Bir Hayatı Zehir Etmek
Вставка
- Опубліковано 3 жов 2024
- Twitter: / canaybalik
Instagram: / canaybalik
Podcast: open.spotify.c...
Twitch: / portaltwitchnealaka
Kaynaklar:
🔹Ellen Hendriksen - How to Be Yourself_ Quiet Your Inner Critic and Rise Above Social Anxiety-St. Martin’s Press (2018)
🔹Antony, Martin M._ Swinson, Richard P. - The shyness & social anxiety workbook _ proven, step-by-step techniques for overcoming your fear-New Harbinger Publications
🔹John P. Forsyth, Georg H. Eifert - The Mindfulness and Acceptance Workbook for Anxiety_ A Guide to Breaking Free from Anxiety, Phobias, and Worry Using Acceptance and Commitment Therapy-New Harbinger
🔹Harvard 1938 Araştırması:
Valiant, G. E. (2015). Triumphs of Experience: The Men of the Harvard Grant Study. Cambridge: Harvard University Press.
🔹Harvard 1938 Araştırması, Bir Hayatı İyi Yapan Şey Nedir?: www.health.har...
🔹Sosyal Anksiyetenin Yaygınlığı:
Zimbardo, P., Pilkonis, P., and Norwood, R. (1974). The silent prison of shyness. (Technical Report Z-17). Stanford, CA: Office of Naval Research, Stanford University.
🔹Sosyal Anksiyete ve Genetik:
Smoller, J. W., Gardner-Schuster, E., and Misiaszek, M. (2008). Genetics of anxiety: Would the genome recognize the DSM? Depression and Anxiety, 25, 368-77.
Thumbnail Art: Melancholy, 1894, Edvard Munch
Kullanılan Sanat Eserleri:
Nikolaj Alexandrowitsch Jaroschenko 002
Schurch-Angst
Thin Slices of Anxiety, Catherine Lepage
Samuel Palmer - Self-Portrait - WGA16951
Women outside the Church at Ruokolahti Albert Edelfelt 1887
Gustave Doré - Dante Alighieri - Inferno - Plate 2 (the panther)
Mednyánszky Captives
L.A. Ring, Alene. Interioer ved lampelys med en mand siddende i tanker, 1899, 384, Ordrupgaard
Egon Schiele 061
A Sunday on La Grande Jatte, Georges Seurat, 1884
Edvard Munch - Melancholy (1893)
Francisco de Goya y Lucientes - A Pilgrimage to San Isidro (detail) - WGA10111
Thomas Cole - The Voyage of Life Manhood, 1840 (Munson-Williams-Proctor Arts Institute)
L.A. Ring, En skomager, 1885
Twilight in the Wilderness by Frederic Edwin Church (3)
Etiketler:
Bana göre bu hastalığın en acı veren yanı gençlik yıllarının heba olmasıdır
evet daha 13 yaşındayım
@@hamzainkaya19 hiçbir şey olmaz istiyorsan bu konu hakkına sana yardımcı olabilirim. Gençlik en az 25 yaşına kadar sürecek bir şey. Sen daha çocuksun ergen bile değilsin
@@Ritamcanımbenim nasil yardimci olacaksin
Ailenin suçu. Idam gelsin böyle anne babalar için
Aynen bende 16 yaşındayım
Kucukken en ufak seyi elestirdikleri icin burdayiz. Bize bir gençlik ve hayat borclular.
doğru
çok doğru :/
Doğru
gerçekten bıktım \:
Merhaba Sivaslı mısınız
Çocukken çok utangaç deyip geçiştirirdi herkes ama büyüdüğüm zaman hayatımın bir cehenneme döndüğünü gördüğüm de bunun basit bir utangaçlık olmadığını anlamıştım çünkü o bir hastalıktı
Kesinlikle..
Dostum napcam ben kimseyle konusamaz oldum :(
İzzet güllü izleyin emin olun faydasını göreceksiniz 💜
@DaiyuENG ne yazmış tiki
Utangaçlık bir sebep değil, yaşadığın yüksek kaygının sonucuydu. Bana da hep sessiz derlerdi. Sonradan anladım, sessizlik benim karakterim değil, hastalığımdı
Maalesef ben sosyal anksiyeteli birine lise zamanlarımda oldum. Beni çok ezdiler, dışlandım. Hep güç gösterisi, hep alay...
İnsanlardan soğudum. Tanımadığım kişilerin yanında olamıyorum, konuşmaktan korkuyorum
Teşekkürler lise arkadaşlarım, hepinizi Allah'a havale ediyorum
Bende ya benimki ortaokulda başladı lisedeyim hala geçmedi benle hep dalga geçtiler dışladılar daha geçen bana cansız nesne diyip üzerime güldüler çok zoruma gitti bana hep hayvan muamelesi yapıp beni küçümsüyorlar
knk ben hiç zorbalığa uğramadım, hiç dışlanmadım ama bende böyleyim
@@thenexus2222 kardeşim özel olarak yazışabilirsek yardımcı olurum
Tevhidi ve Tağutu selefi hocalardan arastir.
Belki siz de ki eksiklik degildir. Fazlaliktir. Çevrenizdeki insanlari degistirin. Eger icinde bulundugunuz Çevre, insani yönden eksik ise, sizde ki fazlalik kendinizi kotu hissettirir. Ama ortami degistirip, kendiniz gibi samimi, ince dusunceli ve empati yetenegi yuksek insanlarla bir arada olursaniz, ozaman sorunun cogunlukta, siz de olmadığını anlarsiniz. Ozellikle Allah'a olan inanc duygusu ile kurulan kardeslik baglari sizi hayata karsi gercekten guclu kilar. Kendinize dava arkadaslari edinin.. Tevhid ve Tagut nedir, Selefi hocalardan dinleyin. Kendinizi, hayatin anlamini ve lezzetini bulacaginiza inaniyorum. Cunku ben bizzat deneyimliyorum..
Bence sosyal anksiyetenin en büyük sebebi insanlar. Özellikle bazıları o kadar düşüncesiz ve acımasız ki... İnsanları kırabileceklerini düşürmeden kusurları o kadar kolay ve bazende alaycı bi şekilde yüze vuruyorlar. Ülkede herkese zorunlu insanlık dersi falan verilmeli.
İnsanlar değil senin durumlar karşısındaki düşüncelerin
@@ugur473 değil bro insanların hepsi kötü niyetli, çıkarcı buna sen ben de dahil böyle olunca ve bunun farkında olunca da bu rahatsızlık tetikleniyor
Haklısınız ama dışardaki sıradan insanın terbiyesizliği değil kişiyi yaralayan. Bildiğim kadarıyla genelde çocuklukta oluşan bir durum. Okuldaki zorbalık da etki etse bile özellikle anne-babanın eleştirel olması asıl sebep.
@@channaapfel8189 katılıyorum size fakat dışarıdan gelen bizi inciten eleştiri yada edilen alay çocuklukta yaşadığımız zorbalığı kamçılıyor.
@@channaapfel8189 Yani bu konu çok haklı ben çocukken sara hastasıydım ve konuşma bozukluğum vardı eskiden ailem o zaman bana sürekli hayattaki sinirini benden çıkardığı için ben de utangaç bir insan oldum bunu aşmamda en önemli şey arkadaşlarım oldu bana çok destek oldular. Ailem kötü insanlar değil ancak farkında değiller bana yaptıkları kötülüğün ben de boş verdim artık şu an mutluyum
herkes kendini o kadar güzel açıklamışki ben ne desem bilemedim sosyal medyada yorum yazmaktan bile korkarım biri kötü cevap verir diye çünkü biliyorum onu ne kadar düşüneceğimi kafama takıp problem edeceğimi. Biriyle konuşmaya o kadar çok ihtiyacım varki içimde biriktirmekten aşırı yoruldum fakat bu devirde insanların ne çıkıcağını bilmediğimden ondanda korkuyorum zaten etrafımda açılabileceğim biri yok iyice biriktim ve patlamaya ihtiyacım var o kadar çok yoruldumki insanlara isteğimi belirtememekten ,korkak olmaktan, ezik olmaktan ,özgüvenli veya güzel insanları kıskanmaktan ve onlar gibi biri olamamaktan , diğer insanları hakkımda ne düşündüğü düşünmekten, herşeye fazla anlam yüklemekten , zamanında doğru cevabı verememekten ve özellikle herşeyi anormal derecede fazla düşünmekten adeta kendi kendimi kemiriyomuşum gibi hissediyorum... çoğu kişinin buraya kadar okuyacağını zannetmiyorum bile ama eğer okuyan varsa gerçekten çok teşekkür ederim
Seni okadar iyi anliyorum ki kardesim ne yapicaz boyle nasil kurtulucaz ben evliyim bir de oglum var evde dengeyi saglamaya calis iste ayri cok yoruldum
@@tozinseyas evet
@@tozinseyas hayır sosyal fobim yok
@@tozinseyas Benim hiçbir zaman sosyal fobim olmadı, ama sosyal fobisi olan birisiyle arkadaş olmak isterdim
@@tozinseyas evet
Karantina zamanında kendimi aşırı mutlu hissediyordum. Herkes evdeydi yapabilecekleri oldukça kısıtlanmış sosyallikten uzaklaşmışlardı. Bunları yaşamak normal olmuştu. Ama şimdi ne zaman biriyle o dönem hakkında konuşsam ne kadar kötü olduğunu söylüyolar. Benim için mükemmeldi. Bir şeye yetişmek zorunda değildim hayat durmuştu. Hala ihtiyaç duyuyorum buna. Biraz dursa her şey ben yetişsem ve tekrar başlasa diye. Ama şöyle de bir gerçek var yaşadığım en iyi şeyler karantinada değil de hayatın doğal akışında gerçekleşti. O zaman keyif verdi bana.
@@iboSS08 şimdi nasılsın?
Karantina dönemi bende mutlu hissediyordum.Nede olsa anksiyetten ötürü tek tabanca takilmaya alışık olmuştum.Bir yandanda bu düşünce yüzünden kendimi ucube gibi hissediyordum.
Tam olarak bende de böyle, umarım mutluluk denen şey bize adım atar🥺
bazen karantina keşke bitmeseydi dediğim oluyor
@@gecemavisi-d8m benim de
Sosyal anksiyete sahibi olaraktan söylemeliyim ki önüme çıkan fırsatları bu rahatsızlık yüzünden geri teptim hem de yüzlercesini. Şimdi ise yapamadıklarım için pişmanlık duyuyorum. Yapmak istediğim onca şey varken sosyal anksiyete yüzünden isteklerim ile arama duvar örülüyor. Ve imkansız bir hâl alıyor. Umarım bu video sayesinde en azından bir aşama katedebilirim
Dipnot:Yorum burada dursun başarırsam haberdar ederim ;)
Benim için bu durumun en kötü yanlarından bir tanesi de aynı hatayı tekrarlayacağımı bilmem, neyi yanlış yaptığımı bilmem fakat yine de buna karşı çıkacak gücü ve cesareti kendimde bulamamam. Zaman geçtikçe yaptığım, yapmaya mahkum olduğum hataların sayısı artıyor ve her yeni hatayla beraber yeni bir pişmanlık içimde doğuyor. Her geçen hatayla beraber hayatın bir başka güzelliğinden mahrum kalıyorum ve bunun sonucu olarak eğer sosyal anksiyetemi hemen yenemezsem artık çok geç olacağı korkusuna kapılıyorum. Napalım artık, bi yerden başlamak lazım, sana da bolşans.
Kaç yaşındasınız acaba
@@omersalih8938ben 26 yım senin kaç tanışalım istersen
hadi gardaşım benim yaparsın sen
Kaç yaşındasınız
"Başkalarının hayatlarını asla yargılayamayız, çünkü herkes sadece kendi acısını ve teslimiyetini bilir."
~ Paulo Coelho
Üzgünüm ama bu söz onları durdurmaya yetmiyor.
Birader sen neden her yerdesin
Aga sal sal bak vallahi camdan bakıyorum gene sen
olm sen nie her yerdesin kendini mi klonladın?
@@McYIKIK_YTherkes önceden görmüş sanırım sadece ben ilk defa görüyorum bu şahısı :D
liseye geçtiğimden beri sosyal anksiyeteyle mücadele ediyorum. aslında çok uzun zamandır üstümde olan bir şey, ancak farkındalığım özellikle son 2 senede oluştu. ne tarafa baksam her yerde eğlenen, gülen, şakalaşan insanlar görüyorum ve onca insan arasında yalnız olmak çok yorucu. çoğu zaman ne hissettiğimi bilmiyorum, insanlara öfkeli miyim yoksa sadece onlar gibi mi olmak istiyorum bilmiyorum, neden ağzımı açıp da iki kelime konuşamıyorum bilmiyorum, ya da neden en ufak bir şey söyledikten sonra kalbim göğüs kafesimden fırlayacakmışçasına çarpıyor, bilmiyorum... aileme bu konudan bahsettiğimde hep aynı şey, "takma diğer insanları"... tamam diyorum, bundan sonra kim benim hakkımda ne düşünüyormuş, hiç umrumda olmayacak. o kadar çok çabalıyorum ki bunun için... ama öyle olmuyor işte.
tüm bu anksiyete ve yorgunluk fiziksel olarak uykuma feci derecede yansıyor. artık geceleri asla düzgün uyuyamıyorum, gecenin en abuk sabuk saatlerinde uyanıp duruyorum ve geri uykuya dalamıyorum. okuldayken acayip uykum oluyor ve derslere bir türlü odaklanamıyorum. son zamanlarda saçlarım da dökülmeye başladı ve artık cidden düzeleceğime dair olan umudum fazlasıyla azaldı. eğer buraya kadar okuduysan teşekkür ederim, sadece içimi biraz olsun dökmek istedim, yazmak konuşmaktan çok daha kolay...
şöyle düşünün: "herkes 1 damladan meydana geldi ve herkes toprak olup böceklere yem olacak. ne kimse benden üstün, ne ben kimseden üstünüm. herkes ama herkes eşit."
(ben hep bu düşüncedeyim ve karşıma kral gelse tın)
seni çok iyi anlıyorum... ben de aynı şekildeydim. derste anlamadığım yeri bile soramazdım. konuşurken sesim titrerdi bazen. tüm gözler üstümde gibi hissederdim. dışlanmış, farklı bir dünyada yaşıyor gibi... ancak bunun benim için büyük bir sorun olduğunu tespit ettim ve üzerine gittim (hâlen de gidiyorum). çünkü bu, bu şekilde yenilebilecek bir şey. artık derslerde konuşmaya, parmak kaldırmaya, gerektiğinde market otobüs vs.'de insanlarla konuşmaya başladım. ve şu şekilde düşünüyorum "nasıl ki birileri bir şey dediğinde ben üzerinde fazla düşünmüyorsam, kınamıyorsam onlar için de ben böyleyim." kimse başkası hakkında uzun uzadıya düşünmüyor bile.
son olarak öz güvenimi yükselten şeyler yapmaya çalışıyorum. öz güvenimi çok düşüren bir arkadaşımla ilişkimi kestim. ayrıca başarı, güzel giyinmek gibi şeyler ile öz güvenimin yükseldiğini hissediyorum.
biraz uzun oldu ve tavsiye istememiştin. ama kendim de bu dönemden geçtiğim, ne kadar zor olduğunu, insanın anlaşılmayı ve kendi gibi insanların olduğunu öğrenmeye ne kadar çok ihtiyaç duyduğunu bildiğim için sana ve bu yorumu okuyan sosyal anksiyete sahibi kişilere yazdım...
ben yaptıysam, başkaları yaptıysa siz de yapabilirsiniz, unutmayın. ❤
bu zorlu süreç bir gün geçecek. geçtiğinde çok şey kazanacaksınız. olabildiğince iyi şekilde atlatmaya, sabretmeye çalışın ve bebek adımlarıyla çabalayın.
dostum her nerde ne yapıyorsan bilmiyorum fakat bunu aşman gerek. Birine bak ve gereksiz bir günaydın de veya bir arkadaşın varsa birbirinizle bu konuda rekabet edebilirsiniz. Ben ve arkadaşım lisede bu eksikliğimizin farkına vardık ve ne kadar korksakta ne kadar canımız istemesede yaptık. Arkadaşım olmasaydı biraz daha zor olurdu fakat yine de bu anksiyeteyi yenerdim. İnsanlara salak gibi görün sorun değil 2 dk sonra seni umursamayacak zaten, fakat öyle öyle kendini geliştirirsin. Eğer hala okuyorsan işin çok daha kolay, okumuyorsan parka çık ve birinin yanına yaklaş ondan bir şey iste mesela
- affedersiniz çakmağınız var mı?
+ tabi buyrun
- her gün sigara içemeden yapamıyorum. Siz hiç içtiniz mi
+ banane lan sikik işim gücüm var amk boş yapma
- peki iyi günler
mesela hani asdas ikimizde böyle olmayacağını biliyoruz fakat olayı anladığını düşünüyorum. İnsanların yanına bir şeylere ihtiyacın olduğu ve o insanın yardımının sana çok iyi geleceğini belli et ve ardından dünyanın en büyük boşunu yap. Eğer elin ayağın titriyorsa
- elim ayağım titriyor biliyor musun? yemin ederim benden ezik orospu evladı yok hee
+ ...??
bak bu da olur. Burada yapman gereken dürüst olmak her şeyi söylersin ve hiçbir sorun olmaz çünkü yarın görmeyeceksin zaten koy götüne gitsin alla alla asfasasf
Umarım uyku düzenin düzelir ve gelecekte kendini daha iyi hissedersin.
@@user-hs7rl3xk3b evet gerçek olan kimse kimsenin umrunda değil. (bu o kadar kötü bişey değil aslında ve gayet doğal)
Anksiyete'nin en zor taraflarından biri anksiyete olduğunu fark etmenin zorluğu, insanlar senin karakterinin bu olduğunu düşünüp yargılarlar ve sende karakterinin böyle olduğunu düşünürsün. Aslında anksiyetesindir.
24 yaşımda bir erkeğim. Bendede bu illet var. İnsanların bakışlarından rahatsız oluyorum. İnsanlarla göz göze gelemiyorum. Mesela biri bana baktığında direkt olarak yüzümü çeviriyorum. Kendimi çok değersiz, yeteneksiz, hiçbir halta yaramayan biri olarak görüyorum.
Eleştirilmekten, yargılanmaktan, alay edilmekten korkuyorum. İnsanlarla iletişim kuramıyorum. Herkes çok mutlu, eğlenceli olurken benim böyle ölü gibi olmam beni daha da üzüyor.
Daha geçen iş yerinde bir kız uzaktan bana dedi ki "ay buda hiç kimseyle konuşmuyor". Bir başka kız da usta bana birşey dediği için konuştuğumda "Allaha şükür ki konuştun" dedi. Yani anlamıyorum. Sanki herkes çok konuşmak zorunda. Hayır yani bu söylemenize ne gerek var. Amacınız ne? Sanki ben böyle olmayı istiyorum da.
Yani cidden çok zor bir illet. Hayatı zehir ediyor. Geçmiyor da her geçen gün daha kötüye gidiyor. Böyle yaşayacağıma öleyim daha iyi. Sürekli herşeyi kafaya takmaktan deli olacağım. Bıktım usandım artık. Herkesi mutlu, eğlenceli gördükçe daha da üzülüyorum. Ne yapayım Allahım? Canıma mı kıyayım. Gençliğim tükeniyor. Ben gençliği yaşayamadıktan sonra yaşamanın ne anlamı var.
EDİT: Aylar sonra aklıma geldikçe biraz daha ekleme yapma ihtiyacı duydum. Mesela mahçup olduğum anları hissettiğim zaman (evde tek başıma olduğumda dahi) kendimi sıkıyorum. Hayatım boyunca edindiğim arkadaş sayısı bir elin parmağını geçmez onlarla da bayramdan bayrama merhaba demekten öteye gitmez. Kız arkadaşım hiç olmadı. Gerçi arkadaş olmayı bırak kızlarla konuşurken dahi çekiniyorum çünkü mal,ezik gibi görünmekten korkuyorum.
İnsanlarla göz göze gelemememin bir diğer sebebi de insanların gıcık bakışlarına maruz kalmaktan korkmam çünkü o anda "acaba çok mu gıcık biriyim,çok mu itici biriyim" diye düşünüyorum.
Çocukluğumda top oynarken topun benim ayağıma gelmesinden korkardım. "Ya topu kaptırırsam, ya bana bağırırlarsa" diye düşünmekten kendimi oyuna veremezdim.
Aynı şekilde okulda en korktuğum şeylerden birisi hocaların grup ödevi vermesiydi. Zaten hep dışarıda kalırdım. Hangi grupta kişi sayısı az ise o gruba geçerdim.
Sadece bunlar da değil anksiyete, okb hastalığı da var bende. E bütün bunlara bağlı olarak aynı zamanda depresyon da hastasıyım.
Yani hayat çok iğrenç birşey. İsterim ki düzeleyim. Eğer düzelemezsem ya öleyim gideyim ya da ömür boyu bana böyle hapishane gibi tek oda versinler. Odanın camları koyu perdeyle örtülsün hiç kimseyi görmeyeyim,hiç kimse de beni görmesin. Ölene kadar böyle yaşayayım gitsin çünkü hayattan zevk alamıyorum, yeni yerler gezip görmek,yeni hobiler edinmek,yeni arkadaşlar edinmek hiçbirisi zevk vermiyor. Dışarı çıkmak adeta işkence gibi geliyor. Daha fazla söze gerek var mı?!!
Buraya kadar okuyupta zamanını veren herkese teşekkürler. İnşallah ben ve benim gibi bu hastalıkla boğuşan herkes bir gün bu hastalığı atlatır ve hayattan tat almaya başlar.😍😍😍
Allah’ın ve Resul’ünün selam ve bereketi üzerine olsun kardeşim. Ölmeden önce bu dünyada kazanabileceğin çok şey var. Bu dünyada kazandıklarını ahirette kat kat fazlasını Rabbimiz verecek. Nasıl mı kazanacaksın. Güzel amellerinle. Güzel amel nedir? Allah’a kul peygamberimize layık ümmet olmanın gayreti. Sen bu gayretle ilerlediğin sürece dünyanın ne kadar boş olduğunu idrak edeceksin. Dünyayı verseler sen elinin tersiyle iteceksin. Bir diğer güzel amel de Rabbimizi zikretmek ve peygamberimize salatı şerifler hediye etmektir. Sana çok güzel bir zikir önereceğim. Bu yazı karşına çıktıysa Rabbim dilediği içindir. Rabbin ve Resulün seni çok seviyor ve seni yolunda istiyor güzel kardeşim. Yarın yaşayacağımız kesin değilken tövbe etmekte geç kalma. Tevhid zikri Allah’a aracısız ulaşma kapısıdır veyselkarane com sitesinde ve @veyselkarane hesaplarında nasıl yapılacağı yazıyor. Sitedeki ziyaretçi defterinde binlerce insanın yaşadıkları yazıyor. Okumanı tavsiye ederim. Allah’a emanet ol.
