"SANCTUS" / Messe de REQUIEM de FAURÉ («Une berceuse de la mort...»)

Orchestre symphonique et chœur de la radio et la télévision espagnole. Dir.: Petri Sakari. IMPRESSION de DOUCEUR, d’ÉMERVEILLEMENT, d’ESPÉRANCE et d’HUMILITÉ, où on reçoit la LUMIÈRE: "Pour moi l’art, la musique surtout consiste à nous ÉLEVER le plus loin possible au-dessus de ce qui est"
"Het is gezegd dat mijn Requiem niet de angst voor de dood uit, en iemand noemde het een slaapliedje voor de dood. Maar zo zie ik de dood, als een blijde overlevering en een streven naar de blijdschap hierboven, in plaats van een pijnvolle ervaring. De muziek van Gounod werd bekritiseerd voor de grote neiging naar humane liefdelijkheid, maar zijn natuur zei hem zich zo te voelen: de muziek die hij schreef kwam vanuit zijn hart. Is het niet nodig om de natuur van een artiest te accepteren? In mijn Requiem heb ik misschien ook instinctief een vluchtweg gezocht van wat goed en deugdelijk is, na al die jaren van het spelen van orgel op begrafenissen! Ik weet het zeker, ik wilde iets anders schrijven."
"Sanctus" (Holy), in contrast with other compositions of Mass and Requiem where it is often illustrated with great vocal and instrumental forces (particularly Verdi's Requiem), is here expressed in extremely simple form. The sopranos softly sing in a very simple rising and falling melody of only three notes, which the male voices repeat, accompanied by arpeggios on the harp and a dreamy rising melody in the violins (sometimes just a solo violin). The pattern appears several times, with the melodies increasing in ambitus, and the volume reaching forte on "excelsis" (the highest). The orchestra changes tone, the dreamy accompaniment is replaced by firm and powerful major chords with a horn fanfare marked forte, and the male voices declare "Hosanna in excelsis" (praise in the highest). This is answered by the sopranos in diminuendo, and the music softens and reverts to the dreamy harp arpeggios that it began with as the violin melody floats upwards to the final note in E flat major and the full choir repeats "Sanctus".
Un exemple typique de ces alternances de couleur se trouve dans les premières phrases de l’Introït.
(Une note attaquée « fortissimo », à l'orchestre, avant de diminuer très vite vers la nuance « piano », dans la même mesure)
(« pianissimo », au chœur)
Requiem æternam
Dona eis domine
(« forte »)
Et lux perpetua
(« diminuer »)
Luceat, luceat, luceat eis…
가브리엘 포레 ガブリエル・フォーレ 加布里埃爾·佛瑞 Габриэль Форе́ レクイエム Реквієм