Terapia może psuć związki i rodziny?
Вставка
- Опубліковано 28 вер 2024
- Terapia jest super narzędziem i sposobem by poukładać pewne rzeczy z przeszłości, Lepiej poznać siebie i aby lepiej radzić sobie z problemami w codziennym funkcjonowaniu.
Pomaga rozprawić się z traumami i negatywnymi schematami.
ALE terapia może tez zaszkodzić. Czasem wręcz psuć relacje i rozbijać rodziny.
W jakich przypadkach? Zapraszam na dzisiejszy odcinek.
Sprawdź moją nową ofertę m.in kurs "5 zasad szczęśliwego związku" i
"55 sposobów na intymność w związku":
kasiasawicka.p...
Link do mojego ebooka o komunikacji w związku "Od frustracji do komunikacji ":
komunikacja.ka...
Link do kursu dla mam oczekujących pierwszego dziecka - ciąża, połóg pierwsze lata życia:
kasiasawicka.p...
Sklep z moimi pozostałymi kursami: kasiasawicka.p...
ZNAJDŹ MNIE
Facebook: / rodzinne-puzzle-650720...
Tik Tok: / kasiasawicka.pl
Instagram: ...
NAJPOPULARNIEJSZE FILMY:
Toksyczni ludzie:
• TOKSYCZNI LUDZIE - 8 c...
Toksyczny Narcyz:
• TOKSYCZNY NARCYZ - 10 ...
Osobowość BORDERLINE:
• Osobowość BORDERLINE -...
SERIA DLA RODZICÓW:
• Jak kształtować od naj...
➡➡➡ Mam na imię Kasia, mam 158 cm wzrostu, :) mieszkam w Gdyni.
Z wykształcenia pedagog, psychotraumatolog, mam piątkę dzieci. Wiele lat spędziłam w terapii pedagogicznej, pracując z dziećmi, które miały problemy z czytaniem oraz byłam trenerem szybkiego czytania i technik pamięciowych. Moje ulubione tematy to: indywidualne podejście do dzieci, nastolatki, rozwój osobisty, dysfunkcje w rodzinie, traumatyczne problemy.
Nareszcie ktoś o tym mówi, że terapie mogła być niewłaściwie prowadzone.
Co do zasady nie komentuje filmików na YT, a jeśli już bardzo rzadko. Natomiast ten temat jest bardzo ważny! Jestem po terapii i z perspektywy czasu naprawdę zastanawiam się czy przyniosła mi wyłącznie dobre rzeczy. Zerwałam długoletnią relację - być może tak miało być, może tego chciałam, ale straciłam wiele. Po latach dostrzegam, że być może potrzebowałam pracy nad swoją dojrzałością, dorosłością, umiejętnością dostrzegania tego co mam. Na początku byłam zachwycona (choć w podświadomości czułam, że nie do końca). Wiecie co? W nosie mam ten cały wyzwolony świat, to całe ja jestem najważniejsza itd. itp. Przewartościowałam to. Terapia trwała kilka lat chyba 5 - przerwała ją pandemia. A ja po czasie mam wrażenie, że w głębi pozostałam z tymi samymi problemami. Czy można było rozwiązać to inaczej? Nie wiem, ale ostatecznie moje życie jest uboższe w stosunku do tego, które miałam. Tak terapeutka byłą młoda, bardzo sympatyczna i myślę chcąca dobrze, ale to co Pani Pani Kasiu zwróciła uwagę - nam młodym brakuje doświadczenia życiowego, perspektywy. Samodzielna praca nad sobą opiera się teraz u mnie na pogodzeniu z pewnymi rzeczami, które popsułam, czasem, który straciłam, ludźmi, których zraniłam i wybaczeniu sobie tego wszystkiego. Terapie trzeba wybierać mądrze, a terapeutę w razie poczucia chęci zmiany po prostu zmieniać, nawet jeśli byłby najsympatyczniejszy na świecie. Ogólnie nasz świat to świat, w którym prawdziwe wartości toną w ruinach tego co po nich zostało. Cudownie, że są tacy ludzie jak Pani dający przykład cierpliwości, mądrości, wytrwałości i zdrowego dystansu. Bądźcie uważni na to co serwuje nam dziś świat dookoła i wybierajcie mądrze. Pewne wartości NIGDY się nie przeterminują, a pewnych decyzji cofnąć się nie da. Pozdrawiam serdecznie Pani Kasiu i dziękuję za Pani pracę : -)
"Czasami potrzebujemy najwięcej miłości kiedy zachowujemy się najokropniej" Dziękuję pani Kasiu za te słowa. Piękne i prawdziwe.
Tak dokładnie jest! 🤗
Tylko jak długo należy wspierać kogoś kto się okropnie zachowuje? Gdzie jest granica?
Nooo, tylko uwaga na narcyzików i innych takich. Oni też nie zawsze są okropni, za to zawsze powrócą do bycia okropnym, a cykle się powtarzają.
U ludzi niezaburzonych - jeśli to jest odstępstwo od normy, to tak, ale też nie może trwać to wieczność i męczyć i niszczyć drugiej strony.
@@monikawia5134 Każdy powinien mieć swoją, kiedy się poczuje, że już dość, to wtedy właśnie jest dość. Ale warto to przeanalizować zanim się to poczuje, pomyśleć nad tym co dalej i gdzie się kończy moja cierpliwość, żeby uniknąć niszczenia własnej osoby kosztem poświęcenia dla kogoś, kto zachowuje się toksycznie.
Oj tam😊
Dziękuję. To co Pani poruszyła jest bardzo cenne. Trzeba spojrzeć na swoje życie z wdzięcznością, a nie tylko z pretensją do wszystkich. To wymaga jednak ,, wymagania od siebie,, a nie tego, co teraz praktykują ludzie ,, wymaganie od innych,,. I potworny brak szacunku, to już plaga.
