Pani Moniko - DZIĘKUJĘ!!! To był dla mnie fundamentalny temat! Dzięki Pani otworzyły mi się oczy na podstawy moich problemów. Ja wychowałam się w unieważnieniu wszystkich moich emocji i uczuć przez całe moje życie (dopóki moi bliscy byli przy mnie). I teraz, to ja nawet rozumiem dlaczego tak było. Dziadkowie przeżyli koszmar wojny. Dziadek był na froncie. Po wojnie opuścili swoje domy i przyjechali do Polski, bo nie wyobrażali sobie nie mieszkać w Polsce. Po takich przeżyciach jakieś moje dziecięce uczucia czy emocje były dla nich niczym istotnym. Oni naprawdę mnie kochali, ale przeszłam "zimny wychów cieląt". No, bo przy każdej próbie rozmowy i dobijania się uważności słyszałam o PRAWDZIWYCH problemach i to tym, że grzeszę przejmując się drobiazgami. To wstyd. No i mama. Dzięki swoim decyzjom i wyborom, i dzięki wychowaniu (bo przecież dziadkowie byli jej rodzicami) popadła w problemy, które ją tak niszczyły, którymi się tak wypełniła, że nie widziała niczego, co przeżywam. Tylko ona miała problemy, emocje i uczucia - zranione oczywiście. A ponieważ mieszkaliśmy z dziadkami, to problemy mamy były centrum życia. Ja też miałam zawsze poranione kolana i łokcie :) Ale moja mama była na mnie obrażona za to, że ja się przewróciłam. Ja - malutka dziewczynka - doświadczałam bólu, płakałam, a mama z zaciśniętymi ze złości zębami, fundowała mi reprymendę za wstyd jaki jej przynoszę, za podarte rajstopy i zabraniała mi płakać. Już nie wspomnę w jak bolesny sposób robiła mi opatrunek. Ja bałam się wychodzić na dwór, żeby się nie przewrócić. Kiedy próbowałam o siebie walczyć, to "miałam podły charakter", byłam zła tak samo jak mój ojciec (który nas zostawił i może jemu powinna mnie oddać) , grzeszna i zmierzałam prosto do piekła. Zachorowałam w wieku 6 lat. Już wtedy potrzebowałam pomocy. Historia długa jak moje 52-letnie życie. Nigdy nie doświadczyłam współczucia i zrozumienia moich uczuć i emocji. Uciekłam kiedy tylko mogłam i najdalej jak mogłam na studia. To już była największa obraza i zdrada rodziny, która przecież wszystko dla mnie zrobiła i kocha mnie najmocniej na świecie. Od 18 lat nie ma na tym świecie mojej mamy. Od 12 lat moich dziadków, ale z wielu doświadczeń pozbierać nie mogę do tej pory. Dopiero od roku spotykam się z psychologiem i wiem, jakim darem jesteście. Wszystkiego dobrego i raz jeszcze dziękuję :) A gdyby można prosić o temat spotkania, to może mogłaby Pani powiedzieć o sposobach i technikach ratowania siebie w sytuacjach unieważniania. Może to kogoś uratować.
Pani Moniko dziękuję, że poruszyła Pani właśnie ten temat.Jest mi bardzo bliski. Jest Pani niesamowita! Jest Pani dla mnie darem od Boga ❤I dziękuję za tę historię z ciocią.Ta historia wiele mnie uczy.
Moja toksyczna matka tak robila ze mna i to do konca swojego zycia (86 lat). Tak, pozbawila mnie zaufania do siebie. Stoje w swoim zyciu. Nigdy nie poszlam do przodu, nie umiem stawiac granic, ludzie mnie wykorzystuja i mam abonament na toksykow i manipulantow. Po 2 rozwodzie juz boje sie ludzi. A mialam zaufanie ale dostalam tak po glowie niedawno i po 50 trzeba bylo zaczynac wszystko od zera.
