Gram w udręczoną od dawna, zwłaszcza przed świętami, kiedy domownicy słyszą, jak nienawidzę świąt, bo przeraża mnie ilość gotowania. Z drugiej strony nie chcę, żeby ktoś pomagał mi w kuchni - widzę że rywalizuję z moją mamą, która też sama gotowała i narzekała. Nie umiem odpoczywać, biorę na siebie zbyt dużo obowiązków. Mój wewnętrzny rodzic ciągle mnie pogania, żebym jeszcze więcej robiła. Próbuję się od tego głosu uwolnić, ale realnie dostaję pytania od mamy, czy ukisiłam barszcz, umyłam okna itd. Mam 59 lat, mama 82 lata. Od roku jestem w terapii, leczę rany z dzieciństwa. Właśnie dzisiaj rozmawiałam z terapeutką o tym, żebym wreszcie zaczęła żyć tak jak ja chcę, a nie pod presją innych.
Czekałam z niecierpliwością i utęsknieniem na Państwa.. uśmiałam się do łez, a może jednak to był śmiech przez łzy. Umęczona i udręczona to wypisz, wymaluj moja mama nawet teraz, gdy dzwonię do mamy nie ważne czy to piątek czy świątek mama jest wiecznie umęczona i od tego się zaczyna prawie każda rozmowa ile to się nie narobiła czasami mam wrażenie, że w kamieniołomach tak ciężko kiedyś ludzie nie pracowali. Święta zawsze mi się kojarzyły z nerwami, trudem to było takie ciężkie, że wcale nie było tej magii i radości, a o to przecież w tym chodzi. Przy moim byłym partnerze odgrywałam dokładnie mamy role umęczonej życiem osoby to było duszące ciągle nosić te kamienie w plecaku. W tym roku jedzonko zamówione.. zamierzam odpoczywać i nie udręczać, ani siebie, ani nikogo innego. Dziękuję z całego serca za tą rozmowę ❤️🩹
Większość mężczyzn, szczególnie starszej daty, oczekują od kobiety, że wszystko będzie przygotowane, a on - pan i władca - będzie miał co i kogo krytykować, żeby podwyższyć własne ego. Kobiety dają się wbić w te cugle. Same ukręcają na siebie bat.
@@magdalenakadzioka4491 zmiana schematu jest najtrudniejsza.. proszę dać sobie czas i zrozumienie..ciężko zmienić coś co od lat było odtwarzane ze strony mamy, więc później i przez Nas, bo tylko takie zachowania się znało i uważało przez długi czas za norme jako dziecko.. Często tym bardziej jeśli jesteśmy DDA albo DDD tak mi się wydaję to ten mechanizm trwania w tych znanych rolach jest szczególnie silny.
Też gram w udręczona, na szczęście już to widzę. W naszej kulturze udręczenie dodaje kobiecie wartości, taka pracowita, taka zabiegana, taka zatroskana, w ciągłym biegu żeby świat ratować, naprawiać, upiększać… bo przecież praca, dzieci, dom, gotowanie sprzątanie treningi dieta i jeszcze przecież koniecznie relaks i spa i rozwój osobisty i duchowy… Zastanawiam się jak można w ogóle dać radę… Trochę jednak jest tak że te oczekiwania to nie tylko w naszej głowie… bądźmy szczerzy…
słuchając Państwa pojawiło się we mnie takie powiedzenie: Kochaj bliźniego jak siebie samego, ale nigdy bardziej... Pani Agnieszko, dzień w którym (wiele miesięcy temu... dopiero i aż) odkryłam Pani kanał, jest dla mnie dniem wdzięczności..za Pani mądrość i prowadzenie, za Pani Kobiecość i humor, za Pani inteligencję i Przestrzeń którą Pani tworzy. Odnajduję siebie jako Obdarowaną.. w Społeczności Tych, którzy już chcą i mogą Być i Żyć Inaczej. Nie lepiej - gorzej, po prostu inaczej. Jak najpiękniej dziękuję za Pani Obecność w mojej osobistej Przestrzeni, za Pani kanał, za głęboko poruszające treści w Pani książkach a nade i przede wszystko...za Gości, za Cudownie otwartych w mnożeniu się Dobrem Gości. I bardzo zachwyca mnie, po prostu zachwyca mnie nowa czołówka. Gratuluję Zmiany:-)
Staram się nie grać. Uczę się tolerować brudne okna, psią sierść na podłodze, z coraz lepszym skutkiem. Podzieliłam się obowiązkami z domownikami. Gotuje syn, który mimo młodego wieku odkrył swój talent, a ja go wspieram szczęśliwa że jestem degustatorem. Sama upiekszam dom, hoduję kwiaty, czytam. Córka nauczyła mnie kuchni wege. Rodzinny "spadek" nieraz się odzywa, ale wtedy dzieci przywołują mnie do porządku 😉. Wysluchanie tej gry tak mocno mnie poruszyło, że musiałam przerwać w połowie. Pozdrawiam wszystkich umęczonych.
Mogłabym się podpisać pod tymi słowami. U mnie jest podobnie. Wszystko musiało być wyprane od poszewki na dekoracyjnych poduszkach po dywany. Teraz sprzątam i przygotowuję Święta dla rodziny i zostają w domu wszyscy do zakończenia Świąt, ale mnie to cieszy bo już nie zwracam uwagi na panujący wtedy siłą rzeczy bałagan 😊. Jest super bo jesteśmy razem.
Moja matka była taką osobą. Tyrała, poświęcała się, ale i wymagała, krytykowała, chciała od córek perfekcji, od otwarcia oczu marudziła mówiąc o niewdzięcznych dzieciach i że "ona tu tylko sprząta". Rozsypywała się kilka razy, żyła z wyimaginowaną chorobą (jej zdaniem grzybicą), rozdrapywała palce do krwi. Była chwilę w szpitalu psychiatrycznym. Dostała leki. Można było koło niej wtedy wytrzymać, zmniejszyła się jej napastliwość, ale ona twierdziła, że nic jej nie pomagają, więc odstawiła. Umarła sama, nagle, w nocy. Zapewne po tym jak nagotowała wielki gar (niestety niedobrego, zapewne z przepracowania) bigosu. Został mi po niej majątek w postaci plastikowej broszki. Wszystkiego sobie odmawiała, chodziła w ciuchach z lat osiemdziesiątych. Pionka nie było innego niż ja i siostra. Ojciec, agresywny alkoholik, nie dało się kolo niego żyć (dosłownie, to było niebezpieczne). Widzę u siebie to samo... Widzę jej krok, jej gesty, słyszę czasem jej słowa wychodzące z moich ust. Nie chcę powtórzyć tragedii. Nie wiem czy mi się to uda. Mam za sobą kilka terapii, ale czuję w środku, że to tkwi we mnie tak głęboko, że nie wiem co zostanie, gdy to odłożyć.
Dziękuję za interesującą rozmowę . Dziękuję za to co Pani robi. Dziękuję za książkę "Uwięzieni we własnej głowie"ktora pozwala uczyć się żyć w pędzącym społeczeństwie swoim wlasnym tempem życia. Dziękuję ♥️A Udręczoną w jakimś stopniu już pokonałam pozwalajac sobie pomóc i nie być znawcą w kazdej dziedzinie.Uznalam to ze jestem czlowiekiem ktory ma prawo mieć chwilę słabości i gorsze dni,i nauczylam się ODPOCZYWAĆ
Ten film dał mi dużo do myślenia. Niestety widzę tam siebie... Mam już od dłuższego czasu świadomość tego, że jestem w takiej roli (choć stopniowo staram się z niej wychodzić), ale nie miałam świadomości, że rzeczywiście ze swojego męża robię tego "pazia", o którym mówi Pani Agnieszka. Dziękuję za wskazówki, na co jeszcze powinnam zwrocic uwagę 🙏 ❤️ Mam też taką refleksję (może poprzez własny przykład- w tym wypadku wzór babci), że my tę rolę udręczonej przejmujemy niejako po swoich matkach, czy babciach, opiekunach. Jeśli chodzi o płeć - znam też mężczyznę "udręczonego", więc na pewno nie jest to tylko problem kobiet (choć w duzej większości rzeczywiście tak jest) . Dziękuję za ten film ❤
Super ważna rozmowa, wychodzę powoli z tej roli ale to proces. Jestem Wdzięczna że są takie kanały i uwielbiam Cię Agnieszko słuchać jak w prosty ludzki sposób wszystko wyjaśniasz. Dziękuję ❤
Mocne. Bardzo codzienne, powszednie. Ile razy się zastanawiam nad swoimi odpowiedziami albo przygotowaniem na potencjalne, wyobrażane ataki innych, przychodzą mi niemalże wyłącznie przemocowe hasła. Dziękuję za to, co Państwo tworzycie, to tak bardzo potrzebne.
Kolejna wspaniała rozmowa w tym duecie.❤ W „udręczonej” jest jeszcze jeden bardzo trudny element, który nie został tutaj zagrany. Widać to szczególnie pod koniec gry, kiedy jest rozmowa o tych nieuprasowanych koszulach - pada rozwiązanie, żeby sobie odpuściła. Czasami tu kończy się martyrologia: „nie, nie pomagaj, zrobię to, poświęcę się”. Zamiast tego zaczyna się agresja: „no chyba żartujesz, jak ty będziesz w niewyprasowanych koszulach chodził, jak to będzie wyglądać!” lub „ ty tego nie umiesz/źle zrobisz”. Samej też zdarza mi się grać i jest mną grane, więc dziękuję za ten odcinek. Będzie mi przypominał, żeby wyłączać grę, gdy znów zdarzy mi się w nią wpaść ❤
Moj ulubiony duet❤ dziekuje Wam kochani! Ja cale zycie udreczona ;) moja mama pozwalała mi do 3.00 nad ranem sprzatac z nią mieszkanie dzien przed wigilią, zeby wszystko było posprzątane. To był jedyny czas gdy czułam sie przez to wyjątkowa, pomocna i doceniona. Ten ponadludzki wysiłek był powodem do dumy... 😢 oczywiscie w doroslosci robilam to samo - nie tylko w domu 😅, choc na szczescie nie wymagalam tego od corki. Powoli z tego wychodze, ale to nie jest proste... obiecuje sobie sama, ale roznie to wychodzi ;) w tym roku zarzadzilam ze w 2gi dzien swiat nic nie robie i nie zapraszam zadnych gości. Moze bede chodzic w pizamie do poludnia? Zobaczymy...😂 sciskam wszystki udreczone i udreczonych ❤
Dziękuję wam bardzo kochani🥰 Już prawie miałam być w grupie udręczonych obowiązkami, gdy wasza rozmowa natchnęła mnie myślą, że do weterynarza z psem może jechać dorosły syn👍😁🐾
Dziękuję Wam za dziś jak zawsze byliście świetni w odgrywaniu swoich ról. U mnie mama często odgrywa te rolę co doprowadza mnie do szału i szybko mówię, może okrutnie: " ale sama sobie to robisz. Zawsze możesz przestać ". I ona wtedy niezoladowolona bo nic ode mnie nie dostała...po prostu milknie. Szuka innych którym podegra udręczoną i jeszcze ponarzeka na córkę że niewdzieczna... ja w to nie wchodzę i mam nadzieję że nieświadomie nie czynie podobnie w swoim domu. Kocham Was❤
Cudowna rozmowa. Uwielbiam Państwa słuchać. Ksiażkę "Uwięzieni we własnej głowie" czytam pomiędzy gotowaniem potraw i wczoraj tylko dwie potrawy zdążyłam przygotować. 😅 I trzy egzemplarze książki już podarowałam na świeta od Mikołaja. Wesołych Świat.😊❤😊❤
No szok! Przeżyłam mocny szok słuchając tego nagrania. Ja nawet nie wiedziałam, że wciąż gramw tę grę! Bardzo dziękuję za pokazanie tego tematu. Dostałam od Państwa cudowny prezent na nowy rok (bo dziś Sylwester). Od dzis zaczynam wdrażać nowe zasady. Serdecznie dziękuję ❤️ i życzę wszystkim szczęśliwego nadchodzącego roku 😊
Doradzają nam, jaki zrobić makijaż na święta …i jak się ubrać, co ugotować jak wystroić dom, jak posprzątać a potem ozdobić dom, jak robić zakupy co i jak i gdzie i…itd lista się nie kończy …. uśmiechać się i być dającą dary radość i karmiącą wszystkich i sprzątającą za wszystkich żeby tylko wam było dobrze …. Ufff
W punkt, nie będę wystrojona i ''och'' i ''ach'' , mają rączki? mają,herbatkę, kawkę i wyprasować potrafią świąteczny obrus , choinkę przystroją, podłogi umyją, sernik podobno upieką te moje dzieci. Być może będę leżeć i pachnieć 🥴
Słuchając ta grę miałam taki wachlarz emocji , widziałam siebie mamę w tych rolach , próbuje stanąć racjonalnie bo otworzyło mi oczy jak to wygląda z zewnątrz. Wiem że to trudna sytuacja dla obu stron tej gry. Jesteście oboje rewelacyjni i uwielbiam was słuchać , to dla mnie osobista teraia❤
Kiedyś grałam a i owszem w udręczoną! Ale na szczęście już nie gram bo dzięki terapii wypuściłam moje dziecko wewnętrzne! No i jest super! Okazało się że można mieć dobre życie! ❤❤❤ Ogólnie to gracie świetnie! I oczywiście czekam na kolejne gry!😊
Ale znowu highlight Waszego duetu!🎉👌⚘️ Temat jakże ważny! Bo zakorzeniony w społeczeństwie od dawna. Najwyższy czas te niszczące nas "chwasty z korzeniami" powyrywać 👍
ufff to jest męczący mecz w którym wszyscy padają bez wygranej… Jak ktoś jest ciągle domagającym się miłości i bezpieczeństwa dzieckiem, nie ma możliwości stworzenia harmonijnej relacji dwóch dorosłych
ja odkryłam ostatnio, że gram w grę -unieważnianie, cały czas byłam udręczona unieważnianiem, że wszyscy dookoła mnie unieważniają, że to co widzę i słyszę jest nie prawdą. Ale nie wiedziałam, że robię to również samej sobie a gra polega na tym, że nie dość, że ciągle mam wątpliwość czy dobrze widzę, słyszę i odczuwam i słyszę u innych ciągłą krytykę to ja sama dążę do tego żeby poddać w wątpliwość działania innych, sprawdzam czy mają dobre intencje a i tak im do końca nie ufam. Dopóty osoba nie przyjmie mnie i moje wątpliwości i uzna, że tak po prostu mam i nie jest w tym nic złego. Teraz zastanawiam się, czy ja celowo nie wybrałam sobie partnera takiego który lubi krytykować i mówić, że wie lepiej i to było nie uniknione aby to się rozpadło bo nie dałam tego już więcej unieść. Mimo, że nie jestem już z nim w związku i rzadko się widzimy to ja i tak w wyobraźni słyszę jak jestem krytykowana za wszystko.