Znam kogoś, kto pod wpływem nawału emocji i wiedzy z terapii pozrywał większość kontaktów. Nie pasowały do nowej wizji siebie, nowego myślenia, ostał się tylko jeden człowiek. Część z tych relacji była do zerwania, część (w mojej ocenie) była szansą na pogłębienie i też rozwój samej tej osoby.
Jeśli relacja nic nie kosztuje, to nie wymaga też przekraczania siebie, a tylko ono rozwija osobę i nadaje wartość więzi, bo budzi realną miłość ku drugiemu.
Można niechcący spłycić wiele relacji z potencjałem i zamknąć się w bańce sztucznego, sterylnego, wolnego od toksyn świata. Po czasie może się jednak okazać, że pomimo odcięcia nieprzyjemności, przyjemności przestały smakować.
Izolacja nie uczy, nie rozwija, nie uodparnia na krzywdę, tylko stawia ściany.
Warto niespiesznie doceniać ludzi wokół i odkładać radykalne zmiany do czasu, gdy nabierze się większego światła i perspektywy na własne emocje przede wszystkim.
Lepiej przerobić odpuścić i wybaczyć.
Jest Pani jak powiew normalności," w tym całym bałaganie,"
Bardzo dobry film, kij w mrowisko terpii które problemów nie rozwiązują, a przed nimi uciekają. Uważam, że odejścia i radykalne cięcia zawsze powinny być gruntownie przemyślane, bo to decyzje, które raczej podejmuje sie raz. Zawsze zdążymy...
Według mnie odcinanie jest w jakimś sensie porażką terapii, dowodem że ktoś nie potrafi funkcjonować w relacjach na swoich zasadach. Oczywiście nie zawsze, czasem to najlepsze rozwiązanie, jednak uważam że takie przypadki są rzadkie.
Nie mowi sie też za dużo o wygaszaniu kontaktów na pewien czas na przyklad. Jestem zwolennikiem szukania szans i myślę że osłabienie kontaktu jest lepsze, np. do czasu, aż uporam się z różnymi rzeczami, poukładam je sobie. Każde ponaglenie do podejmowania decyzji tu i teraz traktuję zawsze jak zaproszenie do dużego błędu.
Równowaga,dojrzałość, odpowiedzialność ale też i serdeczność i życzliwość wobec innych. Tego wszystkiego nam trzeba! Dziękujemy za Pani mądre przemyślenia.
Umiejętność bycia w swojej rodzinie - bezcenne. Dziękuję Kasiu
Cenne refleksje. Przykład z oknem i świeżym powietrzem dla relacji super. Więzi to coś bardzo ważnego w życiu.
Pani Kasiu pani słowa są jak miód na moje serce
Zgadzam się. Mam tak ze swoją rodziną, która wpychała mnie w jakieś role, ale mimo wszystko ją kocham i nie chciałam zrywać całkowicie kontaktu. Poszłam na terapię, aby to wszystko zbalansować i znaleźć rozwiązania, aby się nie wściekać, ale też aby umieć przetrwać spotkania bez kłótni, gdy jestem wpychana w pewne role, umieć spokojnie i z taktem wyjść z sytuacji.
Pani Kasiu, bardzo ważny temat i wiele mądrych słów.
Ja chodząc na terapię wiele opowiadałam mojemu mężowi, czego się dowiedziałam. Dużo rozmawialiśmy, dzięki czemu on rozumiał, co się we mnie zmienia lub co chciałabym zmienić. Też się uczył. Dzięki czemu nie było aż takich zgrzytów i tej różnicy poziomów między nami.
Natomiast faktycznie widzę przepaść między mną, a rodzicami. Widzę, jak ogromną pracę nad sobą wykonałam, jak zmieniłam schematy wyniesione z domu. Czasami próbuję przemycić trochę tej wiedzy, tłumaczę coś rodzicom, ale nie wymądrzając się, robiąc wykłady, tylko zadając pytania, jak terapeuta, żeby sami doszli do pewnych wniosków. I rzeczywiście kilka zmian zaszło.
Idealnie pasuje do zachowań mojej byłej żony. Po terapii zrobiła się strasznie egoistyczna, stawiająca tylko na siebie i własną przyjemność. Też na wszystkie złe zachowania miała wymówkę terapią i że musi stawiać na siebie. Terapeutka jej nawet lekko zasugerowała, że lepiej się rozejść. Była dopuściła się nawet zdrady i nie widziała w swoim zachowaniu niczego złego. Jakoś przestałem mieć zaufanie do terapeutów. Z resztą większość psychologów, których znam, ma mega problemy emocjonalne z samym sobą.
Odcinanie się w toku terapii od toksycznych ludzi, to najlepsze co możemy dla siebie zrobić. Aby nabrać sił i nauczyć się stawiać granice.
Świetny odcinek! Ostatnio słyszę, że każdy jest na terapii i zastanawiam się ile w tym nowej mody, a ile prawdziwej profesjonalnej pomocy ...
Pani Kasiu, dziękuję za głos rozumu, rozsądku i miłości ❤
Super info. Bardzo lubię Pani słuchać.❤Chciałabym,
aby to dotarło do jak największej ilości osób.
Pozdrawiam!
Przeszłam dwie terapia. Pierwsza indywidualna - szukałyśmy źródeł moich problemów i skupiłyśmy na moich problemach w relacjach z ludźmi (tu i teraz). Przerwałam ze względu na brak czasu i żałuję,bo miałam pełno "otwartych furtek" i pod wpływem różnych nowych wydarzeń zaprowadziło mnie to niemal na tamten świat.