Dokładnie tak się czułam od małego. Rodzice skutecznie unieważniali moje uczucia. Dziś mam 39 lat i jestem w trakcie terapii. Dopiero teraz uczę się jak to jest czuć cokolwiek i gdzie ja to czuję. To mozolna praca. Wchodzę na właściwą drogę i to mi bardzo ułatwia życie. Już nie boję się odczuć, szczególnie tych nieprzyjemnych. Jestem WWO i osobowość zależna. Bywa trudno ale się nie poddaję. Dziękuję za Pani przekaz, wiele mi rozjaśnił i wytłumaczył.
❤ Dziękuję. Od jakiegoś czasu pracuję nad swoimi reakcjami na własne emocje. Już je zauważam (!), wiem że są ok, pozwalam sobie czuć to co czuję, bo to jest ważne. Zwróciła Pani uwagę na to, żeby zapamiętywać emocje w związku z wydarzeniami, bo to tworzy tożsamość. To cenna wskazówka. I za to szczególnie dziękuję , i za całe nagranie. Serdecznie pozdrawiam 😀
Kochani; pewnego czasu byłem w ciężkiej depresji, bardzo cierpiałem, stany lękowe itd. Szukałem pomocy, wsparcia. Jeden pan powiedział, że go okłamałem, tak wykazał test. Pewien ojciec duchowny polecił mi udać się do psychiatry; a ja oczekiwałem tylko jednego, słowa _rozumiem cię_ , UFAJ, ktoś jest obok ciebie. Zaufaj Jezusowi. Samotna modlitwa mnie uzdrowiła; od wtedy depresja już nie wraca. Jedno słowo, UFAJ...
@@tomek453dziekuje za Pana komentarz. Potwierdzam rowniez Pana slowa. Mam bardzo podobne przezycia. Podjelam podobna jak Pan decyzje.Jest lepiej. Poprzez pana komentarz dotarlam dzis lub dopiero dzis, na ten temat. Dzieki.Pozdrawiam serdecznie.
Dołączam się do tych wszystkich podziękowań. Ma Pani spokój, empatię i dobro w sobie. To się czuje i jest to wręcz terapeutyczne w przekazie.... Przesyłam bukiet serdeczności 💐
Dziękuje pięknie za wartościowy przekaz...❤ uczucie okropne, gdy uniewazniane jest co się czuję....Toksyk to czyni nieustanie, Twoje uczucia są nie ważne dla niego.....Bardzo bolesne doświadczenie jak uniewazniane są Twoje uczucia przez wiele lat..Przychodzi dzień przebudzenia ,odzyskujesz świadomość, że to jest destrukcyjne zachowanie bliskiej osoby.....Nigdy Twoje uczucia nie uprawomocniły się....Zawsze były lekceważone....okrutne zachowania bliskich,brak szacunku...pozdrawiam cieplutko ❤
Bardzo dziękuję za wartościowy filmik. Ja otrzymuję wiele przekazów unieważniania mnie ze strony mojego męża, które pani przedstawiła. Najgorsze jest dla mnie stwierdzenie " ACH ta twoja depresja, trauma , myślenie...... i do tego machnięcie ręką. Bardzo mnie to rani i powoduje uczucie bezsilności, że aż chce się wrzeszczeć albo wyć. Interesuję się psychologią od bardzo wielu lat, żeby zrozumieć, poznać i pomóc sobie i innym. Wydaje mi się, że powodem moich obecnych uczuć jest ignorancja z jaką spotkałam się w domu rodzinnym. Byłabym również zainteresowana tematem : jak pomóc sobie, gdy jesteśmy unieważniani. Życzę wszystkiego dobrego i pozdrawiam serdecznie 🤗💐
chciałabym być perfekcyjna w stosunku do innych i do siebie, ale to jest za trudne, za trudne by mimo, że się o tym wszystkim wie, potrafić w każdym momencie to stosować i się nie zapominać 😏 do tego mam wrażenie, że paradoksalnie wiedza ta utrudnia życie, bo dostrzegamy wszędzie dookoła brak jej stosowania i tracimy siły i wiarę, że możemy coś z tym zrobić, bo przecież nie zamkniemy dzieci czy siebie pod kloszem, a wychodząc z domu wszędzie w środowisku napotykamy na nieznajomość i niestosowne tych zasad... to Syzyfowa praca... jedni łatają drudzy prują nowoutkany lub załatany już materiał... mimo powyższego wiem, że to o czym Pani mówi jest niezmiernie ważne, dziękuję 🍀
Dobry wieczór, dziękuję za kolejny mądry wykład, niech będzie wzmacniał ofiary przemocy. Może będzie filmik psychologicznej pracy na ciałem :) serdecznie pozdrawiam
Bagatelizowanie czyjś emocji/ odczuć, etc., to "unieważnianie" całego człowieka* i dodatkowo uderzenie w jego godność (bo uderza się w to kim jest jako jednostka), co może prowadzić do depresji, a nawet samobójstwa. *Psychologia ujmuje to jako "unieważnienie emocjonalne", ale do błąd niedoszacowania, bo takie działanie uderza w godność człowieka (nie ego; niby niuans, ale skutki całkowicie inne i dużo gorsze).
