Marta, powiem Ci, że tym podcastem spuściłaś na mnie taką bombę, że od wczoraj nie mogę dojść do siebie. Jestem w pogłębionej terapii od września i już nieco zajrzałam do mojej piwnicy. Ale to, co powiedziałaś to jest naprawdę pierdolnięcie na maksa. Zmiotłaś mnie z planszy. I uświadomiłaś mi jak silnie sparentyfikowanym byłam dzieckiem. Nie wiem jak to było jak byłam niemowlakiem, ale na pewno od momentu gdy miałam 5 lat i ojciec zlał mnie tak, że zesikałam się z bólu (a moja matka stała obok i NIC nie zrobiła) i od chwili gdy jako 10-letnie dziecko zostałam na 5 lat totalnie porzucona przez rodziców (matka wyjechała do pracy zagranicę, ojciec do innej kobiety) i musiałam też zajmować się o 5 lat młodszym bratem, straciłam totalnie kontakt z bazą. Do tego stopnia, że jak jakiś czas temu te wszystkie poradniki internetowe trąbiły "zadbaj o siebie" to ja serio musiałam wrzucić w przeglądarkę "jak zadbać o siebie". I nie jest to kuźwa wcale śmieszne. Ból z porzucenia jest tak głęboko, tak mocny, tak pierwotny, że czasem brak tchu. Na szczęście mam zajebistą terapeutkę, z którą pomału to wszystko ze mną rozgrzebuje i stopniowo odzyskuję kontakt z samą sobą. Ostatnio doświadczyłam, że stawianie granic jest zajebiste. Że daje mi olbrzymią siłę. Dlatego bardzo potrzebowałabym podcastu o tym, jak ten kontakt z bazą i piwnicą odzyskać, żeby już tak nie przerażało. A najbardziej zapadło mi w pamięć jedno zdanie: że katastrofa już się wydarzyła. Jezus. Bo ja żyję w stanie stałego napięcia, tego momentu, że czekasz, że zaraz za rogiem będzie to najgorsze. A ono już kuźwa było. Kurde, ale jebnięcie ten podcast, BARDZO CI DZIĘKUJĘ
O Marto! O kobieto! O żesz .....! To zamknięcie roku, to otwarcie życia. Najlepsze, co słyszałam od nie wiem kiedy. Ukłony do ziemi dla Ciebie. Z wdzięcznością.
"Tradycyjny polski rozpuszczalnik grozy egzystencjalnej", fenomenalny dobór zwrotów + merytoryczny ładunek w postaci niewiarygodnie przyswajalnej, sprawiają że słucham każdego odcinka z otwartą gębą. Ten konkretny to była petarda. Święta będą lepsze. Dziękuję.
Pani Marto... Sztos! Esencja: "Najgorsze w twoim życiu już się wydarzyło" Wracam do swojego ciała dzięki Pani i temu nagraniu. Odzyskuję nadzieję i zaufanie do sygnałów płynących od niego. Nie wiedziałem że można być odciętym od ciała. Bardzo brakowało mi tego połączenia
Nadużyć nie chcemy pamiętac, to za dużo dla dziecka, stąd mechanizmy obronne. Należę do tych, co żyli w iluzji naiwności i jednorożcow. Proces schodzenia do piwnicy mam od dwóch lat. Jest mi coraz lepiej ze sobą. Nareszcie zauważyłam, że w ogóle jestem i opiekuje się sobą. Ciało upomniało się o wyrównanie. Odcięłam się od toksycznego środowiska i ludzi żerujących na mojej empatii. Wracam do zdrowia z poczuciem nadzieji, zaufania i wdzięczności. Podcast dał mi poczucie ulgi, że ciągłe przewidywanie katastrofy w mojej głowie to fikcja. Szkoda, że tak mądre słowa usłyszałam mając 40 lat....
Tak Pani Marto, pięknie to Pani wyszło, język zrozumiały i dosadny! dziękuję! Mam 48 lat i od kilkunastu lat robię wszystko co możliwe, aby wrócić do ciała, a w wacie szklanej moczyłem się przez przynajmniej 15 w dzieciństwie, więc nie tylko rączka, cały od stóp do głów! używam jednak nadal głowy, wchodzę na wyżyny samowiedzy, ale jak to Pani ujęła, ciało ma to głęboko gdzieś! ...jest chyba jednak nadzieja, której kiedyś mnie pozbawiono, tak rozumiem ten post, jeszcze raz dziękuję!
Pani Marto, wróciłam do ciała. Brak mi słów żeby opisać podróż, która wykonałam i stany , których doświadczam teraz. Ten podkast połączył dużą klamrą mój proces. Dziękuję!
Dziękuję za ten odcinek. Jest podsumowaniem mojego procesu pracy z traumą. Chciałabym odnieść się do etapu „różowe jednorożce”, czyli czasu naiwności. Przeszłam go bardzo intensywnie po odmrożeniu ciała i powrocie do siebie. Czucie wprowadziło mnie w niewyobrażalną euforię, radość. Byłam przez jakiś czas jak dziecko, które nie widzi zagrożeń i do wszystkich się uśmiecha. Zaufanie odnalazłam w wierze. Zawsze fascynowała mnie postać Jezusa. Jest dla mnie wielkim filozofem, umiejętnie i prosto definiującym szczęście i miłość, których poszukiwałam wiele lat. Od wizji obrazu z napisem „Jezu ufam Tobie” do wytworzenia dorosłej, czułej dorosłej, która tuli i wspiera mądrym słowem straumatyzowane dziecko, które wciąż tam jest, tylko doskonale zaopiekowane i przekonane, że nic gorszego już się nie wydarzy.
Grubo. Sponiewierało mnie solidnie. Mimo trwającej wciąż od dwóch lat terapii. Ja jestem fanką Zmierzchów, znam wszystkie. Uwielbiam i rozumiem Pani narrację. Ale musiał dzisiejszy Zmierzch dotknąć bardzo w punkt mojego wnętrza bo moja reakcja samą mnie zaskoczyła. Pięknie dziękuję za Pani pracę włożoną w tę edukację. Głęboka we mnie wdzięczność. Z nadzieją na ciąg dalszy w nadchodzącym 2023 roku. Zmieniła Pani moje życie.