Belki siz de ki eksiklik degildir. Fazlaliktir. Çevrenizdeki insanlari degistirin. Eger icinde bulundugunuz Çevre, insani yönden eksik ise, sizde ki fazlalik kendinizi kotu hissettirir. Ama ortami degistirip, kendiniz gibi samimi, ince dusunceli ve empati yetenegi yuksek insanlarla bir arada olursaniz, ozaman sorunun cogunlukta, siz de olmadığını anlarsiniz. Ozellikle Allah'a olan inanc duygusu ile kurulan kardeslik baglari sizi hayata karsi gercekten guclu kilar. Kendinize dava arkadaslari edinin.. Tevhid ve Tagut nedir, Selefi hocalardan dinleyin. Kendinizi, hayatin anlamini ve lezzetini bulacaginiza inaniyorum. Cunku ben bizzat deneyimliyorum..
keşke bir kız bana buda hiç konuşmuyor dese klasdjfadfajşfdkajklşajklşs reis takma her ne yaparsan yap karşındakinin bunu umursamadığını ve gün bitmeden unutacağını kendine hatırlat
😂
@@Resul56951 komik mi lan! bi insanın sorunlarıyla dalga geçmek adamlık olmuyor söyleyeyim, pişkinlik oluyor,karaktersizlik oluyor. İnşallah benden daha beter duruma düşersin de başkalarıda seninle böyle dalga geçer
18 yaşındayım ve sırf bu yüzden bazı şeylerden geri kalmak ,her yaptığını düşünmek ,arkadaşlık kuramamak , fikirlerini rahatça söyleyememek çok kötü bir duygu
daha gençsin be olum hiçbişey yaşamadın
19-23 yaş arası yaşayacaksın rahat olll , iyi değerrlendirirsin işte kardeşim boş ver geçmişi
daha hayatın çok başındasın üzülme
boşver birgün ölüceğiz bee ne gerek var arkadaşlıklara dostluklara böylesi daha iyi
inşaALLAH kurtulursunuz bende sosyal bir insan olurum
Annem sağolsun her hatamı yüzüme vurup büyüterek sürekli yanlış yaptığımı ve kendimi sorgulamamı dayattığı için insanlarla konuşurken hep karşı tarafın benim hakkımda ne düşündüğünü önemsiyorum ve iyi görünmeye çabalıyorum sonucu ise mütiş bir özgüven kaybı ve asosyallik
Benim annem de böyle ve yüzüne vurduğumda ben naptim ki sen kendin kafana takıyorsun der
sebebinin travma olup olmadığını bilmiyorum ama ben de böyleyim.
@@tugbadnl aynen öyle haklısın bende aynı şeyleri yaşıyorum
Bu durum süreklilik haline gelince artık kimsenin farketmediği bir yaramız oluşuyor ve biz bununla büyüyüp Sonra da biri yaramıza dokunduğunda Kötü hissediyoruz Tabi karşıdaki hiç ne olduğunu anlamıyor =_=
@@GirisimciGenc-bj8xf Çok doğru
Sosyal anksiyete insanı bi kafese koyar anahtarı da eline verir ama sen o kafesi açıp çıkmaktan korkarsın
Bu duyguyu kendimle başbaşa kalıp daha çok kendimi tanıyarak yendiğimi düşünüyorum
Ben de kendimle çok fazla konuştum bazı şeyleri çözdüğümü düşünüyorum. Vardığım en önemli sonuç da kendin olmak oldu.
Zaman dipsiz bir kuyudur. Asla geri çıkamıyacağın. Hal böyleyken düşmekten sıkıldım ve ölmek daha kolay olurdu. Size enbüyük tavsiyem boş yapmayın. Gerçeklere açın gözünüzü!
@@zekken4807 o dipsiz dediğin kuyuya düşerken bazen gözlerini kapatıp kendi içinde bulunduğun durumu o kuyunun neresinde olduğunu düşünmen gerekir ki o düşüş daha anlamlı hale gelsin düşmekten sıkıldınız ve ölmeyi yeğlersiniz yani dibi görmek istiyorsunuz oysa kuyunun dipsiz olduğunu başta söyleyen yine sizsiniz sizden ricam bu dibi görmeye hasret yaşamak yerine bu düşüşü daha anlamlı hale getirmeniz belki böylece daha az tutarsız ve kırıcı olabilirsiniz:)
@@sametkarakus5127 işin aslına bakarsanız kendin olmak lafı anlaşılması bi okadar basit uygulanması zahmetli bi iş sizi tebrik ederim:))
@@zekken4807 Zaman en değerli hazinemizdir her sabah yeniden uyanabilmek bize verilen en büyük servet. Bilmemiz gereken gerçekleri bilmek bize yetecektir. Değiştiremeyeceğimiz gerçeklere odaklanmak yerine elimizde olan sebepleri , gerçekleri değiştirmek mümkündür. iniş çıkışlar hep olacak dostum. Bence değiştiremeyeceğimiz şeyleri kafaya takmayı bırakalım artık. :)
En kötüsü de tam her şeyi atlattığını, sosyal anksiyeteyi yendiğini düşündüğünde birinin gelip seni zorbalaması oluyor her şey yeniden başa dönüyor, yine o içindeki ses kafanı dolduruyor.
Belki siz de ki eksiklik degildir. Fazlaliktir. Çevrenizdeki insanlari degistirin. Eger icinde bulundugunuz Çevre, insani yönden eksik ise, sizde ki fazlalik kendinizi kotu hissettirir. Ama ortami degistirip, kendiniz gibi samimi, ince dusunceli ve empati yetenegi yuksek insanlarla bir arada olursaniz, ozaman sorunun cogunlukta, siz de olmadığını anlarsiniz. Ozellikle Allah'a olan inanc duygusu ile kurulan kardeslik baglari sizi hayata karsi gercekten guclu kilar. Kendinize dava arkadaslari edinin.. Tevhid ve Tagut nedir, Selefi hocalardan dinleyin. Kendinizi, hayatin anlamini ve lezzetini bulacaginiza inaniyorum. Cunku ben bizzat deneyimliyorum..
İnandım zannetimiştim
23 yaşındayım ve ağır sosyal anksiyete var berbere gidemiyorum mesela derecesi bu kadar. Neyse Ankarada yaşıyorum ve bu durumu yaşayıp düzeltmek isteyen kişiler bana ulaşsın buluşup sosyal antrenmanlar yapalım bunu yapmak isteyen varsa ulaşsın.
işte o zorbalayan orrman evlatları ile yumruk yumruğa girmekten başka çözüm yok
Bir zamandır kendimi çok iyi hissediyordum insanların arasına daha çok karışmaya başlamıştım ki bugün yine halam ve babamın söyledikleriyle en bala döndüm boşuna çabalamışım kendimi kandırmışım sanki nasıl hissettiğini anlatamam kalbim sıkışıyor bununla nasıl yaşayacağımı bilmiyorum
Lise zamanlarında ben de sosyal anksiyete'den muzdariptim fakat üniversiteye başladığım zamanlarda kendimle bir iç hesaplaşma yaptım ve en kötü ne olabilir ki diyerek inceldiği yerden kopsun misali bodoslama atladım çekindiğim konuların üzerine bu süreç zarfında iyi deneyimler ve kötü deneyimler elde ettim ama dönüp baktığımda cidden hepsinin ne kadar yersiz kaygılar olduğunu anladım Marcus Aurelius'un dediği gibi “Kendi mutluluğunuz sadece kendinize bağlıdır.”
Bende üniversitede çözmek istiyorum bu durumu şu an hazır değilim ben birşeye odaklandım ve kazanmam gereken bir üniversite var
Ne gibi konular üzerine gittiniz açmanıza
@@cakmakmami5462 Şehir dışında olduğu için üniversitem ilk seferde ne yapacağım konusunda hiç bir fikrim yoktu çevremdekiler ile tanışma konusunda çok ön yargılı davranıyordum ve yurt ortamı gibi bir yerde ilk defa bulununca herkes durmadan bir şeyler soruyor ister istemez gerginlik yaratıyordu bende aynı şekilde sınıfta da öyle daha sonrasında birkaç arkadaş edindim ve onlarında benimle benzer kaygıları taşıdığını görünce aslında çokta büyütmem gerekmediğini düşündüm sonrasında bu arkadaş grubumla beraber zaten çoğu şeyi aşmış oldum sonrasında sunumlar konusunda çok gergin olurdum ilk senelerde çıktığımda ya kekelersem ya da çok gülünç bir şey yaparda kendimi rezil ederim diye düşünüyordum ki ilk denememde çuvalladım diyebilirim ama sonrakilerde öncekilerden pay biçerek bir sonrakinde daha rahat anlatım sergiledim en son olarak bir yurtdışı firmasında yabancı dil mülakata girmiştim online olarak o bende mezun yıllarıma doğru neredeyse tamamen yitirdiğimi sandığım anksiyeteyi tekrar gündeme getirdi hem ilk mülakat hem de yabancı dilde olacağı için ister istemez yargılar çok rahat oluşuyor konuşurken kalbim sıkışıyor gibi hissetmiştim ve devam edemeyeceğimi söyledim onlarda şansa bunun gayet normal olduğunu ve bir hak daha tanıyacaklarını söylediler o süreç zarfında çevremde bu deneyimi yaşamış kişilerden tavsiyeler istedim onlarda elinden geldiğince aktardılar ve kendimi motive edip bir sonrakinde daha rahat bir tutum sergiledim çok uzattım şunu söyleyip bitiriyorum kısacası bu anksiyete öyle yok olup gidecek bir şey değil maalesef bunun herkesin başına geldiğini fark edip ona göre üstüne gitmeniz gerekiyor gerekirse çevrenizdeki arkadaşlarınız, hocalarınız gibi insanlardan tavsiye alın illaki bir şekilde farkı göreceksiniz.
@@donenergis7147Dostum istanbuldami yaşıyorsun arkadaş olabiliriz dayanışma içinde olabilir zorlandığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Sosyal anksiyeteye sahip olan ve bunu çözmek adına uğraşan değerli arkadaşlarıma bir kaç tavsiye de ben vermek ve bu durumu nasıl yendiğimi sizlere anlatmak istiyorum.
Çocukluğum boyunca hep özgüvensiz, o "sessiz" sakin çocuk oldum özellikle okulda parmak kaldırmaz söz almaz sıra bana geleceği zaman kalbim yerdinden çıkacakmışcasına çarpar ne yapacağımı bilemezdim lise de dahil olmak üzere yaklaşık 12 senem bu şekilde geçti ve bunda en büyük etken babamla olan iletişim kopukluğu olabilirdi.Annemle konuşuyordum ancak babamı annem kadar sevmiyor hatta babamın yaptığı her bir eylemden nefret ediyordum, kendimle çok konuşurdum çok müzik dinlerdim çok hayal kurar ve ne yapsam diye sürekli düşünürdüm.Annem bana düşme fırsatı vermediği ve her düştüğümde kendisi kaldırdığı içinde aslında bu sosyal anksiyeteyi bir sorun olarak dahi görmüyordum, beni zorlukların içine atmazlar sosyal bir şey yapılacaksa yapamadığımda benim yapmamı sağlamak yerine kendileri bunla ilgilenir ve bana iyi bir etki bıraktıklarını düşünürlerdi.Örneğin bir öğretmenim bana ders kitapları verecekti ve ben ders kitaplarını almaya öğretmenler odasına gitmeye kapıyı tıklatmaya korkuyordum.Benim yerime annem gidip alırdı veya bir başaksıyla giderdim bir arkadaşım başka biriyle kendim yapamazdım ve bunu sorun olarak görmezdim o zamanlar.Kendi fanusumda kendimi kandırarak yaşamaya devam eden biriydim.Tuvalete gitmeye çekinirdim, bir şey söylemeye çekinirdim, insanlardan korkardım.Hayatımdaki ilk kırılma spora başlamam ve karate ile tanışmam ile oldu.Karate ile tanışmasaydım kendimi bu noktaya getiremezdim.6.sınıfın başlarında karate ile tanıştım ve sürekli antrenmanlara gittim daha sonra kendi evinden 30-40dk uzağa tek başına gidemeyen bir çocuk o yaşlardayken samsuna tek başına başında sadece öğretmenleri ve arakdaşlarıyla gidip tek başına kalmayı öğrendi.Maruz kalamsaydım o gün o spora gitmeseydim annemin yine bir şeyleri çözmesini bekleseydim asla şimdiki ben olamazdım.Ancak bunlar olurken ben hala kendimin sosyal anksiyeteye sahip olduğunun farkında değildim.İlk önce kabul etmeniz gereken konu bu sizin çözmeniz gereken bir probleminiz var bu bir PROBLEM insan sevmemek değil, konuşmak istememek değil KENDİNİZE YALAN SÖYLEMEYİ BIRAKIP GERÇEKELRİ GÖRMENİZ GEREKİYOR.Bunu algıladığınız zaman inanınki her şey çok daha iyi olacak.Bakın basit örnekler vereceğim çoğumuz ilk başta dış görünüşümüzü beğenmeyen ve kendimizi sevmeyen bireyleriz ve bu yorumu okuyanların %80i fotoğraf çekinmeyi sevmiyor.OLAY FOTOĞRAF ÇEKİNMEYİ SEVMEMEK DEĞİL, OLAY KENDİ TİPİNİZİ KENDİNİZİ SEVMEMENİZ.Hangi insan fotoğraf çekinmeyi sevmez ? Galerinize açıp bakın kaç tane kendi yüzünüzün olduğu fotoğraf var, hangi arkadaşınızla fotoğrafınız var ? Kalabalık bir alanda durup kendinizi hiç çektiniz mi ? HAYIR ! Çünkü kendinizden utanıyorsunuz, kendinizi sevmiyorsuuz ve biri size neden fotoğraf çekinmiyorsun dediğinde SEVMİYORUM yalanını söylüyorsunuz.Kendinize yalan söylemeyin siz fotoğraf çekinmeyi değil kendinizi sevmiyorsunuz.Bakın bunun ne kadar ciddi bir problem olduğunu şöyle anlatayım ben karateye yıllarca emek verdim ve inançlı olduğum dönemlerde oruç tutarken bile sabah akşam antrenmana gidiyor köpek gibi çalışıyordum belki de en çok ben çalışıyordum antrenmanda ve hocalarım aşırı fazla bana ilgi gösteriyor benden umut bekliyorlardı.Ancak her maç o maça çıktığımda heyecan krizleri geçiriyor elim ayağım birbirine dolanıyor rakibimden beni izleyenlerden nasıl göründüğümden her bir şeyden o kadar korkuyordum ki antrenmandaki kendimin 10da 1ini veremiyor ve saçma sapan maçlar çıkarıyordum.Hocam her maçtan sonra antrenmandaki kendinden eser yok diyordu bir kere türkiye şampiyonası maçımda grup finaline kadar geldim o kadar maçı yenmeme rağmen yine hocam beğenmiyordu beni çünkü yendiğim çocukları akılla sakinlikle yenmemiştim yine heyecanla ne yaptığımı bilmeden elim ayağım titreye titreye dövüşüyordum.Benim kendime söylediğim yalanların farkına varmam ve kendimle ilk yüzleşmem 2020 yılının pandemi döneminde sınava hazırlanırken oldu.Mart nisan mayıs ve haziran olmak üzere 4 ay hayatımda yaşamadığım depresyonu yaşadım her gün ağlıyordum, kendimle kendimi sorguluyordum kendimi analiz ediyordum yaptığım her eylemi ve kendimle yüzleşiyordum.Her yüzleşmem her bir gerçeğin farkına varmam beni daha da ağlatıyor ve psikolojimi bozuyordu 1ntıhar etmek isteyecek noktaya gelmiştim.Çok kötüydü o zamanalar ancak şuankli beni o zamanki kendim yarattı.Kendmle yüzleşmeseydim şuanki ben olamayacaktım.Kızlarla konuşmamamın onları umursamam değil sosyal kaygımdan dolayı olduğunu kabul ettim, fotoğraf çekinmeyi SEVMİYORUM değil kendimi beğenmediğimi kabul ettim, bakkala kendim girmek yerine kardeşimi yollamanın ÜŞENMEK değil KAYGIM olduğunu farkettim, bir espri yapmak varken susmayı BOŞBOĞAZLIK değil SOSYAL KAYGIM olduğunu farkettim ve hepsini bunun gibi bir çok şeyi birbir gördüm.Peki hepsini nasıl çözdüm ? ÜSTÜNE GİDEREK, ilk olarak kendimin fotoğrafını çekmeye ve kendimi sevmeye odakladım.Sokağa çıktığımda kamerayı açıp özçekim yapmak biri beni izliyormuş hissinden dolayı çok zor du benim için ancak kendime hep şunu dedim BU İŞİN SONUNDA ÖLÜM YOK VE SENİ SENDEN BAŞKA KİMSE KURTARMAYACAK.Kendimi çektim, her yürüyüşe çıktığımda müzik dinlediğimde her yerde kendimi videoya fotoğrafa çektim sonrasında o galeri gitgide benim fotoğraflarım ile dolmaya başladı.Sonra sokakta gördüğğüm tanımadığım birilerine selam vermeye veya KOLAY GELSİN gibi basit şeyleri söylemey daha çok başladım, her bir şeyin üstüne gittim.MESELA SİZ SOSYAL MEDYAYA FOTOĞRAF KOYMAYI SEVMİYOR DEĞİLSİNİZ, KORKUYORSUNUZ SADECE ben de korkuyordum ama koydum, insanlar ne derse desin koyacağım dedim.O zamanlar internetten konuştuğum bir kız vardı gayet insacıl bir şekilde saçımı uzatayım mı sence diye kendi fotoğrafımı atmıştım bunu o konuşma o noktaya geldiği için yaptım durduk yere değil.Bana verdiği cevap "uzatsanda bir şey değişmez çok çirkinsin" aynen bunu demişti, yine oturup uzun süre ağlamıştım sonrasında onu her yerden engellemiş ve bu gibi insanların BENİ BEĞENMEYECEĞİNİ kabullenmiş kim ne derse desin kendi sevdiğim şekilde kendimi oluşturacağımı ve kednimi sevmem gerektiğini kendime kabul ettirmiştim.Normalde takı taakn bir ideğildim ama takı takmayı seviyordum bir kolyeyi takıp dışarıda dolaşmak bile benim için heyecan verici bir şeydi çünkü insanların buna bakacağını beni yargılayacağını düşünüyordum.Ancak üstüne gittim kendi tarzımı oluşturmaya çalıştım, sevdiğim diziler filmlerden kolyeler takılar takmaya baladım her geçen gün daha fazla fotoğraf çekilmeye daha fazka sosyallemşmeye özen gösterdim.Mesela o dönemler hiç tanımadığım insanların düzenlediği bi mangala sadece internette ntanıştığım bi arkadaşımla gitmiştim ve o günün sabahı gitmek istemiyordum ancak kendime dedim ki ne olursa olsun gideceksin ve tanışmak zorundasın kaçamzsın.KAÇMADIM gittim 0LMEDİM her geçen gün geliştim.Sonra tekrar türkiye şamipynası geldi ve ben uzun süre antrenman yapmayan ben o turnuvada çok iyi döçvüştüm çünkü kendime güveniyordum, hocam maçtan ıktıktan sonra müslüme bir şeyler olmuş diyordu o antyrenmansızlığa rağmen dünya şampiyonu olan çocukla baş başa mücadele ettim yenldim röpesajları yenerek 3çlük maçına çıkmaya hak kazandım ve 3.lük maçında aslanlar gibi dövüştüm ama o maçtada hakkım yendiği için kaybettim.Ama maçtan çıktıktan sonra tüm sporcular ctüm kafile beni tebrik etti, herkes maçlarımı o kadar beğemişti ki çok iyi dövüştüğümü söylüyorlardı.Ben bunu daha önce farkına varıp kendimi değiştirip kendime özen gösteremye başlasaydım çok daha farklı olabilirdi belki de her şey, siz de LÜTFEN ÜSTÜNE GİDİN ! ÜSTÜNE GİTMEDEN ÇÖZÜLMEYECEK ! daha uzun yazmak isterdim ama bu kadarı daçok uzun oldu sanırım :d
Vakit ayırıp da yazdığın için teşekkür ederim, ilham verici olmuş.
Anne konusuna katılıyorum.Sürekli düştüğümde beni kaldırdılar,yapabileceğim işleri onlar yaptılar,aman bir şey olmasın diye diye büyüttüler ve sonuç:Sosyal anksiyete özgüvensizlik...yaşanamamış yıllar...Lanet olsun...
@@greencardhuseyin rica ederim
@@berkegktas aynısı
@dexter sana nerden ulaşabilirim
bir yerden sonra insan gerçekten yoruluyor, dünya yaşanmaz bir yere dönüşüyor. çok zor birşey
Sosyal anksiyetem küçükken ailemin beni korumaması,yaşıtlarımın beni dışlaması ve yalnız bir çocukluk geçirmemeden kaynaklanıyor. Bir kaç seneye kadar asla konuşkan ve bana sorulan sorulara bile yanıt veremeyen bir insan iken kendime şunu söyledim "Kitap yaz ve yazdığın kitap karakteri aynı senin gibi kötü bir çocukluk geçirsin. Onu anlarsam,ona çözüm bulabilirdim ancak ve uzun zamandır kitap yazıyorum. Kitap karakterlerim sayesinde ortamlarda berbat bir konuşma yapsam da,sesim titrese veya nabzım artsa da aynı yazdığım karakter gibi derin derin soluk alıp tekrar cümleme devam ediyorum. Genellikle insanlar bu duruma saygı göstermeyip,beni dinlemeseler de ilk konuşma da muhakkak ikinci konuşmam da değineceğim konuyu iyice düşünüp cevaplıyorum. Tamamen geçmedi asla ama hiçbir şey yapmamaktan daha iyi bir şey var ise sohbet ettiğim insanları anlamakta çok iyi olmam oldu. Kitap yazmak bence bir sosyal veya diğer anksiyete durumları için çok iyi bir çözüm.
Bence spor yapmakta insanlar üzerinde etkili vücut harekete geçince daha iyi hissediyorsun
Bende kitap yaziyordum tamda bunun hakkinda
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Başka insanlarla iletişime geçmek isteyip geçememek o kadar kötü bir duygu ki bu duygu seni yiyip bitiriyor. insanların senin hakkinda kötü düşündüğünü düşünmek ve bunu kabul etmek. Bunların hepsini yaşadım ve yaşamaya devam ediyorum. Bir dönem bunu gerçekten aşmaya karar verdim ve her denem boşa çıkınca depresyona girdim ama şunu kesinlikle söylemek istiyorum bunu aşmak için elimden gelen her şeyi yapıcam.yorumumu okuyacak herkese teşekkür ediyorum.🌹
Kendini zorlarsan oluyor zorla
bendede aynısı var,ya mesela ben arkadaşlarıma çok değer veren birisiyim ama hep o kötü düşünceler araya adeta perde koyuyor.o kadar istiyorum ki onlarla ilgilenmek konuşmak sohbet etmek.ama son zamanlarda hayattan iyice koptum,hocalarım da böyle demeye başladı.Volkan iyice köşene çekildin önceden böyle değildin falan diye.Neyse ben iyice koptum arkadaşlarımdan mesela okulun son haftası herkes grup grup sınıfta bişey yapıyorlar ben tek başıma müzik dinliyorum ama önceden böyle değildim,hayır gerçekten içim yanıyor arkadaşlarım beni çağırmadıkça yanlarına gidemez oldum.bazen kendimi onlara belli ettirmeye çalışıyorum.adeta yalvarıyorum içimden ama olmuyor bu sefer yanlış anlıyorlar soğuk yapıyorlar.gerçekten de bişeyler kaçırdığımı hissediyorum,ama yenmek istiyorum çabalıyorum ama hergün hayal kırıklığı.okula hep umutla başlıyorum hayal kırıklığıyla bitiyor,eve geliyorum bazen ağlıyorum bile.tek istediğim değer görmek.arada gösteriyorlar tabi ama işte şu kafamdaki düşünceler bana değersizlik veriyor.yani kendimi onlara layık göremiyorum.haketmiyormuşum gibi geliyor.ama cidden çok değer veriyorum onlara mesela sınav haftası whatsapp tan yazışarak çalışıyorduk,ben az çalıştım uyumiycam dedi, ben normalde uyuyacaktım ama onun için uyumadım sabah 5e kadar,hatta beni arar mısın uykum geliyor falan dedi gece 3 te yarım saat konuştuk.ben bunları seve seve yapıyorum ama onların gözünde değeri olmadığını sanıyorum her zaman kendimi ikinci planda hissediyorum.ya mesela bu pazartesi ikinci tenefüs yanıma geldi (ben tm yim o sayısal,aynı sınıftayız ama alanımız farklı bazı dersler ayrı oluyor o yüzden) konuştuk falan,son ders resimdi boştu 11.sınıfız diye ,arkamda oturuyor mesela dönüp de konuşamıyorum ama o kadar istiyorum ki yapamıyorum ya beni takmazsa diyorum falan daha fazla kalp kırıklığına yerim kalmadı çünkü ama o beni yanına çağırıyor öyle gidiyorum. ya artık yapmak isteyip yapamadıklarım rüyamda gerçekleşir oldu,arkadaşlarımı rüyamda görüyorum , arkadaşlığımızı rüyamda yaşar oldum. böyle işte önüme geleni yazdım cevap verirseniz sevinirim.ama sıkıntı bende onlarda değil onlar fazlasıyla yapıyorlar arkadaşlık görevlerini ,benim yenmem lazım bu düşünceleri.