Powiem bardziej ze strony mezczyzny jak odbieram osobę udręczoną. Czuję się mocno zmeczony przy takiej osobie, bo chcę jej pomóc, ale ona dalej w to gra, moje zmeczenie jej umeczeniem niszczy mnie i zaczynam się z czegos takiego zwyczajnie w swiecie wycofywać. Zostawiam osobę, która nie przyjmuje mojej pomocy, bo zaczynam czuć bezsilność i czuję się spychany, ta postawa rani rowniez mnie. Nie wiem czy taki odcinek już u was był, ale ja chciałbym zobaczyć odegranie osoby odrzuconej przez rodziców, która stała sie grzeczna by zasłużyć na ich uznanie. Pozdrawiam!
@@Agamezww współczuję, z takimi osobami, matkami, żonami, itp., można tylko nabyć tzw. wyuczonej bezradności - paskudna sprawa. Ale ten temat, bodajże, był kiedyś omawiany na tym kanale.
Podpisuje się obiema rękami. Też z chęcią zobaczyłbym to z perspektywy otoczenia osoby udreczonej. A dodatkowo kogoś, kto wie, że to nie tak, stara się pomóc że wszystkich sił i sam się wypala. To jest tak prawdziwe że aż smutne :(
Też tak miałam wcześniej i łapię się na tym że zostałam perfekcjonistką , ale na szczęście już nie przejmuje się że jest nieposprzątane itp❤Dziękuję za super scenkę i filmik 😊Wzrasta świadomość u młodszego pokolenia ale niektórzy są niereformowalni i chcą takiego życia wciąż
Słucham z wielką uwagą, bo opowiadacie o mojej mamie, lat 75... to co zauważyłam to z pewnością że " bez tego nie zyje", nie funkcjonuje, no po prostu nie umie inaczej. Jeszcze innym aspektem jest nie branie odpowiedzialności za swoje życie: decyzje, wybory itp. I totalna nieumiejętność widzenia siebie i swoich potrzeb...
Ostatnio miałam okazję zobaczyć program perfekcyjna pani domu i było to dla mnie wstrząsające - umęczone kobiety, które jakoś próbują ogarnąć rzeczywistość, a każda ma faceta który przychodzi z roboty, siada w fotelu i komentuje "no z żony to taki leniuszek, nie umie ogarnąć domu i dzieci i jeszcze mnie zaniedbuje"😢
Moja matka taka jest, przez co w dzieciństwie miałem dużo poczucia winy, że nie jestem w stanie jej pomóc. W dorosłym życiu jeszcze zwiększała moje poczucie winy, np. jak wyjechałem na urlop, to żaliła mi się, że ona całe życie w domu i nawet nigdy w hotelu nie była. Najgorsze jest to, że sam związałem się z partnerką, która z czasem zaczęła brać na siebie za dużo spraw (prawo podatkowe) i ciągłe narzekała, jaka jest zmęczona i przeciążona pracą, a nikt tego nie docenia, finalnie zacząłem jej pomagać i zaniedbywać swoją pracę i życie, dopiero po rozstaniu uświadomiłem sobie, co się u mnie odegrało
Chyba najgorsze dla Udręczonych jest to,ze uzależniają swoje samopoczucie od reakcji innych ale nie są w stanie przyjąć tej pozytywnej tak naprawdę bo czują opór niewystarczalności swojej pozornej,w którą uwierzyli....Jedynym wyjsciem jest pozwolic sobie na przekonanie ze jest się wystarczającym i siebie docenić...i znowu wracamy do siebie...
Rzeczywiście pani Agnieszko aż trudno mi było wytrzymać to granie w udręczona. Zawsze unikałam kontaktów z takimi ludźmi. Na końcu języka miałam komentarz : daj sobie spokój, przecież nie można tego słuchać… Termin matką-Polka, raczej się wyprał z wcześniejszego znaczenia ale niektóre kobiety z automatu to kontynuują. Współczuję i czuję złość, bo nie ma we mnie zgody na udręczona .
Zdarza mi się grać udreczoną, w sumie to już coraz rzadziej. Ale wypłata w postaci docenienia wysiłku jest kusząca. Męcząca jest ta rola i ilość zadań i odpowiedzialności przytłacza. Błędne koło. Świadomie wycofuję się dla komfortu bycia ze sobą i spełniania na innych polach, a nie tylko w roli wszech-zarobionej- tylko-ja-mogącej-zrobić-to-idealnie pańci.
Moja siostra jest taką wieczna cierpietnica, aż na wymioty zbiera. Kiedy jej córka pomagała przygotowywać potrawy na święta, to ta się zaczęła drzeć, że za duże kawałki do sałatki kroi. Więc ona sama to zrobi bo przecież kto jak nie ona. Jak jej kiedyś powiedziałam, że sama sobie jest winna, to myślałam, że mnie z nożem zaatakuje. I to dosłownie
Zbyszku, Agnieszko gracie genialnie. (Agnieszka, w pewnym momencie widać było że już masz dosyć grania😅) A ja w pewnym momencie zacząłem odczuwać napięcie i opór do tego co ,,udręczona" Agnieszka mówi w odpowiedzi na racjonalne argumenty Zbyszka który widać było że w tę narrację nie wchodzi😁 W grze udręczona można usłyszeć powiedzenie że ,,ktoś znajdzie problem na każde rozwiązanie" i potrzebę ,,zauważ mnie, doceń mnie" Świetny odcinek
Przerażające są te gry 😢 A wszystko w imię 'miłości'. Jak dobrze że nas Państwo edukujecie 😊 Dziękuję bardzo! ❤ Czy graliście już coś o narcyzach? Pozdrawiam serdecznie i czekam na następny odcinek 😊
Jakby mi mąż wyjechał z takim tekstem to rozwód gotowy. Ale nigdy by tak nie powiedział. Szacunek. Wspólnota. Gdy ja się nie wyrabiam to mąż mi pomaga a nie krytykuje.
Każdy chce być ,,wyjątkowy". Ablowi to się udało a Kain musi zasłużyć na miłość. Teoretycznie jesteśmy Kainowym pokoleniem. Jedyne co możemy zrobić to rozpoznać czym jest miłość. ,, Kochaj bliźniego i siebie samego". Każde przegięcie jest niezdrowe.
Pamietam jak byłam młodą mamą i jescze idealną żoną chcialam być..wymyslilam sobie że upiekę mazurek z orzechami które łapałam do 1 w nocy.. Zrobilam artystyczny wiral a następnego dnia mąż do mnie że przecież on nie lubi mazurka ale jak chciałam to ok..ten przymus narzucamy sobie same ale balam sie rzucić to chomonto nie wytrzymałabym wyrzutów innych bliskich, granie roli dla niektorych jest ważniejsze niż my sami..
@renatarenata425 To niesamowite. Nie dość że była Pani dla niego tzw. zadowalaczką, to jeszcze tzw. multi-żonglerką. Tak, to można siẹ tylko wykończyć i wypalić.
Uczę się 😊 komunikacja to podstawa, by z tego wyjść, poznawanie siebie co chcę i na czym mi zależy, otwartość by o tym mówić innym. "Szarpie" mną do tej pory, napięcie nadal się pojawia, ale wybrałam już inaczej i idę po swoje..Mam córki więc dbam by widziały, że nie wszystko musi być zrobione, może nie jest za późno.. Dziękuję za te rozmowy, to wspaniałe widzieć jaką już drogę przeszłam i mam apetyt na więcej😊
Cała Moja Matka 🙈 Która specjalnie wstaje z samego rana w niedzielę, żeby ugotować rosół i obiad, a potem podając ten posiłek czuć jaki to dla Niej "problem" i jak się przez to nie wyspała i jaka jest "umęczona", ale jak zaproponujesz, żebyśmy wyszli gdzieś na miasto zjeść, albo zamówili jedzenie do domu, to nie, bo obiad musi być! 🤬
Oj też łapie się na tym , że w to gram ale na szczęście Oskara za rolę udręczonej bym nie dostała a znam takie i takich co bywają bezkonkurencyjni- niestety.... Najbardziej dojmujące w grze udręczonej jest to OPUSZCZANIE Siebie ( czesto w imię dobrych intencji) na każdym etapie a jak już nawet pojawia sie światełko w tunelu to wjeżdżają wyrzuty sumienia i tak w kółko......Ale myślę, że jest łatwiej wychodzić z tej pozycji udręczonej ofiary gdy sobie uświadomimy , że w niej jesteśmy i komu tak naprawdę służy..... Dziękuję za piękną rozmowę , jak zawsze dajecie nam tyle zrozumienia i wsparcia a wszystko okraszone szczyptą humoru❤
Przez większość mojego małżeńskiego życia byłam udręczona, choć prosiłam męża o wsparcie i pomoc w obowiązkach domowych i opiece nad dziećmi. A kiedy powiedziałam: "nie, nie będę wszystkiego robiła w domu sama, bo pracuję na 1,5 etatu i nie daje rady, a dzieci też sama sobie nie zrobiłam i fajnie jakby się zaangażował". Niby się zgodził, ale nadal nie angażował się ani w opiekę nad dziećmi ani w prace domowe. A kiedy przestałam mu prać jego ubrania, miałam takie poczucie winy, że ze mnie zła żona. Teraz jest bałagan i pretensje męża , ze w domu syf, a obiad nie zawsze ugotowany. To nie do końca jest tak, że same to sobie robimy, ale w dużej mierze takie są od nas oczekiwania i tak byłyśmy wychowywane.
@@grakowal8947 dokładnie tak. Myślę sobie, że statystyczny roszczeniowy mężczyzna nawet nie wie, ile traci on i małżeństwo, gdy próbuje wtłaczać żonę w konkretną rolę. Traci bliskość, czułość, możliwość twórczej wymiany, a także wgląd w swoje prawdziwe potrzeby. Jeśli moja intuicja jest trafna, to zmieniając swoje funkcjonowanie w relacji dajesz szansę nie tylko sobie, lecz także mężowi: możliwość odkrycia siebie poza schematem. Wszystkiego dobrego!
Nie potrafiłam zadbać o siebie i postawić granice, wtedy wchodziłam w rolę ofiary. Gdy teraz mam wybór, rezygnuję z przepracowania, ale mam poczucie bycia złą matką.
@@agnieszka.kozak.ak75 myśli o tym, że powinnam więcej zrobić ; skoro robię mniej i nadal się nie wyrabiam i jestem zmęczona, to jest coś że mną nie tak. Bo jak robiłam więcej, to chociaż czułam satysfakcję.
Ojejku jak bardzo "granie tej umeczonej " przypomina mi moją 73 letnią mamę. Kazdy z czlonków rodziny chcialby jej pomoc ale ona nie.....ona zawsze sama i to tylko ona zrobi wszystko najlepiej. Dla mnie jest to taki sposob na życie, ktorego ja nie popieram. Mowię mojej mamie że gdy ją coś boli lub źle sie czuje to niech odpusci i nie myje tych okien bo.......święta i tak będą, nie przejdą bokiem obok naszego domu. Te święta na 100% bedą w naszym domu mimo nie umytych okien. Co roku jest mi bardzo przykro patrzeć gdy ponad siły moja mama robi wiele rzeczy ponad sily i po co ????? kosztem swojego zdrowia. Każda zmiana zaczyna sie w głowie, tylko jakoś nie mam tej pewnosci że w tak późnym wieku jest to możliwe...... Dziekuje pani za zagranie tej scenki to było bardzo potrzebne w dzisiejszych czasach. Takie świeta z tą tak bardzo umęczoną bliską osobą są bardzo trudne do przeżycia.
