Ik werd vaak verdrietig van dit boek. Maar ook vaak ontroerd. En machteloos. Hoe dan ook vind ik het een prachtig boek. Heel intens en ik kan me voorstellen dat het voor sommigen teveel is.
Ik heb de eerste 400 paginas gelezen maar ben dan uiteindelijk toch afgehaakt. Het is gek hoe jij zo fantastisch kan verwoorden hoe ik over het boek denk, zonder dat ik zelf deze beschrijving zou kunnen produceren. Het lag er voor mij allemaal iets te dik op. De eerste aantal honderd paginas gingen er door als een sneltrein, heb dankzij dit boek ook 'white noise' van don Delilo gelezen wat wel echt een fantastisch boek is, maar de ellende waarin jude baadde vergrootte net de afstand tussen mij en het boek. Het is misschien een beetje oppervlakkig maar de academische fragmenten en belevenis spraken mij ook aan. Goed, ik ga mijn comment afronden want ik zie dat ik weinig coherente zinnen heb geschreven wat waarschijnlijk te wijten is aan de corona-examensleur waar ik me nu al enkele maanden in bevind. Het ga je goed!
Ben je zo dankbaar voor jouw verwoording van dit eigenlijk ellendige boek. Steeds redenen om te hopen maar de schrijver heeft bijna iets sadistisch. Toen ik het uit had gunde ik ik het niet een plaats te krijgen in mijn boekenkast. Het moest WEG. En naar de kringloop. Beter nog een sticker voorop plakken : " pas op , je wordt beroerd van dit boek."
Ja ik heb exact hetzelfde...ik lees nooit recensies, zeker niet achteraf. Maar ik moest weten wat anderen van dit boek vonden. Erg goed geschreven, maar onwijs langdradig. En wat een pak ellende zeg...Ik was zo blij dat ik het eindelijk uit had. 2 maanden deed ik erover en mijn zin om te lezen was gewoon weg...Nu ga ik voortaan eerst lezen wat anderen van bepaalde boeken vinden ... bedankt voor je recensie!
Ik hou van dit boek .ik lees het per deel...zeg maar en leg m dan weg...maar veel emoties....soms te veel daarom lees ik het niet in een keer..vandaag boek weer opgepakt...na een paar maanden...met dr aantekeningen die ik heb gemaakt weet ik nog veel en anders lees ik mijn aantekeningen...het is een boek die gehaat en bewonderd wordt en dat zijn de beste boeken vind ik....ik hou van het boek..
Floris, ik ben het toneelstuk van Een klein leven geweest. Toen ik thuis kwam was ik verward en van mijn stoel af geslagen. Zo doende kon ik niet gelijk slapen en schreef ik het volgende op de site van Internationaal theater Amsterdam. 2019-04-20 02:32 // Woorden schieten te kort voor dit toneelstuk. Zo intens! Voor elke speler in welke rol dan ook, zal deze gespeelde gruwelijkheid een hel zijn, elke keer weer. Ik zat genageld in mijn stoel van angst, woede, ongeloof maar ook van de warme liefde die gegeven werd. Wat zal Hanya Yanagihara trost zijn om haar boek, zo vertaald te zien naar toneel. Iedereen bedankt voor deze “mooie” avond waar nog lang over na gepraat zal gaan worden.