Hemen hemen aynı şeyleri yaşıyoruz kardeşim yalnız değilsin umarım bir gün hepimizin istediği olur
@@muratcakmakc7794 umarım...Allah seninde yardımcın olsun,ben atlatmayı kafama koydum yenmek istiyorum bu durumu,zor ama başka çaremiz yok yenmekten başka...
@@volkanylmaz4865 aynen ama bence bi uzman desteğinde de ihtiyacımız var.
Malesef doğuştan getirdiğimiz karakter, anneden geçen bilinçaltı aktarımlar duygular, bir de yaşadığımız ilk utanç veren rezil olma deneyimleri... İçinde utanmayı barındıran travmalar sosyal fobiyi tetikliyor. Bu anılara geri dönüp utanç hislerini zihnimizden temizlemeli ve bu halimizle barışmalıyız.
@@UltrasCamptyokadar yalnızmısın dostum
@@UltrasCampty kardesim benim aynı benim gibisin bendedr o sorun var mesela sanki beni kimse umursuyormus gibi dakka başı bildirimlere bakiyorum
@@UltrasCampty ig verirsen arkadasın olurum
Bunu da Oturup düşünerek Yapamayız yani...
Küçük bir not eklemek istiyorum. İnsanlar berbat. Özellikle lise çağlarında. Tüm bu kaygı da boşuna değil bazen. Tabii ki aşmak aşmaya çalışmak esas olan ama, insanlar bir günde bu hale gelmiyor. Lise çağlarında çocuklara zorbalıkla ilgili bir şeyler okutulmalı. En azından değerli olan davranış zorbalıkmış gibi davranan eğitimciler ve arkadaşların sesini bastıracak bir kitap lazım. Çünkü sistem tavşana kaç tazıya tut diyor. Mademki öyle en azından elimizde bir zorba rehberi olsun ki olası hayvanlıkları etraflıca bilelim ve kendimizi değersiz hissetme eğilimimiz ortadan kalksın.
Abi lisede hickimse bana zorbalık yapmadı hatta bana karşı çekiniyorlardi ama neden bilmiyorum bende var hatta 12. Sınıf olmama rağmen hala yks için cin çalışma yapmadım geç olduğunu düşünüyorum 😢
Ve artık o berbat insanlar ortaokulda da var.Ortaokuldayım evet.
Yani,bilmiyorum belki de ben kendimi aşırı mükkemmel bir insan olarak görüyorumdur ama gerçekten ''artık ortaokulda bile iyi insan yok'' Örneğin
Çok fazla zamanımın geçtiği bir yerden sınıfımdan bahsediceğim.bir arakdaş grubu var hepsi küfürbaz,zengioyun bağımlısı,bir kaç biri var o serseri tayfasına girmeye çalışıyor ve bu insanların cinsiyeti benimki ile aynı.
daha sonra başka kızlar var.Hepsi para basıyor her gün farklı yerlerde arakdaşları ile buluşuyor hepside egolu gerzek kişiler.
başkada şey var örneğin bir kaç kişi daha var.Dersleri çok iyi ama gerzeğin teki egolu bir insan kendini diğer insanlardan üstün gören en basit bir eşeltiriye bile HemEn sİyASeT DİYEN Bİ ''MAL''
insanlar egolu özellikle benim sınıfımda ki
sanırım kendimi hiç iyi ifade edemedimve sanırım bu yorumu attıktan 10 dk sonra sileceğim ama umarım birileri beni anlar.
lisedeki bir ergene zorbalıkla ilgili bir şey okutmak bir işe yaramaz, şikayet etmek ise hiç sonuç vermez sadece daha kötü olur gidersiniz müdüre sizi barıştırır gönderirler zorba da yaptığı zorbalıkla kalır, eğer size yaptığı fiziksel zorbalığa karşılık verirseniz ikinize de tutanak tuttururlar kaybeden siz olursunuz anlayacağınız sizi korumakla yükümlü olan otorite sizi korumaz, eğer siz kendinizi korursanız da tutanak tuttururular ya da uzaklaştırma alırsınız ben şahsen 2. yolu seçmeye başladığımdan beri daha özgüvenli ve mutluyum eskiden şiddet çözüm değil sadece ilkel insanlar yapar diyen bir eziktim ve sürekli zorbalığa uğrardım artık kimse bana laf edemiyor çünkü sonucu ne olursa olsun bana zorbalık yapmaya çalışan biri olursa fiziksel şiddetle karşılık veriyorum ve bilin bakalım ne oluyor birkaç defa müdürden uyarı yiyorsunuz ve bir daha asla size zorbalık yapmaya gotleri yemiyor, maalesef ki 18 yaşınıza gelmeden önce hiçbir hakka sahip değilsiniz sizi sizden başka kimse korumaz bu yüzden liseyi bitirene kadar fiziksel şiddet uygulamaktan çekinmeyin (bu arada lise bittikten sonra hayati bir tehlikeniz yoksa fiziksel şiddeti asla önermem çok daha mantıklı çözüm yolları var, uzak durmak, hukuki yollara başvurmak gibi ancak bu okullarda ne yazık ki mümkün olmuyor başta söylediğim gibi zorbanın yaptığı zorbalık yanına kalıyor.)
Lisede ya laf ebesi olacaksın ya da üstünlüğünü ilan edip baş kaldıracaksın. K3nara oturup kafanı sirana yaslardan ergen or' çocukları şerefsizlik yapmaya devam eder
Niye bu kadar gerçekçisin ,yirmi altı dakika boyunca ağladım.
Love işlerine direkt etki ediyor. akademik hayata, iş hayatına direkt etki ediyor. Hatta hayalinizdeki meslekten bu illet yüzünden vazgeçiyorsunuz belki de... Ama yurdum insanı henüz empatinin anlamını bilemezken sosyal anksiyetesi olan birine nasıl davranması gerektiğini asla bilemez.
@Özgür Polat aha yurdum insanı
Seni bi evirip çevirseler bişeyciğin kalmaz emin ol
Toplum empatinin anlamını bilmiyor da değil sadece, toplum tam bir ruh hastası. Özellikle yorumun altında şiddetin bu durumu düzeltebileceğini düşünenler kadar ruh hastası kimse yoktur bence. Sonra onların çocukları oluyor, dövüyorlar sövüyorlar çocuklarına. Çocukları da şiddete meyilli oluyor. Öyle gidiyor işte ne yaparsın
@Özgür Polat babamın bir tane arkadaşı var aynı senin gibi düşünüyor. yorumunu onun sesiyle okudum çok komik oldu :D
Sen önce Türkçe öğren aslan
Bir şeyleri kaçırıyormuş gibi hisseden tek kişi ben olmadığımı biliyordum. Bu konuyu arkadaşlarım ile paylaştığımda çok kısa bir süre konuşup geçmişlerdi. Tabi ki de beklediğim bu değildi. Aslında önemli bir konu olduğunu düşünüyorum. Bildiğimiz kadarıyla hayata bir kez geliyoruz. Bu konuda mantıklı önerilere açığım.
şuan kendimde bunu hissediyorum ama böyle hissetmemin tek sebebi tembelliğim ve bir şeyleri yapmaya üşenmemden dolayı hissediyorum demek hatta yanlış olur kaçırıyorum direk
@@Tosyalo kaç yaşındasın laros
@@Tosyalo 21 insta hesabıni at istersen sana yardımcı olurum
@@Tosyalo 0 takipcili hesap senin mi
@@Tosyalo Kahramanalay aga mavi tişörtlü foto
22 yaşındayım. Bu illeti atlatalı 3-4 yıl falan oldu. Tabi o 3-4 yılın öncesindeki halim de pek iç açıcı olmadı. Kendimi bildim bileli çocukluğumdan lise yıllarıma kadar utangaç, içedönük ve pısırık biriydim. Daha ilkokulda geleceğimin nasıl olacağı belliydi aslında. Nitekim ilk yıllarım da bu şekilde şekilde geçti. Ortaokul yıllarım cehennemden farksız oldu. Herkes beni eleştirir olmuştu. Yaptığım en ufak hata milletin gözüne battı; büyük veya küçük farketmeksizin. Herkes çok iyiydi, hatasız ve dört dörtlüktü. Ben ise hep kusurluydum. Olmamam gerekiyordu sanki bu dünyada. İnsanların bu davranışları beni daha çok hırpaladı, daha da içime kapanık bir hale getirdi beni. Okulda birlikte takıldığım tek şey korkuluklardı. Yürürken kafamı kaldırıp önüme bakmak benim gibi güven yoksunu biri için çok zordu. Göz teması kurmak bile işkence haline gelmişti. Her okul gününden sonra ağlayarak eve döndüm. Tüm bu eleştiriler beni mükemmel biri olmaya itti. Hatasız ve herkesçe sevilen biri olmalıydım ben. Herkesin gözüne girmeliydim, hiç hata yapmamalıydım. Böylece mükemmel olma arzusu ve OKB de esir aldı benliğimi. Lisede de bu halimle aramda pek bir fark olmadı. Herkesin gözüne girebilmeliydim ben. Yapmadığım yalakalık, girmediğim şekil kalmadı. Bunu görenler benimle uğraştı. Yeri geldi psikolojik, yeri geldi fiziksel şiddete uğradım. Ama önemi yoktu bunların. En azından artık arkadaşım vardı; tüm bunları da beni sevdikleri için yapıyorlardı, o yüzden benimle uğraşıyorlardı. Yaptığım aptallıkların farkına geç de olsa vardım. Yavaş yavaş baş kaldırmaya başladım. Ama bu süreç öyle kolay bitmiyormuş onu öğrendim. Sosyal fobi başladı. İnsan içinde yemek yemeyi bile beceremiyordum. Hata yaparım diye korkuyordum ''ya hata yaparsam, ya böyle derlerse, ya kötü bir şey olursa'' diyerek içimden. Geçti gitti o günler, gitti; de benim gençliğime n'oldu? Çocukluğuma n'oldu? Yaptığım her şeyi eleştirdiniz de n'oldu? Beni küçük düşürdünüz, egonuzu tatmin ettiniz. Sonra n'oldu? Yeri geldi milletin içinde beni ağlattınız, niye yaptınız? Şimdi istesem de ağlayamıyorum sizin yüzünüzden. Zamanında bunu çok iyi başardınız. Teşekkür ederim bunun için. Teşekkür ederim bana bunları yaşattığınız için. Teşekkür ederim çocukluğumu bana zehir ettiğiniz için. Belki de siz haklıydınız. Siz mükemmeldiniz, hata yapamazdınız. İyi ya işte, sizin yerinize ben hata yaptım; size de egonuzu tatmin etmek için malzeme çıktı.
Gecenin 2'sinde oturdum ve bunları yazıyorum. Yarın bir gün benim durumumda birini görürseniz lütfen onu aşağılamayın, örselemeyin. Elinden tutup yardımcı olun. O kişiye büyük bir iyilik yapmış olursunuz. Buna emin olabilirsiniz. Sevginizle onu topluma kazandırablirsiniz. Şunu da yazayım; Allah kimseyi benim düştüğüm durumlara düşürmesin ve kimseye böyle dertler vermesin. Çok zor. Bildiğiniz gibi değil. Dışarıdan sizin ''biraz sosyalleş, azıcık sesin çıksın'' demenizle bitecek bir süreç değil bu.
@@isimsizcan aynı beni anlatmışsın ben de ilk okuldan beri hiç kimse ile konuşmadım çok istedim konuşmayı herkes beni çok ezdi orta okulda kızın biri fen dersinde laboratuvara giderken sırada ayaklarımın üstüne basmıştı canım acımasına rağmen hiç sesimi çıkarmamıştım sonra okula yemek için yanıma annemin koyduğu yiyeceklerime göz dikti ve aldı ben aç kaldım hep sesimi dahi çıkaramadım daha sonra yiyeceklerimi hep saklayarak yemeye başladım sonra bilgisayar sınıfında bir kağıdı top haline getirip ağzıma soktu o kız çok kötü biriydi en son anneme söyledim annem okula geldi daha sonra beni okulda kolumdan tutarak bana dedi annene neden beni söylüyorsun dedi yine sesimi çıkaramadım bana eziyet yapmıştı resmen ortaokul son senesinde sonra lisede 2 kız vardı neyse bunlar ben gelip aralarına girip aralarını bozdum sandı kız bana dedi ki diğer kızın adı denizdi sen geldin denizle aramıza girdin aramızı bozdun falan dedi sen yokken aramızda su sızmıyordu dedi ben daha okula yeni başlamışım bir de sonra neyse bunlar bir kaç gün sonra birbirleriyle kavga etmişler sözde diğer kız geldi bana işte ona kağıt yazalım dedi sınıfta sonra bana yazdırdı o kağıdı ve o kıza vermiş sonra o kızda müdüre gidip kağıdı gösterip benim yazdığımı söylemiş müdür çağırdı bizi sonra müdür dedi kızım bu kağıdı sen mi yazdın ben tabii konuşmadığım için sesimi dahi çıkaramadım ve ağlamaya çalışıyorum bir yandan da neyse müdür bizi bıraktı tabii o 2 kız sözde kavgalıydı ya bunlar bana komplo kurmuş okuldan attıracaklar beni güya sonra bunlar küs falan değilmiş neyse daha sonra biraz zaman geçince bu seferde diğer kız geldi dedi işte böyle böyle bu sefer çok kötü kavga ettik falan dedi neyse bende biraz safım ozamanlar tabii ben buna inandım tabii bunlar yine kavga falan etmemişler sonra bu seferde diğer kız bana telefondan yazmış sen gelmeseydin biz denizle çok iyiydik falan dedi bana laflar etti neyse engeli bastım ona daha sonra öyle böyle derken ben bir sene sınıfta kaldım lisede onlardan kurtulmuş oldum yani diğer sene zaten beni hiç bir öğretmenim sevmedi bile nefret ettiler bildiğin
Yaaaa geçde olsa güçde olsa yazabiliyosun her zerre miktarına kadar,,peki şöyle düşünsek alakasız olmaz ise,. Herşerde bir hayr vardır diye niyemi? Vardırda ondan buna ledun ilmi denir kısaca idris as ile musa as arasında geçen üstün gayp bilgisidr araştır istersen,,neyse kısa geçicem senin için,,şunu anladım ben karşındaki kalp taşıyan insanın yaşam alanını onun için dahada kısıtlamaz daha da rahat hareket etmesini sağlarsan bu durum zihinde kendine öz saygıyı eziksizliği ve yargılanmamayı güçlendiriyo,,bir diğeri ihtiyaçların sevgi ilgi şefkat ve hoşgörülü bir eşin dostun varsa yaklanmıyosum bu illete ve sonuncusu sana bu ortamı vaad eden sunan insana AŞIK olman yüzde 100,, ha yaptınmı sen bunu eşine dostuna dersen asla deneyemedim geç kaldım diyelim ama pişmanmıyım asla niye çünkü bu illet gibi gözüken şerri bizim asla kötülüğümüzü istemeyen yüce allahın ledun ilmini iman emrini ikazlarını es geçen biri varsa bu ona şer görünsede hayrdır.,, yani allahı unutanı allahta unutur kısaca bu
Açıkçası bunun eziyetini çok çektim. Küçükken annem saçımı hep erkek gibi keserdi, anaokulunda hep zorbalığa uğradım o yüzden. Ne kadar desem de dinlemediler devam ettiler yapmaya. İlkokulda da çok çekingendim doğru düzgün arkadaşım yoktu. Ortaokulda da zorbalığa uğrayınca iyice kontrolden çıktı. Okul her zaman cehennemdi benim için. Ebeveynlerim de her anlatmaya çalıştığımda " yediğin önünde yemediğin arkanda geçim sıkıntımız yok ne derdin olabilir ki" modunda olduklarından hiçbir şey gelmedi elimden. Ve bu saç konusunun da travmasını hala yaşıyorum. 17 yaşındayım şuan bırakın kesmeyi saçımı kesme düşüncesi bile gözlerimi dolduruyor. Belimin altında ve bakımı zor olmasına rağmen kesmek gücüme gidiyor. İçimi dökecek başka bir yerim yok, en azından buraya yazmak istedim. Okuduğunuz içim teşekkür ederim
Çocuklugumuz neredeyse aynı gecmis (aile yapimizda benziyor) kesinlikle yazmaya devam et hatta içini bir gunluge dok ya da roman hikaye uzerinden anlat knk yalniz degilsin ❤
Kimse kimseyi kolay kolay anlamaz empati kurmadan .. birşey kaçırmadın çekingen olarak ..işe gir oku ..yaşam koçu değilim ama özgürlüğünü kazan bi şekil ..doğru seçimler yap Hatada yapta
bende peltek olduğum için insanlarla muhattap olmak istemiyorum kimle konuşsam alay ediyor
Oha mq, kız çocuğun saçını kesmeyi ilk defa duyuyorum. Ailen bir tarikata fln mı üyeydi
Yeni Trendler Bunlar
ua-cam.com/video/LAVIsVqWGnY/v-deo.html
Sosyal anksiyetemi şöyle aştım ; aşırı düşünmeyi bıraktım bazı basit olayların bile çok fazla derinine iniyordum , kendim için utandığım şeylerin üstüne gittim ve kendimi aştım yapamayacakmışım gibi hissetiğim her şeyi (mesela en bastiniden sunum ) yapmak için kendimi zorladım
@@Tosyalo üstüne gitmek çok basit bi şey değildi zaten hem bir anda yok olmadı sosyal fobim yavaş yavaş aştım
Senin adına sevindim. Ben de okul hayatımda sunum yaptığım anlar oldu ya da stajda sosyalleşmeye çalışmam falan ama 10 yıl geçti hala sosyal anksiyeteyi atlatamadım. O kadar yılım çöp oldu
Bende uzun süre kendimi mükemmelliyetçi sanardım meğerse ...
@@CountryhumansUssr- Biraz büyüdüğün ortam ve genetiklede alakası var.
Benim babamdan geçen bi lanet gerçekten kendimi hiç bitmeyen bi box maçında gibi hissediyorum .
@@emre7677 şu an 21 yaşındayım. 10 yıl önce çocukluk travması, hatta travmaları demem daha doğru olur, yaşadım. Ondan kaynaklı bu sosyal anksiyete belası peşimi bırakmadı
Toplum bizi sosyal anksiyeye itiyor
7 farklı coğrafyada yaşamış biri olarak adım gibi eminim
Toplum seni sen olmamaya itiyor
sosyal anksiyeteniz varsa ve öğrenciyseniz hayat gerçekten çok zor her gün yaşam mücadelesi veriyorum
ve üniversite son sınıftaysanız, sosyal fobinin s sini bilmeyen hocalar tarafından sürekli zorlanıyorsanız..
@@taekookforeverr97üni son sınıfa ulaşman benim gözümde o kadar büyük bir başarı ki ben korktuğum için gidemedim henüz. Millet üniyi düşünüp hayal kurarak motive oluyor ben orada yaşayacağım anksiyeteleri düşünüp ders çalışamyorum evde de psikoloji diye bir şey kalmadı nasıl çıkıcam bu çukurdan bilmiyoum. Senin için umarım rahat geçer son senen çoğu bitmiş azı kalmış her şey hayal etmeyeceğin kadar güzel olsun. Ben anksiyeteden kurtulmayı hayal edemiyorum mesela.. Geçse benim için en büyük mutluluklardan olurdu.
Hala sorunun devam ediyomu peki
Merhaba bu konuda destek grupları oluyor öğrenciyim dersen öğrenci kontenjanları olan da bulunabilir daha uygun fiyatlı
@@miray675merhaba hanımefendi ben üniversite 1 gidiyorum ve insanlar ne düşündüğünü fazla umursama seni fazla düşünmüyorlar kendine bak ve bende sosyal anksiyeteyim cevap vermekte çekiniyorum ama şunu mesela bunu yapıyorum senle şimdi bu cümleleri okuduktan sonra ders çalışmaya geç iyi dersler .
Bu videoyu kaydettim. Videoyu çekene ve yaşadıklarını deneyimlerini tecrubelerimi yorumlarda tüm ruh haliyle anlatan arkadaşlara teşekkür etmek istiyorum. Bizzat aynı durumları yaşadığım kaygıların kelimelere dökülmesi beni rahatlattı. Bulunan çözümler beni sevindirdi. Aslında diğer insanların arasında kendimi tüm herşeyden soyutlamış yaratık gibi hissederken yalnız olmadığı mı hissetmek iyi geldi.
Psikolog İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.
"Böyle bir hayat, bok gibi bir hayat oluyor genelde." Teşekkürler abi, kendi derdimiz yetmezmiş gibi gerçekleri yüzüme vurduğun için. Videoda anlattığın kişi benim bu arada.
Şaka bir yana verdiğin bilgiler için teşekkürler, hiç üşenip bakmamıştım bu konuya.
Yalnız degilsin kardesim en azindan bunu bil. Yani sen bu acilari yasarken diger insanlarin hayati gunluk gulistanlik degil . Senle ayni acilari yasayan insanlar var
Anaokuluna gittiğim zamanlar sokaktaki kızlar tarafından gerek dış görünüşümden gerekse karakterimden dolayı şaka adı altında sürekli zorbalanıyordum. İlkokula gittiğimde birkaç iyi arkadaşım olmuştu tabii ama utangaç kişiliğimden dolayı hâlâ zorbalık görmeye devam ediyordum. Ne aileme ne de öğretmenlerime hiçbir zaman bahsedemiyodum bu konulardan. Ortaokula geçince düzelirim diye umuyordum fakat işler daha da kötü ilerlemeye başladı. Arkadaş olarak bildiğim kişiler sınavlarda benden 1-2 puan yüksek aldıklarında bile hemen dalga geçmeye ve sınıftaki diger kişilerle birlikte zorbalamaya başlıyorlardı. 7. Sınıfa kadar boyle devam etti. Bi taraftan aile baskısı,ergenliğin verdiği gerginlik ve kimseye anlatamadığım zorbaliklar yüzünden iyice herşeyi içime atmistim. En son dayanamadım ve okul başından beri kin besledigim ruh hastasi matematik ogretmenime patladım. Tüm okulun gözü önünde kavga ettim. Sonra herşey yine aynı. Tekrardan herşeyi içime atmaya başladım. O olaydan sonra sınıfım değişti ve yeni sınıfımda zorbalığın üstüne bu sefer "arkadaş" adi altinda aşağılamalar başladı.
Liseye kadar sanal taciz,terkedilme korkusuna sahip olmamda büyük rol oynayan birkaç dost kazığı, aile içi kavgalar dışında pek birşey olmadı. Artık liseye geçtim ve anksiyeteyi yenme konusunda elimden geldiğince birşeyler yapmaya çalışıyorum. Bu videonunda düşünce yapımın şekillenmesinde gerçekten büyük bir yeri var.
Buraya kadar okuyan herkese teşekkürler. Asla tanışmayacağım insanlara hayat hikayemi anlatarak biraz da olsa rahatlattım kendimi.
Anksiyete çok saçma birşey. Kimsenin fikirleri kendimizinki kadar önemli değil. Bunun bilince olarak insallah en yakin zamanda kurtuluruz bu saçmalıktan.
Herkeze hayırlı,mutlu yıllar dilerim
🫂
Benim gibi
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Dostum istanbuldami yaşıyorsun arkadaş olabiliriz dayanışma içinde olabilir zorlandığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Gelişme varmı durumunda
Portal, lütfen böyle psikolojik konularda içerikleri artırır mısın? Objektif bir şekilde bütün detaylarıyla aciklaman oldukça güzel olmuş 👍🏻
Uzun zamandır takip ediyorum ve en sevdiğim ve bana en çok hitap eden videon oldu. Sürekli insan ilişkilerinde içim içimi yiyor ve bir türlü kendimi ön plana çıkaramayıp hep geri planda kalıyordum. Artık değişim zamanı geldi. Gerçekten çok teşekkür ederim Can abi.