Cześć rodzicow robi to nieswiadomie I nie w zlej wierze ale nie wiedza ze niszcza tym komus wrazliwemu psyche. To samo robil mi moj tata, gdy plakalam to wpadał w furie i wpedzal w wine I nadal tak robi I nigdy nie przestanie bo sam jest odciety od siebie, duzo przeszedl I taki przyjal mechanizm obronny. Teraz ja analizuje kazde uczucie, kazde slowo do kogos, kazda decyzje a w glowie słyszę "uzalam sie nad soba", "za duzo mysle" i juz w przeszlosci zaczelam sie krzywdzic fizycznie za odczuwane emocje. I mam zaburzenia osobowosci chwiejna emocjonalnie pograniczne... wysiadam. Ciagle mysli w glowie, analiza, obsesje myslowe, natrectwa. Musze brac leki aby miec miejsce w glowie i mam wrazenie ze juz nigdy nie bedzie normalnie i spokojnie.
Uprawomocnienie- ciekawe ujęcie tego (poetyckie ujęcie/ zobrazowanie też fajne), a nie znałem (dlatego oglądam Pani filmy, bo tutaj mogę się czegoś nauczyć :) Bardzo trafne: "Masz prawo czuć tak jak TY to czujesz i to jest ok. Masz bezpieczeństwo psychologiczne, że możesz być sobą i czuć oraz odczuwać" (sobą we właściwym znaczeniu, a nie populistycznym i szkodliwym, czyli: "bądź sobą i się nie zmieniaj". Jakim niby cudem mam się nie zmieniać, skoro co ca. 7 lat następuje całkowita wymiana komórek, czyli "panta rhei"? :D Szczyt herezji...) A przecież uprawomocnienie wyroku oznacza: "nadanie ważności, pełnoprawności oraz ciągłości praw". W skrócie- W PUNKT ! 👌
Myślę że takie zbywanie to po prostu niebezpośredni przekaz, że NIC drugiej strony to nie obchodzi, bo ona czuje się komfortowo i nie chce sobie głowy nami zawracać. Takie ”zjeżdżaj mi z oczu” nie powiedziane wprost. Gdy coś takiego słyszę już wiem że z tego człowieka to żaden serdeczny człowiek i żaden przyjaciel. Czy uważa Pani, że gdy dziecko płacze nad każdą błahostką, typu upuszczenie klocka gdy umie go sobie podnieść to słuszne jest mu powiedzenie że nic takiego się nie stało ... Czy to jest właśnie jakieś zaburzenie ?
