Το νανούρισμα του Ανθρώπου
Κοιμήσου, δίπλα άφησε τ’ οδυνηρά σου πάλι
βιάσου μην σ’ αγρυπνήσουνε διάφορα παλιά
το σώμα σου με αναπνοές ήσυχες να ετοιμάσεις
να μπεις ξανά στων όνειρων τον κόσμο σιγανά.
Τα μάτια σου θα σφραγιστούν κι όλες σου οι αισθήσεις
θα μπουν σ’ ένα καράβι να φύγουν μακριά
θα ζήσουν περιπέτειες σε θάλασσες παρθένες
μ’ ήλιους στα βασιλέματα αστέρια στη νυχτιά.
Θα ταξιδεύεις ήσυχα κοιτάζοντας πλανήτες
αστερισμοί θα σ’ οδηγούν σε μέρη εξωτικά
όλες οι λύπες μακριά, όλες οι αγωνίες
παρόντα μόνο τα όμορφα τα καταπληκτικά.
Αιώνιο δεν θα’ ναι αυτό, αιώνιο ταξίδι
σαν απ’ αυτά που γράφτηκαν να σε παρηγορούν
η Γη σου περιστρέφεται κλέβοντας φως του Ήλιου
φωτίζοντας τα μάτια σου να δεις ζωή ξανά.
Κοιμήσου τώρα, δίπλα σου θα βρεις όταν ξυπνήσεις
δεν θα χωρέσουν σ’ όνειρα αυτά που ζεις και ζεις
φύγε μες στο ταξίδι σου κι όταν ξαναγυρίσεις
μ’ ό,τι κι αν έχεις γύρω σου μ’ αυτά θα πορευτείς.
… Κοιμήσου…
Δημήτρης Βίκτωρ
Μάιος/2015