Potem leki i kolejna terapia,tym razem grupowa. To było bardzo dziwne doświadczenie,bo nie zawsze było między grupą ok,czasami były ostre kłótnie. Czasami przez parę sesji nic się nie odzywałam, tylko słuchałam, przynosząc przemyślenia do domu i konfrontując to z rodziną. W rodzinie też się mocno kłóciliśmy w tamtym czasie przez to. Dopiero po jakimś czasie mój sposób myślenia zaczął się zmieniać i rodzina zaczęła się wciągać w to,o czym mówiłam i wszyscy zaczęliśmy pracować. Ustaliliśmy pewne zasady np.komunikuję się z siostrą tylko przez mamę,bo z jakiegoś powodu źle na siebie działamy i nie możemy przebywać zbyt długo razem (każda nasza rozmowa kończy się kłótnią, choć tak naprawdę nikt nie wie dlaczego,nawet my dwie). Dała mi też pewne pozytywne rzeczy -w tym pozwoliła uporać się z poczuciem winy dzięki jeden z koleżanek z terapii (ja byłam mocno chorowitym dzieckiem, ona była matką bardzo chorowitego dziecka). Tak jakby przy okazji,to nawet nie było w czasie samej terapii,tylko gdzieś na przerwie sobie zaczęłyśmy o tym gadać 😂
Myślę, że po terapii zdarza mi się za często wymądrzać i dawać ludziom rady, za bardzo próbuje myśleć o sobie,a nie innych. Jestem chyba też bardziej emocjonalnie niestabilna i zbyt często zamiast być asertywna robię się skora do bójki (a byłam wcześniej nadmiernie uległa)😅 Wśród wad grupowej terapii widzę też pewną rzecz (u mnie ona nie wystąpiła,ale kilka osób w grupie chyba tak) czyli "fałszywe wspomnienia". Ktoś poruszył jakiś temat (chyba związany z molestowaniem) i potem poszło to falą przez resztę i niektóre osoby zaczęły się zastanawiać,czy ich też to nie spotkało,czy nie byli np. molestowani przez rodziców jakby na siłę szukając takich wydarzeń w życiu. Obniżenie nastroju - nie ze względu na swoje problemy,tylko innych i wahanie, czy to komunikować innym.
I jeszcze jako osoba o problemach w tworzeniu i utrzymywaniu relacji z ludźmi - cierpiałam mocno z powodu zakazu relacji poza terapią. Bardzo dobrze się dogadywałam z moją grupą terapeutyczną (głównie na gruncie hobby),a byli to wówczas jedyni ludzie,z którymi się widywałam przez rok (poza rodzicami). W pewnym momencie nie tylko ja,ale i połowa grupy oczekiwaliśmy oficjalnego końca terapii, żebyśmy mogli normalnie widywać się jako znajomi xd Utrzymywaliśmy bliski kontakt przez ok.3 lata od zakończenia terapii,potem to się rozluźniło, ale z tego co wiem to niektórzy dalej się widują. Najdziwniejsze było to,że cała nasza grupka dostała skierowanie na terapie między innymi przez... problemy w nawiązywaniu relacji 😊
Pozdrawiam :)
Powinnaś posłuchać o samorozwoju duchowym i ego może coś Ci da to do myslenia.
@@panig8341 Dziękuję za radę :)
Myślę, że wiele z moich problemów wynika z mojego zdrowia fizycznego :p Kiedy mam krótkie okresy,gdy czuję się odrobinę lepiej fizycznie to psychika też się stabilizuje. Przez ciągłe chorowanie zdarza mi się izolować od ludzi,bo czuję się dla nich ciężarem (jestem świadoma tego,że niekoniecznie tak jest) i nie mam siły wchodzić z nimi w interakcje. Sama z sobą czuje się bardzo dobrze,ale nie da się żyć w pojedynkę 😉
Myślę,że moje rozpisywanie trochę mija się z celem,bo film dotyczył innego tematu 😉😅
Dziękuję za filmik:). Potwierdzam ze swojego doświadczenia - aby być dobrym wsparciem dla innych potrzebne jest życiowe doświadczenie. Budowanie i naprawianie, a dopiero w ostateczności (w poważnej patologii) zrywanie relacji. Czekam na więcej i pozdrawiam serdecznie ❤
Moja córka chodziła na terapię i dzięki temu też bardzo poprawiły się jej relacje z całą rodziną.
My rodzice nauczyliśmy się jak postępować a czego nie robić ale na początku jej terapii miałam wrażenie że staliśmy się jej wrogami i że jesteśmy najgorszymi rodzicami na świecie.
Strasznie się z tym czułam ale okazało się że ona i my musieliśmy tak jak Pani mówi zrozumieć całe te pokoleniowe mechanizmy które działały na wychowanie dzieci.
Też bałam się że córka odwróci się od całej rodziny włącznie z dziadkami,ale stało się wręcz odwrotnie i wszyscy dziś żyjemy szczęśliwi bo po jej terapii potrafimy rozwiązywać problemy.
Nie stało się tak z dnia na dzień bo to wymaga czasu.
Dziękuję Pani za te mądre filmiki które bardzo pomogły mi zrozumieć siebie i innych.
Serdecznie pozdrawiam.❤
Bardzo potrzebny film i ogromnie ważny temat. Wiele osób powinno tego posłuchac
Bardzo dziękuję Pani Kasiu 🌹bardzo potrzebowałam to usłyszeć ❤️pozdrawiam serdecznie 🤗
Dziękuję! Dużo w tym wszystkim prawdy...
Bardzo ciekawy film, terapia też może być dla nas toksyczna jak widać, trochę smutne i przykre ale mówi o tym, że każdy jest odpowiedzialny za siebie i swoje relacje społeczne a nie terapeuta i dobrze jest mieć filtr na wszystko swój wewnętrzny, nawet na terapię.
