Przez to, że kryminały są tak popularne, bardzo wielu autorów próbuje je pisać na siłę, mimo że nie umie (umówmy się, to wbrew pozorom jest bardzo trudny gatunek) i w czym innym sprawdziliby się znacznie lepiej. Np. Miłoszewski, który nie potrafi napisać książki bez dziury fabularnej, albo duet Maryli Szymiczkowej, który udaje, że pisze kryminały retro, kiedy tak naprawdę streszcza kroniki XIX-wiecznego Krakowa, albo Hakan Nesser, który sprawia wrażenie, że się nawet specjalnie nie stara napisać solidnej intrygi, bo wolałby powieść psychologiczną. Często też książki są klasyfikowane jako kryminały, kiedy nimi w ogóle nie są, bo najwyraźniej wystarczy, że w książce ktoś zostanie zamordowany, żeby ją uznać za kryminał (np. rumuńska książka "Życie zaczyna się w piątek" ma na okładce napisane, że jest kryminałem retro, podczas gdy to wariacja na temat XIX-wiecznej powieści realistycznej, no ale kogoś tam zabili, więc wystarczy). Ja osobiście bardzo nie lubię tego, że współczesne kryminały stały się trochę konkursem na to, kto wymyśli większego zwyrola. Dlatego uwielbiam Agathę Christie, bo ona potrafiła natrzaskać ponad siedemdziesiąt książek o ludziach, którzy mordują innych dla pieniędzy :D. Inną rzeczą, która mnie irytuje jest wyskakiwanie z osobą mordercy na ostatniej stronie, bo to straszliwe pójście na łatwiznę. I znów, u Christie morderca zawsze jest na widoku, jest ważną postacią, a mimo to, w większości wypadków jest zaskakujący. Anna Kańtoch również świetnie sobie z tym radzi, u niej morderca też jest zawsze obecny i bardzo ją za to doceniam. Co do ulubionych autorów, to bardzo lubiłam Aleksandrę Marininę, ale obecnie to chyba dość kontrowersyjna polecanka.
Ja jestem ogromną fanką komedii kryminalnych, a w zasadzie tych lekkich kryminałów. Bardzo lubię serię Anety Jadowskiej o Ustce, Marty Kisiel o Teresce Trawnej, Katarzyny Puzyńskiej o Danielu Podgórskim :) Seria o Pippie, czyli "Przewodnik po zbrodni według grzecznej dziewczynki" jest genialna! Druga część zostawiła mnie z takim uczuciem kamienia w żołądku, jak niektóre odcinki Black Mirror. Czekam na trzecią część, idzie do mnie z ksiagarni :) Z wątków detektywistycznych świetna jest seria o dwóch czternastolatkach, Daisy i Hazel, uczących się w szkole dla panien Deepdean (lata jakoś 1934 i wyżej), które zawiązuje Towarzystwo Detektywistyczne. Niby dla nastolatek, ale przy każdej książce świetnie się bawię. Jest to seria "Zbrodnia niezbyt elegancka" 😊 I tak, jak powiedziałyście - po takie książki sięgam, gdy mam gorszy humor i one naprawdę dają radę poprawić mi go bardziej niż cokolwiek innego :)
8:25 Czy to znaczy, że tam będzie wątek romansowy między tymi postaciami? Pytam, bo jeśli tak jest, to ja tego nie zniesę i nie będę sobie zawracać głowy tą książką.
