Evet bu kelimeyi oldukça iyi bilirim. Değersizlik duygusuyla yaşadığım zamanlarda fikirlerimin çoğu böyleydi. Sürekli araştırmalar yapardım, ne şekilde ve nasıl yapılır. İki kere denedim; ilki ondokuzken sınav stesiyle gelişen asmaydı ancak yaşam refleksi mani oldu. Diğeri 2 sene önce silahlaydı ancak silahın sorun çıkarmasıyla başarız oldum. Bu fikirlerin bir kısmında öteki dünya arzusu yaşadığımda oldu bazende hayatı çok sıkıcı bulduğum. Hatta yaşlı bir amcayla sohbetim oldu, adamın verdiği cevap yaşamayıpta napıcamdı? Geleneksel yetişen insanlar dinlerinden ötürü ya da çevresinde bu tarz örneklerle karşılaşmadıklarından ve ya daha zor koşullarda evrildiklerinden olsa gerek bu fikire yakın değiller. Bizim neslimizde bu tarz şeylerin olmasını şunlara bağlıyorum; konfor alanı yönetimi yetersiz, eylemin örneği fazla, yoğun disiplinsizlik ve yoğun multitasking olayının insan doğasına ters olması (araba kullanırken müzik dinelemek, mesajlaşmak üstüne alkol almak üstüne aşırı düşünmek. Bir beyin ve iki kolumuz olduğunu unutuyoruz sanki), yönetemediğimiz genel olayların etkisi (pandemi vs) ve son olarak bireyin kendine olan inançsızlığı.
İntihar etmek istiyenleri engellemek yapılcak en aptalca şey bence.Hayattan zaten bağı kopmuş insanları burda kalmaya zorlamak bu fikri kafalarından silmek yerine daha da anlamlandırcaktır
Duygular geçicidir insanların çoğu gereksiz yere intihara kalkışıyor. Çoğu ölmek bile istemiyor. Geçirilen duygu durumundan kaynaklı hayata son verme isteği çok sağlıksız. Ne yaşamlar var ama hala hayata tutunuyorlar eline geçen şansı iyi değerlendirmeli herkes. Üzgün anlarımızda olur mutlu anlarımızda .Hayat böyle güzel. Belki kısa belki uzun süreliğine de olsa kötü bir hayatımız olmuş olabilir. Bu durumda yapılması gereken kaçmak değil. Etrafındaki güzel şeylere odaklanmayı denemeli insan. Ve probleme odaklanmak yetine çözümünü düşünmeli…
Gerçekten intihar etmek isteyen kişi kararlıysa bunu dile getirmez. Bana kalırsa birine intihar etmek istiyorum demek bana yardım et demek. Engellemek aptalca da Yaa tamam et intihar mı demeliyiz bu kişiye? Mantıklı mı bu peki. Olmadığını intihar etmek isteyen kişi de biliyor bunu bilerek de söylüyor. Birinin intihar etmek istediğini biliyorsanız yüksek ihtimalle son bir çıkış arıyordur.
@@krystalJ451 ilk cümleniz bir mittir ve bunu araştırmanızı dilerim. Devamlı dile getiren bir insanın esasında sevdiklerini yokluğuna alıştırma çabası olup olmadığını da bilemeyiz. Saçma mı geldi, gelebilir ancak bizzat buna dair bir örneğini gördüm. :)
Açıkçası Tıp okuma hedefi belirleyip bunu bir saplantı haline getirmiş durumdayım ve şu anlık kazanamama korkusu, başarısızlık inancı hakim. Netlerim henüz tatmin edici seviyede değil. Önümde zaman var ama kapasitem konusunda kendime acımasızım. Tıp dışında neye ilgim ve yeteneğim var bilmiyorum. B veya C planı olarak doktorluk dışında yapabileceğim memurluk meslekleri ile Türkiye'nin geleceğinde hayatımı ve temel ihtiyaçlarımı giderebilir miyim emin değilim. Bugünkü, birkaç yıl önceki ekonomiye bile razıyım ama 5 sene sonrasını öngöremiyorum. Eğer tamamen zorluk içerisinde bir hayat geçirmektense yaşamamayı tercih etmeyi mantıklı bulmaya başlıyorum ve bu beni korkutuyor çünkü evrimsel anlamda bir yaşama içgüdüsü yoğunluğu var. Hayatımla ne yapmam gerekiyor, bilmiyorum. Eski bir depresyon hastasıyım ve bu süreç tekrar başlamış gibi gözüküyor.