Dag Floris Bedankt om onze aanrader te lezen. Sorry dat je je er zo slecht door voelde. Het is interessant om te zien hoe anders de meningen over dit boek zijn. We zijn het er wel met je over eens dat de hoeveelheid miserie wat overdreven overkomt en we weten zelf niet zo goed waarom we dit boek zo goed vonden. Een jaar na het boek uitgelezen te hebben, is ons vooral de menselijkheid en de goedheid van enkele van de andere personages (in het bijzonder Willem) bijgebleven, die ondanks alles Jude bleven bijstaan. We herkennen het gevoel dat jij beschrijft met de vraag 'hoeveel ellende kan iemand meemaken?', maar dat is niet wat bij ons is blijven hangen. Groeten, Manuel en Jan
Ha Manuel en Jan, Geen zorgen. Nu twee dagen later ben ik weer helemaal hersteld. Ongelofelijk wel hoe een boek je van de wijs kan brengen. Wat dat betreft is het zéér krachtig. Over de menselijkheid en goedheid: vooral Willem sprong er bovenuit inderdaad. Ook al hoe hij met zijn broer omging. Toch dacht ik ook voortdurend, door telkens niet door te vragen neem je de ander niet werkelijk serieus. Hoe Willem, Harold en Andy met Jude omgingen was te gemakkelijk. Telkens liepen ze weg voor de korte termijn confrontatie, die wel nodig zou zijn wil er iets van mogelijke heling of verdieping ontstaan in de lange termijn. Is dat liefde, of lafheid? Is liefde juist niet wel die allermoeilijkste gesprekken voeren? Groeten, Floris
Hoe beviel de schrijfstijl je? Zelf kwam ik niet verder dan vijf of wat bladzijden; de schrijfstijl en de zinsconstructies hielden me steeds op een afstand en verveelde men. Dat had ik al bij de eerste paar regels. Ik gaf een exemplaar aan mijn moeder cadeau en zij vond het boek ontzettend meeslepend. Maar dat zal wel eerder aan het onderwerp liggen. Misschien moet ik het ooit eens opnieuw proberen, en had ik toen gewoon even een (lees)dip; dat gebeurt erg vaak. Maar ah, het is niet voor meteen. Leuk dat je Flaubert leest. Zelf wil ik tijdens de zomervakantie 'Madame Bovary' herlezen; ik vond het een beetje saai en verwarrend de eerste keer dat ik het las (net als bij de Russen), maar het is een titel dat zich steeds weer aan me opdringt.
Tja... Maarten 't Hart noemde het geschreven met een dweil in plaats van een pen en daar kan ik wel mee instemmen. Ik ben meer van een minimalistische stijl. Dit kauwde alles uit en uit en liet weinig aan de verbeelding over. Dat gold al helemaal voor de talloze interne monologen. Dat neemt niet weg dat het boek wel werkt, als in het deed echt iets met me als lezer. Vreemd. Ik heb echt nog nooit zo'n kater gehad van het lezen. Ah, Madam Bovary vond ik fabuleus (net als de Russen). Over prachtige zinnen gesproken.
SPOILERS voor diegene die dit boek nog niet gelezen hebben. Ik heb het boek gisteren uitgelezen, zo ben ik ook bij dit filmpje terecht gekomen. Het boek en de personages spelen nog steeds in mijn hoofd, het boek heeft me geraakt. Maar ik ben er nog niet uit of dat nou komt doordat het zo'n goed boek is of doordat ik de vrachtlading aan verschrikkelijke dingen die Jude zijn overkomen moet verwerken. Sommige aspecten vond ik mooi, ik hield van de vriendschappen in het boek en van het personage van JB met z'n mankementen. Het dilemma van de vrienden van dat ze aan de ene kant Jude willen pushen om zijn verleden te onthullen zodat hij beter geholpen kan worden maar dat ze hierin ook niet te ver willen gaan omdat hij zich dan helemaal afsluit vond ik ook mooi. Maar er waren ook dingen waar ik me aan stoorde, ik vond het onrealistisch dat Willem en Jude een relatie kregen (al gunde ik dat Jude ook wel weer) en ook dat Jude ondanks al zijn problemen top-advocaat was en bleef. De misère was wel heel veel, en toen kwam op het laatst ook nog dat autongeluk.. Ik weet het niet.
Ha, herkenbaar. Ik bedacht gisteren dit: het is alsof de auteur als kwade demon boven het boek hangt en alle poppetjes dat laat overkomen wat je als lezer het meeste gaat raken. Deus ex machina tot de max.
Ik werd vaak verdrietig van dit boek. Maar ook vaak ontroerd. En machteloos. Hoe dan ook vind ik het een prachtig boek. Heel intens en ik kan me voorstellen dat het voor sommigen teveel is.