Eh Eh Eh wszystko z grubszaka przepracowane mam, i teraz czuje ze czas na ciało. Sparentyfikowana jestem , na subtelnych poziomach, pato alko, odłączona mama itp… straumatyzowana na różnych etapach, począwszy od straty bliźniaka w brzuchu. I nawet mogłabym sobie żyć w tym odłączeniu ale czuje, ze nie mogę kontenerowac dziecka własnego. Ze jestem odcięta , ze się zajmę ogarnę zaopiekuje, utule, ale nie mogę jej poczuć zibaczyc. To jest to, co mówiłaś , ze nie mizna poczuć milosci. Masek już sporo dopięłam dawno, czuje ze nie jestem do końca taka jaka myślałam, ale nie wiem jaka. Siebie trzeba czuć, to wiem ale nie umiem. W terapii od jakiegoś czasu ale czuje ze nie mogę zejść dalej. A wiedza ogromna jest przekleństwem bo widze co robię własnemu dziecku i macierzyństwo to męka psychiczna (oczywiście 90% gruzu wywaliło począwszy od ciąży - to dopiero było zejście w mrok). Cudowny odcinek, choć wprowadził to drganie „ile jeszcze będę pełzać w tym życiu przy ziemi , odpychając na jakimś podskórnym poziomie swoje dziecko męża ) a kiedy stanę na nogi . Zmęczyłam się nawet pisaniem tej ekshibicjonistycznej autoanalizy . Pozdrawiam wszystkich pielgrzymów do siebie w tym znoju. Każdy ma własna trasę , przydałaby się latarka❤
Wróciłam do domu po świętowaniu z rodziną. Niby było ok, a jakaś taka wróciłam...przybita. Włączyłam sobie Twój odcinek i cały przepłakałam. Dużo odcinki we mnie nadal. Ja sobie na spokojnie później jeszcze raz odslucham. Dziękuję Marta, bardzo dużo wynoszę dzięki Twoim Zmierzchom
Pani Marto jest Pani Wielka! Cały Zmierzch, to mistrzostwo! Od dawna wiedziałam, że jestem dzieckiem, które poddało się parentyfikacji. Mam 48 lat i nadal jestem dzieckiem bohaterem ogarniające całą najbliższą rodzinę, choć od wielu lat próbuję się z tego wymiksować. Oczywiście, że zawodowo jestem pomagaczem, tylko o siebie nie umiem zadbać. Od 10 miesięcy na zwolnieniu lekarskim bo ciało odmówiło współpracy. Mam za sobą kilka terapii i na głowę wszystko wiem ale cholerstwo nie chce działać. W grudniu rozpoczęłam następną terapię, tym razem prywatnie i na jej wstępie oświadczyłem p. terapeutce, że chcę powrotu do ciała i mam wielką nadzieję, że tak będzie. Jest Pani niesamowitym kompendium wiedzy a to w jaki sposób umie Pani przekazać rzeczoną, to mistrzostwo! Jestem wdzięczna, że chciało się Pani stworzyć O ZMIERZCHU 🙏🙏🙏🙏
Kuźwa... To co najgorsze już się wydarzyło! - zapamiętaj Barbaro! Dopiero mając lat ponad 40 zaczęłam widzieć co moje ciało mówi i że muszę ten głos uszanować. Udało mi się zejść do piwnicy. Dużo zrobiłam! Teraz wiem, że moje ciało szybciej reaguje niż mózg. Jak mi endokrynolog na pierwszej wizycie powiedziała, że współczuje mi tego przez co w życiu przeszłam i właśnie dlatego mam bardzo inwazyjną, niszczącą mnie menopauzę- aż usiadłam z wrażenia, bo nic tej kobiecie o sobie nie opowiadałam. Marta dzięki! Zaorałaś mnie tym odcinkiem na max. Dotarłaś do każdego kawałka we mnie, aż zabolało i pojawił się wkurw. Przecież to co najgorsze już było!!!!
Wszystko o mnie...budzę się od roku, przebudzenie przyszło po kryzysie, za który teraz jestem wdzięczna. Wszystko trafia w punkt Pani Marto! Powrót do siebie i odbudowanie kontaktu z sobą, swoim ciałem i emocjami po tych wielu latach to jest długa i bolesna droga, przynajmniej dla mnie. I chyba 'najgorsze już się wydarzylo' muszę sobie gdzieś 'wytatuowac'. Słusznie ktoś napisał że odcinek należałoby odtworzyć przy świątecznym stole, może wtedy cześć z masek by opadla...
@@joannanocon2884 klasyczna terapia i rozwój świadomości i obserwacja siebie: swojego ciała, reakcji. Dawanie sobie pozwolenia na przeżywanie emocji i ciągła obserwacja. Dużo książek, podkastow, jest wiele grup na fb i wiele różnych materiałów. Każdy ma swoją drogę I każdemu co innego pomaga ale jakby cel jest ten sam I efekt podobny...
Marta dziękuję Tobie za dzisiejszy temat. Poznałam Ciebie dzięki mojej córce . Po Twoich warsztatach poznam tak naprawdę na nowo moje dziecko. Na samą myśl o tym mam dreszcze a łzy leją mi się jak z podziurawionej rynny podczas ulewy. WDZIĘCZNOŚĆ dla Ciebie i za Ciebie. Iwona
Pani Marto, bede wdzieczna za odcinek jak odbudować te relacje z ciałem. Jak wrocic do tego, co było kiedyś, zapomniane... I jak rozpoznać starego przyjaciela sprzed lat...
Udało mi się w życiu wiele...osiągnęłam sukcesów i wiele było by do pisania... Ale to ku... wraca jak bumerang ( jesteś do niczego, itp. Wszyscy są świetni, ale nie ty ....) ... Tego krytya z wlasnej glowy trudno wytępić!
Słucham opowieści o sobie. „Wata szklana” w najdawniejszych wspomnieniach z dzieciństwa. Zaczyna mi się wszystko układać. Rozpoznałam fałszywe self. Bez potężnego kryzysu nie byłoby to możliwe. Dziękuję
Co za odcinek!!!Przeszedł mi przez głowę szatański pomysł odsłuchania go przy świątecznym stole...ale narazie tylko w sferze marzeń. Pani Marto ,też życzę równowagi i dzięki za cały 2022🔥
Marto, to, co mówisz , to wszystko jest esencją tego gówna, którym jesteśmy umazani i trudnych, wieloletnich, czasem do śmierci konsekwencjach. Dziękuję. Ja i moja corka tak żyjemy.
Po prostu wymiata Pani każdą swoją audycją! Całkowicie wraca mi nadzieja w ludzkość bo jeśli mamy takich „ Nauczycieli” to na pewno mamy też niesamowitych uczniów Nasz Tipping point w końcu się przechyli 🙏💕🌎
Bardzo dobry przekaz, doświadczyłam tego...A sprzątając mieszkanie swoje, łapie się na tym, że mówię pod nosem- " ale syf"...choć podobno mam jak w pudełku🤔 Długi proces odmrażania ciała... To odcięcie...I to prawda- najgorsze już za Mną, wracam do Siebie👌💖 Doceniam te przekaz, jak prezent świąteczny🎄🎁
Zawsze słucham z uwagą a nadal nie wiem jak wrócić do ciała. Tak mam juz zakorzenione od dzieciństwa że nikogo nie obchodzę, że chyba już nie umiem czuć inaczej...
