TOKSYCZNE RODZINY
Вставка
- Опубліковано 12 вер 2024
- Rodzina dysfunkcjonalna to jest miejsce, w którym dzieci są zagłodzone emocjonalnie. Na ten stan rzeczy mają wpływ uzależnienia, zaburzenia osobowości, choroby psychiczne oraz częste obecnie zjawisko porzucania dzieci, gdy obydwoje lub jedno z rodziców pracuje za granicą(sieroty europejskie).
________________________________________________________________________________________________
Pierwsze dziecko przed Tobą?
Sprawdź mój kurs, który pozwoli Ci się dobrze przygotować do tego wymagającego okresu: kursy.kasiasaw...
Przygotowałam również darmowy test online "Jaką będziesz mamą". Dostępny na moim blogu:
kasiasawicka.p...
________________________________________________________________________________________________
Zapracowani rodzice także nie spędzają ze swoimi dziećmi wystarczającej ilości czasu. Skala zjawiska jest tak duża, że ocenia się, że nawet 60% polskich dzieci może wyrastać właśnie w takich domach, w których brakuje dla nich czasu nie ma wsparcia emocjonalnego i nie kształtują się silne więzi. Dotychczas uważano ,że rodziny dysfunkcjonalne to głównie rodziny biedne i obciążone nałogami(DDA) Obecnie to zjawisko rozszerza się także na ludzi zamożnych i mamy tutaj dzieci rozwiedzionych rodziców(DDR) i dzieci w domach, w których panował konflikt lub zaburzenia osobowości(DDD)
MAIL/ COLLABORATION:
k.sawickam@wp.pl
ZNAJDŹ MNIE W SIECI:
Facebook: / rodzinne-puzzle-650720...
Instagram: / kasia.sawicka.pl
NAJPOPULARNIEJSZE FILMY:
Toksyczni ludzie:
• TOKSYCZNI LUDZIE - 8 c...
Toksyczny Narcyz:
• TOKSYCZNY NARCYZ - 10 ...
Osobowość BORDERLINE:
• Osobowość BORDERLINE -...
SERIA DLA RODZICÓW:
• Jak kształtować od naj...
➡➡➡ Mam na imię Kasia, mam 158 cm wzrostu, mieszkam w Gdyni. Z wykształcenia pedagog, mam piątkę dzieci. Wiele lat spędziłam w terapii pedagogicznej, pracując z dziećmi, które miały problemy z czytaniem oraz byłam trenerem szybkiego czytania i technik pamięciowych. Moje ulubione tematy to: indywidualne podejście do dzieci, nastolatki, rozwój osobisty, dysfunkcje w rodzinie.
gdyby internet był za moich lat dziecięcych... tyle można by zrozumieć i lepiej żyć
Właśnie nie byli się od kogo uczyć. Nie książek nawet. Już nie mówiąc o internecie. Dobrze że jako babcia mogę się dużo nauczyć 🙂
A ja dziękuję Bogu, że nie było internetu jak byłam dzieckiem. Relacji międzyludzkich uczyło się na podwórku.
Myślę, że to iluzja.
Siedzę i ryczę, bo dzięki Twoim filmikom uświadamiam sobie że jesteśmy właśnie taką dysfunkcyjną rodziną. Nie ma alkoholu, nie ma rozwodu, ale jest ciągle niewyjaśnione nieporozumienie, pretensje, żale i kłótnie.
Porozmawiać trzeba o tym ... We dwoje
Przytulam
@@barbarapotkowiak5245 nie umiemy rozmawiać, zawsze milczymy, ja w głowie sama ze sobą, z mężem prowadzę nieustający dialog, czym więcej oglądam podobnych filmików i czytam o relacjach, tym bardziej staje się uświadomiona w tym co jest złe między nami. Ale co z tego, że tylko ja sobie z tego zdaje sprawę
@@sylwiagrabowska4072 Trzeba rozmawiać. Rozmyślanie tylko i wyłącznie nie rozwiąże sprawy. Myślę, że druga strona także widzi, że coś jest nie tak. Nawet jeżeli jest milczenie, trzeba je jak najszybciej przerwać
Dacie radę! Przyznanie się przed sobą do błędów i wad to przeogromny sukces!
O rodzinach z ,,D" powinno się więcej mówić mlodych ludzi trzeba uświadamiac aby mogli uniknąć błędów swoich rodziców.
Zgadzam się w 100%:)
Popieram
Szkoda, ze nie po to żeby poczuli się lepiej.
Jacy my wszyscy jesteśmy skrzywdzeni i skrzywieni psychicznie... Smutne to...
Tak to Prawda niestety....
Dobrze, że Pani jest🌸🌸
🌺
U mnie w domu też był alkohol i wieczne kłótnie. Po rozwodzie myślałam że coś sie zmieni niestety obydwoje znaleźli się znów w toksycznych związkach. Ja poszłam do pracy i zamieszkałam sama bo to było jedyne wyjście żeby mieć spokój. Nie żałuję, aczkolwiek przykre jest wyobrażanie sobie swojego ślubu wśród nich lub gdy na świecie pojawią się ich wnuki. Najlepsze co możecie zrobić dla siebie samych to znalezienie dobrego partnera i stworzyć spokojny dom dla swoich dzieci. Pozdrawiam Was wszystkich 😊
Bardzo dziękuje :)
W dzisiejszych czasach trudno znaleźć odpowiedniego partnera który odpowiadałby nam w 100 procentach
Rozumiem,sama to przeszłam,coś okropnego,
Dziękuję za to wideo pani Kasiu! Jestem ofiara bardzo dysfunkcjonalnej rodziny. Ojciec narcyz, piotruś pan, alkoholik (chociaż pracuje i płaci rachunki), jego matka, która jest psychopatką, która zawsze go wykorzystywała i nim sterowała i moja własna mama, która zawsze była traktowana jak nikt. Mam wiele emocjonalmych problemów przez to - liczne lęki, brak przynależności, nie umiem odaleźć się w grupach, jestem mało pewna siebie, wolę spędzać czas w domu niż wychodzić gdzieś. Mieszkam wiele lat za granicą, i sobie radzę, ale brakuje (i zawsze mi brakowało) normalnej rodziny, w której można mieć w wsparcie.
