O trudnej roli opiekunów w przewlekłej chorobie Parkinsona - Wojciech Machajek

Поділитися
Вставка
  • Опубліковано 29 сер 2024

КОМЕНТАРІ • 9

  • @janinakustra8764
    @janinakustra8764 3 місяці тому +1

    Śledzę wasz kanał i bardzo dziękuję

  • @teresakulig4421
    @teresakulig4421 3 місяці тому +1

    Witam serdecznie dziękuję za informację. Mam chorobę Park lekowy korzys5am z Waszych rad

  • @krzysiek19780321
    @krzysiek19780321 2 місяці тому

    Życzę powodzenia ja mam parkinsona 12lat i od 2 lat mam Dbs 4 sensory mam w glowie szkoda ze w polsce nie robia takich operacji .Po operacji jak narazie pracuje fizycznie i biore tylko 3 tab levodopy50/12,5

  • @janinakustra8764
    @janinakustra8764 3 місяці тому

    Pozdrawiam serdecznie diagnoza Parkinsona usłyszałam w 2018 roku chyba kończy się okres miodowy okres

    • @ryszardsmolicz1110
      @ryszardsmolicz1110 3 місяці тому +1

      Dzień dobry! Mam postawioną diagnozę od 12/2022r i chciałbym się zapytać się czy w pierwszych latach choroby było leczenie tylko farmakologicznie / tylko tabletki / czy coś jeszcze?
      Pozdrawiam.
      Ryszard

    • @janinakustra8764
      @janinakustra8764 3 місяці тому

      Dzień dobry jestem cały czas leczona farmakologicznie. Korzystam z rehabilitacji . Pozdrawiam

    • @thejoorek
      @thejoorek 3 місяці тому

      Witam

    • @thejoorek
      @thejoorek 3 місяці тому +3

      Jestem chory na tą dziadowska chorobę Parkinsona diagnoza że jest to Ch. P. W 2009 r. Pierwsze objawy 2006 r. Jestem po wszczepie DBS (2015)czyli prawie 9 lat. Bateria wymieniana była chyba około 5 razy, obustronny DBS. Jeżeli ktoś chce info to proszę zadawać pytanie odpowiem na wszystko co tylko wiem

  • @Uszatek1985
    @Uszatek1985 3 місяці тому +1

    Mam nadzieje że wszyscy dożyjemy momentu gdzie powstanie skuteczny lek który przynajmniej zatrzyma całkowicie rozwój tego cholerstwa, a nie kolejny dopalacz czy sposób aby mieć jedynie drugi miesiąc miodowy, obecnie mamy tylko grę na czas czyli ile jeszcze komuś uda się wyrwać normalnego życia w miarę, zanim nadejdzie nieunikniony koniec.