Ik heb de eerste 400 paginas gelezen maar ben dan uiteindelijk toch afgehaakt. Het is gek hoe jij zo fantastisch kan verwoorden hoe ik over het boek denk, zonder dat ik zelf deze beschrijving zou kunnen produceren. Het lag er voor mij allemaal iets te dik op. De eerste aantal honderd paginas gingen er door als een sneltrein, heb dankzij dit boek ook 'white noise' van don Delilo gelezen wat wel echt een fantastisch boek is, maar de ellende waarin jude baadde vergrootte net de afstand tussen mij en het boek. Het is misschien een beetje oppervlakkig maar de academische fragmenten en belevenis spraken mij ook aan. Goed, ik ga mijn comment afronden want ik zie dat ik weinig coherente zinnen heb geschreven wat waarschijnlijk te wijten is aan de corona-examensleur waar ik me nu al enkele maanden in bevind. Het ga je goed!
Ben je zo dankbaar voor jouw verwoording van dit eigenlijk ellendige boek. Steeds redenen om te hopen maar de schrijver heeft bijna iets sadistisch. Toen ik het uit had gunde ik ik het niet een plaats te krijgen in mijn boekenkast. Het moest WEG. En naar de kringloop. Beter nog een sticker voorop plakken : " pas op , je wordt beroerd van dit boek."
Ja ik heb exact hetzelfde...ik lees nooit recensies, zeker niet achteraf. Maar ik moest weten wat anderen van dit boek vonden. Erg goed geschreven, maar onwijs langdradig. En wat een pak ellende zeg...Ik was zo blij dat ik het eindelijk uit had. 2 maanden deed ik erover en mijn zin om te lezen was gewoon weg...Nu ga ik voortaan eerst lezen wat anderen van bepaalde boeken vinden ...
bedankt voor je recensie!
Ik snap je helemaal. Iedere keer dat ik weer aan dit boek denk overvalt een vreemd gevoel me. Dat ik mezelf dit heb aangedaan...
Graag gedaan!
Ik hou van dit boek .ik lees het per deel...zeg maar en leg m dan weg...maar veel emoties....soms te veel daarom lees ik het niet in een keer..vandaag boek weer opgepakt...na een paar maanden...met dr aantekeningen die ik heb gemaakt weet ik nog veel en anders lees ik mijn aantekeningen...het is een boek die gehaat en bewonderd wordt en dat zijn de beste boeken vind ik....ik hou van het boek..
Floris, ik ben het toneelstuk van Een klein leven geweest. Toen ik thuis kwam was ik verward en van mijn stoel af geslagen. Zo doende kon ik niet gelijk slapen en schreef ik het volgende op de site van Internationaal theater Amsterdam.
2019-04-20 02:32 // Woorden schieten te kort voor dit toneelstuk. Zo intens! Voor elke speler in welke rol dan ook, zal deze gespeelde gruwelijkheid een hel zijn, elke keer weer. Ik zat genageld in mijn stoel van angst, woede, ongeloof maar ook van de warme liefde die gegeven werd. Wat zal Hanya Yanagihara trost zijn om haar boek, zo vertaald te zien naar toneel. Iedereen bedankt voor deze “mooie” avond waar nog lang over na gepraat zal gaan worden.
Dank, dank. Je maakt me wel erg nieuwsgierig. Maar eens kijken of ze ook naar Rotterdam komen!
Floris van der Pol nee helaas alleen in Amsterdam en pas weer in 2020. Maar het wachten waard
Dag Floris
Bedankt om onze aanrader te lezen. Sorry dat je je er zo slecht door voelde. Het is interessant om te zien hoe anders de meningen over dit boek zijn. We zijn het er wel met je over eens dat de hoeveelheid miserie wat overdreven overkomt en we weten zelf niet zo goed waarom we dit boek zo goed vonden. Een jaar na het boek uitgelezen te hebben, is ons vooral de menselijkheid en de goedheid van enkele van de andere personages (in het bijzonder Willem) bijgebleven, die ondanks alles Jude bleven bijstaan. We herkennen het gevoel dat jij beschrijft met de vraag 'hoeveel ellende kan iemand meemaken?', maar dat is niet wat bij ons is blijven hangen.
