Dziękuję za tę ciekawą rozmowę, przeprowadzoną w znakomitym, spokojnym tępie :) A że mnie kusi to wspomnę, że istnieje również jeden rodzaj prawdy, o której akurat nie wspominaliście (aczkolwiek jestem pewna, że wiele razy o niej myśleliście). Prawda ciała. Prawda zarówno subiektywna, jak i obiektywna. Prawda, która rodzi się w głębokich partiach naszego mózgu, na podstawie milionów mini-informacji z każdej komórki naszego ciała i poza naszą świadomością jest skrupulatnie analizowana. Następnie jest przez mózg wysyłana do naszej świadomości, ale tylko jeśli mieliśmy wcześniej dobre warunki do rozwoju i nauczyliśmy się odczuwać to, co się z nami dzieje. Antoni Damasio pisał wielokrotnie, że emocje nie są tym samym, co uczucia. Nasz mózg zatem może wyprodukować jakąś emocję, która ma nam służyć, ale to czy ją odczujemy, uświadomimy sobie, nazwiemy - to już inna historia. Ale tak czy inaczej - ta emocja tam jest i jest prawdą naszego ciała, która realnie istnieje, mimo że właściwie świat naokoło częstokroć próbuje jej zaprzeczyć, lub ją wypaczyć. I teraz szereg pytań - czym jest myślenie krytyczne wobec prawd płynących z naszego ciała? Jaki mógłby być jego przebieg, aby móc taką prawdę uszanować, ale odnieść się do niej w dojrzały sposób? Co powoduje, że czasami przestajemy tę prawdę słyszeć? Pozdrowienia wieczorne!
Joanna, piękny wpis! Dzięki :) Ciało prawdę Ci powie. A odpowiadając na Twoje pytanie: może myślenie krytyczne wobec ciała zakłada, że zawsze możemy się doskonalić tutaj, a świadomość ciała nigdy nie jest pełna, zawsze możemy dotrzeć głębiej - i to jest piękne?
Dziękuję za tę ciekawą rozmowę, przeprowadzoną w znakomitym, spokojnym tępie :) A że mnie kusi to wspomnę, że istnieje również jeden rodzaj prawdy, o której akurat nie wspominaliście (aczkolwiek jestem pewna, że wiele razy o niej myśleliście). Prawda ciała. Prawda zarówno subiektywna, jak i obiektywna. Prawda, która rodzi się w głębokich partiach naszego mózgu, na podstawie milionów mini-informacji z każdej komórki naszego ciała i poza naszą świadomością jest skrupulatnie analizowana. Następnie jest przez mózg wysyłana do naszej świadomości, ale tylko jeśli mieliśmy wcześniej dobre warunki do rozwoju i nauczyliśmy się odczuwać to, co się z nami dzieje. Antoni Damasio pisał wielokrotnie, że emocje nie są tym samym, co uczucia. Nasz mózg zatem może wyprodukować jakąś emocję, która ma nam służyć, ale to czy ją odczujemy, uświadomimy sobie, nazwiemy - to już inna historia. Ale tak czy inaczej - ta emocja tam jest i jest prawdą naszego ciała, która realnie istnieje, mimo że właściwie świat naokoło częstokroć próbuje jej zaprzeczyć, lub ją wypaczyć. I teraz szereg pytań - czym jest myślenie krytyczne wobec prawd płynących z naszego ciała? Jaki mógłby być jego przebieg, aby móc taką prawdę uszanować, ale odnieść się do niej w dojrzały sposób? Co powoduje, że czasami przestajemy tę prawdę słyszeć? Pozdrowienia wieczorne!
Joanna, piękny wpis! Dzięki :) Ciało prawdę Ci powie. A odpowiadając na Twoje pytanie: może myślenie krytyczne wobec ciała zakłada, że zawsze możemy się doskonalić tutaj, a świadomość ciała nigdy nie jest pełna, zawsze możemy dotrzeć głębiej - i to jest piękne?