Bardzo rozsądny i potrzebny film. Daje do myślenia. Dziękuję❤
Bardzo wartościowy filmik!❤ i w 100% zgadzam się z tym, że pomimo stawiania granic musimy również umieć żyć w społeczeństwie i najbliższym otoczeniu. A niestety coraz częściej ludzie widzą jedynie czubek własnego nosa, bo przecież ja jestem na pierwszym miejscu. Gdzies zatracili to poczucie, ze wszyscy jesteśmy sobie nawzajem potrzebni.
Co za ważny i wartościowy film! Sama bylam w terapii, nie zerwalam z nikim relacji (przynajmniej jeśli chodzi o bliskie mi osoby) ale faktycznie zauważyłam u siebie tendencję do osądzania. Zapisuję film i będę jeszcze oglądać kilka razy zeby to wszystko przemyśleć, dziękuję Pani!
Dziękuję Pani Kasiu za ten bardzo wartościowy materiał. Serdecznie pozdrawiam ❤
Jakie to mądre słowa i tak wprost nazwane zjawiska! Dziękuję! Sama wpadałam w te "pułapki" , nawet nie tyle mojej indywidualnej terapii ale źle pojętego ukierunkowania psychologicznego... to naprawdę może rozwalić relacje... Pani Kasia ustawiła mnie do pionu😅
Bardzo wazny temat, dziękuje za poruszenie go.
Dojrzale i mądrze powiedziane. Podziwiam ❤ Doświadczenie, wiedza i ludzkie podejście do tematu❤
To co Pani robi jest niezwykle potrzebne❤
Bardzo poruszające treści. Dziękuję za podzielenie się nimi😊
Dziękuję za ten krótki filmik, dużo ważnych tematów. Myślę że trzeba utrzymywać relacje starać się zrozumieć bo i nas ktoś musi zrozumieć tak odciąć się jest najłatwiej ale co dalej? Dalej temat jest nie przepracowany i dalej pozostajemy w schematach które niczego dobrego nie wniosą, nie uwalniają. Odciąć nie znaczy uwolnić się od przeszłości. Serdecznie pozdrawiam 😊
Rewelacja ! Zrównoważone mądre i rozsądne podejście !
Dziękuję Pani Kasiu za rzeczowy materiał i realistyczne podejście ❤
super, każdy powinien posłuchać
Dziękuję za ten filmik. Dzięki Pani filmom rozumiem ile błędów popełniliśmy w wychowaniu naszych dzieci. Przerwaliśmy ciąg traum pokoleniowych (co wydawało się ogromną i wystarczającą pracą), bo wymagało ogromnej pracy nad sobą. Wychowaliśmy czwórkę naprawdę wspaniałych ludzi, którzy świetnie wychowują swoje własne dzieci. Najtrudniejsze jednak było to, że dzieci , już jako dorośli ludzie, bardzo stanowczo osądzali nas , rodziców , co działo się w wyniku różnych terapii .Tylko dzięki cierpliwości i miłości, również ze strony dzieci, mamy ze sobą relację.
Bardzo ważny temat i ciekawe spojrzenie. Dziękuję ❤
Dziękuję bardzo. Bardzo ważne spostrzeżenia 🎉
Ten film spadł mi z nieba. Moja przyjaciółka zerwała ze mną kontakt po tym, jak byłam w najtrudniejszym momencie mojego życia, byłam ofiara nękania i miałam stany lękowe na zmianę z depresyjnymi. I od tego się zaczęło. Już nie pasowałam do jej wizji idealnej, bezproblemowej osoby, i "ćwicząc asertywność" będąc w terapii, po prostu mnie odcięła.
Rozumiem. Pamiętaj, może to okrutne, ale każdy człowiek ma prawo do tego, aby odmówić pomocy komuś komu nie chce pomóc. Mogło być tak, że po prostu nie chciała mieć czyiś problemów na głowie. Smutne, ale łatwo palić mosty za sobą i tak jak napisałaś odciąć się. Trzymaj się 😊 zwykle takie rzeczy wychodzą na dobre :)
@@karpatka_ oczywiście, wiem, że nikt nie ma obowiązku wspierać innych w trudnych chwilach i cieszę się, że takie osoby same się usuwają z życia, choć to zawsze przykre. Ja jednak wolę relacje w których jest się ze sobą w dobrych i złych momentach :) pozdrowienia !
Dziękuję za ten odcinek❤ Trzeba o tym mówić.
Bardzo ciekawie Pni Kasiu ! uczę się ciągle jak to jest dobrze przeżyć każdy dzień ! Pozdrawiam serdecznie !🌹
Bardzo rozsądne podsumowanie❤
Bardzo dziekuje, duzo do przemyslenia, pozdrawiam serdecznie❤
Dziękuję Kasiu ❤
Zgadzam się! Dzięki!
Pani Kasiu, właśnie na tym polega życie! Codziennie podejmujemy proces naprawczy, czy wobec siebie samych, wobec partnera, czy dzieci, wnuków... Przechodzę to codziennie w pracy i widzę, że młodzi ludzie są nie odporni na stres, nacisk... dobrze kiedy chociaż jedna osoba otworzy okno!!!!... jeśli zależy nam na dobrej atmosferze, to warto!
Dziękuję za ten filmik.
Super że poruszyła Pani ten temat! Ciekawa jestem Pani opinii jakie są kryteria kiedy zerwać relację?
