Θυμάμαι Απ' όταν ήμουν παιδί εκείνο το δρόμο με τις λεμονιές όταν πέρναγα με το ποδήλατο, μετά το σχολείο και οι ανάσες μου γίνονταν όλο και πιο βαθιές να ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορώ από εκείνη την μυρωδιά ξέρεις, αυτή τη μυρωδιά που μοιάζει με γιασεμί αλλά δεν είναι Εμένα αυτά τα λουλούδια μου άρεσαν πιο πολύ κι ας προτιμούσαν οι άλλοι το γιασεμί Και θυμάμαι να γλείφω τα κομμένα λεμόνια στο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας κι αυτή την ανατριχίλα από το σαγόνι μέχρι τ' αυτιά και μετά σ' όλο το υπόλοιπο σώμα αυτό το γαργάλεμα μωρέ Ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται να είναι το ίδιο δέντρο αυτή η μυρωδιά του λουλουδιού με το ξινό του λεμονιού Όσφρηση και γεύση τόσο διαφορετικές Κι αναρωτιόμουν αφού διαφέρουν τόσο πως γίνεται να ενώνονται για να πιούν νερό μαζί από τις ίδιες ρίζες; Μη γελάς, ήμουν μικρή Μου πήρε χρόνο και χρόνια να καταλάβω πως έπρεπε να εξαρτώνται το ένα απ' το άλλο να δένονται μαζί και να φτιάχνουν τον ίδιο κορμό για να φτάσουν στο νερό αλλιώς θα πέθαιναν Κι έτσι έμαθα πως οι αισθήσεις δεν πρέπει να ταυτίζονται για να εξαρτώνται Όλα ξεκινάνε με ένα κοίταγμα κι ακολουθεί ένα τυχαίο πείραγμα η πρώτη επαφή είναι πάντα μοναδική και το φιλί είναι η στιγμή που σταματάει η γη Όταν οι σάρκες ενωθούν είναι μαγεία δυο σώματα σε ένα - δύο ψυχές σε μία οι αναπνοές ενώνονται σε τέλεια αρμονία και κάθε τι θνητό θες να το σκίσεις με μανία Το μόνο όριο είναι η φαντασία ερωτευόμαστε σαν άγρια θηρία ονειρευόμαστε με μάτια ανοιχτά κι όταν τα κλείνουμε γελάμε σαν παιδιά Ποιος δημιούργησε το χάος στο κεφάλι σου; την τελευταία πινελιά στο όμορφο χάλι σου; Ποιος έριξε τη θάλασσα στις κόρες των ματιών σου; ξεβράστηκα σα δάκρυ μέσα από τον βυθό σου Και τρέχω προς τα κάτω , στα χείλη σου να φτάσω να νιώσω την ανάσα σου , να σε κατασπαράξω Κλείσε με σφιχτά μέσα στην αγκαλιά σου κι εγώ θα βρω τον τρόπο να ενωθώ με την καρδιά σου Ποιος δημιούργησε το χάος στο κεφάλι σου; την τελευταία πινελιά στο όμορφο χάλι σου; Ποιος έριξε τη θάλασσα στις κόρες των ματιών σου; ξεβράστηκα σα δάκρυ μέσα από τον βυθό σου Και τρέχω προς τα κάτω , στα χείλη σου να φτάσω να νιώσω την ανάσα σου , να σε κατασπαράξω κλείσε με σφιχτά μέσα στην αγκαλιά σου κι εγώ θα βρω τον τρόπο να ενωθώ με την καρδιά σου
Θυμάμαι
Απ' όταν ήμουν παιδί
εκείνο το δρόμο με τις λεμονιές
όταν πέρναγα με το ποδήλατο, μετά το σχολείο
και οι ανάσες μου γίνονταν όλο και πιο βαθιές
να ρουφήξω όσο πιο πολύ μπορώ
από εκείνη την μυρωδιά
ξέρεις, αυτή τη μυρωδιά που μοιάζει με γιασεμί
αλλά δεν είναι
Εμένα αυτά τα λουλούδια μου άρεσαν πιο πολύ
κι ας προτιμούσαν οι άλλοι το γιασεμί
Και θυμάμαι να γλείφω
τα κομμένα λεμόνια στο ξύλινο τραπέζι της κουζίνας
κι αυτή την ανατριχίλα από το σαγόνι μέχρι τ' αυτιά
και μετά σ' όλο το υπόλοιπο σώμα
αυτό το γαργάλεμα μωρέ
Ποτέ δεν κατάλαβα
πως γίνεται να είναι το ίδιο δέντρο
αυτή η μυρωδιά του λουλουδιού
με το ξινό του λεμονιού
Όσφρηση και γεύση τόσο διαφορετικές
Κι αναρωτιόμουν
αφού διαφέρουν τόσο
πως γίνεται να ενώνονται
για να πιούν νερό μαζί από τις ίδιες ρίζες;
Μη γελάς, ήμουν μικρή
Μου πήρε χρόνο και χρόνια να καταλάβω
πως έπρεπε να εξαρτώνται το ένα απ' το άλλο
να δένονται μαζί
και να φτιάχνουν τον ίδιο κορμό
για να φτάσουν στο νερό
αλλιώς θα πέθαιναν
Κι έτσι έμαθα
πως οι αισθήσεις
δεν πρέπει να ταυτίζονται για να εξαρτώνται
Όλα ξεκινάνε με ένα κοίταγμα
κι ακολουθεί ένα τυχαίο πείραγμα
η πρώτη επαφή είναι πάντα μοναδική
και το φιλί είναι η στιγμή που σταματάει η γη
Όταν οι σάρκες ενωθούν είναι μαγεία
δυο σώματα σε ένα - δύο ψυχές σε μία
οι αναπνοές ενώνονται σε τέλεια αρμονία
και κάθε τι θνητό θες να το σκίσεις με μανία
Το μόνο όριο είναι η φαντασία
ερωτευόμαστε σαν άγρια θηρία
ονειρευόμαστε με μάτια ανοιχτά
κι όταν τα κλείνουμε γελάμε σαν παιδιά
Ποιος δημιούργησε το χάος στο κεφάλι σου;
την τελευταία πινελιά στο όμορφο χάλι σου;
Ποιος έριξε τη θάλασσα στις κόρες των ματιών σου;
ξεβράστηκα σα δάκρυ μέσα από τον βυθό σου
Και τρέχω προς τα κάτω , στα χείλη σου να φτάσω
να νιώσω την ανάσα σου , να σε κατασπαράξω
Κλείσε με σφιχτά μέσα στην αγκαλιά σου
κι εγώ θα βρω τον τρόπο να ενωθώ με την καρδιά σου
Ποιος δημιούργησε το χάος στο κεφάλι σου;
την τελευταία πινελιά στο όμορφο χάλι σου;
Ποιος έριξε τη θάλασσα στις κόρες των ματιών σου;
ξεβράστηκα σα δάκρυ μέσα από τον βυθό σου
Και τρέχω προς τα κάτω , στα χείλη σου να φτάσω
να νιώσω την ανάσα σου , να σε κατασπαράξω
κλείσε με σφιχτά μέσα στην αγκαλιά σου
κι εγώ θα βρω τον τρόπο να ενωθώ με την καρδιά σου
απλά υπέροχο!!!!!!!
Μπράβο παιδιά και ωραίο κλιπάκι!
One.Love!!!