Może warto skorzystać z pomocy psychologa by przezwyciężyć stare wzorce ?
Proszę zadbać o siebie i poszukać pomocy :)
Pozdrawiam :)
Dobrze Cię rozumiem. U nas i mama i ja zawsze byłyśmy traktowane przez ojca jak nic. Ty chociaż miałaś to szczęście,że mogłaś wyjechać nawet za granicę i opuścić to toksyczne środowisko. Niektórzy niestety nie mogą wyjechać nawet do sąsiedniego miasta tak,żeby już nie musieć wracać na "stare śmieci"...
Jedną radę mam dla Pani bo sama to również przeżyłam: musi Pani być dumna sama z siebie i nie oczekiwać pochwały od nikogo bo obojętnie co się wkoło nas dzieje :my jesteśmy :kowalem swojego losu i możemy się od każdego człowieka coś nauczyć i w pozytywny sposób wykorzystać to dla siebie i swoich bliskich żeby mogło być lepiej. 🕊️
oparcia należy szukać w sobie a nie na zewnątrz; powodzenia będzie dobrze
Świetny filmik, czasem właśnie rodzina wyglądająca z boku na super przykladną posiada multum problemów w środku. U mnie rodzice kłócą się odkąd pamiętam, były szarpaniny, wyrzucanie rzeczy przez okno, atmosfera ciągle jest zła. Każdy ma pretensje o wszystko. Sama łapie się na tym, że lubię zostać na nadgodzinach w pracy albo po zajęciach na studiach iść jeszcze do biblioteki na kilka godzin. Dom traktuje jako miejsce snu i co parę miesięcy oglądam mieszkania na wynajem w pobliskim mieście.. Podsumowując cała prawda pani Kasiu.
Współczuję. Miałam podobnie. Dom był jak hotel bo nie chciało mi się tam wracać. Ucieczka by nie siedzieć w stresie, napięciu... bywało, że jak wracałam do domu to już w progu czułam zdenerwowanie i ból brzucha... Dlatego angażowanie się w rożne aktywności poza studiami dawały mi spokój i odskocznie.
Cześć, miałam dokładnie to samo. 4 lata temu uciekłam do innego miasta tylko po to, żeby się uwolnić. Odkładaj jak najwięcej kasy na swoje konto tak żeby mieć za co przeżyć na start. Wysyłaj codziennie 10-20 CV do pracy do docelowego miasta w którym chcesz mieszkać. Gdy telefon zadzwoni powiedz wprost że mieszkasz w tym i w tym mieście i że chciałabyś się przeprowadzić tu i tu. (w ten sposób odsiejesz mniej poważne propozycje pracy). Gdy pojedziesz na rozmowę, załatw sobie miejsce w akademiku lub hotelu pracowniczym (wychodzi najtaniej, jakieś 30 zł za dobę) Gdy dostaniesz pracę, zacznij z tego hoteliku/akademika szukać ofert pokoju na wynajem. Ja tak zaczynałam. To jest w chu ciężkie ale możliwe. Jak już zaczepisz obojętne jakiej pracy - szukaj czegoś lepszego. Małymi kroczkami do przodu.
Bardzo wiele osób nie lubi swych domów właśnie z tych powodów :(
Był taki okres kiedy wracając do domu wpadałam w panikę i ryczałam, bałam się tego co tam mogę zastać, nigdy nie było normalnie. Teraz już tak nie mam, ale i tak boję się tam wracać, często zostaję jak najdłużej poza domem, żeby nie widzieć się z rodzicami, albo zrywam się ze szkoły kiedy wiem, że mam pusty dom cały dzień, mogę wtedy posiedzieć w ciszy, porobić coś, co lubię, bo nikt mi nie przeszkadza i nie krytykuje, nie czepia się i nie krzyczy. Przede mną wyprowadzka za kilka miesięcy, boję się, wiem, że nie obejdzie się bez awantur, gróźb itp. wiem, że będę mieć wyrzuty sumienia, ale muszę to zrobić, bo nie da się żyć w takim domu.
Tak.Z tego co Pani opisuje to jest toksyczna rodzina
Ta pani to skarb , który trzeba chronić.
Jesteś cudowna uwielbiam cię oglądać tak fajnie i zrozumiale to wszystko tłumaczysz ❤
Mój ojciec to narcyz . Tylko myśli o sobie , jak masz inne plany na życie niż on to zacznie cię wyzywać. Najczęściej wyzywa mnie i moją mamę . Niezależnie od tego czy chodzę do pracy czy do szkoły obiadek do tatusia musi być , bo on sobie ugotować nie potrafi . Od pewnego czasu unikam kontaktu z nim . Moje związki to jest porażka . Spotykam na swojej drodze bardzo często narcyzów , ostatni mój związek spowodował to że jestem osobą bardzo zamkniętą w sobie. Chciałabym po studiach wyprowadzić się do innego miasta , ale boję się że moja mama sobie z ojcem nie poradzi . On w ogóle jej nie pomaga w ciężkich pracach , kiedyś popijał sobie piwka po kryjomu , sama mu mówiłam ,że jeśli ma problem to niech idzie do specjalisty to mnie wyśmiał . Taki sam był mój były partner , chodz chodzę na terapie to nie potrafię zaufać mężczyznom .
najgorsze co możesz zrobić to bać się zrobić kroku naprzód z uwagi na mamę, mama jest dorosłą osobą i choć serce pęka to ona sama musi podjąć decyzje. Ty zawsze będziesz się bała wyjść z tego błędnego koła..
Może warto pomyśleć by skorzystać z pomocy specjalisty ?
Pozdrawiam :)
Współczuję, dlatego ja moim dzieciom nie chcę przysporzyć taką codzienność i postanowiłam się ewakuować z tego małżeństwa, zajęło mi to 4 lata by dojrzeć do tego,również finansowo musiałam stanąć (wczesniej całkowicie zależna,każdy rodzaj przemocy u nas był) Mam 3 dzieci,mieszkam za granicą bez rodziny. Mama sobie poradzi,każdy z nas jest w stanie udźwignąć takie ciężary na ile możemy (a nikt nie wie ile to tak naprawdę jest)
Współczuję.Z narcyzem nie ma życia.