@@marihuozaBłąd - nikt nie płacze bez powodu. Małe dziecko nie powie, co przywiodło je do łez, ale powód jest - trzeba go tylko znaleźć. A nazywanie kogoś "histerykiem" nic nie mówi o tak nazywanej osobie, ale wiele o tym, kto to mówi - świadczy o niedostatkach w wiedzy i empatii u rzucającego takie epitety. BTW: określenie "histeria" dawno odeszło do lamusa nauki. Nadmiarowe dla otoczenia reakcje emocjonalne mogą mieć różne źródło - najczęściej lękowe - lecz laik nie powinien nikogo diagnozować, bo nie ma do tego kompetencji. W miejsce lekceważenia i unieważniania tego, czego się nie rozumie, należy zaoferować emocjonalne wsparcie i pomoc w dotarciu do specjalisty, np. psychologa. Zaburzenia lękowe mają swoje uchwytne przyczyny - można je znaleźć, a objawy skutecznie leczyć (zajmuje się tym psychiatra)
@@BeataBookworm no czasami powód jest taki, ze dzieciak jest zbyt rozpuszczony i zamiast dac mu porzadnego klapsa, to ma przyzwolenie na to, zeby sie drzec.
@@marihuozaGdy dorośnie, to ci odda - albo odreaguje na kimś innym (statystycznie rzecz biorąc, niemal na pewno na własnych dzieciach). BTW: przemocy fizycznej w każdej postaci zabrania w Polsce prawo i dotyczy to również - czy raczej przede wszystkim - dzieci, własnych i cudzych
@@BeataBookworm mi nic nie odda, bo nie mam. Ale niestety, sa tez dzieci, ktore testuja granice jak pieski ciuhaha - jak staniwczo nie zatrzymac pewnych zachowan, to same ze soba sobie nie radza. Gubia sie w tym, co im wolno. Potem wychodza takie „ofiary bezstresowego wychowania”, ktore nie rozumieja, dlaczego swiat nagle przestal sie krecic wokol nich, dlaczego trzeba przyjsc do pracy na czas, itp. Nie radza sobie z soba. Za to badania wykazaly, ze dzieci wychowane w systemie autorytatywnym calkiem dobrze sobie radzily w zyciu - oczywiscie nie mowie tu o karania za wszystko i bezmyslnie, ale o zdrowej dyscyplinie. Najgorzej zas radzily sobie dzieci wychowywane „bezstresowo”.
Pani Moniko - DZIĘKUJĘ!!! To był dla mnie fundamentalny temat! Dzięki Pani otworzyły mi się oczy na podstawy moich problemów. Ja wychowałam się w unieważnieniu wszystkich moich emocji i uczuć przez całe moje życie (dopóki moi bliscy byli przy mnie). I teraz, to ja nawet rozumiem dlaczego tak było. Dziadkowie przeżyli koszmar wojny. Dziadek był na froncie. Po wojnie opuścili swoje domy i przyjechali do Polski, bo nie wyobrażali sobie nie mieszkać w Polsce. Po takich przeżyciach jakieś moje dziecięce uczucia czy emocje były dla nich niczym istotnym. Oni naprawdę mnie kochali, ale przeszłam "zimny wychów cieląt". No, bo przy każdej próbie rozmowy i dobijania się uważności słyszałam o PRAWDZIWYCH problemach i to tym, że grzeszę przejmując się drobiazgami. To wstyd. No i mama. Dzięki swoim decyzjom i wyborom, i dzięki wychowaniu (bo przecież dziadkowie byli jej rodzicami) popadła w problemy, które ją tak niszczyły, którymi się tak wypełniła, że nie widziała niczego, co przeżywam. Tylko ona miała problemy, emocje i uczucia - zranione oczywiście. A ponieważ mieszkaliśmy z dziadkami, to problemy mamy były centrum życia.
Ja też miałam zawsze poranione kolana i łokcie :) Ale moja mama była na mnie obrażona za to, że ja się przewróciłam. Ja - malutka dziewczynka - doświadczałam bólu, płakałam, a mama z zaciśniętymi ze złości zębami, fundowała mi reprymendę za wstyd jaki jej przynoszę, za podarte rajstopy i zabraniała mi płakać. Już nie wspomnę w jak bolesny sposób robiła mi opatrunek. Ja bałam się wychodzić na dwór, żeby się nie przewrócić.