Groeten,
Manuel en Jan
Ha Manuel en Jan,
Geen zorgen. Nu twee dagen later ben ik weer helemaal hersteld. Ongelofelijk wel hoe een boek je van de wijs kan brengen. Wat dat betreft is het zéér krachtig.
Over de menselijkheid en goedheid: vooral Willem sprong er bovenuit inderdaad. Ook al hoe hij met zijn broer omging. Toch dacht ik ook voortdurend, door telkens niet door te vragen neem je de ander niet werkelijk serieus. Hoe Willem, Harold en Andy met Jude omgingen was te gemakkelijk. Telkens liepen ze weg voor de korte termijn confrontatie, die wel nodig zou zijn wil er iets van mogelijke heling of verdieping ontstaan in de lange termijn. Is dat liefde, of lafheid? Is liefde juist niet wel die allermoeilijkste gesprekken voeren?
Groeten,
Floris
Hoe beviel de schrijfstijl je? Zelf kwam ik niet verder dan vijf of wat bladzijden; de schrijfstijl en de zinsconstructies hielden me steeds op een afstand en verveelde men. Dat had ik al bij de eerste paar regels. Ik gaf een exemplaar aan mijn moeder cadeau en zij vond het boek ontzettend meeslepend. Maar dat zal wel eerder aan het onderwerp liggen. Misschien moet ik het ooit eens opnieuw proberen, en had ik toen gewoon even een (lees)dip; dat gebeurt erg vaak. Maar ah, het is niet voor meteen.
Leuk dat je Flaubert leest. Zelf wil ik tijdens de zomervakantie 'Madame Bovary' herlezen; ik vond het een beetje saai en verwarrend de eerste keer dat ik het las (net als bij de Russen), maar het is een titel dat zich steeds weer aan me opdringt.
Tja... Maarten 't Hart noemde het geschreven met een dweil in plaats van een pen en daar kan ik wel mee instemmen. Ik ben meer van een minimalistische stijl. Dit kauwde alles uit en uit en liet weinig aan de verbeelding over. Dat gold al helemaal voor de talloze interne monologen.
Dat neemt niet weg dat het boek wel werkt, als in het deed echt iets met me als lezer. Vreemd. Ik heb echt nog nooit zo'n kater gehad van het lezen.
Ah, Madam Bovary vond ik fabuleus (net als de Russen). Over prachtige zinnen gesproken.
SPOILERS voor diegene die dit boek nog niet gelezen hebben.
Ik heb het boek gisteren uitgelezen, zo ben ik ook bij dit filmpje terecht gekomen. Het boek en de personages spelen nog steeds in mijn hoofd, het boek heeft me geraakt. Maar ik ben er nog niet uit of dat nou komt doordat het zo'n goed boek is of doordat ik de vrachtlading aan verschrikkelijke dingen die Jude zijn overkomen moet verwerken.
Sommige aspecten vond ik mooi, ik hield van de vriendschappen in het boek en van het personage van JB met z'n mankementen. Het dilemma van de vrienden van dat ze aan de ene kant Jude willen pushen om zijn verleden te onthullen zodat hij beter geholpen kan worden maar dat ze hierin ook niet te ver willen gaan omdat hij zich dan helemaal afsluit vond ik ook mooi.
Maar er waren ook dingen waar ik me aan stoorde, ik vond het onrealistisch dat Willem en Jude een relatie kregen (al gunde ik dat Jude ook wel weer) en ook dat Jude ondanks al zijn problemen top-advocaat was en bleef. De misère was wel heel veel, en toen kwam op het laatst ook nog dat autongeluk..
Ik weet het niet.
Ha, herkenbaar. Ik bedacht gisteren dit: het is alsof de auteur als kwade demon boven het boek hangt en alle poppetjes dat laat overkomen wat je als lezer het meeste gaat raken. Deus ex machina tot de max.
Can you include English subtitles please?
Hij ligt net klaar voor me bij de bibliotheek xD
Uh... Succes? ;-)
Nou, een gewaarschuwd mens telt voor twee, zullen we maar zeggen.
Of voor drie, in dit geval.
Vorm je eigen mening zou ik zeggen,,boekrecensenten zijn niet heilig he....😇