Jako nastolatka napisalam ma swoich drzwiach “ jest nienormalnie , ale nawet to wydaje sie byc normalne”, dziekuje po wysluchaniu tego odcinka mysle o powrocie na terapie 💗
Pani Marto, przesluchalam jut trzy razy….. Coś niesamowitego ! Jestem pełna szacunku i wdzięczności za przekaz tej wiedzy. Wszystkiego dobrego w 2023❤️
Świetny odcinek, daje do myślenia, otwiera dużo klatek w głowie. Dziękuję bardzo i czekam z niecierpliwością na więcej. Oczywiście sypnę złotem i zachęcam co tego innych słuchaczy :D
Świetny podcast, genialna wypowiedź, jak zawsze- moim zdaniem. Pani wyrażenia potrafią pozwolić czasem nabrać dystansu do siebie i wydarzeń, tuż po ich zrozumieniu. Uwalniające jest, gdy się zrozumie, że człowiek nawet w dorosłości tarza się w tych oparach po "wacie szklanej" i "rozpuszczalniku".
Ja w piwnicy mieszkam. Rozumie o czym pani mówi. Na swój sposób. Nie każda wtyczka musi być włączona,bo można dojść do spięcia. Ai bezpieczniki są często zblokowane. A słowo ciałem się stało.Jest Pani cudowna. Pozdrawiam.
Ten filmik chyba zmieni moje życie. Posłuchalam już raz, a teraz będę słuchać po raz drugi, żeby wszystko zapamiętać i móc pracować nad aspektami które zostały wymienione. Nigdy nie sądziłam, że kontakt z ciałem jest tak ważny i wystarczyło parę razy zagłębić się w nie, by odkryć że mam milion emocji, o których nie zdawałam sobie sprawy
Bardzo, bardzo dziękuję za ten odcinek. Wytłumaczyła mi nim pani kilka moich "szklanych igieł ". To drugi dzisiaj prezent który dał mi fun naprawdę, pomimo tego czym i jakie były wapnienia i przeszłość. Fun po traumie nawet nie sądziłam że to kiedyś napiszę. Fun odetchnięcia w głowie po tym czego się dowiedziałam z pani nagrania z czym jeszcze pracować. Szczęśliwego Nowego Roku i kolejnego sezonu zmierzchow ze 100 tys subskrypcji.
Leżę i kwiczę..jeszcze nie do końca wiem, czy z boleści czy ze szczęścia..na pewno jest tu ogromna wdzięczność do Pani, do Wszecha, że trafiłam na Pani podkasty, a szczególnie ten....wracam do życia..w 50tym jego roku...DZIEKUJĘ!!!!
A ja 65 i rozdziawilam twarz - tak wszystko sie zgadza ze az dziwne - ja dlugo sie zastanawialam co mi sprawia przyjemnosc, co bym chciala…. Nie wiedzialam / dzieki Marta ❤
Kłaniam się kolejny raz.Mowa o wacie szklanej -idealnie wręcz oddała,to czego ująć słowami nie mogłam.No i przywyknięcie do bólu,lub to o czym w onnych nagraniach już było ;Dziecko i przyjęcie tego jakże obciążającego ,że ''ja sobie poradzę'' lub stlumienie i wkładanie do piwnicy-daje mi tak wielki szlak do odkrywania,że może życia mi nie starczy.Lecz ukojenie zdaniem ''Najgorsze już się wydarzyło'' już słyszałam,widziałam kiedyś...to teraz dopiero poczułam to z ulgą i mniejszom presją jaką sobie nakładałam(jednak od wczesnych lat dziecięcych tak miałam dawkowane) .Smacznego śledzika
"Czasem trzeba zejść do piekła wyobraźni, żeby nie trafić tam w rzeczywistości". Dziecko za wszelką cenę stara się o uwagę nieobecnego emocjonalnie rodzica, do tego stopnia, że wykształca iluzję własnej stabilnej osobowości. Do tego stopnia, że w zaćmie przekonania o swojej wyjątkowości, już jako dorosły, jest w stanie kłócić się o interpretację diagnozy własnego stanu zdrowia z lekarzem z 30-letnim doświadczeniem. Najczęściej się tak kręci do 50., albo do pierwszego paraliżu kończyn dolnych, bo mózg łyknie każde kłamstwo o samym sobie, ale ciało się w końcu zatnie. Przy rozbijaniu serii tych luster i spadku do gruzu w piwnicy wybuch atomowy to rzeczywiście mały sik. Jak ktoś kradnie dziecku rower, to jest po. ..m złodziejem, ale jak ktoś kradnie dziecku zaufanie, to skazuje je na próbę przetrwania pod lufami plutonu egzekucyjnego. Dzięki za te kilka mądrych słów; trzymam kciuki za wszystkich słuchaczy.
Jakimś cudem kliknęłam na Panią słuchając czegoś zupełnie innego i myślę sobie, a może tak miało, zobaczymy ... i wbiło mnie totalnie w ścianę. Dziękuję.
Marto, dziękuję za olśniewający podcast. W tym roku chodziło mi po głowie i ciele zagadnienie, jak to rozpoznać właściwie czy jest się sobą czy nie, bo tyle się widzi w ludziach sztuczności, masek i narzucało się pytanie, czemu? Czemu ktoś coś ciągle musi udowadniać, czemu nosimy maski, czemu nie możemy po prostu być tymi stworzeniami, którymi jesteśmy- różnorodnymi, a nie ujednolicającymi się wedle społecznych podań. I zastanawiałam się, czemu boimy się siebie nawzajem, czemu zachowujemy się jak automaty, czemu pierdolimy te wszystkie banały. I ten podcast to jak kropka nad i do moich przemyśleń i poszukiwań tegorocznych jest. Spójrz w lustro popatrz sobie w oczy i zapytaj czy widzisz siebie, połóż się do łóżka, poczuj się, to jesteś ty, popatrz na swoje zdjęcia z dzieciństwa i odpowiedz sobie na pytanie czy to światło i ciemność nadal są w tobie, czy może tylko grasz kogoś posługując się ego, które niegdyś cię wchłonęło. Dobrze dowiedzieć się, że jest się na drodze do domu. Dziękuję.
Świetny odcinek, zaglądam od czasu do czasu i z pewnością po tym posłucham odcinek o stresie. Nie wiem jak to ująć, ale niestety doświadczyłam parentyfikacji w różnych obszarach i po 10 latach bycia na kozetce nadal odkrywam u siebie nowe tematy do opieki mojej własnej. Dzięki za ten odcinek 🙏 Pozdrawiam serdecznie 😊
I analogicznie: Jedynym sposobem w jaki przyszłość może nas zranić, to sprawić abyśmy lękali się tego, co jeszcze się nie wydarzyło... Dlatego Ego (jego strach) żyje tylko w przeszłości i przyszłości. Prawdziwe Ja wolne od lęku tylko tu i teraz
@@agnieszkaniedzwiedz2758 Genialny odcinek, bardzo poszerzył moje horyzonty na temat parentyfikacji i dysocjacji. Robi Pani coś bardzo pozytywnego dla nas zwykłych ludzi. Serdecznie dziękuję. Interesuje mnie użyty przez Panią termin "rana narcystyczna", rozumiana jako efekt braku zaspokojenia u dziecka podstawowych potrzeb emocjonalnych tj opieki, bezpieczeństwa i ciepła, będąca z powodu deficytu przeciwieństwem narcyzmu, który powstał na bazie nadmiaru zaspokojenia. Powiedziała Pani, że rana ta również może przekształcić się w narcyzm i tu moje pytanie: czy będą to wtedy jego obie odmiany - wielkościowa (zaspokojenia deficytów poprzez megalomanię) i depresyjna (zaspokojenia deficytów przez instrumentalną manipulację)? Pytanie sprowadza się również do tego czy narzyzm rodzi się tylko w dzieciństwie, czy na bazie rany narcystycznej może objawić się dopiero w dorosłości? Czy ta rana właśnie może stać się pożywką dla wykreowania się narcyzmu również w wieku późniejszym bez wcześniejszych objawów? Może wydawać się, że to jest to samo (ten sam mechanizm) ale moim zdaniem niekoniecznie i stąd to pytanie, wynikające z wątpliwości.