@@beti19 a możecwarto zrobić dobry uczynek 73 letniej mamie na święta i umyć mamie te okna jak ją to cieszy lub tego potrzebuje. A nie mówić " po co to robisz" . Właśnie ,, niech ona odpuści, niech nie myje,, a nie ,, niech ja spędzę chwilę zabieganego mojego czasu i pomogę mamie i umyję raz w roku z nią lub za nią te okna,,
@@BogusawaPodoba Proszę przeczytać drugie zdanie z wypowiedzi beti19 - brzmi ono: "Kazdy z czlonków rodziny chcialby jej pomoc ale ona nie.....ona zawsze sama i to tylko ona zrobi wszystko najlepiej."
@dominikap. wypowiedź z początku jest w sprzeczności z dalszą jej częścią. Nie wynika z niej chęć pomocy i żadne konkretne działanie tylko "gadanie " niech nie myje...święta będą w naszym domu mimo nieumytych okien.." itp. W sumie do "jednego wora" trafiły te udawane i prawdziwe męczennice. Na dodatek męczennik został skojarzony negatywnie choć nie taka jest definicja i nie o tym mówi historia. Więc to jest nieuczciwe. Jest część ludzi " aktorów męczenników" i część męczenników wcale nieudawanych, tylko przeciążonych z powodów lenistwa i niechęci do prawdziwej pomocy. Pomoc jest rzekoma, następują takie teksty po co to robisz, po co tamto...ośmiesza się osobę, która chce godnie, po swojemu przeżyć te święta. A co by się stało gdby to jedno czy drugie dorosłe już dziecko- posłużyło się jezykiem miłości którym się posługuje ta 73 letnia matka i umyło jej te okna??? Polecam Gary Chapman "5 języków miłości".
@@BogusawaPodoba Niekoniecznie jest w sprzeczności - jeśli kilka razy padała propozycja pomocy i zawsze była odrzucana i to jeszcze z tekstem sugerującym, że "ty nie umiesz, nie zrobisz tego dobrze", to potem już się przestaje tą pomoc oferować, tylko np. mówi się narzekającej osobie, żeby coś sobie odpuściła. W tym filmiku jest mowa o GRACH - jeśli ktoś pomoc przyjmuje z wdzięcznością i się z niej cieszy, to gry nie ma. Gra jest wtedy, kiedy ktoś pomoc odrzuca, a potem się skarży, że musi wszystko sam. Pani zdaje się mylić te dwie sytuacje.
Dobrze odegrana scenka, zmęczyłam się niemiłosiernie. Pokolenie moich rodziców próbuje czasem wepchnąć nas w te koleiny, zwłaszcza perfekcyjnych pań domu, kucharek, matek. Na szczęście dziewczyny 30 plus są na to coraz bardziej impregnowane.
Ja się w to nie bawię. Ale z obserwacji wiem że wielu mężom wcale nie po drodze do odciążania żony z obowiązków a wręcz przecinie - przyzwyczaili się do służącej. Dziękuję za ciekawą rozmowę
Trudno się z tego wyzwolić, zwłaszcza, że u nas nadal wychowuje się dziewczynki na służące, które same w sobie nie są nic warte i mogą być docenione dopiero jak na to zapracują. Sama w to grałam, udało się wyjść dopiero po terapii (co bardzo polecam) ale i tak czasem zdarzają się nawroty😐 Dla mnie pomocna była teściowa, która tej cechy nie ma a ja czasem po prostu ją starałam się naśladować, z trudem co prawda bo w mojej rodzinie było ja w tym filmie właśnie.
A z moich obserwacji, natomiast, wynika, że kobiety uważają się za lepsze od swoich parterów /tak było w poprzednich pokoleniach, myślę, że dzisiaj zaczyna się to zmieniać powoli/ i nie pozwalają sobie pomagać, bo tak jak one zrobią to nikt inny, Jak mężczyzna coś zrobił, to one musiały zawsze poprawić. Muszą czuć się mądrzejsze i lepsze od mężczyzn, w naszej kulturze kobiety głośno mówiły i nadal mówią źle o mężczyznach, a siebie uważają za ideał we wszystkim co robią. W moim długim życiu nie spotkałam /a poznałam wiele kobiet/ kobiet zdominowanych przez mężczyzn /oczywiście wiem, że i takie są/ to kobiety rządziły i nadal rządzą w większości domów, ale narracja feministek jest odwrotna. Matki je tak wychowały, żeby "padały na twarz" 🤩 nie ojcowie. To nie pozwalanie na pomaganie sobie, to potrzeba czucia się lepszą od mężczyzn.
No tak, bo jak zrobisz ten 3 daniowy obiad z całą rodziną, to nie masz argumentów do narzekania. Chodzi o to, żeby mieć ,,amunicję” do narzekania. Chce być przez to ważna. Dom to jej rewir, gdzie Udręczona ma okazję się wykazać. A potem manipulować innymi, wykorzystując swoje zmęczenie. Żądać od innych medali, opieki, głasków, usłyszenia od 50 letnich dzieci, że jest niezastąpiona.
@@michadabrowski1053 💕💕 Ja nie "ujadam' na feministki, przecież to one przedstawiają was mężczyzn jako całe zło tego świata zapominając mówić o tym, że to "zło" wyrasta w rękach kobiet 🤩 Nie mogę napisać tu nazwisk osób, które mówią prawdę o nas kobietach, bo jest cenzura w Internecie i takie komentarze są automatycznie usuwane. W każdym razie prawda jest inna o was mężczyznach i o nas kobietach widziana okiem uczciwych osób zajmujących się tym tematem. PS. nawet psychiatra kobieta z Tunezji nie dowierzała jak zaczęła praktykować i poznawać swoje pacjentki. Pozdrawiam serdecznie 💕 i cieszę się, że nie jestem sama, że jest nas więcej dobrych obserwator 😀
Sednem jest to, że dana osoba nie czuje się dość dobra, póki nie daje z siebie wszystkiego. Jeśli jeszcze nie pada, to znaczy, że może przyjąć jeszcze więcej obowiązków - i powinna, bo przecież zawsze może być jeszcze lepiej, i jeśli nie jest - to twoja wina!
Znam taką osobę w wersji męskiej - i do tego dochodzi sugerowanie innym, że jeśli ktoś nie daje z siebie równie dużo - to jest nie w porządku, to grzeszy zaniedbaniem. Zaniedbywanie samego siebie natomiast nie uchodzi za grzech, tylko za przejaw świętości.
Ta "udręczona pani domu" wieloma obowiazkami to jak dla mnie symbol tych wszystkich, którzy sa w roli ofiary ( nie obawiam sie tak ich nazwać) i nie chcą z niej wychodzić (świadomie lub ze wzgledu na schemat,który nimi kieruje) z uwagi na korzyści jakie z niej czerpią.
To taka gra a propos świąt, jak dla mnie. W moim domu pochodzenia wigilia, to dla dzieci ubieranie choinki, barszcz z uszkami i prezenty. Wszystko inne mogło nie istnieć - jednak nie dla mojej mamy, która padała na nos, ale wszystko musiało być "jak powinno". Przez to, jako dzieci, zawsze mieliśmy poczucie winy, bo nie chcieliśmy jeść nic więcej, niż barszcz z uszkami, a mama tak się narobiła. Przede wszystkim jednak, wszyscy cieszyli się ze świąt, tylko jedna matka była umęczona i mówiła, że nienawidzi świąt. I jak tu się cieszyć z takich świąt będąc dzieckiem?
@@zbigniewrecko4245 Zauważyłam, że gdy przestałam przejmować się "cierpieniem" mojej mamy, gdy zaczęłam żyć "po swojemu", ciesząc się z tego, co przygotowała w razie zaproszenia, to "męki" mojej mamy się skończyły. Fakt, że gdy któryś raz mama zaczęła marudzić, że "musi" gotować obiad, na który nas zaprosiła, stwierdziłam, że nie będziemy więcej przyjmować zaproszeń na obiad. W końcu możemy inaczej spędzać czas razem. Udręczenie i cierpienie sprawdza się tylko wtedy, gdy działa na drugą stronę - bez tego nie ma przed kim grać. Pozdrawiam serdecznie i bardzo dziękuję za przekazy!
Dzień dobry Również i ja bardzo często ''gram'' uręczoną, a tak naprawdę po części pozwalam sobie sama na to... Nie da się nie grać pewnych ról, w które często wchoddzimy bardzo świadomie. Święta czas spokoju, spotkań z bliskimi... zawsze musi być NAJ a w tym roku będzie po naszemu :) w dużo mniejszym gronie, ale w tym roku niestety na moje życzenie. RODZINA to podstwa, każdej społecznej relacji to nasz kapitał, nasza ostoja, nasze wszystko. Jestem chora na społeczne zmęczenie, wszędzie mnie zdecydowanie ZA DUŻO.
Dzieki za scenkę. Prosze o scenkę dzielenia obowiazkow partnerskich. U mnie ja arednio lubie gotowa i partner rowniez lubie mniec posprzątane ale bez przesady a druga atrona tego tez nie za bardzo lubi i na rozmowe o podziale tylko słyszę no trzeba pomyslec. Jakbyscie mogli odegrac taka acenke bede wdzięczna ❤
U mnie moja mama przemawia głosem swoich sióstr o tym jaka jest udręczona. Poprosilam ja żeby zajęła się moimi psami, zgodziła się, lubi je (przynajmniej tak mówi). I kilka razy już od nie słyszałam jak to ciocia Halina czy ciocia Stasia (jej siostry) mówiły jej: jak ci się tak chce, ja to bym na twoim miejscu w życiu się nie zajęła psami. To jest w ogóle dla mnie level hard manipulacji I wywoływania poczucia winy. To że te siostry jej to mówią to jedno, ale po tym filmiku z Panią i Panem Zbyszkiem zapytam ja jak kolejny raz mi to powie, że dlaczego ona mi o tym mówi. Jestem pewna że powie: nie wiem 😢
❤ Interesuje mnie gra (jeśli wydarza się to w taki sposób) Męczennika/Męczennicy Praktyk Religijnych. Na zewnątrz widzimy osobę, która spełniając różne role społeczne, prowadzi jednocześnie monastyczny rytm życia duchowego. Każdego dnia odmawia różne modlitwy, jakie sama sobie narzuciła. Być może odgrywa "Zbawcę/Mesjasza" wobec swoich bliskich i całego świata? Kiedy zaś chcesz usiąść w JEJ ławce, to się nie przesunie, gdyż właśnie wypełnia swoją misję, a ty jej przeszkadzasz. ; ) Pytania: Z kim on/ona gra? Czy jest to gra oparta na przemocy i wymuszaniu czegoś na Bogu? Jaki jest tam konflikt? Skąd pochodzi myślenie, że na przychylność, Łaskę, Miłość Bożą trzeba sobie zasłużyć? Dlaczego te uczynki są tak ważne? Czego potrzebują wewnętrzne dzieci w ciele Męczennika/Męczennicy? Czy to jest o zasługiwaniu na miłość rodzica, który "za dobro wynagradzał, a za zło karał"? Z wdzięcznością 😊
AT bezpośrednio nie definiuje relacji duchowych i religijnych. W kontekście gier też nie ma wskazówek o źródła relacji z Bogiem. Każda gra ma opcje, możemy odgrywać się w różnych kontekstach. A opisany przypadek czerpie również z rodzaju udręczenia.
Moja teściowa w to gra. Bardzo to trudne dla nas- rodziny… ja się uczę chronić, odchodzę gdy ona gra (zawsze jest nas więcej a ja znajduje pretekst). Mnie to wyczerpuje. Proponowałam pomoc, ale z Waszych rozmów dowiedziałam sie,że wtedy wchodzę w grę. Przestałam i czuje się lepiej. Jednak spotkanie świąteczne przeraża, bo będzie powtórka na pewno. 😅 zauważyłam jednak coś jeszcze. Teściowie nie reagują gdy ja powiem o moim zmęczeniu i potrzebie pomocy (mam czworo dzieci i pomoc rodzinny jest cenna). Oni są na to głusi. Myślę o tym,że dla nich to tak oczywiste, że nie rozumieją,że ja właśnie chce pomocy konkretnej. Dla nich kobieta ma właśnie być udręczona? Możliwe, że tak widzą świat?
A moze za malo wdziecznosci przy tym wigilijnym stole,moze byloby lepiej dziekowac niz oceniac,moze byloby lepiej pochwalic niz krytykowac .A moze gdyby czlowiek uswiadomil sobie co takiego sie wlasie wydarza w ten wieczor,to moze nie byloby az takiego skupienia co na stole,co pod choinka i jaka ta choinka.A moze lepiej skupic sie na swoim sercu ,czy tam jest czysto i posprzatane czy tam jest to czyste miejsce dla Tego co tego miejsca potrzebuje bo sie Rodzi.
Dobry wieczór, myślę że udręczona powstaje również gdy w związku nie ma współpracy poczucia bezpieczeństwa jeśli słyszy od pionka,że przecież nic się nie stało że dzieci poszły spać bez kolacji , nie dostały antybiotyku albo w zimę poszły do szkoły bez kurtek tylko czy to jest z jej strony gra? Czy bierze ter worek z kamieniami bo nie może liczyć na pionka Czy pionek to pionek?