Kiedy próbowałam o siebie walczyć, to "miałam podły charakter", byłam zła tak samo jak mój ojciec (który nas zostawił i może jemu powinna mnie oddać) , grzeszna i zmierzałam prosto do piekła. Zachorowałam w wieku 6 lat. Już wtedy potrzebowałam pomocy. Historia długa jak moje 52-letnie życie. Nigdy nie doświadczyłam współczucia i zrozumienia moich uczuć i emocji. Uciekłam kiedy tylko mogłam i najdalej jak mogłam na studia. To już była największa obraza i zdrada rodziny, która przecież wszystko dla mnie zrobiła i kocha mnie najmocniej na świecie. Od 18 lat nie ma na tym świecie mojej mamy. Od 12 lat moich dziadków, ale z wielu doświadczeń pozbierać nie mogę do tej pory. Dopiero od roku spotykam się z psychologiem i wiem, jakim darem jesteście. Wszystkiego dobrego i raz jeszcze dziękuję :)
A gdyby można prosić o temat spotkania, to może mogłaby Pani powiedzieć o sposobach i technikach ratowania siebie w sytuacjach unieważniania. Może to kogoś uratować.
Dziękuję za osobiste treści zawarte w tym komentarzu. Pomyślę nad zrobieniem za jakiś czas drugiej części , dzięki za pomysł.🌹
Mocno Panią przytulam i przesyłam moc serdeczności.....❤️
Dobrze że trafiła Pani do psychologa, terapia jest jak opatrynek, rany będą się goić chociaż pozostaną blizny. ❤️🩹❤️🩹❤️🩹
@@lidiakrajewska1425 🍀
@@agast76 🌼
Pani Moniko dziękuję, że poruszyła Pani właśnie ten temat.Jest mi bardzo bliski. Jest Pani niesamowita! Jest Pani dla mnie darem od Boga ❤I dziękuję za tę historię z ciocią.Ta historia wiele mnie uczy.
Dziękuję bardzo!❤️❤️❤️
Super omówiony temat.Wydaje mi się, że toksyczne osoby, często wobec swoich ofiar stosują unieważnianie i pomniejszanie ich emocji i robią to celowo.
Tak, część osób robi to świadomie.
Moja toksyczna matka tak robila ze mna i to do konca swojego zycia (86 lat). Tak, pozbawila mnie zaufania do siebie. Stoje w swoim zyciu. Nigdy nie poszlam do przodu, nie umiem stawiac granic, ludzie mnie wykorzystuja i mam abonament na toksykow i manipulantow. Po 2 rozwodzie juz boje sie ludzi. A mialam zaufanie ale dostalam tak po glowie niedawno i po 50 trzeba bylo zaczynac wszystko od zera.
Dokładnie tak się czułam od małego. Rodzice skutecznie unieważniali moje uczucia. Dziś mam 39 lat i jestem w trakcie terapii. Dopiero teraz uczę się jak to jest czuć cokolwiek i gdzie ja to czuję. To mozolna praca. Wchodzę na właściwą drogę i to mi bardzo ułatwia życie. Już nie boję się odczuć, szczególnie tych nieprzyjemnych. Jestem WWO i osobowość zależna. Bywa trudno ale się nie poddaję.
Dziękuję za Pani przekaz, wiele mi rozjaśnił i wytłumaczył.
Życzę wspaniałych efektów terapii i wszystkiego dobrego!
@@herbatkazpsychologiem Dziękuję 🙂
Siły i wytrwałości życzę. Doskonale Panią rozumiem. Mama bardzo podobnie. Damy radę :))))) W grupie raźniej :)
@@annajozwik8378 Taka świadomość dodaje skrzydeł 😘
❤ Dziękuję. Od jakiegoś czasu pracuję nad swoimi reakcjami na własne emocje. Już je zauważam (!), wiem że są ok, pozwalam sobie czuć to co czuję, bo to jest ważne.