Świetny odcinek! Dużo polecanek wynotowane. Słucham sporo kryminałów i potwierdzam absolutnie wszystkie zarzuty wobec tego gatunku, o których była mowa. Tak jak jednej z Was trudno wyjść poza ofertę Legimi, tak mnie trudno wyjść poza audiobooki. Tak ta forma przyswajania treści (żeby nie napisać: czytania) mi się spodobała, że powieści oczyma już nie czytam praktycznie wcale. I chyba ebooki i audiobooki są przyczyną tego, że coraz trudniej kojarzyć powieści po okładkach, bo tę okładkę się widzi jeden raz, przy wyborze lektury, a później jest już tylko treść - inaczej niż w przypadku książki papierowej, kiedy to jednak ta okładka siłą rzeczy trochę się opatrzy, gdy się ją odkłada chociaż na chwilę. Ze swojej strony polecam świetną pozycję "Sekret pacjentki" autorstwa Loreth Anne White. Jest to jednocześnie powieść psychologiczna, thriller i rasowy kryminał, w którym można próbować się domyślać. Bohaterowie są przedstawieni w sposób tak angażujący, że trudno się oderwać. Ta książka to dowód na to, że nawet dziś w sferze kryminałów można napisać coś świeżego. Niestety to rzadkość wśród dzisiejszych kryminałów. Większość to takie czytadełka, które nawet jeśli uda mi się skończyć, to natychmiast o nich zapominam.
Szczególnie Kasi polecam „Terror”, „Abominację” i „Trupią Otuchę” Dana Simmonsa dwa pierwsze to kryminały z motywem górskim, a trzeci jest mocno związany z Holokaustem. Tego samego autora też „Pieśń Bogini Kali”, która może i jest debiutem, za to doskonałym. A Vesper wydaje te książki w naprawdę kozacki sposób
Odradzam Grzegorzewską, wulgarne i intryga marna.O Mrozie nie ma co gadać.Christie zawsze.Teryy Gerritsen ujdzie.Ian Rankin pisze brytyjskie kryminały.O, Becketta też czytałam.Chomik
Przez to, że kryminały są tak popularne, bardzo wielu autorów próbuje je pisać na siłę, mimo że nie umie (umówmy się, to wbrew pozorom jest bardzo trudny gatunek) i w czym innym sprawdziliby się znacznie lepiej. Np. Miłoszewski, który nie potrafi napisać książki bez dziury fabularnej, albo duet Maryli Szymiczkowej, który udaje, że pisze kryminały retro, kiedy tak naprawdę streszcza kroniki XIX-wiecznego Krakowa, albo Hakan Nesser, który sprawia wrażenie, że się nawet specjalnie nie stara napisać solidnej intrygi, bo wolałby powieść psychologiczną. Często też książki są klasyfikowane jako kryminały, kiedy nimi w ogóle nie są, bo najwyraźniej wystarczy, że w książce ktoś zostanie zamordowany, żeby ją uznać za kryminał (np. rumuńska książka "Życie zaczyna się w piątek" ma na okładce napisane, że jest kryminałem retro, podczas gdy to wariacja na temat XIX-wiecznej powieści realistycznej, no ale kogoś tam zabili, więc wystarczy).
Ja osobiście bardzo nie lubię tego, że współczesne kryminały stały się trochę konkursem na to, kto wymyśli większego zwyrola. Dlatego uwielbiam Agathę Christie, bo ona potrafiła natrzaskać ponad siedemdziesiąt książek o ludziach, którzy mordują innych dla pieniędzy :D. Inną rzeczą, która mnie irytuje jest wyskakiwanie z osobą mordercy na ostatniej stronie, bo to straszliwe pójście na łatwiznę. I znów, u Christie morderca zawsze jest na widoku, jest ważną postacią, a mimo to, w większości wypadków jest zaskakujący. Anna Kańtoch również świetnie sobie z tym radzi, u niej morderca też jest zawsze obecny i bardzo ją za to doceniam.
Co do ulubionych autorów, to bardzo lubiłam Aleksandrę Marininę, ale obecnie to chyba dość kontrowersyjna polecanka.
