Nu kijk en luister ik al langere tijd jullie afleveringen en jullie hebben mij beide enorm (verder) geholpen in het accepteren van situaties, mijzelf, andere mensen en het denken in oplossingen. Kort gezegd, ik ben gestopt met mopperen. Het "nieuwe probleem" wat ik daarbij ervaar is: Ik accepteer mijzelf en lastige situaties nu veel sneller en makkelijker, maar wat nu, als je omgeving dat vreselijk irritant vind? Ik merk dat mijn partner en vrienden het helemaal niks vinden als ik niet "mee ga in de discussie" en mijn mond houd bij het praten over onoplosbare problemen en ik eerder juist probeer de anderen ook de problemen te laten accepteren. Ik kom dan vaak over als diegene die "te makkelijk denkt". Hoe zouden jullie daarmee omgaan?
Ik vind jullie podcast geweldig! Het help mee echt in het dagelijks leven! En ik vind t serieus GEWELDIG dat er af en toe een grapje word gemaakt! Ik lach dan zo hard! Hahah de lach van Albert is ook erg aanstekelijk ❤️ LOVE IT! Ga zo door boys!
Hoi beiden dankjulliewel! Dit is zo herkenbaar. Het is héél fijn dit van jullie terug te horen. Heerlijk de humor en luchtigheid in jullie podcasts. Ik zou zeggen acceptatie als antwoord Nu nog vaker de leerweg beoefenen dit toe te laten
Mannen zoals altijd weer een leermoment, al heb ik dat al veel gedaan in mijn leven het leren accepteren. Ik denk idd dat je dit wel moet doen anders heb je een moeilijk leven 😊
Mooi gesprek, waardevolle inzichten en met humor. Lachen en leren, daar groei je van🌱😃. Overgave word je gegeven, dat vond ik een hele mooie. Ik hou zielsveel van mijn man, maar na bijna 17 jaar gaan we toch uit elkaar. Teveel moeilijkheden, ruzies en problemen, destructieve relatie, om vervolgens in een koude oorlog terecht te komen samen. Negeren en van mijn kant nog allerlei strategieën om hem over te halen. Hoe meer ik trok, hoe meer ik werd genegeerd en weggeduwd. Het werkte averechts. Hechtingsproblematiek, allebei onveilig gehecht, bindingsangst bij man man, verlatingsangst mij mij, het onderwerp van de vorige keer. Bij ruzie verlang je eigenlijk allebei naar verbinding. Maar wij raakten in de fase daarna, die nog erger is, voor de kinderen beter, maar wij raakten elkaar nog meer kwijt en wat nog erger was, onszelf ook. We konden altijd al moeilijk praten door al die onbewuste triggers, maar toen helemaal niet meer. Mijn man werd steeds, harder, killer en negatiever en ik bleef maar positief, net doen alsof er niks aan de hand was, masker op, aanpassen om toch maar leuk, lief en aardig gevonden te worden. Een grote theatershow, dat was mijn overlevingsstrategie. Mijn man is kind van gescheiden ouders, met 2 jaar gingen zijn ouders uit elkaar, met 4 jaar kwam hij in een kindertehuis, op z'n 8e in een pleeggezin. Mijn jeugd was ook lastig, mijn moeder had last van stemmingswisselingen. Ik heb zelf een bipolaire stoornis, noemden ze vroeger manisch-depressief. Mijn moeder wilde nooit hulp, waarschijnlijk had zij een borderlinestoornis. Mijn ouders hadden hierdoor ook veel ruzie. Als kind ga je aanpassen, je staat ertussen. Je pikt feilloos sferen op, wil bemiddelen. Daarom ben ik nu hooggevoelig, ook heel lastig mee om te gaan, maar inmiddels zie ik het als een gave. Je bent vaak heel eenzaam, maar niemand die je troost en vraagt wat zijn jouw wensen en behoeften. Daarom was ik extreem op zoek in mijn relatie naar verbinding en mijn man juist naar vrijheid. Dat gaat lang goed, totdat het gaat botsen. Ik cijferde me helemaal weg, redder? Was bang om afgewezen te worden, hem kwijt te raken. De ander voelt zich een slachtoffer, ik ben niet goed genoeg, bang om gekwetst te worden. Vechten, ruzies, een heleboel, vluchten, mijn man in zijn werk, dat is zijn overlevingsstrategie, of bevriezen, depressieve gevoelens van eenzaamheid die door zijn afwijzing weer naar boven kwamen bij mij. Heel zwaar, in elk geval ben ik blij met alle inzichten die mij onlangs allemmal zijn toegevallen. Toeval bestaat niet, wel toe-val 😁. Vanmiddag samen naar een mediator, na bijna 17 jaar huwelijk ziet mijn