Pani Marto. Dziękuję. Świetny odcinek,dający do myślenia. Przydałby się odcinek np o rodzicach którzy negują/uciszają potrzeby emocjonalne swoich dzieci w takim sensie żeby nie odczuwały,nie złościły się np. A tymczasem. Życzę szczęśliwego Nowego Roku 2023 🙂
Myślę, że stwierdzenie "seks jest przereklamowany" często wynika z czegoś innego: współczesny świat "bombarduje" nas wszechobecnością seksu, golizny na różnych plakatach reklamowych, wciskaniem kitu, że "wszyscy to robią" (jakby nie istniały osoby aseksualne ani te, które na skutek złych doświadczeń od seksu stronią i mają do tego prawo). Świat "przeseksualizowany" moim zdaniem. I oczywiście stwierdzenie "seks jest przereklamowany" może w przypadku części z nas być formą ucieczki od ciała. Ale przypuszczam, że równie często jest formą odreagowania, gdy świat próbuje wcisnąć nam wiadome treści gdzie popadnie. Bo to my sami, same powinniśmy decydować, czy, kiedy i na ile seks jest dla nas czymś istotnym. Nie ma żadnych obowiązujących zasad na przykład co do częstotliwości współżycia seksualnego.
Jeśli osoby sparentyfikowane nie są w stanie zaopiekować się sobą i tego nie robią - to czy naprawdę mogą być "świetne" w dostarczaniu wsparcia innym osobom, w opiekowaniu się nimi? Przecież jeśli nie potrafimy zająć się sobą, to nie zajmiemy się prawidłowo kimś innym, bo nie będziemy w stanie.
Odzyskałam po parentyfikacji połączenie ze swoim ciałem i czuciem, ale nadal gdy zaglądam w emocjonalną przestrzeń związaną z tym doświadczeniem, to czuję ją jak gołą, jałową ziemię, na której nic nie może urosnąć. Pustynia. Dziura. Znajduje się w przestrzeni serca. Nie umiem i nawet nie staram się jej wypełnić. Może kiedyś coś na niej wykiełkuje. Nie wiem.
Bardzo dziekuje❤ bardzo emocjonalny przekaz przynajmniej ja go tak odebralam, tak teraz po 40 budze sie z tego pieknego snu i iluzji i ogolnie mocno zaklamanego obrazu mojej rodziny. To dziwne uczucia, ktore mam wrazenie odzyly- poczawszy od rozczarowania po uczucie ogromnej ulgi (to, ze cos czuje to juz jest Cos poza oczywiscie dominujacymi ogromnym lękiem i pustką ). Uswiadomienie sobie tej patologii to ogromny bol ale czuje ze ide dobra droga dla siebie w koncu aby w koncu zyc a nie wegetowac. Bardzo dziekuje za wsparcie i pozdrawiam serdecznie❤
Marta, powiem Ci, że tym podcastem spuściłaś na mnie taką bombę, że od wczoraj nie mogę dojść do siebie. Jestem w pogłębionej terapii od września i już nieco zajrzałam do mojej piwnicy. Ale to, co powiedziałaś to jest naprawdę pierdolnięcie na maksa. Zmiotłaś mnie z planszy. I uświadomiłaś mi jak silnie sparentyfikowanym byłam dzieckiem. Nie wiem jak to było jak byłam niemowlakiem, ale na pewno od momentu gdy miałam 5 lat i ojciec zlał mnie tak, że zesikałam się z bólu (a moja matka stała obok i NIC nie zrobiła) i od chwili gdy jako 10-letnie dziecko zostałam na 5 lat totalnie porzucona przez rodziców (matka wyjechała do pracy zagranicę, ojciec do innej kobiety) i musiałam też zajmować się o 5 lat młodszym bratem, straciłam totalnie kontakt z bazą. Do tego stopnia, że jak jakiś czas temu te wszystkie poradniki internetowe trąbiły "zadbaj o siebie" to ja serio musiałam wrzucić w przeglądarkę "jak zadbać o siebie". I nie jest to kuźwa wcale śmieszne. Ból z porzucenia jest tak głęboko, tak mocny, tak pierwotny, że czasem brak tchu. Na szczęście mam zajebistą terapeutkę, z którą pomału to wszystko ze mną rozgrzebuje i stopniowo odzyskuję kontakt z samą sobą. Ostatnio doświadczyłam, że stawianie granic jest zajebiste. Że daje mi olbrzymią siłę. Dlatego bardzo potrzebowałabym podcastu o tym, jak ten kontakt z bazą i piwnicą odzyskać, żeby już tak nie przerażało. A najbardziej zapadło mi w pamięć jedno zdanie: że katastrofa już się wydarzyła. Jezus. Bo ja żyję w stanie stałego napięcia, tego momentu, że czekasz, że zaraz za rogiem będzie to najgorsze. A ono już kuźwa było. Kurde, ale jebnięcie ten podcast, BARDZO CI DZIĘKUJĘ
Życzę dużo siły i miłości do siebie...
@@monikachilix dziękuję, Tobie również, pozdrawiam ciepło
A można prosić o kontakt do terapeutki? Ja się boksowalam z konsekwencjami DDA, jakoś że słabym efektem, ten podkłady też wbił mnie w ziemię.
❤
@@milam.7634terapeutka jest na NFZ, przyjmuje w poradni na Puszkina w Olsztynie
O Marto! O kobieto! O żesz .....! To zamknięcie roku, to otwarcie życia. Najlepsze, co słyszałam od nie wiem kiedy. Ukłony do ziemi dla Ciebie. Z wdzięcznością.
"Tradycyjny polski rozpuszczalnik grozy egzystencjalnej", fenomenalny dobór zwrotów + merytoryczny ładunek w postaci niewiarygodnie przyswajalnej, sprawiają że słucham każdego odcinka z otwartą gębą. Ten konkretny to była petarda. Święta będą lepsze. Dziękuję.
Tak, to prawda, najgorsze za nami, o ile widzimy wyraźnie, co tak naprawdę miało miejsce w naszym życiu i nie uciekamy przed tym.
