People pleasing - moja historia. O konfrontacji i komunikacji | JAK ZADOWOLIĆ ŚWIAT #2
Вставка
- Опубліковано 5 чер 2024
- [WŁĄCZ HD] People pleasing, ludzi zadowalanie, ludzio dogadzanie - czy też należycie do osób, którym ciężko powiedzieć "nie" i które starają się na każdym kroku domyślać, jak ułatwić życie innym (a tak naprawdę wyłącznie samym sobie)? Zapraszam Was na moją historię w tym temacie. Opowiem, skąd taka strategia przetrwania się u mnie wzięła, jak szkodziła i szkodzi, a wreszcie - jak z niej wychodzę? Jak uczę się konfrontacji z ważnymi dla mnie ludźmi? A jak komunikacji - w związku i poza nim? I dlatego to takie ważne w tym kontekście? Ha! Miłego słuchania! Polecam nie tylko (trochę zbyt) miłym osobom 🌸 Jola Szymańska (podcast JAK ZADOWOLIĆ ŚWIAT publikuję nieregularnie - śledź mnie na YT i IG, żeby nie przegapić kolejnych odcinków).
Podcastu JAK ZADOWOLIĆ ŚWIAT? możesz też słuchać:
1) na Spotify: podcasters.spotify.com/pod/sh...
2) na Apple Podcasts: podcasts.apple.com/pl/podcast...
JAK ZADOWOLIĆ ŚWIAT? to podcast dla (trochę zbyt) miłych osób i wszystkich, którzy chcą je lepiej zrozumieć ;)
W TYM ODCINKU WSPOMINAM:
🌸 @MartaNiedzwiecka o people pleasingu: niedzwiecka.net/podkasty/peop...
🌸 Felieton "Dorosłe Grzeczne Dzieci" Hanny Samson: zwierciadlo.pl/psychologia/98...
🌸 Czego psychoterapia nauczyła mnie o relacji z rodzicami: • Czego terapia nauczyła...
INSTAGRAM → / jola_szymanska
PATRONITE → patronite.pl/jolaszymanska
FB → www. szymanskajola
WWW → jolaszymanska.pl
Mój podcast TEŻ ODCHODZĘ: • Podcast TEŻ ODCHODZĘ
___
Muzyka: Epidemic Sound
Jeżeli spodobał Ci się ten filmik daj łapkę w górę!
Subskrybuj: bit.ly/1RvmlNT
Dziękuję, że czytasz ten opis! Pod każdym moim filmem dołączam linki, odniesienia, szczegóły. Jeśli coś Cię zaciekawi, zawsze warto tu zerknąć. Do zobaczenia! - Розваги
Życzenia w zeszłe Boże Narodzenie od mojej Matki lat 91.Zeby Ciebie wszyscy lubili. Odpowiedziałam grzecznie że nie jestem zupą pomidorową. Ale ja mam 57 lat i po takim wychowaniu długo musiałam z tego wychodzić
Ledwo 5 minut minęło, a już sie tak bardzo utożsamiam 🥺 wiem że to wcześnie, ale dziękuje ci za ten podcast ❤
Wow, po obejrzeniu jestem pod jeszcze większym wrażeniem, nie wiedziałam ze czegoś takiego mi brakowało. Podziwiam twoją otwartość i to że o tym mówisz dodaje mi i pewnie wielu osobom tutaj otuchy i daje nadzieje że jeśli tobie się udało jakoś okiełznać ten people pleasing to nam też. Bardzo miło mnie zaskoczyłaś nie spłaszczając tematu jedynie do zadowolania ludzi. Prosze dziel sie z nami jak najczęściej swoim intelektem, bo wnosisz dużą wartość.
