สัจธรรมและการฝึกจิต : วันที่ 20 ธันวาคม 2567 ; หลวงปู่นิภา นิภาธโร

สัจจะและการตั้งอธิษฐาน คือความมุ่งมั่นและตั้งใจในชีวิตและจิตวิญญาณของเรา สิ่งที่สรรพสิ่งและสรรพสัตว์ต้องประสบคือความจริง ความจริงที่เที่ยงแท้ ความจริงที่ชัดเจน ซึ่งไม่ว่าผู้ใดจะชอบหรือไม่ก็ต้องพบเจอ เพราะความจริงเป็นสิ่งที่ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้
เราผู้ฝึกตนจึงต้องหมั่นมีสติ รู้ตัว พร้อมเผชิญหน้ากับความจริงที่เกิดขึ้นในทุกสถานการณ์ของชีวิต ทั้งการเกิด การแก่ การเจ็บ และการตาย เพราะสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นความจริงที่ไม่มีใครหลีกหนีได้
ที่สุดของการเกิดคือการตาย ที่สุดของการพบกันคือการพลัดพราก และที่สุดของการมีคือการไม่มี สิ่งเหล่านี้คือความจริงที่ไม่เกี่ยวข้องกับกิเลสตัณหา เมื่อสิ่งใดเกิด สิ่งนั้นก็ดับ เมื่อสิ่งใดมี สิ่งนั้นก็เปลี่ยนแปลงไป
เราจึงต้องฝึกจิตของเราให้ยอมรับและคุ้นเคยกับความตายและการพลัดพราก เพราะทุกสิ่งที่มีในโลกนี้ ล้วนต้องผ่านไปสู่ความไม่มี เราอาศัยร่างกายนี้เพื่อข้ามฝั่งไปยังจุดหมายปลายทางที่ไม่ทุกข์ ซึ่งคือการไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ และไม่ตาย
พระบรมศาสดาได้สอนให้เรามองโลกนี้เป็นของว่าง แม้ว่าเราจะเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นรูปธรรม เช่น ดิน น้ำ ลม ไฟ และสิ่งของต่าง ๆ แต่แท้จริงแล้วโลกนี้ว่างเปล่า สิ่งที่เราเห็นเป็นเพียงสิ่งที่ปิดบังความว่างนั้นไว้
ผู้ฝึกจิตที่เห็นด้วยปัญญาจะสามารถวางจิตให้ว่างและเย็นสบาย เมื่อจิตว่างจากความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์ทั้งห้า จิตจะไม่ถูกรบกวนด้วยกิเลสตัณหา ไม่ถูกบีบคั้นด้วยความอยากหรือความยึดมั่น
เมื่อเรารู้และเห็นความจริงนี้ จิตของเราจะเป็นอิสระจากทุกข์ทั้งปวง นำพาความสุขและความสงบมาสู่จิตวิญญาณของเรา ขอให้ท่านทั้งหลายหมั่นฝึกจิต เรียนรู้ความจริงที่เป็นหนึ่งเดียว ซึ่งที่สุดแล้ว ไม่มีอะไร ไม่เหลืออะไร และไม่เป็นอะไร สู่ความวางว่าง เบา เย็น และสบาย
สัจจะหนึ่งเดียว
สรรพสิ่งเกิดดับล้วนว่างเปล่า
ทุกข์สุขคลื่นคลั่งเพียงฝันเศร้า
เกิดแล้วดับวนเวียนตามกฎเกณฑ์
ผู้รู้เห็นย่อมวางใจเบา
สังขารคือพาหนะชั่วคราว
ถึงฝั่งแล้วก็คืนเรือกลับเขา
ฝึกจิตวางว่างเหนือโลกมายา
สุขสงบเย็นล้ำคือทางเรา
ขอความสุขจงบังเกิดแก่ทุกท่าน ผู้มุ่งมั่นในการฝึกตน ทั้งปวง