Zwróciła Pani uwagę na to, żeby zapamiętywać emocje w związku z wydarzeniami, bo to tworzy tożsamość. To cenna wskazówka. I za to szczególnie dziękuję , i za całe nagranie.
Serdecznie pozdrawiam 😀
Dziękuję!
Kochani; pewnego czasu byłem w ciężkiej depresji, bardzo cierpiałem, stany lękowe itd. Szukałem pomocy, wsparcia. Jeden pan powiedział, że go okłamałem, tak wykazał test. Pewien ojciec duchowny polecił mi udać się do psychiatry; a ja oczekiwałem tylko jednego, słowa _rozumiem cię_ , UFAJ, ktoś jest obok ciebie. Zaufaj Jezusowi. Samotna modlitwa mnie uzdrowiła; od wtedy depresja już nie wraca. Jedno słowo, UFAJ...
Dziękuję za świadectwo. Serdecznie pozdrawiam!
@@herbatkazpsychologiem dziękuję 💚
@@tomek453dziekuje za Pana komentarz. Potwierdzam rowniez Pana slowa. Mam bardzo podobne przezycia. Podjelam podobna jak Pan decyzje.Jest lepiej. Poprzez pana komentarz dotarlam dzis lub dopiero dzis, na ten temat. Dzieki.Pozdrawiam serdecznie.
@@jolantaneeb3296 dziękuję, jestem zawsze z tobą; jesteś kochana 💖
Dołączam się do tych wszystkich podziękowań. Ma Pani spokój, empatię i dobro w sobie. To się czuje i jest to wręcz terapeutyczne w przekazie....
Przesyłam bukiet serdeczności 💐
Dziękuje pięknie za wartościowy przekaz...❤ uczucie okropne, gdy uniewazniane jest co się czuję....Toksyk to czyni nieustanie, Twoje uczucia są nie ważne dla niego.....Bardzo bolesne doświadczenie jak uniewazniane są Twoje uczucia przez wiele lat..Przychodzi dzień przebudzenia ,odzyskujesz świadomość, że to jest destrukcyjne zachowanie bliskiej osoby.....Nigdy Twoje uczucia nie uprawomocniły się....Zawsze były lekceważone....okrutne zachowania bliskich,brak szacunku...pozdrawiam cieplutko ❤
@@basiapojmanska58 Bardzo trudne doświadczenie. Jak sobie Pani z tym poradziła? Co Pani pomogło?
Po raz kolejny bardzo dobry przekaz. Pani praca w nagrywaniu tych filmów jest niesamowicie pomocna. Dodatkowo pięknie prosto przekazana. Dziękuję.
Dziękuję bardzo za dzielenie się cenną wiedzą, która pomaga poznać samego siebie. Wdzięczna słuchaczka
Bardzo się cieszę, że to, co robię jest pomocne. Dziękuję za miłe słowa! Serdecznie pozdrawiam!🌹💙🌹
Bardzo dziękuję za wartościowy filmik. Ja otrzymuję wiele przekazów unieważniania mnie ze strony mojego męża, które pani przedstawiła. Najgorsze jest dla mnie stwierdzenie " ACH ta twoja depresja, trauma , myślenie...... i do tego machnięcie ręką. Bardzo mnie to rani i powoduje uczucie bezsilności, że aż chce się wrzeszczeć albo wyć. Interesuję się psychologią od bardzo wielu lat, żeby zrozumieć, poznać i pomóc sobie i innym. Wydaje mi się, że powodem moich obecnych uczuć jest ignorancja z jaką spotkałam się w domu rodzinnym. Byłabym również zainteresowana tematem : jak pomóc sobie, gdy jesteśmy unieważniani. Życzę wszystkiego dobrego i pozdrawiam serdecznie 🤗💐
chciałabym być perfekcyjna w stosunku do innych i do siebie, ale to jest za trudne, za trudne by mimo, że się o tym wszystkim wie, potrafić w każdym momencie to stosować i się nie zapominać 😏
do tego mam wrażenie, że paradoksalnie wiedza ta utrudnia życie, bo dostrzegamy wszędzie dookoła brak jej stosowania i tracimy siły i wiarę, że możemy coś z tym zrobić, bo przecież nie zamkniemy dzieci czy siebie pod kloszem, a wychodząc z domu wszędzie w środowisku napotykamy na nieznajomość i niestosowne tych zasad... to Syzyfowa praca... jedni łatają drudzy prują nowoutkany lub załatany już materiał...