@@hardrada4 Karamsar olman normal. Zaman geçip önündeki yol aydınlanmaya başlayınca karamsarlığın yerini aydınlığa bırakır. Umarım tıp kazanırsın ve istediğin şeyi yaparsın.
İnsanın istediği zaman kendi yok edebilecek olması en büyük güçlerinden biridir. (Bu kendi kelimelerim mi bilmiyorum, daha önce bir yerde duymuş olabilirim.) İntihar, intihar, intihar... Altı yaşındayken anımsadığım kadarıyla en çok tekrar ettiğim sorulardı. Hepimiz ölünce ne olacak anne? Cevap vermeye çekinir, çoğu kez geçiştirirlerdi. Bir kaç defa da ahiret hakkında konuştular. Ancak intihar çok başka bir konu. Hepsinden öte. Geçenlerde bir kaç defa sohbette bulunduğum birinin intihar haberi daha da düşünmeye itti. Ölümü hissettim, bugün varım ama olmayadabilirim. Yükseklik korkum vardı. Geçti. Korktuğum o yüksek yerleri tekrar çıkıp, hissediyorum, ölümün damarlarıma tutunuşunu. Bizler ölümü soluyoruz. Peki tüm bunlar ölmek için yeterli mi? Yaşam bir vadi misali. Derin ama her zaman bulunduğumuz yerden yüksekleri var. Yerin altınaysa her yerden ulaşmak mümkün. Bence hayat her şeye rağmen yaşamaya değer bugün hissetmedikleriniz biraz sonra içinize akmaya başlayabilir. Her seferinde yeni bir amaç bulunabilir. Bulmak istediğiniz sürece. Fakat bazı zamanlar ölüm en doğru yoldur. Eğer yeterince yaşadıysanız. Belki gerisi çok önemli değildir. Bilmiyorum. Hiç ölmedim. Duygular ve yaşam. Eğer kendinizi kontrol etmeye başlarsanız, tadmaya başlarsınız. Eğer kendinizi çok kontrol ederseniz. Tadı kaybedersiniz. İntihar etmemek için kendinizi zorlamayın. Yalnızca hissetmeye bakın. Hiç yapmadığınız şeyler yapın. Daha önce gitmediğiniz yerlere gidin. Bilmiyorum. Belki de önemi yoktur. İlaçlara sığınmayın az önce bahsettiğim gibi ilaçlar da kontrol araçlarından biridir. Kontrolün fazlası iyi değildir. Rosetta konusunda yazarın çok yazıya katmadığı bir gerçek, belki de Rosetta toplumla kendi arasında sıkışıp kendini hiç bulamamıştır, ailesiyle olan bağları ona yüktür. Ne istediğini bilmemek terimi Rosetta'yı hatırlatıyor bana.
@@unutmasam Yanıt vermem uzun sürdü. Aslında kesin bir yargıya varamadım. Herkes için farklı olabilir. Hislerimize güven olucağını zannetmiyorum bu konuda. Fakat kendimden örnek vereyim bi gün yapmak istediklerimi yapamamışsam veya yapmamışsam yeterince yaşamamışımdır. Her yolu denemem gerekir ve bütün ihtimaller tükenmemişse hala şans vardır (yaşamam için). Aksi bir durum varsa, herkes dünyaya bir şeyler yapmak için gelir felsefesini temel alırsak, yapmak istediğim ve planladığım şeyleri tamamlayınca yeterince yaşadığımı anlarım. Tabi burda insanın doyumsuzluğu da devreye girer hep daha fazlasını yapmak ister zira.
@@antikduses8297 Burda bahsetmek istediğim figüran kişisel ilk intihar denememden sonra biraz düşününce gerçekten arkamdan üzlücek tek kişi anamdı onu yanlız bırakamam aynı şekilde seninde aileden birisi abla kardeş baba yada aile yakını en kötü bir arkadaşın arkadandan gerçekten çok üzülebilir onları üzme.