man geen oplossing meer. Onvrede is het begin van verandering. Ik denk dat hij met zijn eigen gedrag ook niet langer uit de voeten kon. Heel naar om hem ook zo met zijn ziel onder de arm te zien lopen.Alleen kom je hier ook bijna of niet meer uit. Veroordelen heeft geen zin. Er zijn geen schuldigen in deze, maar we zullen wel beide onze verantwoordelijkheid moeten nemen en ons eigen aandeel hierin aankijken, beiden ons eigen innerlijk kindwerk moeten doen. We kunnen elkaars problemen niet oplossen. Op wilskracht en doorzettingsvermogen is het ons niet gelukt. Dit heeft met ratio, het verstand te maken. Dit valt alleen op te lossen op gevoelsniveau met het hart. We moeten met ons gevoel aan de slag, deurtjes openen in onze optrokken muren. Wij werden steeds onbewust getriggerd door elkaar. Door oude pijn, hechtingswonden uit het verleden. We blijven door onze 2 prachtige kinderen (pubers), die we 2 dagen geleden samen hebben verteld dat we uit elkaar gaan, dat ging best goed samen eigenlijk, ook in de uitleg ons beiden kwetsbaar op gesteld en wat verteld aan de kinderen over onze jeugd, mijn man begon en daar kon ik mooi op inhaken, in elk geval forever♾️ verbonden met elkaar. Ik verloor mezelf door mijn man vast te willen houden. Terwijl we heel lang geleden juist hadden afgesproken: BLIJF JEZELF, we hebben daar allebei een heel mooi klein boekje van met mooie toepasselijke uitspraken. Soms moet je elkaar juist loslaten om je doel te willen bereiken. Vanuit afstand kun je misschien weer verbinding creëren, maar dan zuiver, open en eerlijk, zonder angst om afgewezen te worden, vanuit verbinding vrijheid creëren, echt mezelf zijn en zonder angst om gekwetst te worden, vanuit vrijheid verbinding creëren, zodat mjjn man ook zichzelf kan zijn. Eerst maar eens beide op eigen benen staan, niet meer afhankelijk zijn van elkaar. Count your blessings. I count my husband always twice. And I hope so in the future he can say the same about me❤️🔗♾️. Soms moet je de connectie verbreken om opnieuw verbinding te maken. Nogmaals heel mooi gezegd Albert: OVERGAVE WORDT JE GEGEVEN❣️😇🙏. Ik accepteer de situatie zoals hij nu is. Als je dichtbij jezelf blijft kun je ver komen, maar voor je eens zover bent😉. Liefde is de moeilijkste puzzel die er is en bestaat toch maar uit 2 stukjes ❤️🧩🧩😘 Een 🔆zonnige dag toegewenst😎
Ik heb heel veel last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Dan ga ik heel erg huilen en voel me erg naar. Dit gebeurt heel vaak en dagen lang de hele dag door. Ik heb zoveel oefeningen gedaan, cgt, yoga etc. en probeer te accepteren dat het zo is, maar het blijft me achtervolgen en ik blijf er last van houden. Accepteren dat ik dit heb is erg moeilijk. Files, het weer, onhebbelijkheden van anderen zijn voor mij makkelijker te accepteren dan die mentale en fysieke klachten. Hoe pak ik dat dan aan?
Hele verhelderende en leerzame video. Zelf heb ik ook wel vaak last van veel mopperen, klagen etc. Daar ben ik wel erg klaar mee. Ook ik moet meer leren bepaalde situaties te accepteren.
Mij wordt regelmatig 'verweten', dat ik me nergens druk om maak... Nu zijn woorden als Nooit, Nergens, en Altijd zelden op z'n plaats, maar álà: ze worden nu eenmaal regelmatig gebruikt - vaak uit een gevoel van irritatie, heb ik het idee..... Maar ik ga me écht niet druk maken om iets, dat je tóch niet kunt veranderen, als dat laatste zo is, dan is het gewoon een gegeven... Waar je mee om hebt te gaan, maar wél de keuze hebt Hoe je dat doet! Hierdoor haak ik regelmatig af en word soms wat kriegelig, door, in mijn ogen, nogal nutteloze klagerige houdingen.... Maar dat zijn wellicht dan weer voor mij leermomenten, om óm te gaan met houdingen waar ik niet veel van begrijp..... Jaren terug bleef ik dan wel eens tíjden praten, maar tegenwoordig niet meer en voel meer binding met mensen die positief int leven staan....😎 Was weer een sprankelende dialoog van jullie; altijd weer een weelde te zien én horen hoeveel lol jullie erin hebben deze podcast te maken.....!!!👍🏽 Thanks....
Bedankt!