👏
Pani Marto... Sztos! Esencja: "Najgorsze w twoim życiu już się wydarzyło" Wracam do swojego ciała dzięki Pani i temu nagraniu. Odzyskuję nadzieję i zaufanie do sygnałów płynących od niego. Nie wiedziałem że można być odciętym od ciała. Bardzo brakowało mi tego połączenia
Powrót do czucia i ciała które jest poblokowane; jest jedną z najbardziej transformujących rzeczy jaką zrobiłam i robię dla siebie w życiu
Miałam tak przez większość życia. Dzięki Przyrodzie za zwierzęta, od nich się można tyle nauczyć 💓
Mam tak samo 👍
Nadużyć nie chcemy pamiętac, to za dużo dla dziecka, stąd mechanizmy obronne. Należę do tych, co żyli w iluzji naiwności i jednorożcow. Proces schodzenia do piwnicy mam od dwóch lat. Jest mi coraz lepiej ze sobą. Nareszcie zauważyłam, że w ogóle jestem i opiekuje się sobą. Ciało upomniało się o wyrównanie. Odcięłam się od toksycznego środowiska i ludzi żerujących na mojej empatii. Wracam do zdrowia z poczuciem nadzieji, zaufania i wdzięczności. Podcast dał mi poczucie ulgi, że ciągłe przewidywanie katastrofy w mojej głowie to fikcja. Szkoda, że tak mądre słowa usłyszałam mając 40 lat....
Dlaczego tego nie puszcza się w szkołach na lekcjach? Jest w Polsce tyle dzieciaków i dorosłych nadżartych przez nasz polski rozpuszczalnik .
Serdeczności. Podsumowałaś 52 lata mojego życia. Teraz mam 56. 4 lata na wolności bezcenne. Dzięki.
Hej! Kopiuj wklej z moim stanem. Lata te same! 4 lata na wolnosci również:)
Mam podobnie...ale jeszcze w drodze..Iza
63 lata 6 lat na wolności , po 6 latach bez matki (mojego "dziecka") zaczynam odnajdywać siebie
Tak Pani Marto, pięknie to Pani wyszło, język zrozumiały i dosadny! dziękuję! Mam 48 lat i od kilkunastu lat robię wszystko co możliwe, aby wrócić do ciała, a w wacie szklanej moczyłem się przez przynajmniej 15 w dzieciństwie, więc nie tylko rączka, cały od stóp do głów! używam jednak nadal głowy, wchodzę na wyżyny samowiedzy, ale jak to Pani ujęła, ciało ma to głęboko gdzieś! ...jest chyba jednak nadzieja, której kiedyś mnie pozbawiono, tak rozumiem ten post, jeszcze raz dziękuję!
Pani Marto, wróciłam do ciała. Brak mi słów żeby opisać podróż, która wykonałam i stany , których doświadczam teraz. Ten podkast połączył dużą klamrą mój proces. Dziękuję!
Wow 😮 dopiero Panią odkryłam . Mam 62 lata , to mówi samo za siebie . Chciałam tylko powiedzieć : dziękuje ❤
Ja tez ja tez i 65❤
Dziękuję za ten odcinek. Jest podsumowaniem mojego procesu pracy z traumą. Chciałabym odnieść się do etapu „różowe jednorożce”, czyli czasu naiwności. Przeszłam go bardzo intensywnie po odmrożeniu ciała i powrocie do siebie. Czucie wprowadziło mnie w niewyobrażalną euforię, radość. Byłam przez jakiś czas jak dziecko, które nie widzi zagrożeń i do wszystkich się uśmiecha. Zaufanie odnalazłam w wierze. Zawsze fascynowała mnie postać Jezusa. Jest dla mnie wielkim filozofem, umiejętnie i prosto definiującym szczęście i miłość, których poszukiwałam wiele lat. Od wizji obrazu z napisem „Jezu ufam Tobie” do wytworzenia dorosłej, czułej dorosłej, która tuli i wspiera mądrym słowem straumatyzowane dziecko, które wciąż tam jest, tylko doskonale zaopiekowane i przekonane, że nic gorszego już się nie wydarzy.
Piękna myśl. "Przyjdźcie do mnie wszyscy strudzeni...".💙
Grubo. Sponiewierało mnie solidnie. Mimo trwającej wciąż od dwóch lat terapii. Ja jestem fanką Zmierzchów, znam wszystkie. Uwielbiam i rozumiem Pani narrację. Ale musiał dzisiejszy Zmierzch dotknąć bardzo w punkt mojego wnętrza bo moja reakcja samą mnie zaskoczyła. Pięknie dziękuję za Pani pracę włożoną w tę edukację. Głęboka we mnie wdzięczność. Z nadzieją na ciąg dalszy w nadchodzącym 2023 roku. Zmieniła Pani moje życie.
Eh Eh Eh wszystko z grubszaka przepracowane mam, i teraz czuje ze czas na ciało. Sparentyfikowana jestem , na subtelnych poziomach, pato alko, odłączona mama itp… straumatyzowana na różnych etapach, począwszy od straty bliźniaka w brzuchu. I nawet mogłabym sobie żyć w tym odłączeniu ale czuje, ze nie mogę kontenerowac dziecka własnego. Ze jestem odcięta , ze się zajmę ogarnę zaopiekuje, utule, ale nie mogę jej poczuć zibaczyc. To jest to, co mówiłaś , ze nie mizna poczuć milosci. Masek już sporo dopięłam dawno, czuje ze nie jestem do końca taka jaka myślałam, ale nie wiem jaka. Siebie trzeba czuć, to wiem ale nie umiem. W terapii od jakiegoś czasu ale czuje ze nie mogę zejść dalej. A wiedza ogromna jest przekleństwem bo widze co robię własnemu dziecku i macierzyństwo to męka psychiczna (oczywiście 90% gruzu wywaliło począwszy od ciąży - to dopiero było zejście w mrok). Cudowny odcinek, choć wprowadził to drganie „ile jeszcze będę pełzać w tym życiu przy ziemi , odpychając na jakimś podskórnym poziomie swoje dziecko męża ) a kiedy stanę na nogi . Zmęczyłam się nawet pisaniem tej ekshibicjonistycznej autoanalizy . Pozdrawiam wszystkich pielgrzymów do siebie w tym znoju. Każdy ma własna trasę , przydałaby się latarka❤
Wróciłam do domu po świętowaniu z rodziną. Niby było ok, a jakaś taka wróciłam...przybita. Włączyłam sobie Twój odcinek i cały przepłakałam. Dużo odcinki we mnie nadal. Ja sobie na spokojnie później jeszcze raz odslucham. Dziękuję Marta, bardzo dużo wynoszę dzięki Twoim Zmierzchom
Pani Marto jest Pani Wielka! Cały Zmierzch, to mistrzostwo! Od dawna wiedziałam, że jestem dzieckiem, które poddało się parentyfikacji. Mam 48 lat i nadal jestem dzieckiem bohaterem ogarniające całą najbliższą rodzinę, choć od wielu lat próbuję się z tego wymiksować. Oczywiście, że zawodowo jestem pomagaczem, tylko o siebie nie umiem zadbać. Od 10 miesięcy na zwolnieniu lekarskim bo ciało odmówiło współpracy. Mam za sobą kilka terapii i na głowę wszystko wiem ale cholerstwo nie chce działać. W grudniu rozpoczęłam następną terapię, tym razem prywatnie i na jej wstępie oświadczyłem p. terapeutce, że chcę powrotu do ciała i mam wielką nadzieję, że tak będzie.