13 yaşındayım, yeni 14'e bastım. 2 seneye yakındır bununla savaşmaya çalışıyorum. Başta farkında değildim, son 1 senedir her şey mahvoldu. Bu yaşımda bunları yaşamak zorunda mıyım diyorum. Biriyle tanışmaya, konuşmaya çalıştığımda kekelemem, sesimin titremesi, saçımla başımla oynamaya başlamam, elim ayağım titremesi ve üstüne bir de yetmiyormuş gibi bunu fark ettirmekten korkup her şeyi daha da batırmam, gerçekten yoruyor. Kendimi sosyal ortama maruz bırakma konusunda çabalıyorum, deniyorum ama yerimde saymaya devam ediyorum. Ne zaman denesem yine aynı şey. Yine ataklar geçiriyorum, yine kan ter içinde kalıyorum, yine kekeliyorum. Her seferinde böyle olunca artık heves falan kalmıyor içimde. Olmuyor, yenemiyorum. Artık kabullenmem, alışmam gerek diyorum ama kendimi böyle kabullenmek de istemiyorum. Dershaneye gitmek için bindiğim otobüste, ortada hiç bir şey yokken dakikalarca titreyip panik atak geçirmeyi, inip var gücümle koşarak dershaneye varınca nefes nefese kendimi lavaboya atıp sinir ve ağlama krizine girmeyi hak edecek ne yapmış olabilirim de hayat bana bunları yapıyor diyorum kendi kendime. Rutin oldu artık bu. Her otobüs bekleğimde aklımdan aynı soru geçiyor "Acaba yine olacak mı aynı şey?" Dua ediyorum olmasın diye, biniyorum otobüse, ve yine sonuç aynı.
Ailem desen hiç bir şey bilmiyorlar. Anlatmıyorum, anlatamıyorum. Utanıyorum, çekiniyorum. Yüzün neden asık, bu yaşta ne bu hayattan bezmişlik, gülsene biraz ne diye somurtuyorsun gibi sorulardan o kadar bıktım ki. Saçımı başımı yolasım geliyor bazen. Anlatmamamın nedeni sanırım yargılanma korkum. Kendi ailem beni yargılayacak korkusu. Bunun nedenini de güvenimi çok kırmış olmalarına yoruyorum. Bir saniyeliğine durup babanızın sizin gözünüzün içine bakarak "Sen bulanık bir insansın, bu gidişle hayatın boyunca da öyle olacaksın. Kasiyerden su istemeye bile korkuyorsun. Sen büyü, bir bok ol da görelim." dediğini düşünün. Anneniniz her gün sanki çok kolay bir şeymiş gibi, başınıza dikilip söylemeyi rutin edindiği, "Değiştir kendini, yen şu çekingenliğini. Lisede ne yapacaksın? Mal gibi bakacak mısın insanların suratına?" laflarını hissettire hissettire dediğini düşünün. Ne kadar kırıcı, ne kadar zalimce değil mi? Kendinizden tiksinmez misiniz söyleyin bana. Aslında onlar da haklı, sorun bende demez misiniz siz de? Çakışmaz mısınız siz de kendinizle kafanızın içinde, fırtınalar kopmaz mı?
Acaba bu laflar aslında çok büyük şeyler değil de bana mı fazla ağır geliyor acaba? Fazla mı abartıp hasta ediyorum kendimi?
Ben sevilmeyi hak eden biri değilim. Komik değilim, muhabbetim sarmaz, fazlasıyla sıkıcı biriyim, iki cümleyi bir araya getiremiyorum bile. Böylesine rezil bir insanken başkalarının beni sevmesini ne hakla bekleyebilirim? Benim ne haddime? Yanımda olmasına, elimden tutmasına en ihtiyacım olan insanların, annem ve babamın beni ellerinin tersiyle itmeleri, okulda anlayış görmemem, fazla düşünmem, anksiyete, panik atak, depresyonda mıyım düşüncesi, bir de şu LGS stresi derken, iyice mahvoldum. Bunları hak etmiyorum, belki de ediyorum. Belki de kendimi cezalandırıyorum bu kadar iğrenç bir insan olduğum için.
Akranlarıma bakıyorum, o kadar güzeller, o kadar iyiler ki. Sosyalleşmekte hiç zorlanmıyorlar. En azından çıkıp bir yerlerde konuşma yapabiliyorlar, annelerini babalarını bir kez olsun gururlandırabiliyorlar. Benim ne suçum günahım var da ben onlar gibi olamıyorum? Neden ben herkesten daha geride başladım bu hayata?
Adil midir bu?
Keşke diyorum yardım alabilsem, en azından terapiye gidebilsem. Şimdiyse kimseciklere anlatamadıklarımı okulda bir hocama anlatıp, onun da aileme anlatmasını, ailemin de bir umut anlayış göstermesini ve bu şekilde de bir şeylerin düzelmesinin hayalini kuruyorum. Buna tutundum, hazır olmayı bekliyorum. Tek başıma kurtulamıyorsam bu illetten, o zaman elimden ancak bu gelebilir. Gerçekten kurtulmak istiyorum bundan, hayatımın geri kalanını bu şekilde geçirmek istemiyorum.
Bunları yazarken bile bir kaygı, bir huzursuzluk var içimde. Çok saçma ama paranoya oldu bende herhalde ki şu korku var, bir tanıdık bulur da okur bu yazdıklarımı ifşa olurum sonra...
Lütfen yargılamayın çocuğum diye. Yeterince kötü hissediyorum zaten kendimi, bir de yazdığıma pişman olmayayım.
Okuduysan eğer teşekkür ederim.
Bu yazdıklarını erkenden görmem iyi oldu. Öncelikle yaşadıklarını anlıyorum çünkü ben de sosyal aksiyete yaşıyordum hatta bazen hala yaşıyorum.Belki yazacaklarım sana iyi gelir.Bu sorunu ilk 8. Sınıfta hafif hafif yaşamaya başladım fakat bunun büyük bir sorun olabileceğini akıl edemedim çünkü arkadaşlarım vardı.Ancak liseye geçince bu çok değişti bu büyük bir sorun olmaya başladı.Arkadas edinemiyor,sohbet edemiyor derse dahi odaklanamiyordum.Hergun ağlıyor arkadaş edinmek için her ne kadar çabalasam da insanların beni hor görme ihtimali beni insanlarla konuşmaktan alıkoyuyordu ama kendimi zorladım ve şuan 10. Sınıfım geçen sene edindiğim güzel arkadaşlıklarla hayatıma devam ediyorum.Gecen ay törende bayrağı ben çektim ve oluşturdugum stres yüzünden bayrağı erken çektim ağladım zırladım ama bu bana bir tecrubeydi ve bunu takmadım kendimi zorlamaya hata yapmaya alıştım değişeceğime inanıyorum.Ornegin haftaya Çarşamba tahtada sunum yapacağım hem de kendi isteğimle ! Çok mutluyum çünkü bu beni ilerletecek küçük adimlar ata ata buna da adım attım.ustelik bu sunum sosyal aksiyete hakkında olacak çok mutluyum kendimi geliştireceğim kaçmak yerine kovaliyorum.
Yazdıklarını okuduğumda şunu fark ettim ailenin baskısi sosyal aksiyeteni cogaltmis.Ailene bu konu hakkında daha fazla yorum yapmazlar ise kendini değiştirebilecegini söyle
Ve değiştir
lgsyi kafana takmana gerek yok ben diploma puanimla liseye yerleştim çok da disiplinli ve güzel bir okulum var
Ayrıca kendini zorlamalisin benim gibi anneme ekmek almaya gidebilir miyim bu sabah diyorum sabahları çünkü insanlarla iletişim sosyal aksiyeteyi azaltır ister ki rezil ol.Ben her sabah Allah'ım beni utandirma diye dua ediyorum çunku rezil olmaktan korkuyorum ve olsam bile sorun değil bu adımlar beni sosyal biri yapacak.Kendini hep zorla kaçma durduk yere saçma bir şeyi birine de ve komik olduğunu düşünüp gül, emin ol o da gülecek.Otobuse bindiğinde herkesin de senin gibi birisi olduğunu unutma insanlar birbirlerinin yüzlerine bile bakmıyor aldırma kendini zorla bu hayat senin insanların ne düşündüğünü düşünmeye başladığında kendini yatıştıracak sensin.Kendini seviyorsan yap zorla kendini
Sağlıcakla kal güzel insan
Ve ayrıca ben de sosyal aksiyete yorumu yaptığımda tanıdık görür mü diye korkuyorum :D
@@sizingibitorunun Çok çok teşekkür ederim yorumun için. Adına çok sevindim umarım daha da üstüne gidebilirsin. Bunca insanın ve ayrıca senin de kendinizi zorlayın demesini anlıyorum ve evet biliyorum tek çare bu ama inanın olmuyor. Evet bu kadar insan üstüne giderek yendi ya da yenme sürecinde bu sorunu ama ben yapamıyorum. Utanıyorum. Örnek vereyim, virüs bitti ama ben hâlâ maskeyle geziyorum. Kendimi o kadar çirkin hissediyorum ki o maskenin içinde ama çıkarıp atamıyorum da. Cesaret edemiyorum. O kadar insan arasında tek maske takan benim, çok dikkat çekerim diye düşünüp çoğu zaman okulun bahçesine bile inmiyorum. Bu görünüşümle birinin suratına dahi bakamıyorum ki gidip tanışayım, soru sorayım, onu bunu yapayım. Denedim evet çok kez denedim, hala deniyorum. Kendi kendimi yüreklendiriyorum gidiyorum konuşuyorum insanlarla tabi konuşmak denirse ona. Ama o insanların yanından ayrılırken mutlu değilim. Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyor. Kafamdan aşağı kaynar su dökülüyor gibi bir his. Soğuk ter döküyorum. Okulda da bazı hocalar alttan alttan dalga geçiyor zaten arkadaşın gözlerini bile zor görüyoruz diyerek. Çok komik sanki. "Aha şimdi olacak, başaracağım!!!" dediğim an bunları duymak zaten yerlerde sürünen öz güvenimi ve cesaretimi çok kırıyor. Özellikle de bu tür şeyleri söyleyen kişiler annem, babam ya da öğretmenim olunca. Sonrasında sil baştan. Çok daha zor oluyor kırıkları bir araya toplamam. Cidden heves kalmıyor.
Tekrardan çok teşekkür ederim zaman ayırdığın için
@@4etustia rica ederim seni anlıyorum şöyle yapabilirsin okul rehberlik hizmetinden yararlanabilirsin ben gitmiştim konuştukça rahatlıyorsun
Psikoloğa gidicek imkanın yoksa ve ankarada isen ben yardımcı olmak isterim
Kendini aşağılarken ve çaresizliğini anlatırken kurduğun cümlelerin güzelliğini görebiliyor musun? Kitap okuyormuş gibi hissettim adeta. Hem de söylediğin gibi çocuksun daha. O noktalama işaretlerinin yerli yerinde oluşu o ifadeler muazzam. Kendine biraz kredi ver. Oldukça zekisin kitap okumayı da belli ki seviyorsun dikkatli düşünceli bir insansın. Ailenin söyledikleri ağır. Onlar senin gibi ağızlarından çıkan kelimenin nasıl incitebileceğini hesaplama yeteneğinden yoksunlar. Çok düşünmüyorlar, kafa yormuyorlar bu da demek oluyor ki pek zeki de sayılmazlar. Fakat tüm bunlara rağmen ailede yeterli sevgi olsaydı. O sözler bu denli yaralamayabilirdi seni. Sen önce kendi değerini, zekânı gör saygı duy. Kendine eziyet etme. Bu sorunu dert et ama onun yerine bilgi edin öğren hayatını felç etmesine izin verme sen bu sorundan ibaret değilsin. Çok daha fazlasısın. Yazını o kadar beğendim ki ss aldım. Yazı yazmanı ve kitap okumaya devam etmeni tavsiye ediyorum sana. Ayrıca lütfen her konuda bilgi sahibi olmak için gayret göster. Bilgi korkunun en büyük düşmanıdır.
Bu video baştan sona beni anlatıyorrr hep başkaları ne düşünür sinif ortaminda kendini rahat ifade edememe rezil olma korkusu gibi gibi mesela ben derslerimi de çalışıyorum konulara da hakimim ve hoca sınıfta bildiğim konudan soru sorunca cevabı bilmeme rağmen elimi kaldırıp cevaplayamiyorum ve bu bana cokk koyuyor gerçekten .bir diğeri mesela,telefonla konuşurken yanımda biri varken çok rahatsız hissediyorum, konuşamıyorum, ortada anlatacak özel bir konuda olmamasına rağmen .daha öyle saçma sapan şeyler varki anlat anlat bilmez .Allah hepimizin yardımcısı olsun çok çetin bir imtihandan geçiyoruz .
En acı kısmı da bizi bu anksiyete ile yaşamaya itenlerin şu an hâlâ deli muamelesi yapan insanlar olması.
Yoq
Yoksa geçtimi
"En iyisini yapamayacaksan, hiç yapma." benzeri bir duygu uyanıyor içimde. Duvarına resim asmaya korkan tiplerdenim. Bilmiyorum yanlış bir kişiliğim var ama bunun derslerini alarak kendimi düzeltebileceğimi sanmıyorum. Başı dik birisiyim, sizler de öylesinizdir yüksek ihtimalle. Hayat bize yardımcı olsun dostlar.
Zaman dipsiz bir kuyudur. Asla geri çıkamıyacağın. Hal böyleyken düşmekten sıkıldım ve ölmek daha kolay olurdu. Size enbüyük tavsiyem boş yapmayın. Gerçeklere açın gözünüzü!
@@zekken4807 Bu kuyunun ne kadar derin olduğu da bir mühim. İstek kırıcı bir durum sonunda boşluğa düşecek olduğumuzu bilmek. Hedonist olarak yaşamaktansa kendi kişisel gelişimimize önem vermek ve bunun doğrultuda irademizi eğitmek bir nevi içimizi rahat rahat tutmaya ölene kadar yeter herhalde. Arketiplerimize göre şekillenen bir durum açıkçası. Nasıl yaşamak istiyorsak öyle yaşamalıyız, kendin için iyiyi seçip de bunu uygyulayamıyorsan, kendini kandırma, bunu düzene oturtman vahşi bir kediyi eğitmek kadar zor hatta neredeyse imkansız olabilir. Umutsuz bir tipsen başarısızlığını kabullen ve yerine otur, alçaklığı yedirebilirsen tabii. Ama ya kendine güveniyorsan, onurlu bir tipsen ne diye durursun ki? Toplumun en iyi versiyonu olmaktansa kendinin en iyi versiyonu olmaya çalışman daha mantıklı.
Psikolog İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.
@@ahmetmurat782 Müslüman kanalı mı?
@@yamato4006 hayır psikoloji kanalı
Eskiden çok neşeli,ortamcı,tatlı ve hiç stres olmadan sohbeti yonetebilen bir kisiydim. Liseye gectigimde ortam hiç umduğum gibi çıkmadı zaten pandemi girdi evlere kapandık. Pandeminin son zamanlarında kendimi insanlarla konuşurken zorlandığımı düşünürken buldum. Hayatımda hiç hissetmediğim bir korku, çaresizlik, gerilim vardı. Bazen son derece normal oluyorum ama bazen gözümü çevirmekte bile zorlanabiliyorum inanın çok garip. Eskiden insanların gözünün içine çok rahat bakardım şimdi neredeyse hep yere doğru farklı yerlere bakıyorum. Ve bu durumu bazen hiç yasamadigim zamanlar da oluyor beni de asıl şaşırtan ve mücadele ettiren şey bu anlar oluyor. Mesela durakta beklediğim hiç tanımadığım bir insanla selamlaşıyor ardından öyle güzel sohbet ediyorum ki. Ve böyle anlarda hep farkettigim şey şu : O anlarda asla karşımdaki insan benim hakkımda ne düşünüyor diye düşünmüyorum. Sadece onunla orada tatlı tatlı sohbet ediyorum. Ve çok da mutlu oluyorum. Ama kendim hakkında düşünmeye başladığım anda işler boka sarmaya başlıyor. Hakkında araştırmalar yaptım, videolar izledim eskiye göre çok büyük oranda azalttım. Eskiden büyük bir sıklıkla yaşarken şimdi günde 1 veya 2 zor oluyordur onlara da alıştım zaten diyebilirim :*). Bu video bana çok iyi geldi. Tüm süreci de adeta gözümün önünde canlandırdı kendimi takdir ettim. Videonun nerdeyse heryerinde "aynısını yaşadım, birebir benim ozelligim" dedim :). Kendimi biraz daha sosyal ortamlara atmak için ugrasmam lazım umarım herşey daha güzel olur. Bu videoyu izleyen herbir güzel insanın umarım hayatı çok daha güzel olur. İçimi dökmek bile öyle çok rahatlattı ki
Aynı la
Bazıları da diyor ki: "Konuşmaya çalış, aralarına girmeye çalış geçer". Ay hiç akıl edememiştim çok sağol. Ayrıca sürekli denedim ama kendimi çok daha kötü hissettim. Kimseye söylemiyorum artık böyle şeyleri çünkü "ergenliktendir" deyip geçiyorlar.
Sen nasıl çözmeyi planlıyorsun
@@Varo-lx9cd bunları yaptığımda, yani korkunun üstüne gitmeyi denedikçe daha kötü oldu ama şu son günlerde yeni sınıfımdan bir kızla anlaşıp konuşuyoruz kesinlikle çok daha iyi hissettiriyor bence benim tek çözümüm güvenebileceğim bir arkadaşımın olması, ama işte onu yapmak benim için zor.
@@UltrasCampty ben sana yorum yazmıştım ama yorumlarım siliniyor galiba, Teşekkür ederimm ben de isterdim ama istanbulda değilim
Özellikle arkadaş ortamında "şaka" adı altında birinin dış görünüşü yada ailevi sorunlarıyla dalga geçilmesi vs. bu durumu fazla tetikliyor. Kendimden biliyorum. Belki size göre o şaka fazla abartılmayacak birşey ama sosyal anksiyetesi olan insanlar en ufak şeyi bile çok fazla düşündüğü için, hemen alınabilir. Bana sınıfta yapıldığında gülüp geçiyorum ama günler geçse de kafamın içinde dönüp duruyor. Dışa yansıtmıyorum sadece ve daha sonra artık içime kapanmaya başlıyorum.
@chiku Ben şuan 15 yaşındayım, yetişkin sayılmam. Dediğin gibi çocukluk yada benim gibi ergenlik zamanlarında fazlasıyla etkiliyor. Diğer insanlara gereğinden fazla empati besliyorum örnek olarak yada kırmamak için şekilden şekile giriyorum çünkü kendimin nasıl hissettiğini biliyorum.
@chiku Bende senin gibi kendimi çirkin, kusurlu buluyorum ama düşündüğüm kadar çirkin olmadığımı biliyorum. Kendim kabullenemiyorum bunu çünkü çevremdeki insanlar kendimi güzel hissettiğim günlerde illa bir kusur bulup diyorlar ve tüm enerjimi alıp götürüyorlar. Eminim sende düşündüğünden daha güzelsindir. Sadece bilinç altın böyle kabul ettiği için kendini beğenemiyodursun bir türlü. Üstüne üstlük kendi yüzüne çok alışkın olduğun için bir zaman sonra o kadar da güzel olmadığını düşünüyorsun ama dışardaki bir insana sorsan, senin düşündüğün kadar çirkin olmadığını söyler.
Zaman dipsiz bir kuyudur. Asla geri çıkamıyacağın. Hal böyleyken düşmekten sıkıldım ve ölmek daha kolay olurdu. Size enbüyük tavsiyem boş yapmayın. Gerçeklere açın gözünüzü!
Ustam ha şöyle video yağdır üstümüze. Ne öyle 1-2 ay bekliyorduk eskiden. Sesine, anlatımına hasret kalıyorduk. More, more, MOREEE
Hah hahaha hahaha 😂😂😂
İki şey fark ettim.
1. Bundan çok eminim ki yoğun olarak sosyal anksiyeteli insanlar olarak bir araya gelip arkadaş olmaya çalışsak çok büyük ihtimalle aşırı samimi ilişkilerimiz olurdu.
2. Diğer videoların bu videodan çok daha önce yüklenmiş olmasına rağmen bu videodaki yorum sayısı önceki videolarını rahatlıkla geçiyor. Bu da ben de dahil ne kadar çok çekingen insanın olduğunu ve ne kadar da çok insanın burada kendini bulduğunu gösteriyor. Lütfen çekingenlik hakkında daha fazla video yap. Kanalında bir hafta sonra çok farklı bir konuda video yükleyip de bu konunun arkaplana düşmesine izin verme.
1. madde sandığınız gibi olmuyor maalesef
@@aisu5969 Siz de çok çekingen biri misiniz bilmiyorum ama ben çok çekingen birisiyim. Öyle fazla kişinin bizim ne hissettiğimizi fark etmediği o ''hayatın zehir olması''nı yaşadım ve daha hafifi yaşamaya devam ediyorum. Aslında ben de o yorumu yazdıktan sonra biraz şüpheye düştüm ama yorumu ellemedim. Yorumdaki gibi düşünmemin sebebi, iki tarafın da kendini açmaya daha açık olması. Samimi ve saf duygu alışverişlerine daha açık olması. İnsan sevgisi ve ilgisine aç olması.
@@furquoise526 okadar doğru ki dediğin anlatamam birine bunları anlatmaya aşırı ihtiyacım var kimseye anlatamıyorum ben aslında üsteki yorrumada katılıyorum çünkü oyel kolay da olmuyor kaldım arada
@@aisu5969 bencede aslında iki yorumda katılıyorum öyle arada kalmış gibiyim
@@ahmetahmet8867 ilan verir gibi😅😅😅
Şuan 19 yaşındayım ve kendimi bildim bileli bundan muzdaribim. Pandemiden bu yana da sosyal ortamlardan iyice uzaklaştım. Mezun senemdeyim, ders çalışıyorum ama sınavda derece yapıp çok iyi bir üniversiteye gitsem de içimde beni yiyip bitiren anksiyetem yüzünden bir türlü motive olamıyorum. Sanki üniversiteye gittiğimde ilkokulu yeni geçmiş bir çocuk gibi hissedeceğim, hiç arkadaşlık kuramayacağım ve hep yalnız kalacağım.
Videoda tam olarak beni anlatıyor. Her söyleyeceğim cümleyi bin defa düşünür, hemen hemen her durumda kim olursa olsun empati yapar, insanlarla göz teması kurmaz, onlara imrenir ve hatta çoğu zaman küstah olduklarını düşünürüm.
Ve maalesef eyleme geçme kısmında çok bahaneler üretiyorum ama bu böyle devam edemez farkındayım. İnşallah bir gün bundan kurtulacağım ve çok uzun sürmemesini umut ediyorum.🥺
Yt'da ders çalışırken karşıma bu video çıktı ve yorumları okumaya başladım. Ben de 19 yaşındayım ve mezunum. Aynı duyguları yaşıyoruz. Sarılmak isterdim sana. Gözlerim doldu. Kendimi ifade etmede maalesef çok iyi değilim (ahahah hâla kendimi yargılıyorum🥲)
@@gwinam-i3 Ben şuan derslerime odaklandım anksiyetemi üniversite de yontmayı düşünüyorum sana da tavsiye ederim. Belki üniversite de bizim gibi biri karşımıza çıkar ve birlikte aşarız. Bu arada kendini yargılama lütfen eminim içindekileri dökebilsen bunları aşarsın ben de aynı durumdayım gel sarılalım kardeşim
@@SinemG04 ❤️🫂
@@SinemG04merhaba şimdi durumun nedir gelişme varmı
@@gwinam-i3üniversiteye gitmekten korkuyormusun hala
Sosyal anksiyeteyle yıllarca mücadele eden biri olarak yazıyorum . Maruz kalma gerçekten işe yarıyor . Kurtuluş kendiliğinden gelmiyor çok çok zor olsa da harekete geçmek gerekiyor .
