Wat een geluk dat Rijneveld de bezwaren niet kende of er geen rekening mee hoefde te houden. Voor mij verrijken deze bezwaren namelijk het boek alleen maar. Gelukkig heb ik het boek niet met een vergelijkbare rationaliteit gelezen maar heeft deze roman mij van hoofdstuk tot hoofdstuk, van alinea tot alinea, van zin tot tin diep geroerd: het menselijk vermogen en het menselijk onvermogen.
Mooie video, maar ik ben het niet helemaal met je bezwaren eens. Voor mij versterken de vergelijkingen het boek juist enorm. Kinderen hebben meestal veel meer fantasie dan volwassenen en ik had het gevoel dat de beeldspraak juist werd ingezet om de fantasie van Jas uit te drukken. Het is voor haar een manier om weg te vluchten uit het heden; de verwaarlozing van haar ouders, de angst voor de dood van haar familie, etc. Voor mij bevestigen de vele vergelijkingen daarom ook het beeld van een kind dat aan het woord is, je ziet de wereld door haar ogen. Ik ben het er helemaal mee eens dat een meisje van tien dit nooit zou kunnen schrijven, maar ik weet niet dat dat de bedoeling geweest is van Marieke Lucas Rijneveld. Natuurlijk mag iedereen een eigen mening hebben, dat is het mooie aan literatuur, maar ik heb me aan de beeldspraak nooit gestoord.
Ook ik ben afgehaakt op de vele metaforen, die ik tot ergernis van mijn vrouw steeds vaker hardop voorlas. In sterrentermen gesproken gaf ik het boek dan ook een krappe drie (van de vijf). Na lezing van een recensie van 'Mijn lieve gunsteling', waarin dit wederom door de recensent werd opgemerkt, heb ik besloten dat boek zeker niet te gaan lezen.
Toch stoorde het. me bij Mijn lieve gunsteling totaal niet, waarschijnlijk omdat het zo'n andere vorm heeft en het meer leest als een ode of lofzang waar zulke lyriek gepaster is.
Op dit moment ben ik Kenzaburō Ōe's 𝘏𝘦𝘵 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘭𝘰𝘵 aan het lezen (lees het, het is prachtig) en wat voor Rijneveld geldt, geldt ook voor Ōe: veel te veel vergelijkingen. Maar bij Ōe stoort het me niet of nauwelijks, terwijl ik me kapot ergerde bij Rijneveld. Het is een zeer dun lijntje, blijkt wel weer. Misschien moet ik DAIO nog een kans geven, ooit. Wie weet kan het me dan meer bekoren.
Zonde dat een boek met zo'n origineel idee ten onder gaat aan de details. Het verschil tussen in een boek zitten of het zelfbewust lezen is dan toch erg klein. Ik vraag me dan altijd af hoe goed het boek had kunnen zijn, maar niet is geworden. Leuk decor trouwens op de achtergrond!
Ten onder vind ik iets te groot, want het zijn ook juist een deel van de details die het boek laten slagen. Maar inderdaad, die grens tussen geabsorbeerd worden door een wereld en eruit getrokken worden is erg klein en het is denk ik de kunst van een auteur om je volledig op te zuigen in het werk. Hier lukte dat dus maar ten dele. Ha, decor! Vier weken klussen zul je bedoelen.
Haar als stro...en stro als haar. Etc. De schrijfster komt niet uit een echt boerengezin. Haar vader was/ is onderwijzer, haar moeder wijkverpleegster. De ouders zijn hobby- boeren. Ik kan persoonlijk het werk van een auteur nooit los zien van zijn of haar echte leven. Meestal vind ik hun biografie vele malen interessanter dan hun werk.
@@Florisleest Inderdaad. Ik houd niet van fictie. Heb zelf namelijk al méér dan voldoende fantasie en het echte leven valt niet te bedenken. Verder knap ik af op grofheden of gebrek aan humor en natuur. Dan blijft er tegenwoordig weinig over. Stel je voor....een sex scène in Titaantjes. Alle fijnzinnigheid in één klap verdwenen. Maar sex verkoopt en het is de meeste huidige auteurs te doen om het geld.
Wat een geluk dat Rijneveld de bezwaren niet kende of er geen rekening mee hoefde te houden. Voor mij verrijken deze bezwaren namelijk het boek alleen maar. Gelukkig heb ik het boek niet met een vergelijkbare rationaliteit gelezen maar heeft deze roman mij van hoofdstuk tot hoofdstuk, van alinea tot alinea, van zin tot tin diep geroerd: het menselijk vermogen en het menselijk onvermogen.
