Wspaniały przekaz. Terapeuta jako sprzymierzeniec dziecka, a nie "skarżypyta" czy sędzia... No i wywiad, czyli porządna wyczerpująca i szczera rozmowa, wysłuchanie rodzica, zanim cokolwiek zrobimy z dzieckiem i zaplanujemy ❤
Panie Jacku, serdecznie dziękuję. Odpowiedział Pan na moje pytanie. Jasnym jest dla mnie,że to nie rodzice decydują jak terapia ma wyglądać ponieważ się na tym nie znają. Dziękuję za dobrą wiadomość, że my rodzice mamy prawo dostać wsparcie i być ukierowywani w codziennej pracy z dzieckiem. Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za Pana pracę.
@@strefadobrychemocji7815 Wspaniale. Bardzo często rodzic musi być ,,terapeutą,, mimo braku rzetelnego przygotowania. Jestem mamą adopcyjną, razem z mężem mierzymy się z rzeczywistością na którą nie da się przygotować w czasie kursu przed adopcją. Bardzo pomagają nam Pana filmiki. Cenię sobie to,że nie są zbyt długie i treść jest zawsze na podany w tytule temat, syntetycznie i przejrzyście. Proszę nie przestawać nagrywać 🙂
@@kasiagorska7844 Pani Kasiu, trzymam kciuki za Państwa i bardzo życzę mądrych i kompetentnych specjalistów na Państwa drodze, którzy będą umieli was wesprzeć.
Ostatnio przekonałam się, jak bardzo rodzice muszą być ostrożni w wybieraniu terapeutycznej drogi dla swoich dzieci. Okazuje się, że uciekając przed jednymi sidłami, można wpaść w kolejne, chyba nawet gorsze...Sama już nie wiem, o co chodzi. A może dziecko czeka po prostu na rodzica, który pokocha bez względu na te wszystkie słabości? Będzie obserwował, uczył się, znajdzie sam czas by dotrzeć i nauczyć się wspierać. I ta praca terapeuty - może bardziej powinna dotyczyć rodzica, nie dziecka. O ile wtedy byłoby piękniej. Bo to rodzic by budował relację, a nie tylko terapeuta. Ilu rodziców uspokaja swoje sumienie, gdy zaprowadzi 4 razy w tygodniu dziecko na terapię? A problemy jak były tak zostały. Myślę, że dzieci, bez względu na stopień niepełnosprawności rozumieją, że rodzice widzą w nich masę problemów, z którymi trzeba "zrobić porządek". Patrząc na osoby, które były poddawane intensywnym oddziaływaniom terapeutycznym będąc dziećmi, w życiu dorosłym również potrzebują pomocy... Większość z nich mierzy się z depresją, przyjmuje leki. Cały czas zastanawiam się, jak to jest... I nie umiem rozgryźć.
Jestem rodzicem. Jak rozmawiać z dziadkami dziecka nieneurotypowego, tak by zrozumieli, że nasze zachowania mają na celu pomóc dziecku. By nas w tych zachowaniach wspierali, naśladowali, a nie wprowadzali własne, lepsze rozwiązania?
Jestem rodzicem, dziękuję. Piękny rysunek na drzwiach :)
Wspaniały przekaz. Terapeuta jako sprzymierzeniec dziecka, a nie "skarżypyta" czy sędzia... No i wywiad, czyli porządna wyczerpująca i szczera rozmowa, wysłuchanie rodzica, zanim cokolwiek zrobimy z dzieckiem i zaplanujemy ❤
Urzekł mnie ten filmik. W końcu ktoś pomyślał też o rodzicu. Bardzo profesjonalny przekaz.
Panie Jacku, serdecznie dziękuję.
Odpowiedział Pan na moje pytanie. Jasnym jest dla mnie,że to nie rodzice decydują jak terapia ma wyglądać ponieważ się na tym nie znają.
Dziękuję za dobrą wiadomość, że my rodzice mamy prawo dostać wsparcie i być ukierowywani w codziennej pracy z dzieckiem. Pozdrawiam serdecznie, dziękuję za Pana pracę.
Nie wiedziałem czy pytanie stawia rodzic czy terapeuta. :-) Coś jeszcze dopowiem dla rodziców w jakimś z kolejnych filmów.
@@strefadobrychemocji7815
Wspaniale. Bardzo często rodzic musi być ,,terapeutą,, mimo braku rzetelnego przygotowania.
Jestem mamą adopcyjną, razem z mężem mierzymy się z rzeczywistością na którą nie da się przygotować w czasie kursu przed adopcją.
Bardzo pomagają nam Pana filmiki.
Cenię sobie to,że nie są zbyt długie i treść jest zawsze na podany w tytule temat, syntetycznie i przejrzyście.
Proszę nie przestawać nagrywać 🙂
@@kasiagorska7844 Pani Kasiu, trzymam kciuki za Państwa i bardzo życzę mądrych i kompetentnych specjalistów na Państwa drodze, którzy będą umieli was wesprzeć.
Ostatnio przekonałam się, jak bardzo rodzice muszą być ostrożni w wybieraniu terapeutycznej drogi dla swoich dzieci. Okazuje się, że uciekając przed jednymi sidłami, można wpaść w kolejne, chyba nawet gorsze...Sama już nie wiem, o co chodzi. A może dziecko czeka po prostu na rodzica, który pokocha bez względu na te wszystkie słabości? Będzie obserwował, uczył się, znajdzie sam czas by dotrzeć i nauczyć się wspierać. I ta praca terapeuty - może bardziej powinna dotyczyć rodzica, nie dziecka. O ile wtedy byłoby piękniej. Bo to rodzic by budował relację, a nie tylko terapeuta. Ilu rodziców uspokaja swoje sumienie, gdy zaprowadzi 4 razy w tygodniu dziecko na terapię? A problemy jak były tak zostały. Myślę, że dzieci, bez względu na stopień niepełnosprawności rozumieją, że rodzice widzą w nich masę problemów, z którymi trzeba "zrobić porządek". Patrząc na osoby, które były poddawane intensywnym oddziaływaniom terapeutycznym będąc dziećmi, w życiu dorosłym również potrzebują pomocy... Większość z nich mierzy się z depresją, przyjmuje leki. Cały czas zastanawiam się, jak to jest... I nie umiem rozgryźć.
Jestem rodzicem. Jak rozmawiać z dziadkami dziecka nieneurotypowego, tak by zrozumieli, że nasze zachowania mają na celu pomóc dziecku. By nas w tych zachowaniach wspierali, naśladowali, a nie wprowadzali własne, lepsze rozwiązania?
Jak pomóc dziecka WWO?
Nie zrozumiałem pytania.