Też mi to pytanie przyszlo do glowy. Mam wrażenie, że gra zaczyna się już na poziomie doboru partnera. Ja na pewno właśnie tak wybrałam, nie z premedytacją, ale podswiadomie....o ile łatwiej tak ciągnąć grę dalej, jeszcze można zrzucić na kogoś winę... nie podoba mi się to.odkrycie. łatwiej bylo mówicć, że jego wina..że ja musze, że nie mam wyboru.. ale już wiem, że to nieprawda
Tak, zgadzam się, postawa udręczonej tworzy się głównie z powodu opresji ze strony rodziców, partnera, pracodawców i innych a nie robienia na złość dobrym ludziom.
No właśnie. Część męczennic jest nimi, bo osoby wokół tak się zajmują " dziećmi w sobie" i innymi rzeczami, że rzeczy do zrobienia zostają niezrobione, zawalone lub zrobi je " męczennica". Albo celowo robią je tak beznadziejnie i tak byle jak, żeby na przyszlość nikt ich już nie prosił. Czasem też "wyją" już na samą prośbę, żeby coś zrobili. Męczennica albo więc to zrobi albo jest niezrobione/zawalone itp. Starszy, schorowany rodzic czasem tak też mówi, bo liczy na to, że ktoś z dorosłych już dzieci pomoże w ciężkich pracach. A dzieci w dużej cześci nie są zainteresowane pomocą a jedyna rada...po co to robisz??? Po co? Żeby żyć godnie i czysto. Raz czy dwa razy do roku umycie okien to takie fanaberie?
A czy pionek jest zawsze tylko " pionkiem"? Czy może też próbować wpychać drugą stronę w udręczoną bo np taki schemat wyniósł z domu i tak jest wygodnie ( no bo przecież udręczona ponarzeka ale koniec końców zrobi sama)?
Jakiś schemat wyniósł na pewno. Komplementarny do tej gry. Inaczej by nie grał. To może być na przykład słowne: odpuść sobie ale niewerbalne przyzwalanie na udrękę.
Tak, proszę Państwa mój mąż gra w tę grę,ja już to rozpoznaję i już nie udowadnia, że przecież ja też...Ale staram się go doceniać.Jesteśmy w małżeństwie 48 lat😢
Dobry temat, dobry wykład 👍 W latach 60 tych, we Wrocławiu, na ulicy Świdnickiej mieszkała rodzina w tej samej klatce co my. Ojciec lekarz, matka chyba była właśnie tą przysłowiową gospodynią domową i do tego martyrologiem. Mieli dwoje dzieci mniej więcej w moim wieku. Zaprzyjaźniłam się z ich córką. Bardzo ją lubiałam. Kiedyś przyszła po mnie, bo jej mama spodziewała siẹ księdza i potrzebna była pomoc. To był pierwszy raz jak weszłam do ich domu. Zauważyłam, że było MEGAczysto i "porządnie". Okazało się, że trzeba było pomóc (na kolanach) w wydłubywaniu zanieczyszczeń głęboko siedzących we włosiu dywana, i których inaczej nie dało się usunąć -- niestety nie było pincety 😂 Cała procedura i patos, który temu towarzyszył wydał mi się bardzo dziwny i trochę absurdalny - do tej pory to pamiętam. Tak więc, można wykorzystać, pod nieobecność męża, taki mały nieletni "supporcik team", żeby potem móc zgrywać martyrologa przed tym, do kogo jest to skierowane...No zobacz, to ja to WSZYSTKO(😉) robię dla ciebie, kochanie.
Ciekawe jest to jak komplikujemy sobie życie wchodzac w te wszystkie narzucone nam role. Tracimy kontakt rzeczywistością i zachowujemy się nie asertywnie i toksycznie poto aby dostać zainteresowanie bo większość ludzi w naszym życiu nas nie widzi i tak naprawdę nie zna.Inaczej nieusielibysmy grać w toksyczne relacjie aby dostać coś od innych. Dobrze jest widzieć siebie i swoje potrzeby beż toksycznych gier.
Jaka to gra, kiedy jeden z partnerów zupełnie nie reaguje na nadmierne obciążenie drugiego partnera. Lekceważy go, krytykuje, wypiera, a w momencie otwartych konfrontacji odpowiada, że partner sam robi z siebie ofiarę.
Może to być jakaś opcja udręczonej,bo jednak poza wszystkim, to jedna strona sama w to wchodzi. Nikt nas nie może zmusić dopóki sami na to nie pozwolimy jakimś sposobem.
Znam mnóstwo kobiet, które wręcz uwielbiają czuć się zagonione, wiecznie zajęte, majace na głowie sto tysięcy obowiązków. Same je sobie dokładają i narzekają, że na nic nie mają czasu. Gdy jest dzień gdy tych obowiązków jest niedużo, to same wymyślają cokolwiek aby ciągle być zajętymi. Najciekawsze, że nikt tego od nich nie wymaga, one po prostu uważają, że odpoczynek to coś złego, że kobieta musi cały czas coś robić choćby to było kompletnie bez sensu. Jedna z koleżanek wręcz mi powiedziała, że jak nic nie robi to dostaje depresji. Dla mnie nadaje się to na psychoterapię, bo to chore po prostu. Mam może 2 - 3 znajome/ koleżanki, które tak nie postępują, a cała reszta pędzi przed siebie jak na wyścigach, wiecznie w pośpiechu, wiecznie nie mają czasu, ciągle opowiadają ile to zrobiły i 8le jeszcze mają do zrobienia. I tak na moje oko cieszą się z tego bycia męczennicą nie mającą ani chwili dla siebie. Wkurza mnie to i irytuje, i kompletnie tego nie rozumiem. Bo wszystkie jesteśmy po 50tce, mamy odchowane dzieci, najmłodsze na studiach; mnie zajęć bardzo mocno ubyło a im chyba przybyło jakimś cudem 😏. Nigdy nie byłam z tych, które wyszukują sobie jakiekolwiek zajęcia bo nie potrafią pobyć samej ze sobą. Wręcz odwrotnie - jestem introwertyczką i uwielbiam odpoczynek we własnym towarzystwie. Nigdy się nie nudzę. Lubię sobie odpoczywać po pracy i miło spędzać czas, nie tylko samej, także z ludźmi. Gdy wracam z pracy, robię obiad, zjem i ... mam czas dla siebie 😊. Współczuję wszystkim zagonionym kobietom, jednak obserwując je widzę, że są takie zagonione bardzo często na własne życzenie.
Pani Agnieszko, tak, było widać, że nie chce Pani oddać udręczonej w tej scenie. Ja akurat mam inne "wiano" po rodzicach 😉 Znam parę kobiet wokół udręczonych. Mam pytanie, czy to jest ta sama gra, jeśli człowiek narzeka na swoje zdrowie, czy trudną sytuację rodzinną, ale nie robi nic by to zmienić, poprawić. Nawet nie próbuje. Ja tak to widzę. Bo czuję, że to jest podobne. Dziękuję i pozdrawiam.
zapraszam na Patronite: patronite.pl/agnieszkakozak75
Gram w udręczoną
od dawna, zwłaszcza przed świętami, kiedy domownicy słyszą, jak nienawidzę świąt, bo przeraża mnie ilość gotowania. Z drugiej strony nie chcę, żeby ktoś pomagał mi w kuchni - widzę że rywalizuję z moją mamą, która też sama gotowała i narzekała. Nie umiem odpoczywać, biorę na siebie zbyt dużo obowiązków. Mój wewnętrzny rodzic ciągle mnie pogania, żebym jeszcze więcej robiła. Próbuję się od tego głosu uwolnić, ale realnie dostaję pytania od mamy, czy ukisiłam barszcz, umyłam okna itd. Mam 59 lat, mama 82 lata. Od roku jestem w terapii, leczę rany z dzieciństwa. Właśnie dzisiaj rozmawiałam z terapeutką o tym, żebym wreszcie zaczęła żyć tak jak ja chcę, a nie pod presją innych.
Strasznie późno. Pani ma 59 lat ?
Pięknie że już to widzisz
Zmiana zaczyna się od głowy ♥️
@@agnieszka.kozak.ak75 Pani też późno chodzi spać?
@@mateuszsamborski393to nie jest pomocny i życzliwy komentarz.
Jakie to ma znaczenie?
Czy lepiej zmarnować resztę życia?
@@mateuszsamborski393Tak mam 59 lat, jest to już moja trzecia terapia. Zaczęłam w 2018 roku, ale poprzednie były nieskuteczne, straciłam tylko czas.
Czekałam z niecierpliwością i utęsknieniem na Państwa.. uśmiałam się do łez, a może jednak to był śmiech przez łzy. Umęczona i udręczona to wypisz, wymaluj moja mama nawet teraz, gdy dzwonię do mamy nie ważne czy to piątek czy świątek mama jest wiecznie umęczona i od tego się zaczyna prawie każda rozmowa ile to się nie narobiła czasami mam wrażenie, że w kamieniołomach tak ciężko kiedyś ludzie nie pracowali. Święta zawsze mi się kojarzyły z nerwami, trudem to było takie ciężkie, że wcale nie było tej magii i radości, a o to przecież w tym chodzi. Przy moim byłym partnerze odgrywałam dokładnie mamy role umęczonej życiem osoby to było duszące ciągle nosić te kamienie w plecaku. W tym roku jedzonko zamówione.. zamierzam odpoczywać i nie udręczać, ani siebie, ani nikogo innego. Dziękuję z całego serca za tą rozmowę ❤️🩹
Większość mężczyzn, szczególnie starszej daty, oczekują od kobiety, że wszystko będzie przygotowane, a on - pan i władca - będzie miał co i kogo krytykować, żeby podwyższyć własne ego. Kobiety dają się wbić w te cugle. Same ukręcają na siebie bat.
Dziękujemy. Wspaniały wybór na swoich zasadach ☺️
Dokładnie Pani opisała moją mamę i moje dawniej święta, i moją rolę, w którą ciągle wchodzę, choć próbuję to zmienić.
@@magdalenakadzioka4491 zmiana schematu jest najtrudniejsza.. proszę dać sobie czas i zrozumienie..ciężko zmienić coś co od lat było odtwarzane ze strony mamy, więc później i przez Nas, bo tylko takie zachowania się znało i uważało przez długi czas za norme jako dziecko.. Często tym bardziej jeśli jesteśmy DDA albo DDD tak mi się wydaję to ten mechanizm trwania w tych znanych rolach jest szczególnie silny.
Też gram w udręczona, na szczęście już to widzę.
W naszej kulturze udręczenie dodaje kobiecie wartości, taka pracowita, taka zabiegana, taka zatroskana, w ciągłym biegu żeby świat ratować, naprawiać, upiększać… bo przecież praca, dzieci, dom, gotowanie sprzątanie treningi dieta i jeszcze przecież koniecznie relaks i spa i rozwój osobisty i duchowy…
Zastanawiam się jak można w ogóle dać radę…
Trochę jednak jest tak że te oczekiwania to nie tylko w naszej głowie… bądźmy szczerzy…
można sprawdzać czy w głowie najbliższego otoczenia też :)
słuchając Państwa pojawiło się we mnie takie powiedzenie: Kochaj bliźniego jak siebie samego, ale nigdy bardziej... Pani Agnieszko, dzień w którym (wiele miesięcy temu... dopiero i aż) odkryłam Pani kanał, jest dla mnie dniem wdzięczności..za Pani mądrość i prowadzenie, za Pani Kobiecość i humor, za Pani inteligencję i Przestrzeń którą Pani tworzy. Odnajduję siebie jako Obdarowaną.. w Społeczności Tych, którzy już chcą i mogą Być i Żyć Inaczej. Nie lepiej - gorzej, po prostu inaczej. Jak najpiękniej dziękuję za Pani Obecność w mojej osobistej Przestrzeni, za Pani kanał, za głęboko poruszające treści w Pani książkach a nade i przede wszystko...za Gości, za Cudownie otwartych w mnożeniu się Dobrem Gości. I bardzo zachwyca mnie, po prostu zachwyca mnie nowa czołówka. Gratuluję Zmiany:-)
Przyłączam się do Pani słów,Renato- dziękuję P.Agnueszko
mnie też ona cieszy bardzo - dziękuję za docenienie jej !
Staram się nie grać. Uczę się tolerować brudne okna, psią sierść na podłodze, z coraz lepszym skutkiem. Podzieliłam się obowiązkami z domownikami. Gotuje syn, który mimo młodego wieku odkrył swój talent, a ja go wspieram szczęśliwa że jestem degustatorem. Sama upiekszam dom, hoduję kwiaty, czytam. Córka nauczyła mnie kuchni wege. Rodzinny "spadek" nieraz się odzywa, ale wtedy dzieci przywołują mnie do porządku 😉. Wysluchanie tej gry tak mocno mnie poruszyło, że musiałam przerwać w połowie. Pozdrawiam wszystkich umęczonych.
Chyba też tak mam 😢
Pięknie, że Pani pisze własną historię.
