Χάρις Αλεξίου - Αργοσβήνεις μόνη

(μαζί με το Γιώργο Νταλάρα,
από τις κοινές εμφανίσεις τους, στο θέατρο ΤΕΝΤΑ το 1984.
Την επιμέλεια της ζωντανής αναμετάδοσης για την ΕΡΤ, είχε ο Γιώργος Παπαστεφάνου.
Για την ιστορία, είναι η ίδια χρονιά που έχει ξεσπάσει το θέμα των συγγενικών δικαιωμάτων, που δίχασε συνθέτες και ερμηνευτές, με κορύφωση την απαγόρευση των Θεοδωράκη και Χατζιδάκι σε Νταλάρα, Αλεξίου, Γαλάνη και ΕΡΤ να εκτελούν δημιουργίες τους.
Οι ερμηνευτές ήταν ως τότε αδικημένοι σε σχέση με τους συνθέτες, όσον αφορά απολαβές από τις αναμεταδόσεις των τραγουδιών τους και διεκδίκησαν για πρώτη φορά σθεναρά και οργανωμένα, τη διεκδίκηση του ελέγχου του έργου τους και της αναγνώρισης του ρόλου τους ως συνδημιουργοί και όχι ως απλοί εκτελεστές.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και η αρχή του τέλους των ζωντανών αναμεταδόσεων συναυλιών,
οι οποίες δεν είχαν την ίδια συχνότητα τα επόμενα χρόνια,
αν και πλέον είχαν κατοχυρώσει και οι ερμηνευτές τα δικαιώματα της χρήσης της φωνής τους.
Η Δήμητρα Γαλάνη που εκτελεί πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Τραγουδιστών, αρθογραφώντας στα Νέα εξηγεί με μιά μεγάλη επιστολή, τη ζημιά που προκαλούσαν οι αναμεταδόσεις των προγραμμάτων και οι επαναλήψεις τους,
καθώς αυτές γινόταν παράλληλα της σεζόν δύο και τρεις φορές και έτσι δεν δεν υπήρχε λόγος να πάει ο κόσμος σε μια παράσταση όταν την έβλεπε δωρεάν από το σπίτι, ενώ οι διαφημιστές πλουτίζανε ούτως ή άλλως εις βάρος τους,
Δίκαια αιτήματα μεν, που κερδήθηκαν με σκληρή δουλειά και για τους επόμενους: η Ελλάδα μετά από 120 χώρες αποκτά συγγενικά δικαιώματα και μπαίνουν οι βάσεις για ασφαλιστικό, συντάξεις κλπ.
Άλλο που οι μεν χαρακτηρίζονται "συστημικοί" από κάποιους "κομμουνιστές" δε, που ήρθαν να δηλώσουν συνάδελφοι, τα κατοπινά χρόνια...
Κρίμα όμως από την άλλη γιατί πραγματικά η ΕΡΤ κατέγραφε ζωντανό πολιτισμό, με επιτελείο ανθρώπους με μεράκι και έμπνευση χωρίς το μάρκετινγκ που αργότερα θα ανεδείκνυε το σταριλίκι αντί για το φως...)
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης
Πρώτη εκτέλεση: Ιωάννα Γεωργακοπούλου και Στελλάκης Περπινιάδης
Αχ στης ζωής τη στράτα αργοσβήνεις μόνη
δίχως να `χεις καμιά συντροφιά μαυρομάτα
πώς κλαίω και θρηνώ για τα γλυκά σου νιάτα
Αν σε απάτησε και σε τραυμάτισε
ο έρωτας που φωτίζει τα μάτια σου
τα πανάκριβα παλάτια σου
Η αγάπη μου θα σε γιατρέψει
και τ’ όνειρό σου το παλιό
θα ζωντανέψει