@@antikduses8297 ha dersinki benim ne arkadaşım neden ailemden beni destekleyecek kimsem yok o halde akışına bırak hayat süprizlerle doludur tamamını görmeden nereye varıcağını bilemezsin.
La ilahe ilallah! Bismillahirahmanirahim. Öncelikle burada din bezirganlığı yapmaya gelmiş, gayrimüslimlere tepeden bakan bir züppe olmak istemiyorum, niyetim her gördüğü şeye de din karıştırıp olayı kendi bağlamından koparmak değil. Ben de intihar konusu üzerinden geniş çaplı bir varoluşsal sorgulama sürecimi anlatmak istiyorum. Kendimi o kadar farklı alemlerde hissettiğim oldu ki bize anlatılan İslam'ın ne kadar da İslam olmadığını anladığım, tıpkı Hz. İbrahim'in rab arayışında yaşadığı gibi çok derinlemesine bir sebep aradığım dönem oldu. Öncelikle, ben uzun sürelerdir ateist bir insandım. Din üzerine felsefe yapmaktan tiksinmişimdir, dinler doğası gereği dogmatik olduğu için felsefeyle çürütülmeyeceğini düşünüyorum o yüzden iki Afrika argümanıyla ateist olmuş bir insan gibi gözükmek de istemiyorum. Bunlar çok basit tartışma argümanları. Velhasıl kelam, ben dinin birçok konuda müddei konumda olduğunu düşündüğüm için bu iddiaların bilimdeki karşılıklarından ötürü dinden çıkmıştım. İnsanın yaratılışı ve evrenin yaratılışının pozitif bilimlerle çeliştiğini bildiğimi zannediyordum. İşin aslını konuşmak gerekirse ben Kur'an'ı öyle uzun uzun okuyup da dini terk etmemiştim, Kur'an'dan kendince örnekler bulup bilim ile çürüten tersine tefsircilerin yolundan gidiyordum. Sorsanız birkaç kalıp ayet verebilirdim, herkesin bildiği malum Nisa 34 gibi. Özellikle bunalımda olduğum bir süreç içerisinde hiç şüphem olmayan inancım zedeleniyordu, bir yaratıcı düşüncesi içimi yiyip bitiriyordu ki bu dönemde hayatı yaşamanın manasız olduğunu düşündüğüm dönem aynı. Evet, hayatı yaşamaya değer görmüyordum, 10 sene sonra ya da az sonra ölmüş olmak arasında hiçbir fark görmüyordum. Bu dönem içerisinde önce panenteizm ilgimi çekmeye başladı, evrenin kaostan doğan düzeni sanki yaşayan bir varlığın birbiriyle çatışmasından yolunu bulmuş sistemini andırıyordu bana. Kendi vücudumuz üzerinden o kadar deliller görüyordum ki panenteizm için, evet o an için evren tanrının bir parçası olmalıydı. Sonraları panteizme kaymaya başladı görüşlerim ki panteizm üzerinden tasavvufa da girmeye başladım. Tasavvuf... Beni İslam'a yakınlaştıran oldu ancak rabbim beni doğru yola iletti. Tasavvuf, İslam içerisine sokulmuş en büyük fitneymiş meğer. Tam bağlanmamıştım neyse ki, kendisinin İslami kimliğinden ötürü Kur'an'a da yakınlaşıyor, yüreğim ısınıyordu. Daha kitabı ilk açtığım andan itibaren etkileyici dili kendisinin insan sözü olmayacağını o kadar derinlerden hissettirdi ki sadece kullandığı dili bile taklit ederken beynim, beni bir ayete sevk ediyordu. Bir ayet başka bir ayeti bulmama sebep oluyordu. Nihayetinde, huzuru aradığım alkol ve sigaranın beni aslında hayattan koparıp nasıl da intihara yakınlaştırdığını gördüm, cehennem ateşinden rabbe sığındıkça aklımda tek bir ayet vardı "Kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulurlar." şüphesiz bu bir tanrının sözü olabilirdi ki doğruydu. Rabbin sözlerine teslim olduğumdan itibaren hissetmediğim bir yaşama sevinci, arzu, hayata tutku hissettim. Ben cenneti arzulamıyorum, cennet için inanmak bana çok iki yüzlüce geliyor. Allah'ın rızasına nail olma isteği tüm her şeyden yüceymiş meğer. Rabbi sevmek bana aşkı öğretti. Allah'tan korkmak meğer kötü bir ebeveynin zulmünden korkmak değilmiş, Allah'tan korkmak aslında sevgiden ötürüdür. İnsan sevdiğini yanıltmak istemez, değil mi? Yaradanın bana verdiği emeller o kadar güzeller ki, sevdiğimi yanıltmaktan korkuyorum yani ben Allah'ı sevdiğim için korkuyorum. Allah'ı sevmek bana duygularımdan da korkmamayı öğretti, gerçekten kusursuz yücelik önünde boyun eğmek, kibirsizleşmek insanın kendisini tanıyıp sevmesine sebep oluyormuş. Zamanında kibirlendiğim için kaçtığım duygularımla helalleştim birer birer, baskıladığım kişiliğim yerine özgürleştim. Teslimiyette özgürlük varmış, mesele kime teslim olduğun. Beşere, firavunlara değil; Rabbe teslim olmak özgürlük getiriyormuş. Bu da benim hayatı sorgulama ve intihardan dönme serüvenimdi.