mimo powyższego wiem, że to o czym Pani mówi jest niezmiernie ważne, dziękuję 🍀
Pozdrawiam!
Dziękuję za piękny wykład. Serdeczności Ania❤️
Dziękuję z całego serca💖💕💓💞 to ogromnie ważne o czym Pani mówi 😘
Bardzo dziękuję również- za dobre słowa.💙
Pani Moniko, wysłuchałam kilka pani wykładów i bardzo,bardzo dziękuję.
Są konstruktywne i miło się słucha. Życzę radości z kolejnych nagrań....❤️🍀
Bardzo miły komentarz! Szczery i prosto z serca.💜🧡💛 Dziekuję!
A i zapomniałam powiedzieć, że pięknie Pani w tych koronkach :)))
Dziękuję.
Miałem tak przez całą młodość, dopóki mieszkałem w domu z rodzicami. Do dziś się z tego ogarniam
Uwielbiam Pani mądre filmiki❤ tyle ważnej wiedzy,od razu mi lepiej , dziękuję ❤❤❤
❤️
Dobry wieczór, dziękuję za kolejny mądry wykład, niech będzie wzmacniał ofiary przemocy. Może będzie filmik psychologicznej pracy na ciałem :) serdecznie pozdrawiam
Dziękuję Pani Moniko🙂❤️
Dziękuję bardzo🍀
Dziękuję. 🌹
Jesteś kochana
Piękny wykład 🤗💖
Bardzo dziękuję. 🌹
Super
Bagatelizowanie czyjś emocji/ odczuć, etc., to "unieważnianie" całego człowieka* i dodatkowo uderzenie w jego godność (bo uderza się w to kim jest jako jednostka), co może prowadzić do depresji, a nawet samobójstwa.
*Psychologia ujmuje to jako "unieważnienie emocjonalne", ale do błąd niedoszacowania, bo takie działanie uderza w godność człowieka (nie ego; niby niuans, ale skutki całkowicie inne i dużo gorsze).
Cześć rodzicow robi to nieswiadomie I nie w zlej wierze ale nie wiedza ze niszcza tym komus wrazliwemu psyche. To samo robil mi moj tata, gdy plakalam to wpadał w furie i wpedzal w wine I nadal tak robi I nigdy nie przestanie bo sam jest odciety od siebie, duzo przeszedl I taki przyjal mechanizm obronny. Teraz ja analizuje kazde uczucie, kazde slowo do kogos, kazda decyzje a w glowie słyszę "uzalam sie nad soba", "za duzo mysle" i juz w przeszlosci zaczelam sie krzywdzic fizycznie za odczuwane emocje. I mam zaburzenia osobowosci chwiejna emocjonalnie pograniczne... wysiadam. Ciagle mysli w glowie, analiza, obsesje myslowe, natrectwa. Musze brac leki aby miec miejsce w glowie i mam wrazenie ze juz nigdy nie bedzie normalnie i spokojnie.
wewnętrzny krytyk - poszukaj o tym info
Uprawomocnienie- ciekawe ujęcie tego (poetyckie ujęcie/ zobrazowanie też fajne), a nie znałem (dlatego oglądam Pani filmy, bo tutaj mogę się czegoś nauczyć :)
Bardzo trafne: "Masz prawo czuć tak jak TY to czujesz i to jest ok. Masz bezpieczeństwo psychologiczne, że możesz być sobą i czuć oraz odczuwać" (sobą we właściwym znaczeniu, a nie populistycznym i szkodliwym, czyli: "bądź sobą i się nie zmieniaj". Jakim niby cudem mam się nie zmieniać, skoro co ca. 7 lat następuje całkowita wymiana komórek, czyli "panta rhei"? :D Szczyt herezji...)