Kasiu Twoje filmiki mogłyby trwać minimum godzinę, żebym mogła się nimi nasycić a tak to ciągle mi Ciebie mało i mało😉 pozdrawiam
Będzie cała seria :)🌺
Pani Kasiu, powinna Pani mieć 34 mln wyświetleń (czy ile tam jest Polaków). Tylu ludzi wykształconych i inteligentnych przeczyta w Googlu o wszystkim, co im do pracy potrzebne, a o relacjach nic i potem płacz. Cieszę się, że Pani nagrywa!!!
To mnie zawsze zastanawia , ze ludzie „ wykształceni „ nie maja zupełnie wiedzy w dziedzinie relacji ....i stad mój kanał na Yt :)
Pani jest niesamowita miło się słucha.
Dziękuje :€
❤❤❤ dziękuję świetne materiały i mega dużo informacji
❤️
Świetny film! Dziękuje, że porusza Pani ten tak bardzo ważny temat o którym w Polsce trzeba zacząć mówić więcej i więcej aż w końcu każdy zrozumie, jak niesmowicie ogromny wpływ mają zachowania dorosłych wobec dzieci i w końcu zmieni się ta okrutna postawa wobec dzieci. Pozdrawiam serdecznie :)
Witam! Bardzo mi pomagają pani filmy. Uwielbiam ich słuchać. Można sobie wiele przemyśleć i przede wszystkim w końcu, swiadomie coś zmienić w swoim życiu! Pozdrawiam serdecznie ❤️🌷
Witam pani Kasiu, bardzo dziękuję ze pani jest. Jestem takim przykładem który szuka rozwiązania dla mojej małej rodziny. Od lat wieziałam, że coś jest nie tak (ZE MNĄ) z relacjami w naszych rodzinach , tz ze strony mamy i taty. Idzie pokoleniowo i w momęcie kiedy ktoś mi mówi ze jestem taka jak mama zaczynam się wściekać, bo przecierz niechciałambyc taka. Już wiele wiedze po pani filmikach ale nadal nie odkryłam jakim typem osobowości jestem. Za toodkryłam, że w domu nie było komunikacji albo były wrzaski a w pewnym momęcie rodziców widziałam tylko bardzo późnym wieczorem i musiałam stać się matką i ojcem dla młodszego brata. Zawsze mówiłam mamie żeby odeszłą od ojca a ona dla nas ciągneła to aż do ich 70 lat i dopiero wówczas wzieła rozwód. Ja zaś wziełąm rozwód z mężem bardzo szybkao on byl z DDA i ja też + coś tam. Dziś wychowuje 22 latka który maży o tym by uciec odemniejak najszybciej. Jeszcze raz dziękuję za wszystkie filmiki.
bardzo ważny temat - dziękuję za jego poruszenie
Pozdrawiam :)
Najcenniejszy film, złoto a nie porady. Ogromne podziękowanie za ten i każdy z filmów. Pozdrawiam
Jest Pani najlepsza, dziękuję! Bardzo przydałby mi się temat apropo braku zrozumienia w matce moich emocji kiedy coś się dzieje w życiu, rozstanie z kimś itd. Nie umie mnie zrozumieć i doradzić mi co powinnam zrobić abym to ja była szczęśliwa, tylko szuka rozwiązania co jest akceptowalne społecznie. Albo zawsze szuka winy we mnie. Jeśli nie mogę się z kimś dogadać, a ktoś jest po prostu wredny itd, zawsze mówi bo na pewno byłam taka i taka, albo że nie zrobiłam tego i tego... Nie czuję w niej oparcia.
To jest właśnie element dysfunkcji :(
Uwielbiam panią słuchać!💓
💓
Świetny filmik. Ważne jest żeby o tym mówić głośno, bo wielu osobom wydaje się, że dysfunkcja w rodzinie to patologia i podjęcie kroków w celu jej niwelacji to obnażenie słabości nietykalnej rodziny. To jest zgubne i fajnie Pani powiedziała o tych rodzicach "oni też się skądś tacy wzięli". Dokładnie, oni są również "ofiarami" tego dziedzictwa. Pozdrawiam
Bardzo dziękuję za poruszenie tak ważnego tematu. Jest Pani właściwym człowiekiem- na właściwym miejscu :-) Sama jestem z domu "D" - ojciec choleryk lubiący alkohol, mama depresja (w tej chwili już ciężka). Szantaż emocjonalny , wyzwiska , brak szacunku to wszystko na porządku dziennym. Nie lubiłam wracać do domu. Oparcie miałam w ś.p. dziadku - człowiek przez wielkie C i moja największa miłość :-) Jako dziecko byłam wycofana, zdystansowana w każdym aspekcie życia. Od najmłodszych lat byłam obarczana dużą odpowiedzialnością , w dużej mierze obowiązkami 'dorosłych'. Zajmowałam się wszystkimi chorującymi, umierającymi w rodzinie( karmienie, lekarze, szpitale, cewniki, kroplówki , pogrzeby), finansami. Zawsze w każdej relacji stawiałam siebie na drugim miejscu. Po wielu latach dopiero zaczęłam dostrzegać jak wiele schematów mimowolnie powielałam w swoim już dorosłym życiu . W tej chwili jestem na etapie wielu zmian , staram się 'przepracować' wszystko co konieczne aby iść dalej :-) Pozdrawiam
Dziękuje kochana .dokładnie określiłaś moją sytuację rodzinną .pomogłaś mi uświadomić mojej rodzinie co mnie boli
Bardzo cenie Pani filmiki. Są tak zrozumiałe i ważne 👍😊☀🌹
Ostatnio zainteresował mnie też temat dozgonnej wdzięczności ...tzn.
ktoś zrobi dla nas coś dobrego a później jest takie uczucie ze warto byłoby / należy się za to "opłacić", które trwa w nieskończoność... i staje się uciążliwe ...