Jest Pani niesamowitym kompendium wiedzy a to w jaki sposób umie Pani przekazać rzeczoną, to mistrzostwo!
Jestem wdzięczna, że chciało się Pani stworzyć O ZMIERZCHU 🙏🙏🙏🙏
Mistrzowski wykład!!!! Pani jest po prostu bezkonkurencyjna! 🎉Wszystkiego dobrego!
Kuźwa...
To co najgorsze już się wydarzyło! - zapamiętaj Barbaro!
Dopiero mając lat ponad 40 zaczęłam widzieć co moje ciało mówi i że muszę ten głos uszanować. Udało mi się zejść do piwnicy. Dużo zrobiłam!
Teraz wiem, że moje ciało szybciej reaguje niż mózg.
Jak mi endokrynolog na pierwszej wizycie powiedziała, że współczuje mi tego przez co w życiu przeszłam i właśnie dlatego mam bardzo inwazyjną, niszczącą mnie menopauzę- aż usiadłam z wrażenia, bo nic tej kobiecie o sobie nie opowiadałam.
Marta dzięki! Zaorałaś mnie tym odcinkiem na max.
Dotarłaś do każdego kawałka we mnie, aż zabolało i pojawił się wkurw.
Przecież to co najgorsze już było!!!!
Dziękuję za ten odcinek. Ge nial ny!
Najlepszy ale i najstraszniejszy odcinek ever.
To jest święty Graal Zmierzchów Marto! I jesteś mistrzynia metafor. Dziękuję pięknie za ten odcinek i hepinjujer. Nie przestawaj! ;-)
Wszystko o mnie...budzę się od roku, przebudzenie przyszło po kryzysie, za który teraz jestem wdzięczna. Wszystko trafia w punkt Pani Marto! Powrót do siebie i odbudowanie kontaktu z sobą, swoim ciałem i emocjami po tych wielu latach to jest długa i bolesna droga, przynajmniej dla mnie. I chyba 'najgorsze już się wydarzylo' muszę sobie gdzieś 'wytatuowac'. Słusznie ktoś napisał że odcinek należałoby odtworzyć przy świątecznym stole, może wtedy cześć z masek by opadla...
Gratuluje i cieszę się razem z Tobą - jakie formy terapii użyłaś aby wrócić do ciała? Jakie metody temu sprzyjają? Będę wdzięczna za odpowiedź!
@@joannanocon2884 klasyczna terapia i rozwój świadomości i obserwacja siebie: swojego ciała, reakcji. Dawanie sobie pozwolenia na przeżywanie emocji i ciągła obserwacja. Dużo książek, podkastow, jest wiele grup na fb i wiele różnych materiałów. Każdy ma swoją drogę I każdemu co innego pomaga ale jakby cel jest ten sam I efekt podobny...
Pani Marto. Wyrazy uznania za formę i "tematy". Czapka z głowy. Przynajmniej mojej. Pozdrawiam ciepło.
Marta dziękuję Tobie za dzisiejszy temat. Poznałam Ciebie dzięki mojej córce . Po Twoich warsztatach poznam tak naprawdę na nowo moje dziecko. Na samą myśl o tym mam dreszcze a łzy leją mi się jak z podziurawionej rynny podczas ulewy. WDZIĘCZNOŚĆ dla Ciebie i za Ciebie. Iwona
Kocham Panią!
Dziękuję 💐
"Już się wydarzyło".
Teraz tylko to zobaczyć, co w tej piwnicy moje ciało zakopało, żeby przetrwać.
Dziękuję za ten prezent❤
Idealny prezent 😊 dużo mi otworzyło na pewne sprawy, dzięki ❤
Pani Marto, bede wdzieczna za odcinek jak odbudować te relacje z ciałem. Jak wrocic do tego, co było kiedyś, zapomniane... I jak rozpoznać starego przyjaciela sprzed lat...
Podpisuję się pod prośbą 🙏
Udało mi się w życiu wiele...osiągnęłam sukcesów i wiele było by do pisania... Ale to ku... wraca jak bumerang ( jesteś do niczego, itp. Wszyscy są świetni, ale nie ty ....) ... Tego krytya z wlasnej glowy trudno wytępić!
@@ioanapopa1038 warto odbić piłeczkę i zapytać krytyka, co on takiego osiągnął; z reguły nic ciekawego czy wielkiego ✌️
Mi bardzo pomogły ćwiczenia metodą Lowena.
Na YT są filmiki Grzegorza Byczka z instruktażem.
Słucham opowieści o sobie. „Wata szklana”
w najdawniejszych wspomnieniach z dzieciństwa. Zaczyna mi się wszystko układać.
Rozpoznałam fałszywe self. Bez potężnego kryzysu nie byłoby to możliwe.
Dziękuję
Co za odcinek!!!Przeszedł mi przez głowę szatański pomysł odsłuchania go przy świątecznym stole...ale narazie tylko w sferze marzeń.
Pani Marto ,też życzę równowagi i dzięki za cały 2022🔥
Hejka. Mialam taki sam pomysł.
Marto, to, co mówisz , to wszystko jest esencją tego gówna, którym jesteśmy umazani i trudnych, wieloletnich, czasem do śmierci konsekwencjach.
Dziękuję.
Ja i moja corka tak żyjemy.
Dziękuję, kolejny z wielu odcinków wysłuchany z dużą uwagą , porównanie do szklanej
waty doskonale oddaje ten ból, który czuję
Bardzo dziękuje. Odcinek uświetnił mi podróż świąteczną. To ważne przypomnienie, ze ciało to jedyny prawdziwy kanał bliskości miedzy ludźmi.
Po prostu wymiata Pani każdą swoją audycją! Całkowicie wraca mi nadzieja w ludzkość bo jeśli mamy takich „ Nauczycieli” to na pewno mamy też niesamowitych uczniów
Nasz Tipping point w końcu się przechyli 🙏💕🌎
Bardzo dobry przekaz, doświadczyłam tego...A sprzątając mieszkanie swoje, łapie się na tym, że mówię pod nosem- " ale syf"...choć podobno mam jak w pudełku🤔
Długi proces odmrażania ciała...
To odcięcie...I to prawda- najgorsze już za Mną, wracam do Siebie👌💖
Doceniam te przekaz, jak prezent świąteczny🎄🎁
Zawsze słucham z uwagą a nadal nie wiem jak wrócić do ciała. Tak mam juz zakorzenione od dzieciństwa że nikogo nie obchodzę, że chyba już nie umiem czuć inaczej...
„Jest szczaniem z wiatrem”. Uwielbiam takie teksty 😍 pozdrawiam i życzę takich świąt jakich sobie życzysz.
Bez jaj, to samo od razu pomyślałem😅 Co za babka:)
Jaka petarda i fajerwerk... Mocne! Dziękuję 🎀
Misja "powrót do ciała" uważam za otwarty. Dzięki wielkie za intelektualną dawkę wiedzy
Odcinek petarda !