Dzień dobry, bardzo przydatny film. Sama prowadzę konsultacje psychologiczne ( chociaż jestem dosyć młoda i wielu lat doświadczenia jeszcze nie mam) i jestem zaskoczona jak łatwo w dzisiejszych czasach ludzie rezygnują z dbania o relacje. Odnoszenie wrażenie, że ludzie zaczęli traktować drugiego człowieka jak np. buty- coś jest nie tak, nie wygodnie to wymieniam. Ale czy jest czemu dziwić skoro większość filmików na socjalach właśnie do tego przekonuje.
Ze szczerego serca będę ten film podsyłać moim klientom! Pozdrawiam serdecznie
Przy obecnej epidemii osobowości narcystycznych, w szczególności mężczyzn, bo kobiety są zazwyczaj wychowywane do uległości i poświęcania się - terapia robi złotą robotę, bo otwiera kobietom oczy. Czas, żeby kobiety stały się świadome i niezależne emocjonalnie, żeby zrozumiały, że mężczyzna ich nie uszczęśliwi.
I kobiety i mężczyźni (i jak kto woli, wszystkie pozostałe 1200 płci) niestety mają taką osobowość, jedynie pewnie kobiety się lepiej kryją.
Mądre treści ❤
Pani Kasiu mój mąż jest właśnie w takim momencie. Liczy się tylko "Ja" (w sensie: on), moje potrzeby i uczucia. Nieważne, że rodzina rozbita. Efekt taki, że mąż uważa siebie za ofiarę, mnie za toksyka, od którego trzeba się odciąć. Zrobiono ze mnie narcyza.
Po 21 latach małżeństwa mąż całkiem zerwał kontakt ze mną odkąd zaczął chodzić na terapię, odciął się. Terapeuta wmówił mu, że życie w rodzinie i małżeństwie to była służba, służalstwo, że go wykorzystywałam.
Ja cały czas chcę, abyśmy poszli na terapię małżeńską, bo wtedy terapeuta poznaje historię i problemy z obydwu stron. A na terapii indywidualnej nieuczciwy/kłamliwy pacjent przeinacza fakty, siebie wybiela, a z partnera robi samo zło, bo się wstydzi lub po prostu nie chce przyznać do swoich błędów i zlych zachowań. Więc terapeuta idzie tym tropem i w partnerze pacjenta też widzi toksyka, bo ten partner nawet nie ma możliwości przedstawienia swojej wersji wydarzeń. I co robi terapeuta? sugeruje się od tego zła odciąć. I mówi, że dalsze małżeństwo nie ma sensu.Co skutecznie realizuje mój mąż
O ile widzę ogromną wartość w dostrzeganiu "mankamentów" terapii, krytycznym do niej podejściu i dyskutowaniu zarówno o jej wadach jak i zaletach o tyle mam pewne wątpliwości czy kontekst tego filmu przyniesie odpowiednie skutki. Po pierwsze warto się zastanowić nad tym kto jest odbiorcą takich pomocowych treści jak te publikowane na kanale. Z mojej perspektywy najczęściej zaglądają tutaj osoby, które szukają wsparcia i są wyposażone przynajmniej w chęć pracy nad sobą i próbę dostrzeżenia swoich błędów. Ci ludzie i tak często są nadmiernie odpowiedzialni, "zbyt empatyczni" itd. Wydaje mi się, że może tutaj zadziałać zjawisko, które dzieje się np. w szkole, czy pracy tzn. ktoś zachowuje się nieodpowiednio natomiast komunikat kierowany jest do całej grupy i do serca biorą go osoby, których właściwie on nie dotyczy natomiast osoby odpowiedzialne za całe zamieszanie są na niego obojętne. Czyli w tym przypadku ludzie, którzy być może wkładają sporo trudu w to, żeby wyjść z rodzinnych, dramatycznych kolein zaczną się zastanawiać czy może faktycznie nie powinni dogadać się z dysfunkcyjną rodziną, od której i tak mają ogromny problem żeby się odseparować emocjonalnie. Po drugie media społecznościowe i świat celebrytów rządzi się swoimi prawami i ikonka tego filmu jest świetnym tego przykładem. "Czy terapia może być toksyczna"?. Pytanie prowokujące, clickbaitowe i ostre. Wydaje mi się, że mówienie o toksyczności terapii w kontekście tego, że influ wykorzystują ją do celów PRowych i ocieplania wizerunku miesza konteksty. No i ostatnia wątpliwość, która chodzi mi po głowie dotyczy tego, czy rozmowy o tym w jakiej kondycji jest zachodnia terapia nie powinna jednak odbywać się w środowisku terapeutycznym, wśród specjalistów głównie dlatego, że rozmawianie "na forum" może i tak zakręcić bardzo już zagmatwany temat. Jednak jak najbardziej zgadzam się z tym, że warto chociażby próbować rozmawiać, mieć dla siebie wyrozumiałość i ciepło :) Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę owocnej komunikacji i jak najwięcej życzliwości :)
Dziękuję za ten komentarz. Bo sama jedną relację zerwałam i zaczęłam mieć wyrzuty sumienia. Właściwie przestałam zabiegać o trwanie i druga strona nic z tym nie zrobiła.
Dziekuje Pani Kasiu, wlasnie to zauwazylem. Ludzi ktorzy uzywaja bycua w terapii jako sposobu na manipulowanie innymi, sposobu na potwierdzenie swojej racji we wszystkim, krytycznego oceniamia innych z wyzszosciowej pozycji, rozpychania sie lokciami gdzie mozna i Podejscia do innych ludzi jak do przemiotow ktore ‘sa mi potrzebne w mojej drodze/ograniczaja MNiE’.
Moze rozwazylaby Pani filmik o tym jak podchodzic do osob tego typu, bo wydaje mi sie ze juz rozpoczal sie ich wysyp wsrod pokolenia 30 latkow.
