"Portrait of a Lady" by T S Eliot (read by Tom O'Bedlam)
Вставка
- Опубліковано 11 вер 2024
- The poem is about Eliot's difficulty in communicating with women. More specifically it relates to three visits he paid on Adeleine Moffat in Boston and his inability to form a friendship with her.
See the notes of Ezra's Pound's "Portrait d'une Femme", the previously posted poem.
The picture is Portrait Of A Lady in Pink, 1888 by William Merritt Chase. It has just for atmosphere and has no connection to the poem.
Kenneth Williams mentions this in his diary and quotes I shall sit here, serving tea to friends. So I looked it up. Lovely.
Bravo! Eliot could not have read it better!
Thank you, and thanks for pointing this out. It's fixed now.
Translation in macedonian linguage
Томас Стерн Елиот: Портрет на една дама
Мото:
“Па што ако си блудничел,
тоа било во странство а и згора на тоа,
курвата е мртва!“
рекол Бараба, лик од “Евреинот од Малта“ , драма од Кристофер Марлоу
1.1
Во декемвриско попладне, сред магла и чад,
но засолнета од надворешноста која е глува,
сама ми се создаде сцена на салонски склад
кога чув :“Попладнево само за тебе го чував!“
Пламењата на свеќите во таванот се опулија,
на четирите страни против мракот се стража,
атмосферата е како во гробницата на Јулија -
ем за молк ем и за важни нешта да се кажат.
А таму бев за најновиот Полјак да го слушам,
како со прсти и кадрици музиката ја пренесува:
“Шопен така интимно ја соголе својата душа
сал меѓу пријатели треба да си ја воскреснува,
пред тие што цветот сал со погледите го галат
а не во сеирџиски стискавец во концертна сала.“
И така, разговорот се лизга меѓу ситни нешта
и поплаки изложени со обмисленост вешта,
а кога заедно со виолинскиот плач стивнува,
боднат од акордот на хорните, пак живнува:
1.2.
“Од живот со толку многу ништожност нема фајде,
дека не го сакам ни ти не си слеп за да сфатиш!
И затоа е многу куриозитетно пријател да се најде
за пријателство што со квалитети ќе го платиш!
Оно почива на отвореноста и е без преправање,
во него користа ни е од безвозвратното давање!
Уф, мило ми што за животот разменуваме мненија,
без пријателства, тој е сон со ужасни привиденија!“
Среде виолините со нивните извивачки јачења
и кратките напукнати арии на блескавите хорни,
за мене започнуваат досадни тапански мачења
за сопствени наковалнички прелудиуми орни,
еднолично и упорно во мозокот ми се котат
и ме напаѓаат како некоја “погрешна нота“.
- Да излеземе на воздух и во тутунската екстаза,
крај статуите да ја начнеме озборувачката база,
кому ксметот му тргнал напред а на кого назад,
според саат-кулата саатите да ги навиеме,
а потоа на полчас и пивце да се напиеме.
2.1.
И сега, на јоргованскиот цвет дојде време,
на набран јоргован мириса нејзината соба,
за нова мудрост нејзиниот дух е спремен
дур нејзините раце една од китките дробат:
“Пријателе, ти не знаеш што сѐ те очекува,
животецов што го држиш в раце е загатка,
го пушташ од тебе да истекува и истекува
а младоста е сурова и алапачеста аргатка
што се руга на сѐ што ќефот не ѝ го лекува.“
Јас си пијам чај и под мустак се смешкам,
помирен со судбината што ќе била тешка.
“А сепак, кога сонцето го затвора своето око,
иако ме потсетува на мојот погребан живот,
во париската пролет јас чувствувам спокој,
светов изгледа прекрасно и младешки диво.“
2.2.
Гласот, како од раштимана виолина се враќа
и во попладнето августовско пофалба праќа:
“Отсекогаш сум убедена дека ти ме сфаќаш,
дека ја чувствуваш сигурноста што ја сакам,
дека и над провалијата ќе ми подадеш рака.
Ти си неранливиот, ти немаш Ахилова пета,
немаш ни една клетка од слабост заболена,
победувајќи, опстануваш без и грам штета
таму кајшто многумина паднале на колена.
Но што би можела јас за возврат да ти дадам,
зар имам нешто што е својствено на смелите?
Само наклоност на жена што не е веќе млада!
Ќе си седам и со чај ќе ги служам пријателите!“
2.3.
Си одам, каков ли збор кукавички да кажам
како рамнотежа на она со кое таа ме фали?
Како утрински посетител на паркот важам,
си читкам стрипчиња и спортски журнали.
Понекогаш и некои други вести ме пленат,
како англиска грофица настапила на сцена,
како го убиле некој Грк на полска игранка,
како исплатите ги сопрела познатата банка.
Си се пазам, одржувам самодоверба и мир,
освен кога улично пијано, во механички пир,
во дует со мирис на зумбули откај градината
дрнда песна како да е наслада ненадмината.
Добри ли се идеиве или мислата ми е шината?
3.1
Приквечер во октомври, се враќам како и порано,
освен што слабичко чувство на немир ме копка,
ми се чини како некој скалите да ги има изорано,
како на колена да ги совладувам сопка по сопка.
“Значи, начув дека во странство ќе одиш! Така?
А кога се враќаш? Уф, ама неумесно сум вешта!
Сигурно сега не знаеш! Сѐ нека ти врви од рака,
таму ќе најдеш и научиш многу корисни нешта!
А може и писмо да ми пратиш, ако ти се сака!“
Насмевката ко токмак врз џиџалињата ми паѓа,
но следната реплика пак самодоверба ми раѓа:
3.2.
“Во последно време, зачудена, самата се прашав,
зошто во пријателство не прерасна врскава наша?
(Додуша, ниеден почеток крајот не го дознал!.) “
Мислев дека се смешкам но открив слика грозна:
огледалото вели дека присебноста ми испарила,
како нашата врска со раскинот да се испазарила.
“Оти сите веќе рекле, пријатели наши неброени,
дека од истиот штоф чувствата ни биле скроени.
А јас бев неспособна таа блискост да ја сфатам
затоа со неизвесност на судбината ќе ѝ платам.
Но за ти оттаму да ми пишеш белким не е касно?
И без причина пиши ми, тоа баш би било красно,
а тука јас со чај пријатели ќе служам, тоа е јасно!“
За да одглумам израз прав, морам да најдам ап,
играм на даире, ѕенѕам ко мечка врзана на стап,
папагалски мудрувам, мајмунисувам и врескам,
ко во кабаре изведувам една артистичка смеска!
Но, ај надвор да вдишиме од тутунската треска !
3.3.
Но, а што ако е пишано, во некое попладне гадно,
или приквечер сива, таа да нѐ напушти нас живите?
Да ме остави со перото в рака, запрено изненадно,
загледан во чадот што се спушта врз покривите?
Затечен сум и исполнет со сомнеж извесно време,
не знам за какви чувства треба да бидам спремен,
мудроста или лудоста треба да ми биде вредност
и зар не испаѓа дека таа, всушност, е во предност?
Ова е како кај Шекспир, “музика до смртен исход“,
нејзиното стивнувањето со умирачката е блиско
и затоа моето право на насмевка би било нискост.
I love this so much.
Wonderful reading as always.
But if I may point out a trivial error: in the description you've scrambled the name William Merritt Chase.
thats beautiful...
what is cauchemar?
it's french for nightmare