Mogłabym się podpisać pod tymi słowami. U mnie jest podobnie. Wszystko musiało być wyprane od poszewki na dekoracyjnych poduszkach po dywany. Teraz sprzątam i przygotowuję Święta dla rodziny i zostają w domu wszyscy do zakończenia Świąt, ale mnie to cieszy bo już nie zwracam uwagi na panujący wtedy siłą rzeczy bałagan 😊. Jest super bo jesteśmy razem.
Moja matka była taką osobą. Tyrała, poświęcała się, ale i wymagała, krytykowała, chciała od córek perfekcji, od otwarcia oczu marudziła mówiąc o niewdzięcznych dzieciach i że "ona tu tylko sprząta". Rozsypywała się kilka razy, żyła z wyimaginowaną chorobą (jej zdaniem grzybicą), rozdrapywała palce do krwi. Była chwilę w szpitalu psychiatrycznym. Dostała leki. Można było koło niej wtedy wytrzymać, zmniejszyła się jej napastliwość, ale ona twierdziła, że nic jej nie pomagają, więc odstawiła. Umarła sama, nagle, w nocy. Zapewne po tym jak nagotowała wielki gar (niestety niedobrego, zapewne z przepracowania) bigosu. Został mi po niej majątek w postaci plastikowej broszki. Wszystkiego sobie odmawiała, chodziła w ciuchach z lat osiemdziesiątych.
Pionka nie było innego niż ja i siostra. Ojciec, agresywny alkoholik, nie dało się kolo niego żyć (dosłownie, to było niebezpieczne).
Widzę u siebie to samo... Widzę jej krok, jej gesty, słyszę czasem jej słowa wychodzące z moich ust. Nie chcę powtórzyć tragedii. Nie wiem czy mi się to uda. Mam za sobą kilka terapii, ale czuję w środku, że to tkwi we mnie tak głęboko, że nie wiem co zostanie, gdy to odłożyć.
Rodzice nie zawsze obdarzają, czasem zostawiają też ciężar. Życzę jego zrzucenia i odzyskania całej siebie. Wszystkiego dobrego.
Nie jesteś własną matką, więc nic z ciebie nie wyjdzie. Masz wyuczone nawyki, których można się oduczyć powodzenia ❤
Dziękuję za interesującą rozmowę . Dziękuję za to co Pani robi. Dziękuję za książkę "Uwięzieni we własnej głowie"ktora pozwala uczyć się żyć w pędzącym społeczeństwie swoim wlasnym tempem życia. Dziękuję ♥️A Udręczoną w jakimś stopniu już pokonałam pozwalajac sobie pomóc i nie być znawcą w kazdej dziedzinie.Uznalam to ze jestem czlowiekiem ktory ma prawo mieć chwilę słabości i gorsze dni,i nauczylam się ODPOCZYWAĆ
Odpocząć
Po prostu
Piękne
Uwielbiam Pani materiały na YT. Dzięki serdeczne za cenną pracę społeczną!
Ten film dał mi dużo do myślenia. Niestety widzę tam siebie... Mam już od dłuższego czasu świadomość tego, że jestem w takiej roli (choć stopniowo staram się z niej wychodzić), ale nie miałam świadomości, że rzeczywiście ze swojego męża robię tego "pazia", o którym mówi Pani Agnieszka. Dziękuję za wskazówki, na co jeszcze powinnam zwrocic uwagę 🙏 ❤️
Mam też taką refleksję (może poprzez własny przykład- w tym wypadku wzór babci), że my tę rolę udręczonej przejmujemy niejako po swoich matkach, czy babciach, opiekunach.
Jeśli chodzi o płeć - znam też mężczyznę "udręczonego", więc na pewno nie jest to tylko problem kobiet (choć w duzej większości rzeczywiście tak jest) . Dziękuję za ten film ❤
tak to rola przejmowana niestety
Super rozmowa😊. Nigdy nie czułam się udręczona, raczej spełniona. Cieszę się, że Święta możemy spędzić w licznym gronie ❤
Można się spełniać w swoich rolach. I wtedy nie gramy ☺️
Super ważna rozmowa, wychodzę powoli z tej roli ale to proces. Jestem Wdzięczna że są takie kanały i uwielbiam Cię Agnieszko słuchać jak w prosty ludzki sposób wszystko wyjaśniasz. Dziękuję ❤
❤️
Mocne. Bardzo codzienne, powszednie. Ile razy się zastanawiam nad swoimi odpowiedziami albo przygotowaniem na potencjalne, wyobrażane ataki innych, przychodzą mi niemalże wyłącznie przemocowe hasła. Dziękuję za to, co Państwo tworzycie, to tak bardzo potrzebne.
Dziękujemy również ☺️
Cudownie Was słuchać. Samo życie. … każdy potrzebuje kochać siebie ❤
Dziękujemy ☺️
Piękna czołówka po prostu piękna, treść też interesująca
Możliwe że w maju będę w Łodzi
Więc do zobaczenia
Kolejna wspaniała rozmowa w tym duecie.❤
W „udręczonej” jest jeszcze jeden bardzo trudny element, który nie został tutaj zagrany. Widać to szczególnie pod koniec gry, kiedy jest rozmowa o tych nieuprasowanych koszulach - pada rozwiązanie, żeby sobie odpuściła. Czasami tu kończy się martyrologia: „nie, nie pomagaj, zrobię to, poświęcę się”. Zamiast tego zaczyna się agresja: „no chyba żartujesz, jak ty będziesz w niewyprasowanych koszulach chodził, jak to będzie wyglądać!” lub „ ty tego nie umiesz/źle zrobisz”.
Samej też zdarza mi się grać i jest mną grane, więc dziękuję za ten odcinek. Będzie mi przypominał, żeby wyłączać grę, gdy znów zdarzy mi się w nią wpaść ❤
O tak bywa agresywnie
Bardzo możliwy ciąg dalszy. Udręczona zrobi wszystko, żeby nie odpuszczać sobie.
Moj ulubiony duet❤ dziekuje Wam kochani!
Ja cale zycie udreczona ;) moja mama pozwalała mi do 3.00 nad ranem sprzatac z nią mieszkanie dzien przed wigilią, zeby wszystko było posprzątane. To był jedyny czas gdy czułam sie przez to wyjątkowa, pomocna i doceniona. Ten ponadludzki wysiłek był powodem do dumy... 😢 oczywiscie w doroslosci robilam to samo - nie tylko w domu 😅, choc na szczescie nie wymagalam tego od corki. Powoli z tego wychodze, ale to nie jest proste... obiecuje sobie sama, ale roznie to wychodzi ;) w tym roku zarzadzilam ze w 2gi dzien swiat nic nie robie i nie zapraszam zadnych gości. Moze bede chodzic w pizamie do poludnia? Zobaczymy...😂 sciskam wszystki udreczone i udreczonych ❤
ja lubię w pidżamie :)
jest szalenie wygodnie !
@@agnieszka.kozak.ak75 przywraca Pani nadzieje 🍀🙏
Dziękuję wam bardzo kochani🥰 Już prawie miałam być w grupie udręczonych obowiązkami, gdy wasza rozmowa natchnęła mnie myślą, że do weterynarza z psem może jechać dorosły syn👍😁🐾
No pewnie. Ludzie lubią być pomocni ☺️
❤️
Mam nadzieję, że pojechał z psinką i Panią ''wyręczył''
Dziękuję państwa rozmowy są bezcenne
Dziękujemy ☺️
Dziękuję Wam za dziś jak zawsze byliście świetni w odgrywaniu swoich ról. U mnie mama często odgrywa te rolę co doprowadza mnie do szału i szybko mówię, może okrutnie: " ale sama sobie to robisz. Zawsze możesz przestać ". I ona wtedy niezoladowolona bo nic ode mnie nie dostała...po prostu milknie. Szuka innych którym podegra udręczoną i jeszcze ponarzeka na córkę że niewdzieczna... ja w to nie wchodzę i mam nadzieję że nieświadomie nie czynie podobnie w swoim domu. Kocham Was❤
Pięknie to przerywasz
Gratuluję !
Cudowna rozmowa. Uwielbiam Państwa słuchać. Ksiażkę "Uwięzieni we własnej głowie" czytam pomiędzy gotowaniem potraw i wczoraj tylko dwie potrawy zdążyłam przygotować. 😅 I trzy egzemplarze książki już podarowałam na świeta od Mikołaja. Wesołych Świat.😊❤😊❤
Dziękuję ❤️❤️❤️
No szok! Przeżyłam mocny szok słuchając tego nagrania. Ja nawet nie wiedziałam, że wciąż gramw tę grę!
Bardzo dziękuję za pokazanie tego tematu. Dostałam od Państwa cudowny prezent na nowy rok (bo dziś Sylwester). Od dzis zaczynam wdrażać nowe zasady.
Serdecznie dziękuję ❤️ i życzę wszystkim szczęśliwego nadchodzącego roku 😊
polecamy się
Doradzają nam, jaki zrobić makijaż na święta …i jak się ubrać, co ugotować jak wystroić dom, jak posprzątać a potem ozdobić dom, jak robić zakupy co i jak i gdzie i…itd lista się nie kończy …. uśmiechać się i być dającą dary radość i karmiącą wszystkich i sprzątającą za wszystkich żeby tylko wam było dobrze …. Ufff
Inni mówią a my możemy wybierać i decydować ☺️
@ oczywiście 🤗
W punkt, nie będę wystrojona i ''och'' i ''ach'' , mają rączki? mają,herbatkę, kawkę i wyprasować potrafią świąteczny obrus , choinkę przystroją, podłogi umyją, sernik podobno upieką te moje dzieci. Być może będę leżeć i pachnieć 🥴
Serdecznie dziękuję za grę ukazującą tańce małżeńskie ❤
Dziękujemy za wysłuchanie ☺️
Cieszę się,że mogę korzystać z Pani mądrości.Dziękuję 🙏❤️
polecam sie
Słuchając ta grę miałam taki wachlarz emocji , widziałam siebie mamę w tych rolach , próbuje stanąć racjonalnie bo otworzyło mi oczy jak to wygląda z zewnątrz. Wiem że to trudna sytuacja dla obu stron tej gry. Jesteście oboje rewelacyjni i uwielbiam was słuchać , to dla mnie osobista teraia❤
cieszymy się, że możemy w ten sposób pomagać
Uwielbiam Państwa scenki. Tak pięknie stękacie 🤣Normalnie w domach to jest armagedon 😵💫 Dziękuję 🥰
Wierci się w środku przy tym stękaniu 😉. Dziękujemy ☺️
Tak to prawda
W domach jest jeszcze sporo wrzasku przy tym
Strasznie zmęczyłam się ra grą, ale z bólem przyznaję, że to było moim udziałem. Dziękuję i świątecznie pozdrawiam ❤❤
pozdrawiamy
Kiedyś grałam a i owszem w udręczoną! Ale na szczęście już nie gram bo dzięki terapii wypuściłam moje dziecko wewnętrzne! No i jest super! Okazało się że można mieć dobre życie! ❤❤❤ Ogólnie to gracie świetnie! I oczywiście czekam na kolejne gry!😊
Wrócimy. Cieszy wyznanie o porzuceniu gry. Wszystkiego dobrego ☺️
Dziękuję za ten materiał! Uświadomił mi kilka ważnych rzeczy ❤
Ale znowu highlight Waszego duetu!🎉👌⚘️ Temat jakże ważny! Bo zakorzeniony w społeczeństwie od dawna. Najwyższy czas te niszczące nas "chwasty z korzeniami" powyrywać 👍
Dziękujemy. Wyrywajmy ☺️
o tak długo go pielęgnujemy jako społeczeństwo :)
Myśle że niektórym trudno wyjść z tej roli bo ta rola jest już dobrze znana a innej roli nie znamy lub wymagają pracy nad sobą😓😉
To prawda. Potrzebna jest odwaga i energia w stawaniu się sobą na swój pomysł.
Dziękuję za te dynamiki 😊wow ile dziś mam wglądów 😮 dziękuję ❤
Dziękujemy ☺️
ufff to jest męczący mecz w którym wszyscy padają bez wygranej… Jak ktoś jest ciągle domagającym się miłości i bezpieczeństwa dzieckiem, nie ma możliwości stworzenia harmonijnej relacji dwóch dorosłych
Głód pozostaje.
A jak się jeszcze dobierze z drugim, który próbuje kobietę zadowalać, a jak widać udręczonej się nie da, to już w ogóle klapa... :(
ja odkryłam ostatnio, że gram w grę -unieważnianie, cały czas byłam udręczona unieważnianiem, że wszyscy dookoła mnie unieważniają, że to co widzę i słyszę jest nie prawdą. Ale nie wiedziałam, że robię to również samej sobie a gra polega na tym, że nie dość, że ciągle mam wątpliwość czy dobrze widzę, słyszę i odczuwam i słyszę u innych ciągłą krytykę to ja sama dążę do tego żeby poddać w wątpliwość działania innych, sprawdzam czy mają dobre intencje a i tak im do końca nie ufam. Dopóty osoba nie przyjmie mnie i moje wątpliwości i uzna, że tak po prostu mam i nie jest w tym nic złego. Teraz zastanawiam się, czy ja celowo nie wybrałam sobie partnera takiego który lubi krytykować i mówić, że wie lepiej i to było nie uniknione aby to się rozpadło bo nie dałam tego już więcej unieść. Mimo, że nie jestem już z nim w związku i rzadko się widzimy to ja i tak w wyobraźni słyszę jak jestem krytykowana za wszystko.