Pozdrawiam serdecznie :)
Ostatnia dziewczyns tez nie musi modlic sie z babcia. Babcia tez moze uszanowac zdanie wnuczki i to, ze nie jest wierzaca :) Grunt to rozmowa i chec dojscia do porozumienia po OBU stronach.
Uff... tzn mam dobrą terapeutę. Pozdrawiam panią Alicję i ciebie Kasiu też ❤
Super filmik
Dziękuję 🧡
Mnie nie zdenerwował ten filmik ponieważ zgadzam się z pani obserwacjami. Pozdrawiam ❤
Super podsumowanie tego tematu. Pozdrawiam
Świetny filmik, dziękuję 💖
Trafiłem tu nie przypadkiem i uważam że można trafić różnie.
Terapia powinna pomagać niż degradować, to jest indywidualna sprawa by nie wpaść w większy problem niż był przed.
Sam szukałem profesionalistów z zakresu wiedzy od lat czy szkoły, by poprawić jakość życia, ewentualnie iść w tym kierunku.
Od lat słyszałem wiele i nie słyszałem że warto rwać relacje na betona 😮
Naprawa i modyfikacja lub refleksja i zmiana.
Chyba że idę, bo ktoś mówi idź, a trafiam źle i psuje to wszystko. Lubię ludzi prawdziwych i to że mogą pomóc, niż manipulować. Dużo w tym prawdy...
Dużo tu mógłbym opisać o swojej indywidualności i wiedzy jaką warto zgłębiać czy nauki.
Byłem na dobrej drodze, a poczułem że dawkowanie odpowiedniej wiedzy w dobrym momencie czy trzymanie się swoich rutyn niż rozwalić swoje życie przez toksyków.
Teoria-teorią, a praktyka-praktyka.
Szczerze to wolałbym kilka lat wstecz pójść do szkoły od A do Z i stwierdzić:
Tak to jest dobre, a ta wiedza mi szkodzi lub napotkane osoby.
Jestem po tetapii 😂 wiec na wstepie na plus albo minus. Zerwalam relacje z tesciami, po 10 latach prob dialogu, mediacji (moj pomysl). Juz nie dalam rady kolejny raz wyciagac reki. Czy dobrze? Zycie pokaze. Poki co czuje sie o wiele lepiej z ta decyzja, maz tez zerwal relacje z rodzicami. Pozostawilismy im mozliwosc kontaktu z wnukami (telefoniczny, mieszkamy za granica). Od roku nie zadzwonili nawet na urodziny wnukow. Pewnie im tez lepiej bez kontaktu z nami.
Super ☺️👍
"Są różne odcienie szarości" tak ale nie w rodzinie toksycznej gdzie jest tylko biały albo czarny i tu nie ma pola do uzgadniania, rozmowy.. Kiedy próbowałam przeprowadzić rozmowę "ranisz mnie tym co mówisz" to usłyszałam że jestem wariatką.. Więc nie do końca się z tym zgadzam.
Bardzo dziękuję za odcinek :)
Wracaj❤💋💋💋💋Kocham Panią 😊♥️💋🇵🇱
Zgadzam się z tym, co Pani przedstawiła. 😀
Temat ważny. Dziękuję za wszystkie odcinki. Komentarz dla algorytmu 😂
Wracaj 🥰!!!
Ale tu nie było nic denerwującego, bardzo spokojna i wyważona wypowiedź. Pozdrawiam
To często nie jest efekt terapii, tylko pseudo terapii z internetu gdzie aż roi się od edukatorów, coachów itp. którzy mają jakieś własne doświadczenia, trochę poczytali, albo raczej pooglądali w internecie i teraz "uzdrawiają" wmawiając innym to "ja" i że tylko to się liczy. A gdzie w tym wszystkim drugi człowiek?
Super filmik 👏
A gdzie jest granica między umową społeczną a dbaniem o swój dobrostan i swoje granice?
Dobre pytanie
Dziękuję
i potem rozwiazaniem problemow jest zostawienie rodzicow w domu opieki, albo palenie mostów, albo jakies skrajne apostazje chociaz wiara to jest droga a nie stan... a usmiech numer 5 do kamery... tylko ci sami rodzice tez cos przezyli, tez byli wychowani przez ludzi ktorzy cos przezyli, moze nie kazdemu warto dawac szanse jesli ich nie chce, ale terapie zdecydowanie za bardzo ida na latwizne..no i ze wszyscy nas maja akceptowac, ale my innych juz nie koniecznie.
10 lat temu na początku pierwszej terapii, po mocno przekraczającym mnie związku, zerwałam przynajmniej jedną relację (dziś nadal mamy kontakt, wróciłam do tej znajomości, ale wtedy nie miałam narzędzi poradzić sobie z naruszającą moje granice osobą inaczej, jak poprzez kompletną izolację i cieszyłam się, że potrafię to zrobić jawnie, a nie udawać, że mnie nie ma). Wtedy zrobiłam to w sposób krzywdzący dla tej osoby, na granicy ghostingu, bez rozmowy, wyjaśnień - dla własnej obrony umiałam się tylko odciąć. Mama za to stwierdziła, że terapeutka "każe mi nienawidzić swoją matkę" 😅 (heh... Ja odkrywałam złość do niej i zaczęłam pozwalać sobie mówić jej o swoich emocjach - również krzywdząco, bez żyrafy, bez Gordona, bez komunikatu ja).
