sesleniyorum o kartları getiren gerzek firmaya, insan Türkçe çeviri koyar çocuk aklımızla uyduruyorduk hem kuralları, hem özellikleri.
Sen ne diyon nerde?
Hacdan getirilen yürüyen uçaklar vardı hey gidi. Pavyon gibi ışık saçardı. 5 saniye izleyip yine mandallarla ve misketle futbol menajerlik oynar onları dövüştürürdüm
İlkokuldaydım. Benim değil ama arkadaşımın oyuncağıydı. Olay şöyle yaşandı. 1 Ocak yıl başı günü. Okuldayız daha önceden öğretmen öğrenciler arasından kura çekmişti. Neden olduğunu pek anlayamadığım saçma zaman kırılmalarından biri oldu sanırım. Yine aynı zalım isim, aynı zalım kız. Zalım diyorum çünkü yahu ben başka insanlara hatta aklımdaki o güzel kıza (o zamanlar güzeldi, şimdi hiç tipim değil) hediye almak istiyordum ama olmadı.
Öğretmen beni çağırdı. Sınıfta bir sessizlik vardı. Aslında sessiz olmaya çalışan sessizlik. Herkes kendi arasında konuşuyor kime kim çıktığını tartışıyordu. Bazı arkadaşlarım "ben söylemem sır" derken bazıları şapur şupur söylediler tek seferde. Ben ismi öğrenince öğretmenime "tamam" dedim. Ancak nereye tamam. Adı yanlış öğrenmişim. Kız çıkmış kura da ama ben erkek ismi sanmışım.
O gün gelmişti. 1 0cak! Herkes kendine kura ile seçilen hediyeyi birbirlerine veriyorlardı. Bende adını yanlış anladığım kişiye verdim. Bana dedi ki "ama benim eşim o sen değilsin" yıkıldım. Böğrüme bir yumruk yercesine bir acı yaşanıyordu. Öğretmen yanımıza gelip olayı anlamaya ve çözüm bulmaya çalışıyordu. Bana asıl isminin bir kız olduğunu sen erkek sandığını falan anlattı. Tabii bir utanç, yerin dibinden yeryüzüne el sallıyorum.
Olsun dedi öğretmenim. Verdik hediyeyi. Açtı. Tüm eklemleri hareket eden benim hiç olmayacak batman oyuncağını gördü. Çocuk o kadar şanslı ki bir günde iki hediye alıyor. Ben o kadar şansızım ki bir günde iki insanı karıştırıyorum. Bir de oyuncak ok gibi bir şey atıyordu. Öğretmen "o göze gelir" vs. dedi." Pff kimse dinlemiyor be ya öğretmenim" diyesim geldi içimden ama öğretmen ne de olsa bu tür şeyler söylemek bize yakışmaz ne de olsa. O oyuncak çok güzeldi. Ok atabildiğini bile yeni keşfetmiştim. Benim olmasını istedim ama kendi ellerimle adını yanlış anladığım kuradaki bir arkadaşıma verdim. Hiç bir zaman tüm eklemleri hareket eden oyuncağım olmadı. Basit dandik oyuncaklarla oynadım. Onu çok istemiştim ve oyuncağı da çok sevmiştim ama olmadı.
Daha sonra onlar oyuncakla oynarken ben robotlar yapıyordum. Yaptığım ürünler sergilere çıkıyordu. Onlar fiyu fiyu diye birbirini vururken ben kendi pc oyunlarımı yapıyordum. Şimdi yıl oldu 2017 ben teknolojinin içinde yeni teknolojiler geliştiriyor bildiklerimi insanlarla paylaşmaya çalışıyorum.
YAŞASIN, PAYLAŞIM RUHLU İNSANLAR!
optimus prime ın oyuncağının üstüne oturma fetişim vardı
Küçükken çok sevdiğim bir oyuncak ayım vardı peluş mu peluş şirin mi şirin ve üzerine sıçtım .
kantırda hep öldüğümüz için hep dışladılar be abi internet kafede bizi spiderman oynayıncada çocukmusun diyolardı
Ben herkesten farklı olarak bir çocukluk fetişim vardı. Oyuncak arabalarımın üstüne çıkıp kırmak. Çok saçma ama, evet bütün arabalarımın üstüne çıkıp, kırar o çatır çutur kırılma sesleriyle kendimi rahat hissederdim.(4-5 yaş arası bunu çok yaptım.)
Bir gün babamın halası ve ailesi Avustralya'dan akrabaları ziyaret ederken bize de uğramışlar. Ben her zamanki gibi misafirleri duymamazlıktan gelerek vurdumduymaz bir şekilde bilgisayarda oynuyorum. Sonra içeriden bir ses geldi ''ARDA KOŞ BAK KİMLER GELMİŞ'' isteksiz bir şekilde gittim el öpme tanışma vs. Koltuğa oturup biraz muhabbet geçtikten sonra bana bir hediye verdiler. Ama ne hediye.(Muhtemelen dünyaların parası falan.) O kadar büyük bir uzaktan kumandalı arabayı hayatımda görmemiştim. Sanki bir uzay gemisiydi, fakat tekerleklisi. O kadar sevinmiştim ki teşekkür ettikten sonra oyuncağı alıp odama koştum. Hemen açıp bir iki oynadım falan. Sonra nedeninin bilmediğim bir amaçla arabanın üstüne çıktım. Ama nasıl kırıyorum sanki araba sülaleme sövmüş. Kıramadığım ya da sert gelen yerleri de topuğum ile zıplayarak kırıyordum. Adeta orgasmın doruk noktalarını yaşıyor, rahatlıyordum. Arabadan inip, arabaya baktığımda gördüğüm tek şey bir hurdaydı. Bundan mutluluk duyup oyuncağı alarak salonun ortasına geçtim. Oyuncağı yere koyup, ''anne bak naptım :D(piç gülüşü)'' dedim. Annemin gözlerindeki siniri iliklerimde hissettim. Ama iş işten geçmişti. Annem ''iyi bok yedin'' deyince üzüntüyle(niye üzüldüğümü bilmiyorum malım sonuçta) arabayı alıp odama geçtim. Fakat o anı değiştirme yeteneğim olsa sadece akrabaların yüzüne bakmayı isterdim. Muhtemelen en kötü şekilde ölmemi isteyip beddua etmişlerdir.
7-8 yaşlarındayım halam Yalova'da üniversite okuyordu her dönüşte de bana bir şeyler getirirdi. Bu sefer hacıyatmaz getirmişti kaplanlıydı galiba. Ben çok sevinmiştim ilk defa hacıyatmaz görmeme rağmen. Halam ne olduğunu falan anlatıyor işte sonra ben bununla oynamaya başladım, ilk gün dövdüm, tekmeledim, üstüne atladım nafile bir türlü yerde kalmıyordu. 2. gün yine aynı şeyler ama nedense o gün daha bir zekiydim. Mutfağa gittim ve bir çatal aldım ve hacıyatmazı ölümüne çatallamaya başladım 20 kez falan çatalladım, sonunda yerdeydi amacıma ulaşmıştım mutluydum ama bir daha onu dövemeyeceğimi anlamam çok uzun sürmemişti. O akşam çok ağlamıştım, O günden sonra hacıyatmaz katili olarak hayatıma devam ettim.
Videoya çıkarsa diye not: 40. videodaki hacıyatmaz katili beni bul seni hacıyatmaz katilleri derneğine davet ediyorum.
olum nasıl bir çocuktun sen :D