son konu hariç dediklerine katılıyorum nerdeyse ele alan kimse yok bende bulunduğum çevrelerde bunu söylüyorum ama manasız artık bende ağır okb hastasıyım ilaçlar konusundaki düşüncem tabii ki istisnalar var ama kanser olup kemoterapi görmekle eş değer ben ilaçsız bir günümü düşünmek bile istemiyorum yeter ki şu kafa sussun çok düşündüm intiharı evlat acısı vermeyi göze alamadım bencil olduğumu düşündüm çok yanlış kararlar verdim hayatta aklımın ucundan geçmeyen bi hayattayım suan 0 duygu evet ama çare yok.
ilk 3 dk dan anladigim kadariyla yasamanin sadexe paradan ibaret oldugunu dusunuyorsun ama degil. bir insan ne kadar zengin olursa olsun manevi şeyleri satın alamaz örengin bir insanin sevgisi guveni gibi.
vıdeonun sekızıncı dakıkasındayım ve hala ıntıharın elımızdekı en buyuk kurtulus ve en muthıs sey oldugunu ve bunu gerceklestırene dek elımızdekı en muthıs sey olarark kalacagına hıc degınmemıs olmamana kırıldım
ilaç kullanmayın derken keşke bi kere daha düşünseydin, bipolar bozukluk gibi hastalıklarda ilaç kullanmak iyi olmanın tek yoludur, kullanmam dersen bi depresyonda, bi mani döneminde gidip gelirsin (hayatında olumsuz bi şey olmasa da depresyona girebilirsin evet) ve bu iki döneme girmene sebep olan şeyse beyindeki kimyasal bozukluktan başka bi şey değildir,
ölmek istemekten daha çaresizi de yaşamak istemek
Evet bu kelimeyi oldukça iyi bilirim. Değersizlik duygusuyla yaşadığım zamanlarda fikirlerimin çoğu böyleydi. Sürekli araştırmalar yapardım, ne şekilde ve nasıl yapılır. İki kere denedim; ilki ondokuzken sınav stesiyle gelişen asmaydı ancak yaşam refleksi mani oldu. Diğeri 2 sene önce silahlaydı ancak silahın sorun çıkarmasıyla başarız oldum. Bu fikirlerin bir kısmında öteki dünya arzusu yaşadığımda oldu bazende hayatı çok sıkıcı bulduğum. Hatta yaşlı bir amcayla sohbetim oldu, adamın verdiği cevap yaşamayıpta napıcamdı? Geleneksel yetişen insanlar dinlerinden ötürü ya da çevresinde bu tarz örneklerle karşılaşmadıklarından ve ya daha zor koşullarda evrildiklerinden olsa gerek bu fikire yakın değiller. Bizim neslimizde bu tarz şeylerin olmasını şunlara bağlıyorum; konfor alanı yönetimi yetersiz, eylemin örneği fazla, yoğun disiplinsizlik ve yoğun multitasking olayının insan doğasına ters olması (araba kullanırken müzik dinelemek, mesajlaşmak üstüne alkol almak üstüne aşırı düşünmek. Bir beyin ve iki kolumuz olduğunu unutuyoruz sanki), yönetemediğimiz genel olayların etkisi (pandemi vs) ve son olarak bireyin kendine olan inançsızlığı.
anlattığın konu ve arkadan gelen yaşam sesleri. hayat geçip gidiyor. hayatım geçip gidiyor o sesler gibi.