Nu kijk en luister ik al langere tijd jullie afleveringen en jullie hebben mij beide enorm (verder) geholpen in het accepteren van situaties, mijzelf, andere mensen en het denken in oplossingen. Kort gezegd, ik ben gestopt met mopperen. Het "nieuwe probleem" wat ik daarbij ervaar is: Ik accepteer mijzelf en lastige situaties nu veel sneller en makkelijker, maar wat nu, als je omgeving dat vreselijk irritant vind? Ik merk dat mijn partner en vrienden het helemaal niks vinden als ik niet "mee ga in de discussie" en mijn mond houd bij het praten over onoplosbare problemen en ik eerder juist probeer de anderen ook de problemen te laten accepteren. Ik kom dan vaak over als diegene die "te makkelijk denkt". Hoe zouden jullie daarmee omgaan?
Ik vind jullie podcast geweldig! Het help mee echt in het dagelijks leven! En ik vind t serieus GEWELDIG dat er af en toe een grapje word gemaakt! Ik lach dan zo hard! Hahah de lach van Albert is ook erg aanstekelijk ❤️ LOVE IT! Ga zo door boys!
Hoi beiden dankjulliewel!
Dit is zo herkenbaar. Het is héél fijn dit van jullie terug te horen. Heerlijk de humor en luchtigheid in jullie podcasts.
Ik zou zeggen acceptatie als antwoord
Nu nog vaker de leerweg beoefenen dit toe te laten
Mannen zoals altijd weer een leermoment, al heb ik dat al veel gedaan in mijn leven het leren accepteren. Ik denk idd dat je dit wel moet doen anders heb je een moeilijk leven 😊
Mooi gesprek, waardevolle inzichten en met humor. Lachen en leren, daar groei je van🌱😃.
Overgave word je gegeven, dat vond ik een hele mooie.
Ik hou zielsveel van mijn man, maar na bijna 17 jaar gaan we toch uit elkaar. Teveel moeilijkheden, ruzies en problemen, destructieve relatie, om vervolgens in een koude oorlog terecht te komen samen. Negeren en van mijn kant nog allerlei strategieën om hem over te halen. Hoe meer ik trok, hoe meer ik werd genegeerd en weggeduwd. Het werkte averechts. Hechtingsproblematiek, allebei onveilig gehecht, bindingsangst bij man man, verlatingsangst mij mij, het onderwerp van de vorige keer. Bij ruzie verlang je eigenlijk allebei naar verbinding. Maar wij raakten in de fase daarna, die nog erger is, voor de kinderen beter, maar wij raakten elkaar nog meer kwijt en wat nog erger was, onszelf ook. We konden altijd al moeilijk praten door al die onbewuste triggers, maar toen helemaal niet meer. Mijn man werd steeds, harder, killer en negatiever en ik bleef maar positief, net doen alsof er niks aan de hand was, masker op, aanpassen om toch maar leuk, lief en aardig gevonden te worden. Een grote theatershow, dat was mijn overlevingsstrategie. Mijn man is kind van gescheiden ouders, met 2 jaar gingen zijn ouders uit elkaar, met 4 jaar kwam hij in een kindertehuis, op z'n 8e in een pleeggezin. Mijn jeugd was ook lastig, mijn moeder had last van stemmingswisselingen. Ik heb zelf een bipolaire stoornis, noemden ze vroeger manisch-depressief. Mijn moeder wilde nooit hulp, waarschijnlijk had zij een borderlinestoornis. Mijn ouders hadden hierdoor ook veel ruzie. Als kind ga je aanpassen, je staat ertussen. Je pikt feilloos sferen op, wil bemiddelen. Daarom ben ik nu hooggevoelig, ook heel lastig mee om te gaan, maar inmiddels zie ik het als een gave. Je bent vaak heel eenzaam, maar niemand die je troost en vraagt wat zijn jouw wensen en behoeften. Daarom was ik extreem op zoek in mijn relatie naar verbinding en mijn man juist naar vrijheid. Dat gaat lang goed, totdat het gaat botsen. Ik cijferde me helemaal weg, redder? Was bang om afgewezen te worden, hem kwijt te raken.
De ander voelt zich een slachtoffer, ik ben niet goed genoeg, bang om gekwetst te worden. Vechten, ruzies, een heleboel, vluchten, mijn man in zijn werk, dat is zijn overlevingsstrategie, of bevriezen, depressieve gevoelens van eenzaamheid die door zijn afwijzing weer naar boven kwamen bij mij. Heel zwaar, in elk geval ben ik blij met alle inzichten die mij onlangs allemmal zijn toegevallen. Toeval bestaat niet, wel toe-val 😁.