Ten pierwszy przełom jest porąbany. Ludzie w pierwszej terapii są nieznośni/niedojrzali/krzywdzący/przemocowi/brak im kompetencji i narzędzi. Często to nie oni z otoczeniem, a otoczenie zrywa relacje z nimi. Dziś doświadczając relacji z ludźmi, którzy "zaczynają" odkrywam, że sama mam jeszcze sporo lekcji do odrobienia, bo ich coming out jest wręcz toksyczny, bo "postanowiłam mówić ludziom, co czuję". I ta nauka będzie miała wiele ofiar. Ja sama niedawno dostałam po nerkach od dumnie wyrażających siebie znajomych. Zgadzam się z Panią w 100%!!!❤
Dziekuje
Dobry materiał 😊
Myli się pani, że psychoterapia jest rozwiązywaniem problemów tu i teraz !! To nie jest pogadanka o bieżących problemach. Głęboka terapia sięga dzieciństwa i powstałych tam dysfunkcji, traum które mają wpływ na dzień dzisiejszy. Bardzo spłyciła Pani temat ! Każdy podejmuje decyzję o zerwaniu relacji SAM. NIKT nie powinien być za to odpowiedzialny, nikt nikogo nie zmusza do zerwania. A w wielu przypadkach terapia jest zbawianiem, szczególnie dla kobiet w związkach toksycznych, gdzie przemoc psychiczna nie jest widoczna "gołym okiem", a kobiecie wmówiono, że z nią jest "coś nie tak", bo ona powinna mężczyźnie ustępować, żeby się nie zdenerwował ( i wiele innych bzdur przekazywanych pokoleniowo).
Nie wiem jak można odczytać ten sam film w tak rozny sposób.
Teraz trochę żałuję , że odeszłam od wielkiej miłości. Robił ciche dni , mogłam iść na terapię ale parę sesji nie pomogło a byłam już tak straumatyzowana ze uznałam, że jedynym rozwiązaniem będzie odejście by ratować siebie jednak robiłam to wbrew sobie bo to był mój przyjaciel i partner.
Nadal o nim myślę i nigdy nie przestałam
Zgadzam się w 100%
Wracaj;)❤
Pozdrawiam 😊
W okrągłych okularach wygląda Pani młodziej ❤️ Dobrze Panią znowu widzieć.
Bardzo ważne nagranie, terapia nie służy temu, żeby dowiedzieć się "ja mam rację", tylko temu, by zrobić porządek po swojej stronie, poznać swoje granice i nauczyć się je komunikować. Dopiero wtedy można zobaczyć jak druga strona w tym się zachowuje, po pierwsze czy coś się zmienia, a po drugie, jak się nie zmienia, czy jest zainteresowana zmianą - ale to już nie nasze podwórko, my tylko podejmujemy decyzję czy bez autodestrukcji chcemy zaufać, dać czas, widząc progres i pilnujemy szczerości z samym sobą czy mamy na to siłę, bo jak nie mamy to jest moment, by to zakomunikować, a nawet podjąć decyzję o odsunięciu się z relacji, co wcale nie musi oznaczać jej końca, a czasem jest niezbędne i staje się najlepszym feedbackiem - pomocą dla drugiej strony. PS miałam kiedyś taki bardzo wymowny sen. Widziałam z góry pewną parę, która kłóciła się w swojej kuchni. Nagle wirującym ruchem niczym duch weszłam w jedną z osób i poczułam "ma rację", po czym wyskoczyłam z tej perspektywy, znalazłam się na górze i ponownie wirującym ruchem jakby wcieliłam się, ale tym razem w drugą osobę i poczułam "też ma rację" - po tym spostrzeżeniu natychmiast wróciłam do swojej pierwotnej perspektywy. W każdym momencie zachowywałam niezależność jako obserwator. To był bardzo krótki sen. Treść kłótni w ogóle nie miała znaczenia, chyba nawet nie była mi przedstawiona. Sen bazował na przekazie odczuć. Wniosek z tego mam taki, że te dwie osoby, próbowały coś sobie pokazać, ignorując "swój ogródek". Gdyby chociaż jedna nie była skupiona na forsowaniu racji, druga nie miałaby z kim walczyć i byłaby szansa, że też zajęłaby się autorefleksją i pracą nad tym, co może poprawić u siebie. To był piękny sen, który przyniósł mi ulgę. Ale! Wydarzył się wiele lat temu i nie uchronił mnie przed błędami, jakie pokazywał ;) Dlatego wiem, jak ważna jest pamięć o tym, czego się dowiadujemy i ćwiczenie uważności, zwłaszcza w momentach, kiedy zaczynamy odczuwać silne emocje :)
Wracaj! 🙂
W punkt
Samo destrukcyjne jest robienie z siebie kłamcy i popychadła ,żeby np. katolicka babcia była zadowolona . To się nazywa uzależnienie emocjonalne od zaspakajania żądań toksycznych tyranów.
Pierwszy raz słucham tak madrej i prostej (łatwej do zrozumienia) narracji. To temat obszerny ale warty dyskusji. W wyniku źle prowadzonej terapii wiele rodzin sie rozpadlo. I to nie tylko chodzi o zwiazki damsko meskie ale o relacje rodzice i dorosłe dzieci. Czesto slyszymy amerykanski dowcip.
" Terapia sie udała- znienawidzilam wlasna matkę".
Niestety jest to dosć czesta prawda. Obecnie w Polsce terapeuci poszukuja problemów w rodzicach. W ich postawach, zachowaniach charakterach.
Naprowadzaja zagubiona i czesto cierpiacą osobę na pomysl obarczenia wina za ich zle samopoczucie matkę lub ojca. Staja sie oni w wyniku terapii osobami odpowiedzialnymi za stan psychiczny klienta.
A efektem sa zerwane wiezi. Czesto nie do naprawirnia. Prosze o kontynuacje tego tematu.
Jest ogromna ilosc rodzin ktore stracily kontakt w wyniku takich terapii. Szukalam w mediach kogos kto by przestrzegal przed takimi terapiami. Nikogo nie znalazlam .
Krotko napisze ze sama mam takie doswiadczenia kiedy to terapeutka usilowala mnie przekonac ze moja depresja lekowa to wynik problemów mojej matki.
