'o rammariello, maria nazionale

Véngo cuperte 'e raso
p' 'o lietto 'e sposa.
Pavate a tanto ô mese,
facite spese"
Jéva vennenno casa pe casa,
'o sapevano 'a guagliunciello,
'o chiammavano 'o rammariello1.
E deva 'a voce: "Chi vo' fà spese?"
E accattavano 'e ffigliulelle
ca s'avevan' 'a mmaretà
Deva 'a voce 'stu rammariello
ca penzava sulo a cantà.
Era ancora giuvinuttiello,
chella fine nun ll'êv' 'a fà.
E capitaje 'ncopp'a 'na casa,
lla ce steva 'na figliulella
ch'era 'o sole tant'era bella.
Isso dicette: "Si vuó fà spese,
cca sta 'o core d' 'o rammariello,
teccatillo, t' 'o puó piglià".
Tengo 'a cuperta 'e raso
p' 'o lietto 'e sposa.
Mme piglio a tanto ô mese,
'na bella casa".
Dint'ô core d' 'o rammariello
già cantava 'a felicità,
già vedeva 'sta nénna bella,
dint'â cchiesa, pe ghì a spusà.
a va' sapenno, 'sta nénna bella,
ca dint'a ll'uocchie teneva 'o cielo
e teneva 'na vocca 'e mèle,
s'era scurdata 'e 'nu 'nnammurato
ca dint'ô core teneva 'o ffèle
e giurava 'e se vendicà.
"Véngo cuperte 'e raso
p' 'o lietto 'e sposa".
S'arretirava â casa
'mbriaco 'e vase.
E cantava 'stu rammariello,
nun puteva maje 'mmagginà
ca 'o curtiello d' 'a marennella
lle serveva pe se salvà.
"Véngo cuperte 'e raso
p' 'o lietto 'e sposa".
Mo cchiù nun ll'hanno 'ntiso
casa pe casa.
Chistu povero rammariello
ca penzava sulo a cantá,
mo sta 'nchiuso dint'ê ccancelle,
chella fine nun ll'êv' 'a fà.