🥹❤️
Znam temat reagowania krzykiem przez mamę w przeróżnych sytuacjach. A to bo nie posprzątałam i wszystko trzeba mi pokazywać palcem, bo inaczej nic nie zrobię, a to bo wpadłam na jakiś głupi pomysł, a to bo czegoś nie powiedziałam. Poza tym jednym aspektem wychowywałam się w bardzo dobrym domu. Jednak dopiero po latach zrozumiałam jak wielki ślad w psychice te wszystkie krzyki we mnie zostawiły. Na studiach moja psychika już pękła, zaczęły się stany depresyjne, o które sama siebie obwiniałam i je pogłębiałam, bo sama sobie mówiłam, że jakim cudem mogę mieć prawo do czucia się źle, skoro jestem zdrowa, dobrze się uczę, mam kochającą rodzinę. Ktoś kto ma źle w życiu może narzekać, ale nie ja. Zajęło mi trochę, żeby zrozumieć skąd to się wszystko u mnie wzięło. I zaczęłam się stawiać, nie pozwalać sobie na umniejszanie mnie. Szkoda, że nie poszłam do psychologa w tamtym czasie, może szybciej udałoby mi się zauważyć pewne rzeczy, a tak to potrzebowałam kilku lat, żeby z zahukanej myszki, która nikomu nic złego nie powie stać się asertywną osobą, która potrafi o siebie zadbać. Chciałabym, żeby ludzie byli bardziej świadomi jak wielki mają wpływ na kształtowanie się psychiki swojego dziecka i jaką krzywdę można wyrządzić.
Mam znajomą która pochodzi z rodziny żydowskiej i która bardzo mocno-traumatycznie- doświadczyła people pleasingu w ortodoksyjnym, skrajnie religijnym środowisku. Odcięła się od tego, z konsekwencjami, jakich możemy się tylko domyśleć - ale jest szczęśliwa.
41:00 dodam jeszcze od siebie, ze tak, po urodzeniu dziecka włącza się w matce walecznosc. Gadałam o tym z kolezanką i zgodziłyśy się, ze jakby nas ktos wypchnął z kolejki w sklepie, potraktował ostro u lekarza itp to mozliwe ze nie walczyłybyśmy o swoje w imie braku konfliktu. Ale jesli musimy zawalczyc o dobre traktownie naszego dziecka w przedszkolu czy szpitalu, odszczekniecie sie komus kto chamsko sie do niego zwróci itd., to wstyd znika, bo o nasze dzieci potrafimy walczyc :) Podobnie jak ty w ciazy o swój dobrostan w komunikacji
Jeju, Jolu, jakie to było potrzebne, dziękuję Ci bardzo ❤️
Jola! Nie chcesz się może spotkać ze swoją fanką? Jestem dziś w Warszawie 🙂
Chciałabym podzielić się jakąś bardziej złożoną myślą, ale to nie na mój przemęczony mózg w tym momencie, więc powiem tyle: bardzo się cieszę, że ten odcinek stworzyłaś!! O ile nie czuję, że w jakiś sposób dowiedziałam się czegoś nowego o relacjach i jak people pleasingowe tendencje je kształtują, ale to co usłyszałam dało mi poczucie, że powinnam trochę posiedzieć nad tym co właśnie wiem, i może postarać sobie te kropeczki wiedzy połączyć, syntezować w jakiś obrazek, no i lubię ogółem słuchać o różnych ludzkich doświadczeniach w takich sprawach, także dziękuję ślicznie i bardzo doceniam 🫶
Chociaż przyznam, że trochę mam problem z odniesieniem niektórych rzeczy do siebie np. chociażby czym tak właściwie jest "konflikt" tzn. ja wiem mniej więcej, co to słowo znaczy xD, ale gdy staram się zapytać sama się czy chociażby można byłoby powiedzieć, że ja jestem człowkiem konfliktów unikającym, ciężko mi jakkolwiek powiedzieć, bo nie wiem jakie sytuację z mojego życia można by było takim mianem określić, a wydaję mi się, że jakiś napewno. To mój dość stały problem, że ktoś mówi coś, co ja rozumiem na takim podstawowym poziomie, ale jak mogę to odnieść do siebie, jakie jest konkretne, rzeczywiste doświadczenie tego? Nie mam pojęcia, nawet zielonego (np. inna sytuacja, która przychodzi mi do głowy, jak kiedyś miałam mocną zagwostkę, no i wciąż ją mam właściwie xD nad frazą "zdrowienie nie jest linearne", niby rozumiem, ale jak to mogę to odnieść do swoich doświadczeń i jak to właściwie wygląda, nie wiem. I ta moja niewiedza prowadzi często do przyjęcia interpretacji, która robi mi w jakiś sposób krzywdę, bo (upraszczając) nie rozumiem, więc mój mózg woli założyć najgorsze.
