Μπερδεύτηκα Αφού εγώ ήθελα Κι εσύ ήθελες Ήταν πολύ Όλο αυτό ήταν πολύ παραπάνω απ’ όσο έχουμε μάθει να είναι Ίσως αν ήταν πιο λίγο να ήταν πιο εύκολο Και σίγουρα πιο οικείο Και ξέρεις ότι μου άρεσε να δίνω Και έδινα χωρίς να ζητήσω και τα λόγια μου συμβάδιζαν με τις πράξεις μου και μάλλον αυτό στις μέρες μας είναι πλήγμα Ένα πλήγμα της εποχής Και έχω βαρεθεί να συμβιβάζομαι εγώ με την εποχή και ποτέ εκείνη με εμάς Και κάποια στιγμή ζήτησα Ζήτησα να πάρω Κι εσύ δεν ήθελες όχι γιατί δε μπορούσες να δώσεις όπως συνήθιζες να μου λες για να με διώξεις και να σου γίνει πιο εύκολο αλλά γιατί έκανες τον εαυτό σου να το πιστέψει πως δε μπορεί προσπάθησες πολύ γι’ αυτό Ξανά και ξανά Κι ενώ με άφησες να τα δω αυτά τα μικρά λουλούδια απ’ τις λεμονιές που είχαν αρχίσει να φυτρώνουν κάτω απ’ τις στάχτες του καμένου κήπου σου Μου είπες πως δεν υπάρχουν Πως είναι στη φαντασία μου Τα έκρυψες όπως έχεις μάθει να κάνεις Τα πήρες πίσω και μου ζήτησες να συμφωνήσω Χαίρομαι που ποτέ δεν το έκανα μέσα μου Αλλά έπρεπε να σε ρωτήσω τις κατευθυντήριες οδηγίες Αποστείρωση και απολύμανση όπως κάνουν όλοι εκείνοι Κανένα σάιτ και κανένα φυλλάδιο δε με κάλυψε Δεν τα καταλάβαινα ρε γαμώτο Αλλά πρέπει να απολυμανθώ και να το κάνω τώρα Γιατί μετά θα είναι πιο δύσκολο Πώς γίνεται; Πες μου μην το κρατάς άλλο για δικό σου Δεν απαντάς όμως και τα χέρια μου μάτωσαν απ’ το πολύ τρίψιμο από τις τόσες φορές που τα έτριψα το δέρμα μου άρχισε να γδέρνεται μέχρι που μάτωσε και το αντισηπτικό που έριξες πάνω στις σχισμές του δέρματός μου με έτσουζε με έτσουζε τόσο βαθιά που βρήκε τις αρτηρίες μου και θυμάμαι να νιώθω το κάψιμο με έκαιγαν τα χέρια μου και είχαν γίνει κόκκινα Θέλησες να τα χαϊδέψεις και ανέκαθεν είχες αποδείξει ότι δεν είχες πρόβλημα με το αίμα Και θυμάμαι που θύμωσες μ’ αυτό που έκανα στα χέρια μου Είπες ότι τα πάντα τα θυμόσουν απαλά Τι κρίμα που δεν έχω το χρόνο να σου εξηγήσω ότι η απαλότητα προέρχεται από την επιφάνεια που αγγίζουν Και τώρα είναι αιχμηρά, τραχιά και ματωμένα Και να ξέρεις ότι έτσι χάνουν την αφή τους Κοίταξε να δεις που η αποστείρωση με άφησε με μια αίσθηση λιγότερο Έχω άλλες τέσσερις δηλαδή Εγώ σου είχα ζητήσει να χάσω και τις πέντε Ούτε τον πόνο μου δε μπορώ να χαρώ ολόκληρο Δεν πειράζει Βρήκα ένα κουτί πεταμένο στα σκουπίδια έξω από το σπίτι σου Το μάζεψα Και θα φυλάξω εκεί μέσα Όλα εκείνα τα γράμματα που δε θα σου στείλω πια Όλα τα μηνύματα που δε θα λάβεις Τα δάκρυα από τα μάτια μου που δε θα γλείψεις Τα κομμάτια απ’ τα ρούχα που έσκιζα όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια που φώναζα Και ξέρεις κάτι; Μπορεί να σου είπα ναι αλλά η αποστείρωση σου απέτυχε
![Lp. Сердце Вселенной #60 РОЖДЕНИЕ ЛОЛОЛОШКИ [Финал] • Майнкрафт](http://i.ytimg.com/vi/YoR0pAV9FVQ/mqdefault.jpg)
αξιόλογο και αυτό!!!!!! πολλά μπράβο!!!!!!
Σπυρος Παπαδόπουλος approves!