Ja jestem ogromną fanką komedii kryminalnych, a w zasadzie tych lekkich kryminałów. Bardzo lubię serię Anety Jadowskiej o Ustce, Marty Kisiel o Teresce Trawnej, Katarzyny Puzyńskiej o Danielu Podgórskim :)
Seria o Pippie, czyli "Przewodnik po zbrodni według grzecznej dziewczynki" jest genialna! Druga część zostawiła mnie z takim uczuciem kamienia w żołądku, jak niektóre odcinki Black Mirror. Czekam na trzecią część, idzie do mnie z ksiagarni :)
Z wątków detektywistycznych świetna jest seria o dwóch czternastolatkach, Daisy i Hazel, uczących się w szkole dla panien Deepdean (lata jakoś 1934 i wyżej), które zawiązuje Towarzystwo Detektywistyczne. Niby dla nastolatek, ale przy każdej książce świetnie się bawię. Jest to seria "Zbrodnia niezbyt elegancka" 😊
I tak, jak powiedziałyście - po takie książki sięgam, gdy mam gorszy humor i one naprawdę dają radę poprawić mi go bardziej niż cokolwiek innego :)
Hej, super polecajka. Od czego proponowałabys zacząć? :)
Ta seria Jadowskiej wydaje się być taka najbardziej przystępna? Czy się mylę?
Jak zwykle super prowadzące i fajny temat. Jak zwykle proszę o większą częstotliwość 🙂
Warto było czekać na kolejny odcinek. Dzięki Wam wróciłem do trylogii Millenium :).
8:25 Czy to znaczy, że tam będzie wątek romansowy między tymi postaciami? Pytam, bo jeśli tak jest, to ja tego nie zniesę i nie będę sobie zawracać głowy tą książką.
Boże nareszcie jest czytu 😭 a coś merytorycznego napiszę po przesłuchaniu
Świetny odcinek! Dużo polecanek wynotowane. Słucham sporo kryminałów i potwierdzam absolutnie wszystkie zarzuty wobec tego gatunku, o których była mowa.
Tak jak jednej z Was trudno wyjść poza ofertę Legimi, tak mnie trudno wyjść poza audiobooki. Tak ta forma przyswajania treści (żeby nie napisać: czytania) mi się spodobała, że powieści oczyma już nie czytam praktycznie wcale.
I chyba ebooki i audiobooki są przyczyną tego, że coraz trudniej kojarzyć powieści po okładkach, bo tę okładkę się widzi jeden raz, przy wyborze lektury, a później jest już tylko treść - inaczej niż w przypadku książki papierowej, kiedy to jednak ta okładka siłą rzeczy trochę się opatrzy, gdy się ją odkłada chociaż na chwilę.
Ze swojej strony polecam świetną pozycję "Sekret pacjentki" autorstwa Loreth Anne White. Jest to jednocześnie powieść psychologiczna, thriller i rasowy kryminał, w którym można próbować się domyślać. Bohaterowie są przedstawieni w sposób tak angażujący, że trudno się oderwać. Ta książka to dowód na to, że nawet dziś w sferze kryminałów można napisać coś świeżego.
Niestety to rzadkość wśród dzisiejszych kryminałów. Większość to takie czytadełka, które nawet jeśli uda mi się skończyć, to natychmiast o nich zapominam.
Szczególnie Kasi polecam „Terror”, „Abominację” i „Trupią Otuchę” Dana Simmonsa dwa pierwsze to kryminały z motywem górskim, a trzeci jest mocno związany z Holokaustem. Tego samego autora też „Pieśń Bogini Kali”, która może i jest debiutem, za to doskonałym. A Vesper wydaje te książki w naprawdę kozacki sposób
Dla mnie odkryciem był Jean Christophe Grange, chociaż teraz widzę że jego opisują jako autora thrillerów, mimo że mnie się to czytało jak kryminały.
Czytałaś Purpurowe rzeki? Dla mnie jedna z fajniejszych książek tego roku jeśli chodzi o ten gatunek.
@@warzachew-w-kotle O tych nowszych nie czytałam, chyba czas udać się na polowanie do biblioteki :D
@@nataszakura1432 Purpurowe rzeki są akurat dość stare, to chyba końcówka lat 90., ale jak Grange ci ogólnie pasuje i nie znasz, to polecam.
Odradzam Grzegorzewską, wulgarne i intryga marna.O Mrozie nie ma co gadać.Christie zawsze.Teryy Gerritsen ujdzie.Ian Rankin pisze brytyjskie kryminały.O, Becketta też czytałam.Chomik
Dziewczyny, przeczytajcie sobie całą Tanę French, albo przynajmniej "Ścianę sekretów", to jest zupełnie inny poziom.