Dat sowieso. De eerste schrijver die zelfcensuur toepast door mijn mening is meteen schrijver-af.
Mooie video, maar ik ben het niet helemaal met je bezwaren eens. Voor mij versterken de vergelijkingen het boek juist enorm. Kinderen hebben meestal veel meer fantasie dan volwassenen en ik had het gevoel dat de beeldspraak juist werd ingezet om de fantasie van Jas uit te drukken. Het is voor haar een manier om weg te vluchten uit het heden; de verwaarlozing van haar ouders, de angst voor de dood van haar familie, etc. Voor mij bevestigen de vele vergelijkingen daarom ook het beeld van een kind dat aan het woord is, je ziet de wereld door haar ogen. Ik ben het er helemaal mee eens dat een meisje van tien dit nooit zou kunnen schrijven, maar ik weet niet dat dat de bedoeling geweest is van Marieke Lucas Rijneveld. Natuurlijk mag iedereen een eigen mening hebben, dat is het mooie aan literatuur, maar ik heb me aan de beeldspraak nooit gestoord.
Mooie manier om het te lezen. Ik had dat (dus) minder, maar goed, bedoeling of niet, fijn dat het zo bij jou is binnengekomen.
Ook ik ben afgehaakt op de vele metaforen, die ik tot ergernis van mijn vrouw steeds vaker hardop voorlas. In sterrentermen gesproken gaf ik het boek dan ook een krappe drie (van de vijf). Na lezing van een recensie van 'Mijn lieve gunsteling', waarin dit wederom door de recensent werd opgemerkt, heb ik besloten dat boek zeker niet te gaan lezen.
Toch stoorde het. me bij Mijn lieve gunsteling totaal niet, waarschijnlijk omdat het zo'n andere vorm heeft en het meer leest als een ode of lofzang waar zulke lyriek gepaster is.
Een leuke video! Ik kijk uit naar de volgende.
Uitstekende analyse!
5:55 heerlijk die ironie
Succes met klussen!
Dank je!
Tot vandaag had ik nooit gedacht dat ik behoefte had aan een douche-scène in een Floris filmpje...
Het is de scène waar we allemaal naar verlangen, maar niet verdienen.
Pas maar op of het wordt een terugkerend dingetje.
Op dit moment ben ik Kenzaburō Ōe's 𝘏𝘦𝘵 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘭𝘰𝘵 aan het lezen (lees het, het is prachtig) en wat voor Rijneveld geldt, geldt ook voor Ōe: veel te veel vergelijkingen. Maar bij Ōe stoort het me niet of nauwelijks, terwijl ik me kapot ergerde bij Rijneveld. Het is een zeer dun lijntje, blijkt wel weer. Misschien moet ik DAIO nog een kans geven, ooit. Wie weet kan het me dan meer bekoren.
Tof. Ik ga eens opzoeken!
Zonde dat een boek met zo'n origineel idee ten onder gaat aan de details. Het verschil tussen in een boek zitten of het zelfbewust lezen is dan toch erg klein. Ik vraag me dan altijd af hoe goed het boek had kunnen zijn, maar niet is geworden. Leuk decor trouwens op de achtergrond!
Ten onder vind ik iets te groot, want het zijn ook juist een deel van de details die het boek laten slagen. Maar inderdaad, die grens tussen geabsorbeerd worden door een wereld en eruit getrokken worden is erg klein en het is denk ik de kunst van een auteur om je volledig op te zuigen in het werk. Hier lukte dat dus maar ten dele.
Ha, decor! Vier weken klussen zul je bedoelen.
Marieke Lucas Rijneveld wil voortaan worden aangesproken met de voornaamwoorden 'hij' en 'hem'
Dank voor het melden!
Haar als stro...en stro als haar. Etc.
De schrijfster komt niet uit een echt boerengezin. Haar vader was/ is onderwijzer, haar moeder wijkverpleegster.
De ouders zijn hobby- boeren.
Ik kan persoonlijk het werk van een auteur nooit los zien van zijn of haar echte leven.
Meestal vind ik hun biografie vele malen interessanter dan hun werk.
Des te knapper, in dat geval.
Hmm... meer auteursliefhebber dan literatuurliefhebber dus.
@@Florisleest Inderdaad. Ik houd niet van fictie. Heb zelf namelijk al méér dan voldoende fantasie en het echte leven valt niet te bedenken. Verder knap ik af op grofheden of gebrek aan humor en natuur. Dan blijft er tegenwoordig weinig over. Stel je voor....een sex scène in Titaantjes. Alle fijnzinnigheid in één klap verdwenen. Maar sex verkoopt en het is de meeste huidige auteurs te doen om het geld.