Czasami mam wrażenie, że osoba ktora dala pomóc, później na tym żeruje bo oczekuje nieustannie wdzięczności za tą przysługę(ktora niby teoretycznie miała być bezinteresowna ).
Czasami z kolei to taki mechanizm wewnetrzny powinności odwdzieczenia się, gdzieś tak w środku ...
Eh też tak miałam, z mamą... Książki z zakresu rozwoju duchowego Davida Hawkinsa (zaczęłam od Siła czy moc) pomogły mi zrozumieć, że jeśli ktoś coś zrobił i oczekuje wdzięczności to jego problem. I jakoś przestalam sama siebie poczuwac do wdzięczności wobec niej. Najistotniejsze jest dzielić się i pomagać, ale bezinteresownie. Wnosić wartość w życie innych ludzi. Wtedy dosiegnie się szczęścia ❤️
Pani Kasiu! Dziekuje za wszystkie filmiki. Jak bylam dzieckiem ciagle przesiadywalam u Sąsiadki. Wstawalam rano i bieglam do niej przez dziure w plocie (potem dziadek zrobil mi w tym płocie furtkę) i Pani jest dla mnie jak ta Sasiadka.
Jestem dda, odbyłam kilka terapii i widzę te wszystkie mechanizmy. Aktualnie sama będę matką, ku mojemu przerażeniu to będzie córeczka (moja matka zawsze dużo gorzej traktowała mnie niż brata). Boje się powtarzania schematów... Ale również mam problem bo uruchomiło się we mnie coś takiego że chce kompletnie zerwać kontakt z moimi rodzicami, chce chronić tą małą istotkę przed nimi żeby jej nie zrobili takiej krzywdy jak mnie, unikam ich jak tylko mogę i czuję że po porodzie będzie jeszcze gorzej.
Wychodzenie z tych schematów zabiera dużo czasu , proszę nie tracić cierpliwości i się nie poddawać :)
Pozdrawiam :)
💝
Moi rodzice nie rozmawiali za soba, problemy zakopywane to norma. Nie kojarzę żeby kiedykolwiek mnie przytulono. Mama niestety narcystyczna, ojciec agresywny. Zimno i chłód to codzienność
Bardzo ciezko było mi zacząć mowić o swoich problemach, byłam zamknięta w sobie ale stopniowo zaczęło sie to zmieniać.
Nie mamy silnych relacji, za co jestem obwiniana (czemu nie chce rozmawiać?)
Jestem szczęśliwym człowiekiem ale długa była droga do tego, to ciagle work in progress. Ale idę w dobrym kierunku 💪🏽
💪🏽
Pani Kasiu dziękuję serdecznie za filmik. Już biorę się za następne. Dlaczego nie wpadłam na pomysł, żeby zacząć coś zmieniać kilka lat temu, kiedy powoli emocjonalnie i nerwowo umierałam w dysfunkcyjnym domu. Wszystko co Pani mówi jest niestety tak bardzo realne... Potrzebowałam 25 lat żeby zrozumieć i zacząć zmieniać wzorce wyniesione z domu, przestać marnować swoje zdrowie i siły, żeby zacząć tworzyć swoje szczęśliwe życie, a nie na siłę próbować zmieniać innych. Dziękuję Bogu, że Pani jest i pomaga ludziom ♥️🌷 Wierzę, że pomimo tego, że zarówno ja jak i narzeczony pochodzimy z trudnych rodzin,stworzymy prawdziwą, otwartą na rozmowę i emocje rodzinę. Bo da się, prawda ?
Oczywiście ze się da ... bądźcie dobrej myśli ...:)
Jest Pani bardzo mądrą kobietą.
😄
Dziekuje ze dzielisz sie SWOJA. WIEDZA i DOSWIADCZENIEM ❤)
❤️
Niestety mój już były mąż nie chciał nic zmienić. Rozmowa nie istniała, wszystko było zbywane, niemal brak empatii całkowity, aż zwyczajnie związek się skończył. Smutne, bo w każdym czlowieku jeat tak ogromny potencjał - wystarczy chcieć ze sobą pracować. Pozdrawiam serdecznie
To bardzo trudne gdy ludzie , których kochamy nie chcą się zmienić . Współczuje :(
wlasnie zakonczylam zwiazek po 7 latach, on nie chcial sie nic rozwijac nic rozmawiac . mam glod emocjonalny i to bardzo. niech mnie ktos przytuli
Pani Kasiu, czy można liczyć na filmik dotyczący radzenia sobie, wychodzenia z toksycznej rodziny, podejmowania kolejnych kroków/działań? Szczególnie gdy zakłada się własną rodzinę.
Pozdrawiam i gratuluję świetnego kanału-o tym powinno się mówić :)
Będzie cała seria :)🌺
@@KasiaSawicka kiedy Pani Kasiu? :)
Dzięki za ten filmik. Otworzył mi oczy na pewne kwestie, przez co mam nadzieję lepiej zrozumieć siebie, moją mamę i inne bliskie osoby. Zgadzam się z tym że trzeba iść dalej, tylko bardzo ciężko jest znaleźć odpowiedniego terapeutę, który pomoże racjonalnie rozwiązać problemy dysfunkcyjnych domów rodzinnych aby nie przenosić tego na nowe pokolenie.
Proszę spróbować spotkań z paroma terapeutami różnych nurtów .. to musi być osoba, która pasuje tobie ...
Pani Kasiu, ja się z tym nie zgadzam! Ja jestem DDA i przechodziłam straszne depresje gdy moi synowie byli dziećmi, ale zawsze okazywałam im miłość, wsparcie i troskę! Dawałam im to, czego nie otrzymywałam od mamy, ale nauczyłam się od babci. Kochałam, kocham i będę kochać do ostatnich swoich dni! Aż czasami za dużo ! Pozdrawiam serdecznie!
Przestałam się tłumaczyć, bo poczucie winy mnie niszczyło.
Słyszę tutaj swoją rodzinę, jak skończę 18 lat to mnie nigdy nie zobaczą.