Poruszające wyznanie i świadomość siebie. To ważny krok. Dziękuję za podzielenie się.
🤔 jakie to prawdziwe, odbicie jak w lustrze, wielkie dzięki! 💝
Dziękujemy ☺️
Dziękuję bardzo ❤❤❤
Dziękujemy ☺️
Powiem bardziej ze strony mezczyzny jak odbieram osobę udręczoną. Czuję się mocno zmeczony przy takiej osobie, bo chcę jej pomóc, ale ona dalej w to gra, moje zmeczenie jej umeczeniem niszczy mnie i zaczynam się z czegos takiego zwyczajnie w swiecie wycofywać. Zostawiam osobę, która nie przyjmuje mojej pomocy, bo zaczynam czuć bezsilność i czuję się spychany, ta postawa rani rowniez mnie.
Nie wiem czy taki odcinek już u was był, ale ja chciałbym zobaczyć odegranie osoby odrzuconej przez rodziców, która stała sie grzeczna by zasłużyć na ich uznanie.
Pozdrawiam!
W grze nie ma wygranych. Obie strony cierpią z powodu przykrych uczuć. I pojawia się izolacja.
@@Agamezww współczuję, z takimi osobami, matkami, żonami, itp., można tylko nabyć tzw. wyuczonej bezradności - paskudna sprawa. Ale ten temat, bodajże, był kiedyś omawiany na tym kanale.
Podpisuje się obiema rękami. Też z chęcią zobaczyłbym to z perspektywy otoczenia osoby udreczonej. A dodatkowo kogoś, kto wie, że to nie tak, stara się pomóc że wszystkich sił i sam się wypala.
To jest tak prawdziwe że aż smutne :(
Też tak miałam wcześniej i łapię się na tym że zostałam perfekcjonistką , ale na szczęście już nie przejmuje się że jest nieposprzątane itp❤Dziękuję za super scenkę i filmik 😊Wzrasta świadomość u młodszego pokolenia ale niektórzy są niereformowalni i chcą takiego życia wciąż
Dlatego najlepiej zmieniać po swojej stronie, innym zostawiając decyzje o ich życiu.
@@zbigniewrecko4245 w sumie to racja,dziękuję za to .
Słucham z wielką uwagą, bo opowiadacie o mojej mamie, lat 75... to co zauważyłam to z pewnością że " bez tego nie zyje", nie funkcjonuje, no po prostu nie umie inaczej. Jeszcze innym aspektem jest nie branie odpowiedzialności za swoje życie: decyzje, wybory itp. I totalna nieumiejętność widzenia siebie i swoich potrzeb...
To jest trochę jak scenariusz na życie. Nie napisany przez siebie.
Ostatnio miałam okazję zobaczyć program perfekcyjna pani domu i było to dla mnie wstrząsające - umęczone kobiety, które jakoś próbują ogarnąć rzeczywistość, a każda ma faceta który przychodzi z roboty, siada w fotelu i komentuje "no z żony to taki leniuszek, nie umie ogarnąć domu i dzieci i jeszcze mnie zaniedbuje"😢
Smutna ta gonitwa w poszukiwaniu ideału.
…. nie muszę ale po…winnam …. i takie ciągłe poczucie niedoskonałości …. dużo dobrego niekoniecznie doskonałego ❤
o tak dobre i niedocenione
Moja matka taka jest, przez co w dzieciństwie miałem dużo poczucia winy, że nie jestem w stanie jej pomóc. W dorosłym życiu jeszcze zwiększała moje poczucie winy, np. jak wyjechałem na urlop, to żaliła mi się, że ona całe życie w domu i nawet nigdy w hotelu nie była. Najgorsze jest to, że sam związałem się z partnerką, która z czasem zaczęła brać na siebie za dużo spraw (prawo podatkowe) i ciągłe narzekała, jaka jest zmęczona i przeciążona pracą, a nikt tego nie docenia, finalnie zacząłem jej pomagać i zaniedbywać swoją pracę i życie, dopiero po rozstaniu uświadomiłem sobie, co się u mnie odegrało
Pojawia się świadomości wzorca i jest szansa na jego zatrzymanie. Wszystkiego dobrego ☺️
Chyba najgorsze dla Udręczonych jest to,ze uzależniają swoje samopoczucie od reakcji innych ale nie są w stanie przyjąć tej pozytywnej tak naprawdę bo czują opór niewystarczalności swojej pozornej,w którą uwierzyli....Jedynym wyjsciem jest pozwolic sobie na przekonanie ze jest się wystarczającym i siebie docenić...i znowu wracamy do siebie...
Tak. Głód docenienia może być wciąż zagłuszany krytyką wewnętrzną.
Rzeczywiście pani Agnieszko aż trudno mi było wytrzymać to granie w udręczona. Zawsze unikałam kontaktów z takimi ludźmi. Na końcu języka miałam komentarz : daj sobie spokój, przecież nie można tego słuchać… Termin matką-Polka, raczej się wyprał z wcześniejszego znaczenia ale niektóre kobiety z automatu to kontynuują. Współczuję i czuję złość, bo nie ma we mnie zgody na udręczona .
❤️
Zdarza mi się grać udreczoną, w sumie to już coraz rzadziej. Ale wypłata w postaci docenienia wysiłku jest kusząca. Męcząca jest ta rola i ilość zadań i odpowiedzialności przytłacza. Błędne koło. Świadomie wycofuję się dla komfortu bycia ze sobą i spełniania na innych polach, a nie tylko w roli wszech-zarobionej- tylko-ja-mogącej-zrobić-to-idealnie pańci.
świetnie to ujęłaś ❤
I takie świadome wybory stwarzają nas bez gier.
Panie Zbyszku, ma Pan zmęczoną twarz i smutek w oczach. Nie wiem, z czego to wynika, ale przytulam Pana Wewnętrzne Dziecko. ❤🩹❤💚❤💙
Dziękuję. Przyjmuję z wdzięcznością ☺️
Moja siostra jest taką wieczna cierpietnica, aż na wymioty zbiera. Kiedy jej córka pomagała przygotowywać potrawy na święta, to ta się zaczęła drzeć, że za duże kawałki do sałatki kroi. Więc ona sama to zrobi bo przecież kto jak nie ona. Jak jej kiedyś powiedziałam, że sama sobie jest winna, to myślałam, że mnie z nożem zaatakuje. I to dosłownie
Bo dramat rozgrywa się w głowie. Przeraża konfrontacja z odpuszczeniem.
Zbyszku, Agnieszko gracie genialnie.
(Agnieszka, w pewnym momencie widać było że już masz dosyć grania😅)
A ja w pewnym momencie zacząłem odczuwać napięcie i opór do tego co ,,udręczona" Agnieszka mówi w odpowiedzi na racjonalne argumenty Zbyszka który widać było że w tę narrację nie wchodzi😁
W grze udręczona można usłyszeć powiedzenie że ,,ktoś znajdzie problem na każde rozwiązanie" i potrzebę ,,zauważ mnie, doceń mnie"
Świetny odcinek
o tak to jest o docenieniu bardzo
Swietna czytelnia i kafeparapet👍
Dziękuję 😁
Przerażające są te gry 😢 A wszystko w imię 'miłości'. Jak dobrze że nas Państwo edukujecie 😊 Dziękuję bardzo! ❤ Czy graliście już coś o narcyzach? Pozdrawiam serdecznie i czekam na następny odcinek 😊
Tak, gry to sposób na bliskość. Karkołomny.
Był odcinek z tym kontekstem.
Jakby mi mąż wyjechał z takim tekstem to rozwód gotowy. Ale nigdy by tak nie powiedział. Szacunek. Wspólnota. Gdy ja się nie wyrabiam to mąż mi pomaga a nie krytykuje.
Wspieranie to dawanie i przyjmowanie.
Tylko tu nie tylko o krytykę chodzi ale też o jej zachowanie kiedy ma ofetowana pomoc 😊
Ale ładnie pokazaliście te gre❤
Dziękujemy. Staramy się bardzo.
wszystko na spontanie :)
Każdy chce być ,,wyjątkowy". Ablowi to się udało a Kain musi zasłużyć na miłość. Teoretycznie jesteśmy Kainowym pokoleniem. Jedyne co możemy zrobić to rozpoznać czym jest miłość. ,, Kochaj bliźniego i siebie samego". Każde przegięcie jest niezdrowe.
Dziękuję bardzo ❤️❤️☺️
Dziękujemy i my.
Pamietam jak byłam młodą mamą i jescze idealną żoną chcialam być..wymyslilam sobie że upiekę mazurek z orzechami które łapałam do 1 w nocy.. Zrobilam artystyczny wiral a następnego dnia mąż do mnie że przecież on nie lubi mazurka ale jak chciałam to ok..ten przymus narzucamy sobie same ale balam sie rzucić to chomonto nie wytrzymałabym wyrzutów innych bliskich, granie roli dla niektorych jest ważniejsze niż my sami..
Domyślam się ze słów, że to już przeszłość i teraz są inne wybory.
@renatarenata425 To niesamowite. Nie dość że była Pani dla niego tzw. zadowalaczką, to jeszcze tzw. multi-żonglerką. Tak, to można siẹ tylko wykończyć i wypalić.
Uczę się 😊 komunikacja to podstawa, by z tego wyjść, poznawanie siebie co chcę i na czym mi zależy, otwartość by o tym mówić innym. "Szarpie" mną do tej pory, napięcie nadal się pojawia, ale wybrałam już inaczej i idę po swoje..Mam córki więc dbam by widziały, że nie wszystko musi być zrobione, może nie jest za późno.. Dziękuję za te rozmowy, to wspaniałe widzieć jaką już drogę przeszłam i mam apetyt na więcej😊
Mam zamiary WSZYSTKIM wysłać to nagranie jako życzenia po-Wigilijne. Uwielbiam Was słuchać
❤️
Cała Moja Matka 🙈 Która specjalnie wstaje z samego rana w niedzielę, żeby ugotować rosół i obiad, a potem podając ten posiłek czuć jaki to dla Niej "problem" i jak się przez to nie wyspała i jaka jest "umęczona", ale jak zaproponujesz, żebyśmy wyszli gdzieś na miasto zjeść, albo zamówili jedzenie do domu, to nie, bo obiad musi być! 🤬
Można spróbować nie przyjmować kuponów. Chwalić, doceniać i nie krytykować. Ostatecznie nie musimy reagować na czyjeś wymuszenia.
Oj też łapie się na tym , że w to gram ale na szczęście Oskara za rolę udręczonej bym nie dostała a znam takie i takich co bywają bezkonkurencyjni- niestety.... Najbardziej dojmujące w grze udręczonej jest to OPUSZCZANIE Siebie ( czesto w imię dobrych intencji) na każdym etapie a jak już nawet pojawia sie światełko w tunelu to wjeżdżają wyrzuty sumienia i tak w kółko......Ale myślę, że jest łatwiej wychodzić z tej pozycji udręczonej ofiary gdy sobie uświadomimy , że w niej jesteśmy i komu tak naprawdę służy.....
Dziękuję za piękną rozmowę , jak zawsze dajecie nam tyle zrozumienia i wsparcia a wszystko okraszone szczyptą humoru❤
Dziękuję za szczerość
Bardzo jest to wspierające
Przez większość mojego małżeńskiego życia byłam udręczona, choć prosiłam męża o wsparcie i pomoc w obowiązkach domowych i opiece nad dziećmi. A kiedy powiedziałam: "nie, nie będę wszystkiego robiła w domu sama, bo pracuję na 1,5 etatu i nie daje rady, a dzieci też sama sobie nie zrobiłam i fajnie jakby się zaangażował". Niby się zgodził, ale nadal nie angażował się ani w opiekę nad dziećmi ani w prace domowe. A kiedy przestałam mu prać jego ubrania, miałam takie poczucie winy, że ze mnie zła żona. Teraz jest bałagan i pretensje męża , ze w domu syf, a obiad nie zawsze ugotowany. To nie do końca jest tak, że same to sobie robimy, ale w dużej mierze takie są od nas oczekiwania i tak byłyśmy wychowywane.
Czy my naprawdę musimy odpowiadać na czyjeś oczekiwania? Czyjeś oczekiwania są... no właśnie - czyjeś
@@poprostugocha Nie musimy, ale najpierw trzeba do tego dojrzeć i zmienić stare skrypty wdrukowane w głowę, najczęściej przez kulturę patriarchatu.
Czytam, że Pani znajduje sposób na wyjście z gry stawiając granice. Brak akceptacji dla nich jest po drugiej stronie.
@@zbigniewrecko4245 To prawda, dziękuję.
@@grakowal8947 dokładnie tak.
Myślę sobie, że statystyczny roszczeniowy mężczyzna nawet nie wie, ile traci on i małżeństwo, gdy próbuje wtłaczać żonę w konkretną rolę. Traci bliskość, czułość, możliwość twórczej wymiany, a także wgląd w swoje prawdziwe potrzeby.
Jeśli moja intuicja jest trafna, to zmieniając swoje funkcjonowanie w relacji dajesz szansę nie tylko sobie, lecz także mężowi: możliwość odkrycia siebie poza schematem.
Wszystkiego dobrego!