Geçmesi 2 seneyi buldu ama geçti maruz kalmayı bırakınca geri tetikleniyor ama
Yeni Trendler Bunlar
ua-cam.com/video/LAVIsVqWGnY/v-deo.html
Psikolog İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.
Nasıl atlatabiliyorsun bana yardımcı olabilir misin aynı durumdayım ve bundan nasıl kurtulucam bilmiyorum
@@Nurk-n7j birader bende aynı durumu yaşadım ama şuan daha iyiyim kendimi daha iyi hissetmek için şunları yaptım:hiç tanimadigin birisinin düğününe git ve deli gibi oyna eger oynamaya çekiniyorsan şunu düşün ben bidaha bu insanları görmeyeceğim ki de ve deli gibi eğlen veya herhangi bir spor branşına kaydol gerçekten kendini daha iyi hissedeceksin
bu hastalığın bu kadar zor geçmesinin sebebinin yalnız kalma süresi olduğunu düşünüyorum ne kadar yalnız kalan biri konuşacağı oyalanacağı birşey olmadığı için kendiyle baş başa kalır ve sürekli düşünür düşündükçe bazı şeyleri dahada kafaya takar ve sonsuz döngüye girer ve anksiyete gün geçtikçe bu şekilde dahada alevleniyor olabildiğince birileriyle iletişim kurmaya çalışmak gerek kurtulmak için
insanlar benle konuşmayı sevmiyor ki kimle iletişime geçeceğim :DD
evet bu yüzden erken kelleştim 😃
Çevrede düzgün iki muhabbet edicek insan da yok kimle konuşalım? Adama bir fikrimi belirtiyorum ya sen ne anlarsın boş iş onlar diyor ben neden konuşayım o zaman?
@@noyamiserj5016 Maalesef İstanbul'da değilim, güzel düşüncen için binlerce teşekkürler.
O kadar pişmanlık oluyor ki rüyalarımda hep geçmişte yaşıyorum. Geleceğe dair beklenti kalmıyor insanda, sürekli bir geçmişe özlem, hatalarını telafi etme tekrar baştan yaşama isteği ama olmuyor olmayacak da bunu da biliyorsun yine de içten içe istiyorsun. Tabi bir de bunun sana verdiği kötü duygular ve özgüvensizlik var. Bütün bunlar bir araya gelince insanda yaşama isteği de kalmıyor. Vah ki vah halimize. Önceden bu tür şeyler yoktu artık yaşandı ve ömrüm boyunca benle gelecek. :(
Belki siz de ki eksiklik degildir. Fazlaliktir. Çevrenizdeki insanlari degistirin. Eger icinde bulundugunuz Çevre, insani yönden eksik ise, sizde ki fazlalik kendinizi kotu hissettirir. Ama ortami degistirip, kendiniz gibi samimi, ince dusunceli ve empati yetenegi yuksek insanlarla bir arada olursaniz, ozaman sorunun cogunlukta, siz de olmadığını anlarsiniz. Ozellikle Allah'a olan inanc duygusu ile kurulan kardeslik baglari sizi hayata karsi gercekten guclu kilar. Kendinize dava arkadaslari edinin.. Tevhid ve Tagut nedir, Selefi hocalardan dinleyin. Kendinizi, hayatin anlamini ve lezzetini bulacaginiza inaniyorum. Cunku ben bizzat deneyimliyorum..
İnşallah kurtulursun insallah hepimiz kurtuluruz
Abi ben geçen gün migrosa gittiğimde üst raftan bir sos almaya çalıştım ama alamadım bir görevli çalışan geçiyordu ondan rica ettim ve eve gelene kadar düşündüm çünkü ilk kez böyle bir ricada bulundum çünkü bir ara bir ürünü sırf rafa boyum yetişmedi diye almayıp eve dönmüş ve azar işitmiştim her zaman böyle oluyordu ilk defa boş vermedim ürünü ve yardım istedim hâlâ çok mutluyum
Rahat ol bir şey istemekten korkma kendini çalışanın yerine koy bir şey istese biri ne dersin hemen yardım edersen değil mi o da yardım edecek sana ve sonradan istediğin şeyi bile unutacak acaba yanlış bir şey mi dedim diye kendi kendine düşünürken karşıdaki kişi çoktan unutmuş oluyor ve bunu üzerine git mesela yarın ekmek al tek başına git atıyorum kırtasiyeye git silgi fiyatını sor ya da bantlar neredeydi yardımcı olur musunuz gibi şeyler sor ❤
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
20 yaşındayım artık yaşıtlarıma ayak uyduramıyorum. Kendimi ait hissetmiyorum . Bu hastalik hayatımı yedi ...
Yanlız değilsin bro
Eray selam, 18 yaşına kadar ben de bu durumdan muzdariptim. 2 senedir terapi alıyorum ve psikiyatriste gidiyorum. Sorunumu aşmamda inanılmaz yardımını gördüm ve inan bana yaklaşık 3 ayda sorunumun neredeyse hepsi yok oldu. Bunca süre anksiyetemle birlikte yaşadıktan sonra şu geçirdiğim 2 yıl kendimi gerçekleştirme yolumda onca seneden çok daha fazla katkı sağladı. Böyle bir sorunla yüzleşiyorsan sana tavsiye olarak benim yolumdan gitmeni söyleyebilirim. Bu kadar kısa sürede etki edebileceğine ben de inanmamıştım. İçinde olduğun girdaptan söylediklerim sana pek gerçekçi gelmiyor olabilir çünkü ben de anksiyetem beni ele geçirmişken kişiliğim utangaç olduğu için asla aşamayacağımı sanıyordum. Umarım sorunların olabilecek en hızlı şekilde çözülür 🌸
26 yaşındayım yalnız değilsin
@@elifturan5244 doktorunuzun kim olduğunu öğrenebilir miyim ve tedavinin icerigi nasıl tam olarak?
@@elifturan5244 ben de bu konuda sorun yaşayan ve destek almayı düşünen birisi olarak psikiyatiristiniz ile nasıl bir iletişim ve iyileşme süreci geçirdiğiniz hakkında biraz bilgi verebilirseniz çok mutlu olacağım.
Nerde okumuştum hatırlamıyorum insan bilmediğinden korkar diyordu bilmediğimiz şey hakkında sürekli olumsuz senaryo kuruyoruz öyle olmadığını görünce rahatlıyoruz bir de şunu fark ettim o an farklı şeyler düşününce anksiyeteden eser kalmıyor mesela bakın sürekli boş şeyler düşünen insanlar ne kadar rahat
Birilerinin yanında ya da arkadaş ortamında onlar gibi gözükmeye çalışmak ama ortama ayak uyduramamak ve en sonunda yine yalnız kalmak istemek
Zaman dipsiz bir kuyudur. Asla geri çıkamıyacağın. Hal böyleyken düşmekten sıkıldım ve ölmek daha kolay olurdu. Size enbüyük tavsiyem boş yapmayın. Gerçeklere açın gözünüzü!
@@zekken4807 Dedi en büyük boşu yapan mahluk.
Bunun yüzünden üniversite hayatım zehir oldu
İstanbuldamisin knk
Çocukluğumda parmakla gösterilen aşırı aktif aşırı mutlu bir insandım.Aklima ne eserse onu dile getirebilen ,çevremde arkadaşın eksik olmadığı,bir öğrencinin başarabileceği herseyi başaran bir çocuktum.Ne oldu nasıl oldu bilemiyorum ama hepsi çok kısa bir anda kül olup gitti.16 -17 yaşında adım attım anksiyete dünyasına.Bir cehennem gibiydi.Kendime olan tüm güvenim günden güne azaldı,arkadaşlar neredeyse sıfıra indi,sevdiğim eğlendiğim herseyi bıraktım,çok fazla düşünmeye başladım.Gunden güne ilerledi.Bakkaldan ekmek bile isteyemez hale gelmiştim.Hatta buna bagli olarak 5 yıl boyunca ülser gibi iğrenç bir hastalika yaşadım.Sirf kendimi iyi ifade edememekten her doktorla kavga etmekten duzgun bir tedavi bioe alamadım.Durum öyle bir hal aldı ki hiç kimsenin beni sevmeyecegini düşünüyordum.Bu hayattaki en sıkıcı, en ise yaramaz bir insan...Ama bir o kadar başarılı bir öğrencilik geçirdim.Universitede bunun üstesinden geleceğimi düşündüm ama işler daha da kötü bir hal aldı.Bu defa başarıdan yana problem hissetmeyince dış görünüşüne taktım.Yuzune bakılmaması gereken bir varlık gibi hissediyordum.Yuzumu saklıyor insanların görmemesini istiyordum.Bunların yani sıra ailevi problemler de beni çok etkiledi.Artik annemin benden nefret ettiğini biliyordum.Artık hiç bir değerim olmadığını hissediyordum.İnsanların yuzunde kocaman bir boşluk görüyordum.Hiç kimseye güvenmiyorum.Ama bir o kadar insanlar tarafından tüm iyi niyetim suistimal edilmesine rağmen sesimi çıkarmıyordum.Bunu düzeltmek için ne yapacağımı asla bilmiyordum.İnsanın derinine bakacak felsefe psikoloji ne varsa bir çok kaynağı yalayıp yutum ama elime bu defa da daha da sessizleşmek geçti. ASLINDA biraz geç farkettim ama iyileşme sürecinin ilk adımımıymış bu.Yani kabul etmek.Sonra kendimi sevdiğimi söylemeye başladım ,değerimi kimsenin gözünde aramamaya başladım.Sonra gerçekten arkadaş ortamında rezil de olsam espriler yapmaya başladım.Kendi hayatımdan onları hiç de ilgilendirmeyen şeyler anlatmaya başladım.Hala ankisyetem var bunun farkındayım.Hatta bunu çok yoğun yaşıyorum.Ancak artık her dakika değil genelde gün sonunda artıyor. Ancak bunu da azaltacağıma inanıyorum.Önce kendimi çok seviyorum, sonra çevremdekileri seviyorum,daha sonra onların da beni sevdiğini biliyorum.Herşey bazen başa sarsada pes etmemek bu hastalığın tek çözümü sanırım.
senin adına o kadar mutlu oldum ki.
Bende kabullendim ve sonra düzelmeye başladım. Artık kafamda ki tek düşünce "evet bazı şeylerim eksik ama mükemmel insan yok ki ben de diğer insanlardan biriyim" artık kendimden utanmıyorum ve kendimi çok seviyorum
benim halime benzer şekilde özetlemişsin kendi durumunu. ayrıca ramiz karaeskinin de dediği gibi kimse mükemmel değil. bazı insanlar çok daha beter şeylerle uğraşıyor ya da iyi sandığın hayatların içi fesatlık dolu.
Aynı durumdayız ben de savaşıyorum şuan ve haklısın bazen en başa sarabiliyor ama yine de pes etmemek gerek
Önereceğim bir şey var, namaz kıl knk çok işe yarıyor zamanla 0 yapıyor çünkü kendi zihnindeki savaşı başka biriyle paylasabiliyorsun bu sefer o da Allah ztn. İyi günler
Reflü'yü nasıl aştınız? Bende de aynı durum var ve bu aralar geceleri uyuyamaz bir hale geldim midemden dolayı
eskiden sosyal anksiyetem vardı. ama tabi adını bilmiyordum. utangaçlık deyip geçiyordum.
daha sonra kendime yeterince değer vermediğimi, yeterince özgüvenimin olmadığını, kendimi hiçbir konuda yeterli görmediğimi, hiçbir insanın beni sevemeyeceğini ve en önemlisi kendimi sevmediğimi fark ettim.
bunu fark etmek bende değişme isteği uyandırdı. kendime şöyle sorular sormaya başladım: benim neyim eksik? benim onlardan ne farkım var? neden kendimi sevmiyorum? başka insanlar beni sevse ne olur sevmese ne olur? başkaları benim hakkımda olumsuz düşünse ne yazar ki? nitekim ben de bazen başka insanlar hakkında olumsuz düşünüyorum. bu gayet doğal....
aslında ufak bir kabullenişti bu.
sonra kendimi fark ettim. güçlü ve zayıf, iyi ve kötü, doğru ve yanlış yönlerimi gördüm. bu yönlerimi görünce kendime değer vermeye başladım.
bu benim hayatım ve ben nasıl istersen öyle yaşamalıyım. başkasının hayatı değil ki bu... onların düşünceleri neden benim hayatımı bu denli etkiliyor? diye düşündüm.
kendime olan sevgim ve güvenim arttıkça sosyal anksiyeteyi yendim. bunu artırmak için de kendimi iyi tanıdım ve en önemlisi olduğum gibi kabul ettim.
şimdi başkalarının ne düşündüğü çok da umrumda değil. nasıl istersem öyle yaşıyorum.
etrafımdaki insanlar bana şöyle diyor: sen çok değiştin. böyle değildin. kendini beğenmiş kibirli biri oldun. bak hep o arkadaşların seni etkiledi. sen ne güzel mülayim yumuşak başlı biriydin şimdi çirkef olmuşsun...
halbuki ben sadece kendime değer veriyorum. zamanında kendimi bir paçavra olarak gördüğüm için etrafımdakiler de beni öyle görüyordu. şimdi ise kendimi ezdirmiyorum. bu yüzden dik başlı ve ukala diyorlar. ama yılmak yok.
Teşşekürler bu yorum bende birseyleri uynandirdi sanirim bende boyle birisi olucam..
Ortayolu tutmak lazim.. Dengeli olmak lazim.
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
@@oylesinebiri.747simdi nasılsın gelisme varmı
19 yaşındayım ve yeni üniversiteye başladım. çok fazla düşünüyorum son 2 senedir. sınıftayım yanımdaki kişi öflüyor ve ben kendime bakıyorum; ayağım mı çarptı, sesli mi nefes alıyorum, yaptığımız aktiviteyi yanlış mı yaptım diye düşünüyorum. zil çaldı ve koridorda yürüyorum karşımdan birisi geliyorken tam o sırada adımlarım karışıyor, telefonumu açıp saate bakıyorum bir mesaj gelmiş gibi tıklıyorum. sabah sınıfa erken gittiğim vakit tek tük insan oluyor ve onlar otururken ben ne su içebiliyorum ne de yutkunabiliyorum. kitap okuyorsam sayfasını çevirirken stres oluyor ve kağıdı kavrayamıyorum tekrar denediğimde daha çok stres oluyorum. dışarıda 4er 5er kişilik bir arkadaş grubuyla sahile yemek yemeye gittik diyelim. sipariş verirken sona kalmak beni çok strese sokuyor ve üzüyor. diğer arkadaşlarım arkada sohbet ederken sonradan yanlarına gittiğimde konuya dahil olamıyorum ve zaten başından beri orada olsam da anlayamayacığımı düşünüyorum. konuşmaya geçtiğimizde genelde dinliyorum anlamasam bile kocaman gözlerle bakıp kafamı sallıyorum çünkü istiyorum ki benim onu anlamaya çalıştığımı bilsin. bir şey anlattığım zaman da cümlenin sonunu getiremiyorum, stres oluyor ve başkasının konuşmasına izin veriyorum. sözümü tamamlamadan ya da birisiyle aynı anda konuşmaya başladığımızda hep onun anlatması için ısrar ediyor ve kendi düşüncemi hiçe sayıp unutuyorum.zaten anlatamazdım ki diyorum kendi kendime. bazen aklıma gerçekten iyi olduğunu düşündüğüm espriler geliyor hatta plan yapıyorum kafamda şöyle anlatsam böyle diye fakat konuşmaya başladığımda ya sesim titriyor ya da yanlış telaffuz ediyorum. kimse gülmezse vay halime ter boşalıyor her yerimden. ama dışarıdan baksanız bana... bir sürü arkadaş grubum var sosyal medyada da gayet aktif paylaşıyorum. kimse göründüğü kadar mutlu, gösterdiği kadar rahat değildir. gözlem yeteneğim küçüklüğümden beri yüksekti ama kendi üstüme yormuyordum gördüklerimi. korkutucu bir hal aldı artık ne yapıcam bilmiyorum.
Adımların karışması durumu... Okadar basit olan yürüme aktivitesi bile bir anlığına ezziyet çektiriyor ya, gerçekten şaşılacak şey. Ayaklarıma bakıp noluyor ya niye yürüyemiyorum diyordum tek bende olmaması ampulü yaktı. Hali hazırda bu durumu aşmaya çalışan birinden tavsiye almak ne kadar sağlıklı olur bilmiyorum ama 5-6 kişi yerine kendine yakın bulduğun 2 kişi hatta 1 kişi ile geçirdiğin zamanı arttırabilirsin. İnsanın kendine yakın bulduğu hatta kardeşi gibi gördüğü kişiler kendini çok çok daha iyi hissettiriyor. Senin güvenli bölgen halini alıyor gibi. Belki diğerlerinin anlamayacağı şakalara gülüyor, sürekli iletişim halinde kalıyorsunuz. Umarım hepimiz bu durumları aşarız. İyi dileklerimi sunuyorum efendim, iyi günler.
@@quemkey ilk olarak sen de umarım kısa sürede atlatırsın çünkü videoda dendiği gibi yaşanmamış, dahil olunmamış bir hayat tecrübesi çok çok ağır bir şey. teşekkür ederim tavsiyen için de
@@whoismethink Ne demek, ben de teşekkür ederim.
@@quemkey aslında iletişimde bulunulan insan sayısını azaltma sosyal anksiyete için çok doğru bir çözüm gibi gelmiyor bana çünkü olabildiğince çok insanla etkileşimde olmak, yüzleşmek ve üstüne gitmek açısından daha faydalı olur gibi geldi bana. Yine de çok insanla iletişim kurmak aynı zamanda 1-2 kişiyle daha da yakın olmak daha iyi olabilir. asıl sorun düşünce sistemimizde kendimize atfettiğimiz, kendimizle ilgili yaptığımız çıkarımlardaki çarpıklıklar nerde onu çözmek sanırım. Neden mükemmel görünmek zorundayım? Her şeyi kusursuz yapabilir miyim? peki karşımda beni beğenmesini istediğim insanlar kusursuz mu? herkes beni onaylamak zorunda mı?
@@nurtenkaymak3899 yok canım, tabii ki dediğiniz gibi, ben de en yakın çevre açısından 1-2 kişiyi kasdetmiştim. Yoksa kendisini soyutlamamalı insan. Haklısınız, her şey kafada bitiyor, insan karşısındakini bu kadar takmasa ne kadar rahatlardı her şey.
Konuyu çok hoş şekilde ele almış ve gerçekten güzel bir dille anlatmışsın. Emeğine sağlık. Gerçekten çok faydalı bir video olmuş.
Abi bu sefer anksiyetemi yenip bu yorumu atıyorum. Sosyal anksiyeteden çok sıkıntı çeken birisi olarak bu videon bana ilaç gibi geldi. Zaten ben bile fark ettim bu konuda yardıma ihtiyacım var ama yok psikologtan bile çekiniyorum. İşte benim zaten sorunum yok ben sadece kendim kurup kendime sorun yapıyorum vs vs . Ama bu bildiğim şeyleri daha detaylı ve net olarak başkasıdan duymak bile beni rahatlattı. Umarım ihtiyacım olan o yardımı alıp yenerim . Bundan sıkıntı duyan herkese kolayca yenebilmesi dileğiyle iyi günlerr!
Edit: Hala mükemmeleyetçi olmaya çalışıp yorumu düzeltiyorum Allahım sen yardım et.
Edit2:Ve öyleki yorumu olanildiğince kısa tutmaya çalışyorum çünkü niye karşıdaki insanı sıkıyım ki? Daha çok kelime=Yargılanma ihtimali . Ve bugünler yenmeye başlasam bile o hayal ettiğim motivasyonum olan tatmini alamayınca içimde giderek büyüyor . Markete gitmek bile işknce olan birisi için sosyallik, yeni arkadaşlıl nasıl mümkün olabilir ki?
Edit uzdu :(
15 dakika boyunca aynı yorumu düzeltmekle uğraştınız. Neredeyse baştan yazdınız. Şahsen basit bir yorum için bu kadar uğraşmanızı gerektirecek herhangi bir sebep göremiyorum. Kendinizi daha da geliştirmelisiniz, başkasının sadece yorumunuza karşı tepkisi sizin için bu kadar önemli olmamalı.
@@Islamitisch ya sıkıntım bu işte nasıl geliştireceğimi bilmiyorum. sürekli seneryolar ile kendimi rahatsız hissediyorum ve düzeltme ihtiyacı duyuyorum :((
şöyle düşünün: "herkes 1 damladan meydana geldi ve herkes toprak olup böceklere yem olacak. ne kimse benden üstün, ne ben kimseden üstünüm. herkes ama herkes eşit."
(ben hep bu düşüncedeyim ve karşıma kral gelse tın)
Bu sigma sendromu
Öncelikle böyle bir konuya değindiğin için çok teşekkür ederim. Hayatımın büyük bir çoğunluğu sosyal anksiyete ile geçti. Yaptığım sunumdan sonra, "İyi de neden bu kadar titredi ki sesin?" şeklinde yorum almadığım tek sefer yok. Bütün video boyunca kanıksadığım durumları çok güzel bir şekilde anlatmışsın. Şimdiye kadarki bütün videolarını izledim, samimiyetin için çok teşekkür ederim. Bu benim bir videonun altına yazdığım ilk yorum ve ellerim titreyerek yazıyorum, bir yanlışım varsa kusura bakma lütfen. Ama seni bir abi gibi gördüğümü de söylemek isterim.
şöyle düşünün: "herkes 1 damladan meydana geldi ve herkes toprak olup böceklere yem olacak. ne kimse benden üstün, ne ben kimseden üstünüm. herkes ama herkes eşit."
(ben hep bu düşüncedeyim ve karşıma kral gelse tın)
@@dunyaornegiSMM gerçekten de karşına kral gelse tın mı?
@@kadirselekel9011 aynen
Videoların böyle olunca sohbet gibi oluyor,güzel de oluyor ama bence bu arasıra olması daha güzel olur. Eski konseptini çok seviyorum.Özlüyorum da.Perfect blue mesela
Bana anksiyete anında en iyi gelen söz şu ki kimse sizi sizin kendinizi kötü gördüğünüz kadar kötü göremez. Kafanızdaki siz aslında en kötü senaryodur. Bunu sakın unutmayın.
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Theo Angelopaulos'un Sonsuzluk ve Bir Gün filminde şöyle bir söz geçiyordu: ''Yaşamı tanımak için o kadar çok vakit harcadı ki kendisi yaşayamadı.''
Bu replik benim kaçmayı seçmediğim son peak noktam oldu sanırım.
Zaman dipsiz bir kuyudur. Asla geri çıkamıyacağın. Hal böyleyken düşmekten sıkıldım ve ölmek daha kolay olurdu. Size enbüyük tavsiyem boş yapmayın. Gerçeklere açın gözünüzü!
@@zekken4807 Bu video ve bu yorum zaman hakkında olmasa da, yorumunu sevdim :) Zamanı dipsiz bir kuyuya benzetmişsin. Evet, öyle algılanır ara sıra. Ama sonra değişir algıların. Benim zaman hakkında tek bildiğim onun göreceli olduğu. Üstelik kişiden kişiye göre değil, bulunduğun konuma göre göreceli. Çok ilginç. Yaşadıkça da ilginçleşiyor. Benim de sana bir tavsiyem var, bu konuda kafa yormuş insanlara kulak ver. Bilim insanları olur, yönetmenler olur, hikaye anlatıcıları olur. Bir tanesini önereyim hatta. Bir şarkıcı.
İlk bakışta öyle görünmese de bu şarkısı zaman hakkında: ua-cam.com/video/XwHVS7Q5cOI/v-deo.html
Psikolog İzzet Güllü’nün videolarınıda izlemenizi tavsiye ederim.
1. Gerilmemek ve sakin kalmaya çalışmak.
2. Bütün bu yaşananların bir kaç yıl sonra tamamıyla silinip gideceğini bilmek ve kimsenin aslında seni sandığın kadar umursamadığını bilmek.