Vanmiddag samen naar een mediator, na bijna 17 jaar huwelijk ziet mijn man geen oplossing meer. Onvrede is het begin van verandering. Ik denk dat hij met zijn eigen gedrag ook niet langer uit de voeten kon. Heel naar om hem ook zo met zijn ziel onder de arm te zien lopen.Alleen kom je hier ook bijna of niet meer uit. Veroordelen heeft geen zin. Er zijn geen schuldigen in deze, maar we zullen wel beide onze verantwoordelijkheid moeten nemen en ons eigen aandeel hierin aankijken, beiden ons eigen innerlijk kindwerk moeten doen. We kunnen elkaars problemen niet oplossen. Op wilskracht en doorzettingsvermogen is het ons niet gelukt. Dit heeft met ratio, het verstand te maken. Dit valt alleen op te lossen op gevoelsniveau met het hart. We moeten met ons gevoel aan de slag, deurtjes openen in onze optrokken muren.
Wij werden steeds onbewust getriggerd door elkaar. Door oude pijn, hechtingswonden uit het verleden.
We blijven door onze 2 prachtige kinderen (pubers), die we 2 dagen geleden samen hebben verteld dat we uit elkaar gaan, dat ging best goed samen eigenlijk, ook in de uitleg ons beiden kwetsbaar op gesteld en wat verteld aan de kinderen over onze jeugd, mijn man begon en daar kon ik mooi op inhaken, in elk geval forever♾️ verbonden met elkaar. Ik verloor mezelf door mijn man vast te willen houden. Terwijl we heel lang geleden juist hadden afgesproken: BLIJF JEZELF, we hebben daar allebei een heel mooi klein boekje van met mooie toepasselijke uitspraken. Soms moet je elkaar juist loslaten om je doel te willen bereiken. Vanuit afstand kun je misschien weer verbinding creëren, maar dan zuiver, open en eerlijk, zonder angst om afgewezen te worden, vanuit verbinding vrijheid creëren, echt mezelf zijn en zonder angst om gekwetst te worden, vanuit vrijheid verbinding creëren, zodat mjjn man ook zichzelf kan zijn. Eerst maar eens beide op eigen benen staan, niet meer afhankelijk zijn van elkaar. Count your blessings. I count my husband always twice. And I hope so in the future he can say the same about me❤️🔗♾️.
Soms moet je de connectie verbreken om opnieuw verbinding te maken.
Nogmaals heel mooi gezegd Albert: OVERGAVE WORDT JE GEGEVEN❣️😇🙏.
Ik accepteer de situatie zoals hij nu is.
Als je dichtbij jezelf blijft kun je ver komen, maar voor je eens zover bent😉.
Liefde is de moeilijkste puzzel die er is en bestaat toch maar uit 2 stukjes ❤️🧩🧩😘
Een 🔆zonnige dag toegewenst😎
Ik heb heel veel last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Dan ga ik heel erg huilen en voel me erg naar. Dit gebeurt heel vaak en dagen lang de hele dag door. Ik heb zoveel oefeningen gedaan, cgt, yoga etc. en probeer te accepteren dat het zo is, maar het blijft me achtervolgen en ik blijf er last van houden. Accepteren dat ik dit heb is erg moeilijk. Files, het weer, onhebbelijkheden van anderen zijn voor mij makkelijker te accepteren dan die mentale en fysieke klachten. Hoe pak ik dat dan aan?
Hele verhelderende en leerzame video.
Zelf heb ik ook wel vaak last van veel mopperen, klagen etc.
Daar ben ik wel erg klaar mee.
Ook ik moet meer leren bepaalde situaties te accepteren.
Mij wordt regelmatig 'verweten', dat ik me nergens druk om maak...
Nu zijn woorden als Nooit, Nergens, en Altijd zelden op z'n plaats, maar álà: ze worden nu eenmaal regelmatig gebruikt - vaak uit een gevoel van irritatie, heb ik het idee.....
Maar ik ga me écht niet druk maken om iets, dat je tóch niet kunt veranderen, als dat laatste zo is, dan is het gewoon een gegeven...
Waar je mee om hebt te gaan, maar wél de keuze hebt Hoe je dat doet!
Hierdoor haak ik regelmatig af en word soms wat kriegelig, door, in mijn ogen, nogal nutteloze klagerige houdingen....
Maar dat zijn wellicht dan weer voor mij leermomenten, om óm te gaan met houdingen waar ik niet veel van begrijp.....
Jaren terug bleef ik dan wel eens tíjden praten, maar tegenwoordig niet meer en voel meer binding met mensen die positief int leven staan....😎
Was weer een sprankelende dialoog van jullie; altijd weer een weelde te zien én horen hoeveel lol jullie erin hebben deze podcast te maken.....!!!👍🏽
Thanks....
Acceptgirokaarten bestaan nog en kun je gewoon gebruiken hoor. Familie van me doet dat nog weet ik.