İntihar hayatınızın anlamını kaybetmesidir
İntihar etmek istiyenleri engellemek yapılcak en aptalca şey bence.Hayattan zaten bağı kopmuş insanları burda kalmaya zorlamak bu fikri kafalarından silmek yerine daha da anlamlandırcaktır
Duygular geçicidir insanların çoğu gereksiz yere intihara kalkışıyor. Çoğu ölmek bile istemiyor. Geçirilen duygu durumundan kaynaklı hayata son verme isteği çok sağlıksız. Ne yaşamlar var ama hala hayata tutunuyorlar eline geçen şansı iyi değerlendirmeli herkes. Üzgün anlarımızda olur mutlu anlarımızda .Hayat böyle güzel. Belki kısa belki uzun süreliğine de olsa kötü bir hayatımız olmuş olabilir. Bu durumda yapılması gereken kaçmak değil. Etrafındaki güzel şeylere odaklanmayı denemeli insan. Ve probleme odaklanmak yetine çözümünü düşünmeli…
Gerçekten intihar etmek isteyen kişi kararlıysa bunu dile getirmez. Bana kalırsa birine intihar etmek istiyorum demek bana yardım et demek. Engellemek aptalca da Yaa tamam et intihar mı demeliyiz bu kişiye? Mantıklı mı bu peki. Olmadığını intihar etmek isteyen kişi de biliyor bunu bilerek de söylüyor. Birinin intihar etmek istediğini biliyorsanız yüksek ihtimalle son bir çıkış arıyordur.
@@krystalJ451 ilk cümleniz bir mittir ve bunu araştırmanızı dilerim. Devamlı dile getiren bir insanın esasında sevdiklerini yokluğuna alıştırma çabası olup olmadığını da bilemeyiz. Saçma mı geldi, gelebilir ancak bizzat buna dair bir örneğini gördüm. :)
Açıkçası Tıp okuma hedefi belirleyip bunu bir saplantı haline getirmiş durumdayım ve şu anlık kazanamama korkusu, başarısızlık inancı hakim. Netlerim henüz tatmin edici seviyede değil. Önümde zaman var ama kapasitem konusunda kendime acımasızım. Tıp dışında neye ilgim ve yeteneğim var bilmiyorum. B veya C planı olarak doktorluk dışında yapabileceğim memurluk meslekleri ile Türkiye'nin geleceğinde hayatımı ve temel ihtiyaçlarımı giderebilir miyim emin değilim. Bugünkü, birkaç yıl önceki ekonomiye bile razıyım ama 5 sene sonrasını öngöremiyorum. Eğer tamamen zorluk içerisinde bir hayat geçirmektense yaşamamayı tercih etmeyi mantıklı bulmaya başlıyorum ve bu beni korkutuyor çünkü evrimsel anlamda bir yaşama içgüdüsü yoğunluğu var. Hayatımla ne yapmam gerekiyor, bilmiyorum.
Eski bir depresyon hastasıyım ve bu süreç tekrar başlamış gibi gözüküyor.
@@hardrada4 Karamsar olman normal. Zaman geçip önündeki yol aydınlanmaya başlayınca karamsarlığın yerini aydınlığa bırakır. Umarım tıp kazanırsın ve istediğin şeyi yaparsın.
@@berkinthenerd Umarım, teşekkürler.
İnsanın istediği zaman kendi yok edebilecek olması en büyük güçlerinden biridir. (Bu kendi kelimelerim mi bilmiyorum, daha önce bir yerde duymuş olabilirim.)
İntihar, intihar, intihar...