Przekonywala mnie ze moja mama powinna zadbac o siebie i poddac sie terapii . Uwaga - w latach 60 tych. W 80 tys miescie w ktorym nie bylo psychologa . Przyjmowal jeden psychistra i ograniczal sie do leków i skierowaniach do szpitala.
Ten absurd spowodowal ze zrezygnowalam z terapii i poddalam w watpliwosc jej zasadnosc.
Gdyby nie to psycholog byla bliska sukcesu = znienawidzilabym swoja matke.
W moim otoczeniu jest wielu ludzi ktorzy sa poszkodowani w wyniku blednie przeprowadzonej terapii ich lub ich bliskich. Zarowno w zwiazkach damsko meskich jak i w relacjach rodzinnych.
Dziekuje za juz i proszs o wiecej.
❤ żadnej wojny nie będzie. Trzeba mówić o faktach i o tym jak jest w momencie gdy ma się bagaż doświadczeń.
Kasiu temat narcyzów jest tak bardzo wszędzie poruszany, ze czasem zastanawiam sie czy może sama jestem osobowością narcystyczną... jak można to u samego siebie rozpoznać ?
Mogłabyś kiedyś ten temat poruszyć?
Można umówić sie z Tobą na indywidualną rozmowę?
Gdybyś była narcyzem to byś się tym nie przejmowała 😊
@@anitaw7070 No chyba że takim martyrologicznym wrażliwym narcyzem, on będąc nim nie chciałby nim być.
Mądre.
Jest Pani dla mnie niewiarygodna.
Wracaj ;)
Ma pani rację naprawdę nikt po nie których terapiach się nie nadaje do współżycia o ile Są ma sens i może wspierać dobrze jak się rozmawia z rodzinami alkocholikow bez używania nigdy i tak trzeba bo mnie się to sprawdza i paru osoba jeszcze to takie uszczęśliwianie dla tłumu nie do konkretnego problemu.Moja córka po terapii dla dzieci alkocholikow nie wolno żyć kłopotami mamy bo jest za młoda i zabieram jej dzieciństwo.powiedzmy rozeszło się o rachunki i budżet domowy Nie przeszkodziło jej to w trzykrotnych próbach samobójczych zanadto skrajnych emocjach obecnie mąż akocholik nie żyje moja córka palą do mnie nienawiścią jej spojrzenie na mnie jako na rodzica to wina za nalogi nie udane życie rodzinne absolutny brak zrozumienia prze ze mnie .Obecnie wnuczek się Szweda po psychologach .Bo dzięki Bogu przeżył skok z ramienia Żórawia ,.Miał 18 lat.Chba powinna być jakiś zakład dla wprowadzania ortodoksji i manipulowanie ludzkimi emocjami wg.tylko i wyłącznie szablonowo
Pani Kasiu , czekam na film o narcyzach. Sama czasami się zastanawiam,czy nim jestem. Tym bardziej, że jedno z pierwszych pytań mojej terapeutki brzmiało "Czy pani myśli, że jest narcyzem?"
Czy to nie ona powinna mi to powiedzieć? Nigdy nie dostałam odpowiedzi na to pytanie.
Jak terapeuta zadaje takie pytania, to należałoby się zastanowić, czy to dobry terapeuta, bo on ci w tym pytaniu już coś sugeruje, co spowodowało twoje zdezorientowanie i zaczynasz się zastanawiać nad czymś, co może wcale nie jest faktem. Nieodpowiedzialne operowanie terminem "narcyz" jest teraz powszechne i nie powinno się tym bardziej odbywać w gabinecie. To jest źle zadane pytanie, bo nie w tym, czy ty tak myślisz leży zapewne problem. Terapeuta powinien tak zadawać pytania, żeby się czegoś dowiedzieć, a pytanie o tak skomplikowany konstrukt, jakim jest narcyzm (i którego większość ludzi nie rozumie) mija się z celem. Mi zajęło dużo czasu, żeby naprawdę zrozumieć co to jest. Ponieważ krąży wiele powierzchownych opisów tego, czym jest narcyzm i ponieważ każdy z nas ma elementy narcystyczne w sobie, większość ludzi będzie w stanie sobie fałszywie przypisać narcyzm. A to jest głębsza sprawa, to jest konstrukcja osobowości, a nie jedynie jakieś oderwane od siebie nawzajem cechy.
Terapeuta nie jest od tego, żeby mówić, co jest, bo pacjent sam ma za pomocą rozmowy z nim do tego dojść. Oczywiście istnieje możliwość, że sam terapeuta zadając to pytanie tak szybko zachował się narcystycznie i cię po prostu zgaslightował, przez co ty się samemu teraz gaslightujesz. Zwróć uwagę na to, czy terapeuta nie robił tego więcej razy, jeśli tak, to pewnie lepiej go zmienić, oczywiście po głębszym przeanalizowaniu tematu. A nawet jeśli jesteś narcyzem i to jest bardzo widoczne, to żaden terapeuta nie powinien tym tak walić komuś między oczy, to jest po prostu nieprofesjonalne bo powoduje tylko zamieszanie w twojej głowie, a nie pomaga. Raczej nie należy się przejmować, czy jest się narcyzem (to zbyt ogólnikowe), ale tym, czy traktuję innych i siebie dobrze, żeby wymienić tylko jedną z istotnych rzeczy.
❤
Terapeuta namawiał mnie do zerwania z chłopakiem. Więc zerwałam z terapeuta ale zasial mi te beznadzieję i i tak związek się sypie. Bo emocje wywalam na chłopaka a wątpliwości jak były tak są. Czyje że to ja jestem tą toksyczna strona i dlatego nie zasługuje na małżeństwo