Gdy nie było mamy w domu, cieszyłam się, że zjadłam chleb z masłem. I opowiadałam mamie z radością wraz z rodzeństwem. W końcu przyjeżdżała nasza ciocia i opiekowała się nami.
A ja oglądając Pani filmy czuję przygnębienie - tak wiele mówi o mnie, o sytuacjach w mojej rodzinie, o osobach, które mają się stać moją rodziną. I za bardzo nie wiem co z tym począć.
Super pięknie zwłaszcza na te czasy dziękuję pani Kasiu.
Byłam bardzo otwarta na spokojne przyjmowanie pozytywnych zasad i kieruję się zasadami w życiu.
Dzieki Pani w duzym stopniu stanelam na nogi po toksycznym zwiazku i toksycznym dziecinstwie. Dluga droga przede mna, ale dzis wiem ze ide w dobrym kierunku. Dziękuję. Nie Pania i Pani Rodzine Bóg błogosławi.
Wytrwałości i odwagi życzę na tej drodze :)
Bardzo dobra analiza... Jakbym oglądała obraz swojego dzieciństwa i młodości w lustrze.
Mówisz Kasiu o dysfunkcyjnej rodzinie, podając w przykładach, że to jeden rodzic ma z czymś problem. Hmm, a co jeśli w domu mama była typem narcystycznym, więc było dużo zaniedbanie fizyczne i emocjonalne a ojciec był chory psychicznie, czyli był wyłączony z rzeczywistości?
Teraz jestem dorosła i mam swoją rodzinę i myślę, że udało mi się stworzyć dobry związek, który jest wręcz antymodelem małżeństwa moich rodziców... Ale niestety nadal borykam się z lękami i niemocą, związaną właśnie z zaburzonym domem, w którym rosłam.
I kiedy mówisz, że dziecko kocha wracać do domu, to ja zawsze miałam przeciwnie. Nigdy nie wiedziałam, co tam się będzie działo. Zero stabilizacji i poczucia bezpieczeństwa. Niestety.
Pozdrawiam Cię ciepło ❤️
Świetny film ! Dziękuję i proszę o więcej ♡
😃
Bardzo dobry filmik
Dziękuję Pani Kasiu!
❤❤❤.
❤️
Niesamowicie cieszę się, że będzie Pani nagrywać tyle filmów, czekam na każdy kolejny💓 Właśnie zaczęłam terapię Ddd/dda☺️
Powodzenia , to bardzo dobry krok :)🌺
No i jak idzie? :)
Dzięki Pani filmom zdałam sobie sprawę,że jest potrzebna mi terapia aby poukładać sobie wszystko. Pochodzę z rodziny dysfunkcyjnej,mam rodziców głuchoniemych
ojciec alkoholik, matka toksyczna do tego stopnia, że rodzina się od niej odwróciła.Brak rozmów, zainteresowania mną.Chciałabym sie od tego odciąć ale wiem, że jestem pomocą dla swojej matki.
Narcyzi nie interesują się problemami drugich osób.Ich interesuje tylko czubek własnego nosa
Ja tak żyje od paru miesięcy u tokszyczej rodziny kiedy to wzięli mnie na siłę za granicę i każdego dnia myśl o tym jak stąd uciec... Ci ludzie kompletnie mnie ranią tylko wykorzystują i traktują ją więźnia. Czuje się nie na siłach.... Mam ochotę się zabić.
Nie poddawaj się. Weź twoje życie we własne ręce. Najpierw konsultacja prosto w twarz z rodzicami a jak nie pomoże to szukaj własnej drogi która ciebie uszcześliwi. Życie jest piękne i daje nam mnóstwo możliwości się rozwijać. Tylko się rozejrzeć wkoło albo odkryć swoje talenty bo każdy je ma. Ty nie musisz być w niczym perfekcyjny ale mieć zajęcie. Ja np. lubię pracę w ogrodzie, spacery po lesie pójść na koncert. Degustuj się własnym życiem bo jest krótkie i piękne jak sam mu nadasz sensu. 🕊️
Bo są toksyczni.Niech się Pani nie zabiją z ich powodu ale trzeba ograniczyć kontakty do minimum
8.15 Moi rodzice są profesorami, zarabiają dużo jak na polskie warunki a jesteśmy rodziną dysfunkcyjną. Z zewnątrz wyglądamy na idealną rodzinkę, ale nikt ze znajomych nie zna prawdy...status społeczny tak na prawdę nie ma tutaj znaczenia.
Kasiu jesteś Wielka💞
💕
Nowe pojęcie dla mnie DDRR.Dziękuję bardzo .Pozdrawiam
Ja już to zauważyłam w mojej rodzinie, mama i jej rodzeństwo zostali wychowani w rodzinie zapracowanej na 3 zmiany, (no ale nieniadz potrzebny), bez uczuć i wystarczającej opieki, zajmowali się nimi dziadkowie lub sami sobą. To samo mama zrobiła ze mną.. W mniejszym stopniu, ale nie ma dialogu, tylko krytyka. Oczekiwania. Ma byc tak jak ona sobie uwidzi i tyle. Chociaz kocham moija mame to Juz sie nie moge doczekać aż zamieszkam gdzie indziej. Boję sie, że też będę tak robić. No bo się na to napatrzylam więc jak mam inaczej? Jak się nauczyć dobrego życia? Eurosierota pozdrawia.
Warto skorzystać z pomocy specjalisty , czytać książki , może grupa wsparcia ?
Nie dobrze być z tym samemu .