Altı yaşındayken anımsadığım kadarıyla en çok tekrar ettiğim sorulardı. Hepimiz ölünce ne olacak anne? Cevap vermeye çekinir, çoğu kez geçiştirirlerdi. Bir kaç defa da ahiret hakkında konuştular. Ancak intihar çok başka bir konu. Hepsinden öte. Geçenlerde bir kaç defa sohbette bulunduğum birinin intihar haberi daha da düşünmeye itti. Ölümü hissettim, bugün varım ama olmayadabilirim. Yükseklik korkum vardı. Geçti. Korktuğum o yüksek yerleri tekrar çıkıp, hissediyorum, ölümün damarlarıma tutunuşunu. Bizler ölümü soluyoruz. Peki tüm bunlar ölmek için yeterli mi? Yaşam bir vadi misali. Derin ama her zaman bulunduğumuz yerden yüksekleri var. Yerin altınaysa her yerden ulaşmak mümkün. Bence hayat her şeye rağmen yaşamaya değer bugün hissetmedikleriniz biraz sonra içinize akmaya başlayabilir. Her seferinde yeni bir amaç bulunabilir. Bulmak istediğiniz sürece. Fakat bazı zamanlar ölüm en doğru yoldur. Eğer yeterince yaşadıysanız. Belki gerisi çok önemli değildir. Bilmiyorum. Hiç ölmedim. Duygular ve yaşam. Eğer kendinizi kontrol etmeye başlarsanız, tadmaya başlarsınız. Eğer kendinizi çok kontrol ederseniz. Tadı kaybedersiniz. İntihar etmemek için kendinizi zorlamayın. Yalnızca hissetmeye bakın. Hiç yapmadığınız şeyler yapın. Daha önce gitmediğiniz yerlere gidin. Bilmiyorum. Belki de önemi yoktur. İlaçlara sığınmayın az önce bahsettiğim gibi ilaçlar da kontrol araçlarından biridir. Kontrolün fazlası iyi değildir.
Rosetta konusunda yazarın çok yazıya katmadığı bir gerçek, belki de Rosetta toplumla kendi arasında sıkışıp kendini hiç bulamamıştır, ailesiyle olan bağları ona yüktür. Ne istediğini bilmemek terimi Rosetta'yı hatırlatıyor bana.
bi insan ne zaman yeterince yaşamış olur ki
@@unutmasam Yanıt vermem uzun sürdü. Aslında kesin bir yargıya varamadım. Herkes için farklı olabilir. Hislerimize güven olucağını zannetmiyorum bu konuda. Fakat kendimden örnek vereyim bi gün yapmak istediklerimi yapamamışsam veya yapmamışsam yeterince yaşamamışımdır. Her yolu denemem gerekir ve bütün ihtimaller tükenmemişse hala şans vardır (yaşamam için). Aksi bir durum varsa, herkes dünyaya bir şeyler yapmak için gelir felsefesini temel alırsak, yapmak istediğim ve planladığım şeyleri tamamlayınca yeterince yaşadığımı anlarım. Tabi burda insanın doyumsuzluğu da devreye girer hep daha fazlasını yapmak ister zira.
ben 1996 cı yılda doğuldum ondan önce hiç birşey hissetmiyordum bilmiyordum öldükten sonrada aynısı olacağını düşünyorum.
Ömrün bitmesini beklemek kadar acı bişey yok
İntihar ederseniz sizin için üzülecek tek kişi annenizdir annenizi üzmeyin.
Anneleri olmayan insanlar peki hayata nasıl tutunacak
@@antikduses8297 Burda bahsetmek istediğim figüran kişisel ilk intihar denememden sonra biraz düşününce gerçekten arkamdan üzlücek tek kişi anamdı onu yanlız bırakamam aynı şekilde seninde aileden birisi abla kardeş baba yada aile yakını en kötü bir arkadaşın arkadandan gerçekten çok üzülebilir onları üzme.
@@antikduses8297 ha dersinki benim ne arkadaşım neden ailemden beni destekleyecek kimsem yok o halde akışına bırak hayat süprizlerle doludur tamamını görmeden nereye varıcağını bilemezsin.
La ilahe ilallah! Bismillahirahmanirahim.