3. İlişkilerde ve diyaloglarda gerçekten samimi olmak. Samimi olmaya çalışmak için çaba harcamamak.
4. Herkese yetemeyeceğini ve mutlu edemeyeceğini bilmek.
5. Hayır ve evet denecek şeylerin yerini iyi bilmek.
6. Çekirdek insanları hayata yerleştirmeye çalışmak.
7. Kendini var etme sürecinde ilerlerken başarısızlıkları da önemsek ve geçte olsa bir şeylerden vazgeçmemek.
2 ve 3. Maddeler işe yarayabilir. Birde insanlari gozumuzde fazla buyutmemek gerekir diyebiliriz.
O kadar net ve guzel yazmissin ki bazilarini uygulayabildim gelismeye devam
@@tayfuncaliskan.1 merhaba istanbul sicaginda pek guzel sayilmaz ustune yirmilik cektirdim 1 haftadir agrisini cekiyorum youtubeda zaman olduruyorum simdilik senin nasil gidiuor
@@tayfuncaliskan.1 ben dolgumu yaptirdigim doktora gittim o kadar salakcz konustum ama sonra unuttum prova yapip tamamen unutanlardanim okul labinda hocaya soru sorarken bile karistiriyodum ilk senede sonra baktim olmuyor tane tane ve yuksek sesle konusmaya calisiyorum biraz astim diyebilirim isin puf noktasi buydu benim acimdan ve aman ne kaybedicem mantrasini uygulamak
@@tayfuncaliskan.1 2 tane cektirip 3 tane kanal yaptirdim hepsine ilkine annem gelmisti sonra hepsine ben gittim kendimi ifade etmek zordu ama alistirmaya calisiyorum basaricaz ins
bazı şeylerin üzerine geçince iyileşiliyor. öğretmenlere soru soramazdım artık sorabiliyorum mesela. ama hala arkadaş edinmekte çok zorlanıyorum. aşırı kasılıyorum. bu durumu aileme çok önceden söyemiştim. arada sırada onlar da dalga geçiyor. "senin zaten sorunların var,insanlardan çekiniyosun" falan diyip küçümsüyorlar. o zaman kendimi çok yalnız hissediyorum. bu hastalığa sahip bir sürü insan var ama en kötüsü benmişim gibi geliyor. ve tamamen geçecek bir şey değil bence.
En güzel yıllarım olması gerekiyordu bu yillarimin yenuz 17 yasindayim 5 yildir...
Daha zaman var ya asarsin
İnşallah çok geç olmadan bunu yenersin kardeşim
Bende 17 yasıdayım isallah yeneriz
Bu anksiyete o kadar kötü bir his ki.. hayatını çalıyor, geçireceğin güzel günleri, arkadaşlıkları çalıyor.. yaşıtlarımla vakit geçirdiğimde düşünce yapımın çok farklı olduğunu hissediyorum. Onlar mesela kendi aralarında konuşurken içimden geçiriyorum sende konuş ama sonra diyorum ki ne söyleyecesin ki.. sonra insanları izliyorum herkes hayatını yaşıyor.. gülüyor, eğleniyor, vakit.geçiriyor.. onları gördükçe diyorum ki ben neden böyle değilim.. ben neden rahat bir şekilde konuşabilen, hayatını yaşayabilen, arkadaşlıklar kurabilen bir insan olamıyorum ve bu soru aklımdan hiç çıkmıyor.. kendime cevap verdiğimde diyorum ki insanlar sana zarar verir, onlar senin kafa yapına uymuyor.. bütün bunları susturup yenmeye çalışıyorum mesela kafeye oturmaya gidiyorum ama bu seferde elim titriyor, kalbim küt küt atıyor, ordan ayrılıp eve gideceğim anı bekliyorum.. ben böyle hissetmekten çok yoruldum.. hayatımın en güzel yıllarını bu korku yüzünden yaşayamıyorum ve korktuğum içinde bunun üstesinden de gelemiyorum.. umarım bir gün cesaretim olur ve ben kendimi istediğim kişiye dönüştürürüm. Eğer buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. Sadece içimi dökmek istedim çünkü artık gerçekten yoruldum..
Sosyal anksiyete ile mücadele edemiyorum. Çok uzun süredir mücadele etmeye çalışıyordum. Aslında bahsettiğin gibi kendimi bir çok konuda geliştirmiş biriyim. Günlük haberleri, teknolojik gelişimleri takip eden ve bir ortama girdiğinde çok fazla bilgi satabilen biriyim. Aşırı yoğun bir empati besliyorum insanlara karşı, hatta sınıf içerisinde birisi hakkında kötü bir söz söylense o kişiye laf gitse ne kadar çok üzülür? deyip onun için bile bazen üzüldüğüm oluyor. Vicdanlı ve merhametliyim. Bir yerde aç birini ya da bir dostumuzu görsem aç bile olsam yemeğimin çoğunu hatta hepsini vermişliğim bile var. İnce düşünceli ve aşırı hassas biriyim. En ufak bir söz bile kırılmama neden olabiliyor. Son olarak hayatta 2 şey var ki beni mutlu eden başka hiç bir şeyden zevk almıyorum. Birisi sokaktaki birine yardım etmek, bu birinden kastım insan da olabilir sokaktaki dostlarımız da olabilir. Diğeri ise birinin hayatında olumlu iz bırakmak. Allah'ım ihtiyacı olmasa bile yardımcı olmaya o kadar çok kaptırıyorum ki kendimi genelde saflığım kullanılıyor.
İnsanların mutluluğu ile mutlu olabilen biriyim ama çevremdeki herkesi o kadar mutlu görünce bu benim üzülmeme neden oluyor. Herkes mutlu olmak için bir neden bulabilirken aynaya baktığımda kendimi sevmeyen ben insanların hoşuna gitmeyecek biriymişim gibi geliyor sürekli olarak ve mutlu hissedemiyorum. Her zaman kalbimin ortasında bir şey var canımı yakan sanki hep bozukmuşum ya da tam değilmişim gibi geliyor hep bir eksiklik var gibi. Çoğu zaman insanların çok gereksiz olduğunu düşünüyorum hiç birine ihtiyacım yokmuş gibi ama bazen o kadar çok zor geliyor ki her şeyle tek başına savaşmak birilerine o kadar ihtiyaç duyuyorum ki en çok da ihtiyaç duyduğum şey sarılmak. İnsanlar asla sarılmıyor o kadar çok ihtiyacım var ki birinin uzun uzun sarılmasına...
İnsanları umursamamak için çok çabalıyorum. Diyorum ki evet ya umrumda değil ne derse desinler sonra derste bir söz söylüyorum parmak kaldırıp, arkadaki 2 tane gerizekalı gülüyor ve kendi arasında bir şey konuşuyor. Tüm günüm mahvoluyor sanki benim hakkımda haha gerizekalı nasıl da yapamadı? gibi bir şey diyormuş gibi geliyor. Sürekli kafamda bir şeyler kuruyorum işin kötü yanı kurduğum şeyler gerçekleşiyor ve bu beni daha da kötü şeyler kurmaya itiyor.
Örneğin; bir arkadaşım vardı. Hayatımda en önemli yere sahip olan bir arkadaşım o kadar çok bağlıydım ki ona sanki o benim oyuncak bebeğim gibiydi kimseyle paylaşmak istemiyordum. Arkadaşım da benim aksime aşırı sosyal birisi. Bu arkadaşımı 2 gün geçmeden bir arkadaşım ile tanıştırdım ve bu kadar kıskanç biriyken neden bu hatayı yaptım bilmiyorum. Bu çocuk gidip o kız hakkında sürekli cinsel duygularını dile getiriyor ve hani kız arkadaşım hakkında böyle düşünmesi içten içe kötü hissetmeme neden oluyor. Sonrasında sürekli bunlar benden gizli konuşuyor, buluşuyor gibi geliyordu. Bir gün çocuğun telefonunu karıştırdım gizlice ve arkamdan konuştuklarını gördüm o kadar çok zoruma gitti ki beklediğim her şeyin konuşulması ve dalga geçilmesi. Kalbim o an öyle bir kırıldı ki intiharı düşündüm evet çok sık düşünmem intiharı ama o gün ölmek istedim.
Başka bir örnek; Bir kız ile tanıştım. Hayatımda uzun zaman sonra kalbimde farklı duygular hissetmeme neden olan biriydi bu. İlk date de Lösev farkındalık haftası için bir etkinliğe götürdüm. İçinde bulunduğumuz topluluğun bir parçası olarak. O kadar çok eğlendik ki orada hayatımda geçirdiğim en güzel günlerden biriydi. Kız hatta işte emre aşırı komiksin ya da işte senin yanında çok doğalım rol yapmaya vs. gerek kalmıyor olduğum gibi davranabiliyorum tarzı söylemlerde bulundu. Onu kaybetmeyi düşünüyordum o kadar kötü hissettim ki onu kaybetmemek için onu çok fazla sıkıştırdım büyük ihtimal korktu veya zaten bu cepte deyip hiç bir mesajıma dönmemeye başladı. Bu beni çok üzdü mesela ve şu an o kişi ile sanırım konuşmuyoruz.
Buna benzer 6-7 olay yaşadım son haftalarda ilişkilerimde ve gerçek anlamda son 3 gündür sürekli olarak ölmeyi düşünüyorum. Ailemi seviyorum, özellikle annemi ve vücudumda bir darbe izi ile beni görmesini üzülmesini istemiyorum bu yüzden çokça kez hap vs. alarak dışarıda fiziksel bir zedelenme olmadan ölmeyi düşündüm, düşünüyorum.
İnan bana gerçekten sosyal anksiyete çok zor dostum. Eğer ki çevrende böyle birisi olduğunu düşünüyorsan ona sadece sarıl. İnan bana erkek olarak düşünme karşı cins olup olmaması hiç önemli değil erkeksen de arkadaşlarına sarıl. İnsanların buna çok fazla ihtiyacı var. Acı çekiyorum ama bunu anlatabileceğim insan yok çevremde bu çok kötü bir durum.
Yaşadığın bir çok şeyi ben de yaşadım hala da yaşıyorum.Anladigim kadarıyla çok ince düşünceli birisin.Insanların çoğu bunu kullanacak kadar aptal gerçekten.
Ölüm her zaman aklımda, hatta sırf ailem olduğu için bunun yanlış olduğunu düşünüyorum.Yani bana ne olur neden yaşamak istemiyorum diye bile sormuyorum.Bambaşka birinin hayatını yaşıyormuş gibi hissediyorum bazen.Kendimi tanıyamıyorum.
Ve çevrendekiler konusu...Amann boşver takma onları diyemicem.Abi o kadar kolay zannediyor ki insanları takmamayı.Bu defa obsesif miyim ben diyorsun?Bu kısır bir döngü. İnan bildiğim bir şey olsa paylaşması çok isterdim.Ama şu aralar insanları gözlemlemek cok işime yarıyor.Ne biliyor musun? İNSANLAR ÇOK BENCİL.Bu bencillikleri senin başarınla da başarısızlığınla da dalga geçebilecek kadar hat safhada.Bencil ol demiyorum ama birseyleri insanlar sohbet konusu olabilmek için ortaya atıyorlar ve bunu o ilgiyi görene kadar kullanıyorlar.Bu dediğime bak .Gerçekten çok ince düşünceli insanlar hariç herkes böyle.En azından artık üzerine alınma kafanda büyütme her şeyi.Mesela şu tanismalarina sebep olduğun insanlar.O kadar sahte bir ilişkileri varki insanların saf temiz duygularını sohbet konusu yapabiliyorlar.Sonra ne oluyor biliyor musun?Sana söyledikleri söylecekleri bitince birbirlerini yemeye başlıyorlar .O yüzden sırf insanlar senin hakkında konuşmasın diye bu kadar iyi bu kadar kendinden ödün verme.Sirf bu yüzden şerefsizsin sen oğlum deyipte onu utandırman gerekirken ölümü düşünme.
Ayrıca insan yalnız bir varlık değil.Bazen hatta çoğu zaman doğru insanı bulamıyorsun.Suistimalci tiplerle arkadaşlık kuruyorsun.Elbet senin karşına senin gibi iyi niyetli bir insan çıkacak ve onunla içindeki herseyi konuşabileceksin
Umarım bu düşüncelerden kurtulursun :)
@@deryaa1289 Çok doğru ayrıca bizim sıkıntılı olduğumuzu düşünmüyorum insanlar ikiyüzlü olduğu için bu hale geliyoruz . En iyisi bunu bir imtihan olarak görüp üstesinden gelmek. Çünkü ölüm çözüm değil, biz ölücez onlar şen şakrak yaşayacak ha😂 ? Dermansız dert yoktur Allah yardımcımız olsun bizi temiz kalpli insanlarla karşılaştırsın.(◍•ᴗ•◍)❤
ben de sana sarılıyorum o hâlde, sımsıkı sarılıyorum. tüm kötü düşüncelerin gitsin, sadece iyi hisset istiyorum. biliyorum, içinde bulunduğumuz bize zehir olan bu hayat her seferinde paramparça edebiliyor bizi. kırıyor, yaralıyor, ağlatıyor, canımızı çok yakıyor... ama biz güçsüz değiliz ki. aksine biz çok güçlüyüz, diğerlerinden farklı olmamız kötü olduğumuz anlamına gelmiyor. tüm bunlarla baş edebildiğimiz için çok güçlüyüz. baksana, kendini ne kadar güzel ifade edebiliyorsun. kendini çok iyi tanıyor, cümlelerini çok güzel kuruyorsun. eminim ki, bir gün kendini sosyal acıdan da böyle ifade edebilecek ve sosyal anksiyeteyi yenebileceksin. buradaki neredeyse herkeste o gücü görebiliyorum. kendim de görmek çok zor geliyor bana da ama herkes de böyle. bunu yendiğimiz an tam olarak kendimizi ifade edebilecek ve içimizdeki o gücün gerçekten farkında varacağız. intihar etmek kaçmak demek. kaçmak demek cesur olmamak demek, yüzleşememek demek. ama sen cesursun. kendinin farkına var. yüzleş korkularınla. üzerine üzerine git onların. yaşamı zehir etmelerine izin verme. kendine çok iyi bak ve bırak karanlığı, gücünün içindeki aydınlığa odaklan lütfen
Dostum bence biraz tribe giriyosun
senin kırmızı hap ile tanışma vaktin gelmiş araştırmanı öneririm.
BENİM AŞMAMI SAĞLAYAN ŞEY CESARETİM OLDU. ÇÜNKÜ BULUNMAKTAN KORKTUĞUM ORTAMLARA İNATLA KENDİMİ MARUZ BIRAKARAK AŞTIM VE BUNA ALIŞTIM. GERİYE BAKTIĞIMDA NE KADAR CESUR OLDUĞUMU GÖRÜP KENDİMLE GURUR DUYUYORUM
senin adına sevindim
Aynısını yapmaya çalışıyorum
@@maldivler4288dostum biraz sohbet etmek ister misin?
congrulatıon.
Bu sosyal anksiyeteyi aşana kadar çok çabaladım ama başardım. Durumum o kadar kötüydü ki artık Türkçe konuşurken kompleks fikirleri anlatamaz hale gelmiştim zira kendimi açıklarken bile hata yapmaktan korkar olmuştum. Peki nasıl aştım? O kadar yalnız kaldım ve o kadar da durumuma artık kendime bile acıdım ki sosyal aksiyetimi ilk önce kabül edilebilir bir hastalık düzeyine getirdim. Yine esnafla bile minimum samimiyet ve dışarıdan kimseyle konuşamamak gibi özelliklere sahiptim. Sonra kişisel gelişim kitapları okumaya başladım. Özellikle de Tong Fu ile 30 Adımda Özgüven -Sam Horn inanılmaz faydalı kitaplar. Bu arada şaka yapmıyorum ve sır olarak kalması gereken bir bilgiyi yazıyorum: Hepimizin belası kız tavlama hakkında en detaylı kitap olarak Robert Greene Baştan Çıkarma Sanatı, Güç hakkında da aynı yazardan İktidar'ı mutlaka okuyun. Şu an sosyal anksiyetem ipleri kendi şahsımda olan bir oldu benim için. Tabi şimdi de içe dönkülüğü yaşıyorum. Artık birinin beni nasıl göreceği pek umrumda değil zira ben benim. İşte buradayım ve buyum diyorum. Artık sorunum şu: Kimse çok kitap okuyup dersine çalışan birini ilgi çekici görmüyor. Yeni insanlarla tanışmayı özellikle kampüste çok istiyorum ancak nedensiz şekilde bir anda bir insana "Merhaba sizinle tanışmak istiyorum" demek de çok absürd geliyor bana. Geçen sırf tanışayım diye bir kızla onun ulaşacağı yere telefonumu düşürüdüm ama bu sefer de herhalde karşımdaki kızın sosyal aksiyetesi vardı veya tamamen aynıydık. Ancak hata bende, tanışabilirdim kıvrak bir hareketle. Bazen bilerek ve isteyerek yere kitaplarımı düşürüyorum (bu arada kitaplarım derken evet, benim yazdığım kitaplar; yazarı benim) hani maksadım ilgi çeksin ve kitap üstünden sohbet başlasın ancak hayır! O kitapları bilerek ve isteyerek masamın üstüne koyuyorum, çantamın üstünde bırakıyrum ki insanlar benimle konuşsun zira birine tutup reklam yapar gibi "Hey, kitabım nasıl bu arada ben bunun yazarıyım" demek çok kaba geliyor. En azından bana yapılsa ve ben yazar olmasaydım küstah der ve gitmesini rica ederdim. Lakin nafile! Üniversite hocalarım haricinde kimsenin bu taktiğe düşmediğini gördüm. Bu arada güzel bir şeyi daha tespit ettim: Yaş arttıkça veya nesile bağlı olarak kitaplara olan ilgi de değişiyor. Her iki durum için de gençlerde kitaplara ilgisizlik var. Bu aşırı sosyal arkadaşlarıma sordum, ne yaparsam yeni arkadaşlar kazanırım diye. Cevapları tabi kendi çevrelerini benim çevrelerimle karıştırmak istemediklerinden (çok yakın olduğumdan sır olduğunu belki de bilmediğim bilgilerini verebilme ihtimalini göz önünde bulunudurduklarından) instagramlarındaki insanlarla veya çevrelerinde bire bir buluşmaları düzenlemiyorlar. Bana konser, bara gitmek gibi teklifler sundular elbette lakin ben bunlardan inanın nefret ederim yani sigara, alkol, uyuşturucu kullanmam arkadaşlar, Aşırı gürültülü ortamlardan da nefret ederim ki konser benim için (Rammstein-Metallica konserleri hariç) bomboş bir aktivite. Zaten şu dönemdeki popüler şarkılar benim gözümde şarkı demeye bin şahit lazım türden. İşin özü arkadaşlar profilimde X/Twitter-UA-cam-Instagram linkleri var. Çekinmeden bana mesaj atabilirsiniz, sizi ısıracak halim yok. Bana öneriniz varsa lütfen, yalvararım verin. Benden öğrenmek istediğiniz bir şey varsa da lütfen çekinmeden yazın ve sorun! Seviliyorsunuz, iyi günler hepinize
Kampüs demişsin hangi üniversitede okuduğunu merak ettim
Yazdığın kitaplardan birini okumayı çok isterdim
@@ela6922 Ege Üni İnşaat Müh.
@@snowflake7301 Bana ulaş, pdf gönderebilirim
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Bu sabah boş 29 ekimde hiç arkadaşım olmadığı için dışarıya çıkamadım. Bu sabah bu hissi en çok ben yaşadım
hiç arkadaş olmadanda yapabilirsin. tiyatroya git mesela
Neredeyse 1 yıldır kendi kendime geziyorum. Öyle okuldan eve dönerken alışveriş merkezi önünde duruyorum ve kendi kendime param bile olmasa da geziyorum. Hiç de fena bir şey değil. Bazen daha eğlenceli bile oluyor. Çünkü tamamen kendinlesin ve aklında ne varsa sana kalıyor.
Sanki kafamda 2 kişi var. Bir tanesi yapmak istediği şeylerle ilgili hayal kuruyorken diğeri daha hayal kurmaya başlar başlamaz yargılayıcı alaycı bir şekilde onu eleştiriyor ve gerçekçi oldugunu iddia ederek onu baskılıyor . Ben o hayal kuran kişiyi korumak için profilini saklıyorum çünkü yargılayıcı olan onu yutmak üzere. Ama daha ne kadar devam eder bilmiyorum. Çünkü o yargılayıcı kişi çevremdeki birkaç insanla aynı profile sahip. Sonunda kafamda da yer edindi ve ben onu yok edemiyorum. Her adımımı tetikte bekleyip her an saldıracak gibi duruyor. Bundan daha güçlü bir düşman olamazdı. Umarım böyle hisseden kim varsa iyileşir.
İstanbuldamisin dostum grup kurmak istiyorum
Evet, bugün benim nasıl bir insan olduğum hakkında bir seminer izledim adeta. Günlerce aylarca hatta liseye geçtiğimden beri kafamda dönen bu düşüncelerin kapsamlı bir videosunda kendimi buluyorum, özellikle pandemiden sonra nasıl bir insan olduğumu unuttum, kendi benliğimden koptum adeta, ve 11.sınıfa kadar kaybolan hislerimi, duygularımı bir türlü eski yerlerine oturtamadım, yaklaşık 4 yıldır kendimi arıyordum,evet bu videoda kendimi buldum.
"Böyle bir hayat, bok gibi bir hayat oluyor genelde."☠️
Sosyal anksiyete ve depresyonla ilgili WELCOME TO THE NHK adlı güzel bir anime var toplam 24 bölüm.Harbiden dizinin verdiği mesajda korkmadan harekete geçmek bunu başarınca her şey daha da kolaylaşıyor.Neredeyse her bölüm gözlerim doldu çünkü çok yakından vurdu...ama şu aralar aşmaya başladım ve daha iyi olacağım! :') unutmayın karşınızdaki bir tanrı değil sizin gibi bir insan.
puru puru purrurin
@@extrem2497 yamazaki adamdır
@@wuuw174 nereden izleyeceğiz kanka?
@@seeokfanben türk anime sitesinden baktım
Aşmam 19 yıl sürdü. 18 yılım psikiyatriye götürmeleri için aileme yalvarmakla geçti reşit olduğum gün kendim gittim. Sosyal biri olma hayaliyle yaşadım hep, insanlarla bilinç kaybı veya mide bulantısı yaşamadan konuşma hayali. Kendimi bu zamanlar için hazırladım o kadar yalnızdım ve boş zamanım vardı ki kendi içime döndüm kendimi geliştirdim. Özgüvenli olabiliyordum ama fiziksel semptomlar yaşamaya devam ediyordum. Psikiyatriye gidip ilaç kullanmaya başladım. Çok yardımcı oldu bana ama yardımcı olduğu kadar zorladı da dikkatli kullanılması gereken bir çözüm yoluydu. Bunu bilerek başladım 6 ay sonunda iyi ki kullandım diyebilirim. Ama insanlığın hiç sorunu bitmiyor maalesef 1 tanesi gitti geriye 99 tane sorunum kaldı. Bu hayatta bana iyi şanslar.
Merhaba geçmiş olsun. Umarım ben de atlatabilirim. Tedaviden sonra göz teması kurabiliyor musunuz? Toplu bir ortamda ya da sınıfta hocanın sorusuna bildiğiniz cevabı verebiliyor musunuz?
Başka ne sorun kaldı sosyal anksiyetenin üzerine gittiysen ?