Ja miałam tzw. Zapracowanego ojca,bez emocji oraz empatii. Cokolwiek źle zrobiłam był ochrzan, pomocy nie było w rozwiązywaniu problemów. Ponadto bardzo mnie zawstydzał, koleżanka na studiach w ciąży to leszcz, koleżanka obelwajaca rok to słabeusz, wszyscy dookoła byli cieniasami...Moja matka też, bo przeciez wychowywała dzieci i nie wie co to praca, ciągle nękanie jej tekstami, że to zarób, albo nie mam czasu, sama to załatw. Mama uzalajaca się nad swoją niedolą zamiasy stawiać czoła nowym wyzwaniom. Nie miała ambicji pójść na jakiekolwiek kurs języka obcego dla zupełnie samej siebie. Ciągły konflik pomiędzy nimi, na zmianę z sielankowymi okresami, które trwały bardzo krótko. Przestałam się zwierzać, sama zaczęłam rozwiązywać swoje problemy. Po studiach odcięcie ekonomiczne, pracę musiałam podjąć na miejscu, bo praca w większym mieście, to mega ciężko na starcie z utrzymaniem. A nie było mowy o tym żebym dostała" słoiki" wsparcia. Związki do tamtej pory zakończone klapą. Zarzut: nie potrafiłam się otworzyć. Pomyslalam wtedy, że chcąc założyć rodzinę muszę iść na terapię. Poszłam. Uporałam się z przeszłością. Wyspiewałam dręczenie przez koleżanki w podstawówce, nie pozawalanie na spotykanie się z chłopakami, brak wsparcia ze strony ojca i wiele innych, których publicznie tu nie napiszę. Pomogło. Poznałam w niedługim czasie przyszłego męża i nie zastanawiałam się zbyt długo nad poważnymi deklaracjami. Dla mnie to było jak odcięcie się od domu i zaczecie swojego wlasnego, na swoich zasadach. Ale dopiero przyjście na świat dziecka pomogło mi zupełnie odciąć się od oczekiwań zw stront ojca, że mam zostać super bizneswoman. Teraz mam swoje życie, na swoich zasadach i co raz częściej się usmiecham. Jeszcze pracy przede mną, ale grunt, że odcięłam się również od innych toksycznych ludzi, w tym koleżanek,które w rzeczywistości trzymały się dla swoich interesów. Mamy z mężem może nie idealny związek, ale bardzo dobrze rozumiemy swoje potrzeby i jesteśmy otwarci na uwagi konstruktywne, aby w związku było lepiej. Pozdrawiam serdecznie
praktycznie każdym odcinkiem mam nieodpartą chęć dzielić się z przyjaciókami, mężem, mamą, braćmi - mimo, że często - dzięki B.! - nie mogę odnieść poruszanych problemów do własnego życia, to mając szansę wysłyszenia wielu perspektyw z Twoich relacji, opatrzonych w dodatku takim mądrym słowem komentarza, potrafię coraz lepiej wsłuchiwać się w innych: z "lżejszym wyrodkiem", a z wiekszą empatią. dzięki, Kasiu!
Mega toksyczna rodzina od 26 lat. Cieszę się, że mimo wielu problemów, depresji, braku poczucia jakiejkolwiek wartości, prób pozbycia się siebie i obwiniania udało się być szczęśliwą i zbudować zdrowy związek. Bez psychologa, bez lekarza, pomocy kogokolwiek. Jestem z siebie dumna. Przysięgam sobie, że dla moich dzieci będę lepsza. Życzę wszystkim w takich rodzinach siły.
Plus warto wspomnieć o żonach/mężach w takich rodzinach. Bardzo często gdy np ojciec jest czynnikiem patologicznym matki żeby utrzymać rodzinę "w całości" musza wykazać się między innymi, ogromną siłą, mądrością i rozwagą. Mało się o tym mówi, a pełnią niesamowitą rolę w życiu takiej rodziny.
Pani Kasiu, można mówić z rodzicami o wspólnej przeszłości jako rodzina dysfunkcyjna? Czy powinno się rozdrapywać rany, szczególnie gdy wie się, że oni nie chcą się przyznać do swych złych czy przemocowych zachowań? Czy da się to w ogóle z nimi „wyjaśnić”? PS. jest Pani super!
A wypowie się Pani o rodzicach, którym ciężko jest zaakceptować, że dziecko jest już dorosłe (21 lat) i chce się usamodzielnić? Przez co dorosłe dziecko nie może tak naprawde dorosnąć
A taka osoba jeszcze boi sie swojego rodzica
Mam 30 lat. I poniekąd ten sam problem.
Ważny materiał, dobra robota.
Kasiu kocham Cię 😊 dziękuję, jestem DDRR
Bardzo dobry temat Pani wybrała.
Mało się o tym mówi, i słyszy.
Moja rodzina byla tak toksyczna, ze czuje ze zniszczylo mi to polowe zycia i zaklocilo relacje z innymi na bardzo dlugo.. Ojciec byl alkoholikiem przez dobrych kilka lat az sie wyprowadzil i w sumie pewnie zapil na smierc, matka zawsze uwazala sie za ofiare i ta lepsza czesc rodziny (kiedy sama aniolem nie byla). Potrafila na przyklad prosic o pomoc mojego wtedy 12 letniego brata kiedy ojciec byl agresywny, co tez go pewnie niezle zwichrowalo.. Od kiedy jestem dorosla samodzielna osoba kazde nasze spotkanie konczy sie klotnia i fochem, bo ona obraza sie o totalnie wszystko, zawsze ma racje i nigdy nie potrafi przeprosic. Ostatnio znow uciekla ode mnie taksowka z jakis blachych powodow o ktore normalni dojrzali emocjonalnie ludzie sie nie obrazaja. Mysle ze ludzie ze zdrowych rodzin nie potrafia sobie nawet wyobrazic co to robi z czlowiekiem.. takie dziecinstwo i mlodosc pozbawia cie kregoslupa i sily do mierzenia sie ze swiatem, doklada ci chmure nad glowa i kule u nogi na dlugie lata i jest to tym ciemniejsze i ciezsze im bardziej wrazliwym czlowiekiem jestes.. bagaz trudny do zrzucenia! :( ja mam juz prawie 40 lat i dopiero od niedawna sie uwalniam i czuje szczesliwa!
Pani Kasiu prosiłabym wiecej takich filmików jak powinna wyglądać normalna rodzina, jak się ze sobą normalnie rozmawia, jak sie rozwiązuje konflikty, mówi o swoich potrzebach...bo u mnie sie nie rozmawia i pojęcia nie mam...
Tata ciągle się obrażał, by coś zyskać 😔.
Mówi się,że potrzebne jest odseparowanie od toksycznych ludzi,rodziców. A co w przypadku,gdy nie ma takiej możliwości? Względy finansowe zupełnie na to nie pozwalają,a psychika drze o dno...