💣 💣 💣
Μπερδεύτηκα
Αφού εγώ ήθελα
Κι εσύ ήθελες
Ήταν πολύ
Όλο αυτό ήταν πολύ παραπάνω
απ’ όσο έχουμε μάθει να είναι
Ίσως αν ήταν πιο λίγο
να ήταν πιο εύκολο
Και σίγουρα πιο οικείο
Και ξέρεις ότι μου άρεσε να δίνω
Και έδινα χωρίς να ζητήσω
και τα λόγια μου συμβάδιζαν με τις πράξεις μου
και μάλλον αυτό στις μέρες μας είναι πλήγμα
Ένα πλήγμα της εποχής
Και έχω βαρεθεί να συμβιβάζομαι
εγώ με την εποχή
και ποτέ εκείνη με εμάς
Και κάποια στιγμή ζήτησα
Ζήτησα να πάρω
Κι εσύ δεν ήθελες
όχι γιατί δε μπορούσες να δώσεις
όπως συνήθιζες να μου λες για να με διώξεις
και να σου γίνει πιο εύκολο
αλλά γιατί έκανες τον εαυτό σου
να το πιστέψει
πως δε μπορεί
προσπάθησες πολύ γι’ αυτό
Ξανά και ξανά
Κι ενώ με άφησες να τα δω
αυτά τα μικρά λουλούδια απ’ τις λεμονιές
που είχαν αρχίσει να φυτρώνουν
κάτω απ’ τις στάχτες του καμένου κήπου σου
Μου είπες πως δεν υπάρχουν
Πως είναι στη φαντασία μου
Τα έκρυψες όπως έχεις μάθει να κάνεις
Τα πήρες πίσω
και μου ζήτησες να συμφωνήσω
Χαίρομαι που ποτέ δεν το έκανα μέσα μου
Αλλά έπρεπε να σε ρωτήσω
τις κατευθυντήριες οδηγίες
Αποστείρωση και απολύμανση
όπως κάνουν όλοι εκείνοι
Κανένα σάιτ και κανένα φυλλάδιο δε με κάλυψε
Δεν τα καταλάβαινα ρε γαμώτο
Αλλά πρέπει να απολυμανθώ
και να το κάνω τώρα
Γιατί μετά θα είναι πιο δύσκολο
Πώς γίνεται;
Πες μου
μην το κρατάς άλλο για δικό σου
Δεν απαντάς όμως
και τα χέρια μου μάτωσαν
απ’ το πολύ τρίψιμο
από τις τόσες φορές που τα έτριψα
το δέρμα μου άρχισε να γδέρνεται
μέχρι που μάτωσε
και το αντισηπτικό που έριξες
πάνω στις σχισμές του δέρματός μου
με έτσουζε
με έτσουζε τόσο βαθιά
που βρήκε τις αρτηρίες μου
και θυμάμαι να νιώθω το κάψιμο
με έκαιγαν τα χέρια μου και είχαν γίνει κόκκινα
Θέλησες να τα χαϊδέψεις
και ανέκαθεν είχες αποδείξει
ότι δεν είχες πρόβλημα με το αίμα
Και θυμάμαι που θύμωσες
μ’ αυτό που έκανα στα χέρια μου
Είπες ότι τα πάντα τα θυμόσουν απαλά
Τι κρίμα που δεν έχω το χρόνο να σου εξηγήσω
ότι η απαλότητα προέρχεται
από την επιφάνεια που αγγίζουν
Και τώρα είναι αιχμηρά, τραχιά και ματωμένα
Και να ξέρεις ότι έτσι χάνουν την αφή τους
Κοίταξε να δεις
που η αποστείρωση
με άφησε με μια αίσθηση λιγότερο
Έχω άλλες τέσσερις δηλαδή
Εγώ σου είχα ζητήσει
να χάσω και τις πέντε
Ούτε τον πόνο μου
δε μπορώ να χαρώ ολόκληρο
Δεν πειράζει
Βρήκα ένα κουτί
πεταμένο στα σκουπίδια
έξω από το σπίτι σου
Το μάζεψα
Και θα φυλάξω εκεί μέσα
Όλα εκείνα τα γράμματα που δε θα σου στείλω πια
Όλα τα μηνύματα που δε θα λάβεις
Τα δάκρυα από τα μάτια μου που δε θα γλείψεις
Τα κομμάτια απ’ τα ρούχα που έσκιζα
όταν δε μπορούσα να κοιμηθώ τα βράδια που φώναζα
Και ξέρεις κάτι;
Μπορεί να σου είπα ναι
αλλά η αποστείρωση σου απέτυχε
💣 💣 💣