Mide bulantısı bende de oluyor o kadar kötü bi durum ki
boşver bir gün ölmüyecekmiyiz anksiyeten olsun yada olmasın onda niye yok sende neden var bide böyle düşün karşındakiler seni dövmüyecek korkutmayacak onlar nasıl hareket ediyorsa sende aynı şekilde hareket et :D
bende kullandımda hiç bir bok faydası olmadı lustaral ve dideral 2019 yılında kullandım 7 8 ay hiç geçmedi8 ila 12 ay arasında ilaç süresi biticek dedi ama nafile :Dsadece para tuzağı var doktorlarda
Bu hastalık toplumda baya yaygınlaştı sanırım ben de dahil olmak üzere :( Umarım üstesinden gelebiliriz dostlarım.
batuhan gel nexus cafeye 2 el valo atak bişeyin kalmaz :DDDD
@@Axiity he ondan asosyal oldum 😁😁
@@Axiity bende İstanbul da yaşıyorum bu koca şehirde bile kafa dengi bulamıyorsak zor
Sosyal anksiyete için konfor alanımın dışına çıkmak benim için en iyi yöntem ama şöyle bir şeyde var yeni yerlere gidince de insanların benim halim tavrım hakkında ne düşündüğünü daha çok önemsedim birinden kurtulacağım derken bir diğerine yakalandım o yüzden bu düşünceler ne zaman gelse kaçmıyorum artık diyorumki karşımdaki böyle düşünse en fazla ne olur, onun bir düşüncesi seni eksiltmez veya çoğaltmaz diyorum ve sakinleşmeye çalışıyorum
@@UltrasCampty Harbi ağır bir ucubesin tüm kadın yorumlarına aynı mesajları yazmışsın acınası.
İstanbul'da yaşayan Sosyal fobisi olanlar varmı
Tam da sosyal anksiyete terapisi görürken video gelmesi çok hoş oldu. Ben de hikayemi anlatayım: Lise 11. sınıftayken sosyal anksiyetem başladı ve mezun senemde dershaneye giderken pik noktasına ulaştı. Kapüşonu sabah dershaneye giderken kafama geçirip akşam eve gelince açıyordum yolda bile hiç kimseye bakmadan yürüyordum ve dershanede tek bir kelime etmeden en arkada oturuyordum öyle ki 3-4 hafta herhangi bir şey söylemeden gidip geldiğim olmuştur hoca sorduğunda sorunun cevabını bilsem bile parmağımı kaldırmıyordum sabahları zaten kimseye günaydın demiyordum ve her şeyden nefret ediyordum ama sonra anladım ki ben eskiden böyle biri değildim ve bir hayat ne olursa olsun böyle geçmez insanların sosyal etkileşime ihtiyacı vardır. Benim gibi bu hastalıkla boğuşan arkadaşlar, mucize diye bir şey yoktur bu yüzden hiçbir şey olmadan bir sabah uyandığınızda sorunlarınızın geçeceğini sanmayın. İlk önce, mutlaka ama mutlaka bir psikiyatriste gidin o gerekli yönlendirmeleri yapacaktır. Sonra bir spor salonuna veya dalına yazılın ve psikoloğunuzu dinleyin sakın ama sakın ben asla iyileşmeyeceğim diye evde oturup daha da üzüntünün içinde boğulmayın.
@@Tosyalo tanışabiliriz, kendimi iyiye götürmeye kararlıyım, bunun için artık her şeyi yapmam lazım, zaten yaptım yaptım yoksa bu ekonomik zorlukta bir gecekonduda yaşayıp hayatımın harap oluşunu seyretme ihtimalim var. en kötüsüne göre önlem almalıyım, çünkü durumum iyi değil.
merhaba bende de ayni sekilde 11.sinifta okul degistirince basladi ve resmen sinifin sessiz cocugu oldum hem 12de hem mezun senemde dershane hayatim ayni sekilde gecti konusmadim,insanlarla iletisim nerdeyse hic kuramadim simdi uni 1.sinifim ve artik cok yoruldum tedavi almam lazim ama nasil baslayacagim bilemiyorum.Psikiyatrist ile iletisiminiz nasildi? sorununuzu nasil acikladiniz anlatabilir misiniz?
Şu an yirmi bir yaşındayım, videoyu izleyince geçmişimi neredeyse unuttuğumu farkettim . O günlerde yaşadıklarım aklımdan çıkmazdı, şimdi o kaygıyı sadece sezgisel olarak hatırlıyorum. Ve gerçekten çok ilerleme kaydetmişim. Yüzümden, vücudumdan o kadar nefret ederdim ki, mimiklerimin bile iğrenç olduğunu düşünürdüm, insanların içinde gülerken yüzümü koluma saklardım, insanların içinde yemek yiyemezdim, bir kere okulda bir arkadaş bana bir şey almıştı, yemem için çok ısrar etti, ben de en son sıranın altına girip yemiştim. Bu en hafiflerindendir, bu gibi şeyleri yaşadığım için bazen asla kafamdaki insana evrilemeyeceğimi düşünüyorum. Ama iyimser bir açıdan bakarsam, dağlar aşmışım neredeyse, şu an bir sevgilim var, beğenilebilecek biri olduğumu farkettim artık, saatlerce birlikte gülebildiğim arkadaşlarım var, olur olmadık gereksiz sosyal kaygıya kapılmıyorum, Bazen bazı ortamlara girdiğimde kendimi bilinçsiz olarak muteladığım oluyor, ilk tanışmada falan genelde, fakat bunun da aşılabilir olduğunu biliyorum, daha fazla sosyalliğe, daha fazla tecrübeye ihtiyacım var. Şimdi ise kendi tercihimle, kendimi tamamen çalışmaya vermek için sosyalleşmiyorum ve yine beynim o eski çalışma mekanizmasına dönmeye çalışıyor, geçmişten rezil anılar getiriyor, depresyon getiriyor. Fakat şunun farkındayım, mutlu olmak için çalıştığım sürece, mutlu olurum. Belki 50 yaşına gelince de yalnız kaldığım zaman geçmişten anılar beynimi kemirecek, fakat o yaşa hayatlarınızın tadını çıkararak varabilmek için, bu amk beyinlerini siklememeniz buyrulur.
Dostum anlarmışsin ama bu nasıl oldu nasıl arkadaslarinla gülüp eglenirken kendinin bi sonraki sırada neler söyleyecegine kafayi takmadan rahat olabildin ben çok geriliyorum asla rahatlayamiyorum dışardayken ama evde rahatım bu aşamaya nasıl geldin ortamini falan mi değıştirerek yoksa bir başarı vs. elde ederek mi nasıl oldu yani bu cevaplarsan sevinirim
@@Erfiute5674 kafamdaki engelleri kırmaya çabaladım sürekli. Mesela neyi yapmak istiyorsun, içinde ukde kalmış olan şey ne onu düşün önce, ardından o şeyi elde etmek için kafanda bi yol belirle. Mesela ben artık seks yapmak istiyodum, kafaya taktım bunu, 18 yaşında daha yapamamış olmak beni geriyodu, ardından karar verdim kızlara yazmaya başlıcam diye. İşte ilk yazdığın zaman titriyorsun böyle ben napıyorum, yabancı bi kıza yazıyorum beni beğenmeyecek, ben gibi birinin kızlara yürümesi çok utanç verici, tanıdıklarım duyarsa yerin dibine geçerim minvalinde saçma sapan bir sürü düşünce beyninden geçiyor. Zaten ben ondan 3 5 yıl önce uzaktan görüp hoşlandığım bi kızdan bahsetmiştim arkadaşlara, biri dedi ki yaz kıza, hemen sana imkansız bir şey gibi görünüyo, ama arkadaşlarınla girdiğin bi iddia gibi olursa yazabilirsin mesela. Yazdıktan sonra bunun ne kadar önemsiz bir şey olduğunu hemen bir anda olmasa da kavramaya başlıyorsun. Neyse biraz kem kümden sonra ben utana sıkıla yazdım. Durdu orda kız görmedi bile bi ton yazan var çünkü. En kötü ihtimalle sikine takmaz seni, ki bundan da korkuyoruz sosyal fobililer olarak. Sosyalleşme aşaması bir tık egoyu da köreltme aşaması aslında, kafamızda siyah beyaz iki taraf var, ya beni çok beğenecekler, ya da nefret edecekler gibi. Halbuki böyle olmak zorunda değil, insanlar çoğunlukla senin en değer verdiğin düşünceleri bile siklerine takmayabiliyorlar, ben de öyleyim mesela, biri bişey anlatıyo, kafamdaki düşünce sisteminde önemli olan benim nasıl göründüğüm, düşüncelerim vs olduğu için o kişinin dedikleri, aktardığı tecrübeler bi kulağımdan girip diğerinden çıkıyo. Neyse arkadaş meselesine en son gelelim, kız meselesini halledicez önce, şimdi sen bir kıza yazdığın zaman, onun gözünde herhangi birisin sadece, senin içini bilmiyor, tanısa bile senin kendini gördüğün gibi görmeyecek seni, belki çok daha iyi görecek. 10 tane kıza yazdın diyelim, hiçbiri dönmedi, 11.ye yazmak daha kolay olacak artık, 12.yle konuştun ama sana sadece şans veriyo ve çok fazla kişiyle konuştuğu için artık heyecan duymuyo, 20. kızla konuştuğunda x dediğinde y tepkisini vereceğini kestirebiliyorsun. Ve illaki bir noktadan sonra onları kafanda büyüttüğün üstün yaratıklar gibi görmemeye başladığında ortak noktalar bulabildiğin, belki de sevebileceğin kızlarla konuşma kabiliyetini kazanıyorsun. Bence aşkı beklemek vs gibi şeyler saçma düşünceler, ben kendimi biliyorum, sosyal olarak çok zayıfım ve bir ilişki elde etmek için sosyal becerilere ihtiyacım var, bunun için de insanlarla konuşmam gerekiyor. Bu mantığı kurmak lazım. İnternet aslında nimet gibi bir şey, ben internet sayesinde bir sürü kızla buluşabildim, ve bu benim sosyal anksiyetemi ister istemez azalttı. İlk buluşmam garip gibiydi, kız neden konuşmuyorsun falan diyor, anlatıyorum işte sosyal fobi falan, neyse o kızla konuştuk bir süre daha, üstüne düşsem ilerletebilirdim ama başkalarıyla konuştum. Zaten istediğin kızı elde edebileceğini, çok zor bir şey olmadığını anlarsan tek bir kişiyle ilişkide olmak isteyeceksin.
Bu buluşmalar, buluşma ayarlama süreci vs çok umutsuz, sancılı geçebilir, bazen olmayacak kişilere fazla umut beslersin, ama bir yere bağlanmaz, vs vs, bunlar tecrübe edip öğreneceğin şeyler. Sen dediklerimi yaptıktan sonra zaten bi özgüven boostu yapmış olacaksın. Tabi hayatında bir kız olmadığını varsaydım eğer bahsettiğin durumdaysan şu an öyledir.
Şimdi bunları yaptım, iyileştim mi, elbette hayır. hala kafam stabil çalışmıyor, önemli değil, ben bu yolu aldıysam gerisi de çok zorlamaz.
Arkadaşlarınla kaygılı olma durumundan bahsedeyim, samimi olabileceğin insanlar bulacaksın, mesela senin ilgilendiğin şeylerle uğraşan birini bulursan kaçırma, ben ünideyken yurt odama gitar çalan bi arkadaş gelmişti, elektro çalıyordu işte, ben bi soruyla başladım bununla konuşmaya, zaten anlaşabileceğin biriyse genelde ilk dört beş cümleden belli olur, ısınırsın o kişiye. burda kafandaki kaygılardan çok konuştuğunuz şeylere odağını verebilmek önemli, bu da yine dediğim gibi, sosyal yeteneklerinin geliştirilmesi sayesinde olur. Arkadaş edinince de utandığın şeyleri yap arkadaşlarınlayken, bağıra bağıra şarkı söyle mesela, kafanda dur amınakodumun salağı dur rezil olduk yeter diye bağıran biri olsa bile devam et. Ne bileyim bir anda osur, kıyamet kopmuyorsa devam. Bence önce kızlarla buluşup birebir diyalogda kendini geliştirmeye bak, bu sorunun çözümü deneyim ve tecrübe elde edebilmek. Hem bir de şu açıdan düşünmek çok keyifli, hem hayatımı istediğim gibi yaşamaya çalışıyorum, hem de sorunlarımı aşıyorum, bir taşla iki kuş ve sorunlarını çözmek, ilerleme kaydettiğini görmek çok zevkli bir şey.
Hiç bir sosyal durumdan kaçma.
@@muamma5091 Dostum bi de şöyle birşey var kızlar statüye çevreden aldiğin sayginliğa bakıyor genelde o olmayınca da seni beta sinifina koyuyor ve reddediyor sen bunu nasıl aştın statü elde etmeden kızlara ulaşabildin mi peki çünkü statü hemen gelişen birşey değil
@@Erfiute5674 bence bu eli kız eline değmemiş insan düşüncesi. Red pill vs vs saçmalıkları. Elbette, paranla kızı sikme ihtimalin doğru orantılıdır, paran yoksa başta ev tutamazsın mesela. Fakat benim ilk cinsel ilişkimde kız 120 130 km yolu kendi parasıyla gelmişti benim şehrime. Ne statüm var ne param. Kafa yapısına uygun insan bulamayan bir sürü kız vardır. Ben onca yıllık yalnızlığımda bir sürü şeye merak saldım, kitap okudum vs. İlgi alanların ve anlatacağın bir şeylerin olması da seni istenen biri yapabilir. Mesela mizah yeteneği de çok sağlam bir nitelik.
tavsiyem bu düşünce yapısından çık, bir şeyi yapmak istiyorsan, uğraşıp yapabilirsin. Böyle düşünmek seni eyleme geçmekten alıkoymaktan başka bir şeye yaramaz. İnsanların ne kadar kötü olduğunu düşünsen de aynı zamanda çok iyiler ve onlara ihtiyacın var.
@@ahmetahmet8867 değilim hocam
Uzun yıllar sosyal anksiyete ile yaşamaktayım. Genelde insanlar tarafından utangaç, içe kapanık diye tarif edilirsiniz. Bunun en kötü yanı insanlar sizi tanıyamazlar, farkedemezler, öyle alelade sıradan bir tip olarak görürler. Tanıştıktan kısa süre sonra bile sizi hatırlamazlar. Çünkü sizi tanıma imkanını ona vermemişsinizdir. Aileniz bile sizi tam olarak tanımaz. Ne yapmak istediğinizi, ne hedeflediğinizi ve neye kızdığınızı bilmezler. Bazen kendinizden ayrı bir kişi yaratırsınız ama ona bile kendinizi açamazsınız. Bu öyle bir durum ki empati yaptığınız karakter veya kişilerin yerine de sosyal anksiyete geçirirsiniz. Başkaları yerine siz rezil olma duygusunu yaşarsınız, bir filmde bile karakterin başına rezil durumlar geliyorsa o sahneleri atlarsınız. Zaman geçtikçe ağırlaşır çünkü yaşayamadığımız tüm güzel deneyimlerin katili olmuştur. Ama bir türlü pes etmez siz ölene kadar. Tek hedefi, yaşlandığınızda karşınıza çıkıp hayatınızı nasıl mahvettiğini zevkle anlatmaktır.
Öncelikle bu hastalığın kesin bir tedavisi yok, bu durumla yüzleşmeniz gerek. Diğer kişilere göre dezavantajlarınız olacak elbet. Bu dezavantajları tamamen hayatınızdan çıkarmanız imkansız. Kendini değiştiremezsiniz ama çevrenizi, arkadaşlarınızı hatta gerekiyorsa ailenizi değiştirebilirsiniz. Sizi yargılamayacak, fikirlerinizi dile getirmede istekli olacak insanlarla yakınlık kurmanız gerekir. Yaşadığınız yöre veya çevrede egoist, baskıcı ve dar kafalı insanlar çoğunluktaysa o çevreyi terkedin. Türkiyede ılımlı insanların yaşadığı belirli bölgelere göç edin. Böyle bir rahatsızlığınız varsa hayatı rastgele yaşayamazsınız, her attığınız adımı dikkatli ve bilinçli atmanız gerekir. Bu dediklerim anksiyete ile savaşıp yeni bir dönüşüm gerçekleştirmek isteyenler için geçerli değil. Ama hangisi daha yapılabilir onu size bırakıyorum.
Beni en çok kahreden o son yazdıkların....
Celal sen mükemmel bir insansin ....
Celal iyi güzel diyorsun da benim annem babam baskıcı ne yapacağım akrabalarım baskıcı onlardan nasıl kaçabilirim????
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
Uyuyamıyorum delirmekten korkmaya başladım ciddi ciddi. Ne güzel iradesinin iplerini elinde tutan kendi halinde bir çocuktum sonra birden yalnızlaştım, içime kapandım, iradesiz biri oldum. Uyuyamıyorum, kafamın içindeki şey susmuyor, aynı anda o kadar çok şey dönüyor ki korkuyorum. Bu durumdan kurtulmqnın yolu belli ama onu yapacak durumda değilim. Ailemin bakmayı bırakması gereken zaman dilimine de çok yakınım. Keşke eskisi gibi olabilsem.
Neyin var anlatt
sosyal anksiyetesi olan kişilerin çoğunun o öne çıkan kişilerden daha komik şakaları daha iyi fikirleri vardır
eyvallah kardeşim, zaten ne zaman güldürmek için bir şey desem güldürüyorum ama ben genelde zorla gülüyorum birilerine, sosyal anksiyeteli biri olarak aynı zamanda egom da belli bir seviyedeymiş.
zor iş... gerçekten sahip olmayınca kimsenin anlayamayacağı bir durum. Neredeyse atlatmış olsam da hala "kalıntıları" bulunmakta. Ve hala bu durumun içinde hayata tutunmaya çalışan kardeşlerim, en iyi verilebilecek tavsiye kulağa çok basit gelsede bebek adımlarla daha iyi olmaya çalışmak, çünkü hemen düzeltilebilecek bir şey değil... Biliyorum çünkü bu hayat boyu travmayla, şanssızlıkla vb. birikmiş bir şey. Aklında yapamayacağını düşündüğün her şeyi yapmaya çalış ve bana inan ki o hiç "takmadığın" duruma geleceksin ve geri dönüp kendinden gurur duyacaksın, içindeki o umuda tutunmaya çalış.
Ben de sosyal anksiyeteden muzdarip biriyim ve çoğu kişinin burda değinmediği bir şey var. Bunun da sadece bende olduğunu sanmıyorum. Mesela hepimiz bunu yaşıyoruz ama burada yorumlarda rahatça konuşabiliyoruz. Çünlü hiçbirimiz birbirimizin yüzünü görmüyoruz. Kafamızdaki yargıç susmuş durumda. Yargılanmaktan da korkmuyoruz şu an. Bu yüzden de sosyallik açıklığımızı sanalda kapatnaya çalışabiliyoruz. En azından benim öyle. Burda insanlar daha nazikler. Ayrıca geriliyoruz ve söylediklerimizi de tazarak düzenleyebiliyıruz. O yüzden sanaldaki insanlarla konuşmak daha rhat oluyor. Ve sanal arkadaşlar edinebiliyoruz.
Ben sanal arkadaş bile edinemoyorum gene korkuyorum konuşmam ya sarmassa diye ki sarmıyor zaten ama haklısın sanalda daha rahat oluyor mesela ben yorumlarda kimseye asla anlatamadığım kendime biek yediremedigim baya şey yazdım ama gerçekte anneme böle asla anlatamıyorum
@@givoniii2117 aynısını yaşıyorum..
Bunu fark etmemiştim
Gercekten boyle. Sanal olmasa bilgisayarima bir sey olsa ve yenisini alamasam kendimi ol....urdum
çok haklı bir yorum ❤
Bu işin çözümüne kendi potansiyelimin farkına vardığım zaman ulaştım.lütfen,Potansiyelinizin farkına varın dostlarım!Benim için anksiyetesi olan bireyler değerlidir,çünkü asla kendilerini üstün görmez ve beğenmezler.
Bu problemden muzdarip olan arkadaşlar, yaşadıklarınız eminim zor şeyler. Ama hayata 1 kere geldiğinizi ve tekrarının olmayacağını asla unutmayın. Kendinizi yargılarken çok acımasızsınız dimi ? Kendinize hep 'başkaları'nın gözünden bakmadan duramıyosunuz dimi ? Kim bu 'başkaları' ? Kusursuz mu bunlar ? Mükemmel mi ? Karakterleri harika mı ? Seni yargılamaya hadleri olduğunu nerden çıkardın ? Senden dünyada sadece 1 tane var. Sen kendine özgüsün. Ayrıca fiziksel engeli olan insanlar da var dimi hayatta ? Bu insanlara baktığınızda çoğunluğunda gerçek bi yaşama sevinci görürsünüz. Çünkü kendileriyle o kadar barışıklardır ki çevrelerindeki insanlar onlara hayranlıkla bakar. Bu imrenilecek bi olgunluktur dışardan bakan insanlar için.
Ezcümle belki dışarda senin potansiyelinin yarısına bile sahip olmayan, bilgi-birikimi, yetenekleri ve duygusal zekası senin kadar fazla olmayan insanlar bi şeyler yaptığında kendini dev aynasında görüyor. Sen de çok kıymetli bi mücevheri kafese kitliyosun. Kendin ol. Kendini kaybetme. Değerini önce kendin farket sonra da etrafındakilere farkettir. Unutma sen dünyayı ıskalarken dünya da seni ıskalıyo :)
cevremdeki herkes o kadar güzel ve sosyal ki kıskanmadan duramıyorum evet bir defa geliyoruz ama kotkuyorum yapamam
@@VerokSoyak-yx8vh yok izmirdeyim
@@westdrabende izmirdeyim dostum arkadaşlarım bana diyor İzmir'de nasıl kız arkadaşın yok vs. Ama buz dağının görünen yüzünden konusmak kolay geliyor tabi😢
@@vanillatr7258 cidden ya anlamıyorlar bu arada her izmire giden aldatır kız erkek arkadaş falan bulur diyorlar instada veya sosyal mecralarda e diyorum benim neden yok cok farklı bir yer sanıyorlar sanırım
@@westdra haklısın dostum ne yazık ki bu izmir algısı kötü bişi
Bu yüzden kendimi hep geride hissediyorum çok iğrenç bir durum bunun en beteri de ailenin bu durumu anlamaması 🙇
Kendi gençlik dönemleri ile şu anki dönemlerini kıyaslayınca her şey daha rahat geldiği için çocuklarının da rahat bir hayat sürdüğünü düşünüyolar ve ellerinden geleni yaptıklarını düşünüyolar. Fakat biz o dönemlerden geçmedik ne kadar teknolojik olarak, gıda açısından ve barınma açısından rahat olsak ta bu hiçbir sorunumuz olmadığı anlamına gelmiyor. (Ailemden anlamasını beklemiyorum. Zaten anlayamazlar ne kadar zorlasakta, muhtemelen biz de kendi çocuklarımızı anlayamayacağız. Sonuçta kim istemez ki çocuğunun daha iyi olmasını)
şöyle düşünün: "herkes 1 damladan meydana geldi ve herkes toprak olup böceklere yem olacak. ne kimse benden üstün, ne ben kimseden üstünüm. herkes ama herkes eşit."
(ben hep bu düşüncedeyim ve karşıma kral gelse tın)
@@dunyaornegiSMM jsdkwhdkwhd ben de benzer bir şey düşünüyorum bir şeyleri umursamamak için. Evrenin boyutunu, ne kadar küçük olduğumuzu ve öldüğümüz zaman kimsenin umrunda olmayacağını düşünüyorum tıpkı bizim başkaları öldüğü zaman umursamamamız gibi (wöh umursamamamız çok zor)
@@nyannyan9422 hayatından akan saniyelerin geri gelmeyecek. sıkı sarıl zamanına ve takma takılma
@@Tosyalo şüpheli 🤔
Efsane bir videoydu. Şuan psikoterapi ve ilaç tedavisi gören biri olarak, o kadar kısa sürede o kadar güzel yerlere dokunmuşsunuz ki benim için oldukça faydası oldu. Bu kanalda zaten kalitesiz bir içerik çıkacağını düşünmüyorum.
Merhaba tedaviniz nasıl gidiyor
@@cedarpeyniri merhaba tedavim devam ediyor eskiye göre daha iyi bir durumda olduğumu söyleyebilirim.