Też powiem, że mimo że nowej wiedzy nie zdobyłam to, zyskałam poczucie, że wiedza na temat relacji i komunkacji jest jeszcze do zdobycia i pogłęgbienia, co cóż jest jakoś oczywiste (tym bardziej oczywiste, że ja jestem człowiek młody, chciaż lubię sobie żartować, że stary, bo już dwu dekadowy), ale łatwo założyć sobie, niekoniecznie bardzo świadomie, że tak nie jest, więc dobrze o tym sobie przypominać.
Tyle powiem, życzę miłego wieczorka/dzionka czytającym i Joli słuchającym, i samej twórczyni oczywiście tego samego 💛💛💛
Naprawdę bardzo wartościowe rzeczy.
Dziękuję za Twoje podzielenie się tym kawałkiem
Dziękuję Ci bardzo Jolu wysłuchałam na Spotify wiele spraw muszę przemyśleć:-)
Wow bardzo pomocne❤
Zaczynam słuchać i już się utożsamiam.
Dopiero jako dorosła osoba uczę się stawiać granice innym.
Lata terapii, dużo pracy nad sobą a i tak nie zawsze wychodzi.
Gratuluję tych wszystkich kroków które już za Tobą!!🔥💪🏻
Jeszcze nie zaczęłam słuchać, a już wiem, że to będzie najlepiej spędzone 50 minut dzisiejszego dnia 😍
Haha to ja teraz trzymam kciuki, żebyś się nie rozczarowała 😅😅
Ciężko z tym kiedy matka niby traktuje Cię jak dorosła ale w sumie to najlepiej jakbyś robiła wszystko po jej myśli, bo jak nie to obrazanie, wytykanie, wymyślanie itd. A jak się skonfrontujesz to jak możesz tak mówić i co Ty wgl mówisz. Tak jakby ci ktoś powiedział : to jest zielone, Ty mówisz "powiedziałeś że to jest zielone", a on " nie no, co Ty mówisz, miałam na myśli że niebieskie" 😄 I może łatwiej jest brać przez palce albo puścić mimo uszu ale wtedy to jest zgoda na takie zachowanie. A jak druga osoba nie widzi i nie ma refleksji to bardzo ciężko żyje się w takim domu.
Uciekaj od takiej matki ✌️
Świetny odcinek. Ja nie powiedziałabym o sobie, że jestem people pleaserem - włączyłam, bo lubię Cię słuchać. Jednak po wysłuchaniu muszę przyznać, że wiele z poruszanych tematów jednak mnie dotyczy (szczególnie unikanie konfrontacji z takich właśnie lekko narcystycznych/niedojrzalych pobudek). Dzięki za skłonienie do refleksji!
Super, to o mnie.... dziękuję ❤
W matce się włącza super asertywność! Moja pierwsza decyzja lwicy to wypis na żądanie ze szpitala. Kiedyś nie do pomyślenia! (Z dzieckiem było wszystko OK, mnie chcieli trzymać ze względu na zachowanie 72h - w sensie gdyby córka się urodziła przed 12:00 to by mnie wypuścili, ale że urodziła się o 13:30, to miałam zostać jeszcze dobę... Ale ja byłam tak wręcz zwierzęco zestresowana szpitalem, laktacją i rozłąką z mężem, że potrzebowałam DOMU, własnego łóżka i spokoju i moja córeczka też, a nie płaczącej samotnie (pandemia, brak odwiedzin) i zestresowanej mamy).