Öncelikle burada din bezirganlığı yapmaya gelmiş, gayrimüslimlere tepeden bakan bir züppe olmak istemiyorum, niyetim her gördüğü şeye de din karıştırıp olayı kendi bağlamından koparmak değil. Ben de intihar konusu üzerinden geniş çaplı bir varoluşsal sorgulama sürecimi anlatmak istiyorum. Kendimi o kadar farklı alemlerde hissettiğim oldu ki bize anlatılan İslam'ın ne kadar da İslam olmadığını anladığım, tıpkı Hz. İbrahim'in rab arayışında yaşadığı gibi çok derinlemesine bir sebep aradığım dönem oldu. Öncelikle, ben uzun sürelerdir ateist bir insandım. Din üzerine felsefe yapmaktan tiksinmişimdir, dinler doğası gereği dogmatik olduğu için felsefeyle çürütülmeyeceğini düşünüyorum o yüzden iki Afrika argümanıyla ateist olmuş bir insan gibi gözükmek de istemiyorum. Bunlar çok basit tartışma argümanları. Velhasıl kelam, ben dinin birçok konuda müddei konumda olduğunu düşündüğüm için bu iddiaların bilimdeki karşılıklarından ötürü dinden çıkmıştım. İnsanın yaratılışı ve evrenin yaratılışının pozitif bilimlerle çeliştiğini bildiğimi zannediyordum. İşin aslını konuşmak gerekirse ben Kur'an'ı öyle uzun uzun okuyup da dini terk etmemiştim, Kur'an'dan kendince örnekler bulup bilim ile çürüten tersine tefsircilerin yolundan gidiyordum. Sorsanız birkaç kalıp ayet verebilirdim, herkesin bildiği malum Nisa 34 gibi. Özellikle bunalımda olduğum bir süreç içerisinde hiç şüphem olmayan inancım zedeleniyordu, bir yaratıcı düşüncesi içimi yiyip bitiriyordu ki bu dönemde hayatı yaşamanın manasız olduğunu düşündüğüm dönem aynı. Evet, hayatı yaşamaya değer görmüyordum, 10 sene sonra ya da az sonra ölmüş olmak arasında hiçbir fark görmüyordum. Bu dönem içerisinde önce panenteizm ilgimi çekmeye başladı, evrenin kaostan doğan düzeni sanki yaşayan bir varlığın birbiriyle çatışmasından yolunu bulmuş sistemini andırıyordu bana. Kendi vücudumuz üzerinden o kadar deliller görüyordum ki panenteizm için, evet o an için evren tanrının bir parçası olmalıydı. Sonraları panteizme kaymaya başladı görüşlerim ki panteizm üzerinden tasavvufa da girmeye başladım. Tasavvuf... Beni İslam'a yakınlaştıran oldu ancak rabbim beni doğru yola iletti. Tasavvuf, İslam içerisine sokulmuş en büyük fitneymiş meğer. Tam bağlanmamıştım neyse ki, kendisinin İslami kimliğinden ötürü Kur'an'a da yakınlaşıyor, yüreğim ısınıyordu. Daha kitabı ilk açtığım andan itibaren etkileyici dili kendisinin insan sözü olmayacağını o kadar derinlerden hissettirdi ki sadece kullandığı dili bile taklit ederken beynim, beni bir ayete sevk ediyordu. Bir ayet başka bir ayeti bulmama sebep oluyordu. Nihayetinde, huzuru aradığım alkol ve sigaranın beni aslında hayattan koparıp nasıl da intihara yakınlaştırdığını gördüm, cehennem ateşinden rabbe sığındıkça aklımda tek bir ayet vardı "Kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulurlar." şüphesiz bu bir tanrının sözü olabilirdi ki doğruydu. Rabbin sözlerine teslim olduğumdan itibaren hissetmediğim bir yaşama sevinci, arzu, hayata tutku hissettim. Ben cenneti arzulamıyorum, cennet için inanmak bana çok iki yüzlüce geliyor. Allah'ın rızasına nail olma isteği tüm her şeyden yüceymiş meğer. Rabbi sevmek bana aşkı öğretti. Allah'tan korkmak meğer kötü bir ebeveynin zulmünden korkmak değilmiş, Allah'tan korkmak aslında sevgiden ötürüdür. İnsan sevdiğini yanıltmak istemez, değil mi? Yaradanın bana verdiği emeller o kadar güzeller ki, sevdiğimi yanıltmaktan korkuyorum yani ben Allah'ı sevdiğim için korkuyorum. Allah'ı sevmek bana duygularımdan da korkmamayı öğretti, gerçekten kusursuz yücelik önünde boyun eğmek, kibirsizleşmek insanın kendisini tanıyıp sevmesine sebep oluyormuş. Zamanında kibirlendiğim için kaçtığım duygularımla helalleştim birer birer, baskıladığım kişiliğim yerine özgürleştim. Teslimiyette özgürlük varmış, mesele kime teslim olduğun. Beşere, firavunlara değil; Rabbe teslim olmak özgürlük getiriyormuş. Bu da benim hayatı sorgulama ve intihardan dönme serüvenimdi.