...albo jeśli "normalny" rodzic (któremu zawsze brakowało siły i odwagi aby odejść) zachorował,a ty musisz się nim opiekować, jednocześnie mieszkając pod jednym dachem z maksymalnie toksycznym drugim rodzicem mając jednocześnie toksycznego brata i wiecznego pecha w życiu...
Psychikę zawsze można wzmocnić. Przede wszystkim wiarą w siebie i własne możliwości. Może to nie stanie się z dzisiaj na jutro ale Trzeba się nauczyć rozróżnić kogo mogę zmienić a kogo nie. Jeżeli opiekujesz się osobom potrzebującą:bądź z siebie dumny. Nie każdy to potrafi a ty tak🕊️
Jeżeli nie możesz się odseparować całkowicie to możesz ograniczyć kontakty do mi imum.Czesti wychodź z domu spędzaj mało czasu x Toksyki i nie daj się szmavic
Jeśli rozpada się małżeństwo to liczą się z tym, że stracą na tym ich dzieci.
❓ ❔ A jak mogłabym pomóc nastolatce, która ma jedynie matkę i żadnej rodziny poza nią? Potrzeby (emocjonalne i inne) pozostają, a 'wioski' brak, bo umarła... I co wtedy? Bo problemy rezultujące z takiej ubogiej konstelacji rodzinnej oraz przeżytej i nie przepracowanej traumy po nagłej utracie ukochanej osoby / ukochanych osób są bardzo zauważalne na codzień. 😢
Tata był obojętny i zimny.
Pani Kasiu czekamy na filmik o wychodzeniu z DD. Bardzo jest potrzebny. Pozdrawiam!
Nagrałam filmiki o wychodzeniu z relacji z toksycznymi ludźmi , zapraszam :)
To o tej wiosce jeszcze poprosimy film. Dziecko potrzebuje wioski.
Ok, nagram :)
A co jeśli tej wioski nie ma, jak zastąpić jak wzmocnić rodzica by potrafił dziecko ukoic, by ono nie czuło się gorsze, że dziadkowie są zerwali kontakt wnuki są im nie potrzebne dodam dziadkowie dysfunkcyjni
Jezu jakie to prawdziwe.
😞
Bardzo DZIĘKUJĘ!!!
Wyslylam dalej Pani Kasiu !
Dziękuje :)🌺
Dziekuje bardzo 💛. Alicja
Dziękuję za filmik :*
Bardzo ważne jest rozmawianie z ludźmi o wszystkich problemach czy rzeczach które nam siedzą w głowie tylko pytanie jak zrobić to jeżeli oni nie chcą takich tematów poruszać bądź też denerwują się w momencie gdy próbuje im się zwierzyć z tego co nas w ich zachowaniu irytuje i nie chcą tego przyjąć absolutnie do wiadomości twierdząc iż zawsze oni mają rację?
L K też się spotkałam z taką sytuacją.Jak osoba, nie chce rozmawiać,bo jej tak na rękę.Słyszałam,że traktowanie tak drugiej osoby to przemóc emocjonalna.Wypadało by wyjść i zamknąć drzwi za sobą ale jeżeli to rodzina to ciężko to zrobić.Ale warto stawiać granicę ,toksyką i tępić chamstwo.
Właśnie co dalej?
Pani Kasiu chętnie posluchalabym o tym jak było w Pani rodzinie. O tych relacjach między rodzicami A dziećmi oraz dalszą rodziną
Kocham Panią
💕
Pomocne dzięki 😉
😁
Bardzo dziękuję .
Mogę prosic o napisy ? Jestem osobą niesłysząca bardzo chcę oglądać pani vlogu
Szukam ochotników , którzy robią napisy :)
Tylko każdy mnie ma teraz za świra i wariata . A ja tylko znowu chce mieć normalną rodzine.
Dziękuję Pani Kasiu, za uświadomienie i wiedzę. Ale jak funkcjonować gdy jest się z takiej , nie fajnej, rodziny. Jakie zastosować narzędzia, by swojej rodziny nie ranić...? Proszę o rady, cudowne, w filmiku.♥️
U mnie ojciec narcyz, mama depresyjna. Ale z wczesnego dzieciństwa pamiętam ich nieco inaczej, bardziej zdrowo. Jesteśmy z mężem po terapii małżeńskiej, która była tak naprawdę dopiero pierwszym krokiem w dobrą stronę. Mąż teraz chodzi na indywidualną terapię z jego sprawami. Oboje się wspieramy w miarę swoich możliwości. Ja nie przepracowałam jeszcze wszystkich swoich zachowań. To chyba jest trochę jak z alkoholizmem, w każdym momencie może ci się coś odpalić z wyuczonych zachowań, kwestia tego aby mieć tego świadomość, że ci się odpala i umieć z tym postępować. Najgorszą rzeczą jaką robię to to, że się czasem dre na moją starszą córeczkę i czuję że się w tym za bardzo zapędzam. Nie do końca rozumiem skąd to się bierze u mnie, ale burzy moj całkiem fajny obraz matki.