Nie potrafiłam zadbać o siebie i postawić granice, wtedy wchodziłam w rolę ofiary. Gdy teraz mam wybór, rezygnuję z przepracowania, ale mam poczucie bycia złą matką.
poczucie czy myśli?
@@agnieszka.kozak.ak75 myśli o tym, że powinnam więcej zrobić ; skoro robię mniej i nadal się nie wyrabiam i jestem zmęczona, to jest coś że mną nie tak. Bo jak robiłam więcej, to chociaż czułam satysfakcję.
Ojejku jak bardzo "granie tej umeczonej " przypomina mi moją 73 letnią mamę. Kazdy z czlonków rodziny chcialby jej pomoc ale ona nie.....ona zawsze sama i to tylko ona zrobi wszystko najlepiej. Dla mnie jest to taki sposob na życie, ktorego ja nie popieram. Mowię mojej mamie że gdy ją coś boli lub źle sie czuje to niech odpusci i nie myje tych okien bo.......święta i tak będą, nie przejdą bokiem obok naszego domu. Te święta na 100% bedą w naszym domu mimo nie umytych okien. Co roku jest mi bardzo przykro patrzeć gdy ponad siły moja mama robi wiele rzeczy ponad sily i po co ????? kosztem swojego zdrowia. Każda zmiana zaczyna sie w głowie, tylko jakoś nie mam tej pewnosci że w tak późnym wieku jest to możliwe......
Dziekuje pani za zagranie tej scenki to było bardzo potrzebne w dzisiejszych czasach. Takie świeta z tą tak bardzo umęczoną bliską osobą są bardzo trudne do przeżycia.
To prawda. Za innych nie zmienimy życia.
@@beti19 a możecwarto zrobić dobry uczynek 73 letniej mamie na święta i umyć mamie te okna jak ją to cieszy lub tego potrzebuje. A nie mówić " po co to robisz" . Właśnie ,, niech ona odpuści, niech nie myje,, a nie ,, niech ja spędzę chwilę zabieganego mojego czasu i pomogę mamie i umyję raz w roku z nią lub za nią te okna,,
@@BogusawaPodoba Proszę przeczytać drugie zdanie z wypowiedzi beti19 - brzmi ono: "Kazdy z czlonków rodziny chcialby jej pomoc ale ona nie.....ona zawsze sama i to tylko ona zrobi wszystko najlepiej."
@dominikap. wypowiedź z początku jest w sprzeczności z dalszą jej częścią. Nie wynika z niej chęć pomocy i żadne konkretne działanie tylko "gadanie " niech nie myje...święta będą w naszym domu mimo nieumytych okien.." itp. W sumie do "jednego wora" trafiły te udawane i prawdziwe męczennice. Na dodatek męczennik został skojarzony negatywnie choć nie taka jest definicja i nie o tym mówi historia. Więc to jest nieuczciwe. Jest część ludzi " aktorów męczenników" i część męczenników wcale nieudawanych, tylko przeciążonych z powodów lenistwa i niechęci do prawdziwej pomocy. Pomoc jest rzekoma, następują takie teksty po co to robisz, po co tamto...ośmiesza się osobę, która chce godnie, po swojemu przeżyć te święta. A co by się stało gdby to jedno czy drugie dorosłe już dziecko- posłużyło się jezykiem miłości którym się posługuje ta 73 letnia matka i umyło jej te okna??? Polecam Gary Chapman "5 języków miłości".
@@BogusawaPodoba Niekoniecznie jest w sprzeczności - jeśli kilka razy padała propozycja pomocy i zawsze była odrzucana i to jeszcze z tekstem sugerującym, że "ty nie umiesz, nie zrobisz tego dobrze", to potem już się przestaje tą pomoc oferować, tylko np. mówi się narzekającej osobie, żeby coś sobie odpuściła.
W tym filmiku jest mowa o GRACH - jeśli ktoś pomoc przyjmuje z wdzięcznością i się z niej cieszy, to gry nie ma. Gra jest wtedy, kiedy ktoś pomoc odrzuca, a potem się skarży, że musi wszystko sam. Pani zdaje się mylić te dwie sytuacje.
Oooooooo szok, rzeczywiście zapomniałam Pani Domu i cała reszta....
No właśnie
Dziękuję
Dziękujemy ☺️
Dobrze odegrana scenka, zmęczyłam się niemiłosiernie. Pokolenie moich rodziców próbuje czasem wepchnąć nas w te koleiny, zwłaszcza perfekcyjnych pań domu, kucharek, matek. Na szczęście dziewczyny 30 plus są na to coraz bardziej impregnowane.
Dobrze jest się zaimpregnować 🫣
😅😅😅Na szcęście mam ten etap za sobą,... Dzięki
Wspaniale 😁. Dziękujemy ☺️
Wpadłam w to przed świętami. Jejku jak się pozbyć tego z głowy. Moja mama wręcz w niej siedzi. Ciągłe poczucie winy że czegoś się nie zrobiło.
Ja się w to nie bawię. Ale z obserwacji wiem że wielu mężom wcale nie po drodze do odciążania żony z obowiązków a wręcz przecinie - przyzwyczaili się do służącej.
Dziękuję za ciekawą rozmowę
Trudno się z tego wyzwolić, zwłaszcza, że u nas nadal wychowuje się dziewczynki na służące, które same w sobie nie są nic warte i mogą być docenione dopiero jak na to zapracują. Sama w to grałam, udało się wyjść dopiero po terapii (co bardzo polecam) ale i tak czasem zdarzają się nawroty😐 Dla mnie pomocna była teściowa, która tej cechy nie ma a ja czasem po prostu ją starałam się naśladować, z trudem co prawda bo w mojej rodzinie było ja w tym filmie właśnie.
Trzeba dogadać się z wewnętrznymi nakazami innych, własnym głosem.
A z moich obserwacji, natomiast, wynika, że kobiety uważają się za lepsze od swoich parterów /tak było w poprzednich pokoleniach, myślę, że dzisiaj zaczyna się to zmieniać powoli/ i nie pozwalają sobie pomagać, bo tak jak one zrobią to nikt inny, Jak mężczyzna coś zrobił, to one musiały zawsze poprawić. Muszą czuć się mądrzejsze i lepsze od mężczyzn, w naszej kulturze kobiety głośno mówiły i nadal mówią źle o mężczyznach, a siebie uważają za ideał we wszystkim co robią. W moim długim życiu nie spotkałam /a poznałam wiele kobiet/ kobiet zdominowanych przez mężczyzn /oczywiście wiem, że i takie są/ to kobiety rządziły i nadal rządzą w większości domów, ale narracja feministek jest odwrotna. Matki je tak wychowały, żeby "padały na twarz" 🤩 nie ojcowie. To nie pozwalanie na pomaganie sobie, to potrzeba czucia się lepszą od mężczyzn.
No tak, bo jak zrobisz ten 3 daniowy obiad z całą rodziną, to nie masz argumentów do narzekania. Chodzi o to, żeby mieć ,,amunicję” do narzekania. Chce być przez to ważna. Dom to jej rewir, gdzie Udręczona ma okazję się wykazać. A potem manipulować innymi, wykorzystując swoje zmęczenie. Żądać od innych medali, opieki, głasków, usłyszenia od 50 letnich dzieci, że jest niezastąpiona.
Dziękuję za to spostrzeżenie. Wytrąca się mężczyznom sprawczość. W pewnych sytuacjach symbolicznie ich kastrując.
@@zbigniewrecko4245 💕💕
@sabina7978-e4y
Mam takie same spostrzeżenia, wbrew ujadaniu feministek... @Sabina, dzięki za ten komentarz.
@@michadabrowski1053 💕💕 Ja nie "ujadam' na feministki, przecież to one przedstawiają was mężczyzn jako całe zło tego świata zapominając mówić o tym, że to "zło" wyrasta w rękach kobiet 🤩 Nie mogę napisać tu nazwisk osób, które mówią prawdę o nas kobietach, bo jest cenzura w Internecie i takie komentarze są automatycznie usuwane. W każdym razie prawda jest inna o was mężczyznach i o nas kobietach widziana okiem uczciwych osób zajmujących się tym tematem. PS. nawet psychiatra kobieta z Tunezji nie dowierzała jak zaczęła praktykować i poznawać swoje pacjentki. Pozdrawiam serdecznie 💕 i cieszę się, że nie jestem sama, że jest nas więcej dobrych obserwator 😀
Sednem jest to, że dana osoba nie czuje się dość dobra, póki nie daje z siebie wszystkiego. Jeśli jeszcze nie pada, to znaczy, że może przyjąć jeszcze więcej obowiązków - i powinna, bo przecież zawsze może być jeszcze lepiej, i jeśli nie jest - to twoja wina!
Znam taką osobę w wersji męskiej - i do tego dochodzi sugerowanie innym, że jeśli ktoś nie daje z siebie równie dużo - to jest nie w porządku, to grzeszy zaniedbaniem. Zaniedbywanie samego siebie natomiast nie uchodzi za grzech, tylko za przejaw świętości.
A skąd się bierze ten normatywny rodzic?
Kolejny ciekawy odcinek i piękna gra! Serdecznie dziękuję 💚
Z wzorców przekazanych przez ważne osoby w dzieciństwie. Rodziców, dziadków, babcie...
Ta "udręczona pani domu" wieloma obowiazkami to jak dla mnie symbol tych wszystkich, którzy sa w roli ofiary ( nie obawiam sie tak ich nazwać) i nie chcą z niej wychodzić (świadomie lub ze wzgledu na schemat,który nimi kieruje) z uwagi na korzyści jakie z niej czerpią.
Ta gra zawiera tę rolę. W każdej grze występują zamiennie.
To taka gra a propos świąt, jak dla mnie. W moim domu pochodzenia wigilia, to dla dzieci ubieranie choinki, barszcz z uszkami i prezenty. Wszystko inne mogło nie istnieć - jednak nie dla mojej mamy, która padała na nos, ale wszystko musiało być "jak powinno". Przez to, jako dzieci, zawsze mieliśmy poczucie winy, bo nie chcieliśmy jeść nic więcej, niż barszcz z uszkami, a mama tak się narobiła. Przede wszystkim jednak, wszyscy cieszyli się ze świąt, tylko jedna matka była umęczona i mówiła, że nienawidzi świąt. I jak tu się cieszyć z takich świąt będąc dzieckiem?
Rzeczywiście okres świąteczny sprzyja takiemu udręczaniu się. Ale uczucia i ich okazywanie to już nasz wybór.
@@zbigniewrecko4245 Zauważyłam, że gdy przestałam przejmować się "cierpieniem" mojej mamy, gdy zaczęłam żyć "po swojemu", ciesząc się z tego, co przygotowała w razie zaproszenia, to "męki" mojej mamy się skończyły. Fakt, że gdy któryś raz mama zaczęła marudzić, że "musi" gotować obiad, na który nas zaprosiła, stwierdziłam, że nie będziemy więcej przyjmować zaproszeń na obiad. W końcu możemy inaczej spędzać czas razem. Udręczenie i cierpienie sprawdza się tylko wtedy, gdy działa na drugą stronę - bez tego nie ma przed kim grać.
Pozdrawiam serdecznie i bardzo dziękuję za przekazy!
Dzień dobry
Również i ja bardzo często ''gram'' uręczoną, a tak naprawdę po części pozwalam sobie sama na to...
Nie da się nie grać pewnych ról, w które często wchoddzimy bardzo świadomie.
Święta czas spokoju, spotkań z bliskimi... zawsze musi być NAJ a w tym roku będzie po naszemu :) w dużo mniejszym gronie, ale w tym roku niestety na moje życzenie. RODZINA to podstwa, każdej społecznej relacji to nasz kapitał, nasza ostoja, nasze wszystko. Jestem chora na społeczne zmęczenie, wszędzie mnie zdecydowanie ZA DUŻO.
Szczęśliwa rodzina to i my w niej szczęśliwi.
Dzieki za scenkę. Prosze o scenkę dzielenia obowiazkow partnerskich. U mnie ja arednio lubie gotowa i partner rowniez lubie mniec posprzątane ale bez przesady a druga atrona tego tez nie za bardzo lubi i na rozmowe o podziale tylko słyszę no trzeba pomyslec. Jakbyscie mogli odegrac taka acenke bede wdzięczna ❤
U mnie moja mama przemawia głosem swoich sióstr o tym jaka jest udręczona. Poprosilam ja żeby zajęła się moimi psami, zgodziła się, lubi je (przynajmniej tak mówi). I kilka razy już od nie słyszałam jak to ciocia Halina czy ciocia Stasia (jej siostry) mówiły jej: jak ci się tak chce, ja to bym na twoim miejscu w życiu się nie zajęła psami. To jest w ogóle dla mnie level hard manipulacji I wywoływania poczucia winy. To że te siostry jej to mówią to jedno, ale po tym filmiku z Panią i Panem Zbyszkiem zapytam ja jak kolejny raz mi to powie, że dlaczego ona mi o tym mówi. Jestem pewna że powie: nie wiem 😢
Ciekawe jest co się stanie. Warto zmieniać swoje dotychczasowe reakcje takimi pytaniami.
Moja mama na takie pytanie odpowiada: "No a komu mam powiedzieć???"
