رفع بیماری و فقر با ذکر یا مجیب - آیت الله العظمی محمدرضا نکونام

متخصصان ذکردرمانی که سمت مربی‌گری و استادی دارند، دارای دو گروه عمده می‌باشند: گروه اول، مربیان تابع که در ذکر، مقلد استاد خویش می‌باشند و خود در ذکری که می‌دهند، صاحب سبک خاص و طریق ویژه نمی‌باشند. اینان در ذکر، از معلومات فراگرفته از استاد خود بهره می‌برند و صاحب اختراع و تولید نمی‌باشند.
گروه دوم که اساتید ممتاز و منحصر در ذکردرمانی و دارای قدرت تولید و اختراع می‌باشند، صاحب سبک، روش و طریق می‌باشند. در هر دانشی، برخی که بسیار انگشت‌شمار می‌باشند و از نوابغ آن دانش به شمار می‌روند، صاحب سبک و طریق می‌گردند و در آن دانش به عنوان راه‌گشا و پیشرو مطرح می‌گردند. صاحبان سبک، دانش مورد نظر را به طریق خاص خود تعلیم می‌دهند؛ طریقی که تنها در اختیار آنان است و دیگران از رمز و رازهای آن اطلاعی ندارند؛ مگر کسی در نزد آنان برای چندین سال شاگردی نماید و از طریق اُنسی که با وی می‌یابد و تجربه‌ای که می‌بیند، از فوت و فن‌های آن آگاه شود.
برای گفتن ذکر، باید مربی داشت. مربیان نیز اگر مربیان کارآزموده و صاحبان عنایت مستقل باشند، سبک‌های خود را در ذکر دارند. برخی برای ذکر، از محاسبه و مراقبه وارد می‌شوند. بعضی از ذکر «سبحان‌اللّه» می‌آغازند و عده‌ای «استغفراللّه» را پایهٔ کار خود قرار می‌دهند.
برای پیمودن مسیر قرب و سلوک و نیز یافتن اقتدار بر داشتن ذکری مستجاب، شناختن ترتیب ذکرها و آوردن آن‌ها با ترتیب یافته‌شده، بسیار مهم و حیاتی می‌باشد.
آیت الله العظمی محمدرضا نکونام