pochodzę z bardzo przemocowego domu. Mam przez to mnóstwo problemów i jestem w terapii, ale przynajmniej musiałam skonfrontować się z tym, jak zostałam wychowana. Więc nie stawiam matki na piedestale, wręcz przeciwnie. Ale latami uczyłam się, jak stawiać jakiekolwiek granice. Jak nie uciekać przed konfrontacją. Bronić swojego zdania. Nie pozwalać w relacjach, żeby to, co dla mnie ważne, było pomijane. Wciąż się tego uczę. Nie lubię sytuacji konfliktowych czy konfrontacji, źle się w tym czuję, ale już przed nimi nie uciekam. Mój były partner natomiast nigdy się tych granic stawiać nie nauczył. Ale oczekiwał, że będą one respektowane - mimo że prosiłam, żeby je stawiał, że nie domyślę się sama, i potrzebuję, żeby mi powiedział nie, jeśli je przekroczę. Kiedy wreszcie go z tym skonfrontowałam, bo tak się nie da żyć, momentalnie się wycofał i skończyło się na ghostingu. Wiem, że byl rozżalony, bo on się tak stara i to nie wystarczy. Mimo, że na ogół pamiętałam, żeby te jego starania nazywać i doceniać. Nie mniej, rozmowa o oczekiwaniach i granicach była zbyt trudna, moje oczekiwanie, że będziemy rozmawiać o problemach i pracować nad rozwiązaniami to było widocznie za dużo, więc wolał odpuścić.
nie żeby, w dalszym ciągu mam osoby, którym ludziodogadzam. Kiedyś się wkurwiłam na przyjaciólkę, która jest bardzo wrażliwa na każdy najmniejszy przejaw krytyki, ale narusza moje granice. Nauczyłam się dyplomatycznie komunikujować, żeby przestała, tylko że ona tych komunikatów nigdy nie czyta. W ostatnim czasie dwa razy się wkurwiłam i postawiłam te granice naprawdę ostro - i musiałam za to przepraszać. Bo poczuła się atakowana i w ogóle taka biedna. A jeśli czegoś nie mogę znieść, to że ktoś przeze mnie płacze czy że komuś jest smutno. I nie umiem z tego wyjść, może dlatego, że ta relacja trwa pół mojego życia.
Dzięęęki❤
❤
Tak słucham i mysle, ze to o czym opowiadasz miałam troche w podstawowce. Przeniosłam sie w 4 klasie do nowej szkoly i bardzo chcialam zeby mnie wszyscy lubili, robiłam z tego powodu dziwne rzeczy i nie mielem totalnie granic zachowan innych wobec mnie. Ale na szczescie nie weszłam w faze maksimum. Minelo mi w gimnazjum gdy dorobiłam sie mocnej lojalnej paczki przyjaciół. Wspolczuje osobom borykającym się z tym całe życie :(
Trudno mi nie być people pleaserem. Uczę się tego. Wierzę, ze to proces i widzę już jakieś zmiany. Potrzeba czasu ❤
Tak, te metody wychowawcze były powszechne.
Niestety, ale jak dobrze że możemy to zmienić dla kolejnego pokolenia 🥹
ja włączając: nieee, people pleasing to nie o mnie
ja po usłyszeniu o dorosłych grzecznych dzieciach, traktowaniu dorosłych jak dorosłych: o matko... (nomen omen xD)
A czy nie można nazywać tego zjawiska po polsku? Musi być po angielsku? Matko, teraz nawet pudełko na kanapki jest lunchboxem. Niedługo zaczniemy w swoich wypowiedziach używać języka angielskiego i tylko wtrącenia będą po polsku. :(
1) W przeciwieństwie do „pudełka na kanapki” pojęcie people pleasingu nie jest polskie i z języka polskiego się nie wywodzi.
2) Na samym początku odcinka proponuję aż dwa tłumaczenia, których dalej używam.
3) Hiperbolizowanie może często szkodzić bardziej, niż anglicyzmy 😉 Szczególnie w (zakładającej choć z pozoru logikę) dyskusji.
@@jola_szymanska Uważam, że komentarz aleksandry był ofensywny, ale myslę, że faktycznie jest na to normalne polskie określenie, i nie jest to słowotwórcze ludziozadowalanie, a po prostu zadowalanie ludzi ;)