Jako nastolatka napisalam ma swoich drzwiach “ jest nienormalnie , ale nawet to wydaje sie byc normalne”, dziekuje po wysluchaniu tego odcinka mysle o powrocie na terapie 💗
MISTRZOSTWO 👏👏🏆🥇 uderzyło mnie to z wielką siłą, ale paradoksalnie dało też nadzieję. Dziękuję
Dzięki. Dzięki za ten odcinek. Dzięki za wcześniejsze. Dzięki za wszystko.
Pani Marto, przesluchalam jut trzy razy….. Coś niesamowitego ! Jestem pełna szacunku i wdzięczności za przekaz tej wiedzy.
Wszystkiego dobrego w 2023❤️
dziękuję za cztery sezony, bez Pani byłoby gorzej liczę że da Pani radę kontynuować
Świetny odcinek, daje do myślenia, otwiera dużo klatek w głowie. Dziękuję bardzo i czekam z niecierpliwością na więcej. Oczywiście sypnę złotem i zachęcam co tego innych słuchaczy :D
Ten odcinek chwycił mnie za fraki i zaprowadził do mojej piwniczki z trupami - mega robota!
Absolutnie genialne ujęcie tematu !
Marta Zmierzchowo-Niedźwiedzia: jak zwykle sztos i porcja wiedzy przekazywana głosem jedynym i niepowtarzalnym♣️
Świetny podcast, genialna wypowiedź, jak zawsze- moim zdaniem. Pani wyrażenia potrafią pozwolić czasem nabrać dystansu do siebie i wydarzeń, tuż po ich zrozumieniu. Uwalniające jest, gdy się zrozumie, że człowiek nawet w dorosłości tarza się w tych oparach po "wacie szklanej" i "rozpuszczalniku".
Ja w piwnicy mieszkam. Rozumie o czym pani mówi. Na swój sposób. Nie każda wtyczka musi być włączona,bo można dojść do spięcia. Ai bezpieczniki są często zblokowane. A słowo ciałem się stało.Jest Pani cudowna. Pozdrawiam.
Ten filmik chyba zmieni moje życie. Posłuchalam już raz, a teraz będę słuchać po raz drugi, żeby wszystko zapamiętać i móc pracować nad aspektami które zostały wymienione. Nigdy nie sądziłam, że kontakt z ciałem jest tak ważny i wystarczyło parę razy zagłębić się w nie, by odkryć że mam milion emocji, o których nie zdawałam sobie sprawy
Ja też go wysłucham kilka razy 👍
Bardzo, bardzo dziękuję za ten odcinek. Wytłumaczyła mi nim pani kilka moich "szklanych igieł ". To drugi dzisiaj prezent który dał mi fun naprawdę, pomimo tego czym i jakie były wapnienia i przeszłość. Fun po traumie nawet nie sądziłam że to kiedyś napiszę. Fun odetchnięcia w głowie po tym czego się dowiedziałam z pani nagrania z czym jeszcze pracować. Szczęśliwego Nowego Roku i kolejnego sezonu zmierzchow ze 100 tys subskrypcji.
Pani Marto jest Pani BOSKA!! 💕
Doświadczenie doświadczeniem... a doświadczanie? Dzięki Marta za konkret - trafione w 10!
Leżę i kwiczę..jeszcze nie do końca wiem, czy z boleści czy ze szczęścia..na pewno jest tu ogromna wdzięczność do Pani, do Wszecha, że trafiłam na Pani podkasty, a szczególnie ten....wracam do życia..w 50tym jego roku...DZIEKUJĘ!!!!
A ja 65 i rozdziawilam twarz - tak wszystko sie zgadza ze az dziwne - ja dlugo sie zastanawialam co mi sprawia przyjemnosc, co bym chciala…. Nie wiedzialam / dzieki Marta ❤
Kłaniam się kolejny raz.Mowa o wacie szklanej -idealnie wręcz oddała,to czego ująć słowami nie mogłam.No i przywyknięcie do bólu,lub to o czym w onnych nagraniach już było ;Dziecko i przyjęcie tego jakże obciążającego ,że ''ja sobie poradzę'' lub stlumienie i wkładanie do piwnicy-daje mi tak wielki szlak do odkrywania,że może życia mi nie starczy.Lecz ukojenie zdaniem ''Najgorsze już się wydarzyło'' już słyszałam,widziałam kiedyś...to teraz dopiero poczułam to z ulgą i mniejszom presją jaką sobie nakładałam(jednak od wczesnych lat dziecięcych tak miałam dawkowane) .Smacznego śledzika
dla mnie bardzo osobiste, cieżko się tego slucha.. ake dzięki dobry podcast!
Dziękuję ❤
Uf! Nie miałam dzisiaj planu na takie emocje. Grubo.
PANI MARTO , MEGA SUPER WARTOŚCIOWY PODCDAST, DZIĘKUJĘ 💐💐💐...
Tak, tak. Koniec świata już był. Niektórzy od urodzenia są w piekle. ✌️
bardzo wciągające, jedynie przekleństwa mi nie podchodzą 😎
Mocne. Dziękuję.
Dziekuje ogromnie❤️
U mnie było tak, że nie było jednego mocnego wydarzenia, a miliony rozdrobnionych na pierdylion cząsteczek. Trudno było zlokalizować co boli.
Cieszę się, że odkryłam Panią. świetna robota. dziękuję.
"Czasem trzeba zejść do piekła wyobraźni, żeby nie trafić tam w rzeczywistości". Dziecko za wszelką cenę stara się o uwagę nieobecnego emocjonalnie rodzica, do tego stopnia, że wykształca iluzję własnej stabilnej osobowości. Do tego stopnia, że w zaćmie przekonania o swojej wyjątkowości, już jako dorosły, jest w stanie kłócić się o interpretację diagnozy własnego stanu zdrowia z lekarzem z 30-letnim doświadczeniem. Najczęściej się tak kręci do 50., albo do pierwszego paraliżu kończyn dolnych, bo mózg łyknie każde kłamstwo o samym sobie, ale ciało się w końcu zatnie. Przy rozbijaniu serii tych luster i spadku do gruzu w piwnicy wybuch atomowy to rzeczywiście mały sik. Jak ktoś kradnie dziecku rower, to jest po. ..m złodziejem, ale jak ktoś kradnie dziecku zaufanie, to skazuje je na próbę przetrwania pod lufami plutonu egzekucyjnego. Dzięki za te kilka mądrych słów; trzymam kciuki za wszystkich słuchaczy.
Dziekuje.❤
ufff ale mocny podcast, fantastyczne bo jest esencjonalny, puszczam dalej. dziekuje! ❤
To było naprawdę piękne ❤️
Pani Niedźwiedzka! Lista lektur błagam 💜⭐️
Jakimś cudem kliknęłam na Panią słuchając czegoś zupełnie innego i myślę sobie, a może tak miało, zobaczymy ... i wbiło mnie totalnie w ścianę. Dziękuję.