@@iremaytekin2321İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa arkadaş olabiliriz grup kurabilir zorlandığımız durumların üstüne gidebilir sosyal pratikler yapabiliriz
@@iremaytekin2321İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa arkadaş olabiliriz grup kurabilir zorlandığımız durumların üstüne gidebilir sosyal pratikler yapabiliriz
@@iremaytekin2321İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa arkadaş olabiliriz grup kurabilir zorlandığımız durumların üstüne gidebilir sosyal pratikler yapabiliriz
abi anlattığın her şeyden bende var ve gerçekten beni o kadar kötü etkiliyor ki yıllardır stres küpü olarak geziyorum ve zamanla daha da kötüye gidiyor nasıl üstesinden geleceğim bilemiyorum sunum yapmamak için video hazırlamıştım onda bile inanılmaz derecede kötü hissettim kendimi ya da kampüste yürümek yurdun bahçesinde oturmak vs benim için ölüm gibi geliyor mideme kramp giriyor sürekli hatta bu videoyu dinlerken bile her şeyi tekrar yaşadım ve midem şu an dalgalanıyor gibi hissediyorum üniversiteyi bırakmak istiyorum çünkü kalabalık ortamlardan nefret ediyorum ya da ileride çalışacağım düşüncesi bile beni çok korkutuyor insanlarla iç içe olmaktan çalışmaktan cidden korkuyorum napacağım bilmiyorum
tek başıma asla dışarı çıkamam, gezemem, yemek yiyemem, bir şeyler içemem vs sürekli insanların gözü üstümdeymiş gibi hissediyorum insanların içindeyken kalabalıktayken sürekli yargılanıyormuş gibi hissediyorum boğuluyorum stres oluyorum çok geriliyorum sunum yaparken sesim titriyor resmen çıkmıyor kendi kendimi bile duymakta zorlanıyorum sadece elim ayağım bacağım değil bütün vücudum titremeye başlıyor inanılmaz derecede bir sıcak basıyor yutkunmak bile zor geliyor nefes almak zor geliyor hemen bitmesini istiyorum hatta yapmak istemiyorum ya da o gün umarım az kişi gelir diyorum bittiğinde hiç etrafıma bile bakmıyorum kendi halimde takılıyorum yerime geçip oturduğumda ya kitap okuyorum ya da telefonda geziniyorum kafamı dağıtmaya çalışıyorum arkadaşlarıma sürekli nasıldı diye soruyorum ama olumlu cevapların sadece beni avutmak için söylendiğini düşünüyorum
her şeyi ama her şeyi kafama çok takıyorum çok düşünüyorum zaten kendimi kötü hissediyorken daha da kötü hissetmeme sebep oluyor bunlar yaşadığım şeyleri birine anlatmak istiyorum ama kime anlatırsam anlatayım beni anlamayacak biliyorum öyle de oluyor zaten ailem sürekli bana biraz değişirsin sandık sen niye böylesin diyorlar anlamıyorlar kimse anlamıyor değişemiyorum değiştiremiyorum daha da kötüye gidiyor yapamıyorum bazen gerçekten yaşamak istemiyorum sık sık intihar ve ölüm düşünüyorum kafamda bir sürü senaryo kuruyorum hayal kuruyorum sürekli öyle ki bazen hayattan soyutlanıyorum sadece kafamdaki hayal dünyam ve ben oluyorum ama sorun şu ki hep felaket senaryoları kuruyorum oradaki hayatımda şu anki hayatımdan daha kötü şeyler yaşıyorum tabi ki iyi şeyler de yaşıyorum ama kötü olanlar daha çok oluyor ve kendi kendime ağlamaya başlıyorum hayal dünyam hem benim istediğim hayatı hem de hiç istemeyeceğim bi hayatı aynı anda yaşadığım yer ayrıca bazen arkadaşlarımı ya da başka birini dinlerken odaklanamıyorum bile bir yerden sonra kopuyorum ve hayal kurmaya başlıyorum ya da başka şeyler düşünmeye başlıyorum kendime geldiğimdeyse belli etmemeye çalışıyorum
küçüklüğümden beri baskılanarak büyüdüm ailem hep üzerimde baskı kurdu beni her şeyden korkuttular özellikle de dedem bana bir sürü travma bıraktı bu halde olmamın en büyük sebebi de o biliyorum hep onu suçluyorum her konuda beni korkuttu beni baskıladı hep bağırdı hep azarladı her zaman sustum hala susuyorum bir şey diyemiyorum kendimi ifade edemiyorum bi şey demeye çalıştığımda sesim titremeye başlıyor boğazım düğümleniyor gerçekten konuşamıyorum çenem titriyor ve anında gözlerim doluyor ağlamaya başlıyorum kendimi çoğu zaman ağlamamak için sıkıyorum ya da ağladığımı belli etmemeye çalışıyorum küçüklüğümden beri ağlamak için ya tuvalete girerdim ya da duşa girip suyun altında kendimi sıkarak dişlerimi sıkarak sessiz çığlıklar atarak ağlardım sonra da hiçbir şey olmamış gibi duştan çıkardım
dedem beni hep erkekler kötüdür erkekten arkadaş olmaz ve daha kötü şeyler diyerek büyüttü ilkokuldan beri erkek arkadaş edinmekten hep korktum okulun bahçesinde ya da sınıfta ya da aynı mahallede olduğum bi erkek arkadaşımla eve yürürken hep stres olurdum dedem hep beni izliyor gibi hissederdim hala öyle hissediyorum şu an üniversite okuduğum şehirle memleketim arasında yaklaşık 1000km var ama ben hala kendimi izleniyormuş gibi hissediyorum dedem her an bir yerden çıkacakmış ve bana bağıracakmış gibi hissediyorum liseden beri hiç erkek arkadaşım olmadı erkeklerden hep kaçtım hala da kaçıyorum hiç kimseye güvenemiyorum
21 yaşındayım üniversite ikinci sınıfa gidiyorum bu dönem kendimi çok kötü hissediyorum hiçbir şey yolunda gitmiyor derslerim, arkadaşlık ilişkilerim, aile ilişkilerim, kendimle olan ilişkim her şey mahvoldu her şeyi mahvettim notlarım düştü dönem tekrarı yapmak zorunda kalacağım sanırım ve ben bundan çok korkuyorum daha kendi sınıfıma ve o insanlara alışamamışken başka insanlarla aynı ortama girmekten benden daha da bilgili ve çalışkan insanlarla daha önce hiç görmediğim insanlarla olmaktan korkuyorum üniversiteyi bırakmayı düşünüyorum ama ailemden korkuyorum verecekleri tepkiden korkuyorum çünkü beni suçlayacak biliyorum biz sana her şeyi verdik sen yapmadın diyecekler ama yemin ederim bilerek yapmadım olmuyor hiçbir şeye odaklanamıyorum hiçbir şey yapamıyorum sadece uyumak istiyorum yatmak istiyorum hiçbir şey yapmak gelmiyor içimden hatta ajanda tutmak ve süslemek gibi bir hobim olmasına rağmen birkaç aydır onu bile yapmıyorum kendimi hep yorgun hissediyorum eve dönmek istemiyorum ama bulunduğum yerde de olmak istemiyorum kendimi hiçbir yere ait hissedemiyorum hiçbir yerde huzur bulamıyorum
Sosyal anksiyeteli biri olarak bu durumdan inanılmaz muzdaribim.En ufak şeyler bile zihnimin derinliklerinde kocaman meseleler gibi beni yorabiliyor.Aslında konfor alanımdan çıkıp hayatı yaşamayı yeni şeyler keşfedip,yeni insanlarla tanışmayı çok istiyorum.Ama işte bu sosyal anksiyete bunun için bi engel oluşturuyor.Bi türlü konfor alanımı terkedemiyorum.Videoya gelince böyle Bi video yaptığın için çok teşekkürler.Sayende hem daha bilinçlendim bu konuda hem de nedenini bilmediğim şekilde biraz rahatladım.Seviliyorsun kral 🤗
Maalesef bende konfor alanından çıkamıyorum. Ama en kısa zamanda basaricam, basaricaz inşallah 😊
su an 10.sinifim ve lisenin basinda yani 1.5 senedir tanidigim insanlara merhaba demek ve onlarin da cevap vermesi bile beni o kadar mutlu ediyo ki o an ki hissettigim gurur ve icime dolan nese...Bi de sohbet ettigimde hissettiklerimi dusunun aslinda bu kadar normal bir sey iicin bu derece mutlu olmak bazen ezik gibi hissettiriyor ama yine de gecen sene insanlara merhaba dedikten sonra 1 ders biyunca ses tonum yuz ifadem karisadakinin mimiklerini analiz ettigim anlar gelince kendime hak veriyorum.Arkadaslar ben hem size hem kendime inaniyorum biz bunu aşarızz✊✊
bende 10. sinifim ve aynj seyi bende yapiyorum sacma bi mutluluk oluyo icimde keske merhabadan oteye gecebilsem
Çocukluğundan beri sosyal anksiyete yaşamış ve bunu atlatmış biri olarak birkaç tavsiye yazacağım.
1- Hayal kurmak: Yolda yürüyorsun ama için nasıl sıkılmış böyle herkes sana bakıyor gibi geliyor. İğrenç hissediyorsun. Kendini bir filmin ana karakteri gibi düşün. Dik bir şekilde yürü. Mümkünse yolda bir yiyecek içecek al ve yiye yiye git.
2- Umursamazlık rolü: Bir davranışın gözüne battı. Yine fenalaştın eyvah ne düşünecek millet diye. İçinden bana ne amk de. Başta bok gibi bi tavsiye gibi görünebilir ama bana ne amk demeye devam edersen o davranışı rahat rahat yapabileceksin. Bunun bir de sana ne amk versiyonu var o da çok işe yarıyor. Yine de içinden demeni tavsiye ederim.
3- Videoda dendiği gibi sosyal ortamlara girmek. Başta tek kelime konuşmasan da bir ortama girip yavaş yavaş açılıyorsun.
4- Etrafındaki insanlara değil nesnelere ve çevreye odaklanmak. Açıkçası ben çok sesli nefes aldığımı düşündüğüm için toplu taşımaya binemez olmuştum bir zamanlar. Ben nefesime odaklandıkça o bana kurt uluması gibi gelirdi. Ben de insanların eşyalarına bakmaya başladım. Kırmızı kazakları saydım. Bot giyen insan saydım vesaire vesaire.
5- Son olarak etrafındaki insanların çoğu seninle aynı kaygıyı taşıyor. Sen nasıl yanında fenalaşan birine şefkatle yaklaşıyorsan kendine de öyle yaklaş.
Harika tavsiyeler teşekkürler
İç sesi susturmak en zoru :) bana ne amk sjsjsjsj
Akraba olabilir miyiz? 😂
bence sosyal anksiyetenin ilacı karşındaki insanlara üstten bakmak en azından bana faydalı oluyor
Psikoloq İzzet güllü izleyin tek çare
anksiyete böyle bir şey işte yorumu yazıp yazıp silmek
+1
ne yapmak istesem içimde kalıyor, hiç bir zaman kimseyle çok samimi olamadım, girgin ve sosyal olarak aktif biri olamadım, ilk adımı hiçbir zaman ben atamadım, insanlarla göz teması kurmak bile bazen rahatsız ediyor
Seni anlıyorum dostum ama bu sadece senin hayatin başkasinin değil kendin için yaşamayi oğrenmelisn🙋🏾♀️
Sana tek önerim cok zor olsada hatta sonunda ağlamaya baslaman olsada bi ortama girip sosyal fobinle yuzles en dibi yasamıs biri olarak veriyorum bu tavsiyeyi sosyal fobisi olmayan insanlar bizi anlayamaz gercekden cok zor ama maruz kalarak bagısıklıgın olusuyo inanki mesela arkadaslarınla kafede yemek yemeye git bu benim icin ve sosyal fobiye sahip olanlar için oldukça zor bir durum ama boyle yasamaya devam edemezsin ilerde hep karsına engel olarak sosyal fobi cıkar bunu hayatının bir doneminde kesinlikle asıp azaltman gerek ben bizzat denemis ve ilk halime gore cok ilerleme kaydetmiş biriyim umarım kurtulursun ve hayatın gittikçe güzelleşir:3
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varsa dayanışma içinde olabiliriz beraber hareket edebiliriz tek başına yapamadığımız durumları birlikte deneyebiliriz
liseye geçtiğim gün korona dönemindeydik ve okula ilk gittiğimde kimseyle konuşmamıştım maskem takılı oturmuştum kimsede bana yaklaşmamıştı. sonraki gün aetık okula gelmek zorunlu değildir demişlerdi ve bende bunu çarem olarak görüp gütmemiştim 9. sınıfı online bitirdim ve 10. sınıf geldi çattı. utana sıkıla değilde gayet mutlu bir şekilde gittim çünkü maskem vardi ve benim yüzümdeki sevmediğim kusurumu kapatıyordu maske de benim için bir çareydi. 9. sınıfta saçlarım küt bir şekilde kesiliydi 10. sınıdta daha da kısaltmiştim okula gittiğimde yanima 3-4 kişi geldi ve bana aa saçlarınımı kestin eskidende baya güzeldi falan diyorlardı ama ben onları gram tanımıyordum. onlar beni kafalarına iyice kazımış çünkü çok dikkat çeken bir tipim bunu biliyorum. bu durum bana özgüven vermişti sosyalleşemiyordum ama yinede insnlar tarafından fark edilmek gurur vericiydi. insanlar sürekli onlara katılmam için beni rahataız ettiler en içten bir şekilde onlara katılıp gülüp eğlenmek istiyordum ama yapamıyordum işte o günler büyük bir depresyona girdim evde gizli gizli ağlıyor ne yapacagımı dusunuyordum. okulda bir gün googledan 'nasıl insalarla anlaşabilirim' diye bir şey arattim ve okuyordum sonra bir arkadaşım aniden arkamdam çıktı ve gördüm diyerek aşagılayıcı bir biçimde yüzüme baktı o an aşırı utandım ama belli etmedim çünkü bu sınıfta bir yerim vardı ve ben ezilmek istemiyordum eve gittim bu olayı çok duşundum hala düşünüyorum utanç vericiydi. bir kaç hafta böyle sınıfın sessiz kızı olarak yaşdım sonra arka sıradan bir ön sırada tek oturduğum için önden popüler sayılacak 3 kişilik grup bani sürekli yanına almaya çalıstı çünkü dikkatler benim üzerimdeydi ben pas vermediğim için beni arka sırama geçtiler ve benide içlerine aldılar.. (onlara çok teşekkürlerimi sunmak istiyorum..) çünkü olar olmasaydı ben bütün yıl depresyondan çıkamazdım. onlarla baya bi takıldım maskemi açıyordum arada yanlarında görünce tabi şaşırdılar ama ben dik durmaya calıstım ve bu beni üzemeze getiriyordum sürekli ben sallamayınca onlarda sallamadılar ve bu şekilde en iyi arkadaşlar olduk. maskenin cıkacagı dönem yaklaşıyordu ben çok korkuyordum ve artık çözüm olarak açığa geçmekte çare buldum. sürekli sınıfa geç kaldığım için yok yazılıyordum ve sınıfta kalmam mümkündü bu kısımda evren bana yardım etti diye umuyorum ve anneme sınıfta kalmaıyı bahane ettim ve açığa geçtim suan 11. sınıfı açıktan okuyan 16 yaşında asosyal bir kızım annem sürekli çık dısarıda insanlarla sosyalleş diyor ama bu artık benim için samanlıkta iğne bulmak kadar imkansız. şuan o bataklığın içerisindeyim tek ilacım sanal arkadaşım onu kendimden daha çok seviyorum iyiki varsın dostum❤ okuduğunuz için saolun içimi dökmeyeli çok olmuştu.
Aynı sorunu yaşadım lisede 9 ve 10. Sınıfta hatta her zaman maske taktığım için yüzümdeki sivilceler arttı.Yıllar geçti eskisinden daha iyi hissediyorum ve hissetmeye çalışıyorum ama sivilceler ile hala uğraşıyorum 😭
Yorumlarda herkes sosyal anksiyetesinden bahsetmiş. Video biraz psikolog videosuna döndü 😅😅 ama ben de eskiden çok ciddi sosyal fobi yaşamış biri olarak belki yardımcı olabilmek adına bu arkadaşlara yazmak istiyorum. Sosyal anksiyete sahibi insanların daha donanımlı ve kibar insanlar oldukları konusu çok doğru. Çünkü genelde duyarsız ve altı boş bir özgüvene sahip insanların sesinin daha çok çıktığı, kendinde olmayanı yargıladığı bir ülkede yaşıyoruz. Ne yazık ki çoğumuz bildiğini ya da hissettiğini paylaşmaya korktuğu için toplumun da gelişmesi uzun sürüyor ve empatiden uzak bir halde bizim gibi insanları sindirmeye devam ediyor. Sosyal anksiyeten kurtulmak için kimsenin verebileceği bir tavsiye yok. Çünkü "kendin ol çünkü bu seni, seni gerçekten seven insanlara yaklaştırır" veya "hepimiz insanız ve kusurlarımız var" gibi sözler gerçekten içselleştirmediğimiz sürece çok klişe ve işe yaramayan hale gelebiliyor. Kişi zaman içinde kendi değerini ve evrendeki yerini fark etmeye başladıkça yaşanıyor bu içselleştirme durumu. Fakat benim size söylemek istediğim iki şey var bu konu hakkında. Birincisi; gerçekten korkularınızın üstüne gittiğinizde ve belki de çok pişman olacağınızı bile bile kendinizi o sosyal ortamın içine attığınızda olabileceklerin en kötüsünü görüyorsunuz ki bu felaket senaryosu bile aslında insanların size olan gerçek hislerini görmenizi sağlıyor. Bu korkunuzun üstüne inatla gitmeye devam ettikçe belli bir süre içinde çok daha iyi hissetmeye başlıyorsunuz. Bunun için size anksiyete veren tanıdıklarınız ile saman geçirmenize gerek yok, bir restorana oturup sipariş verirken bile konuşmanızı veya insanlara ilişkinizi pratik edebilir, böylece daha özgüvenli ve atılgan bir hale gelebilirsiniz. Ki bu konuda da insanlar gerçekten içedönüklük ile anksiyeteyi birbirine karıştırıyor. İçedönüklük mental bir problem değil, tam aksine, insanların hakkınızda ne düşündüğünü önemseyin veya önemsemeyin, kendinizle vakit geçirmekten keyif aldığınız ve sosyal ortamlarda bir problem yaşamasanız bile sosyalleşmeyi ilgi çekici bulamadığınız için daha bireysel olduğunuz bir haldir. Oysa ki şahsen kendim sosyal anksiyete yaşadığım dönemlerde şunu hatırlıyorum, insanların arasına karışabilmek için deli olurdum. Arkadaş edinebilmek için elimden geleni yapar ama yargılandığımı hissettiğimde içimde korkunç fırtınalar yaşar ve en sonunda o ortamdan uzaklaşırdım. Ortaokulda yakın arkadaşları, lisede de popüler kız gruplarını aşırı kıskanırdım. Ben de onların arasına dahil olup kabul görmek için yapamayacağım hiçbir şey yoktu. O dönemlerde herkes umursamadığımı sanırdı ancak içimde yaşadıklarımı bilseler esprilerime gülmemek gibi insanca bir durumdan bile pişman olur, suçlu hissederlerdi. Çünkü gerçekten çok yalnız ve ifade sorunları yaşayan bir ergendim. Size söylemek istediğim ikinci şey ise; merak etmeyin, şu an yaşadığınız kaygılar geçici. Bugün veya yarın, kendinizi bu mental hapishaneden kurtarmak için attığınız her adım, gelecekte size özgüven ve kendinizi sevmek olarak geri dönüyor. Hatta bu kesin ve gerçek bir şey. Bazen uzun yıllar boyu sosyal problemler yaşadığınız zaman kendinizde bir sorun olduğunu ve bu sefaletinizin asla geçmeyeceğini, sonsuza kadar tuhaf, dışlanmış, eksik, kabul görmeyen ve mutsuz bir insan olarak kalacağınızı zannedebiliyor, kendinizi buna inandırabiliyorsunuz fakat unutmayın ki herkes her zaman haklı değildir. İnsanlar değişir, siz de değişiyorsunuz ve sonsuza kadar şu an olduğunuz kişi olarak kalmanızın mümkünatı yok. Büyüdükçe kendinizi buluyorsunuz ve kendinizi geliştirmek için uğraşsanız da uğraşmasanız da birkaç yıl öncesine göre çok daha donanımlı ve tecrübeli bir insan oluyorsunuz. 12 ve 18 yaşlarım arasında bitmek bilmeyen bir sosyal kâbus yaşadım. Fakat bunlar günün sonunda, pardon, altı yılın sonunda bana, gelişmiş bir empati yeteneği ve defalarca hak ettiği değeri göremeyen bir insanın kendine duyacağı sevgi, saygı ve güven olarak geri döndü. Bundan çok daha fazlasıydı aslında ama yıllar sonra kazandığım inanılmaz farkındalık, yalnızca anksiyetemi yenmemi değil, kurduğum her ilişki ve her arkadaşlığı, ergenlik yıllarını sağlıklı geçirmiş bir insana kıyasla çok daha değerli bir hazine olarak görmemi sağladı. Üstelik bu arkadaşlık ve insan ilişkilerinin nereye gittiğini, sahip olduğum bu ilişkileri devam ettirme, bitirme veya geliştirme konusunda çok daha mantıklı kararlar verebilmeme yardımcı oldu. Şu an çok daha mutlu bir insanım ve mutlu olduğum her anın kıymetini biliyorum. Hâlâ içimde bir yerlerde insanları mutlu etme isteği ve biraz da insanlar tarafından kabul edilmeye dair bir ihtiyaç var, fakat bu hislerden de tamamen kurtulmak istemezdim. Çünkü beni ben yapanın da bu hisler olduğunu düşünüyorum. Sahip olduğum sosyal tecrübeler ve empati yeteneği ile sevdiklerimi çok daha iyi anlayıp onlara çok yerinde tavsiyeler verebiliyorum. Bu da hem ailem, hem arkadaşlarım, hem de yeni tanıştığım insanlarla çok daha sağlıklı ve huzurlu ilişkiler kurmamı sağlıyor. Demem o ki, benim hikayem ve deneyimim bu şekildeydi. Unutmayın ki dünyanın bir yerinde size benzeyen, sizinle aynı hisleri paylaşan ve sizi sizden bile çok sevecem insanlar var, her zaman da var olacaklar. Bu yüzden derin bir nefes alın, kendinizi sevmek için elinizden geleni yapın, diğer insanları hataları ve gerçek hisleri ile kabul edin, dünyayı daha güzel bir yere dönüştürmeye devam edin. Kendinize çok iyi bakın 🥰🥰
teşekkürler...
Teşekkürler ❤helal olsun😊
Teşekkürler.. resmen gilgamis destanı tarzın da ama sonuna kadar haklı olduğunuzu faydalı tavsiyeler olduğunu söylemek isterim...
Arkadaşlar, ne birilerini kaybetmekten korkun ne de birilerini kazanmak için kendinizi harap edin. Kimsenin sevgi ve ilgisine ihtiyacınız yok. Sizin kendinizi sevmeye ihtiyacınız var. Kendinizi kaybetmeyin.
Ve insanların düşüncelerini göze almak yerine onları gözden çıkartın.
Bana göre küçüklükte yaşanılan zorbalıklar, ailenin sana davranışları, yetiştirme tarzı hatta anne karnında annenin sana ve kendine hissettirdikleri bile bunu girer. Sonradan da senin yapın oluştuğu için, insanların davranışlarını, senin düşüncene bağlı olarak sana farklı hissettirebilir..
Katılıyorum maalesef! Fikirlerine konusmalarina deger verilen, duygularina kulak asilan,surekli azarlanmayan,bagirmalarin olmadigi yerde buyuyen biri olsa idik belki bu kadar sosyal anksiyetemiz olmazdı
İstanbul'da yaşayan sosyal fobililer varmı arkadaş olabiliriz zorlandığımız durumların üstüne gidebilir sosyal pratikler yapabiliriz