Jeśli to zdarza się to po prostu trzeba przeprosić , nikt nie jest idealny :)😊
DZIEKUJE POZDRAWIAM SERDECZNIE
Ja pochodzę właśnie z takiej rodziny trochę wielopokoleniowo pokręconej. Babcia od strony mamy typowe DDA, babcia od strony taty depresja, obojgu dziadków to cholerycy, jeden z nich miał problemy z przemocą i z alkoholem. Teraz są świetnymi dziadkami ale widzę, że rodzice mieli ciężko. Za to u mnie w rodzinie niestety mama chorowała na schizofrenię od kiedy miałam 5-6 lat i później, po lekach, na depresję, tata za to zawsze był trochę wycofany jeśli chodzi o rozmawianie o emocjach . Mam dwie siostry i po latach widzę, że na każdą z nas zadziałało to w inny sposób, ciężko byłoby to nawet opisać krótko. Nie wydaje mi się, że nasza rodzina była dysfunkcyjna mimo to, podstawowe potrzeby były zaspokojone, dom był miejscem do którego chciało się wracać chociaż wiadomo, że bywało ciężko. Myślę, że sporo mam jeszcze do przepracowania ale moi rodzice mieli już łatwiejsze życie niż ich dziadkowie, my miałyśmy lepiej niż nasi rodzice a dzieci moje i moich sióstr będą miały lepiej niż my :)
Dobrze ze tendencja się odwraca , jeśli jest coraz lepiej to super - gratuluje :)🌺
Ja jestem dorosłym dzieckiem z dysocjonalnej rodziny. Jestem zagłodzona emocjonalnie ale tez brakowalo mi innych rzeczy bo nie jestem z bogatej rodziny... i nie bylam glodna, bylam czysta ale co z tego jesli np na rozwoj moj nie bylo pieniedzy a na rodzenstwa bylo. I nie bylo patoli nie byłam obkladana regularnie ale bylo kilka momentow w których rodzic na mnie podniósł rękę ... jestem środkowa . Moja starsza siostra zawsze tłumaczona i pobłażane miała mimo ze pstwiła sie nade mną psychicznie i fizycznie a m2oj młodszy wyczekiwany brat typowe "złote dziecko"... ja natomiast typowa "czarna owca". Jestem rozżalona i sie z tym nie pogodziłam i długo jeszcze mi zajmie zanim sie pogodze ze mialam i mam co mam. Chyba tyko jeśli można (bo ja nie moge) to uciekać odciąć się bo nic tylko zrujnowane zdrowie. Dziś schorowana częściowo przez moja rodzinę jestem uwiązana niestety...
Mój syn nie jest zbyt zainteresowany zabawkami itp. Woli nas ;), i to jest takie śmieszne że czasami nie trzeba z nim gadać itp. On poprostu potrzebuje mieć poczucie rodzice są dostępni ;). Ja jestem z toksycznej rodziny, mój mąż z zupełnie normalnej i on czasami nie rozumie o co mi chodzi. Moja matka kompletna perfekcjonistka, i mój mąż bardzo często mówi stop, jak ja się nakręcam na perfekcjonizm, coraz zadziej się to zdąża, ale to trudne.
Gdy miałam 18 lat poznałam Jezusa i nauczyłam się kochać i obdarzałem wszystkich wokół siebie Miłością i Radością.
Jestem dorosła córka ddd, teraz mam narzeczonego A za 7 miesięcy być może męża... Ale no właśnie, kocham to,chce z nim być, choć mówię,że kocham ,ale od 3 lat to krzywdzilam, przez to jakie miałam dzieciństwo teraz mam ogromnie dużo do przepracowaniu, moja matka jest dominującą,konfliktowa, a ojciec uległy, wycofany, a rodzice narzeczonego, matka uległa,podporządkowana ojcu,a ojciec dominujący,głowa rodziny, apodyktyczny... chciałabym utworzyć z nim rodzinę ,oboje jesteśmy świadomi, ja chce go zmieniać A czy on nie wiem... Mam wrażenie,że mi zależy bardziej na zmianie,bardziej zabiegam...
Jestem DDA a mój mąż z domu dys... (dys pod względem relacji Matka-Ojciec).W czasie terapi doszłam do tego, iż jako DDA superBohater czuję, iż nie mam kontroli nad mężem w przypadku omawiania trudnego problemu w naszych rodzinach. Jest wtedy jak taka Mumia o zamrożonych uczuciach. Słucha, ale zero wsparcia i komentarza. Czy Pani ma pojęcie jak bardzo to jest wkurzające? Czasami to zastanawiam się kto z Nas jest "bardziej patologiczny".
Relacje DD są trudne , ale proszę działać krok po kroku i....cierpliwości , bo DD są okropnie niecierpliwe :)
Hmmmm jednego przypadku toksycznej rodziny mi tu brakuje okrutnie. Nadopiekuńczości… nie wiem czy zdarza sie u ojców, ale matki często….. mam kuzyna 36 lat. Mama nadal ścieli mu łóżeczko, robi sniadanko, robi słodzi i studzi kawunie, wypatruje go kiedy wróci z oracy i dzwoni czym prędzej jak sie spóźnia bo na pewno mu sie stało cos. Przyjaciółka ma niestety takiego meza. W ostatni weekend jej teściowa jak zwykle przyjechała poncouchybsynka zeby mi uprać i uprasować i razem tez poszli do kościółka…. To jest tak chore ze niszczy wiecej niz jedna osobę…..
bardzo ciekawy i pomocny odcinek
😊
@@KasiaSawicka Mam prosbe o zrobienie filmiku o rodzinie ktora jest po rozwodzie w ktorej pojawia sie druhi partner . Czy sie da jak to ogarnac jak pomoc dzieciom w akceptacji tej drugiej osoby. Z gory dziekuje 😀
Dziękuję
Z życia wzięte!💔
Moja żona stosuje zasadę ciągłego karania, jeszcze nigdy nie nagrodziła dziecka ... masakra
Toksyczne rodziny jak najdalej. Odciac pepowine od toksyczne rodziny. Wiem co na ten temat i przerabiałam to. Jestem osobą niesłysząca z językiem migowym
Pani Kasiu chciałabym aby panią puszczano codziennie w telewizji.Ja mam teściową toksyczną narcyza o mało mnie nie wykończyła nerwowo . Naszczęście trafiłam do pani psycholog która uświadomiła mi z kim mam do czynienia. Wszystcy od tej kobiety uciekli cała rodzina i siedzi sama i ciągle nie rozumie czemu . Ciągle wszystkich oskarża, że to inni są źli nie ona. Nawet syn zerwał relacje z nią. Niestety mój mąż ma ciągle z nią kontakt bo czuje się za niä odpowiedzialny bo ona taka biedna i chora.
Toksyczne relacje towarzyszą mi od dziecka aż do dzisiaj niestety:-(;-):-(:-)
Moi rodzice kłócą się o to samo odkąd pamietam a mam 19lat...a kłócą się o pieniądze... których w domu nigdy nie było...
U mnie jest dokładnie tak.samo od 15 lat