@dominikap. A tak, to też jest możliwa odpowiedź i dobrze mi znana. Zobaczę co powie 👍
Myślę, że wielu księży gra udręczonych. To tak odnośnie płci męskiej. Sam tak grałem
o tak to prawda !
Czy to możliwe że jestem "udręczona" w pracy, a nie w domu? Bo słuchając tej rozmowy doszłam do takiego wniosku.
Tak to bardzo możliwe !
❤ Interesuje mnie gra (jeśli wydarza się to w taki sposób) Męczennika/Męczennicy Praktyk Religijnych. Na zewnątrz widzimy osobę, która spełniając różne role społeczne, prowadzi jednocześnie monastyczny rytm życia duchowego. Każdego dnia odmawia różne modlitwy, jakie sama sobie narzuciła. Być może odgrywa "Zbawcę/Mesjasza" wobec swoich bliskich i całego świata? Kiedy zaś chcesz usiąść w JEJ ławce, to się nie przesunie, gdyż właśnie wypełnia swoją misję, a ty jej przeszkadzasz. ; )
Pytania: Z kim on/ona gra? Czy jest to gra oparta na przemocy i wymuszaniu czegoś na Bogu? Jaki jest tam konflikt? Skąd pochodzi myślenie, że na przychylność, Łaskę, Miłość Bożą trzeba sobie zasłużyć? Dlaczego te uczynki są tak ważne? Czego potrzebują wewnętrzne dzieci w ciele Męczennika/Męczennicy? Czy to jest o zasługiwaniu na miłość rodzica, który "za dobro wynagradzał, a za zło karał"?
Z wdzięcznością 😊
AT bezpośrednio nie definiuje relacji duchowych i religijnych. W kontekście gier też nie ma wskazówek o źródła relacji z Bogiem. Każda gra ma opcje, możemy odgrywać się w różnych kontekstach. A opisany przypadek czerpie również z rodzaju udręczenia.
świetnie przedstawione umęczenie obustronne, " pionek" nie taki pionek, umęczył tak samo🙉😉
To prawda 🙃
A wystarczy doceniać drugą osobę za to co robi, wówczas skrzydła rosną.
Tak. Tylko potrzebne jest jeszcze przyjmowanie docenienia 😊
Moja teściowa w to gra. Bardzo to trudne dla nas- rodziny… ja się uczę chronić, odchodzę gdy ona gra (zawsze jest nas więcej a ja znajduje pretekst). Mnie to wyczerpuje. Proponowałam pomoc, ale z Waszych rozmów dowiedziałam sie,że wtedy wchodzę w grę. Przestałam i czuje się lepiej. Jednak spotkanie świąteczne przeraża, bo będzie powtórka na pewno. 😅 zauważyłam jednak coś jeszcze. Teściowie nie reagują gdy ja powiem o moim zmęczeniu i potrzebie pomocy (mam czworo dzieci i pomoc rodzinny jest cenna). Oni są na to głusi. Myślę o tym,że dla nich to tak oczywiste, że nie rozumieją,że ja właśnie chce pomocy konkretnej. Dla nich kobieta ma właśnie być udręczona? Możliwe, że tak widzą świat?
A moze za malo wdziecznosci przy tym wigilijnym stole,moze byloby lepiej dziekowac niz oceniac,moze byloby lepiej pochwalic niz krytykowac .A moze gdyby czlowiek uswiadomil sobie co takiego sie wlasie wydarza w ten wieczor,to moze nie byloby az takiego skupienia co na stole,co pod choinka i jaka ta choinka.A moze lepiej skupic sie na swoim sercu ,czy tam jest czysto i posprzatane czy tam jest to czyste miejsce dla Tego co tego miejsca potrzebuje bo sie Rodzi.
Na pewno lepiej tę wdzięczność umieć dawać i przyjmować.
Dobry wieczór, myślę że udręczona powstaje również gdy w związku nie ma współpracy poczucia bezpieczeństwa jeśli słyszy od pionka,że przecież nic się nie stało że dzieci poszły spać bez kolacji , nie dostały antybiotyku albo w zimę poszły do szkoły bez kurtek tylko czy to jest z jej strony gra? Czy bierze ter worek z kamieniami bo nie może liczyć na pionka Czy pionek to pionek?
Też mi to pytanie przyszlo do glowy. Mam wrażenie, że gra zaczyna się już na poziomie doboru partnera. Ja na pewno właśnie tak wybrałam, nie z premedytacją, ale podswiadomie....o ile łatwiej tak ciągnąć grę dalej, jeszcze można zrzucić na kogoś winę... nie podoba mi się to.odkrycie. łatwiej bylo mówicć, że jego wina..że ja musze, że nie mam wyboru.. ale już wiem, że to nieprawda
Zrob liste czego oczekujesz i podaruj jako prezent w pieknym opakowaniu.
Tak, zgadzam się, postawa udręczonej tworzy się głównie z powodu opresji ze strony rodziców, partnera, pracodawców i innych a nie robienia na złość dobrym ludziom.
No właśnie. Część męczennic jest nimi, bo osoby wokół tak się zajmują " dziećmi w sobie" i innymi rzeczami, że rzeczy do zrobienia zostają niezrobione, zawalone lub zrobi je " męczennica". Albo celowo robią je tak beznadziejnie i tak byle jak, żeby na przyszlość nikt ich już nie prosił. Czasem też "wyją" już na samą prośbę, żeby coś zrobili. Męczennica albo więc to zrobi albo jest niezrobione/zawalone itp.
Starszy, schorowany rodzic czasem tak też mówi, bo liczy na to, że ktoś z dorosłych już dzieci pomoże w ciężkich pracach. A dzieci w dużej cześci nie są zainteresowane pomocą a jedyna rada...po co to robisz??? Po co? Żeby żyć godnie i czysto. Raz czy dwa razy do roku umycie okien to takie fanaberie?
@@BogusawaPodoba Bardzo dobrze powiedziane, dziękuję bardzo !
A czy pionek jest zawsze tylko " pionkiem"? Czy może też próbować wpychać drugą stronę w udręczoną bo np taki schemat wyniósł z domu i tak jest wygodnie ( no bo przecież udręczona ponarzeka ale koniec końców zrobi sama)?
myślę że tak może być - pytanie czy wtedy jest pionkiem?
Jakiś schemat wyniósł na pewno. Komplementarny do tej gry. Inaczej by nie grał. To może być na przykład słowne: odpuść sobie ale niewerbalne przyzwalanie na udrękę.
Naprawdę jest się zmęczona.😮 bolą plecy nogi .albo o..ać i zostawić ale tu znajdzie się w nieporządku szybko całe mieszkanie.
Świat się nie skończy i nie zawali 😉
Bałagan, gdy poleży dłużej, ma to do siebie, że sprząta się go tylko raz, a nie dwa czy trzy
Taktyczny like żeby odsłuchać później 😂
Tak, proszę Państwa mój mąż gra w tę grę,ja już to rozpoznaję i już nie udowadnia, że przecież ja też...Ale staram się go doceniać.Jesteśmy w małżeństwie 48 lat😢
Zmienić możemy tylko swoją odpowiedź.
Dobry temat, dobry wykład 👍
W latach 60 tych, we Wrocławiu, na ulicy Świdnickiej mieszkała rodzina w tej samej klatce co my. Ojciec lekarz, matka chyba była właśnie tą przysłowiową gospodynią domową i do tego martyrologiem. Mieli dwoje dzieci mniej więcej w moim wieku. Zaprzyjaźniłam się z ich córką. Bardzo ją lubiałam. Kiedyś przyszła po mnie, bo jej mama spodziewała siẹ księdza i potrzebna była pomoc. To był pierwszy raz jak weszłam do ich domu. Zauważyłam, że było MEGAczysto i "porządnie". Okazało się, że trzeba było pomóc (na kolanach) w wydłubywaniu zanieczyszczeń głęboko siedzących we włosiu dywana, i których inaczej nie dało się usunąć -- niestety nie było pincety 😂 Cała procedura i patos, który temu towarzyszył wydał mi się bardzo dziwny i trochę absurdalny - do tej pory to pamiętam. Tak więc, można wykorzystać, pod nieobecność męża, taki mały nieletni "supporcik team", żeby potem móc zgrywać martyrologa przed tym, do kogo jest to skierowane...No zobacz, to ja to WSZYSTKO(😉) robię dla ciebie, kochanie.
Zapamiętam tę opowieść jako przykład. Dziękuję ☺️
Akurat znam parę, gdzie on - lekarz nie pozwolił żonie pracować, bo tylko ona może najlepiej sprzątać
@@basia2813 sprzątanie cliniczne dla Pana Doktora 😉
@zbigniewrecko4245 🙂👍
Ciekawe jest to jak komplikujemy sobie życie wchodzac w te wszystkie narzucone nam role.
Tracimy kontakt rzeczywistością i zachowujemy się nie asertywnie i toksycznie poto aby dostać zainteresowanie bo większość ludzi w naszym życiu nas nie widzi i tak naprawdę nie zna.Inaczej nieusielibysmy grać w toksyczne relacjie aby dostać coś od innych. Dobrze jest widzieć siebie i swoje potrzeby beż toksycznych gier.
Jaka to gra, kiedy jeden z partnerów zupełnie nie reaguje na nadmierne obciążenie drugiego partnera. Lekceważy go, krytykuje, wypiera, a w momencie otwartych konfrontacji odpowiada, że partner sam robi z siebie ofiarę.
Może to być jakaś opcja udręczonej,bo jednak poza wszystkim, to jedna strona sama w to wchodzi. Nikt nas nie może zmusić dopóki sami na to nie pozwolimy jakimś sposobem.
❤ 😊
Wydaje mi się że Udręczona na ewentualną krytykę odpowiedziałaby, 'to ja się tak poświęcam, a ty jeszcze się czepiasz...'🤔
wydaje mi się, że jednak nie - bo wtedy nie mogłaby być udręczona i podniosłaby głowę :)
@@agnieszka.kozak.ak75dziękuję za odpowiedź 💚
Znam mnóstwo kobiet, które wręcz uwielbiają czuć się zagonione, wiecznie zajęte, majace na głowie sto tysięcy obowiązków. Same je sobie dokładają i narzekają, że na nic nie mają czasu. Gdy jest dzień gdy tych obowiązków jest niedużo, to same wymyślają cokolwiek aby ciągle być zajętymi. Najciekawsze, że nikt tego od nich nie wymaga, one po prostu uważają, że odpoczynek to coś złego, że kobieta musi cały czas coś robić choćby to było kompletnie bez sensu. Jedna z koleżanek wręcz mi powiedziała, że jak nic nie robi to dostaje depresji. Dla mnie nadaje się to na psychoterapię, bo to chore po prostu. Mam może 2 - 3 znajome/ koleżanki, które tak nie postępują, a cała reszta pędzi przed siebie jak na wyścigach, wiecznie w pośpiechu, wiecznie nie mają czasu, ciągle opowiadają ile to zrobiły i 8le jeszcze mają do zrobienia. I tak na moje oko cieszą się z tego bycia męczennicą nie mającą ani chwili dla siebie. Wkurza mnie to i irytuje, i kompletnie tego nie rozumiem. Bo wszystkie jesteśmy po 50tce, mamy odchowane dzieci, najmłodsze na studiach; mnie zajęć bardzo mocno ubyło a im chyba przybyło jakimś cudem 😏. Nigdy nie byłam z tych, które wyszukują sobie jakiekolwiek zajęcia bo nie potrafią pobyć samej ze sobą. Wręcz odwrotnie - jestem introwertyczką i uwielbiam odpoczynek we własnym towarzystwie. Nigdy się nie nudzę. Lubię sobie odpoczywać po pracy i miło spędzać czas, nie tylko samej, także z ludźmi. Gdy wracam z pracy, robię obiad, zjem i ... mam czas dla siebie 😊. Współczuję wszystkim zagonionym kobietom, jednak obserwując je widzę, że są takie zagonione bardzo często na własne życzenie.
❤❤❤
Pani Agnieszko, tak, było widać, że nie chce Pani oddać udręczonej w tej scenie. Ja akurat mam inne "wiano" po rodzicach 😉 Znam parę kobiet wokół udręczonych.
Mam pytanie, czy to jest ta sama gra, jeśli człowiek narzeka na swoje zdrowie, czy trudną sytuację rodzinną, ale nie robi nic by to zmienić, poprawić. Nawet nie próbuje. Ja tak to widzę. Bo czuję, że to jest podobne. Dziękuję i pozdrawiam.
to jest gra w ofiarę - trójkąt dramatyczny
Podobnie jak w drewnianej nodze. Mówiliśmy o tej grze.
@@agnieszka.kozak.ak75 Pani Agnieszko, bardzo dziękuję za odpowiedź.
@@zbigniewrecko4245Panie Zbyszku, bardzo dziękuję za odpowiedź. Pozdrawiam.
Oj, to o mnie matka Polka, na wszystkich frontach, musi.
zmienisz to?
Nie musisz dzisiaj przed północą prasować moje koszule. Jesteś bardzo zmeczona, wyspij się. Jutro to zrobisz!😂
😂👍
Z łaskawością 🙈😂
Zagrajcie jeszcze rozmowe z młodymi.jak ich wciągli byście do obowiązków domowych 😅
Jakoś bez gry i wprost 😉