Bardzo Ci dziękuje za ten odcinek ❤
Marto, dziękuję za olśniewający podcast. W tym roku chodziło mi po głowie i ciele zagadnienie, jak to rozpoznać właściwie czy jest się sobą czy nie, bo tyle się widzi w ludziach sztuczności, masek i narzucało się pytanie, czemu? Czemu ktoś coś ciągle musi udowadniać, czemu nosimy maski, czemu nie możemy po prostu być tymi stworzeniami, którymi jesteśmy- różnorodnymi, a nie ujednolicającymi się wedle społecznych podań. I zastanawiałam się, czemu boimy się siebie nawzajem, czemu zachowujemy się jak automaty, czemu pierdolimy te wszystkie banały. I ten podcast to jak kropka nad i do moich przemyśleń i poszukiwań tegorocznych jest. Spójrz w lustro popatrz sobie w oczy i zapytaj czy widzisz siebie, połóż się do łóżka, poczuj się, to jesteś ty, popatrz na swoje zdjęcia z dzieciństwa i odpowiedz sobie na pytanie czy to światło i ciemność nadal są w tobie, czy może tylko grasz kogoś posługując się ego, które niegdyś cię wchłonęło. Dobrze dowiedzieć się, że jest się na drodze do domu. Dziękuję.
Świetny odcinek!
Meeeega Pani Marto!!!! Dziękuję 😍
Dziękuję
Solidnie mną potrzepało. Dziękuję
Świetny odcinek, zaglądam od czasu do czasu i z pewnością po tym posłucham odcinek o stresie. Nie wiem jak to ująć, ale niestety doświadczyłam parentyfikacji w różnych obszarach i po 10 latach bycia na kozetce nadal odkrywam u siebie nowe tematy do opieki mojej własnej. Dzięki za ten odcinek 🙏
Pozdrawiam serdecznie 😊
Katastrofa, której się lękacie już się wydarzyła. Zapamiętam.
Dziękuję.
I analogicznie: Jedynym sposobem w jaki przyszłość może nas zranić, to sprawić abyśmy lękali się tego, co jeszcze się nie wydarzyło...
Dlatego Ego (jego strach) żyje tylko w przeszłości i przyszłości. Prawdziwe Ja wolne od lęku tylko tu i teraz
@@agnieszkaniedzwiedz2758 Genialny odcinek, bardzo poszerzył moje horyzonty na temat parentyfikacji i dysocjacji. Robi Pani coś bardzo pozytywnego dla nas zwykłych ludzi. Serdecznie dziękuję. Interesuje mnie użyty przez Panią termin "rana narcystyczna", rozumiana jako efekt braku zaspokojenia u dziecka podstawowych potrzeb emocjonalnych tj opieki, bezpieczeństwa i ciepła, będąca z powodu deficytu przeciwieństwem narcyzmu, który powstał na bazie nadmiaru zaspokojenia. Powiedziała Pani, że rana ta również może przekształcić się w narcyzm i tu moje pytanie: czy będą to wtedy jego obie odmiany - wielkościowa (zaspokojenia deficytów poprzez megalomanię) i depresyjna (zaspokojenia deficytów przez instrumentalną manipulację)? Pytanie sprowadza się również do tego czy narzyzm rodzi się tylko w dzieciństwie, czy na bazie rany narcystycznej może objawić się dopiero w dorosłości? Czy ta rana właśnie może stać się pożywką dla wykreowania się narcyzmu również w wieku późniejszym bez wcześniejszych objawów? Może wydawać się, że to jest to samo (ten sam mechanizm) ale moim zdaniem niekoniecznie i stąd to pytanie, wynikające z wątpliwości.
Jak łączy się z emocjami tabliczka mnożenia? Zaintrygowało mnie to.
Słucham drugi raz! Jakie to prawdziwe i bardzo mnie dotyczące! Jak sobie z tym radzić?
Pani Marto. Dziękuję. Świetny odcinek,dający do myślenia. Przydałby się odcinek np o rodzicach którzy negują/uciszają potrzeby emocjonalne swoich dzieci w takim sensie żeby nie odczuwały,nie złościły się np. A tymczasem. Życzę szczęśliwego Nowego Roku 2023 🙂
Chapeau bas!!!
Myślę, że stwierdzenie "seks jest przereklamowany" często wynika z czegoś innego: współczesny świat "bombarduje" nas wszechobecnością seksu, golizny na różnych plakatach reklamowych, wciskaniem kitu, że "wszyscy to robią" (jakby nie istniały osoby aseksualne ani te, które na skutek złych doświadczeń od seksu stronią i mają do tego prawo). Świat "przeseksualizowany" moim zdaniem. I oczywiście stwierdzenie "seks jest przereklamowany" może w przypadku części z nas być formą ucieczki od ciała. Ale przypuszczam, że równie często jest formą odreagowania, gdy świat próbuje wcisnąć nam wiadome treści gdzie popadnie. Bo to my sami, same powinniśmy decydować, czy, kiedy i na ile seks jest dla nas czymś istotnym. Nie ma żadnych obowiązujących zasad na przykład co do częstotliwości współżycia seksualnego.
❤
Jeśli osoby sparentyfikowane nie są w stanie zaopiekować się sobą i tego nie robią - to czy naprawdę mogą być "świetne" w dostarczaniu wsparcia innym osobom, w opiekowaniu się nimi? Przecież jeśli nie potrafimy zająć się sobą, to nie zajmiemy się prawidłowo kimś innym, bo nie będziemy w stanie.
zajebiste!
Najs
Nienawidzę tego odcinka za to, że od A do Z mnie podsumowuje.
this episode hits too hard
No dobra, a jak się to leczy? Są jakieś tabletki na to?!
Odzyskałam po parentyfikacji połączenie ze swoim ciałem i czuciem, ale nadal gdy zaglądam w emocjonalną przestrzeń związaną z tym doświadczeniem, to czuję ją jak gołą, jałową ziemię, na której nic nie może urosnąć. Pustynia. Dziura. Znajduje się w przestrzeni serca. Nie umiem i nawet nie staram się jej wypełnić. Może kiedyś coś na niej wykiełkuje. Nie wiem.
👍
10:20 ❤
Jeśli to co wydarzyło się w tym roku było najgorsze to oby już nie wracać do przeszłości.
Bardzo dziekuje❤ bardzo emocjonalny przekaz przynajmniej ja go tak odebralam, tak teraz po 40 budze sie z tego pieknego snu i iluzji i ogolnie mocno zaklamanego obrazu mojej rodziny. To dziwne uczucia, ktore mam wrazenie odzyly- poczawszy od rozczarowania po uczucie ogromnej ulgi (to, ze cos czuje to juz jest Cos poza oczywiscie dominujacymi ogromnym lękiem i pustką ). Uswiadomienie sobie tej patologii to ogromny bol ale czuje ze ide dobra droga dla siebie w koncu aby w koncu zyc a nie wegetowac. Bardzo dziekuje za wsparcie i pozdrawiam serdecznie❤
Boże znieruchomiałam. Pytanie, które sobie zadaję Kim jestem? Co jest we mnie prawdziwe? jest uzasadnione....