son konu hariç dediklerine katılıyorum nerdeyse ele alan kimse yok bende bulunduğum çevrelerde bunu söylüyorum ama manasız artık bende ağır okb hastasıyım ilaçlar konusundaki düşüncem tabii ki istisnalar var ama kanser olup kemoterapi görmekle eş değer ben ilaçsız bir günümü düşünmek bile istemiyorum yeter ki şu kafa sussun çok düşündüm intiharı evlat acısı vermeyi göze alamadım bencil olduğumu düşündüm çok yanlış kararlar verdim hayatta aklımın ucundan geçmeyen bi hayattayım suan 0 duygu evet ama çare yok.
Duygusuz olmak üç durum arasında en kötüsüdür
Okb ile ilgili size bir soru sorabilir miyim
tabi
🎉🎉🎉🎉
Bedenini kullanacağın işlerde çalış. Hareketsiz bir şekilde okuyup düşünüp beynine çok yüklendiğinden şizoid düşünceler geliyor.
ilk 3 dk dan anladigim kadariyla yasamanin sadexe paradan ibaret oldugunu dusunuyorsun ama degil. bir insan ne kadar zengin olursa olsun manevi şeyleri satın alamaz örengin bir insanin sevgisi guveni gibi.
Rastgele karşıma çıktın gözlerinin çok güzel olduğunu yazmak için videoya tıkladım.
Borderlineim intihar çok ettim ama tedaviden sonra etmedim hiç
vıdeonun sekızıncı dakıkasındayım ve hala ıntıharın elımızdekı en buyuk kurtulus ve en muthıs sey oldugunu ve bunu gerceklestırene dek elımızdekı en muthıs sey olarark kalacagına hıc degınmemıs olmamana kırıldım
:p
tamamen katılıyorum ama elimizde olmayan çok daha müthiş bir şey var o da hiç doğmamış olmak
Zaten. Olcez. Fikri. Hayat herkesi. Intihara surukleyebilir
yapma hayır!
Ölmek istiyorum
Merhaba öldünüz mü ?
Cok denedim basaramadim
Dediklerine katılıyorum
Dostum düşüncelerin kesinlikle çoğu yanlış.
Hangilerinin sence yanlış olduğunu söylersen tartışabiliriz 👍
@@berkinthenerd dc den tartışmak ister misin? Senin gibi bir birey ile sohbet etmekten zevk alırım
@@eminimsakayapyorsunuzbyfeynmen discord.gg/vXPPJeqgnJ buradan benim hesabımı arkadaş eklersin ve müsait bir vakitte konuşuruz
im gonna pretend i understand what hes saying
A little bit "Suicide" stuff
@@berkinthenerdlovely (im smuc btw)
ilac hakkinda bos yapmissin
Belirli kesimdekiler hariç insanların uyuşturulmasına lüzum yok
böyle devam edersen cemre demirele yaklaşırsın.Vizyon olarak.İntihar vs.konusunda değil.Başarılar
ilaçlar konusundaki genellemen çok yanlış
ilaç kullanmayın derken keşke bi kere daha düşünseydin, bipolar bozukluk gibi hastalıklarda ilaç kullanmak iyi olmanın tek yoludur, kullanmam dersen bi depresyonda, bi mani döneminde gidip gelirsin (hayatında olumsuz bi şey olmasa da depresyona girebilirsin evet) ve bu iki döneme girmene sebep olan şeyse beyindeki kimyasal bozukluktan başka bi şey değildir,
@@unutmasam İlacın zaruri olduğu hastalıklar hariç tuttuğumu söylemem gerekirdi haklısın. Ben de böyle düşünüyorum.