A przecież uprawomocnienie wyroku oznacza: "nadanie ważności, pełnoprawności oraz ciągłości praw".
W skrócie- W PUNKT ! 👌
Dziękuję!
Od siostry slyszalam "Ty to jeszcze przezywasz" a od mamy "jestes za wrażliwa"
Temat myślę że mega ważny
Dziękuję.
I czym się przejmujesz, po co się przejmujesz
Myślę że takie zbywanie to po prostu niebezpośredni przekaz, że NIC drugiej strony to nie obchodzi, bo ona czuje się komfortowo i nie chce sobie głowy nami zawracać. Takie ”zjeżdżaj mi z oczu” nie powiedziane wprost. Gdy coś takiego słyszę już wiem że z tego człowieka to żaden serdeczny człowiek i żaden przyjaciel. Czy uważa Pani, że gdy dziecko płacze nad każdą błahostką, typu upuszczenie klocka gdy umie go sobie podnieść to słuszne jest mu powiedzenie że nic takiego się nie stało ... Czy to jest właśnie jakieś zaburzenie ?
Wiem, ze nie do mnie pytanie, ale wszystko z umiarem. “Chołubienie” dziecku, ktore placze bez powodu to wychowywanie go na nieporadnego histeryka.
@@marihuozaBłąd - nikt nie płacze bez powodu. Małe dziecko nie powie, co przywiodło je do łez, ale powód jest - trzeba go tylko znaleźć. A nazywanie kogoś "histerykiem" nic nie mówi o tak nazywanej osobie, ale wiele o tym, kto to mówi - świadczy o niedostatkach w wiedzy i empatii u rzucającego takie epitety.
BTW: określenie "histeria" dawno odeszło do lamusa nauki. Nadmiarowe dla otoczenia reakcje emocjonalne mogą mieć różne źródło - najczęściej lękowe - lecz laik nie powinien nikogo diagnozować, bo nie ma do tego kompetencji. W miejsce lekceważenia i unieważniania tego, czego się nie rozumie, należy zaoferować emocjonalne wsparcie i pomoc w dotarciu do specjalisty, np. psychologa. Zaburzenia lękowe mają swoje uchwytne przyczyny - można je znaleźć, a objawy skutecznie leczyć (zajmuje się tym psychiatra)
@@BeataBookworm no czasami powód jest taki, ze dzieciak jest zbyt rozpuszczony i zamiast dac mu porzadnego klapsa, to ma przyzwolenie na to, zeby sie drzec.
@@marihuozaGdy dorośnie, to ci odda - albo odreaguje na kimś innym (statystycznie rzecz biorąc, niemal na pewno na własnych dzieciach).
BTW: przemocy fizycznej w każdej postaci zabrania w Polsce prawo i dotyczy to również - czy raczej przede wszystkim - dzieci, własnych i cudzych
@@BeataBookworm mi nic nie odda, bo nie mam. Ale niestety, sa tez dzieci, ktore testuja granice jak pieski ciuhaha - jak staniwczo nie zatrzymac pewnych zachowan, to same ze soba sobie nie radza. Gubia sie w tym, co im wolno. Potem wychodza takie „ofiary bezstresowego wychowania”, ktore nie rozumieja, dlaczego swiat nagle przestal sie krecic wokol nich, dlaczego trzeba przyjsc do pracy na czas, itp. Nie radza sobie z soba. Za to badania wykazaly, ze dzieci wychowane w systemie autorytatywnym calkiem dobrze sobie radzily w zyciu - oczywiscie nie mowie tu o karania za wszystko i bezmyslnie, ale o zdrowej dyscyplinie. Najgorzej zas radzily sobie dzieci wychowywane „bezstresowo”.